Lekarze zdiagnozowali u mnie silnà depresj´. Zacz´∏am si´ leczyç, zacz´∏am odzyskiwaç wiar´ w siebie. Niestety w wyniku podci´cia trwale uszkodzi∏am wi´zad∏a nerwowe i na zawsze utraci∏am zdolnoÊç wykonywania swego wyuczonego zawodu rehabilitanta. Znalaz∏am si´ w punkcie zero: bez zawodu, bez pracy, bez pieni´dzy. Gdy odwa˝y∏am si´ poprosiç o pomoc, najpierw uda∏am si´ na policj´. Sàdzi∏am, ˝e jest to w∏aÊciwe miejsce, gdzie otrzymam wsparcie. Policjant jest bowiem funkcjonariuszem stojàcym na stra˝y przestrzegania prawa, organem wymiaru sprawiedliwoÊci – jest te˝ cz∏owiekiem, który umie rozró˝niç dobro od z∏a. W pe∏ni wi´c zaufa∏am obcemu cz∏owiekowi i opowiedzia∏am o tym, co dzieje si´ za zamkni´tymi drzwiami, o 3 latach notorycznego bicia, szarpania, popychania, duszenia, zniewa˝ania. Mój rozmówca wys∏ucha∏ mnie i.... zaczà∏ si´ Êmiaç. Jego komentarz by∏ krótki – skoro znosz´ to przez tak d∏ugi czas to znaczy, ˝e to lubi´. Nie wierzy∏am w to co s∏ysz´... w jednej chwili z osoby szukajàcej wsparcia i pomocy sta∏am si´ g∏upià istotà. W g∏owie jak mantra powraca∏y s∏owa m´˝a: „i tak nikt nie uwierzy”. Nie podda∏am si´ jednak i gdy w domu dochodzi∏o do awantur, wzywa∏am interwencj´. Przyje˝d˝ali... Co˝ z tego, ich notatki nie odzwierciedla∏y rzeczywistego stanu rzeczy, lakoniczny j´zyk nie oddawa∏ ani moich s∏ów, ani mojego dramatu. W efekcie, podczas odczytywania w sàdzie, ich treÊç zabrzmia∏a blado i nijak. Jakby nic z∏ego si´ nie sta∏o. Ka˝de zetkni´cie z przedstawicielami wymiaru sprawiedliwoÊci by∏o dla mnie dramatem. Drwiàce spojrzenia, osch∏e traktowanie by∏y na porzàdku dziennym. W czasie zeznaƒ, gdy zaczyna∏ dr˝eç mi g∏os, albo gdy si´ rozp∏aka∏am, czu∏am karcàce spojrzenia, nie raz s∏ucha∏am uwag o moim niestosownym zachowaniu. Przecie˝ powinnam byç przygotowana: zeznawaç ∏adnie, sk∏adnie, Êcisle trzymaç si´ faktów i bez zb´dnych emocji. Emocje – towarzyszà nam ka˝dego dnia. Emocjonujemy si´, gdy zdamy egzamin, jak kupimy sobie wymarzonà rzecz, gdy dziecko nam zachoruje, gdy mamy wypadek samochodowy. Na emocje mo˝e pozwoliç sobie ka˝dy – tylko nie pokrzywdzona w wyniku przemocy domowej. Wed∏ug bieg∏ego psychologa, powo∏anego na etapie post´powania przygotowawczego, zbyt emocjonalnie podchodzi∏am do kwestii zwiàzanych z przemocà. To stwierdzenie zawa˝y∏o na ocenie mojej wiarygodnoÊci i doprowadzi∏o
– 142 –