BDW 1323 PAGINA 20 - DONDERDAG 5 APRIL 2012
Nathalie Slosse, met Midas en Iris in de voorgrond: “Leven zonder tegenslag en verlies bestaat niet, voor niemand. Hoe vroeger kinderen daarmee leren omgaan, hoe beter.”
© MARC GYSENS
© UITGEVERIJ AVERBODE
BRUSSEL – “‘Je zult nog zien: hier ga je nog iets heel goeds mee doen.’ Sterkende woorden van een goede vriend, nadat ik de eerste keer de diagnose borstkanker kreeg. Het zette me aan het denken, het bood houvast. Al wist ik nog niet hoe ik zin moest geven aan dat falen van mijn lichaam.” Zin heeft Nathalie Slosse wel degelijk weten te geven aan haar nare wedervaren: ze schreef een boek. Om peuters te leren omgaan met een ouder die ernstig ziek is, en om ouders een leidraad te geven in dat proces. Grote Boom is ziek kreeg veel weerklank. Het was een aanmoediging om verder te gaan op de ingeslagen weg.
W
at nu? Wat nu met mij, met mijn man? Wat nu met ons zoontje Midas? “Ik zag het als moeder als mijn plicht met Midas – toen nog geen twee – te praten over de bedreiging die in ons leven was gekomen. In zijn leven. Dat peutertje op de meest verantwoorde wijze duidelijk te maken wat er aan de hand was met mama. De vraag was: hoe maak je zoiets begrijpbaar voor een peuter? Met een algemene raad als ‘Vertel de waarheid op het niveau van het kind’ ben je in de praktijk niet echt geholpen. Dus heb ik mijn creativiteit aangesproken, ben ik begonnen met doe-dingen om toch maar een beetje houvast te creëren. Zo hebben we samen een legomonster ineen gestoken. Een monster dat niet alleen voor mijn kanker stond, maar ook voor de chemo die maandenlang zou duren. Elke dag mocht Midas daar een blokje af halen. Zo kon hij zien: we werken eraan, maar er blijft nog altijd veel monster over. Dit ritueel en andere dingen maakten het voor hem, hoe klein hij ook was, een beetje vatbaar en begrijpelijk.” “Ik was op het internet en in bibliotheken gaan zoeken. Zoeken zonder te vinden. Dus dacht ik: ik wil andere ouders die er behoefte aan hebben, mijn ervaring aanreiken. Vervolgens kwam het idee er een verhaaltje bij te verzinnen. Om het allemaal wat toegankelijker te
maken, de meerwaarde van de boodschap in te kleden. Voor de teksten heb ik gezorgd; Rocío Del Moral, een Spaanse collega van bij Link=Brussel, heeft Grote Boom en het nieuwsgierige egeltje Snuiter een gezicht gegeven.”
Talismanneke Ondertussen was Nathalie Slosse ook weer aan het werk gegaan. Bij Link=Brussel, een vzw die wil bijdragen tot een sociaal-economische integratie en emancipatie van etnische minderheden, werkte ze rond vaderbetrokkenheid in de opvoeding van kinderen. “Maar bij de geboorte van mijn dochtertje Iris, nu twee jaar geleden, ben ik ermee gestopt. De levensles van mijn kanker indachtig: geniet met volle teugen van het nu, morgen kan het gedaan zijn... Ondertussen was ook het boek verschenen en kwamen er voorstellen om lezingen te geven en workshops met kinderen te organiseren. Ik wilde dat echt wel ter harte nemen en daarbovenop andere projecten uitwerken. Dat heeft uiteindelijk geresulteerd in de oprichting van mijn eigen vzw in februari 2010. De tweetalige vzw Talismanneke, puur vrijwilligerswerk. Dingen ontwikkelen waarvan ik het gevoel heb: ‘Kijk, daar kan ik andere mensen een dienst mee bewijzen.’ Uitgaande van het voor mij vaststaande feit dat je geluks-
vaardigheid kunt leren. Op dit ogenblik richt ik me voornamelijk tot kleine kinderen, maar ik sluit niet uit dat er ook projecten komen voor volwassenen. Al die dingen zijn voor mij ook een bron van kracht en motivatie. Het geeft me energie, nieuwe kracht. En voor Midas en Iris is er het voordeel dat mama veel thuis is. Absoluut.” “Waarom Talismanneke en niet Talisman? Omdat ik niet de pretentie heb grote dingen te verwezenlijken; omdat ik op mijn manier, bescheiden, een zaadje wil strooien. Maar het is ook een verwijzing naar Manneken Pis, de Brusselse verankering, naar het Brussel waaraan ik verknocht ben. Die verknochtheid is me met de paplepel ingegeven door mijn ouders, die actief zijn in verschillende verenigingen.”
Océane Ondertussen zijn we bijna twee jaar verder en lijkt Nathalie Slosse ten tweede male borstkanker te hebben overwonnen. En er is een tweede boek verschenen: De visjes van Océane. Om zelfmoord van een geliefde bespreekbaar te maken voor de allerkleinsten. “Op een van mijn workshops was er een meisje van vier. Océane. Van haar grootouders had ik vernomen dat Océanes papa twee maanden daarvoor uit het leven was gestapt. Dat heeft me behoorlijk aangegrepen, het bleef nazinderen.
“Nog veel meer dan levensbedreigende ziekten zit zelfmoord in de taboesfeer. In Nederland zijn zulke dingen veel beter bespreekbaar. Het aantal zelfdodingen in Nederland ligt dan ook opmerkelijk lager dan bij ons.”
Dus ben ik een beetje hetzelfde pad opgegaan als bij Grote Boom is ziek. ‘Bestaan er over dat onderwerp kinderboeken voor die jonge leeftijd?’ En weer kwam ik tot de slotsom: nee. Zo is De visjes van Océane ontstaan. Een verhaal én tips voor verwerkingsactiviteiten. Het verhaal, in het kort: een meisje heeft een aquarium en ziet dat een van de visjes eruit wil springen. Steeds weer opnieuw...” “Ik heb al snel moeten ondervinden dat het onderwerp zelfmoord – veel meer nog dan levensbedreigende ziekten – nog altijd in de taboesfeer zit. Dat taboe, dat zwijgen is ook weer typisch voor onze Belgische maatschappij. In Nederland zijn zulke dingen veel meer bespreekbaar. Leven, dood, ziekte. En we