BDW - editie 1323 by brusselnieuws.be

VEILIG OP DE FIETS

AMSTERDAM KLEZMER BAND BOUWT FEESTJE OP BALKAN TRAFIK En ook: 30 jaar BIFFF, Orbital en Jean-Luc Moerman. AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X P303153

05 04 12

BRUSSEL – De Brusselse fietsers hebben er lang op moeten wachten: een fietspad in het hart van de stad. De aanleg van een fietspad op de centrale lanen heeft een grote symbolische waarde. Al jaren bestaan er plannen voor. De Stad Brussel stelde de uitvoering telkens opnieuw uit. Vandaag ligt het fietspad er. Reden genoeg voor de Fietsersbond om vrijdag een feestje te bouwen. Het gaat om een voorlopige aanleg. De volledige herinrichting van de centrale lanen is voor na de gemeenteraadsverkiezingen. Bij de Mouvement Réformateur (MR, oppositie) klinkt gemor omdat auto’s een rijstrook moeten inleveren. “Ongepast voor een boulevard in Haussmann-stijl,” vindt kandidaat-burgemeester Alain Courtois. SVG FOTO: MARC GYSENS

Cultuur > Gebouw eind juni leeg, verloedering dreigt

AB lonkt naar Amerikaans Theater LAKEN – De Ancienne Belgique, die een extra zaal behoeft, heeft haar oog laten vallen op het Amerikaans Theater. Dat gebouw in het Ossegempark wordt nu nog door de VRT gehuurd, maar staat vanaf eind juni leeg.

et Amerikaans Theater werd na de wereldtentoonstelling van 1958 geschonken aan de Belgische staat. Die verhuurde het vanaf begin jaren 1960 aan de toenmalige BRT. Momenteel hebben Radio 2 Vlaams-Brabant, het documentatiearchief, de decoropslag en het Omroepmuseum er onderdak. In de beroemde tv-studio vonden heel wat live tv-shows en concerten plaats, onlangs nog de Radio 1 Sessies. Maar de VRT heeft het huurcontract opgezegd. Eind

juni staat het Amerikaans Theater leeg. Bedoeling is dat het gebouw verkocht wordt, zo laat de Regie der Gebouwen weten. De Ancienne Belgique bezocht het theater en heeft interesse. In het huidige pand op de Anspachlaan zit de AB aan de grenzen van haar mogelijkheden, zegt directeur Dirk De Clippeleir. “Onze grote zaal is bijna elke dag in gebruik.” Dus is de concertorganisator volop op zoek naar een extra ruimte. En die zijn niet dik gezaaid, erkent

De Clippeleir. Het Amerikaans Theater heeft alvast het grote voordeel dat het een zaal ‘met karakter en geschiedenis’ is. “Wij zullen nooit in een anoniem gebouw trekken,” zegt De Clippeleir. Bovendien heeft de tv-studio alles wat een concertzaal moet hebben: toneeltoren, zitjes, loges. “Met beperkte kosten kan de zaal speelklaar gemaakt worden.” Of het theater groot genoeg is, wordt nog onderzocht. De Clippeleir hecht er ook aan dat het Amerikaans Theater een concertzaal of toch zeker een cultureel oord blijft. “Daarom mag het gebouw ook niet leeg komen te staan. Zeker in die buurt, waar er geen sociale controle is, is de kans op verloedering groot. Als het een half jaar

leegstaat, is de zaal afgebroken.” De Clippeleir heeft dan ook al contact gezocht met de Regie, die zich volgens woordvoerder Johan Vanderborght bewust is van het risico en nadenkt over een tijdelijk gebruiksrecht of leegstandsbescherming. Om zelf het gebouw te kopen heeft de AB geen geld. “Daarvoor hebben we de hulp van de overheid nodig, of van privépartners. In het ronde paviljoen is plaats genoeg voor andere organisaties en ook voor horeca.” De Clippeleir beseft dat er wellicht nog andere gegadigden zijn. De Stad Brussel, bijvoorbeeld. Die vindt het gebouw waardevol genoeg om over te kopen, zeker nu de hele Heizelvlakte wordt heraangelegd. “Maar het gebouw is in slechte staat, dus

niet tegen elke prijs,” zegt schepen Philippe Close (PS). Ook deze denkoefening biedt voor de AB mogelijk perspectieven. De Clippeleir: “We werken nu al goed samen met de Stad. Waarom niet samen nadenken om iets met het Amerikaans Theater te doen?” Bettina Hubo

ADVERTENTIE

Lees de Gazet v/d Vrijwilliger

in het midden van deze krant.

N° 1323 VAN 5 TOT 12 APRIL 2012 ¦ WEEK 14: WEEKBLAD, EEN UITGAVE VAN VZW BRUSSEL DEZE WEEK, FLAGEYPLEIN 18, 1050 ELSENE, REDACTIE: 02-226.45.40, ABONNEMENTEN: 02-226.45.45, E-MAIL: INFO@BDW.BE, WWW.BDW.BE

OPMERKELIJK

BDW 1323 PAGINA 2 - DONDERDAG 5 APRIL 2012

Uitgelicht > Overdag veilig, ’s nachts onveilig

HELPDESK MIVB NIET IN BRUSSEL, MAAR IN MAROKKO BRUSSEL – De helpdesk voor MIVB-personeel met informaticaproblemen ligt onder vuur. Nu hebben helpdesks wel vaker geen al te beste reputatie, maar toch hebben liefst drie parlementsleden minister van Verkeer Brigitte Grouwels (CD&V) aan de tand gevoeld. De helpdesk zit niet aan de Koloniënstraat, waar je hem zou verwachten, maar ergens in het Marokkaanse Rabat. Françoise Schepmans (MR, oppositie), Joël Riguelle (CDH, meerderheid) en Béatrice Fraiteur (FDF, oppositie) willen meer uitleg over de delokalisatie en de kwaliteit (of het gebrek eraan) van de helpdesk. Schepmans: “Het is niet vreemd dat mensen die in Rabat wonen, niet goed op de hoogte zijn van de ligging van Brusselse metrostations, tram- en bushaltes.” Antwoord van Grouwels: “We hebben een beroep gedaan op een gespecialiseerd bedrijf. Delokalisering van ICT-diensten is een courante praktijk en sluit geenszins de keuze voor de beste prijskwaliteit uit. Laten we ons gelukkig prijzen dat de helpdesk niet in India ligt.” En over de bekwaamheid van de informatici: “De delokalisering gaat gepaard met opleidingen. De jongste drie maanden zijn er drie Marokkaanse technici naar Brussel gekomen, en deze week zijn twee werknemers van de MIVB naar Rabat getrokken.” Grouwels kon de drie parlementsleden niet overtuigen. Schepmans: “Als publieke onderneming moet de MIVB eerst kijken naar de belangen en de arbeidskansen van de Brusselaars vooraleer naar de goedkoopste externe dienstverlener over te schakelen.” Riguelle: “Bij een volgende aanbesteding stel ik voor om een clausule toe te voegen waarin staat dat ondernemingen die jonge Brusselaars aannemen en opleiden, voorrang hebben.” En Fraiteur: “Ik was verrast te horen dat de helpdesk van de MIVB zich in Rabat bevindt terwijl deze regering maar blijft herhalen dat de tewerkstelling van Brusselaars een topprioriteit is.” Bij de PS (die de MIVB via haar ondervoorzitter als een tewerkstellingspool beschouwt) en van Ecolo (die vindt dat er te weinig Brusselaars bij openbare bedrijven als de NMBS werken) bleef het stil. Opmerkelijk. Danny Vileyn

De schizofrenie van het Brusselse vervoersnet BRUSSEL – De MIVB scoort beter dan vorige jaren voor haar diensten, maar de veiligheid ’s avonds op het net blijft een probleem. “De maatschappelijke trend is er een van onveiligheid,” zegt MIVB-baas Kris Lauwers. In de perceptie van de klant is de MIVB een middelmatig bedrijf waarvan de dienstverlening verbeterd is.

omfort, frequenties, aansluitingen, stiptheid en rittijden blijven voor de MIVB-klanten de voornaamste criteria – in die volgorde. Dat blijkt uit de jaarlijk se MIVB-tevredenheidsbarometer, editie 2011. Tussen eind oktober en begin december lieten bijna twaalfduizend klanten hun mening achter op de website van de Brusselse vervoersmaatschappij. Die resultaten werden nadien aangevuld met een telefonische steekproef bij nog eens drieduizend mensen, ‘representatief voor de klantenstructuur’. Resultaat: een 6 op 10 voor de algemene dienstverlening van de MIVB.

Geen slecht resultaat vergeleken met 2010 en 2009, toen de klanten minder mild waren en ze de MIVB respectievelijk 5,4 en 5,5 op 10 gaven. In die jaren waren de reizigers nog bezig de schokken op te vangen van de omschakelingen op het metronet van 2009. Algemeen genomen is de MIVB in de perceptie van de klant een middelmatig bedrijf waarvan de dienstverlening verbeterd is. Dat is geen onbelangrijke verdienste, gezien de uitdagingen waar Brussel het komende decennium voor staat: het gaat slecht met de economie, de kosten van het openbaar vervoer stijgen en het aantal Brus-

selaars neemt sterk toe. Toch blijkt uit enkele cijfers dat de MIVB in de eerste plaats pendelvervoer biedt: de appreciatie voor de frequentie is het hoogst tijdens de spitsuren, het comfortgevoel van metro – een snel vervoermiddel, dus – is het hoogst van alle vervoermiddelen, en de aansluitingen tijdens de spits worden het positiefst gepercipieerd door metrogebruikers, door hen die vooruit moeten dus.

Nachtzorgen Een heel ander verhaal is het na zonsondergang. De MIVB-klanten geven het bedrijf een onvoldoende voor aansluitingen en frequenties na 20 uur, ongeacht het vervoermiddel. En het belangrijkste: waar het vervoersnet overdag als redelijk veilig wordt gepercipieerd (overdag 6 à 7 op 10 voor bus, tram én metro), spookt het na 20 uur op het net. Veiligheid ’s avonds in de metro: 4,7 op 10, in de tram 5,3 op 10, in de bus 5,4 en in de metrostations 4,4. Zelfs

voor het veiligheidsgevoel aan de bovengrondse haltes weet de MIVB geen voldoende te scoren. En dus zit

Veiligheidsperceptie is belangrijk voor de grootste werkgever van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest

de MIVB met een grondig perceptieprobleem. Een perceptieprobleem dus, of zelfs een probleem zonder meer. Want waarnemend MIVB-baas Kris Lauwers geeft toe dat er iets aan de

DE WEEK IN BEELD DOOR IVAN PUT

“Makkelijk,” zegt deze Zwitserse toerist, “zo kan ik onmiddellijk alles op de social media gooien.” Noem me ouderwets, maar ik blijf het een belachelijk gezicht vinden, fotograferen met de iPad.

WEEKOVERZICHT

BDW 1323 PAGINA 3 - DONDERDAG 5 APRIL 2012

WOENSDAG 28 MAART DE BLOCK ONTSLAAT CRISISMANAGER. Staatssecretaris voor Asiel en Migratie Maggie De Block (Open VLD) verlengt het mandaat van crisismanager Peter De Roo niet. Het grootste deel van zijn taken kan overgenomen worden door het kabinet. In 2010 werd De Roo aangenomen door toenmalig premier Yves Leterme (CD&V). In februari schreef De Roo De Block nog een scherpe open brief met kritiek op haar opvangbeleid. Volgens De Block heeft dat niets met het ontslag te maken. VEILIGHEIDSMAATREGELEN HOFSTADE BLIJVEN. Bloso beslist om de verscherpte veiligheidsmaatregelen op het domein Hofstade-Zemst te bewaren. Door ernstige incidenten met Brusselse jongeren tijdens het paasweekend van 2011 besloot de Vlaamse sportdienst om het domein uit te rusten met camerabewaking, extra personeel en een privébewakingsfirma. Ook de politie blijft dit jaar versterkt aanwezig. Wie de strandzone wil betreden, moet een toegangsprijs betalen en een identiteitscontrole ondergaan. De overige delen zijn vrij toegankelijk. Voor mensen uit gemeenten die grenzen aan het domein, is de toegang gratis. TEVREDENHEIDSENQUÊTE MIVB. De MIVB behaalde vorig jaar een 6/10 bij haar klanten voor haar werking. Dat is beter dan in 2010. Wel blijft er een probleem met de veiligheidsperceptie ’s avonds. Het metronet en de metrostations worden als onveilig aangevoeld.

Premetrostation Georges Henri. Op deze foto oogt het kunstzinnig. Maar hoe zit het na acht uur ’s avonds?

hand is: “We zitten in Brussel met een maatschappelijke tendens die er één richting onveiligheid is.” Dat zijn geen onzinnige woorden voor de chef van de grootste werkgever van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Vooral de onveiligheid in de metrostations stoort. De MIVB is volop bezig het metronet te sluiten en zet daar veel middelen op in. Maar liefst vijftig van de 69 (pre)metrostations zijn uitgerust met toegangspoortjes, maar blijkbaar dragen die voorlopig niet bij tot een verhoogd veiligheids-

“ “

gevoel. Vooral de schizofrenie in de perceptie is verontrustend: waar het net overdag ‘normaal’ lijkt, is het een onhoudbare situatie dat het avondnet, nadat de pendelaar weg is, als desolaat en onveilig wordt aangevoeld. En ook al stijgt het algemene veiligheidsgevoel dankzij een verbeterd gevoel overdag, toch voelden de MIVB-gebruikers zich in 2011 ’s avonds in de metro onveiliger dan in 2010. Binnen de Brusselse regering zijn er gesprekken om de bevoegdhe-

DONDERDAG 29 MAART den van de MIVB-veiligheidsdienst uit te breiden. Het Brussels Gewest doet dit op eigen initiatief. Concreet zouden agenten de mogelijkheid krijgen om identiteitsdocumenten op te vragen. “We hebben óf meer politieagenten nodig, óf meer bevoegdheden voor veiligheidspersoneel. De federale overheid moet weten wat ze wil,” verklaarde minister van Vervoer Brigitte Grouwels (CD&V). Christophe Degreef

De integratie is mislukt.”

We moeten het Europees parlement zichtbaarder maken door het conflict.” De Duitser Martin Schulz (SPD), de nieuwe voorzitter van het Europees parlement, wil met een feller debat tussen partijen onderling en tussen parlement en commissie de Europese democratie versterken (in La Libre Belgique).

Nachtparkeren

Sinds begin februari houdt Sint-Joost-ten-Node een proefproject met nachtparkeren. Dat stelt dat parkeren tussen 19 uur en 7 uur toegelaten is op plaatsen waar dat normaal niet mag, ook bijvoorbeeld op fietsen voetpaden. In sommige straten geldt ’s nachts zelfs eenrichtingsverkeer, zodat er aan beide kanten van de weg geparkeerd kan worden. Doordat autobezitters hun voertuig ook buiten de toege-

VRIJDAG 30 MAART NIEUWE HOOFDREDACTEUR TéLé BRUXELLES. Fabrice Grosfilley is de nieuwe hoofdredacteur en chef nieuws van Télé Bruxelles. Hij verlaat RTL TVI en Bel RTL. Zijn voorganger, Philippe Jourdain, gaat opnieuw aan de slag als journalist bij de regionale televisiezender. CRèCHE GESCHORST. Kind & Gezin schorst de crèche Le Petit Village aan de Emile Zolalaan in Schaarbeek. Een buurman filmde woensdag een kinderverzorgster die een kind ondersteboven uit een raam liet hangen en speelde die beelden door. De peuter is ongedeerd. De directie van de crèche ontslaat de 21-jarige vrouw uit Charleroi. Kind & Gezin dient een klacht in tegen de kinderverzorgster en een van haar collega’s. De onderzoeksrechter beslist om de twee vrouwen niet aan te houden.

MAANDAG 2 APRIL

Volgens Jozef De Witte van het Centrum voor Gelijkheid van Kansen heerst er zestig jaar na de eerste migratie in België nog veel verdoken racisme, bij autochtoon en allochtoon (in De Standaard).

HET WOORD

SANS SOUCI IN DE PRIJZEN. De Elsense bibliotheek Sans Souci eindigt tweede in de wedstrijd De beste bibliotheek van Vlaanderen en Brussel. De jury looft Sans Souci om haar moderne collectie en haar meertalige en culturele activiteiten. Ook de creativiteit, de eigenheid en het jonge dynamische personeel zijn bepalend voor de uitslag. De bibliotheek van Balen gaat met de hoofdprijs naar huis, de bibliotheek van Genk behaalt de derde plaats.

laten uren op die plaatsen laten staan, is het een zeer gecontesteerde maatregel. Brussels minister van Vervoer Brigitte Grouwels (CD&V) verwijst naar het verkeers reglement: volgens haar is nachtparkeren bij wet verboden. Ze onderzoekt wat ze kan doen aan het initiatief. Burgemeester Jean Demannez (PS) sprak vorige week nog over een uitbreiding van het project. NV

PIERRE BERGé STOPT ERMEE. Pierre Bergé Auctions op de Zavel stopt ermee. Het veilinghuis zet zijn werkzaamheden in Parijs voort en overweegt de opening van een representatiebureau in Brussel. Twee weken geleden was er nog sprake van interne herstructurering, maar door de economische crisis blijkt dit onmogelijk. De Parijse veilingmeester Bergé vestigde zich zo’n acht jaar geleden in Brussel. Hij maakte hier snel naam en gaf de kunst- en antieksector een boost.

DINSDAG 3 APRIL NIEUWE TREINTUNNEL. Een nieuwe noord-zuidverbinding met afzonderlijke tunnelkokers moet de huidige spoortunnel tussen het Noord- en het Zuidstation ontlasten. Dat blijkt de beste optie volgens een studie van Infrabel, de beheerder van het Belgische spoorwegnet. De studie wil een lange tunnel van Vorst tot Schaarbeek met zes afzonderlijke tunnelkokers. Omdat de nieuwe tunnel dieper zou liggen, moeten de stations grondig hertekend worden. In de buurt van het Centraal Station zouden twee van de nieuwe kokers afbuigen richting Schuman. De totale kostprijs wordt geschat op maximaal 5,2 miljard euro, waarvan 70 miljoen onteigeningskosten. Er liggen nog twee andere mogelijkheden op tafel. Een ervan is de uitbreiding met vier sporen in het Centraal Station. Een derde optie is de vervanging van de huidige noord-zuidverbinding door twee nieuwe tunnels. De federale regering moet de knoop doorhakken. Onlangs nog bleek dat de Brusselse regering nieuwe werkzaamheden liever afwendt.

Samengesteld door Nick Vervaeck en Christophe Degreef

MEER NIEUWS DE HELE WEEK ROND OP SURF NAAR BRUSSELNIEUWS.BE EN SCHRIJF JE IN OP DE NIEUWSBRIEF

BDW 1323 PAGINA 4 - DONDERDAG 5 APRIL 2012

Economie > Stéphan Sonneville van Atenor ziet problemen, maar ook kansen

‘Torens zijn antwoord op bevolkingsgroei’ TERHULPEN – Atenor heeft in korte tijd naam gemaakt in de Brusselse vastgoedwereld. Of het nu om hoge torens gaat aan het kanaal, aan het Zuidstation of in de Wetstraat, of om een nieuwe wijk in Kuregem: Atenor drukt zijn stempel op de stad. “Ik draag dan wel een pak, maar daarom ben ik nog geen kapitalist,” zegt president-directeur Stéphan Sonneville.

ankomen bij het hoofdkantoor van Atenor in Terhulpen is een vreemde ervaring. Over een oprit door een grote poort rijdt de bezoeker een indrukwekkend kasteelpark binnen, maar waar je een kasteel verwacht, staat plompverloren een kantoorgebouw van glas en staal, acht verdiepingen hoog. In de verte prijkt het kasteel van Terhulpen. “Een idee van mijn voorganger,” zegt CEO Stéphan Sonneville. “Hij had het nogal voor kastelen, il était un peu châtelain. Maar toegegeven, het gebouw is een contradictie en is niet helemaal in overeenstemming met de omgeving.” Als vastgoedontwikkelaar is Sonneville klein begonnen in de Europese wijk. Daarna is hij gaan investeren in de Noordwijk (North Star) en in Luxemburg (op het Kirchbergplateau). Maar zijn publieke bekendheid kreeg hij onmiskenbaar bij de voorstelling van Up-site, toen nog Premium. Het zou de hoogste woontoren van België worden, aan een godvergeten plek aan het kanaal. De bouw van Up-site is intussen volop bezig. Over twee jaar is de toren klaar. De appartementen verkopen al als zoete broodjes. Atenor is geen recent bedrijf. “Het bestaat al 101 jaar,” vertelt Sonneville. “Het heette Cominière, was opgericht door een Belgische familie en was als koloniaal bedrijf actief in Congo. Toen Mobutu zijn zaïrisering begon, heeft het bedrijf veel geld verloren. Begin jaren 1990 is Atenor begonnen met vastgoed, een beetje uit opportunisme. Toen ik CEO werd, nu zeven jaar geleden, heb ik alle andere activiteiten van het bedrijf verkocht en zijn we ons alleen nog met vastgoed gaan bezighouden. Tussen 2005 en vandaag hebben we onze activiteiten in vastgoed minstens kunnen verdrievoudigen.” Hoe verklaart u het succes? Stéphan Sonneville: “Locatie is alles. Al onze projecten staan op een kruispunt. Letterlijk. Dat is geen

toeval. De oorsprong van een stad is een simpel kruispunt.” “Ik ben in 2005 een bepaald soort empathie voor de stad gaan ont wikkelen. Toen ben ik gaan nadenken over de stad in termen

“Ik kom met mijn vier kinderen niet in Brussel wonen, maar dat wil niet zeggen dat ik niet van de stad hou. Mensen interesseren mij”

van mixité, dichtheid en sociale cohesie. Vandaag spreekt iedereen daarover.” “Ik heb snel begrepen dat er in Brussel heel wat wijken zijn die twee dingen verenigen: een probleem en een kans. Zo hebben we het Europahotel (aftands hotelgebouw in de Wetstraat, SVG/LV) gekocht. We hebben ook de kansen van het water in de stad gezien. Het kanaal is ondergewaardeerd in Brussel. Daar ontwikkelen we vandaag Up-site.” “In 2007 was ik aanwezig op de persconferentie van minister-president Charles Picqué (PS) over het Internationaal Ontwikkelingsplan. Ik was er de enige vastgoedontwikkelaar! Ik heb geluisterd. Daar kwam al aan bod wat vandaag echt aan de orde is: de Zuidwijk, Delta, de Europawijk, het kanaal. Op de uitdagingen van Brussel heb ik geprobeerd een antwoord te bieden. Demografische groei? Een woontoren! Mobiliteitsproblemen? Kantoren aan stations! We hebben dat altijd gedaan in een constructief overleg. Dat is het succes van Atenor.”

Waarom wou u de hoogste woontoren van het land bouwen? Sonneville: “Het idee van de toren komt niet van mij, maar van voormalig schepen van Stedenbouw Henri Simons (Ecolo). Hij wou een landmark aan het kanaal. Ik was enthousiast. Brussel moet durven, de stad mag best ambitie tonen. Ik wist dat een woontoren aan het kanaal zou aanslaan.” De Brusselse overheden liggen bij ondernemers vaak onder vuur door de bureaucratie die er heerst. Sonneville: “Niet akkoord. Atenor is een volledig transparant bedrijf. We zijn beursgenoteerd. Iedereen weet wat we verdienen. Als ik met de politiek ga spreken, is alles klaar en duidelijk. Er is geen canapépolitiek. Dat is één.” “Ik stap vervolgens niet naar de overheid om geld te verdienen, maar om de stad te veranderen. Dat we er geld mee verdienen, is daar slechts een gevolg van.” Dat kunnen we moeilijk geloven. Uw eerste doel is toch geld verdienen?

Stéphan Sonneville n Geboren in 1963 in Namen. n Studeerde in 1986 af als handelsingenieur aan de Solvay Business School. Haalde daarna nog een diploma Fiscale Wetenschappen aan het Institut Saint-Louis. n Begon zijn loopbaan als auditor bij PricewaterhouseCoopers. Deed in 1990 zijn intrede bij Atenor, waar hij in vijftien jaar opklom van financial controller tot chief executive officer. n Is bestuurslid in de Beroepsvereniging voor de Vastgoedsector (BVS). SVG/LV

Sonneville: “Natuurlijk, als ik geen geld verdien, dan is Atenor gedoemd te verdwijnen. Maar je moet ook vertrouwen hebben en vertrouwen geven. Dan kan van onze kant door te bewijzen dat we kwaliteitsvolle projecten kunnen realiseren in overleg met de stad.” Dus de traagheid van de overheid werkt u niet op de zenuwen? Sonneville: “Weet u, het Europahotel heb ik gekocht van een ontwikkelaar die vond dat alles te traag evolueert in Brussel. Geduld is een schone deugd.” “Wij kijken op de lange termijn. Dat is onze sterkte. We willen niet het snelle geld verdienen. Onze aandeelhouders zijn families. Voor hen telt zekerheid, duurzaamheid. Waren het Britse investeringsfondsen, dan hingen ze elke dag aan de lijn om te weten hoeveel ze dit jaar zullen verdienen. Zo werken wij niet. Wij kiezen de weg van de kwaliteit.” Heeft Brussel wel genoeg architecturale ambitie? U heeft de eerste plannen voor de Premium-toren, door David Chipperfield, niet willen uitvoeren. Te gedurfd voor Brussel, zei u toen. Sonneville: “Brussel heeft vroeger architecturale hoogdagen gekend, met de art nouveau en de art deco. De jaren 1960 hebben veel verknoeid. De gebouwen van de Wetstraat zitten allemaal in een keurslijf. Alles moest binnen dezelfde rooilijn. De architectuur was er een zonder enige creativiteit, maar dat had niet noodzakelijk met de architecten te maken.” “Wat nodig is om architecturaal creatief te zijn, is de mogelijkheid om los te komen van die rooilijn. Er moet ruimte zijn rond de gebouwen. We doen dat met Up-site aan het kanaal (en ook de Wetstraat zal zo ingericht worden, SVG/LV).” “Chipperfield is een Britse toparchitect. Zijn plannen waren erg avantgardistisch, erg ‘kubistisch’. Het toeval wil dat er in de Noordwijk al veel monolieten stonden, blokvormige torens. Zo ging Up-site al gauw op de WTC-torens lijken. Ik heb Chipperfield netjes betaald en heb toen zijn plannen verscheurd. Vervolgens ben ik bij de Franse architect Yves Lion terechtgekomen. Samen met hem hebben we de nieuwe toren uitgetekend. Ik was

gefascineerd door de Empire State Building in New York, ik wou lichte kleuren, grijs en wit. Maar vooral wou ik een tijdloze architectuur. Zo ben ik er niet zeker van dat de spektakelarchitectuur in Dubai de tand des tijds zal doorstaan.” Misschien is toparchitectuur ook gewoon te duur voor Brussel? Sonneville: “De gage van toparchitecten is tot het dubbele van die van andere architecten. En het is ook veel duurder om hun ontwerpen uit te voeren. Daarom heb ik aan Christian de Portzamparc gevraagd om Victor, de kantoorgebouwen aan het Zuidstation, te tekenen zonder dat de kosten de pan uit swingen.” “Intussen is er een generatie van jonge Belgische architecten opgestaan die gereisd hebben, die nog geen grote naam hebben, maar die werken volgens het idee van ‘densiteit, mixité en levenskwaliteit’. Met hen wil ik werken, onder meer voor City Docks.”

BDW 1323 PAGINA 5 - DONDERDAG 5 APRIL 2012

Stéphan Sonneville bij de maquette van Up-site, de hoogste woontoren van België, die nu in de steigers staat. “Ik heb Chipperfield netjes betaald, en vervolgens zijn plannen verscheurd. Ik wil tijdloze architectuur. Spektakelarchitectuur zal de tand des tijds niet doorstaan.”

City Docks komt aan het Biestebroekdok, waar eerst met het project Les Rives een jachthaven zou komen. Sonneville: “Ik heb vijf hectare pal in het midden gekocht. De jachthaven is over and out. Dat was geen goed idee. Brussel heeft geen behoefte aan een marina waar Nederlanders met hun jacht aanmeren en komen wonen. Wat Brussel nodig heeft, zijn betaalbare woningen voor de Brusselaar, met scholen, crèches, winkels.” City Docks ligt vlak bij Kuregem. Hoe vermijdt u dat het een eiland voor rijken wordt in een voor de rest arm stadsgedeelte? Sonneville: “Er zullen betaalbare woningen zijn en genoeg verbindingen met de omliggende wijk. Het wordt geen getto, maar een toegankelijke wijk.” Atenor is buiten Brussel gevestigd, in het groene,

riante Terhulpen. Kan uw engagement voor de stad dan geloofwaardig zijn? Sonneville: “Dat we hier zitten, is een erfenis uit het verleden. Mijn voorganger heeft het kantoorgebouw hier neergezet. Omdat we geen kopers of huurders vonden, hebben we ons hier zelf gevestigd.” “Het klopt dat ik met mijn vier kinderen binnenkort niet in Brussel zal komen wonen. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet van de stad houd. Integendeel. Ik hou van de mensen die er wonen, of ze nu rijk zijn of arm. Toen ik jong was, was ik ook niet bemiddeld. Ik woonde niet in een kasteel, maar in een bescheiden huis. Mensen interesseren mij.” Hoe kijkt u naar de vaudeville rond het shoppingcentrumproject Uplace in Machelen? Sonneville: “Deels met medelijden voor de vastgoedontwikkelaar, die een lijdensweg moet doormaken. Ik bekritiseer niet graag mijn collega’s, maar dit project is van bij

de start erg gepolitiseerd. Voor mij moet de kwaliteit van het project primeren, en niet de steun van deze of gene politieke partij. Daarnaast is het idee achter Uplace al achterhaald, strookt de communicatie niet met wat het uiteindelijk zal worden en valt het nog af te wachten of het rendabel is. Geef mij dan maar een project als Neo. Daar willen we graag een partner in zijn. De Heizel is een deel van de stad en er bestaat een stedenbouwkundig project voor. Ik denk trouwens dat Neo en Uplace als het moet naast elkaar kunnen bestaan.” Onderschat Brussel het mobiliteitsprobleem niet? Minister-president Charles Picqué wil de Europese wijk verdichten, maar er is niet meteen een oplossing voor de mobiliteit. Sonneville: “Het mobiliteitsprobleem in Brussel is reëel, maar wordt soms ook overschat. In vijf jaar tijd kan er een oplossing ge-

vonden worden. Bijvoorbeeld door de uitbouw van het Gewestelijk Expresnet en de automatisering van de metro. Ik kies er alvast voor om kantoren dicht bij stations in te planten.” Niet iedereen ziet graag nieuwe torens verrijzen aan het Zuidstation. Buurtbewoners vrezen de schaduw van het project Victor. Er hangen affiches met ‘Dark Victor’ en ‘Victor is Horta niet’. Sonneville: “Ik wil gerust de dialoog aangaan. Ik begrijp het ook wel: ze zien iemand in pak die in de vastgoedsector zit en die torens bouwt: het symbool bij uitstek van het kapitalisme. En dat na de bankencrisis... Ik ben ook niet voor het kapitalisme gewonnen. Maar de cijfers moeten correct zijn. Ik zal de bewoners precies informeren over het percentage schaduw dat de toren op de wijk zal werpen. Dat valt echt wel mee.” “Mijn torens brengen intussen een herwaardering van de wijk mee:

minder criminaliteit, een gezelligere stad, een stadskanker weg en minder clochards. Ik hoop dat de buurtbewoners ook daar oren naar zullen hebben.” Tot slot: er hangt u nog altijd een rechtszaak boven het hoofd. Sonneville: “Natuurlijk is het niet prettig om als beursgenoteerd bedrijf in de pers gelinkt te worden aan fiscale fraude. Maar ik ben heel sereen. Er valt mij niets te verwijten. Er is fraude vastgesteld bij mensen aan wie wij bedrijven hebben verkocht. De fraude dateert van na de verkoop. We zijn dus niet medeplichtig. Twee onderzoeksrechters, in Brussel en Turnhout, hebben ons gelijk gegeven: er kan ons niets ten laste worden gelegd. Maar in een van de twee gevallen heeft het parket beslist om ons toch te vervolgen. Begrijpe wie begrijpen kan.”

Steven Van Garsse en Laurent Vermeersch

BDW 1323 PAGINA 6 - DONDERDAG 5 APRIL 2012

REEKS

FOYER IN MOLENBEEK, ORGANISATIE MET VELE GEZICHTEN (AFLEVERING 2)

Je bent jong en ja, je wilt wat SINT-JANS-MOLENBEEK – Vrijdagavond in het sportcentrum Sippelberg. Een zestigtal kinderen tussen zes en veertien jaar springen, rennen en gooien met grote kogelballen. Tegelijkertijd loopt een aantal ouders rondjes rond het sportveld. Dit is de atletiekclub Atlemo in actie. Het is maar een van de vele sporten andere activiteiten die de Foyer organiseert voor kinderen en jongeren uit de hoofdstad.

De gezelligste en strengste Kinderen motiveren en in zichzelf doen geloven zijn basisprincipes van de jeugdactiviteiten van de Foyer, zowel aan de ene kant van de Werkhuizenstraat in het Franstalige Foyer des Jeunes, als daartegenover in het Nederlandstalige vormingscentrum Foyer. Op het eerste gezicht is het vormingscentrum een school als een andere. Een beetje klein naar Brusselse maatstaven: maar een vijftigtal leerlingen. In de gang hangen overal uurregelingen op, geflankeerd door vellen papier met regels erop: deur sluiten, alleen buiten roken, wc’s schoon houden... De begeleiders zijn voortdurend in zicht en wisselen een grapje af met een vinger naar een van de geafficheerde regels. Welkom in de tegelijk gezelligste en strengste ‘school’ van Brussel. “Al die roosters en afspraken maken deel uit van onze aanpak,” legt coördinator Katelijn Schevelenbos uit. “Je moet weten dat de jongeren die bij ons komen, vaak al jaren niet meer of niet regelmatig naar school zijn geweest. Een duidelijke structuur helpt hen mee op weg naar het

Zwemmen gewone onderwijs. Wij zijn geen school, we organiseren persoonlijke ontwikkelingstrajecten voor jongeren van vijftien tot achttien jaar. Het is de bedoeling dat ze nadien naar het onderwijs of naar een baan kunnen doorstromen.” “Op de 52 jongeren zijn er een veertigtal Roemeense Roma. Om hier te mogen beginnen moeten ze veel motivatie tonen en moeten ze beloven zich aan de afspraken te houden. We werken vooral aan hun motivatie en aan aanwezigheid. Als iemand te laat komt of spijbelt, dan wordt meteen naar de ouders gebeld. Ouders én leerlingen moeten begrijpen dat dit niet aanvaard wordt.” “Anderzijds zijn wij geen gewone

sen, moet alles eenvoudig worden uitgelegd, maar het mag ook niet kinderachtig worden. Voor Neder-

lands hebben we zelf veel materiaal ontwikkeld om woordenschat uit te breiden op de terreinen die voor

In het kunstlokaal staat de boog wat minder gespannen. Het spreekt voor zich dat als taal een grote barrière © SASKIA VANDERSTICHELE

en van de groepen op het sportveld wordt in het kogelstoten geïnitieerd door exatletiekkampioen Raf Wyns. Bij de Foyer is sport niet zomaar een spel, maar een manier om je te integreren in de maatschappij. De achttienjarige trainers Ayoub en Mohamed zijn hiervan een voorbeeld. Zij behoren tot de tweede lichting van de BIS Award. Om de vier jaar beginnen achttien kinderen aan een individueel parcours om hun talenten te ontplooien, gecoacht door de Foyer. Ayoub en Mohamed kozen ervoor om een opleiding tot trainer te volgen, en vier jaar later versterken ze de club Atlemo. Ook bij het basket zitten enkele kinderen die deelnemen aan het project van BIS Award. De dertienjarige Mariam zit in een A-ploeg van de club en neemt deel aan de provinciale competitie. “Voor mijn programma van BIS Award moet ik onder andere vrijwilligerswerk doen. Ik heb ervoor gekozen om matchen te fluiten en de buren te helpen. Ik moet ook vijf uur per week sporten, maar dat deed ik zo ook al,” zegt ze met een lach.

onze leerlingen nuttig zijn. We gaan mee naar hun stageplaatsen, zodat we horen welke woorden daar worden gebruikt.”

Hafsa, vrijwillig huiswerkbegeleidster:

“Vroeger ben ik hier zelf een tijdje gekomen. Zo leerde ik studeren. Nu bereid ik me voor op het toelatingsexamen geneeskunde” leerkrachten. We zijn altijd aanspreekbaar voor de leerlingen. Als team hebben we tegelijk de rol van leerkrachten, opvoeders en sociaal werkers. Ons enthousiasme voor ons werk moet op de leerlingen afstralen, zodat ze niet het gevoel hebben dat ze in de afvalbak van het onderwijs zitten.”

Praktisch Nederlands Behalve coördinatrice is Schevelenbos ook lerares Nederlands. Het is tijd voor haar om les te gaan geven aan Brandon, Claudiu en Samuel. De les is duidelijk pragmatisch: jezelf leren voorstellen, telefoonnummers noteren en dicteren. “Het is niet evident om les te geven aan deze jongeren. Als ze de taal niet goed beheer-

De jonge kogelstoters van Atlemo in actie. Bij de Foyer is sport niet zomaar een spel, maar een manier om je weg te zoeken in de maatschappij.

BDW 1323 PAGINA 7 - DONDERDAG 5 APRIL 2012

Schouderklopje Om halfvier is de school uit en loopt het gebouw van het vormingscentrum leeg. Een halfuur later komt er al een nieuwe groep kinderen aan. Dat zijn leerlingen van andere scholen die hier naar de studiebox komen. De studiebox maakt deel uit van de jongerenwerking van de Foyer, die gecoördineerd wordt door AnneSophie Van der Bracht. Alle kinderen kent ze bij naam, meer nog, ze lijkt zelfs in één oogopslag te zien of een kind die dag extra aandacht nodig heeft. Veel kinderen komen hier ook voor de babbel, de rust en het schouderklopje. Van der Bracht haast zich snel naar een meisje dat haar onweersgezicht onder een muts probeert te verstoppen. De andere kinderen installeren zich met boeken en schriften of computers aan de verschillende tafeltjes. Een aantal middelbare scholieren staat klaar om hun hulp aan te bieden. Voor een groot deel komen zij uit het Jan-van-Ruusbroeckollege, dat elk jaar een aantal leerlingen naar de studiebox stuurt voor vrijwilligerswerk. Vandaag staat ook Hafsa klaar om kinderen te helpen met wiskunde en wetenschappen. “Toen ik klein was, ben ik hier ook een tijdje gekomen. Zo leerde ik hoe ik huiswerk moest maken en hoe ik me moest voorbereiden op examens. Vooral dat laatste was heel nuttig. Toen ik het eenmaal doorhad, ben ik thuis beginnen werken. Nu bereid ik me voor op het toelatingsexamen geneeskunde, dus ik kan de kleintjes wel goed helpen met wiskunde en wetenschappen.” Daphné, de enige vrijwilligster van het Sint-Jan Berchmanscollege, helpt vooral met Nederlandse schrijfopdrachten en met Engels. De jeugd van tegenwoordig, moet je wel denken bij het zien van zoveel ijver en hulpvaardigheid, is heus nog niet verloren.

Jo Govaerts

Volgende week brengen we een bezoek aan de moeders en grootmoeders in het vrouwencentrum Dar al Amal www.brusselnieuws.be/foyer

Onderwijs > Nood is het hoogst in Schaarbeek

P-PRAAT

Nog geen plek voor ruim tweehonderd peuters

Delphine Bourgeois is terecht. U kunt de exFDF-schepen aantreffen onder aan de MR-lijst in l’Oasis francophone. Van op die plaats moet ze de Franstalige belangen bewaken. Je kunt Bourgeois namelijk uit het FDF gooien, maar het FDF niet uit Bourgeois. Grappig is dat de MR-lijst in Elsene niet zomaar een MR-lijst is, maar een in samenwerking met Open VLD. Uiteraard moeten dan de Franstalige belangen bewaakt worden.

BRUSSEL – De schaarste in het Nederlandstalig onderwijs wordt steeds prangender. Van de ruim tweeduizend kinderen die voor volgend schooljaar aangemeld werden voor de onthaalklas, kreeg dertig procent geen plek in de voorkeursscholen van de ouders.

De PS heeft kritiek op Villo. Nu gaan we het krijgen, denkt u ongetwijfeld, “eindelijk eens een partij die in opstand komt tegen een almachtige multinational.” Ach neen. Naar ’t schijnt voert het bedrijf JCDecaux Brigitte Bardot op op zijn affiches. Het (voormalige) Franse sekssymbool zit een beetje ondeugend op een Villo-fiets, en daardoor moeten u en wij dus gezwind klant worden bij Villo. Nu, die ondeugd is niet echt een probleem voor de PS, wel het feit dat Brigitte Bardot in het verleden al eens iets stouts heeft gezegd over minderheden en een beetje tegen het Front National aan heeft geschurkt. En u en wij zouden weleens het verkeerde kunnen denken als we de fiets nemen. Of zoiets. Enfin, Bardot was goed voor een Brusselse parlementaire vraag, want het gaat te goed met de wereld, en over zoiets moeten vragen gesteld kunnen worden.

Voor de eerste kleuterklas is het nog straffer: minder dan twintig procent van de zevenhonderd aanvragen werd positief beantwoord. “Dat laatste cijfer is heel verontrustend, want uit ons onderzoek blijkt dat de overgrote meerderheid van die kinderen nog niet naar school gaat,” zegt Walentina Cools, voorzitster van het Lokaal Overlegplatform. Onder de kinderen die geen plaats kregen, zijn ruim tweehonderd Nederlandstaligen, negentig met een aanmelding voor de instapklas en 113 met een kind dat naar de eerste kleuterklas moet. De meesten wonen in Schaarbeek. Zowat de helft van de ouders zette maar een of twee scholen op het voor-

En nog een rondje Christos om het af te leren. Brussels Ecolo-staatssecretaris Doulkeridis wil Bart De Wever uitnodigen naar Brussel. Goed idee, zou je denken, want de N-VA-leider heeft onlangs wat rare dingen gezegd over Brussel. Maar Christos zegt toch ook rare dingen: er zijn te veel gekozenen in Brussel, en dat komt door de gewaarborgde vertegenwoordiging van de Vlamingen in de Brusselse instellingen. Jezus, Christos.

keurslijstje, maar er zijn ook ouders die acht of negen scholen opgaven en overal uit de boot vielen. Wanhopen hoeft nog niet, zegt Cools. “Er zijn nog vrije plaatsen, maar het aantal is beperkt. Voor de onthaalklas zijn het er tachtig, waarvan de helft in Oudergem. Maar er komen ook nog plekken vrij doordat niet alle ouders hun toegewezen plaats benutten. Wie zijn vijfde keuze krijgt toebedeeld, verkiest soms een school in de Rand.” Voor Brussels minister van Onderwijs Guy Vanhengel (Open VLD) zijn bijkomende investeringen in nieuwe scholen dringend nodig. Zelf trekt hij dit jaar 18 miljoen euro uit voor de uitbreiding van de Heilige Familie en Sint-Lukas in Schaarbeek, Heilig-Hart in Jette en De Bron in Sint-Gillis, samen 740 extra plaatsen. Vlaams minister van Onderwijs Pascal Smet (SP.A), die deze legislatuur al 21,5 miljoen euro vrijmaakte voor capaciteitsuitbreiding, investeert dit jaar HUB 1,3 miljoen euro.

Samenleving > Wandelen ‘biedt ruimte voor dialoog’

In 2014 te voet van Brussel naar Istanbul © BART DEWAELE

is, de leerlingen zich gemakkelijker uitleven in meer toegepaste activiteiten. “We zijn een centrum voor deeltijdse vorming, maar onze leerlingen hebben een persoonlijk ontwikkelingstraject van 28 uur per week met veel aandacht voor niet-theoretische activiteiten als houtbewerking, beroepsstages en sport. Veel jongeren komen hier met een heel negatief zelfbeeld. Telkens als ze het gevoel krijgen dat ze iets kunnen, doet dat wonderen. Dit jaar hebben we onder andere zwemlessen georganiseerd. Verschillende leerlingen konden niet zwemmen en sommigen waren ronduit bang om ermee te beginnen, maar als het dan toch lukt, zien ze dat ze hun grenzen kunnen verleggen. Ons werk is niet altijd eenvoudig. Daarom is het fijn deel uit te maken van een groter geheel als de Foyer, want wij kunnen voortdurend een beroep doen op de andere diensten.”

CHIEN ÉCRASÉ EGMONTPARK – Goed idee om tijdens de zonnige dagen een koffietje te gaan drinken in de Egmonttuinen naast de Kleine Ring. Alleen: u moet over het nodige geduld beschikken om bediend te worden, want dat kan makkelijk een halfuur duren voor twee drankjes, en dan nog bent u er te veel. Het fascinerende is dat de Orangerie d’Egmont toch succes blijft hebben, ondanks het gebrek aan beleefdheid van de bediening. Als u ons niet gelooft, moet u eens op het internet kijken. Of er zelf heen gaan, maar u bent dus gewaarschuwd. KOEKELBERG – Er is dus iemand met een parachute van in de koepel van de basiliek naar beneden gesprongen, en die persoon heeft het overleefd. Van waaghalzerij gesproken. Maar zo hoog is die koepel nu ook weer niet, en daarom enkele nieuwe locaties voor onze waaghals: het stadhuis (veel uitsteeksels wel), het Justitie paleis (de stellingen storten in nog voor je eraf kunt springen), de Botanic Building (kun je drie ministeriële kabinetten aan het schrikken brengen, zeker als je zonder broek naar beneden springt), de Pensioentoren (statement als u niet meer wilt werken), de Dexiatoren (let op het steil aflopende dak, gaat recht naar beneden) en het Flageygebouw (kunt u de indignado’s uit hun concentratie brengen waardoor die stoppen met trommelen). Zeg nu zelf: puik lijstje, niet? GENDER – Let wel op als u broekloos van de Botanic Building springt, want de Brusselse regering wil een gendertest invoeren voor haar beleid.

Zowel individuen als leden van verschillende verenigingen trokken zondagochtend de wandelschoenen aan. Eerste etappe: Brussel-Aken.

BRUSSEL – Een vijftigtal wandelaars begon vorige zondag aan een twaalfdaagse voettocht tussen Brussel en Aken. Door te stappen willen ze de ander beter leren kennen. Initiatiefnemer Sebastien de Fooz heeft al heel wat ervaring met dit soort ondernemingen; in 2005 ondernam hij bijvoorbeeld een voettocht naar Jeruzalem. Hij benadrukt dat dit project het Belgische niveau overstijgt. “Deze onderneming is een eerste etappe en kadert in een breder project. Tegen 2014 willen we met onze vzw Jorsala een wandelpad tussen Brussel en Istanbul openen. Dat jaartal is symbolisch: hon derd jaar na het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog, maar ook vijftig jaar na de eerste Turkse immigratiegolf.”

Het is absoluut geen politiek project, benadrukt De Fooz, “laat staan een kruistocht. We willen mensen met verschillende achtergronden een ervaring aanbieden. Wandelen kan een dialoog tot stand brengen tussen mensen die anders maar moeilijk in contact komen. In die zin is de tocht een middel, geen doel op zich.” De Fooz gelooft in de kracht van het eenvoudige concept. “Op verschillende plekken zullen we de dialoog aangaan met de locals. Deze ‘ruimten voor de dialoog’ willen we in kaart brengen, en er ook een label op plakken.” Deelnemer Régis Close van El Kalima, een christelijk centrum voor de relaties met de islam, looft het menselijke aspect van het initiatief: wandelen maakt ons onthecht van het materiële. TDM

BDW REGIO

BDW 1323 PAGINA 8 - DONDERDAG 5 APRIL 2012

Deze week in het Zuidpaleis > Onze vrouw ter plaatse op cursus zelfverdediging

‘Doe iets wat niet in zijn scenario past’

Je belager een knietje geven? De deelneemsters weifelen. “Maar als het moment er is, zal de adrenaline haar werk wel doen,” zegt de begeleidster geruststellend.

BRUSSEL – “Vergis jullie niet: ieder van jullie is in staat een man uit te schakelen,” zegt begeleidster Anne. De meeste deelneemsters aan de workshop ‘Zelfverdediging voor vrouwen’ kijken bedenkelijk. Meesters in de vechtsport zullen ze vandaag niet worden. Maar Anne stelt hen gerust. “Zelfverdediging draait om veel meer dan ingewikkelde houtgrepen en karateworpen. Het verstandigste is nog altijd: vluchten.”

rouwendag ging ook bij de Stad Brussel niet onopgemerkt voorbij. In het Zuidpaleis organiseerde de dienst Gelijke Kansen in maart drie dagen lang workshops zelfverdediging voor vrouwen. “Eerst enkel voor ons personeel, maar omdat de vraag groot was, hebben we beslist de workshops open te stellen voor het publiek,” zegt organisator Erik De Dijn. Met succes: uiteindelijk konden tweehonderd vrouwen deelnemen en kwamen er zowat vijftig op een wachtlijst terecht. In november, tijdens de Veertiendaagse van de Vrouw, wordt de actie herhaald; ook daarvoor is er al een wachtlijst aangelegd. De tien vrouwen die de workshop

bij experte Anne volgen, weten alvast waarom ze het doen. Allemaal kennen ze het gevoel achtervolgd te worden op straat, en allemaal hebben ze hun eigen methodes om de echte of ingebeelde belager af te schudden. Maar die krijgen niet allemaal de goedkeuring van Anne. “Wat sneller doorstappen lijkt misschien slim, maar is een bijzonder slecht idee. Zo toon je angst en heb je geen controle over de situatie,” zegt ze. Ook ostentatief beginnen te telefoneren, een veelbeproefde methode, blijkt niet efficiënt. “Je hebt je handen niet vrij, en wie weet vindt je belager die gsm ook wel mooi.” Algemene hilariteit wanneer deelneemster Fabienne zegt dat ze zich gewoon zou omdraaien en aan de

man zou vragen of hij haar toevallig aan het volgen is. “Het kan toch evengoed gewoon de postbode

“Eventueel kun je je route veranderen, maar dan blijft de achtervolger in je rug. De beste methode is: stoppen, even langs de kant gaan staan, of zelfs met besliste pas zijn richting uit stappen. Dan ben je meester over de situatie.”

Brand! En als het echt iemand met kwade bedoelingen is? “Schreeuw om hulp,

“Sneller doorstappen is een bijzonder slecht idee. Zo toon je angst en heb je geen controle over de situatie”

zijn?” verdedigt ze zich. Haar suggestie blijkt nog niet eens de slechtste. “De eerste stap is controleren of je echt gevolgd wordt,” zegt Anne.

maar roep dan bij voorkeur dat er brand is. Dat prikkelt de nieuwsgierigheid: mensen willen weten waar het vuur is, ze schuiven hun gor-

dijntjes al eens opzij. En getuigen schrikken je aanvaller af. De zogenaamde paradoxale reactie is ook heel doeltreffend. Doe iets wat de aanvaller niet verwacht. Begin luidkeels te zingen. Beklim een auto. Veins een epileptische aanval. Om het even wat, als het maar niet in zijn scenario past.” Iedereen noteert ijverig, maar het wordt pas echt educatief wanneer Anne de dames een tekening van een mannetje in handen stopt: JeanPierre, de agressor. Met kruisjes worden zijn zwakke plekken aangeduid, Anne legt uit welke technieken iemand het snelste uitschakelen. Er worden onzekere blikken uitgewisseld; zelfverdediging, tot daar, maar terugslaan? Iemands knie breken? Alleen Marie is enthousiast. “Wie mij aanvalt, moet daarvan maar de gevolgen dragen.” Maar wanneer de deelneemsters een kussen met volle kracht uit Annes handen moeten slaan, blijkt ook Marie zich op het laatste nippertje in te houden. “Dat is normaal,” verzekert Anne. “Als het moment er is, zal de adrenaline haar werk wel doen.” Anne kan het weten. Ze werkt al jaren bij Garance, een vooral aan Franstalige zijde erg bekende organisatie die zich bezighoudt met trainingen tegen agressie, voor vrouwen, maar ook voor jongeren en zelfs voor mannen. Ook omgaan met verbale agressie staat op hun programma. De inschrijvingscijfers van de vzw zijn de voorbije jaren steil de hoogte in gegaan: in 2010 namen meer dan zevenhonderd vrouwen deel aan een van hun activiteiten. “Er is de laatste jaren steeds meer aandacht voor het thema,” verklaart Anne de interesse. “Vrouwendag en campagnes tegen geweld komen steeds uitgebreider in de pers. Het probleem wordt serieus genomen, vrouwen zijn er gevoeliger voor geworden.” Maar meer geweld tegen vrouwen is er niet, denkt ze. “Toch niet op straat. Het blijft nu eenmaal zo dat als vrouwen lastiggevallen, aangevallen of aangerand worden, dat meestal door een bekende is: hun partner, een collega, een buurman. Bij geweld op straat zijn jonge jongens statistisch gezien de grootste slachtoffers.” Ook bij de vrouwen in de workshop blijkt het uiteindelijk nogal mee te vallen met het onveiligheidsgevoel. Iedereen wordt wel eens aangesproken, maar ernstige voorvallen kennen ze enkel van horen zeggen. “Je hoort altijd dat Brussel zo erg is, maar ik kom uit de Franse grensstreek, en geloof me, daar word je voortdurend lastiggevallen. Daarmee vergeleken valt het hier best mee,” zegt Caroline. Yvonne heeft wel al slechte ervaringen. “Al twee keer bestolen, waarvan een keer mijn bankkaart, toen ik geld afhaalde. Dat wil ik echt niet nog eens meemaken.” Maar daartegen heeft Anne geen trucs achter de hand. “Als ze alleen je spullen willen stelen: niet tegenwerken en meteen alles afgeven. Je leven is belangrijker dan je iPhone.”

Goele De Cort / brusselnieuws.be

BDW 1323 PAGINA 9 - DONDERDAG 5 APRIL 2012

Sint-Agatha-Berchem > Dienstencentrum Ellips is, op een glazen wand na, volledig af

Elke dag dat Schloss de Merode-gevoel Vorige week arriveerden de nieuwe meubels, er moet nog een wand geplaatst worden, en op 1 juni knipt minister Brigitte Grouwels (CD&V), als VGC-collegelid bevoegd voor Welzijn en Gezondheid, officieel het lintje door. Inmiddels kennen al honderdzestig mensen de weg naar dienstencentrum Ellips.

TELEXREGIO

In de kelderetage met binnentuin van het Woonzorgcentrum Arcus, Gentsesteenweg 1050, begon het Lokaal Dienstencentrum Ellips ruim een jaar geleden beetje bij beetje de lokalen in gebruik te nemen: een vooronthaal bij de lift, een ontmoetingsruimte naast een bureau, een ruime activiteitenzaal en een zonnige patio. Iedere dag kunnen (vooral) senioren er terecht voor sociaal contact, activiteiten, Nederlandse conversatie, infoses sies... Ook gebruikmaken van de service van Arcus hoort erbij, zoals tegen laag tarief kunnen langsgaan bij de pedicure of de kapster. Of – en daar wordt nog het meest gebruik van gemaakt – een driegangenlunch voor zes euro, aan een aparte tafel in het RVT-restaurant. Voorzitter Vincent Riga, kabinetsmedewerker van Grouwels en ook CD&V-schepen van Gezondheid en Mindervaliden, kon voor 2011 een opstartsubsidie van 49.000 euro krijgen, en een vergelijkbare toelage voor 2012. “Daar betalen

De sfeer zit er al voor de lunch goed in bij (vlnr.) Gaston, Lucette en centrumcoördinator Mark, onder het goedkeurende oog van voorzitter Vincent Riga.

we huur, verzekering, boekhouding, schoonmaakster, alle activiteiten én de centrumcoördinator van,” licht Riga toe voor zijn zelf geconcipieerde fotodoek tegen de wand. Na drie jaar beoogt Ellips een erkenning van de Vlaamse Gemeenschap binnen het Woonzorgdecreet, en dan kan de jaartoelage verdubbe-

len tot 90.000 euro. Daarvoor moet wel aan architecturale en functionele normen worden voldaan. “In feite zijn we nu al volledig in orde om straks erkend te worden. De overheid verplicht ons enkel nog de recreatiezaal af te scheiden van het onthaal, wat we met een glazen wand gaan doen. Voor de afwerking

kregen we een eenmalige investeringssubsidie van 150.000 euro. Als de erkenning er komt, kunnen we de werking maximaliseren.” Centrumcoördinator Mark Peters, die hier uit Tilburg is gestrand met diploma’s sport, economie en interculturele communicatie, bulkt van de ideeën. “We maakten al uitstap-

pen naar het Museum van Buuren, het Jubelparkmuseum en het koninklijk paleis, we pikten concerten mee in de Munt en zijn zelfs bij de prins en prinses in het Schloss de Merode ontvangen. We zien Ellips als een ontmoetingsplek voor een goed gevoel en hebben nog veel in het vat. Het is zaak om ook de allochtonen te betrekken. Daarom organiseerden we al een schildersatelier en pizzabakken om hen Nederlands te leren.” Riga heeft nog meer plannen om de lokale senior zo lang mogelijk thuis te houden en meer diensten aan te bieden. “Met een halftijds zorgregisseur ( federale subsidie, red.), die proactief de problemen van onze senioren detecteert, kunnen we beter doorverwijzen naar hulpverleners en alternatieven voor het klassieke rusthuis. En om niet enkel van subsidies te leven gaan we met het bestuur nadenken over een formule van dienstencheques voor senioren, waarbij naast huishoudelijke hulp en strijken ook boodschappen doen lucratief kan zijn voor Ellips. Vijftig senioren die voor vier uur werk per week aan dienstencheques besteden: dat zou ons vijf voltijdse arbeidsplaatsen kunnen opleveren.” Inmiddels worden vriendschapsbanden gesmeed onder de lokale nieuwkomers: een kaartje leggen en daarbij ni triche helpt al.

Jean-Marie Binst

LAAT UW AUTO PARKEREN IN SINT-BONIFAAS

Anderlecht > Toekomstplannen Klaverwijk zijn klaar

ELSENE – De gemeente heeft met het bedrijf ProxiParking een nieuw parkeer systeem ontwikkeld in de Sint-Bonifaaswijk, de drukke uitgaansbuurt naast Matonge. Vanaf eind maart is er een voiturier die uw auto voor tien euro per avond parkeert in de nabijgelegen privéparkeergarage Tulp, en dit van dinsdag- tot zaterdagavond van halfzeven tot één uur ’s nachts. Om uw sleutels aan de voiturier te overhandigen komt er in de Sint-Bonifaasstraat ter hoogte van nummer 20 een speciale stopplaats. CD Valse noot is wel dat het bedrijf alleen diensten in het Frans aanbiedt.

Nu nog groen licht krijgen van de buurtbewoners

Nieuwe crÈCHES? GEEN PLAATS, GEEN GELD SCHAARBEEK – Het wordt bijzonder moeilijk om nog veel nieuwe crèches te bouwen, zegt schepen Michel De Herde (FDF). “Een crèche voor 48 kinderen moet over achthonderd vierkante meter beschikken, plus een tuin. Waar gaan we die gebouwen in het dichtbevolkte Schaarbeek nog vinden? En wie gaat de aankoop betalen? De Franse Gemeenschap heeft geen investeringssubsidies voor de bouw van crèches.” Er zijn vandaag 1.461 crècheplaatsen in Schaarbeek, Frans- en Nederlandstalig. Dat komt overeen met een dekkingsgraad van twintig procent van de kinderen. Om de Europese norm van dertig procent te halen zouden er maar liefst negenhonderd plaatsen moeten bijkomen, en dat is nog zonder de bevolkingsexplosie gerekend. De SVG Herde wil tussen nu en 2017 driehonderd nieuwe opvangplaatsen creëren.

LIVE VANUIT HET SCHEUTBOS SINT-JANS-MOLENBEEK – Het RTBf-radioprogramma Printemps grandeur nature gaat op 7 april live vanuit het Scheutbos, om de luisteraars bewust te maken van de noodzaak van een schone leefomgeving. Voor het vijfde jaar op rij worden luisteraars uitgenodigd om het natuurgebied samen op te ruimen. Als afsluiter zal zanger-comNV ponist Jali vanaf 16.30 uur voor de muziek zorgen.

Minstens 2.570, maximaal 3.750 mensen zouden er in de toekomstige Klaverwijk kunnen wonen. Dat is de conclusie van het Bijzonder Bestemmingsplan (BBP) dat de gemeente Anderlecht vorige week goedkeurde. Daarnaast zou er nog plaats zijn voor een school en voor bedrijven. Het BBP heeft niet minder dan tien jaar op zich laten wachten. De opmaak ervan liep dan ook niet van een leien dakje. Na twee jaar stuitte het BBP op een Brusselse wetswijziging die een uitgebreider milieueffectenrapport vroeg. De uitvoering van die nieuwe wet liet dan weer twee jaar op zich wachten. Door nieuwe ontwikkelingen – een nieuwe school in de Delwartstraat en de sociaaleconomische en demografische veranderingen van de wijk – moest het plan ook helemaal herzien worden. Het BBP houdt rekening met een minimaal en een maximaal aantal woningen. In het minimumscenario zou er plaats zijn voor

110 eengezinswoningen en 856 appartementen. Het aantal appartementen zou opgetrokken kunnen worden tot maximaal 1.250, wat het aantal inwoners ook meteen verhoogt van 2.570 naar 3.750. De appartementen zouden uitgeven op een pleintje, dat met een marktje en nieuwe handelszaken het bruisende hart van de wijk moet worden. In het plan wordt 6.090 vierkante meter vrijgemaakt voor handel en 4.500 voor andere bedrijven, wat zo’n honderddertig nieuwe banen kan opleveren. Daarnaast komen er een school en twee synthetische voetbalterreinen met kleedkamers, ook weer goed voor honderddertig banen. Van 10 april tot en met 9 mei kan iedereen het plan inkijken, en op 26 april komt schepen Anne-Marie Vanpévenage (FDF) het om 18 uur toelichten in de Wayezstraat 94. De overlegcommissie, waar alle opmerkingen worden gebundeld, komt op 24 mei samen.

Bruno Schols

BDW 1323 PAGINA 10 - DONDERDAG 5 APRIL 2012

DE SUKKELSTRAAT (9)

HET NIEUWE GEMEENTEHUIS VAN ETTERBEEK: LANGZAAM, MAAR ZEKER

De tuinen moeten nog groeien Op 14 oktober zijn er gemeenteraadsverkiezingen. De komende maanden legt BDW in de reeks De Sukkelstraat elke week een pijnlijk aanslepend dossier uit een van de 22 Brusselse gemeenten op tafel. Deze week: de Tuinen van de Jacht, te ambitieus voor een kleine gemeente?

In 2008 beloofde burgemeester Vincent De Wolf (MR) dat er tegen 2011 gebouwd zou worden op het voormalige hospitaalterrein tussen de Kazernelaan, de Beckersstraat en de De Haernestraat. Maar zijn project blijft tegenwind krijgen. Het project rond het nieuwe gemeentehuis is tweeledig: enerzijds is het de bedoeling dat er op de site een gecentraliseerd gemeentehuis komt dat een politiecommissariaat, de gemeentelijke administratie, vergaderzalen en het OCMW samenbrengt. Volgens burgemeester De Wolf beantwoordt dat aan de noden van een moderne gemeente ten dienste van de burger. Anderzijds komt er naast een gemeentehuis ook een complex van ongeveer 250 appartementen, gegroepeerd rond een park. Overdag een openbare groene ruimte, ’s avonds privé. En dan komt er ook nog een grote ondergrondse parkeergarage. Maar groot project, veel tegenwind: het hoeft niet te verbazen dat de CDH-oppositie het geheel ‘faraonisch’ noemt en zich zorgen maakt

De hospitaalsite: binnenkort tuinen, een gemeentehuis en woningen.

over de kostprijs in deze wankele financiële tijden. Die kritiek wuift De Wolf weg: “Onze begroting is in evenwicht, en volgens een studie zou de verkoop van de appartementen door de gemeente na vijf jaar het project moeten terugfinancieren.” De gemeente gaat er ook prat op dat ze het geheel niet bouwt met behulp van een publiek-private samenwerking en dat ze alles zelf in de hand houdt. De totale kostprijs van de bouw wordt op ongeveer twintig miljoen euro geraamd. De oppositie is er niet gerust op.

In moeilijke financiële tijden stelt het kleine Etterbeek zich kwetsbaar op met zo’n ambitieus project

Volgens hen zal de gemeente aan de totale verhuizing van de gemeentediensten haar broek scheuren. En er is niet alleen partijpolitieke oppositie. Volgens Inter-Environnement Bruxelles, de Franstalige vereniging voor leefmilieu en stedenbouw, wordt er kostbaar patrimonium opgeofferd voor de bouwplannen. Ook kant de vereniging zich tegen de vele parkeerplaatsen (ongeveer vijfhonderd) die ingepland staan. De gemeente breekt inderdaad alle historische gebouwen af, op een kapelletje na, maar De Wolf verde-

digt zich: “Weet u, die gebouwen hebben ook niet zo’n verschrikkelijk grote erfgoedkundige waarde. Rode baksteen, dat is niet erg waardevol. Zo erg is het dus ook niet dat alles wordt afgebroken.” De Wolf zet door, en in de zomer begint de afbraak. Volgens de planning zou het vijf à zes jaar duren om alles te bouwen. De burgemeester benadrukt dat alles transparant is gebeurd, in tegenstelling tot wat de oppositie hem aanwrijft. Lange tijd bleef de bouw van het geheel echter onzeker. Lange tijd bleef het ook erg stil, en wanneer De Wolf vragen kreeg over het project, reageerde hij vaak gepikeerd. Terwijl de oppositie het spel speelde zoals dat van een oppositie verwacht kan worden, kon De Wolf het soms niet laten de man te spelen, en niet de bal. Het voornaamste: het project komt er dus wel, en als alles goed gaat, zal het een verbetering zijn voor de buurt. Toch is dit dossier ook een sukkelstraat. Waarom? Net voor de verkiezingen een werf opzetten kan weleens de inzet van de verkiezingen zelf worden, en wie weet wat er met het project gebeurt wanneer er een andere coalitie aan de macht is. En in moeilijke financiële tijden stelt het kleine Etterbeek zich kwetsbaar op met zo’n project, misschien niet faraonisch, maar wel groot en ambitieus. Of het moet zijn dat we dat in Brussel niet gewoon zijn (van een kleine gemeente).

Christophe Degreef

www.brusselnieuws.be/ sukkelstraat

ADVERTENTIE

S OCIALE V ERHUURKANTOREN

Verhuur uw woning zorgeloos Gegarandeerde huur elke maand Verzekerd verhuurbeheer Onderhoud van uw woning Steun voor de renovatie Fiscale voordelen

www.fedsvk.be 02 412 72 44

M�� B�� H�� G��

Schaarbeek > Wijziging parkeerreglement

Gemeente wil parkeerplaatsen bij opbod verhuren Schaarbeek heeft zijn parkeerreglement gewijzigd. Goed nieuws voor wie in de gemeente woont en voor schoolpersoneel. Minder prettig voor automobilisten met een buitenlandse nummerplaat. Er rijst een probleem in heel Brussel bij de heffing van de retributies in blauwe, groene en rode zones van auto’s met een buitenlandse nummerplaat. De gemeenten hebben geen toegang tot buitenlandse adressen en kunnen de retributie (in Schaarbeek 25 euro voor een halve dag) dus vaak niet innen. Voortaan vallen auto’s met buitenlandse nummerplaat buiten het retributiereglement. “Ze kunnen alleen nog vooraf betalen aan de betaalautomaat,” zegt burgemeester Bernard Clerfayt (MR). Doen ze dat niet, dan riskeren ze een wielklem. Schaarbeek versoepelt voorts de regelgeving voor schoolpersoneel. Voortaan kunnen scholen voor hun onderwijzend personeel parkeerkaarten krijgen voor dertig procent van het personeel, plus twee. De scholen betalen 200 euro. Voordien konden alleen scho-

len van het gemeentelijk net er gebruik van maken. De gemeente voert ook een krasbiljet in. Voor vijf euro kan iedereen een parkeerkaart kopen, waarbij de datum kan worden weggekrast en de nummerplaat worden ingevuld. De kaart geeft recht op vier uur parkeertijd. Ze is bedoeld voor occasioneel familiebezoek, maar kan ook handig zijn voor toeristen. Opmerkelijk: de gemeente gaat ook vier plaatsen op het Colignonplein verhuren aan een restaurant (de Spaanse topper La Cueva de Castilla). Het zijn plaatsen die voorbehouden zijn aan de schepenen, maar die ’s avonds toch niet worden gebruikt. Het restaurant betaalt er de gemeente 200 euro voor per jaar, per plaats, van 19 uur tot sluitingstijd. Er zijn nog twaalf van zulke plaatsen op het Colignonplein. Clerfayt overweegt om die aan gegadigden bij opbod te verhuren. De PS (oppositie) is daar niet over te spreken. “Alleen de rijken zullen zich die plaatsen kunnen permitteren,” zegt gemeenteraadslid Jean-Pierre Van Gorp (PS). Steven Van Garsse

Drie sociale appartementen met publieke tuin achterin

BDW REGIO

Sint-Jans-Molenbeek > Zennetuin feestelijk geopend

BDW 1323 PAGINA 11 - DONDERDAG 5 APRIL 2012

Het geheel Le Toison d’Or (voorheen Entre Deux Portes) komt tussen de Riddersstraat, de Lakenweversstraat en de Gulden-Vlieslaan.

Elsene > Openbaar onderzoek bouwproject gaat van start

Gaudì, licht aangepast Wijkbewoners en hun kinderen werden intensief bij de plannen van de Zennetuin betrokken.

Vorige week ging de Zennetuin in de Koolmijngraversstraat officieel open. Het project bestaat uit drie sociale appartementen met een publieke tuin achterin. De buurtbewoners konden voor het eerst kennismaken met het nieuwe parkje. Bij het ontwerp van het appartementsgebouw werkten de B-architecten samen met het studiebureau Mouton. De tuin is dan weer een creatie van de landschapsarchitecten van het bureau Fondu. Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest financierde. Op 28 maart vanaf halfvier werden de buurtbewoners en hun kinderen uitgenodigd om de jongste aanwinst in hun gemeente te bezoeken. Het park zal in de zomer open zijn van acht uur ’s ochtends tot negen uur ’s avonds; tijdens de winterperiode sluit de tuin om zeven uur. Om de veiligheid van de kinderen te garanderen werd een parkwachter aangesteld. “Het gebouw, aan de voorzijde van het park, dient als een soort hedendaags poortgebouw,” vertelt B-architect Sven Grooten. De poort aan het gebouw moet nachtelijke indringers weghouden. Tussen 2005 en 2009 liep in Molenbeek het wijkcontract Werkhuizen-Mommaerts. In 2007 werd het eerste plan voor de Zennetuin uitgetekend. Voor de concrete uitwerking werd ook naar de mening van de omwonenden gevraagd. In samenwerking met de gemeenteschool nummer 7 stelde de gemeente een mini-wijkcontract op. De leerlingen werkten rond netheid, burgerzin en groenprojecten. Samen met de kunstenaars Aien

en Solo van het collectief Délit2Fuite maakten de kinderen een fresco met het parkreglement. Voordien zat er op een deel van het terrein een carwash. De rest lag bedolven onder het afval van sluikstorters en was dringend aan een opsmukbeurt toe. Omdat de bodem op de site vervuild is met zware metalen, was sanering alleen te vermijden als er niet in de betonplaat, die er al lag, werd geboord. Om de beplanting in de speeltuin

Een pad in leisteen herinnert aan het traject van de Kleine Zenne; de schoorsteenpijp tegen de mosterdfabriek bleef behouden water te kunnen geven werd een irrigatiesysteem boven op de plaat aangelegd. De Zennetuin ligt te midden van een rauwe stadsomgeving met zichtbare sporen van het industriële verleden. Om die sfeer min of meer te behouden werd beslist om de hoge schoorsteen, tegen de wand van een aanpalende mosterdfabriek, niet af te breken. Een pad uit leisteen dat door het park slingert, verwijst naar het tracé van de vroegere Kleine Zenne. Nick Vervaeck

Sint-Pieters-Woluwe > Misdaad in de kijker

Louche zaken in het Woluwedal Zowel in de literatuur als op televisie beleeft de krimi gouden tijden. Een goede aanleiding om politie en recherche in de kijker te zetten. De cultuurdienst van Sint-Pieters-Woluwe kon mooie namen strikken voor deze eerste editie van Louche zaken, die loopt van 18 april tot en met 13 mei. Zo geeft topman Glenn Audenaert een rondleiding in het laboratorium van de federale politie (18/4), komt politiecommissaris en auteur Christian De Coninck spreken over Witse en Sherlock (23/4) en geeft Alain Remue

van de cel Vermiste Personen een lezing (8/5). Om in de misdaadsfeer te blijven zijn er ook nog een sigarenen rumproeverij (26/4), een maffiaspel (5/5) en een misdaadwandeling door Brussel (13/5). De meeste activiteiten zijn (bijna) gratis. Reserveren is wel verplicht. SVG Louche zaken van 18 april tot en met 13 mei op verschillende locaties. Meer op 02-773.07.64 of cultuur@woluwe1150.irisnet.be

Vastgoedontwikkelaar ProWinko past het ontwerp voor het ‘gaudiaanse’ woon-winkelcomplex aan de Gulden-Vlieslaan lichtjes aan. Eind dit jaar hoopt de ontwikkelaar van start te kunnen gaan met de werkzaamheden. De aanpassingen werden voorgesteld tijdens een informatievergadering met omwonenden in het gezelschap van de Elsense schepenen Dominique Dufourny (MR, Handel) en Nathalie Gilson (MR, Stedenbouw). Na de afronding van het milieu effectenrapport wordt het project lichtjes gewijzigd: zo zal de overgang tussen het spectaculaire torengedeelte en de omliggende oude gebouwen zachter zijn, wordt het project aangepast aan mensen met een beperkte mobiliteit, komt er een extra laadkade om de winkels in de sokkel te bevoorraden en wordt in de binnentuin plaats gemaakt voor een moestuin. Nu is het tijd voor het

openbaar onderzoek, dat in een stedenbouwkundige vergunning moet resulteren. De talrijk aanwezige buurtbewoners hadden heel wat vragen. Een deel van hen heeft zich gegroepeerd in het comité XL Nord en hoopt dat de ondergrondse parkeergarage en de los- en laadkades die in het gebouw zullen zitten, niet te veel overlast veroorzaken. Anderen vinden dan weer dat in het project te weinig sociale woningen komen. Een meerderheid lijkt het project in een van de chicste winkelbuurten van Brussel echter toe te juichen. “Het terrein waarop het project zal komen, ligt al meer dan een decennium braak. Het is tijd om er iets van te maken,” zei een buurtbewoner. Er komen 84 appartementen, waarvan het grootste deel met twee kamers. Ook komen er drie luxeappartementen. Voor de winkels belooft de ontwikkelaar ‘grote namen’.

ADVERTENTIE

HET GEMEENTEBESTUUR VAN SINT-PIETERS-WOLUWE WERFT AAN:

EEN DIRECTEUR (M/V)

VOOR DE

GEMEENTELIJKE BASISSCHOOL VAN STOKKEL Vandermaelenstraat 61, 1150 Brussel

Algemene opdracht directeur GBS Stokkel : In opdracht van de inrichtende macht, binnen het kader van het pedagogisch project en het schoolwerkplan: het plannen, organiseren, coördineren en bijsturen van de schoolactiviteiten om de beoogde resultaten van de school na te streven en/of te realiseren.

VEREISTEN: n Beschikken over een pedagogisch

diploma onderwijzend personeel n Leiderschap - zin voor communicatie n Zin voor planning en coördinatie n Zeer dynamisch - proactief - neemt

autonoom zijn verantwoordelijkheden n Tweetalig NL/FR n Grondige kennis van de algemene

kantoorsoftware n Een kennis van de grootstedelijke

context en het omgaan met doelgroepleerlingen is een meerwaarde.

op woensdag 18 april 2012 om 9 u. - Collegezaal van het Gemeentehuis van Sint-Pieters-Woluwe - Charles Thielemanslaan 93 - 1150 Brussel (schriftelijke proef in de voormiddag mondelinge proef in de namiddag).

SELECTIEPROEF

Solliciteren kan via een aangetekend schrijven vergezeld van een motivering, een uitgebreid cv, kopie van het bekwaamheidsbewijs en de bewijsstukken van de bedoelde ervaring of per e-mail. Kandidaturen in te dienen, uiterlijk op 12 april 2012 bij: Mevrouw Carla Dejonghe, Schepen van Nederlandstalig onderwijs, Charles Thielemanslaan 93, 1150 Brussel. Telefoon: 02/773.05.05 E-mail: cdejonghe@woluwe1150.irisnet.be

Contactpersoon voor deze vacature: Ginette Caluwé (ambtenaar bevoegd voor het Nederlandstalig onderwijs) Telefoon: 02/773.06.85 E-mail: gcaluwe@woluwe1150.irisnet.be

BDW 1323 PAGINA 12 - DONDERDAG 5 APRIL 2012

Lenteschoonmaak!

LEZERSBRIEVEN Blauw

Hierbij wil ik reageren op de lezersbrief van Malte Woydt van 22 maart (BDW 1321, p. 15), omdat de door hem aangehaalde voorstellen om het sorteren/recycleren te versterken, nogal kort door de bocht gaan. Efficiënt recycleren kan enkel door aan de bron goed gekozen afvalstromen grondig te sorteren. Uw voorstel om elke burger individueel te laten kiezen wat hij in de blauwe zak meegeeft, is niet realistisch. De kans is groot dat de burgers veel afval aan de blauwe zak toevertrouwen dat niet (tegen een aanvaardbare kostprijs) gerecycleerd kan worden. De overheid (via Fost Plus) moet aangeven wat haalbaar is, en de burgers moeten zich daaraan houden om het systeem efficiënt en betaalbaar te houden. Het Brussels Gewest, en dus de Brusselse burger, u en ik, betalen nu al veel meer voor het sorteren/recycleren van de blauwe zakken omdat de hoeveelheid nietrecycleerbaar materiaal in de blauwe zakken veel te hoog is (en veel hoger dan in de meeste Vlaamse gemeenten).

Peter Vandendriessche, Schaarbeek

investeringen up-to-date worden gehouden? De jonge PS-burgemeester van Engis bij Luik, een vriend, bracht me verslag uit van zijn wandeling van het centrum van Brussel naar de Vaartkapoen: “Mais Vincent, les Molenbeekois, acceptent-ils une situation pareille?” Wat wilt u dat ik daarop antwoord? Ik voelde vooral veel plaatsvervangende schaamte... Twaalf jaar woon ik in Molenbeek en ik voel mijn pessimisme groeien als het over een netter en aangenamer leefmilieu gaat. En ik ben pisnijdig dat het gigantische potentieel dat ons Molenbeek bezit, niet duurzaam kan worden aangeboord. Wij hebben het kanaal; wat een troef voor een stad die schreeuwt om zijn vroegere rivier! Onze gemeente is logistiek goed uitgebouwd en ruim voorzien van openbaar vervoer, wat een troef is in een Gewest dat dichtslibt. Maar waar is de kracht of ambitie om een échte ommekeer te realiseren? Ik voel die vibe niet, en het ligt niet aan mij. Mijn vriendelijke buren die aanbellen om iets te komen melden, de gekanaliseerde kwaadheid via Facebook en andere, een hele BDW over smerigheid, een mars dwars door Molenbeek van een school, de wijk die verlangt naar een paar properder straten – haalt het allemaal nog veel uit?

Schaamte

Grof en groen Ophalen grof vuil: oké, ik neem de proef op de som en bel daarnet naar 0800-981.81 van Net Brussel. Men weet mij te vertellen dat het kan vanaf 5 mei. Stel: je zit op een appartementje en je vervangt je salon... wat vang je er dan zes weken mee aan? Nu, gelukkig heb ik een oprit naar de garage, maar een fraai gezicht is het in geen geval. Voorts stonden er al vroeg in maart op verschillende plaatsen groene zakken met tuinafval te sudderen in de zon – en toch is het wachten tot april.

André de Schutter, Sint-Agatha-Berchem

Bollie en Billie in het vuil, niet in de Vossenstraat, zoals we op 22 maart (BDW 1321, p. 14) zeiden, maar in de Reebokstraat.

Hartelijk dank voor de poging tot diepere analyse van het ‘vuil-fenomeen’ in Brussel en Molenbeek. Al enkele jaren loop ik van dienst tot dienst om het stuk Ninoofsesteenweg tussen het Weststation en de Sluis van Molenbeek acceptabel proper te krijgen. De schepen van Leefmilieu, Nette Wijk en Molenbeek Net, de Algemene Directie Net Brussel, de dienst Schoonmaak, dienst Controle, commerciële dienst, ophaling Net Brussel, ze kennen mij allemaal. Vriendelijk onthaal en vriendelijke woorden, lichte verbetering na een gesprek, om enkele weken daarna opnieuw hetzelfde te moeten vaststellen: sluikstorten, niet-opgehaalde zakken, smerigheid overal. En altijd weer hetzelfde liedje: de schepen beschuldigt de burgemeester, de politiek beschuldigt de politie, de minister laakt de burger als die durft te zeggen dat Brussel vuil is. De gemeente wil actie van het Gewest, het Gewest vindt de eisen van de gemeente overdreven. Binnen Net Brussel kijken ze een beetje naar elkaar en vinden ze dat sowieso de andere afdeling moet optreden. Wie zal op tafel durven te slaan en stellen dat dit vuil-probleem nu eens gedaan moet zijn? Niemand neemt verantwoordelijkheid voor de vuilnisbelt die Molenbeek en Brussel geworden zijn. Het is toch ook ons Molenbeek, onze stad verdorie! Onlangs werd een groot stuk van de kanaalzone gerenoveerd. Hoe graag zou ik dit fier aan de ‘buiten-Brusselse’ vrienden tonen... Maar loop eens langs het kanaal (van de Nijverheids- naar de Mariemontkaai en terug): sluikstorten, zwerfvuil, kapotte paaltjes, verdwenen vuilnisbakken, wagens die het fietspad bezetten. Geen kat die optreedt, geen dienst die herstelt, onderhoud propnul. Wie slaat er op tafel om te eisen dat die dure

Vincent Quidousse, Sint-Jans-Molenbeek

Repressie Ik ben een Franstalige Brusselaar en ik lees altijd met veel plezier uw krant, voor mijn belangstelling in Brussel, maar ook om mijn Nederlands te verbeteren. Er is bij u die ‘touch’ die wij niet vinden in Franstalige kranten. Ik schrijf u in verband met vuilnis, een thema dat in BDW van twee weken geleden zo goed gecoverd werd. En inderdaad, Brussel is nog altijd een vuile stad, vuiler dan alle andere Europese hoofdsteden die ik al bezocht heb. Het is ook abnormaal dat enkele politici nog durven te zeggen dat het beter gaat: vraag alleen maar eens na bij al die verschillende verenigingen in Brussel-centrum. Hoe is zo’n triestig spektakel nog altijd mogelijk in het centrum van de hoofdstad van België, van Europa? Waar is de fierheid om Brusselaar te zijn, en de trots om dat imago ook op de toeristen over te brengen?

Lezer Van Isacker fotografeerde voor ons de Kiekenmarkt in al zijn glorie...

Zo kan het niet langer! Na al die jaren is het duidelijk dat preventie geen groot succes is en dat het hoog tijd wordt dat er strikter en repressiever opgetreden wordt. Er zijn interessante en positieve veranderingen, in Schaarbeek bijvoorbeeld. Er moet onder andere dringend een grote campagne komen met affiches in de openbare ruimte met daarop duidelijk het bedrag van de boetes voor ‘onburgerlijk gedrag’. Zulke campagnes zien we elders, waarom niet in onze stad? De oplossing zal worden gevonden door meer politieagenten in te zetten om de openbare netheid te bewaken. Het is een kwestie van wederzijds respect, fierheid, gezelligheid en welzijn voor alle inwoners van Brussel. En dankzij uw artikels heb ik een interessante website gevonden die ik aan al uw lezers aanraad: facebook.com/ groups/dirtybrussels.

Axel Van Isacker, Schaarbeek

BDW 1323 PAGINA 13 - DONDERDAG 5 APRIL 2012

BRIEVEN VAN LEZERS lezersbrieven@bdw.be Monument (Brief aan Brussels burgemeester Freddy Thielemans, PS.) Ik woon in Heverlee, maar mijn kleinkinderen wonen in Brussel, tussen het Klein Kasteeltje en het plantsoen/ speelplein van de Schuitenkaai. Tweemaal per week haal ik de drie kleinkinderen (7, 5 en 2) van school in de Vaartstraat. Zo ook maandag jongstleden (26 maart). Omdat het mooi weer is, doen we zoals de andere buurtkinderen: we eten een lekker ijsje eten bij de wat stugge ijsboer van Comus en Gasterea op de vismarkt. De siervijver op de vismarkt staat droog, en de grote betonnen kuip is nu de ideale speelplaats voor de kinderen. Ze kunnen er vrijuit voetballen en fietsen. In die kuip staat ook een fontein. De gedroomde plek om in te klimmen. Ze slepen er hun boekentassen in en maken er ‘hun kamp’. Ouders en grootouders zitten intussen lekker in het zonnetje. Studenten zitten te laptoppen op de rand. Enkelen drinken een pintje van café Merlo. Brussel op z’n best. Tot er een politieagent langswandelt, die mij op een brutale manier toesnauwt dat ik die kinderen van het monument moet halen. Op mijn beleefde vraag of dat dan niet mag, schiet de man in een hysterische colère. Of ik godverdomme onmiddellijk wil luisteren of dat ik anders een ‘toek op mijn bakkes’ kan hebben, en of hij al die kinderen bij mij thuis mocht sturen om daar op de meubelen te klimmen, en dat ik de kinderen godverdomme geen enkel respect leer en dat ik direct mijn adres moet geven en dat hij mij wel eens zou leren... Ik sta perplex en sprakeloos. Het enige wat ik antwoord, is dat als mijn kleinkinderen enig respect zouden leren, het zeker niet van hem zou zijn, want zijn scheldtirade wordt om de drie woorden onderbroken door platte ‘godverdoemes’. Ik haal mijn kleinkinderen onmiddellijk van het monument. Verbouwereerde omstanders komen vragen wat er dan wel gebeurd is. Niets, eigenlijk. De kleinkinderen vragen zich tot op vandaag af of hun pépé nu naar de gevangenis moet.

Bob Pleysier, Heverlee

Straling Minister Grouwels wil draadloos internet aanbieden in de Brusselse parken, metrostations en op pleinen (zie www.brusselnieuws.be/artikel/wifi-parken-en-metrostations). Concreet betekent dit dat deze publieke plekken worden volgehangen met WiFi-antennes, die de Brusselaar nog meer zullen blootstellen aan hoogfrequente, gepulste elektromagnetische straling. Gaat u naar het park om uw kinderen in de zon te laten spelen? Grote kans dat ze met hoofdpijn en DNA-schade terugkomen. De wetenschappelijke aanwijzingen voor de schadelijkheid van dit soort straling zijn overvloedig: verhoogd risico op kanker, verstoorde productie van hormonen en neurotransmitters (waaronder het ‘slaaphormoon’ melatonine), een verhoogde doorlaatbaarheid van de hersen-bloedbarrière, schade aan de vruchtbaarheid en het DNA in de zaadcellen, neurologische schade en afsterven van hersencellen, belasting van het immuunsysteem... EM-straling wordt verder in verband gebracht met klachten als hoofdpijn, slapeloosheid, oorsuizen, duizeligheid, verminderde concentratie, geheugenproblemen en hartritmestoornissen. Meer en meer wetenschappers omschrijven EM-straling als het asbest en de tabak van de 21ste eeuw. In eigen land waarschuwt onder meer de gerenommeerde kankerspecialist prof. dr. Stefaan Van Gool (KU Leuven) zeer duidelijk voor publieke WiFi-hotspots: “Men stelt de mensen voortdurend voor voldongen feiten (door hen ongewild bloot te stellen aan het stralingsveld van hotspots, JA). Zulke beslissingen staan haaks op het

voorzorgsprincipe” (in De Standaard, 29 oktober 2010). Bovendien bestaat er geen behoefte aan nog meer WiFi. Individuen die per se altijd en overal online willen zijn, kunnen dit nu al via de honderden antennes voor mobiel internet van de gsm-operatoren, via private draadloze netwerken die Telenet en Belgacom nu (jammer genoeg) ook publiek toegankelijk maakten, via het WiFi-netwerk van private aanbieders, via de gratis WiFi aangeboden (opgedrongen) in talloze cafés en restaurants... Het heeft geen enkele zin om ongecoördineerd steeds meer draadloze netwerken bovenop elkaar te accumuleren en de stralingsniveaus te laten toenemen zonder enige meerwaarde. Jan Allein, coördinator Beperk de Straling, Drongen

Hoop In de Vlaamse pers lees je bijna nooit een positief bericht. Een tijdje geleden had ik het al eens gewaagd mij positief uit te spreken over de huidige evolutie in ons land. Na het doodbloeden van de bedevaart aan de IJzertoren, van de Gordel, nu zelfs van het Zangfeest, was de hoop op beterschap weer opgelaaid. Zouden de (vlijm)scherpe kantjes toch uit onze relaties verdwijnen? Wat denken de Vlamingen van de mededeling die minister Fadila Laanan onlangs deed? Om het oor van de Walen te laten wennen aan het Vlaamse lied zal ze de Franstaligen opleggen meer Vlaamse muziek te brengen, en daarbij zal ze het niet nalaten quota op te leggen. Laten we hopen dat de Franstaligen verplicht zullen worden vijftig procent van hun uitzendingen ‘Vlaams’ te programmeren. Zoals u ziet, zijn de perspectieven nog niet zo slecht. Godfried Beelprez, Neder-Over-Heembeek

Molenbeek Na tal van artikels in BDW, De Standaard en Het Nieuwsblad over ouders en kinderen uit Molenbeek die op straat komen voor meer veiligheid en properheid in hun straten en leefomgeving, wil ik toch wel reageren. Met Nieuwjaar stuurde ik de schepen van Nederlandstalig Openbaar Onderwijs mijn nieuwjaarswensen, samen met de vraag of er over dit evenement wel wat wordt gepubliceerd in de volgende Molenbeek Info (nr. 39). Het antwoord heb ik snel kunnen vaststellen: er is niets verschenen. Ikzelf was erg geëmotioneerd dat ouders en kinderen dit deden; anderzijds werd in de berichtgeving ook wel duidelijk dat de burgemeester het allemaal maar een beetje ludiek opnam. Ook de aanslag met een kogel op een schoolpoort werd door de cowboyvader afgedaan als ‘iets wat kan gebeuren’. Ik vind dat dit allemaal vreemd voor een burgemeester die voor de veiligheid van zijn burgers moet instaan, en in het bijzonder voor de schoolgaande kinderen, die de toekomst van Molenbeek zijn. In de straten van het centrum van Molenbeek blijft het een oase van vuiligheid, grasperkjes worden niet onderhouden, terwijl hier alles maximaal drie jaar geleden heraangelegd is. Dit is geldverspilling. Ik begrijp het standpunt van de kinderen, die niet in zo’n leefomgeving verder naar school willen of hier hun vrije tijd willen besteden. Constant zien ze mensen die van alles en nog wat op straat weggooien, foutparkeren, de busplaatsen niet respecteren, criminele feiten plegen enzovoorts. Zij willen respectvol behandeld worden in een leefbare omgeving, waar het fijn is om te spelen en zich uit te leven, net als hun leeftijdsgenoten buiten Molenbeek. Karin Vangeenderhuysen, Sint-Jans-Molenbeek

SPELREGELS VOOR LEZERSBRIEVEN: Mail uw bijdrage naar lezersbrieven@bdw.be. Schrijven kan naar BDW-Brieven van Lezers, Flageyplein 18, 1050 Elsene; faxen naar 02-226.45.69. Vergeet niet uw adres te vermelden, ook in e-mails: zonder het adres van de afzender beschouwen we een brief als anoniem, en wordt hij niet gepubliceerd. De maximumlengte van een bijdrage is 2.500 tekens, inclusief spaties. Wilt u graag een langere, meer uitgewerkte opiniebijdrage schrijven (max. 5.000 tekens)? Neem dan eerst contact met ons op voor overleg via lezersbrieven@bdw.be. De redactie mag lezersbrieven redigeren of weigeren. Moties, manifesten of omzendbrieven worden niet (in deze rubriek) opgenomen.

BDWOPINIE Hard door Danny Vileyn De beelden van de jonge Marokkaanse hongerstaker aan de VUB die zijn mond heeft laten dichtnaaien, blijven hartverscheurend. Hij is als de vleesgeworden wanhoop. En hij is vooral het slachtoffer van het verkeerde immigratiebeleid – of het gebrek aan beleid – dat decennia lang in dit land gevoerd is. Deels uit menselijkheid, deels uit gemakzucht en deels uit opportunisme. Grootschalige regularisaties leggen Franstalig links in Brussel geen windeieren. Vele jaren lang mocht ook niet gezegd worden dat de integratie mislukt was. Zolang alleen Antwerpen en Brussel met samenlevingsproblemen en stijgende armoede te kampen hadden, zagen de plattelandsburgemeesters die onze parlementen sinds jaar en dag bevolken, de noodzaak van een deugdelijk asiel- en migratiebeleid (streng, rechtvaardig en menselijk) niet in. Honderd haveloze Roma die de winterkou ontvluchtten in het Noordstation: het was, gelukkig, maar Brussel. Die mentaliteit is nu aan het keren. Toen Jozef De Witte, de directeur van het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding, vorige week in De Standaard poneerde dat de collectieve regularisaties een vergissing waren, was er geen enkele partij die hem tegensprak. Ook Groen niet. Het besef komt laat, maar beter laat dan nooit. Ook de uitspraak dat de integratie mislukt is en dat er niet alleen bij blanken racisme heerst, is veelzeggend uit de mond van De Witte. Na de uitspraken van De Witte hebben Brusselse politici geen enkele reden om het integratiedebat – zonder taboes en zonder populisme – niet boven aan de politieke agenda te zetten. Kamerlid en Brussels OCMW-voorzitter Yvan Mayeur (PS) verdedigt weliswaar de collectieve regularisaties uit het verleden, maar vindt ze in de toekomst niet meer nodig. Toch wil hij wel nog een lijst met criteria voor individuele regularisaties. Individuele regularisaties zullen er om humane redenen ook in de toekomst nog zijn, maar een lijstje met criteria is een slecht idee. Het zet gelukzoekers – en je kunt het hun niet kwalijk nemen – aan om hun kans te wagen. Daarmee is de jonge Marokkaanse hongerstaker niet van mijn netvlies verdwenen. Iedereen heeft het recht om in hongerstaking te gaan, maar het is niet correct om op die manier een verblijfsvergunning af te dwingen. Zegt ook De Witte. Dat is hard. Keihard. Maar er is geen alternatief.

EVA HILHORST

BDW 1323 PAGINA 14 - DONDERDAG 5 APRIL 2012

VADROUILLE

PRIJS VAN DE VOORDE: HALVERWEGE DE WEDSTRIJD

DE CULTUUR- EN VRIJETIJDSBIJLAGE VAN BRUSSEL DEZE WEEK

ANDERLECHT – De tweejaarlijkse Prijs Roger Van de Voorde voor podiumkunsten en film, genaamd naar de oud-directeur van Zinnema, het centrum voor amateurkunsten, heeft nog drie presentatiereeksen te gaan, telkens op zondag. Op de eerstvolgende aperitiefnamiddag, op zondag 8 april, staan vier genomineerden op het podium, voor een rondje zeer divers entertainment.

JMB

www.zinnema.be ADVERTENTIE

Handicap & informatie Deze dienst wil u de nodige informatie bezorgen om u wegwijs te maken in uw zoektocht naar mogelijkheden, voorzieningen voor personen met een handicap

✆ 0800-15045

alle werkdagen van 9 tot 12u30, maandag, dinsdag en donderdag van 13 tot 15u30

Bezoeken enkel op afspraak Informatie@handicap-ambulant.be

De nieuwe Graanmarkt ligt in Niger BRUSSEL – De Duitse tekenares Paula Bulling en de Nigerese acteur, auteur en regisseur Maman Salissou Oumarou zijn in Brussel om aan een kort beeldverhaal te werken over het Brussel van vandaag. Het duo is een van de winnaars van de wedstrijd Brussels in shorts. “Ik hoef maar uit het venster te kijken en ik zie een film voor me.”

russels in shorts is een initiatief van de literaire organisatie Het Beschrijf in opdracht van staatssecretaris Bruno De Lille (Groen), binnen de VGC bevoegd voor Cultuur. Met een wedstrijd werden tien Belgische en internationale stripauteurs geselecteerd. Zij krijgen financiële steun en een verblijf in het centrum van de stad aangeboden om een kort beeldverhaal te maken. Uitgeverij Oogachtend zal die publiceren, het Belgisch Centrum voor Beeldverhaal zal ze tentoonstellen, én ze krijgen een plek op het volgende Passa Porta Festival. Maar zo ver is het nog niet. Het creatieproces is nog volop bezig; het is te volgen op www.beschrijf.be en op een tentoonstelling in Passa Porta met werk dat de kunstenaars tijdens hun residentie maakten. Hun verhalen mogen stilistisch en inhoudelijk alle kanten uitwaaien, maar ze moeten allemaal van eenzelfde locatie vertrekken: de Oude Graanmarkt. Dat is een hippe buurt met gezellige terrasjes, populaire viswinkels, hotels en restaurants, maar tegelijk is het ook een plaats met een boeiend verleden. De kans is groot dat u er deze weken mensen driftig schetsen ziet maken. Zit er naast een klein Duits meisje een grote Nigerees, dan is de kans groot dat zij Paula Bulling en Salissou Oumarou heten. Het duo ontvangt me in een schrijversflat op de zesde verdieping van een appartementsgebouw aan de Arduinkaai.

groepering die ijvert voor de rechten van immigranten en politieke vluchtelingen. Toen ik zag hoe goed ze kon tekenen, hoopte ik dat er een dag zou komen waarop we konden samenwerken.” Paula Bulling: “We hebben een groot project in gedachten, maar dat blijft voorlopig in de schuif liggen omdat we er de middelen niet voor hebben.” Oumarou: “Youssouf zou het verhaal moeten worden van een jonge student die zijn land besluit te verlaten, een rechtstreeks gevolg van de onzekerheid in zijn land. Waarom in een

Vertel eens, hoe hebben jullie elkaar leren kennen, en waar zijn jullie zoal mee bezig? Salissou Oumarou: “Paula is een vriendin. We hebben elkaar in Thüringen leren kennen tijdens een manifestatie van een politieke

Paula Bulling tekent, Salissou Oumarou vertelt het verhaal. “De Oude Graanmarkt is een plaats waar van alles samenkomt: arbeiders, migranten, hippe vogels, rijk volk. Een plaats waar de verandering tastbaar is.”

De Brusselse vertelster Kaat Bauters van het vertelcollectief Vos Restaurabo brengt het Noorse sprookje Rafelkap op haar eigenzinnige manier. Een sprookje voor (eeuwig) jong. Nadien volgt de beeldtheaterproductie Album de vie, rond een fotoproject. Het brengt het verhaal van een deel van de Afrikaanse populatie die moet omgaan met oud worden binnen de westerse cultuur. Het sociaal-culturele project werd ingeleid door het Maison Biloba Huis, dat sinds kort door de gewestelijke overheid als model wordt gezien voor alternatieve woonzorg voor senioren van vreemde origine. Voorts is er de dansproductie City ages, met live rockmuziek van Alamaniac, een portret over (over)leven in de stad, ervaren en gebracht door leerlingen van het Koekelbergse Kavadanse. De choreografe Carine Vanhecke regisseerde deze kreet tot erkenning. Tot slot speelt de klassiek geschoolde Belgisch-Russische pianiste Marina Rebezova eigen werk. Ze omarmt haar composities met de dansen poëzievoorstelling Volens nolens. De volgende speeldata met vier of vijf kandidaten zijn 22 april en 20 mei. Ook de eerste winnaar van vorig jaar, D°eFFeKt, waagt nog eens zijn kans. Voor de laureatenavond van de tweede Prijs Roger Van de Voorde blijft het wachten tot 16 juni.

Beeld > Nigerees en Duitse werken samen aan Brusselse short story

beeldverhaal? Omdat ik mijn verhaal kan vertellen en zij kan tekenen. We hebben al eens samengewerkt: aan Taisez-vous, een film van vijf minuten waaraan ik mijn inschrijving aan een kunstschool te danken heb.” Bulling: “In april verschijnt mijn debuut. Im Land der Frühaufsteher documenteert de situatie van vluchtelingen in Saksen-Anhalt, een deelstaat die vroeger tot Oost-Duitsland behoorde. Wat de rechten van vluchtelingen betreft zijn ze daar bepaald niet progressief. Het werk gaat over de liefde van een vluchteling en de situatie in het kamp, maar het is verteld vanuit mijn persoonlijke standpunt. En ook Salissou komt erin voor.” Oumarou: “En nu zitten we hier samen in Brussel. Brussels in shorts was voor ons dé kans om samen te werken. We hadden elkaar al bijna twee jaar niet meer gezien.” Als ik zo vrij mag zijn: waarover gaat jullie beeldverhaal? Oumarou: “We willen de Oude Graanmarkt vergelijken met een graanmarkt van nu in Niger. Het toeval wil dat een jongeman uit Niger van op de Oude Graanmarkt telefoneert met iemand die zich in Niger op een echte graanmarkt bevindt.” Bulling: “Het wordt dus in zekere zin een heimat-strip. We hebben er ooit nog aan gedacht om een heimat-film te maken, een obscure heimat-film die zich in een vluchtelingenkamp afspeelt.” Is het niet moeilijk om samen een verhaal te verzinnen rond een plek – de Oude Graanmarkt – die jullie niet kennen? Bulling: “Een van de voorwaarden was inderdaad dat de Oude Graanmarkt in het verhaal voorkwam. Op het internet konden we een dossier over de Oude Graanmarkt inkijken. Het leek me een plaats te zijn zoals elke stad er heeft, een plaats waar van alles samenkomt: arbeiders, migranten, hippe vogels, rijk volk. Een plaats waar de verandering tastbaar is. Ik kan me lelijk vergissen, want ik ken Brussel nog niet goed, maar dat is de eerste indruk.”

DEGAS EN ZIJN BRUSSELSE DANSERESJE Hiernaast ziet u Marie Geneviève van Goethem, een kleine Parisienne met Brusselse ouders. Ze verkocht haar lichaam, onder meer aan Edgar Degas, die zijn ‘Petite danseuse de 14 ans’ naar haar beeltenis schiep.

BDW 1323 PAGINA 15 - DONDERDAG 5 APRIL 2012

LEES MEER OP PAGINA 16

ZAZIE ZEGT: ‘BUITEN SPELEN!!’ Huh, wat liggen die kinderen daar op de grond, zomaar op de kasseien van de Moutstraat? Ze liggen daar omdat Jan dat heeft gezegd! Ook benieuwd hoe het spelletje ‘Jan heeft gezegd...’ gaat? Blader dan snel door naar Zazie, met een fotoreportage over de vijfde Buitenspeeldag. GENIET MEE OP PAGINA 24-25

Paula Bulling (r.) over Maman Salissou Oumarou (l.): “Zelfs deze Brusselse buurt gaat hij als grote, sterke, zwarte man helemaal anders ervaren dan ik als klein, blank meisje. Dat proberen we mee te nemen in ons werk.”

“Dit zijn interessante dagen: we hebben ons noodgedwongen een idee gevormd van de Oude Graanmarkt, we hebben een bepaald verhaal in gedachten en nu gaan we de confrontatie met de realiteit aan. Die blijkt niet zo heel veel te verschillen van wat we in gedachten hadden. We hebben goed geraden wat voor plek het is. Nu voedt de werkelijkheid ons.” Kun je daar een voorbeeld van geven? Oumarou: “Op de Oude Graanmarkt bevindt zich een Grieks restaurant. Het hangt er vol oude foto’s van Griekenland. Dat past bij ons verhaal.” Bulling: “Op sommige oude foto’s zie je markten die lijken op de markten in het Niger van vandaag. Hier zijn de foto’s decorstukken, folklore, bedoeld om klanten te lokken. Tegelijk voel je dat ook nostalgie een factor is.” “Ik kan het niet helpen: als ik ergens aanspoel, zoek ik een plekje waarnaar ik altijd kan terug-

“Het viel me tijdens verkennende wandelingen meteen op hoe vredig het hier is”

keren. Dat is dit keer die Griek. We kwamen er een vrouw met hond tegen. Omdat er ook een vrouw met hond in ons verhaal figureert, wou ik haar tekenen. Maar ze wou niet. Ik teken

geen mensen zonder dat ze het weten. Dat is hetzelfde als ze in het geniep fotograferen: dat doe je ook niet zomaar.” Waaruit bestaat het werk hier in Brussel concreet? Oumarou: “Paula heeft al getekend. Ik heb over de montage nagedacht. We hebben de Graanmarkt uitgebreid verkend. We hebben vooral veel gepraat over het verhaal.” Bulling: “We passen ons verhaal aan aan wat we hier zien en meemaken. We zoeken naar beelden, we bespreken beelden van Niger die we nodig hebben. Ik doe ook wat voorbereidend tekenwerk.” Welke indruk maakt de buurt van de Arduinkaai op jullie? Bulling: “In Berlijn woon ik ook in een buurt met veel migranten, en de sfeer is er veel grimmiger. Het viel me tijdens verkennende wandelingen op dag één meteen op hoe vredig

het hier is. Ik heb de indruk dat het hier aangenaam leven is. Ik hou van deze buurt. Gisteren heb ik nog portretten gemaakt van een grote Roma-familie die ik op straat tegenkwam. Ze waren heel lief en nieuwsgierig naar mijn schetsen. Je voelt wel dat deze buurt aan het veranderen is. Binnen tien jaar is het hier helemaal anders. In Berlijn is gentrification hét gespreksonderwerp.” Oumarou: “Ik hoef maar uit het raam te kijken en ik zie een film voor me. De mensen weten niet dat jij ze ziet. Ik kan blijven kijken naar hun bewegingen, naar hun gedrag, hun dagelijkse bezigheden.” Bulling: “We ervaren de dingen hoe dan ook heel anders. Zelfs deze Brusselse buurt gaat hij als grote, sterke, zwarte man helemaal anders ervaren dan ik als klein, blank meisje. Dat proberen we mee te nemen in ons werk.”

Niels Ruëll

BDW 1323 PAGINA 16 - DONDERDAG 5 APRIL 2012

Beeldende kunst > Het danseresje van Degas was een Brusselse

Ballerina met apentronie BRUSSEL – De enige sculptuur van Edgar Degas die bij zijn leven tentoongesteld werd, was ‘La petite danseuse de 14 ans’. Het model voor dat poppemieke was een Brusselse: Marie van Goethem. Een volks meisje met een triest leven dat wereldberoemd werd tegen wil en dank.

De misogyne Degas gaf zijn ‘Petite danseuse’, gemodelleerd naar Marie van Goethem, expres een verfoeilijk uiterlijk.

Een schandaal veroorzaakte de kleine ballerina op het Parijse Salon des Impressionnistes van 1881. “Een lelijke gruwel,” oordeelden bezoekers. Een wassen beeld met een linnen korset, tulen tutu, balletschoentjes en een pruik van paardenhaar. Pas in 1922 – vijf jaar na de dood van de kunstenaar – werd het beeld in brons gegoten. En wel meteen 22 maal. Het ‘kind’ had een apentronie, meenden kijkers. Degas had dat hoofdje met die opgeheven kin ook niet zo vleiend bedoeld. Een vergelijkbaar kopje met afgeplat voorhoofd had Degas geschetst in een Parijs gerechtshof. Het was het brutale portret van Abadie, een beruchte moordenares. Niet echt werkelijkheidsgetrouw, maar als symbool voor de fysionomie van een ‘niet-ge-

ëvolueerde’ met weinig hersenen! Net als criminelen kregen ook prostituees een verfoeilijk uiterlijk. Marie, het model van ‘La petite ballerine’, verkocht haar lichaam. Als model, daarvoor verdiende Marie ongeveer zes à tien francs per beurt. Maar ook als hoertje. Het zou haar Brusselse moeder zijn geweest die haar drie dochters tot prostitutie dwong. Ongewoon was dat ook niet in die periode, toen Parijs dé Lichtstad werd, maar arbeiders – en vooral arbeidsters – van hun loon niet konden rondkomen. Haar moeder was wasvrouw. Haar vader, ook een Belg, werkte als kleermaker. Het Belgische gezin woonde in het negende Parijse arrondissement. Na de dood van vader Van Goethem verhuisden de vier vrouwen naar een appartement vlak bij het atelier van Degas. Voor haar modellenwerk voor Degas zou Marie zelfs, op haar veertiende, in de gevangenis belanden. De kunstenaar ging vrijuit.

Marie Geneviève van Goethem, geboren op 7 juni 1865, en haar zusjes ‘werkten’ ook in de cabarets van Pigalle. Op haar zeventiende stopte Marie met dansen, en hoe haar verdere levensloop was, of ze trouwde, wat ze als werk deed, wanneer ze stierf, is onbekend. Maar haar beeltenis bleef bewaard. Ook in de talrijke voorstudies in houtskool en pastel van Degas. De ‘meester’ bestudeerde vrouwen zoals hij paarden en hun motoriek analyseerde. Degas, misogyn en antisemiet, zag een vrouw evengoed als een beest. Degas presenteerde ‘La petite danseuse’ ook in een glazen kooi. Beeldhouwwerken werden in de negentiende eeuw helemaal niet onder stolpen gepresenteerd, dat was iets voor zoölogische expo’s. Glazen kooien waren voor opgezette, uitheemse en vreemde dieren. En bij Degas voor... (naakte) vrouwen, zoals aanvankelijk zijn petite ballerine, Marie van Goethem. Eliane Van den Ende

De tentoonstelling Degas et le nu is nog tot en met 1 juli te zien in het Musée d’Orsay in Parijs, www.musee-orsay.fr

ADVERTENTIE

NEEM DEEL A PRO AN DE JECT OPR OEP 2012

SAMEN BOUWEN AAN ONZE WIJKEN VAN MORGEN Neem deel aan de projectoproep « Duurzame wijken » en geef uw wijk een nieuw, milieuvriendelijker gezicht. Energie besparen, groenere straten waar de kinderen kunnen spelen, uitrustingen voor de ﬁetsers, zuiverdere lucht, een biomand om gezond te eten… Het is allemaal mogelijk in uw wijk ! 15 Brusselse wijken stapten al mee in het avontuur en vormen vandaag het Netwerk Duurzame wijken. Zin om mee te doen ? Stuur ons dan vóór 7 mei 2012 uw project voor een duurzame wijk ! Hulp om uw wijk te mobiliseren of het formulier in te vullen, kan u krijgen via :

info@duurzamewijken.be · 0800 85 286

QUARTIERS DURABLES DUURZAME WIJKEN

KRIJG BEGELEIDING EN EEN BUDGET VOOR UW WIJK

BRUXELLES ENVIRONNEMENT · LEEFMILIEU BRUSSEL

BDW 1323 PAGINA 17 - DONDERDAG 5 APRIL 2012

Een betoverend eindje touw

TELEX VADROUILLE NOG EEN WERELDCREATIE VAN HET MEIKLOKJE

SINT-AGATHA-BERCHEM – Na eerder al Rabbit hole van de New Yorkse schrijver David Lindsay-Abaire in Nederlandse vertaling te hebben gebracht, pakt Het Meiklokje uit met Good people (Goed volk) van dezelfde auteur. Lindsay-Abaire won in 2007 de Pulitzer Prize voor het toneelstuk Rabbit hole. Zijn agent stond Meiklokje-voorzitter Claude Lammens toe om het werk te vertalen en in primeur op de Brusselse planken te brengen. Lammens bleef via Facebook bevriend met de schrijver, en toen diens nieuwe productie Good people tot beste Broadway-productie van 2011 werd uitgeroepen, waagde Lammens een tweede gooi naar een wereldprimeur: het werk verta-

len en door zijn ‘professionele amateurgezelschap’ op de planken brengen. En het mocht! In zes weken tijd was de tekst vertaald. Op 14 april (20 uur) en 15 april (15 uur) is het stuk in de Gemeentelijke Feestzaal (Koning Albertlaan 33) te zien. Goed volk gaat over twee vijftigers uit een achterbuurt, die in hun jeugd een relatie hadden. De ene, Michel, geraakte na een studie geneeskunde flink hogerop. De andere, Martine, heeft een leven van tegenslagen doorgeworsteld. Hun verhalen zorgen voor een beklijvend, zoetzuur stuk, met veel herkenbare situaties. Meer informatie op www.meiklokje.be of 0473-99.99.62. JMB

ZINNEKE PARADE ZOEKT VRIJWILLIGERS BRUSSEL – De organisatie van de Zinneke Parade zoekt vrijwilligers. Dit tweejaarlijkse grote Brusselse artistieke evenement trekt op zaterdag 19 mei weer door de binnenstad. De Parade is het resultaat van een samenwerking tussen inwoners, verenigingen, scholen en kunstenaars uit Brussel en daarbuiten. Thema dit jaar is ‘Wanorde’. Als vrijwilliger bent u op die dag een aanspreekpunt voor het publiek en deelt u folders uit aan de toeschouwers. Daarnaast beantwoordt u vragen en geeft u uitleg over het project en het parcours.

Praat

Cuerdo: Karl Stets is op duizend-en-een manieren creatief met touw.

Gezien: Cuerdo van Karl Stets op het circusfestival Pistes de Lancement van Espace Catastrophe (www.catastrophe.be).

achteraf

Het festival Pistes de Lancement van de circusschool Espace Catastrophe uit Sint-Gillis is een oude liefde die ik lang uit het oog was verloren. Het moet inderdaad al meer dan tien jaar geleden zijn dat ik er voor het eerst naartoe trok en aangenaam verrast was door de presentatie van jonge hedendaagse circustalenten in een opperbeste sfeer en op sympathieke en aparte locaties als de IJskelders of het toen nog niet gerenoveerde Volkshuis van Sint-Gillis. Gelukkig kwam ik dit keer net op tijd op het idee om nog eens lukraak een voorstelling uit het programma te pikken. En ik had geluk. Om te beginnen was de locatie weer verrassend: het Victoriaparkje in Koekelberg godbetert. Ik was er nooit eerder geweest, maar het park, dat omringd is door een paar mooie gebouwen, waaronder de Foyer Victoria uit de jaren twintig van de vorige eeuw, blijkt in 2009 helemaal heraangelegd te zijn, met een speeltuintje, een sportterrein, sanitaire voorzieningen, een waterpartij en wat jonge berkjes. Temidden daarvan stond de circustent onder een geslaagde combinatie van maansikkel, Venus en Jupiter aan de heldere hemel. Ideale omstandigheden. Binnen in de tent bleek ook de artistieke directrice van Espace Catastrophe, Catherine Magis, nog steeds op post. Ze is nog altijd een beetje hyper in haar aankondigingen, en blijft zo mee verantwoordelijk voor de gemoedelijke groepsgeest die het festival kenmerkt. De voorstelling dan. Ook daarmee had ik geluk. Cuerdo van de Deense artiest Karl Stets werd door Magis omschreven als een coup de cœur, en dat werd het ook voor de toeschouwers op dit festival. Stets is een imposante man (kaal hoofd, hypnotiserende blik, lange, rekbare ledematen)

die zich toegelegd heeft op de creatieve mogelijkheden die stukjes touw te bieden hebben. In een lange jas en met een zware tas kwam hij de scène op gestapt. Uit die tas diepte hij in het kleine uurtje dat volgde, touwen en koorden en kabels in alle soorten en maten op om ze in erg uiteenlopende acts te gebruiken. Daarbij toonde Stets zich vooral in de beperking een meester: alleen al een kort stukje touw op een bepaalde manier laten vallen of een lang stuk touw op een bepaalde manier door de lucht laten zwiepen kan mooie effecten sorteren. Maar datzelfde stukje touw kan ook een bril worden, of een paar oren. Je kunt er ook mee jongleren of het rond je kop winden zodat een afschrikwekkende tronie het resultaat is. De finesse van Stets kwam vooral tot uiting in het nummer waarin een touw een slang werd die hij diende te bezweren. Daarbij hoorde een soort fakir-act waarin de grote Deen zich, geblinddoekt en met grote, blote teen, door een doolhof van opgespannen muizenvallen waagde. Dansen op de slappe koord deed hij daarna ook letterlijk in het iets spectaculairdere gedeelte van de show. Uiteindelijk sloot Stets zijn reeks kunststukjes af met een serie opmerkelijke manieren waarop je met handen en voeten, of met hand en tand, een knoop in een touw kunt leggen. De montage van de acts was misschien een beetje rommelig, en Stets moest ook een paar keer de muziek op zijn kleine cassetterecordertje terugspoelen om een misser goed te maken, maar de warme relatie die hij in korte tijd met het publiek had opgebouwd, leverde hem een lang applaus op. Soms heb je van die avonden waarop Brussel je toch weer even weet te verrassen. Espace Catastrophe verdient alle steun voor zijn aanhoudende inspanningen om op onverwachte plekken (buiten de Vijfhoek!) voor deze momenten van magie te blijven zorgen.

Michaël Bellon

Op twee avonden tijdens de maand mei zijn er briefings die u wegwijs maken binnen de organisatie. Vrijwilligers zijn verzekerd en worden vergoed. Bent u minimaal zeventien jaar en bent u op 19 mei de hele dag beschikbaar om de stoet met tweeduizend deelnemers mee in goede banen te leiden? Stuur dan een mailtje met uw voornaam, naam, geboortedatum, adres en telefoonnummer naar anja@zinneke.org of bel naar 02-214.20.22. Meer informatie op www.zinneke.org. NV

ADVERTENTIE

Broodje Brussel in het Museum

Culturele middagpauzes in het Museum van de Stad Brussel 10 en 12 april 2012 om 12.30u

Helden uit de Brusselse geschiedenis

De rondleiding is gratis! Toegang museum: € 4

Museum van de Stad Brussel Grote Markt (tegenover het Stadhuis) Info: 02 279 43 76 www.museumvandestadbrussel.be

BDW 1323 PAGINA 18 - DONDERDAG 5 APRIL 2012

Culinair > Themajaar Brusselicious wokt een potje lekkers: het overzicht

BRUSSEL – De paasklokken laten zondagmiddag een half miljoen fair-trade-eieren vallen in tien parken. Het is maar een van de vele bijzonderheden in het fijnproeversjaar Brusselicious 2012, op de kaart gezet door Visit Brussels. Een overzicht.

te overnachten. Uiteindelijk willen ze laten zien dat de pot van het hotelrestaurant zonder moeite overeind blijft naast de reguliere eetadressen. Dat ook hotels buiten het gewest het pakket aanbieden – van Zaventem tot Genval –, komt doordat het BHA de ruime economische regio bij Brusselicious betrekt. Er wordt al gerekend op een half miljoen ontbijten die (zonder prijsverschil met het vroegere ontbijt) aangeboden worden. Het Brusselicious Ontbijt biedt typische streekproducten als kramiek en pistolets. Maar wat vernemen we? Daar zit al eens Ardense ham, Luikse siroop, honing, kersenyoghurt en abdijkaas bij. Hotel Amigo, achter het stadhuis, heeft bijvoorbeeld een ontbijttafel klaar met grijze garnalen, gerookte Mangerotte-, Coburger- en Breydelham, Ardense Rocroi- en Brugse kaas, Daarmee wordt meteen de driekleur alle eer aangedaan. Het Menu Brusselicious in de hotels is gebaseerd op streekproducten, waaronder witloof en asperges. Elk hotelrestaurant maakt daar naar eigen creativiteit een bord van: bij de ene zijn het asperges met Duvel, bij de andere tartaar van asperges

russelicious moet de gastronomie en de lokale producten in de verf zetten, een jaar lang. Want lekker eten en gevarieerd drinken blijft in deze oud-Bourgondische stad een sterk aantrekkingspunt voor toerisme. Het fijnproeversjaar heeft vele beurzen en evenementen die onder de culinaire noemer vallen, naar Brussel gehaald: de Chocolate Fair, de Mondial van het Bier, de beurs Belgovino en – in Thurn & Taxis – de ‘biologische beurs’ Valeriaan, om er maar enkele te noemen. Daar zijn nog extra activiteiten aan toegevoegd, in samenwerking met gespecialiseerde partners. De Brussels Hotels Association (BHA) speelt maar al te graag in op het themajaar. De BHA kreeg een 25-tal hotels warm om iets extra’s aan te bieden. Er is een jaar lang het Brusselicious Ontbijt, het Menu Brusselicious en in de eindejaarsperiode 2012 (november en december) is er het sprankelende Bubbles in Brussels. De bedoeling van dat alles is de hotelbars beter bij het uitgaanscircuit te betrekken. De hotels die het speciale Ontbijt en Menu serveren, mikken op iedereen; je hoeft dus niet per se in het hotel

Deze zomer komen de sculpturen van frietzakken en dergelijke samen in het Warandepark, tot dan staan ze verspreid in de stad, zoals (r.) op de zondagsmarkt van Jette.

of een aspergesalade. In restaurant L’Alban Chambon van het Métropole tipt de kaart: witte Charlotte-asperges met mousse van gerookte Cobourg en mosterdvinaigrette, gegrilde ombervis met rabarber en een crème brûlée met Gentse neuzen. U kunt ook wachten op de nationale feestdag om deel te nemen aan het Gigantische Mosselfestijn (23 juli), aansluiten bij een middeleeuws geïnspireerd Diner van de Ommegang (3 en 5 juli) of snel inschrijven

voor het feeërieke Diner Les Misérables (in de Sint-Hubertusgalerijen op 31 mei). Die avond is ingericht door het Centre de Gastronomie Historique ter herdenking van Victor Hugo’s ‘Brusselse’ publicatie van Les misérables in 1862. Dichterbij in de tijd, op 14 april, kunt u in het Trammuseum, naar aanleiding van de beurs Belgovino van Belgische wijnbouwers, inschrijven voor een nationale wijnproeverij, met een menu van Comme chez Soi-

chef Lionel Rigolet. Aan de tienpersoonstafels schuift telkens een Belgische wijnbouwer mee aan, voor een losse babbel.

Aparte ervaringen Helemaal origineel zijn de extravagante happenings, zoals de Tram Experience – een tramrit met diner van een sterrenchef – en Diner in the Sky, van 4 tot en met 10 juni op het Paleizenplein, en nadien tot en met 1 juli in Ter Kamerenbos, het Jubel-

ADVERTENTIE

  

 

Nieuwe releases Herinnert u zich de titanen? Wel, ze zijn terug, groot en angstaanjagend zoals u ze graag hebt. Als het best iets minder bombastisch mag zijn, zou u naar de acteerprestaties van Soko, de zangeres van het verrukkelijk klinkende “I’ll kill her”, kunnen gaan kijken; of naar Eva Green die haar zintuigen ziet vertroebelen door chef Ewan McGregor; of naar de geanimeerde piraten die in plaats van een schat een zekere Charles Darwin kapen. Als



The Pirates! ● ● ● ● UK, US, 2012, dir.: Peter Lord, 88 min. Captain Jack Sparrow zal nog wel enige jaren de bekendste en grappigste piraat zijn, maar als we geen personages maar films vergelijken wint animatiefilm The pirates! het met een zeemijl voorsprong van de Disney-attractieverfilming Pirates of the Caribbean. Voor het eerst sinds Chicken run stond Peter Lord, de oprichter van de befaamde Aardman

AGENDA heeft eindelijk een meertalige stek op het wereldwijde web. Op agendamagazine.be/blog vindt u alle artikels uit het papieren magazine, aangevuld met extra teksten beeldmateriaal, filmpjes, audiofragmenten, maar ook exclusieve onlineberichten en een terugblik op onze avonturen in de stad. U krijgt dus nog meer film, muziek, theater, dans, expo’s, shops, restaurants, cafés… Via onze Facebookpagina houden wij u op de hoogte van onze updates, en houdt u ons op de hoogte van wat u daarvan denkt.

agendamagazine.be/ blog

BDW 1323 PAGINA 19 - DONDERDAG 5 APRIL 2012

nematek loopt de cyclus Chez Cinematek met fi lms die allemaal iets te maken hebben met eten. De eerstvolgende (www.cinematek.be) zijn A touch of spice - Politiki kouzina (12 april) met een kruidige ervaring uit Istanbul en Spirited away (28 april), een animatiefi lm over een restaurantmeisje dat wel zeer eigenaardige maaltijden ziet passeren. Bij de fi lm (3 euro) krijgt u telkens drie aangepaste hapjes (9 euro) uit de Bozar Brasserie, waarmee je niet echt veel gegeten hebt, maar wel fi jn genoten.

Volg het spruitje

park en naast het Atomium. Met 21 disgenoten kunt u dan een hoge vlucht nemen in een soort zeppelinrestaurant (al met succes gebruikt in Sydney, Toronto, Monaco en Rio de Janeiro). Boven krijgt u een menu geserveerd van de hand van chefs als Yves Mattagne (Sea Grill), David Martin (La Paix), Luigi Ciciriello (La Truffe Noire) en Pascal Devalkeneer (Chalet de la Forêt). En Brusselicious prikkelt nog meer zintuigen. In het fi lmmuseum Ci-

www.brusselicious.be

Genieten is het mooiste woord

Genieten is daarmee de opvolger van ﬂ iereﬂuiter, dat tijdens de eerste editie, in 2010, als winnaar uit de bus kwam. Appelblauwzeegroen werd dit jaar tweede, gevolgd door pintje. De verkiezing vond plaats in het gemeenschapscentrum De Maalbeek en werd georganiseerd door de vzw Bru-taal, het Brusselse netwerk voor Nederlandse taalstimulering. Duizenden anderstaligen uit de centra voor volwassenenonderwijs in Brussel, Brusselleer en Bru-taal, mochten hun favoriete Nederlandstalige woord opgeven. Uit die verzameling werden de tien mooiste

BRUSSEL EN DE WERELD CULINAIR ONTDEKT

Honderdjarige eieren Met Pasen zoeken we versierde eieren. Nu vond ik in de Chinese winkel eieren die vanbinnen versierd zijn! Het is eens iets anders. En dan nog een ideetje voor een luxe-paasontbijt.

Jean-Marie Binst

Wedstrijd > Bru-taal ging voor de tweede keer op zoek

ETTERBEEK – Anderstalige Brusselaars die Nederlands leren, hebben op donderdagavond 29 maart genieten tot mooiste Nederlandse woord verkozen.

Nick Trachet

oorts zijn er sinds kort een 35-tal V monumentale kunstwerken opgedoken, verspreid over twaalf Brusselse gemeenten. Van ver lijken ze op spruitjes, frietzakken, mosselen, bier of chocoladerepen. De sculpturen ( foto’s) zijn van dertig artiesten en worden in de zomermaanden, van 22 juni tot en met 21 september, gegroepeerd in het Warandepark onder de expositietitel BXXL. Ze vertellen allemaal iets over het delicieuze Brussel: de ‘Puntzak pastels’ van Bruno Delplanque verwijzen naar de wilde warreling van kleuren van de stedelijke cultuur. Ook ‘makkelijke’ kunst als de lichtgevende spruitjes van Marie-Hélène Elleboudt of een ‘Wafelmosselmolen’ moeten je aan het denken zetten over hoe fi jn de stad smaakt. Nu zondag, tot slot, is het paaseieren rapen: wel 505.000 vallen er in het Sobieskipark, Astridpark, Jubelpark, Ter Kamerenbos, Elspark (Paquotstraat), Pierre Pauluspark, Wolvendaelpark, Tournay-Solvaypark, op het Henri Frickplein en als je snel bent ook in het Dudenpark.

woorden geplukt. Na een tweede stemronde werd uit die reeks een top drie samengesteld. Appelblauwzeegroen, genieten en pintje bleken de favorieten. Tijdens het Bru-taalfeest donderdagavond verdedigden drie deelnemers elk een woord. Het publiek mocht mee beslissen en verkoos genieten, voorgesteld door de Marokkaanse Amina, tot winnaar. De vzw Bru-taal organiseert wekelijks gelegenheden waar mensen van tachtig verschillende nationaliteiten hun Nederlands kunnen oefenen. De anderstaligen worden er bijgestaan door een team van negentig Nederlandstalige vrijwilligers. Vorig jaar kreeg de vzw nog De Pluim voor haar inzet. Nick Vervaeck

Iedereen heeft er al van gehoord: duizendjarige eieren. Of honderdjarige, naargelang van de bron. De gekste verhalen circuleren over deze Chinese specialiteit. Vooral over de ouderdom. En dan nog eens over hoe ze bewaard worden. In paardenurine, zeggen de enen, in de grond, zeggen anderen. De werkelijkheid is veel eenvoudiger. Duizendjarige eieren kunnen niet zo oud zijn, omdat de techniek nog maar vijfhonderd jaar geleden op punt werd gesteld, ergens tijdens de Ming-dynastie in China. Ze zouden per ongeluk zijn uitgevonden toen een boer enkele vergeten eieren ontdekte die in een pot met gebluste kalk waren gevallen, of zoiets. Het resultaat was bizar. Maar wel eetbaar. Ik kocht zo’n doos met zes grijze eieren in de Chinese supermarkt. Ze waren best prijzig, 7,50 euro voor zes, maar het gaat dan ook niet om banale huis-tuin-en-keukeneieren. Het zijn nog ganzeneieren op de koop toe. Volgens de verpakking zijn ze goed tot in november, buiten de koelkast. Ik pelde er een, want je hoeft ze niet eerst te koken. Wat ik vond, was een Coca-Cola-bruin, doorzichtig eiwit, stevig als een harde gelatine. Zoals die rond varkenspoten, maar dan donkerder. Het ei geurde vaag naar ammoniak en zwavel. Dat eerste is niet echt wat men verwacht, maar de meeste gewone eieren hier in de stad hebben toch al die zwavelgeur, dus erg vies was dat niet. Op de oppervlakte van het eiwit kon men structuren zien die op vriesbloemen lijken: mathematisch geordende kristallen die vertakken als boompjes. Dendrieten heten zulke structuren in de kristallenleer. Deze tekeningen op het eiwit zijn in China bijzonder gegeerd en worden er dennenbloemen genoemd. Ik sneed zo’n ei doormidden en vond een blauwgroen eigeel, hard als van een gewoon hardgekookt

ei. De smaak was gronderig, maar duidelijk ei. Het eiwit (of moet ik nu eizwart zeggen?) smaakte naar... niets. Hoe Chinees. Goed, best eens een verrassing, zo’n Chinees ei, maar wat verder? Hoe haalt iemand het in zijn hersens om iets dergelijks uit te spoken met eieren? Laten we het antwoord zoeken in de oude tijd. De natuur verdeelt haar rijkdommen slecht. Er zijn seizoenen waar er van alles te veel is, andere tijden waar er van alles te weinig is. Zo ging dat met fruit, zo gaat dat ook met eieren. In de winter legden de kippen er vroeger geen. Pas tegen Pasen begonnen ze weer te leggen. Een kip ziet niet ’s nachts en kan tijdens de korte dagen niet genoeg eten om eieren te leggen. In de lente kregen ze hun buikje weer rond. Vandaar het gebruik om Pasen te vieren met eieren. Die kwamen dan zogezegd met de klokken mee uit Rome. Maar dan waren er al spoedig te veel eieren. Van de ganzen, bijvoorbeeld, die niet het hele jaar door leggen, maar ook van andere vogels. Onze voorouders roofden eieren uit alle vogelnesten die maar bereikbaar waren. Dacht u soms dat nestkastjes zijn uitgevonden om de vogels plezier te doen? Neen hoor, dat was voor de eieren (en voor de vogeltjes zelf ). Dus probeerden onze voorouders ook die eieren te bewaren voor later. Dat ging niet zo makkelijk. Er werden allerhande trucs uitgeprobeerd. Mijn ouders spraken nog van eieren die tijdens de oorlog bewaard werden in ‘waterglas’ (natriumsilicaat). Ze gruwden nog bij de herinnering, maar blijkbaar werd dat in rurale gebieden wel vaker gedaan. Zo moeten we ook de Chinese eieren verstaan. Deze ganzeneieren werden traditioneel ingesmeerd met een papje van aarde, houtas en stro. Die as (potas) bevat een alkali, wat de scheikundigen een base noemen. Zulke alkalische omstandigheden maken het de bacteriën onmogelijk om hun bedervende werk te doen. Maar er vinden ook allerlei andere chemische reacties plaats. Zo lijkt het ei gekookt, zonder dat de temperatuur ooit hoog genoeg was. En dan die verbazende kleurverschillen! Een honderdjarig ei is in feite klaar in negentig dagen, maar kan nog zeker zes maanden bewaren. Volgens de verpakking waren de mijne in Nederland klaargemaakt. Ik vermoed, te zien aan de grijze buitenkant van deze eieren, dat ze niet in houtas of

Dacht u soms dat nestkastjes zijn uitgevonden om de vogels een plezier te doen? grondpapjes werden verpakt, maar waarschijnlijk gewoon geweekt in een basische oplossing. Zo’n Chinees paasei kunt u serveren als eenmalige rariteit op paasdag, maar ik zou ze toch minstens besprenkelen met een zure saus van (soja-)azijn of citroen. Dat neutraliseert de ammoniaksmaak. Verder kunnen stukjes zwart ei een mooie kleurtoets geven in koude slaatjes met sojakiemen of fi jngesneden kool. En dan nog een paasideetje. Het zou de grote kok Henri-Paul Pellaprat zijn geweest die – als grapje – de omelet met eieren bedacht ( l’omelette aux œufs). Dat gaat heel eenvoudig. Bak een omelet, zoals het hoort, nog lichtjes slijmerig ( baveuse). Strooi er enkele hardgekookte kwarteleieren over, en een mooie portie kaviaar. Dat mogen ook lompviseieren zijn, die smaken nog beter, of natuurlijk schijfjes Chinese honderdjarige eieren. Vouw de omelet en dien op: voilà, een omelet gevuld met eieren. Smakelijk. nick.trachet@bdw.be De hele reeks nalezen? www.brusselnieuws.be/trachet

BDW 1323 PAGINA 20 - DONDERDAG 5 APRIL 2012

Nathalie Slosse, met Midas en Iris in de voorgrond: “Leven zonder tegenslag en verlies bestaat niet, voor niemand. Hoe vroeger kinderen daarmee leren omgaan, hoe beter.”

BRUSSEL – “‘Je zult nog zien: hier ga je nog iets heel goeds mee doen.’ Sterkende woorden van een goede vriend, nadat ik de eerste keer de diagnose borstkanker kreeg. Het zette me aan het denken, het bood houvast. Al wist ik nog niet hoe ik zin moest geven aan dat falen van mijn lichaam.” Zin heeft Nathalie Slosse wel degelijk weten te geven aan haar nare wedervaren: ze schreef een boek. Om peuters te leren omgaan met een ouder die ernstig ziek is, en om ouders een leidraad te geven in dat proces. Grote Boom is ziek kreeg veel weerklank. Het was een aanmoediging om verder te gaan op de ingeslagen weg.

at nu? Wat nu met mij, met mijn man? Wat nu met ons zoontje Midas? “Ik zag het als moeder als mijn plicht met Midas – toen nog geen twee – te praten over de bedreiging die in ons leven was gekomen. In zijn leven. Dat peutertje op de meest verantwoorde wijze duidelijk te maken wat er aan de hand was met mama. De vraag was: hoe maak je zoiets begrijpbaar voor een peuter? Met een algemene raad als ‘Vertel de waarheid op het niveau van het kind’ ben je in de praktijk niet echt geholpen. Dus heb ik mijn creativiteit aangesproken, ben ik begonnen met doe-dingen om toch maar een beetje houvast te creëren. Zo hebben we samen een legomonster ineen gestoken. Een monster dat niet alleen voor mijn kanker stond, maar ook voor de chemo die maandenlang zou duren. Elke dag mocht Midas daar een blokje af halen. Zo kon hij zien: we werken eraan, maar er blijft nog altijd veel monster over. Dit ritueel en andere dingen maakten het voor hem, hoe klein hij ook was, een beetje vatbaar en begrijpelijk.” “Ik was op het internet en in bibliotheken gaan zoeken. Zoeken zonder te vinden. Dus dacht ik: ik wil andere ouders die er behoefte aan hebben, mijn ervaring aanreiken. Vervolgens kwam het idee er een verhaaltje bij te verzinnen. Om het allemaal wat toegankelijker te

maken, de meerwaarde van de boodschap in te kleden. Voor de teksten heb ik gezorgd; Rocío Del Moral, een Spaanse collega van bij Link=Brussel, heeft Grote Boom en het nieuwsgierige egeltje Snuiter een gezicht gegeven.”

Talismanneke Ondertussen was Nathalie Slosse ook weer aan het werk gegaan. Bij Link=Brussel, een vzw die wil bijdragen tot een sociaal-economische integratie en emancipatie van etnische minderheden, werkte ze rond vaderbetrokkenheid in de opvoeding van kinderen. “Maar bij de geboorte van mijn dochtertje Iris, nu twee jaar geleden, ben ik ermee gestopt. De levensles van mijn kanker indachtig: geniet met volle teugen van het nu, morgen kan het gedaan zijn... Ondertussen was ook het boek verschenen en kwamen er voorstellen om lezingen te geven en workshops met kinderen te organiseren. Ik wilde dat echt wel ter harte nemen en daarbovenop andere projecten uitwerken. Dat heeft uiteindelijk geresulteerd in de oprichting van mijn eigen vzw in februari 2010. De tweetalige vzw Talismanneke, puur vrijwilligerswerk. Dingen ontwikkelen waarvan ik het gevoel heb: ‘Kijk, daar kan ik andere mensen een dienst mee bewijzen.’ Uitgaande van het voor mij vaststaande feit dat je geluks-

vaardigheid kunt leren. Op dit ogenblik richt ik me voornamelijk tot kleine kinderen, maar ik sluit niet uit dat er ook projecten komen voor volwassenen. Al die dingen zijn voor mij ook een bron van kracht en motivatie. Het geeft me energie, nieuwe kracht. En voor Midas en Iris is er het voordeel dat mama veel thuis is. Absoluut.” “Waarom Talismanneke en niet Talisman? Omdat ik niet de pretentie heb grote dingen te verwezenlijken; omdat ik op mijn manier, bescheiden, een zaadje wil strooien. Maar het is ook een verwijzing naar Manneken Pis, de Brusselse verankering, naar het Brussel waaraan ik verknocht ben. Die verknochtheid is me met de paplepel ingegeven door mijn ouders, die actief zijn in verschillende verenigingen.”

Océane Ondertussen zijn we bijna twee jaar verder en lijkt Nathalie Slosse ten tweede male borstkanker te hebben overwonnen. En er is een tweede boek verschenen: De visjes van Océane. Om zelfmoord van een geliefde bespreekbaar te maken voor de allerkleinsten. “Op een van mijn workshops was er een meisje van vier. Océane. Van haar grootouders had ik vernomen dat Océanes papa twee maanden daarvoor uit het leven was gestapt. Dat heeft me behoorlijk aangegrepen, het bleef nazinderen.

“Nog veel meer dan levensbedreigende ziekten zit zelfmoord in de taboesfeer. In Nederland zijn zulke dingen veel beter bespreekbaar. Het aantal zelfdodingen in Nederland ligt dan ook opmerkelijk lager dan bij ons.”

Dus ben ik een beetje hetzelfde pad opgegaan als bij Grote Boom is ziek. ‘Bestaan er over dat onderwerp kinderboeken voor die jonge leeftijd?’ En weer kwam ik tot de slotsom: nee. Zo is De visjes van Océane ontstaan. Een verhaal én tips voor verwerkingsactiviteiten. Het verhaal, in het kort: een meisje heeft een aquarium en ziet dat een van de visjes eruit wil springen. Steeds weer opnieuw...” “Ik heb al snel moeten ondervinden dat het onderwerp zelfmoord – veel meer nog dan levensbedreigende ziekten – nog altijd in de taboesfeer zit. Dat taboe, dat zwijgen is ook weer typisch voor onze Belgische maatschappij. In Nederland zijn zulke dingen veel meer bespreekbaar. Leven, dood, ziekte. En we

BDW 1323 PAGINA 21 - DONDERDAG 5 APRIL 2012

FREDDI SMEKENS “Tijdens de chemokuur mocht Midas elke dag een blokje van ons legomonster af halen. Zo kon hij zien: we werken eraan, maar er blijft nog altijd veel monster over”

Schrijfster Nathalie Slosse over verliesverwerking bij de allerkleinsten

‘Kinderen kunnen de waarheid best aan’ kunnen er niet naast kijken: het aantal zelfdodingen in Nederland ligt opmerkelijk lager dan bij ons.” “Dat ijveren om kinderen bij slecht nieuws te betrekken krijg je er bij mij niet meer uit. Met het tragische busongeval in Zwitserland was ik dan ook blij kinderpsychiaters en -psychologen te horen zeggen hoe belangrijk het is om kinderen eerlijk te informeren. Leven zonder tegenslag en verlies bestaat nu eenmaal niet, voor niemand. Hoe vroeger kinderen daarmee leren omgaan, hoe beter. Bovendien is er het probleem: als je het kinderen niet van in het begin vertelt, wanneer vertel je het dan wel? Het probleem lost zichzelf niet op, het wordt alleen maar groter. Dat is de theorie, de juiste theorie. Maar op het ogenblik dat je er zelf voor staat, heeft een mens al snel de reflex: ‘Ah nee, ik wil mijn kind dat niet aandoen! Laat het in zijn wereld, bespaar het dit verdriet.’ Het vraagt van volwassenen echt wel een grote krachtinspanning om die stap toch te zetten. En juist daar wil ik hulp bieden.” “Toch blijft de twijfel. ‘Zit ik wel juist?’ Als ik De visjes van Océane zie liggen, dan denk ik soms ook: ‘Help, ik ga mensen misleiden.’ Want op de cover staat niets over zelfdoding. Anderzijds, als je de mensen ertoe aanzet het onderwerp bespreekbaar te maken wanneer het zich nog niet echt opdringt, dan gaat het vlotter wanneer de situatie zich wel voordoet. En, ook belangrijk: kinderen zijn veel sterker dan de meeste volwassenen denken. De waargroteboom.blogspot.com www.talismanneke.be

heid kunnen ze best wel aan, als ze de kans krijgen om het op hun manier te verwerken.” “In het najaar verschijnt een derde boekje, ook weer rond het personage Snuiter. Door contacten met specialisten merkte ik een behoefte aan materiaal om kinderen ‘preventief’ met verlies en verdriet te leren omgaan. In elk kinderleven gebeuren ook kleinere verdrietige dingen. Met een beetje aandacht hiervoor kun je hen helpen veerkracht te ontwikkelen. Daarom is het nieuwe verhaal gericht op die verdrietjes onderweg. Het afscheid van de fopspeen, bijvoorbeeld. Rouwmomenten die dikwijls krampachtig op een andere manier worden verpakt. Hoeveel kinderen zijn er niet die hun tutje aan Sinterklaas moeten meegeven? ‘Laten we dat vreselijke rouwmoment maar zo snel mogelijk vergeten door een schoentje gevuld met snoep en speelgoed.’” “Het houdt me bezig, het houdt me wakker. En Talismanneke omkadert al mijn inspanningen die ik rond die boeken lever, én staat me ondertussen toe nieuwe projecten uit te werken. Onder meer iets rond milieubewustzijn. Dat speelt al bij de boeken: ik sta erop dat ze het Forest Stewardship Council-logo dragen. Mocht er een stukje regenwoud, hoe miniem ook, gesneuveld zijn om een boekje van mij tot bij de mensen te krijgen, dan vind ik het niet waard dat het er is. Echt niet. Hoe waardevol het boek op zich misschien ook mag zijn.”

Karel Van der Auwera

Grote Boom is ziek, uitg. Abimo, 36 p., 12,95 euro De visjes van Océane, uitg. Averbode, 32 p., 12 euro

De hele reeks nalezen? www.brusselnieuws.be/ingesprekmet

Gedacht

n ons Brussels is e gedacht hemme ongetwijfeld te vergelijken met een idee koesteren. Ik betrap mezelf er graag op dingen te zeggen die voor zich spreken, waarde lezer, maar is dat niet het voorrecht van de dichter? Vandaar dat we het in deze Brusselse Kroniek eerder auver e gedacht dan auver e gedicht zulle hemme. Wanneer we kunnen beweren: “Elk za gedacht”, dan mogen we ons in een even rechtvaardige als gelukkige wereld achten. Want zoals het liedje het zo mooi verwoordt: ‘De gedachte zaain vraa, wee zal ze belette? Ze vleege verbaa, no aaigene wette.’ Om te beginnen bij het begin kunnen we ons afvragen: “Wannier hemme we vè den ieste ki e gedacht g’had?” Dat zal moeilijk na te gaan zijn. Ik ga ervan uit dat e gedacht kraaige even des mensen is als lache of paaze. Het is echter aan anderen (en beteren) om uit te maken of dat wel degelijk het geval is. Hoewel ik mij niet boven andere levensvormen wil plaatsen, kan ik me moeilijk voorstellen dat bijvoorbeeld een paard, een parkiet of – waarom niet? – een olifant e gedacht kraaigt. Het instinct neemt hier de bovenhand. “Goet hem na den bioloog oek ooithange?” hoor ik daar schamper opmerken. En gelijk heeft men. Enfin, ma gedacht toch. En zo kom ik bij de Brusselse uitdrukking “Ma gedacht!” Wanneer men die te horen krijgt, dan mag men er gerust van uitgaan dat men overschot van gelijk krijgt. Want als ons gedacht overeenstemt met dat van onze medemens, dan ontstaat er een zekere harmonie, aangevuld met een vleugje sereniteit. Graag over dus naar e gedacht dat mij onlangs te binnen schoot. Dat gedacht heeft te maken met een Frans liedje, gecomponeerd in het toenmalige Belgisch Congo door een koloniaal die zich naar de stad Boma begaf. De tekst gaat als volgt: ‘J’vais à Boma / Voir ma belle Arthémise / J’vais à Boma / Je l’aime comme un fou!’ De noten kan ik hier niet bijvoegen, maar wanneer ik aanstip dat de Brusselse vertaling van de tekst aanvangt met ‘Vee van (vivan, viva’m) boma / Pataate mè sossisse...’, dan zullen die noten voor het merendeel der

Brusselaars waarschijnlijk overbodig zijn. Het gedacht was daar even op te wijzen. Van de muziek schakelen we over naar het dagelijkse leven. Een oud gezegde zegt: “A ieste gedacht es altaaid het beste.” Hoewel ik uit ervaring lang getwijfeld heb of dat werkelijk zo is, moet ik toch toegeven dat er een grond van waarheid in zit. Wanneer men het ettelijke keren uitprobeert, zal men ongetwijfeld tot dezelfde conclusie komen. Maar wee zeit dat ons twiede gedacht ni beiter zou zaain? Enfin, vrij of niet, gedachte hemme we er zonder ophaave. Ik zou haast durven te stellen: dag en nacht, as we er de druume baa reikene. En daarbij komt nog het feit dat we bij de vraag “Wat es a gedacht?” beter twee keer nadenken alvorens uitsluitsel te geven. Wat e gedacht in de vorm van een idee betreft, liggen de zaken ietwat simpeler. Hoewel... niet altijd. Het kan namelijk voorkomen dat men zijn toehoorders nieuwsgierig maakt met de uitroep “Ik hem e goe gedacht!” Wie daarmee uitpakt, kan ongetwijfeld rekenen op aandacht. Natuurlijk is “... mo ik ben het vergeite” niet het ideale vervolg, al kan dat wel voor een zweem van een glimlach op het gelaat van de toehoorders toveren. Anders is het natuurlijk wanneer iedereen aan het zoeken is naar een oplossing voor een onontwarbaar probleem. Wie op dat ogenblik zegt: “Ik hem e gedacht!”, die moet er wel degelijk een hebben. IJdele hoop geven met e gedacht te hemme is uit den boze. Als men met iemand niet akkoord gaat, dan zijn er verschillende manieren om gepast te reageren. Men kan zeggen “Ik ben ni van a gedacht” of “Ik ben ni akkaud mè aa.” Aan de lezer om uit te maken wat de meest subtiele aanpak is. Laten we stellen dat e gedacht zowel gerespecteerd als geëvalueerd moet worden. Nu even over naar de koleur van ons gedachte. Hoewel zwart noch wit in feite een kleur is, worden we af en toe geconfronteerd met zwette gedachte, terwijl er geen witte gedachte bestaan, net zo min als blauwe, groene, rode enzovoorts. Laten we in elk geval hopen da we altaaid ons gedacht kunne en zulle blaaive zegge.

REDACTIE BRUSSEL DEZE WEEK Flageyplein 18, 1050 Elsene, 02-226.45.40, fax 02-226.45.69, info@bdw.be, www.bdw.be. ABONNEMENTEN Josiane De Troyer (abo@bdw.be), 02-226.45.45, fax 02-226.45.69. Gratis binnen het Brussels hoofdstedelijk gewest. Rest van België 15 euro per jaar; rekeningnummer 424-5529822-66 van vzw Brussel Deze Week. Buiten België 25 euro per jaar. DISTRIBUTIE EN PROMOTIE Ute Otten (ute.otten@bdw.be), Lien Annicaert (lien.annicaert@bdw.be), Paul De Weerdt. RECLAME IN BDW Rika Braeckman (rika.braeckman@bdw.be), 02-226.45.41, 0477-97.21.27, fax 02-226.45.69. OPLAGE 70.490 exemplaren. HOOFDREDACTIE Anne Brumagne (anne.brumagne@bdw.be). EINDREDACTIE Katrien Stroobants (katrien.stroobants@bdw.be). REDACTIE Jean-Marie Binst (jeanmarie.binst@bdw.be), Christophe Degreef (christophe.degreef@bdw. be), Tuur De Moor (tuur.demoor@bdw.be), Bettina Hubo (bettina.hubo@bdw.be), Patrick Jordens (patrick. jordens@bdw.be), Steven Van Garsse (steven.vangarsse@bdw.be), Danny Vileyn (danny.vileyn@bdw.be). REDACTIESECRETARIAAT Isabelle De Vestele (isabelle.devestele@bdw.be), Gerd Hendrickx (gerd. hendrickx@bdw.be). MEDEWERKERS Michaël Bellon, Lieven Bulckaert, An Devroe, Eva Hilhorst, Ilah, Wauter Mannaert, Francis Marissens, Niels Ruëll, Bruno Schols, Tim Schoonjans, Freddi Smekens, David Steegen, Benjamin Tollet, Georges Tonla Briquet, Nick Trachet, Steven Vandenbergh, Karel Van der Auwera, Matthias Vanheerentals. FOTOGRAFEN Bart Dewaele, Sander de Wilde, Anja Galicia, Marc Gysens, Ivan Put, Herman Ricour, Dieter Telemans, Saskia Vanderstichele, Jo Voets. VORMGEVING Peter Dhondt (peter.dhondt@bdw.be). FINANCIËLE ADMINISTRATIE Manu De Hertogh (manu.dehertogh@bdw.be). VERANTWOORDELIJKE UITGEVER Anne Brumagne, BDW, Flageyplein 18, 1050 Elsene. ALGEMENE DIRECTIE Marijke Vandebuerie (marijke.vandebuerie@bdw.be). Brussel Deze Week wordt gedrukt op de persen van de nv Roularta, Meiboomlaan 33, 8800 Roeselare en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie. ONS MAILEN? Al onze mailadressen zijn volgens dezelfde structuur opgebouwd: voornaam.naam@bdw.be (losse bestanddelen van voornaam of naam aan elkaar, en zonder trema’s, verbindingsstrepen en andere tekens).

BDW 1323 PAGINA 22 - DONDERDAG 5 APRIL 2012

Slackline > Evenwichtskunsten in Jubelpark en Ter Kamerenbos

Balanceren op een slappe koord BRUSSEL – Heeft u ze ook gezien, de jongeren die in het Jubelpark en Ter Kamerenbos op een elastische band balanceren en creatieve bewegingen uitvoeren? Slackline, zo heet de evenwichtsdiscipline, is aan een langzame opmars bezig. Drie kenners geven een woordje uitleg. Met open mond en grote ogen aanschouwen een dertigtal passanten Vincent Verdoot. De 23-jarige student industrieel ingenieur stapt behoedzaam over een dynamische band, strak gespannen tussen robuuste bomen in de buurt van de Croquetweg in het Ter Kamerenbos. De slackliner wil de zestig meter lange lijn van tweeënhalve centimeter breed, ruwweg zeven meter boven de grond, overbruggen. Geen sinecure, zo blijkt uit de verschillende vallen die hij maakt. Een veiligheidskabel zorgt ervoor dat hij niet op de grond smakt. Slackline, van de Engelse woorden slack (‘slap, los’) en line (‘lijn’), is een evenwichtsdiscipline die uit de VS komt overgewaaid. Anders dan bij koorddansen veert de slackline, een beetje te vergelijken met een trampoline. Het vergt heel wat concentratie en coördinatie om op de platte band, tweeënhalf tot vijf centimeter breed, te balanceren.

Yoga op de band In tegenstelling tot de ervaren Verdoot waagt de meerderheid van de slackliners zich niet aan zeven meter. Een halve meter boven de grond

de CLUB

Highline, slackline op grote hoogte in het Ter Kamerenbos.

Koepelorganisatie Brussels Volley

Het ankerpunt voor elke volleyende ket

“De knowhow hebben we in Vlaams-Brabant ontwikkeld,” legt secretaris Eric Van Snick uit. “Daar geven we in samenwerking met lokale clubs al jarenlang volleybalinitiaties in scholen. We trekken dan met de spelers van topper Asse-Lennik naar een school en geven er zowel professionele training als wat show. In Vlaams-Brabant hebben we al meer dan tienduizend jongeren bereikt, in Brussel zitten we nu aan een tweeduizendtal. Hier werken we ook samen met de damesploeg Barbar X-Elles uit de eredivisie.” Brussels Volley werd een drietal jaar geleden opgericht om Brusselaars aan het volleyballen te krijgen en het niveau op te krikken. Alle volleybalploegen uit het hele gewest mogen meedoen, of ze nu Nederlands- of Franstalig zijn. Naast de initiaties kunnen ze genieten van clinics, een soort van intensieve groepstrainingen. “We werken samen met een vijftiental Brusselse clubs die aan die clinics meedoen. Ze worden gegeven door toptrainers zoals de

BRUSSEL – Brussels Volley wil mensen aan het volleyballen krijgen. Dat doen ze door clinics en initiaties te organiseren, door steun en hard werk achter de schermen. De komende weken wordt hun engagement met het Gewest waarschijnlijk verlengd.

Brussels Volley ijvert onder meer voor volleybalinfrastructuur in elke (nieuwe) school.

nieuwe bondscoach, Dominique Baeyens. Deelnemers krijgen opwarmingstruitjes met onze naam erop, en af en toe steunen we hen met een pakket ballen. We willen een anker worden van het Brusselse volleybal en worden daarin gesteund door het Brussels Gewest.”

“We werken ook achter de schermen, door problemen aan te kaarten bij de verschillende ministeries, bijvoorbeeld over infrastructuur. We praten met de betrokkenen en hebben dus een managende rol. Zo ijveren we ook voor volleybalinfrastructuur in elke nieuwe school.”

Van Iris Beach zou Brussels Volley zijn paradepaardje willen maken. Op 12 en 13 mei organiseren ze dat beachvolleytoernooi opnieuw in het Ter Kamerenbos, nog grootser dan tevoren. “We organiseren nu ook initiaties voor scholen in de dagen vóór het toernooi; op donderdagavond is er een toernooi voor bedrijven, en op vrijdagavond kunnen amateurs op het zand spelen.” Al die initiatieven wil Brussels Volley de komende drie jaar uitwerken. Ze hebben bij het Gewest een nieuw project ingediend, waarvoor ze de komende weken goedkeuring verwachten. “We willen ook Barbar X-Elles extrasportief en voor een stuk financieel ondersteunen. Zo’n eredivisieclub is belangrijk voor ons project. Daarnaast zijn we een plan aan het uitwerken waarbij we bijvoorbeeld op pleintjes demonstraties geven om ook minder gegoede jongeren de zaal in te krijgen en hen wekelijks gestructureerd te laten trainen.” Of het project al rendeert, is nog niet duidelijk. Feit is wel dat Brussels Volley de afgelopen drie jaar onvoorziene klippen heeft moeten omzeilen. “Vanuit bondsstructuren werd argwanend naar ons gekeken, en de bond waarschuwde de clubs. Die tegenkanting hebben we ondertussen kunnen wegwerken, alle neuzen staan nu in dezelfde richting. We werken samen om volleybal te promoten. Als het Gewest toestemming geeft om voort te doen, zijn we gesterkt. In de komende drie jaar zullen we dan gemakkelijker en meer resultaatgericht kunnen werken.” www.brusselsvolley.be

Tim Schoonjans

BDW 1323 PAGINA 23 - DONDERDAG 5 APRIL 2012

in evenwicht blijven over een afstand van vijf tot vijftien meter is voor velen al uitdagend genoeg. Om dat te doen houden ze, eenmaal op de band, rekening met het volgende: focus op een punt op ooghoogte in de verte, zonder naar de voeten te kijken. Buig een beetje door de knieën, houd de armen omhoog en blijf ontspannen. Na enkele balansoefeningen kun je stapjes zetten. Volhouders zijn onder meer tot een zitstart, sprongen of yogaposities in staat. Zelfs een salto behoort tot de mogelijkheden, zo demonstreert de 26-jarige Noor Christer Pettersen, die als circusartiest in verschillende Europese landen werkt. “Ik breng mijn vaardigheden uit het circus mee en wissel kennis uit. Ter inspiratie voor onze bewegingen bekijken we veel filmpjes op

Volhouders zijn onder meer tot een zitstart, sprongen, yogaposities of zelfs een salto in staat

YouTube.” Voor alle duidelijkheid: slacklinen heeft niets met circus te maken. Slackline, een sport die vooral onder klimmers populair is, draait niet alleen om evenwicht. Sociaal contact is even belangrijk. Verdoot: “In mijn eentje zou ik niet slack linen. Net om meer mensen met slackline in contact te brengen, heb ik een website en een Facebook-groep opgericht. Er is zelfs al een geïnteresseerde uit Namen langsgekomen. Iedereen is welkom.” Wekelijks komen ze samen in het Ter Ka-

merenbos of Jubelpark, om de drie maanden zakken ze af naar rotsmassieven in Namen of Freÿr, in de buurt van Dinant. In Europa zou slackline vooral in Duitsland en Oostenrijk geliefd zijn. Tijdens de slackline-samenkomsten staat veiligheid centraal. De slackliners bevestigen het professionele materiaal stevig, tussen de boom en de band plaatsen ze ter bescherming een matje. Bij highline – dat is slackline op grote hoogte, zoals Verdoot het beoefent – komen er extra veiligheidskabels aan te pas. Volgens Florian Castagne (24), die om den brode in een klimzaal met families en jongeren in moeilijkheden werkt, heeft van de groep slackliners in het Ter Kamerenbos nog nooit iemand iets gebroken, niet op kleine en ook niet op grote hoogte. “Chris, Vincent en ik hebben een klimopleiding gevolgd. We installeren alle materiaal op een veilige manier. Maar een ongeluk kan gebeuren. Een vriendin heeft haar pols tijdens de kleine slackline gebroken. Door de vreemde bewegingen loop je meer gevaar iets te breken bij de kleine slackline.” Toch is slackline een toegankelijke hobby, zeker als je naar de prijs kijkt. Een gewone slackline is al te koop vanaf veertig euro. Blijft de vraag of een slackliner zijn band zomaar overal mag spannen. “In het Jubelpark vroeg Leefmilieu Brussel (vroeger BIM, de gewestelijke administratie die onder meer parken beheert, red.) ons eens om te vertrekken. Dat hebben we dan gedaan. In het Ter Kamerenbos zijn geen parkwachters, dus dat vormt geen probleem,” zegt Verdoot. Leef milieu Brussel bevestigt het verhaal. “Het Ter Kamerenbos wordt door de Stad Brussel beheerd. Slackline, dat is voor ons een nieuw gegeven. We zullen bekijken of we het in onze parken kunnen toelaten.”

Steven Vandenbergh

www.facebook.com/groups/2962240000/, belslack.net/indexnl.html

StudenteN proeven van sport BRUSSEL – De Vrije Universiteit Brussel en de Erasmushogeschool zetten op 19 april hun deuren open voor Sportprikkels. Het sportevenement Ket2Sport is nog maar net achter de rug, of daar staat Sportprikkels al klaar. Dat wil de Brusselse jeugd aan het sporten krijgen, en houden. Aan de VUB kunnen de leerlingen na een massa-activiteit (om 8.45 uur) kiezen uit een uitgebreid sport aanbod, dat zowel uit klassieke sporten als uit nieuwigheden bestaat. Het evenement wordt georganiseerd door de leerlingen Lichamelijke Opvoeding van de VUB in samen-

werking met Bloso en de Stichting Vlaamse Schoolsport. Doelgroep zijn de leerlingen van het vijfde en zesde jaar middelbaar, die naast de sportinitiaties op de middag ook een spetterende show voorgeschoteld krijgen. De sportdag wordt afgesloten met een grote apotheose. Ook de Erasmushogeschool opent de deuren voor jongeren uit de derde graad secundair. Hier zijn het de studenten L.O. van de lerarenopleiding die de organisatie op zich nemen. Op de campus in Jette wordt van 9.15 tot 15.45 uur gesport. TS

Balkunstenaars in duel BRUSSEL – Een bruggetje is de ultieme vernedering voor een voetballer. En net dat is het ultieme doel tijdens het Electrabel Street Heroes- of ESH-toernooi. ESH is de grootste panna-competitie in België en loopt van 2012 tot 2014 in Vlaanderen, Wallonië en Brussel. Panna? Dat is in een arena van zes meter doorsnede één tegen één of twee tegen twee spelen, met als ultieme doel een panna te maken bij je tegenstander. Als je erin slaagt dat bruggetje uit te voeren en de bal meteen te recupereren, win je het duel. U snapt het al: een kolfje naar de hand van de vele Brusselse straatvoetballertjes. ESH is onlangs begonnen met lokale buurttoernooien, om later over te schakelen naar

stadsfinales, regionale (halve) finales en ten slotte een nationale finale. Brussel was al op 28 maart gastheer met een toernooi in de Noordwijk. Maar daar blijft het niet bij. Op 11 april is het Lakense Joseph Benoît Willemsplein van 14 tot 18 uur het decor van een buurttoernooi. Op 18 april is de Ransbeekstraat in Neder-Over-Heembeek aan de beurt, en op 25 april ontvangt de Papenvest in het centrum een toernooi. Uiteindelijk wordt op 13 mei de stadsfinale gespeeld aan het Koning Boudewijnstadion, zoals altijd van 14 tot 18 uur. Deelnemen is gratis; inschrijven kan op de website www.streetheroes.be of ter plaatse.

David Steegen Spanning “Als we niet voetballen, dan worden we geen kampioen.” De Voorzitter heeft gesproken. Hij gruwt, en hij heeft gelijk. Bij Anderlecht is alles duidelijk. Er is maar een zekerheid. Winnen. Vooral nu. Voetbal is een raar beestje. Alles kan altijd in heel korte tijd veranderen. Nog geen maand geleden waren de titelkansen van Ajax Amsterdam weggesmolten als sneeuw voor de zon. AZ was de gedoodverfde kampioen, Ajax een gewond beest. Vandaag staat Ajax eerste, met een punt voorsprong op ex-leider AZ. We mogen nooit wanhopen. Elke wedstrijd moet gespeeld worden, luidt het cliché. Maar betrokkenheid sloopt een mens. Clubmensen willen niet anders. Toen Johan Cruijff in de jaren 1990 trainer van FC Barcelona was, verloor hij ooit een paar weken op rij. Na de laatste verliespartij, toen het hoofd van de verlosser – het voetbalorakel van Amsterdam – al op het kapblok lag, verklaarde hij dat de reeks nederlagen hem de verzekering bood dat FC Barcelona kampioen zou spelen. Heel Spanje en Catalonië werden met verstomming geslagen. Hoogmoed of voetbalkennis? De Catalaanse grootmacht, toen ‘Dream Team’ genoemd, haalde het kampioenschap, tegen alle verwachtingen in, tijdens de laatste wedstrijd. Het is nooit gedaan. Nooit. Rechtvaardigheid bestaat niet. De kampioen is niet noodzakelijk de beste, en de laatste in de stand is daarom nog niet de slechtste. Dat is even mooi als tragisch. Als de ref van RSCAKV Kortrijk een penalty toekent na een duidelijke fout op Mati Suárez, dan slapen alle Anderlecht-minnaars (en -minnaressen) als een roos. Jammer, maar helaas: RSCA-KVK blijft steken op 1-1. Slapeloze nachten. De een verwerkt de twee verloren punten in stilte, de ander laat het ongenoegen blijken door achter het klavier te kruipen en eens

goed te zeggen wat er op de lever ligt. De coach krijgt ervan langs. De spelers en de directie krijgen ook hun deel. De meningen zijn in tijden van crisis en naar goede gewoonte extreem verdeeld. Er wordt getwitterd, gemaild en gefacebookt dat het een lieve lust is. De mondige supporter laat zijn ongenoegen blijken. Iedereen heeft een stem, en zo hoort het ook. Maar het is onaangenaam omdat de club zonder verweer is. Soms vallen zaken niet uit te leggen. We hebben, van binnenuit, begrip voor het negatieve gevoel van de buitenwereld. Een deel van de stadionbezoekers fluit zijn helden al na een kwartier uit. Het spookt in alle hoofden. Geloof me, het slechte resultaat kerft door de ziel van elke RSCA-medewerker. De sfeer op Anderlecht is, de dag na een ontgoocheling, vervelend. Onbehagen en irritatie. Niemand heeft goed geslapen. Pasklare antwoorden zijn er niet. Die zijn er nooit. Maar er heerst ook een innige verbondenheid. Wat kunnen we doen om te helpen? Weinig, tenzij de rust helpen te bewaren. We willen ook maar één ding: winnen. In de eredivisie-mannen, de hoogste reeks bij de heren in de hockeysport, staat hockey- en tennisclub Daring Molenbeek al maanden op een degradatieplaats. Troosteloos achteraan, de depressie nabij. Totdat Gilles Vanderschelde, de aanvaller, plots een hattrick scoort tegen Gantoise, een rechtstreekse concurrent. De overwinning is belangrijk. De zege zal Daring misschien op termijn van de degradatie redden. Niets is verloren. Nooit, en voor niemand.

www.brusselnieuws.be/steegen David Steegen is persverantwoordelijke van voetbalclub RSC Anderlecht

Beleid > Fitnesszaal valt onder ‘fantoombevoegdheden’

Toekomst Curosport opnieuw onzeker ANDERLECHT – Curosport, de fitnesszaal in de Kuregemse Van Lintstraat waar kansarme jongeren kunnen sporten, gaat weer een onduidelijke toekomst tegemoet. De financiering uit het federale potje van Grootstedenbeleid wordt eind juni mogelijk stopgezet. Het is niet de eerste keer dat er onduidelijkheid is over de financiering van de sportzaal. Curosport opende in 2000 de deuren onder impuls van het federale fonds voor Grootstedenbeleid. Die subsidiëring werd tot nu toe altijd verlengd, maar met de federale besparingen is het niet zeker of dat ook nu weer het geval wordt. Wie daarna de financiering zou kunnen overnemen, is nog een vraagteken. In eerste instantie wordt gekeken naar het Brussels Gewest, dat na de zesde staatshervorming

in principe bevoegd zou worden. Let wel: in principe, omdat Curosport onder de zogenaamde ‘fantoombevoegdheden’ valt – bevoegdheden die eigenlijk de deelstaten toekomen, maar nog door de federale overheid betaald worden. Het is nog niet zeker of dit dossier naar het Brussels Gewest overgeheveld wordt. Curosport kan met andere woorden uit de boot vallen. Als dat gebeurt, wordt de gemeente bevoegd. Die heeft in de Scheikundigestraat al een nieuwe zaal beschikbaar, waar Curosport begin volgend jaar zal intrekken. Curosport komt dus al zeker niet zonder zaal te zitten. De kans zit er dan wel in dat het personeel van vijf naar drie leden wordt teruggebracht. De komende maanden moet er meer duidelijkheid komen in het dossier. Bruno Schols

BDW 1323 PAGINA 24 - DONDERDAG 5 APRIL 2012

Voor de vijfde keer Buitenspeeldag

‘Jan heeft gezegd:

buiten spelen!’ DOOR PATRICK JORDENS

R IEDE

T 13 J A TO

zaIE

FOTOSPECIAL

BD W R• V

EN VAN 9

“Ken je dat spelletje niet?” vraagt Yousra, een

monitrice van de Buitenspeeldag, aan Zazie. “Dat gaat zo: ik geef een opdracht aan de kinderen, maar ze mogen die alleen uitvoeren als ik er ‘Jan heeft gezegd’ voor zet. Bijvoorbeeld: ‘Jan heeft gezegd: weglopen!’ Als ik gewoon ‘Weglopen’ roep, zonder ‘Jan heeft gezegd’, en je doet de opdracht toch, dan val je af.” Vorige week woensdag had ‘Jan’ precies tegen erg veel Brusselse kinderen gezegd: “Buiten spelen!!!” Want op verschillende plaatsen in de stad, onder een stralende lentezon, gingen de ketjes volop aan het ravotten. Kijk maar op deze pagina’s, en geniet van hoe andere kinderen genoten! PS: En ga daarna vooral zelf buiten spelen...

De olijke tweeling Atanas en Georgi (9) had bijzonder veel pret aan het Gaucheretplein in Schaarbeek. Daar wonen ze vlakbij, en ze spelen er graag. Vorige week waren ze ook van de partij. Ze bouwden tentjes met bamboestokken, beschoten elkaar met waterpistolen, knikkerden en... hielden een wedstrijdje ‘bliklopen’. 3, 2, 1, start!!

BDW 1323 PAGINA 25 - DONDERDAG 5 APRIL 2012

Bamboetent op het Gaucheretplein.

[ SORRY ] SNORRY ?

NS TE

Vasten is niet het meervoud van het woord vast. Het is een werkwoord en het betekent dat je gedurende een periode veel minder wil eten en/of drinken. Sommige mensen doen dat voor hun godsdienst (denk maar aan de ramadan), anderen vasten voor het milieu. Zoals Peter Pype van Ketnet! Peter doet sinds 22 februari mee aan de actie Dagen zonder vlees. Veertig dagen lang gaat hij – samen met ongeveer negenduizend andere Belgen – vrijwillig proberen om veel minder vlees te eten. Wat is daar nu het nut van, vraag je je misschien af? Zazie vroeg het voor jou aan Peter himself... Peter Pype (P): Om één kilo rundsvlees te maken heb je liefst negen kilo graan nodig, en 15.500 liter water!! Dus vlees is een heel energieverslindend product. Door minder vlees te eten, verklein je je ecologische voetafdruk. Een heel goeie zaak voor onze planeet! Ik wist vóór deze actie al wel dat veel vlees eten slecht is voor ons milieu, maar zoooo slecht... daar had ik nooit bij stilgestaan. Op 7 april, de dag voor Pasen, is de actie gedaan. Vond je het lastig om het veertig dagen vol te houden? P: Nee, het is bij deze actie trouwens niet verboden om af en toe een stukje vlees te eten, hé. Het voorbije weekend heb ik dat bijvoorbeeld gedaan. Bovendien, vegetarisch koken kan heel lekker en gevarieerd zijn, hoor. Het is vooral een kwestie van gewoonte. Het moeilijkste was dat ik in het ns op Meer weten? Kijk ee begin niet goed wist wat ik op mijn boterhammen moest smeren. Ik at nogal veel americain en kipwww.dagenzondervlees.be curry en zo.

WEG MET DIE AUTO’S!

Hoe heb je dat opgelost? P: Met kaas, er zijn namelijk heel veel verschilende soorten kaas.

De Moutstraat, pal in het centrum, was voor één dag helemaal van en voor de kinderen. En daar speelden ze onder andere het spel van Yousra, ‘Jan heeft gezegd’. Ra ra ra... welke opdracht moesten de kinderen op de foto uitvoeren?

www.donderdagveggiedag.be che egetaris el w at v e h je n d é r u s s el Daar vin ants in B uw restaur . Voor jo recepten e h c ! is s r e er vle vegeta g e n zo n d eigen da

BLIKVANGER

“Dat is nog maar de tweede keer dat ik met een echte zaag mag zagen,” vertelt Sabrina (10), die aan de Papenvest woont. “Wel niet zo makkelijk, dat zagen, maar heel leuk. We mogen samen een soort kamp bouwen uit hout. Alleen jammer dat we het vanavond alweer moeten afbreken.”

En choco? P: Ja, choco ook, maar niet op dezelfde boterham (lacht).

Check zeker ook

Vorige week, nog op de Buitenspeeldag, werd in Brussel officieel een gloednieuwe partij voorgesteld, de Goe Gespeeld! Partij. En Sarah van de Korput (11) uit het Oost-Vlaamse Melsele is daar de voorzitter van. Je ziet haar midden op de foto. Ze kreeg er zelfs applaus voor van de Vlaamse minister van Jeugd, Pascal Smet (links op de foto). “Met deze partij willen we, na de gemeenteraadsverkiezingen in oktober, bij alle burgemeesters van Vlaanderen én Brussel gaan vragen of er wel genoeg plek is voor de kinderen om te spelen. Want wij vinden spelen heel belangrijk: je maakt er nieuwe vrienden door en je leert er van alles door. En ook, het is gewoon plezierig!” vertelde de kersverse voorzitster nog aan Zazie. Sarah ondertekende als eerste een belangrijk charter met als titel ‘Spelen is een kinderrecht!’ Wat er in dat charter staat, lees je op www.goegespeeld.be. Wil je lid worden van de Goe Gespeeld! Partij? Stuur dan een mailtje naar info@goegespeeld.be.