Gigante
New York, I love you
Met Gigante won de Uruguayaanse regisseur Adrián Biniez begin dit jaar op het filmfestival in Berlijn de prijs voor Beste Speelfilmdebuut. Het geeft een inkijkje in het deprimerende leven van Jara (Horacio Camandule), een nachtwaker in een supermarkt in Montevideo. De troosteloosheid weet regisseur Adrián sterk neer te zetten. Jara, met als bijnaam Big Guy, klokt iedere avond in bij de supermarkt, verwisselt zijn Biohazard-shirt voor een beveiligingstenue en neemt plaats achter de videomonitors om via camera’s de boel in de gaten te houden. Dag in dag uit. De verveling is voelbaar en de dikke Jara vreet zich vol, doet kruiswoordpuzzels, hoort zijn niet-boeiende collega’s aan en tuurt wat naar de schermen. ’s Ochtends komt hij thuis, gaat slapen en televisie kijken en ’s avonds gaat hij weer naar zijn werk. The same shit everyday. Tot het moment dat schoonmaakster Julia op zijn videomonitor verschijnt. Zij maakt dagelijks de vloeren in de supermarkt schoon en wekt Jara’s interesse. Hij begint haar minutieus via de camera te volgen, wordt heimelijk verliefd en gaat steeds een stapje verder. Hij begint freaky trekken te vertonen zodra hij haar ook overdag gaat volgen op straat, hij begluurt haar tijdens karateles, gaat naar haar internetcafé en hij zoekt zelfs contact met de man met wie ze een date heeft. Jaloezie en obsessief gedrag komen duidelijk naar voren in het psychologische drama. De onzekere Big Guy durft haar niet te benaderen en vermijdt de confrontatie. Terwijl hij als uitsmijter in het weekend regelmatig zwaardere confrontaties moet aangaan. De regisseur weet een mix van emoties op te roepen: medelijden met Jara, bezorgdheid om Julia (vanwege zijn obsessieve gedrag en gewelddadige trekjes) en stimulering (hey big guy, ga d’r voor man!). Volgens regisseur Biniez draait zijn film om iemand ‘die gedwongen is zijn diepste gevoelens en angsten onder ogen te zien.’ In die opzet is hij geslaagd. De muziek draagt hieraan bij. Geen romantische pianomuziek met een hees stemmetje, maar “romantische” heavy metal. Het sluit perfect aan op de duale romantiek.
Eerst was Parijs aan de beurt in Paris, je t’aime (2006) en dezelfde producent komt eind oktober met een ode aan New York. Voor diehard NY-lovers en alle romantici is deze film een aanrader. De film is een bundeling van elf korte verhalen van elk ongeveer tien minuten, en ieder verhaal is gemaakt door een andere regisseur en telt andere acteurs, onder wie Andy Garcia, Natalie Portman, Shia LaBeouf, Ethan Hawke en Orlando Bloom. Rode draad is de liefde voor New York, de culturele diversiteit van de New Yorkers, genegenheid, spontane ontmoetingen en niet voor de hand liggende overeenkomsten tussen mensen. Een van de pareltjes is de korte film van regisseur Yvan Attal. Acteur Ethan Hawke geeft in een bar gewoon een vuurtje aan actrice Maggie Q maar vervolgt met een opmerkelijke analyse. E: ‘Wow! Dat was een krachtige en intieme situatie.’ Q: ‘Eh wat?’ E: ‘We deelden een vlam. Onze handen raakten elkaar bijna aan, we wisselden een blik uit. Dit is intens.’ Zij reageert onverschillig, houdt afstand maar loopt ook niet weg van E die doordraaft en haar huwelijk en seksuele verlangens binnen een minuut aan het analyseren is. Hij krijgt ruimte, en pakt die. De ontknoping is vervolgens meesterlijk en te mooi om hier te verklappen. De hele film is een opeenstapeling van zulke spontane conversaties waarin uiteenlopende New Yorkers dezelfde emoties, interesses en pijn blijken te hebben. Na slechts enkele minuten ontstaan er vaak diepe, emotionele verbintenissen. Tussen een schrijver en een callgirl, tussen een Indiase verkoper en een kale Joodse handelaar (Natalie Portman), tussen een verwarde blanke kunstenaar en zijn Thaise muze, en tussen een decadente zangeres en een kreupele bellboy (Shia LaBeouf). Het levert stuk voor stuk mooie, en soms ontroerende ontmoetingen en ontknopingen op, gelardeerd met stilistische beelden van het straatbeeld van de verschillende districten in New York. De openheid is vertederend en doet sterk verlangen naar een New York, in real life, waar tolerantie en spontaniteit meer regel zijn dan uitzondering. Hopelijk draagt deze film daar aan bij. Ook in Nederland.
1 oktober in de bioscoop 29 oktober in de bioscoop
114-116_Film_reviews_BLE45_09_RHJ.indd 116
12-10-2009 14:52:36