Przewodnik po tradycji ogrodniczo sadowniczej puszczy drawskiej

3. Tradycja roślin uprawnych Puszczy Drawskiej Sadzono również inne gatunki drzew owocowych. Warto wspomnieć o gruszach, zwłaszcza o Faworytce, jednej z najsmaczniejszych odmian letnich, które spożywano na przełomie sierpnia i września. Charakteryzuje się ona bardzo dużymi owocami, których waga może dochodzić do 200 g. Równie popularną była Paryżanka, odmiana wyhodowana we Francji pod koniec XIX w. Jej owoce dojrzewały bardzo późno, a odpowiednio przechowywane można było spożywać nawet do marca. Zaletą tej odmiany jest jej odporność na mróz oraz parcha. Równie odporna była belgijska odmiana Salisbury o zielono-żółtych owocach z rdzawymi plamami.

Mówiąc o śliwach należy wspomnieć o Węgierce Zwykłej, odmianie, która już w XVII w., była spotykana w sadach całej Europy. Była ona chętnie wykorzystywana przez gospodynie, pomimo małych owoców, ponieważ dobrze odchodziły od pestki. Bardzo dużą popularnością cieszyła się odmiana Renkloda Altana, o dużych, smacznych, kulistych, żółto zabarwionych owocach.

Często spotkać można było również dużych rozmiarów drzewa czereśni. Jedną z popularniejszych była niemiecka odmiana Büttnera Czerwona, inaczej zwana Poznańska.

Była jedną z najbardziej plennych późnych odmian, o dużych, sercowatych, bardzo smacznych, dojrzewających w drugiej połowie lipca owocach. Była mało wymagająca, odporna na mrozy i mało podatna na choroby. Kolejną odmianą czereśni wyhodowaną w Niemczech była Hedelfińska. Odmiana bardzo popularna zarówno w Europie jak i w Polsce.

Bardzo duże, sercowate i smaczne owoce dojrzewały w drugiej połowie lipca.

W przypadku wiśni trudno wskazać odmiany, które cieszyły się popularnością w poszczególnych regionach. Występuje wiele lokalnych odmian, które swoim zasięgiem obejmowały niewielki obszar. Do najstarszych i najbardziej rozpowszechnionych odmian wiśni z pewnością należała Książęca. Odmiana znana już w XVII wieku, której owoce dojrzewały nierównomiernie już w połowie lipca. Owoce były średniej wielkości o kulistym lub lekko wydłużonym kształcie, bardzo smaczne. Inną, przydatną zwłaszcza do przygotowywania przetworów domowych, była odmiana zwana Goryczką Królewską. Drzewa charakteryzowały się bardzo silnym wzrostem, kulistą koroną ze zwisającymi gałęziami, a owoce dojrzewające w połowie lipca, były duże o jasnoczerwonej skórce.

Krótki wykaz starych odmian drzew owocowych jest tylko niewielkim odzwierciedleniem mnogości występujących na tym terenie okazów. W celu dokładnego zidentyfikowania odmian niezbędne jest przeprowadzenie szczegółowych badań porównawczych z wykorzystaniem najnowszych technik badawczych. Same obserwacje nie są w stanie dać nam jednoznacznych odpowiedzi, z jaką odmianą mamy od czynienia, zwłaszcza że w wielu przypadkach drzewa powstały przez samoistne rozsianie nasion. Częstą praktyką było też wykopywanie i przenoszenie w okolice siedzib ludzkich siewek znalezionych w pobliskich lasach, a to uniemożliwia już prawidłową identyfikację odmiany. Mówimy wtedy często o odmianach lokalnych.

42