Przewodnik po tradycji ogrodniczo sadowniczej puszczy drawskiej

6. Poradnik praktyczny W koronie najcenniejsze są pędy cienkie, łukowato wygięte, zakończone pąkiem kwiatowym. Pionowe i długie pędy tzw. wilki są nieprzydatne i należy je usuwać. Grubsze konary wycinamy tuż przy zgrubieniu u nasady pnia, na tzw. obrączkę lub pozostawiamy kilkucentymetrowy odcinek wycinanego konaru tzw. czop. Na czop zaleca się ciąć wiśnie, czereśnie, śliwy i czasami jabłonie. Rany po cięciu należy wyrównać, a następnie zabezpieczyć odpowiednim środkiem.

Aby wykonać prawidłowe cięcie należy posiadać dobrze naostrzony sekator, zwykły lub o przedłużonych ramionach do grubszych konarów, ewentualnie piłki sadownicze.

W celu ograniczania przenoszenia chorób, narzędzia powinny być okresowo odkażane.

Rany powstałe po cięciu, a zwłaszcza większe, powinny być zabezpieczone środkiem do zasmarowywania ran (Funaben 3, Santar SM, Tervanol, Lac Balsam lub farba emulsyjna z 2% dodatekiem Funabenu 4, Fundazolu, Topsinu lub Miedzianu 50). Środki te ułatwiają gojenie ran powstałych po cieciu oraz zawierają składniki bakterio- i grzybobójcze.

Ważnym zabiegiem jest również koszenie murawy pod drzewami. W wysokiej trawie, pod koronami, mogą zagnieździć się myszy i nornice, które uszkadzające korę. W starej, łuszczącej się korze zimuje szereg szkodników, które w miarę możliwości można ograniczyć, skrobiąc pnie twardym, metalowym przedmiotem. Zimą warto również pobielić wapnem ciemne, grube pnie, które w słoneczne, zimowe dni nagrzewają się od słońca, a przy gwałtownym spadku temperatury po zachodzie słońca pękają. Zabieg ten powinno się wykonać już w grudniu czy styczniu, a nie wiosną, jak to często się zdarza, bo ma on wtedy już charakter dekoracyjny. Warto również stworzyć dogodne warunki dla rozwoju organizmów pożytecznych, które są naturalnymi wrogami szkodników. Zawieszając budki lęgowe zachęcamy ptaki do osiedlania się, a wiele z nich odżywia się głównie owadami.

Wzbogacając murawę w rośliny miododajne zwiększamy liczbę drapieżnych muchówek bzygowatych, których larwy pożerają mszyce.

Przed posadzeniem sadu powinniśmy zastanowić się nad wyborem terenu. Gleba powinna być żyzna, jeśli nie przewidujemy stosowania nawożenia oraz nawadniania, wykluczamy gleby V i VI klasy bonitacyjnej. Unikamy również terenu o wysokim i nieuregulowanym poziomie wód gruntowych, oraz zagłębień terenu, które sprzyjają tworzeniu się zastoisk mrozowych. Niezbędnym elementem sadu jest jego ogrodzenie chroniące przed zwierzyną leśną.

Następnie powinniśmy przygotować plan nasadzeń. Musimy określić jakie gatunki drzew będziemy sadzić. Na kwaterze powinny być co najmniej dwie odmiany jednego gatunku, aby zapewnić odpowiednie zapylenie się drzew. Jeśli ustalimy skład gatunkowy naszego sadu, rodzaj podkładki i formę korony, pozwoli to określić siłę wzrostu drzew, dobrać odległość drzew w rzędach oraz szerokość ścieżek roboczych. Sad jest plantacją trwałą, więc bardzo ważnym elementem jest przygotowanie gleby. Jeśli mamy taką możliwość stosujemy obornik, ewentualnie wysiewamy przedplon, aby użyźnić glebę.

144