SCENARIUSZE ZAJĘĆ BIBLIOTERAPEUTYCZNYCH nie tylko dla uczniów z dysleksją. Terapia – zabawa – nauka

– motoryka i lateralizacja czynności ruchowych; – integracja percepcyjno-motoryczna powyższych funkcji.

Obecnie zasadniczą rolę przypisuje się zaburzeniom przetwarzania słuchowo-językowego przede wszystkim fonologicznego aspektu języka: różnicowania głosek oraz dokonywania operacji na cząstkach fonologicznych (sylabach, głoskach, logotomach), operacji polegających na porównywaniu, analizowaniu, abstrahowaniu, syntezowaniu, opuszczaniu, dodawaniu, przestawianiu tych cząstek. Również aspekty: morfologiczno-syntaktyczny i semantyczny rozwijają się słabiej i gorzej funkcjonują u osób z dysleksją. Udowodniono także istnienie związku zaburzeń rozwoju motorycznego i funkcji językowych. Dzieci z zaburzeniami rozwoju funkcji językowych wolniej się uczą raczkować, chodzić, mówić, mają nieskoordynowane ruchy (Bogdanowicz, Adryjanek, 2005).

Dla określenia trudności wynikających z dysleksji zastosowano następującą terminologię: dysleksja rozwojowa i specyficzne trudności w nauce. W obu przypadkach chodzi o trudności w uczeniu się. Różnica dotyczy jednak zakresu tych zjawisk. Pojęcie specyficznych trudności w uczeniu się ma szerszy zakres i obejmuje te trudności w nauce, które mogą dotyczyć różnych dziedzin wiedzy i umiejętności szkolnych albo pewnych ich zakresów, na przykład matematyki, a szczególnie arytmetyki (dyskalkulia), muzyki (dysmuzja).

Specyficzne trudności w czytaniu i pisaniu (dysleksja rozwojowa) to cały zespół trudności odnoszących się do obszaru czytania i pisania. W ramach tego syndromu Marta Bogdanowicz wyróżniła trzy terminy o węższym zakresie, czyli tak zwane izolowane trudności (Bogdanowicz, Jaklewicz, Loebl, 1969): – dysleksja (trudności w opanowaniu umiejętności czytania, którym towarzyszą trudności w pisaniu); – dysgrafia (zaburzenia dotyczące techniki pisania, objawiające się niskim poziomem graficznym pisma); uwarunkowana jest zaburzeniami rozwoju ruchowego (dyspraksja); – dysortografia (trudności w opanowaniu poprawnej pisowni; chodzi tu o występowanie wszelkiego typu odstępstw od prawidłowego zapisu, nie tylko tak zwanych błędów ortograficznych); objawy dysortografii to: nieumiejętność zastosowania w praktyce znanych przez ucznia reguł ortograficznych, trudności w odróżnianiu głosek dźwięcznych od bezdźwięcznych (na przykład d–t, z–s), niewłaściwe zmiękczanie (ń–ni, ć–ci, ź–zi), 4