SYGNAŁY / Interaktywny Plac Zabaw by Centrum Sztuki WRO / WRO Art Center

SYGNAĹ Y / Interaktywny Plac Zabaw SIGNALS / Interactive Playground

SYGNAŁY / Interaktywny Plac Zabaw były eksperymentem wystawienniczym, polem intensywnej pracy z widzem w każdym wieku, a czasem szkołą życia (dla) instytucji. Ta publikacja jest ostatnim elementem domykającym długofalowy, wielowymiarowy projekt wystawienniczo-mediacyjny, rozpoczęty w 2018 roku z okazji dziesięciolecia wystawy Interaktywny Plac Zabaw, której pierwsza odsłona została przygotowana na otwarcie Centrum Sztuki WRO w 2008 roku. Interaktywny Plac Zabaw to już flagowy projekt WRO – podróżujący po całym świecie, wystawiany w różnych odsłonach: od Pacanowa po Bombaj. Pomimo tego, że od pierwszej prezentacji minęło 10 lat, jego założenie nie tracą na aktualności i zainteresowaniu publiczności. Przeciwnie – Interaktywny Plac Zabaw poszerza się o nowe wątki i odbiorców, a ci, którzy oglądali go 10 lat temu przychodzą na wystawę już jako nastoletnie osoby. Koncepcja wystawy łącząca funkcje estetyczne, edukacyjne i społeczne pozostaje pionierska zarówno od strony technologicznej, jak i w kontekście interakcji z publicznością.

SIGNALS / Interactive Playground was an experimental exhibition, a field of intensive work with visitors of all ages, and at times a school of life for both hosts and guests. This publication summarizes the long-term, multidimensional curatorial and art-mediation project that started in 2018, on the 10th anniversary of the Interactive Playground exhibition. It was first shown at the opening of the WRO Art Center in 2008. The Interactive Playground has become the flagship project of WRO – and has been exhibited around the world, from Pacanów to Mumbai – in various arrangements. Although 10 years have passed, the original message has not lost its relevance. The Interactive Playground has expanded with new ideas and exhibits. Those who saw the Interactive Playground 10 years ago came to the recent birthday exhibition as teenagers to see the differences. The concept of the exhibition, which combines aesthetic, educational, and social functions, remains pioneering in terms of its use of technology and interaction with the audience.

To ryzykowne posunięcie – by na pierwszą wystawę w nowej galerii 10 lat temu zaprosić dzieci – przyniosło niezwykły efekt w postaci grona stałych odbiorców, którzy dorastali wraz z Centrum Sztuki WRO. Monika Bronowicka

This was a risky move to invite children to the first exhibition in the new gallery 10 years ago. It had an unusual effect in the form of a group of regular gallery visitors who grew up with the WRO Art Center.

Jak więc uczcić 10. urodziny? Najlepiej zaprosić 5850 gości i świętować przez 74 dni! How to celebrate the 10th birthday? We decided the best way was to invite 5,850 guests and celebrate for 74 days!

Jubileuszowa odsłona wystawy stała się okazją do przyjrzenia się projektowi w nowy sposób, postawienia wyraźnych akcentów, włączenia innych praktyk kuratorskich i mediacyjnych. Tym razem, po raz pierwszy w ramach Interaktywnego Placu Zabaw, zostały pokazane prace, zrealizowane także poza WRO. Mikifon grupy panGenerator i Którędy do dźwięku Jarka Kordaczuka i Izabeli Kościeszy – stworzone poza kontekstem Interaktywnego Placu Zabaw na potrzeby innych instytucji czy inicjatyw – istniały też do tej pory poza szerszym wystawienniczym kontekstem. Prace eksponowane dotychczas autonomicznie w ramach SYGNAŁÓW potraktowane zostały jako elementy wzajemnie oddziałujące na siebie, komponujące pole sztuki, które łączy wspólna refleksja. Dobrane według konkretnego klucza nabrały nowego sensu i pokazały wspólne tendencje, dowodząc, że artyści są zainteresowani włączaniem dzieci w świat sztuki mediów. Wystawa SYGNAŁY / Interaktywny Plac Zabaw stała się ramą zarówno dla istniejących już prac, jak i tych, które powstały specjalnie z myślą o niej, jak w przypadku pracy Pawła Janickiego TeToKi! czy współtworzonej z dziećmi instalacji Podaj dalej.

The jubilee edition of the exhibition became an opportunity to see the project from a new perspective and to develop other curatorial and art-mediation practices. This time, artworks created outside of WRO were shown as part of the Interactive Playground. The work entitled Mickeyphon produced by panGenerator group, along with Which Way to the Sound by Jarek Kordaczuk and Izabela Kościesza, also went beyond the broad exhibition context. (These works were also used for the needs of other institutions or initiatives). Works exhibited, so far independently, as part of SIGNALS, were treated this time as elements of interaction building a creative platform that spreads the same idea. Works selected according to particular criteria gained new meaning and showed prevailing trends proving that artists are interested in including children in the world of media art. SIGNALS / Interactive Playground exhibition has become a framework for both existing works and those created especially for it: as in the case of Paweł Janicki TeToKi! or the Pass it on installation co-created with children.

Ile zalet ma czarno-biały świat? Wiele, o ile jest to świat wystawy SYGNAŁY (...). Czarno-biała oprawa graficzna wspiera temat główny, czyli dźwięki.

Bogna Świątkowska

How many advantages does the black and white world have? Many, if it is the world of the SIGNALS exhibition (...). Black and white graphics support the main theme, namely the sound.

Wszystkie zaprezentowane prace skupiały się na tytułowych SYGNAŁACH – i tu przede wszystkim chodziło o te dźwiękowe. Instalacje dawały możliwość eksplorowania dźwięków na różne sposoby: grania na instrumentach, klaskania, krzyczenia, nagrywania, słuchania, podążania za dźwiękiem, tańczenia, łączenia dźwięku i obrazu. Wystawa stała się laboratorium, w którym dźwięk bada się w kontekście różnorodnych odniesień – nie rozdzielając tu precyzyjnie obszarów naukowych, artystycznych czy codziennych – z których czasem wyłania się zgrabna melodia, a innym razem niegroźna kakofonia. Na wystawie SYGNAŁY równie istotny co audialny, jest także wymiar wizualny. Kluczem doboru istniejących już prac oraz kierunkiem do rozwoju nowych realizacji stały się kolory biały i czarny. Rezygnacja z kolorów to dość nietypowa decyzja w kontekście dziecięcej estetyki; to także odejście od dotychczasowych rozwiązań wizualnych Interaktywnego Placu Zabaw. Taka koncepcja miała również swoje głębsze uzasadnienie, niż tylko niezgoda na utartą dziecięcą kolorystykę: z jednej strony była ukłonem w stronę tych naprawdę najmłodszych – dzieci, których nieostry wzrok w pierwszych tygodniach i miesiącach życia wyłapuje tylko kontrastowe barwy, duże plamy i wyraźne kształty; z drugiej strony – wybór zestawienia czerni i bieli trafia także do dorosłego odbiorcy, który nie czuje się nieswojo, jak na typowym placu zabaw, pełnym „nachalnych” barw. „Niedziecięca” kolorystyka wystawy w żadnej mierze nie okazała się dla dzieci nieswoja czy problematyczna – odwiedzający wystawę, pytani o wrażenia, nie zwracali uwagi na brak kolorów. Ten dość restrykcyjny wybór, dotyczący nie tylko prac, ale i scenografii czy identyfikacji wizualnej, pozornie zamykający czy trudny, okazał się być polem dla wielu skojarzeń, wątków i dalszych działań w obszarze wystawy.

All the presented artworks focused on the title message – SIGNALS – mainly involving sound. The installations provided the opportunity to explore sounds in various ways: through instruments, by clapping, screaming, recording, listening, following the sound, dancing, even combining sounds and images. The exhibition became a laboratory in which sound is studied in the context of various references, a laboratory that combined the scientific and artistic worlds together with habitual activities. From this combination, a distinguishable melody, as well as a bearable cacophony, could be heard. At the SIGNALS exhibition, the visual dimension was as important as the audio one. The use of black and white became the key to the selection of existing works and the direction for the development of new projects. Giving up color was a rather unusual decision in the context of children’s aesthetics; it was also a divergence from the existing visual solutions of the Interactive Playground. This concept also has a deeper justification rather than just the rejection of the usual children’s colors. On the one hand, it is a nod to really young children whose blurred vision in their first weeks and months of life is only able to distinguish contrasting colors, large spots, and clear shapes. On the other hand, the choice of black and white also appeals to adult visitors, making them feel comfortable. The lack of garish colors was in no way unpleasant or problematic for children. When asked about their impressions, visitors made no remarks about the achromatic design. This somewhat restrictive choice, not just in terms of the artworks, but also in the scenery and visual identity, seemingly limiting, turned out to be a platform for many associations, ideas, and further activities within the entire spectrum of the exhibition.

SYGNAŁY to nie tylko wystawa. Równoważną częścią projektu był rozwijany równolegle bogaty program działań dla publiczności, skierowany przede wszystkim do dzieci w różnym wieku, ale także ich rodziców, nauczycieli, opiekunów. Jak udowodniła ta jubileuszowa edycja na Interaktywnym Placu Zabaw nie obowiązywała ani dolna, ani górna granica wieku – wielu dorosłych również czerpało przyjemność i wiedzę z wystawy. Eksplorowaniu wystawy towarzyszyły także działania skierowane bezpośrednio do nich, jak wykłady, koncert czy zajęcia dla studentów. W czasie prawie czteromiesięcznej wystawy SYGNAŁY odbyło się blisko 150 wydarzeń, w tym wizyt grup dziecięcych i osób dorosłych, a także warsztatów, wykładów, oprowadzań i wydarzeń specjalnych skierowanych do szerokiej publiczności. Przez kolejne niedziele wystawy organizowaliśmy też specjalne projekcje i rodzinne działania twórcze w ramach obecnego w programie WRO od 2008 roku cyklu Niedzielnych Poranków.

SIGNALS was not just an exhibition. An equal part of the project was the simultaneously developed rich program of activities for the audience, primarily addressed at children of different ages, but also to their parents, teachers, and guardians. As the jubilee edition of the Interactive Playground proved, neither the lower nor the upper age limit applied – many adults also drew aesthetic pleasure from the exhibition and expanded their knowledge about visual arts. Alongside the exhibition ran other activities aimed directly at them, such as lectures, concerts or classes for students. During the almost four-month period of the SIGNALS exhibition, nearly 150 events, including workshops, lectures, tours, and special events addressing a broader audience took place. The exhibition was seen by groups of children and adults. During that period, on Sundays, we also organized special projections and family creative activities as part of the Sunday Matinées program, which began at WRO in 2008.

Agnieszka Słodownik

Wystawa cyfrowa, ale bezekranowa, ruchowa i umożliwiająca wspólną zabawę. Interaktywna, ale wyciszająca, nie wprowadzająca dzieci w stan histerycznego rozedrgania. Dla dzieci, ale w czerni i bieli. W małej, ludzkiej skali.

Digital exhibition, but without screens, moving and enabling fun together. Interactive, but calming, not putting children in a state of hysterical anxiety. For children, but in black and white. On a small, human scale.

DŹWIĘK, OBRAZ, RUCH SOUND, IMAGE, MOTION

Huczne świętowanie urodzin wymaga stosownej oprawy: stąd SYGNAŁY – mocne, zdecydowane, wielorakie. Przyglądając się poszczególnym pracom prezentowanym na wystawie warto zwrócić uwagę na kilka aspektów, które stały się ich wspólnymi mianownikami: dźwięk, obraz i ruch. Ekspozycja została pomyślana tak, by zaanektować właściwie całą przestrzeń Centrum Sztuki WRO i by poruszanie się po niej było częścią doświadczenia. Na dzień dobry więc – wielka kręcąca się kula z pleksi, wykonana metodą rozdmuchu, polakierowana na czarno. Po czym rozpoznasz, że to myszka? Mikifon grupy panGenerator (Piotr Barszczewski, Krzysztof Cybulski, Krzysztof Goliński i Jakub Koźniewski) – polskiego kolektywu działającego w obszarze sztuki mediów i dizajnu – był mocnym akcentem na początek wystawy. Usytuowany na parterze Centrum Sztuki WRO był widoczny już przez szklaną fasadę budynku, przyciągając wzrok i budząc ciekawość przechodniów. Ta audiowizualna rzeźba poprzez swoje ustawiona na tuż przy wejściu do WRO stała się automatycznie i automatycznym „witaczem”. Trudno powiedzieć, by sprawnie zastąpiła ludzi-mediatorów sztuki, którymi we WRO w zależności od sytuacji staje się każdy współpracownik instytucji, z pewnością jednak robiła wrażenie, zarówno na młodszych, jak i starszych. Zdarzało się, że ci pierwsi początkowo bali się wielkiej głowy myszki, ale po chwili interakcji zmieniali zdanie. Na podstawie zebranych z otoczenia głosów (w tym głośnego „Dzień dobry!” zaraz po wejściu do WRO), klaskania, gwizdania czy wydawanych przez instrumenty muzyczne dźwięków, Mikifon tworzy krótką melodię, którą odtwarza przez pewien czas. Rytmiczne sekwencje i ledowe wizualizacje były wynikiem przetworzonych brzmień kształtowanych przez publiczność. Uszy myszki podążają za źródłem dźwięków, a w ślad za nimi odbiorcy, próbujący – dosłownie – odwrócić jej uwagę i zachęcić do złapania właśnie ich dźwięków. Trudno było przerwać pląsy wokół Mikifona, ale na szczęście można było do niego zajrzeć, wychodząc z WRO.

A big birthday celebration requires an appropriate setting: hence SIGNALS – expressive, explicit, diverse. When looking at individual works presented at the exhibition, it was worth focusing on several aspects that became their common denominators: sound, image, and movement. The exhibition was designed to take over the entire space of the WRO Art Center so that moving around became part of the experience. So, for a bright and early start, one could encounter a huge spinning plexiglass ball (blown plexiglass, painted black). How will you recognize that it’s a mouse? The Mickeyphon of the panGenerator group (Piotr Barszczewski, Krzysztof Cybulski, Krzysztof Goliński, and Jakub Koźniewski – a Polish art collective working in the field of media art and design) made a strong impression at the beginning of the exhibition. Located on the ground floor of the WRO Art Center and therefore visible through the glass facade of the building, it was eye-catching and aroused the curiosity of passers-by. This audiovisual sculpture, thanks to its position at the entrance to the WRO, automatically became a “welcome person.” That is not to say it efficiently replaced our noble art mediators. The sculpture certainly made an impression on both young and old. Sometimes children were initially afraid of the mouse’s big head, but after a moment, the reactions were totally opposite. Based on sounds collected from the environment: the loud “Good morning!” from the people’s initial reactions when entering the WRO, clapping, whistling, or making sounds with musical instruments, Mickeyphon then created a short melody and played it for a short time. Rhythmic sequences and LED visualizations were the results of processed sounds influenced by the audience. The mouse’s ears followed the source of the sounds, and the visitors followed the mouse. Their aim was to literally attract Mickeyphon’s attention and make each person’s sound more dominant. It was difficult to stop the boogie-woogie around the Mickeyphon. It was possible to look at it when leaving the WRO Art Center.

W przestrzeni klatki schodowej WRO, na mezzanino, udało się upchnąć orkiestrę. I to taką, która gra, pomimo tego że nie może ani siedzieć, ani stać w miejscu. Realizacja tancerki Izabeli Kościeszy i kompozytora Jarka Kordaczuka nosi tytuł Którędy do dźwięku. Biała plansza i czarne tuby z ukrytymi w nich dźwiękami oraz zestaw map z geometrycznymi symbolami i strzałkami podpowiadają, w którą stronę ruszyć, by do nich dotrzeć. Oczywiście dozwolona jest też improwizacja albo po prostu swobodnie pląsanie po podłodze baletowej. Jednym z bazowych założeń Interaktywnego Placu Zabaw było integrowanie dzieci i zachęcenie ich do ruchu w kontekście narzędzi medialnych. Ta myśl realizuje się niezwykle wyraźnie w przypadku instalacji stworzonej przez Jarka Kordaczuka i Izabelę Kościeszę. Rytmy, partytury i choreografia zaproponowane przez nich nie tylko pozwalają oglądać – one podrywają do ruchu. By doświadczyć dzieła trzeba w nie wejść: zrozumieć symbole na mapie, doświadczyć tempa dźwięków i zmieniających się plansz. Praca prezentowana była premierowo na 21. Biennale Sztuki dla Dziecka w Poznaniu jako warsztat tworzenia muzyki ruchem i gestem. Formę instalacyjną przyjęła na zaproszenie WRO, podobnie jak działania warsztatowe z udziałem twórców, które zostały wymyślone i zorganizowane specjalnie z okazji wystawy. Wchodząc do głównej przestrzeni WRO, widzów wciągał labirynt wielkich ekranów, budujących pracę TeToKi! Pawła Janickiego, która została stworzona specjalnie z myślą o wystawie SYGNAŁY. TeToKi! to autorski skrót od Technology To the Kids, będący tytułem zbioru interaktywnych instalacji stworzonych przez Pawła Janickiego – twórcę medialnego na stałe współpracującego z WRO, również współautora inicjalnej koncepcji Interaktywnego Placu Zabaw.

We managed to squeeze an orchestra onto our mezzanine – one that performed, although it could neither sit nor stand. The dancer Izabela Kościesza and composer Jarek Kordaczuk performed a piece of art entitled Which Way to the Sound. A whiteboard and black tubes with hidden sounds, as well as a set of maps with geometric symbols and arrows, told visitors which direction to choose. Of course, improvisation was also possible as well as relaxed dancing on the specially prepared ballet floor. One of the main principles of the Interactive Playground was to interact with children and encourage them to move using media tools. This is clearly demonstrated by the work of art created by Jarek Kordaczuk and Izabela Kościesza. The rhythms, music scores, and choreography proposed by them, not only made you watch but also made you move. To experience this work of art, you had to immerse yourself into it by understanding the symbols

on the map, feeling the tempo of sounds, and catching the pace of changing boards that were projected. The work was presented for the first time at the 21st Biennial of Art for Children in Poznań, in the form of a workshop, creating music by movement and gesture. For the WRO Art Center purposes, the piece was adapted into the form of an installation. The workshop activities with artists’ participation were also organized specifically for the exhibition. Entering the main WRO space, visitors were drawn in by a maze of large screens that build the TeToKi! piece by Paweł Janicki. This piece was created especially for the SIGNALS exhibition. TeToKi! is the author’s abbreviation that stands for Technology To the Kids, the title of a collection of interactive installations created by Paweł Janicki – a media creator, who permanently cooperates with WRO. He is also a co-author of the initial concept of the Interactive Playground.

Agnieszka Słodownik

(…) dzieci – dla których wystawa jest zrobiona – nie koncentrują się na rozkmince zależności pomiędzy światłem a dźwiękiem i obrazem, a raczej korzystają, jak na placu zabaw, z możliwości eksploracji przestrzeni. W świecie technologii, która (…) sprawia, że stajemy się samotni (my sami wobec ekranu) i w kontekście tego naszego funkcjonowania zesztywniałego, w bezruchu, ta możliwość wyrasta na osobną wartość.

(...) children, for whom the exhibition is made, do not focus on figuring out the relationships between light, sound, and image. They go in as they would do so into a playground, taking the opportunity to explore the space. In the world of technology, which (...) makes us isolated (alone in front of a screen), and within the context of our habitual behaviors and schemes that rule our lives, as it happens â&#x20AC;&#x201C; motionless, this possibility rises to a higher value.

Punktem wyjścia do myślenia o tej realizacji była instalacja pochodząca z wcześniejszych odsłon Interaktywnego Placu Zabaw – Malowanie światłem. Tym razem malowanie odbyło się bez kolorów, za to z włączeniem wielu innych aspektów, które rozszerzyły instalację do osobnego, wieloelementowego projektu. Omówienie wszystkich elementów TeToKi! zasługuje na odrębną publikację, tu jednak należy wymienić te najistotniejsze z punktu widzenia SYGNAŁÓW. Sześć komputerów, sześć projektorów, sześć kamer i sześć głośników. A przede wszystkim sześć ekranów, które w czasie trwania wystawy wypełniło 12 różnych instalacji-miniatur. Każda z nich to forma reprodukcji i wariacji na temat istniejących dzieł medialnych lub ważnych technik wykorzystywanych (a nieraz stworzonych) przez artystów pracujących z mediami elektronicznymi, takich jak feedback czy ASCII art. Pojawiły się także nawiązania do prac i sposobów kreacji twórców „analogowych” (m.in. Tytusa Czyżewskiego), którzy w swojej działalności przewidzieli koncepcje i strategie istotne dla sztuki medialnej. Projekcje audiowizualne były uruchamiane za pomocą świecących zabawek – błyszczących na biało latarek-różdżek wprawianych w ruch przez odbiorców. Wchodząc do galerii, publiczność brała do ręki materialny obiekt, który pozwalał wydobyć z ciemności niematerialne dźwięki i obrazy, pojawiające się na kilkumetrowych ekranach. Wchodzenie w głąb przestrzeni galeryjnej pozwalało jednocześnie na wchodzenie w głąb instalacji TeToKi! i odkrywanie różnych sposobów interakcji oraz zagadnień z pola sztuki i technologii (w zależności od odbiorcy, jego wieku i ciekawości).

The starting point for the whole approach was the installation from earlier exhibitions of the Interactive Playground, such as Painting with Light. This time the painting took place without colors, but with the incorporation of many other aspects that expanded the installation into a separate, multi-element project. There should be a separate publication made just for the purpose of TeToKi! But here, the most important links with SIGNALS should be mentioned. Six computers, six projectors, six cameras, six speakers, and, above all, six screens which were filled with a collection of 12 different interactive sketches. Each of them is a form of reproduction and variation on existing media works or essential techniques used (and sometimes created) by artists working with digital techniques, such as feedback or ASCII art. There were also references to the works and ways of creating art by “analog artists” (including Tytus Czyżewski), who, in their activities, foresaw concepts and strategies relevant to media art. Audiovisual screenings were set in motion by glowing toys, white light wands that were waved by the audience. Entering the gallery, the audience picked up a tangible object that allowed them to uncover the grand universe of sounds and images that appeared on big screens. Setting foot in the gallery space allowed you to go deep into the installation of TeToKi! It made you learn about various aspects of art and technology (depending on the recipient, their age, and curiosity).

DZIECKO JAKO WSPÓŁTWÓRCA THE CHILD AS A CO-CREATOR

Wystawa SYGNAŁY stała się okazją do zrealizowania we WRO nowych instalacji, które od tego momentu wchodzą w skład Interaktywnego Placu Zabaw. Tak powstały TeToKi! Pawła Janickiego, ale też Podaj dalej – praca, której współtwórcami stała się dziecięca publiczność. Warto wspomnieć, że nie pierwszy raz dzieci są współautorami dzieł we WRO. Podobnie została zrealizowana instalacja Czarodziej, dla której inspiracją i punktem wyjścia był wiersz belgijskiego poety Maurice Carême. Pierwsza wersja pracy, będąca zestawem animacji i fragmentów magicznej rymowanki, powstała na przełomie 2010 i 2011 roku; w następnych latach pojawiały się kolejne wersje językowe instalacji, np. duńska czy ukraińska. Ta ostatnia była zresztą przygotowywana podczas wystawy SYGNAŁY z myślą o prezentacji w Centrum Izolyatsia w Kijowie przez Oleksandra Maletsa, Nikodema Szlęzaka i Magdalenę Kreis wspólnie z dziećmi (więcej o tej ekspozycji tutaj: wrocenter.pl/ipz-kijow). Podaj dalej to z kolei instalacja wykorzystująca dźwięki nagrane przez dzieci oraz stworzone przez nie kolażowe ilustracje inspirowane różnymi słuchowymi doznaniami. To muzyczna maszyna zaprogramowana przez Pawła Janickiego, a zaprojektowana przez Michała Michałczaka i Magdalenę Kreis, która przetwarza dwuwymiarowy obraz na dźwięk oraz dodatkowo na trójwymiarową strukturę widoczną na ekranie.

The SIGNALS exhibition became an opportunity to implement new installations in WRO, which have since become part of the Interactive Playground. This is how Paweł Janicki’s TeToKi! was created, and also Pass it on – a work that was co-created by children. It is worth mentioning that it was not the first time that children became co-authors of works in WRO. Similarly, the installation The Sorcerer was made for which the inspiration and starting point was a poem by the Belgian poet Maurice Carême. The first version of the work, based on a set of animations and fragments of a magic nursery rhyme, was created at the turn of 2010–2011. In subsequent years, other language versions of the installation were made, e.g., Danish or Ukrainian. The latter was also prepared during the SIGNALS exhibition and presented at the IZOLYATSIA, Platform for Cultural Initiatives, in Kyiv by Oleksandr Malets, Nikodem Szlęzak, Magdalena Kreis, and children (more about this exhibition here: wrocenter.pl/ipz-kijow) Pass it on is an installation that uses sounds recorded by children and collage illustrations created by them, inspired by different auditory experiences. It is a musical machine programmed by Paweł Janicki and designed by Michał Michałczak and Magdalena Kreis. It converts a two-dimensional image into sound and also into a three-dimensional structure visible on the screen.

W czasie dwudniowego warsztatu wspólnie z dziećmi śledziliśmy dźwięki znane nam z otoczenia, komentowaliśmy je, naśladowaliśmy, nagrywaliśmy i przetrwarzaliśmy. Zastanawialiśmy się też nad tym, co można z nimi dalej zrobić, jak można je przetworzyć i podać dalej. Ilustracje dzieci i nagrane przez nie ścieżki dźwiękowe zostały opracowane przez zespół WRO. W działaniu warsztatowym nie chodziło o naukę nowych umiejętności, zdobycie wymiernej wiedzy, była to przede wszystkim sytuacja spotkania, zabawy i okazji do eksperymentowania. W warsztatach udział wzięli: Szymon Chorostkowski, Leon Jakubicki, Urszula Kalita, Maja Kołkowska, Olga Kraszewska, Laura Łaban, Łucja Ładyżyńska, Oliwia Ławniczak, Oliwia Pluta, Marta Remża, Gustaw Zieliński, Kajetan Zieliński.

During the two-day workshop involving the children, we tracked sounds known to us from our surroundings; we commented on them, imitated them, recorded, and reformulated them. We were also thinking about what can be done with them; how they could be processed and passed on. The children’s illustrations and the soundtracks they created were ultimately compiled by the WRO team. The aim of the workshop activities was not about learning new skills or acquiring measurable knowledge, but to meet in person, have fun, and have an opportunity to experiment. The workshops’ participants: Szymon Chorostkowski, Leon Jakubicki, Urszula Kalita, Maja Kołkowska, Olga Kraszewska, Laura Łaban, Łucja Ładyżyńska, Oliwia Ławniczak, Oliwia Pluta, Marta Remża, Gustaw Zieliński, Kajetan Zieliński.

Monika Bronowicka

W pierwszej chwili wydaje się, że chodzi o interakcję z nowymi technologiami, potem ze sztuką (...). Na koniec okazuje się, że jest to też interakcja międzyludzka, interakcja między rodzicem a dzieckiem, między rodzeństwem, między przyjaciółmi, między ludźmi, którzy spotkali się na wystawie.

At first, it seems that it is about interacting with new technologies, then with art (...). Finally, it turns out that it is also about interpersonal interaction, between a parent and child, between siblings, between friends, between people who have met at the exhibition.

IDENTYFIKACJA WIZUALNA VISUAL IDENTITY

Ważną częścią wystawy SYGNAŁY / Interaktywny Plac Zabaw była jej identyfikacja wizualna. Podobnie jak cała wystawa była ona utrzymana w czerni i bieli, a złożyły się na nią wektorowe kształty i skany różnych faktur, tworzące minimalistyczną, a zarazem organiczną strukturę. Wszystkie elementy były „ruchome” i zależały od sposobu ich użycia – na plakacie, ulotce, w aranżacji wystawy czy animowanym trailerze. Identyfikacja wspierała założenia wystawy i stała się nie tylko użytkowym wobec wystawy bytem, a pełnoprawnym dziełem autorstwa Malwiny Hajduk, graficzki i ilustratorki współpracującej z WRO od 2017 roku. Elementy identyfikacji otrzymały w ramach wystawy kilka wcieleń, zastosowań. Powstały m.in. cztery plakaty z wzorami – po jednym na każdy miesiąc wystawy, rozdane w nakładzie 500 sztuk z każdego motywu. Z początkiem każdego kolejnego miesiąca ekspozycji odsłanialiśmy nowy wzór plakatu. Wszystkie powstały w oparciu o główny plakat wystawy – zestawiały i multiplikowały kształty, tworząc unikatową czarno-białą serię. Czy papierowy plakat może być interaktywny? Te przygotowane na wystawę SYGNAŁY można było użyć na różne sposoby – powiesić w szkole albo nad swoim łóżkiem, ale też odciąć warstwę informacyjną i opakować nim prezent lub zrobić kolaż, łącząc ze sobą wszystkie wzory. Plakaty sprawdziły się też jako okładki na książki czy zeszyty. Czasem były wykorzystywane do labiryntowych rysunków czy jako plansze do wymyślonych gier.

An important part of the SIGNALS / Interactive Playground exhibition was its visual identity. It was kept in the convention of the whole exhibition – in black and white – based on vector shapes and scans of various textures to create a minimalistic and, at the same time, an organic form. All elements were “adaptable,” depending on how they were used – on posters, leaflets, as a part of the exhibition, or in animated trailers. The visual identity reinforced the design principles of the exhibition. It became not only a useful entity but a fullfledged artwork by Malwina Hajduk, graphic artist and illustrator, who has been cooperating with WRO since 2017. In the framework of the exhibition, visual identity elements were used to design four posters with patterns – one for each month of the exhibition, a quantity of 500 was distributed for each. At the beginning of each month of the exhibition, we unveiled the new poster design. The posters were all created in the style of the main exhibition – using black and white and repetition of shapes to create a unique series. Can a paper poster be interactive? Those posters which were prepared for the SIGNALS exhibition could be used in a variety of ways; by hanging at school, above your bed, by using it for wrapping a gift or making a collage. Posters could also be used as covers for notebooks or books. Sometimes they were used for maze-type drawings or as boards for made-up games.

Monika Bronowicka

Brak pstrokacizny przy nagromadzeniu interakcji i dźwięków uspokaja i porządkuje, to ważne szczególnie dla małych widzów, którzy nie wychodzą z placu zabaw przeładowani energią i zmęczeni nadmiarem bodźców. Czarno-białe plakaty, które w zamyśle są interaktywne i mogą być wszystkim. Mały widz – moja prawie sześcioletnia córka Ula – potraktowała je jako wielkoformatową, podłogową kolorowankę.

The lack of motley of colors, when building intense interactions and immersing oneself into the sounds, brings calmness and order. It is important, especially for small visitors, that they do not leave the playground overloaded and over-stimulated. The black and white exhibition posters which are intended to be interactive and used for anything. A small visitor â&#x20AC;&#x201C; my almost six-year-old daughter, Ula â&#x20AC;&#x201C; treated them as a large-format floor coloring book.

Innym zastosowaniem dla identyfikacji projektu było wykorzystanie jej w dwudniowej akcji sitodrukowej. W ostatnim tygodniu trwania wystawy, we WRO pojawiło się sitodrukowe stanowisko. Pod okiem Malwiny Hajduk, autorki oprawy do wystawy SYGNAŁY i absolwentki grafiki na wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych, można było wydrukować zaprojektowane przez nią wzory i elementy na przyniesionych przez siebie płóciennych torbach, koszulkach lub dowolnych częściach garderoby, na papierze, notesach i różnych innych podłożach. Drukowaliśmy, oczywiście, w kolorze białym i czarnym, a przestrzeń Czytelni Mediów WRO zamieniła się w graficzne studio. Yet another way for the visual identity to be adapted was its use in a two-day screen-printing workshop. In the last week of the exhibition in WRO, a screen printing stand appeared. Under the watchful eye of Malwina Hajduk, the author of the visuals for the SIGNALS exhibition and a graduate of graphics at the Wrocław Academy of Fine Arts, it was possible to print the designs onto various things. You could bring your own t-shirts, pieces of clothing, pieces of paper, notebooks, and different other materials. Of course, we printed in black and white, and the space of the WRO Media Library turned into a graphics studio.

Agnieszka Słodownik

(…) rezygnacja z typowej dziecięcej estetyki cyfrowej, na przykład kolorów, i korzystanie z uproszczonych form to mocny gest.

(...) giving up on typical childrenâ&#x20AC;&#x2122;s digital aesthetics, for example, colors, and using simplified forms â&#x20AC;&#x201C; this is a powerful gesture.

MEDIACJA NA RÓŻNYCH POZIOMACH ART MEDIATION AT DIFFERENT LEVELS

Po czterech miesiącach działań w ramach wystawy SYGNAŁY – mimo że w swoim pierwotnym założeniu była wystawą kierowaną do dzieci – można śmiało stwierdzić, że to wystawa dla odbiorcy w każdym wieku. Pomimo jej dość sporych rozmiarów, z pewnością nie wyczerpała wszystkich możliwości dotarcia do szerokiego grona odbiorców, a koncept stwarza szansę dla dalszej eksploracji w wielu kierunkach. Wybór prac, kolorystyka wystawy a także wydarzenia towarzyszące ekspozycji stały się polem dla różnorodnych poziomów odbioru i kontekstów. I tak na przykład, opisy do prac zyskały nowy wymiar. Każda z instalacji, oprócz metryczki i informacji odautorskiej zawierała także odpowiedź na dwa pytania: „Jak działa instalacja?” oraz „Z czego się składa?”. Prosta instrukcja, krok po kroku, pozwalała na pełne zrozumienie zasad funkcjonowania dzieła i wejście z nim w interakcję. Dodatkowo „odsłonięte” zostały też elementy składowe każdej z prac przez wyliczenie sprzętów użytych do ich zbudowania i wskazania konkretnych rozwiązań technologicznych. Założenia wystawy i prezentowane na niej prace stały się punktem wyjścia do przyglądania się im z różnych perspektyw, dały możliwość poszukiwań m.in. w kontekście historii sztuki i sztuki najnowszej, filozofii czy badań nad dźwiękiem. W działaniach została uwzględniona także naprawdę najmłodsza publiczność. Wspólnie z Fundacją Art Transparent, zorganizowaliśmy oprowadzanie z cyklu Baby Art Walk! dla rodziców z niemowlakami.

After four months of activities as part of the SIGNALS exhibition plan, which were initially aimed at children, it is safe to say that this became an all-age exhibition. Despite its impressive size and scope, not all of the possibilities for reaching a wider audience have been explored. The whole concept creates an opportunity for further action in many directions. The selection of works, the achromatic theme, as well as events accompanying the exhibition created a ground for various levels of interaction and contexts. For example, artworks’ descriptions gained a new dimension. Each installation, apart from the exhibit label and author’s comment, also contained the answer to two questions, namely, “How does the installation work?” and “What does it consist of?” A simple, step-by-step instruction allowed for a full understanding of the principles of the work and helped participants to interact with it. In addition, the components of each work were specified, so the audience could learn about the equipment and technological solutions used to build the art installations. The aims of the exhibition, along with presented works, became a way to see them from multiple viewpoints. They encouraged the search for references within the history of modern art, philosophy, or even sound engineering. The activities also included very young participants. Together with Art Transparent Foundation, we organized a tour of the Baby Art Walk! series for parents with small babies.

Odpowiedzi na pytania, czym właściwie jest dźwięk, jak to się dzieje, że go słyszymy i jak brzmi galeria sztuki, dom czy miasto szukała Sylwia Słowik, mediatorka sztuki i artystka pracująca z dźwiękiem, wspólnie z dziecięcą grupą odbiorców w ramach serii warsztatowych spotkań twórczych. Przez kilka kolejnych tygodni uczestnicy warsztatów wykonywali proste ćwiczenia służące odkrywaniu dźwięków ukrytych w zakamarkach przestrzeni WRO oraz najbliższej okolicy. Razem trenowali uszy i tropili dźwięki, tworząc własną sekwencję nagrań terenowych. Kolejny poziom działań w ramach wystawy to zajęcia ze studentami prowadzone przez Agnieszkę Kubicką-Dzieduszycką – menadżerkę projektów zagranicznych, kuratorkę i wykładowczynię na Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu. Grupa studentów z mediacji sztuki wzięła na akademicki warsztat wystawę SYGNAŁY, poddając ją wnikliwej analizie i obserwacjom, które doprowadziły do opracowania autorskich realizacji badawczych i artystycznych. Tak na przykład powstała rzeźba Bartosza Mokrzyckiego, inspirowana Mikifonem, oraz seria zdjęć i grafik ujmujących statystyki dotyczące wystawy, stworzona przez Jerzego Wypycha.

Sylwia Słowik, an art mediator and an artist working with sound, together with the participants of the workshops, was looking for answers to questions about the identity of sounds. Over a few weeks, workshop participants performed simple exercises to discover sounds hidden in every nook of the WRO space and its immediate vicinity. Together, they trained their ears and tracked sounds to create their own sequence of soundscapes. Other activities, as part of the exhibition, were lectures for students led by Agnieszka Kubicka-Dzieduszycka – a manager for international projects, curator, and lecturer at the Academy of Fine Arts in Wrocław. A group of students from the faculty of Art Mediation took the exhibition SIGNALS as a subject for thorough analysis which led to the development of their own research and artistic projects. For example, Bartosz Mokrzycki created a sculpture inspired by Mickeyphon and Jerzy Wypych made a series of photos and graphics showing the exhibition statistics.

Dla mnie, jako dla osoby, powiedzmy, dorosłej, ciekawsze niż sama interakcja jest to, że każde z tych sześciu stanowisk nawiązuje do sztuki współczesnej czy technik używanych przez artystów pracujących z mediami elektronicznymi. Agnieszka Słodownik

For me, letâ&#x20AC;&#x2122;s say â&#x20AC;&#x201C; me as an adult, rather than the interaction itself, it is much more interesting that each of these six interactive spots refers to contemporary art or techniques used by artists working with digital media.

TeToKi! tworzy 12 instalacji: każda z nich mogłaby doczekać się osobnego opracowania ze względu na wielość wątków, inspiracji i odniesień. Każda z miniatur tworzących najnowszą realizację Pawła Janickiego w kontekście Interaktywnego Placu Zabaw może też działać na odbiorców na różnym poziomie. Dla jednych będą to po prostu interaktywna zabawki, inni będą doszukiwać się związków poszczególnych miniatur z zagadnieniami artystycznymi czy technologicznymi; jeszcze inni będą mogli skorzystać z udostępnionego przez autora kodu do samodzielnej pracy nad podobnymi działaniami.

Calder Inspiracją do stworzenia tej pracy była twórczość amerykańskiego artysty – XX-wiecznego prekursora sztuki kinetycznej, Alexandra Caldera. Uważa się go za wynalazcę mobila – rzeźby oddziałującej na odbiorcę nie tylko formą, ale i charakterystyką ruchu przemieszczających się elementów. Podczas wystawy geometryczne elementy pojawiające się na ekranie były wprawiane w ruch nie podmuchem powietrza (jak w przypadku oryginałów), a za pomocą światła.

Automaton Punktem wyjścia dla tej instalacji stał się system śledzenia ruchu i automat komórkowy. Prostokątne komórki, ułożone jedna obok drugiej – jak na wielkiej siatce czy planszy, wypełniają się synchronicznie w zależności od ustalonych reguł – dotyczą one jej aktualnego stanu i stanu jej sąsiadów. W efekcie Paweł Janicki stworzył prosty instrument traktujący automat komórkowy jako mechanizm wyzwalający sekwencje dźwięków i obrazów, uruchamianych za pomocą światła.

TeToKi! is composed of 12 installations: each of which should have a separate description due to their complexity and inventiveness. Each of the short pieces goes together to form the newest project by Paweł Janicki, within the context of the Interactive Playground. Everyone perceives TeToKi! differently. For some, they are simply interactive toys, while some find connections between individual pieces and artistic or technological issues. By contrast, others take the opportunity to use the code provided by the author to work independently on similar artworks.

Calder The inspiration for the creation of this work came from the American artist Alexander Calder, who was the 20th-century precursor of kinetic art. He is considered to be the inventor of mobiles – a type of sculpture that attracts viewers by their form and dynamic elements. These works of art are powered by either motors or air currents. During the exhibition, the geometric elements appearing on the screen were set in motion with lights, not by a flow of air (as was the case for the original mobiles).

Automaton The starting point for this installation was a traffic tracking system and a cellular automaton. Rectangular cells, arranged side by side – like on a large grid or board, filled synchronously depending on previously determined rules – also depending on the current state of adjacent cells. By this process, Paweł Janicki created a simple instrument that triggers sequences of sounds and images activated by light.

Feedback Praca używająca pętli sprzężenia zwrotnego (tzw. feedbacku) – najbardziej klasycznego efektu wczesnej sztuki wideo – w interaktywnej i cyfrowej wersji. To, co widać na ekranie, jest tym, co rejestruje kamera skierowana na ekran. Wielokrotnie odbity, zakrzywiony, uproszczony do czerni i bieli obraz przypomina wciągający widza kalejdoskop.

Ogród mechaniczny Interaktywna, wielkoekranowa wersja formistycznego wiersza Tytusa Czyżewskiego z 1922 roku pod tym samym tytułem. Kwiaty uproszczone do kwadratów, których gatunki rozpoznać można jedynie po opisie (w zapisie z pierwszej połowy XX wieku: „lewkonja”, „piwonja”). Nad nimi równie kwadratowe motyle. Ten krajobraz można wprawić w ruch za pomocą świecącej pałeczki, którą porusza się przed ekranem. Instalacja ta jest odświeżoną wersją pracy Pawła Janickiego z 2012 roku, znajdującej się w kolekcji Lubelskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych.

Malowanie i gwiazdy Instalacja nawiązująca do Malowania światłem – jednej z najmocniej kojarzonych z Interaktywnym Placem Zabaw prac, która w oryginalnej wersji została opracowana razem z Dominiką Sobolewską. Podczas wystawy SYGNAŁY prezentowana jest w czerni i bieli: aktywowane świecącą różdżką trójkąty i gwiazdy powielają się, pozostawiając po sobie łunę, która zaraz znika. Praca nawiązuje do powieści Arthura C. Clarke’a pt. Miasto i gwiazdy, opisującej odległy o wiele lat świat, a dokładnie jedyną istniejącą na świecie aglomerację, z której tylko jeden śmiałek ma odwagę się wyrwać.

Feedback This artwork uses a feedback loop – a classic effect of early video art – in an interactive and digital version. What you see on the screen is what the camera records when directed at the screen. The image is often repeatedly reflected, curved, simplified to black and white, and resembles a kaleidoscope that draws the viewer in.

The Mechanical Garden An interactive, large-screen version of the poem by Formist – Tytus Czyżewski, from 1922 and under the same title. Flowers are simplified to squares, whose types can be recognized only by their descriptions. You may find square butterflies above them as well. This image can be set in motion by a glowing navigator moved in front of the screen. This installation is a revised version of Paweł Janicki’s work from 2012, which is part of the collection of the Society for the Encouragement of the Fine Arts in Lublin.

Painting and Stars Installation referring to Painting with Light – one of the works most associated with the Interactive Playground, which in its original version was made together with Dominika Sobolewska. During the SIGNALS exhibition, the installation was presented in black and white, with the triangles and stars being activated by a shining wand that duplicated to eventually form a glow that immediately disappeared. The work refers to the novel by Arthur C. Clarke entitled City and Stars, which describes a future world. The world with only one surviving urban area from which a solitary, brave person dares to escape.

AsciiArt Praca przetwarza obraz widziany przez kamerę w układ, składający się z cyfr, liter i znaków przestankowych. Najjaśniejsze punkty wyłapywane przez kamerą wyświetlają się na ekranie w białym kolorze, a te ciemniejsze w odcieniach szarości. Instalacja nawiązuje do aktywności ASCII Art Ensemble – międzynarodowej grupy twórców, założonej w 1998 roku, wykorzystującej znaki do tworzenia grafik, jak również do poezji wizualnej i typewriter-artu.

Scan Processor Praca nawiązuje swoim działaniem do wczesnych syntezatorów wideo z lat 70., w tym do jednego z najbardziej znanych – Rutt / Etra Scan Processor. Ten analogowy komputer z 1973 roku służył do przetwarzania (lub syntetyzowania) obrazu wideo. Jedną z jego istotnych funkcji była możliwość deformacji przetwarzanego obrazu, kontrolowana za pomocą informacji o natężeniu światła. Dawało to specyficzny, pseudotrójwymiarowy efekt. „Odbicia” sylwetek i kształtów na ekranie wyrysowują się za pomocą drgających, dynamicznie zmieniających się linii. Im więcej światła, tym efekt bardziej widoczny.

Pod falami Interaktywna miniatura inspirowana życiem i funkcjonowaniem podmorskich organizmów. Praca korzysta z kilku konceptów istotnych dla symulacji zachowania żywych organizmów. Jednym z nich jest tzw. algorytm stada (boids) opracowany przez Craiga Reynoldsa w 1986 roku, który umożliwia przewidywanie zachowań stad ptaków czy ławic ryb. Przypominające meduzy i inne podwodne stworzenia kształty wędrują po ekranie wiedzione światłem używanym przez widza.

The AsciiArt The work transforms the image seen by the camera into a series consisting of numbers, letters, and punctuation marks (ASCII). The brightest points caught by the camera are displayed on the screen in white while the darker ones are in shades of gray. The installation refers to the works of ASCII Art Ensemble, the international group of artists, founded in 1998, which uses computer keyboard characters to create graphics, visual poetry, and typewriter artworks.

Scan Processor The work references early video synthesizers from the 1970s, including one of the best known – Rutt / Etra Scan Processor. This analog computer from 1973 was used to synthesize video images. One of its crucial functions was the possibility to distort the processed image, controlled by light intensity. This gave a particular, pseudo-3D effect. Here, “reflections” of silhouettes and shapes on the screen appear with the aid of vibrating and dynamically changing lines. The more light that comes in, the more visible the effect is.

Below the Waves This is a short, interactive piece inspired by the life of undersea creatures. It combines several concepts relevant to simulating the behavior of living organisms. One of them is the so-called “bird flocking behavior algorithm (boids)” developed by Craig Reynolds in 1986, which predicts the behavior of flocks of birds and even shoals of fish. Shapes resembling jellyfish and other underwater creatures move on the screen, guided by the light used by the visitor.

Cząstki i słowa Sterowana mikrofonem praca pozwalająca na zabawę słowami i językiem. Wypowiadane słowa tworzą kolejne, wchodzące ze sobą w interakcje, „bąble”. To, co można obserwować na ekranie jest wynikiem połączenia techniki animacji, polegającej na tworzeniu dużej liczby prostych elementów graficznych, poruszających się i oddziałujących zbiorczo (system cząstek) z systemem rozpoznawania mowy.

Automaton 3D Inna wariacja pracy bazującej na automacie komórkowym. Komórki reagują na światło i ruch, zapełniają się i gasną w zależności od stanu sąsiednich pól, ale tym razem dodatkowo obserwujemy je w trójwymiarze. Tworzące się kompozycje przypominają wieżowce wielkich miast albo monochromatyczny świat z gier Minecraft.

Re-TextRain Praca nawiązuje do instalacji interaktywnej Text Rain autorstwa Camille Utterback i Romy’ego Achituva z 1999 roku. Instalacja wykorzystuje oglądany w lustrzanym odbiciu obraz z kamery wideo, na który nakładane są animowane, opadające litery. Użytkownik instalacji może je zatrzymać na krawędzi swojego ciała. Ciągi liter „oparte” o ciało układają się w wyrazy, tworzące poemat. Praca jest łącznikiem pomiędzy językiem i ciałem, alfabetem i ruchem.

Particles and Words A microphone-controlled artwork which allows you to play with words and language. The words spoken form interactive “bubbles.” The art on the screen is the result of a combination of animation techniques. Simple graphic elements are put in motion and interact collectively (like a particle system) and are combined with a speech recognition system.

Automaton 3D Yet another interpretation of the work based on a cellular automaton. The cells react to light and movement; they fill up and fade away depending on the state of the adjacent cells. But in this case, you see them in three dimensions. The compositions created are reminiscent of the skyscrapers of big cities or a monochrome world from Minecraft games.

Re-TextRain The work refers to the interactive installation entitled Text Rain by Camille Utterback and Romy Achituv from 1999. The installation uses a video camera image viewed in the mirror reflection on which animated, falling letters are superimposed. The installation user can stop them on the edge of their body. Strings of letters “lean” on the body to form words and create a poem. The work connects language and body; alphabet and kinetics.

cicho | głośno Ta instalacja to starcie pomiędzy ciszą a hałasem, sterowane mikrofonem. By wpłynąć na jej stan oraz animację tytułowych słów, należy użyć własnego głosu (lub innego źródła dźwięku). Ulubiona instalacja nauczycielek, wierzących, że dzieci, które wykrzyczały się w galerii, będą cicho w szkole. Hałasując, można przy okazji zapoznać się z analizą spektralną Fouriera – techniką rozbijania dźwięku na składniki, ważną m.in. dla współczesnej muzyki elektronicznej i sztuki dźwięku.

Poszczególne miniatury mogą funkcjonować razem, ale każda z nich może być też traktowana jako osobna instalacja. Wariantowość i skalowalność pracy daje duże możliwości ekspozycyjne przy użyciu nieskomplikowanych środków technologicznych – wystarczy właściwie kamera i dostęp do internetu. TeToKi! może przybierać nieskończenie wiele form prezentacji, zaczynając od własnego komputera czy smartfona, przez ekrany w przestrzeniach galeryjnych, aż po wielkoformatowe projekcje na fasadach budynków. Więcej o projekcie można przeczytać na stronie dedykowanej TeToKi!: tetoki.eu. Tam też znajdują się szczegółowe informacje, jak samodzielnie skorzystać z TeToKi!, do czego zachęca jego twórca, dzieląc się swoją pracę na zasadach otwartej licencji.

quiet | loud This installation is a clash between noise and silence, controlled by a microphone. To alter the animation of the title words, use your voice (or other sources of sound). The installation is a favorite amongst teachers who believe that children who shout out in the gallery remain quieter at school. By making noise, you can also get acquainted with the Fourier spectral method – a technique for breaking down sound into its components, essential for contemporary electronic music and the art of sound.

Each individual piece can function together or be treated as a separate installation. The work is scalable and can be shown in numerous variations with the use of uncomplicated technological means; all you need is a camera and internet access. TeToKi! can take on an infinite form of display, starting from your own computer or smartphone, through screens in art galleries to large-format projections on building facades. You can find more information about this project on the dedicated website for TeToKi!: tetoki.eu. You will also find detailed information on how to use TeToKi! yourself. The piece is shared by its author under an open license. His aim is to spread it widely so that people can get acquainted with it.

Paweł Janicki

Conditional arts to nie jest znany termin, więc jeśli nie słyszeliście go wcześniej, nie przejmujcie się. Generalnie oznacza takie dzieła sztuki, które bazują na jakimś zestawie prostych reguł. Ale właściwie nikt nie wie, co to znaczy prostota. (…) William Gibson, który wymyślił cyber punka powiedział: Teraz,aby aspirować do prostoty, potrzebujemy zaawansowanej techniki.

Conditional arts is not a well-known term, so if you have not heard of it before, do not worry. Generally, it means such works of art that are based on simple sets of rules. But no one knows what simplicity really means. (...) William Gibson, the one who invented cyberpunk, said that â&#x20AC;&#x153;Nowadays, to aspire to simplicity, we need advanced technology.â&#x20AC;?

Krystyna KrystynaZiętak Ziętak

Małe dzieci 60+ wszystko chciały wiedzieć i wszystko je interesowało. (…) To prawdziwa, niebanalna, matematyka i informatyka!!! (…) Mariaż sztuki z matematyką i informatyką bardzo się spodobał Wirtualnej Kulturze. Chyba jeszcze raz pójdzie do Centrum Sztuki WRO.

Small children 60+ wanted to know everything and were interested in everything. (...) It is real, not banal mathematics and computer science! (...) The Virtual Culture likes the idea of this marriage of art with mathematics and computer science. The Virtual Culture â&#x20AC;&#x201C; in person, will come again to the WRO Art Center.

Dla starszych odbiorców przygotowaliśmy serię spotkań wykładowych, poświęconych zagadnieniom kultury i sztuki współczesnej. W ramach cyklu można było odkrywać obszary estetyki i technologii ściśle związane z sygnałem wizualnym i dźwiękowym. „O conditional arts“ opowiedział Paweł Janicki, w kontekście prezentacji instalacji TeToKi!. Drugi wykład poświęcony był „Radości słuchania“, a wygłosił go dr Robert Losiak – muzykolog, adiunkt w Instytucie Muzykologii Uniwersytetu Wrocławskiego, założyciel Pracowni Badań Pejzażu Dźwiękowego. Ostatnie spotkanie poprowadziła Dagmara Domagała, autorka tekstów, badaczka i mediatorka, współpracująca z WRO od lat, przybliżając słuchaczom „Achromatyczną historia sztuki“.

For older audiences, we prepared a series of lecture meetings devoted to issues linked with contemporary art and culture. You could discover areas of aesthetics and technology closely related to sound and vision. Paweł Janicki talked “About Conditional Arts” in the context of the TeToKi! installation. The second lecture, carried by Robert Losiak, Ph.D., was focused on the “Joy of Listening.” Robert Losiak is a musicologist, assistant professor at the Institute of Musicology at the University of Wrocław, as well as a founder of the Soundscape Research Studio. The last meeting was led by Dagmara Domagała, an author, researcher, and mediator, who has been cooperating with WRO for years. She introduced the history of achromatic art.

Oprogramowanie jako system, już nie środek, a właśnie system ekspresji artystycznej konstruuje nowe medialne obszary za pomocą współczesnego odpowiednika koła, trójkąta i linii prostej. Dagmara Domagała

Software as a system, no longer just a tool, but the means for artistic expression in new media areas using the modern equivalent of a circle, triangle, and straight line.

Robert Losiak

Słuchanie bywa przyjemne, ale też dręczące, wygodne i proste, albo trudne i poszukujące, a nawet dzikie i nieokiełznane – takie jak u amerykańskiej kompozytorki Pauline Oliveros, która z lubością opisuje swoje doświadczenie słuchania odgłosów koparki za oknem, a nas namawia do słuchania odkurzaczy, wentylatorów czy lodówek.

Listening can be pleasant or maybe even distressing. It can be easy or a difficult, searching experience. It can also be wild and untamed â&#x20AC;&#x201C; as practiced by American composer, Pauline Oliveros, who lovingly describes her experience of listening to the sounds of excavators outside her window and encourages us to listen to vacuum cleaners, fans, or refrigerators.

Kolejnym obszarem eksploracji dźwiękowych oraz działaniem skierowanych do dorosłej części publiczności WRO był set dźwiękowy w przestrzeni wystawy duetu _N_A__G___R____A_ / EMITER, czyli Macieja Bączyka i Marcina Dymitera. W realizacji stworzonej na żywo spotkały się sygnały z otoczenia i te elektroniczne, będące poszukiwaniem połączeń pomiędzy elektroniką i field recordingiem. Audialne niespodzianki, zwroty akcji, małe i duże dźwiękowe światy zaowocowały później osobną wystawą i kolejnymi eksploracjami dźwiękowym w ramach projektu „Polish Soundscapes” (kuratorzy: Marcin Barski, Marcin Dymiter). Nagrania koncertu można posłuchać pod adresem: wrocenter.pl/set-sygnaly

Another area of sound exploration and the activity of WRO, organized for the adult audience, was the sound set played in the exhibition space by the duo _N_A__G___R____A_ / EMITER (Maciej Bączyk and Marcin Dymiter). This was a real-time mix of signals from the environment with digital sounds, to find the connections between new media and field recording. The wide range of auditory experiences, climax changes, small and large worlds of sound were later presented in a separate exhibition. There were also subsequent sound explorations as part of the “Polish Soundscapes” project (curators: Marcin Barski, Marcin Dymiter). The audio set can be heard at wrocenter.pl/en/set-sygnaly

Monika Bronowicka

Wydaje się, że w poważnych instytucjach nie ma miejsca na wspólne, twórcze spędzanie czasu i dobrą zabawę. Centrum Sztuki WRO przełamuje ten stereotyp pokazując, że można. Nikt rodzica z płaczącym niemowlęciem czy rozbrykanym przedszkolakiem nie wyrzuci, bo przecież to jest plac zabaw.

It might seem that in generally serious institutions, there is no place for joint leisure time and having fun. WRO Art Center breaks this stereotype by showing that it is possible. No parent with a crying infant or a restless preschooler will be asked to leave, as this is actually a playground.

Poza nowymi i punktowymi elementami programu wystawy SYGNAŁY w jej strukturę zostały również wciągnięte działania, które od lat regularnie odbywają się we WRO. Długofalowość pewnych projektów i ich elastyczna formuła pozwalają umieszczać je w różnych kontekstach. Tak stało się, na przykład, w przypadku oprowadzań w języku ukraińskim, za które odpowiedzialni byli stypendyści programu Gaude Polonia, organizowanego przez Narodowe Centrum Kultury. Lera Polianskowa, pochodząca z Charkowa, a pracująca w Berlinie artystka z obszaru sztuki mediów i dźwięku, przygotowała rodzinny spacer po wystawie w swoim ojczystym języku. Spotkanie to było ważne także w kontekście coraz liczniejszej grupy Ukraińców mieszkających we Wrocławiu, również tych przyjeżdżających tu z dziećmi. Innym elementem programu WRO włączonego w projekt SYGNAŁY były Niedzielne Poranki we WRO, czyli stały cykl realizowany od czasu otwarcia WRO w 2008 roku, zapoczątkowany wraz z pierwszą odsłoną Interaktywnego Placu Zabaw. Cotygodniowym projekcjom animacji i intermedialnym czytankom towarzyszyły rodzinne działania twórcze. Podczas wystawy odbyło się w sumie 14 spotkań, które tematycznie krążyły wokół niej. Wiele zaprezentowanych animacji było czarno-białych, jak na przykład „Przygody Gapiszona“, słynnej postaci z książek-minikomiksów Bohdana Butenki, czy seria „Jacek śpioszek“ i „Jacek w krainie baśni“ zrealizowane w Studiu Miniatur Filmowych. Podczas niedzielnych projekcji pojawiły się też muzyczne filmy animowane, jak na przykład realizacje Jannika Hastrupa z serii „Birdland”, ilustrującej najbardziej znane jazzowe utwory. Działania warsztatowe dla rodzinnej publiczności kontynuowały wątki z prezentowanych animacji. Nad programem czuwał cały zespół porankowy, czyli Krzysztof Dobrowolski, Magdalena Kreis, Sebastian Siepietowski, Kamila Wolszczak i Sylwia Słowik, wspierany przez wolonariuszy: Wojtka Chrubasika, Alicję Fleszar, Agatę Rutkowską i Narcyzę Krajewską.

In addition to new and scheduled elements of the SIGNALS program, the exhibition also included activities that have been taking place regularly in WRO for years. The projects’ long-term future and their flexible formula allow them to be placed in different contexts. That was the case for guided tours in Ukrainian; fellows of the Gaude Polonia program organized by the National Centre for Culture were responsible for these. Lera Polianskowa, an artist from Kharkiv, working in Berlin as media art and sound artist, prepared a family walk around the exhibition in her native language. This meeting was also important in the context of the growing number of Ukrainians living in Wrocław, including those coming here with children. Other elements of the WRO program included in the SIGNALS were Sunday Matinées at WRO, a series held from the opening of WRO in 2008, and initiated with the first opening of the Interactive Playground. Weekly animation screenings and intermedia readings were accompanied by creative activities for families. A total of 14 meetings took place during the exhibition, each of which linked to the main theme. The presented animations were black and white, such as “Adventures of Gapiszon,” a famous character from Bohdan Butenko’s mini-comic books; or the series of “Jacek the Sleepy,” and “Jacek in the Land of Fairy Tales,” produced at the Studio Miniatur Filmowych (The Institute of Short Films). During the Sunday screenings, there were animated music films shown, such as the productions of Jannik Hastrup from the “Birdland,” a series that illustrates the best-known jazz songs. Workshop activities for the families were carried out using the ideas taken from the viewed pieces. The whole Sunday Matinées team was watching over the program, namely Krzysztof Dobrowolski, Magdalena Kreis, Sebastian Siepietowski, Kamila Wolszczak, and Sylwia Słowik, supported by volunteers: Wojtek Chrubasik, Alicja Fleszar, Agata Rutkowska and Narcyza Krajewska.

CZYTELNIA MEDIÃ&#x201C;W I DOKUMENTACJA MEDIA LIBRARY AND DOCUMENTATION

Podobnie jak w przypadku Niedzielnych Poranków we WRO, również takie elementy koncepcji WRO, jak dokumentacja trwających projektów czy upowszechnianie dotychczasowych zasobów cyfrowych i książkowych znalazły swoje zastosowanie i miejsce na wystawie SYGNAŁY. Czytelnia Mediów WRO – stała przestrzeń zmieniająca się wraz z bieżącymi projektami, w której widzowie mogą znaleźć materiały kontekstowe uzupełniające aktualną ekspozycję – w czasie wystawy SYGNAŁY stała się przestrzenią do odpoczynku, ale też dalszej eksploracji dźwięków. Siedząc na kanapie lub leżąc na dywanie można było skorzystać z aplikacji muzycznych na urządzenia mobilne oraz przejrzeć publikacje dotyczące dźwięku. Wybrane książki i proste programy dostępne w sieci miały szansę stać się inspiracją do własnych dalszych poszukiwań i zabaw z dźwiękiem, także w domu, szkole czy na podwórku. Wśród udostępnionych w Czytelni Mediów materiałów znalazł się m.in.: Orkiestrownik.pl, który powstał z inicjatywy Instytutu Muzyki i Tańca oraz Narodowego Instytutu Audiowizualnego, książka M.U.Z.Y.K.A. Michała Libery i Michała Mendyka, której towarzyszy storna muzykownik.pl, zilustrowana przez duet Mizielińskich, czy 12 półtonów Zuzanny Kisielewskiej. W przestrzeni Czytelni Mediów można było także zobaczyć film dokumentujący 26 dotychczasowych odsłon Interaktywnego Placu Zabaw w 23 miastach w 10 krajach. Montaż został przygotowany specjalnie z okazji 10-lecia wystawy i prezentował wszystkie, wchodzące w skład Interaktywnego Placu Zabaw, instalacje: vimeo.com/256921587. W czasie trwania jubileuszowej ekspozycji powstawała również jej dokumentacja, dostępna tutaj: vimeo.com/294367213.

As in the case of Sunday Matinées at WRO, such elements of the WRO concept include documentation of ongoing projects or dissemination of existing digital and book resources carried out at the SIGNALS exhibition. The WRO Media Library became a space for rest during the SIGNALS exhibition, and also for further exploration of sounds. Usually, it is a space that changes with current projects in which participants can find contextual contents that complete the exhibitions. So in the case of SIGNALS, you could sit on the sofa or chill on the carpet. You could use music applications for mobile devices and view publications on sound. Selected books and simple programs available on the web were there to inspire and encourage further research on the subject. We wanted to make you wonder about games with sound – at home, at school, or in your own backyard. The materials available in the WRO Media Library were, among others: Orkiestrownik.pl which was created on the initiative of the Institute of Music and Dance and the National Audiovisual Institute; the book entitled M.U.Z.Y.K.A. by Michał Libera and Michał Mendyk, accompanied by the Muzyknik.pl website and illustrated by the Mizieliński duo; and 12 halftones by Zuzanna Kisielewska. In the WRO Media Library, you could also see a film documenting 26 previous openings of the Interactive Playground in 23 cities in 10 countries. The video montage was prepared especially for the 10th anniversary of the exhibition and included all installations that constitute the Interactive Playground: vimeo.com/256922226. During the jubilee exhibition, current documentation was also created, the effect of which can be seen on the Vimeo WRO channel: vimeo.com/294370114.

Interaktywny Plac Zabaw to wystawa, która w wyjątkowy sposób wprowadza najmłodszych w świat nowych technologii. Jest naszpikowana nimi, ale one są inne niż ekrany smartfona czy tabletu. Monika Bronowicka

The Interactive Playground is an exhibition that uniquely introduces children to the world of new technology. The playground is filledwith it, but it is very different to the screens of smartphones or tablets.

ŹRÓDŁA CYTATÓW UŻYTYCH W TEKŚCIE Monika Bronowicka: Dolny Śląsk dla Uli (blog), link.do/J0UL1 Monika Bronowicka: Relacja z wystawy na wrocenter.pl/pl/sygnaly-relacja/ Dagmara Domagała: „Czarno na białym. Achromatyczna historia sztuki” (fragment wykład), dokumentacja: link.do/dhZAh Paweł Janicki: „O conditional arts (przy okazji TeToKi!)” (fragment wykład), dokumentacja: link.do/dhZAh dr Robert Losiak: „Radość słuchania” (fragment wykładu), z notatek prowadzącego Agnieszka Słodownik: „Sygnały” (dwutygodnik.com), link.do/HF3NV Bogna Świątkowska: „Czarno-białe” (Notes.na.6.tygodni #116), link.do/XlfUQ Krystyna Ziętak: 60+ Virtual Culture (blog), link.do/q3PZH

SOURCES FOR QUOTES USED IN THE TEXT Monika Bronowicka: Lower Silesia for Ula (blog), link.do/J0UL1 Monika Bronowicka: Report from the exhibition: wrocenter.pl/en/sygnaly-relacja Dagmara Domagała: “Black and White. Achromatic Art History” (excerpt from lecture), documentation: link.do/dhZAh Paweł Janicki: “About Conditional Arts (on the Occasion of TeToKi!)” (excerpt from the lecture), documentation: link.do/dhZAh Dr. Robert Losiak: “Joy of Listening” (excerpt from the lecture), from the lecturer’s notes Agnieszka Słodownik: “Signals” (dwutygodnik.com), link.do/HF3NV Bogna Świątkowska: “Black and White” (NN6T #116), link.do/XlfUQ Krystyna Ziętak: 60+ Virtual Culture (blog), link.do/q3PZH

SYGNAŁY / Interaktywny Plac Zabaw wystawa jubileuszowa wraz z serią wydarzeń towarzyszących Centrum Sztuki WRO WYSTAWA 14.01 – 29.04.2018 koncepcja i koordynacja oraz program towarzyszący: Magdalena Kreis autorzy prac: Paweł Janicki, Izabela Kościesza i Jarek Kordaczuk, panGenerator (Piotr Barszczewski, Krzysztof Cybulski, Krzysztof Goliński i Jakub Koźniewski) działania towarzyszące: Izabela Kościesza i Jarek Kordaczuk, Paweł Janicki, Magdalena Kreis, Marcin Dymiter i Maciej Bączyk, Oleksandr Malets, Nikodem Szlęzak, Dagmara Domagała, dr Robert Losiak, Malwina Hajduk, Krzysztof Dobrowolski, Sylwia Słowik, Sebastian Siepietowski, Kamila Wolszczak, Lera Polianskowa, Fundacja Art Transparent identyfikacja wizualna wystawy: Malwina Hajduk FILMY montaż filmów: Mira Boczniowicz operatorzy kamery: Mira Boczniowicz, Zbigniew Kupisz, Piotr Gardecki, Krzysztof Dobrowolski animacja trailera: Kamil Kawalec DOKUMENTACJA FOTOGRAFICZNA Wojciech Chrubasik, Zbigniew Kupisz, Jakub Wańczyk (Edki blog edki.pl) SET DŹWIĘKOWY mastering zapisu koncertu: Marcin Dymiter PUBLIKACJA koncepcja i teksty: Magdalena Kreis redakcja: Viola Krajewska projekt graficzny publikacji: Malwina Hajduk tłumaczenie na język angielski i korekta: Emilia Staniek & Brian BJ Turner korekta: Narcyza Krajewska INTERAKTYWNY PLAC ZABAW autorzy inicjalnej koncepcji projektu: Paweł Janicki, Patrycja Mastej, Dominika Sobolewska, Zbigniew Kupisz logo Interaktywnego Placu Zabaw: Michał Loba

SIGNALS / Interactive Playground jubilee exhibition with a series of accompanying events WRO Art Center THE EXHIBITION Jan 14 – Apr 29, 2018 concept and coordination and accompanying program: Magdalena Kreis authors of works: Paweł Janicki, Izabela Kościesza and Jarek Kordaczuk, panGenerator (Piotr Barszczewski, Krzysztof Cybulski, Krzysztof Goliński and Jakub Koźniewski) accompanying activities: Izabela Kościesza and Jarek Kordaczuk, Paweł Janicki, Magdalena Kreis, Marcin Dymiter and Maciej Bączyk, Oleksandr Malets, Nikodem Szlęzak, Dagmara Domagała, Dr. Robert Losiak, Malwina Hajduk, Krzysztof Dobrowolski, Sylwia Słowik, Sebastian Siepietowski, Kamila Wolszczak, Lera Polianskowa, Art Transparent visual identity of the exhibition: Malwina Hajduk FILMS montage: Mira Boczniowicz camera operators: Mira Boczniowicz, Zbigniew Kupisz, Piotr Gardecki, Krzysztof Dobrowolski trailer animation: Kamil Kawalec PHOTO DOCUMENTATION Wojciech Chrubasik, Zbigniew Kupisz, Jakub Wańczyk (Edki blog edki.pl) SOUND SET mastering of the concert recording: Marcin Dymiter PUBLICATION concept and texts: Magdalena Kreis edited by: Viola Krajewska graphic design: Malwina Hajduk english translation and proofreading: Emilia Staniek & Brian BJ Turner proofreading: Narcyza Krajewska INTERACTIVE PLAYGROUND authors of the initial concept of the project: Paweł Janicki, Patrycja Mastej, Dominika Sobolewska, Zbigniew Kupisz logo design for the Interactive Playground: Michał Loba

Więcej informacji o wystawie SYGNAŁY / Interaktywny Plac Zabaw: wrocenter.pl/sygnaly More information about the SIGNALS / Interactive Playground exhibition: wrocenter.pl/en/sygnaly

© Fundacja WRO Centrum Sztuki Mediów 2020 Centrum Sztuki WRO ul. Widok 7, 50-052 Wrocław wrocenter.pl vimeo.com/wroartcenter facebook: wroartcenter instagram: @wroartcenter #ipz #interaktywnyplaczabaw #interactiveplayground ISBN: 978-83-956395-0-0

Co-funded by the Wrocław Municipality | wroclaw.pl

Instalacja grupy panGenerator została zrealizowana na zamówienie firmy Disney. The kinetic sculpture of the panGenerator group was created at the request of Disney.

numer egzemplarza copy