Fot. 334. Polska, talar sześciozłotowy Stanisława Augusta z 1795 r., Warszawa; WCN 45/336
Odejście od waluty konwencyjnej w 1787 roku miało dalej idące konsekwencje dla całego systemu monetarnego. Bezcelowe stało się wybijanie srebrnych groszy i dwugroszy, do których wszak odnoszone były także złotówki [Fot. 331] i dwuzłotówki. O dziwo jednak, te ostatnie oznaczenia (4 GR i 8 GR) zachowano nie tylko po reformie 1787 roku, ale i następnej. Monetą łączącą kurant z miedzią zostały nowowprowadzone dziesięciogroszówki, wciąż pełnowartościowe, dość ubogie w szacie zewnętrznej [Fot. 332]. Złote i talary [Nr kat. 60] o obniżonym standardzie dla odróżnienia otrzymały na rewersach herb na tarczy francuskiej, prostokątnej, zamiast kolistej. Wśród monet obiegowych wyróżnia się talar z 1793 roku, o zupełnie zmienionych przedstawieniach, czysto napisowy z obu stron i gloryfikujący Konfederację Targowicką [Fot. 333]. Powtarzana
*61. Stanisław August Poniatowski, trojak 1794, Warszawa, Aw: Głowa króla w prawo i napis wokoło STANISLAUS AUG D G REX POL M D L, Rw: Tarcza herbowa, poniżej litery M V, wokoło napis GROSSUS POLON TRIPLEX 1794, idealny, wyśmienity egzemplarz ze starą patyną. Z roku 1794 pochodzą ostatnie trojaki Poniatowskiego. Iger Wa.94.1.a (R1), Plage 206
165
I
3.000,-