30–31
widoczne. Tekst „żyje” jako zapis odtwarzany bez końca. Oczywiście każdy tekst możemy opuścić. Możemy wyłączyć, lub odłożyć na półkę. Otrzymując zapis, decydujemy o czasie, który mu poświęcimy. Projekt prezentowany był 9 czerwca, 2005 roku w przestrzeni teatralnej i towarzyszył obronie mojej pracy doktorskiej dotyczącej wizualnej interpretacji tekstu. Kolejne dynamiczne scenografie do spektakli Kometa, czyli ten okrutny wiek XX wg Jaromira Nohavicy Teatru Korez (2007) i Tezeusz i Ariadna w Śląskim Teatrze Lalki i Aktora Ateneum (2007) przyniosły nowe doświadczenia z obrazem ruchomym w przestrzeni scenicznej i nagrodę „Złotej Maski”.
Pracę z kinetycznym tekstem przeniosłam w obszar aktywności edukacyjnej, tworząc program pracowni typografii na Wydziale Nowych Mediów Polsko-Japońskiej Wyższej Szkoły Technik Komputerowych w Warszawie. Działania z tekstem dynamicznym w przestrzeni teatralnej w połączeniu ze współczesną muzyką poważną gromadzą niewielką widownię. Nie wydają się atrakcyjnym polem inwestycji sponsorskich. Trzeba mieć wiele wytrwałości i pewnie mocno się upierać, by je realizować mimo braku funduszy i wobec tak nikłego zainteresowania. Jednak dokumentacja dotychczasowych prac otwarła mi drzwi do prezentacji na sympozjum The Liquid Page w Tate Britain (2008) zagwarantowała wstęp do prowadzonego przez Davida Smalla Media Lab na MIT i kierowanego przez Jana Kubasiewicza Dynamic Media Institute na Mass Art w Bostonie (2009) oraz do Studia Typografii Kinetycznej prowadzonego przez Dana Boyarskiego w Carnegie Mellon w Pittsburghu (2009). Prezentując tam własne projekty, jednocześnie poznawałam nowoczesne programy edukacyjne i badawcze. To wielka satysfakcja. Najprzyjemniejsze jest spotkanie ludzi podobnie odnoszących się do tekstu. Używamy go zarówno, by przekazać komunikat obojętny emocjonalnie, jak i by zapisać wyznanie. Typografia to dziedzina projektowania odpowiadająca za wizualną formę języka. Jej zadaniem jest przekaz