De Studio | Persmap 2017 by De Studio

Persmap DE Studio / Villanella 2017

Het Nieuwsblad, 3 jan 2017 Niet alleen de aap komt uit de mouw Het Nieuwsblad* - 03 Jan. 2017 Pagina 20 * Het Nieuwsblad/Aan Gent gebonden, Het Nieuwsblad/Meetjesland - Leiestreek, Het Nieuwsblad/Roeselare-Tielt-Izegem, Het Nieuwsblad/Kempen, Het Nieuwsblad/KortrijkWaregem-Menen, Het Nieuwsblad/Brussel-Noordrand, Het Nieuwsblad/Leuven-Hageland, Het Nieuwsblad/Waasland, Het Nieuwsblad/Mechelen-Lier, Het Nieuwsblad/ Vlaamse Ardennen - Gentse Rand, Het Nieuwsblad/Limburg, Het Nieuwsblad/Pajottenland, Het Nieuwsblad/Antwerpen, Het Nieuwsblad/Brugge-Oostkust, Het Nieuwsblad/ Oostende-Westhoek, Het Nieuwsblad/Dender

De concentratie van de allerkleinsten vasthouden in de theaterzaal is geen vanzelfsprekendheid, maar deze kerstvakantie doet theater De Spiegel het met het grootste gemak. Een muzikale mobiel met stoffen vleugels trekt vrijwel meteen de aandacht. Het eerste dat voorzichtig uit de mobiel komt piepen, is een alpenhoorn. Het begin van een poppenkast om u tegen te zeggen. Vooral als er ook mensen uit de mouwen en broekspijpen van de mobiel naar buiten klimmen, wordt het spectaculair. Alle lof naar de naaister, die alle stukken kledij en laken zo precies aan elkaar heeft vastgemaakt, dat iedereen erin past, en er tegelijkertijd genoeg mysterie overblijft. Het heeft iets speels en onschuldigs natuurlijk, dat tentenkamp, dat elk kind weleens gemaakt heeft. Maar zonder daarvoor woorden of scherpe dialogen in de strijd te moeten gooien, draagt Mouw ook méér in zich. Het dansende meisje met de meterslange armen heeft iets hulpeloos — armen van normale lengte zijn toch iets gebruiksvriendelijker. Ze lijkt anders, een vreemde die nog niet weet hoe ze haar anders-zijn een plaats kan geven. Maar omdat haar armen bestaan uit aan elkaar gebreide stukken wollen trui, heeft ze tegelijkertijd iets zachts en warms. Alsof je haar wel móét knuffelen. En dan zijn er nog de mannen, die dan wel armen hebben van normale lengte, maar die gezegend zijn met een pak meer dan twee exemplaren. Ook zij raken in de knoop, zonder dat dat in drama's hoeft te resulteren. De muziek uit de hoorn wordt aangevuld met de warme oosterse klank van de oed, sowieso een originele soundtrack in het theater, en voor peutertheater al helemaal. Er wordt gezongen, gedanst, geneuried, en een beroep gedaan op een oeverloze, kindse fantasie (nu eens is de mobiel een vliegtuig, dan weer een boot, met de hoorn als roeispaan), maar nooit te lang aan één stuk, zodat de peuters voor wie Mouw bedoeld is de kans niet krijgen om zich te vervelen. (Magali Degrande) 'Mouw' speelt nog op 3 en 4 januari in De Studio in Antwerpen. Daarna nog tot juni op verschillende plekken in Vlaanderen. HHHHH

Knack, 4 jan 2017

Knack Focus, 5 januari 2017

GVA, 10 jan 2017

De Standaard, 12 jan 2017

This is Antwerp, 12 jan 2017

Gazet van Antwerpen, 13 jan 2017

GVA, 10 jan 2017

ATV, 15 jan 2017

GVA, 13 jan 2017

DM, 17 jan 2017

Krant van West-‐Vlaanderen, 20 jan 2017

De Zondag, 22 jan 2017

Cartoon-‐ ProducRons, 25 jan 2017

Indie Style, 31 jan 2017

DM, 1 feb 2017

Kanaal Z, 1 feb 2017

CiVa, 4 feb 2017

Gazet van Antwerpen, 9 feb 2017

De Standaard, 10 feb 2017

GVA, 10 feb 2017

De Standaard Weekblad, 13 feb 2017

Het Nieuwsblad, 17 feb 2017

De Standaard, 18 feb 2017

DS weekblad, 19 feb 2017

ATV, 23 feb

De Standaard, 25 feb 2017

Radio 1, 26 feb 2017

De Standaard, 27 feb 2017

DS Weekblad, 27feb 2017

GVA, 27 feb 2017

SelecRef De Morgen, 1 mrt 2017

Gazet van Antwerpen, 2mrt 2017

GVA, 2 mrt 2017

De Standaard, 2 mrt 2017

De Standaard Weekblad, 3 mrt 2017

Humo, 7 mrt 2017

Knack Focus, 8 mrt 2017

Atv, 8 mrt 2017

Gazet van Antwerpen, 8 mrt 2017

Gazet van Antwerpen, 9 mrt 2017

De Standaard weekblad, 11 mrt 2017

Theaterkrant, 14 mrt 2017

JEUGDTHEATER

HOGEPRIESTER PREEKT ABSURDISTISCHE VERTELLINGEN

Door Tuur Devens gepubliceerd 14 maart 2017 Menig schrijver weet dat het verhaal interessanter moet zijn dan de waarheid, net als menig politicus of bedrijfsleider. Het verhaal moet indruk maken, of het nu nep is of niet. Als de perceptie maar blijft hangen. Ook menig sjamaan, priester of predikant kan daarover meespreken. En dat laat Jef Van gestel aanschouwelijk en vooral heel grappig zien en horen.

Na Bonte Nacht, een spetterende productie vol speelse verf en action painting (een voorstelling die nog altijd loopt), komt Tuning People al met een volgende. Jef Van gestel regisseert deze keer niet, maar speelt zelf mee en zorgde voor de tekst. Zijn medespeler is Peter Vandemeulebroecke, ook een Belg, en jarenlang een vaste waarde bij het Noord Nederlands Toneel. Het is de eerste keer dat ik hem zie spelen. Hij en Van gestel vullen elkaar goed aan, bespelen hetzelfde register van uitvergroten en opblazen, en weten de zaal kinderen (tijdens een overvolle schoolvoorstelling) op hun hand te krijgen. Dat alles in een vlotte eindregie van Wanda Eyckerman. Vandemeulebroecke zorgt ook voor de muziek, daarbij gecoacht door Wannes Deneer, de vaste muziekwaarde van het muziektheatergezelschapje. Zoals in voorgaande producties van Tuning People spat ook deze keer de absurdistische humor vaak uit zijn voegen. Deze Liegenaar is uitgegroeid tot een hoogmis van grotesk en burlesk theater voor kinderen en ouderen. Vandemeulebroecke in een zwarte Indianenjurk, doet flegmatiek zijn controleronde over het podium en spuit rookdampjes. Zijn het zuiverende airsprays of verhullende wolkjes? En daar verschijnt heel plots, in blauw pak met rode laarsjes, een geloofwaardig grijzende haardracht en blond baardje: de man die het ons allemaal zal weten vertellen. Hij palmt het jonge publiek in, doet ze schreeuwen en meeklappen. De predikant heeft zijn gewenste toehoorders. Regelmatig stelt hij vragen, antwoordt hij zelf, laat ze reageren, verovert hun hart. Ze zijn zijn volgelingen. Hij vertelt verhalen, over mensen, over de evolutie, over gebeurtenissen. Die verhalen beginnen vaak heel gewoon en eindigen steeds als knettergekke grotesken. Verhalen die gelardeerd worden met beats en geluiden, geserveerd door Vandemeulebroecke

DeMorgen, 14 mrt 2017

Thurston Moore predikt liefde en revolutie in Les Ateliers Claus

Lange uitweidingen die Moore de gelegenheid boden elke vierkante centimeter van zijn instrument te betasten – de akoestische twelve string van vorige keer was ingeruild voor een afbladderende Fender die bij momenten in stukken uiteen leek te gaan vallen. dit is uitgeschakeld in je browser.</div></div>

1 Thurston Moore. ©Alex Vanhee

/ article/top-media.html

Voor de derde keer in evenveel jaar stond Thurston Moore in het Brusselse zaaltje Les Ateliers Claus. Zijn gitaar hanteerde hij nu eens als penseel der liefde, dan weer als wapen tegen fascisten. Thurston Moore is de underground nooit ontgroeid. Zelfs toen Sonic Youth nog bestond en grote zalen vulde, kon je hem af en toe aan het werk zien op onverwachte, alternatieve locaties. Maar wat zich destijds nog vooral in zijn toenmalige thuishaven New York afspeelde, gebeurt nu veel almaar vaker. Op Cafe Oto in zijn nieuwe thuishaven Londen na, krijgen Belgische zaaltjes Moore overigens het vaakst over de vloer. Gisteravond speelde Moore opnieuw in Les Ateliers Claus, amper vier maanden na zijn vorige passage in Sint-Gillis, en drie jaar na zijn eerste show. Vanavond staat hij nog in De Studio in Antwerpen, en dat concert is – net als het concert van gisteren – uitverkocht. De voordelen van zulke kleinschalige shows zijn duidelijk. Moore kan nieuw werk of nieuwe invalshoeken uitproberen en mag daarbij zelfs even de mist in gaan, zoals in Brussel gebeurde tijdens bisnummer ‘Mx Liberty’, over een transgender Vrijheidsbeeld. Fans krijgen dan weer de kans bij Moore op schoot te kruipen, en dat gebeurde gisteren bijna letterlijk. Het publiek puilde uit tot op de trappen achteraan én tot op het podium vooraan. Het kleurige tapijtje op de bühne versterkte de huiskamersfeer nog. Gevecht met gitaar Nieuw is dat Moore dit soort concerten niet meer alleen gebruikt om experimentele gevechten aan te gaan met zijn gitaar – al zal hij dat vanavond in Antwerpen weer wél doen met zijn partners in noise Dennis Tyfus en Cameron Jamie, die in Brussel het voorprogramma verzorgden. Net als eind 2016 in Brussel speelde Moore ook nu weer vooral echte songs: twee stuks uit The Best Day (2014), twee tracks van zijn eind april te verschijnen album Rock N Roll Consciousness, twee nieuwe, (nog) niet voor een plaat bestemde nummers en – het blijft Thurston Moore – één stevige improvisatie vol nukkige noise en fabuleuze feedback waarin hij zijn versterker te lijf ging en we zelfs even kerklokken hoorden beieren. Nu ja, het onderscheid tussen song en improvisatie is zelden helder bij Moore. Ook nu weer zaten er in ‘Turn On’ en ‘Aphrodite’, allebei uit Rock N Roll Consciousness,

Verliefde zot De manier waarop Moore aan het begin van zijn show de achterkant van zijn gitaarhals voorzichtig betokkelde, zijn schuine blik op de boxen die al dat lawaai de zaal in moesten pompen, ze spraken boekdelen: Moore blijft een verkenner van het pure geluid dat een gitaar kan voortbrengen. Tegelijk wil hij ook een poëet zijn: hij verkocht in Brussel Stereo Sanctity, zijn verzamelde songteksten en gedichten, en werkte voor een paar songs op zijn nieuwe album samen met een dichter die zich Radio Radieux laat noemen. Niet dat die inbreng meteen duidelijk werd, want bijvoorbeeld ‘Aphrodite’ bleek vooral vintage Moore met zijn tekst vol verwijzingen naar geluid, spiritualiteit en liefde, en zo’n krullerig gitaarmotiefje dat je hart telkens weer een tel doet missen. SHARE

Yep, Moore is nog altijd de verliefde zot die hij al in 1985 was Yep, Moore is nog altijd de verliefde zot die hij al in 1985 was. Alleen zong hij toen ‘I Love Her All the Time’ over Kim Gordon, terwijl hij zijn lief tegenwoordig rechtstreeks toezingt in ‘Forevermore’, al een paar jaar en ook nu weer een hoogtepunt van elk Thurston Moore-concert. Moore bleek zozeer te zijn opgegaan in die lang uitgesponnen song dat hij na afloop moest checken hoeveel tijd hij nog over had en zijn droge keel moest smeren met een vanuit het publiek aangereikte pint. Oproer en vervoering Maar Moore gebruikte zijn gitaar niet alleen om zijn liefde voor het leven en zijn vrouw te bezingen, het ding diende evengoed als een wapen tegen fascisten, en dan vooral tegen die ene die hij niet bij naam noemde: het “corporate thug child” dat later dit jaar de stad komt bezoeken die hij eerder als hellhole omschreef. Moore vroeg Brussel “to fuck with him as hard as you can”, maar wel zonder geweld te gebruiken. Zo’n oproep tot artistieke revolutie had naïef kunnen klinken als Moore niet net had laten horen hoe je tegelijk kunt opruien én ontroeren. Het onlangs als losse single uitgebrachte ‘Cease Fire’ en vooral ‘Speak to the Wild’, misschien wel zijn beste postSonic Youth-nummer, paarden allebei oproer aan vervoering. De boodschap: laat je niet meeslepen door het donker, geef je alleen over aan de liefde. De punker en de hippie in Thurston Moore hebben elkaar voorgoed gevonden. Thurston Moore, gezien op 13/3 in Les Ateliers Claus. Vanavond (14/3) in DE Studio in Antwerpen (uitverkocht).

Humo, 15 mrt 2017

Concertreview: Thurston Moore in DE Studio Woensdag 15 maart 2017 - 16:57, door (kl)

Volgens Thurston Moore sturen hij en Dennis Tyfus in hun dromen en hallucinaties elkaar zelfverzonnen signalen, waardoor ze altijd op dezelfde golflengte zitten. En dat is geen gezwets, zo bleek uit hun optreden in DE Studio

Voorprogramma Miaux leuterde ook niet, want daarvoor was de in een kraakwit hemdje en pagekopje gehulde toetseniste Mia Prce te serieus en te triest. De hele tijd rolden er immers dikke tranen over de geprojecteerde platenhoes van haar tweede elpee ‘Hideaway’, en ondertussen boog de klassiek geschoolde muzikante zich zwijgzaam over haar Casio-keyboard. Daarop speelde ze nummers die klonken als barokke pianomuziek die in de jaren ’80 met spotgoedkoop materiaal op een stoffige zolder werd opgenomen. Terwijl de technicus naar een John Carpenter-film keek. De melancholische minisoundtracks die Miaux bracht waren wel mooi, maar sloegen niet altijd aan bij het publiek. Daarvoor deden haar deuntjes soms wat bleekjes en te muffig aan, ook al hoorden we er een groot hart zachtjes in kloppen. Hoewel Thurston Moore door latere Sonic Youth-platen en zijn solowerk al lang een naar de mainstream lonkende rockfabriek is, heeft ook hij nog een hart voor all things weird. De vier soundscapes die de gitarist in ‘t Stad met de Amerikaanse beeldend kunstenaar Cameron Jamie en de Antwerpse illustrator/platenlabelbaas Dennis Tyfus bracht, waren dan ook vreemd. En meestal goed. Zoals de ijle drone die Tyfus en Jamie in het begin van de set uit hun elektronica persten. Ondertussen trok Moore brakke geluidsflarden en snerpende riffs uit zijn gitaar, en werd de muziek ritmischer en meer gelaagd. Het geblèr en gemurmel die twee sidekicks van de ex-Sonic Youth-frontman door gemanipuleerde microfoons joegen bezorgden ons de kriebels. En klonken in combinatie met piepende en jankende gitaaruithalen van Moore als lawaaierige improvisatiemuziek van de bovenste plank. Beatbox van dienst in dit gelegenheidstrio was Jamie; door zijn repetitieve, vocale percussie waanden we ons tijdens de tweede passage op een techno-punk feestje in een Berlijns pakhuis. Met véél voetbalhooligans, want het extatische gescandeer dat uit die teringherrie opsteeg blies het dak haast van de zaal. Ongetwijfeld het hoogtepunt van de set. Geluidsstormen kwamen en gingen, waardoor Moore al eens in zijn uppie kon freewheelen. Dat deed hij goed. Zo goed zelfs, dat we in zijn gefriemel en massieve rockriffs soms de geniale gekte vanop ‘Bad Moon Rising’ hoorden doorschemeren. Maar dat niveau haalde het trio bijlange niet altijd; hoewel Tyfus en Moore tot dan toe inderdaad dezelfde frequentie deelden, leken ze op het uur de weg even kwijt. Wat volgde was dan ook een wat minder spannend derde experiment. Een probeersel dat de experimentele platen die Moores oude band tijdens de tweede helft van de jaren ’90 op ‘Sonic Youth Recordings’ uitbracht niet zou gehaald hebben. Zichtbaar op zijn gemak, met de ogen dicht in het afwisselend rode en paarse podiumlicht genietend, leek Moore zich daar niets van aan te trekken. Hij maakte dat mindere moment trouwens ruimschoots goed door in de toegift de Antwerpse Fluxus-kunstenaar Ludo Mich het podium op te sleuren. Michs dadaïstisch aandoend gebrabbel en gehuil maakten die spacy en met korrelige, beepende gitaarlicks opgesmukte geluidsbrij nog straffer. Binnenkort gaat Moore weer de hort op met een regulier album vol alternatieve gitaarrock. Leuk. Maar hopelijk blijft hij ook raar doen, zoals dinsdagavond daar aan de Schelde.

Metro, 15 mrt 2017 Connie Palmen wint De Inktaap 2017 met “Jij zegt het” 15/03/2017

Deel op Facebook Tweet op Twitter Connie Palmen wint De Inktaap 2017 met "Jij zegt het"

De Nederlandse schrijfster Connie Palmen wint dit jaar De Inktaap, een literaire prijs waarvoor enkel scholieren mogen stemmen, met “Jij zegt het”. De prijs werd vandaag uitgereikt in kunstencampus deSingel in Antwerpen. 1.500 scholieren uit Vlaanderen, Nederland, Suriname, Aruba en Curaçao brachten hun stem uit. “Jij zegt het” vertelt het verhaal van het beroemde schrijverskoppel Ted Hughes en Sylvia Plath vanuit het perspectief van Hughes, die in het boek terugkijkt op de zelfmoord van Plath in 1963 en de impact daarvan op de rest van zijn leven en het beeld dat de buitenwereld van hem kreeg. Palmen won er eerder ook al de Libris Literatuurprijs mee. De vele jongeren die samen de jury vormden, loven Palmen voor haar “eigen, unieke stijl” en haar boek als “zoveel meer dan een biografie van bekende mensen.. de ultieme ode aan de liefde”. Palmen raakte volgens de jongeren zodanig een gevoelige snaar dat de lezers nadien zelf op zoek gingen naar werken van Hughes en Plath. Connie Palmen lost op de erelijst van De Inktaap de Vlaming Stefan Hertmans (“Oorlog en terpentijn”) af. Eerder wonnen ook onder meer Ilja Leonard Pfeijffer, A.F.Th. van der Heijden en Tom Lanoye de prijs al. Dit jaar waren naast Palmen ook Jeroen Brouwers, Tessa Leuwsha en Hagar Peeters genomineerd. bron: Belga

Indie Style, 15 mrt 2017 Over het muzikaal gemasturbeer van Thurston Moore Door Mattias Goossens, gepost op 15-03-2017 De voorbije twee dagen speelde Thurston Moore twee uitverkochte shows in Brussel en Antwerpen. Wij gingen kijken en waren lichtjes teleurgesteld in onze gitaarheld.

1/10 - Thurston Moore, Dennis Tyfus & Cameron Jamie Sinds Moore New York inruilde voor Londen, komt de voormalige Sonic Youth-frontman regelmatig naar ons land. Als artiest die voortdurend balanceert op de rand van mainstream en avant-garde, weet je bij hem nooit goed waaraan je te verwachten bij concerten. Hij speelde bijgevolg twee totaal verschillende shows. Dinsdag bracht hij een vrij ‘normale’ rockshow in het Brusselse zaaltje Les Ateliers Claus (voor de derde keer al!), terwijl hij het geduld van De Studio in Antwerpen danig op de proef stelde met warrige improvisatie. Over de Brusselse show kunnen we kort zijn. Thurston speelde er in z’n eentje ouder en nieuw solowerk. Hij deed dat bovendien goed, al konden we niet anders dan merken hoe de nummers in de gestripte versies maar magertjes overkwamen. Natuurlijk blijft het fascinerend om hem zijn gitaar al spelend te zien verkennen, alsof hij elk moment een nieuwe aanslagwijze of stemming dreigt te ontdekken. Bovendien haalde de eigenzinnige nummerkeuze de meeste vaart uit het concert. Het optreden in De Studio was op zijn zachts gezegd ‘vreemd’ te noemen – en geloof ons, we hebben al héél wat vreemde dingen gezien in De Studio. Thurston werd deze keer vergezeld door tegendraadse moderne kunstenaars Dennis Tyfus en Cameron Jamie, die de eerste tien minuten van het optreden het geluid van baltsende walvissen vermengden met een door drie cactussen verkrachte kat. Ondertussen stond iedereen z’n uiterste best te doen om eruit te zien als iemand die het “echt wel snapte” – behalve Hugo Matthysen, die het op de eerste rij echt wel leek te snappen. Na twintig minuten leek het eerste stuk eindelijk afgerond, waarna we dachten dat het echte werk kon beginnen. Het bleek echter om een korte stroompanne te gaan. Na wat gelebber aan microfoons en een vervormde “put put put”-sample waanden we ons in een installatie van Paul McCarthy waarbij er elk moment iemand met een fles ketchup kon opduiken. We snapten de woordeloze scheldpartij niet, en twijfelden anderhalf uur lang of we al dan niet vroegtijdig de zaal zouden verlaten – iets wat een groot deel van het publiek overigens deed. Thurston Moore trekt zich al lang niet meer aan wat het publiek van hem verwacht. Da’s cool. Da’s punk. Dit kunstig klankgeëxperimenteer kwam echter nog het meest over als muzikale masturbatie: leuk tijdverdrijf als je alleen op je kamer bent, maar vrij ongemakkelijk in een zaal van vijfhonderd man. Laat het vooral een les zijn om op voorhand te checken wie de begeleidingsband vormt. We hadden op voorhand kunnen weten dat we gisteren een kat in een zak kochten: het voorprogramma heette Miaux en de tranen rolden over haar schouders.

De Morgen, 16 mrt 2017

Gazet van Antwerpen, 16 mrt 2017

De Standaard, 16 mrt 2017

De Limburger, 16 mrt 2017 Connie Palmen wint scholierenprijs De Inktaap Gisteren om 16:53 door jkms02 Print

Foto: ANP  Delen  Tweet  LinkedIn

Connie Palmen uit Sint Odiliënberg heeft de literaire prijs De Inktaap gewonnen met ,,Jij zegt het". De prijs, waarvoor alleen scholieren mogen stemmen, is woensdag in Antwerpen aan Palmen uitgereikt. 1.500 scholieren uit Vlaanderen, Nederland, Suriname, Aruba en Curaçao brachten hun stem uit. Gevoelige snaar Volgens de jury heeft Palmen een "eigen, unieke stijl" en is haar boek "zoveel meer dan een biografie van bekende mensen". 'Jij zegt het' vertelt het verhaal van het schrijverskoppel Ted Hughes en Sylvia Plath vanuit het perspectief van Hughes, die terugkijkt op de zelfmoord van Plath in 1963. Palmen raakte volgens de jongeren zo'n gevoelige snaar dat de lezers zelf op zoek gingen naar werk van Hughes en Plath. Libris De Nederlandse won eerder al de Libris Literatuurprijs met 'Jij zegt het'. Onder anderen Ilja Leonard Pfeijffer, A. F. Th. van der Heijden en Tom Lanoye waren eerdere winnaars van De Inktaap. (anp)

HetLaatsteNieuws, 16 mrt 2017

Connie Palmen krijgt scholierenprijs De Inktaap Foto: ANP Gepubliceerd: 15 maart 2017 16:56 Laatste update: 16 maart 2017 09:18

Connie Palmen heeft de literaire prijs De Inktaap gewonnen met Jij zegt het. De prijs, waarvoor alleen scholieren mogen stemmen, is woensdag in Antwerpen aan Palmen uitgereikt. 1.500 scholieren uit Vlaanderen, Nederland, Suriname, Aruba en Curaçao brachten hun stem uit. Volgens de jury heeft Palmen een "eigen, unieke stijl" en is haar boek "zoveel meer dan een biografie van bekende mensen". Jij zegt het vertelt het verhaal van het schrijverskoppel Ted Hughes en Sylvia Plath vanuit het perspectief van Hughes, die terugkijkt op de zelfmoord van Plath in 1963. Palmen raakte volgens de jongeren zo'n gevoelige snaar dat de lezers zelf op zoek gingen naar werk van Hughes en Plath. De Nederlandse won eerder al de Libris Literatuurprijs met Jij zegt het. Onder anderen Ilja Leonard Pfeijffer, A. F. Th. van der Heijden en Tom Lanoye waren eerdere winnaars van De Inktaap.

Tzum, 16 mrt 2017 Nieuws: Connie Palmen wint De Inktaap 2017 Nieuws Uncategorized Coen Peppelenbos 15/03/2017

Tijdens de feestelijke slotmiddag in deSingel te Antwerpen is vanmiddag De Inktaap 2017 uitgereikt aan Connie Palmen voor haar roman Jij zegt het. De roman werd door ruim 1.500 scholieren uit Nederland, Vlaanderen, Suriname, Aruba en Curaçao uitgeroepen tot de absolute favoriet.

Volgen

Taalunie @taalunie Wij feliciteren Connie Palmen met het winnen van De Inktaap 2017! 15:26 - 15 maart 2017 10 10 retweets 12 12 vind-ik-leuks

De Inktaap is dé literaire jongerenprijs van het Nederlandse taalgebied, waarbij leerlingen uit Nederland, Vlaanderen, Suriname, Curaçao en Aruba worden geconfronteerd met de keuze van de jury’s van de ECI Literatuurprijs, de Fintro Literatuurprijs, de Libris Literatuur Prijs én de nominatie uit het Nederlandstalige deel van de Cariben. Voor De Inktaap 2017 waren genomineerd: Het hout van Jeroen Brouwers (ECI Literatuurprijs 2015) Fansi’s stilte van Tessa Leuwsha (Caribische nominatie) Malva van Hagar Peeters (Fintro Literatuurprijs 2016) Jij zegt het van Connie Palmen (Libris Literatuur Prijs 2016)

DeRedacRe, 16 mrt 2017

Connie Palmen wint De Inktaap 2017 met "Jij zegt het"

Reporters

wo 15/03/2017 - 17:00 Belga, Ludwig De Wolf

De Nederlandse schrijfster Connie Palmen heeft De Inktaap gewonnen met haar roman "Jij zegt het". De Inktaap is een literaire prijs waarvoor enkel scholieren mogen stemmen. De prijs werd uitgereikt in kunstencampus deSingel in Antwerpen. 1.500 scholieren uit Vlaanderen, Nederland, Suriname, Aruba en Curaçao brachten hun stem uit. end: articlehead_new_include.jsp Voor De Inktaap 2017 waren vier boeken genomineerd. Drie daarvan zijn de laureaten van de belangrijkste literaire prijzen in het Nederlandse taalgebied (ECI Literatuurprijs, Fintro Literatuurprijs en Libris Literatuur Prijs). Het vierde boek is een Caribische nominatie.

Naast "Jij zegt het" van Connie Palmen (Libris) waren ook "Het hout" van Jeroen Brouwers (ECI), "Fansi's stilte" van Tessa Leuwsha (Caribische nominatie) en "Malva" van Hagar Peeters (Fintro) genomineerd. Connie Palmen werd vanmiddag in deSingel in Antwerpen in de bloemen gezet met De Inktaap. "Jij zegt het" vertelt het verhaal van het beroemde schrijverskoppel Ted Hughes en Sylvia Plath vanuit het perspectief van Hughes, die in het boek terugkijkt op de zelfmoord van Plath in 1963 en de impact daarvan op de rest van zijn leven en het beeld dat de buitenwereld van hem kreeg. Palmen won er eerder ook al de Libris Literatuurprijs mee. De vele jongeren die samen de jury vormden, loven Palmen voor haar "eigen, unieke stijl" en haar boek als "zoveel meer dan een biografie van bekende mensen.. de ultieme ode aan de liefde". Palmen raakte volgens de jongeren zodanig een gevoelige snaar dat de lezers nadien zelf op zoek gingen naar werken van Hughes en Plath. Connie Palmen lost op de erelijst van De Inktaap de Vlaming Stefan Hertmans ("Oorlog en terpentijn") af. Eerder wonnen ook onder meer Ilja Leonard Pfeijffer, A.F.Th. van der Heijden en Tom Lanoye de prijs al.

NOS, 16 mrt 2017

Connie Palmen krijgt literaire scholierenprijs De Inktaap GISTEREN, 17:37BINNENLAND, CULTUUR & MEDIA

Connie Palmen krijgt De Inktaap 2017 SIGRID SPINNOX

Jonge lezers hebben Connie Palmen De Inktaap 2017 toegekend voor haar boek Jij zegt het. Ruim 1500 jongeren uit Nederland, Vlaanderen, Suriname, Aruba en Curaçao brachten hun stem uit voor de literaire jongerenprijs van het Nederlandse taalgebied. Palmen nam de prijs in Antwerpen in ontvangst, in het bijzijn van duizend scholieren, de juryleden van De Inktaap. Haar boek was de absolute favoriet. Het won in 2016 de Libris Literatuur Prijs. Jij zegt het gaat over de in 1998 overleden schrijver Ted Hughes. Hij kijkt terug op zijn huwelijk met dichteres Sylvia Plath, dat in 1963 eindigde met de zelfmoord van Plath. De scholieren konden stemmen op de keuze van de jury's van de ECI Literatuurprijs, de Fintro Literatuurprijs, de Libris Literatuur Prijs en de nominatie uit het Nederlandstalige deel van de Cariben. Genomineerden: Het hout van Jeroen Brouwers (ECI Literatuurprijs 2015) Fansi's stilte van Tessa Leuwsha (Caribische nominatie) Malva van Hagar Peeters (Fintro Literatuurprijs 2016) Jij zegt het van Connie Palmen (Libris Literatuur Prijs 2016)

In het juryrapport prijzen de scholieren Palmen, om haar unieke, spectaculaire stijl, waarmee ze de lezer "inpalmt". "Zoveel meer dan een biografie over bekende mensen (...) de ultieme ode aan de liefde," is een van de commentaren. "Connie Palmen heeft met dit boek een snaar bij ons geraakt met het gevolg dat we zelf op zoek zijn gegaan naar werken van Ted Hughes en Sylvia Plath." Op een feestelijke bijeenkomst werden alle genomineerden voorgesteld en geïnterviewd door de scholieren. Daarnaast verdedigden de lezers hun keuze in een debat. De Inktaap wordt sinds 2002 uitgereikt. Vorige winnaars zijn A.F.Th. van der Heijden, Robert Vuijsje, Dimitri Verhulst, Tom Lanoye, Ilja Leonard Pfeijffer en Harry Mulisch. Tommy Wieringa won de prijs in 2014 voor Dit zijn de namen. "Dat jongeren een roman als deze lezen, begrijpen en waarderen, is een serieuze bekroning", zei hij bij de prijsuitreiking.

Knack, 16 mrt 2017

Connie Palmen wint De Inktaap 2017 15/03/17 om 16:15 - Bijgewerkt om 16:14 Bron: Belga

De Nederlandse schrijfster Connie Palmen wint dit jaar De Inktaap, een literaire prijs waarvoor enkel scholieren mogen stemmen, met "Jij zegt het".

De prijs werd uitgereikt in kunstencampus deSingel in Antwerpen. 1.500 scholieren uit Vlaanderen, Nederland, Suriname, Aruba en Curaçao brachten hun stem uit. "Jij zegt het" vertelt het verhaal van het beroemde schrijverskoppel Ted Hughes en Sylvia Plath vanuit het perspectief van Hughes, die in het boek terugkijkt op de zelfmoord van Plath in 1963 en de impact daarvan op de rest van zijn leven en het beeld dat de buitenwereld van hem kreeg. Palmen won er eerder ook al de Libris Literatuurprijs mee. De vele jongeren die samen de jury vormden, loven Palmen voor haar "eigen, unieke stijl" en haar boek als "zoveel meer dan een biografie van bekende mensen.. de ultieme ode aan de liefde". Palmen raakte volgens de jongeren zodanig een gevoelige snaar dat de lezers nadien zelf op zoek gingen naar werken van Hughes en Plath. Connie Palmen lost op de erelijst van De Inktaap de Vlaming Stefan Hertmans ("Oorlog en terpentijn") af. Eerder wonnen ook onder meer Ilja Leonard Pfeijffer, A.F.Th. van der Heijden en Tom Lanoye de prijs al. Dit jaar waren naast Palmen ook Jeroen Brouwers, Tessa Leuwsha en Hagar Peeters genomineerd.

DeMorgen, 16 mrt 2017

Jongeren vinden 'Jij zegt het' van Connie Palmen beste boek article/author.html 15-03-17, 17.25u - Jan Debackere

Connie Palmen is blij met De Inktaap voor haar boek 'Jij zegt het'. ©Sigrid Spinnox / article/top-media.html

Connie Palmen heeft de literaire jongerenprijs De Inktaap gewonnen. 1.500 scholieren uit Nederland, Vlaanderen, Suriname, Aruba en Curaçao verkozen haar roman Jij zegt het tot hun absolute favoriet. includes/general/share-horizontal.html includes/general/share-horizontal.html Vier boeken maakten nog kans op De Inktaap: Het hout van Jeroen Brouwers, Fansi's stilte van Tessa Leuwsha (Caribische nominatie), Malva van Hagar Peeters en Jij zegt het van Connie Palmen. De jongeren tussen 15 en 18 jaar die in de jury zaten, kozen uiteindelijk voor Palmen, die de prijs deze namiddag ontving in deSingel in Antwerpen in het bijzijn van duizend scholieren. "Connie Palmen heeft met dit boek een snaar bij ons geraakt met het gevolg dat we zelf op zoek zijn gegaan naar werken van Ted Hughes en Sylvia Plath", luidde het in een van de juryrapporten. Of ook nog: "De grote kracht van Connie Palmen is dat je door haar manier van schrijven meteen wordt ingepalmd." Ook luidde het dat "Jij zegt het alle anderen heeft overtroffen dankzij het prachtige verhaal, beschreven in een spectaculaire stijl". De Inktaap stimuleert de uitwisseling tussen leerlingen, docenten en scholen in het Nederlandse taalgebied met betrekking tot Nederlandstalige literaire werken. Het is een initiatief van de Taalunie, Canon Cultuurcel van het Departement Onderwijs en het departement Cultuur van het ministerie van de Vlaamse Gemeenschap en Stichting Lezen Nederland. De Inktaap wordt in Vlaanderen uitgevoerd door Villanella en Jeugd en Poëzie. (JDB)

De Standaard, 16 mrt 2017

Inktaap voor Connie Palmen Nederlandstalige scholieren vinden ‘Jij zegt het’ van Connie Palmen de beste roman.

Connie Palmen. imageglobe

Connie Palmen heeft de literaire jongerenprijs De Inktaap gewonnen. Ruim 1.500 scholieren uit Nederland, Vlaanderen, Suriname, Aruba en Curaçao riepen haar roman Jij zegt het uit tot hun favoriet. Voor De Inktaap lezen scholieren van vijftien tot en met achttien jaar elk jaar vier boeken. Drie daarvan wonnen respectievelijk de ECI Literatuurprijs, de Fintro Literatuurpijs en de Libris Literatuur Prijs. Het vierde boek is een Caribische nominatie. Jij zegt het (Libris Literatuur Prijs 2016) haalde het van Het hout van Jeroen Brouwers (ECI Literatuurprijs 2015), Fansi’s stilte van Tessa Leuwsha (Caribische nominatie) en Malva van Hagar Peeters (Fintro Literatuurprijs 2016). In Jij zegt het schetst Palmen de stormachtige en tragische liefde tussen het schrijverskoppel Ted Hughes en Sylvia Plath, die zich in 1963 van het leven beroofde. Palmen vertelt het verhaal vanuit de ogen van Ted Hughes, die in 1998 overleed. In de juryrapporten prijzen de scholieren Palmen onder meer voor haar ‘eigen, unieke stijl’. Een van de rapporten noemde het ‘zoveel meer dan een biografie over bekende mensen’ en sprak zelfs over ‘de ultieme ode aan de liefde’. Een andere groep scholieren noteerde dat het boek hen aanspoorde om het werk van Hughes en Plath te gaan lezen. Vorig jaar ging De Inktaap naar Oorlog en terpentijn van Stefan Hertmans. (cdl)

De Tijd, 16 mrt 2017

WPG, 16 mrt 2017

Connie Palmen wint Inktaap 2017 Tijdens de feestelijke slotmiddag in deSingel te Antwerpen is vanmiddag De Inktaap 2017 uitgereikt aan Connie Palmen voor haar roman Jij zegt het. De roman werd door ruim 1.500 scholieren uit Nederland, Vlaanderen, Suriname, Aruba en Curaçao uitgeroepen tot de absolute favoriet. De Inktaap is dé literaire jongerenprijs van het Nederlandse taalgebied, waarbij leerlingen uit Nederland, Vlaanderen, Suriname, Curaçao en Aruba worden geconfronteerd met de keuze van de jury’s van de ECI Literatuurprijs, de Fintro Literatuurprijs, de Libris Literatuur Prijs én de nominatie uit het Nederlandstalige deel van de Cariben. Connie Palmen is, na A.F.Th. van der Heijden, Robert Vuijsje, Dimitri Verhulst, Tom Lanoye, Ilja Leonard Pfeijffer en Harry Mulisch de eerste vrouwelijke auteur die de prijs in de wacht sleept. In het juryrapport prijzen de scholieren Palmen, om haar unieke, spectaculaire stijl, waarmee ze de lezer “inpalmt”. “Zoveel meer dan een biografie over bekende mensen (…) de ultieme ode aan de liefde,” is een van de commentaren. “Connie Palmen heeft met dit boek een snaar bij ons geraakt met het gevolg dat we zelf op zoek zijn gegaan naar werken van Ted Hughes en Sylvia Plath.” Voor De Inktaap 2017 waren genomineerd: Het hout van Jeroen Brouwers (ECI Literatuurprijs 2015) Fansi’s stilte van Tessa Leuwsha (Caribische nominatie) Malva van Hagar Peeters (Fintro Literatuurprijs 2016) Jij zegt het van Connie Palmen (Libris Literatuur Prijs 2016) Meer informatie vind je hier en hier.

Taaluniversum, 16 mrt 2017

Connie Palmen wint De Inktaap 2017 15/03/2017

Op woensdag 15 maart ontving Connie Palmen de literaire jongerenprijs De Inktaap. Haar roman Jij zegt het werd door ruim 1.500 scholieren uit Nederland, Vlaanderen, Suriname, Aruba en Curaçao uitgeroepen tot absolute favoriet. Connie Palmen ontving de prijs in deSingel te Antwerpen in het bijzijn van duizend scholieren, de juryleden van De Inktaap. Voor de literaire jongerenprijs De Inktaap lezen scholieren van 15 tot en met 18 jaar jaarlijks vier boeken. Drie daarvan wonnen respectievelijk de ECI Literatuurprijs, de Fintro Literatuurpijs en de Libris Literatuur Prijs. Het vierde boek is een Caribische nominatie. De afgelopen maanden lazen en beoordeelden ruim 1.500 leerlingen uit Nederland, Vlaanderen, Suriname, Aruba en Curaçao de vier genomineerde boeken. De Inktaap stimuleert de uitwisseling tussen leerlingen, docenten en scholen in het Nederlandse taalgebied met betrekking tot Nederlandstalige literaire werken. Voor De Inktaap 2017 waren genomineerd: Het hout van Jeroen Brouwers (ECI Literatuurprijs 2015)  Fansi's stilte van Tessa Leuwsha (Caribische nominatie)  Malva van Hagar Peeters (Fintro Literatuurprijs 2016)  Jij zegt het van Connie Palmen (Libris Literatuur Prijs 2016) Een greep uit de juryrapporten van de jongeren op Jij zegt het: 'Deze Nederlandse capteert menig lezer met haar eigen, unieke stijl.' 'De grote kracht van Connie Palmen is dat je door haar manier van schrijven meteen wordt ingepalmd.' 'Jij zegt het heeft alle anderen overtroffen dankzij haar prachtige verhaal, beschreven in een spectaculaire stijl' 'Zoveel meer dan een biografie over bekende mensen (...) de ultieme ode aan de liefde.' 'Een boek uit het leven, en over het leven, in zijn mooiste en tegelijk meer pijnlijke vorm.' 'Connie Palmen heeft met dit boek een snaar bij ons geraakt met het gevolg dat we zelf op zoek zijn gegaan naar werken van Ted Hughes en Sylvia Plath.' De prijs werd uitgereikt tijdens de feestelijke slotdag in deSingel te Antwerpen. Op de slotdag werden de genomineerde auteurs voorgesteld en geïnterviewd door de scholieren. Daarnaast verdedigden de jonge lezers hun keuze in een spannend debat en konden ze deelnemen aan allerlei literaire activiteiten. De fanfare Die Verdammte Spielerei verwelkomde de leerlingen. Stan Lee Cole sloot de slotdag af met een warme, muzikale noot. De presentatie was in handen van Isolde Hallensleben, Oscar Kocken en Marc Verstappen. De Inktaap is een initiatief van de Taalunie, Canon Cultuurcel van het Departement Onderwijs en het departement Cultuur van het Ministerie van de Vlaamse Gemeenschap en Stichting Lezen Nederland. De Inktaap wordt uitgevoerd door Villanella en Jeugd en Poëzie in Vlaanderen, Passionate Bulkboek in Nederland en de Taalunie in Suriname en op Aruba en Curaçao. Met dank aan Uitgeverij Prometheus, Uitgeverij De Bezige Bij, Uitgeverij Atlas Contact en deSingel.

Boekblad, 16 mrt 2017

GVA, 17 maart 2017

Luminous Dash, 18 mrt 2017

THURSTON MOORE Antwerpen, De Studio (14/03/2017) In een sjiek Antwerps cultuurcentrum waar ik nog nooit geweest zou vanavond Thurston Moore samen met Dennis Tyfus en Cameron Jamie optreden en de sfeer voelde voor mij algeheel wat raar aan, op zo’n high-brow optreden. Dan maar vanvoor gaan staan met mijn concert-metgezel en wachten op het voorprogramma Miaux, die uiteindelijk opkwam tegen een achtergrond van een Dennis Tyfus tekening die geprojecteerd werd. Het enige wat ze nodig had was een CASIOkeyboard en toen ik haar witte slangenhuid-laarzen zag moest ik fronsen van geluk. De muziek die Miaux bracht gaf mij een vacuümgevoel, alsof er in het hele universum alleen maar de synthlines op dit keyboard te horen was voor eventjes. Ik zou iets willen schrijven van “clevere synthlines wisselden af met…” maar er was gewoon niets anders, en precies dat maakte het optreden zo cool. In zijn soberheid is de muziek van Miaux het sterkst. Beats of andere instrumentatie had dit al snel saaier gemaakt! En dan Thurston Moore! De hele set was een improvisatie waarbij Thurston feedback maakte en met zijn ogen toe noten op zijn gitaar ramde. Dennis Tyfus en Cameron Jamie hielden het allebei bij roepen in micro’s en draaien aan effectbakjes,

of prutsen met cassetterecorders. Het bracht een fantastisch kabaal voort waarmee ik nu grote moeite heb om het mij te herinneren omdat ik simpelweg geen enkel referentiekader of houvast had, en zo voelde het ook tijdens de show. Elke minuut was een overrompeling en al was het niet echt muzikaal, het was wel straf en heel cool¸ als je wat lawaai verdragen kan. Wat is er cooler dan met 2 bevriende kunstenaars op een podium kruipen en 3 kwartier (langer of korter kan ook…) teringherrie maken? En mensen die daar naar komen kijken met ogen als ondertasjes en kopschudden bij elk greintje groove dat je er insteekt? Rond de helft van het optreden begaf Thurston zijn gerief het even waardoor ze hun raaskallen eventjes staakten. Ze begonnen weer met iets van pokdalige beatbox, verzorgd door Cameron Jamie, waar ze dan een hele lange tijd over konden blaffen, riffen en schreeuwen. Na die bak noise was er nog een bisnummer dat essentieel hetzelfde was als alles ervoor, alleen kwam er nog een oude man bij op het podium die rook naar een bejaarde asbak uit een café. Meneer kreeg een microfoon en bracht interessante toevoegingen als “OOEWAAH!” aan de set. Aan het einde van het concert naar mijn maat gekeken en een “what the fuck” uitgewisseld. Beter had ik het niet kunnen indenken: een half uurtje melancholische keyboard geluidjes en onbepaalde tijd lang scheurend lawaai in de maag gesplitst krijgen. En dan afsluiten met het schone Scheldt in de oogkassen… JEFFREY PRUTKLUCHT De Studio

De Morgen, 22 mrt 2017

Fuzz, 23 mrt 2017

Oaktree expo sluit visuele luik van zijn ‘Dust’ EP •

EVENT

Begin februari lanceerde Adriaan de Roover, het gezicht achter Oaktree, een visueel verlengstuk voor zijn laatste EP, genaamd Dust. Tijdens de expo op 8 en 9 april 2017 in DE Studio in Antwerpen zijn de werken nu voor een laatste keer te bewonderen. Zeven kunstenaars - waaronder architecten, fotografen, illustratoren en grafische vormgevers - werden uitgenodigd om een beeldend werk te maken voor één van de nummers op Dust.

Deze werken werden verzameld in een achtste werk: een digitale choreografie van beeld- en geluidsmateriaal, waar een bezoeker zich doorheen kan manoeuvreren, en die zich over een tijdspanne van twee maanden ontplooit. Inmiddels valt de virtuele ruimte langzaam uit elkaar om te verdwijnen en niet meer terug te keren. De werken zijn van de hand van Anna Rubbens, Raf Geysen en Bernhard Dal-Bianco, Jonathan Lichtfeld, Agathe Danon, Gerd de Kinderen, Big Mistake en Natché. Op zaterdag 8 april kan je Oaktree live aan het werk zien in DE Studio vanaf 20u30 met aansluitend ook de expositie. Op zondag 9 april kan je er van 12 tot 18u terecht voor de expositie en een optreden van Monomono. Wie er op zaterdag 8 april graag bij is, moet wel tickets bestellen via de website.

Bill, 23 mrt 2017

Een gouwe ouwe combo in DE Studio: muziek en kunst Oaktree meets 7 artists DE Studio 08 tot 09 apr 2017 Oaktree altijd al eens live aan het werk willen zien? Dan is dit hét moment. Vorig jaar bracht Antwerpenaar Adriaan de Rover, de man achter Oaktree, de EP Dust uit. Zaterdag 8 april treedt de Antwerpse artiest live op in DE Studio én stelt hij het visuele verlengstuk van die EP voor.

Adriaan De Rover weet dat kunst en muziek elkaar perfect aanvullen, daarom gaf hij zeven kunstenaars carte blanche. De architecten, fotografen, illustratoren en grafische vormgevers brachten zeven kunstwerken tot leven. Voor ieder nummer één. De creaties zijn van de hand van Anna Rubbens, Rag Geysen & Bernhard Dal Bianco, Jonathan Lichtfeld, Agathe Danon, Gerd de Kinderen, Big Mistage en Natch. Tijdens de expo in DE Studio kan je de werken nog een laatste keer bewonderen met een op maat gemaakte soundscape.

Da Music, 24 mrt 2017

Luminous Dash, 24 mrt 2017

Oaktree sluit visueel luik af met een expo. Begin februari lanceerde Adriaan de Roover, het gezicht achter Oaktree, een visueel verlengstuk voor zijn laatste EP Dust. Zeven kunstenaars – waaronder architecten, fotografen, illustratoren en grafische vormgevers – werden uitgenodigd om een beeldend werk te maken voor één van de nummers op Dust. Deze werken werden verzameld in een 8ste werk: een digitale choreografie van beeld- en geluidsmateriaal, waar een bezoeker zich doorheen kan manoeuvreren, en die zich over een tijdspanne van twee maanden ontplooit. Inmiddels valt de virtuele ruimte langzaam uit elkaar om te verdwijnen en niet meer terug te keren. Tijdens de expo op 8 en 9 april 2017 in De Studio te Antwerpen zijn de werken voor een laatste keer te bewonderen, in hun oorspronkelijke fysieke vorm met werk van Anna Rubbens, Raf Geysen & Bernhard Dal-Bianco, Jonathan Lichtfeld, Agathe Danon, Gerd de Kinderen, Big Mistake en Natché. Programma: Zaterdag 8 april, 20u30-24u: Oaktree Live in DE Studio in Antwerpen met aaneensluitend expositie & Leave Us At Dawn, ook in het thema van vergankelijkheid. (tickets) Zondag 9 april, 12-18u: Expositie + optreden Monomono (gratis) INFO & TICKETS: http://www.destudio.com

29 mrt 2017

De Standaard, 29 mrt 2017

DS Weekblad, 1 april 2017

GVA, 4 april 2017

ATV, 5 april

Knack Focus, 5 april

GVA, 6 april

StuBru, 6 april

De Morgen, 6 april 2017

Luminoush Dash, 10 april 2017

OOR magazine, 10 april 2017

Luminoush Dash, 13 april

Luminoush Dash, 13 april 2017

De Standaard, 15 april 2017

GVA, 19 april 2017

De Morgen, 25 april 2017

Radio 1, 26 april 2017

Luminous Dash, 26 april 2017

De RedacRe, 26 april 2017

Knack Focus, 26 april 2017

Humo, 27 april 2017

BN De Stem, 27 april 2017

2 mei 2017

daMusic, 4 mei 2017

De RedacRe, 17 mei 2017

Knack Focus, 17 mei 2017

Chase, 18 september 2017

Cu^ng Edge, 9 oktober 2017

Luminous Dash, 11 oktober 2017

De Morgen, 11 oktober 2017

De Morgen, 12 oktober 2017

daMusic, 13 oktober 2016

VerRgo, 16 oktober 2017

Atv, 20 oktober 2017

Krant van West-‐vlaanderen, 20 oktober 2017

GVA, 20 oktober 2017

De Standaard, 21 oktober 2017

Het Nieuwsblad, 21 oktober 2017

daMusic, 22 oktober 2017

Humo, 23 oktober 2017

Het Laatste Nieuws, 23 oktober 2017

25 oktober 2017

This is Antwerp, 25 oktober 2017

Knack Focus, 25 oktober 2017

Knack Focus, 27 oktober 2017

Het Laatste Nieuws, 26 oktober 2017

De Morgen, 30 oktober 2017

De Standaard, 30 oktober 2017

RootsRme.be, 6 november 2017

Knack Weekend, 7 november 2017

Luminous Dash, 8 november 2017

Het Nieuwsblad, 10 november 2017

GZA, 10 november 2017

Cu^ng Edge, 12 november 2017

Stad Antwerpen, 15 november 2017

Knack Focus, 15 november 2017

De Standaard, 18 november 2017

Luminous Dash, 22 november 2017

Deze Week, 22 november 2017

De Morgen, 23 november 2017

GVA, 24 november 2017

Klara, 24 november 2017

25 november 2017

De Standaard, 25 november 2017

De Zondag, 26 november 2017

GVA, 26 oktober 2017

De Morgen 27 november 2017

27 november 2017

Humo, 28 november 2017

Knack Focus, 28 november 2017

Deze Week, 29 november 2017

GVA, 30 november 2017

DS Weekend,

BLOG uit de community, 1 december 2017

GVA, 4 december 2017

De Standaard, 4 december 2017

De Morgen, 10 december 2017

GVA, 10 december 2017

DS Weekend

De Standaard,

GVA,