Uroborosfanzine 2

Page 1

Fan zine cul tur a

alicia G e ld a t i ap c a ld

Uroboros Sa

n ti a

Nยบ.02 go de Co m p

la e t os


Carta de presentación **** No Barco “Uroboros” imos todos os mariñeiros e mariñeiras. Tódolos amigos: os que saímos do porto-base, mais os que foron embarcando de a pouquiño... Imos navegando, co vento a favor... Non sabemos onde imos, mais tampouco é algo que nos preocupe : estamos ben, surcando augas azuis, recibindo a brisa na face... co pelo alborotado polo vento... De noite, deitámonos sobre as mantas, en cuberta... e observamos o Ceo... todo ese enorme campo sementado con estrelas... Fitamos prá Lúa, sexa cal sexa a fase que estea atravesando... Mirámola, e ela, nos mira a nós... Hai algún que ata lle chisca un ollo... Cando alguén, de entre todos, quere chegar á Lúa, xa sabe o que debe facer: Subir con xeito e tino ao máis alto do pao maior e unha vez alí, deixar a cabeciña repousar no colo da Lúa, sen esquencerse de termar forte do mastro pra non caer… É ben sabido que, despois de chegar á Lúa, e descansar no seu colo, un vaise iluminado e tranquilo... coma un lúcido sonámbulo en flor... Dende aquí queremos saudar e rendir tributo, a dous grandes mestres, recentemente finados: Paco de Lucía, e Gabriel García Márquez. Siguen con nós, facéndonos sentir 2

e abraiándonos coa marabilllosa arte que nos deixaron... : “ Terminaron por conocerse tanto, que antes de los treinta años de casados eran como un mismo ser dividido, y se sentían incómodos por la frecuencia con la que se adivinaban el pensamiento sin proponérselo, o por el accidente ridículo de que el uno se anticipara en público a lo que el otro iba a decir. Habían sorteado juntos las incomprensiones cotidianas, los odios instantáneos, las porquerías reciprocas y los fabulosos relámpagos de gloria de la complicidad conyugal. Fue la época en que se amaron mejor, sin prisa y sin excesos, y ambos fueron mas conscientes y agradecidos de sus victorias inverosímiles contra la adversidad. La vida había de depararles todavía otras pruebas mortales, por supuesto, pero ya no importaba: estaban en la otra orilla.” El amor en los tiempos de cólera (fragmento). (G. G. Márquez) Paco de Lucia - Entre dos Aguas http://youtu.be/0o8vszqVL2U Sentimos que la espera haya sido tan larga, ¡¡ya teneis aquí el número 2 de Uroboros!!, esperamos que os guste por lo menos tanto como el anterior. ** (.... Esta é a maneira que propoño ó meu compi de fanzine, e a todos os uroborenses, pra chegar á Lúa... ) ** Silvia Alfonso. “11 maneras de llegar a la LUNA” : Texto e ilustracións de Augusto Metztli. -tazalunarbooks.com-


STAFF Dirección

Silvia Alfonso Labandeira Miguel Rodríguez Taboada

Dirección artística

Miguel Rodríguez Taboada

Axudante artística

Silvia Alfonso Labandeira

Colaboran neste número Fundación Museo Granell Intres Teatro Merlo Branco producións IMPROsentables Hervor e Fervor Bar Zamo Tamay Otero Rodríguez Hnos Susana Martínez Adrián Fernández Carlos Pardo Carlos Antonio Pereira Diz Maika Sánchez Jesús Fagundez Diaz Soghi Juan d´Hermida Daniel Pregal Cadenas Silvia Alfonso Labandeira Martín Figueira Pérez IMPROsentables Hervor e Fervor Bar Pilar Pallín Marisa Candal Manuel González Fernández de Tejada Miguel Rodríguez Taboada Patricia Ares

Sue Rainbow Sonsoles Mosteiro Adolfo Rodríguez Taboada Casti Francisco Barreira Vázquez Juan Seoane Augusto Metztli Inés Estévez Silvia Justo Fernandez Gabriel Romero de Ávila Fernando Prado Javier López “Lope” Alexandre Fernández Elda Caridad Carlos Asorey Marthazul Annabel Werbrouck Elia Pombo Xabier Martínez Francisco Javier González Chapela OjOvo Xose Rivada Teresa G. Matt Smith

Agradecementos especiais

Alicia B. López Gallego (O Sombreiro de Merlín) Cris & Ramón (Hervor & Fervor Bar)

3


Sumario Carta de presentación 02 Staff 03 Axenda Cultural 08 Las Barviñés 12 Zamo Tamay Otero Rodríguez Hnos 14

Otero Rodríguez Hnos

Agachada na alma 16 Susana Martínez Metamorfosis 18 Adrián Fernández Ciao! 20 Carlos Pardo El asno más insigne 22

Carlos Antonio Pereira Diz

S.t. 24 Maika Sánchez Presentación de Con sal y arena 26

Jesús Fagundez Diaz

Lágrimas

4

Soghi

28


Lluvia 30

Soghi

Enjambre 32

Daniel Pregal Cadenas

La Brújula 34 Silvia Alfonso Labandeira Diario dun vencido 36

Martín Figueira Pérez

IMPROsentables 40

Hervor e Fervor Bar

Cociñando Tentacións. Rocas de chocolate especiado 42

Pilar Pallín

O que me fala Marisa na madrugada... 44 Marisa Candal Hacia el Campo de las Estrellas (1 de 3)

Manuel González Fernández de Tejada

50

Sesion Vermut

58 Hervor e Fervor Bar

Laberintos

60 Miguel Rodríguez Taboada

Un lugar en el mundo 66

Patricia Ares

Cotidiano

72 Sonsoles Mosteiro 5


Los Hijos del Nuevo Mundo 74

Adolfo Rodríguez Taboada

“La Vieja Sirena” de José Luis Sampedro

Francisco Barreira Vázquez

78

Poema 80

Juan Seoane

Andrés Suárez en Teixeiro 82

Inés Estévez

Mandalas 92

Silvia Justo Fernadez

Cata de viños 94

Hervor e Fervor Bar

Felices 96

Gabriel Romero de Ávila

Ornitorrincus Anatilus 98

Patricia Ares

Una habitación de hotel

100

El jardín de los egos

102

El último tren

104

Stop Telebasura Jacobo Prieto

110

Javier López “Lope” Francisco Barreira

Elda Caridad

6


O home da chave

112

Sueño

114

Extrait de la série “La rupture”...

116

S. t.

118

Miel de Valeria Golino

120

DevilFanzine1 - levDropinletters

122

Carlos Asorey

Canción de Javier López “Lope” Annabel Werbrouck Elia Pombo

Francisco Javier González Chapela

OjOvo Tener un hijo, plantar un árbol y... Gabriel Romero de Ávila

126

Flor para ela

128

Tierra

130

Semana del libro

132

Xose Rivada Teresa G.

Museo Fundación Eugenio Granell

Aquí dentro hay un secreto para héroes

Silvia Alfonso y Augusto Metztli

Te espero

Miguel Rodríguez Taboada

136

144 7


Axenda 12/05

Maio

Cultural

ao

18/05

ón i c a d Fun useo M ell Gran

Xornadas de portas abertas. A semana adica-

Axenda Cultural

Maio

da ao Día Internacional dos Museos Fundación-Museo Granell Santiago de Compostela, A Coruña

O Museo Fundación Eugenio Granell, propón unha xornada de portas aber-

Intres Teatro

14/05

11:30h e 12:30h

Pesdelán Mini

Olga Abad BPM de Pontecesures Pontecesures, Pontevedra Entrada de balde

Merloco Bran ións c produ

23/05 21h

- Tentemozo,

Auditorio Municipal de Vigo, Pontevedra. Entrada: 7€, venda telemática, 902 504 500 e despacho de billetes. Aforo limitado. Organiza: Concello de Vigo. Colabora: AGADIC (Rede Galega de Teatros e Audi8 torios 2014)

Merloco Bran ións c produ (obradoiro)

CEIP Santiago de Oliveira Ponteareas, Pontevedra Acceso restrinxido (pais, nais e alumn@s)

O Soño do Rato

Os Cempés

16/05

24/05

Merloco Bran ións c produ

Cantata Vernácula

A Casa das Crechas Santiago de Compostela, A Coruña Entrada: pendente de confirmación Aforo limitado


tas con motivo da celebración do Día Internacional dos museos, polo que os visitantes poderán visitar as diferentes exposcións, así como o acceso gratuíto as distintas instalacións.

¿COLECCIONAMOS?

Miniproxecto colectivo consistente en dúas actividades estreitamente relacionadas:

1. Visitas guiadas aos almacéns e Photocall.

EXPOSICIÓN de Ana Gesto. 15 de maio ás 20:00h. Conferencia “Diego Velázquez. Diario íntimo dun cabaleiro de Santiago” de Francisco Singul. 14 de mayo a las 20:00h. https://www.facebook.com/ fundacioeugeniogranell?fref=photo

2. Exposición: ¿Coleccionamos? Do 20 ao 25 de maio no Lucernario do Museo Fundación

17/05

Merloco Bran ións c produ

IMPROsentables

Cantata Vernácula

Mes das Letras Galegas de Noia Noia, A Coruña Entrada: pendente de confirmación Aforo limitado Organiza: Liceo de Noia

25/5 18h

Mamá Cabra

22/05

MerlocOo IBMrPanRcbilóens s psreondtua

no Liceo

Merloco Bran ións c produ

Teatro Jofre Ferrol, A Coruña Entrada: 5€, na taquilla do teatro e online Aforo limitado Organiza: Concellos de Ferrol

Improvisación teatral.

Hervor e Fervor (ao lado da Bodeguilla de San Roque) cada 15 días Entrada de balde Aforo limitado.

30/05 11:30

Pesdelán Mini

Merloco Bran ións c produ (obradoiro)

Centro Residencial Docente de A Coruña en Culleredo Acceso restrinxido (pais, nais e alumn@s)

9


Xunio

Axenda Cultural

12/06

IMPRbOles senta

IMPROsentables

Axenda Cultural

23/06 19h

Improvisación teatral.

Xunio Merloco Bran ións c produ

Hervor e Fervor (ao lado da Bodeguilla de San Roque) cada 15 días Entrada de balde Aforo limitado.

26/06

IMPRbOles senta

Mamá Cabra

IMPROsentables

Anfiteatro do Parque da Igrexa de Cambre Cambre, A Coruña Entrada de balde Organiza: Concello de Cambre Colabora: AGADIC (Cultura no Camiño 2014).

Hervor e Fervor (ao lado da Bodeguilla de San Roque) cada 15 días Entrada de balde Aforo limitado.

Bicos de Música

08/07

Merloco Bran ións c produ

Improvisación teatral.

12/07

IMPRbOles senta

Mamá Cabra

IMPROsentables

Festas do Carme, Auditorio de San Cibrao San Cibrao, Lugo Entrada de balde

Hervor e Fervor (ao lado da Bodeguilla de San Roque) cada 15 días Entrada de balde Aforo limitado.

Patatín Patatán

10

Improvisación teatral.


13/06

Intres Teatro

Cantata Vernácula

Olga Abad

Liceum, O Porriño, Pontevedra. Entrada: pendente de confirmación Aforo limitado

O Soño do Rato BPM de Rianxo Rianxo, A Coruña Entrada de balde

04/07

Merloco Bran ións c produ

Os Cempés - Tentemozo

Pazo da Peregrina, Bertamiráns, Ames Entrada de balde Organiza: Concello de Ames Colabora: AGADIC (Cultura no Camiño 2014).

19/07

21/06

Merloco Bran ións c produ

Merloco Bran ións c produ

06/07 14h

Merloco Bran ións c produ

Cantata Vernácula A Nova Troba Truana

Capela de San Bartolomeu do Burgo, Lugo. Entrada de balde Aforo limitado. Organiza: Concello de Lugo Colabora: AGADIC (Cultura no Camiño 2014)

Xulio

Axenda Cultural

Os Cempés - Tentemozo Festas do Carme San Cibrao, Lugo Entrada de balde

Axenda Cultural

Xulio 11


Ilustración inédita de Zamo Tamay firmada como Zamora. Proximamente las viñetas de bar para copas con humor...Barviñés estarán en Santiago de Compostela, ino te las puedes perder!

12


13


Www.oterorodriguez.com - ¿Qué ofrecemos? Os ofrecemos un vídeo documental del día de vuestra boda. Para ello, grabamos los acontecimientos del día tal y como ocurren, sin añadirle ningún tipo de artificio. Podéis consultar las fechas disponibles en la página Contacto. - Nos gusta vuestro trabajo, pero nos parecéis caros. Sentimos realmente que penséis así. Tenéis que tener en cuenta que el material con el que trabajamos no nos toca en los paquetes de cereales del desayuno, y cuesta mucho dinero. El material profesional es un material muy caro, creednos. Además de comprar material (y su mantenimiento) tenemos que destinar fondos para los trayectos, para nuestra seguridad social, y cómo no, para pagar impuestos. Por eso emitimos facturas de todos nuestros trabajos. Dentro de los gastos que origina una boda, creemos sinceramente que cuando veáis nuestros trabajos pensaréis que os merecerá la pena contratarnos para vuestro día. - Duración de los vídeos. Depende de cada boda, normalmente sin hinchar artificialmente el contenido podemos situarlo en torno a la media hora. Pueden ser 20 o pueden ser 40 minutos. Eso es lo que dura después de muchas horas 14

de grabación y muchas más horas de edición. Si estáis buscando vídeos al peso ya os decimos que no somos lo que buscáis. Porque nada de lo que os hemos mencionado anteriormente os durará toda la vida, en cambio vuestro vídeo de boda sí que lo hará. No vendemos minutos de vídeo, vendemos CALIDAD de vídeo. - Grabar a la gente comiendo. Definitivamente no. Al igual que tampoco grabamos a la gente en el cuarto de baño. Si habéis llegado hasta nuestra web es porque entendemos que os gusta nuestro estilo, y en él no hay sitio para el mal gusto. Nos desmarcamos completamente de los roles establecidos mayormente por gente ajena al mundo del vídeo. Esta pregunta está relacionada directamente con la anterior. Nosotros no hinchamos artificialmente la duración del vídeo con planos innecesarios y de mal gusto. - Tiempo de entrega del vídeo. Pues depende un poco de la agenda que tengamos. Lo que tenemos claro es que por entregar antes un vídeo no le vamos a dedicar menos tiempo que al resto. El proceso de edición, montaje y etalonaje es el proceso más laborioso en una producción de vídeo. De cualquier


info@oterorodriguez.com manera, nuestra media de entrega está entre los 3 y 4 meses, si bien se puede alargar dependiendo de la complejidad del proyecto. - Los brutos del vídeo. Tenéis que tener en cuenta que son muchas horas de grabación las que dedicamos a cada boda; nos gusta eliminar el material sobrante lo antes posible porque conlleva mucho espacio de almacenamiento en nuestros sistemas de backup y es un sobrecoste que no estamos dispuestos a asumir. Entendemos que en vuestro vídeo recogeríamos los mejores planos, los mejores momentos y el resto estaría de más. Aún así, podríamos hablarlo. - Algunas sugerencias. Todo lo que se os ocurra. Aquí podéis encontrar algunas ideas que podrían completar mejor vuestro vídeo final: Save the date (Reserva la fecha): En vez de enviar las típicas invitaciones de boda a vuestros invitados, podéis enviar una video-invitación, para que lo puedan ver a través de internet en el televisor, móvil, tablet, ordenador... Love story: La historia de cómo os conocisteis pero ficcionada. O también puede ser simplemen15

te una sesión de vídeo grabada a modo de historia, similar a las posbodas que realizan los fotógrafos, para tenerla de recuerdo en el dvd y/o proyectarla el día de vuestra boda. - Desplazamiento y cena. Si la boda es en cualquier punto de Galicia no cobramos nada a mayores del pack contratado, a no ser que entre las casas de los novios (u hotel) y la iglesia y el restaurante haya más de 50 kilómetros de distancia. Si es fuera de Galicia, tendríamos que cobrar un plus de kilometraje, y en el caso de tener que hacer noche fuera de casa, tendríamos que tener un alojamiento. En cuanto a la comida, debéis comprender que solemos trabajar de media unas 12 horas desde que salimos de casa hasta que volvemos a ella, así que un tentempié no nos viene mal, en ningún caso queremos el plato de la boda. Nosotros vamos a trabajar a la boda, no como invitados. - Preferencias por los fotógrafos. Mientras sean profesionales en su trabajo y no interrumpan el nuestro, no tenemos ningún problema en trabajar con quien sea. Nos gusta pensar que tratamos con profesionales, pero siempre y ante todo, con personas.


Agachada na alma Susana MartĂ­nez

16


http://youtu.be/bdbCAbf-a98 Susana Martínez con Gabriel Peso Agachada na alma, canción compuesta música y letra por Susana Martínez, interpretada en directo para la Televisión de Galicia. Piano + voz en directo.

17


Metamorfosis Adrián Fernández

En un mundo distinto al nuestro, existen unas pequeñas criaturas que viven en el bosque. Son marrones, con un pelaje espeso, dos ojos azules y orejas amplias para escuchar bien. Se juntan en comunidades, en las que trabajan para salir adelante. Un día una de ellas conoció a otra. La vio triste, y le preguntó qué le pasaba. - No es nada- le dijo. Pero la criatura estaba intrigada, y siguió preguntando. Entonces la otra criatura le contó que lo había pasado muy mal, y que no sabía qué hacer. La primera criatura decidió ayudarla. Con el tiempo, se hicieron amigos. Hablaban, paseaban, se contaban historias el uno al otro. 18

Un día, la primera criatura se fue a la ciudad. Descubrió aquellos grandes edificios, las enormes avenidas, y un ambiente totalmente nuevo. Mientras lo exploraba, sufrió una transformación.

...Son marrones, con un pelaje espeso, dos ojos azules y orejas amplias para escuchar bien...

Empezó a ver unos tenues hilos luminosos que salían de la gente y que conectaban a los unos con los otros. De este modo, empezó a entender mejor cómo funcionaba la urbe. Estaba explorando el lugar con su nueva perspectiva,


cuando se encontró con su antiguo amigo. Por alguna extraña razón, no era lo mismo; no la veía igual. Los hilos que veía en ella le hacían pensar que no era la criatura que había pensado. Se dio cuenta de que no podía volver a llevarse con ella como antes.

Al final, se dio cuenta de que sabía lo que tenía que hacer. Llegó a una conclusión que le permitió restaurar su paz interior. Así que decidió perdonar. Y olvidar.

...Con el tiempo, se hicieron amigos. Hablaban, paseaban, se contaban historias el uno al otro...

Le dolió mucho, y tuvo que retirarse a pensar. Sintió dolor, y rabia. Sintió tristeza. Sintió impotencia. Y por último, aceptación. 19


Ciao! Carlos Pardo


a l a g e R arte!!

Ciao! 2013 Acuarela, pastel,carboncillo y tinta S/ papel Canson 300grs. 35 x 27 cms. Bye! 2013 Watercolor, pastel, charcoal & Ink on paper Canson 140 lbs 13.7 x 10.6 inches. Item 0506. www.ArtCarlosPardo.com

App gratis en Google Play: ArtcarlosPardo


El asno más insigne Carlos Antonio Pereira Diz

Alguien en algún momento impreciso y precipitado de mi infancia decidió que yo iba a ser rico. Tal propósito no supone reprobación pero tampoco en sí resulta encomiable. Y eso sin disgustarme no acabó por suponer un gran acicate en mi vida. Pero también dijeron: serás un caballero. Nunca sobra, ni hoy en día, ser apreciado por esa condición. Pero es que además añadieron: y te amará una princesa. Y en mi candor eso último supuso un arrebato de tenacidad que me predispuso a ello. Porque una princesa es siempre una mujer singular. Y veréis yo entonces aseveraba que ese tipo encumbrado de persona que parece colgar de las esferas celestes sin más, que ni hoya el suelo, que parece levitar -porque así me hablaban ficción y realidad que eran estas distinguidas damas blancas- no eran sólo figuras entrevistas en almenas y torreones,

qué va. Pero la vida es larga y nos acomoda en el mundo, a pesar que con ello nos agoste también. Así, por accidente o por destino, mi trato se fue dando al encuentro con ellas –las princesas-; y ahora puedo explicar que sí, es cierto que todas están a menudo en un tétrico o lóbrego torreón, que todas o bajan la vista tozudamente o la elevan en arrebatos místicos, que sus manos son alas puras y refulgentes como de palomas blancas…

...serás un caballero. Nunca sobra, ni hoy en día, ser apreciado por esa condición... En fin que sí, es cierto cuanto el arte y la imaginación muestran de ellas. Pero también –y con ello prevengo a otros- que son lo más


parecido a una cabra del monte. Que tozudamente persisten en colgarse de riscos y peñascos, que como cabras montesas saltan y dan cabriolas por esas alturas, y no cejan en querer llegar a la luna. Yo puedo deciros que si soy un caballero –o al menos lo aparento- es porque tras muchos fracasos, ya no hallo paciencia de amarlas tanto como debiera; quizá todo se deba a falta de temperamento, a poca disciplina, a una innegable condición en último término plebeya. Es como si la luz del día me obligara a ser ceniza. Ya muchas veces las contemplé áulicas, incluso con sus espléndidos colmillos y zarpas a la vista.

da a un férreo destino incumplible. No sé si todo desde mi infancia a hoy ha sido un tránsito furtivo a la santidad, en débito de una carencia de heroísmo, y se tuviese que resumir en una fría y estúpida espera de desenmascaramientos y ensoñaciones, como si en la mano me hubieran plantado, ya entonces, una flor, y esta se estuviera marchitando lentamente; y así sufriese yo una estúpida decadencia de pergeñado épico personaje. O sea, patético.

... te amará una princesa. Y en mi candor eso último supuso un arrebato de tenacidad que me predispuso a ello...

Y bueno, por supuesto, de dinero, yo, nada.

Y con esa insistente mirada desdeñosa que las caracteriza y las hace invulnerables. También con el fuego tibio de su corazón preso entre sus mentadas manos blancas y finas. Pero pasaron entre mis días o por mis recuerdos para luego verlas irse siempre alejando de mí; sólidas, leves, altas, dignas. Yo, tras estos persistentes traspiés míos, percibo ese caballero que dicen que iba a ser; que hasta parece bruñido acaso sólo por el hábito de pensarlas… y entonces colijo: no sé si una vida más llana hubiera sido para mí menos dolorosa, más festiva, más carnal. Como si mi existencia hubiera sido someti-

En fin… que fui invitado a salones y músicas. Entré, vi, bailé, comí. Pero entre mis dedos se escapa la arena del tiempo y con él… aquellas supuestas prometidas dichas.


S.t. Maika Sรกnchez

24


25


Presentación de Con sal y arena Jesús Fagundez Diaz

Ahí vamos, El 20 de febrero fue la presentación del libro «Con Sal y Arena», de Alicia, nuestra profesora de escritura creativa (http:// www.elcorreogallego.es/santiago/ecg/nuevo-libro-alicia-beatriz-lopez-gallego/ idEdicion-2014-02-21/idNoticia-854157/). Esta crónica intenta aglutinar las sensaciones de como lo vivimos. Empezó con una pareja de músicos tocándonos una preciosa melodía, realmente dos preciosas melodías separadas por un periodo de tiempo justo para que llegases a prepararte para aplaudir pero no para que empezases a hacerlo. Y claro, cuando acabaron la segunda pieza todos nos quedamos esperando para ver si se aplaudía o llegaba una tercera. Con lo que pareció que no nos

había gustado la actuación. Finalmente aplaudimos a rabiar y todo quedó en un susto. Después y ya desde una tribuna que parecía un jurado militar nos hablaron distintas personas cercanas a los autores de la obra. El decano de la facultad de filosofía, que entró en uno de esos discursos que se pierden en el «cuando yo era pequeñito» para alabarnos al padre de la escritora; otra Alicia, que citó partes del libro para darle esqueleto a su discurso; la hermana de Alicia por elección (Claudina) que fue la más emotiva, se centró en la persona más que en la obra para decirnos cuanto vale y lo que la quiere y terminó con un agradecimiento por existir en el libro como un personaje, al que incluso le inventaron una historia de amor para hacerla feliz; la exposición de otro de los jueces de este extraño tri-


bunal (Paco) puede resumirse en que tras citar a Proust, Joyce, Cortazar, Kafka, etc… auguró que Alicia no tendría una relación sentimental con un jugador del Real Madrid, lo cual provocó no pocas risas entre los asistentes; por último, el autor de los grabados (Nel) nos explicó su trabajo y que representaban los mismos y nos dijo que Alicia Beatriz hacía honor al significado de su nombre y de paso nos coló que su mujer Amparo también, aunque no entendimos muy bien a que venía… Después de todo esto, por fin dejaron hablar a Alicia, que había pasado por distintos momentos de emoción en los distintos discursos y que dio las gracias a todo el mundo. Con su calma habitual fue desgranando el proceso de crea-

ción de su obra, de lo que incluía y de cómo los personajes eran los grandes protagonistas. La novela decía, se escribió sola, lo que nos anima a sus alumnos a llegar a ese punto en que las cosas salen por si mismas porque a nosotros nos cuesta muchísimo. Se llevó el aplauso de la noche y nos costó aceptar que el acto había acabado. Fue bonito y emotivo. Más que la presentación de un libro fue un acto de cariño hacia una persona. Todos esperamos que lo repita muchas veces. En el fondo sólo faltó una cosa, que la escritora se rebelase gritando de pie sobre la tribuna:¡Decirles a los teutones qué me devuelvan mis guiones!

27


Lágrimas Soghi (sonia.hiltner@gmail.com) con poemas de Juan d´Hermida

Lluvia Soghi (sonia.hiltner@gmail.com) con poemas de Juan d´Hermida (páginas 25-26)

28


29


30


31


Enjambre Daniel Pregal Cadenas

Un día alguien me creó, no sé el motivo, nunca lo he sabido. Como no sé dónde se esconden mis sueños, mis anhelos. Mi mente es tan frágil como los pliegues internos de una cáscara de nuez. Todo lo que creí que creía saber, es cierto, pero en el camino he descubierto que no hay justificación alguna para haberlo aprendido, más que mi propia supervivencia. Las sociedades proveen cultura pero es un gélido abrazo. Nos dominan, nos controlan, todo lo que somos se ha diseñado, se ha estructurado para perpetuarnos. El ser humano no conoce su fin, su papel, eso crea duda, la duda crea dolor, el dolor, la enfermedad y la enfermedad la locura.

... Yo me pregunto cada vez más por qué somos tan curiosos ...

La única certeza es el no saber, y es a la que me aferro con mayor fervor. Deseo saber por qué el ser que soy no se ha cuestionado hasta ahora que sus pensamientos más profundos, los que sustentan mis sueños, me han sido implantados, dentro de un en-

jambre destinado a dilatar la ignorancia de nuestra propia suerte, autocomplacidos, nos creemos independientes. No lo somos.

... es la puerta acorazada que protege nuestro yo ancestral, nuestro estado primitivo ... Las sociedades son el gran logro del ser humano, la transmisión cultural, así prevalecemos. Aprendemos lo que otros aprendieron de otros que descubrían, al igual que como descubridores enseñaremos a nuestros descendientes aquello que creemos cierto. Ya cuando nazcan no serán libres, estarán influenciados por la neblina de los prejuicios, del odio, del amor y la compasión, de todos los sentimientos humanos encadenados a la ideología dominante. Amar u odiar pasan entonces de sentimientos a meros reflejos culturales, aunque hay quien diría que es más instintivo el no pertenecer al grupo y sentir por uno mismo. Todos miramos hacia afuera, nunca hacia adentro, y ese es el dilema, no encontramos res-


puestas porque no están flotando en el aire, nuestro destino no es conocer el universo, es crear un universo más fiel a uno mismo dentro de nuestra mente. Es curioso que se asemejen tanto las palabras mente y miente, así como perjuicio y prejuicio, no es una casualidad. La instrucción engaña al hombre que se miente a sí mismo, a su mente: la mentira o la verdad considerada absoluta genera el prejuicio, el prejuicio inevitablemente causa un perjuicio…¿no creéis?.

... Todos miramos hacia afuera, nunca hacia adentro, y ese es el dilema ... La mente se envenenó con insultos que se convirtieron en una suerte de ansiedades y excesos, tantos que la juventud se siente como una tercera vida, pero sin experiencia alguna. Mi introspectiva tuvo lugar por necesidad, dentro de mí estaba la forma de vivir con mi enfermedad o morir con ella. Aprendí a mirar a mi interior, y cada vez que miro más profundamente al abismo, más me doy cuenta de que es mayor su frontera que cualquier meta que se haya fijado el hombre. Como una vía

láctea que circunda un agujero negro, esa negrura por dentro es el punto más profundo de nuestro raciocinio, una puerta que el ser humano no ha abierto, en la que sólo podemos ver nuestro reflejo oscuro, como quien mira de reojo un cristal de obsidiana. Yo he tornado a otro color más amable el dintel de mi puerta, y he estado en todos los lugares de mi universo, mas ese agujero negro, esa puerta, que es la unidad de la vida misma, no puede descomponerse en partes, es pura energía, energía que da a cada nervio y célula de nuestro cuerpo la posibilidad de existir. Es la puerta acorazada que protege nuestro yo ancestral, nuestro estado primitivo, el vínculo con nuestra identidad más antigua, con nuestro primer semejante, que se preguntaba inquieto por qué vivía. Yo me pregunto cada vez más por qué somos tan curiosos, quizá porque no estamos hechos para ser una colmena, sino para trascender, de nosotros mismos. Daniel Pregal Cadenas Sobre la necesidad de trascender.


La Brújula

“¡Gracias a todas las brújulas!” Silvia Alfonso Labandeira

La Brújula es, como su nombre indica, una bruja… Come y come, sobre todo, rúcula… Habita en el Centro del Universo, desde donde puede advertir, con sólo asomarse a la intemperie, de dónde vienen los vientos, los gritos, y la risa…

...Sin la Brújula, estaríamos perdidos…

Su máximo don es el de la intuición… Consigue permanecer neutral, para escuchar, oler, ver y saborear.

La Brújula ejerce un servicio… donde quiera que se halle, sabe dónde se halla. Es, asimismo capaz, de transferir este saber …

Finalmente, con un simple ademán, indica la dirección a cualquier forastero que le perdone la vida al silencio, a cualquier visitante que sepa observar hacia dónde apunta su dedo certero…

Si te la encuentras, no dejes de preguntarle por alguna dirección, aunque no estés perdido…

Sin la Brújula, estaríamos perdidos… 34

Eso no lo saben los que no creen en tales personajes, los cuales suelen tener todo muy claro, y acostumbran a estamparse contra sus propios espejismos…

Cuando lo estés de verdad, podrás evocar esta imagen: en tu mente, ella girará y girará … y al final, te hará ver tu camino más claro.


35


Diario dun vencido Martín Figueira Pérez

Chámome Martín Figueira Pérez. Nacín en Padrón, no 86, ás beiras do Sar nunha humilde aldea chamada Extramundi de Abaixo. Estudiei filoloxía hispánica na Universidade de Santiago de Compostela, donde as miñas inquedanzas literarias foron tomando forma. A poesía e a narrativa son a miña forma de evadirme dun mundo cada vez máis complexo e extraño para crear outros mundos utópicos e fantásticos. martin.figueira.perez@hotmail.es

36


Shh!...calade... Fala a conciencia morta dun heroe abatido. Deixádea falar e descansará en paz. Os días están escritos con sangue. O destino que antes cría meu levouno a batalla. Din que todos temos un sino, e que está escrito no ceo, fulano con fulanita, e que fagas o que fagas pasará así. Varios cruces no meu camiño. ¿Qué me espera en cada un deles? Estou á beira de dous ríos, o Sar e o Ulla, donde se xuntan, na desembocadura converxente.


Gaivotas, cormoráns, garzas. Soa unha musiquiña progressive, a polifónica do movil. ¡Alguén se acordou de min! ¿Alguén se acordou de min? Quero vivir como un paxaro, voar e voar e voar. Ser libre de ir donde queira, de rama en rama, de pobo en pobo, de país en país, sen importarme dónde ou con quén. Estou so neste mundo, neste banco de madeira sen tratar, garabateada con rotulador negro, ancho, permanente. A loma dun monte queimado e deserto parece a espalda dunha muller. O fluir do río, a tranquilidade... Queridos reis magos, non quero nada. Polo menos nada para min. Pido para os demais, os que importan. Aos meus amigos saude e felicidade, que sigan coa sua parexa, que se queiran. Para a miña familia, que aumente, quero ser tío outra vez! Hai algo especial. Quero que unha persoa, amiga miña, deixe de facerme dano. Non o fai intencionadamente.

38


Quero que vexa que a sigo querendo. Para ela pido mais vista e menos orgullo. Tamén que siga coa sua parexa (un mes mais e nada mais). Non creo nos Reis, son republicano. Xa é hora de marchar. Ponse o sol, cantan os corvos e fai mais frio que antes. Cando morra non quero flores, están mellor no campo. Gustariame ser recordado como unha persoa cariñosa e respetuosa. Esforzareime por ser iso. A batalla terminou, o inimigo venceu, para el a gloria, para min a honra. O guerreiro vencido descansa agora baixo a sombra da secuoia milenaria limpándose as feridas con auga e as bagoas ca man. Xa non ten homes baixo o seu mando nin barcos, nin cabalos para ir a casa. Agárdalle unha longa camiñata de moito tempo e moitos camiños. Haberá perigos, correrá riscos, pero ten que voltar ó fogar. A fonte sae do seu cauce e desborda. A secuoia sécase sen remedio. Unha parexa feliz, abrazados, xoves. O autobús das cinco.

39


Xoves 22 de maio 22:30 H

40

Improvisación teatral coa Compañía IMPROsentables. Un espectáculo fresco e orixinal onde os actores crean no momento, sen guión previo e baixo a atenta mirada do público, pequenos sketches únicos e irrepetibles en tono de comedia.


a d a r t En ! ! e d l de ba

Improvisación teatral con la Compañía IMPROsentables. Un espectáculo fresco y original donde los actores crean en el momento, sin guión previo y ante los ojos del público, pequeños sketches únicos e irrepetibles en tono de comedia.

41


Cociñando

Tentacións

Rocas de chocolate especiado Pilar Pallín Fotografías de Pilar Pallín

A orixe do cacao atópase ligada ás poboacións mesoamericanas, que empregaban as sementes como moeda de cambio e como base para a preparación dunha bebida, espesa e enerxética, reservada para as clases aristocráticas e para uso ritual nas cerimonias relixiosas. Para a súa elaboración mesturaban as sementes torradas con auga, aromatizándoa con especias como o chile ou a vainilla e espesándoa con fariña de millo. Os exploradores españois, que chegaron a América, coñeceron esta bebida de deuses e a sensación de benestar e enerxía que proporcionaba e decidiron importala a Europa. Aquí adozouse con mel, xa que o seu sabor amargo orixinal non era aceptado polos padais europeos, como tampou42

co o era a súa condimentación picante. De mans dos exploradores españois chega a Filipinas e a outras zonas de Asia; sendo os portugueses os responsables da súa introdución en África ao plantar estacas procedentes de Brasil no golfo de Guinea. Nesta receita, inspirada nunha do mestre Paco Torreblanca, regresaremos ao sabor especiado deste alimento de deuses e aristócratas. Ingredientes: 100 gr. de améndoas cortadas en bastóns, 25 gr. de azucre, 3 gr. de manteiga, 70 gr. de chocolate negro de boa calidade, unha punta de chile, 1 cravo e un chisco de sal. Comezaremos por machucar as especias no morteiro (se usamos


chile seco peneiraremos despois con un coador de xeito que quede un po fino) e reservamos. Por outra banda, torrámolas améndoas nunha tixola, con coidado de que non se queimen. Ó mesmo tempo acaramelamos o azucre e, cando adquira unha cor loura, engadimos as améndoas, que han estar mornas, e mesturamos ben. Engadimos a manteiga (isto axudará a que as améndoas queden máis soltas), mesturamos e estendémolas nunha fonte. Se é preciso, separámolas coas mans con moito coidado de non queimarnos. Mentres as améndoas acarameladas temperan un pouco, fundimos o chocolate no microondas ou ó baño María. Cando estea fundido aromatizámolo coas nosas es-

pecias e un chisco de sal, engadimos as améndoas e mesturamos ben. Feito isto, estendemos pequenos montóns nunha placa cuberta de papel vexetal e arrefriamos na neveira ata que endureza o chocolate. É preferible consumilas o mesmo día, pero podemos conservalas uns días gardándoas na neveira nun recipiente hermético. Partindo desta receita base, podedes crear a vosa receita única combinando as especias que máis vos gusten (cardamomo, canela, pementa …). Acompañadas dun escumoso, de seguro, sorprenderedes ós vosos convidados.

43


O que me fala Marisa na madrugada... Marisa Candal

As nosas vidas se desenvolven en diferentes ámbitos que hai que combinar, e, en cada un deles SER e VIVIR sen excesos, sen defectos sen présa, sen pausa... poñer o mellor de nós mesmos na cousa máis pequena que facemos pois todo se ve afectado por todo.

...Somos mesmos, cer como ten vida rumbo...

44

para nós para floretodo o que e seguir o

Temos exceso de tarefas e moitos apegos e ás veces é importante desconectarse totalmente por un tempo e encontrar o fío que nos conecta con nós mesmos regalarnos ese espacio de silencio e

encontro deixar que a nosa parte creativa volva a xurdir que flúa coma auga na fonte.

...Levamos un ritmo que nos impide vivir sincronizados co ritmo da natureza...

Eu recárgome limpando a terraza ao aire libre ou lavando a roupa e poñéndoa a clareo ... poño as botas de goma e saio a pisar a lama a que me colla unha tormenta a escoitar o fluír dos regatos e disfrutar dos diferentes paxaros que compiten cos seus cantos miro as nubes... En todo eso vexo harmonía e teño necesidade de expresar ese sentir por eso pinto.


Levamos un ritmo que nos impide vivir sincronizados co ritmo da natureza, non podemos ir máis rápido que o entorno que nos nutre porque perdemos os referentes e o rumbo das nosas vidas e xa non sabemos a quen ou a que pertencemos…

...Temos exceso de tarefas e moitos apegos e ás veces é importante desconectarse...

Somos para nós mesmos, para florecer como todo o que ten vida e seguir o rumbo que siguen os seres vivos. Florecer a pesares de todo. Extracto do escrito a Silvia Alfonso ( adaptado ) o 23 de Febrero 2014.

Marisa Candal

Licenciada en Bellas artes, pintora, diseñadora y empresaria. Nace en Londres 1963. Actualmente vive en Cambre; La Coruña. Trabaja en Culleredo (Serigrafía Textil). “Hay en lo que buscas y en el modo como buscas, en tu pintura, un hecho muy relevante: la esencialidad formal y cromática! - de tal modo que tus imágenes resultan depuradas páginas de Poesia...” “A tua Arte (a que eu não vou colar lugares-comuns nem vulgaridades já gastas) reflecte e celebra, de modo muito belo e saudável, aquilo de que cada vez mais precisamos: um olhar essencializado sobre as coisas do Mundo e de Dentro de Nós...” Hugo Beja


S.t. Marisa Candal

46


47


S.t. Marisa Candal


49


Hacia el Campo de las Estrellas (1 de 3) Manuel González Fernández de Tejada Háganme caso, los recuerdos hermosos son fugaces como las ardillas, cada amor que termina es un cementerio de abrazos y Cavalo Morto es un lugar que no existe. Juan Carlos Mestre, La Casa Roja Dedicado a todas las víctimas del accidente de Angrois. Para los que quedaron y para los que se fueron.

Yo: hola…?

Tú: no sabes qué es parvo?

Yo: estás…?

Yo: no

Tú: me acabo de despertar

Tú: pois é unha palabra galega…

Tú: me pillaste en plena siesta… Yo: sorry Tú: no pasa nada Tú: soy un poco marmota

Yo: entonces, tendré aprender gallego…

que

Yo: me enseñarás? Tú: of course!!!

Tú: 

Yo: of course es gallego también?

Yo: Una dulce marmotilla

Tú: sí, gallego del norte

Tú: jejeje, qué parvo

Yo: 

Yo: parvo?

Yo: qué ganas de aprender!!!

Tú: sí, parvo

Tú: 


Tú: neno, me voy a dar una ducha

esperas o más despistado andas, algo sucede…

Tú: hablamos luego, ok?

Compostela, campus stellae, campo de estrellas. ¿En qué otro lugar podrías vivir que no fuera el Campo de las Estrellas? Y allí me dirijo rápido, muy rápido este tren de nueva generación, que si no llega a ser de alta velocidad, le falta muy poco. Estoy deseando llegar, llegar y, sobre todo, abrazarte por primera vez. Mientras espero, voy observando lo que acontece a mi alrededor para matar el tiempo, aunque es tanta la impaciencia que apenas lo consigo. En la última estación se ha subido un grupo de mochileros con cara de haber recorrido un camino muy largo. Parece que llevaran toda una vida viajando dado el estado de sus caras, curtidas por el sol, y su aspecto, un tanto descuidado. Me pregunto qué llevaran en esas mochilas inmensas llenas de bultos y con la tela que parece que va a reventar por lo apretada que se ve. Estarán llenas de ropa sucia, de comida y de sueños a punto de cumplirse. Sobre todo de sueños. A pesar de que los raíles ya no poseen ese ritmo que antaño invitaba al descanso, pagando el precio de la modernidad, los viajeros de los que te hablo se han quedado dormidos en sus asientos de forma casi instantánea, tan cansados estaban. Este barco llamado tren, que nos transporta imperturbable hacia nuestro destino, se desliza suave por el agua de acero en el atardecer de la víspera del día grande, cuando la noche todavía no ha vencido a la luz. Sí, pienso que este vagón es un barco inmenso que surca un océano repleto de peligros, guiado por un

Yo: ok, un besote Tú: un biko Leo tu última frase, guardo el móvil en la mochila, y respiro profundo. Tengo que calmarme. Tengo que tratar de calmarme. La cercanía de nuestro encuentro hace que tenga los nervios a punto de estallar. Para acortar la espera y tranquilizarme un poco, en los intervalos que perdemos contacto, imagino que estás a mi lado y que te voy contando las ideas que se me ocurren, que transcurren por mi mente de forma imparable. Hablar contigo siempre me sirve de lenitivo. Te gusta escuchar y se te nota. Siempre te interesas por lo que tengo que decirte y sabes interpretar mis palabras. Contigo nunca hay malentendidos. No, ya no queda tanto para llegar a Santiago. El viaje dura unas seis horas y llevo casi tres. Cada vez está más cerca. Santiago, Santiago de Compostela. Cuántas veces lo he repetido en mi cabeza. No hay duda de que es un nombre sonoro, importante, de esos que cuesta olvidar. Un nombre que corresponde a una ciudad mágica que, según afirmas, todos deberíamos conocer por lo menos una vez en la vida. Siempre cuentas que en Santiago, en cualquier momento, te puede ocurrir casi cualquier cosa. Simplemente hay que poner los pies en la zona vieja y dejarte arrastrar por deriva de las piedras, casi siempre mojadas. Entonces, cuando menos lo

51


viejo mapa en busca de un lugar incierto. Siempre me ha gustado el mar, y lo surco desde que tengo memoria con cualquier excusa. Cuando de pequeño me enviaban a la cama por ser ya tarde, imaginaba que ésta era la balsa de un náufrago que luchaba por sobrevivir comiendo pececillos y bebiendo agua salada. La almohada, dispuesta de modo vertical, me servía como vela improvisada. Tras un viaje sin tregua luchando contra las olas y algún tiburón, cuando ya estaba a punto de morir, con la piel hecha jirones, y prácticamente deshidratado, en el horizonte aparecía una isla desierta en la que a duras penas lograba desembarcar. Después de explorar la isla, construir una cabaña y encontrar agua, siempre aparecía alguien caminando por la arena. Y ese alguien, ahora lo sé, eras tú. Aunque entonces no te conocía, siempre eras tú.

todos los santos se pueden escuchar las campanas…

Tú: hellooo

Tú: es que eres un encanto…

Tú: where are you?

Yo: 

Yo: no lo sé

Tú: me está llamando mi madre... seguimos luego?

Yo: acabamos de salir de una estación, pero ni idea cuál

Yo:  Tú: te da miedo? Yo: es que he escuchado campanas pero no sé dónde Yo: estoy aterrado!! Tú:  Tú: qué payasiño que eres… Yo: te encantan las historias extrañas Tú: me encanta contártelas Yo: me encanta que me las cuentes

Yo: vale, muak

Tú: Puebla de Sanabria?

Tú: muaka

Yo: puede que sí.

Después de guardar el móvil, trato de descansar un poco. El jaleo que provocan unos adolescentes sentados unos asientos más adelante, no me deja dormir. Con los ojos cerrados, recuerdo la primera vez. La primera vez que observé tu nombre en una pantalla llena de píxeles. La primera vez que huyendo de la soledad, te en-

Yo: no me he fijado Tú: allí hay un lago con un pueblo hundido Yo: de verdad? Tú: dicen que las noches de 52

Tú: y que si las oyes, los muertos irán por ti…


contré perdida en un mundo que me resultaba ajeno, al que entré guiado por el aburrimiento de una tarde que no terminaba. Un saludo lanzado al azar sirvió para dar paso al principio del comienzo. Un simple “hola” escrito en la ventana abierta de un chat, te hizo intuir que entre cientos de miles de millones bits había alguien al que quizá pudieras llegar a conocer. La semilla primigenia, que fue esparcida al azar en una tierra de casi infértil, dio lugar a un árbol que creció más allá de la madrugada. De la rigidez de las primeras preguntas, comenzaron a surgir frases que se escribían con veinte dedos, como una catarata digital que se precipitaba en ambas direcciones mojando ambos lados de los terminales con letras y con signos de interrogación. La conversación se fue prolongando durante los días siguientes, llenando de complicidades noches que no existían y que adquirieron sentido con palabras que se apresuraban para dar a conocer lo que nunca nadie había sabido. El secreto que todos guardamos y que sólo puede ser revelado una vez. Cuántas noches en vela mirando el reloj de reojo, sabiendo que había que cerrar la ventana del chat para dormir aunque fuera un par de horas. Cuántas letras desperdigadas con las que componía historias que llamaran tu atención para robarle algún segundo más a la madrugada. Después de dilatar el tiempo hasta el límite, cuando por fin conseguíamos despedirnos y nos íbamos a dormir, procuraba construir tu cara en la oscuridad del techo de mi cuarto hasta que mis ojos se cerraban por el sueño. Si te digo la verdad, aunque

te habías descrito a conciencia, me resultaba muy difícil imaginar tu rostro. Por eso, cada día, durante unos minutos, intentaba quebrar tu resistencia a encender la cámara del ordenador y poder verte. —Venga. Vamos a ponerla. Tengo tantas ganas… — Aunque, por mucho que insistiera, siempre me decías lo mismo: —Cuando nos conozcamos tanto que la imagen deje de tener importancia, pondremos la cam. Y mientras, seguíamos conociéndonos hora tras hora, escribiendo e imaginando cómo seríamos, qué nos gustaría, preguntándonos por qué no podíamos dejar de hablar. Hasta que por fin llegó el día, demorado infinidad de veces. Entonces, como suele suceder ante la proximidad de un deseo a punto de cumplirse, surgió el miedo. Miedo a que un rostro fabricado de intuiciones no se correspondiera con el reflejo de la realidad. Miedo a decepcionarte a pesar de tus promesas de que era imposible que eso sucediera. Miedo a no ser yo mismo cuando vieras mi verdadera imagen, la que presento al mundo. Miedo que se desvaneció después del clic del ratón, cuando pude ver tu figura por primera vez: el pelo corto, castaño y algo rizado, los ojos negros, pequeños y vivos, y unos labios carnosos y grandes que se elevaban ligeramente hacia el cielo en cada uno de sus extremos. Un instante después de que aparecieras en la pantalla de mi computadora, 53


sentí que te conocía desde lo más remoto, que habías habitado mis sueños desde muy pequeño, que, en definitiva, habías crecido conmigo en algún paralelo atemporal. De alguna forma, siempre había estado esperando que esas líneas vitales que transcurrían separadas, convergieran en una sola. Tu sonrisa se elevó un poco más cuando traduje mi pensamiento en palabras. Después de unos segundos de silencio, que utilizaste para estudiar mis rasgos, me dijiste que te gustaban las personas que imaginaban y se atrevían a sentir. Que para ti, mi imagen significaba la entrada a una tierra desconocida, donde la rutina no tenía lugar y la emoción ocupaba todos los huecos. Que mis rasgos te gustaban porque nunca habías visto a nadie que se me pareciera, que, pasara lo que pasara a partir de ese instante, ya nunca podrías olvidarlos, olvidarme. Luego, sugeriste un beso que me apresuré a replicar. Tu voz, aterciopelada y algo grave, con ese acento melodioso que os caracteriza a los gallegos, se grabó en mi memoria como si fuera un hierro candente que perfora la piel… Tú: madriña, como se enrolla… Tú:  Tú: casi una hora hablando Yo: es lo que tiene las madres Tú: para ella todavía soy una niña Tú: estou xa cansa Tú: non podo máis!!! 54

Yo: me gusta cuando me hablas en gallego… Tú: pero si no te hablo! Te escribo! Yo: ya, pero me lo imagino… Tú: pois xa verás en persoa, cando esteamos moi moi cerca Yo:  Yo: uff Tú: un segundo Tú: me llaman otra vez. Yo: vale En la cafetería del tren hay un ambiente festivo. Muchos han subido en la última estación con motivo de las fiestas. Hablan de los fuegos, a los que casi todos piensan ir, y de la proyección en 3D que se hace sobre la fachada de la catedral que, según he oído, es impresionante. Dicen que algunos peregrinos lloran cuando la contemplan. Para mí que exageran un poco. También se habla de la juerga que se organiza después, que dura más allá de la madrugada. Algunos enganchan las copas con los vinos del medio día. Por las conversaciones que he escuchado, casi todos van a reunirse con alguien. Un chaval comentaba hace un rato con el revisor, que iba a conocer a su sobrino, que acababa de nacer. Estaba exultante. Dos mujeres charlaban sobre los amigos de la universidad. Por lo visto van a reunirse de nuevo en Santiago después de treinta


años. Sin tratar de evitarlo, sonrío de forma enigmática y pienso que mi viaje es el más especial de todos, aunque imagino que la mayoría creerá lo mismo. Los rayos de sol de la tarde penetran por los cristales de los vagones y dan precisión a los contornos. La luz de las horas vespertinas es la más bella, pues hace que los objetos y las personas se vean como realmente son, o mejor dicho, como les gustaría ser. Cuando por fin esté en Santiago, quiero ir a pasear por la Alameda, de la que tantas veces me has hablado, donde sueles perderte junto a tus pensamientos. Me gustaría caminar por el paseo de robles centenarios al que llamas herradura, y admirar los eucaliptos gigantes que alguien robó de un cuento para plantarlos en el parque compostelano. Mañana, sobre esta hora, cámara en mano, te haré unas cuantas fotos para aprovechar la luz del día que termina y encontrar tu mejor perfil frente al sol, que según me has descrito, cada atardecer se esconde por las laderas del monte Pedroso en un imposible mar de luz. Yo: has terminado? Tú:  Tú: otra vez mi madre Tú: empeñada en que me ponga a currar donde mi tía

Tú: el problema es que no tengo pasta Tú: y si trabajo con mi tía no tendré tiempo Yo: y a media jornada? Tú: es lo que yo quiero Tú: trabajar por las tardes y tener las mañanas para estudiar Tú: pero tengo que hablarlo con ella Yo: qué tal es tu tía? Tú: maja, pero tiene mucho curro Tú: no sé si le convendrá… Yo: explícaselo bien Yo: seguro que lo entiende Tú: tienes razón. Tú: voy a hablar con ella… Tú: pero esta semana a disfrutar  Tú: ya pensaré después Tú: lindo Yo: dime

Tú: qué pesadilla 

Tú: vengo ahora, vale?

Yo: pero no querías ser profe?

Yo: no me pienso mover de aquí

Tú: dice que puedo estudiar mientras tanto

Tú:  55


De aquel primer beso digital frente a la pantalla del ordenador, nació el comienzo de nuestra relación cibernética. Cada tarde, después de comer, sobre las cuatro o cuatro y media, nos encontrábamos de forma “casual” en el skype. Aunque ya sabía que ibas a estar allí, cuando veía tu nombre conectado, siempre sentía la misma emoción indefinible en el estómago que solo se calmaba cuando empezábamos a hablar. Después de saludarnos, comentábamos cómo había transcurrido el día, las anécdotas de la jornada, las discusiones académicas, los líos en casa o en la universidad, los momentos más divertidos, incluso lo que habíamos comido. También, por supuesto, hablábamos de nuestras respectivas ilusiones, de los problemas que nos acuciaban, de los deseos y de los sueños. Siempre había algo que decir, algo nuevo que contar, alguna anécdota divertida o alguna noticia que nos había impresionado. Una tarde, nada más encender la cámara, descubrí que tus ojos tenían un brillo especial. —Te veo diferente, no sé... Como si te hubiera pasado algo muy bueno. — te dije. —Es que he encontrado algo. —Cuenta, por favor… A continuación me leíste un poema llamado Cavalo Morto, que comenzaba así: Cavalo Morto es un lugar que existe en un poema de Lèdo Ivo. Un poema de Lèdo Ivo es una luciérnaga que busca una moneda perdida… Al 56

día siguiente compré dos ejemplares, y leí el libro de un tirón. Me pareció una manera diferente de hacer poesía, que combinando conceptos disímiles en apariencia, sin embargo, tienen una relación íntima en el mundo de los sueños y de los símbolos; relación que todo verdadero poeta conoce de manera intuitiva. Después de leerlo, te envié un ejemplar por correo junto a la hoja de un árbol que encontré el día en que nos conocimos y que había puesto a secar en el interior de una enciclopedia. Cuando recibiste el libro y viste la hoja, me comentaste que se trataba de un ginkgo biloba, un árbol del jurásico que en otoño tiñe los parques de amarillo y que, según algunos, tiene propiedades medicinales. —Es un árbol que posee una belleza estacional. —dijiste. Durante el verano es muy parecido a los otros árboles, sin nada que lo diferencie especialmente. Sin embargo, en otoño, el color que toma, junto a su forma de pirámide, hace que se distinga de todos los de su alrededor. A veces sueño que me pierdo en un bosque de ginkgo biloba, y que puedo nadar entre las ramas. Es mi árbol preferido. Tú árbol preferido, tu color preferido, tu cielo preferido, tu playa preferida, tu animal preferido, tu frase preferida… En ese instante pensé que tú eras como un ginkgo biloba: hay algo que te distingue de todos los demás. Continuará...


57


SESION VERMU ··················

·································································································

····

PICOTEO

CO

····

HERVOR & FERVOR

No Hervor e Fervor (Praciña das Penas 2, Santiago de Compostela) todos los domingos a partir de las 12:00h. SESION VERMUT. Ademas de las cañitas y el vino tendremos un menu especial con mucho picoteo, postres artesanos y riquisimos cocteles para la sobremesa con mucha musica.

58


OCTELES MUSICA Andreas Scheiger

·······························································································

·························································································

TODOS OS DOMINGOS ······················· Algunos domingos tambien organizamos un mercadillo. Más info: https://www.facebook.com/hervorfervor.bar

59


Laberinto 1 de 3 Miguel RodrĂ­guez Taboada


61


Laberinto 2 de 3 Miguel RodrĂ­guez Taboada


63


Laberinto 3 de 3 Miguel RodrĂ­guez Taboada


65


Un lugar en el mundo Patricia Ares Fotografía de Sue Rainbow Ilustraciones de Silvia Alfonso

El día que Oto conoció a Karmela se había despertado con una sensación extraña en el cuerpo. Hacía tiempo que no se sentía así. Un estado de acción invadía todo su ser; no se trataba del estado de apatía que últimamente lo dominaba. El despertador sonó a las 9:00 de la mañana. Un día más, a las 9:00 de la mañana Oto notaba como su cerebro se desintegraba mientras ese sonido estridente iba aumentando. Era inevitable no acordarse de su madre cuando los gritos de esta superaban el volumen de decibelios permitido para el cerebro humano. A pesar del inconveniente de la situación, esa mañana todo parecía distinto. La melodía de Confortably numb, de Pink Floyd dominaba su cuerpo y él 66

notaba cómo se dejaba llevar por ella. Le agradaba la sensación de sentirse poseído por la magia de la música. Tenía la sospecha de que ese iba a ser un día especial, incluso en los momentos en que la tensión de su trabajo le impedía pensar con claridad. • ¡Buenos días, señora! ¿Está harta de frotar y dejarse la manicura en el intento? Todo clean dejará sus azulejos tan brillantes como el diamante recién pulido. Detestaba ese trabajo, pero detestaba todavía más el hecho de sentirse un inútil. Tenía que evitar por todos los medios que la desgana se apoderara una vez más de él. Había guardado en su mochila un par de mini bocadillos de jamón y


queso para la hora de comer. Estaba un día estupendo para tumbarse en el campo y disfrutar de la calidez del sol. Hacía tanto tiempo que no se regalaba esos pequeños placeres tan necesarios!! Hoy nada se lo impediría, así es que se acomodó a los pies de un castaño a reflexionar sobre cómo había sido su vida en los últimos años, a los diez minutos ya se había quedado dormido. Se despertó aturdido a las cinco de la tarde, de nuevo esa sensación extraña, ¿alguien había pronunciado su nombre? ¿alguien lo había llamado en sueños? Miró su reloj, ¡las cinco! Una hora taurina – pensó. Y de pronto se acordó de Lorca. En cuanto consiguió estirar un poco las piernas percibió como

algo se movía a unos metros de donde él se encontraba. Al principio se asustó, pero esa tensión se fue disipando cuando pudo ver más de cerca a un cachorrillo mestizo de color canela. No llevaba collar y parecía hambriento, lo llamó extendiéndole la palma de la mano, pero el animal era muy asustadizo y poco confiado, a pesar de ello se fue acercando a Oto con movimientos discretos y sin dejar de olisquear a su alrededor. Consiguió darle unos trozos de pan y queso que le habían sobrado. Parecía que el cachorro se sentía cada vez más seguro y eso animó a Oto, hasta el instante en el que este se incorporó. El pequeño animal echó a correr a través del prado en el que se encontraban. Oto, sin pensárselo dos veces, salió tras él. Aún 67


no alcanzaba a comprender muy bien por qué estaba haciendo aquello, sin embargo notaba que debía hacerlo. Cuando se dio cuenta se encontraba en medio de un bosque y todavía no sabía cómo había llegado hasta allí. Delante de él, el cachorro lo llamaba moviendo el rabo. • ¡Amiguito! Viendo la situación en la que nos encontramos tendré que ponerte un nombre. Te llamarás Lázaro, espero que me guíes al lugar correcto porque aun hoy es el día que no he encontrado mi lugar en el mundo. Lázaro asintió con un ladrido sin dejar de mover su peluda cola canela. 68

Apenas unos pasos del lugar donde se hallaban se encontraba Karmela manejando una antigua baraja de tarot que ya había pertenecido a su abuela. No percibió el ruido que Oto y Lázaro hacían hasta que desplegó la última de las cartas del mazo: el Ermitaño... Karmela, Karmelita, Karme, Kar... dependiendo del momento y la situación se sentía más o menos a gusto con cada una de las diferentes variantes de su nombre. Así había sido hasta la fecha, estaba acostumbrada a ser varias personas en una, o una persona distinta según la ocasión lo mereciese. Ese día hacía un mes que ella había cumplido los 28 años, edad


en la que muchos se empiezan a sentir mayores y cansados, sin embargo Karmela quería vivir, disfrutar cada minuto de la vida que alguien le dio, no dejar pasar un solo instante vacío, y más ahora que la libertad se le mostraba a puertas abiertas, por fin la vieja cabaña del bosque era suya, se había enterado de la noticia con la muerte de su tía, quien a lo largo de su vida guardó ese secreto sin confiárselo a nadie. Su abuelo había dejado en herencia esa cabaña, de la que Karmela podría hacer uso una vez cumplida la mayoría de edad, pero la envidia y los celos que su tía sentida hacia ella impidieron que ese deseo se cumpliera. Ahora tenía todo el tiempo del mundo para ella, se habían acabado las prohibiciones y las obli69

gaciones absurdas. Ese era su momento , nostalgia y alegría se unían para animar a Karmela a moverse, comenzaría por disponer sus objetos más preciados a lo largo de la vetusta cabaña que era en ese instante de su propiedad. Mientras colocaba un granate jarrón de mármol sobre la mesita de su dormitorio vio su imagen reflejada en el espejo que presentaba una forma de luna, el mismo espejo que la acompañaba desde que era una niña. Karmela tenía una sensibilidad especial que la había acompañado a lo largo de toda su vida. Era capaz de adelantarse a ciertos acontecimientos, aunque nunca comprendió a qué se debía ese don ni cuál era su origen, pero cada vez que un leve cosquilleo


ascendía por sus brazos era consciente de que algo estaba a punto de ocurrir. Fue en ese instante cuando una desordenada conmoción se apoderó de ella animándola a coger su guitarra. No recordaba la última vez que la había tocado. Sin apenas darse cuenta sus dedos estaban tocando los acordes de uno de sus temas favoritos, una canción que parecía hacerse visible cada vez que en su vida ocurría un acontecimiento nuevo. La melodía de Confortably numb invadía todo el espacio y hacía detener el tiempo a su gusto. Karmela reposaba acurrucada en un sofá que ella misma había improvisado con un colchón ya viejo que encontró en los escombros y unos enormes cojines de algodón. Su pelo castaño empezaba a coger la forma ondulada que siempre había presentado. Hacía un par de meses que Karmela se había afeitado la cabeza en un arranque de rabia y desobediencia hacia su padre, que siempre le decía que una mujer debía llevar el cabello largo y suelto, que era uno de los puntos clave de la esencia femenina..., sin embargo Karmela nunca perdió ni un ápice de feminidad, aun con el pelo rapado y sus eternas zapatillas bajas. Tenía montones de zapatillas bajas de todos los colores, siempre había sido reacia a usar tacones, decía que le impedían estar más cerca de la tierra y notar su energía, además tenía la curiosa creencia de que las mujeres que usaban tacones altos querían sentirse de alguna forma por encima de todo y de to70

dos, resultando al mismo tiempo un símbolo de conformidad. Oto y Lázaro se dejaron llevar por el dulce sonido que llegaba a sus oídos, les parecía que provenía de detrás de unos matorrales que se encontraban delante de sus narices. Eso no podía estar pasando, se preguntó Oto. No podía ser real, ¿dónde estaba el truco? ¿qué clase de broma absurda era aquella? ¿o es que todavía estaba soñando? Sí, sería eso, aun no se había despertado. Poco después se sintió observado. Karmela lo estaba mirando con sus grandes y hermosos ojos oscuros. Y así fue como Oto y Karmela se conocieron, y así fue también como nació “Un lugar en el mundo”, un bar particular en el que se reunían jóvenes que aspiraban a algo más que convertirse en máquinas creadoras de dinero, auténticos autómatas de los que probablemente sus padres se sentirían muy orgullosos. Pero por suerte todavía existía gente con valores e ideales propios, gente con ganas de demostrar lo que vale y dejar a un lado el mayor temor del género humano; el miedo. Pasado un año, “Un lugar en el mundo” se había convertido en un punto de encuentro cultural al que acudían artistas de diferentes lugares. El ambiente no podía ser más inspirador, Karmela y Oto, junto con la presencia de Lázaro, se habían encargado de restaurar la acogedora cabaña de madera, incorporando adornos originales y simbólicos al que en ese momento era, y jamás dejaría de ser, su lugar en el mundo.


71


Cotidiano Sonsoles Mosteiro

“El mar está llenito de escobas... y las brujas vuelan sobre la arena cuando todavía hace sol.”

72


73


Los Hijos del Nuevo Mundo Adolfo Rodríguez Taboada Fotografía de Casti Fotos de fotonovela Miguel Rodríguez Taboada

Concluía la primera entrega mencionando esta organización, dejando para otra su origen. Dado el importante papel que juega este grupo en la lucha por la Verdad ya la defensa de nuestro planeta, he decidido dedicarle esta entrega por completo. Para empezar su historia, debemos remontarnos al año de la oscuridad, una época siniestra en la que la Tierra estuvo gobernada abiertamente por una alianza impía formada por los Grises ( el Imperio de Zeta Reticuli) y la Academia. Uno de los Regentes más destacados de la Academia, Sir Edward Holst, vio en esta situación la oportunidad perfecta para poner en marcha su Utopía, El Nuevo Mundo, una meritocracia llevada al extremo. Tomando como punto de partida la Prueba de Vali74

dación Universal, una serie de pruebas de más que dudosa validez, concebidas para determinar el potencial de cada ser humano y decidir cada aspecto de su vida, desde su puesto de trabajo hasta su vida sentimental o el derecho al voto, borrando así de un único plumazo la libertad y la igualdad, dos valores sagrados por los que hemos luchado demasiado como para abandonarlos de pronto por la etérea promesa de una Utopía. Impuesta a la fuerza, la Tierra estuvo regida por estas ideas durante un año, lo que tardamos en derrotar a Sir Edward Holst en una decisiva batalla que puso fin a su Nuevo Mundo y que obligó a los Grises a abandonar nuestro planeta con el rabo entre las piernas y el cuerpo comatoso del regente académico.


Batalla por el Nuevo Mundo Jenna Starblade Sir Edward Holst (de izquierda a derecha) La reacción de la Academia fue tan cobarde como cabía esperar de una institución caduca y corrupta, renegar de Sir Edward Holst y su Utopía, y hacer como si ese año no hubiera existido. Esta decisión fue recibida como una traición por una parte de los académicos, que optaron por abadonar la organización y fundar una nueva, cuyo meta sería mantener vivo el legado de Sir Edward Holst. Como ya sabéis por la entrega anterior, su líder es Ellen Blackmoon. Mano derecha y persona de confianza de Sir Edward Holst, parecía destinada a convertirse en nuestra enemiga, mas pronto comprendió que la Academia representaba una amenaza mayor y, poniendo el interés general por encima del comprensible deseo de vengar a su Maestro, firmó una inesperada alianza

con la Resistencia. A diferencia del Regente, ella no desea imponer el Nuevo Mundo, sino que lo plantea como algo voluntario. Toda persona que desee unirse a su Utopía es libre de hacerlo y aceptar el puesto que le asignen tras pasar la Prueba de Validación Universal. A continuación podéis ver un ejemplo de la colaboración entre la Resistencia y los Hijos del Nuevo Mundo.


76


77


“La Vieja Sirena”

de José Luis Sampedro

Francisco Barreira Vázquez

La vieja sirena es una novela histórica en mayúsculas, pero en mayúsculas, negrita, subrayado y cursiva. Es además una historia de amor, no convencional. Es también un cuento. E incluso una novela mágica. Es todo esto y más. La longitud de la novela (lo único negativo desde mi punto de vista) da para ello. Leí hace unos años La sonrisa Etrusca, del mismo autor, y me encantó. Me ha maravillado la capacidad que tiene este autor para novelar. No se parecen en nada ambas novelas, diferente estilo, temáticas tan alejadas como la luz y la sombra, pocos personajes 78

en la primera, infinitos en la segunda. Magnífico. Narra la novela la vida de un ser mitológico que decide ser humano, y por lo tanto mortal, y es desde esa caducidad decidida que plasma su vida con una fuerza infinita en la que el dolor, el amor, el gozo y el sufrimiento no sólo son parte de la existencia, sino que la conforman. En un entramada histórico de excelente factura, de una documentación exhaustiva y una rigurosidad perfecta, nos sumerge el señor Sampedro en los últimos días de gloria de la ciudad de Alejandría, así como del imperio romano y persa. Un escenario tan bien creado que no se ven en él restos de brochazos, maderas mal clavadas o telas rasgadas. Una ambientación que soporta las vidas de los


protagonistas, Glauka (la de los mil nombres), Krito, y Ahram, además de todos los secundarios que aparecen. Un ambiente mágico, siempre narrado con una fuerza y una pasión vital excepcionales. Muchas de sus páginas en primera persona, en boca cambiante según quien narre, el mejor modo para explicar los sentimientos y los diferentes puntos de vista que cada uno de ellos tiene de las diferentes situaciones. El crecimiento de cada uno de ellos, un crecimiento vital acompañado de la decadencia física, con frases tan excepcionales como “la vida es un laberinto inmenso, mucha gente se queda donde nace en el patio, en un cuarto, pero hay miles de habitaciones, y sectores en ruinas, sótanos y azoteas, puertecitas medio ocultas, y un dios en cada estancia, muchos y todos el mismo...”, o “sobrevivir, quien no está a todas

horas sobreviviendo no está en realidad vivo, lo humano es sobrevivir en la conciencia de la muerte...”. Extraordinario. Está tan bien escrita que es una lección de literatura en cada página. Sobre todo si os gusta la novela histórica. Un ejemplo del género alejado de la urgencia editorial, alejado de las tramas sencillas y rápidas para publicar lo más pronto posible. Es en resumen una novela sobre la Vida, muy bien escrita, llena de interpretaciones, de signos, de señales que aplicar en nuestro propio devenir. Una lección de amor sin complejos, sin barreras, sin posicionamientos ni posesiones. Un amor entregado a todos, desde todo, desde el corazón al cuerpo, desde la profunda reflexión al sexo en grupo. Una bofetada en nuestra moral occidental, la más “abierta” en la historia de la humanidad como muchos ombligos quieren creer.

79


Poema Juan Seoane Ilustración de Augusto Metztli

Esa brizna de aire fresco, esa caricia ondulada, ese desarraigo de palabras fáciles, esos planos de asequibles intercambios no son mi sustento. En mi regreso siento el rozamiento de los gatos, su estigma y su siempre compañía por los caminos del silencio. Al igual que abomino el abrazo de margaritas y flores silvestres hechas a ganchillo. Juan Seoane. 5-Marzo-2014.

80


81


Andrés Suárez en el Centro Penitenciario De Teixeiro Inés Estévez

82

Soy trabajadora social y socióloga y trabajo como técnica de inclusión social en un programa de reinserción sociolaboral en el Módulo 1 del Centro Penitenciario de Teixeiro.

daba ese punto de desconexión del patio de la cárcel y nos acercaba a otro mundo más inspirador (el de las ideas). Y aquí es donde aparece Andrés Suárez.

Entre el catálogo de muchas de las actividades que tenemos, coordino la edición de la revista “Vis a Vis” formada y escrita íntegramente por internos del Módulo 1. El sentido de la revista es establecer una conexión entre la realidad de la sociedad actual y la prisión, desvirtuada y condenada, a veces, al oscurantismo. Se trata de cambiar la visión que del exterior se tiene de la vida en prisión, y siempre, desde el punto de vista de los protagonistas de esta realidad.

Y Marcelino, ese interno que empieza a escuchar a Andrés Suárez por primera vez mientras escribe, continúa escuchándolo en la soledad de su celda. Y se convierte en su compañía. Cuando otros expresan por ti (y muy bien) historias comunes, por un lado te sientes comprendido y por otro, acompañado. Eso reconforta. Hasta consuela.

Fueron muchos los temas tratados, las horas invertidas, las inquietudes, los contratiempos… Durante estas horas de trabajo, la música nos acompañaba, nos

En un espacio hostil, como es la cárcel, la soledad y la suspicacia se multiplican por mil. Si entras en este infierno, es que lo has perdido todo o estás a punto de perderlo. Muchos creen y hasta se convencen de que nada tienen que perder, que no hay futuro,


83


84


que ni tan siquiera le van a dar una oportunidad a quien le brinda una mano. A veces, hasta lo identifican como contrario. Pues bien, Marcelino, empezó a ver. Costó. Y cuando empezó a ver, escuchar y confiar, fue posible que empezara recuperar y adquirir aspectos de su vida de los que carecía o había perdido. Y descubrió que tenía capacidad para cambiar esa vida que quería dejar atrás y lo más importante: sin hacer daño (ni a él, ni a otros). Para Marcelino, Andrés Suárez se va convirtiendo poco a poco en su inspiración, su fuerza y su energía. Es entonces cuando se le ocurre escribir una carta contando su historia e invitándolo a venir a cantar a Teixeiro. Y Andrés Suárez, respondió a su invitación y vino. Y cantó. Y más: unió (sueños, alegría,

compañerismo, amor en todas sus formas…). A su indudable talento se une la dedicación a su trabajo, el amor por su profesión y una especial sensibilidad, que transmite y porque se lo cree, los demás lo sentimos. Ese ser, humano, que tanto escasea últimamente. El salón de actos del Centro Penitenciario estaba a rebosar, no sólo de internos e internas sino profesionales que deseaban escuchar a Andrés Suárez. Comenzó la actuación del grupo musical de Teixeiro “la banda del pianista loco”, con la versión de “mírala” y de “My Sharona”. Continuaron con una canción de Andrés Suárez “lo malo está en aire”. Terminó el director del centro y un interno cantando “hay algo más” (ojalá siempre haya algo más). 85


86


87


88


Después entró en escena Andrés Suárez con su guitarrista Roberto Pérez. Una hora de concierto donde cantó sus mejores canciones: la vi bailar flamenco, más de un 36, así fue, 320 días (hace un año), tengo 26, necesitaba un vals para olvidarte.. Hasta versionó canciones de Javier Ruibal y Antonio Vega. Uno de los momentos más aplaudidos llegó con Benijo. Andrés Suárez bajó del escenario (apuró el paso…) y sólo con su guitarra y su voz llenó de magia el salón de actos. Y después vendría “Vuelve”, que como dijo Andrés Suárez fue “la canción que me trajo aquí”. Personalmente, el momento más emotivo del concierto: Marcelino y Andrés Suárez cantando juntos vuelve (sueños cumplidos).

Desde el 2 de abril, él sabrá que puede conseguir cosas, si las quiere, si se las propone… 2 guitarras. Una voz. Andrés Suárez a cambio de nada cumplió sueños, nos trajo esperanza, conciencia, solidaridad, repartió alegría, emoción, significado a su trabajo (y al mío), dio valor a las personas, hizo sentir a cada uno de los que estábamos allí cosas diferentes (pero sublimes). Revolvió emociones. Y gustó tanto que creó en nuestra memoria un recuerdo imborrable cargado de significado. GRANDE. Músico y persona. Ojalá más gente como él. Y aquí empieza otra historia, o por lo menos hay ganas de que empiece. 89


90


91


Mandalas. La pintura como medio de crecimiento personal. Silvia Justo Fernandez http://www.mandalascreativos.com/

La pintura ha sido siempre para mí un medio de meditación en sí mismo, el momento de pintar, preparar los colores o coger el lápiz y dejar salir nuestro inconsciente en formas, manchas, líneas y colores...es el momento en el que nos sentimos en conexión con nuestro interior, estamos centrados en el momento presente, en el aquí y el ahora y estamos en conexión profunda con una parte de nosotros mismos que prácticamente ignoramos durante el resto del día. La pintura es por lo tanto un medio de relajación, concentración e integración... pero, qué son los Mandalas? Mandala significa círculo en sánscrito o “contenedor”, los Mandalas son dibujos geométricos inscritos en un círculo, generalmente están basados en la armonía fractal del universo...por la cual cada peque92

ña parte se repite hasta el infinito, igual que una sola célula, por división, acaba transformándose en un ser humano...los Mandalas representan la geometría sagrada que hay en una hoja, árbol, roca, planeta o en nosotros mismos.

... La pintura es por lo tanto un medio de relajación, concentración e integración... A nivel práctico, los Mandalas son una eficaz herramienta para todos aquellos que deseen desarrollar todo su potencial creativo y al mismo tiempo trabajar con el crecimiento personal, puesto que son arquetipos de la mente donde confluyen los aspectos conscientes e inconscientes del ser


humano. Son perfectos para todas aquellas personas que siempre han sentido la necesidad de expresarse a través de la pintura pero temen enfrentarse al papel en blanco, puesto que no es necesario ningún tipo de conocimiento previo a la hora de enfrentarse a un Mandala.

... Los Mandalas son una eficaz herramienta para desarrollar todo su potencial creativo y al mismo tiempo trabajar con el crecimiento personal ... A nivel terapéutico sus forma circular nos ayuda a desarrollar la concentración, a centrarnos;

asimismo desarrollamos la creatividad y la imaginación y sus formas geométricas nos ayudan al desarrollo de los dos hemisferios cerebrales, y en general nos aporta paz y tranquilidad. En Mandalascreativos nos dedicamos al desarrollo de la creatividad y el crecimiento personal a través de los workshops con Mandalas y con la pintura creativa; así mismo realizamos exposiciones y encargos personalizados de Mandalas para casas o empresas. Para más información no dudéis en consultar nuestro sitio facebook: Mandalascreativos mail: mandalascreativos79@gmail.com o visitar nuestra página web: www.mandalascreativos.com 93


Cata de viños Hervor e Fervor Bar

No Hervor e Fervor (Praciña das Penas 2, Santiago de Compostela) cada xoves organizamos catas de viños, degustativas, didacticas e comparativas. Unha oportunidade para poder probar e coñecer diferentes tipos de viño. As convocatorias, para cada xoves, facémolas tanto no bar como en facebook onde teredes toda a info de cada cata e onde vos podedes apuntar pois os grupos son limitados.

94


Tamen organizamos catas a carta para grupos de amigos. https://www.facebook.com/hervorfervor.bar https://www.facebook.com/groups/1417449548486926/

95


Felices Gabriel Romero de Ávila Ilustración de Fernando Prado

La botella susurra al abandonar a sus hermanas, con las que lleva años viviendo. El corcho gime como al despertar de un largo sueño. Te veo, sonríes, y no puedo contenerme. Rodeo tu cintura con mis brazos, y ríes a carcajadas cuando no eres capaz de abrirla. Me hundo en tu pelo y tu olor, ese olor que llevaré en mis manos cuando ya no estés. Aprieto tu cuerpo contra el mío deseando que no me faltes. Sirves dos copas y te vuelves hacia mí, respirando en mi boca, susurrando la vida que me entregas, dándome vida. Bebes de mí, bebo en tu boca, y creo que tendremos que ir por otra botella. Cierro la puerta, y el mundo se queda fuera. El pasado, el futuro, las apariencias y los miedos. Somos sólo tú y yo. Somos felices.


Fernando Prado “A través de la ilustración trato de mostrar mi particular visión del mundo que me rodea desde una perspectiva crítica, con ironía y sentido del humor”. https://www.facebook.com/l. php?u=https%3A%2F%2Fwww. behance.net%2FFernandoPradoEirin&h=HAQEJsL_f h t t p : / / w w w. f a c e b o o k . c o m / l . php?u=http%3A%2F%2Fboreal. com.es%2F&h=HAQEJsL_f h t t p : / / w w w. f a c e b o o k . c o m / l . php?u=http%3A%2F%2Fboreal. com.es%2F&h=HAQEJsL_f https://www.behance.net/FernandoPradoEirin

97


Ornitorrincus Anatilus Patricia Ares

Patricia Ares, escritora, filóloga e mestra, ...na súa faceta de humorista, fainos botar uns risos coa sua interpretacion de "Ornitorrinco" ( versión que fixo Leo Arremecaghona da clásica cancion A cabritiña, de Quim Barreriros). ... Que non se diga que non nos tomamos a vida con humor ... Gracias polo riso, Patricia!!

98


Quim Barreiros A cabritinha http://youtu.be/hla3Avlz5xo

Leo Arremecaghona Ornitorrinco http://youtu.be/R_ozOhxGNDw

Patricia Ares Ornitorrincus Anatilus http://youtu.be/rF2sOtZws_c 99


Una habitación de hotel Javier López “Lope” Imagen de Alexandre Fernández

El balcón de la habitación parecía flotar sobre la ciudad de las luces. A mis pies, un millón de pequeños soles sobreviven en la oscuridad. Como bengalas que le comunican la posición del millón de almas que, pasado el anochecer, naufragan por las callejuelas y avenidas de la ciudad. Las campanadas de las 12 se derraman por los tejados y, como despertada por ella, la iluminación de la torre se enciende. Durante cinco minutos brilla por encima de todo. Como un faro de guía. O una antorcha amenazando con quemar la ciudad. Desde aquí, es como estar en la cima del mundo. A medianoche, me asomo a ver el espectáculo. Cada noche. Cada bendita o maldita noche. Vivir en un hotel con clase en una ciudad así es un paraíso. O eso dicen ellos. Pero yo no soy ellos. 100

Los cinco minutos acaban. Entro de nuevo en la habitación dejando la ciudad más hermosa del mundo a mis espaldas. No cierro. El calor es sofocante, y además me gusta escuchar el ruido de la ciudad. Enciendo la televisión. El presentador habla Francés. No es que no lo entienda. Ya lo hablaba un poco cuando llegué y ahora lo domino casi como un nativo. Pero con él, como con todo aquí, no acabo de encontrarme. Las palabras son encantadoras. Su fonética suave y seductora. Su gramática elegante. Pero cuando lo hablo, no soy yo. Los hombres son caballeros, y las mujeres. Ay, qué mujeres. La clase es sobre lo que caminan con sus tacones de aguja. Ellas están muy por encima. Aquí, cuando una mujer te grita es como si te cruzase la cara con un guante de seda.


Y cuando te cruza la cara con un guante es como si te besase. Hiriente pero ligero. Puro drama. Ayer una de ellas me invitó a una fiesta. Y por la forma en que sus ojos entonaron las palabras a coro con sus labios y su lengua, la fiesta solamente eran las campanadas que tenían que despertar otra cosa sobre la cama del hotel. Quizá un faro de guía. O una antorcha que quemase toda la ciudad. Pero no voy. Me quedo sentado en la cama. Saco de debajo de ella

mi maleta, permanentemente hecha. La abro y saco un marco de fotos, que pongo sobre la cama con cuidado. Lo miro. Y soy yo. Enlace para Alexandre: https://www.flickr.com/photos/ alexandre_fernandez/ Enlace para Javier López “Lope”: http://elvuelodelospinguinos. blogspot.com.es/


El jardín de los egos Francisco Barreira Ilustración Yendo al cine solo de Augusto Metztli

Todos los días los cultivamos. Como una preciosa planta desconocida. Cada acción está calculada para hacer que crezcan. Todos, que no pretendo excluirme, nos dedicamos a una diabólica solidaridad con nosotros mismos. Sabemos que el mundo se está cayendo a pedazos pero no hacemos mayor cosa. Nos jodieron con el cuento de “Empieza por ti mismo” o no lo entendimos, o lo entendimos a nuestro acomodo. “Si quieres la paz mundial empieza por buscar tu propia paz” salmodian los gurúes. Nos dedicamos entonces a toda clase de pseudofilosofías para buscar nuestra propia paz. Vamos a nuestra clase de meditación trascendental mientras al lado la gente se mata por un mendrugo de pan. Leemos textos de una supuesta profunda 102

sabiduría para vernos serenos en el espejo (y que nos vean, claro, sobre todo que nos vean) pero no somos capaces de escuchar, y mucho menos valorar, la filosofía de quien se sienta a nuestro lado. Nuestro apoyo es de un clic, nuestra protesta es un tweet, nuestra solidaridad es un grupo en facebook. Y todo lo hacemos para sentirnos a gusto con nosotros mismos, el mundo que se joda. Nunca vamos a encontrar nuestra paz interna, entonces ¿Nunca vamos a empezar a cambiar el mundo? La mierda va subiendo en todas partes mientras nos miramos el ombligo. Nos jodieron con el cuento de la autoestima. “Para amar a los demás debes empezar por amarte a ti mismo” rezan psi-


cólogos y líderes espirituales: mercaderes del ego que nos venden la fórmula de la felicidad en forma de indiferencia. Nos dedicamos entonces a consentirnos, a creer que cultivamos el amor cultivando la soberbia. Asistimos asiduamente a gimnasios para el cuerpo, la mente y el espíritu. Todo porque “yo me lo merezco”. Llamamos amor al cultivo de nuestra vanidad y seguimos postergando el momento para amar a los demás. Tal vez sería bueno dejar de tratar de amarnos tanto a nosotros mismos y empezar por los demás. Tal vez es el momento de empezar a cambiar el mundo aunque no hayamos alcanzado el nirvana que nos vende la publicidad. Pero seguiremos esperando que algún día, cuando por fin alcancemos ese espejismo de perfección espiritual y amor cósmico,

podremos empezar a prestarles atención a los demás. Sospecho que antes de que llegue ese día se nos habrá acabado el tiempo, y no seremos más que cadáveres eruditos y bellos que vuelven a la tierra, a servir de abono a otros egos. No nos habrá alcanzado la vida para empezar a cambiar.

103


El último tren Elda Caridad http://eldafotografia.blogspot.com.es/

La distinguida señorita Margarita decía que en la vejez se vive de los recuerdos. Por eso vuelve a la vieja estación de tren a recordar el día que se levantó de la cama con el firme propósito de perder la virginidad. Aquella mañana una corazonada le despertó, sintió la urgencia del amor con el sudor empapándole la espalda.Con la luz aún tibia de aquel amanecer de verano y su mejor vestido, salió camino a la estación a esperar al chico tímido y desgarbado sin muchas artes para el cortejo, pero sí para la poesía epistolar, que poco a poco se había convertido en el dueño de su corazón. Ya en el andén se dio cuenta que con los nervios se había atado el lazo del vestido en el lugar equivocado, se lo arregló y supervisó que toda su vestimenta estuviese en orden.La espera se prolongaba y la impaciencia se apoderaba de los viajeros que 104

entre el bullicio iban silbando de un lado a otro, sin más rumbo que el mismo lugar. ”El último tren ha sido cancelado”, escuchó Margarita por el altavoz con un escalofrío de tristeza que le estremeció el cuerpo.De pronto y sin aviso la guerra había estallado. El bando enemigo había tomado el control y se disponía a tapiar el túnel por donde en rieles pasaría su felicidad. A sus ochenta y cinco años con el mismo vestido de lazo y su soledad, a ella le gusta pasear por la abandonada estación, recrear su historia entre los escombros imaginando cómo sería si el único tren del amor de su vida hubiese llegado a tiempo. Fotos: Serie: El último tren Estación de Internacional de Canfranc. Zaragoza.


105


106


107


108


109


Stop Telebasura Jacobo Prieto

http://youtu.be/PD8s8n6Vils

110


111


O home da chave Carlos Asorey http://carlos94esp.deviantart.com/

”Hipócrita, egoísta, soberbio. Vago, inconsciente, mentireiro. Inútil, molesto. Adulto incompleto. Honesto. Mal fillo, mal irmán, mal amigo, mal compañeiro. Autocrítico, perfeccionista, demasiado. Consciente dos erros. Consciente do cambio, necesario.”

112


113


Sueño Canción de Javier López “Lope” Ilustración de Marthazul

https://dl.dropboxusercontent.com/u/78179564/Sue%C3%B1o%20 -%20Lope%20%28Z%29.mp3

114


Marthazul “Elewázul” (óleo s/ papel; 69 x 83 cm) Para la exposición “Desde el vientre del cielo” (poema de Ramsés Figueroa) en el Museo de Arte Contemporáneo Emilia Ortiz de Tepic. marthazulagua.blogspot.com.es

115


“La rupture”... bientôt sur mon site!

Extrait de la série Annabel Werbrouck

Reproducido con permiso da autora. Agradecementos a Annabel. 116


117


S. t. Elia Pombo Fotografía de Xabier Martínez xabiermartinez.net

Sentíu intensamente a caricia da mirada verde do amado queimando a súa pel branca, mentras as verbas escuras e ferintes esnaquizaban o futuro . O azul dos seus ollos encheuse de mar, asolagando a súa alma fráxil. A vida sen vivir adormeceu prendida nas ondas do seu cabelo e o arco da vella vestíuse de loito. 118


119


Miel de Valeria Golino Francisco Javier González Chapela alpha185.blogspot.com.es : Información y Crítica de cine

Miel supone el debut como directora de una de las actrices italianas más internacionales, Valeria Golino. En ella, adapta una novela de Mauro Covacich.

bién ofreciéndonos una variedad de historias para que nos hagamos una idea de por qué hay gente que toma la decisión consciente y libre, de dejar de vivir.

Miel, nombre que adopta la protagonista para su trabajo, es el relato de una joven mujer que se gana la vida de una forma poco convencional. Casi como un ángel de la muerte se dedica a asesorar y ayudar a enfermos terminales a poner fin a su sufrimiento mediante una dulce muerte.

No juzga a la protagonista pero tampoco la ensalza; nos da diversos puntos de vista para que podamos posicionarnos. Miel / Irene es una mujer joven que justifica su forma de ganarse la vida pensando que hace un bien a la gente. Las leyes, como expresión de la voluntad popular y como forma que tenemos como sociedad de crear un mundo mejor, deberían ser las que garantizaran que las acciones se hicieran correctamente … Crear un marco jurídico de amparo frente a abusos y que no que tuviéramos que depender de la buena o mala fe de las personas.

El tema de la eutanasia, el derecho a decidir uno mismo cuando se quiere poner fin a la vida no es una cuestión que el cine haya tratado especialmente. No es un tema fácil y hay mucha controversia al respecto. El punto de vista que toma la directora a la hora de introducir el asunto, es evitando completamente el morbo y tam-

Por suerte, Miel se autoimpone una normativa que le sirve para mante-


ner una lógica dentro de su vida y de alguna forma como justificación. De otra manera sin un código ¿qué la diferenciaría de un asesino? A Irene le surgirán problemas que le harán replantearse a ella lo que hace. No trata sobre la muerte sino sobre cómo llevamos la vida y en qué condiciones merece ser vivida; que dentro de lo mal que lo podamos pasar siempre hay razones por las que vivir. Por eso no trata de cuestiones como qué esperanzas tenemos después de morir que la podrían llevan por vías religiosas. Se ha cuidado mucho la fotografía y los planos, que tienen una gran belleza. Eso es bueno porque hace que sea más agradable para el espectador, pero tiene la

desventaja de que nos centremos más en cómo nos cuenta la historia que en el mensaje que nos quiere transmitir, el cual tiene valor por sí mismo. No necesitaría, por lo tanto, tantas imágenes cuidadas para disfrutar de la historia, pues quizás eso hace que precisamente parte del mensaje pase desapercibido. También hay que destacar la gran actuación de su protagonista Jasmine Trinca, a la que vimos hace unos años en la película de Nanni Moretti La habitación del hijo. Miel, es, en definitiva, una película muy recomendable que podremos ver en cines gracias a los amigos de Good Films.

121


DevilFanzine1 OjOvo

https://dl.dropboxusercontent.com/u/78179564/DevilFanzine1.swf

122


123


levDropinletters OjOvo

https://dl.dropboxusercontent.com/u/78179564/levDropinletters.swf

124


125


Tener un hijo, plantar un árbol y... Gabriel Romero de Ávila

En estos días publiqué mi primera novela. Ya está, ya lo he dicho. A pesar de los nervios, del miedo escénico y de todo lo que esto supone, he sido capaz de ponerme delante de los focos y soltarlo. Publiqué una novela. “Nilidiam”, para más datos, con Editorial Universo (www.editorial-universo.com). Ya no seguiré guardando un millón de papeles viejos en el cajón de los escritos, ni archivos inconclusos en la memoria del ordenador. Ahora tengo una historia completa, y me someto a la valoración del resto del mundo, que sin duda es lo más difícil de todo esto. Alan Moore decía que para ser escritor hay que vencer el lógico perfeccionismo infinito de quien no se atreve a mostrar lo que hace y reconocer que no somos perfectos, que las historias que escribes hoy posiblemente te 126

darán vergüenza dentro de unos años y querrás haberlas cambiado por entero (le pasó incluso a Tolkien), pero por contra debes admitir que esas historias son parte de quien eres ahora mismo, que no tiene nada que ver con quien eras hace diez años, ni quien serás en el futuro. Son tu yo actual, y como tal se merecen respeto. Un yo incompleto y mejorable, sin duda, pero supongo que esa es la gracia, ¿no? Ir mejorando día a día, ir construyéndote. Hay que reconocer que esta aventura loca ha sido muchísimo más fácil gracias a la maravillosa gente de Editorial Universo, y en concreto es culpa de su editora, Cristina Caviedes, que desde el principio me ha animado, aguantado, gritado cuando ha hecho falta, y sobre todo siempre ha estado ahí para darme valor, cuando justamen-


te esa idea de ponerme ante los focos me aterraba más. Cristina siempre ha sido justa conmigo, de hecho había una novela anterior a esta que decidimos mutuamente no publicar, al menos de momento, porque no era la obra que tenía que ser, y creo que esta sí lo ha sido, Dios dirá, y los lectores, que tienen siempre la última palabra. ¿De qué va? Pues “Nilidiam” es una novela histórica de aventuras con un regusto a Verne, Kipling, Salgari y toda aquella gente soñadora con la que me crié. Os dejo con la sinopsis, y espero de verdad que guste, porque esa sin duda es la única aspiración de un escritor, que la gente disfrute. “Nilidia, la perla del Mediterráneo, orgullo del Imperio Británico desde los tiempos de la reina Victoria, como antes lo fue del Imperio Otomano, y antes de Roma. Sus ricos puertos de comercio y sus opulentas ciudades han dado pie a preciosas leyendas, chismes de variada condición y novelas románticas, pero nada dura para toda la vida, y en 1930, con el mundo patas arriba y las viejas naciones perdidas en su propia decadencia, el fantasma de la revolución se atisba demasiado cercano. De modo que una guerra entre hermanos va a destrozar Nilidia una vez más, una guerra con bandos pero sin principios, con ideales ondeados en banderas cubiertas de sangre. Una guerra entre el colonialismo caduco y el añejo deseo de libertad, aunque sea a cualquier precio. Porque a las personas al final nunca nos importa quién gana las gue-

rras, sino lo que hemos tenido que sacrificar para lograrlo.” -Fechas de presentación de la novela: 29 de abril a las 18.00 h. en el Colegio de Médicos de Pontevedra 6 de Mayo, a las 18.00 h. en el Colegio de Médicos de Vigo Para más información, podéis escribir al autor a : gromero92@yahoo.com

127


Flor para ela Xose Rivada

Xose Rivada alcanza aquí una de sus cimas y muestra un diálogo con cierta voluntad de misterio. Es una pieza poderosa y , volvemos a la expresión levítica . Es una exploración del concepto escultorico que consigue armonizar el contratiempo de unos materiales con lo inacabado de las formas . Este es , probablemente , uno de los trabajos que mejor resumen la búsqueda del artista, su complejidad, la abrumadora incertidumbre que parece mover a Xosé Rivada en una lucha mansa hasta alcanzar en una pieza la estructura única , lo indisoluble. Victoria Carballo

exdirectora da galería ARTE NOVA

128

Esta e moitas outras obras do artista Xosé Rivada puideronse visitar ata o día 3 de Maio, na Galería de Arte do Concello de Verín. A partir do 5 , e ata o 25 dese mes, esta mesma mostra, “PUNTO E APARTE”, se poderá ver na Sala de Arte do Liceo de Ourense. Xosé Rivada ten obra exposta en Ourense e noutros puntos... Nesta capital de provincia, podedes atopar as súas creacións en: Galería de Arte Viso, Galería de Arte Voltaire, Museo de Ourense, Deputación de Ourense... Achegádevos!


Obra de XosĂŠ Rivada: www.pintorescultorrivada.jimdo.com

129


Tierra Teresa G. Fotografía de Matt Smith

Y así fue que bajo la sombra encontró un refugio. Pero pronto, comenzó a revolver los guijarros que se amontonaban bajo la tierra roja con un palito sostenido por su mano temblorosa. Se fundió en el barro, se hundió bajo el manto y atravesó cayendo el eje de la Tierra. Su cuerpo se abría y se plegaba como los párpados que se cierran ante el sueño. Desde un altar, los ídolos observaban la caída con sus sonrisas burlonas. Fue duro el golpe al tocar el suelo pero las lágrimas, como bálsamo, empezaron a brotar y, como lluvia, se hicieron río; y su cuerpo se sumergió , abandonado al rumor de las aguas, navegando inmerso, aletargado, en un infinito placer de disolución hasta arrimar a la playa donde los dioses de las leyendas, cansados de la batalla, descansaban. Con la cabeza baja, sosteniendo el sol en sus hombros, observó sus pies en la orilla y en130

tonces las olas dándole la bienvenida bañaron su piel de arena. Era el mismo mar, mecido por el viento, quien le susurraba y entonaba una melodía de tristeza. Y así se convirtió en su amante aquellos días. Era el mar quien la peinaba de espuma, quien escribía y cantaba para ella, dando voz a las palabras que estaban aprisionadas. Entonces, ella callaba, dejando los días pasar sin preguntas, simplemente escuchando, recordando, con pesar pero sin odio. Y así iba sucediendo el milagro, pues poco a poco, respaldada por el profundo e incognoscible mar, el cielo se convertía en su aliado, su pecho se ensanchaba para celebrar el recogimiento y la acogida, y el amor, permanente huidizo, danzaba alegre y se asomaba al balcón que había nacido dentro para romper y unir los contornos que delimitaban el mundo.


131


Semana del libro: Libro por libro Museo Fundación Eugenio Granell Cartel de Matthias Weich

Pequena feira de intercambio de libros de arte. Os días 22, 23 e 24 de abril, a biblioteca da Fundación Eugenio Granell organizou a actividade ”Libro por libro”, consistente en que todos aqueles particulares e institucións que o desexaron poideron intercambiar os seus libros por calquera dos que se atoparon nos stocks de libros repetidos da Biblioteca da Fundación Granell. Asemade a Fundación Granell convidaba a calquera biblioteca interesada nesta iniciativa a participar. A filosofía da actividade podía resumirse no lema: “Alguén ten un libro que ti queres, alguén quere o libro que ti tes”. Pola súa parte a biblioteca da 132

Fundación Granell conta con libros repetidos (novos e usados) dos eidos da arte, cultura, ciencias sociais, etc. así coma libros que edita a propia Fundación, que foron postos a disposición do público en xeral co fin de intercambialos por outros títulos das seguintes áreas temáticas: surrealismo, vangardas, e arte étnico. Para realizar o intercambio debían dirixirse á Biblioteca da Fundación Granell durante o horario de atención a usuarios: de 11:00 a 14:00 e de 16.00 a 19.00 horas.


133


Semana del libro: BOOKCROS Museo Fundación Eugenio Granell Ilustración Centenario de Eugenio Granell de Miguel Rodríguez Taboada

A Fundación Eugenio Granell uniuse á iniciativa bookcrossing con motivo do Día Internacional do Libro.

Nesta proposta participaron outros centros galegos de arte

O mercores 23 de Abril, a Fundación Eugenio Granell, uniuse a outros centros e museos de todo o mundo nunha experiencia de bookcrossing, na que se liberaron máis de 3.000 volúmes relacionados con diferentes disciplinas. Tódolos centros, a través do bookcrossing ou campaña de liberación de libros, pretendían inunda-las cidades con volúmenes procedentes da bolsa de duplicados das súas respectivas bibliotecas. Tódolos libros liberados estaban acreditados coas súas correspondentes etiquetas, contiñan as instrucións necesarias para facilitarlle ó lector a súa participación na campaña e estaban rexistrados na páxina web www.bookcrossing-spain.com, onde os lectores poden indica-lo lugar onde liberan cada exemplar. O obxectivo desta iniciativa era sumar ás bibliotecas dos museos ó esforzo para o fomento da lectura e, máis en concreto, na difusión do coñecemento das distintas disciplinas culturais.

134

23 de 10% en li Fun


SSING

e abril uentos % desc tienda ibros en anell Gr ndaci贸n

135


Silvia Alfonso, a partir da nota de prensa enviada por Augusto Metztli. Fotografías de Augusto Metztli e Marthazul.

Este conto achéganos á realidade de nenos con trasplante multivisceral. En España, hai máis de cento trinta nenos que dependen dunha máquina para sobrevivir; que tiveron que deixar a súa vida normal, para trasladarse a vivir a un hospital, en espera de órganos …en ocasións ata oito órganos vitais para un só destes meniños… A Asociación NUPA, de familias de nenos con esta problemática, confiou na xornalista Alba R. Santos, máis nos artistas plásticos Augusto Metztli e Marthazul para dar a coñecer esta realidade … Son dúas mulleres galegas e un home mexicano volcados na laboura… O narrador desta historia, é un destes nenos, chamado Martín. Pola súa boca, e dende a súa vi136

sión, aprendemos un pouquiño máis de xente que, a moi temprana idade, debe asumir un cambio radical na súa vida… Martín cóntanos cales son as cousas que considera máis importantes…. Os beneficios da venda deste álbum, ilustrado e cheo de cor, serán enteiramente destinados á mellora das condicións de vida destes nenos, con nutrición parenteral, fallo intestinal e/ou trasplante multivisceral. A Asociación NUPA apoia a estas familias españolas dende o ano 2006. Oito destas familias, son galegas. Esta recaudación é ben precisa, pois estas persoas deben afrontar toda a dificultade do seu estado de saúde sen axuda social, ou apoio público. Disporanse pisos de acollida para eles, axuda


terapéutica para sobrelevar a situación, o transporte ata Madrid, axudas de emerxencia, etc… Verkami, é un dispositivo de micromecenazgo, e dende aí, a día de hoxe, superouse amplamente o obxectivo preciso para publicar este proxecto. Entre as recompensas que se dispensan por financiar o proxecto, están, o libro en pdf,

o libro impreso, chapas e marcadores ilustrados, “libretas para héroes”… todo o cal está feito con moito esmero, con lindas cores que irradian ledicia…Son obxectos fermosos para premiar a axuda que aportou a xente… Segundo a cantidade que aporte cada persoa, se lle enviarán unhas ou outras cousas…

137


138


139


A editorial que está tras o álbum ilustrado é Tazalunarbooks, una firma que abandeira proxectos coidados nos detalles gráficos, cheos de arte, respecto, cariño e orixinalidade.

¡Escúchales, imagina y colabora!

Podes colaborar con este proxecto altruísta,.., e podedes seguir mercando “Aquí dentro hay un secreto para héroes”…

Colabora con el proyecto y consigue tu cuento y recompensas: http://bit.ly/HeroesNupa Asociación Española de ayuda a niños con trasplante multivisceral y afectados de fallo intestinal y nutrición parenteral.

Felicidades a todos os que aportaron neste proxecto, dende á súa realización, o seu financiamento, e a difusión do mesmo… De seguro, estas 130 familias están agradecidas e ben ledas cos seus álbumes, e coa difusión e explicación do que lles ocorre…

Escucha nuestro mensaje: YOUTUBE IMAGINA – SOMOS NUPA http://youtu.be/ki0AtYaH1Jg

www.somosnupa.org www.facebook.com/somosnupa Twitter @somosnupa Más información: Alba Santos alba@somosnupa.org Tlf. 676 979 301

140


Sobre os ilustradores, Marthazul e Augusto Metztli‌.: http://marthazulagua.blogspot.com.es http://boreal.com.es/ http://augustometztli.com/ http://todolodemasquenoves.blogspot.com.es/ http://tazalunarbooks.com/

141


142


143


Te espero Miguel RodrĂ­guez Taboada


Issuu converts static files into: digital portfolios, online yearbooks, online catalogs, digital photo albums and more. Sign up and create your flipbook.