INTER VIEW
DECEMBER 2013
5
JACQUELINE EN ONNO GOVAERT: LIEDJESMENS EN MUZIKALE REIZIGER
TE KST: P ETE R B R UYN FOTO’S: HAN S D E B R U IJ N
Zij is zangeres en songschrijfster; hij slagwerker. Zij maakt popmuziek en frequenteert al dertien jaar de hitlijsten; hij verwerft langzaam maar zeker steeds meer naam binnen de jazz en improwereld. Zij stond met haar voormalige band Krezip maar liefst vijf keer op Pinkpop; hij toerde met het explosieve improjazztrio Cactus Truck zowel door Europa als de Verenigde Staten. Zij zat op de Tilburgse rockacademie, hij op het conservatorium in Amsterdam. Ze zijn broer en zus, zij eenendertig en hij zesentwintig.
J
acqueline en Onno Govaert. In december doen beiden van zich spreken in Amsterdam. Jacqueline staat donderdag 19 december voor het eerst sinds meer dan twee jaar weer eens op een groot podium, De Duif. En Onno mag vrijdag de zevenentwintigste in het Bimhuis een avond met zijn favoriete muzikanten samenstellen. Onno was pas tien toen zijn zussen Jacqueline en Anne – die gitaar speelt – hun band Krezip oprichtten… Onno: “Ja, dat weet ik nog goed. Ik was heel enthousiast…” Jacqueline: “Toen nog wel, haha.” Onno: “Het was eigenlijk gewoon een club vrienden, waarvan ik de meesten wel kende. Iedereen was heel betrokken. Ik ging ook vaak mee naar concerten.”
Jacqueline: “Ja, dat was natuurlijk omdat in het begin onze ouders ook altijd meegingen. We speelden een keer op Paaspop; jij was toen twaalf en we lieten jou één nummer mee drummen.” Onno: “Ik was in die tijd eigenlijk Limp Bizkit fan….” Jacqueline: “Dat herinner ik mij nog wel. Toen wij op Lowlands speelden ben jij backstage nog met ze op de foto gegaan. Je zat toen in de brugklas. Daarna ging je spelen met vrienden uit de Tilburgse scene. Eerst eigenlijk nog een beetje dezelfde muziek als wij, maar véél harder. En jij drumde ontzettend snel. Eigenlijk werd het toen al iets heel anders. Toen je naar het conservatorium ging zeiden onze ouders dat dat jouw manier was om je tegen ons af te zetten – want Krezip legde echt een enorm beslag op het gezin, realiseerde ik mij later.”
Onno: “Maar toch was dat geen bewust ‘afzetten’, hoor.” Een verschil tussen een succesvolle popmuzikant en een bejubelde jazzmuzikant is dat een popster voortdurend de camera’s op zich gericht voelt. En dat moet ook zo blijven, want anders daalt je populariteit. Jacqueline: “Ik vraag mij wel eens af hoe het was geweest als ik mij meer in de luwte had kunnen ontwikkelen. De laatste jaren heb ik die luwte ook bewust méér opgezocht. Dat is inderdaad een verschil. Onno is altijd alléén maar met zijn muziek bezig, terwijl ik al tien jaar ook voortdurend in de weer ben met het geven van interviews, werken met stilisten, nadenken over mijn kleding. Daar stop jij toch helemaal géén tijd in, Onno?” Onno (kijkt een beetje betrapt): “Mmmm, ja misschien is dat wel zo. Zelfs binnen de in zichzelf gekeerde improwereld zou ik mij wat dat betreft wellicht nog wat meer kunnen profileren.” Jacqueline is gewend om voor duizenden mensen op te treden; Onno moet het meestal met enkele tientallen doen. Jacqueline: “Ja! Ik ben verliefd op dat bordje ‘uitverkocht’.” Onno: “Met die inslag zou ik niet kunnen leven, denk ik. Maar ja, wat je niet kent dat mis je ook niet.”
Jacqueline: “Ik vind het echt heel pijnlijk als er opeens veel minder mensen in de zaal staan dan er verwacht waren. Zelfs als die mensen nog zo genieten en ik echt alles gegeven heb. Ik heb met Krezip een keer de Heineken Music Hall uitverkocht. En het mag best nog even duren, maar mijn streven is om dat als solo-artieste ook een keer te doen.” Onno: “In de muziek die ik maakt liggen de ambities niet zozeer bij de publieksaantallen. Je succes wordt meer afgemeten aan de muzikanten met wie je speelt. En de plekken, de festivals waarvoor je wordt uitgenodigd. Soms ook het label dat je platen uitbrengt. Maar vooral hoe vaak je speelt.” Onno, hoe luister jij inhoudelijk naar de muziek van Jacqueline? En Jacqueline, hoe jij naar die van Onno? Wat zijn de meest essentiële verschillen? Onno: “Als ik naar impro luister, dan probeer ik het verhaal te volgen dat de muzikanten ter plekke verzinnen. Dat is een muzikale reis waarbij voortdurend grenzen opgezocht en overschreden worden. Wat dat betreft is pop iets wezenlijk anders. Die liedjes worden niet gecreëerd in het moment zelf en zijn gebonden aan allerlei regels. In de impro zijn er ook wel regeltjes, hoor. Maar die blijven altijd heel vaag.” Jacqueline: “En ik ben echt een liedjesmens. Ik word altijd geraakt door liedjes. Het begon met Paul de Leeuw, toen ik een
jaar of acht was. En toen ik K’s Choice voor het eerst hoorde viel alles op z’n plek. Maar ik wil de muziek van Onno ook heel graag begrijpen. Het mooiste vind ik nog om hem live te zien spelen. Die energie!” En in december, wat gaan jullie doen. En komen jullie ook naar elkaars concert? Jacqueline: “Ik speel solo, aan de piano. En in een aantal nummers doen er twee achtergrondzangeresssen mee. Veel nieuwe liedjes van mijn tweede soloplaat die ergens in het voorjaar moet verschijnen.” Onno: “Ja, natuurlijk ga ik naar het concert van Jacqueline in De Duif. Op mijn avond in het Bimhuis spelen de Noorse drummer Dag Erik Knedal Andersen en de Italiaanse saxofonist Edoardo Marraffa. Maar ook bassist Wilbert de Joode, saxofonist Tobias Delius en John Dikeman en Jasper Stadhouders, met wie ik Cactus Truck vorm.” Jacqueline: “We gaan ieder jaar direct na Kerst met de hele familie naar Terschelling. Maar ditmaal doen we dat dan gewoon een paar dagen later. Dan komen we eerst met ons allen naar het Bimhuis.” Jacqueline Govaert: do 19 december 2013, De Duif, Amsterdam (www.paradiso.nl) Carte Blanche Onno Govaert: vr 27 december 2013, Bimhuis, Amsterdam (www.bimhuis.nl)