www.tychy.pl
T woje t yc hy | 12 l i s top ada 2 0 13
n a s z e T yc h y
11
marek ciszak
c z t e r ec h l at s ą n a j l e p s i w P o l s c e
michał giel michał giel
michał giel
przedszkolaków
Ostatnimi czasy, prace Anny Szwed można było zobaczyć na „Eko-kiermaszu” w Tychach.
P l e c i o n k i z g a z e t, c z y l i
Artystyczny recykling Rękodzieło zawsze było obecne w moim życiu – robiłam jakieś okolicznościowe kartki na śluby, urodziny, święta; dla siebie robiłam biżuterię i swetry na drutach, przerabiałam torebki – opowiada Anna Szwed. Tyszanka od dwóch lat zajmuje się plecionkami z gazet.
obra zabawa.
Takie zawody to dla wszystkich cenne ale uczy także odporności na stres.
Szachowe atuty
Trener Janusz Górski wprowadza najmłodszych szachistów w tajniki królewskiej gry.
nabywa odporności na stres, przeżywa chwile zwycięstwa i porażek. – Wszystkie dzieci są ambitne, wszystkie chcą wygrywać i kiedy przychodzi porażka, dobrze jak na zawodach obecni są rodzice, trener czy nauczyciele, którzy potrafią odpowiednio zareagować – dodaje dyrektor Baar. – Turniejowy stres dzieci potrafią stosunkowo łatwo pokonać, a takie doświadczenia bu-
dują ich odporność, kształtują charakter. Zresztą Janusz Górski ma znakomite podejście do dzieci i kontakt z nimi. Jest uosobieniem spokoju i dobrego przygotowania pedagogicznego. Potrafi wyegzekwować wiedzę i umiejętności dziecka od najmłodszego wieku. Świetnie układa nam się także współpraca z rodzicami, którzy jeżdżą na zawody, gdzie stanowimy wszyscy jedną wielką tt reprezentację. archiwum janusza górskiego
O zaletach rozpoczęcia nauki gry w szachy w wieku przedszkolnym powiedziano już bardzo wiele. Jak niewiele innych, ta gra wpływa na wszechstronny rozwój dzieci – pobudza logiczne myślenie, pozwala łączyć wiele elementów wiedzy w całość. Specyfika gry wyklucza odtwórcze podejście do zadań, a to zaś sprzyja kreatywności, rozwija pamięć, koncentrację. Gra w szachy dobrze wpływa także na osobowość dziecka, uczy podejmowania decyzji i odpowiedzialności za nie, bo mały szachista od razu widzi konsekwencje swoich zagrań. Stara się też naprawić błędy. Poza tym podczas zawodów dziecko
archiwum janusza górskiego
To niemal przedszkolny... klub szachowy. Obecnie uczy się tutaj grać w szachy 80 dzieci, a w sumie, w ciągu kilku lat, przedszkole opuściło kilkuset szachistów. Niektórzy z nich przeszli do UKS Jedynka i kontynuują sportowe kariery. Obecnie czołówka śląskich szachistów do lat 10 to głównie wychowankowie tyskiego przedszkola. Wiktoria Spisak, Julia Bartosiewicz, Julia Repeć, Piotr Namyślak, Maciej Kolarz, Igor Ziobro i inni z powodzeniem walczą w Mistrzostwach Polski, w turniejach międzynarodowych. W tym roku szkolnym, (a właściwie przedszkolnym) planowane są mecze ligowe szachistów z „Kubusia Puchatka” i Akademii przedszkolaka, do których dołączą reprezentacje przedszkoli z Chorzowa, Gliwic i Rybnika. A 16 najlepszych zawodniczek i zawodników przygotowuje się do kolejnych Mistrzostw Polski.
Tak prezentowała się szachowa reprezentacja Przedszkola Kubusia Puchatka podczas mistrzostw Polski wraz z dyrektor Marią Baar, trenerem Januszem Górskim i rodzicami.
P
o urodzeniu pierwszej córki zajęłam się szydełkowaniem, po urodzeniu drugiej, przypomniało mi się o „papierowej wiklinie”, którą poznałam kilkanaście lat wcześniej. To mnie wciągnęło na dłużej – opowiada pani Anna.
Sekretem są tutki – Te technikę poznałam na forach internetowych związanych z rękodziełem. Wyplotłam kilka koszy, które służą mi do dziś, ale uznałam tę technikę za zbyt czasochłonną. – wspomina pani Anna. Dopiero po latach, kiedy zobaczyłam jak piękne rzeczy powstają z wyplatanego papieru, wróciłam do tego. Jak to się robi? Najpierw trzeba sobie przygotować tutki, czyli takie papierowe rureczki. Tniemy gazetę na pasy o szerokości około ośmiu centymetrów, korzystając z patyczka do szaszłyków albo innej rurki zwijamy na niej gazetę. Na koszyczek potrzeba około stu takich papierowych rurek i potem można wyplatać. Techniki są takie same jak w wikliniarstwie. To jest czasochłonne, zwłaszcza przygotowanie rurek, więc wiele osób się zniechęca. Można robić ozdoby ażurowe, serca, motyle, anioły, misie, kosze na zabawki w różnych kształtach, torebki, biżuterię – w zasadzie wszystko, co podpowie wyobraźnia. Wydawać się może, że wyroby z papieru nie są trwałe. Tymczasem są one porządnie polakierowane, przez co zabezpieczone przed wilgocią
i trwalsze, potrafią służyć wiele lat.
Radość tworzenia Anna Szwed jest z wykształcenia psychologiem dziecięcym, absolwentką UŚ, obecnie na urlopie wychowawczym. – Ta praca to dla mnie wypoczynek. Jak dzieci zasypiają, siadam sobie z gazetami, robię rurki i wymyślam swoje formy i kształty – opowiada pani Anna. – Zaczynam wyplatać o ósmej, dziewiątej wieczorem, i na ogół po północy orientuję się, że jest już tak późno. To bardzo wciąga, każdy splot ma określony rytm, ale w sumie to relaks. Poza tym mam coś swojego – poza wychowywaniem dzieci i rodziną.
Pasja daje siłę Myślę, że ważne jest mieć swoją pasję, coś, co daje siłę. To także radość tworzenia i przetwarzania, nadawanie nowych znaczeń. Rękodzieło nie jest sposobem na zarabianie. Obecnie ludzie nie mają pieniędzy na życie, to co tu mówić o kupowaniu sztuki? W tej technice każdy może spróbować swoich sił, nawet siedmioletnie dzieci. Materiał jest dostępny dla każdego, choć każdy papier ma inną strukturę. Kolorowa gazeta ma twardszy papier, trudniej zwija się rurki, bolą palce. Ja wyplatam z gazet; choć są osoby wyplatające z papierów ksero, z papierów kolorowych czy pakowych. Moja metoda jest ekologiczna, najbardziej lubię wyplatać z codziennych gazet, które mają fajną czcionkę i jeśli pomaluje się wyrób nie farbą a bejcą, to czcionka zostaje i sama w sobie jest ozdobą. Można też naklejać dowolne elementy metodą decoupage’u, można połączyć z szydełkowaniem, jest wiele wariantów. Anna Szwed dwa lata temu założyła bloga (radosctworzenia-sofka.blogspot.com), na którym można zobaczyć fotografie jej prac. Marek Ciszak