10 Χρόνια Αντιαπαγορευτικό Φεστιβάλ
Τέλος, τη Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014 διοργανώθηκε ημερίδα με θέμα “Μια νέα προσέγγιση της Ευρωπαϊκής πολιτικής για τις ναρκωτικές ουσίες τον 21ο αιώνα”. Η εκδήλωση διοργανώθηκε με την υποστήριξη της Παγκόσμιας Επιτροπής για τις Πολιτικές για τα Ναρκωτικά (Global Commission on Drug Policy) και του διεθνούς δικτύου οργανώσεων International Drug Policy Consortium, και φιλοξένησε ομιλητές διεθνούς κύρους και υψηλής εκπροσώπησης όπως είναι η πρώην πρόεδρος της Ελβετίας Ruth Dreifuss, ο Διευθυντής του Ευρωπαϊκού Κέντρου Παρακολούθησης Ναρκωτικών και Τοξικομανίας (EMCDDA) Wolfgang Götz, η αναπληρώτρια διευθύντρια της μονάδας για τα ναρκωτικά της Ευρωπαϊκής Επιτροπής PaolaTardioli- Schiavo, η καθηγήτρια ψυχοφαρμακολογίας από το university college του Λονδίνου Valerie Curran (συνεργάτης του καθηγητή David Nutt), και ο Πρόεδρος της οργάνωσης International Drug Policy Consortium, Mike Trace. Προβλήθηκε επίσης το ντοκιμαντέρ Breaking the Taboo (Sundog pictures). Υπολογίζουμε όλα αυτά τα χρόνια, από το Πάρκο Ελευθερίας το 2005 μέχρι την αντιαπαγορευτική πορεία του 2014 στο κέντρο της Αθήνας, έχουν περάσει και έχουν στηρίξει το φεστιβάλ περισσότερα από 150.000 άτομα. Το Αντιαπαγορευτικό Φεστιβάλ επιδίωκε πάντα να επανακτεί και να κάνει γνωστούς στους κατοίκους του λεκανοπεδίου δημόσιους, κοινόχρηστους χώρους, που είτε αντιμετώπιζαν-αντιμετωπίζουν την απειλή του κλεισίματος και της ιδιωτικοποίησης, είτε απλά μαραζώνουν από την εγκατάλειψη και την περιορισμένη χρήση. Σε αυτό το πλαίσιο διπλής διεκδίκησης επανακτήσαμε το αυτοδιαχειριζόμενο κάμπινγκ της Βούλας (2013) και στηρίξαμε τη πρωτοβουλία των κατοίκων να κρατήσουν ανοιχτό το παραλιακό μέτωπο· ανοίξαμε το παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού (2012) σε στήριξη του αγώνα για δημιουργία μητροπολιτικού πάρκου· χρησιμοποιήσαμε το πάρκο Ηρώων στον Ταύρο (2011) και το γνωρίσαμε στους Αθηναίους· επανακτήσαμε τη παραλία του Μοσχάτου (2010) κόντρα στις προσπάθειες για πλήρη ιδιωτικοποίηση· με πείσμα χρησιμοποιήσαμε το Πάρκο περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης Αντ. Τρίτσης (2009) λίγο πριν το οριστικό μαρασμό του· ενώ το 2006 διεκδικήσαμε τον παλιό Ιππόδρομο στη Καλλιθέα, λίγο πριν παραδοθεί στο τσιμέντο, με ένα ιστορικό φεστιβάλ που διήρκεσε 60 ώρες non stop. Το 2007 και το 2008 το φεστιβάλ πραγματοποιήθηκε στη Πανεπιστημιούπολη στα Ιλίσια και τη Γεωπονική Σχολή στην Ιερά Οδό αντίστοιχα, με ιδιαίτερα συμβολική σημασία καθώς πλέον είναι αδύνατο να πραγματοποιηθούν μεγάλα ελεύθερα φεστιβάλ σε πανεπιστημιακούς χώρους. Το 2009 και το 2014 το φεστιβάλ βγήκε στο δρόμο με τη μορφή μουσικών πορειών στο κέντρο της πόλης. Τέλος, πρέπει να μνημονεύσουμε το Αντιαπαγορευτικό Φεστιβάλ που διοργανώσαμε στη Θεσσαλονίκη το 2006, με ενημερωτική και μουσική εκδήλωση στο ΑΠΘ, αλλά και τα άλλα δύο αντιαπαγορευτικά φεστιβάλ που συνδιοργανώσαμε στη Θεσσαλονίκη το 2010 και το 2011, μαζί με άλλες ομάδες της πόλης. Το 2011 υποστηρίξαμε επίσης τη πραγματοποίηση Αντιαπαγορευτικού φεστιβάλ και στον Βόλο. Το φεστιβάλ από τη πρώτη στιγμή ήταν αυτοχρηματοδοτούμενο, αυτοδιαχειριζόμενο και μηκερδοσκοπικό, χωρίς χορηγούς και σπόνσορες. Ένα μουσικό φεστιβάλ διεκδίκησης για την αναζήτηση της αλήθειας, της αγάπης, της συμφιλίωσης και του μοιράσματος, ενάντια σε όλες τις απαγορεύσεις και όλους τους εθισμούς. Μια εφήμερη αυτόνομη κοινότητα, ένας εφήμερος τόπος συνεύρεσης και δημιουργίας. Από την αρχή επιδιώκαμε να μην υπάρχουν διαχωρισμοί ανάμεσα σε διοργανωτές και παθητικούς καταναλωτές και ζητούσαμε την ενεργή συμμετοχή του κόσμου στην αυτοδιαχείριση του φεστιβάλ. Δυστυχώς στην Ελλάδα όμως επικρατεί η νοοτροπία του όλα τσάμπα και όταν είναι τσάμπα κάτι δεν το σεβόμαστε. Η διοργάνωση έπρεπε να καλύπτει κάθε χρόνο ένα όλο και πιο υπέρογκο ποσό για τα έξοδα, ενώ όσο μεγάλωνε ο αριθμός των συμμετεχόντων τόσομεγάλωναν και τα προβλήματα με τον μη σεβασμό των βασικών αρχών και κανόνων λειτουργίας του φεστιβάλ (από το μάρκετ, μέχρι τα σκουπίδια και τους βανδαλισμούς). Γι αυτό και
9