Karin Bloemen

Dit jaar zit Karin Bloemen (62) veertig jaar in het vak. Dat jubileum laat zij niet onopgemerkt voorbijgaan. Naast een theatertour en het schrijven van haar memoires brengt zij ook een boek uit over een andere grote passie, ‘Tuinieren à la Bloemen’. DenD sprak met Karin en stelde haar de zeven vragen.

1

Jeeerstetuinboek! Hoegroenzijn jouwvingers?

„Tuinieren was vroeger al een hobby van me. Lekker met de meisjes naar buiten. Aardbeitjes plukken, planten verpotten. Soms ruik ik ook gewoon: ‘Dit gaat niet goed, jij hebt verse grond nodig’. Daar worden plantjes blij van.”

2

Hoezietjouweigen tuin in Broek in Waterland eruit?

„Ik hou van bloeiende planten, zoals mijn Brugmansia. Daar praat ik ook tegen: Oh wat sta je er weer mooi bij vandaag, en wat ruík je lekker. Vorig jaar had ik bijna zestig kelken in één plant. Ik wil niet opscheppen, maar dan ben je echt trots als moeder. Ik heb best een lastige tuin, want het is veengrond, dus al snel vochtig.”

3

Watisjepronkstuk?

„De goudenregenboom die ik symbolisch op de geboortedag van mijn dochter Eliane heb geplant.”

4 Brengthetwroetenin deaardeookrustinje hectische theaterleven?

„Juist! Het tuinieren is bij mij begonnen toen ik een burn-out had. Ik haalde zoveel plezier uit de worteltjes, tomaatjes, paprikaatjes. Ik heb toen zelfs mijn eigen andijvie geplant. Het is een fijne tegenhanger van het artificiële leven in het theater en de vele uren die ik maak. Lekker met je handen in de aarde en voelen waar het ook alweer om gaat. De basis van het leven.”

5

Inje40-jarigjubileumboek‘Met vlag en wimpers’ kijkje terugopjelevenencarrière. Watwarenjehoogtepunten?

„Als mens het krijgen van mijn twee kinderen. In het begin van mijn leven heb ik mijn lichaam zo niet vertrouwd, omdat het voortdurend gecorrumpeerd werd. Ik had nooit gedacht dat datzelfde lichaam in staat zou zijn om mij het geluk te verschaffen om twee kinderen te kunnen baren. Een hoogtepunt in mijn carrière was het inluiden van de millenniumwisseling op De Dam. Zenuwslopend heftig en tegelijkertijd zo gaaf om te doen.”

„Wat er bij mij heeft ingehakt, is dat ik zoveel last kreeg van mijn knieën dat ik amper meer kon dansen. Mijn probleem is dat ik zwaar aan zelfoverschatting leid, waardoor ik te zware dingen ben blijven doen. Daar heb ik mijn lichaam wel een beetje mee vernield. Ook ingrijpend was het faillissement van mijn manager. Dat is keihard, maar kijk naar de Dolly Dots; schijnbaar is artiesten naaien een soort hobby in het managementvak. Dat heeft me een flinke emotionele deuk gegeven. Je verliest het vertrouwen in de mensheid.”

„Geloof nooit in de onzin dat je een ster bent die zich alles kan permitteren. Voor je het weet, sluipt dat erin. Dan sta je op een première te stralen als de koningin, omdat je echt denkt dat het om jou draait. Beste vrienden valt dat gelukkig op en zij corrigeren je. In Marnix heb ik ook een goede partner. Hij is wars van roem, sterrendom en kapsones. Toen ik hem ontmoette, kende hij me niet. Hij is toen naar mijn eerste show Bosje Bloemen gaan kijken. Jaren later vertelde hij me: ‘Dat vond ik zo afschuwelijk’.”

Tuinieren à la Bloemen verschijnt half april. ■