e da bolsa coas claudias sabían tan ben as que eu comín coma as que ibamos coller eu e outros de pequenos na claudieira dun veciño pisabámoslle a horta con coidado e comiámolas verdes coma os allos enchíasenos a boca de zume e metíasenos a pel durísima entre os dentes disfrutabamos tanto e nunca nos viron e da bolsa coas claudias que lle trouxen deixeillas alí cáseque un quilo delas valía o quilo cen e cobráronme noventa e nove igual son poucas claudias para o moito que a quero.
ás veces o agasallo precisa ser dun tamaño aproximado a como sería a representación dun sentimento probablemente non faría falta un barco de claudias como tampouco unha aperta que lle esmagara o peito cecais só que fora sementando os ósos das que comera para que chegue a luz sobre a miseria de tentar expresar cousas tan cheas Celso Fernández Sanmartín: Sen título, 1995
Declaración T’estimo: soc la pluja que amara l’enderroc Maria Mercè Marçal Coma un hendecasílabo dos que escribiu Olavo Bilac, de ritmo grácil e de amorosa man, no teu recordo xorden os versos de sedán. Ámote: son o acorde que se eleva do cravo. Coma a luz de cor branca que esperta todo o cabo desde os faros fisterra, vilán ou touriñán, no teu leito alborecen os ollos de mañán. Ámote: son a xerfa que encanece o mar bravo. Coma a hedra perenne que sobe o muro antigo, no teu corpo enraízan o polgar e o maimiño. Ámote: son o lazo que abraza o envurullo. Como o líquido fértil que molla o gran de trigo, no teu rostro descenden o bico e o aloumiño. Ámote: son a chuvia que embebe o cascabullo. Miro Villar: Equinoccio de primavera,1998.
Negación de Ulises e Teseo Se algunha vez tiveses que agardar entre fío e tecidos, non sexas Penélope que tece e destece os bordados axiña que anoitece. Ulises non existe, foi verso fuxidío. Se algunha vez tiveses que agardar entre fío e tecidos, non sexas Ariadna que ofrece saír do labirinto mortal a quen a esquece. Teseo non existe, só queda o desafío. Se algunha vez eu debo partir como Odiseo prefiro voltar sempre vencido a Compostela. Non me importa a derrota se ti me identificas. Se algunha vez eu debo marchar como Teseo non ha ser Artemisa fluxo do meu Sarela. Non me importa ser lama se ti me purificas. Miro Villar: Equinoccio de primavera,1998.
O LABERINTO Marcho por ti como por laberinto sabendo que me perdo. Sinto os latidos da pel enfeitizada escoito a linguaxe das vísceras ruídos que me chaman e chegan como pasos que resoan na miña carne. Olor que leva. Lesbiar perderme no laberinto para encontrarte. Mª Xosé Queizán: O despertar das amantes, 1993
Aprendizaxe / Conduta / Paixón Efectivamente un minuto antes de coñecerte non sabía algunhas cousas De min De ti (nada en absoluto) Nada sobre a xeografía próxima do lugar onde naceu Lewis Carroll Nada sobre os ruídos guturais para amarse Sobre a suor no metro de Nova York Ou sobre praias portátiles Agora xa sei algo máis Despois de que expropiaras as tormentas do meu interior Piscina edredón Exponxa hospitalaria Agora que sei excitarme en silencio Antón Reixa: Látego de algas, 2008
Na parte contraria a ti hai unha tristeza enorme de color cemento Na barricada protectora dos teus ollos e da túa pel de alga boca e mastigable hai un silencio de risas e de desexo libre Todo o que non es ti Para min ten o ruído insoportable da miña soidade anatómico-forense Quero formar parte da túa casa como un animal doméstico e caníbal Quero dimitir do meu oficio de domador frustrado de melancolías transparente e torpezas rectangulares Non quero ser eu porque quero camuflarme de vento Vento-armario de lágrimas inquietas para que lle prendas lume Vento-alfombra de bicos abertos para que camiñes Quero quedarme quieto nos teus brazos Cérrame os ollos Quérote máis cá min Máis cá vida Antón Reixa: Látego de algas, 2008
o oco cova (fragmento) ven aquí que estou saboroso e doce e por ti síntome cervo e cereixa roda de desexo en remuíño prado de herba onde xogar formiga fermosa da pel folla mollada en orballo zucre de flores exóticas que só quere colmarche o gusto e levarte ao territorio das nubes elevarte ao lugar exacto onde rebenta en berro o globo redondo dos nenos maduros que enche de sol o horizonte laranxa. Carlos Negro: As laranxas de alí babá
Cando quero vivir digo Moraima. Digo Moraima cando semento a espranza. Digo Moraima e ponse azul a alba. Cando quero soñar digo Moraima. Digo Moraima cando é noite pechada. Digo Moraima e ponse a luz en marcha. Cando quero chorar digo Moraima. Digo Moraima cando a anguria me abafa. Digo Moraima e ponse a mar en calma. Cando quero surrir digo Moraima. Digo Moraima cando a mañá é crara. Digo Moraima e ponse a tarde mansa. Cando quero morrer non digo nada. E mátame o silencio de non dicir Moraima.