TELEVISIÓN
A esa hora chegaba a miña vella, xusto cando o baixo de The Cult daba aqueles pasos de comanche. A miña nai, boqueando despois de fregar as oficinas do Fénix Español puña as zapatillas, sentábase no sofá, suspiraba fondamente e cambiaba á primeira cadea. Anda, pasmón, sae algo á rúa e espabila. Apareceu o Empire State e a miña vella dixo con tenrura: Pobre da que teña que fregar todo iso.
MANUEL RIVAS: Ningún cisne
O que máis me gusta da poesía. Os silencios.
Na literatura o noventa por cento deberían ser silencios. Ou páxinas en branco.
KIKO NEVES: Ruído de motos
Antollóuseme un tostador de pan quero un obxecto que nos recorde que vaia amarelando con nós como a natacha e collo rebandas do pan de onte que me dixo miña avoa que se fai así e téñoche as tostas listas para cando te ergas ¿e se te vas ou mercas un coche? e se te vas ou mercas un coche eu sigo facendo tostas todas as mañáns e énchoas de bicos e de natacha e pégochas nos retrovisores fíxenllo unha vez ó cura por berrarme porque eu era así de baixiña e non lle chegaba á auga bendita e pagounas coa nai de meu pai e mei pai ofreceulle unhas hostias ó cura e botáronnos da igrexa de toda se te vas ou mercas un coche mellor leva contigo o tostador de pan
Porque ti tamén estabas enferma dalgún xeito coma a casa miles de termómetros de febre e de torturas eu sabíao sabíao polo tacto non preguntes sabíao por como respirabas sabíao polas ondas e os outros arrecifes sabíao por ti e por min e por como chorabamos abrazados despois de xogar a destruírnos INOCENTEMENTE ABRAZADOS ULINDO A LANDRAS ABRAZADOS COMA UN TIGRE
ESTEVO CREUS MARÍA LADO
Sempre se agarda o verán, deséxase ese tempo para a noite como a herba sen alerxia. Os amigos recuperados. Próbase toda froita de óso, búscanse os elepés de música xamacaina, vaise esquecendo unha miga a choiva e esta patria. Sempre se agarda o verán porque detén a vida. Veñen días lentos, ríos, ollos, esváese o mundo afora, vístense de xente as terrazas no agre de lusco-fusco. Saen tantas guerras da memoria. Pero sempre se agarda un verán que nunca chega. E retíranse os dentes, vencidos, da hora deserta.
Nestas enxarcias pusáronse aloumiños e viaxaron na adega auroras con saudade, a pesar de ser auroras. Aínda quedan cascallos de beixos infinitos no castelo de proa, e palabras de amor, que non levou o vento, na cuberta. Roupa interior que sobremorreu ó asedio de tanta ausencia rota ondea no mastro, capitulando ó tempo. As noites, a babor, pódese presentir algún latexo cego. Pero cohabitamos aínda cos desnortes mentres de nós as brúxulas abxuran. Por canto tempo seguiremos náufragos entre o corazón e a morte?
DANIEL SALGADO
MANOLO BLANCO
EU EN TI Eu xa te busquei cando o mundo era unha pedra intacta. Cando as cousas buscaban os seus nomes, eu xa te buscaba. Eu xa te procurei no comezo dos mares e das chairas. Cando Dios procuraba compañía, eu xa te procuraba. Eu xa te chamei cando soio a voz do vento soaba. Cando o silencio era unha folla branca, eu xa te chamaba. Eu xa te namorei cando o amor era unha folla branca. Cando a lúa namoraba as outas cumes, eu xa te namoraba. Sempre, dende a neve dos tempos, eu, na túa ialma.
CELSO EMILIO FERREIRO.
SÓS FOMOS ficando sós o Mar o barco e mais nós. Roubáronnos o Sol O paquebote esmaltado que cosía con liñas de fume áxiles cadros sen marco Roubáronnos o vento Aquel veleiro que se evadiu pola corda frouxa do horizonte Este océano desatracou das costas e os ventos da Roseta orientáronse ao esquenzo As nosas soedades veñen de tan lonxe como as horas do reloxe Pero tamén sebemos a manobra dos navíos que fondean a sotavento dunha singradura No cuadrante estantío das estrelas ficou parada esta hora: O cadáver do Mar fixo do barco un cadaleito Fume de Pipa Saudade Noite Silencio Frío E ficamos nós sós Sen o mar e sen o barco nós.
MANUEL ANTONIO
CANSEIRA Cando chegas ti, na hora adiantada da miña canseira, entreabrindo a porta da mocidade miña, asexando soños, luíndo o meu nostálxico mundo de magoados cercos. Ti, pra quen a vida non garda sorpresas, que traes na man o doce agarimo que alenta, a verba amable que albendra, o bálsamo que pecha as chagas doridas. Cando chegas ti, o mundo axiganta formas, distanciamentos, e tódalas rosas da tarde deixan caer sobre min cálices arrecendentes, inundándome. Vén. Déixame a túa presencia tan perto xa, que non poida tornar a perderte na escura noite da inexistencia. Ven, que os sorrisos e o labio afundan o seu celme, e a ledicia faga nacer nos meus ollos paradisos fermosos, bezoadas colinas, cinguidas dunha aurora recente, camiños chairos onde unha doce xesta brilla quente. Ven ti, que o meu sangue brinca preciso, arelante, e non hai fontes que embalen os ríos de turbias escumas. E se somos mares de ondas docísimas, morrentes, ou silandeiras xebras merguradas que a auga bota sobre a area ven, que o destino dobra as súas badeladas precisas, breves, no imperio das horas que estreitamente nos enlean.
PURA VÁZQUEZ
Deixaches no meu corpo a túa presencia verquendo o teu encanto nos meus ollos que non se volverán nubrar de bágoas porque non apodrecerá máis tempo a nostalxia convertida en cadavre e imos explorar a xeografía do noso amor eterno corrixíndoa se te abres con dozura novamente ó meu amor ausente e vixiante aceptas que cho entregue e logo vaste camiño do futuro libremente compartida coa túa propia vida e amada para sempre.
LOIS PEREIRO
SOUBEN AMAR Hai unha longa espera igual a un rito. Ti chegabas na tarde. Foron rúas escuras coma bosques de cedros que non volven. No fondal dos recordos pasaba o vento escuro. Os labios que besaban. Un mar azul e tépedo resumía crepúsculos e esbaraba no tempo. Os labios que besaban lenzos de amor na tarde A brisa recolle o pranto e fuxe. Ti chegabas na tarde. Prometías unha estación celeste para sentir as albas. As aves lenemente descubrían espacios virxinais e propagaban fráxiles caricias nun tempo luminoso onde amar onde amar se revela en formas de conciencia. Despois chegou a noite. Quedan atrás as sombras límpidas dunha existencia dificilmente clausurada. A forma inmaculada dun xardín interior onde se sobrevive. Souben amar. Souben amar pronunciando o teu nome.
LUZ POZO GARZA
SE ENVELLECEMOS XUNTOS Se rubo até o teu berce e me remonto polos anos son neno contigo en celestes mañáns de colúmpios e campás, prendo-me ao vóo da tua saia e desperto ao amor un mencer cheo de azas. Mais, se envellecemos xuntos, se desandamos o vieiro da vida paso a paso, mirarei nos teus ollos o esbarar do tempo inorde como un barco. Se envellecemos xuntos e desfago a madeixa dos meus dias ao teu lado farei-me confidente do teu camiño sen pegadas do teu canto e do teu ánimo. Compartirei o sal, o leito e o abrazo, saberei oscuramente que o noso paso polo mundo non é vao. Se envellecemos xuntos,
se te acompaño neste tránsito, deixarei volvoretas lenes nas tuas pálpebras cansas, escoitarei o repenicar da choiva nas fiestras da nenez, sentirei a tua voz esmorecer-se en calma. Bastará-me para entendé-lo todo o ollar confidente desa tua luz sen ánsia.
XULIO LÓPEZ VALCÁRCEL
ENCONTRO NUNHA TARDE LONXANA
Foi un día lousiñeiro prós meus ollos, eu agardaba na ponte da tarde lonxana. Tremaba o silencio, escoitaban as árbores, moi preto cantaba o marmurio da auga. (Calou o mundo naquel intre do milagre: ulía a vrao, a choiva, a herba mollada.) Despois arderon os pomares da terra e levo nos pés a cinza das túas bágoas.
PILAR CIBREIRO
Cando penso que te fuches negra sombra que me asombras, ó pé dos meus cabezales tornas facéndome mofa. Cando maxino que es ida, no mesmo sol te me amostras, i eres a estrela que brila, i eres o vento que zoa. Si cantan, es ti que cantas; si choran, es ti que choras; i es o marmurio do río, i es a noite, i es a aurora. En todo estás e ti es todo, pra min i en min mesma mouras, nin me abandonarás nunca, sombra que sempre me asombras.
ROSALÍA DE CASTRO
POR que sei que te vas ás veces e sinto o roce do teu corpo contra as silveiras. Non esquezo. Sei do longo camiño que te leva do amor ó abandono. Presinto entón tanta valentía que andaría tebras e agonías por ser a póla da memoria que docemente te roza cando volves do silencia á miña roupa.
Amei a soedá das carballeiras, os camiños senlleiros e perdidos, os cumios nos que soio o vento soa, o recuncho agochado dos meus ríos. Amei a soidade, pois tanxía cantigas dun amor máis nidio e grande; pois soio na fraguiza presentía unha carexa inmaculada, un tento de docísima e soave melodía Aquel trobar lonxano esparexía unha lira enmeigante polo aire e tamén achegaba unha agunía que incitaba a morrer enaxenado.
ANA ROMANÍ. ÁNXELES PENAS.
A palabra pode ser unha rocha, pode ser un paxaro ou ser unha culler. Pódese morrer por pronunciala. Débese vivir pronunciándoa. A palabra, ás veces, é un abismo, é un ceo, é unha rapaza que chora, un neno que respira. (De cantas palabras está feito o silencio e cantas soidades se habitan con palabras! O importante é a man. O importante é o corazón, é a mirada. A palabra debe acompañar como acompañan os batóns ós cegos. Unha boa palabra é unha noiva que sempre nos agarda. Non importa que chegue a anoitecida e non poidamos atopar
a porta da nosa moradía. A palabra ten a chave e soña co amor e coa morneza. Non existe a intemperie para a voz. Para os poetas non existe o frío.
TERESA DEVESA
Vida de amor, ai, vida, fonda loita a fuxir cara atrás, vida espantada. Eu non quixen a vida desgraciada, eu non quixen da vida a negra coita. Vida de amor tecida de esperanza, feita de inverno e non de primavera, eu non quixen a vida que trouxera nun Nadal o Rei mouro da lembranza. Vida que non é vida, dor, degaro, eu non quixen a vida, o sofrimento desta maldita vida sen amparo.
Saudemos á morte; na palma da man non sosteñamos ónices. Chamésmolle: libro de silencio, pórtico terminal de escravitude, escritura feliz da opacidade, luz que desata o nome da ledicia. Saudemos á morte; non deamos pousada a Bach ou Joplin. Contemplemos o seu fremoso rostro á nosa beira.
Vida que é laio e dura queimadura, devólvovos a vida e seu lamento, quero ceibarme desta morte escura. XOSÉ LUÍS MÉNDEZ FERRÍN ANTÓN TOVAR
Perdoa-me a dor, ás veces, perdoa-me a tristeza case sempre e a soidade (é asi como chamo a tua auséncia). Perdoa-me o siléncio e as palavras agora. Perdoa-me a alegria se te teño un pouquiño, os encontros, os versos, a miña pobre vida. Perdoa-me a esperanza ainda (tomo-a sen que ma dés e asumo-a como único alimento). Perdoa-me que fale que cale que respire, pero nunca que te ame. Condena o meu amor, castiga-me por el, quero o inferno por pátria e aposento, que os dias me torturen e coñezan a fadiga, que os teus reproches me vistan de martírio, a tua furia de sangue. Maldita e desterrada, seguirei-te querendo e serei, máis que nunca, imperdoável.
PILAR PALLARÉS GARCÍA
A PALABRA DEUS
Se a digo falo soio dun bo soño no que repouso, canso, a miña vida, rézaa na noite inqueda a gran ferida pra acadar un abrente mais risoño. Se a digo falo soio dun ensoño como un dudoso adeus, indefinida, leva a palabra un ar de margarida que desfollando vou polo entresoño. Se ás noites rézoa inda como un neno é que ise vezo antigo me ficara como un raro e tristísimo veneno. Se a rezo é porque a vida é moi amara, e axoenllo o meu corpo no que peno por ver se Deus, que non existe, o ampara.
ANTÓN TOVAR.
Ule esta hora como cando regresas e soño eguas agallopando na mar brava. Este sangue derrámase como auga sobre o cemento no outono e ul ó rastro que deixan os paxaros cando fuxen en solpores de espada. Así rasga a túa presencia, e fágome sal e pranto. Ule esta tarde como cando marchas e levas contigo as miradas brancas, as singraduras dos dedos na ternura. Así, senti, fica o mar tan tristemente en calme, e eu canto.
Mórreme ben por favor mórreme con todos os paxaros e coa muller con menos peso no próximo chanzo mórreme para que eu te vexa desde arriba e ti poidas sentir como se me morren as pernas Hai tanto que morrer pódese morrer de tantos xeitos que é difícil morrer demasiado.
ESTEVO CREUS
ANA ROMANÍ
Non intentes seguirme. Non me sigas. O teu labor é só agachar as probas, ocultar as pegadas, que me perda todos os rastros. Débesme esquecer todos os beixos, as ausencias; nada é quen de quedar, anque me destrúa, en estado de lánguida emerxencia. Se algo gordo escondido na memoria, ameázame, fórzame, conquístame sen compaixón ningunha, sen coidado. O asasino coñece os meus costumes. Cuberto de balor e de miradas o teito do meu cuarto, como un lenzo fendido, espalla as súas esporas contra ti. O que sabes está a salvo. Non temas. Aquí nada se estraga. Nin sequera as horas nas que crimos enganar ó destino. Calquera aparición de algo por alguén ten a súa semente disposta nun lugar propicio. Coida dela, confía. Todo está atrapado no parque de atraccións das semellanzas.
ANXO QUINTELA
eu son de aquí (Invocación dos gregos) desta raíz de nogueira que fende o mar desta carriza orientada ao inverno
oh hímen, hímen, himeneio!
que as miñas caricias che enlouquezan
desta mera son de aquí sombra dos días que andei tan só de aquí lento veleno na gorxa e mortal os meus restos son esta casa de espellos mudos que me crean
RAFA VILLAR
que radiantes pasen sobre nós a nostalxia a paixón mais o desexo
que os nosos corpos naveguen o río silencioso das estrelas
que a pel se estremeza e cantemos oh hímen, hímen, himeneio oh hímen, hímen, himeneio sempre
XAVIER SEOANE
AMOR SEN MORTE
lingua lame emboca esba lábil lenta lingua na lama en que xacente esperta esvara serpe humedamente e ardendo de vidrados cingue hábil. Beizos consagrados nervo a nervo detrás diante ao cabo frente a frente rebezos como pubis refulxente e detidos no tempo verbo a verbo. Pel con pel nácar na carne almíscares xeados polo abrente espasman e ampean na materia que arde. E a vida prolóngase serena e infindamente.
CLAUDIO RODRÍGUEZ FER
ESCURA É A VIDA, ESCURA A MORTE Saben-no estes ollos con raigañas no espido alento do mar. Nascidos noutro tempo, ante a cervexa negra do norde, señores doutra fiestra, bébedos doutras cantigas, presos doutros xueces. Non hai nada seguro entre os dedos, é pasaxeira a fala das estrelas e febles son os soños. Ante a fermosura falla o ar e brinca o corazón porque non hai camiños de home que abrangan o alleo. Outros serán os ventos e, a cada volta, outro o silencio. Anguria e ledicia trae a tempestade e sempre hai prantos no refaixo da dorna pois é medo o que vence nesta terra. Noutro tempo, cos beizos doídos polo xelo, diante das murradas, do escuro lume que é niño de semente, contarei o que lin nos farrapos vellos do porvir. Saben-no os cansos ollos, mais non queren pechar-se.
MANUEL RIVAS
DA LUZ INICIAL
Non sempre a claridade vén de antiga celebrada en corpo por este astral escuro tan denso labirinto obsceno e magma, ou tan de cintura inocente para o olvido.
Foi como de abrir un sulco no aire, un horizonte sempre a mirar con ese incendio en ollos sen cómaro de tempo nin fronteira. Foi como reter a inocencia aínda cando adiviñan da paisaxe os ceos curvados polos altos, unha tarde recente de xanelas abertas, e as palabras dicindo corazón de primavera, e o soño máis soñado, e o tacto intenso de beleza polo amplo confín dos teus espazos.
XAVIER RODRÍGUEZ BARRIO
UN DIÁLOGO Falaba como fala o vento, acariñando. Ía dicir que o mundo non me ama, mais os dedos saben de min e din que non hai outro deus na pel que habito. Polas noites coñezo a carne morna dos soños e penso se serei tamén como unha porta pola que o vento pasa sen deterse porque non quere coñecer o medo ou a escuridade das palabras miñas. Ás veces falo con el e dígolle: -Señor do mundo,)a quen sorrís? E el responde: -Hoxe choro por dous ollos que me viron e nunca hei de tocar. E eu digo: -)Como podes chorar se non tes alma? E el responde: -O corazón só sangra cando soña. Entón sei que, coa alba, falarei novamente como falas ti, acariñando.
ROMÁN RAÑA