Picuri2013

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

O Picurí

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

3 4e5 6a7 8a9 10 a 11 12 a 13 14 a 16 17 e 20 21 22 a 31 32 33 34 a 37 38 a 39 40 41 42 a 45 46 a 47 48 a 49 50 a 53 54 a 55 56 57 58 59 60 61 62 a 63 64 65 65 66 a 67 68 69 70 71 72 73 74 a 75 76 a 77 78 a 79 80 a 82 83 84

Nº 9 ANO 2013

Editorial.

Un Conto Sen Fin 1º de Primaria Poesías 4º de Primaria Escolares no mundo Cuento Colectivo 5º de Primaria Banda Deseñada 2º de Primaria As Perdices do Convite Carlota Álvarez Feijoo 31 de outubro— Andrea, Paula e Carlota 1º ESO Os Avós son os Heroes Fátima Fernández A Revista de Infantil.

Xornadas de Orientación Académica e Profesional Florida. Unha Historia de Misterio 6º de Primaria Obradoiro de Costura 2º ESO Radio Galena Loli González Pedrouzo Chévere Loli González Pedrouzo 50 Anos das Letras Galegas. Roberto Vidal Bolaño Somos do Club Lecturas para o verán, e para todo o ano Galiciencia Sabías que… Antía, Lorena e Sergio 4º ESO 100% Reciclado Obradoiro de Literatura Lo Barato Sale Caro Sergio Rodríguez Ramos Ramón Gómez de la Serna Sergio Rodríguez Ramos Obradoiro de Carpintaría Un traballo de cine: Unha Cuestión de Educación Enigmas Cántame e Cóntame Avoa Agradecementos Un Traballo de Aula 6º de Primaria.

Sopro a Sopro AL E despois de doce anos… lembranzas e despedidas Loli González Pedrouzo e Alba Nóvoa Gil Reflexiones sobre un viaje a Galicia Anna Bosak Xogade. Deporte Escolar Conto Contigo Día do Libro Interview with Anna Bosak 6th grade of primary Visita ao Laboratorio A Lingua Sabe a Pan Pasatempos Work Games Os nosos vídeos Xaque Mate Contraportada

Portada de Carlota Álvarez Feijoo Grazas ao Concello de Cea pola cesión da fotografía antiga do centro

2

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

É para min unha honra poder escribir a editorial da nosa revista escolar. Nela recóllense parte das actividades realizadas durante estes dous últimos cursos. Mais eu vou retroceder un curso antes coa intención de darvos as grazas a todas e a todos pola valentía que amosastes ao longo deles.

O Picurí

Oficial de Galicia, por aqueles que teñen que defendernos sempre e que levou a unha ruptura nas comunidades educativas de todos os centros de educación pública.

A impotencia ante semellantes feitos levounos a non realizar durante no seguinte curso escolar 2011/2012 a gran maioría de actividades complementarias e extraescolares que se viñan facendo. Foi unha decisión difícil de asumir porque non queríamos perxudicar aos nosos alumnos e alumnas.

Parece que xa pasou un século pero hai tan só tres anos, no ano 2010, sufrimos un incendio. Sei que non o esquecemos e que non o queremos esquecer endexamais. Pois ben, naquel momento demostramos de que pasta estabamos feitos. Lonxe de caer na cólera ou na apatía soubemos ver unha oportunidade no que sucedera.

Estabamos convencidos de que a tarefa que se nos impuxera non era superior á nosa forteza e que tiñamos a ocasión de sumar os nosos esforzos para construír unha escola moito mellor. E así o fixemos.

Neste curso 2012/2013 retomamos o pulso do noso destino e lanzámonos á reconquista das almas do noso alumnado alimentándoas en todos os aspectos. Coa xenerosidade da que esta comunidade educativa, profesorado, alumnado, familias e persoal non docente, sempre fai gala. Sen reparar en se está ou non dentro das súas obrigas ou do seu horario. Podería enumerar as actividades destes últimos dous cursos pero precisaría un espazo do que non dispoño. O que si podo describir é o espírito que caracteriza aos que amamos a nosa vocación: a esperanza de que as nosas vidas non sexan candeas que se apagan, senón máis ben espléndidos fachos que sostemos nas mans e que arden coa máxima claridade para entregalos ás futuras xeracións.

Podería enumerar un sinfín de actividades que se realizaron dentro e fóra do centro nas que se amosou o compromiso de toda a comunidade educativa. Agora ben, quero destacar dúas que ocupan un lugar especial na miña memoria: A primeira é o día no que todos unidos, profesorado, alumnado, familias e institucións, rexeitamos publicamente os ataques violentos que se viñan realizando contra a nosa escola, contra o noso fogar.

Valentín Tomás Castellano Méndez Director do CPI Virxe da Saleta

A segunda é a actividade na que todo o alumnado e o profesorado do centro participamos no lipdub “A Lingua Sabe a Pan”. Nela amosamos o noso orgullo de ser quen somos e de pertencer a este centro educativo.

Pero nese curso 2010/2011 recibimos un golpe maior. Rematando o curso escolar e sen capacidade para reaccionar.

Ponse en entredito, o noso traballo, a nosa dedicación, o noso compromiso coa máis nobre das vocacións, que non é outra que formar ás futuras xeracións do noso país. O peor é que este descrédito ante o alumnado e as familias vén publicado no Diario 3

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

4

Nº 9 ANO 2013

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

5

O Picurí

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

6

Nº 9 ANO 2013

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

7

O Picurí

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

Nº 9 ANO 2013

Ola! Chámome Óscar e teño dez anos. Son de Colombia.

Ola! Chámome Valeria e teño nove anos. Son de Colombia.

A VIAXE Chegamos a Madrid dende o aeroporto de Cali (Colombia). Foi un voo de doce horas. A Óscar pareceulle divertido ao principio, pero despois, mareábase e tíñalle medo as turbulencias.

Nembargantes, a Valeria lle pareceu aburrido e moi moi longo!.

Dende Madrid colleron outro voo a Santiago de Compostela. Ao chegar a Santiago recóllenos as súas familias e van cara ás súa aldeas no concello de Cea.

PRATOS TÍPICOS Os dous pratos que máis se cociñan son: • O sancocho: unha especie de potaxe ou cocido galego. Leva patacas, millo, plátano verde, cenoria, cilantro...

• O bocachico: é un peixe de río moi parecido a xouba pero un pouco máis grande. Pódese fritir con plátano verde.

En Galicia, os pratos máis coñecidos son: • O cocido ou caldo: leva chourizo, lacón, carne de tenreira, grelos, verza, repolo, garavanzos e patacas.

• A empanada: é masa de pan estirada, que no interior lle poñemos zorza, carne, bonito. Despois vai ao forno un tempiño e lista para comer!

• O polbo: sóese comer cocido e adobado en allada (pemento, aceite e allo). Está máis saboroso se o acompañamos con pan de Cea, un dos mellores de Galicia.

8

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

O Picurí

PALMIRA E ROZO CIDADE E ALDEA ONDE VIVIAMOS

A catedral construíuse no ano 1689. É a máis visitada e importante da cidade de Palmira.

A antiga Alcaldía hoxe en día, está declarada patrimonio cultural.

As ruínas son moi coñecidas e atópanse nun lugar privilexiado.

Antiga Alcadía de Palmira

Igrexa-Catedral de Palmira

Escudo de Palmira Mercado local A aldea de Rozo é unha das aldeas máis poboadas da zona.

A calor é abafante durante case todo o ano.

Temos unha gran variedade de produtos frescos que nos dan as hortas e as árbores frutais.

Casa típica de aldea

Un parque infantil

CELEBRANDO O ANIVERSARIO DE ÓSCAR O día do meu aniversario paseino moi ben.

Disfrutei da miña familia e dos meus amigos e amigas.

DE VOLTA A GALICIA, ONDE FIXEMOS MOITOS AMIGOS.

9

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

Érase una vez una chica llamada Coral. Era alta, rubia y tenía lo ojos verdosos. Coral se enamoró de un chico llamado Hércules. Tenía una estatura media, con pelo negro y de ojos azules. Lo que no sabía Coral es que Hércules también estaba enamorado de ella .

Un día se hacen novios, Hércules le pide matrimonio pero Coral le pidió unos días para pensárselo. Y después de esos días Coral no sabía lo que decirle.

Se lo pensó mucho y al final dijo: - Me gustas mucho y eres muy guapo pero me da vergüenza casarme con alguien que es más bajo que yo.! No me quiero casar contigo¡ Hércules se fue muy decepcionado y enfadado a su casa y por el camino se tropezó y se cayó.

Se echó a llorar, pero no porque era un poco patoso. Cuando llegó a casa se dio dos golpes contra la puerta y se fue a la cama. Cuando se despertó se encontró en un sitio muy extraño. ¡Le habían raptado!

Estaba asustado porque, estaba todo oscuro. ¡Pero se encontró con una puerta brillante!

Encontró una llave y abrió la puerta... Se cayó al Universo exterior. Se dirigía a una galaxia y empezó a dar vueltas y vueltas...

Después de un tiempo dando vueltas a una nave espacial que lo dejó inconsciente con un gas se lo llevaron a una especie de castillo. Cuando despertó estaba encerrado en una cápsula con miles de extraterrestres mirándolo.

Ellos le querían dar un veneno para convertirlo en extraterrestre, pero él rompió la cápsula y salió corriendo. Cuando llegó a la puerta principal se tiró y cayó en un planeta llamado Arco Iris dónde los árboles eran violetas.

Siguió andando y vio una puerta a lo lejos. Caminó, caminó y caminó pero cuando él se acercaba a la puerta, ella se alejaba.

10

Nº 9 ANO 2013

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

O Picurí

Resulta que la puerta tenía vida propia. Intentó ir por detrás de los árboles y alcanzó el pestillo. Abrió la puerta y cayó en otro mundo.

Ese planeta se llamaba el planeta Trébol que estaba lleno de tréboles. Un arbusto se movía y le pegó una patada y era un conejo verde, rojo, amarillo y rosa que le indicó un camino secreto. El camino cada vez se hacía más pequeño y a lo lejos se veía un bulto.

Era una cueva en la que dormía un oso multicolor. Entró en la cueva y vio a un conejo que le dijo: Venga, corre, porque el oso esta a punto de despertar. Él siguió corriendo y vio un tobogán. Hércules vio que Coral se divertía en él.

Hércules fue corriendo hasta el tobogán.

Cuando llego allí vio que Coral se escapaba por una puerta .

Hércules la siguió y la siguió hasta que la alcanzó .Cuando la alcanzó le dijo : -Coral , ¿ quieres casarte conmigo?

Y ella contestó: -Lo he estado pensando y por ser mas alta que tú no tengo por que rechazarte. Así que, quiero casarme contigo .

El día de la boda había muchos invitados. Cuando el cura los declaró marido y mujer Hércules dijo : -¡Por fin !

Y cuándo se fueron a comer, Coral comió tres trozos de cada comida y se hartó tanto y vomitó.

Al terminar la boda se fueron a su casa a preparar la luna de miel .

Se lo estuvieron pensando y al final decidieron que irían a Trébol el planeta secreto. ¡ Sabían que allí se lo pasarían genial!

Fueron hasta el camino secreto que estaba en su jardín y desde allí fueron hasta Trébol.

En Trébol se hicieron amigos del conejo que era de colores y llevara a Hércules junto a Coral. El conejo se llamaba Chicha. Era alto , de orejas muy grandes y listo. Como sabía hablar lo entendían. ¡Coral y Hércules lo pasaron genial!

Cuando volvieron a casa decidieron que todos los veranos irían de vacaciones a Trébol.

11

¡Desde entonces son muy felices !

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

12

Nº 9 ANO 2013

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

13

O Picurí

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

14

Nº 9 ANO 2013

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

15

O Picurí

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

16

Nº 9 ANO 2013

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

O Picurí

Andrea Álvarez Augusto Paula Vázquez Carral Carlota Álvarez Feijoo 1º ESO - 2012

17

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

18

Nº 9 ANO 2013

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

19

O Picurí

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

20

Nº 9 ANO 2013

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

O Picurí

Nestes tempos nos que o alen- guapa, sufrían mal de amores e falaban da emigrar. O to foxe do discurso, o arrecen- mesmo ca nós, pero sen abreviaturas. Aquel día, a medo a libro novo semella case dida que ía coñecendo o xeito no que eles cultivaran o un milagre. Anda a realidade seu tempo, avergoñáronseme as mensaxes no móbil, as tan pouco amable que xa nin conversas adolescentes e o verbo inxenuo. Aquel “que saúda se non é para falar de sei eu”, aquela cadencia atemporal que lles volvía a negocios. Malia todo, aínda xuventude á voz. A pedagoxía das cántigas comezou quedan motivos para rascar por esa vía. Pero non rematou aí. no fondo dos petos case baleiros. E hai un en particular que

Atrás chegarían outras leccións, lentas pero

a min aínda me empuxa cara cada vez con máis forza. Hai que poñer moitos quilóao medio da rúa, que me en- metros entre a casa e os pés para descubrir o que soche as libretas de esperanza. A mos e o que queda deles en nós. Non é que eu marresistencia.

A

conmovedora chase ao estranxeiro e que alí, abafada por un idioma

pertinacia do que permanece porque debe permane- alleo, me decatase dos tesouros que me quedaran cer. Miren isto, por exemplo. Cultura, tradición, as páxi- atrás. É moito máis sinxelo. É só que, superados con éxinas dun libro de cántigas repleto de sinaturas desintere- to os 16, aquelas estrofas en rima asoante comezaron a sadas... A arte de nadar a contracorrente. Entre os mo- tomar senso a cada paso. As cántigas son coma un mentos que pagan a pena, hoxe anoto a satisfacción dicionario da vida. Coma un resorte, cada unha delas de descubrir que a terra na que sementei os soños máis preséntase no instante apropiado para ensinarnos que temperáns non sucumbiu ás pretendidas bondades do tamén se le o espazo que queda entre os versos. Para esquecemento. Desa doutrina na que todo é novo por- convencernos de que a etnografía, a nosa historia, o que o onte non existe. Na que o leite nace do cartón.

noso xeito de cantar e de contar, é aquilo que nos distingue e que nos fai un. De que sen pasado non temos

Outra razón son eles. Contra os males da desi- futuro e de que agochalo sería, máis que un erro, unha dia, un exército de avoas e de avós. Esas institucións necidade imperdoable. E sobre todo, ensináronme a que nos agasallan con merendas consentidoras ao pé andar cos ollos ben abertos para buscar iso que lles da cociña de ferro a cambio de pouco máis que un contaba antes. A heroicidade que mana de todo o sorriso. Durante moito tempo, algúns tendemos a pen- que resiste. Eles, os avós, sen dúbida son un exemplo. sar que eles, no noso mundo, só son iso, calor. Eu tiven Pugnan contra o tempo, contra as enrugas, contra a que soprar moitas candeas para decatarme do meu nube que lles ameaza os recordos e contra o noso eserro. Os avós son patria e son escola. Os avós lémbran- caso interese por recoñecerlles o traballo ben feito. nos o que fumos e predín o que seremos. Son o espello Tamén a cultura do país, atrincheirada en pequenos que nos devolve a imaxe nidia do que somos.

recunchos coma este, desafía os números vermellos para deixar claro que para acabar con ela non é sufi-

A data na que me encomendaron colleitar ciente con roubarlle a carteira. E nas escolas, aínda hai cántigas en libreta de pauta estreita non a teño moi quen quere contarnos que o mundo é un libro e que clara, pero lembro perfectamente a primeira sensa- aínda lle podemos anotar sorrisos nas marxes. Iso é resisción. Escoitar aquelas cántigas foi asistir con abraio a tir. E estou convencida de que, mentres aínda queiraunha revelación que nin de lonxe me circundara ata mos apreixar todo isto entre as mans, hai futuro. Tamén daquela. Os avós tamén foron novos. E cultivaban xa, para nós. con bastante máis habelencia, aquilo que eu cría patrimonio da miña xeración. Pugnaban por bailar coa máis

21

Fátima Fernández

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

Nº 9 ANO 2013

OS NENOS/AS DE INFANTIL CELEBRARON CON TODO O COLEXIO A FESTA DO MAGOSTO. BAILAMOS, CANTAMOS E COMEMOS CASTAÑAS. PARA CELEBRAR O MAGOSTO NA CLASE FIXEMOS UN COMECASTAÑAS E XOGAMOS, XOGAMOS…

CHEGOU O NADAL!!ADORNAMOS O COLE, FOMOS VISITAR AOS AVÓS DA RESIDENCIA DA TERCEIRA IDADE E AGASALLAMOLOS CUNHA OBRA DE TEATRO E UNHAS PANXOLIÑAS.

22

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

REPRESENTAMOS A NOSA OBRA DE TEATRO: NADAL DE CORES TAMÉN NO COLE E PARA REMATAR RECIBIMOS VISITA DE PAPÁ NOEL.

DOCE DO DOCE DO DO DOCE OU O QUE É O MESMO: 12 DE DECEMBRO DE 2012, O DÍA MÁIS DOCE DO ANO. QUE MELLOR MANEIRA DE FESTEXAR ESTE DÍA QUE COMENDO UN DÓCE ÁS DOCE E DOCE.

23

O Picurí

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

PARA CELEBRAR O SAMAÍN FIXEMOS UN BOLSO DE MEDOOOO!!!, CONVERTíASE NUNHA CARAUTA DE BRUXA. ENCHEMOLO DE FROITOS DE OUTONO E LEVÁMOLO PARA A CASA.

ALEGRÍA FOI A PALABRA ELIXIDA PARA CELEBRAR ESTE ANO O DÍA DA PAZ. FIXEMOS UNHA COMPOSICIÓN CON ORIGAMI COLABORANDO COS DEMAIS ALUMNOS DO CENTRO. PASÁMOLO XENIAL CANTANDO A CANCIÓN DA ALEGRÍA. NA CLASE FIXEMOS UNHA PAMELA QUE LEVAMOS PARA A CASA.

24

Nº 9 ANO 2013

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

O Picurí

ESTE ANO A FESTA DO ENTROIDO XIROU AO REDOR DOS CONTOS TRADICIONAIS E OS NOSOS PEQUERRECHOS DISFRAZÁRONSE DE RATIÑOS E RATIÑAS ESCENIFICANDO O “CONTO DO FRAUTISTA DE HAMELIN” HOUBO BAILEE…. CHOCOLATE CON CHURROS …………E FESTA NA QUE PARTICIPARON AS FAMILIAS.

25

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

Nº 9 ANO 2013

CON ENORMES CORAZÓNS VERMELLOS FESTEXAMOS O SAN VALENTÍN.

NO DÍA DA MULLER DEBUXAMOS AS NOSAS NAIS , UNHAS TRABALLADORAS ÁS QUE QUEREMOS MOITO.

TRISTÁN CARA DE CAN. NA NOSA PRIMEIRA SAÍDA ASISTIMOS A UNHA DIVERTIDA REPRESENTACIÓN TEATRAL NO AUDITORIO DE OURENSE.

26

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

O Picurí

AS PROFES DE INFANTIL ESTÁN A DESENVOLVER NO 3º TRIMESTRE UN PROXECTO DE INVESTIGACIÓN SOBRE OS ALIMENTOS. COMO PUNTO DE PARTIDA, UNHA SAÍDA PARA VISITAR UN HIPERMERCADO NO QUE VISITAM O S U N H A P AN AD E R Í APASTELERÍA INDUSTRIAL E A SECCIÓN DE ALIMENTACIÓN. VISITAMOS TAMÉN UN FORNO DE PAN DE CEA PARA VER O PROCESO DE ELABORACIÓN DESTE RICO MANXAR.

ESTE ANO ESTIVEMOS DE ESTREA: A HORA DE LER. A HORA DE VIAXAR COA IMAXINACIÓN NO MUNDO DOS CONTOS. E ESTAMOS A DESENVOLVER TAMÉN OUTRO PROXECTO O CONTO CONTIGO. OS NOSOS AMIGOS DA ESO VEÑEN A CONTARNOS CONTOS NA HORA DE LER E TAMÉN TIVEMOS A SORTE DE ESCOITAR CONTOS CONTADOS POR AVÓS DA RESIDENCIA DA TERCEIRA IDADE DE CEA.

27

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

Nº 9 ANO 2013

*DEGUSTACIÓN DE FROITOS SECOS E CARNOSOS DA TEMPADA. OS NENOS/AS GOZARON COA DEGUSTACIÓN DOS FROITOS SECOS E CARNOSOS.

* PLANTACIÓN DE ÁRBORES AUTÓCTONAS (CASTIÑEIRO, CARBALLO, AMENDOEIRA, ABELEIRA, NOGUEIRA). DESPOIS DE DAR A COÑECER AS FROITAS DE OUTONO FIXEMOS PLANTACIÓN NO PATIO DO COLEXIO.

* O CADERNO VIAXEIRO DE ADIVIÑAS E REFRÁNS DE FROITAS CONTOU COA PARTICIPACIÓN DOS NENOS E DAS SÚAS FAMILIAS !QUEDOU FANTÁSTICO! PODES VISITALO SEGUINDO ESTE CÓDIGO QR CO TEU MÓBIL. PARABÉNS A TODOS.

* COMEDOR: O RECUNCHO DE INFANTIL ADORNÁMOLO CON FROITAS E NORMAS DOS BOS HÁBITOS A HORA DE COMER: NON FALES ALTO NO COMEDOR PARA QUE TE ESCOITEN MELLOR...

*INFANTIL UN RECUNCHO DE IDEAS CHEAS DE COLORIDO QUE MOSTRAN OS DIFERENTES TRABALLOS ELABORADOS Ó LONGO DO CURSO POR MESTRES E ALUMNOS/AS. 28

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

O Picurí

CON MOTIVO DO DÍA DA ÁRBORE FIXEMOS A PLANTACIÓN NO PATIO DE INFANTIL DUNHA ÁRBORE FROITEIRA “PEREIRA”. OS NENOS SEGUIRON OS PASOS DA PLANTACIÓN COLABORANDO ACTIVAMENTE NA MESMA.

PARA DARLLES A BENVIDA AOS NOVOS ALUMNOS DE TRES ANOS CELEBRAMOS UNHA XORNADA DE PORTAS ABERTAS E AGASALLÁMOLOS CUNHA ENTRETIDA SESIÓN DE CONTACONTOS NA BIBLIOTECA.

CONTACONTOS: A EIRUGA LARPEIRA, MURAL FEITO CAS NENAS E NENOS DE 5º DE INFANTIL. PASA A PÁXINA E DESCUBRE O CONTO.

29

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

30

Nº 9 ANO 2013

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

O Picurí

AS NENAS E NENOS DE 6º DE INFANTIL

31

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

O Departamento de Orientación do CPI Virxe da Saleta organizou as IV Xornadas de Orientación Académica e Profesional. Estiveron convidados a asistir todo o alumnado da ESO e as súas familias. Tiveron lugar os días 9 e 10 de abril na aula de música do CPI. A xornada do día 9 tratou sobre Formación Profesional e Mundo Laboral e contou coa participación de Dna. Estefanía Hermida Hermida, CS Administrativo e actualmente estudante de Empresariais, exalumna do CPI Virxe da Saleta; ; D. Juan Manuel Muñoz Vázquez, cociñeiro do restaurante Ateneo; D. Diego Vázquez González, técnico en electromecánica do vehículo e propietario do taller Dilux; D. Francisco Otero Janeiro, Licenciado en Arquitectura e Profesor de Educación Secundaria da especialidade de dibuxo no IES Ramón Mª Aller Ulloa de Lalín; Dna. Concepción Casas González, Profesora de Educación Secundaria da especialidade de bioloxía no CPI Virxe da Saleta; D. José Luis Diéguez Ruibal, Licenciado en Psicoloxía e Orientador do CPI Virxe sa Saleta.

32

Nº 9 ANO 2013

A segunda xornada centrouse no Bacharelato e Universidade e nela participaron: Dna. Fátima Fernández Fernández, licenciada en Xornalismo e exalumna do CPI Virxe da Saleta; Dna. Lucía Rodríguez Rodríguez, Licenciada en Farmacia e Exalumna do CPI Virxe da Saleta; Dna. Maite Fernández Pérez, Diplomada en Traballo Social e Traballadora Social do Concello de Piñor; Dna. Lucía Formoso Ojea, Diplomada en Logopedia e Máster en intervención logopédica na infancia e na adolescencia, traballadora da unidade de atención temperá da comarca do Deza; Dna M. del Carmen Gil Vázquez, Diplomada en Enfermería. Enfermeira do Hospital CristalPiñor; Dna. Anna Bosak, Licenciada en Español e Ciencias Políticas e Lectora de inglés no CPI Virxe da Saleta e Dna M. del Pilar García Tizón, Enxeñeira Agrónoma e Técnica do Departamento de Medio Ambiente da Deputación.

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

T

empo atrás, nun lugar dos Ancares, existía un pobo moi soleado. Soamente unha nube negra situada enriba da escola (antes chamada Florida, pola flores que tiña e das que coidaba D. Alfredo, o mestre) era a nota lúgubre do lugar.

O Picurí

“O innominable” e os seus secuaces rodearon a escola. Subiron o tellado e deixaron caer as bombas. A campá soou, era a hora do lecer. Os gases empezaron a causar efecto: D. Alfredo e os seus alumnos morreron entre horribles dores. Semanas despois “ O innominable” e os seus voltaron á escola para derrubala e facer apartamentos.

A escola gardaba un terrible segredo.

Esta fora berce dos máis ilustres conselleiros do país, a súa sona chegou até as fronteiras da nación. Esquecíaseme dicir que esta escola, situada nun lugar privilexiado, era presa fácil para os especuladores.

Alí estaban D. Alfredo e os seus alumnos, cunhas caras irrecoñecibles, os seus corpos retorcidos pola dor, os ollos fóra das orbitas, algúns cos intestinos fóra… “O innominable” comezou a subir as escaleiras cando se escoitou un ruído de xiz sobre o encerado…

E isto foi a súa ruína.

A zona e situación da escola chegou a oídos dun vilán do que ninguén coñecía o nome; nós, chamámoslle “O innominable”.

Ten os ollos afundidos e escuros, é alto coma un ameneiro e leva sempre sombreiro de ala ancha e gabán negro. “O innominable” tiña un poder ilimitado, sempre se saía coa súa e esta vez propúxose facerse coa escola. Non ía ser cousa fácil!

Esta historia cóntana os máis vellos do lugar e din que polas noites escóitanse os berros dos nenos e a D. Alfredo tranquilizándoos.

FIN Autores: alumnos/as de 6º de E.P.

“O innominable” propúxolle a D Alfredo un trato: comprarlle a escola polo prezo que puxera. Pero D Alfredo e a súa escola non estaban en venda.

Ante a negativa “O innominable” ideou un plano. Este consistía en tirar pola cheminea bombas tóxicas e desta maneira gasear a D. Alfredo e os seus alumnos. Unha maña o plan levouse a cabo.

33

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

Nº 9 ANO 2013

Empezamos, pois, por mercar tea de estopa, agullas de la, das que parecen estadullos, e mesmamente la de cores; tamén merquei fío de dalia de cores variadas. Cortei anaquiños de tamaño folio e empezamos a faena, ganduxando a tea para que non esfiañara. Despois marcamos un debuxo e cosémolo con punto de máquina e, voilá, quedou bastante ben; algúns regularciños, pero o segundo xa foi moito mellor. Entón era cuestión de ir afinando algo a tea, encollendo as agullas e o fío e ós máis hábiles irlles cambiando o punto, e agora xa están facendo uns traballos de ole.

Neste ano académico iniciamos esta actividade no 2º curso da ESO. A idea proporcionouna a profesora de tecnoloxía e, sen pensar moito, dado que neste curso os alumnos non teñen plástica, decidín comezar esta aventura sen coñecer que resultado daría e se funcionaría, pois é o grupo máis numeroso que temos hoxe, ademais de moi diverso.

O primeiro foi idear como facelo atractivo, fácil e, á vez, útil para a vida, pois iso de subir un baixo ou coser un botón cómpre en calquera momento, e non é cousa de tirar unha peza de roupa por estes pequenos incidentes que se nos presentan, ás veces no momento máis inoportuno.

Os botóns aínda non os cosemos, porque as primeiras agullas eran tan grandes que non entraban no burato, pero agora xa si e en calquera momento poñémonos a iso.

A miña valoración é moi positiva e a deles, segundo o que me contan, tamén.

Mesmo os doutros cursos din: ¡que ben o pasan cosendo!

Trini Alonso Titora de 2º de ESO

34

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

O Picurí

Aquí vos deixamos algunhas das opinións do alumnado de 2º ESO sobre a súa experiencia no obradoiro de costura.

A min as clases de costura parécenme unha experiencia positiva e divertida, porque nelas aprendemos cousas de utilidade para a vida. A costura é unha cousa básica que hai que saber, mesmo para arranxar unha peza de roupa ata incluso facer labores para enmarcar, porque a costura pode ser unha arte.

Paréceme unha idea innovadora e necesaria, xa as nosas avoas daban clases de labores. Agora a xente nova non pensa nestas cousas e admito que ó principio a idea me parecía diferente pero ao mesmo tempo tiña ganas de aprender.

A min paréceme que coser é unha boa idea para a hora de titoría.

Gústame coser e non é moi difícil, e aprender a facelo pode ser bo, xa que se rompes unha peza de roupa pódela coser. Ademais, é divertido, e cosemos debuxos moi bonitos. Álvaro Fernández

Nestas clases descubrín que a costura pode ser moi relaxante e ao mesmo tempo interesante. Ademais, cada vez que temos titoría xuntámonos todos coma unha familia, e poñémonos a coser mentres falamos.

Esta actividade deberíase dar todos os anos e en todos os cursos.

Beatriz Blanco

Que vos vou dicir eu da costura! Pois que cando vin entrar pola porta a mestra coas caixas cheas de fíos e agullas… dixen: ai, miña nai!

O primeiro traballo que fixemos, eu, un desastre total.

A miña paciencia era limitada e iso de ir devagar para que vos quede ben… non me gustaba moito, xa que eu ía para o meu entender devagar, pero os resultados xa se viron, cosemos nunha tea fina debuxos que a mestra nos dá a elixir e facémoslle o bordo.

O segundo traballo xa quedou moito mellor que o anterior, os bordos fraquean un pouco, pero… É unha actividade moi boa e coa que algúns se relaxan, porque eu, o que se di relaxar, para nada...

En todo caso espero que algún día teñades a sorte de facer esta actividade porque é divertida e aprendes moito dela.

Sempre cun chisco de paciencia, se non, xa non dás enfiado a agulla… como algunhas!

Sandra Pérez 35

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

Nº 9 ANO 2013

O Taller de costura en horas de titoría paréceme moi divertido e que aproveita moito o tempo. Eu, como non teño moita paciencia, ás veces toleo, pero ó final acáboos facendo ben. No fondo, coser é moi fácil, aínda que ó principio pareza que non. Espero que aprendamos máis da costura no terceiro trimestre.

Irene Vázquez

A clase de costura é divertida e nela podemos falar cos nosos compañeiros en baixo, e cosemos con puntos diferentes.

Facemos traballos con debuxos que nós eliximos. Os traballos son bonitos e podemos velos expostos no taboleiro que está ao subir as escaleiras. Non sempre son os mesmos porque se van cambiando.

Tania

A min non me gusta coser porque me parece unha actividade moi aburrida e dáseme mal. Ademais, coser paréceme unha actividade da que en absoluto vou vivir dela no futuro. Gustaríame cambiar de actividade na terceira avaliación, actividades como ver películas etc.

Hugo Listón

Para min facer costura en titoría é bo, porque me gusta coser das distintas maneiras que nos di a profe. Primeiro cosemos con fío groso ou tea grosa con agulla grosa. Agora xa estamos con tea máis fina, fío máis fino e agulla máis fina.

Divírtome moito cosendo, porque tamén estou cos meus amigos e falamos.

Diego Pousa

A actividade de coser na hora da titoría paréceme moi bonita: pásase ben esta hora á semana.

Apréndese moito a coser, podemos realizar actividades deste tipo e non se sabe, pero pode que nos cumpra saber coser no futuro.

Eu querería seguir facendo isto todo o ano nesta hora.

Iván Casado Arbor

A min paréceme unha experiencia interesante, xa que, aínda que é algo aburrido, é moi útil para a vida cotiá. En xeral foi unha experiencia positiva na que aprendín bastante.

Aarón Iglesias Mosteiro

36

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

O Picurí

É unha experiencia moi agradable e divertida. Unha vez á semana, xuntámonos na clase e aprendemos a coser. Teño que recoñecer que ó principio me parecía unha idea bastante especial, xa que nunca ninguén aprendera a coser nunha clase de titoría. Co tempo, foime gustando e agora ata me agrada. A maioría do tempo é unha actividade relaxante, menos no momento en que te descontrolas, te equivocas e xa non sabes como seguir. Ademais, pasamos o tempo falando, mentres traballamos, claro.

Estas clases son moi útiles, xa que grazas á costura imos arranxar moitos problemas téxtiles, e mais nos tempos que corren, nos que non podemos permitirnos comprar moitas pezas de roupa nin pagar demasiados arranxos.

Isto pode ser unha arte, xa que recordo de pequena ver coser a miña avoa grandes manteis, incluso roupa para a cama ou un xersei que outro.

Sempre me gustou vela concentrada na costura, relaxábame vela así. Agora entendo por que lle agradaba tanto. É algo desestresante, divertido e, ademais, todos xuntos, cosendo e falando, é cando estamos máis unidos. Como se todos fósemos irmáns e a profesora, a nosa nai. Ó rematar cada traballo, que adoitamos botar con el uns dous meses (cosemos catro veces ó mes, sempre e cando non haxa luns festivos), colgámolo na cortiza do primeiro piso de secundaria, para que os poida ver o resto dos compañeiros. Pasado un tempo, quitámolos e levámolos á casa, para gardalos de recordo.

Yoana Rodríguez Arias

A min especialmente, gústame moito ganduxar…

Paréceme que todos deberían probar o que a profe Trini nos ensinou a facer. Paréceme unha idea fantástica para aproveitar o tempo de titoría e así aprender cousas novas e interesantes.

Alex Pico

A idea de aprender a coser paréceme moi boa porque nestes tempos de crise, se tes algo un pouco roto, bótaslle un remendo sen necesidade de mercar outra peza nova. Tamén me gustou a idea porque é moi relaxante e moi divertido.

Alejandro Crespo

37

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

Nº 9 ANO 2013

O día venres 5 de Abril, tres radioafeccionados de Ourense visitáronnos para ensinarnos a facer unha radio galena. Pero, que é unha radio galena?

Estas radios foron das primeiras que existiron, sendo a única vía de comunicación que tiñan as vilas afastadas. Funcionan sen pilas e sen baterías, sorprendente non? O único que necesitan é captar as ondas electromagnéticas que hai no espazo e fanno a través dunha antena e unha toma de terra. Logo, dous dos compoñentes principais son dúas bobinas e un condensador variable que son os responsables da captación das diferentes frecuencias de onda. Despois simplemente se necesitan un condensador, un diodo e unhos auriculares para escoitar.

Primeiro faláronnos do funcionamento teórico da radio pero o que todos queríamos era construír a radio. Tardamos case 2 horas en facela pero desgraciadamente, non nos funcionou... Prometéronnos que volverían para conseguir que funcionase cambiando a antena e a toma de terra xa que era o que posiblemente estivera mal.

38

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

O Picurí

Finalmente, o 19 de Abril, dúas semanas despois, os radioafeccionados volveron para rematar a radio galena. Comezamos os alumnos de 4º facendo unha nova antena e unha nova toma de terra. Fixémola nun corto período de tempo e conectámolo todo no circuíto xa feito na anterior sesión de radio galena. Puxémos os cascos e esperamos expectantes para ver se conseguíamos escoitar algo!

E finalmente.... Funcionou! Era un sonido moi baixiño pero oíase claramente. Probamos con distintos tipos de cascos e ata cuns altavoces, aínda que para iso necesitamos corrente eléctrica e esa non é a idea da radio.. Pero funcionou e ilusionamonos moito todos!

Para cando chegaron os de 3º e os nosos compañeiros de 4º de ESO de Francés, xa tiñamos todo feito e funcionaba perfectamente. Ata os profesores estaban moi sorprendidos!

Os alumnos de 4º de ESO pensamos que foi unha experiencia moi satisfactoria xa que nunca fixeramos nada igual. Pasámolo todos moi ben porque os radiafeccionados eran moi simpáticos e riámonos con eles á vez que aprendíamos algo novo e totalmente diferente ao que estamos acostumados. Esperamos con ganas que volvan para facer un novo proxecto!

Loli González Pedrouzo 39

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

Nº 9 ANO 2013

En decembro de 2012, estivo con nós o grupo Chévere representando unha obra de teatro. Tan só dous actores facéndose pasar por un dúo muscial, tivéronnos enfeitizados durante toda a tarde, achegándonos a información oculta que teñen algunhas cancións que todos bailamos ou tarareamos algunha vez e ademáis facéndonos vivir a maxia do teatro, que temos tan esquecido.

Empezaron interpretando unha serie de cancións que todos coñecíamos e mostrándonos a cara máis machista da música actual.

Todo eran risas, ao principio. Logo, conforme avanzaba a actuación, a cantante ía contándonos aspectos da súa vida.

Tiña un ollo amoratado, e acabou contándonos que o seu home lle pegaba e que viñan de denuncialo. Foi un final triste e todos quedamos impresionados e en silencio mentres se marchaban. Ninguén decía nada.

Nin nos levantamos tan siquera. Alumnos, profesores, todos. Silencio total.

Despois dun minuto, volveron os actores, sen disfraces, xa non eran un dúo, se non membros dunha compañía teatral que nos fixeran crer que as súas personaxes eran reais. O obxectivo da obra era concienciarnos sobre a violencia de xénero. E vaia se o conseguiron!

Loli González Pedrouzo

40

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

O Picurí

Roberto Vidal Bolaño Roberto Vidal Bolaño naceu en Santiago de Compostela en 1950 e faleceu na mesma cidade en 2002. Formou parte do denominado "Grupo Abrente" que, a partir da década dos 70, renovou e actualizou tanto a escrita como as representacións dramáticas galegas. Todas as súas actividades xiraron sempre, e en exclusiva, arredor do teatro: desde a creación do "Grupo Antroido", en 1975, até a compañía "Teatro do Aquí", pasando pola breve experiencia da cooperativa "Teatro do Estaribel". En 1978 deu o paso definitivo que levou ás xentes do teatro galego a se transformaren en profesionais.

A súa produción está caracterizada polo compromiso co país e a lingua, a experimentación estética, e o diálogo coa tradición, tanto culta como popular, literaria e histórica, social e política. Na súa obra hai unha preocupación pola supervivencia da cultura popular e un ton de crítica social expresada cun humor acedo.

O feito de que Vidal Bolaño escribise para a súa compañía, coa urxencia que esixe a obrigada estrea anual, non empeceu en absoluto a calidade literaria dos seus textos dramáticos, nos que resoan influencias de Otero Pedrayo e Valle Inclán .

Destacan na súa produción dramática Laudamuco, señor de ningures (1976), Agasallo de sombras (1984), Caprice des. Dieux (1985), Cochos (1988), Saxo tenor (1991), As actas escuras ( Premio Xacobeo 1992, pero estreada moito máis tarde por mor da censura) e Bailadela da morte ditosa.

A pesar de que xa nas décadas dos setenta e oitenta lograra diversos premios ("Abrente", "O Facho" e "Ciudad de Valladolid"), como aconteceu con outros integrantes do "Grupo Abrente", o recoñecemento artístico de Vidal Bolaño non se produciu até os anos noventa, cando a obtención de premios institucionais, galegos e portugueses ("Rafael Dieste", "Alvaro Cunqueiro", o devandito"Xacobeo 92", "Eixo Atlántico", "María Casares"...), normalizou tanto a publicación das súas obras como o seu coñecemento por parte da prensa e, en consecuencia, do público.

A súa forte personalidade deixou unha profunda pegada nos dramaturgos máis novos.A figura e a obra de Roberto Vidal Bolaño foron fundamentais na construción dun teatro nacional galego.

41

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

Nº 9 ANO 2013

O club de lectura de Secundaria comezou a súa andaina no curso 2007-2008 como una das actividades da biblioteca. Ese mesmo ano presentamos o proxecto á una convocatoria da Consellería de Educación e recibimos una axuda para o seu funcionamento, axuda que se nos veu concedendo curso tras curso ata o actual. Nestes últimos anos por mor da crise a axuda vai minguando. Cos cartos que nos dan mercamos libros que despois de lidos pasan a formar parte dos fondos da bibliote-

Aquí vos deixamos algunas das opinións dos particica e tamén realizamos saídas culturais. Cada pantes do Club de lectura: ano que pasa vanse incrementando os participantes e no curso actual somos 29.

Cando estabamos en 1º da ESO, a profesora de galego, Paquita, propúxonos ser parte do Club de Lectura que había na escola. Eu xa sabía da súa existencia e tiña dende un principio pensado formar parte del. Sempre me gustou moito ler dende pequena, así que non tiven ningunha dúbida. O primeiro libro que nos propuxo ler foi “Un árbol crece en Brooklyn”. Recordo que para a primeira reunión había que ler 250 páxinas pero a min gustárame tanto que lera as 500 páxinas en dous días. Foi un libro que me encantou e que gardo moi bos recordos del. Para dicir a verdade todos os libros que nos propuxo ler a profesora me gustaron. Lemos tanto libros en castelán como en galego e de todos os temas posibles, así que a variedade está asegurada, para todos os gustos e cores. Ademais algo que sempre recordarei foron as excursións do club: visitamos montóns de museos e sitios culturais moi bonitos, e ata fomos á praia! Sempre foi onde mellor o pasei e tamén coñecín a xente moi boa así que a miña experiencia foi marabillosa. E recomendaríalle a todos os futuros alumnos da ESO que formaran parte do Club xa que estou segura de que o pasarán moi ben, ademais de culturizarse e aprender nas excursións.

Loli González Pedrouzo

Este foi o primeiro ano que estiven no club de lectura, tiven a oportunidade de estar anos pasados e agora quizais me arrepinto de non haber estado. Decidín entrar este curso para ter unha escusa para ler libros recomendados, xa que o fin de contas todos din que ler é bo. Por agora lin dous libros que se non fora polo club de lectura non tivera lido, dos cales, o que máis me gustou ademais de aprender con el foi “O diario violeta de Carlota”. Paréceme moi boa idea a de ter un club de lectura no centro, xa que a xente coma min que ás veces non sabe que libros ler, temos a oportunidade de lelos con éxito asegurado a maioría das veces. Polo de agora non teño queixa. Álvaro Suárez Feijoo

42

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

O Picurí

Recordo que unha tarde de outono de 2009, a mestra Paquita explicounos a existencia do Club de Lectura. En canto nos explicou o seu funcionamento eu e algúns compañeiros de clase quixémonos apuntar. O primeiro día déronnos un libro moi extenso, tilulado “Un Árbol crece en Brooklyn”. Ao principio, asusteime un pouco, porque nunca lera un libro de 500 páxinas, pero en canto o comecei resultoume moi entretido,e ao final conseguín rematalo, algo que foi toda unha satisfacción para min. Lemos moitos máis libros, e realizamos excursións didácticas nas que a parte de pasalo ben, aprendemos moitas cousas. En canto aos libros que lemos, sorprendeume moito un que lemos recentemente, titulado “O diario violeta de Carlota” o cal nos ensina a percibir parte das condutas machistas que hoxe en día están na sociedade actual, algo do que non me decataría se este libro non mo fixera ver. Agora xa pouco tempo me queda por pasar no Club de Lectura, pero o que teño claro é que as ensinanzas que recibín destes libros, non as perderei.

Antía Nogueira Blanco

Como compoñente do Club de lectura durante catro anos, teño que dicir que a miña andadura nel termina aquí, xa que teño que emprender unha nova etapa.

Durante todo este tempo que estiven no club teño que dicir que non foi desaproveitado, todo o contrario, foi unha experiencia moi enriquecedora e de moita utilidade.

Sempre me gustou ler, por iso tiven claro que quería formar parte deste club. Pero no club de lectura non só se le, no club de lectura aprendes cousas novas e trazas lazos de amizade con persoas que ao mellor non tiña a oportunidade de falar.

Aparte cada vez que nos reunimos para analizar e opinar sobre un libro, sempre saio fascinada de cantas formas diferentes de interpretar un libro.

Por suposto tamén realizamos excursións didácticas nas que o pasamos realmente ben!!

De todos os libros que lin, algúns dos que máis me gustaron foron: Un árbol crece en Brooklyn e Febre. En ambos libros as protagonistas eran unhas rapazas que loitaban por un futuro mellor e por axudar ás demais persoas, pero a súa fonte de inspiración eran os libros. Si, estas mozas lían para saber, porque o saber non ocupa lugar e porque saber é información, e ter información é ter poder!!

Xa que se ti pensas e te informas, saberás realmente a verdade e loitarás por ela, mentres que se non a sabes tratarante coma un máis ao que dirixir. Ao ler un libro o pensar vai implícito. E unha persoa que pense é de temer xa que non vai ser un submiso durante toda a súa vida e fará o que el crea oportuno. Se non queres ser unha ovella máis, le!! Alba Nóvoa Gil

43

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

Nº 9 ANO 2013

Estar no club de lectura do noso centro é unha experiencia única e moi satisfactoria.

O noso traballo consiste no seguinte: - A mestra, dános un libro que nós lemos nas nosas casas e mergullámonos nun mundo de apaixoantes aventuras.

- Logo poñemos unha data para reunirnos na biblioteca e así poder comentar o libro. Esta parte é moi interesante xa que aquí descobres os pensamentos dos teus compañeiros, as súas opinións, os seus gustos...

- Deseguido a mestra fainos algunhas preguntas e ás veces rimos a cachón do ben que o pasamos.

Hai outra parte que tamén é importante. Facemos sempre unha ou dúas excursións por Galicia para ter unha pouca cultura da nosa fermosa terriña.

Fomos a Lugo, a Portugal, a Tui.. É unha experiencia moi agradable e divertida, xa que sempre te deitas cunha cousa nova que aprendiches no club de lectura ou nesas magnífícas excursións.

Un dos libros que a min me gustou foi “O neno do pixama de raias”. Tamén me gustou “A pomba e o degolado”, un libro moi fermoso, e “Enderezo Descoñecido”. Foron, entre outros libros, moi interesantes. Eu gozaba léndoos porque e non sei vós pero eu ó empezar un libro teño que lelo sen parar porque me envolve nun mundo de misterio, amor, tristeza, etc.

Dos tres libros citados eu quedaríame con “A pomba e o degolado”. Este libro amósanos como unha familia está chea de problemas e os máis prexudicados sempre son os fillos. Vemos un rapaz que ademais de todos os problemas que ten na casa, sofre acoso escolar e só atopa acougo e consolo onda os seus avós que teñen unha taberna. Xoga cos paxaros do seu avó ata que este morre. Unha compañeira da clase fálalle e dálle ánimos mediante as redes informáticas. É un libro interesantísimo e disfrútase moito léndoo.

A aquelas persoas que lles guste ler anímoas a que cando cheguen á ESO vaian correndo e se anoten neste club.

A miña experiencia nas V Xornadas dos clubs de lectura en Santiago Qué experiencia máis boa tiven eu! A mestra, Paquita levounos a unha compañeira e a min a unhas xornadas do club de lectura en Santiago, no Palacio de Congresos. Qué grande era por dentro! Tivemos varias charlas e despois un taller. Eu escollín narrativa e entón fun a ese taller no que nos contaron historias e lendas.

Comemos alí todos xuntos e logo tivemos outro taller.

Pero este si que che foi bo! Nun papel mandáronnos escribir unhas respostas e tanto lle gustaron as miñas que decidiron que eu fose falar da miña experiencia no club nun salón diante de todos os alumnos e profes . Xa vos podedes imaxinar!

Cando me sentei nunha cadeira con rodas, nunca mesa enorme, con dúas cámaras a cada lado da sala e con aqueles rapaces case todos maiores ca min... Que sensación de satisfacción e orgullo!

Eu empecei a falar relaxada e acabei falando ata do incendio do noso colexio. O que me quedou ben claro foi que tan pronto como acabei de dicir as últimas palabras todo o mundo se puxo de pé e empezaron a aplaudir.

Que satisfacción por min, polo club de lectura, polo centro e sobre todo pola nosa mestra Paquita a que llo debemos todo xa que sen ela, este club de lectura non sería posibel.

Sandra Pérez Vilas. 2º ESO

44

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

O Picurí

Estar no club de lectura é unha das mellores experiencias que tiven na ESO. Sempre me gustou ler e era unha boa oportunidade para poder falar con xente cos meus mesmos gustos. É todo moi simple, a profesora Paquita, que é a que leva todo, dános un libro, lémolo e despois facemos unha reunión. As reunións sempre son en recreos porque o horario non nos permite facelo doutra maneira, pero compensa perder un que outro. Nelas comentamos os libros. É moi interesante, xa que podemos intercambiar opinións e saber que pensan os demais. Todos os libros que lemos gustáronme, pero especialmente “Ás de bolboreta”. É un libro moi interesante no que se inclúen bastantes historias. O autor ten unha forma de contalas moi orixinal, xa que as vai mesturando. É complicado empezar a lelo, xa que ás veces te perdes, pero acabas colléndolle o gusto.

Ademais, facemos unha ou dúas excursións ó curso. Sempre son excursións culturais. A última vez, por exemplo, fomos a Santiago, a dous museos e á catedral.

Recoméndolle a todos os amantes da lectura que entren neste club. Vale a pena.

Yoana Rodríguez Arias 2º ESO

No club de lectura lemos obras de autores coñecidos e que publican libros moi bos e entretidos. A experiencia que eu teño é de satisfacción porque, aínda que haxa algúns que non se dean conta, os libros que lemos márcannos ademais de entreternos.

Un dos libros máis bos que lemos foi “A miña planta de laranxa lima” que como di a profe Paquita é para os portugueses como para os galegos “Memorias dun neno labrego”.

As excursións que facemos son moi divertidas e educativas. A que máis me gustou foi cando fomos a Santa Trega ver os castros e despois fomos a praia a Caminha, en Portugal.

A miña opinión e consello é que vos apuntedes ó club de lectura se vos gusta ler e queredes disfrutar dos bos libros.

Inés Blanco Fernández. 2º ESO

45

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

Nº 9 ANO 2013

Desde o club de lectura desexámosvos unhas boas vacacións e unhas felices lecturas.

Velaí van algunhas recomendacións O neno can. Fina Casalderrey e Francisco Castro Ven coñecer as historias de Aakesh, Nadim, Altair, Leila,

1º e 2º ESO O caso máis estraño do detective Marschen Frías Conde, Xavier Un libro cheo de historias sorprendentes. Hainas fantásticas e outras non tanto. cada historia é diferente, mais todas teñen un final sorprendente. Non o acreditas? Pois entón cólleo, le e verás.

Diario cruzado de Xoán e Xoana. Ana Magalhães e Isabel Alçada.

Xoán e Xoana coñécense dende sempre e teñen o costume de se contaren todo un ao outro. Nas vacacións de verán sepáranse e … todo se volve interesantísimo.

A forma das nubes María López Sández Historia dunha rapaza que, cando ten trece anos, emprende unha viaxe na que a angustia do desamparo se mestura coa intensidade da descuberta,

O códice do Santo Lugar. Pere Tobaruela.

Ano 1086. Santiago de Compostela.

Un Diego Xelmírez aínda mozo, daquela estudante da escola episcopal, está involucrado no roubo do

códice do Santo Lugar.

46

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

O Picurí

Ana Frank: la biografía gráfica desenvolve e explica toda a vida da familia Frank.

Outra maneira de coñecer a historia de Ana Frank

In memoriam. A historia, con guión de Kike Benlloch e debuxos de Fonso, presenta o hipotético encontro entre Castelao e o debuxante xaponés Osamu Tezuka, considerado o pai do manga. Na obra, os dous artistas intercambian ideas sobre a creación artística e a banda deseñada dese momento. Para os amantes da banda deseñada.

División azul de Fran Jaraba Aventura clásica e reflexión sobre condición humana no marco histórico da Segunda Guerra Mundial O gardián invisible.

Dolores Redondo Meira O gardián invisible é un thriller orixinalísimo onde se mestura a investigación policial e científica co suspense e coa mitoloxía das lendas antigas

3º e 4º ESO

As voces baixas . Manuel Rivas.

Unha novela da vida chea de humor e dor, para chorar e rir.

Un libro no que se entrelazan a memoria persoal e a colectiva.

O diario vermello de Carlota.

Gemma Lienas Un diario que se achega ás experiencias máis íntimas dunha adolescente que descobre o mundo da sexualidade.

47

Las hijas de Hanna . Marianne Fredriksson Anna, a protagonista, decide, valéndose duns diarios e unas fotos de familia, emprender unha viaxe cara ao pasado coa intención de descubrir a vida das mulleres da familia e a súa propia.

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

Nº 9 ANO 2013

Algúns dos nosos alumnos foron á Galiciencia 2012 expoñer os proxectos nos que traballaron durante meses incansablemente. Os proxectos presentados foron os seguintes: Onde o pan é arte Autoras: Beatriz Blanco Pousada e Sandra Pérez Vilas

Dúas das alumnas de 2º da ESO investigaron a historia e a repercusión que ten, a nivel familiar, económico, industrial, así como alimenticio, a fabricación dun alimento tan importante como é o pan, pero centrado no pan da nosa localidade Cea. Fixeron este traballo porque é un producto da nosa terra e querían dalo a coñecer para que a xente saiba verdadeiramente como se elabora e cal é o resultado tan satisfactorio dese proceso artesanal.

Somos o que comemos...

Sabemos o que comemos?

Autoras: Antía Nogueira Blanco e Alba Nóvoa Gil

Aos oídos destas rapazas chegou unha información negativa sobre os aceites vexetais, sobre todo o de coco e palma, o que as fixo investigar sobre eles para saber se isto era verdade ou mentira. Para a súa sorpresa tomámolos con moita frecuencia. Estes aceites non son bos para as persoas e nalgúns alimentos non se reflexa claramente a súa procedencia. Aparece nas etiquetas dos productos como aceite vexetal. Se o aceite de palma e coco é malo para a nosa saúde tamén o é para o noso planeta, xa que cada ano son millóns de hectáreas as que se están destruíndo pola gran demanda destes aceites. Indonesia é unha das zonas que se está quedando sen selva tropical pero en cambio teñen beneficios as grandes multinacionais que intentan frear toda información negativa que se diga referente a estes aceites.

A Fórmula 1, ¿Despilfarro ou inversión?

Autores: Iván Casado Arbore e Diego Pousa López No seu traballo investigaron a Fórmula 1 en detalle, por dentro, buscando sobre todo os beneficios que trae á tecnoloxía e aos coches de calle convencionais. Quixeron facer tamén unha comparación con outro deporte que move moitos cartos como é o fútbol e os os avances tecnolóxicos derivados deste, se os hai. Crían que a xente pensaba que a Fórmula 1 non serve para nada e que é un despilfarro. Pretenderon demostrar que a Fórmula 1 é un deporte máis barato e que aporta beneficios á sociedade, xa que moitos dos avances xurdidos por a Fórmula 1, despois leváronse aos coches tradicionais, como por exemplo, os freos de disco.

48

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

O Picurí

As opinións dos participantes son as seguintes: Alba: A miña experiencia en Galiciencia foi moi positiva xa que repetín. En ambas veces que participei pasei moitos nervios, pero ao final xa lle ía collendo o gusto. É unha experiencia que recomendo, é un método de intercambiar coñecementos e adquirir amistades.

Antía: Pareceume unha nova experiencia que foi interesante vivila, pero ao mesmo tempo había días que me cansaba explicar tantas veces o mesmo. O bo é que coñeces a novos amigos e no fondo paseino ben. O traballo merece a pena. Recomendaríao sempre xa que te sintes satisfeito de inventar un proxecto e traballar nel, e ver que despois á xente lle interesa. Sínteste importante.

Sandra: Estuvo ben pero creo que se valoran moito máis os proxectos científicos ca os artesáns e os de investigación. Recomendaría ir, pero fai falta traballar e saber falar.

Bea: A Galiciencia é unha experiencia positiva na cal se aprenden moitas cousas. Fanse amigos e aprendes técnicas de expresión oral. Recomendaría esta experiencia a quen lle guste a ciencia.

Iván: Gustoume , está bastante ben. Pero sempre e cando vaias con un traballo bo. Fas amigos, eu por exemplo coñecín a un rapaz que era moi simpático.

Diego: Gustoume moito. Expoñer o traballo foi divertido. Recomendaríao.

Todo este traballo non sería posible sen os profesores!

49

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

Nº 9 ANO 2013

SABÍAS QUE......

O descubrimento da pedra “Roseta” (1799)primeiro texto plurilingüe antigo- permitiu descifrar anos despois (1822) a escritura xeroglífica exipcia.

-

O primeiro alfabeto coñecido data de 1500 a. C. e foi encontrado en Ugarit (Siria). Contiña 30 consoantes e carecía de signos para as vogais.

Os nenos romanos utilizaban na escola unhas taboíñas de madeira sobre as que se botaba unha capa de cera e nelas escribían cun punzón chamado “stilus”. De aí vén a palabra “estilográfica”.

As primeiras representacións gráficas de tauromaquia datan da época minoica.(Creta 3000 a.C.-1400 a.C )

- Alexandre Magno fundou moitas cidades ás que lle chamou Alexandría. Algunhas existen hoxe con outros nomes, como Kabul, Herat e Kandahar (Afganistán) Samarcanda (Uzbekistán) ou Alexandría (Exipto) 50

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

O Picurí

A palabra “tocaio” ten a súa orixe nunha frase que pronunciaba a noiva romana cando casaba “Ubi tu Caius ego Caia” - Onde ti es Caio, eu son Caia). ( “tu Caius”, nunha pronuncia rápida sería tocaio)

A primeira moeda grega chamábase ÓBOLO e tiña forma de barriña de ferro. Deriva dos ÓBOLI que eran agullas de ferro nas que se ensartaban os anacos de carne das vítimas dos sacrificios.

O AS foi a primeira unidade monetaria dos romanos.

Era de bronce, e tiña a imaxe dun boi ou unha ovella.

En latín PECUS significa gando, de aí o nome de pecunia para o diñeiro.

-Atlas era un titán grego que foi condenado por Zeus a cargar sobre os seus ombreiros o peso da Terra. De aí vén o nome da primeira vértebra cervical. chamada “atlas”.

- O término “díxito” que usamos para referirnos a cada un dos números vén da palabra latina DIGITUS que significa dedo. Como os romanos contaban cos dedos, de aí o seu significado : o número 1, un dedo, o 2, dous dedos, …

- Os romanos construíron na Península Ibérica importantes vías de comunicación cuxo trazado aínda segue tendo moita semellanza coa rede de estradas actual

51

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

Nº 9 ANO 2013

- Os primeiros xogos olímpicos tiveron lugar en Grecia, no ano 776 a. de C. Duraron cinco días e celebráronse en honor de Zeus cun dobre carácter, relixioso e deportivo. O lugar das competicións foi o Santuario de Olimpia.

-Atenea (Minerva para os romanos) era a deusa da sabedoría e da intelixencia, impulsora da civilización. Tiña como símbolos ou atributos unha curuxa e unha póla de oliveira.

- As dúas cidades romanas coas ruínas mellor conservadas son Pompeia e Herculano. Isto foi posible porque o 24 de agosto do ano 79 d. de C. quedaron soterradas pola lava do Vesubio. Hoxe, despois das escavacións arqueolóxicas, pódese ver como era a vida nunha cidade romana no século I .

52

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

O Picurí

PARA PENSAR …

-Xa na Grecia antiga Clístenes (c. 570 a.J.C.-508 a.C.) introduciu a democracia como forma de goberno e instituíu a “isonomía”, isonomía”, segundo a cal “todos todos os cidadáns eran iguais ante a lei”.

-Na antigüidade os gregos crean as formas políticas máis avanzadas: a democracia, a liberdade de palabra, a filosofía e os métodos de investigación científica. Inventan os xéneros literarios (epopeia, lírica, traxedia e comedia), Elaboran as formas clásicas da arquitectura e da escultura e desenvolven as matemáticas, a astronomía, a historia e a medicina. En verdade sentan as bases da nosa cultura e da nosa civilización.

Todos os europeos temos con Grecia unha débeda impagable. ...E aínda din os que nos gobernan que Grecia nos debe …

Realmente se merece o trato que está a recibir por parte das chamadas institucións europeas??

Antía, Lorena e Sergio (Cultura Clásica - 4º ESO) 53

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

Nº 9 ANO 2013

En 3º de ESO saben moi ben o que son os plásticos, como se clasifican, cales son os seus usos, e que por desgracia constitúen unha alta porcentaxe dos residuos que xeramos.

Pero tamén saben como reutilizalos, para fabricar obxectos de uso cotián, como lámpadas, banquetas, xoguetes e ata unha vistosa ábore de nadal. Aquí queda mostra dos traballos, feitos na aula de tecnoloxía. Os requerimentos para estes traballos eran deseñar e construir obxectos de uso cotiá totalmente reciclados, preferiblemente de plástico. A partir desta proposta tiveron que idear, deseñar e fabricar o obxecto. Aquí queda o resultado final por se alguén se anima a seguir o exemplo.

Cunhas poucas culleres e una garrafa pódese facer esta elegante lámpada (Natalia 3º ESO)

Con botellas e cartón Pamela de 3º ESO foi capaz de facer esta bonita e cómoda banqueta.

Os nosos compañeiros Manuel e José Ángel de 3º ESO foron capaces de facer un cabaliño cun neumático Co fondo dunhas cantas botellas e máis os seus tapóns tamén se pode facer esta lámpada (Santiago 3º ESO) 54

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

Aquí están Brais e Anxo de 3º ESO acabando de estrear o seu sofá de poliestireno expandido. É un deseño propio e ocorréuselles reciclar o poliestireno xa que sabían dun lugar onde o había. O sofá esta forrado con papel de xornal

O Picurí

Con botellas de refrescos Vicky de 3º ESO fixo este revisteiro.

… e en conxunto construiron unha orixinal árbore de nadal… e como non, 100% reciclada!!

55

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

Nº 9 ANO 2013

OBRADOIRO DE LITERATURA A profesora de Lingua e Literatura Castelá de secundaria seleccionou algún dos traballos que fixeron os alumnos durante o curso. Velaquí os tedes para que disfrutedes da súa lectura.

CUARTETO Sí. Fue ella. La muerte te llevó.

Sin ti es todo como un papel vacio.

Echo de menos las tardes en bici, ahora camino bajo la lluvia.

(Inés,2ºESO)

SOLEÁ Tan triste yo me encontraba, mientras veía llover ¡cuánto lloraba ,apenada!

(Irene,2ºESO)

REDONDILLA Mi corazón no quiere perderte de vista amor.

Y no sentir tu calor: tal sentimiento me hiere (Aarón, 2ºESO)

COPLA Te di mi vida entera me rompiste el corazón.

Soy un pez en la pecera navegando en pos de amor (Sandra, 2ºESO)

56

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

O Picurí

LO BARATO SALE CARO -Juan, vámonos que ya son horas. Hay que llegar a Perkins antes que el invierno.

-¡Que no!¡Aún queda verano y fiesta!

Además, no tengo ganas de andar.

-Pues allá tú. Adiós, Juan.

Sus compañeros de camino dejaron atrás los días y las noches de aquella ciudad, donde había fiesta asegurada desde agosto hasta finales de octubre.

Y allí se quedo Juan en compañía de un par de peregrinos tardíos, fiesteros, hedonistas, tunantes, “acigarrados”. Pero no más que él, pues al cabo de un mes se sumió en la más absoluta soledad, a pesar de las verbenas, las multitudes alegres, los asqueados feriantes. Contemplaba las mejores galas de los paisanos, mientras vaciaba jarras del vino más barato y aguado del convite, ya que se había ido arruinando y no le quedaba apenas un cuarto Veía, pero no miraba, los trajes y vestidos, que habían ido medrando, cada vez más largos, cada vez más gruesos.

Llegó noviembre, con él vino la fría y penetrante que atraviesa los abrigos. Las fiestas junto al verano, se fueron enfriando y finalmente apagando como las brasas: los motivos que retenían a Juan en aquella ciudad desaparecieron. Ahora era un vagabundo obligado a errar, procurando otro lugar donde dejarse caer una temporada.

Las lluvias violentas y el iracundo viento alcanzaban su apogeo, convirtiendo las cunetas en barrizales; los ya de por sí deficientes caminos pasaban a ser una sucesión de famélicas gargantas de lodo, que no perdían ocasión de tragarse el zapato mal atado de incauto caminante.

De uno de aquellos senderos tortuosos venía Juan, cansado, calado, hambriento y solo, cuando alcanzó una población pequeña, de poco más de cuatro casas. Allí se dejó caer derrotado, bajo un tejadillo decrépito, levemente hundido por los años y las pesadas losas que venían soportando. Entonces el dueño de la casa, bajo cuyo tejadillo se resguardaba Juan, salió para dar cuenta de quién se guarecía allí y el motivo que lo había traído a tan olvidado lar del mapa.

-Chove oh!-dejó caer rompiendo el hielo con maña.

-Sí, la verdad- contestó Juan indolente y aprovechando, añadió: -¿Sabría usted decirme el camino más corto hacia Perkins?

-Os camiños a Perkins levan pechados ben tempo. Se viñeses no verán... Boh! Agora terás que dar o dobre de volta. Fai un mes quizais…

Y mientras el paisano se giraba para señalar una cadena de cumbres borrascosas, al tiempo que explicaba la ruta a seguir, un estruendo le obligó a volver la vista en el punto donde esperaba hallar un peregrino sentado bajo un tejadillo, encontró un amasijo de tejas de adobe partidas: ni tejado ni Juan.

En ese instante salió la paisana, histérica, moviendo el cuello frenéticamente, hasta que vio el nuevo montón de escombros que había crecido en su jardín. Se quedó rígida un instante. Y con una mirada que más bien era un reproche, se encaró con el paisano y le dijo: -Manolo, home! Non che dixen que o amañaras no verán? Nugalleiro!

Nunca es pronto y mañana puede ser tarde.

Sergio Rodríguez Ramos 4ºESO

57

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

Nº 9 ANO 2013

Ramón Gómez de la Serna… NO ES ORO TODO LO QUE RELUCE. El señor Ramón Gómez de la Serna fue un escritor importante dentro del meollo literario de la primera mitad del siglo XX, aunque no muy reconocido después, a su pesar. Destacaba por su ingenio y su frescura, solía sacar a relucir la brillante oratoria que le caracterizaba en sus muchas conferencias y , cómo no, las tertulias del café Pombo. Con la caída de la república se refugió en Argentina, como otros tantos, que huían de la represión, los paredones y la censura. Ya desde bien joven hizo sus pinitos literarios, así pues cultivó todos lo géneros, llegando a crear en su etapa vanguardista famosas las greguerías.

Las greguerías son oraciones breves en las que se suman la metáfora y el humor. En algunas predomina la ironía, en otras la imaginación, en todas se deja ver el ingenio de su autor. Pero este ingenio suyo se ve desmerecido en varias ocasiones. Cuando es el caso, su brillante chispa se enciende avivando, sorprendentemente, ideas cavernarias, para alguien de cultura como él. Así deja perlas machistas (cito de memoria): Los lectores como las mujeres prefieren a quien mejor les engaña.

Se puede saber la violencia de una mujer por su manera de matar la colilla o esta joyita racista (también de memoria): ¿Por qué los negros le temen al fuego? Porque ya se carbonizaron en una ocasión.

Tal vez fuera objetivo y hubiera conocido a una señora que tras pisotear una colilla le pegó un puñetazo. Quizás también había visto a una persona negra huir despavorida de una hoguera, gritando “¡otra vez no!” No lo creo.

(Sergio Rodríguez Ramos ,4ºESO)

58

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

O Picurí

O pasado trimestre, os alumnos de segundo de ESO de Tecnoloxía traballaron o tema da madeira, e como práctica, algúns deles fixeron uns bonitos suxeitalibros para a biblioteca. Outros decidiron construir outros obxectos, como unha caseta para paxaros, unha casiña para a coballa , e incluso caixas para altofalantes.

En todos os casos, encargáronse do deseño, construción e acabado. Aquí podedes ver algunhas fotos do seu traballo. SON UNS ARTISTAS!

59

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

“Unha cuestión de educación” é o traballo dos alumnos de ética de 4º de ES0 durante o curso pasado. Tratase duha curta feita pola técnica do stop-motion, un proceso artesanal que consiste en dar vida a bonecos inanimados.

A técnica do stop motion foi inventada, parece ser, polos pioneiros do cine como Georges Melies o o aragonés Segundo de Chomón.

Pero os grandes técnicos que perfeccionaron a técnica foron Willis O'Brien, que lle deu vida o famoso King Kong (1933) e Ray Harryhausen, recentemente falecido, creador das criaturas mitoloxicas que poboaban as películas dos anos 50 e 60 (Simbad e a princesa, Xasón e os Argonautas). Esta técnica foi usada na triloxía orixinal da Guerra das Galaxias, para dar vida os diversos monstruos e máquinas.

Ao igual que a animación de debuxos, o animador coloca o boneco nunha posición, fai unha foto, move o boneco uns milímetros, fai unha nova foto... e así sucesivamente ata completar o movemento. Para entender a dificultade do proceso, hai que pensar que se necesitan 24 fotos para encher un segundo. Cando se pasan as fotos seguidas, teremos sensación de movemento. Nesta curta, de 4 minutos de duración, foron necesarias máis de 1000 fotos, e para completar 4 segundos de animación, necesitabamos casi dúas horas de traballo.

Nº 9 ANO 2013

O proceso comeza, como en calquera película, co proceso de escritura do guión. Neste caso, decidimos denunciar os recurtes sufridos no ámbito educativo, ao contar a historia dun profesor de literatura que ten que dar informática. O seguinte paso é a realizacion do story board, é decir, o debuxo de cada un dos planos que conforman a curta. Tendo en conta este story, pasamos a construir o decorado en miniatura e os bonecos, así como as cadeiras, mesas, etc. Paralelamente, gravamos os diálogos, xa que en animación, necesitamos os sonidos para despois inventar os movementos dos personaxes. Por último, o proceso máis difícil pero tamén o máis satisfactorio: a animación. Este proceso levounos case dous trimestres, traballando todos os recreos e clases de ética.

O resultado final é espectacular, digno de moitos profesionais. Gracias a iso, tivemos unha mención no festival de Ourense, aínda que a maior satisfacción foi a de levar a cabo un traballo de tanta calidade e que os compañeiros de todas as idades do centro o admirasen.

David González Gómez e 4º da ESO do curso 2011—2012

60

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

O Picurí

O BARRIL Temos un gran barril de auga destapado. Sabemos que a auga está aproximadamente pola metade. Sen instrumentos dispoñibles cos que medir a profundidade da auga. ¿Se vos ocorre algunha forma de dilucidar se temos máis, menos ou xusto a metade da auga?

UNHA IDADE DIFÍCIL Supoñamos que coñecemos unha persoa e que hoxe fose unha ocasión singular, de xeito que fai dous días esta persoa tiña 25 anos e que o ano que ven terá 28 anos. ¿Cómo é posible?

PES FRÍOS Nunha casa cunha temperatura uniformemente acondicionada. Podemos comprobar que as alfombras que cubren o chan do salón están máis quentes que as baldosas do cuarto de baño. Non pensedes que están a diferente temperatura. Entón, a que obedece esa diferenza?

CHIFLO Podedes observar como unha tetera vólvese máis silenciosa pouco antes de ferver. A que se debe?

EUREKA Se introducimos dentro dun barco unha pesa de aceiro o nivel da auga aumentará. Agora ben, se lanzamos esa pesa pola borda caendo a auga, ¿Subirá, permanecerá igual ou disminuirá o nivel da auga?

A BANDA A policía estivo onte no escenario dun roubo. Era un feo asunto. Un grupo de xoves fornidos apresou a un home e a súa dona frente a súa casa e os retiveron pola forza. Entre tanto dous deles derribaron a porta da casa a patadas e entraron. Minutos máis tarde saíron co tesouro máis preciado da parella. E para rematar en lugar de pór pès en polvorosa como farían uns villanos, entregaron o botín a muller que choraba e seguiron coas súas cousas. A policía non realizou ningún arresto. Quenes eran eses individuos? Que facían alí? Cal era o tesouro?

FAROLAS Na rúa principal de Cea dous pintores tiñan que pintar as farolas das dúas beirarrúas. Un chegou cedo e comenzou a pintar pero escolleu o lado equivocado. Cando chegou o seu compañeiro xa levaba tres farolas pintadas e cambiou de beirarrúa. O compañeiro que se demorara unha vez rematou co seu lado foi axudar ao seu compañeiro e pintoulle seis farolas. Quen pintou máis farolas? Cantas pintou máis?

MOEDAS E BALANZA Temos 12 moedas de ouro. Pero unha moeda é falsa. Con tres pesadas nunha balanza hai que saber cal é a moeda falsa e se pesa máis ou menos.

ASASINATO DO PEIXE Toparon a Francisco Cold, o pescadeiro de Piñor (máis coñecido como o Paradelo), exhalando o seu derradeiro alento na praza de Cea a primeira hora da mañá. Fora apuñalado no pescozo, e sen dúbida ocorrera recentemente. Supoñendo que o asasino debía andar preto, os axentes perseguiron e apresaron ao único home que deambulaba pola rúa. Era o peixeiro de Cea, José Ramón Fríos. A Garda Civil demostrou que eran rivais, polo menos profesionalmente. Durante o interrogatorio J.R. sostivo que descoñecía os feitos por completo e asegurou que fuxira da benemérita por puro instinto debido á confusión. Como proba da súa inocencia, sinalou que non levaba nada enriba que puidera ser utilizado como arma para o asasinato. A Garda Civil rexistrou a zona a fondo pero non atopou nada que houbese podido causar a ferida de Frank, que presentaba unha forma bastante irregular. Sen nada con que continuar a investigación, aparte do pescozo da camisa mollado e unha puñalada desigual, tiñan que deixar en liberdade a J.R.. Pero o inspector Julio César Holmes deducíu cal foi o motivo real polo que J.R. fuxira e cal foi a causa da morte do Paradelo. Saberías que se lle ocurriu ao inspector?

61

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

Nº 9 ANO 2013

Cántame e cóntame avoa é unha recompilación de cantigas recollidas nos concellos de San Cristovo de Cea, Piñor, Maside e Ourense.

O traballo xa empezou o ano 2004. O alumnado e profesorado do CPI Virxe Da Saleta, coordinado pola profesora María Carmen Fernández Vázquez, realizou a recollida das cantigas utilizando unha gravadora e un caderno. Pero este traballo non se puido editar ata este ano. Nós , o equipo de redación, interesámonos por esta actividade e decidimos entrevistar a María Carmen Fernández. Aquí vos deixamos a entrevista: Entrevistadores: - Como xurdiu a idea desta actividade?

Carmen: - Como todos os anos o Equipo de Normalización Lingüística encárgase de propoñer actividades para o alumnado do centro. No ano 2004 eu como cordinadora, propuxen facer algo relacionado ca tradición da nosa zona para que os rapaces e rapazas a souberan valorar.

Entón xudiu a idea de recompilar cantigas da nosa terra.

Entrevistadores -De que maneira se realizou o proceso de obtención das cántigas?

Carmen: - Despois de ter esta idea, para levala á prática propuxémola como unha actividade optativa que tivo unha gran aceptación dos alumnos, dos cales participaron 92. O seguinte paso foi equipalos con cadernos e gravadoras para que comenzasen a recompilalas nas súas aldeas. Estas cantigas foron aportadas maioritariamente por xente maior, dos concellos de Piñor, Cea, Maside e Carballiño.

Entrevistadores: -Como foi a participación de país e alumnos?

Carmen: - A verdade e que tivo moi boa acollida polos alumnos. Como ben dixen antes era unha actividade plantexada a nivel de alumnos, pero os país tamén colaboraron. En total conseguimos recompilar máis de 600 cantigas, e incluso algunhas viñan ilustrada polos alumnos.

62

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

O Picurí

Entrevistadores:- Houbo colaboración externa á hora de editar?

Carmen: -Unha vez que tivemos todo o material, que era moito e moi valioso, vimos a necesidade de por en valor todo este traballo, e non podíamos permitir que quedase esquecido nun caixón, polo que decidimos edítalo. Pasamos todo a limpo, é decir, correximos, clasificamos en diferentes temáticas: Satíricas, de oficio… Este traballo fixémolo os profesores do equipo, entre eles, a profesora de Secundaria de lingua galega, Paquita, e mais eu.

A nosa idea era facer unha pequena edición, pero non contabamos co presuposto necesario.

Naquel momento tivemos unha oferta externa para a publicación que despois non se fixo efectiva. Quedou parado o proxecto, e este curso gracias á iniciativa doutros profes, o traballo puido ver a luz, tanto en formato libro como en formato dixital

Entrevistarores; -Con que obstáculos vos atopastes durante o proceso de edición?

Carmen: - O noso problema principal era a falta de recursos económicos. Outro que tamén nos perxudicou bastante foi o incendio acaecido fai uns anos, pois destruiu as libretas onde se atopaban os debuxos que realizaran os rapaces. E este ano como vimos a ocasión de editalo tivemos que reorganizar todas as cantigas.

Entrevistadores: - Que balance fas da experiencia?

Carmen: - Foi unha experiencia moi enriquecedora e moi satisfatoria para todo o equipo implicado, especialmente polo feito de acercar xeracións; os maiores comparten a súa sabiduría e nós recollémola para que quede por escrito e perdure no tempo, permitindo ás xeracións futuras coñecer o saber da nosa zona.

63

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

Nº 9 ANO 2013

Nunha das aulas de informática do centro, tiveron lugar durante este curso as clases de Informática e de Cultura Clásica de 4º de ESO... á vez. Sí, sí,… á vez… e porque non?? Así todos puideron utilizar os equipos informáticos, coincidindo no tempo en no espazo o Imperio Romano, Sócrates, Edipo e Safo con microprocesadores, software libre, drivers e códigos HTML… demostrando que a convivencia é sempre posible, e ademais pode ser moi enriquecedora.

Aproveitando esta circunstancia, este ano os alumnos de 4º implicáronse directamente no proceso de elaboración da revista, recopilando información e editando os diferentes artigos relacionados coa ESO.

Por este motivo, merecen unha mención especial e o noso agradecemento, pola súa boa disposición e inestimable e entusiasta colaboración, a pesar do pouco tempo, das presas, da incertidume e falta de datos, do descoñecemento inicial do proceso e software utilizado.... en fin, pode que se parecera máis do que pensamos ó día a día dunha verdadeira revista. É posible tamén que este traballo espertara nalgún deles o interese pola profesión periodística, e nun futuro non moi lonxano algún decida seguir ese camiño. E digo futuro non moi lonxano, porque ó final deste curso déixannos para descubrir outros mundos, coñecer outas xentes, e vivir novas experiencias.

Sexa cal sexa o camiño escollido, só nos queda felicitalos polo esforzo e traballo realizado, e darlles de novo as grazas por todos os momentos compartidos. E sobre todo, desexarlles a todos MOITA SORTE, E BOA VIAXE.

64

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

O Picurí

Este ano, no segundo trimestre, os luns,

Rubén foi “TRABALLO NA GRANXA”. Saleta, “OS

os compañeiros e compañeiras deste curso (6º),

DEPORTES ACUÁTICOS”. Mª Xosé escolleu un te-

expuxemos un tema escollido por nós. Ás veces

ma no que vamos entrar “ADOLESCENCIA”. O

os temas eran persoais, pero non tiveron boa

“celtarra” da clase, Abraham, falou sobre “O

acollida. Así que decidimos buscar outros temas,

FÚTBOL”. O 9 de abril incorporouse á clase un

de actualidade ou temas relacionados cos nosos

novo compañeiro: Bruno. A temática escollida

problemas, que tamén os temos... Temas que

polo novo compañeiro foi “EVOLUCIÓN DUN FE-

nos gustasen a nós pero tamén que lle puideran

TO HUMANO”.

interesar aos nosos compañeiros.

Ao finalizar as exposicións, os compañeiHugo -como non- escolleu un tema que el

ros e compañeiras, e tamén a profe, felicitamos

“domina” pero sobre todo que lle gusta: ”OS

ou criticamos ao compañeiro/a que expuxera o

RALLYS”. Tania decantouse polas películas. O

tema. E as felicitacións, sí, pero as críticas non son

tema escollido por Celia foi “ANOREXIA”. O de

sempre ben recibidas.

Ola nenos e nenas!!

Queredes mellorar a vosa fala? Aquí tedes unhas actividades para practicar na vosa casa e que incluso podedes elaborar vós mesmos con materiais reciclados.

Tarta de plastilina con candeas de cumpreanos.

Non a comas!!

Tenta meter o tapón dentro da portería soprando pola palliña. Podes construír a portería cunha rede como as das bolsas das laranxas pegada a un marco de cartón e soprar algodóns, tapóns de pástico ou pelotas de ping-pong.

Labirinto do sopro Pídelle a un adulto que compre táboas de marquetería e tente reproducir o modelo. Unha vez feito, podes percorrer o labirinto soprando un pompón con axuda dunha palliña ou non.

De oco a oco Tenta mover soprando a pelota á imaxe que máis che guste e despois pronuncia a palabra correctamente. Pódese facer con sílabas trabadas, palabras con "r" ... Para elaboralo tes que coller a base dunha caixa de bombóns ou de galletas e por en cada oco a imaxe elexida para traballar as palabras con sílabas trabadas ou "r".

65

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

Todo comezou hai 12 anos, cando eu so tiña catro aniños de vida. Non coñecía a ninguén. Pasara preescolar nunha casa escola da miña parroquia e os meus dous primeiros anos de vida, pasáraos en Suíza. Eu sempre fun unha rapaza extrovertida aínda que cos anos funme volvendo máis e máis tímida. Pronto fixen amigos aínda que sempre estábamos pelexando. Acórdome de que dunha vez nunha pelexa, unha compañeira nosa, Lorena, lle fixera sangrar unha orella a outro compañeiro. Tamén recordo as tardes que durmiamos a sesta na alfombra baixo a supervisión de doña Pili, pero eu nunca na vida durmín. O recreo pasabámolo xogando a facer castelos de area...

Logo, pasamos a primaria, seis anos da miña vida que recordo alegrías, pelexas, recreos xogando a papás e mamás...(Eu sempre era a que mandaba) Aínda que tamén tiñamos que estudar! Tamén algo que nunca esquecerei foi aos nosos titores durante os tres ciclos de primaria. Doña Mercedes, que sempre me berraba por non saber a táboa de multiplicar, Doña Fina e don Manolo. Este último cando deixou o colexio, foi unha gran tristeza para todos. Tamén algo que nunca esqueceremos, ningún de nós, será á profesora de Inglés. Se me paro a pensar hoxe no malos que eramos con ela, non podo entender como nos podía aguantar. En quinto chegou un novo compañeiro. Era todo unha novidade!

Todos os anos queríamos que viñera un compañeiro máis, sempre nos facía ilusión.

Eses seis anos pasaron voando. De súpeto, tiña que subir a Secundaria. Acórdome que nos avisaran de que era un gran cambio, non era nada igual... Metéronnos tal medo no corpo que os primeiros días de Setembro non paraba de pensar no comezo do curso e no que

Nº 9 ANO 2013

iso significaba. Abandonárannos dous dos nosos compañeiros, aínda hoxe os botamos de menos. Por fin, chegara o día. Aínda recordo como ía vestida e a primeira clase de ESO.

Unha camiseta verde e unha torerita branca.

Estábamos todos asustados mentres a nosa titora Conchi nos explicaba os cambios e máis cousas. Pero sen darme de conta, aquí estou catro anos despois. Os profesores que tanto medo me daban nun principio, agora considéroos como segundos pais nos que se pode confiar e os que tanto nos axudaron. De doce que comezamos ao principio, xa só quedamos cinco na mesma clase. Foron anos onde houbo momentos malos, para que intentar negalo? Pero ante todo sempre recordarei os bos momentos que pasei nestes doce anos. Foron tantas cousas que nunha redacción non collen, e dentro de pouco xa ninguén se acordará de nós e as nosas vidas cambiarán radicalmente, para peor ou para mellor, pero é a nosa infancia. Eses recordos nunca se perden.

Ao fin e ao cabo, as vivencias da infancia fan a unha persoa.

Loli González Pedrouzo

66

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

O Picurí

Todo comezou unha mañá de setembro cando eu tiña catro anos, miña nai ata pedira o día no traballo, foi nesa mañá na que comecei a miña andadura no C.P.I “Virxe da Saleta”. Era unha rapaza tímida e vergonzosa, polo que me custou moito o cambio. Ata daquela estivera cos meus avós, e estivera gardada de todos os perigos. E agora era eu a que tiña que me afrontar a todo. Ao final non era para tanto, tiven que me adaptar ao comedor, con isto non quero dicir que a comida fose mala, todo o contrario, era moi rica. Pero eu estaba acostumada á comida de miña avoa, que me facía todo o que me gustaba e quería e aquí no comedor hai que comer de todo.

Co tempo fun trabando amizade cos meus compañeiros de clase e algúns convertéronse en familia. Ao longo deses anos fomos aprendendo cada día cousas novas da man de marabillosos profesores como: Dña. Pili, Dña. Mercedes, Dña. Fina e Don Manolo.

E nun abrir e pechar de ollos volvín a estar nunha mañá de setembro e cos mesmos nervios, agora xa estaba en secundaria, o último cambio no C.P.I “Virxe da Saleta”. Eu tiña oído que era un gran cambio, que se acabaran as risas... Ao final coma con todo, con sacrificio e esforzo todo se consigue. Os profesores axúdannos moito!

Se non entendes algo explícancho, quédanse contigo nos recreos, interésanse por ti... Comezamos en infantil trece nenos e polo camiño foron quedando algúns. Facendo un balance dos meus doce anos aquí todo o que vivín foi poitivo e non os cambio por nada. Só me quedan dous escasos meses aquí e penso aproveitalos.

Este colexio é a miña segunda casa, aquí vivín sete horas diarias durante doce anos e queiras que non cólleslle cariño.

Dentro duns meses volverei a estar nunha mañá de setembro para comezar unha nova etapa, pero lonxe de aquí.

Alba Nóvoa Gil

67

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

Nº 9 ANO 2013

ca, y la experiencia de vivir aquí me hizo pensar en la cultura consumista de mi país, algo que parecía bastante normal antes de mi tiempo en España. Además, aprendemos sobre nosotros mismos cuando estamos lejos de lo que sabemos. Cuando no hay otra opción que la de hacer todas las cosas -encontrar un piso, empezar un trabajo nuevo para ti mismo, en otro idioma, sin tener padres o amigos para ayudar- aprendes todo lo que puedes hacer. Ahora sé que puedo empezar una vida nueva en otro país sin ayuda. Sabiendo esto, cualquier problema normal que vaya a tener cuando regrese a los Estados Unidos no me parecerá tan grave.

Estoy casi al final de mi tiempo aquí en España.

Cuando reflexiono sobre este tiempo veo claramente que la experiencia de viajar y vivir en otro país me ha cambiado muchísimo. Para mi, los viajes no deben ser solamente oportunidades de ir de vacaciones, sacar unas fotos en frente de los monumentos famosos y probar comidas nuevas. Los viajes son más que esto: cada viaje, no importa cuán pequeño sea, es una oportunidad de aprender.

Aunque una de mis razones personales para pasar un año en España fue la de mejorar mi español (y aunque pienso que aprender otro idioma es importantísimo para todos), quiero hablar sobre un tipo de aprendizaje más amplio que el de los idiomas.

Entonces, si puedo ofreceros un consejo, es que ¡debeis viajar cuanto podáis! No quiero decir que tengáis que hacer lo que yo hice e ir a otro continente. Aunque sólo sea id a otra ciudad, es suficiente como oportunidad para explorar y aprender. El mundo es tan grande y hay tantas cosas nuevas por descubrir, que pienso que sería una pena si alguien nunca da un paso más allá de lo que siempre ha conocido.

Mi decisión de dejar el mundo que conocí para viajar hasta Galicia fue una de las mejores decisiones de mi vida. Espero que si tenéis una oportunidad de hacer algo parecido, no la perdáis.

Primero, y de una forma más obvia, los viajes nos enseñan sobre otras culturas. Ahora, podo falar un pouco de Galego, algunas de mis comidas favoritas son el pulpo y el pan de Cea, celebré festivos tradicionales como el Magosto y Entroido y me gusta la gaita. Se puede leer sobre otro países y estudiar otras culturas, pero por mi experiencia, hasta que pasas tiempo en esa cultura y con la gente, nunca vas a entenderla bien. Por ejemplo, yo hubiera podido leer sobre la retranca gallega, pero dudo que la hubiera entendido de la misma manera que ahora la entiendo, después de pasar meses aquí, hablando con colegas y amigos.

Finalmente, quiero agradecer a todos vosotros, que os he conocido este año, porque aprendí algo en cada momento de este viaje, y de cada uno de vosotros. Voy a regresar a los EE.UU como una persona diferente, y mejor, debido a lo que aprendí aquí en Cea.

Pero, al mismo tiempo que los viajes nos enseñan sobre otras partes del mundo, también nos enseñan sobre nuestras propias culturas y nosotros mismos. Cuando vives en otro país, aprendes a pensar sobre tu propia cultura desde otro punto de vista.

Los españoles son mucho mas conscientes de conservar los recursos naturales de lo que somos en Améri-

Anna Bosak

68

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

Durante este curso 2012-2013, os nenos e nenas de 2º e 3º ciclo de educación primaria, estamos a participar no Xogade – Deporte Escolar, que se desenvolve dentro do Plan Proxecta.

Xa fixemos algunhas das actividades: campo a través en Maside, fútbol-sala en Amoeiro e minibalonmán no Carballiño. Durante o mes de maio faremos a última, tamén no Carballiño, que é a de Xogando co Atletismo.

69

O Picurí

O obxectivo destes encontros é a convivencia entre alumnos e alumnas de diferentes centros da comarca do Arenteiro, para pasar unha xornada divertida e disfrutando coa actividade deportiva. O coordinador de todo este lío é o profe Gonzalo. Está a ser unha experiencia moi interesante e esperamos repetir en anos vindeiros.

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

CONTO CONTIGO é un proxecto realizado durante o curso 2012-2013 proposto polo seminario “As compentencias básicas como eixo vertebrador do proceso comunicativo” e aspira a converterse nun proxecto de centro estable que estea integrado no PCC e no proxecto lector do centro.

Os alumnos de educación secundaria, preferentemente de 1º e 2º ESO e, realizan unha lectura dramatizada de contos aos alumnos de infantil e primaria. Tamén celebramos o día do libro dun xeito moi especial, xa que contamos coa presenza dos maiores da Residencia A Saleta de Cea. Celebrouse unha vez ao mes, coincidindo con celebracións escolares de días especiais:

70

Nº 9 ANO 2013

Xoves 14 febreiro San Valentín :Conto contigo para o amor Venres 8 de marzoDía da muller: Conto contigo para a igualdade Mércores 24 de abril Semana do día do libro: Conto contigo para ler Xoves 16 de maio Día das letras galegas: O galego conta contigo 5 de xuño Día do medio ambiente: O planeta conta contigo

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

Na semana do 22 ao 26 de abril do 2013 e con motivo do Día do Libro presentamos o primeiro libro electrónico que chegou á nosa biblioteca escolar.

Tamén realizamos unha exposición de marionetas feitas por os alumnos de 1º ESO). Outra exposición dos debuxos dos participantes no concurso de logos e unha máis de marcapáxinas feitos por os alumnos de ESO. Unha árbore de libros: feito por alumnos de infantil e primaria, cunha selección de citas sobre as virtudes dos libros e a lectura de alumnos da ESO) e coas portadas dos seus libros favoritos (alumnos de infantil e primaria). MÚSICA NA BIBLIOTECA: Durante os recreos escoitaranse pezas inspiradas en famosas obras literarias. ACTIVIDADES: Martes 23: “101 buenas razones para leer”. Mércores 24: Conto contigo cos nosos maiores (ás 16 horas): INFANTIL: Cuentos clásicos. PRIMEIRO CICLO: Cuentos clásicos. SEGUNDO CICLO: La señora de los libros. TERCEIRO CICLO: El oso que amaba los libros.

71

O Picurí

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

We are the students of 6th grade of primary in CPI Virxe da Saleta.

This year we have got an English language assistant called Anna and we are going to interview her.

Nº 9 ANO 2013

grades go from 0 to 4.

What is the name of your university?

The name of my university is Grinnell College.

What did you study?

I studied Spanish and Political Science.

Did you play sports?

I was not on a team, but I liked to run and play tennis for fun. Now some questions about her free time and hobbies.

What do you do in your free time?

In my free time, I like to read, play the piano, sing, cook, talk to my friends, run, and watch TV. Because we know Minnesota is snowy, do you ski?

I like to ski cross-country, but downhill skiing scares me.

Do you like to go to the cinema?

I love watching films. My favorite film is “Singing in the Rain”.

Do you like music?

Yes. I like to listen to all types of music.

Who are your favourite singers?

My favourite singers are Frank Sinatra and Ingrid Michaelson.

Do you play the piano for other people?

Sometimes at university. But I get very nervous.

Now, questions about Galicia.

Do you like Galicia?

Yes, I really like Galicia. I like the people, the language, and the landscape, which reminds me of Minnesota.

What do you think of Galician food?

I really like Galician food, especially the cheese and octopus.

What do you think of our school?

I think that this is a great school. You are all good students, and I have fun everyday!

What’s your full name?

My full name is Anna Elise Bosak.

When were you born?

I was born on August 31st 1990.

Where were you born?

I was born in White Bear Lake, Minnesota.

Where do you live in the United States?

I live in White Bear Lake with my family.

Can you talk about your family?

I live with my parents, Rick and Nancy, and with my brother Sam. Have you got any pets?

No, I haven’t. I had a fish(Tom) but he died.

Now some questions about her studies.

What is the name of your primary school?

The name of my primary school is St. Mary of the Lake School.

Did you like your school?

Yes, I did. It was a small school and I had many friends.

What were your favourite subjects?

My favourite subjects were Music, History and English.

What is the name of your high school?

The name of my high school is White Bear Lake Area High School.

What was your average grade (GPA) in high school?

My average grade was 4.0. In America, 72

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

O Picurí

No pasado mes de marzo, nós os rapaces e rapazas de 5ºde primaria fomos ao laboratorio de Ciencias Naturais de secundaria a… ver células!!!

Cando chegamos, Conchi, a profesora de CC.NN. da E.S.O. mandounos sentar nunhas sillas especiais, para facer unha observación microscópica da epiderme da cebola.

O experimento consistía en: Quitarlle a pel a unha cebola cun bisturí e repartímola. Logo nunha cunca botámoslle unha tintura de azul de metileno. Agardamos 3 minutos e pasado ese tempo lavamos o anaco.

Alí puidemos observar que tiñan un punto moi tinguido que era o núcleo; a parte coloreada que era o citoplasma, e as líneas que dividen as células que son as paredes.

E pensar que Robert Hooke no ano 1665 foi xa capaz de describir cos seus debuxos as celdillas microscópicas dunha lámina de cortiza. Célula significa celdilla, e con ese nome, dado por Hooke, chegou ata nós.

A continuación colocámola no centro dun portaobxectos, encima puxémoslle un cubre-obxectos.

Por último, pousámola na platina do microscopio, orientámolo e dispuxémonos a observar as células da cebola.

Pasámolo moi ben, aprendemos moitas cousas interesantes e desexamos volver!

73

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

Nº 9 ANO 2013

Gústanos falar idiomas inglés, francés e castelán, pero temos lingua propia ninguén o pode negar.

Amasada a modiño dende hai moito tempo atrás cocida a lume lento lista para o teu padal.

Este é o cole de Cea onde a lingua sabe a pan, miña lingua galega gústanos o teu falar Nos versos de Rosalía nos piñeiros de Pondal, no folk de Fuxan Os Ventos Velaquí tedes unha lembranza do Lipdub do CPI Virxe da Saleta: A LINGUA SABE A PAN. A música é unha versión de Sweet Home Alabama de Lynyrd Skynyrd, popularizada por Siniestro Total como Miña Terra Galega. Sobre unha idea de Álvaro Cunqueiro, naceu a letra de A Lingua Sabe a Pan. Contou coa participación de todo o alumnado do CPI e dos músicos Pedro Feijoo e Charly Lincoln que gravaron, misturaron e produciron nos estudios Muu! de Vigo.

no rock bravú e máis no rap.

Escóitase pola radio tamén na TVG, pero bótase de menos en moitos outros sitios máis.

Este é o cole de Cea onde a lingua sabe a pan, miña lingua galega gústanos o teu falar.

Este é o cole de Cea onde a lingua sabe a pan, este é o cole de Cea onde a lingua sabe a pan.

ANÍMATE A CANTALO COA VERSIÓN KARAOKE

74

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

odes éns. S an b ra a s p o p itísimo omo rd: Mo lingua e c ustaríanos fo x o oen a osa o, g Galeg coma a n des permis les a lingu , rl a is a le d ing ensin xenia . Se nos mnas lu para .

A a E o C e e de vid Oxford nos s alum galego en r este o a a iz il n t u er pa be a prend lediquesa están a a o coa end e n u ra q d o ses boas a: Ch ser? z Veir rtas e nora le á Pode z n e ín Go m daí. Ap Times.

Xaqu w York e .000 k N 5 o a cia ción d edac de a r

O Picurí

Fom leg os ga lard oO a l oa tod loboi d 201 os co a BO a I Fe 2p pre c o stiv al A omun r "A L mio d ing ida ec ud u i ov d isua e e a sab inem ae ea l da duc sco pa Aso ativa la n " c ia .

Pa r gació do r a C b nM are PI. O éns L LO ar t e -

Fiz Pimen: EncÁ ntAmE!!!! Todo é fermoso: a idea de xuntar a lingu a co pan (tratán dose de CEA) é fenomenal; a mític a canción; a re alización... Pero so bre todo ver as caras desas rapaza s e rapaces dis fru tando co que fan. GRAZAS e NORABO A A TODO S/ AS!!!

Carmen José: Aínda quedan pequenas aldeas galaicas que re sisten ao invasor cu nha pócima má xica que os fai ind estructibles: auto estima, esforzo , traballo, imax inación e ilusión. Gr azas CPI de Ce a, onde a lingua sa be a pan!!

Pedro Juan Ca rollo: dende Se villa un galego de Vigo vos man da unha aperta e dicirvos que o que fixéchedes ten moito máis valor do que pensades.

a ENDL: Coordinadora Galeg traballo Un s! én Moitos parab , ben vo ati cre so, vo como o tivo... lec feito, en positivo, co cene qu ua fai máis pola ling ciotitu ins as añ tos de camp a ar toc e sab e nais porqu o e nd De fibra da emoción. lga co e qu xoves á noite en so no no eo víd mos o voso lorado e Facebook, foi va s de perpartillado por ducia os coe ns soas e sucedéro ión ao ac icit fel mentarios de volos uí Aq llo. ba voso tra da stra deixamos como mo os arn sin en r nosa gratitude po n. pa a e que a lingua sab

Unha mestra recén retirada: Aínda que a alguén lle poida parecer un traballo modesto, eu dígovos que esta impronta vai deixar un pouso e unha marca indelébel para sempre no grupo que o fixo. Estas iniciativas si que son unha boa campaña para a Lingua... Hurra pol@s profes sen complexos, e que se arriscan! Envíovos unha aperta de gratitude. Unha mestra recén retirada.

Unha profe doutro CPI: Quedei abraiada ao ver o voso video, tanto polo contido coma pola realización técnica. NORABOA A TODO O CENTRO, PROFES E ALUMNOS!!!! Asdo.: Unha profe doutro CPI

Notas do traballo de edición.

Blog de Manuel Bragado Rodríguez. Vigo. Galicia Manuel Bragado Rodríguez (Vigo, 1959).

Director Xeral de Edicións Xerais de Galicia S.A Coñecino o xoves á noite, cando estaba de viaxe. Daquela publiqueino en twitter e agora podo arquivalo no blog. Unha peza memorable que amosa o amor a lingua de toda unha comunidade educativa, alicerzada polo compromiso do seu claustro de profesorado. Versionar o tema de Siniestro Total, o himno non oficial da miña xeración, é un acerto rotundo. Claro que si, «a lingua sabe a pan» non só no CPI Virxe da Saleta de Cea, tamén en todos en cada un dos nosos centros escolares, nas cociñas e nos salóns dos nosos fogares. A lingua sabe a pan para todos, mesmo para os catro malpoucados que se avergonzan dela.

Beizóns para o CPI de Cea por lembralo e polo extraordinario traballo didáctico que supuxo a creación deste lipdub, desenvolvido a partir dunhas palabras de Cunqueiro: «Unha lingua é boa cando sabe a pan fresco». O emprendido en Cea, terra dun dos máis sabedeiros pans galegos, é un dos mellores vieiros para recuperar terreo para o idioma, con entusiasmo, con ledicia, con autoestima. Axuda a difundir a peza: «A lingua sabe a pan».

75

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

Nº 9 ANO 2013

Escribe o nome dos seguintes debuxos no crucigrama e buscaos na sopa de letras:

Completa o crucigrama co nome dos seguintes debuxos. Lembra que os de arriba van e n horizontal e os de abaixo en vertical:

76

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

O Picurí

Averigua a palabra que esconden as letras desordenadas. Os debuxos d e abaixo poden serche de axuda:

Averigua a palabra que esconden as letras desordenadas. Os debuxos d e abaixo poden serche de axuda:

77

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

78

Nº 9 ANO 2013

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

79

O Picurí

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

Nº 9 ANO 2013

FESTIVAL DE NADAL 2013

O GATO LAMBÓN

PRESENTACIÓN DO CÓNTAME E CÁNTAME AVOA

80

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

O Picurí

CONTO CONTIGO A GALIÑA ROXA

Nº 9 ANO 2013

A ÁRBORE DA PAZ

ENTROIDO 2013 UNHA CUESTIÓN DE EDUCACIÓN

81

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

Nº 9 ANO 2013

OS AVANCES DA TECNOLOXÍA

UN COLEXIO PARA TODOS

CONTO CONTIGO O CASAMENTO DA PULGA E O PIOLLO

82

Nº 9 ANO 2013

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

Na tarde do mércores 29 de maio recibimos no noso centro ao grande mestre de xadrez Dragan Paunovic, o campión serbio e director do Club de Xadrez Chantada. Estivo celebrando 14 partidas simultáneas co noso alumnado e profesorado. Despois dos primeiros momentos de nerviosismo souberon poñer en práctica todo o aprendido durante o torneo de xadrez celebrado no noso centro durante o mes pasado. Dragan valorou positivamente a actividade e deulle a cada partida un carácter didáctico. Finalmente felicitou a todos os participantes, especialmente a aqueles que souberon plantarlle cara.

83

O Picurí

O Picurí

REVISTA ESCOLAR do CPI VIRXE DA SALETA

Nº 9 ANO 2013

Búscanos en Facebook Rúa da Costa, s/n 32130 Cea - San Cristovo de Cea (Ourense) Tfno.: 988 28 21 69 Fax: 988 28 24 00 http://www.edu.xunta.es/centros/cpivirxedasaleta/ cpi.saleta.sancristovo@edu.xunta.es 84