Helden op kwartetkaarten

Het verhaal van mijn held Yarora Yarora werd vaak geplaagd, dat is ook geen wonder als je er zo anders dan de andere dieren uitziet.

Vleugels, ja maar die hebben andere dieren ook. En twee bulten op je rug, ook dat komt bij sommige dieren voor. Gezellige poezenpoten, niks bijzonders.

Maar ja, als je dat allemaal tegelijkertijd hebt en dan nog eens springveervoeten, een vuurstaart en allemaal vrolijke kleuren, dan ben je toch echt anders dan anderen. En Yarora moest dat weten ook. De andere dieren konden er maar geen genoeg van krijgen om grapjes met Yarora uit te halen ook al vond Yarora dat op ten duur helemaal niet meer leuk. Tóch bleef Yarora altijd vriendelijk ondanks al het geplaag.

Op een dag waren ineens alle jonge dieren verdwenen. De oudere dieren zochten en zochten maar en vroegen zelfs Yarora om hulp. Yarora wilde natuurlijk direct mee doen. Toen Yarora aan het zoeken was zag zij ineens bij het water een mooie bloem voor haar moeder. Ze probeerde heel voorzichtig de bloem te plukken die aan een waterplant groeide. Ze bukte zich, ze rekte zich uit en… plons, viel in het water!

Onder water zag Yarora een soort koepel, het leek wel een poort. Yarora kon goed zwemmen en dook er naartoe. Het bleek de ingang te zijn van een doorgang onder water. Na de ingang daalde het waterpeil en kon Yarora weer gewoon ademen. Zij liep verder en verder, nieuwsgierig als zij was. Zij zag allerlei rare beesten door het kristallen dak. Uiteindelijk kwam ze in een grot met een doolhof. Als zij verder wilde komen moest zij eerst door het doolhof.

Gelukkig kon Yarora met haar rare lijf gemakkelijk door het doolhof glippen.

De andere dieren zouden dat niet gekund hebben. Een varken zou vast komen te zitten met zijn dikke buik. Een giraffe zou veel te lang geweest zijn om het doolhof te passeren. Nee, het kwam goed uit dat Yarora precies zo in elkaar zat. Dát zouden de andere dieren eens hebben moeten zien bedacht Yarora toen zij door het doolhof was geglipt. Aan het eind van het doolhof stond een muur. Nu kwamen haar springvoeten goed van pas. En toen zij een aanloop nam en de sprong waagde zag zij dat zij niet alleen over een muur maar ook over een lavastroom achter de muur sprong.

Yarora was nu wel in een heel andere omgeving gekomen. Kleuren overal, bloemen, planten, alles even mooi gekleurd. Yarora met al haar kleuren viel nu helemaal niet op. Ook de bruine, gedrongen trol die de baas speelde hier zag haar niet komen. Yarora zag de trol wel en een huivering liep over haar rug. Wat een engerd. De trol liep al neuspullekend, boerend, winden te laten terwijl hij heel vals keek of er ook iets levends was waar hij met zijn houten knots eens flink op los kon meppen. Yarora hield zich heel stil. Zij liet de trol geen moment uit het oog. Yarora bleef een paar dagen in de buurt van de trol en op de derde dag durfde zij de trol ook te volgen toen hij naar zijn huisje ging. Zij had het huisje eerder wel gezien maar zij vertrouwde het allemaal niks om daar te dichtbij te komen. Uiteindelijk volgde zij nu de trol, zij wist