koji je citirao Amra ibn El-Asa, koji je opet taj hadis čuo od Poslanika. On dodaje da čovjek rijetko može naći zbirku hadisa koju su napisali sunitski učenjaci, a da ona ne sadrži baš ovaj hadis, otkako su hadisi umjesto učenja napamet počeli da se zapisuju. Neke od tih knjiga obično prenose hadis Sekalejn citirajući jednog ili više Poslanikovih drugova, dok se u nekim drugim poziva na autoritet gotovo dvadeset Poslanikovih ashaba, bilo uopšteno, kao u knjigama poput ‘Es-Seva’ik,’ bilo u detaljima, kao u knjigama Sahavija, Sujutija, Samhudija i drugih. Ukratko, naći ćemo da nijedan od velikih sunitskih naučnika nije propustio da spomene ovaj hadis. On zatim dodaje: “Svi imamitski (šiitski) naučnici su zabilježili ovaj hadis u svojim knjigama, pozivajući se na opšte prihvaćene autoritete takvih izuzetnih potomaka Božijeg Poslanika kao što su imami Muhammed El-Bakir, Dža‘fer Es-Sadik, Musa El-Kazim i Ali Er-Rida (neka je mir sa njima) koji predstavljaju neprekinut lanac koji vodi do samog Poslanika. Izvori koji se nalaze u imamitskim knjigama i koji se tiču ovog hadisa su: Zapovijednik vjernika Ali ibn Ebi Talib, Džabir ibn Abdillah, Ebu Said, Zejd ibn Arkam, Zejd ibn Sabit, Huzejfa ibn Usaid Jemeni i nekoliko drugih, koji ga prenose direktno od Poslanika.”54 Još jedan poznati naučnik, Allama Firuzabadi, piše da je Ahmed ibn Hanbel ponovio istovjetne riječi u sljedeća dva toma iste knjige ‘Musned,’ IV tom, str. 366; Balagi u svom ‘Sunenu,’ II tom, str. 148. i VII tom, str. 30; Darimi u svom ‘Sunenu,’ II tom, str. 431; Muttaki u djelu ‘Kenzu-l-‘ummal,’ I tom, str. 45 i VII tom, str. 102; Tahavi u djelu ‘Muškilu asar,’ IV tom, str. 368; Tirmizi u svom ‘Sahihu,’ II tom, str. 308; Ibn Esir Džezri u djelu ‘Asadu-l-gaba,’ II tom, str. 12; Sujuti u djelu ‘Duru-l-mensur’ u komentaru ajeta Meveddet iz sure Šura; ‘Mustedrek es-sahihejn,’ III tom, str. 109. i 148; Nesai u djelu ‘Hasa’is,’ str. 21. Prenosi se da je poznati pravnik Imam Ahmed ibn Hanbel u svom ‘Musnedu,’ III tom, str. 17. zapisao hadis koji je Ebu Said Hudri prenio od Poslanika: “Uskoro ću biti pozvan, i moraću odgovoriti (umrijeti). Ostavljam vam dvije dragocjenosti, a to su Knjiga Uzvišenog Allaha i moje potomstvo. Allahova Knjiga je uže koje se proteže između nebesa i zemlje, a moje potomstvo je Ehlul Bejt. Milostivi me je obavijestio da se oni neće rastati sve dok mi se ne pridruže kod Izvora (u džennetu). Dakle, pazite na svoje ponašanje prema njima nakon mene.” Ahmed ibn Hanbel je ponovio iste riječi u svom ‘Musnedu,’ IV tom, str. 371. i V tom, str. 181. Pored toga, Ebu Na’im u djelu ‘Huljetu-l-evlija,’ I tom, str. 355, ‘Kenzu-l-‘ummal,’ I tom, str. 96, Hejsemi u djelu ‘Madžam‘,’ IX tom, str. 64 i 163; Ibn Hadžer u djelu ‘Seva’ikul-muhrika,’ str. 75. takođe spominju isti hadis. Stoga autoritativan lanac prenosilaca ovog hadisa i njegovo jasno naglašavanje čvrste veze između Allahove Knjige i Poslanikovog Ehlul Bejta dovoljni su da pomognu svakom muslimanu bistrog uma da shvati činjenice da Kur’an ne može biti pravilno tumačen niti njegova pravila mogu biti primijenjena na ispravan način, osim ako i kada se muslimanski narod okrene prema Poslanikovoj primjernoj porodici radi upute, koji su bez i najmanje sumnje njeni prirodni čuvari.
54
Balagi, ‘Ala’u-r-Rahman’, str. 43, drugo izdanje.
24