Subtales #5

απίκανο και τρελό ιταν το όνειρό του. Τρομοκρατθμζνο, άφθςε το λθμζρι του και ζτρεξε για να βρει τουσ αδελφοφσ του, που πανικόβλθτοι είχαν μαηευτεί ςτο κοίλωμα μια ςτζγθσ. Στεκόταν ανάμεςά τουσ και άκουγε το μοιρολόι τουσ, αλλά δεν ζβγαλε άχνα. Τθ νφχτα, το περιςτζρι δε μποροφςε να κλείςει μάτι. Στα όνειρά του ζβλεπε ζνα ουρανό όλο γεράκια, με τον ιλιο να ξεπροβάλει δειλά ανάμεςα από τα τρομερά φτερά τουσ. Ονειρεφτθκε μια βροχι από αίμα περιςτεριϊν και ζνα νζφοσ από γκρίηα ποφπουλα να ςκεπάηει τθν πόλθ. Ξφπνθςε ςτθ μζςθ τθσ νφχτασ γνωρίηοντασ πωσ ζπρεπε να γίνει γεράκι αμζςωσ, αν ικελε να γλιτϊςει τθν τρομερι αυτι μοίρα. Να γίνει κφτθσ το ταχφτερο δυνατό, προτοφ καταλιξει ςτο ςωρό με κφματα. Επζςτρεψε ςτο λθμζρι του, αναηθτϊντασ μια ςτιγμισ θρεμία, όταν πρόςεξε το ποντίκι που με κράςοσ αναςκάλευε τθ φωλιά του. Το κεφάλι του ιταν χωμζνο βακιά μζςα ςτα πλεγμζνα κλαριά και θ ουρά του κουνιόταν χυδαία ςτον αζρα, κακϊσ το ςτόμα του και τα νφχια του