Serea by Esther F. Carrodeguas

Serea un conto de sther f. carrodeguas

[ -p-a- - -í-s- conto para ler moi baixiño hai un anxo diante que che invita seino porque o lin nun conto moi pequeniño tan pequeno que non di nada sobre como é un paraíso moito menos como é cando está en ruínas é posible que o anxo non diga nunca que está en ruínas que che invite ao paraíso e ti tragues co conto quen di que os anxos din toda a verdade? se as ruínas son un erre, un a e un o -p-a-r-a-í-s-o- queda en -p-a- - -í-s- iso é o que máis medo me da que calquera país sexa un paraíso en ruínas ]

Paraíso en ruínas

Unha voz detrás da almofada di que ten frío polo que se sinte na necesidade de facerlle sitio na súa cama, máis quente. Pola mañá todo ten moito menos senso. Ela espida, el mete a man pola cintura e baixa. Protesta que ten sono pero xa non pode durmir con el alí, frío, tentando foder pola mañá; quere só café quentiño e cruasán acabado de facer; en troques.

Pensamento de Graziela. Interior. Día. Fóra do mundo, grazas. Mañá será outro día (dez chamadas perdidas, conversacioncita con el jefe, curro acumulado, malas caras da xente que onte deixei tirada); mais hoxe é hoxe, e cando esperto hai un corpo que non me deixa en paz, ao que tiven que foder para levantarme, ir a por un zume (queres un?, non), ir ao baño, chegar e que estea xa vestido (menos mal) a punto de saudar sen bico. Chao. Se me deran a elixir qué facer... que facer? Non quero mandar todo a tomar polo cu e esquecelos porque apaguei o móbil, senón que a miña vida sexa diferente, que me guste, e iso non ten nada que ver con apagar o puto móbil. Ao contrario, tería que estar aceso e que houbera alguén alí detrás, agardándome, ao que quixera chamar. Alguén por quen e para quen. Ter en mente

algún proxecto. Ter un pouco de vida, algo que me fixera saír da cama aínda que me doera a cabeza ate os pés.

Levántase, prepara café. Da play ao cd que está no reprodutor (se me apetecía onte... por que non hoxe?) Mais aquelas letras no ar falan de necesidades que agora mesmo non ten, berran denuncias polas que non loitará esta mañá de resaca. Stop. Nin sequera está segura de querer escoitar letras, pero ten claro que non quere significados, demasiada nube gris no cerebro. Música ambiental, grazas.

O café matiza o ambiente. Ao lado da tele un dvd que lle prestaran (tes-que-velo-!-!-!). Sorrí porque llo prestou el, que non sabe moi ben quen é, ou quen é para ela, ou quen é ela para el. É interesante: un puzzle de pequenas pezas de amizade, filosofía, diversión, apertura de mente, tenrura, drogas, poesía, mentiras, sexo, silencios, cine, xogos, literatura, historias, mañás especiais. Un puzzle que de todos xeitos non sabe como encaixar.

Play. Sobre a cara dunha meniña debuxos en vermello. A tradición ou o xogo é unha felicitación de aniversario que se

volveu maxia, forma de vida, necesidade creativa. Mentres lle pintan a cara, o ritual di que deus pintou á primeira muller nos ollos, a boca e o sexo. Graziela imaxinou que el (que lle deixara o dvd-tes-que-velo) pintaba con un pincel doce os seus ollos, a súa boca e o seu sexo e que despois ía borrándoo todo coa súa lingua. Os seus ollos, a súa boca, o seu sexo.

[Por que Graziela -que fai media hora pensaba nun cruasán, detíñase no tempo, apagaba a vida a través do móbil, odiaba o sexo que viña de malgastar con algún coñecido- está agora cun pequeno sorriso torto na boca e gana de vivir? Por que unha película tan fermosa pode superar todos os seus problemas, facelos anacos dentro e fóra dela, regalarlle gana de acender de novo a súa vida contando calquera mentira piadosa?]

Pause. Cervexa. Na pantalla a protagonista co corpo pintado.

Play. Graziela atenta ao filme que non deixa de emocionala, de facela soñar, gritar por dentro, namorarse (outra vez) do amor. Romeo, Xulieta, morrer de amor, sentimentos tan fortes, l’amour fou. The end.

Queda calada con ela mesma. Gustaríalle ser a meniña pintada de vermello, escribir historias grandes, facer películas como esa. Mais non é envexa. É decepción sobre a vida, sobre si mesma apagándose no sofá. Graziela ten a impresión de que leva

demasiado

tempo

fuxindo

toda

significación,

renunciando ao si. Camiña co non, co non sei, co quen sabe, co vale; pero non di Si-Si-Si a nada. Non quere a nada (a ninguén) o suficiente. Non ten un ideal, unha utopía, non se volve tola por nada; non hai ningunha palabra, ningunha frase, ningunha idea, ningunha persoa que poida pór alí enriba para que a súa vida teña senso; non existe esa Significación, todo está en minúsculas. E enfadada como unha nena pequena, por non atopar a maiúscula que a guíe, enfádase coa linguaxe e négaa. Sen darse conta de que todo é significación: a cara, a roupa, o traballo, os silencios, as tristezas, as negacións, os non sei, os vale, as todas-esas-merdas. Ou dándose conta. E?

Cando sae da casa éntralle gana de berrarlle a todo o mundo para paliar o silencio que se oe na rúa (os motores, as pitadas, os nenos, as xentes, as conversas, os obreiros, os semáforos, a choiva). A xente debaixo dos paraugas; Graziela debaixo das gafas de sol, cada vez mais borrosa a visión do mundo. Toda

esta xente… ten algo que dicir? Imposible un non, mais, como sacarllo? Pasa alguén con cara de interesante (que carallo significa ter cara de interesante?) Unha morea de xente seria camiñando cara a sitios serios. Ela máis ben cabreada (consigo mesma, sobre todo, e tamén coas palabras, as significacións, a súa cara por non semellar interesante, a xente seria que vai a sitios serios).

Camiña ata se cansar. Chega a un parque, tírase na herba. Bebe cervexa ata que ri por todo/de todo (a xente que a mira, os nenos que a sinalan, as vellas rancias que marmurian nin sequera ás súas costas). Ri porque a realidade é demasiado real para ela, tirada no parque, borracha, con latas de cervexa ao seu redor. Quere saír dese parque, deses xogos de seriedade e eficacia aos que se xoga na vida, quere saltarse todas as normas ao mesmo tempo pero non atopa a ninguén con quen xogar (:alguén que non pregunte nada, ao que non lle preguntas nada, que xoga porque si, porque está da túa parte e iso abonda, como unha intuición sobre as cousas -se tes que preguntalo a resposta é sempre non-). Non ten medo, mais é aburrido xogar así. Pide sen saber a quen que un anxo a salve de tanta seriedade, de tanto aburrimento, de tanta

merda. [Míroa e quero darlle unha chispa, pórlla na mirada e no corpo, que lle corra polas veas un chute de gana]. Érguese da herba. Anoitece.

Yohán na parada do bus. Chove. Vai frío. Asoma a cabeza, cáelle auga sobre a cara. Saborea. Sinte un algo corréndolle polo corpo de arriba a abaixo [Graziela en pause, na esquina da rúa, disposta a arrancar]. Ve un bar aberto e vai a por tabaco. Graziela empeza a correr xusto cando Yohán entra no bar sacudíndose os rizos. Refúxiase na parada. Ninguén. Hai un charco no chan e ponse a xogar coma unha nena. Yohán míraa e sae paseniño mentres se lle empapa o pito; fica ao seu lado mais ela non o ve, ofuscada no cabreo, a chispa, a auga no corpo; mírase os pés: demasiado preto da terra. Noutra vida -noutro conto- debeu de voar moito para sentir esa necesidade no corpo, na ialma. As pernas empapadas de auga do ceo. Calada de arriba a abaixo; pero ese ceo pésalle, faina cravarse á terra. Sacude a melena para alixeirar.

Pensamento de Graziela. Exterior. Noite. Necesito voar, coller o primeiro avión que me achegue ao paraíso, a un lugar onde o mar e o ceo gañen a partida á terra.

Yohán ao seu lado gozando daquela nena grande que xoga coa auga do ceo no seu corpo. Sinte unha tristura por dentro que non pode descifrar. Dá a volta. Os dous enchoupados. Unidos por unha intuición,

unha mirada, un silencio; no mesmo

bando. Abrázanse. Se o tivera atopado un segundo antes (e estaba xa alí) non viría cara a ela a necesidade de voar, pero agora a necesidade coáraselle dentro do corpo e estendérase coma un virus inoportuno. El intúe tristura de despedida. Esa noite vivirían un principio, un final e unha continuación; sabíano os dous e iso era o triste: sabelo. Aínda estiveron en silencio bastante tempo. O tempo preciso para facer calar ao mundo; que deixara de haber persoas pola rúa, coches, bares abertos; que a choiva se esquecese de facer ruído sobre a pedra.

Entón Graziela pídelle que lle conte un conto (estas cousas, pídense ou non se piden?), que o escriba na súa pel cun pincel

doce e que o borre para sempre coa súa lingua. Un conto improvisado para non existir nunca máis. Escriba o que escriba será unha oda ao tempo, ao tempo en que se escribe, ao gozo desa escritura; ao tempo en que existen as cousas e ao tempo en que hai que borralas; á eternidade das lembranzas. Cando se volveran a atopar aquela poesía non podería ser a mesma, lembraríana cada un de xeitos diferentes. Ou se cadra esqueceríana para sempre, mais… como esquecer? Escriba o que escriba será unha oda ao recordo; a todo aquilo que non queres perder aínda que se vaia, aínda que ti te vaias.

Íspense paseniño. Hai erotismo mais non só. Víronse espidos moitas veces e non obstante. A próxima vez quen sabe que cor terán as peles, que curvas terán aparecido-desaparecido, que lunares terán nacido a carón do embigo. Íspense moi amodo un fronte ao outro. Cada un desfaise das súas roupas coma se se desfixera de todo o que non lle é propio para quedar nus, esencia pura. De camiño falaran de cousas mornas, doutras veces, doutros momentos, de ideas sobre a vida, de historias pequenas. Agora en silencio como se o ritual o precisara. O olor dos corpos, cada vez máis á vista do outro. Na cociña colleran as pinturas: marmelada, chiculate, leite condensado,

nata; para pintar nos seus lenzos rematados de baleirar. Pintarían no peito para poderse ver as caras.

Graziela déitase sobre unha manta suave. Yohán coas pinturas, os dedos, os pinceis, a boca. Triste (tristes). Empeza a escribir con chiculate. Máis difícil do que parecía, pero só lle servía ese color, ese sabor, ese olor.

Corpo de Graziela. Interior. Noite. Os mellores soños están bañados de excitación, borrachos de excitación. Sóñanse non para lembralos, senón para soñalos. Lembrar os matices non se pode, porque non se poden acordar as sensacións; non podes explicalas; non podes contalas; non podes re-sentilas. Sempre é alguén quen che fai soñar. Coas súas mans, coas súas verbas, cos seus libros, cos seus filmes, coas súas historias, coa súa mirada que te atravesa, con si. Busca tódolos soños do mundo no teu paraíso. Tráemos dentro do corazón, á túa maneira, a través de ti.

Mentres escribe Graziela chora e ri. O pincel fai cóxegas nos peitos, nos brazos, no abdome. Yohán chora e ri ao ver a Graziela peneirarse. Recita seus propios versos, e resulta

precioso oílos así, da súa voz, chea de excitación, tristura, felicidade, ledicia; todo o que aínda o viste por dentro. Como non é a súa rolda de palabra, ela cala nos seus xemidos, nas súas risas, nas súas bágoas. [Dentro do corazón, á túa maneira, a través de ti]. O punto final é o embigo. Yohán empeza a borrar de fin a principio. Graziela déixase facer, mentres goza e pensa a súa oda. Escriba o que escriba será unha oda á distancia, ao significado duns poucos centímetros, duns miles de quilómetros. Escriba o que escriba será un poema que empezará preto e rematará moito mais preto. Dentro.

Un bico na boca, lento, con sabor a chiculate, marca o final do poema de Yohán. Non queda case nada que poida dicirnos que o corpo de Graziela fai só uns parágrafos estaba repleto de letras (está aínda un pouco pegañenta, pero nada máis).

Yohán déitase sobre a manta mentres Graziela se levanta para pintar cos seus dedos enzoufados de marmelada. Non se entende máis que un brilar rosado sobre a pel del, branca. Mais ela ía pronunciando moi amodo.

Corpo de Yohán. Interior. Noite. Nunca estou tan preto de ti como cando pensas en mín. Pénsame.

Maleta

A reivindicación. Toda reivindicación é pequena de fronte a unha vida. Non porque vaia a ser inútil (non dea froitos, caia no pasado coma tantas, signifique un gran de area na praia da denuncia). Non é un problema de facer ou non facer, senón de decidirse a facelo por isto ou aquilo. O aborto, a homosexualidade, a educación, a muller, o norte-sur, o mar, os ríos, os montes, os nenos, os vellos, os mozos, os brancos, os negros, a idiosincrasia nacional. Habería que reivindicalo todo, ou mais ben non ter que reivindicar nada. Como escoller un deles e facelo parte da miña vida ata que sexa significado dela? Dalo todo ata o final (conseguir ou non conseguir os meus obxectivos, ser un precedente, un impulso, unha focha) non podo facelo, porque non o sinto. [Escoller os peixiños de cores; facelos parte da miña vida e defender a súa vida digna, un auga fresca; dar a miña vida por eles en conxunto (non polos meus peixiños de cores, senón por todos os peixiños de cores); facer manifestacións, pancartas, berrar contra a policía e o goberno, tirar pedras, xuntar firmas de xentes (que non cren nos peixes de cores, que lle importan unha merda os peixes de cores e os branco e negro, que poñen a súa firma e o seu código de barras e ao xirar a esquina van rachando

acuarios sen sentir nada); conseguir catro grandes acuarios, que se fale dos peixes de cores nos mass-media, sentirse ben ao chegar á casa; durmir e soñar con peixes de cores felices; levantarse contento, saír, cantar, bailar, ir ao parque a coller catro flores en espiral para a saliña (non te decidiches polas flores en espiral, así que podes arrincalas sen problema, sen sentirte mal, aínda que viras na tele, e se cadra tamén nalgunha manifestación, xente reivindicando os dereitos das flores en espiral, e ao mellor incluso firmaches e puxeches teu código de barras…)]

Calar para non calar. Todo fai tanto ruído que teño que ir á contra, calar para dicir o que quero dicir. Pero quero calar ou berrar? Tampouco se trata do que quero senón do que podo facer; vago como unha alma convalecente (da cabeza, pero coma se fora da gorxa) que non pode sequera falar. Calade todos!, preciso un pouco de silencio para pensar! Pecho os ollos ao ruído visual. Tería que apagar todo para acender pouco a pouco as cousas necesarias, as apetecibles, as desexadas; para saber por que / para que / con que / con quen / ... / as acendín.

A túa vida. As túas relacións. A túa química interna. Os teus luceiros no corazón, na cabeza. A túa historia, a historia do pobo onde caíches. Os paus que te dou a túa existencia, o teu redor, o teu todo. Queres facer o que che gusta, pero non se pode. Se che gusta o ceo faite piloto. Se che gusta foder non sexas puta. Vida laboral. Eficiencia, fagas o que fagas, moderadamente e para a eficacia; ben, non sublime (a qué gastar tanta forza?). Vida pública. Crearse e crerse unha imaxe e multiplicala; coherencia; unhas poucas ideas sobre a vida, unha forma de vestirse e actuar. Vida privada. Ter a sensación de tela; depende de con quen a compartas en cada momento, facer as cousas que che gusta facer cando estás con cada un, facer as cousas que te acostumaches a facer con cada un; nos momentos de soidade imaxe dun mesmo sobre un mesmo e facer o que che gusta facer cando estás só (cine, tele, música, durmir, masturbarte, pasear, ter un can para non ter soidade). Vida íntima. A máis calada, a máis difícil, a menos sincera, onde dá máis medo mentir e dicir a verdade.

Maldito tempo de nĂŠboa, choiva, frĂo e humidade dentro de min. De ser arisca. De aburrirme. De non facer absolutamente nada novo. De vivir nas actitudes de sempre, os poemas de sempre, as olladas de sempre, as caricias de sempre. Nas actitudes gastadas de sempre, os poemas xa vellos de sempre, as olladas xa tristes de sempre, as caricias xa frĂas de sempre.

Pregunta Renunciar a todo -que, date conta, fai un par de instantes conformaba a túa vida, ese todo- por alguén que coñeces dende hai 3 semanas, con quen compartiches 8 silencios (cantos con xoan, con pedro, con maría...), 3 conversacións serias (cantas con xavier, con gonzalo, con ainoha...), 2 opinións importantes (cantas con lucía, con...) un momento con maiúsculas (cantos con...)... ? ...

Carta nunca entregada. Buscas o imposible, e fas ben. Eu emperreime en convencerte de que o que buscabas non tiña sentido; equivoqueime porque ti buscas precisamente un sen-sentido. Oxalá atopes o amor que andas buscando (un amor sen razóns). Oxalá o atopes e che dure o xusto: unha eternidade (non máis). Porque todo amor está un pouco máis alá das razóns o que pides non é tan imposible, e aínda que o fora... Emperreime en facerche ver que a estas alturas un xa non pode namorarse en abstracto, que

certas

cousas

son

necesarias,

certos

requisitos.

Equivoqueime, teño que recoñecelo, porque non me creo demasiado

amor...

(como

non

podo

entendelo...).

Namorarse é tráxico, pero se ten que suceder (se che ten que suceder) polo menos que sexa correspondido, que corra o mesmo tremor polos dous corpos, a mesma enfermidade, que dure o mesmo, que se acabe tranquilo, que sexades despois amigos se podedes selo (porque despois do amor tamén se descobren cousas; que non te divirtes xa, que non te gusta xa, que non te atrae, que non tes nada do que falar… -en fin, que xa non ten sentido, (!)-. Tamén hai mil maneiras de querer. Tamén eu quero atopalas, como as vou atopando polo camiño

(como te quero a ti, por exemplo). DesĂŠxote que sexas loucamente amado.

Traballar apoiando as causas dos demais por un salario ao mes. Incapaz de apoiar as miñas propias causas, o que me sae de dentro. Agochalo ou contalo ao oído de xente que o calará tamén porque só eu podería gritalo. Recostada no cinismo de crer que o que levo dentro é unha merda, sen chegar a crelo; traballando para as merdas do resto.

Decisións Xogo a deixar que as decisións me tomen a min, coma se non me atrevese, coma se me gustaran todas ou ningunha e agardara a que calquera delas me atacara. Deixándome namorar, ou deixándome posuír pola primeira que faga algo. Bebo de cando en vez outro pensamento, emborrachándome namentres espero. E outro, e outro, e outro. Aburrida de agardar teño que decidir entre atacar ou deixalo pasar. E non hai ningunha que me guste o suficiente como para arriscar, para pasar a vergoña de que te rexeite ela, mirándote como dicindo, pero, es parva? non ves que esta decisión non a podes tomar? Outra noite máis en branco, indo á cama soa, e non son capaz de durmir porque todo me da voltas, sen unha mísera decisión á que abrazar, á que bicar, á que facer o amor, ou o sexo, aínda que fora só unha noite, aínda que despois non me gustara pola mañá e lle dixera chao, non quero volverte a ver. Pero nin sequera iso. Érgome. Dor de cabeza. Resaca. Unha tristura que baila a conga no ventre, que xira-xira-xira que me entra gana de vomitar. Xurando coma de costume que non me volvo a emborrachar, que nunca máis, que como moito un ou dous pensamentos. E as decisións

son unhas fillas de puta, e se elas no me queren alรก elas, que non me merecen.

Correr por correr. Non saber se se escapa ou se se chega. Correr en croma key, sen fondo. Ser só unha impresión de movemento, un acelerón, un esquecelo todo. Esquecer que che gustan certas cousas, que odias certas cousas. Esquecer como se le, como se escoita, como se chega á túa casa, como se chega a fin de mes. Esquecer para que todo sexa o estúpido que ten que ser. Esquecer as cousas asentadas na cachola; esquecelas sen darte conta, levantarte esquecido e ir esquecendo todo tres segundos despois. Esquecer para non ter que lembrar, para non ter que falar, para non ter que entender, para non ter. Esquecelo todo. Para non pensar. Esquecerse de pensar, de cómo se pensa, de por que se pensa. Esquecer para nada, só para esquecer. Non vivir, facer outra cousa. Esquecer o bo?: esquecelo todo. Esquecer como se gardan os recordos. O que sexa pero sen aprender, sen reter, sen

ser

recipiente

contedor

útil.

Ser

inútil;

ser

insoportablemente inútil sen darse conta. Esquecer para que non che importe nada, para que che dean igual o resto. Esquecer as preguntas, esquecer que se pode preguntar. Esquecer que existen as respostas para non pedilas, para non buscalas, para non querelas... aínda que despois se foran a esquecer. Non desexalas. Non querer buscar nin tentar nin

loitar. Non querer non querer. Non ter gana. Non querer ter gana, non querer nada. Non querer a ninguén. Non inventar perfeccións. Non buscar as perfeccións que se inventan. Non pretendelas. Non odiar. Non querer cambiar nada. Non protestar de ti mesmo, non cansarte de ti mesmo. Non chorar. Chorar sen motivo, sen agocharte para chorar porque non te acordas de que te tes que agochar. Chorar aínda que non teñas gana (non ter gana). Esquecelo todo-todo-todo. Non saber que se esquece todo. Non saber o que é acordarse das cousas. Correr.

A illa

Aterraxe

Cando aterra alguén lle di: non te deixes levar polas comparacións, déixate levar polo ritmo da illa. Mais Graziela leva o seu propio ritmo, o seu propio sorriso dentro. Pinta os beizos. Sae á rúa. Todo vai lento e tamén ela camiña lenta, gozando da súa soidade, do seu non coñecer. Ten gana de ir á praia. Vai. Cando chega non ten nada que facer, só pechar os ollos e escoitar as ondas rozando a ourela. O sol queimando a pel ou nin sequera. Íspese e rebózase de area. Xoga coma unha nena. Sinte envexa das rochas un pouco máis preto do mar, no medio do océano, sentíndoo bater; coma illas onde inventar historias. Tamén ela está nunha illa mais non o sinte, sinte unha cidade tranquila, de praia e mar, de acento exótico, de mi niña. Pero non sinte como a envolve o mar, pode só imaxinalo, sabelo. [Déixate levar polo ritmo da illa, Graziela, un pouquiño, baila os seus compases. Pero non te esquezas dos teus, amósalle ao mar as túas ondas, baila con el.]

Graziela aterrou para deixar atrás mil cousas. Non para esquecelas, mais para que estean a unha certa distancia e

deixen de atormentala. Leva consigo un milleiro de cousas que perder, abandonar -ou coller ben forte e sen medos-. Como unha limpeza de si mesma, un baleirarse para facer sitio ao que teña que vir. Discutir consigo mesma; sacar conclusións aínda que as conclusións non o sexan, aínda que sexan unha dúbida.

Os primeiros días empérrase en velo todo, en sabelo todo. Sabe que non pode ser, que as cousas levan o seu tempo, pero aproveita todo o que pode, sen permitirse descansar, durmir, mirar con atención. Coa súa mirada fugaz perde detalles que chegarán máis adiante, que teñen que chegar pero aos que hai que dar tempo.

Colle os seus trebellos pola mañá e paséaos pola cidade como buscando algo, pero sen buscar nada, camiñando por camiñar, como nun turismo de rúas e rúas sen chegar a ningún lugar máis que á praia, ao final da tarde, para paseala de arriba abaixo, deitarse, reflexionar, mirar o mar, a xente que pasa.

Pensamento de Graziela. Exterior. Día. (Praia Area Negra. Graziela vestida. O vento que sopra. As nubes escondendo o sol. A mochila ao seu carón). A mochila. Chea de cremas, libros, lapis e bolígrafo, gafas de sol, teléfono móbil, chaves de cárceres de cousas, condóns innecesarios, carnés incómodos, diñeiro estúpido. Debín de deixalo todo encerrado. O mar enfadarase comigo por ter traído toda esta merda que me une á cidade, que me impide agora mesmo espirme e pegarme un baño. O océano sentirase traizoado pola mochila cargada de merdas que non podes abandonar por se alguén decide levala consigo. Que a leve, que me importa, que goce dela, dunha mochila vella que terá que tirar no primeiro contedor porque non lle funciona sequera a cremalleira. Que goce de todos os meus carnés que non lle servirán de nada, de todos os meus cartos de merda que lle darán para comprar un par de xelados. Que fochique co condón que pasea comigo. Mentres tanto eu terei que correr a un teléfono, chamar para cancelar o diñeiro plastificado. Cagarme no mar, no seu imán, en min mesma pola miña estupidez, na cidade, no meu odio á posesión e a necesidade desa posesión. Con un pouco de sorte lévame tamén a roupa e polo menos divertireime saíndo do mar

espida, ríndome mentres todos me miran buscando un teléfono en pelotas, sen darme conta de que non teño un can, meténdome nun bar para buscar na guía, para pedir por favor un par de chamadas, e o camareiro que non sabe onde mirar, e eu sen dar explicacións porque para que.

Se se coloca xusto sobre o bordo do mar, na praia grande, coas olas tocándoa cando veñen; se o ceo está medio nubrado e ve raios pasar a través das nubes; se o ruído do mar, do vento, cobren todo o resto de ruídos que chegan lonxe; se se pon mirando ao mar (e non ao revés, e non á dereita ou á esquerda). Entón pode case sentir a illa, sentir o que quere sentir. En troques, se xira un pouco, ve á xente paseando coas sandalias na man, os surfeiros; se xira 180 grados ve a cidade batendo as súas ondas. Entón sinte que a enganaron, que lle dixeron que chegou á illa bonita pero que chegou a unha cidade gris de tráfico e obras no sexto b, unha cidade moi demasiado grande -por se fora pouco- e sucia. Coma se alguén puidera ter comprado os dereitos da illa e transportado alí todas as merdas continentais. A Graziela gústalle pensar que non se pode facer nada contra o océano; pero si que se pode.

En canto sae do seu camiñar pola orela cólase no paseo, cálzase (iso si que lle fode, ter que se calzar, non poder pisar por se as cabichas, por se os cristais, por se...), crúzase con milleiros de persoas, pasea as rúas dende as que non se pode ver o mar. Volve á area. Non pode soportar a idea de terse ido a unha illa e caer na cidade. Tampouco pode soportar a idea de terse ido a unha illa e comportarse coma na cidade.

O lugar máis fermoso da illa. (Os insulares fálanlle doutros lugares fóra da cidade, naturezas extravagantes. Non tarda moito en precisar velos.)

Ao saír da cidade luce o sol. Parece que unha nube os castigara por ter creado todo ese ruído e contaminación na terra. Suaves outeiros e casas de cando en vez. Nin rastro de nada no ceo. Territorio de ninguén. Hai paz e xente que goza da paz, a calor, o mar, o ceo. Non entende o que din as xentes que veñen todos de fóra, a vivir nos hoteis que se espallan coma no seu hábitat máis natural.

Caderno de Graziela. Ext. Día. Coma se os insulares preferiran vivir no continente e os continentais tivesen morriña dun pouco de paz. Mais non para vivir, senón para morrer un pouco cada ano, para esquecer o tráfico, o estrés, o xefe, a pel branca, os amigos, a familia, as cotiandades, as obrigas de cada vida, a casa. Vivir por quince días, por un mes, polo tempo permitido, un pouco de indiferenza, de hotel, de bungaló sen os cadros de sempre, sen sofá roído, sen televisión polas noites, sen telexornal a medio día. Unha paréntese. Case ninguén se quedaría aquí, na

paz, porque a paz debe ser algo pasaxeiro para os que por natureza buscamos complicarnos a vida, facer mil cousas, aprender para traballar para estresarse para inventar novas formas de complicarse a vida un pouco máis de estresarse un pouco máis de traballar un pouco máis para ter un pouco máis que che complique a vida un pouco máis. Demasiada paz para xente que busca sempre algo máis. Así que incluso esta paz que é unha nada bastante grande é comprendida como un máis na vida, un algo que te tes que gañar co estrés no canto de algo que ven porque si.

Na paz da area inmensa, de dunas que van a ningures, que dan ao mar que nin sequera pode verse, nas dunas que non chegan a ser terra firme, que se desfán mentres pasea por elas, Graziela íspese e recóstase ao sol do mediodía, e só alí, por fin, no silencio do vento, consigue por fin liberar o seu pensamento; pero non liberalo para que flúa senón para que non flúa, para que pare dunha vez. Consegue estar en paz por un ratiño, un instante que é unha eternidade, coma se lle correra un orgasmo polo corpo sen que ninguén a tocara, sen que tivera que se tocar. Un orgasmo non agardado, que ven porque si, sen avisar, do que non te vas dando conta.

Non dura moito, porque chega alguén para preguntar as cousas que se preguntan, e ela sen respostas. De onde ves?, cando chegaches?, por canto tempo?, para que?, que buscas? (“Todo o mundo ven por algún motivo”). Graziela coas súas evasivas nos beizos, botando de menos o silencio de fai tres minutos, mirando as dunas para ver se ese cúmulo de estrés en forma de persoa entende que non está aí para responder. Mais nada. Véncea a sinceridade: “apetéceme estar soa”. Míraa aos ollos: “a soidade é a mellor terapia”. Responde cun sorriso vago para non ter que dicir nada máis. Pero cortóuselle o orgasmo pola metade e xa non pode estar alí. Érguese.

Durante a mañá váiselle coando o silencio. Pola tarde, cando se lle meteu ata o fondo, de repente todos deciden saír; para ir á praia, facer ruído, acender motores, vender pulseiras de cores a calquera prezo, berrarlle aos estranxeiros negro de mierda por qué no te vas a tu puto país. Síntese requeimada polo sol, requeimada de ruído tamén aquí, requeimada de silencio, requeimada por dentro porque tivo só medio orgasmo no que lle dixeran era o lugar máis fermoso da illa.

Pensamento de Graziela. Exterior. Día. Bonita merda montáchedes. Marcho de aquí. Case prefiro a cidade que é menos falsa, menos cínica, que non promete para desilusionar un segundo máis tarde. Onde o ruído é parte da vida, e non parte dunha farsa de hoteis con vistas ao mar. Ten que quedar un pouco de illa de verdade, un pouco de paz e xente que non ten medo da xente.

Marcha triste, de regreso. Pensando. Os ombros ardendo. Por dentro ardéndolle a rabia. Dende a fiestra vese sempre o mar. Como hai tanto vento a todas horas a paisaxe está repleta de aeroxeradores. Na súa mente a imaxe dun Quijote moderno, tentando loitar contra eles. Rise porque na cidade unha das rúas de putas chámase precisamente Muíño de Vento, e faille graza pensar que os aeroxeradores sexan tamén unha nova prostitución da natureza. Aínda que non máis que as autoestradas con vistas ao mar, os megahoteis na ourela, os centros comerciais tapando

outeiros.

Esa

prostitución

que

chama

civilización. Un acorralamento de lugares que non poden fuxir do que se fai con eles.

A cidade

Todos din que sabes cando chegas pero non cando marchas. Se cadra quedarás aquí para sempre. Pero sempre é unha palabra que non lle gusta. Non se imaxina nin na illa nin en ningures para sempre. Non é polo sitio, senón porque as súas eternidades duran menos que un sempre.

Pronto comeza a habituarse á vida tranquila. É sinxelo acostumarse a un lugar así, de temperatura cálida, xente un pouco tola, océano sempre preto. Graziela caeu na conta de que si se pode sentir o océano no medio da cidade, aínda que non se vexa. Saber que en canto xires dúas esquinas estarás véndoo, iso é sentilo. Saber que podes velo de camiño a casa, antes de ir á compra. Cálmaa que o océano a acompañe, que a axude a levar o ritmo da illa. Cada día busca unha dose de silencio e soidade, de non ter que se preocupar por ninguén que a mire agardando afirmación coa cachola, agardando unha mínima comprensión, agardando nada. Dende que chegou á illa é coma un ritual, unha necesidade, unha oración diaria, silenciosa; mirar o océano e, cando se pode, un sexo de mar, de sol. Non lle ten medo ao silencio, máis aínda, é a gasolina

coa que consigue vivir en sociedade; arrancar con destino ao tempo, os ruxeruxe de última hora, as conversas rancias, as frases no supermercado, nos ascensores, nos bares, nos tropezóns inoportunos de beirarrúa. Sabe que marchará nadando coma unha serea, ondeando o seu ritmo cara a un novo porto-, pero que nunca perderá o que gañou, o que aprendeu, o que lle regalou a xente que foi abrindo as portas da súa felicidade (tráemos dentro do corazón, á túa maneira, a través de ti).

Gústalle perderse na cidade. Coller un deses mapas con lugares importantes. Pechar os ollos e sinalar un sitio calquera. Preguntar como se pode chegar alí, que bus a leva, só para falar con xente que remata por contar a súa historia. Despois colle o bus por coller o bus, métese no primeiro que pasa, sen mirar sequera, pecha os ollos, escoita as xentes e os ruídos dos buses (sabe conducir ou que carallo? - teño que baixar no supermercado - déixame pasar?). Sinte como baixa todo o mundo, pouco a pouco xa case ninguén di nada e empeza a ter unha especie de medo, coma se a soidade lle dera medo, ou máis ben a imaxe de si mesma no bus, soa, cos ollos pechados e deus sabe onde, sen saber se aínda se afasta

ou se está chegando de novo á zona quente); baixarse nese silencio é o que máis lle gusta; baixarse onde ninguén quere baixarse e descubrir por qué: non hai tendas, non hai colexios, non hai lugares importantes, non hai traballos, non hai edificios masificados de xente que vai e ven. Entón, que hai? Cando cae nun lugar que non coñece, retoma o mapa, sinala de novo ao chou e fai coma se estivera xusto alí, tentando encaixar as rúas cos deseños, maxinando o que sucedeu para que a igrexa de san calquera non estea xa no seu lugar, preguntando aos veciños cando se construíu un edificio gris enriba da praza da revolución.

Gústalle tamén facelo cun mapa de París.

Recunchos preciosos

Un curruncho precioso é algo que se atopa sen buscar. Porque pasabas por alí e sen saber por que miraches en aquela dirección e entón. Un curruncho precioso son os ollos achinados dalgún insular; espertarte pola mañá ao compás do mar. Que soe o móbil e ler unha mensaxe que estabas desexando recibir sen sabelo sequera.

Graziela di buscar lugares fermosos bañados de natureza onde respirar paz. Pero equivócase de raíz, porque ela non quere paz para a súa vida, senón para a súa mente; unha paz que a deixe durmir tranquila, estresarse coas súas historias; unha paz que estea dentro dela e non fóra. Cre buscar acantilados con vistas ao mar, praias inmensas sen xente a quen atopar, palmeiras de sombra tranquila onde apoiarse a beber un pouco de auga de manancial. Quere sentir iso por dentro. O que quere vivir son recunchos preciosos.

O móbil víbralle na mochila. Mírao máis non lle fai caso. Que é unha mensaxe en comparación co mar? En troques a incerteza,

a curiosidade, non a deixan gozar en paz do seu momento. Colle o móbil. Le.

“Xa sabes que cando deixes a illa teremos que decidir onde xogar”.

Sorpréndese daquela intrusión no seu novo mundo. Non entende. Que sabe el da súa viaxe? Sinte un pouco de decepción nas súas letras, un reproche por non terllo dito, por non ter pensado nel para irse. Mais non pensara en ninguén, marchara para non ter que pensar en ninguén, e preocupada polas cousas que a atormentaban de luns a domingo non podía pedir permiso nin compañía (non pedía nunca permiso, non quería compañía); pero moito menos pensara nel, que non a atormentaba, que estaba noutra parte, noutra historia. Graziela sorrí. Faille graza que se sinta ese chisco ferido. Sinte gana de xogar, aínda que sexa en soños, aínda que sexa en París, aínda que sexa nun poema. Tenta imaxinar onde lle gustaría velo; fáiselle difícil. Quere un lugar non visitado, para non ter unha concepción previa, non poder dicir ah-!-istoantes-era-así-!, tes-que-ver-aquilo-é-xenial-!. Antóllaselle que sexa un lugar cálido, para pórse un vestidiño e sandalias; para

non ter que taparse a si mesma con bufandas-botas-abrigos. Nin sequera pensa nos cartos (que non ten). Hai que decidir un lugar só para decidilo, por xogar a elixilo, aínda que nunca máis se foran a ver máis que en poemas.

Garda o móbil. Non é unha mensaxe que contestar, polo de agora. É un recuncho ao que acudir de cando en cando para refuxiarse.

Serea

A xente pasa; mírana; ela inmóbil, disfrazada de serea; máis aínda: de estatua de area en forma de serea, a súa pel rebozada. Case unha hora para preparar o espectáculo que recita en silencio as fins de semana. Gústalle sentir que se a auga a molla, se calquera pretende tocala, sequera rozala, desfarase ríndose entre gran e gran; que de todos xeitos cando o sol termine por secala se fará duna, praia, gran de area incrustado en mamila. Exhíbese, mírana; os nenos sobre todo achéganse, ás veces perigosamente (dálle igual se queren tocala -goza vendo ese sorriso pícaro e sincero de cando se van achegando-, mais próelle saber que cando a rocen non sucederá: que non se desfará). O que máis lle doe: ter que pedir que por favor se afasten, que a deixen traballar en paz etc. Tentando evitalo, cando están xa bastante preto, chíscalles un ollo, para engaiolalos e porque lle parece fermoso ver a unha serea de area chiscando ollos. Recollelo todo é o peor; irse para casa medio Graziela - medio serea; cartos en descambiado resoando na mochila vella; facer todo o que se fai cando non se está feito de area (camiñar-vestirsecomer un bocadillo...); sentir que o mar non te desfará nunca.

Durante a semana non acostuma a montar o espectáculo porque non hai demasiada xente. Ás veces fai algunha figura de area, pero non por cartos, senón por xogar. Pon calquera cacharro preto para que non a miren como a unha tola - como a unha namorada. Logo queda mirándoa un rato longo para aprender da súa quietude, da paciencia dunha figura de area que non espera nada; que só espera. Mira como se desfiguran os seus trazos co vento, como se rompe un cachiño da cola, un anaco

brazo,

pómulo

dereito,

desfacéndose

mesturándose co resto da area, confundíndose. E ao cabo déixaas alí; non mira nunca atrás para non ver meniños saltando enriba. Ao día seguinte achégase, a praia está lisa de novo; nin un so rastro de serea. Imaxina que o vento, o mar... que non foron os enormes camións de limpeza os que a desfixeron.

Pouco a pouco, sen saber como, deixa de ser Graziela para ser Serea. Todos a coñecen así, e a ela gústalle ser outra nesa illa, e máis unha serea boa, un ser inexistente de sedución inocua, para nada; sedución por sedución. Unha nova linguaxe de fermosura e silencio. Asubíos de auxilio.

Aeroportos

Caderno de Graziela. Int. Día (Aeroporto da Illa)

Queridos meus: un golpe de mar cambioume a vida. Ao cabo quedarei parada, sen saber cara onde camiñar. Mais agora vivo de ilusións. Dunha ilusión que non era miña, que naceu de ilusións doutros e que me regalaron sen saber moi ben por que. Como algunha ilusión hai que ter para seguir na vida, aferrareime a ela ata que por esta parada asome outra ilusión á que xuntarme. Ou ata que se esfume, se vaia a outro porto, se desfaga nas mans como por arte de maxia, caia ao chan moi pesada e faga aos meus pés un buraco no que me caia e me afunda chea de merda. Flash back. Pasan uns tipos coas pintas que me gustan, con moito color e moito tanto ten, con moito de pouco e pouco de moito. Un mírame e avisa ao resto. Eu, serea, quieta e sen poder mirar aos ollos de quen me mira. Marmurian mais non entendo. Semella que estuden a miña condición, pescudando como disfrazarse, os detalles sobre a cola, a cara, os peitos, as curvas. Antes de anoitecer levántome, recollo. Chegan de novo cando estou en plena

transformación. Sorrío coma sempre, ou mellor ca sempre porque me gustan; chisco un ollo porque aínda me podo permitir ser serea un pouquiño. Din que me estiveron mirando, que lles gustaría saber se fixen teatro algunha vez. Digo que non, nunca. Estraño para un mimo? Eu non son un mimo, son unha serea de area. Din que lles gustaría facerme unha proba para unha obra que están preparando, que a serea podería entrar no espectáculo. Áo día seguinte fanme berrar, chorar, bailar, rir. Nin sequera unha frase. Si. Que si me interesa. Penso en toda a xente que busca unha oportunidade así e que están en outras paradas polas que non se pasará a ilusión que parou xusto enfronte de min. Agarrei a ilusión como se fose miña, porque as ilusións hai que mimalas, hai que bicalas suave pero con moita gana. Logo dinme conta de que aqueles mozos me estaban a dar a oportunidade de berrar. Que me ofrecían a posibilidade dun traballo no que apostar por min mesma, pola miña serea. Pola miña estatua evanescente cada atardecer. Contáronme o proxecto, pareceume interesante, e gustoume sobre todo ese modo de querer compartir comigo algo seu que ao tempo implica que eu comparta con eles algo meu, coma un amor a primeira vista, no que te regalas porque si, no que o fermoso

é regalarte para recibir non unha recompensa senón outro regalo. Porque non ten moito senso todo o que pasou, intúo que este proxecto debe ter moito amor de por medio e que seguramente, coma o amor, rematará; se cadra ben, se cadra a paus, se cadra en silencio, quen sabe; posiblemente acabará afundido porque despois de subir moi alto a caída leva máis forza. Lei de vida. Sei que pensaredes que estou tola, tanto me ten. É a miña decisión e ás veces hai de que decidir así. A liberdade está construída de renuncias (das renuncias máis grandes, se mal non recordo). Tamén esta decisión é unha liberdade, porque me supón unha cantidade bastante grande de renuncias. Sobre todo a renuncia a certas ideas propias, a tantas persoas que quero, a este mar grande e fermoso, que levo dentro.

Quitou fotocopias.

No avión escribiu paseniñamente os enderezos de todos aqueles aos que lles quería facer saber que estaría nun novo porto. Ao aterrar comprou postais de lugares fermosos que aínda non coñecía. Sen saír do aeródromo mandou estas cartas

coma nun ritual, un biquiño con cada sobre para que chegaran quentes. Gustaríalle ter escrito unha poesía, como lle gustaría que lucira o sol en vez destas nubes grises. Por riba non habería mar. Sol e mar tiñan que estar dentro dela. E sentíase cargada, coma unha pila, chea de enerxía e coa forza suficiente e gana de facer moitas cousas; pero amodiño, sen presas, con toda unha eternidade por diante. Apeteceulle xogar un pouco no aeroporto (:espazo sen tempo). Conceder unha oportunidade a ese lugar cheo de ilusións que nunca se consuman alí, que nunca se consumen alí. Metéuselle na cabeza disfrazarse de serea, máis sabía que os que se achegarían non sería meniños senón gardas de seguridade. Sentiu unha grande necesidade de maxia neses centros comerciais con avións. Púxose a correr coma se perdera un voo inexistente. A lo menos facer rir á xente triste e aburrida que non sabe xa onde mirar de tanto uniforme social como se viste nun aeroporto. Un pouco de teatro para comezar a expedición.

Xusto antes de saír mandou unha mensaxe: serea en terra busca océano.