Sport Amerika The Magazine Nummer 23

HOOFDREDACTIE Neal Petersen EINDREDACTIE Geert Jan Darwinkel Kasper Dijk REDACTIE Salman Alzahawi Lennart Beishuizen Bert Jan Brands Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Paul Klomp Aizo Lijcklama Ingmar Meijer Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs Jeroen Veenstra Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane Jan Willem Zeldenrust COLUMNISTEN Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu Digital Publishing Scribus Desktop Publishing

SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012 ­ Alle rechten voorbehouden.

Afgelopen donderdag, op mijn vlucht naar Barcelona, tikte ik

vol overgave mijn column voor dit magazine. Vol trots schreef ik over mijn ontmoeting met David Stern, de grote baas van de NBA, een week eerder in Milaan tijdens de NBA Europe Tour. Daarnaast wilde ik van dit podium gebruik maken om alle nieuwe schrijvers, onder wie NFL­ hotshot Saman Alzahawi, die vanaf pagina 50 zijn debuut maakt, aan jullie voor te stellen.

Die column heeft het magazine dus niet gehaald. De reden zal bij de meesten intussen bekend zijn. Gino van Montfort, een van onze columnisten, is niet meer onder ons. Dit tragische bericht bereikte ons zondagmiddag, juist op het moment dat Gino normaal gesproken zijn wekelijkse column zou publiceren op Sport Amerika.

Gino was pas 23 jaar, maar had zijn sporen in de journalistiek reeds aardig verdiend. Samen met zijn vrienden Pieter Zwart en Thomas Boeschoten startte hij enkele jaren geleden de voetbalsite catenaccio.nl. Ontstaan vanuit een gezamenlijke passie kozen de drie jonge mannen ervoor om het voetbal van een andere kant te belichten. Inmiddels is de site uitgegroeid tot een van de vooraanstaande voetbalsites in Nederland.

#SportAm bleek zijn andere hartstocht. Een half jaar geleden nam Gino contact met mij op en vertelde daarin vol vuur over deze liefde. Na een kort gesprek waren wij het eens dat hij deze geestdrift maar eens digitaal moest gaan delen met de rest van Nederland.

Dat lukte, want vol overgave schreef hij in de voorbije maanden over diverse onderwerpen, waarin hij zijn gepassioneerde opinie, veelal met een vette knipoog, duidelijk naar voren liet komen.

Zijn laatste column kreeg als titel Talent zat mee. Zo ga ik onze Gino ook altijd onthouden. Talent zat.

PS: Hoe hecht de #SportAm familie is, werd me zondagavond duidelijk. Via sms’jes, mailtjes, tweets en telefoontjes lieten lezers en fans hun medeleven blijken. Via deze weg wil ik hier iedereen voor bedanken.

2 BIG SCREENS & 17 LARGE TV'S!

Happy Hour足 1/2 Cocktail Hour 22:00 足 23:00 (all cocktail 1/2 price) Kitchen open till 23:00 (burgers, wings, hotdogs ect.). With any Hamburger, Macho Nacho's or Chicken wings get a FREE bottle of Bud (1 per person).

Weekly RoundUp

De bijnaam van Pete Kozma

nadat hij met een two­run single de St. Louis Cardinals naar de finale van de American League leidde ten koste van de Washington Nationals: The Wizard of Koz • Yankee Stadium zat aan de start van Game 5 met de Baltimore Orioles slechts voor de helft vol.

“Looks like a sellout to us”, zouden de eigenaren van de Red Sox gezegd hebben • Voor het eerst in de historie van de Major League gingen alle vier de divisieseries naar een beslissende vijfde wedstrijd • Het verrassende seizoen voor de A’s zit erop.

Mooiste moment? The Balfour Ragefest • Justin Verlander en C.C. Sabathia gooiden allebei hun eerste complete game in de play­offs en niet op een onbelangrijk moment: de beslissingswedstrijd. Het zijn niet voor niets aces • De schorsing van Melky Cabrera zit erop, maar de San Francisco Giants blijven bij hun standpunt: ze stellen hem niet op in de play­offs.

nieuws informeerde. “Ik heb een beetje moeten huilen. Ik wilde het niet, maar het gebeurde gewoon. Dit is heel speciaal voor me.”

met negen duels te gaan een voorsprong van vijf wedstrijden uit handen aan de Oakland A’s en vervolgens gingen de Rangers in de Wild Card Game onderuit tegen de Baltimore Orioles. Een hevige offseason wacht.

Alles valt of staat voor de Rangers met een mogelijk vertrek van Josh Hamilton. De club heeft aan de All­Star duidelijk gemaakt dat hij de markt mag gaan testen, voordat ze hem een nieuw contract voor­ leggen. Dat houdt meestal in dat de ind 2011 zag de wereld er voor Francona een stuk somber­ speler niet meer der uit. De Red Sox werkten een terugkeert. De Rangers zullen dramatische maand september af en misten op de laatste speel­ dan 43 home­ dag een ticket voor de play­offs. runs en 128 RBIs moeten Francona kreeg de zak en besloot om een jaar wat anders vervangen. te doen. Zo was hij dit seizoen Met een te zien als analist bij ESPN. eventueel Francona tekende een contract vertrek van voor vier seizoenen en sprak al Hamilton en nog een aantal de wens uit om zelfs langer te free agents blijven. “Ik wil niet een tijde­ komt er lijke manager zijn. Ik wil hier blijven en onderdeel zijn van de ongeveer veertig miljoen dollar vrij om uit te geven. De oplossing om deze organisatie positie van Hamilton kun je er weer bovenop te helpen.”

Francona heeft onderverdelen aan eigen zin in nieuwe klus talenten Craig Gentry en leveland eindigde het reguliere seizoen met een 68­ Leonys Martin en met het erry Francona, die de 94 record en had vooral vanaf geld kun je de starting Boston Red Sox naar twee rotation versterken met World Series­titels leidde, kijkt 27 juli 2012 de negatieve bijvoorbeeld Zack Greinke. spiraal te pakken (18 zeges en uit naar zijn nieuwe klus als 45 nederlagen). “Het is leuk manager van de Cleveland n wat te denken van de 19­ om met spelers te werken, Indians. Het voelt voor jarige Jurickson Profar? Het vooral met jonge spelers,” Francona een beetje als supertalent uit Nederland lijkt meent Francona. thuiskomen; zijn vader, Tito, klaar voor het grote werk en speelde zes seizoenen in Texas wacht dat zou betekenen dat Ian Cleveland en zelf was hij één Kinsler of Elvis Andrus hevig offseason jaar in dienst als assistent van verhandeld gaat worden. Zo de front office. loopt het contract van Andrus et seizoen van de Texas in 2014 af. Kinsler naar het Rangers verliep niet zoals Francona zei dat hij emotioneel rechtsveld en Nelson Cruz verwacht.

De ploeg van werd toen hij zijn vader met het manager Ron Washington gaf traden is ook nog een optie. •

T

E

C

E

H

Infield­fly rule game

De eerste Wild Card Game in de

historie van de Major League haalde vrijdag 5 oktober het nieuws, maar niet voor de juiste reden. In de achtste inning in de wedstrijd tussen de St. Louis Cardinals en de Atlanta Braves werd het duel twintig minuten stilgelegd, omdat boze Braves­fans het veld bezaaiden met flessen en bekers drank.

Waarom gingen ze door het lint? Met een 6­ 3 voorsprong voor de Cards en één uit met twee honken bezet kwam Nederlander Andrelton Simmons aan slag. De 23­jarige shortstop van de Braves sloeg de bal hoog het linksveld in. Peter Kozma van de Cards leek de bal te gaan vangen, maar stopte op het allerlaatste moment, waardoor de bal op de grond viel. De fans gingen uit hun dak, slechts één uit en alle honken bezet.

Daar dacht left­field umpire Sam

Holbrook anders over. Hij zag een infield­ fly rule en daarmee werd Simmons van held opeens de tweede uit in de inning. De frustratie van de fans was begrijpelijk, het gooien van rotzooi op het veld echter niet.

Was het achteraf nou een juiste beslissing of niet? In de regels staat in ieder geval dat een infield­fly rule gegeven mag worden, ook als de bal het outfield bereikt.

Als je naar de afgelopen drie seizoenen kijkt, dan zijn er zes infield flies geweest die niet werden gevangen, waarvan de verste 178 feet was. De bal van Simmons was 225 feet en bleef meer dan zes seconden in de lucht.

Genoeg tijd dus voor Matt Holiday om Kozma weg te roepen en zelf de bal te vangen. Nu viel de bal tussen beide spelers in en had het moment meer weg van miscommunicatie.

In de herhaling blijkt dat Holbrook vlak

voordat de bal de grond raakte zijn beslissing nam. Zijn collega’s en de MLB steunden hem na afloop, maar de beslissing was natuurlijk veel te laat. Het probleem ligt hem meer in de extra scheids­rechters die in de play­offs worden toegevoegd. Normaal beslist de scheidsrechter op het derde honk over een infield­fly. Nu zet je scheidsrechters in situaties die ze niet gewend zijn.

De Freak uit de bullpen

Tim Lincecum heeft een teleurstel­

lend seizoen achter de rug. The Freak won in zijn loopbaan twee Cy Young Awards, maar haalde dit seizoen dat niveau niet één keer voor de San Francisco Giants. Lincecum (28) voerde in de National League de lijst met de meeste nederlagen en runs tegen aan. Zijn 5.18 ERA was niet om over naar huis te schrijven en bovendien had hij zijn snelheid en vertrouwen verloren.

Het kwam dan ook niet als een verrassing dat manager Bruce Bochy in de play­offs Lincecum degradeerde naar de bullpen.

Ryan Vogelsong en Barry Zito waren zijn nummer drie en vier starter. Lincecum was niet blij, maar begreep de beslissing van zijn manager. “Ik kan naar hem toelopen en vertellen dat ik moet starten, maar uiteindelijk maakt hij de beslissing. Het enige wat ik kan doen, is mij goed voorbe­ reiden zodat ik er klaar voor ben als hij mijn naam roept.”

Dat gebeurde in Game 4 van de NLDS

tegen de Cincinnati Reds. De Giants hadden iemand nodig die de voorsprong vast kon houden. Lincecum gooide 4.1 innings als reliever en had een belangrijk aandeel in de 8­3 overwinning.

“Je zag het in zijn gezicht,” zei catcher Hector Sanchez. “Alsof hij zei: I got this guy. I'm going to finish this game.”

Lincecum’s cijfers deden denken aan de jaren voor het seizoen 2012: 4.1 innings, twee honkslagen, één run, zes strikeouts en 42 van zijn 55 pitches waren strikes. “Het was een geweldig gevoel om mijn werk te kunnen doen,” zei hij na de wedstrijd.

Het optreden van The Freak uit de

bullpen had veel weg van een prestatie van een andere grootheid: Pedro Martinez. In de beslissende vijfde wedstrijd van de 1999 ALDS tussen de Boston Red Sox en de Cleveland Indians kwam Martinez in de vierde inning en een 8­8 tussenstand als reliever in de wedstrijd. Martinez had last van blessures en vertrouwde puur op zijn curveball. Hij gooide zes shutout innings met acht strikeouts en leidde de Red Sox naar de ALCS.

A­Rod: 'Tien jaar geleden had ik anders gereageerd'

Je herkent misschien wel de

volgende scene uit de komische film ‘The Other Guys’. Agent Terry Hoitz (gespeeld door Mark Wahlberg) vraagt zich in een praatgroep voor politieagenten af waarom iedereen hem ‘The Yankee Clipper’ noemt.

“Because you shot Derek Jeter,” reageert een agent woedend. Wat volgt, is een flash­ back waarin Wahlberg in de catacomben van Yankee Stadium een man neerschiet die later Jeter blijkt te zijn. “You should have shot A­Rod,” zegt een andere agent.

Een heerlijke sneer naar Alex Rodriguez,

maar als je erover nadenkt, zit er een kern van waarheid in de grap. Jeter’s staat van dienst in de play­offs is bekend. Hij weet zijn spel in de maand oktober altijd naar een hoger niveau te tillen, terwijl Rodriguez sinds de play­offs van 2009 geen deuk meer in een pakje boter slaat. A­Rod slaat in de eerste drie wedstrijden van de serie tegen de Baltimore Orioles 1 uit 12

met zeven strikeouts en 3 uit 30 met 13 strikeouts als je naar de laatste twee play­ offs kijkt.

Zijn laatste postseason homerun dateert

alweer van 31 oktober 2009. Dat hoort niet bij een speler die in zijn loopbaan meer dan 600 homeruns heeft geslagen en dit jaar 29 miljoen dollar op zijn bankrekening mag bijschrijven. Het was dan ook een tekenend moment in de negende inning van Game 4 tegen de Orioles. A­Rod werd vervangen door pinchhitter Raul Ibanez die met een homerun extra innings forceert en in de twaalfde inning de wedstrijd wint met opnieuw een homerun.

A­Rod was zo blij als een kind en was de eerste om de hoofdrolspeler te feliciteren.

“Hij zei ‘great job’. Rodriguez is een geweldige teamgenoot en een geweldige speler”, meent Ibanez. “Het gaat om winnen. Het gaat om de Yankees.”

Rodriguez zei na de wedstrijd dat hij tien

jaar geleden heel anders op deze situatie zou hebben gereageerd. Dat siert hem als speler en wellicht is dit het jaar dat hij voor z'n ploeg weer van waarde gaat zijn in de play­offs.

Verlander eindelijk een ace in oktober

De beste pitcher in de Major

League? Dan kom je al snel uit bij Justin Verlander van de Detroit Tigers. De schoorsteenmantel bij huize Verlander staat vol met prijzen: Rookie of the Year, AL MVP, Cy Young en niet te vergeten vijf All­ Star­nominaties en twee no­hitters.

Er is echter één probleem: hij is zichzelf niet in de play­offs.

Verlander ging de serie met de Oakland A’s in met een 3­3 postseason record en een 5.57 ERA. Natuurlijk, afgelopen seizoen ondervond hij veel hinder van het slechte weer en meerdere regenonderbrekingen, maar het zijn niet de cijfers die je bij een topper zoals Verlander verwacht.

De slechte herinneringen verdwenen na

de eerste wedstrijd in de ALDS in één klap.

Verlander deed wat er van top pitchers wordt verwacht; elf strikeouts, drie honk­

slagen en één run tegen in zeven innings tegen de Amazing A’s. “De sfeer, het verwachtingspatroon, de adrenaline”, somde Verlander op. “Ik had het gevoel dat ik het nu beter een plaats kon geven.”

manager Walt Jocketty ligt, is de 63­ jarige Baker ook volgend seizoen de manager van de Reds.

De play­offs moeten voor Baker een déjà vu zijn geweest. In 2002 had hij als manager oco Crisp opende in de eerste inning de van de San Francisco Giants een 3­2 score met een homerun. Normaal zou dat voorsprong in de World Series en ging zijn invloed hebben gehad op Verlander, maar ploeg in de zevende inning van Game 6 met deze keer niet. “Hij is een andere pitcher in 5­0 aan de leiding. De wedstrijd ging echter de slotfase van de wedstrijd”, aldus Brandon alsnog verloren en de Anaheim Angels Moss van de A’s. “Hij gooit harder, zijn loca­ veroverden het kampioenschap. tie is beter en de bal beweegt een stuk meer op zijn off­speed pitches. Hij wordt gewoon en seizoen later had Baker met de beter.” Het was precies wat de Tigers van Chicago Cubs een 3­1 voorsprong in de hun sterspeler wilden zien in de belangrijkste NLCS op de Florida Marlins. Maar de Cubs maand van het seizoen. Verlander deed daar verloren de beroemde ‘Bartman Game’ en in in de vijfde en beslissende wedstrijd van de de beslissende zevende wedstrijd liet Baker serie nog een schepje bovenop. Hij gooide zijn pitcher Kerry Wood te lang op de heuvel zijn eerste complete game shutout in de staan, met als resultaat dat die vervolgens play­offs en brak het ALDS­record met 22 zeven runs om zijn oren kreeg. strikeouts over de hele serie. Verlander leidde hiermee zijn ploeg op heroïsche wijze En nu zijn de Reds onder zijn leiding de naar de finale van de American League. eerste National League­ploeg in de historie van de MLB die een 2­0 voorsprong in de “Ik hield er rekening mee dat ik negen division series uit handen geeft. innings zou moeten gooien,” zei Verlander.

“Ik wilde er staan in de beslissende e kans wordt voor Baker steeds kleiner wedstrijd om mijn team te helpen.” op het winnen van een World Series. Hij wordt er niet jonger op en hij moest aan het einde van het reguliere seizoen zelfs even kort worden opgenomen in het ziekenhuis anager Dusty Baker reageerde na vanwege een afwijkend hartritme en een de uitschakeling van zijn ploeg in de miniberoerte. Baker zelf maakt zich geen play­offs vaag over zijn toekomst in zorgen. “Ik wil doorgaan met managen Cincinnati. “Ik weet niet hoe mijn omdat ik het gevoel heb dat ik mezelf nog carrière hier verder gaat,” zei hij. steeds kan verbeteren en omdat ik er nog “Maar ik ben absoluut nog niet klaar plezier in heb.” • met managen.” Als het aan general

C

E

M

Déjà vu voor Dusty

D

Scott Turow, auteur van Presumed

reguliere seizoen met een indrukwek­ kend record van 96­65: de eerste play­ Innocent, is een levenlang Cubs­fan. Net offs sinds 1945 waren een feit. In de als zijn vader en grootvader ­ die z'n team lineup, onder anderen: Cy Young winnaar bij leven nooit de World Series zag winnen ­ Rick Sutcliffe en MVP Ryne Sandberg op trouwens. Logisch, want de laatste titel het tweede honk. Op de bank: Manager dateert al weer van 1908. De Turows of the Year Jim Frey. In de post season weten dus wat Cub­dom inhoudt. "Cubs­ leed de missie echter al meteen schip­ fan zijn", zegt de bestseller­auteur, "is als breuk tegen de San Diego Padres, iemand die al zes keer is gescheiden, ondanks een voorsprong van 2­0 na de maar toch in echte liefde blijft geloven." eerste twee duels, en van 3­0 in de vijfde en beslissende game (3­6).

De reden van die lange drought? De Curse of Billy Goat, volgens velen. Uitgesproken et duurde negentien jaar eer de Cubs tijdens de World Series van 1945, door weer van zich lieten horen. En hoe. 't 2003 kroeghouder Billy Sianis, wiens geit werd seizoen werd afgesloten met een 88­74 verbannen van Wrigley Field. "De Cubs record, door een ploeg met daarin pitchers zullen nooit meer winnen", sprak hij Kerry Wood, Mark Prior en Carlos Zam­ profetisch. De Series van '45 gingen brano, en Alex Gonzalez, Sammy Sosa, verloren (in seven, tegen de Tigers) en de Kenny Lofton en Moises Alou.

North Siders streden sindsdien inderdaad nimmer meer om de hoogste eer.

In de NLDS maakte de Cubs vanaf aquit korte metten met de Braves (5­1), en atuurlijk waren ze wel 'ns dichtbij. In omdat in de AL de Red Sox de Athletics 1969, met Ron Santo, Don Kessinger en met dezelfde cijfers de baas waren, durfde Ernie Banks in de gelederen, bijvoorbeeld. menigeen hardop te dromen van het Het beste Cubs­team ooit, volgens eindigen van in ieder geval een drought. menigeen. Op 9 september, in Shea Chicago wist zich in de rol van Cinderella.

Stadium, gaat het echter mis, als de "2003 was een magisch jaar", aldus Eric divisieleider Cubs met een voorsprong Karros, die voor het seizoen was van 2.5 games op bezoek gaan bij de overgekomen van de Dodgers. "Ik zou Mets, en een zwarte kat om Santo in de wensen dat iedere honkballer een jaar zou on­deck circle loopt. Chicago eindigt het meemaken als het onze." seizoen uiteindelijk met een achterstand van acht wedstrijden op de Miracle Mets. De series tegen de Florida Marlins

H

N

1984 dan. De Cubs kenden een heerlijk jaar, en eindigden het

verliepen crescendo. De Cubs namen een 3­2 voorsprong mee naar Chicago, waar het op een dinsdagavond in oktober dan eindelijk zou gebeuren: de Chicago Cubs waren nog slechts een overwinning verwijderd van de World Series! *

alarm, want in the bottom of the 7th lopen de Cubs weg naar een comfortabele 7­0.

Dan komt, in de achtste inning, met nog vijf outs te gaan, Luis Castillo aan slag.

"Again in the air, down the left field line. Alou leaping into the stands and can't get it, and is lived with a fan",

klinkt het uit de mond van Thom Het is 14 oktober 2003. Wrigley Field is Brennaman op Fox. electrifying. Vanavond gaat het gebeuren, veertigduizend fans geloven er heilig in.

De fly ball van Castillo lijkt aanvankelijk Ook de fan in Section 4, Row 8, Seat 113. duidelijk het publiek in te gaan, maar de verraderlijk wind blaast de bal bijna weer teve Bartman is een 26­jarige het veld in. Bijna, want een tiental fans kantoorklerk uit Northbrook, IL. Hij is zien 'n buitenkansje schoon om een foul een levenlang Cubs­fan, en is in z'n vrije ball mee naar huis te nemen en graaien tijd coach van een little league­team in de omhoog. Steve Bartman zit echter in pole suburbs van Chicago. Om de zege en het position, raakt de bal, maar slaagt er niet clinchen van de World Series te vieren, in hem te vangen. Tot grote ergernis van heeft hij met twee vrienden een left fielder Moises Alou, die tegen de muur hotelkamer downtown geboekt. Het kan was opgeklauterd en meent een uitgele­ immers wel 'ns laat worden vannacht. zen kans te hebben gehad om Castillo uit te vangen. Met veel misbaar maakt de Cy Young­kandidaat Mark Prior staat die Dominicaan z'n onvrede kenbaar. avond op heuvel. Wat kan er eigenlijk nog fout gaan? Weinig, zo lijkt het. De Cubs lou's boosheid slaat over op menig fan, nemen al in de eerste inning een 1­0 voor­ maar omdat Wrigley als enige stadion in sprong, die in de zesde inning nog 'ns wordt de Majors niet over een jumbotron uitgebreid tot 2­0. Even krimpt Wrigley beschikt, zijn de meesten nog onwetend.

Field ineen, als Bernie Mac tijdens de Maar omdat het Bartman­incident vanuit seven inning stretch 'Root, root, root for alle hoeken op tv wordt herhaald, en the CHAMPS!' zingt. "Waarom doet­ie dan nou?", denkt menigeen. Het lijkt loos

S

A

familie en vrienden vele fans per GSM op de hoogte brengen, neemt het gemor met de minuut toe. Op Waveland Avenue, aan de achterkant van het stadion, waar vele duizenden fans zonder kaartje de game volgen, staat bovendien een fan met een tv op z'n hoofd. En als vanaf Waveland het 'Asshole, asshole' richting Bartman aanzwelt, klinkt het 'Asshole, asshole' al spoedig uit 40.000 kelen.

En daar zit­ie dan, Steve Bartman,

schaapachtig voor zich uit te kijken.

Zwarte sweater, groene turtle neck, Cubs­ petje, bril, koptelefoon. Kortom: prototype nerd. De haat neemt met de seconde grotere vormen aan. "We're gonna kill you!", krijgt hij te horen. Krijgt flesjes en andere troep naar z'n hoofd geslingerd. Wordt met bier overgoten.

"Heb ik iets verkeerd gedaan?", vraagt Bartman nog aan een fan in z'n buurt. Nee hoor, schudt de mevrouw. Don't worry about it. Maak je geen zorgen. Maar Cubs­ security doet dat wel, en voor er een open­ bare lynching plaats vindt, wordt hij naar de controlekamer van Wrigley geleid.

Gonzalez, de o zo betrouwbare korte stop tijdens het reguliere seizoen. Een inning ending double play ligt voor het oprapen, maar Gonzalez poedelt, en de honken stromen vol.

De wielen vallen compleet van de Cub's

wagon. "Laten we die gozer beroemd maken", zeggen de Marlins in de dugout tegen elkaar. En dankzij een double van Derek Lee, een sac fly van Jeff Conine, een base clearing double van Mike Mordecai en een single van Juan Pierre kantelt de wedstrijd binnen 'n vloek en een zucht van 3­0 Cubs naar 3­8 Marlins. Game over, Series over, beseft een ieder. Hoewel we spreken van Game 6, en er dus nog een duel is om alles goed te maken. Maar geen Cub(s­fan) die daar nog in gelooft. *

De dagen (en wellicht maanden, zo niet jaren) die volgen moeten een ware hel zijn geweest voor Steve Bartman. De Chicago Sun­Times publiceert zijn naam, en doorgedraaide fans eisen gerechtigheid.

Bartman moet onderduiken, en niet e wedstrijd gaat ondertussen gewoon minder dan zes politiewagens parkeren verder. Nou ja, gewoon... Prior geeft een voor zijn huis in Northbrook om erger te walk en een single op, waardoor de voorkomen. De (anonieme) man die de Marlins 3­1 kunnen scoren. Nog steeds gewraakte foul ball uiteindelijk opraapte, gee man overboord. Maar dan komt verkoopt het kleinood voor $100.000, Miguel Cabrera aan slag. Miggy komt niet waarna het een paar dagen later onder verder dan een ground ball richting Alex veel media­aandacht in Harry Caray's

D

restaurant tot ontploffing wordt gebracht.

Bartman zelf komt met een verklaring waarin hij zijn oprechte spijt betuigt. "Ik had mijn ogen op de bal", laat hij weten, "Moises Alou heb ik nooit gezien."

De vergeving bij het gros van de fans

volgt pas vele jaren later, hoewel de Cubs zelf in een verklaring meteen laten weten Bartman niet verantwoordelijk te houden.

Ook de spelers zelf proberen de zondebok uit de wind te houden. "We hebben kansen genoeg gehad om ongeschonden uit die inning te komen", aldus Mark Prior. "We hebben die wedstrijd niet verloren door die play." En Moises Alou, jaren later: "Het wordt tijd dat we Bartman vergeven and move on."

Ook commissioner Bud Selig doet een duit in het zakje. "Toen ik z'n verklaring las, kreeg ik een brok in m'n keel. Wat had ik met die jongen te doen", bekende hij.

"Als er mensen zijn die de Bambino en de Goat de schuld willen geven van misfortuin in Boston en Chicago, prima.

Maar de schuld in de schoenen schuiven van Bartman, klopt gewoon niet."

En Steve Bartman zelf? Die is in feite

nog steeds de grote onbekende. Hij heeft,

ondanks talloze aanbiedingen voor boek ­en filmdeals, nooit een stuiver willen verdienen aan zijn incident. Zelfs een aanbod om op te treden in een Super Bowl­commercial, waar een bedrag van zes cijfers tegenover stond, liet hij aan zijn neus voorbij gaan.

In 2005, dus twee jaar na dato, wordt

ESPN­columnist Wayne Drehs erop uitgestuurd om een interview met Bartman te maken. Na hem een dag te hebben gevolgd en gestalkt, krijgt ook hij nul op request. Hetzelfde geldt in 2011 voor filmmaker Alex Gibney, die Bartman graag had willen spreken voor Catching Hell. Die missie mislukte jammerlijk, maar het leverde in de serie 30for30 van ESPN wel een pracht van een documen­ taire op ­ een absolute must see voor een sportfan. •

Oktoberfest

Oktober is de mooiste maand van het jaar. Postseason baseball, NFL en het begin van de NBA. Een kinderhand is snel gevuld, die van mij nog sneller. De TV draait overuren, mijn ogen worden met de dag kleiner en voor vrienden en familie ben ik nauwelijks nog bereikbaar.

Het is wachten op de eerste verwijten. ‘We zien je zo weinig, is er iets aan de hand? Gaat je huwelijk nog wel goed?’ Het hoort allemaal bij oktober.

Met mijn huwelijk gaat het prima. Het enige discussiepunt deze dagen is het in slaap vallen van mijn vrouw na de zevende inning. Vrouwen hebben dat, ze kunnen nog zo geboeid en vol goede bedoelingen aan een sportwedstrijd beginnen, ergens houdt het gewoon op. Het ene moment sta je samen in de huiskamer te juichen voor een Grand Slam van Buster Posey, het andere moment sta je er ineens alleen voor. Ik heb het daar af en toe behoorlijk lastig mee, dat mag u best weten.

Nog merkwaardiger is haar blik als ik zo rond vijf uur in de ochtend

mijn vrouw wakker maak na weer een schitterend sportmoment. De reacties lopen nogal uiteen. Afgelopen nacht, bij de walkoff homerun van Ibanez, keek ze verschrikt. Ik noem die blik inmiddels de Nightmare on Elm Street. Ik word immers aangekeken alsof ik met een groot slagersmes boven haar hang. Verder hebben we de Stoney Baloney ­reactie. Mijn vrouw stelt dan vragen over wat er aan de hand is om dat vervolgens de volgende ochtend totaal te zijn vergeten. En natuurlijk hebben we dan nog de Krijg de Pleuris. Dan moet ze om zeven uur naar haar werk. Deze komt het meeste voor. Zo onredelijk.

Alsof ik er iets aan kan doen dat er op de aarde tijdsverschil is.

Ik doe in deze maand ook de meest impulsieve dingen. Zo heb ik net op internet in al mijn enthousiasme over de prestaties van de San Francisco Giants allerlei fankleding besteld. Het een na het ander gooi ik in mijn digitale winkelwagentje. Een SF Giants­trui, ­pet, ­string, ­sokken, ­klok en als klap op de vuurpijl een gnoom met een Giants­ muts op. Voor een slordige tweehonderd dollar komt er aan troep deze kant op. Vaak heb ik al snel na het afrekenen spijt. Voordat alles in Nederland is, liggen de honkballers al ergens op een strand uit te rusten of is zelfs de voorbereiding op het nieuwe seizoen al begonnen.

Zit ik daar met mijn gnoom. Ik hoor het mijn vrouw al zeggen: ‘Wil de echte gnoom in Huize Elshoff opstaan?’.

Het kan mij geen bal schelen. Ik geniet met volle teugen, leef ongezond met veel slaaptekort en krijg rare blikken als ik vertel waarom ik eruit zie alsof ik onder mijn matras heb gelegen in plaats van erop. Dus laat ik het nog een keer uit volle borst zeggen: Oktober Rules! En als je dat niet begrijpt, schrap mij dan voor deze maand uit je Iphone, Facebook en Twitter. Zie je in november wel weer. Kunnen we kletsen over pepernoten en de kerstboom. Mijn Nightmare on Elm Street.

Het is nog maar twee jaar geleden dat

de Houston Texans het schoolvoorbeeld waren van een team uit balans. De door de onnavolgbare wide receiver Andre John­ son aangevoerde offense was de op één na beste in de hele NFL en tweedejaars running back Arian Foster leidde de NFL in rushing yards. Maar tegenover die aanvallende weelde stond de tweede slechtste defense in de league. Liefst 26 punten per wedstrijd incasseerden de Texans en die kwamen voor een belangrijk deel op het conto van een eindeloze reeks gemiste of mislukte tackles. De Texans­ defensie bestond simpelweg niet.

Wade Phillips

De defensieve malaise leidde tot een lang verwacht ‘eureka­moment’ in het kantoor van general manager Rick Smith: zonder defense geen succes.

Smith handelde snel en effectief: Wade Phillips werd aangesteld als defensive coordinator, JJ Watt (zie kader) en linebacker Brooks Reed kwamen via de draft en cornerback Johnathan Joseph tekende als free agent. Het resul­teerde in een unieke prestatieverbetering; van 29e in toegestane punten in 2010 naar 4e in 2011, en de eerste play­offdeelname in franchise historie. Wie dacht dat deze plotselinge ‘U­turn’ eenmalig was en dat het vertrek van defensieve steunpilaren Mario Williams en DeMeco Ryans de Texans dit jaar weer terug bij af zou brengen, kwam bedrogen uit. Houston beschikt dit seizoen over een zo mogelijk nog indrukwekkendere defensie dan vorig jaar en het is Wade Phillips die alle eer en lof toekomt.

Phillips laat zijn defensie excelleren door het scheme in dienst van het talent te laten werken, in plaats van andersom. De manier waarop Phillips het unieke talent van defensive end JJ Watt gebruikt in de 3­4 opstelling van de Texans, is daar het mooiste voorbeeld van. In het 3­4 scheme is de defensive end vooral een massieve, oersterke speler die de block van de offensive tackle absorbeert en daarmee zijn linebackers een kans

geeft om een ‘play’ te maken. Maar JJ Watt is juist snel, atletisch en gezegend met bijzondere pass­rushing­talenten en dus eigenlijk meer een 4­3 scheme defensive end. Van deze ogenschijnlijke zwakte maakt Phillips juist een sterkte, door Watt in zijn 3­4 scheme de verantwoordelijkheden van een 4­3 defensive end te geven.

Watt krijgt daardoor de kans om achter

de quarterback aan te gaan of zijn andere specialiteit te gebruiken: het neerslaan of van richting veranderen (verdedigen) van passes. Phillips kan zich die operationele vrijheid voor Watt permitteren omdat hij beschikt over enkele zeer getalenteerde, jonge linebackers. Brooks Reed (ook gedraft in 2011), Brian Cushing (inmid­ dels ‘out for the season’ met een kruis­ bandblessure) en Connor Barwin zijn dusdanig multifunctioneel dat zij niet alleen Watt kunnen ondersteunen maar ook zelf het verschil kunnen maken. Daar­ mee vormen zij een onmisbaar onderdeel voor de beweeglijke, hyperactieve, op constante druk gebaseerde speelstijl die de nieuwe stijl van de Houston­defensie kenmerkt. Het resultaat mag er zijn: de 9e run defense en de 4e pass defense maken van Wade Phillips’ unit de op twee na beste defensie in de NFL.

Zone­blocking is het magische woord

Voordat de Texans over het afgelopen jaar transformeerden in een defensief power­ house, had Houston enkel de beschikking over een explosieve aanvalsmachine. Die machine heeft allesbehalve geleden on­ der alle investeringen in de defense. De offense van de Texans leunt namelijk op een beproefd, ‘Super Bowl­tested’ concept: de niet te stoppen zone­ blocking run game die Gary Kubiak leerde toepassen in zijn tijd als offen­ sive coördinator van de Denver Broncos, eind jaren negentig.

Het unieke kenmerk van de zone­

blocking running game is dat het systeem zowat van iedere ‘half­way decent’ running back een superster kan maken, mits de running back in staat is de juiste ‘reads’ te maken en beschikt over een gezonde dosis accelererend vermogen. De ‘reads’ die de running back (Arian Foster of Ben Tate in dit geval) maakt, zijn afhankelijk van de reactie van de defense van de tegenstander op het zone­ blocking­werk van de offensive linemen.

In die interactie schuilt de elegante eenvoud en genialiteit van de zone­ blocking running game: het lokt de defense als het ware in een val waaruit bijna niet te ontsnappen valt.

In zone­blocking plays stappen de offensive linemen niet vooruit (zoals in traditionele running plays, die de defensie naar achter proberen te duwen) maar juist naar de zijkant (en soms zelfs achteruit) en proberen hun tegenstander vervolgens aan de binnenkant (van het veld) vast te pinnen. Als dat niet lukt, wordt de tegenstander naar de buitenkant gedrukt. Afhankelijk van de geforceerde beweging naar binnen of buiten van eerst de defensive end (eerste read) en daarna de defensive tackle (tweede read) kan de running back beslissen om buitenom, tussen de end en de tackle door of langs de binnenkant van de tackle te gaan. Wat de defense uiteindelijk ook probeert, de running back heeft altijd het voordeel van reactie op hun actie. Een goede running back, en dat is zowel Foster als Tate, is bij zo’n luxe keuzemogelijkheid dodelijk effectief.

De running game van de Texans biedt

grote voordelen voor de passing game onder leiding van quarterback Matt Schaub. Schaub is geen grote naam in footballend Amerika maar dat maakt voor

Ooit een man van 134 kg en 1,98 m een muur omver

zien lopen? Moet u toch eens inschakelen voor een wedstrijd van de Houston Texans; Justin James (JJ) Watt is de naam en quarterbacks opvreten zijn trade. Watt, defensive end in Houston’s 3­4 defense, speelt pas twee jaar in de NFL maar heeft in die korte periode zoveel indruk gemaakt dat hem de prijs voor ‘Defensive Player of the Year’ al bijna niet meer kan ontgaan. De Houston Texans selecteerden Watt vorig jaar met de elfde draftkeuze om de nieuwe defensive coordinator Wade Phillips gereedschap te geven om mee te werken. Bovendien kon Watt, zo was het plan, als tweede pass rusher naast sterspeler Mario Williams profiteren van alle aandacht voor zijn door alle offensive lines in de League gevreesde collega.

In de praktijk kwam daar helemaal niets van terecht. Niet omdat

Watt tegenviel, integendeel zelfs, maar juist omdat Williams al snel langdurig geblesseerd raakte en Watt zowat de pass rush van de Houston Texans in hoogsteigen persoon werd. Die rol vervulde hij met verve: hij noteerde in het reguliere seizoen 56 tackles, 5,5 sacks, twee fumble recoveries, vier verdedigde passes en een blocked fieldgoal. In de play­offs tegen Cincinnati en Baltimore noteerde Watt nog eens 2.5 sacks en de aller­eerste pick­six uit zijn carrière. Dit jaar beleeft Watt zijn definitieve doorbraak als niet te stoppen ‘force of nature’, met de beste sack rate in de NFL (8.5 in vijf wedstrijden) en acht verdedigde passes. Met zijn unieke individuele pass rush moves en zijn vermogen ook de ‘run’ effectief te stoppen is Watt inmiddels het onmisbare fundament geworden onder het 3­4 defensive scheme van coördinator Phillips. Dat niemand het in Houston nog heeft over de vertrokken voormalig ‘captain of the defense’ inside linebacker DeMeco Ryans en Mario Williams, en de Texans front office geen enkele moeite deed Williams te behouden, is misschien wel het grootste compliment aan het adres van JJ Watt.

En dan te bedenken dat JJ Watt in plaats van NFL

pass rusher extraordinaire, bijna pizzabezorger was geworden. In zijn eerste jaar na high school speelde Watt tight end voor Central Michigan, waar hij acht passes ving voor 77 yards. Gefrustreerd door de gang van zaken verliet hij de school en werd pizzabezorger.

Een ontmoeting met een teleurgestelde fan tijdens het pizza bezorgen overtuigde Watt ervan dat hij football wilde spelen en niet pizza’s wilde bezorgen.

Watt transfereerde naar Wisconsin en de rest is geschiedenis. •

de Texans helemaal niet uit. Schaub is namelijk een betrouwbare quarterback die weinig fouten maakt en constant op hoog niveau de juiste keuzes kan maken.

Dat laatste is belangrijk in de Texans­

offense omdat de dodelijke running game allerlei mogelijkheden biedt voor play action om de defensie op het verkeerde been te zetten. Schaub krijgt daarin de vrijheid keuzes te maken, afhankelijk van de reactie van de defensie. Welke keuze hij uiteindelijk ook maakt, de lange pass op wide receiver Andre Johnson is nooit een slecht idee. Hoewel ook voor ‘AJ’ de jaren voorzichtig beginnen te tellen is hij nog altijd een absolute ‘difference­maker’ in de Texans passing game. Samen met tight end Owen Daniels garandeert hij in elk geval dat de defensie van de tegenstander zich nooit exclusief op de running game van Houston kan concentreren, op straffe van Johnson’s zoveelste 80­yard touchdown.

Talent en scheme

De Houston Texans zijn het mooiste bewijs van de stelling dat talent alleen niet voldoende is om succesvol te zijn.

Talent bestaat in de NFL in overvloede maar succes des te minder. De manier waarop talent wordt toegepast en ontplooid, maakt uiteindelijk het verschil.

De vorm van de dag kan in de NFL immers een seizoen maken of breken.

Dan is het wel zo fijn dat je kunt terugvallen op een beproefde methode en niet alleen hoeft te vertrouwen op de grilligheid van het aanwezige talent. En dat is uiteindelijk de unieke kwaliteit van de Texans: het laten excelleren van het aanwezige talent binnen originele aanvallende en defensieve schemes. •

Weekly RoundUp

Darrelle Revis komt

definitief niet meer in actie voor de Jets dit seizoen. De cornerback werd afgelopen weekend op de injured reserve gezet en zal deze week geopereerd worden aan zijn knie • De NFL heeft de schorsingen in het bounty gate­ schandaal opnieuw uitgeroepen. Er lijkt echter nog geen einde te zijn aan het getouwtrek tussen de spelers en commissioner Roger Goodell • De ‘no huddle’ lijkt steeds belangrijker te worden in de NFL. Tom Brady schakelde met succes de pass­rush van de Denver Broncos uit vorige week zondag, omdat de Broncos D naar adem snakte • Ondanks dat Alex Smith tot nu toe de beste QB is van dit seizoen, is het zijn backup Colin Kaepernick die ontzettend veel actie ziet, vooral in goal line­situaties.

Het lijkt wel alsof Jim Harbaugh beter weet wat hij met een flexibele backup aan moet dan Rex Ryan in New York met Tim Tebow.

Alex Smith beste passer

Na vijf wedstrijden is het

verrassend genoeg San Francisco 49ers­quarterback Alex Smith die bovenaan staat met de hoogste passer rating met 108.7. Achter hem staan Atlanta Falcons­spelverdeler Matt Ryan (106.1) en Tom Brady van de New England Patriots (102.8).

De MVP van vorig jaar, Aaron Rodgers van de Green Bay Packers, vinden we pas terug op de achtste plaats met 96.9 en pas op de dertiende plaats staat Drew Brees van de geplaagde New Orleans Saints met 90.7.

Niet geheel

verrassend staan Mark Sanchez (New York Jets), Matt Cassel (Kansas City Chiefs) en Brandon Weeden (Cleveland Browns) laatste.

Cassel van het veld gejuicht

bediend; vanwege de blessure startte back­up QB Brady Quinn vorige week under center voor de Chiefs. Of de fans daar nou zo blij mee waren...

Jax tegen Niners op Wembley

De NFL maakte vorige week

bekend dat op 27 oktober 2013 de Jacksonville Jaguars in Londen de San Francisco 49ers 'ontvangen'. Het is het eerste jaar van het vierjarige contract dat de Jags hebben getekend voor wedstrijden op Wembley.

In Kansas City zijn de

fans bepaald niet blij met de prestaties van hun team en zeker niet van quarterback Matt Cassel.

Dat werd afgelopen week wel heel ondubbelzinnig duidelijk gemaakt toen het publiek zijn blessure, een hersenschudding, met gejuich begroette in de wedstrijd tegen de Baltimore Ravens.

Het is de achtste editie van de 'International Series', waarbij elk jaar twee teams het tegen elkaar opnemen buiten de ffensive tackle van de Chiefs, Eric Winston, had daar Verenigde Staten. In 2005 was Mexico Stad het decor van de geen goed woord voor wedstrijd en sinds 2007 over: “Nog nooit, is het Wembley. nog nooit, en ik heb het nodige meege­ p 28 oktober maakt, heb ik me aanstaande nemen de St. zo geschaamd Louis Rams het op tegen de om football te New England Patriots voor spelen dan op de editie van de dat moment.

International Series van Hij is misschien dit seizoen. Die niet de beste wedstrijd is quarterback, maar uitverkocht. • hij is wel een mens.”

O

O

De fans werden wel op hun wenken

“In veel gevallen worden kickers

vergeten,” grapte coach Mike Shanahan na afloop van de wedstrijd tussen de Denver Broncos en Jacksonville Jaguars in 1998. Kicker Jason Elam had anderhalf uur eerder het fieldgoal­record van 63­ yards geëvenaard, maar Shanahan gooide na de wedstrijd de game ball naar tight end Shannon Sharpe, voordat hij zich realiseerde wat hij gedaan had.

gaan in elke situatie uit van succes.

“Er wordt tegenwoordig van je

verwacht dat je elke fieldgoal maakt,” zei Detroit Lions­kicker Jason Hanson in een interview over de verwachtingen van fans.

“Of het nu een 48­yarder of een 32­yarder betreft. Als kicker denk je dan ‘wacht even, dit is echt heel anders’.”

Dat kickers constant van grote afstanden de fieldgoals weten te raken is te danken aan Ook Elam kreeg uiteindelijk een game ball een grotere focus op trainingen voor jonge voor zijn prestatie, maar de anekdote zegt kickers. Kickers besteden steeds meer tijd in veel over het aanzien van kickers binnen het krachthonk, maar ook de betere gras­ de NFL. Sinds 1998 is er echter veel velden en overdekte stadions hebben bij­ veranderd. Nog altijd willen veel teams gedragen aan een imposante ontwikkeling defensief spelen met hun running back als van de rol van kickers in de NFL. spil van de aanval, en bij zo’n speelstijl is elk punt cruciaal. Met een kicker die Legendarische kicks consistent van vijftig yards de bal tussen de palen kan werken, heeft een team dan De verbetering van kickers heeft geleid tot goud in handen. legendarische momenten waarin een fieldgoal, vaak in de laatste seconden, de Verhoogde druk uitkomst van wedstrijden bepalen. Maar wat maakt een kick legendarisch? Ieder­ Het succespercentage van fieldgoals ligt een zal een andere definitie voor die dit seizoen tot dusver ruim boven de negen­ kwalificatie handhaven, maar speciale tig procent. Van die gedachte zouden omstandigheden spelen altijd een rol. kickers in de jaren zestig waarschijnlijk Adam Vinatieri, die in 1995 voor de flauw zijn gevallen. Ter vergelijking, in Amsterdam Admirals speelde en daarna 1967 was slechts 51 procent van de field­ tien seizoenen voor de New England goals raak. Die statistische verbetering Patriots kickte, heeft ogenschijnlijk een heeft geleid tot hoge verwachtingen die neusje voor zulke situaties. kickers vaak achtervolgen. Teams zijn niet bang een nieuwe inatieri stuurde in 2001 kicker aan te trekken als het de wedstrijd tegen de even tegenzit, en ook fans Oakland Raiders niet

V

Top 10 all­time Kickers

1 – ADAM VINATIERI Op basis van totaal aantal punten komt Vinatieri niet in de buurt van Andersen, maar als het gaat om ‘clutch kicking’, is Vinatieri ongeëve­ naard. Als lid van de Patriots maakte hij de beslissende fieldgoals in Super Bowls tegen de Panthers en Rams, maar hij zal vooral herinnerd worden door zijn twee fieldgoals in de ‘snowbowl’ tegen de Oakland Raiders, de beste kicks in de geschiedenis van de NFL. 2 – MORTEN ANDERSEN Speelde in 25 seizoenen voor de Saints, Falcons, Giants, Chiefs en Vikings. Heeft een waslijst aan NFL­records, waaronder meeste fieldgoals (565), fieldgoal attempts (709), gespeelde wedstrijden (382) en gescoorde punten (2.544).

3 – GARY ANDERSON Wist als eerste kicker een ‘perfect season’ op zijn naam te zetten door in 1998 alle fieldgoals en extra points raak te schieten. Scoorde slechts 110 punten minder dan Morten Andersen in zijn carrière.

4 – JOHN CARNEY Succes over een lange periode is één van de criteria voor de lijst, en dat geldt zeker voor Carney. Hij kwam in 1988 in de NFL en sloot zijn carrière in 2010 af als derde op de lijst van totaal gescoorde punten (2.062).

5 – MATT STOVER Met 83,7% gemaakte fieldgoals is Stover de meest accurate kicker met meer dan 400 pogingen in de geschiedenis van de NFL. Hij staat vijfde op de lijst van meest gescoorde punten (2.004).

6 – JASON ELAM. 7 – JAN STENERUD. 8 – JASON HANSON. 9 – JOHN KASAY. 10 – GEORGE BLANDA.

alleen met een fieldgoal naar overtime, maar maakte ook in overtime de beslissende drie punten. Een knappe prestatie voor elke kicker, maar die dag extra speciaal. Er lag namelijk een dik pak sneeuw op het veld. Het zijn de elementen die voor extra drama zorgen waardoor we zulke kicks ons altijd blijven herinneren.

“De sneeuw bleef maar komen en het

enige waar ik aan kon denken was dat ik niet mocht vallen,” zei Vinatieri later in een interview. “Hoeveel stappen kan ik zetten? Is de ondergrond hard genoeg om mijn andere been er stevig in te planten?”

Met een glimlach herinnert hij zich het gevoel dat door zijn lijf ging. “Ik zag gelijk dat de bal recht was, maar kon door de sneeuw de afstand niet inschatten.” Pas toen de scheidsrechters hun handen in de lucht gooiden, kon Vinatieri opgelucht ademhalen.

Door de overwinning mochten de Patriots door naar de AFC Championship game, om uiteindelijk de St. Louis Rams in de Super Bowl te verslaan. In 2003 deed Vinatieri het nog eens over, dit keer niet in de sneeuw maar op een bevroren veld met een gevoels­ temperatuur van ­23 graden Celsius. Een 46­yard fieldgoal in het vierde kwart gaf de Patriots opnieuw een play­offoverwinning, dit maal tegen de Tennessee Titans. Voor Vinatieri betekende het de status van beste ‘clutch’ kicker in de NFL.

Missed kicks

Focussen op de sportieve prestaties van kickers als Vinatieri gebeurt vaak genoeg, maar over de kickers zelf weet het publiek vaak weinig. Dit terwijl we genoeg verhalen kennen van andere NFL­spelers die in zware omstandigheden opgroeiden of tijdens hun carrière moeilijke periodes meemaakten.

Zo heeft David Akers, de 37­jarige kicker van de San Francisco 49ers, de laatste jaren op en buiten het veld het nodige beleefd.

Met de Philadelphia Eagles bereikte

Akers in 2010 de play­offs, maar in de wildcard­ronde liep het gelijk mis. Tegen de Green Bay Packers miste Akers in het eerste kwart een 41­yard fieldgoal, en in het vierde kwart kreeg hij ook een 34­ yarder niet tussen de palen. De Eagles

Rise of the Rookies

Kickers zijn in het afgelopen

decennium steeds belangrijker geworden binnen het tactische spel van de NFL. Als gevolg hiervan zijn hun salarissen snel gegroeid.

Sebastian Janikowski (Oakland) en Phil Dawson (Cleveland) worden met bijna vier miljoen dollar per seizoen het best betaald, ge­ volgd door Matt Prater (Denver), Connor Barth (Tampa Bay) en Josh Sco­ bee (Jacksonville), die allen dit offseason een vierjarig contract ondertekenden.

Langzamerhand wordt er ech­ ter een nieuwe trend inge­ zet. In tegen­ stelling tot teams die er voor kiezen om hun kickers lang en voor veel

geld vast te leggen, besloten drie teams dit seizoen om een (undrafted) rookie kicker de voorkeur te geven over een veteraan. Tot nu toe lijkt die beslissing goed uit te pakken. Greg Zuerlein, John Tucker en Blair Walsh staan na week vijf in de top zes van kickers, en hun teams besparen een hoop geld met de goedkope rookies.

GREG ZUERLEIN Zuerlein, de 24­jarige rookie van de St. Louis Rams, liet in de eerste vijf weken van het seizoen een geweldige indruk achter. ‘Greg the Leg’ kickte als eerste kicker in de geschiedenis twee fieldgoals van meer dan 58 yards in één wedstrijd.

Zuerlein werd gekozen in de zesde ronde van de draft en verdient slechts 2,26 miljoen dollar over vier seizoenen.

JUSTIN TUCKER De komst van Tucker betekende het einde voor Billy Cundiff bij de Baltimore Ravens. Cundiff mistte een cruciale fieldgoal in de AFC Championship game vorig seizoen.

Tucker speelde voor de University of Texas, maar werd niet gedraft.

Hij zal de komende drie seizoenen slechts 1,44 miljoen dollar verdienen.

BLAIR WALSH Ook Walsh werd gekozen in de zesde ronde van de draft. Hij kende een teleurstellend sei­ zoen voor Georgia in 2011, maar lijkt in 2012 zijn draai te hebben gevon­ den bij de Minnesota Vikings. Walsh tekende in de zomer een vierjarig contract voor 2,2 miljoen dollar.

verloren de wedstrijd, het publiek was boos, en coach Andy Reid was duidelijk: “We kunnen allemaal tellen. Die punten hadden ons de overwinning bezorgd.”

Veel mensen speculeerden over de oorzaak van het falen. Pas twee weken later vertelde Akers aan de lokale krant dat artsen een dag voor de wedstrijd een tumor hadden gevonden op de linker eierstok van zijn zesjarige dochtertje Halley. Hij had eerder dat jaar ook nog eens zo’n vier miljoen dollar verloren in een ponzifraude, en was er zich goed van bewust dat de play­offbonussen dat verlies deels goed konden maken. Die emotionele achtbaan werd de kicker op gameday echter te veel.

Tot overmaat van ramp besloten de

Eagles na aanleiding van zijn slechte wedstrijd een nieuwe kicker te draften, en al snel zat Akers zonder werk. Gelukkig werd hij met open armen ontvangen door coach Jim Harbaugh in San Francisco.

Akers heeft een speciale band met de familie Harbaugh. Zo bracht Jon Harbaugh, destijds special teams­coach,

Akers in 1998 naar Philadelphia, en was het vader Jack Harbaugh die Akers rekruteerde toen hij coach was van West Kentucky.

Het seizoen 2011 werd voor Akers een sportief hoogtepunt. Hij verbeterde het NFL­record voor gemaakte fieldgoals (44), en zijn 49ers kwamen ver in de play­ offs. Het vertrouwen van de Harbaughs werd hiermee opnieuw beloond.

*

Kickers zijn cruciaal geworden in een

league waarin elk punt het verschil kan zijn tussen een overwinning en een nederlaag, en waarin elk team kans maakt om zondags als winnaar van het veld te lopen. Na vijf weken hebben twaalf kickers nog altijd geen enkele fieldgoal gemist. Vier van hen hebben al meer dan tien ballen tussen de palen geschopt. Voor hen is het ‘perfecte seizoen’ nog altijd mogelijk, maar de kans dat ze de komende twaalf weken een keer missen, is groot. Kickers zijn tenslotte ook mensen. • ­­Stats in dit verhaal tot afgelopen weekeinde­­

De Atlanta Falcons staan momenteel

bovenaan in de NFC rankings. Het team heeft dit seizoen extreme groei getoond. Reden genoeg om het team eens onder de loep te nemen en te analyseren wat hen op dit moment zo goed maakt. Ik heb drie wed­strijden bekeken. San Diego, Carolina en Washington.

Hiervoor heb ik gebruik gemaakt van de All 22 tape, het nieuwe fenomeen van de NFL beschik­ baar gesteld voor fans. De tape, normaal alleen beschikbaar voor coaches toont alle 22 spelers tegelijk en vertelt veel over de strategie die gebruikt wordt. Want de tape liegt nooit.

Offense

Laten we beginnen met de offense die geleidt wordt door quarterback Matt Ryan. Het eerste dat opvalt is dat de nieuwe offensive coör­ dinator Dirk Koetter een uitstekend begrip heeft van zijn personeel en er alles aan doet om ze in postie te brengen waar ze kunnen slagen.

Het creëren van mismatches staat hoog in het vaandel van de playcaller. Essen­tieel hierin zijn de twee geweldige receivers op het roster.

Roddy White en Julio Jones. Het talent van Jones is niet van deze wereld. Zijn vermogen om catches te maken aan de zijlijn is geweldig.

Hij heeft pogo sticks als benen en het vermogen om de voeten binnen de lijnen neer te krijgen is uitmuntend.

Tight end Tony Gonzalez, bezig aan zijn 16e

seizoen, speelt nog immer als een jonge god.

Het is geweldig om te zien in hoeveel verschillende posities hij opgelijnd wordt op het veld. Waar tight ends voorheen altijd aan de offensive line vast geplakt stond met de hand op de grond, worden spelers als Gonzo in een flex positie gezet. Van de lijn af in een receiver stance. Gonzalez wordt in sommige situaties zelfs als buitenste receiver gebruikt.

Enorm slimme speler die altijd de vrije spots weet te vinden in een defense en enorm slim is in het afschermen van de bal met zijn grote lijf. Zijn handen zijn van goud en hij is enorm sterk met de bal in de handen en breekt geregeld tackles op weg naar first downs.

Als #88 wordt gedekt door een linebacker of safety is het kinderspel voor de TE. Hij zal altijd vrij komen. Bovendien is Koetter slim in het gebruiken van motions. Spelers te vra­ gen voor de snap achter de line of scrimmage langs te gaan en een ander plek in te nemen.

Hiermee geeft hij Ryan een extra hulpmiddel om de Defense voor de snap te lezen. Want als er een verdediger met de receiver mee loopt, duidt dit op man coverage. Zo heeft de tacktiek een groot aandeel in het succes van de 3e keuze in de 2008 draft.

Het meest verbazende is echter het spel van Matt Ryan, die een zeer explosieve groei heeft doorgemaakt. De groei is vooral te merken hoe hij in de pocket beweegt. Zie foto 1. Een pocket is wanneer de offensive line, de blockers voor de QB, een mooi kommetje maken om hun spelverdeler de tijd te geven een openstaand doelwit te vinden. Ryan heeft geleerd de pocket te manipuleren en op te stappen alvorens de pass te gooien.

Bovendien is hij accurater dan in voorgaande seizoenen. Hij neemt de tijd om door zijn progressie te gaan en kiest voor de veilige checkdown als er niemand diep open vrij is.

Hij neemt ook veel meer risico’s met de diepe pass dan voorheen. Waar vorig seizoen niemand minder completions van minder dan 20 yards had is Ryan nu meester van de diepe bal. Met sprinters die hoog genoeg van de grond komen om mee te doen aan de Olympische hoogspring evenementen is het de manier om defenses eerlijk te houden en ze te dwingen mensen diep te houden.

Bovendien is de scheme van de offensive line beter geworden en krijgt Matty Ice nu meer tijd. Want de OL in Atlanta is verre van de beste in de league. Ryan in de pocket is een uitstekende passer. Al forceerde hij zondag tegen de Raiders een tikje teveel, iets waar hij af en toe een handje van heeft.

Maar ik was bovenal onder de indruk

van Ryan onder druk. Vaak genoeg wist Matty Ice net voordat hij een sack te verduren kreeg op het laatste moment zijn check­ down of een vrije receiver te vinden. En de X­factor in de offense is duidelijk Roddy White. Want als de pass pro­ gressie doorlopen is en de patronen zijn gelopen, is het Roddy White die altijd slim genoeg is om als outlet te fun­ geren, als ware het een potje in de achtertuin. Het is puur op basis van chemie dat de twee elkaar kunnen vinden.

De spread formatie (zie foto 2) receivers aan de linkerzijde waren. Dit

Steeds populairder in de NFL wordt de

spread formatie waarbij 4 receivers op het veld staan en de QB in de shotgun formatie ongeveer 5­7 yards achter de line of scrimmage. De defense wordt hiermee uitgespreid en gedwongen met meerdere defensive backs op het veld te komen. Vaak nickle, 5 in plaats van 4 DB’s, of zelfs Dime, 6 DB’s. Hiervoor geeft een team vaak een linebacker op of een defensive lineman. Dit omdat de defense de snelheid van White en Jones en slot receiver Harry Douglas moet respecteren. Gonzalez is de vierde man in de spread. Meer dan eens kiezen de Falcons ervoor vanuit deze formatie te gaan rennen omdat er nu minder grote jongens op het veld staan die verseist zijn in het stoppen van de run.

dwong de Panthers D om White te verdedigen met een linebacker Jon Beason en safety Nakamura over top. Het was kinderspel voor de veel snellere White zich vrij te lopen en Ryan wist hem met een prachtige pass in de endzone te vinden voor 6. Een knap staaltje coaching (zie foto 4).

Screen game (zie foto 3)

De screen game is een veel gebruikt wapen in de scheme van Koetter. Bij een screen wordt de bal achter de line of scrimmage gegooid naar een receiver of running back en dat maakt het mogelijk voor de offensive linemen om als ware het een run play up field te blocken. Je creëert als het ware een running play in een open ruimte. Er wordt daarnaast optimaal gebruikt gemaakt van de klasse van Falcons spelers in de open space. Zo zien we Jones, Douglas, Jacquizz De run is niet meer de spil van de offense zoals in het verleden. Running back Michael Rodgers en Michael Turner eenvoudig Turner is nog steeds een meer dan verdien­ yards binnen slepen. stelijke runner maar hij ontbeert de explosie et is echter niet altijd een succes, zo die hem maakte tot 1 van de beste in de bleek in de game tegen de Redskins. De NFL. Het van richting veranderen is nog Falcons hadden een dubbele screen steeds op een vrij hoog niveau. Vooral de opgezet. Met Harry Douglas die naast Ryan jump cut, geleerd van zijn mentor in San als halfback geposteerd stond in de shotgun Diego en toekomstig Hall of Famer formatie en Julio Jones, de screenont­ LaDainian Tomlinson, is een uitstekend wapen. Maar het acceleren is niet meer wat vanger, aan de linkerzijde met running back Jason Snelling als blocker in de slot. Tight het was. Desondanks worden er met draw end Gonzalez en White aan de rechterkant plays, het naar achter vallen als ware het waren rechts gepositioneerd. Center en Left een pass en dan op het laatste moment de guard renden op het moment van de snap bal afgeven en goede designed runs upfield om aan de linkerzijde als blocker te positieve yards gehaald door Turner. Zijn backup Jacquizz Rodgers is echter een zeer fungeren en right guard en right tackle deden hetzelfde aan de rechterzijde. Ryan enthousiasmerende speler. Enorm koos voor de snap al voor de rechterzijde explosief, laag bij de grond en goed in de passing game. Hij komt daarom vaak in het omdat daar 4 blockers waren ten opzichte van 3 links (zie foto 5). veld op derde down.

H

De running game is echter dusdanig

Maar het lobje naar Harry Douglas die een effectief dat de playaction een veel gebruikt swing patroon liep werd onderschept door OLB Ryan Kerrigan die wel raad wist met wapen is. Hierbij is er een fake naar de RB en wordt er toch gepasst. Doordat linebackers het kadootje en de bal schitterend binnen opstappen om hun gaten te vullen en defen­ trok voor een interception en 6 punten.

Het blijk maar weer eens hoe belangrijk sive backs even twijfelen, hebben de het is om rustig te lezen na de snap want receivers net de extra seconde om zich vrij te lopen. Met speedsters als White, Jones en een pass naar Jones had een first down en wellicht een touchdown betekent. Maar Douglas is dat dodelijk. Wat er vaak ook zo waren er ook genoeg goede screens. wordt gecreëerd zijn mismatches. Zo werd Zoals de screen pass naar Michael White tegen de Panthers vanuit zijn Z­ Turner tegen Carolina die resul­ receiver spot in motion gebracht en vond teerde in een 60 yard touchdown. een plek in de slot waardoor er drie

Run formatie

Er wordt gebruikt gemaakt van een combinatie van de zone en man blocking scheme. De twee tight end formatie is populair en vaak wordt er zelfs een 6e lineman gebruikt als extra blocker.

Turner heeft ruimte nodig om zijn runs succesvol te laten zijn en de Falcons zetten hiervoor goede blocks. Hoewel er vaak genoeg wordt gepasst uit deze situatie. Zo werd de meest belangrijke play van het nog prille jaar gegooid uit een run formatie. De Falcons bevonden zich met nog 59 seconde te gaan op de eigen 1 yard lijn.

Jones en White waren dicht tegen de lijn

opgesteld aan de linkerzijde. Het is enorm gedurfd om vanuit je eigen endzone te passen in zo’n situatie maar de Falcons hadden geen keuze. Dus besloot de staf om 8 man “thuis” te houden als pass blockers voor Ryan en slechts Jones en White diep te sturen. Ryan vond White prachtig voor een 59 yard bom op de Go route die schitterend werd gevangen. Veertig seconde later werd de winnende field goal binnen getrapt. Maar het was niet mogelijk geweest zonder vernuftige playcalling.

Defense

De defense kent ook een nieuwe leider, Mike Nolan. Nolan heeft mijn inziens een sterke scheme gebouwd. De kracht van de verdediging ligt in het defensive backfield. Cornerback Assante Samuel kwam over van de Eagles en brengt een karre­ vracht aan ervaring mee. Samuel is nog altijd een van de betere man cover corners in de NFL en het lijkt erop dat Nolan meer discipline heeft gebracht in zijn spel. Hij hapt minder snel op routes. DIt resulteert in minder interceptions, maar tevens in minder grote pass plays voor de offense. Corner­ back Dunta Robinson speelt erg verdienstelijk.

Hij is vooral ijzersterk in de run defense waar

hij goed downhill speelt en running backs geregeld tackelt. De scheme die veelal wordt gehanteerd is cover 2 man (zie foto 6). De 2 staat voor de safeties, Thomas Decoud en William Moore die ieder een helft van het veld diep verdedigen en coverage over de top geven. Samuel en Robinson spelen off man. Dus vaak 10 yards van de lijn af en dit voorkomt grote plays. Mocht een receiver onverhoopt zijn man passeren is daar vaak 1 van de safeties om rugdekking te geven. Beste man is meer dan een Thomas Decoud die inmiddels 4 interceptions op zijn naam heeft staan. Decoud is bovendien snel en wendbaar genoeg om tight ends en slot receivers man to man te dekken.

De linebackers spelen voorzichtig. Er

wordt niet vaak een blitz gecalled en als dat gebeurt gaat er vaak slechts 1. Beste man is Sean Witherspoon die langzaam maar zeker de beste speler van de D begint te worden. #56 is enorm snel voor een LB, heeft het vermogen om genadeloze hits te verkopen en lijkt zich altijd in de buurt van de bal te bevinden.

De defensive lijn is de minste van de groep. De defensive ends, John Abraham en Ray Edwards, generen weing pass rush hoewel zij vaak contain moeten spelen. Beste man is #95 Jonathan Babineaux. Hij brengt vaak pressie vanuit het midden en is vooral een goede passrusher. Tegen de run is de gehele linie zwak. Te vaak worden ze uit hun gat geduwd en hebben hun rug gekeerd naar de play. Een absolute no­ no voor de DL.

Het motto van de D is duidelijk. Niet

teveel risico’s. Niet te moeilijk spelen.

Het is zelfs vrij basic te noemen. Er wordt af en toe zone gespeeld. Cover 2 en 3 zien we het meest. Hoewel het soms wel leuk is om te zien hoe defensive linemen als Kroy Biermann ineens diep worden gestuurd om de pass te verdedigen. Dit levert absoluut verwarring op voor de spelverdeleres aan de overzijde. Maar de Falcons hou­ den het redelijk simpel, zoals gezegd.

Bend don’t break, is het motto en zorg dat je de wedstrijd close genoeg houdt voor Ryan en de offense om de pot te winnen. •

Méér dan gladiatoren

Toen de minder getalenteerde

quarterback Matt Cassel twee weken geleden het veld moest ruimen door een blessure, besloot het gehele thuisstadion van de Chiefs dit luidkeels te bejubelen. Het noopte teamgenoot Eric Winston schande te spreken van de ridicule vertoning van de “fans”. Cassel is immers een hard werkende atleet en goed teamgenoot die keihard werkt om te slagen, aldus de right tackle. “Wij zijn atleten en geen gladiatoren”, benadrukte Winston.

Fans vergeten vaak de immense druk waar atleten onder staan. De vele intensieve trainingen die zij doorgaan. De zware tol die de sport eist, die te meten is in levensjaren. De opofferingen die gemaakt moeten worden. Als u en ik op thanksgiving of kerst genieten van festiviteiten en traktaties, trakteren deze mannen elkaar ergens op een koud veld op een pak slaag.

En waag het niet te klagen of aan te geven ongelukkig te zijn bij je club. Want welk weldenkend mens mag zijn eigen geluk boven dat van zijn werkgever stellen?

Niemand, toch? En een speler die een mindere wedstrijd speelt? Die verdient haatbrieven en doodsbedreigingen. Want wie heeft er nou een mindere dag op het werk? U proeft het sarcasme, mag ik hopen.

Wij fans doen er goed aan te onthouden

dat atleten mensen zijn en het respect verdienen wat wij een ieder gunnen. Ook in slechte tijden. Vereren hoeft niet. Maar juichen als iemand met pijn het veld verlaat, teamgenoten in het heetst van de strijd de rug moet toekeren en afscheid moet nemen van het spel waar hij van houdt? Schan­da­lig. Hoe zou u het vinden als ik bij uw volgende bedrijfsongeval blij sta te klappen? Vraag me af of “niet leuk” de lading dekt.

Weekly RoundUp

De St. Louis Blues maakten

bekend dat hun president de organisatie gaat verlaten.

John Davidson had nog een driejarig contract maar kiest voor een vertrek nu de club van eigenaar is veranderd • Brett MacLean moet op 23­jarige leeftijd al een punt zetten achter zijn carrière. De leftwinger van de Phoenix Coyotes wordt tot deze beslissing gedwongen vanwege hartproblemen • Het herstel van Ryan Kesler heeft meer tijdig nodig dan vooraf werd verwacht. Na operaties aan zijn pols en schouder deze offseason lijkt het erop dat de center van de Vancouver Canucks pas in januari weer helemaal fit zal zijn.

kunnen beginnen met de gesprekken, maar de NHLPA vond het toen nog niet nodig om met elkaar om de tafel te gaan.” De NHL heeft inmiddels de eerste twee weken van het reguliere seizoen geannuleerd en volgens Daly betekent dit dat beide partijen tot op heden gezamenlijk zo’n 250 miljoen dollar aan opbreng­ sten zijn misgelopen.

HoF'er Budd Lynch overleden

Vorige week werd bekend­

gemaakt dat Hall of Famer Budd Lynch op 95­jarige leeftijd is overleden. Lynch behaalde deze eretitel niet zijn prestaties op Teleurstelling alom vanwege het ijs maar juist daarbuiten.

Hij was namelijk jarenlang de p de dag dat het nieuwe public address announcer NHL­seizoen eigenlijk had voor de Detroit Red Wings en moeten beginnen, uitte de Deputy Commissioner van de vervulde tijdens zijn loop­ baan ook nog andere functies NHL, Bill Daly, zijn teleurstelling over de huidige bij de club, waaronder play­ by­play­verslaggever. lockout. “Ik had zeker gehoopt en zelfs verwacht dat udd Lynch maakte deel de zaken er nu anders voor uit van de Detroit Red hadden gestaan. Mijn Wings­familie en was verwachting was dat we een legendarisch icoon inmiddels wel tot een van onze samenleving,” overeenkomst waren aldus Mike Ilitch, gekomen en dat er weer eigenaar van de Red gespeeld kon worden.”

Wings. “Elke fan van de aly kon het ook niet laten club keek altijd uit naar het horen van zijn stem om nog een sneer uit te op de radio of in de Joe delen aan het adres van de Louis Arena. Deze rustige spelersbond NHLPA: “Achteraf gezien hadden we en vriendelijke stem was kenmerkend voor wat voor beter eerder dan 29 juni een persoon Budd was.

O

“B

D

Hij had altijd een lach op zijn gezicht en een opbeurend woordje klaar voor iedereen die hij ontmoette. We zullen deze dierbare vriend dan ook allemaal gaan missen.”

Hasek alsnog met pensioen

Even maakte hij nog

kenbaar dat hij graag terug zou willen in de NHL, maar vanwege het uitblijven van concrete aanbieden, hakte goalie Dominik Hasek de knoop toch door: hij hangt zijn schaatsen definitief aan de wilgen. De 47­jarige Hasek, die in het seizoen 2010­2011 voor het laatst in actie kwam, bij Spartak Moskou in de KHL, vindt het jammer dat hij geen kans meer heeft gekregen om zich te bewijzen op het allerhoogste niveau, maar toonde daar wel begrip voor.

“Ik begrijp de beweegrede­ nen, want ik ben al 47 en heb het hele afgelopen seizoen niet gespeeld. Daarom heb ik ook tegen de M’s gezegd dat ze me één maand de kans moesten geven. Als ik het dan niet waar kon maken, konden ze me nog altijd aan de kant zetten.” •

Het leven van een rookie is, zo wordt

vaak gezegd, niet voor de poes. Ze worden opgezadeld met het ene rotkarwei na het andere: de zakken dragen van de sterren, eten en drinken gaan halen voor de rest van het team, na de training alles opruimen, verkleed rondlopen, dansjes doen, enzovoort. Soms lijkt het wel alsof ze de speelbal van de veteranen zijn. Wie echter zijn kunsten toont, zal snel op respect kunnen rekenen. Daarnaast worden ze daardoor snel kandidaat voor het winnen van de ROY. Bij Sport Amerika zien we de volgende tien rookies, in volgorde, als de kandidaten bij uitstek om gekroond te worden tot beste rookie van het jaar:

De Blazers hebben geen

enkele point guard op hun roster en dus zal Lilliard voor de leeuwen gegooid worden als de ‘floor leader’. Gezien zijn talenten moet hij die rol aankunnen. Lilliard is Russell Westbrook 2.0: score­first guard, vrij groot, degelijke passer, goede rebounder, agressief, atletisch… Boven­ dien beschikt hij over een beter jump shot dan Westbrook. Lilliard mist wel wat speloverzicht en moet werken aan zijn passing, beslissingen en balvastheid. Maar voorlopig staat hem een knap eerste seizoen te wachten, mits de noodzakelijke klik met LaMarcus Aldridge ontstaat.

3. Bradley Beal SG (Wizards)

De Wizards misten al enkele jaren een Wat kan er nog meer verteld worden over scorer op de wing. Met Beal hebben ze die gevonden. Samen met point guard John deze jongen? De amper 19­jarige Davis Wall zal Beal één van de meest werd als eerste geselecteerd door de Hornets met slechts één doel: dit is de ster getalenteerde backcourts in de NBA vormen en de Wizards nieuw leven geven. van de toekomst en hieromheen gaan we ons team bouwen. Van een zware et enkel de inefficiënte Jordan verantwoordelijkheid gesproken…

Crawford als concurrent moet Beal in staat zijn om vanaf het begin de aar de voortekens zijn positief. Davis beschikt over een enorm atletisch lichaam startende shooting guard te zijn.

Het probleem bij hem is echter dat hij uitermate goed weet te gebruiken. dat hij te vaak voor een zwart­ Vooral defensief blinkt hij uit. Hij heeft wit oplossing gaat: driven of een een geboren aanleg voor het blokken van schoten, anticipeert degelijk op rebounds driepunter. Bijna de helft van zijn schoten bij Florida waren driepunters, en is zowel één tegen één als met ‘help waardoor hij een deel van zijn talent defence’ al vrij vergevorderd voor een als ‘slasher’ onbenut laat. rookie. Bovendien komt hij net terug van een gouden trip met Team USA. Die 4. Michael Kidd­Gilchrist ervaring is van onschatbare waarde.

1. Anthony Davis PF/C (Hornets)

M

Offensief is het een ander verhaal. Davis scoort vooral door toedoen van anderen, post moves heeft hij nauwelijks. Maar daaraan kan gewerkt worden. Een ander minpunt is het totale gebrek aan ervaring bij de Hornets. Davis zal dus van de eerste wedstrijd de leidersrol op zich moeten noemen.

M

SG/SF (Bobcats)

Michael Jordan sloeg de bal al vaak mis bij het maken van een draft­selectie maar met Kidd­Gilchrist heeft hij een echte winner in huis gehaald. Samen met Kemba Walker beschikken de Bobcats nu over twee jonge spelers die niets anders willen dan winnen.

Verwacht van MKG niet meteen de

2. Damian Lilliard PG/SG (Blazers) meest opvallende statistieken. Daarvoor is De 22­jarige combo­guard van Weber State werd ‘pas’ als zesde geselecteerd in de draft maar liet zich meteen gelden in de Summer League. Lilliard werd verkozen tot co­MVP met gemiddeldes van 27 punten, vier rebounds en vijf assists, en met een schotpercentage van 44%.

hij vooral offensief niet goed genoeg. Maar hij zal alles geven en dat wedstrijd na wedstrijd.

Hij zal zich defensief weren als een leeuw en zijn team op sleeptouw

#23 vs #23: Bradley Beal (3) wordt geklopt door Anthony Davis (1).

nemen wanneer dat nodig is, maar moet nog wel werken aan zijn jump shot. Als MKG ook offensief zijn steentje kan bijdragen, ziet het er voor de Bobcats heel wat beter uit.

5. Jeremy Lamb SG (Rockets)

Als er één speler is die Beal kan overtreffen als beste wing, is het Lamb.

Deze jongen weet hoe hij een basketbal in de korf moet krijgen. Tijdens de Summer League tekende hij voor gemiddeld 20 punten en een schotpercentage van 47%.

Verwacht wordt dat Lamb meteen een

impact zal maken bij de Rockets. Die beschikken misschien wel over Kevin Martin, maar de veelzijdige Lamb zal zijn ding kunnen doen vanaf de bank.

Bovendien speelt hij onder begeleiding van coach Kevin McHale. Lamb moet wel werken aan zijn defensieve kwaliteiten en zijn outside shot maar zijn kansen op een mooi eerste seizoen zijn reëel.

6. Jared Sullinger PF (Celtics)

Hij kreeg enkele weken voor de draft een rode vlag van dokters vanwege de staat van zijn rug. Hij werd daarom pas als 21e geselecteerd, waar hij voorheen een ‘projected top 5 pick’ was. En toch hebben de Celtics een kanjer in huis gehaald met Sullinger. Het team had behoefte aan lengte en rust voor Kevin Garnett.

Met Sullinger in huis kunnen ze

hieraan voldoen. Sullinger beschikt over verschillende post moves en kan defensief zijn mannetje staan. Bovendien zal hij veel leren van Garnett, wat een niet te onderschatten invloed zal hebben op zijn prestaties.

7. Harrison Barnes SF (Warriors)

De Warriors hadden een wing nodig en vonden die in de persoon van Barnes. De voormalige Tar Heel bulkt van het talent en zal bij het team van coach Mark Jackson allicht alle kansen krijgen om zich te bewijzen. Het probleem bij Barnes is echter dat hij mentaal niet altijd in orde is. Hij durft weleens een wedstrijd aan zich voorbij te laten gaan. Daarnaast is hij een defensief wrak. Maar met de nodige begeleiding kan hieraan gewerkt worden.

Michael Kidd­Gilchrist (4) in duel met Thomas Robinson (10).

Eerste niet altijd de beste...

Anthony Davis mag dan wel als

eerste geselecteerd zijn, een garantie op het winnen van de ROY Award is dat niet. Verre van zelfs.

Van de zestig awards die er tot nu toe zijn uitgedeeld, waren er slechts negentien bestemd voor de eerste selectie datzelfde seizoen.

Meer dan eens was het de tweede pick die met de eer ging lopen.

Voorbeelden: Kevin Durant, Emeka Okafor, Bob McAdoo, Earl Monroe, Rick Barry en Bob Pettit.

De meest recente ‘verrassing’ was Amare Stoudemire. Die werd in 2002 pas als negende geselecteerd maar won wel, voor topselectie Yao Ming en Caron Butler. Andere verrassingen waren Mark Jackson in 1988, Ernie DiGregerio in 1973 en de eerste in 1953, Monk Meineke. Maar de meest onverwachte ROY blijft Woody Sauldsberry Jr. Die won de award in 1958 na een seizoen van gemiddeld dertien punten, tien rebounds en een schotpercentage van 36%. De center van de San Francisco Warriors was echter pas als 60e geselecteerd in een draft met onder anderen Celtics­legende Sam Jones. De eerste pick in die draft was ene Hot Rod Hundley…

8. Austin Rivers SG/PG (Hornets)

De Hornets mochten twee keer hun gang gaan tijdens de draft en selecteerden ook combo­guard Austin Rivers. Het team zit in point guard­ nood en dus is de komst van Rivers een goede zaak. Op termijn moet hij de ‘floor leader’ worden en Greivis Vasquez naar de bank sturen. Zijn transitie naar die positie zal tijd vragen maar Rivers is talentrijk genoeg om dat aan te kunnen.

Austin Rivers.

9. Meyers Leonard C (Blazers)

De vorige center die als lotto­selectie naar Portland kwam, was Greg Oden.

Daarmee is het niet zo goed afgelopen.

Maar met Leonard zou het weleens heel wat beter kunnen gaan. De boomlange center maakte vorig seizoen een enorme sprong voorwaarts bij Illinois en heeft nauwelijks concurrentie bij de Blazers.

Hij zal dus meteen zijn ding mogen doen: inside scoren, rebounden en shots blokken.

10. Thomas Robinson PF/C (Kings)

Er was lang sprake dat Robinson al als tweede geselecteerd zou worden. Hij viel terug naar plaats vier maar de Kings mogen daarmee ontzettend blij zijn. Met Robinson en DeMarcus Cousins beschikken ze over een talentvol frontcourt. Robinson zal zich vooral concentreren op het defensieve werk en zal achter de schermen gaan werken aan zijn offensieve talenten. •

MVP Race 2018: The Priest vs. Wiggly

Jabari ‘The Priest’ Parker. Mormoon, gelovig en leider van de basketbalkerk, de NBA. Andrew ‘Wiggly’ Wiggins. Dansend over het parket is Wiggins door niets of niemand te stoppen.

Heerlijk die dagen dat je tijdens een nietszeggend pre­season potje het internet afstruint en als het ware met een tijdmachine zo in de NBA van over vijf, zes jaar belandt. Wiggins en Parker. Voor de meeste basketbal­liefhebbers zijn dat nou geen namen die een belletje doen rinkelen. Logisch. Toch zullen zij over niet al te lange tijd de headlines gaan bepalen in de NBA­wereld. Parker is de beste (senior) highschool speler in het land. Wiggins voert de lijst aan bij de derdejaars.

Waar het NBA­seizoen nog moet beginnen en de rookies van de sterke draft van dit jaar hun eerste speelminuten nog moeten maken, is de strijd om de diensten van de spelers van de toekomst al losgebarsten. Eerder deze maand werd bekend dat Parker zijn college­ periode niet voor Kentucky Wildcats gaat uitkomen. Duke Blue Devils staan nog wel op zijn lijstje. Geen onverstandige keuze om zich te laten vormen door coach Krzyzewski.

Parker is volgens de kenners de beste basketballer in highschool sinds niemand minder dan LeBron James. Waar hij al de nodige vergelijkingen aan zijn broek heeft en langzaam in de nationale spotlight komt, is Wiggins nog een onbeschreven blad. Volgens de planning gaat hij in de zomer van 2014 naar college, een jaar later NBA. Dat blad blijft niet lang meer leeg.

N

u is de MVP Race nog een aangelegenheid tussen The King & Durantula. Maar sneller dan je denkt gaat de strijd om de Maurice Podoloff Trophy tussen The Priest & Wiggly. •

Weekly RoundUp

Voormalig All­Star en

scoring champ Tracy McGrady speelt het komende seizoen in China. T­Mac ondertekende een contract van, naar verluidt, minstens één miljoen dollar bij de Qingdao DoubleStar Eagles.

Die werden vorig jaar zevende van de dertien teams in de CBA • Dwayne Wade krijgt zijn eigen schoenlijn. De ster van de Heat gaat daarvoor samenwerken met het Chinese sportmerk Li­Ning. Eerder speelde Shaquille O’Neal met dat merk. Wade speelde de eerste zes jaar van zijn carrière met schoenen van Converse, alvorens over te schakelen op Jordan Brand • Andrew Bynum voelt zich een stuk beter. De nieuwe aanwinst van de Philadelphia 76’ers kreeg opnieuw last aan de knie en moest minstens drie weken aan de kant. Maar voorlopig ziet het er dus naar uit dat Bynum fit aan het seizoen zal beginnen • Kyle Lowry, point guard van de Toronto Raptors, is out voor onbepaalde tijd vanwege een spierbles­ sure. Lowry kwam over van de Rockets, waar hij in onmin leefde met de coach en het management. Veel geluk heeft zijn trip naar Canada dus nog niet opgeleverd.

LBJ vs MJ: fel debat

In de loop van vorig seizoen

startte ex­Bull Scottie Pippen een discussie over LeBron James en Michael Jordan, waarbij hij vond dat James be­ ter kon worden dan zijn vroe­ gere teamgenoot. Recentelijk heropende voormalig MVP Charles Barkley dit debat.

‘Chuck’ zei tijdens het program­ ma Open Court het volgende: “Ik had nooit gedacht dat ik

ooit iemand zou verge­ lijken met Michael Jordan.

Maar LeBron, hij doet alles goed. Jordan deed dat ook maar James is groter, sterker en sneller.”

De wereld stond op zijn kop

en toen kwam Phil Jackson, ex­ coach van Jordan, met de volgende stelling op de proppen: “Zes titels winnen is een droom en hij (LeBron) heeft er nog geen twee gewonnen. Maar hij heeft het juiste gevoel te pakken, ook tijdens de Olympische Spelen.

Daar was hij de leider van het team en degene die men nodig had ‘to make it happen’ in de laatste wedstrijden. Ik denk dat hij gearriveerd is. Hij zit in de juiste positie.” James heeft nog een aantal jaren voor de boeg en hem nu al zo hoog plaatsen, gaat toch wat te ver. Maar als de Zen Master zelf zijn eigen woorden gelooft, mogen we nog heel wat verwachten van ‘The King’.

zijn palmares heeft staan, liet aan het eind van het vorige seizoen namelijk zijn rug opereren. Een datum voor zijn terugkeer werd aanvankelijk niet vastgesteld maar dat hij een deel van het komende seizoen zou missen, was haast een zekerheid.

Maar nu blijkt dat het herstel vlotter verloopt dan verwacht.

Howard deed op training al vrijwel alles mee en mag nu ook, zij het beperkt, deelnemen aan wedstrijdjes van vijf tegen vijf (scrimmages). Hij zal zijn langverwachte debuut nog niet meteen maken maar is wel hoopvol dat hij minstens één wedstrijd zal gespeeld hebben voor de seizoensopener tegen de Dallas Mavericks op 30 oktober. Howard moet er de komende twee seizoenen alvast van profiteren want het lijkt erop dat Kobe Bryant ermee stopt in 2014. “Nog drie jaar erbij lijkt wel heel erg lang om op een ultiem hoog niveau te blijven qua training, voorbereiding en gezondheid,” aldus de 33­jarige superster aan de media.

Howard fit? White is bang

Na een jaar vol geruchten

kwam er deze zomer eindelijk een einde aan het drama rond supercenter Dwight Howard.

Hij verliet dan toch de Orlando Magic en dat voor de LA Lakers. Maar Howard kwam niet fit aan in Californië. De man die al vier Defensive Player of the Year Awards op

Hij mag dan pas door de

Houston Rockets als zestiende zijn geselecteerd, Royce White is misschien al meer in het nieuws geweest dan topselectie Anthony Davis. De reden is dat White sukkelt met een aantal mentale problemen. Zo heeft hij last van een algemene angststoornis, wat vaak genetisch bepaald is. Dit betekent dat hij zich constant zorgen maakt of zich angstig voelt voor bepaalde zaken. Als gevolg heeft hij vaak last van stress en durft hij een aantal dingen gewoon niet. •

Het leek allemaal zo mooi. Na bijna een

jaar vol ellende maakte Anthony anderhalf seizoen geleden dan eindelijk de overgang naar zijn geliefde New York Knicks. Op zoek naar een nieuwe uitdaging verliet hij Denver voor de spotlights in de Big Apple.

Maar wat de Knicks, de fans en ‘Melo allemaal ook voor moois in gedachten hadden, het bleek tot op heden een illusie.

Iedereen zat te wachten op een Carmelo Anthony die de Knicks voor het eerst sinds de jaren negentig weer naar het beloofde land van de Finals zou leiden. De realiteit was echter dat Anthony nog steeds dezelfde speler was als in Denver.

Individualistisch. En dat de veelbesproken samenwerking met Amar’e Stoudemire toch niet zo succesvol was als gehoopt, kwam ook niet echt als een verrassing.

De in de NBA door vele spelers

ingehuurde individuele coach David Thorpe liet de volgende analyse los op Anthony. “Hij is de beste echt scorende small forward ter wereld. Als je één play neemt, is hij de moeilijkste match­ up voor een verdediger. Hij kan ver van buiten de driepuntslijn schieten, heeft een pull­up jumper, een ijzer­ sterke dribbel­drive. Hij is super­ explosief als hij naar de basket gaat.

James is de betere allround speler, maar Anthony is de betere scorer.”

De essentie van deze analyse zit hem in het feit dat we het bij Anthony alleen hebben over scoren. En dat terwijl iedereen weet dat defense minstens zo belangrijk is op de weg naar het win­ nen van prijzen. James pakte ook al drie MVP­awards, stond drie keer in de finale en won één ring. Anthony staat, niet zo verwonderlijk, in al deze categorieën nog op nul.

Carmelo Anthony is het school­

voorbeeld van een speler die bij lange na zijn potentie niet heeft vervuld. En hij zit al negen seizoenen lang in de ontkenningsfase. Hij was tenslotte de speler die op highschool zelfs LeBron James versloeg. Hij was de speler die Syracuse Orange de NCAA­titel bezorgde. Hij was de

grote ster, de grote leider. Hij moest en zou het doen. Maar in de NBA werkt het net even anders dan op highschool en college. Waar de Cleveland Cavaliers na het vertrek van James een vrije val maakten richting de kelder van de NBA, zijn de Denver Nuggets ondanks de scheiding met Carmelo nog steeds een play­offcontender.

Waar James zowel aanvallend als

verdedigend een complete speler is, heeft Carmelo zich defensief nooit ontwikkeld – of nooit hoeven te ontwikkelen. Een eendimensionale speler. Een plus offensief, een minus defensief. Overall was hij de afgelopen jaren op zijn best een speler die ongeveer op nul uitkomt.

Typerend zijn de statistieken van zijn teams waarbij de spelers efficiënter worden en meer scoren met ‘Melo op de bank, dan met hem in het veld. Kijk maar naar Jeremy Lin afgelopen seizoen. Met Anthony geblesseerd op de bank speelden de Knicks het beste basketball van het seizoen. Anthony kwam terug en de resultaten verslechterden, en uiteindelijk moest coach Mike D’Antoni, en ook Lin, het veld ruimen.

‘Melo 2.0

Het vertrek van D’Antoni is echter essentieel in de ontwikkeling van dit Knicks­team. Of beter, de komst van de vervanger, Mike Woodson. Woodson, die het coachen onder andere leerde van Hall of Famer Larry Brown, was enkele jaren hoofdcoach bij de Hawks en leidde zijn teams elk jaar naar een beter resultaat, van dertien zeges in 2005 tot 53 zeges in 2010. Hij maakte van de Hawks een vaste play­offdeelnemer en dat moet hij nu in New York ook voor elkaar zien te krijgen.

Alleen zal hij daar geen jaren krijgen om aan een team te bouwen. Woodson heeft de verandering bij Anthony gezien en is een tevreden man. “Hij is in uitste­ kende conditie en klaar om te

Carmelo Anthony

maakte in 2003 onderdeel uit van één van de sterkste drafts in de NBA­geschiedenis.

Hij werd na LeBron James en Darko Milicic als derde gekozen. Nog voor Chris Bosh en Dwyane Wade. ‘Melo is echter de enige in de top vijf die nog zonder titel is (Milicic met de Pistons in 2004, Wade met de Heat in 2006 en een tweede met James en Bosh in 2011). Anthony speelde 646 duels, allen als starter, in het reguliere seizoen en kwam daarin tot gemiddeld 25 punten, 6 rebounds en 3 assists.

De forward is niet extreem effectief met een schotpercentage van 45,6 procent en 32,2 procent van achter de driepuntslijn. In acht van zijn negen seizoenen in de NBA strandde Anthony met zijn teams in de eerste ronde van de play­offs. Slechts eenmaal reikte hij verder dan de eerste ronde. Hij strandde in de play­offs in 2009 met de Nuggets in de finale van de Western Conference, waarin de latere kampioen Los Angeles Lakers met 4­2 een maatje te groot was.

Hij speelde in totaal 54 duels in het naseizoen, maar zijn teams wonnen slechts zestien wedstrijden. Gemiddeld scoort ‘Melo ook niet veel betere cijfers dan in het reguliere seizoen met 25 punten, 7,5 rebounds en 3 assists.

beginnen. Hij kan niet wachten, dat is mooi om te zien.”

Het probleem zit hem echter niet alleen in de mindset van Anthony. Met die mindset lijkt het wel goed te zitten. Hij is zich bewust van het feit dat als hij ooit iets wil winnen in de NBA, hij zijn speelstijl zal moeten aanpassen. Dit zal echter niet zonder vallen of opstaan gaan en een ander obstakel is het samenspel met Stoudemire. Toen Stoudemire afgelopen seizoen geblesseerd was, speelde Anthony uitstekend. De small forward­positie zorgt ervoor dat ‘Melo eigenlijk te ver weg van de basket komt. Aanvallend kan hij dat met zijn talent wel opvangen, maar verdedigend moet hij dan met te veel dingen rekening houden en dat kan, of wil, hij niet.

Met de afwezigheid van Stoudemire,

kwam Anthony dieper te staan. Op de 4­ positie komt hij dichter bij de basket, hoeft hij minder te bewegen en kan hij zijn lengte gebruiken om opponenten af te stoppen. Nu heeft Woodson deze zomer de hulp ingeroepen van Hakeem ‘The Dream’ Olajuwon om het samenspel tussen Anthony en Stoudemire te verbeteren, maar dit seizoen zal blijken of de twee gewoon tijd nodig hadden om elkaar te leren begrijpen, of dat ze gewoon echt niet samen kunnen spelen.

Optimisme

Het optimisme in New York ­en daarbuiten­ onder Knicks­fans lijkt voorbarig. De hosanna­stemming over een derde NBA­titel, of zelfs een plaats in de Finals, kan beter nog even de ijskast in.

Ja, Anthony heeft een ander jasje aangetrokken, en ja, de toegevoegde veteranen geven de Knicks extra, defensieve, ervaring, maar een verandering in gedrag of karakter gaat nooit zonder weerstand. Dat geldt voor het individu als ook voor het team. Na een leerzame zomer in Londen is Anthony,

naar eigen zeggen, in de beste conditie sinds ooit en een paar kilo lichter, maar vol vertrouwen.

ver brengen, zo bleek afgelopen seizoen bij de Miami Heat en LeBron James. Dat Anthony geen ‘dertig of veertig punten’ meer wil scoren en zijn teamgenoten meer “Ik moet gewoon vertrouwen hebben in wil betrekken bij het spel, is mooi maar de mijn teamgenoten. Deze zomer was een uitwerking op het veld moet nog blijken. eye­opener. Natuurlijk speel je dan met de Nog een seizoen uitgeschakeld worden in de beste spelers ter wereld, maar zo moet het eerste ronde van de play­offs zal voor een bij de Knicks ook. Dat maakt alles een hoop onrust zorgen in de Knicks­organisatie. stuk gemakkelijker.” Anthony heeft guard De vraag is echter of ‘Melo, Woodson en de Raymond Felton al de sleutels gegeven Knicks aan één seizoen genoeg hebben van de Knicks­aanval. “Het is zijn show. om de juiste afstelling te Hij verdeelt het spel, zodat iedereen op de vinden. Sterker nog, de beste posities staat. Dat is veel beter dan vraag is of die in New dat ik een play probeer te maken voor York met deze groep mezelf of een teamgenoot, dat ik alles doe. überhaupt kan Ik laat dat graag aan Raymond over.” worden gevonden. • ooie woorden van Anthony. Het klinkt overtuigend. Een nederige houding kan je

M

Sanering

NEW YORK – Als de bladeren buiten van de bomen vallen bloeit het honkbal op de televisie op.

De MLB Playoffs zorgen voor goede televisie. Maar toch erger ik me aan een aantal aspecten die de sport sloom maken. In deze snelle tijden stel ik een sanering voor.

Mijn suggesties om deze negentiende eeuwse sport te versnellen en geschikt voor de 21ste eeuw te maken:

• Breng het aantal innings terug van 9 tot 6. De wedstrijden duren te lang, de gedachte die tevens achter de hierop volgende veranderingen schuilgaat.

• Er mag per wedstrijd nog maar één keer van werper gewisseld worden.

• Vier wijd wordt drie wijd.

• Drie foutballen met twee slag telt als derde strike en dus uit.

• Per honkloper mag er nog maar één pickoff getracht worden.

• De outfieldhekken moeten in alle richtingen minstens 400 feet van de thuisplaat staan. Homeruns zijn alleen live leuk; op televisie al lang niet meer.

• Als het in de zesde (en laatste) inning gelijk staat begint elke ploeg de inning met een loper op tweede honk.

• Een successvolle knuckleball telt voor twee strikes. Dan wordt elke werper knuckleballer. Leuk.

• Slagmannen mogen zich niet meer bepantseren met knie­, enkel­ en elleboog­beschermers.

• Slagmannen moeten van hun slaghandschoentjes afblijven.

• Tussen pitches door mag men niet meer uit de batters box stappen.

• Tekens zijn verboden. Ook voor catchers. Spannend! (Telepathie wel toegestaan.)

• Eerste­ en derdehonk coaches ook d’ruit.

• Pitchers hebben vijf seconden om te gooien.

• Per wedstrijd mag de heuvel nog maar één keer bezocht worden, door een speler danwel coach.

• Batboys hoeven ook niet meer. Spelers kunnen hun eigen knuppels dragen en wegleggen. Scheidsrechters gaan hun eigen ballen halen – goede oefening.

• Er wordt pas van bal gewisseld als de oude kwijt is.

• De helmen en petten dienen schoon gehouden te worden. Spelers die na de wedstrijd echter met een maagdelijk uniform terug in de clubhouse verschijnen krijgen een boete.

• Broeken zijn strak en eindigen net onder de knieën. Daaronder draagt men stirrups.

• Spelers mogen slechts eens in de drie innings aan hun tok frunniken.

• Kauwgum, kauwtabak of zonnebloemzaadjes op straffe van dood.

• Per wedstrijd mag nog één keer gespuugd worden.

• Een gebroken knuppel dient gelijmd te worden. Zonde.

Ik kijk uit naar uw hatemail.

Philadelphia werd in 1682 gesticht door Zo werd in 1858 de Schuylkill Navy William Penn als hoofdstad voor zijn Pennsylvania Colony. Amper een eeuw later was het de meest invloedrijke stad van Noord­Amerika en speelde het een cruciale rol in de stichting van de Verenigde Staten. Hier tekenden op 4 juli 1776 de Founding Fathers de Declaration of Independence en elf jaar later, met de Britten eindelijk buiten de deur gewerkt, ook de vooruitstrevende Amerikaanse Grondwet.

Geschiedenis loopt als een rode draad door de stad. Niet alleen door het belang van Philadelphia als bakermat van de Verenigde Staten, maar ook als bakermat voor de georganiseerde sport en als icoon van het belang van hard werken en blijven dromen.

opgericht; een samenwerkingsverband van alle roeiclubs op de rivier de Schuylkill, die vanuit het westen vlak langs downtown Philadelphia stroomt en nabij Sports Complex in de Delaware River uitmondt. De Schuylkill Navy was de eerste georganiseerde sportcompetitie voor amateurs in Noord­Amerika en bracht vele internationale en Olympische successen voort.

Succes dat schuilgaat achter de naam­ gevers van Kelly Drive. Hier ligt Boat­ house Row, waar de roeiclubs van Philadelphia hun thuis hebben, pittoresk gelegen aan de rand van Fairmount Park.

Kelly Drive is genoemd naar John Kelly, zoon van Jack en broer van Grace. Vader Jack won Olympisch goud in 1920 en 1924 als roeier en zoon John was ooit kortstondig voorzitter, hij overleed kort na zijn aanstelling, van het Amerikaanse Olympisch Comité en ze zijn het enige

vader­zoon­duo in US Olympic Hall of Fame. Ze waren grote weldoeners voor de roeisport in de stad, voerden lokale politiek en werden lokale helden. Het lijkt onvoorstelbaar in onze tijd, maar roeien was in de jaren van Jack de sport voor gokkers en zijn faam stond gelijk aan die van tijdgenoot Babe Ruth.

En dochter Grace? Zij won een Oscar in 1954, trouwde met Rainier III van Monaco en was moeder van de huidige Monegaskische vorst Albert II, tot zij om het leven kwam toen de remmen van haar Rover P6 dienst weigerden in een Zuid­ Franse haarspeldbocht.

van de dag staan er nog uitgeputte toeris­ ten met twee vuisten in de lucht voor de ingang van het museum. Zij zijn niet gekomen voor Picasso, Van Gogh of Warhol, maar voor een standbeeld van het karakter dat de Philadelphia spirit meer dan wie dan ook belichaamt: Rocky Balboa.

Want

miljoenenstad Philadelphia is eraan gewend geraakt om te worden neergeslagen en weer op te krab­belen.

Gepasseerd ten faveure van New York City, toen nog * het kleine broertje, om na oathouse Row schittert in het bijzon­ de oprichting van de der door de ligging in de schaduw van het Verenigde Staten het schitterende Museum of Art, waar een financiële centrum te bekende bokser op de majestueuze trap­ worden en lamgeslagen pen zijn trainingen afwerkte. Ieder moment door de greep van de

B

maffia, die vanuit de Italian Market in South Philly met iedereen, desnoods ongewenst, zaken deed.

En ook nu, nu de stad tot de meest gewelddadige plekken van Amerika behoort en een bizarre balans probeert te vinden tussen de grandeur en rijkdom van downtown en de suburbs, en de armoede en wanhoop van alle wijken die daar tussen liggen. Een balans die vaak slechts gevonden wordt op een plek waar iedereen slechts één ding is: fan van Philadelphia.

Centraal gelegen op dit immense terrein is Citizens Bank Park. Het ballpark van de Philadelphia Phillies opende zijn deuren in 2004 en verving het Philadelphia Veterans Stadium, dat voor zowel de Phillies als de Eagles veertig jaar lang thuis was. De Phillies spelen al sinds mensenheugenis in Philly en zijn na hun oprichting in 1883 de langste continu in dezelfde stad en onder dezelfde naam opererende sportclub van Amerika.

Ooit hadden de National Leaguers van

de Phillies een American League­rivaal binnen de stadsgrenzen, maar twee clubs bleek te veel van het goede en na een * omzwerving via heartland Kansas eindig­ elegen aan de oever van de Delaware den de Philadelphia Athletics uiteindelijk River en op steenworp afstand van de als de Oakland A’s in Californië. Even internationale luchthaven vinden we de later dreigde voor de Phillies hetzelfde plek waar de big leagues op fenomenale wijze bij elkaar komen. Een parkeerplaats lot, want hun eigenaar Bob Carpenter die reikt tot voorbij de horizon en binnen wilde een nieuw stadion en overwoog dat in New Jersey te bouwen. één oogopslag drie moderne stadions waar menig andere club jaloers op zal Niets van dat alles, dacht de gemeente­ zijn. En ja, ze mogen dan wel drie lelijke namen uit de bankensector hebben, raad, en men begon de bouw van The Vet. De Eagles waren toen al meer dan een maar het zijn thuisbases van decennium de langdurig en toch tijdelijke formaat. huurder van het stadion van de University of Pennsylvania, omdat zij nog veel eerder dan Carpenter het vervallen Connie Mack Stadium aan de noordzijde van de stad niet meer aan konden zien.

G

Citizens Bank Park heeft de Philadelphia

Phillies in ieder geval geen windeieren gelegd. Niet dat de jaren in The Vet zo slecht waren, met een World Series­titel in 1980, NL pennants in ’83 en ’93 en de divisietitel back­to­back­to­back van ’76 tot ‘78, maar sinds de verhuizing naar ‘The Bank’ in 2004 gaat het wel bijzonder goed met de The Fightin’ Phils.

Oké, het seizoen 2012 was er na een abominabele start eentje om snel te vergeten, maar er komt een nieuwe miljardendeal aan met mediapartner Comcast, bezoekersaantallen zijn stabiel en na vijf achtereenvolgende NL East­ titels van 2007 tot 2011 kun je ook niet alles hebben. En dan is er nog die titel uit 2008, die na een kwart eeuw van angst voor de Curse of Billy Penn sportfans uit Philadelphia weer een heel stuk rustiger deed slapen.

dat er midden jaren ’80 downtown voor het eerst een kantoortoren was gebouwd die hoger was dan het beeld van de stichter en beschermer van de stad.

Naar mate de jaren vorderden nam het

geloof toe en toen het Comcast Center in 2007 de titel van hoogste gebouw in Philadelphia overnam, vertelden bouwvakkers dat zij een klein beeldje van William Penn hadden neergezet op de allerhoogste balk van het gebouw. And the rest is history.

Vóór 2008 waren de laatste winnaars van een grote titel de Philadelphia 76ers geweest. Die NBA­franchise werd ooit opgericht als de Syracuse Nationals, maar verhuisde in 1963 van New York naar Pennsylvania. De Sixers zijn dus niet genoemd naar hun oprichtingsjaar, maar naar het jaar 1776 en alle symboliek die daarmee te maken heeft.

asketbal is een enorm grote sport in Die winst in de 2008 World Series was B Philadelphia, want

*

pas de tweede titel in 126 jaar Phillies baseball, maar hij mocht er zijn en gaf hoop aan alle buren. Buren die langzaam­ aan waren gaan geloven in die vreemde vloek van William Penn, die gebaseerd zou zijn op het feit

maar liefst zes universiteiten in de stad hebben een Division 1­basketbal­ team en vrijwel

ieder jaar bereikt één of meer van die teams March Madness, het eindtoernooi van het NCAA­basketbalkampioenschap.

Loop je door Philly, dan zie je dus niet

alleen Sixers­jerseys met legendarische namen als Charles Barkley en Allen Iverson, maar ook de shirts van Villanova, Penn, St. Joseph’s, Drexler, La Salle en Temple. Die laatstgenoemde speelt sinds dit jaar ook eindelijk weer foot­ ball in de Big East en gebruikt Lincoln Financial Field als machtige speellocatie.

Het zit de Sixers echter niet mee.

Ondanks het feit dat ze twintig jaar in handen zijn geweest van de schatrijke Ed Snider (zie legendes) hebben ze in die periode alleen in 2001 echt meegedaan om de prijzen. Er gloort echter weer hoop voor de Sixers, nu zij, ondanks de recente verkoop aan een groep investeerders (waaronder rapper Will Smith), in de trade rond Orlando’s Dwight Howard onverwacht de all­star center Andrew Bynum wisten te strikken. Hopelijk is dat het begin van een nieuw era voor de ooit zo roemruchte franchise.

*

Roemrucht zijn ook de Flyers.

Back­to­back Stanley Cup­winnaars in 1974 en 1975 en daarmee de eerste kampioenen uit de NHL­ expansie van 1967. Na ’75 zijn ze in ’76, ’77, ’80, ’85, ’87, ’97 en 2010 wederom finalist geweest, maar keer op keer trokken ze aan het kortste eind. Toch zijn ze de afgelopen jaren wel smaakmakers in de NHL geweest. Fysiek spel, veel doelpunten en de organisatie van een geslaagde Winter Classic tegen aartsrivaal New York brachten aanhoudende waardering voor de vaak met argusogen bekeken Flyers.

NHL hockey kwam naar Philadelphia omdat Ed Snider, toen bestuurslid bij de Eagles, in Boston had gezien hoe populair de Bruins daar waren, zelfs toen ze laatste stonden. Snider’s adagium was vervolgens al vroeg het halen van fysiek sterke spelers. Dat zag hij als de toekomst van de sport en die

insteek is 45 jaar later nog altijd niet veranderd.

Waren het de Broad Street Bullies van weleer die de legendarische center Bobby Clarke beschermden en de league genadeloos aanpakten, nu zijn het mannen als Scott Hartnell en Wayne Simmonds die furore maken als de bad boys en beschermers van Claude Giroux, die tot de beste spelverdelers van dit moment wordt gerekend.

Over bad boys gesproken, *

daar hebben ze er in Phila­ delphia nog wel een paar van.

Michael Vick, om er maar eens één te noemen. Ooit quarterback voor de Atlanta Falcons, maar gepakt als leider van een illegaal circuit van hondengevechten en met twee jaar celstraf hard aangepakt. Veel mensen dachten dat zijn NFL­carrière erop zat, maar Vick vocht zich als een pitbull terug en voert tegenwoordig met verve de Philadelphia Eagles aan, die eveneens hun thuis hebben in het indrukwekkende Lincoln Financial Field.

Dit jaar zijn de Eagles een outsider voor de titel. Weinig competities zijn zo onvoorspelbaar als de NFL, maar toch, het is een sterk en divers team met grote namen als running back LeSean McCoy en defensive back Nnamdi Asomugha.

Afgelopen jaar verklaarde Vince Young, toen back­up QB bij de Eagles, hen zelfs tot ‘Dream Team’, maar de ploeg viel genadeloos door de mand en kwam niet eens in de buurt van de playoffs.

Het is een beetje een trend in

Philadelphia natuurlijk, maar ook de Eagles kennen geen recente en eigenlijk ook geen historische successen. Het verhaal hapert bij deelname in de Superbowls van de seizoenen 1980 en 2004. Eerst werd er met 27­10 verloren van de Oakland Raiders, daarna met 24­21 van de New England Patriots.

ALLEN IVERSON 1996 1st overall draft pick, speelde vanaf dat jaar een decennium voor de 76ers en werd later uitgeroepen door ESPN tot de op vier na beste point guard aller tijden. In 2001 was hij All­ Star Game MVP en leidde hij zijn Sixers naar de NBA Finals, die met 4­1 werden verloren van de Lakers.

CHARLES BARKLEY Vijfde pick overall in 1984, elf keer All­Star, 1991 All­ Star Game MVP en van 1984 tot 1992 een trotse Sixer.

Hij kwam een jaar na de laatste Sixers­titel aan in Philly en maakte de hoop op een volgende niet waar, maar The Round Mound of Rebound werd wel een superster en is nu een geliefd tv­analist. Dat spuugincident in 1991 is ‘m daarom wel vergeven.

BRIAN DAWKINS Lid van de NFL’s 2000s All­ Decade Team, negen keer Pro­Bowls. Dawkins kwam uit Florida, via Clemson University bij de Eagles terecht en domineerde als safety de NFC East. Op korte termijn zal zijn #20 door de Eagles geretired worden en zijn naam vereeuwigd op een banner.

REGGIE WHITE Het is veelzeggend dat geen enkel retired number bij de Eagles een quarterback is en dat vrijwel alle Eagles­ legendes defensieve bees­ ten waren. Beesten als Reggie White, die van 1985 tot 1992 Eagle was en door

zijn bijzondere combinatie van snoeiharde tackles en intense expressie van religie (hij was voorganger in een Evangelische kerk) de schitterende bijnaam Minister of Defense verdiende.

malige Spectrum in werd getakeld.

ED SNIDER Schatrijke Philadelphian die bij alle clubs al decennialang een vinger in de pap heeft. Hij is eigenaar van sportzender en mediabedrijf Comcast dat BOBBY CLARKE de televisierechten van de Zonder twijfel de Phillies heeft, eigenaar van beste speler ooit het Wells Fargo Center voor de waar de Sixers en Flyers Philadelphia spelen, en was bestuurslid Flyers. Eén van de bij de Eagles. Hij is tevens beste centers aller eigenaar van de Flyers zelf tijden in de en had tot afgelopen jaar ijshockeysport en ook de Sixers in zijn zijn hele loopbaan portefeuille. In 1986 kreeg van 1969 tot 1984 hij 610WIP in handen, een een Flyer. Later FM­frequentie die het was hij nog GM en eerste all­sports talk­ tegenwoordig is radiostation in de VS werd. hij vicevoorzitter van de club. 358 JIM BUNNING goals en 852 Werper van een no­no in assists in 1144 1958, een immaculate games, mede inning in 1959 voor de mogelijk gemaakt Tigers (9 pitches, 9 strikes, door ’t sloopwerk 3 outs) en een perfecto voor van zijn Broad de Phillies in 1964. Baseball Street Bullies.

Hall of Famer sinds 1996, van 1987 tot 1999 in het BERNIE PARENT Huis van Afgevaardigden Flyers­goalie van 1965 tot en van 1999 tot 2011 1971 en van 1973 tot 1979.

Republikeins Senator voor Hij won twee Stanley Cups Kentucky. en keepte zijn team naar nog twee finales. Zijn 47 COLE HAMELS overwinningen in reguliere Mr. Hollywood wierp en speeltijd (er was geen won Game 1 in de 2008 overtime of shootout World Series, was MVP van tijdens ’t reguliere seizoen die serie, is een van de in zijn jaren) tijdens het superstar pitchers in de kampioensjaar 1973­’74 is rotation van de Phillies. tot op heden een NHL­ Zijn nieuwe contract van record en zijn rugnummer $166 miljoen voor de 1 was in 1979 de komende zes jaar is ’t op eerste ban­ één na duurste contract ner die de ooit door een pitcher rafters getekend. van ’t toen­

Dat wil overigens niet zeggen dat er geen legendarische spelers voor de Eagles zijn uitgekomen of dat er een gebrek aan geschiedenis is, maar sinds de oprichting in 1930 geen enkele titel is voor zo’n grote club in zo’n grote stad wel heel erg mager. Wie weet wordt dit jaar alles anders.

*

Dat is misschien ook wel een mooie zin

om Philadelphia te typeren. Die strijd tussen arm en rijk, kunst en industrie, hard werken en toch ontspannen, euforie en wanhoop, intense pieken en langdurige dalen. Kleine jochies in South Philly lopen dagelijks langs Broad Street, wetende dat in de verte de stadions staan en dat de weg daarnaartoe misschien via de basketbalscholen en altijd via tomeloze inzet loopt.

Inzet die ook wordt getoond door de legendarisch fanschares van de teams uit deze stad. Niets is mooier dan voor hen spelen, niets moeilijker dan tegen hen.

Dat is bewonderenswaardig en sporadische incidenten hoeven niet te worden genegeerd, maar verdienen meer perspectief. Zouden jij en ik van zoveel heartbreak ook niet paranoia worden?

Philadelphia als

sportstad blijft een verhaal van diepe dalen en uitgebleven successen, maar wie weet wordt dit jaar alles anders. •

Bye

Debacle Strasburg

De Bears hadden een bye, en het geklaag

Afgelopen weekend vlogen de Nationals uit

Ik heb het op deze plaats al vaker verteld, maar ik vind 't prima, zo'n bye. Sterker nog: ik vind het heerlijk. Ik weet niet hoe andere fanatics het doen, maar ik sterf duizend doden als mijn favoriete ploeg aan 't ballen is. Ergernis, boosheid, onbegrip en geest­ drift vechten altijd weer om voorrang, en van genieten is maar hoogst zelden sprake.

Iemand die het daar niet mee eens is, is Nats GM Mike Rizzo.

Hij vond het zo lekker gaan tijdens het seizoen dat hij dacht: waar hebben we Stephen Strasburg in hemelsnaam nog voor nodig? Daarom besloten de Nats hun ace vervroegd op vakantie te laten gaan.

van mede­Bears­fans was de voorbije dagen niet van de lucht. Het zwarte gat leek bij menig meatball al toe te slaan, want een weekje geen Cutler & Co ­ hoe moesten ze dat in godsnaam overleven?

Nee, geef mij maar een bye. Heerlijk

relaxed de RedZone channel en 's avonds SNF op. En wat was dat weer genieten, afgelopen zondag.

Zo zag ik, zonder een spoortje van stress, hoe Russell Wilson Tom Brady even een poepie liet ruiken. Hoe RGIII middels twee rushing touchdowns op indrukwekkende wijze terugkwam van een hersenschudding.

Hoe Tim Tebow en de Jets hun tegenstander te kijk zetten middels een geinige fake punt.

Hoe de Bills voor een verrassing zorgden door in Arizona in OT te winnen. En hoe Michael Pick z'n bijnaam weer wat steviger in het vernis zette.

En dat allemaal zonder dat er zaken door de kamer vlogen en/of krachttermen. Zoonlief kwam liefst drie keer buurten of­ie de tv mocht, omdat ik kennelijk toch niet keek. Nee jong, ophoepelen. Ga 'n vuurtje stoken in de tuin.

En passent kwamen de Bears, zonder te

spelen en door de nederlaag van de Vikings, alleen aan kop van de NFC North.

Nee, geef mij elke week zo'n bye.

de play­offs na een spannende Game 5 tegen de Cardinals. Zonde natuurlijk, nadat de Nats bijna het hele seizoen boven aan de National League hadden gestaan. Je zou bijna zeggen: ze hadden beter verdiend.

Nu krijgen de Cardinals alle lof voor hun geweldige comeback in Game 5, nadat ze met 6­0 achter waren gekomen. Maar eigenlijk had het allemaal niet zo hoeven lopen. De Tigers wonnen hun Game 5 achter Verlander, de Yankees achter Sabathia en de Giants achter Cain. Stuk voor stuk aces. De Nationals moesten het met 'soft ace' Gio Gonzalez doen terwijl daar gewoon Strasburg had kunnen staan.

Een enorme fout, die iedereen in juni al aan zag komen. De Nationals hadden nog nooit boven .500 gespeeld en gooiden dat vorige week te grabbel door niet op volle kracht aan te treden. Nu kunnen we wel zeggen dat er voor de toekomst gekozen werd door Strasburg rust te gunnen. Toekomst mijn neus. 'Flags fly forever.' En de eeuwigheid duurt nog lang.

Een GM van een ander team maakte, anoniem, van zijn hart geen moordkuil in USA Today: “Ik hoop dat dàt team de komende 97 jaar de play­offs niet meer haalt. Wat een schande voor de sport.” Hij overdrijft natuurlijk, maar heeft wel een goed punt: de honkbalfans en zeker de Nationals­fans verdienden Strasburg in de play­offs te zien. Kapitaal op het veld, niet met een piña colada op het strand.