Sport Amerika The Magazine Nummer 20

HOOFDREDACTIE Neal Petersen EINDREDACTIE Geert Jan Darwinkel Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Bert Jan Brands Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Luc van Kemenade Paul Klomp Ingmar Meijer Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs Jeroen Veenstra Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane Jan Willem Zeldenrust COLUMNISTEN Jeroen Elshoff Matthijs Meeuwsen Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu Digital Publishing Scribus Desktop Publishing

SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012 ­ Alle rechten voorbehouden.

Drie nummers in drie weken. We waren zelf zo ambitieus om er vorige week een NFL­special tussen te gooien, maar gezien alle reacties was het dit meer dan waard. Deze week dus weer een gewone ‘Sport Amerika: The Magazine’.

Een lezer ons stuurde ons recent een e­mail waarin hij schreef dat hij dankzij ons volop wordt meegezogen in de Amerikaanse sportcultuur. Datzelfde gevoel had ik van de week toen ik op bezoek was bij Henk Norel, basketbalspeler van het Nederlands team en het Spaanse CAI Zaragoza. Norel trainde eerder deze zomer enkele weken mee met de Minnesota Timberwolves, het NBA­team dat hem in 2009 draftte en de eerste optie op hem heeft.

Henk, een nuchtere Mijdrechtenaar die

zijn zomers heerlijk anoniem doorbrengt in zijn vakantiehuisje in Vinkeveen, begon met het vertellen van verhalen over oud­teamgenoten die van gekheid niet wisten wat ze moesten doen met alle aandacht en dollars die ze kregen.

Ik heb een half uur vol verbazing zitten luisteren. De conclusie die wij samen trokken is dat de begeleiding van dat soort spelers vaak ontbreekt. Een speler die vanuit het niets ineens miljoenen gaat verdienen heeft een manager nodig die hem daarin begeleidt en helpt herinneren dat hij een enorm bevoorrecht leven leidt.

Helaas blijken de managers van deze tijd daar geen aandacht voor te hebben, of zou het dan toch?

In de NFL loopt er waarschijnlijk wel zo iemand rond bij

Maurice Jones­Drew. Deze NFL­speler tekende in 2009 een vierjarig contract ter waarde van 31 miljoen dollar. Meneer vond echter deze zomer dat hij een upgrade nodig had en besloot niet naar trainingcamp te gaan.

Totdat hij afgelopen zondag tot inkeer kwam. MJD besloot na goed overleg toch aan te sluiten bij de Jacksonville Jaguars.

Zou het door zijn manager komen?

Veel leesplezier,

Weekly RoundUp

De schlemiel van de AFC

Championship Game vorig jaar, Billy Cundiff, is nog voor het seizoen echt is begonnen op straat gezet door de Ravens en inmiddels alweer overgenomen door de Redskins ● Hard Knocks deed dankbaar verslag van de trade van Vontae Davis van de Dolphins naar de Colts ● Aaron Hernandez verlengde, in navolging van collega TE Rob Gronkowski, zijn contract met de Patriots ● De rentree van Terrell Owens in Seattle zit er alweer op: hij overleefde de gevreesde ‘cut’ niet ● Mike Wallace meldde zich plotseling alsnog in Pittsburgh en is, gelukkig voor de Steelers, snel weer inzetbaar als ‘deep threat’ ● Chris Cooley, ooit zeer gewaardeerd TE in Washington, werd niet nodig geacht om RGIII het leven makkelijker te maken en bedankt voor bewezen diensten door de Redskins ● De Rams en Jets organiseerden een trade die beide teams hopelijk weer wat minder slecht maakt: OT’s Wayne Hunter (naar St. Louis) en Jason Smith (naar NY) veranderden van adres ●

Invasie van rookie quarterbacks

Russell Wilson werd

RGIII: 20­31 (64.5%) completion, 193 yards, 2 TD’s, 0 INT’s, 103.3 QB rating.

Luck: 40­64 (62.5%) completion, 514 yards, 3 TD’s, 2 INT’s, 90.2 QB rating.

afgelopen week benoemd tot startende quarterback voor de Seattle Seahawks. Wilson Voorbij voordat begon het seizoen als derde keus achter aankoop Matt het begon...

Flynn en oud­starter Tarvaris Jackson maar was dusdanig indrukwekkend in het training camp en de wedstrijden van het preseason dat coach Pete Carroll niets anders kon dan Wilson selecteren. Zoals een bekende NFL­journalist al berichtte: Carroll had vooraf een open competitie afgekon­ digd voor de positie van star­ tende quarterback en beloofde de beste speler, ongeacht sta­ tus, op te stellen. Hij kon, gezien Wilson’s spel, simpel­ et seizoen staat op het weg niet voor zijn spelers­ punt van beginnen maar voor groep gaan staan en doen alsof een aantal belangrijke spelers Wilson dat niet was. is het al voorbij voordat het überhaupt begonnen is. Het ilson is daarmee de betreft hier de slachtoffers van vijfde rookie quarterback die de beruchte ‘season ending in de aanloop van het nieuwe injuries’. In de meeste geval­ seizoen ‘the nod’ krijgt voor len werden die blessures de meest invloedrijke opgelopen in de vier preseason positie op het veld. Ryan wedstrijden of tijdens het Tannehill, Brandon trainingskamp, maar er waren Weeden, Robert er ook die er in slaagden zich­ Griffin III en zelf al in het offseason buiten­ Andrew Luck spel te zetten, dikwijls door gingen Wilson reeds niet­footballgerelateerde voor. Van die eerste blessures. Een kort overzicht twee was dat niet per sé van de meest prominente verwacht (van Tannehill zeker gevallen: Terrell Suggs niet) maar van RGIII en Luck, (Ravens): achillespees, Jahvid als nummers 1 en 2 in de Best (Lions): zware hersen­ draft, natuurlijk wel. Dat deze schudding, Jason Peters heren ook een streepje voor (Eagles): achillespees, Mike hebben op hun collega rookies Patterson (Eagles): blijkt wel uit hun preseason hersenoperatie, David stats, die van een voor rookies DeCastro (Steelers): knie. • ongekend niveau zijn:

H

W

Wat er precies gebeurde met de

onaantastbare Green Bay Packers tijdens die beruchte Conference Game tegen de NY Giants is nog altijd een raadsel (zie kader). Alles wat we weten is dat het seizoen van de topfavoriet uit Green Bay plotseling eindigde op een moment dat niemand dat verwachtte. De 2011 Packers waren immers voorbestemd een tweede Super Bowl op rij te winnen en iedereen die daaraan twijfelde veranderde snel van gedachten tijdens een werkelijk subliem regulier seizoen dat Green Bay op de rand van perfectie bracht. Slechts een fluky 14­ 19 verlies tegen de Kansas City Chiefs gooide roet in het eten. De Packers wonnen hun wedstrijden desondanks met een indrukwekkend gemiddelde van 12 punten verschil en brachten de op twee na beste offense in de NFL op het veld.

Bovenal had Green Bay de beschikking over Aaron Rodgers, de beste quarterback in de NFL. Hoe kon Green Bay dan toch zo plotseling van het toneel verdwijnen en, belangrijker nog, wat zegt dat over de toekomst aan de vooravond van een nieuw seizoen waarin de verwachtingen in Wisconsin en wijde omstreken weer uitermate hooggespannen zijn?

Een antwoord op die eerste vraag is

verrassend snel gegeven. De Packers defense was vorig jaar namelijk de slechtste in football. Dat lijkt ongelooflijk maar is toch echt waar. Geen enkel ander team stond zoveel yards per wedstrijd (gemiddeld 411,6) toe als de Packers, zelfs de clowneske Indianapolis Colts van vorig jaar niet. Zo bezien was de overmacht waarmee Green Bay zijn wedstrijden uiteindelijk toch won nog specialer. Aaron Rodgers en zijn collega’s ‘on offense’ adopteerden eigenlijk het volgende mantra: ‘voor iedere touchdown die de tegenstander scoort, maken wij er zelf 3’. En zo werd de bijna onoverkomelijke zwakte van de 2011 Packers zeventien wedstrijden lang verborgen gehouden. Totdat de New York

Giants met Eli Manning langskwamen, de houtje­touwtje defense van de Packers herkenden voor wat die was en het hele zooitje genadeloos van het veld veegden.

Einde seizoen. Dag suprematie. Kom er maar in, general manager Ted Thompson.

Aanvallen

Thompson moet in de weken na het echec tegen de Giants regelmatig badend in het zweet zijn wakkergeschrokken, ook al past dat niet helemaal bij zijn persoonlijkheid (zie kader). Want de kans op een dynastie komt in de NFL meestal slechts één keer in een mensenleven voorbij. Dan grijp je die kans of verlies je hem voor goed uit het oog. En dat gevaar liep Thompson in Green Bay. Gelukkig voor hem was het overduidelijk hoe dat ontlopen kon worden: zorg ervoor dat de bal zoveel mogelijk in de handen van Rodgers ligt, versterk de offensive line zodat Rodgers tijd heeft om zijn precisiewerk te leveren en stabiliseer de defensie, en vooral de secondary, zodanig dat die niet teveel yards en punten prijsgeeft en zo snel als mogelijk weer van het veld verdwijnt zonder in de eigen end zone te eindigen. Leun vervolgens lekker achterover, geniet van het schouwspel en laat de buitenwereld jouw nieuwe routekaart naar de Super Bowl bewonderen.

Heeft Thompson zich aan die aanpak

gehouden? Laten we hem het voordeel van de twijfel geven, dat heeft de man immers wel verdiend, en voorlopig zeggen: redelijk. In de draft legde Thompson, zoals verwacht, zeer de nadruk op het versterken van de defense.

In de eerste ronde werd Nick Perry, outside linebacker van USC, gekozen voor de broodnodige pass rush ondersteuning aan Clay Matthews en in de tweede ronde werd eindelijk een poging gedaan het vertrek van defensive tackle Cullen Jenkins van vorig jaar op te vangen door

‘Ted built this house. He is responsible for everything that

goes on’. Was getekend Packers head coach Mike McCarthy.

Alsof er nog twijfel bestond over wie Green Bay terug aan de top heeft gebracht. Alsof we niet weten dat Thompson de beste draftende GM in de NFL is. Alsof Aaron Rodgers in Green Bay zou spelen zonder Ted Thompson. Van de 53 spelers die in 2011 de Super Bowl wonnen waren er 49 door Thompson zelf geselecteerd. Daarmee kwam de prijs der prijzen vrijwel volledig op zijn conto. Hij leverde z'n coaches, die hij uiteraard ook weer zelf had geselecteerd, het materieel en zij hoefden ‘slechts’ uit te voeren. Zelden kwam de genialiteit van een general manager beter tot zijn recht dan in de handen van Aaron Rodgers en op Lambeau Field.

Thompson trad zeven jaar geleden aan in de

nadagen van het Brett Favre­tijdperk en startte direct met een ‘rebuild’. Thompson deed dat vrijwel uitsluitend via de draft, met free agency als niet meer dan een secundair hulpmiddel. Vele general managers in de NFL gingen Thompson in die visie voor en velen faalden.

Thompson niet. Zijn superieure oog voor talent leverde de Packers onder andere Rodgers, Greg Jennings, Jer­ michael Finley, BJ Raji en Clay Matthews op en het fundament voor een kampioensteam. Het program­ ma voor player development dat Thompson ondertussen instal­ leerde in Green Bay behoort op zijn minst tot de beste in de NFL en het grote aantal late round picks en undrafted free agents dat via dat programma zijn weg vond naar het basisteam van de Packers vormt de stralende kroon op het werk van Ted Thompson.

DT/DE Jerel Worthy van Michigan State op te pikken. Ook de veelgeplaagde secondary kreeg een upgrade, met de komst van cornerback Casey Hayward van Vanderbilt.

Van de acht draftkeuzes werden er uiteindelijk zes gebruikt voor defensieve spelers. Via free agency contracteerden de Packers tenslotte verrassend center Jeff Saturday, voormalig Colts line anchor van Peyton Manning, als nieuwe generaal van Rodgers’ offensive line.

Defensief raadsel

Ondanks deze forse nadruk op versterkingen voor de defense blijven er nog altijd vraag­ tekens bestaan over de werkelijke kracht van de door de legendarische defensive coördi­ nator Dom Capers aangestuurde unit. Dat er door Thompson en Capers niet werd geïnvesteerd in ervaren spelers mag, op basis van de in Green Bay al sinds jaar en dag geldende filosofie van ‘bouwen via de draft’, nauwelijks een verrassing zijn, maar of dat in de huidige situatie ook verstandig was is zeer de vraag. Zeker omdat de draftees geen van allen beschouwd kunnen worden als ‘sure things’ en het waarschijnlijk al lastig genoeg hebben om een basisplek te veroveren.

Bovendien: het zijn rookies.

Niet bepaald het soort spelers waarvan je

een greep naar de Super Bowl wilt laten afhangen. Wat ook niet helpt is het vertrek, al dan niet noodgedwongen, van enkele zeer gewaardeerde, ervaren krachten op cruciale posities. Zo slaagden Chad Clifton (OT) en Charlie Peprah niet voor hun fysieke test en verloren de Packers in een eerder stadium al de uitstekende free safety Nick Collins vanwege een nekblessure die hoogstwaar­ schijnlijk een einde maakt aan de carrière van deze drievoudig Pro Bowler. De veelge­ plaagde secondary van Green Bay lijkt er daardoor allerminst sterker op geworden en steunt, paradoxaal genoeg, meer en meer op de onmisbare maar 35­jarige Charles Woodson.

En dan is er nog het vertrek van Joe

Philbin, voormalig offensive coördinato en resident genius, naar Miami, waarvan niemand durft te voorspellen wat de gevolgen zullen zijn. Feit is dat Philbin en Rodgers een soort natuur­

Vanaf minuut één lijkt er iets

niet pluis op Lambeau Field, die koude zondagmiddag in januari.

Niet de superieur geachte thuisploeg domineert, maar juist de bezoekers uit New York.

Wat de Packers al twee seizoenen lang karakteriseert, het vermogen om achteloos door iedere defensie te snijden, is die dag compleet afwezig bij de ploeg uit Green Bay.

Sterker nog, het lijkt alsof de

Giants dat vermogen hebben gestolen. Met de nodige moeite weten de Packers tot halverwege de eerste helft de Giants bij te houden maar het gaat allemaal niet ‘des Green Bay’s’. Als de Giants vlak voor rust kort na elkaar twee keer scoren via een field goal en de inmiddels legendarische ‘face mask catch’ van Hakeem Nicks bekruipt het publiek het angstaanjagende gevoel dat Green Bay deze achtervolging wel eens niet zou kunnen volhouden.

Dat gevoel wordt bevestigd in

het vierde kwart als Green Bay fumblet en Eli Manning vervolgens Mario Manningham vindt voor de beslissende touchdown. De Packers komen nog één keer terug maar het ontbreekt het team aan de overtuiging en Aaron Rodgers aan de genialiteit die tijdens het reguliere seizoen in overvloede aanwezig was. De Super Bowl die was voorbestemd aan de aanvalsmachine uit Green Bay gaat aan de Packers voorbij en er is bijna niemand die het geloven kan.

lijke twee­eenheid vormden en de Green Bay offense naar grote hoogten stuwden.

Of Philbin’s invloed inderdaad zo groot was als werd gedacht of dat Rodgers inmiddels ook zonder zijn geestelijk vader ‘gewoon’ kan domineren zal komend seizoen moeten blijken. De Packers offense zal het hoe dan ook voor het derde jaar op rij moeten doen met een dun bezette running back positie. Starter James Stark kon vorig jaar, in tegenstelling tot het seizoen ervoor, maar matig overtuigen en het aantrekken van de wisselvallige Cedric Benson in plaats van Ryan Grant biedt weinig zicht op verbetering.

Twijfel? Nope

Dat de Packers ondanks het voorgaande de playoffs halen, daar twijfelt eigenlijk niemand aan. In een tijd waarin de NFL steeds meer evolueert naar een passing league waarin de quarterback bijkans in zijn eentje bepalend is voor succes, beschikt Green Bay over het beste wapen

van allemaal: Aaron Rodgers.

Rodgers’ onwaarschijnlijke quarterback

rating van 122,5 over het afgelopen seizoen is een mijlpaal in de geschiedenis van de sport en zijn NFL record career rating van 104,1 een eerbetoon aan zijn buitengewone, unieke talent. Wie anders dan Rodgers is beter geschikt om de Green Bay Packers door het levensgevaarlijke mijnenveld van de NFC North te leiden, langs de angstaanjagend sterke Chicago Bears en de jonge, grillige maar sensationele Detroit Lions en hun superduo Stafford­Megatron? Wie anders dan Rodgers loodst Ted Thompson’s meesterwerk voorbij die schier eindeloze reeks van Super Bowl kandidaten in de NFC, langs de titelverdediger uit New York, het defensieve monster uit San Francisco of het ‘Dream Team’ uit Philadelphia? Wie anders dan Rodgers nagelt de laatste hoop van de AFC aan het kruis van de Super Bowl? Niemand.

Niemand anders dan Aaron Rodgers. •

Hehe, eindelijk.

Preseason zit er eindelijk op. Vooral Game 4 is natuurlijk altijd een bezoeking. Vond kennelijk ook Bears QB Jay Cutler, die niet in actie kwam, maar zo te zien met volle teugen genoot.

NFL足commissaris Roger Goodell staat er bij veel spelers, op z'n zachtst gezegd, niet echt goed op. Jonathan Vilma, DJ Williams en Jon Beason, die afgelopen maand een restaurant openden in Miami. onderstreepten dat nog maar 'ns.

New York opperblij: eindelijk 'n touchdown voor Mark Sanchez!

Grandioos succes, SportAmerika's NFL Preview van afgelopen week. Stephen Colbert en Khloe Kardashian spelden 't mag van voor naar achter op hun iPad!

Voormalig commissioner Paul Tagliabue diende

de National Football League zeventien jaar en na zijn vertrek stond daar plots Roger Goodell. De 32 eigenaren benoemden hem tot erfgenaam van Tagliabue en diens voorganger Pete Rozelle, onder wie de NFL uitgroeide tot de meest succesvolle competitie in de Verenigde Staten.

Goodell begon in 1982 als stagiair op de PR­ afdeling van de NFL en zijn benoeming tot commissioner was geen verrassing. Hij was de protégé van Tagliabue en sinds 2001 in functie als Chief Operating Officer. Na vijf stemrondes was het lot van de man die als COO al nauw betrokken was bij onderhandelingen over TV­contracten en het uitbreiden van de NFL bezegeld. Jerry Jones, eigenaar van de Dallas Cowboys, zei dat de beslissing voortkwam uit een verlangen naar continuïteit. If it aint broke, don’t fix it. De pers vroeg zich ondertussen af wat voor vlees ze met Goodell in de kuip hadden. Ze hoefden niet lang te wachten op een antwoord.

The shield

In Goodell’s eerste seizoen als com­ missioner misdroegen dusdanig veel spelers zich buiten de lijnen dat hij zich gedwongen voelde om een aantal nieuwe gedrags­ regels op te stellen. Volgens de cijfers van de San Diego Tribune explodeerden het aantal vergrijpen in de jaren na de eeuwwisseling. In 2006 piekte die trend en werden in totaal 79 NFL­spelers gearresteerd. Om het imago van de NFL te beschermen trad hij hard op tegen twee Bengals. Adam Pacman Jones en Chris Henry waren de eerste twee die ondervonden wat de commissioner precies bedoelde met de voorbeeldfunctie die de NFL volgens hem moest vervullen.

Henry moest acht wedstrijden toekijken en Jones moest zelfs het gehele seizoen aan zich voorbij laten gaan. The Commish was bloedserieus.

Sinds het samenvoegen van de

NFL en de AFL in 1970 tot 2006 werden er – afgezien van dopinggevallen ­ drie spelers geschorst voor gedrag buiten

de lijnen. Sinds het aantreden van Goodell in 2006 staat de teller al op dertien. Het nieuwe beleid lijkt vooralsnog zijn vruchten af te wer­ pen. Goodell wist waar hij de spelers kon raken; in hun portemonnee. Het salaris van spelers in de NFL bestaat grotendeels uit wedstrijdchecks en die willen ze niet mislopen. In 2007 werden er nog 73 spelers gearresteerd, in 2008 waren het er 72, in 2009 en 2011 “slechts” 62 en in 2010 waren het er 64. De neerwaartse trend is ingezet.

Naast de dertien schorsingen voor gedrag bui­

ten het veld waren er ook nog zeven spelers die het tijdens de doorgaans toch behoorlijk geweld­ dadige NFL wedstrijden te bont maakten.

Van de zeven geschorste spelers speel­ den er vorig jaar vier voor de Saints. Zij werden geschorst naar aanleiding van Bounty­ gate. De andere drie zijn Albert Haynesworth, Ndamu­ kong Suh en James Harrison.

Player safety

De NFL ligt steeds vaker onder vuur vanwege de gezondheidsproblemen waar huidige en voor­ malige spelers mee kampen. In de laatste jaren zijn vooral de gevol­ gen van hersen­ schuddingen een scherp punt van kritiek. De veilig­ heid van spelers is in de NFL moeilijk te garanderen, maar Goodell heeft middels het aanscherpen van enkele spelregels geprobeerd.

NFL­spelers worden alsmaar sneller

en sterker en de impact van hun tackles wordt groter. Daarom werden met name de tackles op nek­ en schou­ derhoogte zwaarder bestraft. Dat lijkt op het eerste oog een nobel voornemen, maar het bescher­ men van spelers is niet de enige motivatie die Goodell daarvoor heeft. Hij probeert zo ook te laten zien dat de NFL de gezondheid van zijn spelers serieus neemt en tegelijkertijd

zichzelf wil beschermen tegen rechtzaken. James Harrison is één van de meest vocale tegenstanders van Goodell’s nieuwe beleid. e NFL wereld reageerde geschokt toen De linebacker van de Pittsburgh Steelers ex­Bear Dave Duerson zichzelf in februari is volgens Goodell de grootste recidivis­ 2011 van het leven beroofde. Hij liet zijn ten in de NFL. In 2010 kwam hem dat op familie weten dat zijn hersenen 120.000 dollar aan boetes te staan, onderzocht moesten worden om de waarvan het grootste deel voor helmet­to­ schade die een carrière in de NFL op te helmet hits. Protecting the shield, heet nemen. Een jaar later besloot oud­ dat volgens Goodell. Harrison zelft denkt linebacker Junior Seau hetzelfde pad te er anders over. Na de zoveelste boete bewandelen. Duerson’s autopsie kookte hij over: “als hij in brand stond en bevestigde zijn vermoeden; het trauma ik hem uit kon plassen zou ik het niet dat hij in de NFL had opgelopen zorgde doen. Hij is een leugenaar en een dief.” ervoor dat zijn hersenen snel aftakelden.

D

Honderd oud spelers klaagden hun voormalige werkgever aan. De concurrentie voor een plekje in de NFL is moordend en een hersenschudding hield spelers minder snel langs de kant dan bijvoorbeeld een gescheurde kruisband.

De gevolgen van een harde hit op de helm zijn, op de lange termijn, echter veel schadelijker.

Wussification

Ook werden er nieuwe regels doorgevoerd om quarterbacks te beschermen. In 2009 werd het verboden om quarterbacks onder kniehoogte te tackelen. Het jaar daarvoor rolde Bernard Pollard in week zo tegen het scheenbeen van Tom Brady. De zware knieblessure die Brady daardoor opliep kostte hem de rest van het seizoen. Sinds 2010 wordt er strenger opgetreden tegen hits op “defenseless” receivers, tot ongenoegen van veel verdedigers in de NFL.

Judge, jury and executioner

De twee Steelers zijn niet de enigen die geen hoge pet van Goodell op hebben.

Zelfs Drew Brees heeft geen goed woord voor hem over. Volgens de quarterback van de New Orleans Saints vertrouwen de spelers in de NFL Goodell niet meer. “Ik heb het niet over DUI’s of een wapen meenemen naar een stripclub. Maar te vaak is het gesprek waarvoor spelers naar Goodell moeten komen een schijnproces.

De beslissing is dan al lang gemaakt.”

Brees verwoord daarmee het gevoel dat

onder veel spelers leeft. Goodell heeft teveel macht in handen. Hij kan naar willekeur schorsen en als een speler in beroep wil gaan dan moet dat in hetzelfde kantoortje als dat van de man die hem in de eerste plaats schorste. De uit­ spraken van de normaal zo rustige QB volgden naar aanleiding van de straffen die Goodell uitdeelde in verband met Bountygate. Goodell schorste vier verdedigers van de aMarr Woodley noemde de nieuwe Saints en coach Sean Payton, regels belachelijk. “Football wordt te soft zonder aan te tonen over zo. Verdedigers kunnen zichzelf niet meer welk bewijs de NFL nou zijn.” Zijn vaak beboete ploeggenoot daadwerkelijk beschikte.

L

De NFL is een constant veranderende wereld en Goodell heeft sinds 2006 zeker zijn stempel gedrukt. Enkele van de hoogte­ danwel dieptepunten.

•­ De Detackle tackleaan aande depads padsrondom rondomde de nek (de zogenaamde horse collar tackle) was al illegaal, maar dat geldt nu ook voor het grijpen van de de kraag van het shirt.

•­ Ook de cut block was al verboden, maar de straf voor het uitvoeren van zo’n lage tackle op een receiver is nu vijftien yards in plaats van vijf.

•­ Bij kickoffs is het niet toegestaan om een wedge van meer dan twee spelers te vormen; dat om de impact tussen de blockers en de het aftrappende team te verminderen. Penalty: 15 yards.

•­ Receivers, en later ook kickers en quarterbacks (in geval van een turnover) werden in 2009 al beschermd tegen hits op de nek en het hoofd, maar vanaf 2011 werd het helemaal verboden om deze spelers op welke hoogte dan ook te tacklen met de top van de helm.

•­ Verdedigers mogen geen duik inzetten als ze buiten bereik van de quarterback zijn als ze daardoor onder kniehoogte van de quarterback terecht komen.

Ook DeMaurice Smith voelt zich

keihard op in het conflict met de spelers en doet nu hetzelfde ten opzichte van de ongemakkelijk bij de macht die Goodell scheidsrechters. De starre houding van momenteel in handen heeft. De Goodell kan van grote invloed zijn op het vertegenwoordiger van de spelersvakbond verloop van de wedstrijden dit seizoen. De NFLPA vergelijkt de situatie in de NFL vervangers die hij heeft opgetrommeld met de politiek. “We zijn hier ook gegaan presteren niet (altijd) naar behoren en het van een absolute alleenheerser naar een leek erop dat de NFL wel in zou stemmen democratie. Dat voelt toch eerlijk.” met de eisen van de NFLRA, maar zondag Voormalig receiver Hines Ward had dit liepen de gesprekken toch spaak. probleem al aan zien komen. Zijn Steelers waren de enige ploeg die tegen het f de tweede lockout van Goodell’s aannemen van de nieuwe CAO stemden, carrière ook met een sisser afloopt valt vooral vanwege de disciplinaire macht die nog te bezien. Hij heeft in ieder geval Goodell in handen zou krijgen. indruk gemaakt sinds zijn benoeming tot commisioner. Positief of negatief? De Die CAO is een ander hoofdstuk in het meningen blijven verdeeld. • boek van Goodell. De leidsman stelde zich

O

Today London. Tomorrow the world!

Dankzij het groeiende succes van de NFL in de Verenigde Staten liet Goodell zijn oog vallen op mondiale expansie. Sinds 2007 wordt er elk jaar één NFL wedstrijd in Wembley Stadium in London gespeeld. De komende vier seizoenen zullen de Jacksonville Jaguars één van hun “thuiswedstrijden” in Engeland spelen. De International Series van de NFL is dusdanig succesvol gebleken dat Goodell overweegt om de mondiale aanwezigheid van de NFL verder uit te breiden.

“De volgende stap is een extra wedstrijd in Europa. En als dat aanslaat dan is een franchise daar niet onrealistisch.” Hij kreeg bijval van Robert Kraft, eigenaar van de New England Patriots. “Ik vind dat we een franchise in London moeten hebben en ik zal daar de komende jaren voor pushen,” aldus Kraft, die zelf in 2009 een wedstrijd in London speelde. Goodell denkt daar hetzelfde over, maar wil nog niet kwijt wanneer die uitbreiding zou moeten plaatsvinden. “Ik denk dat de logistiek in orde is. Nu is het een kwestie van bewijzen dat we een sterke basis hebben in Engeland. De fans zijn er, de sponsoren zijn er. Wij vertrouwen erop dat een franchise in Europa succesvol zou zijn.”

Het nieuwste deel in de succesvolle football­ gameserie van EA Sports moet het realisme van de National Football League nog dichter bij de gamer thuis brengen dan ooit te voren.

Zo zullen wedstrijden becommentarieerd worden door Phil Simms en Jim Nantz, die zelf ook in het spel zitten. Natuurlijk zijn ook alle rosters geupdate voor het 2012­seizoen, dus je kunt het debuut van Andrew Luck en de strijd tussen Mark Sanchez en Tim Tebow zelf meemaken.

Nieuw in Madden NFL 13 is Ultimate Team.

Dit is een digitaal kaartspel waarbij je in het spel pakjes kaarten kunt kopen. In die pakjes zitten spelers en met de spelerskaarten die je hebt kun je jouw team samenstellen. De pakjes kun je kopen met in het spel verdiende punten of met echt geld, als je geen geduld hebt om die punten te verzamelen. Ook benieuwd effectief Brady's passing wordt als hij met Ahmad Bradshaw ook een wapen op de grond heeft? Verzamel ze in Ultimate Team en kom er zelf achter!

Madden NFL 13 zet dit jaar meer dan ooit in op online, en met de nieuwe Connected Careers kun je nu zelfs hele carrières online beleven. Bij het starten van een carrière als speler of coach kies je nu of je offline of online tegen andere mensen wilt spelen.

Offline heb je de franchise mode die je al jaren kent van Madden, en online ligt er een carrière te wachten die uitdagender is dan alle andere digitale sportcarrières die je ooit hebt opgebouwd.

Het concept van Hard Knocks: Volg een team in de voorbereiding van het aankomende NFL seizoen en zorg dat alles op beeld staat. Een crew van 24 man schiet in vijf weken meer dan duizend uur aan film en in vijf afleveringen van vijftig minuten worden de kijkers verwend met de mooiste beelden. De ontgroeningen van de rookies, het huishouden van de sterspelers, de coachmeetings, de trainingen. Dat niet alleen de fans waardering hebben voor de serie blijkt uit het feit dat Hard Knocks al zeven Sports Emmy’s heeft mogen ontvangen.

vijf: ‘Coach, goed gedaan die Super Bowl winst, mag ik de ring zien’ en de andere vijf zeggen: ‘Ik houd van Hard Knocks.’

De impact en de aanwezigheid van Hard Knocks is tot op de dag van vandaag ongelooflijk.”

Wie durft het aan?

Die impact weerhoudt teams er ook van deel te nemen aan Hard Knocks.

Nadat de Dallas Cowboys in 2002 de hoofdrol in de serie kregen, duurde het tot 2007 voordat er een team het waagde om mee te doen aan Hard Knocks. Dat teams het De Baltimore Ravens hadden de eer om niet aandurven of niet willen deel­ 2001 als eerste NFL­team ooit Hard nemen aan Hard Knocks komt Knocks te hosten. Het voorgaande seizoen door de afspraak dat bijna niets was voor de Ravens door de overwinning gecensureerd wordt. van de Super Bowl succesvol en in Hard Knocks werd duidelijk dat niets anders e ruzies, de blessures, de dan het herhalen van de Super Bowl­ beoordelingen van spelers door winst een deceptie zou zijn. Met (huidige) coaches, alles is te zien voor ieder­ Hall of Famers Shannon Sharpe, Rod een en dat kan voor onrust in een Woodson, sure fire HoF’er Ray Lewis en team zorgen, terwijl een coaching­ HoF GM Ozzie Newsome kreeg de kijker staff tijdens trainingcamps een team een ervaren team dat het slagen van de in rust wil leiden, laten lijden, trainen zweep kende. De persoonlijkheden waren en evalueren. Het enige wat Hard zo groot en het concept was zo vernieu­ Knocks niet laat zien is dat wat de wend dat dit seizoen in menig top­3 staat tegenstander voordeel kan geven, dus van Hard Knocks. depth charts, special plays en teammeetings met een gamebespreking ien jaar na het eerste seizoen van Hard worden voor de kijker en de opponenten Knocks zei toenmalig Ravens headcoach verborgen gehouden.

Brian Billick: “Van de tien mensen die naar mij toekomen, geloof me, zeggen er

D

T

De Kansas City Chiefs durfde in 2007 te

afleiding wel te trotseren. Met de contract holdouts (het niet komen opdagen in de hoop op een beter contract) van ster runningback Larry Johnson en rookie receiver Dwayne Bowe kregen we voor het eerst, in Hard Knocks, te maken met contractbesprekingen.

De Dallas Cowboys mochten in 2008 voor de tweede keer de cameramensen begroe­ ten. Eigenaar Jerry Jones schuwt de media­ aandacht nooit en met receiverdiva Terrell Owens in de rangen hadden de seriemakers een mooi hoofdpersoon. Owens werd op het strand gefilmd, terwijl hij aan het hardlo­ pen was. Met zijn ontblote bovenlijf en een Baywatch slowmotion viel hem een training later hoongelach ten deel.

In 2009 streek NFL Films neer in Cincin­ nati om het training camp van de Bengals vast te leggen. Met Chad Ochocinco Johnson kreeg de kijker iedere week een getalenteerde ballenvangende clown op HBO te zien (zie kader).

De cameras mochten in 2010 24/7

blijven draaien in ‘the city that never sleeps.’ De New York Jets entertainde de kijker vanaf de eerste aflevering.

Headcoach Rex Ryan liet zijn donde­ rende stem veelvuldig over het veld gaan. De pittige uitspraken waren zo goed dat ze zelfs op T­shirts verschenen (zie kader). Quarterback Mark ‘the Sanchize’ Sanchez mocht in zijn tweede jaar laten zien dat hij gegroeid was en cornerback

Darrelle Revis liet zich niet zien op het veld, omdat hij een beter contract wilde en uiteindelijk kreeg.

Ook werd er niet zo goed ouderlijk advies gegeven door cornerback Antonio Cromartie (zie kader).

Met meer dan een miljoen kijkers

is de laatste aflevering van dit seizoen ook meteen de best bekeken Hard Knocks. Jets linebacker Bart Scott over het succes: “Iedereen zegt altijd dat reality­tv niet echt is, want er wordt teveel in gesneden en geplakt. Bij Hard Knocks gebeurt dat niet.”

2012 Dolphins

Dit seizoen kregen we een kijkje in de keuken van de Miami Dolphins.

De film crew vloog naar het zonnige Florida om mee te maken hoe rookie headcoach Joe Philbin en eerste ronde draft pick Ryan Tannehill het er vanaf brachten in Miami. Nadat de Jets en de Atlanta Falcons niet instemden om de show te willen hosten, kwam de keuze te liggen op de Dolphins.

De keuze om de drukte van Hard

Knocks op te zoeken werd vooral op de conto van eigenaar Stephen Ross bijgeschreven. De biljonair wil dat Sun Life Stadium weer vol komt te zitten, maar pakt dat aan met mediamomenten in plaats van het geld te inversteren in spelers en coaches. Co­owners als Jennifer Lopez en de gezusters Williams, zorgen misschien voor een leuke foto in de kranten van Miami, maar zij zorgen niet voor winst.

1. Miami Dolphins: Chad Ochocinco Johnson 2012 – In het meest recente seizoen wordt er voor het eerst een grote naam ontslagen. Chad Johnson vertelde een aflevering eerder dat hij opgepakt zou worden en die woorden werden de waarheid. Tijdens een pijnlijk gesprek met headcoach Joe Philbin werd hij bedankt voor zijn diensten. Deze aflevering is de tweede best bekeken aflevering met bijna een miljoen kijkers.

2. New York Jets: Rex Ryan 2010 – Tijdens zijn tweede seizoen als headcoach stond Rex Ryan vol in de schijnwerpers tijdens Hard Knocks. De Big Mouth coach nam geen blad voor de mond. F­bombs, “That’s just being a jackass” en zijn vaste afsluiting van meetings: “Now let’s go eat a goddamn snack!” werden goddank niet weggebleept.

3. Cincinnati Bengals Chad Ochocinco Johnson 2009 ­ Voor de tweede keer in deze lijst: Ochocinco. In 2009 was hij nog in zijn prime en op het veld ook vooral naast het veld aanwezig. De camerageile #85 kwam met pakkende uitspraken: “Kiss the baby”, het vol zelfvertrouwen uitdagen van de tegenstander, en het bekende: “Child Please!” als antwoord op een “f*** you”.

4. New York Jets Antonio Cromartie 2010 ­ Nadat hij net verteld heeft dat een speler een goede vader moet zijn als hij thuis komt, wordt hem gevraagd of hij de namen van zijn negen kinderen kan opnoemen, maar daar faalt hij jammerlijk in.

5. Dallas Cowboys Cheerleaders 2002 – Om de mannelijke fan nog meer te plezieren, kregen ook de cheerleaders van de ‘Boys aandacht. Het meest besproken punt: Choreograaf Judy Trammell meldt even aan de appetijtelijke cheerleaders dat ze echt moeten afvallen en dat er paar cheerleaders een dik gezicht hebben.

Nu het seizoen onderweg is, lijkt de

beslissing ook een keuze te zijn geweest van Joe Philbin. Om zich te profileren als headcoach durft hij het juist aan om de drukte op te zoeken en zijn plannen duidelijk te maken aan zijn spelers.

Philbin wil graag een eerlijke werkom­ geving en met de komst van Hard Knocks blijft niets verborgen.

Het team van de Dolphins kende maar één speler van naam en dat was Chad Johnson. Helaas verliet Johnson al na aflevering twee Hard Knocks toen hij ontslagen werd (zie kader), omdat hij niet in het profiel paste van het team en in zijn vrije weekend een nacht in de cel moest doorbrengen omdat hij zijn vrouw een kopstoot had gegeven.

Dat er geen echte sterren spelen bij de

Dolphins maakt dat er veel kijkers zijn die compassie hebben met het team uit Miami. Die compassie komt voort uit feit dat kijkers zich kunnen vereenzelvigen met de spelers. Zoals bijvoorbeeld met Les Brown, een rookie tight end, die na college besloot om accountant te worden, maar na vier jaar opgesloten te zitten in een kantoor toch weer het veld op wilde gaan. Na een succesvolle workout kreeg hij de kans bij de ‘Fins, maar na vier weken afgebeuld te zijn werd hij in aflevering vier bedankt voor zijn diensten en mocht hij zijn playbook inleveren en naar huis gaan.

De echte winnaars van de televisieserie zijn de footballfans die iedere week getrouw inschakelen om bloed, zweet en tranen van de atleten te zien. Nergens is de survival of the fittest zo duidelijk zichtbaar als bij Hard Knocks. Het zorgt er voor dat de kijker keer­op­keer terugkomt en aan de buis gekluisterd blijft. Dus mocht je nog niets hebben gezien van de show, probeer dan zoveel mogelijk terug te zien en let’s go eat a goddamn snack! •

Slapeloze nachten

Ergens vannacht zal ik een sms krijgen. Vermoedelijk zo rond half vijf in de

beginnende ochtend, als het al langzaam licht aan het worden is. Geen idee of ik al wakker ben, of er wakker van zal worden. De inhoud zal gaan over de openingswedstrijd van het NFL­seizoen. Vanaf dan zal ik, als ik goed wil slapen, mijn telefoon op ‘stil’ moeten zetten. Ik zie uit naar dat eerste bericht. Dan is het namelijk echt begonnen.

Een van mijn goede vrienden is helemaal verslaafd aan de NFL. Ik vraag mij wel eens af hoe hij het allemaal doet, zijn drukke leven combineren met zijn passie voor American football. Hij heeft een prachtig jong kindje, een leuke vriendin en een drukke, onregelmatige baan. Vaak moet hij speeches voorbereiden en dat doet hij dan midden in de nacht. Biertje erbij, teksten schrijven en leren, ESPN aan op tv. Het klinkt bijna ongeloofwaardig, Maar aan het einde van de nacht, als Nederland ontwaakt, weet mijn vriend tot in detail alle spelsituaties terug te halen en zal hij later foutloos zijn geleerde teksten oplepelen.

Ik trek het niet om alle wedstrijden te kijken, hoe graag ik het ook wil. Sterker nog, ik verlang er nu meer dan ooit naar. Zelden heb ik zo uitgekeken naar een NFL­seizoen. Voor mijn gevoel liggen er meer verhalen op de plank dan ooit. Ze lijken al geschreven, maar moeten alleen nog uitkomen.

Zo is er het verhaal van de legendarische quarterback, die gek genoeg een

broertje heeft die vaker de Super Bowl won. Na een jaar blessureleed vanwege een nekoperatie vertrok de legende van de Colts naar de Denver Broncos, om daar aan een nieuw avontuur te beginnen. Wat kan Peyton Manning na een seizoen stilstaan? De eerste duels van Denver, ik moet ze zien.

Of dan die man die weg ging bij Denver, vanwege de komst van Manning? Eén van de meest besproken sporters van Amerika, die hand in hand met God door het leven gaat. ‘Jij bent geen echte quarterback’, hoort hij al sinds zijn geboorte.

En wat zouden ze daarboven denken van de New York Jets, die in het verleden toch heel wat dingen hebben geroepen en gedaan waarbij de bijbel even werd vergeten. Tim Tebow, Mark Sanchez en de Jets liggen niet onder één vergroot­ glas, maar onder miljoenen. De wedstrijden van New York, ik moet ze zien.

22 jaar is hij pas en eigenlijk twijfelt niemand eraan: de toekomst is van hem.

Geboren in Japan, of all places, omdat zijn vader daar als militair was gestationeerd. Zijn spel is een genot om naar te kijken, atletisch bijna perfect.

Ooit liep Robert Griffin III dan ook de 110 meter horden in 13,55 seconden. En nu gaat hij als rookie quarterback de Washington Redskins terugbrengen naar de top. De wedstrijden van de The Burgundy and Gold. Ik moet ze zien.

Michael Vick, Eli Manning, Andrew Luck hebben ongetwijfeld allemaal snode plannen. Aaron Rodgers wil wraak, Tom Brady zijn Super Bowl. Ik moet ze zien.

Ik ga toch maar eens een biertje drinken met mijn goede vriend. Misschien kan hij dan eindelijk zijn geheim aan mij vertellen. Want een gewoon mens kan niet zonder slaap, al zou ik dat de komende maanden zo graag willen. Om begin februari in een lange voorjaarsslaap te vallen. Lang leve de NFL!

World Series 2003. Het is de vierde

wedstrijd tussen de Florida Marlins en de New York Yankees als Roger Clemens de heuvel betreedt. Fans van de Marlins toveren het Sun Life Stadium om in een lichtshow van cameraflitsen. Een eerbetoon aan The Rocket die bezig is aan zijn laatste seizoen (wisten zij veel dat Clemens op 50­jarige leeftijd nog in de Minors zou pitchen). Ivan Rodriguez opent de wedstrijd met een single. Next up is Miguel Cabrera. Het 20­jarige talent uit Venezuela was één jaar en 27 dagen oud toen Clemens zijn Major League debuut maakte.

Clemens is vastbesloten om de rookie te testen, zoals hij dat zo vaak heeft gedaan.

Zoef. Een 92 mph fastball, net onder de kin van Cabrera. De meeste rookies staan dan met knikkende knieën op de plaat, zo zit Cabrera echter niet in elkaar. Hij staart de grote Clemens aan met een blik van: waag het nog eens! Cabrera vecht zich terug en bij de zesde pitch is het raak. Hij geeft de bal een flinke mep het rechtsveld in. Een two­run homer.

Een beter visitekaartje bestaat niet op het hoogste podium tegen één van de beste werpers uit de geschiedenis. De Marlins winnen uiteindelijk de World Series na zes wedstrijden.

Marlins. Of ze Cabrera uit de wedstrijd willen halen, de volgende dag moet hij spelen in Miami.

Woodson vraagt of Cabrera nog één

keer mag slaan, hij is bijna weer aan de beurt. “Jongens, niets zeggen”, draagt Woodson zijn spelers op. Cabrera komt terecht in een dubbelspel en krijgt er flink van langs van Woodson. Hij kan naar de bank vertrekken. Cabrera gelooft zijn ogen niet. “Dit was het dan. Ik blijf voor een lange tijd in de Minors”, reageerde hij teleurgesteld. Uiteindelijk vertelt Woodson hem de echte reden. “Ik was geschokt. Ze hadden mij goed te pakken.”

In de nacht doet Cabrera geen oog dicht van de spanning. Zijn teamgenoten bij de Mudcats blijven lang plakken in het clubhuis, ze willen geen seconde missen van Cabrera’s debuut. Ze gaan helemaal uit hun dak als Cabrera tegen de Tampa Bay Devil Rays de wedstrijd in de 11e inning beslist met een walk­off homerun.

Miggy is de derde speler sinds 1900 die een walk­off homerun slaat in zijn Major League debuut. ‘Hij heeft de kwaliteiten om uit te groeien tot een Hall of Famer’, schrijft een journalist van ESPN.

Een intelligente slagman

Cabrera is een gevaarlijke en intelligente slagman. Een pure hitter. Het maakt voor Geintje, moet kunnen hem niet uit of het batting practice is of wedstrijd zeven van de World Series. Hij Cabrera speelde drie maanden daarvoor slaat ballen op de training in volgorde van nog gewoon in de Minors. Het is eind juni links naar rechts, allemaal over de hek­ tijdens een wedstrijd van de Carolina ken. Alex Avila, catcher van de Tigers, Mudcats (Class AA). Iedereen is ervan op weet daar alles van. “Ik weet nog een de hoogte. De bankspelers, de trainers en keer tijdens spring training. Ik sla wat de manager. Alleen Cabrera heeft nog ballen over het scorebord. Ik voelde me niet door dat hij opgeroepen gaat worden goed, zat in dezelfde groep als Cabrera en naar de Major League. Midden in de ik daagde hem uit. What have you got? wedstrijd gaat de telefoon. Manager Hij pakt een knuppel en slaat de bal Tracy Woodson neemt op. Het zijn de opposite field over het scorebord.”

Tegenstanders zijn net zo onder de indruk.

Neem nou Evan Longoria van de Tampa Bay Rays, die erom bekend staat dat hij collega’s goed bestudeert. Zijn favoriet?

Cabrera. “We speelden thuis een wedstrijd tegen de Tigers”, herinnert hij zich. “Hij komt voor de derde keer aan slag en heeft de hele dag nog geen curveball gezien. Jeff Niemann gooit hem de eerste curveball van de wedstrijd. Hij slaat de bal uit het park. A bomb.”

Later in de wedstrijd komt Longoria op het eerste honk en maakt hij een praatje met Cabrera. “Hoe kreeg je dat voor elkaar?

Hoezo dacht je aan een curveball?” Cabrera vertelde dat Niemann een jaar geleden precies hetzelfde had gedaan. “Ik zou echt niet weten wat een pitcher een jaar geleden tegen mij gooide. Fantastisch.”

Dat is Cabrera in een notendop: een

speler met een hoog baseball IQ. Daarom was het voor hem ook geen probleem om aan het begin van dit seizoen te verhuizen naar het derde honk om plaats te maken voor Prince Fielder. Cabrera past zich moeite­ loos aan. Hij is een populaire speler en niet alleen omdat hij gemiddeld per seizoen .318 slaat met 31 homeruns en 109 binnengesla­ gen punten. Tigers manager Jim Leyland: “Als hij het clubhuis binnenkomt, tovert hij iedereen een lach op het gezicht.”

Drankprobleem

De omschrijving van Cabrera als een populaire jongen met een lach op zijn gezicht is niet nieuw. Sinds zijn komst in Amerika (2000) is dat al het geval. Toch zijn er ook schaduwkanten. Cabrera is niet altijd de vrolijke jongen. Hij haalde afgelopen seizoen tijdens spring training het nieuws wanneer hij langs de kant van de weg wordt gearresteerd.

Volgens de politie nam hij een slok van

zijn scotch, liep hij de weg op en schreeuwde: shoot me, kill me! Het incident gebeurde nadat hij eerder op de avond niet gehol­ pen werd bij een restaurant omdat het na sluitingstijd was. Eén jaar voorwaardelijk en een taakstraf van 50 uur kreeg hij aan z’n broek. Zijn rijbewijs was hij zes maanden kwijt.

Mike Trout is de MVP van de

American League. Of toch Miguel Cabrera? Dat is geen lastige beslissing als het aan Rick van den Hurk ligt. “Wat Trout doet is heel knap, maar Cabrera doet dit al jaren.

Ik ga voor Cabrera.”

De 27­jarige Nederlandse werper is nu in dienst van de Pittsburgh Pirates, maar begon zijn loopbaan bij de Flo­ rida Marlins. Daar liep hij het feno­ meen uit Venezuela tegen het lijf. “De eerste ontmoeting was tijdens mijn eerste spring training in 2003. Ik had al snel door dat hij daar maar voor even zou zijn. Hij werd opgeroepen naar de Big Leagues en won hetzelfde jaar nog de World Series.”

Van den Hurk noemt Cabrera de

beste en gevaarlijkste slagman in de Majors. Dat heeft hij met zijn eigen ogen kunnen zien. “Zijn trainingen waren indrukwekkend. Hij werkte elke dag aan zijn swing en als hij be­ paalde ‘nu ga ik een homerun slaan’, dan deed hij dat. Of het nou naar rechts, links of het midden was.”

Het contact tussen de oud­ teamgenoten is goed. “We bellen elkaar niet, maar ik heb een paar keer tegen hem gespeeld en als we elkaar zien maken we altijd even een praatje.” Van den Hurk heeft veel aan Cabrera gehad in zijn eerst jaar op hoogste niveau (2007). “Als ik iets nodig had dan kon ik altijd bij hem terecht.”

De Nederlander kan zich dan ook

goed vinden in de omschrijving van Cabrera als een populaire jongen.

“De man houdt gewoon van het spelletje. Is altijd ontspannen en loose en volgt zijn instinct. Hij kan hier en daar een praatje maken, maar geloof me, als hij een­ maal in de box staat is hij ready to go.”

In 2009 stond er midden in de nacht politie op de stoep van zijn huis in een buitenwijk van Detroit. Zijn vrouw had gebeld. Cabrera was met wat mensen van de Chicago White Sox wezen stappen en raakte bij thuiskomst slaags met zijn vrouw. Hij had drie keer zoveel op als toegestaan is in de staat Michigan. Tigers GM Dave Dombrowski moest hem ophalen bij het politiebureau. Cabrera verscheen de volgende dag op de club met een paar krassen op zijn gezicht. Hij zei dat zijn hond dat had gedaan.

Het is geen publiek geheim dat Cabrera van een drankje houdt, maar het is niet duidelijk wanneer drinken een serieus probleem werd. Sinds afgelopen jaar zijn er geen incidenten meer geweest, dat betekent niet dat zijn alcoholproblemen voorbij zijn. “Hij doet het geweldig”, weet Dombrowski die Cabrera als 16­jarige naar de Marlins haalde. Al moet hij ook toegeven dat het een gevecht is zonder einde. “Het is een dagelijkse strijd.”

Cabrera heeft in een speciaal programma gezeten met de hulp van de MLB, de spelersvakbond en zijn zaakwaarnemer.

Hij heeft in oud­speler Raul Gonzalez een vriend die hem goed in de gaten houdt.

Teamgenoot Avila trekt ook veel met Cabrera op, beide heren trainen met elkaar tijdens de offseason. “Hij heeft nu de juiste mensen om zich heen verzameld.

Als je kijkt naar wat er vorig jaar is gebeurd, dan is hij een stuk volwassener geworden. Hij heeft de rol van leider van het team echt omarmd.”

Op het veld is er overigens niets te

merken van Cabrera’s problemen.

Baseball is zijn leven zei oud­teamgenoot Brandon Inge eens. “Het is zijn passie, hij is als een klein kind. Het liefst speelt hij elke dag een wedstrijd.” Hij lijkt daarin veel op Manny Ramirez die ook niets liever deed dan het slaan van een bal.

Buiten baseball voelde hij zich maar eenzaam.

Vrienden van Cabrera omschrijven hem dan ook als een happy­go­lucky kid die het spelletje speelt met plezier. “Ik moet er wel van genieten”, zegt Cabrera. “Doe ik dat niet, dan kan ik net zo goed stoppen.

Het is een mooi iets, baseball.” Geen woord aan gelogen. •

Weekly RoundUp

De A's hebben echter goed zicht op een plek in oktober. Niet alleen leiden ze (stand 1 september) in de Wild Card stand, ook hebben ze nog 'maar' vier duels achterstand op de Rangers en staan ze derde in de American League.

Met nog dertig wedstrijden

te gaan zijn de Houston Astros slechts acht verlies­ beurten verwijderd van de honderd • Ondanks het aantrekken van Adrian Gonzalez en Josh Beckett hebben de Dodgers terrein verloren op de Giants, die nu vierenhalve wedstrijd voorsprong hebben • De Phillies hebben aange­ geven dat Cliff Lee niet beschikbaar is in het offseason, ondanks dat de Phils nu pas op de plaats moeten maken • Atlanta Braves derde honkman Chipper Jones kreeg bij zijn 20­jarige jubileum een surfplank cadeau van de San Diego Padres • Twee weken geleden was in dit magazine te lezen hoe goed de Reds het dit jaar doen. Nu leiden ze baseball met 81 zeges.

Nederlandse callups

Elk seizoen kunnen teams op

Ook de Baltimore Orioles De 19­jarige Profar gold als

het grootste talent in de Minor Leagues. De korte stop sloeg dit jaar in Double­A veertien homeruns en had zestien steals met een slaggemiddelde van .281. Hij zal vooral als pinch­ runner en pinch­hitter in actie komen. 'Didi' Gregorius (22) heeft al wat meer ervaring in de Minors. Dit seizoen had hij een slaggemiddelde van .265 met zeven homeruns, verdeeld over Double­A en Triple­A. De korte stop zal vooral als bankzitter gaan dienen in Cincinnati.

hebben nog steeds playoff­ kansen. De O's staan slechts twee duels achter op de Yan­ kees en kunnen voor het eerst sinds veertien jaar dromen van postseason baseball.

Cy Young­race nadert climax

Het kan nog wel eens een

spannende finish worden in de American League Cy Young Award­race. Felix Hernandez van de Seattle Mariners en Justin Verlander van de Detroit Tigers zijn in een nek­aan­nek race verwikkeld om de prijs.

De winnaars van de laatste

twee Cy Young Awards hebben al bijna tweehonderd innings 1 september hun actieve roster geworpen met uitbreiden van 25 naar 40 een verdiende ok Rick van den Hurk kan spelers tijdens 'september call­ puntengemid nog naar de Majors komen dit ups'. Onder meer de Neder­ delde van jaar.

Zijn Triple­A team, landers Jurickson Profar en 2.43 (Felix) Mariekson Gregorius kregen de Indianapolis Indians, is echter en 2.80 call van de Rangers en Reds om doorgestoten tot de play­offs en (Verlander). dus laten de Pittsburgh Pirates Met nog een de hoofdmacht te versterken. hem nog even zitten. maand te September is een ideale tijd gaan kan er A's volop in voor jonge spelers als Profar en veel playoffrace Gregorius om zich te bewijzen gebeuren, op MLB­niveau. Het nadeel maar de twee ie had dat gedacht? De voor de twee spelers is dat hun laten zien dat Oakland Athletics hadden teams meedoen voor de play­ ze duidelijk offs en dus niet zoveel speeltijd (zoals altijd) een rustig offsea­ een slag beter son waarin ze alleen de Cubaan­ zullen krijgen als talenten bij zijn dan de se verre velder Yoenis Céspedes rest. • ploegen die al uit de race zijn. als grote naam binnenhaalden.

O

W

De lieftallige doktersassistente ver­

schijnt aan het bed, neemt de bedle­ gerige onder de loep en vraagt: “Gaat het weer ’n beetje?” Ontwakend in de verkoeverkamer schrikt de patiënt wakker, checkt vervolgens het infuus, pakt beverig de medicatie aan van de zuster en knikt uiteindelijk bevestigend.

Het ingrijpen van chirurg Ben Cherington is nog wel voelbaar. De wond is immers kakelvers. Maar het mes moest er snel in. Dat was onvermijdelijk nadat einde­ lijk de diagnose was vastgesteld: de Bos­ tonians van 2012 zijn niet goed genoeg.

Volgens de wetten van de dollar­ dollarbill is het een schande dat het team niet meedoet om de prijzen. De ploeg werkt met een budget waar ze bij Real Madrid nog van zullen water­ tanden. Titels zijn niet te koop. Dat blijft een hardnekkig misverstand in de sport. Kampioenschappen moet je verdienen. Die komen tot stand door hard te werken. Individueel maar vooral als team.

gang is gekomen, werd in alle toon­ aarden ontkend dat er iets aan de hand was. Spelers, manager en de mannen in driedelig grijs; alle betrokkenen verkondigden ze keer op keer dat het allemaal wel goed zou komen.

Kwaliteit: check. Geloof in eigen kunnen: dubbelcheck. Nog zoveel wedstrijden te gaan: check.

Vertrouwen bleek een verkeerd medicijn. Ibuprofen werkt tegen hoofdpijn, het doet alleen niks tegen hartproblemen. Daar zit het probleem.

In de kern zit het niet goed. Het team is geen eenheid. Teveel ego’s die blijkbaar de focus niet volledig op hun werk hebben. De ontkenningsfase duurde een eeuwigheid maar aan het jezelf voor de gek houden kleeft nou eenmaal een houdbaarheidsdatum.

Dat er stront aan de Boston­knikker

was, was allang duidelijk. Vorig jaar september was geen ernstig incident, het probleem blijkt chronisch. Ook nu er een frisse wind waait met de komst van Cherington en manager Bobby inds de mega­inzinking van Valentine zijn dezelfde symptomen september 2011 keerde de sportieve continu zichtbaar. Als de prestaties druk op de borst toe. Zoals dat gaat met teleurstellend zijn, dan heeft dat een koppige patiënten: die ontkennen lang negatief effect op een groep waar de dat ze een serieus probleem hebben. verwachtingen hooggespannen zijn.

Dat wordt weggewuifd. Niets aan de hand. Alles gaat goed. Zo ook in Halverwege dit seizoen was ‘het’ Beantown. Hoewel de rood­witte probleem aan het licht gekomen: Kevin brigade vanaf de allereerste pitch in Youkilis moest vertrekken. ‘Youk’ en april kwakkelt en eigenlijk nooit op

S

Normaliter is het bye­bye trai­

ner/manager als het team niet naar verwachting presteert. In Boston besloten ze de ‘halve’ selectie elders onder te brengen; zelfs nadat spelers kenbaar had­ den gemaakt niet tevreden te zijn met Bobby Valentine. Vrijwel direct na het uitlekken van dit nieuws volgde een communique van de eigenaren dat ze geenszins van plan waren de manager de laan uit te sturen. Hij kon rekenen op hun vertrouwen. In de sport­ wereld leest dit eerder als een mo­ tie van wantrouwen. In de wandel­ gangen klonk de naam van zijn opvolger al: ene Jason Varitek.

Maar voorlopig lijkt Bobby V.

toch echt verzekerd van zijn baan.

Op de vraag of hij volgend jaar nog werkzaam is in Boston zei hij kort en krachtig “JA!”. Waarom?

Hij heeft een contract tot en met 2013, waarin hij verder kan gaan met het smeden van een sterk geheel, zoals hij dat in de jaren ’90 deed bij de New York Mets. Zelf vindt hij niet dat het teleurstel­ lende 2012 aan zijn inzet ligt.

“Ik heb heel veel werk verzet.

Ik zou niet weten wat ik meer had kunnen doen”, aldus de 62­ jarige. “Ik heb hier echt alles gegeven. Meer kan ik niet van mezelf vragen. Ik zou er alles aan doen om de cijfers te veranderen, zelfs m’n ziel verkopen.”

Bobby V. zouden gebrouilleerd zijn.

Slechte onderlinge verhouding.

Daarnaast beweerden bronnen dat de derde honkman de rotte appel was binnen de selectie.

Terwijl de doorverwijzing naar de

Chicago White Sox Youkilis heeft doen opleven, kwakkelde de rode variant uit Boston gewoon verder. De blessureregen bleef gelijke tred houden met het zomerweer in Nederland. Wie alle dagen bij elkaar optelt van alle spelers tezamen die deze jaargang in de lappenmand hebben gezeten, schijnt op meer dan drie jaar blessureleed uit te komen. Niet bepaald goed voor de continuïteit van een team.

Dat laat onverlet dat de pitching, en dan met name Jon Lester en Josh Beckett, vrolijk verder ijlde op de heuvel. Presteerden zij eens, dan kreeg de slagploeg weer eens de bibbers. En anders dook het 2012­virus wel op: het weggeven van een voorsprong in de slotinning(s).

Dat het eveneens buiten het veld rommelde, kwam medio augustus aan het licht. Een aantal spelers deed op 26 juli z’n beklag bij Cherington over Valentine. Een opstand dreigde, want de manager functioneerde niet naar behoren. De boodschap was tot de GM gekomen in een SMS die verstuurd zou zijn van de telefoon van Adrian Gonzalez.

Nadat Yahoo! Sports de coup

wereldkundig had gemaakt, brak de pleuris uit. De media roken bloed. In allerijl probeerden de Red Sox de schade zoveel mogelijk te beperken.

Acties en uitspraken werden ontkracht of ontkend; gepoogd werd de gelederen gesloten te houden en elkaar zo goed mogelijk te dekken. Kansloze reddingsactie.

In eerste instantie leek pitching­coach Bob McClure geslachtofferd te worden.

Hij kreeg dinsdag 21 augustus te horen: “Senk joe voor bewezen diensten. Jij bent de zwakste schakel. Tot ziens.” Dat hij niet de gebruikelijke zondebok was, kwam vier dagen later uit toen Cherington beduidend bekender overtollig vet wegsneed.

Zonder te verblikken of te verblozen

konden Gonzalez, Beckett, Carl Crawford en Nick Punto vertrekken naar de Los Angeles Dodgers. Op het eerste oog een vreemde deal, want qua potentie laat je nogal wat de deur uitgaan. Al moet gezegd dat de prestaties van de heren, op utility­ speler Punto na, tegenvallend waren.

Beckett is allang niet meer die onaan­ tastbare ace van 2007. Hij is geen schim van die werper. Als hij in het nieuws kwam, was dat alleen nog negatief.

Dat varieerde van

“Ik denk dat we erkend hebben

dat we nu niet op het niveau zitten waarop we graag willen acteren. Dat is al zo sinds september vorig jaar.

Wij hadden het gevoel dat we meer moesten doen dan cosmetische veranderingen om het gewenste niveau van het team te bereiken.

Dus hebben we alvast gekeken naar komend offseason. Deze deal met de Dodgers bood ons de mogelijkheid te gaan bouwen aan een nieuw team; een ploeg waar de fans recht op hebben. We hebben durf getoond om op deze manier het roster te hervormen. Het was lastig om deze vier spelers te traden. Maar we verheugen ons op het talent dat hierheen komt en op de mogelijkheid een nieuw fantastisch Red Sox­team neer te zetten.”

“We hebben hier nog steeds een

hele talentvolle kern spelers die nog altijd onderdeel is van een groots team. Wij gaan er alles aan doen om ook in 2013 een zo goed mogelijk team het veld in te sturen. Daar­ voor gaan we zeker ook buiten de eigen organisatie kijken.”

“De cultuur in het clubhuis

verbetert als we wedstrijden gaan winnen. Deze deal is niet bedoeld om een cultureel probleem op te lossen. Het draait om kansen; kansen om het team een stap verder te brengen. Met de cultuur komt en zit het wel snor, zeker als we gewoon weer gaan doen wat ons een goed gevoel geeft, namelijk het winnen van wedstrijden.”

bier drinken in het clubhuis tot aan golfen op een vrije dag terwijl je net een start hebt laten lopen. Met het uitblijven van prestaties bleef het stigma lastpak aan hem vastzitten. Wegwezen dus, vond het management.

Cherington zat met de erfenis van de

geblazen. Jonge spelers krijgen (meer) speeltijd. Kunnen vast wennen aan het MLB­niveau. Aankopen zijn pas dit off­ season te verwachten, zo heeft Cherington al laten weten. Josh Hamilton en Zack Greinke zijn enkele namen die de ronde doen.

vette contracten van Theo ‘Sinterklaas’ Epstein in z’n maag, zoals die dollarmo­ lenstenen van Crawford en Gonzo. De van de Tampa Bay Rays overgekomen outfielder Crawford viel mede door vele lichamelijke kwetsuren in net geen twee jaar meer tegen dan Van Persie op het EK.

In bijna twee seizoenen deed Gonzalez het qua slaggemiddelde en hits helemaal niet onaardig. Alleen verwachtte de technische staf meer. Sowieso meer leiderschap. Tel dat op bij het giga­salaris tot 2017, vermoedelijk ook z’n rol in de Valentine­ kwestie en z’n exit is vanuit de Red Sox­ organisatie eveneens verklaard.

Deze operatie heeft Cherington 262,5 miljoen opgeleverd. Tevens hoopt hij op meer rust in de selectie. Met de komst van James Loney en Dodger­talenten Allen Webster, Ivan de Jesus, Jerry Sands en In 2013, als het nieuwe seizoen begint, Rubby de la Rosa is het team begonnen aan de kuur, die het herstel moet inluiden. moet de revalidatie gepiept zijn. Vast en zeker heeft het roster dan een flinke inds 25 augustus is het klip en klaar dat kwaliteitsinjectie gehad; in de vorm van veel prospects, toppers in spé en sterren de handdoek is gegooid. September kan niet de maand worden waarin de Red Sox zonder monstercontract. Voorlopig zullen ze in Fenway nog regelmatig een check­up op pijnlijke wijze de playoffs mislopen. krijgen. • Nee, ditmaal is het ervoor al uitzieken

S

Marco Pappa, wie is dat? Tik ‘m

even in op Google en je ziet de meest fantastische filmpjes voorbij komen.

Pegels op goal, dribbels langs de zijlijn en af en toe een bijzonder aardig doelpunt. Zo is zijn doelpunt in 2010 genomineerd voor Goal of the Year.

Wie de Major League Soccer volgt zal kunnen beamen dat er ‘voetbal in die jongen zit’.

Misschien wel meer dan dat. Deze jongeman met de opmerkelijke achternaam wordt namelijk al jaren gezien als een groot voetbaltalent. In zijn geboorteland Guatemala zagen ze dat al snel. Op achttienjarige leef­tijd maakte de middenvelder zijn debuut.

Hij speelde de eerste minuten voor Municipal tegen Deportivo Petapa.

Zijn eerste doelpunt maakte hij op

UNCAF, een clubtoernooi van Centraal­Amerika. Op 16 augustus 2007 was Real Madriz de tegenstander en stond al met 5­0 achter. Hoewel het slechts voor de statistieken van belang leek, had het zesde doel­ punt van de wedstrijd toch nog wat meer waarde. De transfer­ markt was geopend en Chicago Fire toonde interesse. Pappa reisde op huurbasis zijn American Dream achterna.

Zelfverzekerd

De verhuurperiode is een redelijk succes. Hij komt tot veel wedstrijden in zijn eerste anderhalf jaar. De 36 duels waarin hij meevoetbalt leveren hem lof op. Een technische speler, met spelinzicht en een bijzonder goed schot. Veel scoort hij niet (vijf keer), maar als hij het doet is het mooi. Uit corners, vrije trappen en schoten van dertig meter; Pappa doet het.

Het is genoeg om de club uit

Chicago te overtuigen, want hij wordt definitief overgenomen van Municipal. Intussen ook als international voor Guatamala actief blijkt hij de hooggespannen verwachtingen te kunnen inlossen.

Michael Bradley (SC Heerenveen) Bradley speelde een volledig seizoen bij de MetroStars toen hij werd ontdekt door de scouts van Heerenveen. Net volwassen met zijn achttien jaar verhuist Bradley naar het voetballand Nederland. In zijn eerste jaar komt hij tot een invalbeurt, maar een jaar later komt hij al tot 21 duels in de hoofdmacht. Het seizoen 2007/2008 is het meest succesvolle voor de Amerikaanse middenvelder. Hij scoort aan de lopende band en hij eindigt op 15 goals in de 33 Eredivisie­duels. Via stations in Duitsland en Engeland speelt de zoon van trainer Bob Bradley in Italië, dit seizoen bij AS Roma.

Jozy Altidore (AZ) 22 jaar is Altidore pas. Toch heeft hij al een be­ hoorlijk cosmopolitisch bestaan opgebouwd.

Op jonge leeftijd kwam hij tussen 2006 en 2008 tot vijftien goals in 37 duels voor New York. Bij zijn clubs in het buitenland kon hij niet waarmaken. AZ nam de gok en die pakte verrassend goed uit. Aanpassen vergde nog wat moeite, maar toch kwam hij vorig seizoen al tot vijftien goals. Dit seizoen startte hij opnieuw sterk.

Earnest Stewart (VVV, Willem II, NAC, VVV) Stewart werd geboren onderweg van Neder­ land naar Amerika. Het maakte hem een Amerikaan die zijn carrière begon in Nederland. Via VVV, Willem II en NAC speelde hij in de MLS voor DC United. Hij keerde terug bij zijn jeugdliefde VVV. In Nederland scoorde de aanvaller liefst 115 keer.

Peter Vermes (Volendam) Peter Vermes kwam in 1990 naar Nederland.

Hij kwam de gelederen van Volendam ver­ sterken. Welke positie hem nou het beste lag?

Hij scoorde ooit twee keer, dus hij kon voorin spelen, maar achterin was ook prima. Het bleef bij één seizoen Eredivisie, waarin hij prompt vijf keer doel trof. Toch was het geen misselijke voetballer, want hij kwam tot 67 interlands (11 goals).

Zijn spelinzicht wordt gewaardeerd want Vermes is in de MLS al jaren een bekende trainer. Nu traint hij Sporting Kansas City.

Pappa scoort in de eerste vijf wed­ strijden vier keer en hij toont zich één van de betere middenvelders in de MLS. Zijn seizoenstotaal blijft steken op zeven goals, waarmee hij zich tot topscorer van Chicago kroont in 2010.

Overtuigd, dat is hij wel van zich­

zelf. Hij maakt vorig jaar in een inter­ view duidelijk toe te zijn aan een stap hogerop. Hij flirt nadrukkelijk met Villareal uit Spanje en met Colo Colo – de topclub uit Chili – en zelfs New­ castle United wil hem aan het team toevoegen. “Ik ben toe aan een stap hogerop”, zegt Pappa. “Ik wil me ver­ der kunnen ontwikkelen en daarvoor moet ik de stap naar Europa maken.”

Europa riep, het continent van het absolute topvoetbal. Uiteindelijk gaat de linkspoot naar Nederland, naar Heerenveen. PSV, AZ en Twente hadden ook interesse, Marco Pappa gaat trainen onder één van de grootste talenten die de wereld ooit voortbracht: Marco van Basten. De eerste Guatamalteekse international op de Nederlandse velden is daarmee een feit.

Aanvankelijk lag het in de

bedoeling dat Pappa pas in januari in Heerenveen zou aanschuiven. De Friezen weigerden in eerste instantie het half miljoen te betalen dat Chicago voor hem wilde in het geval van een onmiddellijke overgang.

Bovendien kon Pappa aldus het MLS­seizoen in alle rust afmaken.

Het mislukte Europese avontuur voor de Friezen, plus het feit dat Van Basten bleef hameren op versterkin­ gen, deed alles in een stroomversnel­ ling belanden. Vandaar dat hij nu al is te bewonderen in de Eredivisie.

Voor hoe lang? Dat antwoord ligt verscholen in de vorm van zijn linkerbeen. Met een beetje geluk is dit de nieuwe man waarvoor je naar het stadion komt. De goede naam is er al, nu moet de 24­jarige aanval­ lende middenvelder het nog verkopen. •

De oude club van Marco Pappa is de recordkampioen van de Liga Nacio­ nal de Guatemala. Liefst 29 keer won CSD Municipal het kampioenschap.

CSD Comunicaciones volgt met 24 landstitels. In de hoogste afdeling van het Guatemalteekse voetbal zitten twaalf teams.

De competitie kent twee delen: de

zogeheten Apertura en de Clausura.

De Apertura (opening) wordt gespeeld in de herfst en de Clausura (sluiting) in de lente. In de Apertura plaatsen de beste zes ploegen zich voor de kampioenenronde. Eén en twee spelen direct de halve finales, de andere vier ploegen spelen eerst kwartfinales tegen elkaar. Uit deze kampioenenronde komt één kam­ pioen. Bij de Clausura herhaalt zich dit proces.

Per seizoen zijn er dus twee

kampioenen (of één en een nummer twee). Deze twee ploe­ gen mogen meedoen aan de interna­ tionale UNCAF en Concacaf­ toernooien.

Cory Gibbs

(Feyenoord, ADO Den Haag)

Cory Gibbs was Amerikaans international en had al eens de sprong naar Europa gewaagd. Hij speelde bij FC St. Pauli. Hij keerde terug naar Dallas Burn (nu FC Dallas) in de MLS. Feyenoord toonde interesse en hij tekende liefst voor 4,5 jaar. Zijn eerste seizoen leek veelbelovend met vijftien duels en een goal. Een knieblessure die hij opliep bij het nationale team gooide roet in het eten.

Hij vertrok naar Den Haag, maar ook daar kwam hij, mede door blessureleed, niet veel aan spelen toe. Via Charlton Athletic speelt de Amerikaanse verdediger nu voor Chicago Fire in de MLS. Will Johnson

(SC Heerenveen, De Graafschap)

Will Johnson speelde slechts zes wedstrijden in de MLS voor Chicago Fire toen Heerenveen het grote talent binnenharkte. In twee jaar tijd speelt hij bij de Friezen slechts veertien duels en komt hij niet verder dan een goal tegen NEC. Hij wordt voor een jaar verhuurd aan De Graafschap in de Eerste Divisie. In 26 optredens scoort hij slechts twee keer.

Het is vooralsnog het einde van de carrière van de Canadees in Nederland.

Hij keerde in 2008 terug naar Amerika waar hij nog steeds speelt voor topploeg Real Salt Lake.

John O’Brien

(Ajax, FC Utrecht, Ajax, ADO Den Haag)

Een absolute flop was O’Brien niet. Hij werd als talent naar Ajax gehaald en na een verhuurperiode aan FC Utrecht kon hij ook daadwerkelijk aan de bak in de hoofdmacht van de Amsterdammers. Hij speelde 29 competitiewedstrijden in zijn eerste volle seizoen. Maar toen kwam het grote probleem van de Amerikaanse middenvelder: blessuregevoeligheid.

Hamstringblessures en kwalen aan zijn achillespezen achtervolgden hem. In zijn hele carrière speelde hij 86 duels: 82 voor Ajax, 3 voor Den Haag en hij sloot zijn loopbaan af met een duel voor Chivas USA.

Nick Soolsma

(Haarlem, Excelsior)

Soolsma speelde bij Haarlem waar hij zeven duels speelde in de Eerste Divisie.

Hij vertrok naar de amateurs, maar in 2011 bood Toronto FC hem de kans om in de Major League Soccer te komen spelen.

Hij speelde 32 competitieduels (3 goals) en hij speelde er zelfs mee in de Amerikaanse variant van de Champions League. Na het vertrek van trainer Aron Winter was het zicht op speelminuten verdwenen. Vanaf komend seizoen is hij actief voor Excelsior.

Lee Nguyen (PSV)

Nguyen stond bij zijn schoolteam bekend als een groot talent. Hij werd geselecteerd voor veel Amerikaanse jeugdteams en hij speelde zelfs op het jeugd­EK in Nederland. Hij kreeg daarop een contract van PSV. Hij speelde een competitieduel en een wedstrijd om de Johan Cruijff Schaal. Hij vertrok naar het Deense Randers FC, waarna hij via Vancouver nu bij New England Revolution speelt.

DaMarcus Beasley (PSV)

Beasley was international, en stond bij Chicago bekend als een ‘vleugelflitser’.

PSV kocht de buitenspeler aan en hoopte dat hij zou passen in het Nederlandse systeem met buitenspelers.

Hij speelde meer dan twintig duels per seizoen maar een succes werd het nooit. Hij werd verhuurd aan Manchester City en verkocht aan Glasgow Rangers.

Ook daar werd zijn Europese avontuur nooit wat hij ervan had verwacht.

Inmiddels actief bij het Mexicaans Puebla.

Vrouwenvoetbal

EEN TREIN IN NEW YORK – Het is vrijdagochtend. Ik ben

onderweg naar Rochester, tegen het noordwesterlijke puntje van de staat New York aan. Mijn trein glijdt geruisloos noordwaards langs de Hudson rivier, zo vlak als een spiegel. De zon kleurt de bergen van de vallei lichtgroen. Wolken werpen er een enkel zwart vlekje op. De kronkels en rimpels in het landschap gaan veelal aan me voorbij. Ik zit aan vrouwenvoetbal te denken. En te typen.

Ik ga voor Fox verslag doen van de eerste wedstrijd sinds alweer een glorieuze thuiskomst van het Amerikaanse vrouwenelftal met een cup in handen. Ditmaal de Olympische Spelen, voor de derde keer op rij gewonnen. Vorige zomer werd de WK­finale nog op penalties verloren. Het knusse Sahlen Stadium in Rochester – waar gespeeld wordt omdat sterspits (spitse?) Abby Wambach daar vandaan komt – is al weken uitverkocht voor de wedstrijd tegen Costa Rica. Na deze wedstrijden volgt nog een tiental vriendschappelijk potten in deze fan appreciation tour. Even munt slaan uit de overwinning.

Toch staat het vrouwenvoetbal er hier niet goed voor. In deze

column schreef ik eerder over Title IX, de wetgeving die scholen en universiteiten verplicht evenveel uit te geven aan mannen­ als vrouwensport, en hoe Amerika haar voetbaldominantie daaraan te danken heeft. Maar afgelopen lente ging er hier voor de tweede keer in minder dan een decennium een profcompetitie voor vrouwen op haar gat.

Er wordt naarstig naar een oplossing gezocht voor een nieuwe profcompetitie, maar zijn er nog gewillige investeerders te vinden?

De vraag of zo’n competitie nog zin heeft is inmiddels tevens een goede. Vrouwensport verkoopt moeilijk. Vrouwenteamsporten al helemaal. En voor vrouwenvoetbal een publiek vinden is nog zwaarder als je al overladen wordt met mannentopvoetbal (in Amerika heb je de beste Europese competities met een simpel kabeltelevisiepakketje al in huis, zonder extra kosten voor betaalzenders). Dus wordt het weinig breed gedragen.

Overal ter wereld komen vrouwencompetities op, en allemaal

lijken ze het beter te doen dan de Amerikaanse. Na deze serie wedstrijden is er voor de Amerikaanse speelsters weinig keuze dan in het buitenland te gaan spelen. De leegloop lijkt onvermijdelijk; de incubator valt slachtoffer.

En dus zit ik op de trein naar Rochester te denken of ik het laatste hoogtepunt van het instituut van het Amerikaanse vrouwenvoetbal ga aanschouwen.

Of je nu een hekel aan hem had of fan

staat blijkt, als hij dat per se wil. Zoals in de Franse Pyreneeën in de zomer van van hem was, iedereen denkt bij Lance 1995, waar zijn Italiaanse ploeggenoot Armstrong aan zijn ongekende Fabio Casartelli op gruwelijke wijze de doorzettingsvermogen en zijn bijzondere dood vindt in de afdaling van de Col de levensverhaal. De in Plano, Texas als Portet d’Aspet. Team Motorola wil uit de Lance Edward Gunderson geboren atleet Tour stappen, maar Casartelli’s weduwe werd in zijn eerste volledige seizoen als smeekt Armstrong om iedereen over te wielerprof maar meteen wereldkampioen. halen als eerbetoon te blijven. Twee Het is dan 1993 en het WK vindt plaats in dagen later komt Lance na een machtige Oslo, Noorwegen. De gedreven solorit geëmotioneerd en moederziel Amerikaan die op die zondag vriend en alleen als eerste over de eindstreep. Twee vijand verrast staat vooral te boek als vingers richting de hemel. Deze is voor talent voor de dagklassiekers.

Fabio.

Hij heeft dan al een bewogen jeugd achter de rug, waarin zijn biologische vader niets met hem te maken wil hebben en hij de achternaam van zijn moeders tweede echtgenoot aanneemt. Wie niet met hem is, is waarschijnlijk tegen hem en als je het niet met hem samen wil doen, dan doet hij het wel alleen. Die gedachten zijn het mantra van zijn carriere.

Kanker

Amper een jaar later volgt er een schrik­ barend bericht. De dan pas 26­jarige en op het eerste oog kerngezonde top­ renner krijgt te horen dat hij aan teelbal­ rmstrong kanker lijdt en uitzaai­ blijkt een vechter ingen heeft naar zijn die tot boven­ torso en hersenen. Zijn menselijke kansen worden geschat prestaties in op een magere vijftig pro­ cent en blijken later zelfs minder dan vijf procent te zijn geweest. Armstrong omringt zichzelf met

A

de beste doktoren en wint de belangrijk­ ste strijd van zijn leven, mede dankzij experimentele vormen van chemotherapie.

Als hij twee jaar later wonder boven

wonder zelfs terugkeert in het peloton begint hij pas aan de opmars in de wielergeschiedenis die hem vooralsnog doen voorkomen als de beste Tour­renner aller tijden. Hij wint in 1999 zijn eerste Tour de France en schrijft ook de zes daaropvolgende edities op zijn naam, waarbij de 25 etappezeges bijdragen aan zijn imago als aanvallende renner.

Tegelijkertijd met zijn terugkeer in de wielersport lanceert hij ook zijn goede doel de Lance Armstrong Foundation. Hij wil mede dankzij zijn eigen successen en met behulp van grote sponsoren in de sportwereld aandacht vragen voor kankeronderzoek en vooruitstrevend onderzoek meefinancieren. De ver­ koop van de befaamde gele Live­ strong bandjes – in samenwerking met Nike ­ leverde sinds de lancering in 2004 ruim 325 miljoen dollar op.

Vooralsnog lijkt het leven en de carriere van Lance Armstrong een uniek en bijzonder succesverhaal. Een veeleisende teamleider die zijn woorden en eisen keer op keer omzet in ongekende successen.

Een overlevende van een uiterst fatale vorm van kanker die sterker terugkwam dan iemand ooit voor mogelijk hield. Een Amerikaanse sportheld die keer op keer alle Europeanen te kijk zette en die faam inzet voor zijn succesvolle goede doel.

En toch lijkt diezelfde sportheld dit jaar al zijn titels kwijt te raken, want rond de allerbeste in een wereld vol doping hangt automatisch een zweem van valsspelerij en hoewel Armstrong nooit overduidelijk gepakt is, claimt het belangrijkste Amerikaanse anti­dopingagentschap dat het net zich definitief heeft gesloten. Tijd om de aantijgingen en feiten eens nader onder de loep te nemen.

Nooit gepakt, altijd schoon?

Zoals gezegd zijn er nogal wat aantijgingen geweest door de jaren heen, maar Lance Armstrong is nooit gepakt bij dopingtests. Er zijn geen publiekelijk bekende urine­ of bloedmonsters waar­ bij Armstrong positief test op verboden middelen. Althans, dat is de huidige

1992 – profdebuut 1993 – Eerste etappezege Tour, Amerikaans

kampioen, wereldkampioen 1994 – Beste prestatie is tweede plek Luik­ Bastenaken­Luik 1995 – Tweede Tourzege, wint Clásica de San Sebastian 1996 – Wint Waalse Pijl, verlaat ziek de Tour, diagnose: teelbalkanker 1997 – Oprichting Lance Armstrong Foundation 1998 – Terugkeer in profcircuit bij Team US Postal, wint Tour de Luxembourg 1999 – Eerste van zeven zeges in de Tour de France; LNDD claimt in 2005 op EPO 2000 – Tweede Tourzege 2001 – Derde Tourzege, wint eerder Ronde van Zwitserland; mogelijke EPO­staal 2002 – Vierde Tourzege, wint Dauphiné Liberé 2003 – Vijfde Tourzege, opnieuw winst in Dauphiné 2004 – Zesde Tourzege 2005 – Zevende en laatste Tourzege, sponsor is Discovery [Armstrong neemt afscheid van wielersport, maar keer terug] 2009 – Derde in de Tour, Astana­teamgenoot Alberto Contador wint 2010 – Slechts 23ste in laatste tour, sponsor is Team RadioShack 2011 – Oud­teamgenoot Tyler Hamilton klapt uit de school bij CBS’s 60 Minutes 2012 – Armstrong weigert strijd tegen USADA; verliest mogelijk alle overwinningen

situatie, maar aan die claim is stevig gezaagd door uiteenlopende media en wielerexperts.

Dat werd in eerste instantie afgedaan

als Franse jaloezie, maar toen het Franse anti­dopingagentschap AFLD Armstrong aanbood om ook hun zorgvuldig opgeslagen isschien wel de meest serieuze bedrei­ monsters uit 1998 en 1999 opnieuw te ging voor Armstrongs geloofwaardigheid testen als contra­expertise werd dat met kwam uit een onderzoek dat de Franse klem geweigerd door de Amerikaan. Hij krant L’Equipe publiceerde in 2005. Zij schreven toen dat er bij het Franse doping­ claimde zonder het AFLD te bezoeken dat laboratorium LNDD urinemonsters waren zij de monsters onzorgvuldig hadden opgeslagen. Daar was volgens het AFLD opgeslagen in speciale vrieskisten uit uiteenlopende jaren van de Tour de niets van waar en zij lieten Armstrong France en dat bij nieuwe tests op fijntjes weten dat hij een buitenkans liet EPO de stalen van Lance Arm­ schieten om zijn naam te zuiveren. strong uit de proloog en meer­ dere etappes van de Tour in Wat volgde was een strijd tussen verschil­ lende partijen die over elkaar heen bui­ 1999 positief bleken. telden omtrent deze stevige claims. Twee L’Equipe was zo verstandig onafhankelijke rapportages claimden op te tekenen dat er geen opvallende tegenstellingen. Het rapport namens de UCI van de Nederlandse contra­expertise kon advocaat Emile Vrijman bevestigde dat plaatsvinden op basis van oude monsters en het LNDD onzorgvuldig had getest en niet kon weten hoe de EPO in de monsters was dat er daarom geen gevolgen waren voor gekomen, maar bevestigde dat het LNDD Armstrong. Verstan­ wist welke tests over Armstrong gingen. dig, want het ver­ en onderzoek van dr. Michael zwakte hun verhaal Ashenden beweerde echter dat de LNDD tot een punt waarop een rechtszaak zou juist niet kon weten welke monsters van falen, maar plaatste Armstrong waren, maar dat de test wel de grote dopingvraag degelijk correct was uitgevoerd. Als de rondom de zeven­ tests echter van een specifieke renner waren, schreef Ashenden, dan waren er voudig winnaar wel in een nieuw maar twee mogelijkheden waarop EPO erin terecht was gekomen: die renner daglicht. gebruikte EPO in 1999 of het laborato­ rium had bewust gerommeld met de urine. Dat laatste leek hem uitgesloten.

M

E

Er was dus geen officiële uitslag uit af te lezen en Lance Armstrong was volgens de regels van de UCI nog altijd niet positief getest. Dat lijkt fair, want jaren later in een lab van de concurrent een ontdekking doen is verdacht, ondanks dat de onder­ zoeken daarna weinig overeenstemming

bereikten over de gang van zaken.

Het bovenstaande verhaal is natuurlijk

geen hard bewijs tegen Armstrong. Sterker nog, het is helemaal geen bewijs, maar er­ gens wringt de schoen. De zaak van de USADA gaat namelijk over andere bewijzen en uiteenlopende verklaringen van andere dopingzondaars. Dopingzondaars die in verschillende jaren teamgenoten waren van Lance Armstrong, maar na positieve tests het peloton als valsspelers moesten verlaten.

Namen als de geschrapte Tourwinnaar van 2006 Floyd Landis en later geschrapte 2004 Olympisch kampioen tijdrijden Tyler Hamilton. Niet de meest betrouwbare mannen van het peloton.

USADA zal bewijzen dat ook andere renners onder ede vergelijkbare verklaringen hebben afgelegd.

Hoe sterk staat USADA?

Toch is de vraag hoe sterk USADA’s aan­ klacht nu precies is. Zij stellen dat ze positie­ ve tests hebben uit recente jaren en dat de hoeveelheid verklaringen van collega’s uit zelfs het huidige peloton overweldigend zal zijn. De crème de la crème van het Ameri­ kaanse wielrennen zal afstand nemen van Lance Armstrong en met verhalen komen over diens dopinggebruik. Verhalen die passen binnen alle geruchten die er ooit waren. Het verhaal van L’Equipe, de weggemoffelde test in Zwitserland, de Echter, wat zij stellen is interessant. Zowel afkoopsom voor die affaire, de vele geruch­ Landis als Hamilton verwijzen in interviews, ten. Toch heeft Armstrong vooralsnog het waaronder in een grondig onderzoek van het sterkste argument, want hij is tijdens zijn befaamde CBS­programma 60 Minutes, actieve carriere nooit op heterdaad of kort naar een mogelijke weggestopte positieve na afloop van een race betrapt en de strijd EPO­test van Armstrong tijdens de Ronde opgeven als schuldverklaring uitleggen is te van Zwitserland. Landis sprak van 2002, makkelijk. een jaar waarin Armstrong niet aan die ronde deelnam, en Hamilton van 2001. Er m Armstrong alle overwinningen en zou in samenwerking met UCI­voorzitter prestaties sinds 1998 af te nemen zal Hein Verbruggen een vuil spel zijn gespeeld. USADA met een ijzersterke zaak moeten En wat bleek, Armstrong heeft inderdaad in komen, want kijk naar de Amerikaanse 2001 kort na die race 125.000 dollar topatlete Marion Jones, die pas alles overgemaakt aan de UCI voor anti­doping­ kwijtraakte toen ze zelf toegaf doping te onderzoek en apparatuur. Verdacht, maar hebben gebruikt. Ook zij werd ondanks veel opnieuw geen bewijs. verdenkingen nooit positief bevonden op het gebruik van stimulerende middelen. e beide heren claimen echter ook dat ze jarenlang Armstrong hebben zien gebruiken. Het is een goede zaak dat de UCI aan Hij zou aan teamgenoten USADA heeft gevraagd om hun zaak te testosteron hebben ge­ verhelderen voordat zij tot actie overgaan, geven en samen met hen want de beste Tourrenner aller tijden vrijwel EPO hebben gebruikt en zijn gehele palmares afnemen is een uiterst bloedtransfusies hebben drastische maatregel, zeker gezien de ondergaan. Opnieuw populariteit van Armstrong en de gevolgen geen hard bewijs, al die het zal hebben voor zijn goede doel. stelt Hamilton et is echter een feit dat Lance dat het Armstrong als overwinnaar van een uiterst grondige fatale en verzwakkende ziekte zeven jaar onderzoek lang de Tour domineerde in een era van van niet alleen medische vooruitgang, maar ook de modernisering van doping en een peloton vol zondaars. Dat is op zijn zachtst gezegd opvallend. De carrière van Lance Armstrong is een sprookje met een luchtje.

Hoe intens het heeft gestonken zullen we op den duur vanzelf ondervinden. •

O

D

H

Weekly RoundUp

Fred Brathwaite wil nog één

keer terugkeren in de NHL. De 39­jarige oud­goalie van onder meer de Edmonton Oilers en Calgary Flames speelde in 2004 voor het laatst op het hoogste niveau, maar hoopt op een laatste kans bij één van de NHL­teams • De Pittsburgh Penguins verlengden in de afgelopen week vier contracten. Eric Tangradi, Brian Strait, Robert Bortuzzo en Alex Grant zetten allemaal hun krabbel onder een nieuwe eenjarige verbintenis • De Ottawa Senators verlengen het contract van Kyle Turris met vijf jaar. De center gaat in deze periode 17,5 miljoen dollar verdienen • Zach Bogosian onderging vorige week een polsoperatie. De verdediger van de Winnipeg Jets heeft zo’n drie maanden nodig om te revalideren • Mocht de lockout doorgang vinden, dan heeft Evgeni Malkin in ieder geval onderdak gevonden voor komend seizoen. Hij bereikte overeenstemming met Metallurg Magnitogorsk uit de KHL • Volgens Malkin is de kans groot dat zijn team­ genoot Sidney Crosby hem zal volgen als er komend seizoen niet gespeeld gaat worden in de NHL •

Parise haalt uit

De gesprekken tussen de

spelersvakbond en de eige­ naren om overeenstemming te bereiken over een nieuwe overeenkomst zijn nog in volle gang en een lockout begint steeds onvermijdelijker te

worden. Toch zijn er in dit proces nog maar weinig harde woorden gevallen uit de twee kampen. Althans, totdat de nieuwe aanwinst van de Minnesota Wild, Zach Parise, achter de microfoon ging zitten.

“Het seizoen 2004­2005

ligt nog vers in ieders geheu­ gen en we bevinden ons nu in precies dezelfde situatie. Dat is niet goed voor de sport en ook niet voor alle betrokkenen.

Wij willen graag spelen, maar NHL Commissioner Gary Bettman wil blijkbaar bijzon­ der graag een derde lockout tijdens zijn dienstverband.”

Oilers bouwen

Nadat eerder al Taylor Hall

voor langere tijd werd vastgelegd, zorgden de Edmonton Oilers er in de afgelopen week ook voor dat een andere aanvaller zich voor de komende jaren aan de club verbond. Jordan Eberle, lijngenoot van Hall, zette zijn handtekening onder een contractverlenging van zes jaar, ter waarde van 36 miljoen dollar. Zijn huidige verbintenis loopt nog tot en met het komende seizoen, dus zijn nieuwe contract zal volgend seizoen in werking treden.

Eberle speelt pas twee

Bourque lang out

De Montreal Canadiens

kunnen voorlopig niet over Rene Bourque beschikken. De club maakte onlangs bekend dat hun verdediger een (succesvolle) buikoperatie heeft ondergaan, waardoor hij nu acht tot twaalf weken moet toekijken. De ingreep was nodig omdat Bourque zich tijdens de offseason had geblesseerd terwijl hij zich voorbereidde op het komende seizoen.

seizoenen in de NHL, maar was al wel in staat om in allebei de jaren topscorer van de Oilers te worden. Met zijn 34 goals en 42 assists van het afgelopen seizoen bezette hij eveneens een knappe vijf­ tiende plek in NHL. •

Het begon met de Dallas Mavericks die

de ene na de andere misgreep deden, om de duikeling vervolgens om te buigen in een rustige zweefvlucht. De Free Agency eindigde zo ongeveer met de trade van Dwight Howard en de trades die daar omheen hingen. Officieel is het nog niet voorbij. Onder de nog beschikbare spelers bevinden zich nog jongens als Leandro Barbosa, Michael Redd, Mickael Pietrus, Kenyon Martin, Chris ‘Birdman’ Anderson, Derek Fisher en Gilbert Arenas. Dit zijn echter niet voor niets spelers die nog geen onderdak hebben gevonden. Het hoogtepunt is gepasseerd.

Tijd om de balans op te maken.

De winnaars

Natuurlijk zijn de Los Angeles Lakers de grootste winnaars deze afgelopen zomer.

Het moet echter nog blijken hoe het experiment met een oude Nash en een geblesseerde Howard (die geen verlen­ ging tekent en komende juli free agent wordt) uitpakt. De bank is niet heel sterk en normaal gesproken ontstaat een kampioensteam niet in één zomer, de Boston Celtics in 2007/2008 buiten beschouwing gelaten. Interessant om te zien hoe Mike Brown met de druk omgaat.

De buurman in LA heeft de afgelopen

weken ook niet stilgezeten. De Clippers vervulden de wens van Lamar Odom om terug te keren naar zijn geliefde Los Angeles. Na een dramatisch seizoen waarin hij de Lakers verliet en geen bal raakte in Dallas, is een mentaal gezonde Odom een mooie toevoeging voor de Clippers. Daarnaast werd met Grant Hill ervaring gehaald en met Jordan Crawford scorend vermogen. Als DeAndre Jordan dit seizoen aanvallend meer bijdraagt en Blake Griffin volledig herstelt van zijn knieblessure, dan kan Chris Paul er wel iets moois van maken.

Lamar Odom, komend seizoen LA Clippers, versus Jeremy Lin, straks Houston Rockets.

Ondertussen werd er aan de oostkust

ook het één en ander bekokstoofd. De hoofdprijs ging daar naar de Nets. De nieuwe Brooklyn resident sloeg met het aantrekken van Joe Johnson twee vlie­ gen in één klap. De ploeg haalde een go­ to­guy binnen, weliswaar met een fors contract, en misschien nog wel belang­ rijker: de ploeg verzekerde zich voor de komende jaren ook van de diensten van Deron Williams. Voeg daarbij de contract­ verlengingen van Gerald Wallace, Kris Humphries en Brook Lopez en je hebt een heel aardig team. Nu is het aan coach Avery Johnson om de juiste mix te vin­ den en zijn ploeg voor het eerst sinds 2007 naar de play­offs te leiden.

In het kielzog van de Howard­trade profi­ teerden de Philadelphia 76ers optimaal.

Als onderdeel van de spelersruil tussen Orlando Magic en de Lakers kreeg Philly met Andrew Bynum ineens de op­één­na beste center in de schoot geworpen. Met de aanwezigheid van de beste center in het oosten zijn de Sixers er zeker een paar wedstrijden op vooruit gegaan. En aangezien de competitie open ligt, is er alle mogelijkheid voor de ploeg van Doug Collins om door te stoten naar de top. In André Iguodala verliest Philadelphia een belangrijke speler, maar met Bynum heeft het de ster in huis die het nodig had om een stap vooruit te zetten. Voor Bynum is het mooi dat hij ineens de beste speler van het roster is. Dit brengt echter ook verantwoordelijkheden met zich mee. Als de big guy zich echter kan commiteren aan het spelplan van Collins en de Sixers kan het een mooi seizoen worden in Philadelphia.

We ontkomen er niet aan om

ook kampioen Miami Heat in dit rijtje te noemen. De ploeg had toch al niet te klagen over de hoeveelheid talent, maar heeft de gelederen deson­ danks versterkt. Het zal niemand zijn ontgaan dat de titelhouder Ray Allen en Rashard

Ronnie Brewer, komend seizoen New York Knicks, versus Joe Johnson, straks Brooklyn Nets.

Lewis heeft aangetrokken. In de breedte is Miami er alleen maar beter op geworden.

De gezondheid van Allen en Dwyane Wade zal gedurende het seizoen nog wel een zorgenkindje zijn, maar Erik Spoelstra en co hebben de zaken goed voor elkaar in Florida. Ready to repeat.

De verliezers

De Lakers de logische winnaar, dat maakt van de Orlando Magic dan eigenlijk automatisch de logi­ sche verliezer. De deal voor Dwight Howard is wellicht de slechtste voor een speler van zijn kaliber in de ge­ schiedenis van de leage. Orlando

heeft nagenoeg niets overgehouden aan de trade, buiten een paar aardige spelers (Afflalo, Harrington) en enkele lage draft picks. Na het vertrek van Shaquille O’Neal duurde het twaalf seizoenen voordat de Magic weer een play­offserie wist te winnen. En daar was de komst van de beste center sinds O’Neal voor nodig. De Magic willen rebuilden via de draft en zullen de komende 10+ seizoenen geen rol van betekenis spelen in het oosten. Tenzij er toevallig een speler als Kevin Durant, LeBron James, Dwight Howard of Derrick Rose in de handen van general manager Rob Hennigan belandt.

Dallas Mavericks kan zowel bij de

winnaars als verliezers worden genoemd.

Maar de ploeg van eigenaar Mark Cuban lijkt toch meer verloren dan gewonnen te hebben. In twee jaar tijd is er buiten Dirk Nowitzki niets, maar dan ook niets meer over van de ploeg die zo verrassend Miami Heat van de NBA­titel afhield. Vorig jaar werden de free agents afgestoten om salary cap te creeëren voor deze zomer, waarin Deron Williams en Dwight Howard binnengehaald moesten worden. De Brooklyn Nets hadden echter hetzelfde plan en waren Dallas te snel af met Williams.

Ook Howard kwam niet. Steve Nash niet.

En de beide Jason’s, Kidd en Terry, vertrokken. Cuban en zijn front office wisten zich aardig uit de vrije val te redden

door Elton Brand, Chris Kaman en O.J. Mayo te strikken. Het is te hopen voor Dallas dat ze de play­offs halen en dan in de zomer een superster uit de mouw schudden, anders is de kans groot dat Mister Mavs Dirk Nowitzki zijn laatste jaren in de NBA zomaar buiten Dallas gaat doorbrengen.

Ondertussen ligt de kans dat de Chicago

Bulls voor het derde achtereenvolgende jaar de beste in de Eastern Conference worden tussen de nul en één procent. Het was geen best offseason voor de Bulls. Verdedigende steunpilaren Omar Asik en Ronnie Brewer verlieten The Windy City. Ook Korver, Watson en Lucas III vertrokken. Daarvoor in de plaats kwamen een hoop eenjarige contracten, waaronder Nate Robinson.

Chicago lijkt dit seizoen al te hebben afge­ schreven. Derrick Rose zal het

grootste gedeelte, misschien wel alles, missen en de ploeg is bezig om ruimte in de salary cap te maken om hun sterspeler die o zo belang­ rijke en noodzakelijke side­kick te bezorgen.

Keep an eye on…

Er zijn enkele teams die de afgelopen weken onder de radar zijn gebleven, maar zeker de moeite waard zijn om in de gaten te houden komend seizoen. De New Orleans Hornets staan met stip op nummer één. Natuurlijk voegde de ploeg in de draft met de eerste pick Anthony Davis en de tiende Austin Rivers twee interessante spelers toe aan de ploeg. Maar daar bleef het niet bij. Eric Gordon bleef behouden voor het team, ondanks zijn openbare sollicitatie voor een trade naar Phoenix, scherpschutter Ryan Anderson kwam over

van Orlando Magic en center Robin Lopez werd bij Phoenix Suns weggeplukt.

Coach Monty Williams heeft een mooi team waarmee hij hoge ogen kan gooien in de extreem competitieve Western Conference.

Ook de New York Knicks kwamen

verdacht weinig voor in de headlines.

Behalve dan die keer dat ze ene Jeremy Lin lieten vertrekken naar de Houston Rockets. Maar de Knicks hebben misschien wel de beste keuze gemaakt om hem te laten gaan en in Raymond Felton en Jason Kidd beschikken ze over twee ervaren guards die hem kunnen doen vergeten. Daarnaast kwam de verdedigende specialist Ronnie Brewer over van de Chicago Bulls als ook center Marcus Camby. Coach Mark Woodson heeft een trainingskamp en een half seizoen om te zorgen dat New York de defense­first mindset omarmt, Amar’e Stoudemire volledige fit te krijgen en Carmelo Anthony duidelijk te maken dat hij meer moet doen dan alleen scoren. Als dat lukt kunnen de Knicks zichzelf zomaar in de top vier van de Eastern Conference nestelen.

Last but not least de Minnesota

Timberwolves. De ploeg heeft met Brandon Roy in potentie een sea­son changer in huis. Afwachten blijft hoe zijn knie het houdt. Ook hebben de Wolves het Russische duo Kirilenko en Shved vastgelegd. Twee ervaren spelers die voor wat stabiliteit kunnen zorgen in Minnesota. Het nieuws dat Ricky Rubio wellicht pas in december weer in actie komt is een tegenvaller voor Kevin Love en co, maar de Wolves kunnen met de ervaren coach Rick Adelman aan het roer mee gaan strijden om die laatste play­offplaats in het Westen. •

Saai, saaier, saaist

Het is officieel: de NBA bestaat niet meer.

De MLB is in volle gang, de NFL krijgt de meeste aandacht want staat op het punt van beginnen (vanavond om precies te zijn) en zelfs aan de NHL worden meer woorden per vierkante centimeter gewijd, aangezien die op het punt staan in een lockout­limbo te belanden. Als NBA­liefhebber moet je het doen met stompzinnige lijstjes als welke spelers scoorden het meest onverwacht meer dan 50 punten in een wedstrijd. Dan weet je wel hoe laat het is.

Met nog precies een maand te gaan tot aan

de eerste pre­season game zit er niets anders op dan nog even door te bijten. Totdat Boston Celtics het in Europa opneemt tegen het Turkse Fenerbahce moeten we het doen met nieuwtjes als welke speler wel op tijd is hersteld van zijn blessure (Wade, Paul en anderen) en welke speler zeker niet (Rubio, Howard, Rose en anderen).

We kunnen bij ESPN zien wie de nummer 276 is in de players­ranking (Nate Robinson, voor degene die het wil weten) en de overige 499, wetende dat de top 1 toch gewoon zal bestaan uit LeBron James. Gevolgd door Kevin Durant, Chris Paul en Kobe Bryant. Hoewel Bryant stond vorig jaar op plaats zeven, Durant op zes en Howard (2), Wade (3) en Nowitzki (5) met Paul (4) de top vijf comple­ teerden.

Nee, het zijn niet de fijnste dagen

voor een basketbal­fan. Als je serieus over­ weegt om mee te doen met een American Football pool, is het de hoogste tijd dat de bal weer met dagelijkse regelmaat door het netje wordt gegooid. •

Weekly RoundUp

Scottie Pippen heeft toch een

akkoord bereikt met 2Ksports voor het gebruik van zijn beel­ tenis in een computergame.

Gelukkig. Een Dream Team zonder Pippen is geen Dream Team • Brian Scalabrine wordt genoemd als assistent­coach bij de Chicago Bulls. Was hij dat afgelopen seizoen ook al niet? • Blake Griffin zegt dat zijn knie 100 procent is en dat hij klaar is voor het nieuwe seizoen • Dwyane Wade schrijft in zijn boek A Father First: How My Life Became Bigger Than Basketball dat David Hasselhoff hem in zijn jeugd door moeilijke periodes hielp. Bij oma Wade was de televisieserie Knight Rider vaste prik • Doug Collins wil dat Spencer Hawes naast Andrew Bynum gaat spe­ len, in de rol van Pau Gasol •

Ten tijde van de Howard­trade lag de focus van Durant op het behalen van goud in Londen.

Nu de forward van de Oklahoma City Thunder weer thuis is met een medaille om zijn nek, wil hij wel praten over de ‘nieuwe Lakers’. “Fans en journalisten zeggen uiteraard dat de Lakers favoriet zijn voor de titel, omdat zij op papier de beste lineup hebben. Maar er moet nog wel gespeeld worden.”

Durant beschouwt

zijn ploeg al als een eliteteam, maar dat zullen ze komend seizoen opnieuw moeten bewijzen.

De Thunder klopten de Lakers in de tweede ronde van de playoffs na vijf wedstrijden.

De Lakers ruilden center Andrew Bynum en Durant: 'Lakers spelverdeler Ramon het beste team' Sessions in voor obe Bryant is naast een Howard uitstekende basketballer ook één van de beste trash talkers in en de NBA. Dat bleek in de maand Nash, juli tijdens trainingen van Team terwijl Pau Gasol gewoon voor de club behouden bleef.

USA. Hij zei: “We krijgen Dwight Howard. We krijgen Steve Nash.” The Black Mamba 'Kawhi Leonard kreeg gelijk. Amper een maand wordt een ster' later ging Dwight Howard van e start van het nieuwe NBA­ de Orlando Magic naar de Los seizoen laat nog even op zich Angeles Lakers in een wachten. Daarom had coach blockbuster trade. “Laat maar Gregg Popovich van de San praten dacht ik in het begin, Antonio Spurs ook alle tijd om maar Bryant zei het en het wat vragen van de supporters te gebeurde”, zei Durant in beantwoorden in de serie: gesprek met Yahoo! Sports.

Mailbag with Coach Pop. Een fan vraagt wat hij komend

K

D

seizoen van Kawhi Leonard verwacht en waar hij staat over vijf jaar. “Hij wordt het gezicht van de San Antonio Spurs.”

Dat zijn teksten waar de 21­ jarige forward mee kan thuis­ komen. Wat maakt Leonard in Pop’s ogen dan zo goed? “Hij is een speciale speler, zowel aanvallend als verdedigend. Hij is als eerste in de gym te vinden en gaat als laatste weer naar huis. Alles wat je tegen hem zegt neemt hij op als een spons.”

Leonard werd

gekozen door de Indiana Pacers, maar kon direct zijn koffers pakken richting San Antonio in een ruil met guard George Hill. Popovich had een duidelijk plan voor ogen met de talent­ volle forward. Leonard moest rustig gebracht worden. Hij speelde in de eerste weken van het seizoen slechts 18 minuten van de bank en moest vooral werken aan zijn driepunters (7 uit 27 tot eind januari).

Naarmate het seizoen vorderde deed Popovich steeds vaker een beroep op de jongeling. Zo speelde Leonard in de maand februari bijna 30 minuten per wedstrijd en was hij daarin goed voor 11 punten, 6,5 rebounds en 1,7 steals.

Plankenkoorts voor het postseason had Leonard ook niet: hij noteerde vergelijkbare cijfers tegen de Los Angeles Clippers en OKC. •

Het is 22 juni 1994. De Houston Rockets hebben

net Game 7 gewonnen van de NBA Finals tegen de New York Knicks. Ze zijn voor het eerst in de geschiedenis van de club NBA­kampioen. MVP Hakeem Olajuwon is voor de zoveelste keer de grote man. Hij tekent voor 25 punten, tien rebounds, zeven assists en drie blocks in een rechtstreeks duel met Patrick Ewing. De Rockets ronden op die manier een knap seizoen af. Ze wonnen 58 wedstrijden en gingen als tweede de playoffs in. Door de uitschakeling van de eerst geplaatste Seattle Supersonics waren ze de grote favoriet in het Westen. Een jaar later zou het compleet anders zijn ­ maar des te mooier!

Middenmoter

De Rockets waren in staat om tijdens de zomer nagenoeg het hele team bij elkaar te houden.

Hakeem The Dream Olajuwon was beter dan ooit tevoren. Hij had al eens in de Finals gestaan, in 1986 tegen de Boston Celtics van Larry Bird. Toen moest hij met 4­2 het onderspit delven, maar er werd een grote toekomst voorspeld voor de Rockets. Spijtig genoeg maakten blessures (Ralph Sampson) en cocaïne (John Lucas en anderen) een einde aan dit sprookje.

Hakeem vocht jarenlang, soms letterlijk, tegen de frustratie van het verliezen ondanks superieure persoonlijke statis­ tieken. Zo noteerde hij in maart 1990 een quadruple­double tegen de Mil­ waukee Bucks met achttien punten, zestien rebounds, tien assists en elf blocks.

Begin jaren ’90 kwamen er eindelijk degelijke spelers naar Houston, spelers die uiteindelijk de kern van het succes zouden uitmaken. Een eerste was guard Vernon Maxwell.

Mad Max was inder­ daad een beetje gek.

Hij was geen geweldige scorer of verdediger, maar hij had zoveel zelfvertrouwen. Hij probeerde constant om in het hoofd van zijn tegenstander te geraken met de nodige trash talk en was op zijn best op grote momenten.

Een tweede was forward Otis Thorpe. Die was

vooral ontzettend efficiënt. Hij maakte constant meer dan 55 procent van zijn schoten. Bovendien was hij één van de beste rebounders in de NBA en een meer dan degelijke passer. De derde was guard Kenny The Jet Smith. De vaste studiogast bij Inside the NBA op TNT was een erg goede schutter. Hij maakte voortdurend meer dan 48 procent van zijn schoten en rond de 40 procent van zijn driepunters. Bovendien had hij een neus voor assists. En dan was er ook nog Robert Horry. Big Shot Bob was meer dan een killer in de clutch. Hij was ook een degelijke rebounder, een onderschatte passer en vooral een steengoede verdediger. Later kwamen daar nog kwaliteits­ volle bankspelers bij met Mario Elie en Sam Cassell.

Ondanks het aanwezige talent

lukte het nauwelijks voor de Roc­ kets in de reguliere competitie, zelfs niet na een start met negen opeenvolgende overwinningen.

Zo werden de Pacers van Reggie Miller in eigen huis verslagen met 43 punten, zestien rebounds en acht blocks van Olajuwon. Maar erna stokte de motor volledig. Het was niet dat de Rockets plots werden weggeblazen, maar ze presteerden ondermaats voor een team met de ambitie om zijn titel te verlengen.

De Rockets verzeilden dan ook in de midden­ moot van het Westen met een balans van 29­17 aan de All­Star break, na een blow­ out verlies (120­82) tegen de Trail Blazers en een beschamend verlies tegen de zwakke LA Clippers.

Mister Drexler

Het team had duidelijk nood aan een verandering.

Die kwam er door een deal op Valentijnsdag, op de dag van de trade deadline. Otis Thorpe en een draft pick werden naar Portland gezonden in ruil voor All­ Star Clyde Drexler, een oude vriend van Olajuwon.

Beide heren speelden twee collegejaren samen bij de Houston Cougars. Hun team kreeg de bijnaam ‘Phi Slama Jama’ omwille van hun acrobatische basket­ balstijl, die vaak gepaard ging met de nodige dunks.

Clyde The Glide was een beetje in een dipje geraakt bij de Blazers, die opnieuw wilden bouwen aan een jong team. De deal kreeg echter veel kritiek. De Rockets beschikten al over een scorende wing met Maxwell, en de oude Drexler zou dus alleen maar in de weg komen lopen. Bovendien verloor het team lengte, iets waar ze al niet veel overschot van hadden.

Aanvankelijk kregen de pessimisten gelijk. De

Rockets bleven wisselvallig presteren. Typisch daarbij was een ‘losing streak’ van vijf duels die opgevolgd werd door een ‘winning streak’ van vijf wedstrijden. Maar grote stappen vooruit werden op die manier niet gezet. Tot overmaat van ramp viel Olajuwon geblesseerd uit na een wedstrijd tegen de Lakers. Hij miste daardoor negen van de laatste veertien wedstrijden. Een geluk bij een ongeluk misschien maar dit gaf Drexler wel de kans om te tonen aan de hele basketbalwereld dat hij ‘het’ nog steeds kon. Zo had hij 41 punten en achttien rebounds tegen de Clippers, 29 punten tegen de Kings, veertig punten en acht assists tegen de Warriors, en 34 punten en dertien rebounds tegen de Nuggets.

Toch liep het niet zoals gepland voor de Rockets.

Met Drexler tekenden ze voor een balans van 17­18 en moesten ze genoegen nemen met een totaalbalans van 47­35 en een zesde plaats in het Westen, niet bepaald een prestatie om naar huis te schrijven.

De Rockets gingen dus met heel wat twijfels de playoffs in, op zoek naar een tweede titel op rij.

Verbazingwekkend

De tegenstanders in de eerste ronde waren de Utah Jazz van Karl Malone en John Stockton, goed voor zestig overwinningen in de reguliere competitie. Ze hadden drie van de vijf ontmoetingen met de Rockets gewonnen, waaronder de laatste twee. Ze wonnen dan ook Game 1, ondanks 45 punten van Olajuwon. Game 2 ging echter naar de Rockets, mede door negentien driepunters. Uiteindelijk moest Game 5 in Utah beslissen over winst of verlies in deze serie (pas vanaf 2003 werd ook de eerste ronde een best­of­seven). Olajuwon en Drexler combi­

neerden voor 64 punten en twintig rebounds waardoor de Rockets alle fans in Utah een serieuze kater bezorgden.

Verrassing nummer één was een feit.

Volgende hindernis: de Phoenix Suns van

Charles Barkley en Kevin Johnson, winnaars van 59 wedstrijden. Die hadden nog wat recht te zetten van het vorige seizoen, toen ze in de tweede ronde na zeven wedstrijden verloren van de Rockets.

De Suns gingen furieus van start en wonnen de eerste twee wedstrijden met een totaal verschil van 46 punten. Vooral Drexler was nergens te bespeuren. De Rockets pakten wel gemakkelijk Game 3 maar keken na een nipt verlies in Game 4, onder meer door 43 punten van Johnson, aan tegen een onoverbrugbaar geachte 3­1 achterstand. En dat met nog twee wedstrijden in Phoenix voor de boeg.

Celtics in 1982 was er geen enkel team meer in geslaagd om dit voor elkaar te brengen… tot nu. Op 110­110 en nog tien seconden op de klok schoot Mario Elie een driepunter vanuit de hoek recht door het net. Opnieuw viel het hele stadion helemaal stil.

Verrassing nummer twee was ook een feit.

Dream Shake

In de Western Conference Finals mocht de NBA genieten van het droomduel tussen Olajuwon en David ‘The Admiral’ Robinson.

De Spurs hadden zich met 62 overwinningen gekroond tot beste team van de NBA en voor aanvang van Game 1 kreeg Robinson zijn MVP­award. Het publiek in San Antonio had er zin in. Maar dat gold ook voor Olajuwon. Hij besloot om aan iedereen te tonen dat hij, en enkel hij, de beste center van de NBA was. Robinson wist niet waar hij het had, miste twaalf van zijn zeventien schoten en zorgde voor zeven balverliezen. Olajuwon tekende ondertussen voor 27 punten, acht rebounds, zes assists en vijf blocks. Het moment van de wedstrijd was de ‘Dream Shake’ van Olajuwon. Na een cross­over een lay­up fake én een shot fake maakte hij een makkelijke korf omdat Robinson in de lucht sprong. “Het zorgde voor één van de volgende drie dingen: één, het misleiden van de tegenstander en hem de andere kant doen opgaan; twee, de tegenstander tot stilstand brengen en hem verwoest achterlaten op zijn plaats; drie, de tegenstander af te schudden en hem geen kans beiden om het schot te verdedigen”, zegt Olajuwon.

De Rockets wonnen beide wedstrijden in

San Antonio maar gingen twee keer onderuit in Houston. Game 5 was echter opnieuw een prooi voor Olajuwon. Hij maakte liefst 42 punten en had ook negen rebounds, acht assists en vijf blocks.

Robinson stond erbij en keer ernaar, noodgedwongen. Met een eerste thuiszege in de serie grepen de Rockets hun ticket e Rockets slaagden er echter in om naar een tweede opeenvolgende Finals. zowel Game 5 in Phoenix als Game 6 in Olajuwon tekende voor gemiddeld 35 Houston winnend af te sluiten. Olajuwon punten, twaalf rebounds, vijf assists en vier tekende in deze wedstrijden voor gemiddeld blocks met een schotpercentage van 56. dertig punten, dertien rebounds, zes assists Robinson was ‘slechts’ goed voor 24 punten, en drie blocks. Op naar een nieuwe elf rebounds, drie assist en twee blocks met allesbeslissende wedstrijd ‘on the road’. een schotpercentage van 45.

Sinds de Sixers Game 7 wonnen tegen de

D

Op ervaring

De tegenstand in de Finals kwam deze keer van de Orlando Magic van Shaquille O’Neal en Penny Hardaway, winnaars van 57 wedstrijden. Zij hadden onderweg onder andere de Bulls mét Michael Jordan verslagen, evenals de Pacers van Reggie Miller en Rik Smits. Net als de Rockets in 1986 waren de Magic in 1995 hét team van de toekomst. Shaq was Shaq en Hardaway een grote point guard die af en toe deed denken aan Magic Johnson, maar dan één met meer atletisch vermogen. De Magic waren een jong team met een flinke dosis zelfvertrouwen, op het randje van het overmatig ego af. Bovendien hadden ze de Rockets twee keer verslagen in de reguliere competitie. Maar op ex­Bull Horace Grant na beschikten ze nauwelijks over ervaring.

Net dat hadden de Rockets op overschot en dat buitten ze dan ook graag uit. Coach Rudy Tomjanovic koos voor zijn winnende formule: ‘4 out 1 in’. Dit betekende dat hij Olajuwon omringde met vier schutters. De tactiek was om de bal aan Olajuwon te geven, die ofwel zelf zijn kans ging of een pass gaf naar een vrijstaande teamgenoot.

Deze spelstijl durfden ze ook te spelen met Drexler als ‘inside presence’.

Game 1 was een echte thriller. De Magic liepen twintig punten uit in de eerste helft maar door een berg driepunters van Kenny Smith kwamen de Rockets helemaal terug. Kenny Anderson miste vier vrijworpen op een rij in de laatste minuut en met nog amper één seconde op de klok raakte Smith zijn zevende driepunter, goed voor een 110­110 gelijke stand en dus verlengingen.

Een tip­in van Olajuwon zorgde uiteindelijk voor een overwinning van de Rockets. Daarna leek de veer gebroken bij de Magic. De Rockets pakten makkelijk Game 2 en een late driepunter van Horry zette hen op een 3­0 voorsprong. Met 66 punten in de tweede helft van Game 4 sloegen ze de Magic definitief neer en pakten ze na een onvoorstelbaar parcours hun tweede titel op rij.

De laatste punten werden gemaakt door Olajuwon… vanaf de driepuntlijn in het gezicht van Shaq.

Hakeem Olajuwon werd verkozen tot Finals MVP met

gemiddeld 33 punten, twaalf rebounds, zes assists, twee steals en twee blocks met een schotpercentage van 48.

Shaq tekende voor gemiddeld 28 punten en de ‘uitgebluste’ Drexler voor 22 punten, tien rebounds en zeven assists. Houston werd het eerste team dat vier teams klopte die meer dan vijftig wedstrijden wonnen.

Daarnaast zetten ze een record neer met negen uitoverwinningen in de playoffs. Tot slot: Olajuwon versloeg dit jaar in volgorde Karl Malone, Charles Barkley, David Robinson én Shaquille O’Neal. Hakeem en zijn bende schutters, het was pure sensatie en klasse. •

A's good as it gets

't Lijkt me sterk dat Red Sox­ laat

staan Yankee­fans hetzelfde lot beschoren is, maar ik moet hier in Chicago tot gekwordens toe uitleggen wat ik nou toch heb met die Oakland A's. Of ik nou m'n A's­stropdas draag op m'n werk, of m'n A's­polo op de golf course, telkens weer wordt 't me gevraagd.

What's up with you and the A's?

Vervolgens kom ik dan weer met 't verhaal hoe ik in de tweede week van mei in 1995 m'n eerste honkbalwedstrijd zag in 't Coliseum, bij de op dat moment slechtste ploeg van de MLB, die in de negende inning met 5­4 achterstond tegen de toen up and coming Mariners, waarna ene Rickey Henderson met twee honken bezet aan slag kwam, om vervolgens middels een onvervalste walkoff de niet meer verwachte zege binnen te slaan.

M'n toehoorders luisteren doorgaans

beleefd, maar snappen doen ze 't uitein­ delijk nooit. In de regel krijg ik 'n knikje, een okay, en een meewarige blik. 't Mede­ lijden in hun ogen spreekt boekdelen.

Nee, het leven van een A's fan gaat niet over rozen. De Athletics zijn een perfecte afspiegeling van de stad Oakland, hetgeen wil zeggen dat veel kommer en kwel slechts sporadisch wordt afgewisseld met 'n sprankje hoop.

Dat sprankje hoop maken

we nu mee. We zijn in de race voor de playoffs! Maar als A's fan weet ik ook: This is as good as it gets.

bandwagon

Met de Boston Red Sox uit de play­off

race (who am I kidding? Ze hebben er geen moment in gezeten) is het weer tijd voor mij om op een bandwagon te springen.

En dat is verdorie best lastig.

De New York Yankees zijn, om logische redenen, off limits voor mij. Voor de Baltimore Orioles zou ik kunnen rooten, maar zij zorgden er vorig jaar voor dat de Red Sox niet de play­offs haalden. En hetzelfde geldt voor de Tampa Bay Rays. Met de White Sox, Tigers, Braves, Reds, Cardinals en Giants heb ik niets. De Washington Nationals zijn goed met hun jonge spelers en supersub Roger Bernadina. Maar echt voor ze rooten tot het bittere eind?

Nee, mijn sweetheart van dit seizoen

komt uit het westen: de Oakland Athletics.

De A's flikken het gewoon weer: met minimale middelen het maximale resultaat behalen. Billy Beane heeft de door de Red Sox afgedankte Josh Reddick omgebouwd tot een slugger. Niet alleen Reddick, maar de hele offense is goed, ook in het Coliseum in Oakland, waar middelmatige werpers door de grote afmetingen omgetoverd worden tot aces.

Ja, de A's stonden op niemands lijstje voor

het seizoen en nu zijn ze mijn darlings. Op het moment dat ik dit schrijf hebben ze een win­streak van acht. Zo werden de Red Sox met 20­2 verslagen. Mijn Red Sox, door 'mijn' A's. Een team dat bekend staat om uitgaven tijdens het offseason zijn verne­ derd door de zwervers uit de Bay Area.

De A's zijn een mooi verhaal. De win­ streak, Billy Beane. Idee: Hollywoodfilm!