snel alle spanning weg door in de eerste periode een 30 voorsprong te nemen. Uiteindelijk wisten ze dit duel overtuigend met 61 te winnen, waarmee de eerste Stanley Cup uit de historie van de club een feit was.
Wie het laatst lacht...
In onze vorige editie stonden we al even stil bij Sean Avery, de voormalige NHL speler die eerder dit seizoen aankondigde dat hij stopt met professioneel hockey en dat hij zijn schaatsen in de Hudson River had gegooid. Hij kwam toen ter sprake omdat hij nogal eens mot had gehad met Devilsgoalie Martin Brodeur. Maar ook bij het andere team uit de Stanley Cup Finals zette Avery kwaad bloed, en dan vooral bij de huidige captain van het team.
Vanaf het moment dat Dustin Brown in 2003 als verlegen tiener in de hoofdmacht van de LA Kings terechtkwam tot aan het vertrek van Avery in 2007 waren de twee spelers team en soms lijngenoten. Goede collega’s, laat staan vrienden, werden ze echter nooit. Avery zag in de jonge Brown een uitstekend doelwit voor zijn pesterijen omdat hij sliste en omdat zijn vrouw niet aantrekkelijk genoeg zou zijn voor een vriendin van een hockeyspeler uit Hollywood.
Dit alles zorgde ervoor dat Brown niet graag
terugdenkt aan zijn eerste jaren als King. De toenmalige tiener was verlegen, kwam maar weinig voor zichzelf op en zag zijn prestaties lijden onder het gepest. Zelf wilde hij toen nooit toegeven dat hij het er moeilijk mee had, maar later gaf hij toch wel toe dat het hem indirect toch beïnvloedde. De bevrijding kwam in februari 2007, toen general manager Dean Lombardi Avery naar de New York Rangers stuurde in een trade. Brown leek verlost van zijn juk; hij scoorde in het daaropvolgende seizoen 33 keer, terwijl hij in de twee jaren voor het vertrek van zijn plaag geest tot respectievelijk veertien en zeventien goals was gekomen.
Wellicht hadden de moeilijke eerste jaren van
Brown bij de Kings ook een positieve invloed op de ontwikkeling van de speler. De pesterijen maakten hem sterker en zorgden er mede voor dat