LeGrand is groots
Soms zie je dingen in het leven waardoor je zo verschrikkelijk veel
respect krijgt voor een ander mens, dat daarbij al je eigen kleine problemen vervagen. Dat je denkt: ‘Wat zit ik nu eigenlijk te zeuren over het feit dat ik een uurtje in de file sta?’ Mihai Nesu is in de voetballerij een goed voorbeeld. Telkens als ik hem zie, na zijn tragische ongeval op het trainingsveld, voel ik mij als mens zeer nederig. Nesu brak in het voorjaar van 2011 op de training van FC Utrecht een nekwervel en is sindsdien verlamd. Door de dwarslaesie zit de Roemeen in een rolstoel, heeft hier en daar wel wat gevoel in arm en been, maar zijn leven is natuurlijk radicaal veranderd. Toch blijft Nesu ontzettend positief en is hij de Mihai Nesu Foundation begonnen om lotgenoten in Roemenië, die niet dezelfde mogelijkheden hebben als hij hier, te kunnen ondersteunen. Mihai Nesu is een held.
Ik denk dat als het je niet is overkomen, je het je niet kunt voorstellen hoe het is om verlamd te zijn. Zeker niet als sport je lust en je leven is. Dat gold vast en zeker ook voor Eric LeGrand. LeGrand was een talentvolle defensive linesman en een fijne jonge vriend voor zijn teamgenoten en studiemaatjes. Hij gaf altijd alles en was zelden te betrappen op het ontwijken van lastige situaties. En dus ging hij er ook vol tegenaan toen zijn Scarlet Knights van Rutgers University tegen de Army Black Knights met nog ruim vijf minuten te spelen aftrapten bij de stand 1717.
Malcolm Brown van Army ontving de bal en probeerde ruimtewinst te boeken. Dat lukte niet echt, omdat op de 25yard line Eric LeGrand met volle kracht vooruit de tegenaanval inzette. Kickoff return gestopt, maar niet alleen dat. LeGrand bleef liggen en probeerde licht schuddend met zijn hoofd aan te geven dat het goed mis was. Toen de verzorgers enkele minuten met hem bezig waren, nam de bezorgdheid toe bij de spelers en bij de tienduizenden toeschouwers op de tribune. En terecht.
Net als Nesu is LeGrand verlamd vanaf zijn nek en staat zijn leven in
het teken van proberen telkens ergens in het lichaam iets van gevoel en beweging te forceren. LeGrand is ijzersterk. Doktoren dachten dat hij nooit meer zelfstandig zou kunnen ademhalen, maar dat lukte al na enkele weken. Na een maand of tien twitterde LeGrand een foto waarbij hij min of meer overeind stond, zij het met de nodige apparaten. Zijn terugkeer op het veld, in een rolstoel, werd door de lezers van Sports Illustrated verkozen tot het beste moment van 2011.
LeGrand zette de ‘Believe’ Foundation op en om hem daarbij te steunen, gaven de Tampa Bay Buccaneers hem een contract. Een fantastisch gebaar. De glimlach van LeGrand, telkens als ik hem ergens in beeld zie, is ontroerend. Hij behoort tot de mensen die daadwerkelijk iets betekenen voor de maatschappij. LeGrand is één van de echte helden.