HOOFDREDACTIE Neal Petersen EINDREDACTIE Kasper Dijk Geert Jan Darwinkel REDACTIE Lennart Beishuizen Geert Jan Darwinkel Paul Klomp Ingmar Meijer Marco Post Joep Smeets Richard van Welie Jules Zane COLUMNIST Matthijs Meeuwsen FOTOGRAFIE Getty Images ART DIRECTION DarChicago Ltd. Verheul Communicatie MET DANK AAN Issuu Digital Publishing Scribus Desktop Publishing Verheul Communicatie SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012 Alle rechten voorbehouden.
O peens was daar het plan. We gaan een magazine maken. Op een regenachtige maandagmiddag ergens in november schoot het idee ineens door mijn hoofd. Kort hiervoor had ik enkele redactieleden gevraagd over hoe wij de #SportAm liefhebber nog meer konden bedienen dan alleen ons webpodium. Natuurlijk, de reacties in het eerste jaar van de site waren meer dan lovend geweest, maar in de gedachte van dat stilstand achteruitgang betekent, moest het creatieve denkvermogen weer zijn werk gaan doen. Het gekke van dat proces is dat er uiteindelijk twee echt concrete plannen werden uitgeschreven. Voor het gemak van de lezer (en de beperkte ruimte die deze column mij biedt) zal ik mij beperken tot het eerste plan: het magazine.
Het belangrijkste punt voor dit magazine onderstreepte ik direct met een dikke zwarte stift: het moet digitaal worden. Simpel gezegd omdat ik weet en zie dat er op deze manier veel meer mogelijkheden liggen dan op de ouderwetse manier. Begrijp mij niet verkeerd. Ik lees zeker nog wel eens een papieren krant en zowaar koop ik af en toe nog eens magazine in de kiosk.
M aar voor #SportAm zag en zie ik daar niks in. De wereld van Amerikaanse sporten verandert dagelijks zo snel, dat wij zelfs op
de site af en toe moeite hebben om het tempo bij te benen wat betreft trades, winning streaks of blessures. Hoe jammer zou het dan zijn om een magazine uit te moeten brengen met een verhaal dat op de dag van de lancering al achterhaald is? Of dat je een prachtige foto hebt bij je verhaal, terwijl die speler net tijdens de tradedeadline de overstap maakt naar de grote rivaal. Het is een ergernis die vele bladenmakers de laatste jaren meemaken en gezien de ontwikkeling van enkele grijze haren op mijn leeftijd leek nog een portie extra stress mij teveel van het goede. Kortom, met ‘Sport Amerika: The Magazine’ gaan wij voor analyses, diepgaande verhalen, interviews en actualiteit. Het is de volgende stap op weg naar nog meer mensen te enthousiasmeren met het #SportAm gevoel! Veel leesplezier!
Chris Bosh: 'Wade moet het laatste schot nemen'
Als je een groot fan bent van de
Los Angeles Lakers en de wedstrijd nadert een spannende slotfase, dan weet je welke speler er in crunch time opstaat: Kobe Bryant. Hij is de ster, aan hem vertrouw je de bal toe als het erom gaat en, laten we eerlijk zijn, wie moet anders het laatste schot nemen? (Okay, Derek Fisher is een aardige vervanger). Als fan van de Miami Heat zit je met de handen in het haar, want er loopt niet één, maar drie sterren in het veld. Wie moet het laatste schot dan nemen?
Chris Bosh
heeft de oplossing paraat: Dwyane Wade. Dat heeft de power forward gezegd in een open hartig vraagge sprek met GQ Magazine. “Vanwege zijn succes in het verleden. Hij is een kampioen, een MVP en heeft in zijn loopbaan genoeg schoten gemaakt in de laatste seconden”, meent Bosh. Om daar nog aan toe te voegen: “Dwyane leeft voor deze momenten. De tijd om je trotst aan de kant te zetten en te doen wat het beste is voor het team. Hij is snel en weet altijd een mogelijkheid te creëren.”
Het geheim van de 76ers: Yoga
Voor elke ploeg in de NBA is het
een zwaar seizoen. Dankzij the lockout zullen er 66 wedstrijden afgewerkt moeten worden in een verkort schema. Teams moeten veel reizen, hebben weinig vrije dagen en is het heel normaal als ze vier wedstrijden spelen in vijf dagen tijd. Het gevolg is dat speler vermoeid raken, eerder kleine blessures oplopen en wedstrijden verliezen die ze normaal gesproken zouden winnen. Doug Collins, coach van de Philadelphia 76ers, heeft er wat op gevonden om zijn spelers fit te houden. Yoga.
De Sixers kenden
in de maand januari een reeks van negen wedstrijden in dertien dagen. “We’re beat up”, aldus Collins. Evan Turner en Spencer Hawes liepen er bij als een stelletje oude mannen en dus besloot Collins om eens een training over te slaan en de hulp in te schakelen van een yogainstructeur. “De spelers hebben een les gehad van dertig minuten en ze hadden het prima naar hun zin. We halen alles uit de kast om onze jongens zowel mentaal als fysiek fris en fit te houden.”
Kobe luistert alleen naar Kobe
Het is 1 januari 2012. De Los
Angeles Lakers leiden een nederlaag in Denver. Kobe Bryant had niet zijn avond en schoot 6 uit 28 van het veld. In de vlucht terug naar LA schuift coach Mike Brown
aan om samen met Bryant de wedstrijd terug te kijken. Waarom viel het schot niet en wat had hij beter kunnen doen. Prachtig toch? Echter: sinds het gesprek met Brown is de man eigenlijk nog meer gaan schieten. De Lakers speelden acht wedstrijden in de periode van 3 tot 14 januari. Bryant scoorde in die wedstrijden maar liefst 304 punten (38 gemiddeld per wedstrijd) en schoot 112 op 224 van het veld (14 uit 28 per wedstrijd).
Het spel van Bryant heeft veel
weg van die in het seizoen 20052006. Shaq vertrok naar de Heat en Bryant bleef over in een matig team. Kobe nam de regie over en nam dat seizoen 2.173 schoten, MJ is de enige speler in de geschiedenis die nog meer schoten nam in één seizoen, dat was in 19861987. Bryant scoorde gemiddeld 35.4 punten per wedstrijd en wist 27 keer 40 punten of meer te maken in een wedstrijd, waaronder de 81 punten die hij maakte tegen de Raptors. Gaat de geschiedenis zich herhalen voor Kobe? •
D e Patriots verloren dit seizoen slechts drie wedstrijden – waaronder één tegen de
Giants – en waren de beste ploeg in de AFC. Voor Big Blue verliep de weg naar Indianapolis met vallen en opstaan. Na een slechte reeks van vier verloren wedstrijden leken ze af te haken in de strijd voor de NFC East. Maar door de dubbele confrontatie met Dallas te winnen wisten ze toch een plekje in het postseaon af te dwingen.
Indrukwekkende overwinningen tegen de Atlanta Falcons (242) én de Green Bay Packers (3720) deden denken aan de ploeg van vier jaar geleden, die ook op het juiste moment piekten. De Giants hadden overtime nodig om voorbij de 49ers te geraken, die geen antwoord hadden op Victor Cruz. De receiver ontwikkelt zich razendsnel en was één van de meest productieve receivers van de NFL (1536 yards). Een fieldgoal van
van Lawrence Tynes maakte uiteindelijk het verschil (20足17).
Ook de Patriots moesten in hun Championship game tot het uiterste gaan. Na een eenvoudige overwinning tegen de Broncos (45足10) hielden ze maar net stand tegen Baltimore (23足20). Billy Cundiff had de kans om de Ravens middels een fieldgoal in de slotseconden langszij te brengen, maar
faalde. Even daarvoor voorkwam Sterling Moore op de valreep een touchdown, door de bal in de endzone uit de handen van Lee Evans te slaan, waardoor de rematch van Super Bowl XLII een feit is.
Beide ploegen ontmoetten elkaar dit
seizoen al in een wedstrijd die veel weg had van die legendarische zondagmiddag in februari 2008. Evenals toen zette Tom Brady
de Patriots op een late voorsprong, maar resteerde Eli Manning nog genoeg tijd om het veld over te steken en een winnende touchdow te scoren. Het enige wat er aan ontbrak was de wonderbaarlijke catch van David Tyree (zie kader).
Kwetsbaar door de lucht
Sindsdien verloren de Patriots geen
wedstrijd meer, maar die indrukwekkende reeks vertelt niet het hele verhaal. De meeste aandacht gaat uit naar Tom Brady en zijn tight ends. Aaron Hernandez en Rob Gronkowski waren dit seizoen samen goed voor 2237 yards en 24 touchdowns – waarmee ze het meest productieve paar tight ends in de geschiedenis van de NFL zijn. Gronkowski liep in de slotfase van de wedstrijd met de Ravens een enkelblessure op, maar lijkt de Super Bowl te halen. Die explosieve aanval heeft niet alleen voor overwinningen gezorgd, maar ook de tekortkomingen van New England’s verdediging weten te verhullen.
Vooral door de lucht waren de Patriots kwetsbaar. Quarter backs passten gemiddeld 293 yards
per wedstrijd tegen New England en dat terwijl de Pats slechts drie QB’s tegenkwamen die zich tot de beste tien van de NFL mochten rekenen; alleen Tony Romo werd verslagen. Ben Roethlisberger en Eli Manning stapten beiden als winnaars van het veld. Het gemiddelde quarterback rating van de negen quarterbacks die na de verliespartij tegen
de Giants overwonnen werden is slechts 75.1. Manning was dit seizoen goed voor een gemiddelde van 92.9.
Tijdens de allesbeslissende drive tegen de Ravens moest Julian Edelman noodgedwongen dienst doen als cornerback. Het kwam de Patriots bijna duur te staan; hij had geen schijn van kans tegen Anquan Boldin, waardoor Baltimore nog gevaarlijk dichtbij de winst kwam. Als de kleine receiver eenzelfde rol moet vervullen tegen Hakeem Nicks of Victor Cruz staat de Patriots een zware middag te wachten.
De verdediging van de Patriots was dit
seizoen de op één na slechtste in de NFL.
twintig yards. Buigen zonder te breken, noemen ze dat in New England. Met 21.4 punten tegen per wedstrijd nestelde de Patriots verdediging zich netjes in de middenmoot. U i tg e r e k e n d i n L u c a s O i l S ta di u m , T h e H o u s e T h a t Pe y t o n B u i l t , k r i j g t T o m B r a d y d e k a n s o m z i j n z a a k i n de di s c u s s i e o v e r w i e z i c h de be s te qu a r te r ba c k v a n de l a a ts te ti e n j a a r m a g n o e m e n k r a c h t bi j te z e tte n . H e t z o u de v i e r de S u pe r B o w l v o o r B r a dy w o r de n , w a a r do o r h i j z i j n i do o l J o e M o n ta n a z a l e v e n a r e n – e n di e n s r e c o r d v o o r o v e r w i n n i n g e n i n de pl a y o f f s ( 1 6 ) z a l o v e r tr e f f e n . A a n de a n de r e z i j l i j n s t a a t Pe y t o n ’ s j o n g e r e b r o e r t j e . H o e w e l E l i n o o i t d e c i j f e r s v a n Pe y t o n h e e f t k u n n e n e v e n a r e n k r i j g t h i j w é l de k a n s o m z i j n tw e e de S u pe r B o w l r i n g te w i n n e n .
Nog nooit wist een ploeg met zo’n slechte verdediging de Super Bowl te winnen. In 2006 schreven de Colts geschiedenis door de Lombardi Trofee met een als 21ste geeindigde defense te veroveren. Maar in de AFC Championship game liet de Pats D ook zien dat ze een specifieke kwaliteit bezit. Ondanks alle yards die ze weggeven houden ze redelijk stand in de laatste
Elite Eli
Hoewel er minder vragen worden
gesteld over de verdediging van de Giants – en dat terwijl ze tegenover de op één na sterkste aanval van de NFL staan – moesten Osi Uymeniora en de zijnen per wedstrijd vier punten meer toegeven dan de Patriots (25). Ook deze verdediging zou het negatieve record van de Colts uit 2006 verbreken; zij kregen “maar” 22.5 punt tegen.
Maar evenals bij de Patriots komt er op het juiste moment verbetering in de verdediging; Met zijn 16.5 sack was Jason PierrePaul een van de grote revelaties in de Big Apple. Paul en zijn collega’s wisten Atlanta een wedstrijd lang uit de endzone te weren en verstoorden in de disional round de geoliede aanval van Green Bay volledig,
waardoor Eli Manning en de kans kreeg met Green Bay af te rekenen.
Die pakte hij met beide handen aan. Met
330 yards en 3 touchdowns overschaduwde hij Rodgers en bewees hij, zoals hij zelf in augustus had gesuggereerd, tot de elite op zijn positie te behoren. De Giants zijn dankzij zijn ontwikkeling een team geworden dat niet meer op zijn running backs leunt, maar zijn lot volledig in de handen van zijn quarterback legt. Met Cruz, Nicks en Mario Manningham heeft hij een drietal uitstekende receivers tot zijn beschikking. Op 5 februari wacht Manning’s volgende uitdaging. Onder het wakend oog van zijn oudere broer Peyton staan de Patriots, de ploeg waartegen hij in 2008 bevestigde méér te zijn dan alleen maar “hetbroertje van”, te trappelen om hem te laten zien dat ze helemaal hersteld zijn van de klap die hij vier jaar geleden uitdeelde. •
De helmet catch van David Tyree
Ze worden er in New England ‘s nachts nog zwetend wakker van. Op 3 februari 2008 hadden hun Patriots de kans om geschiedenis te schrijven. Ze waren ongeslagen doorgedrongen tot de Super Bowl, waar de Giants wachtten. Een pass van Brady naar Moss had de Patriots met nog tweeneenhalve minuut op de klok op voorsprong gezet. Met nog 1:15 te gaan ontweek Eli Manning de blitz. Manning ontsnapte en surveilleerde het veld. Zijn ogen vielen op David Tyree. Tyree had tot dat punt een onopvallende loopbaan achter de rug. Hij ging het het duel aan met drievoudig Super Bowl winnaar Rodney Harrison. Tyree reikte hoger en ving de bal met beide handen. Met één hand klemde Tyree de bal tegen zijn helm en stortte hij terug ter aarde. Complete. First Down. Vijf plays later scoorden de Giants de beslissende touchdown en zorgden ze voor de grootste upset in de geschiedenis van de Super Bowl. De catch van Tyree – de laatste uit zijn carrière werd door NFL Films verkozen tot “play van het decennium”.
DE 'HATE'
“In this fall, I’m taking my talents to South Beach and join the Miami Heat.”
Een eenvoudige zin uit de mond van
Lebron James die voor de start van het seizoen 20102011 in het programma The Decision bekend maakt om ‘zijn’ Cleveland Cavaliers te verruilen voor de Miami Heat. Een zin die een eigen leven is gaan leiden, symbool voor opgeven of ergens anders naar toe gaan, bijvoorbeeld in de kroeg. If anyone needs mee, I’ll be in the bathroom taking my talents to South Beach. Maar kijk nog eens goed naar de zin van James, dan valt het op dat hij eerst South Beach noemt, en dan de Miami Heat. De woorden van King James vallen, zoals verwacht, niet goed bij de fans van de Cavaliers. Vol ongeloof en woede gaan er groepen mensen de straat op. Shirts van nummer 23 worden in brand gestoken, met daarom heen dansende en juichende supporters, alsof je naar een rechtstreeks verslag van CNN zit te kijken in het Midden Oosten. James schoffeert met één gesproken zin de stad Cleveland en haar supporters. Een stad waar hij in zeven seizoenen uitgroeit tot één van de beste basketballers allertijden, en er kon geen bedankje van af. In Miami vieren ze feest, maar in de rest van Amerika, en ook in de wereld, spreken ze er schande van.
De manier waarop James het nieuws
bekend maakt, een live uitzending van een uur op ESPN, verdient niet de schoonheidsprijs. NBA legende en analist Charles Barkley noemt het programma stupid. “Godzijdank was ik in Canada en hoefde ik er niet naar te kijken.” Collega analist bij TNT, Kenny Smith, heeft er een andere kijk op. “Ik denk dat The Decision een slechte televisie productie was. Ik wil de schuld niet volledig bij James leggen.” De analisten zijn het eens dat ze de keuze van James om samen te gaan spelen met Dwyane Wade en Chris Bosh een goedkope manier vinden om snel aan een ring te komen. Michael Jordan deed er acht seizoenen over om zijn eerste titel te veroveren en verliet in de tussentijd niet de Chicago Bulls. Barkley: “Hij kan zoveel
titels winnen als hij wil, maar het had hem gesierd als hij in Cleveland was gebleven en daar het kampioenschap te winnen als the man.”
De Hate was in eerste instantie puur
gericht op James, maar dat veranderde toen Miami een Welcome Party organiseerde om The Big Three voor te stellen aan het publiek. Er klonk harde muziek uit de speakers, cheerleaders deden hun best om de fans te vermaken en op het podium stond een groot scherm met de tekst: Yes. We. Did. Onder luid applaus komen James, Wade en Bosh het podium opgelopen en vieren het feestje mee alsof ze net het kampioenschap hebben binnen gehaald. Uiteraard zijn er speeches. Bosh probeert in zijn beste Spaans, Hola, de Latijns Amerikaanse supporters erbij te betrekken, Wade noemt het trio de beste in de geschiedenis van de NBA en James reageert op de stelling dat ze hier gekomen zijn om titels te winnen. “Niet één, niet twee, niet drie, niet vier (inmiddels worden de supporters helemaal gek), niet vijf, niet zes (James neemt even een pauze), niet zeven.” De arrogantie druipt ervan af, het heeft niets met basketbal te maken. Een ding is zeker na deze avond, alle ogen zijn gericht op de Miami Heat.
Basketbal dan. Het seizoen begint stroef voor de Heat, maar al snel heeft de ploeg van coach Eric Spoelstra de smaak te pakken. Het regent in Miami alleyoop passes van Wade op James, of andersom. De fans genieten zichtbaar. In uitwedstrijden is de sfeer een stuk vijandiger en wordt de ploeg vooral uitgejouwd. De spelers lijken niet onder de indruk en gaan door met winnen. De Heat eindigen op een tweede plaats in de Eastern
Conference achter de ontketende Chicago Bulls. James kan tevreden zijn met 26.7 punten, 7.5 rebounds en 7 assists per wedstrijd, zo ook teamgenoot Wade met 25.5 punten, 6.4 rebounds en 4.6 assists per wedstrijd. Alleen de cijfers van Bosh zijn iets minder dan de voorgaande jaren in zijn periode bij de Toronto Raptors, 18.7 punten en 8.3 rebounds per wedstrijd.
Miami zet de stijgende lijn door
in de playoffs en plaatsen zich redelijk eenvoudig voor de NBA Finals door de Philadelphia 76ers, Boston Celtics en Chicago Bulls te verslaan. Niets lijkt een kampioenschap nog in de weg te staan. In de finale wachten de Dallas Mavericks. De aandacht voor deze Finals is groot, want de neutrale kijker kiest massaal partij voor de ploeg van Dirk Nowitzki en ziet niets liever dan dat de Heat op hun bek gaan. Miami neemt een 21 voorsprong in de serie, maar dan gaat het fout. De Mavs winnen drie wedstrijden op rij en pakken, in Miami, de titel. Hoewel Dallas een goede ploeg heeft met spelers als Nowitzki, Tyson Chandler, Jason Terry, Shawn Marion en Jason Kidd, krijgt één man in Miami de schuld in de schoenen geschoven: Lebron James. De sterspeler verstopte zich nadrukkelijk in het vierde kwart . Hij maakte niet zijn actie naar binnen en passte elke bal die hij kreeg door naar een teamgenoot. Hot potato’s noemen ze dat in Amerika, als je in ‘crunch time’ de bal niet wil hebben. “James checked out in the fourth quarter”, zei DeShawn Stevenson, de directe verdediger van James in de Finals. Het leedvermaak is groot na de afgang van de Heat in één van de beste bekeken Finals sinds 2004. DE HEAT
Het verhaal van de Heat heeft veel weg van een Amerikaanse feel good movie. Zie de Miami
Heat als een hoofdpersonage, bijvoorbeeld Christian Bale, die het verhaal begint met hoge verwachtingen, maar dan komt halverwege de film het keerpunt, zijn vriendin gaat vreemd en hij verliest zijn baan, werkelijk alles zit tegen (NBA Finals 2011). Net als je denkt dat het niet meer goed komt, heeft de hoofdrolspeler een helder moment. Nu ziet hij in wat er moet gebeuren om er weer bovenop te komen.
In die fase zit de ploeg van
Eric Spoelstra op dit moment, dankzij het ESPN interview met Lebron James in de offseason. De setting ziet er een stuk beter uit dan tijdens The Decision. James heeft een gesprek met journalist Rachel Nichols, die er niet zit om kritische vragen te stellen. De boodschap is duidelijk. James wil een aantal dingen kwijt over het afgelopen seizoen. Als eerste baalde hij enorm van zijn optreden in de Finals. “Ik sta in het veld om beslissende acties te maken, en daar maakte ik er veel te weinig van om mijn stempel te kunnen drukken.” James geeft toe dat het een zwaar seizoen voor hem was, vooral mentaal. “Alles wat we deden werd onder een vergrootglas gehouden, iedereen had iets over mij te zeggen en dat veranderde mij in een persoon die ik niet ben”, aldus James. “Ik ging het geloven. Ik wilde iedereen het tegendeel bewijzen en speelde elke wedstrijd angry.”
Mocht de basketballer in de gelegenheid
komen om terug te gaan in de tijd, dan zou hij een hoop veranderen, uiteraard ook The Decision. In een eerder stadium bood James al zijn excuses aan de fans van de Cavaliers voor de manier waarop hij zijn
vertrek aankondigde. “Ik heb nu alles achter mij gelaten. Ik ben weer die jongen die geniet van het spelletje.” Dat is te merken. James speelt goed dit seizoen en heeft al een aantal keer de lage post opgezocht om een score te maken, someone has worked hard on his post up game this summer. De rest van de ploeg speelt ook verzorgd en volwassen basketbal, wat is het verschil met een jaar geleden? Spelverdeler Mario Chalmers ontwikkelt zich uitstekend, daarnaast heeft Miami in rookie Norris Cole een atletische backup point guard in huis. Het vertrouwen in deze jongen is groot, anders zet je niet veteraan Eddie House op straat. Bovendien is de bank een stuk breder met de komst van veteraan en defensive stopper Shane Battier en een fitte Udonis Haslem. Dwyane Wade is en blijft voor mij nog altijd de beste speler van het team en zelfs Chris Bosh heeft eindelijk zijn rol gevonden in Miami. “Ik denk dat ik afgelopen seizoen teveel wilde doen”, zegt Bosh in een interview met Sports Illustrated. De power forward verliet de Toronto Raptors om in Miami te gaan spelen, maar had er moeite mee dat elke stap die hij maakte onder een vergrootglas werd gehouden. “Als ik passte, dan passte ik teveel. Schoot ik, dan schoot ik teveel. Ik kon niets goed doen.” Bosh kan daar nu mee omgaan en voelt zich dit seizoen prima als de derde speler in The Big Three.
De Miami Hate is weer de Miami Heat,
en topfavoriet voor de titel. Een finale met de Oklahoma City Thunder lijkt bijna een zekerheid. •
Amerika’s grootste sportstad van de afgelopen tien jaar (Red Sox twee keer
kampioen, Celtics en Bruins één keer en de New England Patriots drie keer) lag plat, dè trots van Boston op z’n gat. Hoe kon het toch gebeuren dat de Boston Red Sox met de derde payroll in de MLB voor het tweede jaar achter elkaar de playoffs niet haalde en de Tampa Bay Rays, met de 29e payroll, wel?
De aap kwam daags na de uitschakeling uit de mouw: in de clubhouse werd bier gedronken, knakworstjes gegeten en videogames gespeeld. Dan heb je de beeldvorming tegen. Francona zou de groep niet meer in zijn macht hebben, de successen hadden de scherpe randjes van de prestatiedrift gehaald en de spelers zouden niet meer met elkaar door één deur kunnen.
Dat laatste is een aparte gedachte, want ik eet nooit knakworstjes met
mensen waarmee ik niet door een deur kan. Laat staan bier drinken. Het gedoe zorgde er voor dat Francona moest wieberen en niet veel later ging Theo
Epstein naar de Chicago Cubs.
Sindsdien is het voor de Red Sox zaak om aan damage control te doen. Pitcher Josh Beckett liet tegen verslaggevers van ESPN weten: “Ik kan deze beschuldiging niet zomaar laten gaan; genoeg is genoeg. Ik geef toe dat ik fouten heb gemaakt gedurende het seizoen, maar dit gaat te ver. Er wordt gezegd dat we aan het drinken waren in de dugout tijdens een wedstijd en dat is niet waar.” Ace Jon Lester deed ook een duit in het zakje: “Hoewel sommige verhalen waar zijn, dat zijn niet de redenen voor de ramp in september.”
En dat denk ik ook. Niet alleen denk ik dat deze verhalen niet naar buiten
gekomen waren als de BoSox de play offs hadden gehaald, ik denk dat de oorzaken elders gezocht moeten worden. In 2010 konden de Red Sox zich terecht verschuilen achter de blessuregolf die de ploeg op beslissende momenten teisterde. Outfielder Jacoby Ellsbury speelde een handjevol wedstrijden door vier gebroken ribben die hij opliep bij een
botsing met toenmalig ploeggenoot Adrian Beltre, Josh Beckett was het hele jaar niet fit door een pijnlijk rug, derde honkman Kevin Youkilis raakte meerdere malen geblesseerd en tweede honkman Dustin Pedroia brak zijn voet na een foul bal; een dag nadat hij een lasershow had gegeven met drie homeruns in Coors Field, Colorado.
Hoewel de Red
Sox in 2011 ook last hadden van blessureleed was het nu iets anders. Ellsbury kwam terug van zijn blessure en zette een MVPlike seizoen neer, Beckett was weer een ace, Jarrod Saltalamacchia (dubbele woordwaarde) was verrassend goed als catcher en ook aangewezen slagman David ‘Big Papi’ Ortiz was het hele jaar goed.
Nee, het probleem zat hem voornamelijk in de pitching staff. En dan bedoel ik niet de blessures van Clay Buchholz en Daisuke Matsuzaka. Nee, ik bedoel onder ander de pitching coach. Curt Young kwam vorig jaar over van de Oakland Athletics en verving John Farrell, die manager werd van de Toronto Blue Jays. Het werd heel duidelijk dat Farrell een pitching coach is die pitchers bezig maakt, naast dat het een fijne vent is. Young daarentegen is timide en zelfs een beetje saai. Het was duidelijk dat hij zijn pitchers niet kon inspireren. John Lackey en een groot deel van de bullpen had een waardeloos jaar. En ook Lester was niet zichzelf. Maar ik schuif het probleem niet af op Young. Hij is ‘maar’ een coach die het moet doen met zijn materiaal. Het is lastig als dan Buchholz uitvalt, een zeer goede nummer drie. Het probleem ligt bij Epstein. Ja, Theo Epstein. De man in de North Side of
Chicago. Want hoe kan het zijn dat je nul komma nul pitching depth hebt? Kyle Weiland, Felix Dubront en superprospect turned faalhaas Andrew Miller zijn op zijn hoogst een vijfde starter. Die kan je niet, samen met Lackey, 60% van de starts laten maken in september.
Sterker nog: zeker niet in september. Want in september wordt bijna alleen intradivisional gespeeld. Dan speel je dus niet tegen de A’s, Seattle Mariners, Kansas City Royals en de Cleveland Indians. Nee, dan speel je tegen de New York Yankees, Tampa Bay Rays en de Toronto Blue Jays. Alledrie niet voor de poes. Een ook de Baltimore Orioles kunnen offensief aardig mee. Nee, als je tig runs per wedstrijd opgeeft valt er niet tegenaan te meppen voor de slagmannen.
En oja: iedereen heeft het telkens over september, maar die 210 start was ook niet lekker.
En dan nu het vooruitzicht!
Inmiddels is er een nieuwe manager: clown Bobby Valentine, een general manager: saaipiet Ben Cherington en een nieuwe pitching coach: Bob McClure.
Dit trio moet er voor zorgen dat de pitching van de Boston Red Sox weer op de rails komt. Want laten we eerlijk wezen: met het slagwerk zit het wel goed. De enige werper van naam die de Red Sox heeft verlaten is alltime saves leader van het team: Jonathan Papelbon. Verder verhuist setup man Daniël Bard naar de rotatie. Closers Andrew Bailey (Oakland A’s, ruil)
moeten het gat dat Papelbon en Bard achterlaten opvullen. Verder sluiten Vicente Padilla, Aaron Cook, Charlie Haeger, Rich Hill en Carlos Silva zich aan bij de Red Sox over een appel en een ei. Cherington hoopt een schot in de roos te maken door deze gemankeerde pitchers die de afgelopen jaren veel blessureleed hadden te contracteren. Rivaal New York Yankees had daarmee in 2011 flink succes met Freddy Garcia en Bartolo Colon. In de bullpen hebben de Red Sox een paar wild cards zitten die vorig jaar wisselend succes hadden. Zo had Alfredo Aceves een topjaar, maar konden Matt Albers en vooral Bobby Jenks het verschil niet maken.
Als het een beetje meezit
knallen de Red Sox volgend jaar uit de startblokken en kijken ze nooit meer terug. Jon Lester, Josh Beckett en Clay Buchholz. Dat is een 123 punch waar weinig teams van terug hebben.
Zet daar nog eens Adrian Gonzalez, Carl Crawford (die met een comeback jaar komt, you heard it here First), Ellsbury, Pedroia en utiltyman Nick Punto (‘hij is goed voor de groep’) bij en de revamped bullpen en de Red Sox zijn niet te verslaan.
N
atuurlijk geloof ik niet in sprookjes en de kans is dik aanwezig dat dit niet gaat lukken. Aan de andere kant kan het niet veel slechter gaan dan vorig jaar. Want wat veel mensen vergeten: één winst meer en de Red Sox stonden in de playoffs. En de playoffs zijn een crapshoot (daarover in een veel later nummer, oktober ofzo, meer). Kortom: een overwinning meer en de Red Sox hadden een legitieme kans op de derde World Series titel in acht jaar. Maar als telt niet in de sport. Daarom is Francona nu werkeloos en Epstein de hartjes van de Cubsfans warm aan het maken. •
America's most beloved Ballpark is jarig
V oor de Red Sox is 2012 een speciaal jaar. Op 20 april wordt
het 100jarige jubileum van ‘America’s most beloved ballpark’ Fenway Park gevierd. 15 april 1912 zonk de Titanic, en vijf dagen later opende het stadion dat de afgelopen eeuw veel heeft moeten verduren. Niet alleen waren er hartbreaking losses en historische colapses, ook werd er veel gewonnen door de Red Sox. Het kleinste stadion in de MLB, met ‘slechts’ 39.000 zitplaatsen is de laatste 713 wedstrijden uitverkocht geweest. Een streak die waarschijnlijk nog wel even gaat duren. Om het jubileum van Fenway te vieren zullen de Red Sox en de New York Yankees – de tegenstander van die dag – spelen in ‘throwback uniforms’ van 1912.
Rangers strikken Japans pitching fenomeen Darvish
De Texas Rangers hebben zich
verzekerd van de diensten van Japanse phenom pitcher Yu Darvish. De righty tekende een contract voor $60 miljoen. Met de toevoeging van Darvish lijken de Rangers opnieuw playoff bound. De afgelopen twee World Series vertegenwoordigden de Rangers de Amerikcan League in de World Series. Echter kunnen de Rangers ook veel concurrentie verwachten van de Los Angeles Angels, die deze offseason exRangers lefty C.J. Wilson en slugger Albert Pujols aan zich wisten te binden.
Montero van New York
naar Seattle voor Pineda – Jesus Montero speelt de komende tijd voor de Seattle Mariners. Zijn oude club, New York Yankees, ruilden hem en Hector Noesi voor de in 2011 sterke rookie Michael Pineda en pitcher Jose Campos.
Orlando Cabrera stopt –
Korte stop Orlando Cabrera hangt zijn handschoen in de wilgen. De 37jarige Colombiaan verzamelde in vijftien jaar 2.055 hits, won twee Golden Gloves en werd in 2004 kampioen met de Boston Red Sox. Cabrera wisselde vaak van team, maar wist verrassend vaak de playoffs te halen.
Prince Fielder voor $214M naar Tigers
Prince Fielder heeft een contract voor 9 jaar en $214 miljoen getekend bij de Detroit Tigers. Hij gaat voornamelijk op het eerste honk spelen en Miguel Cabrera zal verhuizen naar DH. Eerder deze offseason werd bekend dat Victor Martinez dit seizoen niet in actie komt voor de Tigers. In Fielder
heeft Motown een goede vervanger, die goed is voor jaarlijks ongeveer 40 homeruns en de afgelopen drie seizoenen slechts één wedstrijd mistte. Door het aantrekken van Fielder zijn de Tigers topfavorie t in de AL Central.
Door een kniebandscheuring
moet Detroit Tigers 1B/C/DH Victor Martinez het komende seizoen missen. Tigers kijken naar oplossing via Free Agency. Ex Tiger Johnny Damon is een van de namen die worden genoemd. De Tigers hebben mits zij een goede DH vinden nog steeds uitzicht op de titel in de zwakke AL Central. De Chicago White Sox zijn flink verzwakt en de Minnesota Twins en de Cleveland Indians zijn niet echt sterker geworden. De Kansas City Royals zijn zeer getalenteerd en kunnen misschien de sprong maken voor een plekje als contender.
A’s verwelkomen Seth
Smith – Seth Smith komt komend
seizoen uit voor de Oakland Athletics. De linkshandige platoon outfielder komt in een ruil over van de Colorado Rockies. Guillermo Moscoso en Josh Outman bewandelen de omgekeerde weg. Outman, een flyball pitcher, liet op Twitter al weten te willen werken aan zijn pitching stijl. Coors Field van de Rockies staat bekend om de vele homeruns.
Moyer naar Rockies
De 49jarige werper
Jamie Moyer is gecontracteerd door de Colorado Rockies. De lefty, die lange tijd uitkwam voor de Philadelphia Phillies krijgt een minor league deal en de kans zich in Spring Training te bewijzen. Moyer won 267 wedstrijden in zijn carrière en miste vorig jaar vanwege een Tommy John operatie.
A l s d e P i t t s bu r g h P e n g u i n s i n 2 0 0 5 d e
b i j z o n d e r e p o s t l o c k o u t d r a f t l o t t e r y w i n n e n e n Si d n e y C r o s b y a l s e e r s t e k e u z e o p he t p o d i u m r o e p e n i s d a t v o o r i e d e r e e n e e n n o b r a i n e r . C r o s b y i s o v e r d u i d e l i j k he t g r o o t s t e t a l e n t v a n z i j n g e n e r a t i e e n d a t hi j d e i n f i n a n c i ë l e e n s p o r t i e v e m o e i l i j k he d e n v e r k e r e n d e P e n g u i n s o p he t r e c ht e p a d k a n he l p e n i s a l l a n g d u i d e l i j k . T o c h ha d n i e m a n d k u n n e n v o o r s p e l l e n d a t hi j z e s j a a r l a t e r z o’ n g r ot e i m p a c t op z i j n c l u b e n d e l e a g u e z o u he b b e n g e ha d . Z i j n d o m i n a n t e s p e l – h i j w o n o p 1 9 j a r i g e l e e f t i j d a l d e A r t R o s s T r o p hy v o o r s p e l e r m e t d e m e e s t e p u n t e n i n he t r e g u l i e r e s e i z o e n – e n f a n t a s t i s c he l e i d e r s c ha p – hi j w a s o o k 1 9 t o e n hi j d e M a r k M e s s i e r L e a d e r s hi p A w a r d k r e e g t o e g e k e n d – ov e r w i n n e n d e N a t i on a l H oc k e y L e a g u e a l s e e n w e r v e l s t or m .
Z i j n r ook i e s e i z oe n g a a t n og e n i g s z i n s v e r l o r e n , z o l i j k t he t , m a a r a a n g e z i e n d e P e n g u i n s i n 2 0 0 6 a l s t w e e d e m og e n d r a f t e n be t e k e n t d i t d a t C r os by e r n og e e n g e t a l e n t e e r d e t e a m g e n o o t b i j k r i j g t . Da t w o r d t d e R u s s i s c he c e n t e r E v g e n i M a l k i n
e n a l s d e f i n a n c i ë l e p r o b l e m e n a c ht e r d e r u g z i j n b l i j k e n d e l e g e n d a r i s c h e o u d s p e l e r e n te a m e i g e n a a r Ma r i o L e m i e ux e n g e n e r a l m a n a g e r R a y She r o g o u d i n ha n d e n t e he b b e n . V e r l i e z e n d e P e n g u i n s o n d e r a a n v o e r i n g v a n Si d n e y e n E v g e n i i n 2 0 0 8 n o g d e S t a n l e y C u p f i n a l e v a n De t r o i t , e e n j a a r l a t e r z e t t e n z e d a t i n e e n r e m a t c h he l e m a a l r e c ht . O p 1 2 j u n i 2 0 0 9 w o r d t Si d n e y C r o s b y i n d e J o e L o u i s A r e n a i n De t r o i t d e j o n g s t e a a n v o e r d e r i n d e g e s c hi e d e n i s v a n d e N H L d i e d e l e g e n d a r i s c he 3 5 p o n d z w a r e t r o f e e b o v e n z i j n ho o f d m a g t i l l e n .
H e t v e r ha a l v a n Si d n e y C r o s b y i s he t
u l t i e m e v oor be e l d v a n d e C a n a d e s e j on g e n s d r oom . G e bor e n op 7 a u g u s t u s 1 9 8 7 i n he t a f g e l e g e n H a l i f a x , N o v a Sc o t i a a l s d e z oon v a n g oa l i e T r oy C r os by , d i e i n 1 9 8 5 a l s 2 4 0 s t e ov e r a l l w or d t g e d r a f t d oor d e M on t r e a l C a n a d i e n s , m a a r n ooi t i n d e N H L z a l s p e l e n . H e t g e z i n C r os by i s w e l C a n a d i e n s f a n , m a a r a l s Si d n e y ’ s t a l e n t ov e r d u i d e l i j k i s g e bl e k e n i n e e n l ok a l e j e u g d c o m p e t i t i e d i e hi j r e e d s j o n g v e r o n t s t e g e n i s , s t a p t hi j o v e r n a a r he t
Shattuck St. Mary’s internaat in het Amerikaanse plaatsje Faribault, MN. Die school bracht het hockey ook talenten als Jonathan Toews, Jack Johnson en Zach Parise. Het is voor Crosby een stevige stap naar het Canadese junior hockey, waar hij op 16jarige leeftijd in debuteert bij de Rimouski Océanic in Quebec. In zijn eerste duel voor deze ploeg scoort hij acht punten en dat tempo zwakt achteraf wel een kleine beetje af, maar als hij in het seizoen 2004 2005 in slechts 75 duels in totaal 80 doelpunten en 119 assists vergaart is klaar voor de NHL. Niets lijkt nog fout te kunnen gaan voor Sid The Kid, maar het loopt allemaal anders.
We schrijven 1 januari 2011. Het is
regenachtige dag in Pittsburgh, PA. Dat weerhoudt ruim 68 duizend fans er echter niet van om richting Heinz Field, normaal gesproken thuisbasis van de Pittsburgh Steelers en de Pittsburgh Panthers, te trekken voor de 2011 NHL Winter Classic. Het grootste eendaagse ijshockeyevenement van het jaar is op die dag een directe confrontatie tussen de Penguins van Sidney Crosby en hun rivalen uit de hoofdstad; de Washington Capitals onder leiding van de • Eric Lindros: Zeg ‘hersenschudding’ tegen een ijshockeyfan en hij begint over Lindros. Ooit de gedoodverfde opvolger van Gretzky als dominante center, maar zijn ster doofde na meerdere verwoestende hits en hersenschuddingen. Speelde in 13 seizoenen slechts drie keer meer dan 65 duels. • Nick Kypreos: Geen ster, maar de beelden van het bloederige gevecht (zie YouTube) dat zijn carriere beëindigde gingen de wereld over. Tegenwoordig commentator bij Sportsnet en TSN, maar vooral prominent voorbeeld van de negatieve gevolgen van vechten in de
energieke Russische right winger Alexander Ovechkin.
De wedstrijd eindigt in de stromende regen in 31 voor de Capitals. Dat de wedstrijd wordt uitgespeeld mag een wonder heten, want het ijs is in de derde periode haast onspeelbaar en levensgevaarlijk nat. Toch wordt het duel uiteindelijk overschaduwd door een blessure van meer voorkombare aard. Of het nu per ongeluk was of niet, Crosby wordt vanuit zijn dode hoek hard tegen zijn hoofd gecheckt door Capitals grinder Dave Steckel. Hij blijft even beduusd achter, maar speelt de wedstrijd uit. Er lijkt niets aan de hand, maar als hij in de daaropvolgende wedstrijd keihard wordt gecheckt door Tampa Bay Lightning verdediger Viktor Hedman is het helemaal mis.
S
idney Crosby’s carriere komt tot een knarstende stilstand door het zogenaamde postcommotioneel syndroom. PCS is het duidelijkst uit te leggen als aanhoudende klachten van duizeligheid en hevige hoofdpijn na een hersenschudding van serieuze aard. Dat is niet alleen moeilijk spelen, het kan ook veel ernstigere gevolgen hebben en levenslange klachten opleveren als de diagnose te laat gesteld wordt en er nog verdere schade bovenop komt.
ijshockeysport. • Marc Savard: Enkele jaren geleden nog stercenter bij Atlanta tussen wingers Hossa en Heatley, daarna topspeler voor de Bruins, maar liep in 2009 een zware hersenschudding op en was nooit meer dezelfde. Hij stopte vorig jaar op 33jarige leeftijd met noodgedwongen met hockey. • Chris Pronger: Grote kracht achter de Stanley Cup winst van de Ducks in 2007, tegenwoordig aanvoerder van de Flyers en het bewijs dat uitdelen
niet altijd nooit incasseren betekend. Na Crosby de bekendste spelers met PCS dit seizoen. Lijkt tot na de zomer van 2012 uitgeschakeld. • Derek Boogaard: Sinds zijn debuut voor Minnesota in 2005 de meest gevreesde vechter van de NHL. Stapte in 2010 over naar de Rangers, liep een hersenschudding op – na velen te hebben uitgedeeld – en raakte verslaafd aan de pijnstillers tegen PCS. Boogaard overleed in mei 2011 aan een overdosis oxycodin gemixt met alcohol en bleek na autopsie aanzienlijke hersenbeschadiging te hebben. Hij werd slechts 28 jaar.
Lang blijft het stil, maar na bijna een jaar van revalideren lijkt Crosby terug en op 21 november speelt hij een formidabele comebackwedstrijd tegen de New York Islanders, waarin hij met twee goals en twee assists zonder twijfel tot man of the match wordt uitgeroepen. Hij speelt nog zeven wedstrijden en scoort daarin ook acht punten, maar de symptomen van zijn hersenschudding keren terug en ondanks dat testen geen verandering uitwijzen nemen Crosby en de medische staf van de Penguins een wijs besluit. Tot de symptomen in zijn geheel verdwenen zijn neemt Sidney opnieuw rust.
De geruchten die daarop
volgen lopen uiteen van onheilspellend tot hoopvol. De een meldt dat een terugkeer aanstaande is en dat hij met zekerheid nog dit seizoen zal spelen, de ander meldt dat men ieder moment een persconferentie kan verwachten dat hij tot in september van 2012 niet meer in actie zal komen en misschien wel nu al de schaatsen voor altijd de Hall of Fame moet brengen. Dat laatste is ondanks dat Sidney Crosby met onder meer alle grote puntentitels, de Stanley Cup en Olympisch goud vrijwel alles heeft gewonnen wat er te winnen valt – uiteraard het nachtmerriescenario, maar het is niet ondenkbaar. De gedachtes van ijshockeyfans gaan terug naar andere spelers die Crosby’s stijl spelen en met post commotioneel syndroom te kampen hadden. Fysieke, dominante spelers die overal op het ijs te vinden, zijn nu eenmaal meer kwetsbaar en ook dit seizoen was niet alleen Crosby met PCS op de blessurelijst te vinden. Flyers center Claude Giroux zat enige wedstrijden uit met
rust, zijn teamgenoot en aanvoerder Chris Pronger ligt eruit voor de rest van het seizoen, Rangers sterverdediger Marc Staal zat 41 wedstrijden uit, Lightning verdediger Hedman zit nu in hetzelfde schuitje als Crosby en zo zijn er momenteel nog wel twintig spelers die met hoofdpijn en duizeligheid opstaan en naar bed gaan.
Het wordt daarmee hoog tijd dat de NHL
en haar spelers duidelijk wordt dat hits op het hoofd en gevaarlijk spel niet slechts die ene wedstrijd kunnen beïnvloeden, maar ook de verdere carriere van de geraakte tegenstander. Dat een sterspeler als Crosby van posterboy voor fantastisch spel naar posterboy voor medische klokkenluiders is gegaan is de treurige conclusie van dit verhaal over het grootste talent van deze generatie, maar als hij gezonder kan terugkeren dan lotgenoten die hem voorgingen en als zijn blessure de aandacht definitief kan vestigen op dit terugkerende en belangrijke thema, dan kunnen zowel Sidney Crosby als de sport hier als winnaars uitkomen. Tot die tijd zullen we onze vingers moeten kruisen voor de toekomst van deze nu al legendarische center, maar ga er maar vanuit dat bij een gezonde terugkeer Sid the Kid opnieuw voor vuurwerk zal zorgen. Niet voor niets waren in november de woorden “Sid is back” de drie meest gevreesde woorden in de Atlantic Division.
Sidney Crosby is een fenomeen
en we kunnen slechts hopen dat we met de wetenschap van vandaag kunnen voorkomen dat dit OostCanadese sprookjesboek vroegtijdig dicht wordt geslagen. •
Islanders willen af van DiPietro
New York Islandersgoalie Rick
DiPietro komt vaker in het nieuws vanwege zijn blessures en zijn megacontract dan vanwege zijn prestaties. In 2006 tekende hij namelijk een vijftienjarig contract ter waarde van 4,5 miljoen dollar per seizoen en de goalie heeft al veel tijd gemist vanwege verschillende kwaaltjes. Momenteel staat hij ook weer aan de kant in verband met een hernia. Hij is sowieso tot begin april uitgeschakel d, maar het zou ook zo maa
r kunnen zijn dat hij het restant van het seizoen aan zich voorbij moet laten gaan. De Islanders staan dus voor de keuze: voor 15 juni 2012 kunnen ze besluiten tot het afkopen van de resterende negen jaar van de verbintenis, hetgeen 'n kostenbesparing van 13,5 miljoen dollar. Veel geld voor 'n goalie die toch veelal langs de kant zal zitten.
Uh oh: stevent ook de NHL af op 'n lockout?
Na een jaar waarin zowel de NBA als de NFL een lockout heeft gekend, is het in 2012 wellicht weer de beurt aan de NHL. De reden hiervoor is een herindelingsplan van de NHLdivisies dat op 6 december 2011 werd goedgekeurd
door de Raad van Bestuur van de NHL. De spelersbond NHLPA gooide echter roet in het eten door zich tegen het plan uit te spreken. Dit zou dus kunnen leiden tot een conflict tussen de spelers en de eigenaars met eventueel als resultaat een lockout.
Deze mogelijke derde lockout in
slechts achttien jaar (na eerdere stakingen in de seizoenen 19941995 en 20042005) zou desastreuze gevolgen kunnen hebben voor de League. Hoewel het nu juist erg goed gaat met de NHL, getuige het nieuwe, lucratieve tv contract met NBC en de groeiende populariteit (zelfs in het zuiden van de VS), zal een nieuwe lockout dit allemaal tenietdoen. Voor sommige, armlastige clubs, zoals de Phoenix Coyotes, New York Islanders en Florida Panthers zou dit zelfs wel het einde van het bestaan kunnen betekenen, aangezien zij niet een jaar lang zonder inkomsten kunnen overleven.
Uitstekende start NugentHopkins
Ryan NugentHopkins had de
zware taak op zijn schouders om de hooggespannen verwachtingen dit seizoen waar te maken bij een team dat op zijn zachtst gezegd niet lekker draaide de afgelopen twee seizoenen. Maar hij presteerde fantastisch en de Edmonton Oilers leken aan het begin van het seizoen hard op weg naar een verrassing in de NHL. Helaas voor de Canadezen zijn zij inmiddels weer wat weggezakt in de Western Conference, maar al met al heeft NugentHopkins een fantastische eerste helft van het seizoen
gedraaid, die overigens helaas nog werd ingekort vanwege een schouderblessure. Op het moment dat hij zijn blessure opliep, leidde hij het klassement van de rookies binnen de NHL met 13 goals en 22 assists. In totaal was hij dus goed voor 35 punten in 38 wedstrijden en hiermee bezette hij ook de tweede plek in zijn team.
Tot een NHLrecord zullen zijn
goede prestaties uiteindelijk waarschijnlijk niet leiden. Het doelpunten en puntenaantal dat Teemu Selanne in het seizoen 1992 1993 neerzette, is namelijk praktisch onbereikbaar. De Finnish Flash kwam tijdens die jaargang namelijk tot maar liefst 76 goals en in totaal 132 punten voor de Winnipeg Jets en er moeten dus hele gekke dingen gaan gebeuren, wil NugentHopkins hier nog aan gaan komen. •
With the first pick in the
2012 NFL Draft, the Indianapolis Colts select Andrew Luck, quarterback, Stanford University. Met exact die woorden zal NFL commissioner Roger Goodell het Draft festijn van 2012 openen en een einde maken aan de 'Andrew Luck sweepstakes', die gedurende het hele seizoen als een felle regenboog over de laagst geklasseerde NFL teams heeft gehangen. Want net als in alle voorgaande jaren, helemaal terug naar 1936 zelfs, wordt ook dit jaar het slechtste football team beloond met de grootste prijs van allemaal: de eerste keus uit honderden talenten van het college football die allemaal staan te trappelen voor hun kans op roem, succes en eindeloos (lees: geldelijk) gewin. En dat allemaal in de naam van 'competitive parity'. Een socialistisch beginsel in het hart van een op en top Amerikaanse traditie. De Draft is ieder jaar weer het symbool van hoop, nieuwe kansen en al het goede dat de
toekomst brengt. Dat maakt het een evenement om van te houden. De Draft biedt teams elk jaar de kans opnieuw te beginnen, het ontbrekende stukje van de puzzel te vinden of de eigen fans tot wanhoop te drijven. Want geluk en verdriet liggen heel dicht bij elkaar wanneer het op de Draft aankomt. De toekomst voorspellen is immers een inexacte wetenschap, zeker wanneer het de toekomst betreft van piepjonge spelers die nog nooit op professioneel niveau hebben geacteerd, op wekelijkse basis worden blootgesteld aan bijna onmenselijke krachten en onder zware mentale druk moeten presteren. Een speler die op college niveau een enorme ster was kan dat in de NFL ook worden, maar de kans dat het niet lukt is bijna net zo groot.
De belangrijkste vraag
voor NFL front offices is dan ook hoe de kwaliteiten en prestaties van de aanstaande rookie in kwestie zich vertalen naar het hoogste niveau. Die vraag moet beantwoord worden op basis van historische gegevens van een spel waarin de foutmarge kleiner is dan waar ook. Nooit werd dit ultieme dilemma voor front offices treffender uitgebeeld dan in de Draft van 1998. Peyton Manning en Ryan Leaf, allebei quarterback en supertalent, streden om de eerste keuze van de Indianapolis Colts. Het maken van de juiste 'number one pick' leek eenvoudiger dan ooit. Of je nu Manning of Leaf selecteerde, ze zouden allebei supersterren worden in de traditie van John Elway en Dan
Marino. De San Diego Chargers hadden zoveel vertrouwen in zowel Manning als Leaf dat zij een hele lading draft picks en twee van hun eigen topspelers overhadden voor de tweede keus in de Draft. De Colts kozen uiteindelijk voor Manning en de rest is geschiedenis. Manning werd een NFL legende en misschien wel de beste quarterback die ooit in de NFL gespeeld heeft. Ryan Leaf werd de grootste draft bust in de historie van de draft. Veertien jaar na die allesbepalende dag zijn de Colts weer in de positie om de toekomst van hun franchise veilig te stellen en de keuze is eindeloos eenvoudiger dan toen.
Andrew Luck (22) Quarterback Stanford
Andrew Luck is de natte droom van iedere general manager en head coach in de NFL. Dat komt omdat Luck alles heeft wat je zoekt in een quarterback: een sterke arm met een uitzonderlijk goed stel hersenen voor een foutloos en onafhankelijk besluitvormingsproces, gekoppeld aan atletische vermogens en wat Amerikanen zo treffend 'intangibles' noemen. Luck is kortom the total package; een uniek talent dat zich eens in de 10 tot 15 jaar aandient. De vergelijking met de legendarische John Elway dringt zich natuurlijk op door hun gedeelde alma mater in Stanford University, maar ook qua ruw talent en NFL geschiktheid lijkt Luck op Elway. Als we hem met iemand van de huidige generatie quarterbacks moeten vergelijken dan is Aaron Rodgers een mooie keuze. Luck
1. Colts ANDREW LUCK (QB, Stanford). Luck is het grootste QB talent in 30 jaar en zelfs de Colts kunnen hem niet laten lopen. 2. Dolphins (via Rams**) ROBERT GRIFFIN III (QB, Baylor). Geen prijs is Miami te hoog om eindelijk de opvolger van Dan Marino te vinden. 3. Vikings MATT KALIL (OT, USC). Christian Ponder zal dolblij zijn met zijn fantastische LT Kalil. 4. Browns TRENT RICHARDSON (RB, Alabama). De Browns hebben aanvallende wapens nodig en kunnen dus niet om Richardson heen. 5. Bucs MORRIS CLAIBORNE (CB, LSU). Oude krijger Ronde Barber krijgt zijn opvolger. 6. Redskins DRE KIRKPATRICK (CB, Alabama). De lijst van 'needs' is eindeloos in Washington en Kirkpatrick een van de vele mogelijkheden. 7. Jaguars JUSTIN BLACKMON (WR, Notre Dame). Voor Blaine Gabbert is Justin Blackmon een godsgeschenk. 8/9. Rams (via Fins**) COURTNEY UPSHAW (OLB, Alabama). Upshaw piekte in de BCS titelwedstrijd en de Rams kunnen zijn pass rush goed gebruiken. 8/9. Panthers QUINTON COPLES (DE, North Carolina). De Panthers kunnen scoren maar niet verdedigen; Coples is de eerste stap naar balans. 10. Bills MELVIN INGRAM (DE/OLB, South Carolina). Ook de Bills zijn op zoek naar pass rush en daarvoor zijn ze bij Ingram aan het juiste adres. 11/12. Chiefs RILEY REIFF (OT, Iowa). De offensive line van de Chiefs heeft talent nodig en Reiff biedt dat in overvloed.
heeft dezelfde ongrijpbaarheid 'outside the pocket' en is net als Rodgers een sublieme decision maker.
Robert Griffin III (21) Quarterback Baylor
Robert Griffin III, of RGIII zoals hij inmiddels liefkozend genoemd wordt, was de trotse winnaar van de Heisman Trophy dit jaar, een prijs die hem volledig toekwam na het uitzonderlijk sterke seizoen dat hij speelde. Mede doordat Matt Barkley en Landry Jones op school blijven, is Griffin's positie als tweede quarterback off the board na Luck verzekerd. De franchise die hem uiteindelijk draft, misschien al met de tweede keus overall, krijgt daar een uniek talent voor terug. Griffin beschikt over een zeer evenwichtige persoonlijkheid en een bijzonder accurate arm en is een atleet uit de traditie van Michael Vick en Cam Newton. Door die buitengewoon zeldzame combinatie zijn er kenners die voor RGIII een nog grotere carrière zien weggelegd dan voor Luck.
Trent Richardson (21) Running back Alabama In de schaduw van het quarterbackgeweld van Luck en RGIII is Trent Richardson het grootste rushing talent sinds jaren. Als aanvallende motor van BCS kampioen Alabama Crimson Tide speelde Richardson een dusdanig subliem
seizoen dat een plek in de top 10 van de Draft verzekerd lijkt. Voor een running back is dat extra bijzonder, omdat NFL teams zeer huiverig zijn zwaar te investeren in de meest blessuregevoelige positie in football. Wie NFL running backs week in week uit vermorzeld ziet worden onder een berg offensive en defensive linemen, elk 150 kg schoon aan de haak, begrijpt waarom. De carrière van een running back is van korte duur en hij moet wel heel goed zijn om een hoge draft pick te verdienen. Trent Richardson is zo goed.
Morris Claiborne (21) Cornerback LSU
Naast collega LSU corner, en playmaker extraordinaire, Tyrann 'Honey Badger' Mathieu was Morris Claiborne stiekem de beste cornerback in college football. Minder flashy dan Mathieu of Patrick Peterson, de vijfde keus in de draft van vorig jaar, maar veel beter in de coverage, moet Claiborne op korte termijn in staat zijn zich te meten met de allerbeste wide receivers. Voor spelers als Claiborne is dan ook altijd plek in de NFL.
Justin Blackmon (22) Wide Receiver Oklahoma State
'Smooth operator' had voor Justin Blackmon geschreven kunnen worden. Zijn vloeiende, subtiele speelstijl doet denken aan Andre 'effortless' Johnson en dat is een groot compliment.
11/12. Seahawks LUKE KUECHLY (ILB, Boston College). Seattle is hard op weg naar 'n elite defensie. Kuechly past in dat beleid. 13. Cardinals JONATHAN MARTIN (OT, Iowa). OT is de positie van nood voor de Cards en met Martin zit men gebeiteld. 14. Dallas Cowboys MARK BARRON (S, Alabama). Barron biedt broodnodige versterking voor de dramatische secondary van de 'Boys. 15. Eagles VONTAZE BURFICT (ILB, Arizona State). Burfict en de Eagles zijn 'match made in heaven': smash mouth football op ILB. 16. Jets ANDRE BRANCH (DE, Clemson). Ryan geeft de defensie topprioriteit en met een duidelijke DE need is Branch de pick. 17. Bengals (via Oakland) DAVID DECASTRO (G, Stanford). DeCastro is allesbehalve opwindend, maar voor de Bengals een noodzaak. 18. Chargers ALSHON JEFFERY (WR, South Carolina). De ideale opvolger van VJax, hoewel hij nog erg ongepolijst is. 19. Bears MICHAEL FLOYD (WR, Notre Dame). Floyd is de big target wideout die ontbreekt in Chicago. 20. Titans WHITNEY MERCILUS (DE, Illinois). De Titans zijn naarstig op zoek naar een sackartist da's Mercilus. 21. Bengals ALFONZO DENNARD (CB, Nebraska). Met een prima CB erbij begint de rebuild in Cinci echt ergens op te lijken. 22. Browns (via Atlanta) ZACH BROWN (OLB, North Carolina). Een pass rusher als Brown is nooit verkeerd.
Blackmon deelt met AJ het vermogen te allen tijde en in iedere positie de bal te kunnen vangen en een play te maken. Dat levert hem een welverdiende plek in de top 10 van de aanstaande Draft op. Een voorrecht weggelegd alleen voor uitzonderlijk getalenteerde wide receivers.
Kellen Moore (22) Quarterback Boise St
Kellen Moore is het prototype van een quarterback die uitblinkt in College Football maar in de NFL blij mag zijn met iedere minuut die hij op het veld staat. Hoewel Moore zeer accuraat gooit en het spel uitstekend leest heeft hij twee fundamentele, en daardoor fatale, beperkingen: Moore is rond de 1.80 lang en dus heel klein voor een quarterback. Daarnaast ontbreekt het hem aan de arm strength benodigd om het verticale talent van NFL wide receivers te benutten. Een loopbaan als betrouwbare back up ligt in het verschiet voor dit college fenomeen.
LaMichael James (22) Running back Oregon
De posterboy van de high octane Oregon offense, LaMichael James, maakt dit jaar de lang verwachte overstap naar de profs. James is een ongrijpbare, razendsnelle maar blessuregevoelige running back, wiens college stats gunstig zijn beïnvloed door de allout spread offense die de Oregon Ducks hanteren. NFL scouts zetten dan ook vraagtekens bij James'
houdbaarheid en effectiviteit op het hoogste niveau. In een superieur run blocking team kan James evenwel een levensgevaarlijk wapen zijn.
Vontaze Burfict (21) ILinebacker Arizona St
Kind van South Central, LA en de 'Meanest Man in College Football'; Vontaze Burfict is de zoveelste angstaanjagende linebacker in de lijn van de legendarische Lawrence Taylor. Burfict is een one man wrecking crew en heeft alle kenmerken van een NFL QBkiller maar hij moet leren zijn agressieve speelstijl beter te controleren en doseren. Dat is het enige dat Burfict scheidt van een hoge positie in de eerste ronde van de Draft en een glansrijke carrière.
Brandon Weeden (28) Quarterback Oklahoma State
Brandon Weeden heeft al eens meegedaan aan een Draft: de MLB Draft. De New York Yankees (!) selecteerden Weeden (de pitcher) in de tweede ronde (!!) van de 2002 Draft. Tot zijn 23e deed Weeden er alles aan de Major league te halen maar toen dat niet lukte meldde hij zich als 'walkon' aan bij Oklahoma State. Na een uitermate succesvolle carrière bij de Cowboys staat Weeden nu, op zijn 28e, aan de vooravond van een professionele football carrière. Weeden wordt waarschijnlijk pas op dag 2 gekozen, als consensus 5e quarterback in zijn klas, maar zijn verhaal leest als een jongensboek. •
23. Lions DAVID WILSON (RB, Virginia Tech). Een betrouwbare RB is wat er nog mist aan de explosieve offense. 24. Steelers DONT'A HIGHTOWER (ILB, Alabama). Met Hightower erbij is de Steelers' LB unit misschien wel de beste in de NFL. 25. Broncos MICHAEL BROCKERS (DT, LSU). Een WR lijkt logisch, maar Brockers is te goed om te laten lopen. 26. Texans KENDALL WRIGHT (WR, Baylor). Met Wright erbij kan de enorme receiving werklast van Johnson verlicht worden. 27. Patriots (via Saints) NICK PERRY (DE, USC). Perry biedt het pass rushing talent dat er in New England aan ontbreekt. 28. Packers DEVON STILL (DT, Penn State). DT Jenkins werd dit jaar node gemist in Green Bay, wat Still een logische keuze maakt. 29. Giants* RONNELL LEWIS (OLB, Oklahoma). Een extra pass rusher naast Tuck en PierrePaul? Yes sir! 30. Ravens* CORDY GLENN (G/T, Georgia). Glenn is multifunctioneel en kan de gaten in de Oline vullen. 31. Patriots* DONTARI POE (DT, Memphis). Belichick draft nooit 2 verdedigers in de 1e ronde, maar de nood is nu te hoog. 32. 49ers* JANORIS JENKINS (CB, North Alabama). Een enfant terrible met veel talent die onder Harbaugh volledig tot wasdom kan komen. *Pick volgorde afhankelijk van uitslag playoffs ** Vooralsnog 'n fictieve trade
Memorabel weekeinde
verwachtingen die daarmee samenhingen. Green Bay zou de Super Bowl gaan winnen, daar was iedereen van overtuigd.
Dat de Packers verloren van de Ze verdienden het bovendien Giants was verreweg de grootste ook. De Packers waren het enige verrassing in de playoffs van dit jaar. De oplettende kijker had misschien vanaf minuut 1 al in de gaten dat er iets niet klopte bij Green Bay. Het overmijdelijke was verdwenen en daarmee ook de lotsbestemming van de Packers. Aaron Rodgers moest direct al ontzettend veel scrambelen (hij zou uiteindelijk zelfs de meeste rushing yards in de wedstrijd hebben) en zijn pinpoint passes werden door zijn normaal zo betrouwbare receivers niet gevangen.
team dat het hele seizoen lang fantastisch speelden en dichtbij een 160 score kwamen. Wie ging Green Bay stoppen in de postseason? Nou, de Giants dus. Daarmee ging de droom van de Super Bowl repeat voor Green Bay verloren. Door toedoen van San Francisco, in een onvergetelijke wedstrijd overigens, was de liefhebber eerder al beroofd van een NFC Championship wedstrijd tussen de Packers en de Saints. Dat gebeurde dus allemaal in het mooiste en meest onvergetelijke playoff weekend van dit jaar. Een weekend met een bitterzoete nasmaak.
Quick fire salvo
H
Bij de Giants verliep vervolgens alles vlekkeloos, zodanig zelfs dat
een wel heel onwaarschijnlijke Hail Mary van Eli, terwijl de klok al op 0:00 stond in afwachting van de rust, door Hakeem Nicks achteloos uit de lucht werd geplukt. Dat had ook voor iedereen het teken moeten zijn dat de Packers deze wedstrijd niet konden winnen. Maar zelfs Las Vegas zag Green Bay op dat moment nog als ruime favoriet. Pas nadat de Giants in het 4e kwart afstand namen, veranderden de Giants in de oddson favorite. Dat zegt alles over de status van de Packers dit seizoen en de
• et werd 4510 voor de Patriots maar het had ook gewoon 8610 kunnen worden. De Patriots speelden een legendarisch aanvallende wedstrijd tegen de Denver Broncos van Tim Tebow en dat leverde New England 3 mooie (gedeelde) records op, die ze waarschijnlijk gestolen kunnen worden: (1) meeste aantal TD passes (5) in één helft (Brady); (2) evenaring aantal passing TD’s (6) in één wedstrijd (Brady); (3) evenaring
aantal TD’s (3) in één wedstrijd (Gronkowski). • De nieuwe defensive coördinator van de Atlanta Falcons heet Mike Nolan, een 34 specialist. Atlanta speelt in een 43 formatie en lijkt buitengewoon ongeschikt voor een
opstelling met slechts 3 man op de defensive line. Nolan’s aanstelling lijkt bij voorbaat al op een mislukking.
RG3 wordt als tweede gedraft
Griffin is op het moment van schrijven geen lock voor de top 3
van de draft maar dat zal heel anders zijn in april. RG3 is immers een QB en die lijken overmatig in waarde toe te nemen naarmate teams meer over hun toekomst nadenken. De draft van vorig jaar was daar het ultieme voorbeeld van. Dat de Rams en Vikings, die als 2e en 3e kiezen, geen QB nodig hebben is geen bezwaar. De Dolphins, Browns en Redskins zijn wanhopig voor een QB en Griffin heeft alles om een superster te worden. Wat hoop ik dat Miami allout gaat voor Griffin. Matt Moore speelde verdienstelijk voor de Dolphins dit jaar maar RGIII is van een hele andere categorie en lijkt de perfecte kandidaat om de Marinolegende op te volgen. De
Fins zouden hem op een voetstuk plaatsen en hem alle vertrouwen van de wereld geven. Griffin is evenwichtig en verstandig genoeg om daar goed mee om te gaan. Het is een match made in heaven in mijn ogen. •
Ik moet maar even met de billen bloot en schuld bekennen. Ik heb 't fout gezien.
Jarenlang vond ik 'm eigenlijk maar niks, de jongste telg van die quarterbackfamilie. Met afstand de minste in vergelijking met z'n vader Archie en z'n grote broer Peyton.
'n Overschatte ballengooier vond ik, met dat huilhoofd van 'm. Misschien was ik bevooroordeeld, omdat ik de wijze waarop hij na z'n draft weigerde naar San Diego te gaan zo genant vond. Was te min voor 'm, de Chargers. Zelfs 't winnen van de Super Bowl in 2008 kon mij nog niet overtuigen. Zelfs een koe vangt wel 'ns een haas, dacht ik bij mezelf.
Maar dit seizoen heeftie me dan toch
eindelijk overtuigd. Vijf meer dan indrukwekkende 4th quarter comebacks, puike uitzeges aan het slot van het reguliere seizoen en in de playoffs. Je moet't 'm nageven: 't joch is een winnaar, die op gezette tijden (lees: crunch time) het beste uit zichzelf naar boven weet te halen. En dat verdient respect. Dus bij deze, Eli. Ik zag 't verkeerd. Ik zat helemaal fout, en ga bij deze door 't stof. Je bent een elite quarterback, die in een adem genoemd mag worden met Aaron Rodgers, Tom Brady, Drew Brees, en broer Peyton. There, I said it.
Eli is elite.
En ja, ongeacht of je aanstaande zondag nou die Vince Lombardi Trophy mee naar huis neemt of niet. Al zou zo'n tweede ring je natuurlijk definitief uit de schaduw van broerlief helpen.
“Stats are for losers, so you keep looking at
stats, we’ll keep looking at wins.” Dat is een epische quote van inmiddels exTampa Bay Buccaneers head coach Raheem Morris. Buiten het feit dat de Bucs zich dit seizoen in ieder geval niet aan het laatste stukje van dat credo hielden, snijdt de opmerking hout. Je kunt elke marginale statistiek tegen elke wedstrijd in welke sport dan ook gooien; uiteindelijk telt maar één stat: wins. De win is universeel en zaligmakend.
Zondag nemen de New England Patriots het in Indianapolis op tegen de New York Giants. Brady versus Eli, bij big brother Peyton in de achtertuin. De twee teams strijden om de Super Bowl. Om de win. Beste passer, meeste fumbles en minste gemiste field goals doen er dan niet meer toe. Het maakt niet uit hoe smerig, hoe mooi, hoe lelijk, hoe gelukkig. Slechts één ding telt: de dobbeljoe.
Statistisch gezien is Brady een betere
quarterback dan Eli. Statistisch gezien is halfback Ahmad Bradshaw een groter gevaar per carry dan zijn counterpart BenJarvus GreenEllis. Statistisch gezien hebben de Giants een betere ‘D’ dan de Patriots. Statistisch gezien heeft Brady een veel mooiere vrouw dan…… I digress. Zondag zien we een rematch van Super Bowl XLII van 3 februari 2008, waarin Eli de beslissende touchdown naar Plaxico Burress gooide in de laatste minuut waardoor het perfecte seizoen voor de Pats in duigen viel.
Zondag zien we Brady revange nemen op de Giants voor het zure verlies van iets meer dan vier jaar eerder. Of we zien Eli nog verder uit de schaduw van zijn broer sluipen. Who wins wins, losing is for losers. Let the game begin.