SportAmerika Magazine No 37

HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk SENIOR WRITER Jules Zane REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Rob van Gameren Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Wietze­Willem Mulder Marco Post Jurian Ubachs Klaas­Jan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Frank Wielaard Joeri Zwarts COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Gijsbregt Brouwer Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus

SportAmerika Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012­2013 ­ Alle rechten voorbehouden.

Rice

Hoe ziet het leven van Ray Rice er over een paar jaar uit? Ik moest er van de week even over nadenken nadat alle commotie rondom zijn persoon extreme vormen had aangenomen.

De vraag of de Baltimore Ravens en de NFL goed hebben gehandeld in de gehele kwestie is niet de insteek deze keer. Nee, laten we het even over Ray Rice hebben. De 27­jarige running back was een ster bij zijn Ravens, had een 5­jarig contract ter waarde van 35 miljoen dollar en was net getrouwd met zijn verloofde.

Waar gaat het dan mis? Met één actie gooide hij alles weg. Ik blijf dat opzienbarend vinden. Het is geen unieke zaak, aangezien we vorig seizoen ook al zo'n speler zagen die zich buiten het veld dacht alles te kunnen maken.

De 'Ray Rice van vorig seizoen' is Aaron Hernandez.

Natuurlijk, waar Rice zijn verloofde een klap verkocht wordt Hernandez van een drievoudige moord verdacht, maar beide spelers werden wel allebei door hun clubs op non­actief gezet.

Over de voormalige tight­end kwam deze week het nieuws naar buiten dat zijn geld op aan het raken is.

Hernandez rekende namelijk op een bonus van 12,5 miljoen dollar, aangezien hij zijn contract in 2012 had verlengd. Maar de New England Patriots weigeren die uit te keren.

Twee supersterren die zich buiten het veld niet kunnen beheersen. Het gebeurt in het normale leven ook dagelijks, maar die mensen hebben geen miljoenenpubliek.

Veel leesplezier,

De Baltimore Ravens kon­

den er niet langer omheen: de banden met running back Ray Rice moesten per direct wor­ den verbroken. Afgelopen week doken er beelden op waarop goed te zien was hoe Rice zijn verloofde Janay Palmer in een lift tegen de grond sloeg. De directie van de Ravens besloot hierop het contract van de 27­jarige running back per direct te ontbinden. De schorsing van twee wedstrijden die Rice nog open had staan, is door de NFL met onbepaalde tijd verlengd.

Entertainment website TMZ beschikt over bronnen die melden dat alcohol de aanstichter was van de ‘elevator rage‘ van Rice • De zaken rondom Ray Rice dreigen ook ernstige gevolgen te hebben voor de commissioner van de NFL, Roger Goodell. Toen de eerdergenoemde beelden boven water kwamen, beweerden medewerkers van de NFL de beelden nooit eerder te hebben gezien. Een politieambtenaar zei echter de beelden al in april dit jaar te hebben afgestaan aan de NFL. Goodell kwam al onder vuur te liggen door zijn milde schorsing voor Ray Rice en krijgt nu ook dit op zijn dak.

Inmiddels is er een onderzoek ingesteld naar de handelingen van de league • Een andere running back in de problemen is Adrian Peterson. De ster van de Minnesota Vikings wordt ervan beschuldigd zijn vierjarige zoon te hebben afgetuigd. Hij werd opgepakt, maar mocht weer gaan na het betalen van een borgsom van 15.000 dollar.

Peterson kwam afgelopen zondag niet in actie in de verloren wedstrijd tegen de New England Patriots • (Merlijn van Dierendonck)

De Verenigde Staten zijn voor

de vijfde keer in de geschiedenis wereldkampioen basketbal ge­ worden. De Amerikanen, aange­ voerd door James Harden en Anthony Davis, wonnen de finale met 129­92 van Servië. Frankrijk ver­ overde na een 95­93 winst op Litouwen in de strijd voor de derde plek het brons • Bruce Levenson, de eigenaar van de Atlanta Hawks, zet zijn franchise te koop. De aanleiding is een racistisch getinte e­mail aan General Manager Danny Ferry uit 2012, waarin hij onder meer opmerkte het problematisch te vinden dat het publiek in Philips Arena 90% zwart is.

General Manager Ferry, eveneens negatief in het nieuws nadat uitlekte dat hij Luol Deng iets té Afrikaans vond, trok zich voor onbepaalde tijd terug • Paul George bood zijn excuses aan voor een door hem geplaatste tweet. Na de schorsing voor onbepaalde tijd van NFL­ster Ray Rice wegens huiselijk geweld, twitterde de geblesseerde George dat Rice ‘gewoon’ zou moeten spelen • Chauncey Billups maakte een eind aan zijn succesvolle carrière. Na zeventien seizoenen in de NBA vond de point guard het welletjes. Het is nog onbekend wat de toekomstplannen van Billups zijn • Volgens de geruchten heeft de NBA bijna een nieuw televisieakkoord bereikt met ESPN en TNT. Als deze geluiden uit de wandelgangen op waarheid berusten, dan krijgt de NBA vanaf het seizoen 2016/2017 jaarlijks twee miljard dollar op de toch al rijkgespekte bankrekening bijgeschreven, wat ruim een verdubbeling is ten opzichte van de huidige opbrengsten van de televisiedeal met beide partners •

Pittsburgh Penguins plaat­

ste op 9/11 een zeer onhandig bericht op Twitter. De club riep haar volgers op, om het account van een gebruiker die ‘Who cares about the Pens?’ twitterde, ‘op te blazen’. De club verwijderde later de tweet en bood haar excuses aan voor de weinig respectvolle woordkeuze • Saku Koivu stopt met ijshockey. De Fin overleefde gedurende zijn carrière onder meer de strijd tegen kanker. Mede daarom is het knap dat Koivu 1204 wedstrijden in de NHL speelde voor Montreal Canadiens en Anaheim Ducks • Nino Niederreiter tekende een nieuw contract bij Minnesota Wild. De Zwitser was afgelopen seizoen belangrijk in Game 7 in de playoffserie tegen Colorado Avalanche met een goal in overtime. De aanvaller tekende voor drie jaar ter waarde van 8 miljoen dollar (2,66 miljoen per jaar) • HBO stopt met het uitzenden van de succesvolle serie 24/7. In de serie werd vooruitgeblikt op de te spelen Winter Classic, met beelden die rond andere wedstrijden nooit beschikbaar waren voor de fans. Juist omdat ze zo’n mooie inkijk gaven in de voorbereiding op een NHL­ wedstrijd, was de serie bijzonder populair. Mogelijk gaat NHL Network een soortgelijke serie maken, maar daarover viel nog geen beslissing • Bruce Boudreau verlengde zijn contract bij Anaheim Ducks tot de zomer van 2017. De coach, die in het seizoen 2011/2012 werd aangesteld als opvolger van de ontslagen Randy Carlyle, leidde de club in de afgelopen twee seizoenen naar de titel in de Pacific Division. Succes in de playoffs bleef vooralsnog uit •

2014 kan helemaal de

prullenbak in voor Balti­ more Oriole Chris Davis.

De eerste honkman werd betrapt op het gebruik van een amfetamine en moet 25 wedstrijden toekijken. Davis mist de rest van het reguliere seizoen en eventueel de eerste acht playoffwedstrijden • Ook voor kandidaat­MVP Giancarlo Stanton lijkt seizoen 2014 al ten einde. De outfielder van de Miami Marlins kreeg een fastball van werper Mike Fiers in zijn gezicht en werd afgevoerd naar het ziekenhuis. De schade lijkt met enkele breuken in zijn gezicht en schade aan zijn gebit relatief mee te vallen, maar een terugkeer dit seizoen lijkt uitgesloten.

Fiers kreeg van de MLB drie wedstrijden schorsing en een boete, ook omdat hij de eerstvolgende slagman na Stanton óók raakte • Ook Jonathan Papelbon kan rekenen op straf. Toen de closer van de Phillies werd uitgejoeld door zijn eigen fans, greep hij naar zijn kruis. De umpires gooiden de werper subiet uit de wedstrijd. Volgens Papelbon was zijn beweging niet op de fans gericht en is alle consternatie overtrokken • Ondertussen zijn we aanbeland in de home stretch van het reguliere seizoen. De Orioles, Angels en en Nationals lijken hun divisie in de tas te hebben. De Cardinals en Dodgers hebben een wat bescheidener voorsprong, terwijl Detroit en Kansas City nek aan nek gaan in de American League Central.

De strijd om de Wild Cards gaat tussen de Royals, A's en de Mariners in de AL, en tussen de Giants, de Pirates en de Brewers in de NL •

Eigenlijk wist iedereen op voorhand dat dit

WK de internationale showcase ging worden van Anthony Davis. The Unibrow was in 2012 al onderdeel van het team dat zich in Londen kroonde tot Olympisch kampioen, maar daar speelde Davis vooral garbage minutes.

Die ervaring was voor de big man van de New Orleans Pelicans echter van grote waarde in zijn ontwikkeling als speler. Op dit WK ontpopte hij zich niet verrassend tot de sleutelspeler van Team USA. Defensief zette hij de lijnen uit en maakte hij alle foutjes van Stephen Curry, Kyrie Irving en James Harden goed. Het was ook geen verrassing dat Davis één van amper vier spelers werd met gemiddeld meer dan twee blocks.

Maar Davis maakte sinds zijn debuut in de NBA ook offensief heel wat vooruit­ gang. Hij heeft zijn lengte en lange armen altijd al meegehad. Gaandeweg heeft The Unibrow ook zijn post­moves en jumper ontwikkeld.

Daarvan zagen we tij­ dens dit WK genoeg voorbeelden. Statis­ tisch gezien was Davis misschien niet de meest dominante speler van het toer­ nooi. Hij was echter wel de belangrijkste speler in het beste team. Kevin Garnett 2.0 is geboren en de NBA zal het weten.

Op een wereldkampioenschap zijn er

altijd landen bij waarvan je meteen denkt: Wat doen die hier? Vaak zijn dat de Afrikaanse landen. Tijdens dit toernooi lieten die echter knappe dingen zien en was er in zekere zin zelfs sprake van een Afrikaans succes.

Het met voorsprong beste Afrikaanse team was Senegal. Dat eindigde als vierde in Groep B en plaatste zich daarmee enigszins verrassend voor de achtste finales. Onder leiding van Gorgui Dieng (Minnesota Timberwol­ ves) wonnen de Senegalezen van Puerto Rico en verrasten ze Kroatië.

Dieng toonde zijn talent met gemiddeld zestien punten, elf rebounds en 1,5 blocks.

Ook Angola liet van zich spreken. Net

als Senegal wonnen de Angolezen twee keer, zij het in Groep D. Dat was ech­ ter net niet voldoende voor kwalificatie.

Angola opende het WK met een zege tegen Zuid­Korea, verraste bijna Slovenië en pakte een overwinning tegen Australië (zij het controversieel door beschuldigingen van ‘tanking’ aan het adres van de Australiërs – bewust verliezen om een gunstige tegen­ stander te krijgen). De gemiddeld achttien punten en acht rebounds van Yanick Moreira, inclusief een explosie van 38 punten tegen Australië, stonden symbool voor dit uitstekende WK van Angola. Moreira is komend seizoen te zijn bij de SMU Mustangs van coach Larry Brown in de NCAA.

Zowel Egypte als de Filippijnen

eindigden laatste in hun groep en mochten dus al na de groepsfase het WK verlaten. Toch liet een speler van elk team een onuitwisbare indruk na.

Na het zielige vertoon (6­3 record en pas zesde) op het WK van 2002 in het eigen Indianapolis gaf Paul Pierce er internationaal de brui aan. In 2014 leek The Truth echter weer aanwezig op een WK, zij het bij Egypte onder de naam van Ibrahim Elgammal. De 26­ jarige speler van Al Ahly deed steeds opnieuw denken aan de nu 37­jarige Pierce. Bedrieglijk traag, niet erg atletisch, degelijke jumper, speloverzicht en enkele funda­ mentele killer moves om te scoren. Egypte droop echter af met nul zeges en vijf nederlagen.

Bij de Filippijnen stal Andray Blatche

de show. De big man zit nog steeds zonder club na twee degelijke seizoenen bij de Brooklyn Nets en dus was het WK een uitgelezen kans om zijn talenten te tonen. Blatche liet zich dit jaar naturaliseren, en tekende gemiddeld voor 21 punten en veertien rebounds. Hij leidde ‘zijn’ team naar een eerste WK­zege in 40 jaar toen Senegal na verlenging met 81­79 verslagen werd.

Voorlopig is de voornaamste

tegenstander van Team USA nog steeds Spanje, hoewel La Roja er in de kwartfinales voor eigen volk roemloos uitgingen. De komende jaren moeten de Amerikaanse sterren eerder kijken naar een andere tegenstander: Kroatië.

Bojan Bogdanovic was misschien wel de beste speler van het toernooi. De wing, die komend seizoen aan de slag gaat bij de Brooklyn Nets, was gewoonweg dominant in Spanje. Hij liet gemiddeld 21 punten en vier rebounds noteren, met een gemiddeld schotpercentage van 50 en 36 vanaf de driepuntlijn. De 25­jarige Bogdanovic heeft offensief veel in huis.

Vooral zijn jump shot is gevaarlijk, maar onderschat zijn drive naar de basket niet en houd de bal uit zijn handen op belangrijke momenten.

Ook Dario Saric liet mooie dingen

zien bij de Kroaten, die in de achtste finales de duimen moesten leggen tegen Frankrijk. De toekomstige Philadelphia 76’er (na twee jaar Turkije) was minder dominant dan zijn landgenoot, maar de wereld zag zijn veelzijdigheid op een groot toernooi.

Aan de jumper van Saric is nog werk, maar de forward heeft een gevoel voor het spelletje dat niet aan te leren is.

De Indiana Pacers zullen minder tevreden zijn. Aanwinst Damjan Rudez kreeg geen voet aan de grond op dit WK. Liefst 26 van zijn 30 schoten waren driepunters, Rudez maakte er acht van (31%).

Een overduidelijke conclusie van dit

WK: een sterke point guard is nodig om ver te komen. Leiderschap, controle van het tempo, ball handling, ... Allemaal noodzakelijke onderdelen van succes als nationaal team.

De point guard die zijn team het verste bracht, was Milos Teodosic. Die is op Europees clubvlak (CSKA Moskou) al even op weg om een hot shot te worden, maar heeft zich ook bij Servië opgewerkt tot leider van het team.

Teodosic speelt een rol à la Steve Nash: eerst de pass, de pick­and­roll is heilig, driven als het kan, schieten als het moet. En big moments zijn Teodosic zijn ding.

Ook Slovenië kwam ver op dit WK.

Onder leiding van Goran Dragic bereikten de Slovenen de kwartfinales.

Niet slecht voor een klein land, zeker qua basketball. De point guard van de Phoenix Suns was de draaischijf van zijn team, alles ging via hem. Dragic was een hels vierde kwart verwijderd van een perfecte groepsfase en hield het één helft vol tegen Team USA. Op het EK 2015 is Dragic met Slovenië een (schaduw)favoriet voor de titel.

Verder krijgt José Barea een eervolle vermelding. De kleine point guard van Puerto Rico en Minnesota leidde alles en iedereen met 22 punten gemiddeld.

Voor aanvang van het WK ontstond

er een discussie over Derrick Rose: moet coach Mike Krzyzewski de point guard van de Chicago Bulls meenemen of niet? Achteraf bekeken, hadden de critici gelijk: Rose stelde teleur.

Coach K opteerde voor een starting backcourt van Stephen Curry en Kyrie Irving. Rose werd gebruikt als ball handler van de second unit, met Klay Thompson naast hem. De Rose die we kennen van bij de Bulls, kwam echter nooit tot wasdom in Spanje. Hij kwam veel te moeilijk voorbij zijn tegenstan­ der, was te vaak passief, zijn jumper was gewoonweg onbestaande, en verdedigen was ook nogal moeilijk.

Kortom: veel meerwaarde toonde Rose niet.

Aan de andere kant: de strijd van

Rose is er één die we moeten begrij­ pen. De man speelde amper 49 wedstrijden de afgelopen drie jaar.

Rose wil niet nog eens onder het mes en hield zich dan ook liever in. Team USA kon het ook wel zonder zijn gekke drives en layups. Voor Rose kwam het er vooral op aan om wedstrijdritme op te doen. Was de keuze van Coach K voor Rose in plaats van Damian Lillard dan de juiste? Nee, maar op zich geen foute. Status dwing je nu eenmaal af.

Zowel Manu Ginobili als Tony Parker

pasten voor het WK in Spanje. Beiden hadden er dan ook een lang, maar succesvol, seizoen opzitten bij de San Antonio Spurs. Hun afwezigheid werd echter opgevangen door beloftevolle talenten.

Bij Argentinië werd de ontbrekende Ginobili vervangen door Facundo Campazzo. De 23­jarige guard speelde naast de ervaren Pablo Pri­ gioni (NY Knicks) en liet mooi dingen zien. Nee, hij domineerde nog niet zoals Manu. De toekomstig speler van Real Madrid scoorde gemiddeld negen punten en vier assists, maar schoot slechts 35 procent algemeen en 28 procent op driepunters. Zijn hoogte­ punt was echter een geniale dubbele fake tegen Kroatië, een echte ‘Manu move’. Van deze jongen gaan we nog jaren genieten.

Bij Frankrijk werd de afwezigheid

van Parker opgevangen door Thomas Heurtel. De 25­jarige point guard van Laboral Kutxa begon twijfelend aan het toernooi maar vond gaandeweg zijn ritme. In de stuntwedstrijd tegen Spanje was Heurtel de man bij de Fransen. Hij bepaalde het tempo en raakte big shots. Beetje zoals Tony, nietwaar? Bovendien denkt Heurtel (net als Parker) altijd eerst aan naar de basket gaan, dan pas aan een eigen schot of driepunter. Bij Frankrijk zit het snor want met zijn defensieve kwaliteiten deed ook Utah Jazz­speler Rudy Gobert goed mee.

Als er één man ogen geopend heeft

op dit WK, dan is het Kenneth Faried wel. De forward van de Denver Nuggets speelde zich in de kijker met zijn onophoudelijke energie en werd in één klap publiekslieveling nummer één.

Al tijdens de voorbereiding op het WK ontpopte Faried zich tot dé energieke motor van Team USA. Nagenoeg elke rebound was voor hem, hij was er altijd bij op de fast break en zijn hustle was niet te stoppen. De inzet van Faried werd ook op het WK meteen gesmaakt door de fans én zijn ploegmaats. Hij startte dan ook naast Anthony Davis in de basis bij de VS, in plaats van bijvoorbeeld de meer getalenteerde DeMarcus Cousins. Niet verrassend leidde hij Team USA in rebounds per game met bijna acht.

The Manimal stond symbool voor het

succes van Team USA. De Amerikanen waren atletischer, sneller en toonden een grotere winnaarsmentaliteit dan de tegenstand. Faried paste perfect in de Old Celtics stijl van Team USA: pressure defense, rebounds, fast breaks, points. Wie weet zit er voor Faried wel een vet contract in, want in 2015 is hij een free agent.

Een heel aantal teams nam behoorlijk

wat jeugdig talent mee naar het WK. Toch mochten enkele supertalenten maar weinig opdraven. Het geloof in de jeugd was ver te zoeken…

Bij Australië reisde Dante Exum mee.

De vijfde selectie in de voorbije NBA draft door de Utah Jazz was top op het U19 WK in 2013, maar daar had coach Andrej Lemanis blijkbaar geen bood­ schap aan. Exum speelde op Nate Jawai na de minste minuten bij The Boomers (12,5). Daarin scoorde hij amper drie punten met 33 procent shooting en deelde hij twee assists uit (goed voor derde in het team).

Bij Griekenland stond Giannis ‘The

Greek Freak’ Antetokounmpo op het roster. Broer Thanasis bleef thuis. De forward kreeg een grotere rol dan Exum (15mpg) maar moest tevreden zijn met een rol vanaf de bank. Hij kwam tot gemiddeld zes punten en vier rebounds (46%), maar in beperkte minuten kon Antetokounmpo zijn natuurlijke talenten nooit echt doordrukken.

Bij Kroatië was er helemaal geen ruim­ te voor supertalent Mario Hezonja. Die mocht in amper twee wedstrijden spe­ len. Bij Servië en Litouwen geloofden ze wel in hun talenten. Bogdan Bogdanovic kreeg alle kansen als starting shooting guard naast Teodosic, en stelde niet teleur. Jonas Valanciunas leidde zijn Litouwen tot in de halve finales met drie double­doubles.

Dit kon wel eens het WK

van de furie worden.

Spanje was topfavoriet en speelde voor eigen volk.

Brazilië leek sterker dan ooit tevoren, en Argentinië was zogezegd altijd op de afspraak. Maar niets bleek minder waar: bij de laatste vier was geen enkel furieteam vertegenwoordigd.

Spanje stelde een hele natie teleur door in de kwartfinales uitgeschakeld te worden door Frankrijk. De Spanjaarden domineerden tijdens de groepsfase en hadden Senegal makkelijk opzij gezet in de achtste finales. Tegen de Fransen sputterde de offensieve motor echter. Spanje kwam tot slechts 52 punten, waar het tot dan toe gemiddeld 88 punten scoorde. Het Spaanse licht ging helemaal uit, alweer een drama voor de Spaanse sport na de vroege uitschakeling op het WK voetbal.

Brazilië plaatste zich voor de kwartfinales na

een historische zege tegen Argentinië. De Brazilianen wonnen namelijk voor het eerst sinds 1967 van hun Zuid­Amerikaanse buren op een WK. Die zege werd blijkbaar gevierd als een wereldtitel want Brazilië kreeg bij de laatste acht een pak voor de broek van Servië, waar Teodosic zijn duivels ontbond met 23 punten. Voor de gouden generatie van Argentinië zit het verhaal er nagenoeg zeker op. Manu Ginobili, Luis Scola, Andres Nocioni, Walter Herrmann en Pablo Prigioni worden oud. Gelukkig is er hoop met de talentrijke Campazzo. •

Luchtje

De vuile was hangt buiten bij de Atlanta

Hawks. De vuiligheid begon in juni met een mailtje van Michael Gearon (lid van één van de twee investeerdersgroepen die eigenaar zijn van de Hawks). Gearon verzoekt Levenson (van de andere investeerdersgroep) dringend om manager Danny Ferry te ontslaan. Ferry had een scoutingrapport voorgelezen met racistisch commentaar over Luol Deng en de opname met de ‘uitlatingen’ van Ferry zou ongetwijfeld uitlekken, aldus Gearon.

Hij voegt eraan toe dat hij geen andere optie ziet dan naar de rechter te stappen.

De mail heeft nog net niet ‘chantage’ als onderwerp meegekregen.

Gearon’s actie stinkt. Met zijn mail drijft hij Levenson in een hoek waar hij onmo­ gelijk zonder schade uit komt. Het mailtje resulteert in een grootschalig onderzoek bij de Hawks. Uiteindelijk komt een twee jaar oude mail van Levenson bovendrij­ ven waarin hij zich afvraagt of er niet te veel zwarte fans in het publiek zitten. In de mail staan onhandige opmerkingen, maar Levenson is ook genuanceerd en zakelijk. Hij vraagt zich af hoe hij een nieuwe doelgroep kan aanboren. Als je zwart en blank in zijn mail vervangt door man en vrouw zou niemand klagen. Nu voelt Levenson zich gedwongen de handdoek in de ring te gooien.

Er zit een vervelend luchtje

aan de Hawks zaak. Eentje die mij het gevoel geeft dat de ene eigenaar de andere de zaak uit wil werken. Dat is Gearon alvast gelukt. Het is voor hem te hopen dat de fans (van welke huidskleur ook) wel blijven zitten, want het is lang geleden dat de Philips Arena uitverkocht was. •

Eva Gerritse.

Papelbum

Ik ben als Yankee nooit fan geweest van

Jonathan Papelbon. Hij was jarenlang de closer van de Boston Red Sox, maar dat is niet de reden dat ik Papelbon niet tot mijn favoriete spelers schaar. Op de een of andere manier loopt er altijd wel een speler in de league rond die je niet uit kunt staan en op dit moment is dat voor mij Jonathan Papelbon.

Paps speelt al een paar seizoenen voor de Philadelphia Phillies en hoewel hij een van de meest overschatte closers is, wordt hij als een van de besten betaald. Toch moet ook ik toegeven dat hij het dit seizoen heel aardig doet. Zijn ERA lag zelfs onder de 2.00 voordat hij gisteren de heuvel op kwam in de wedstrijd tegen de Miami Marlins. Dat was een beslissing die niet helemaal goed uitpakte.

Het was alsof ook de ‘Baseball gods’

Papelbon geen ERA onder de 2.00 gunden, want de negende inning verliep alsvolgt: double, walk, single, RBI­ groundout, RBI­single, RBI­single, strikeout, wild pitch (punt), groundout.

Nadat deze inning, waarin hij niet alleen de 4­1 voorsprong verspeeld had, maar zelfs zijn team op achterstand had gezet, liep hij onder luid boegeroep richting de dugout. Onderweg besloot hij een obsceen gebaar te maken richting het publiek (hij greep zijn kruis), waarmee hij toch al niet zo’n sterke verstandhouding heeft.

Scheidsrechter Joe West, van wie ik overigens ook geen fan ben, nam de enige juiste beslissing en besloot hem uit het veld te sturen. Tijd voor Papelbon om zijn zaakjes op een rij te krijgen en zich eens normaal te gaan gedragen. •

Seb Visser.

We maken ons geen illusies. Dit arti­

Een paar dagen plaatst later TMZ.com een schokkende video online. Het kel zal geen pasklare antwoorden en filmpje toont dat het kibbelende koppel oplossingen bieden. Wel zal het enkele de lift instapt. Als de deur weer opent, keiharde feiten en handelwijzes aandra­ blijkt Janay Palmer bewustloos. Haar gen die duidelijk zullen maken dat NFL­ bewe­gingsloze lichaam wordt door Rice commissioner Roger Goodell eigenlijk als een holbewoner naar buiten zo snel mogelijk z'n biezen zou moeten gesleept. Het laat zich raden wat zich pakken. Het zal bovendien verklaren achter de deur heeft afgespeeld: Rice waarom dat wellicht toch niet zal heeft Palmer knockout geslagen. gebeuren. Maar dit verhaal stelt bovenal een heleboel vragen. ervolgens maakt zowel de NFL als de openbaar aanklager in Atlantic County Want vragen hebben we. Waarom er een potje van. Roger Goodell inter­ schorste de NFL Ray Rice in eerste viewt Rice en Palmer (intussen ge­ instantie maar voor twee luttele duels? trouwd) gezamenlijk. Iets wat in zaken Waarom werd zelfverklaard Enforcer als mishandeling absoluut ongebrui­ Roger Zero Tolerance Goodell plotseling kelijk en not done is. Palmer laat in dat zo soft? Waarom kwam hij een maand­ gesprek, naar verluidt, weten dat zij je geleden plotseling met een hardere evenveel schuld heeft aan 't gebeurde.

Domestic Violence policy op de proppen? Waarom besloot hij ­ alsook de Baltimore Ravens ­ tot een zwaardere straf voor Rice, na het verschijnen van een tweede video? Waarom loog hij over het feit dat hij die video nooit eerder had gezien? Waarom loog hij over het gesprek dat hij met Ray Rice en Janay Palmer had gehad? En bovenal: wat bezielt een man om een paycheck van $44 miljoen per jaar op het spel te zetten voor het beschermen van een running back die over the hill is?

V

Vragen, vragen, vragen.

*

Wellicht ten overvloede: in februari

Vandaar ook waarschijnlijk, dat Rice er strafrechtelijk vanafkomt met een besluiten Ravens running back Ray Rice waarschuwende tik op de vingers en en zijn (toen nog) verloofde Janay gedwongen therapie. Nota bene: Janay Palmer tot een avondje Atlantic City. De Palmer krijgt dezelfde straf opgelegd. drank vloeit rijkelijk, en in de catacomben van een casino in de Het moet Goodell gesterkt hebben in de badplaats komt het tot een ruzie. schorsing die hij in juli uitspreekt voor

Ray Rice: een schamele twee wedstrijden.

Huh? Wat? Twee wedstrijdjes...? De

eerste kritiek komt dan al los. De commish, die sinds zijn aantreden naam maakte met zijn zero tolerance­ en no nonsense­aanpak, is plotseling soft geworden? Maar op basis waarvan dan? De zelfverklaard Enforcer heeft de video toch gezien? En spelers die een stickie roken, moeten een jaar lang gedwongen toekijken?

De (gematigde) volkswoede doet Goodell kennelijk schrikken. En bekent dat hij foutzat wat betreft de strafmaat.

En om zijn boetekleed kracht bij te

ontbinden. Niet veel later volgt de league: de running back wordt voor onbepaalde tijd geschorst.

"Op basis van nieuw verkregen bewijsmateriaal", laat de NFL in een statement weten. "We hebben de autoriteiten om de tweede video gevraagd, maar deze nooit gekregen.

Niemand binnen de NFL heeft die video ooit gezien."

Een dag later, tijdens een interview met CBS, herhaalt Goodell dat statement nog maar eens. Om er heel schielijk een 'bij mijn weten tenminste niet' aan toe te voegen.

zetten, komt hij plotse­ ling met een nieuwe Do­ mestic Violence policy: eerste vergrijp zes duels toekijken; tweede keer in de fout, oprotten.

*

Het beschrevene blijkt

echter slechts onschuldig voorspel, wanneer (opnieuw) TMZ.com begin september een bommetje dropt. De site komt met tweede video, opgenomen in de lift.

Wat velen al konden raden, is nu zonneklaar: Rice sloeg Palmer met zijn vuist in een klap KO. Boem.

Maar is dat wel zo? Nee dus.

Associated Press komt twee dagen later met een politie­bron die beweert dat hij al in april de tweede video naar de NFL heeft gestuurd. AP ging daarbij niet Amerika staat bij het zien van het over een nacht ijs: de bron laat een filmpje op z'n achterste benen en voicemail van een hoge NFL­pief horen spreek massaal van schande. Van Ray die de ontvangst van de video Rice, maar vooral ook van de NFL. bevestigt. "Het is inderdaad Amper een paar uurtjes later, maken de verschrikkelijk", zegt deze bovendien Ravens bekend dat ze het contract met over de inhoud ervan.

Rice met onmiddellijke ingang

When it rains, it pours. Of: een ongeluk

komt zelden alleen. Alsof de week voor de NFL door Rice Gate al niet gitzwart genoeg was, werd de league afgelopen week ook nog eens geconfronteerd met een rel rond Adrian Peterson, superster running back van de Minnesota Vikings. AP werd aangeklaagd wegens kindermis足 handeling. Hij had zijn vierjarige zoontje 足 bij wijze van straf 足 afgetuigd met een tak. De foto's van de afranseling van het jochie, met striemen over benen, bips, kruis, rug, buik en gezicht, logen er niet om.

De laffe Vikings hielden

Peterson zondag voor het duel met de Patriots aan de kant, om een dag later te besluiten hem toch weer in genade aan te zullen nemen. Ze prevelden iets van 'moeilijke zaak' en dat ze het recht hun loop wilden laten nemen.

Saillant, want toen cornerback AJ Jefferson een jaartje geleden werd gearresteerd wegens domestic violence, werd er niet gewacht tot 't recht z'n loop had gehad. Jefferson werd een paar uur later al op straat geknikkerd.

.

Dat is dus leugen een. Leugen twee:

de bron zegt dat hij het filmpje onge­ vraagd naar de NFL heeft gestuurd. Met andere woorden: de NFL heeft nooit (zelf) een poging ondernomen om de video te aanschouwen om aldus een doorwrocht onderzoek te voeren.

Leugen drie: Goodell beweert dat de inhoud van de video niet strookt met wat hij eerder van Rice zelf heeft gehoord. Met andere woorden: de commish zegt dat hij zich door Rice maar wat op de mouw heeft laten spelden. Onwaar, weet de Wall Street Journal: op basis van vier bronnen weet de krant dat Rice tegenover Goodell alle kaarten op tafel heeft gelegd. Ja, hij heeft Janay knockout geslagen. No buts and ifs about it.

Datzelfde had #27 overigens

tweede video moeten zien: Ignorance is no excuse, aldus de Amerikaanse wet.

De meeste fans weten het zeker: Goodell moet oprotten. Afgelopen zon­ dag waren er zelfs reclamevliegtuigjes (zie foto op de vorige pagina) die boven Metlife Stadium rondcirkelden. Goodell Must Go, liet de tekst lezen.

Ook vele spelers hebben genoeg van

de Enforcer. Vooral zij die eerder het slachtoffer werden van diens harde hand, natuurlijk. Ain't no fun when the rabbit got the gun huh?, tweette ex­ Steeler James Harrison aan @nflcommish. En: @nflcommish remains adamant he won't resign, source says: "Never." Yea that's what Nixon said but then again the CBA gave you more power than him!

ook tegen de Baltimore Ravens gezegd, bekende eigenaar Steve Bisciotti. Maar waarom die club z'n running back dan maar weer zo gemakkelijk in de gelederen opnam? "Ray heeft een foutje gemaakt", verklaarde coach John Harbaugh in eerste instantie. Een foutje? Ammehoe­ la. Een foutje is het licht in de badkamer vergeten uit te doen.

Of de autosleutels in het contact laten zitten met de deuren op slot. Niet het met een welge­ mikte vuistslag knockout slaan van je verloofde.

De conclusie kan er eigenlijk maar een zijn. Commissaris Roger Goodell moet zo snel mogelijk zijn biezen pakken. Of hij is moedwillig deelgenoot (dan wel initiator) van een cover­up ­ en dat maakt zijn positie onhoudbaar. Het zou echter ook nog kunnen zijn dat hij te goeder trouw heeft gehandeld, en dat de tweede video hem inderdaad nooit heeft bereikt. In dat geval zou hij moeten wieberen op basis van incompetitie: hij heeft 'zijn' bedrijf niet meer onder controle. Bovendien: Goodell had de

Ook Saints' (en Bountygate­veroor­

deelde) Jonathan Vilma liet zich gelden via Twitter: I know firsthand the commissioner will go to great lengths to "gather all evidence" but he purposely did not in this instance. Appalling. En: Ignorance is no excuse. Onwetenheid is geen excuus.

Het zijn echter niet de fans die over het ontslag van Roger Goodell gaan. Noch

de spelers. Goodell is dienst van de 32 NFL­eigenaren, en die lijken zich vooralsnog niet van hun paladijn te willen ontdoen. Want waarom ook?

Mede (vooral) dankzij Goodell was de NFL nog nooit zo populair, en werd er door de 32 clubs nimmer zoveel geld verdiend. Dus waarom deze kip met de gouden eieren slachten als het nog niet echt helemaal nodig is? Vooralsnog heeft nog geen NFL­sponsor gedreigd met een Goodell eruit of wij eruit.

*

Wie geschoren wordt moet stilzitten.

En dus bleef Goodell vorige week en afgelopen zondag wijselijk weg bij respectievelijk een feestje van Pan­ thers­eigenaar Jerry Richardson en de officiele opening van het Levi's Stadium in Santa Clara. Wel liet Goodell weten een 'onafhankelijk onderzoek' te heb­ ben gestart, onder leiding van voormalig FBI­director Robert S. Mueller III. FBI­director. Dat klinkt reuze 'onafhankelijk', natuurlijk. Ware het niet dat Mueller als advocaat in het verleden al regelmatig klusjes opknapte voor de NFL. Zo was hij verantwoordelijk voor de deal die de league sloot met Direct TV. Mueller zal echter nauwgezet worden gevolgd door John Mara (New York Giants­eigenaar) en Art Rooney (Pittsburgh Stee­ lers­eigenaar), zo liet Goodell weten. Wacht, wie? Mara en Rooney?

Haha: die twee zijn erkende bondge­ noten van Goodell, zo weet iedereen.

Tenzij er nog een hardwerkende

journalist ergens in een kast een stinkend lijk vindt, lijkt 't er derhalve hard op dat de NFL in casu Roger Goodell eraf zal komen met niet meer dan een lelijk blauw oog.

Men hief een glas, deed een plas, en alles bleef zoals het was. •

1. BRANDON MARSHALL WR ­ CHICAGO BEARS Week lang niet getraind, een game time beslissing en rennen was er nauwelijks bij. Niettemin was hij letterlijk de grote man in de comeback van de Bears op bezoek in San Fran. BMarsh is onze WINNAAR VAN DE WEEK. Wel even delen met Jay Cutler.

2. ANTONIO GATES TE ­ SAN DIEGO CHARGERS Leefde hij eigenlijk nog wel? Hij was op z'n retour, al bijna met pensioen. Maar samen met QB Phillip Rivers (wel even delen) kreeg hij wereldkampioen Seahawks op de knieen. Wow.

3. KYRIE IRVING PG ­ TEAM USA MVP op een WK en in de finale topscorer van het ongenaakbare Amerikaanse team. Wel even delen met Anthony Davis, vinden wij.

1. RICHARD SHERMAN CB ­ SEATTLE SEAHAWKS Ze vonden dat de beste cornerback in the game bij vlagen voor paal werd gezet, maar dat vonden wij wel meevallen.

Maar dat de beste smacktalker in the game na afloop de pers niet te woord stond? Pff: LOSER VAN DE WEEK, en je mag 'm helemaal zelf houden.

“Do you believe in miracles?!” Een hele generatie sportfans weet nog precies waar ze waren toen Team USA de in ’t ijshockey zo oppermachtige Sovjet Unie versloeg. Het was de halve finale van de 1980 Winterspelen in Lake Placid, New York en een groepje Amerikaanse studenten stuurde dankzij vloeiende aanvallen en veel snelheid de defensieve machine van het Rode Leger met 4­3 naar huis.

Eén speler aan Amerikaanse zijde had met die prachtige techniek weinig van doen. Bob Suter was in Lake Placid om zijn tegenstanders pijn te doen. Hij patrouilleerde de blauwe lijn met autoriteit en deelde veruit de hardste checks van het toernooi uit.

Bob was een harde werker, een

gewone jongen uit Madison, Wisconsin, die na die Olympische titel en successen met de Badgers een carrière in de NHL aan zich voorbij zag gaan. Hij wilde niet weg uit het Midwesten, liet een contractaanbod uit Los Angeles voor wat het was en tekende een jaar later in Minnesota, waar hij na een jaar zonder trainen op topniveau niet meer slaagde.

Dat betekende geenszins het einde van zijn leven voor de sport. Broer Gary haalde NHL wel en speelde er meer dan duizend wedstrijden en Bob begon ijshockeywinkel Gold Medal Sports en kocht Madison’s Capitol Ice Arena, waar hij dagelijks werkte met de grootste talenten uit de regio. Zoals zoon Ryan, inmiddels ster van de Minnesota Wild, en Phil Kessel, de ster van de Maple Leafs.

Dinsdag 9 september 2014 overleed

Bob Suter aan een acute hartstilstand, als eerste speler van ’t Miracle­team, aan het werk in zijn eigen ijsstadion. Hij werd slechts 57 jaar. •

TEKST JULES ZANE

Amerikaanse sporten lenen zich bij uitstek om er prachtige

boeken over te schrijven en The Goaltenders’ Union: Hockey’s Greatest Puckstoppers, Acrobats and Flakes is daarop geen uitzondering, maar anders dan zoveel andere werken, vertelt dit boek niet het verhaal van één atleet of één club of seizoen, maar de vaak hilarische en soms treurige achtergronden bij bekende en onbekende doelmannen in de ge­ schiedenis van de NHL en hoe hun positie op het ijs uitgroeide van een bijzaak tot supersterstatus.

Het boek is opgedeeld in een aan­ tal handige era’s, waarmee auteurs Greg Oliver en Richard Kamchen de kans grijpen om via de begin­ dagen van de NHL de vele veran­ deringen te illustreren die het vak van NHL­goalie doormaakte. Wer­ den doelmannen in de vroege dagen zowel door hun kleding als door de scheidsrechters onvoldoen­ de beschermd, tegenwoordig kun je amper nog naar ze kijken zonder straf en lijken ze meer op Transformers dan atleten.

Je begrijpt de evolutie van de

positie pas echt, als je leest over de levens van Georges Vezina, die de techniek van stand­up goalie perfectioneerde en naar wie de jaarlijkse Doelman van het Jaar­ trofee is vernoemd, of Alex ‘The Ottawa Fireman’ Connell, die in 1928 het onbreekbare record van zes shutouts op rij neerzette. Het is een haast onvatbare tijd voor de ijshockeyfan van nu, die dankzij dit boek tot leven wordt gebracht en de helden eert die leden en stierven door de mentale en fysieke stress die zij ondergingen.

Wel een minpuntje: het hoofdstuk waarin wordt gesproken over de goalies die commentatoren werden, is overbodig. Het wordt

Titel: THE GOALTENDERS' UNION ‐ Hockey’s Greatest Puckstoppers, Acrobats and Flakes Schrijvers: GREG OLIVER & RICHARD KAMCHEN Bestellen: BOL.COM ‐ Verschijnt oktober 2014.

daarna goedgemaakt met aantal prachtige portretten van goalies uit de jaren ’90 en nu, zij het met een bevreemdende selectie van namen. Jonathan Quick en Martin Brodeur zijn onmisbaar, Robert Luongo mocht niet ontbreken, maar geen Henrik Lundqvist, Tim Thomas of Tuukka Rask and juist wel Ilya Bryzgalov? We zullen ’t op zijn excentriciteit houden.

Elke goal is tot zekere hoogte debet aan de goalie. De ene gaat daar goed mee om, de andere zet het op een zuipen Boven alles leest het boek heerlijk weg. De lengte van

hoofdstukken en de manier van portretteren, eerst heel kort en daarna pagina’s lang in latere delen, is verwarrend, maar de verhalen zijn fantastisch neergezet en geregeld zit je hoofdschuddend te lachen of met gekromde tenen om de zoveelste escapade, rariteit of gruwelblessure.

De afgelopen jaren heeft de NHL geregeld gesproken over het werken aan de toename van doelpunten en aanvallend spel. John Davidson, tegenwoordig de grote baas bij de Columbus Blue Jackets, zei daarover: “Iedere regel van nu werkt tegen de goalies. We praten alleen nog maar over een open wedstrijd en meer scoren. Er is geen enkele manier waarop de goalies hun gemiddeldes zo hoog kunnen houden als de sterren van voorheen.

Je focust alleen op winnen.” Een quote uit 1975.

De stress voor goalies is weinig veranderd. Fysiek is het risico

enorm afgenomen. Ze dragen een helm, een nekbeschermer, en hun pads moesten recent worden verkleind, omdat de omvang behoorlijk uit de hand liep, maar dat doet geen afbreuk aan het feit dat doelpunten in de ijshockeysport vrijwel altijd houdbaar zijn. Het maakt voor fans, teamgenoten en ook de goalie zelf, hen altijd debet aan een gevallen doelpunt. De één omarmt die druk, de ander zet ‘t op een zuipen.

Als je wilt weten welke sterren begonnen te zuipen, zul je dit boek moeten kopen. Als je ook maar enigszins van ijshockey of prachti­ ge sporthistorie houdt, dan geldt hetzelfde advies. ’n Aanrader.

TEKST JULES ZANE

Ziel

SALT LAKE CITY – Het is voor Ray Rice afgelopen. Die speelt voorlopig niet meer in de NFL. De ster van de Baltimore Ravens sloeg zijn verloofde in een lift in Atlantic City buiten westen en zijn werkgevers hebben eindelijk het licht gezien en zijn contract opgezegd. Door de competitie is hij voor onbepaalde tijd geschorst.

Schandalig natuurlijk, dat een sportman van zijn kracht en macht een vrouw twee rake boksen verkoopt. Raar dat zij alsnog met hem trouwt – en dat zij zich in eerste instantie, toen het in maart allemaal gebeurde verontschuldigde voor ‘haar rol’ in het incident. Even schandalig: dat de Ravens en de NFL deden alsof ze geen hard bewijs hadden om hem flink te schorsen. Tot afgelopen week was alleen het filmpje van een camera in de hal waarin Rice de voor pampus liggende Janay uit de lift trok publiekelijk beschikbaar. Dat volstond blijkbaar niet en Rice werd slechts voor twee wedstrijden geschorst.

Maar TMZ kwam uiteindelijk ook met beeldmateriaal van in de lift zelf op de proppen. Toen viel er niks meer aan te doen en moest Rice boeten.

De Ravens en de NFL doen natuurlijk alsof ze dat filmpje niet gezien hadden, al beweert een politieman dat hij het ze vijf maanden geleden toestuurde – en hij heeft een voicemail om het te bewijzen.

De diepere les is er echter geen over huishoudelijk geweld of zelfs de totale weigering van maatschappelijke aansprakelijkheid van de NFL (zie ook: hersenschuddingen en letsel en afpersing van gemeentes voor belastinggeld om nieuwe en totaal geprivatiseerde stadions te bouwen).

Dat zijn grote en moeilijke vraagstukken die elk de aandacht waard zijn.

Maar het werkelijke probleem is de totale commercialisering van de

Amerikaanse sport. De winst is zodanig hoog opgekrikt en de belangen zodanig groot geworden, dat alle verantwoordelijkheid gaarne ingeleverd wordt voor het grote geld. De NFL is bovenal bezig met het beschermen van het eigen belang, en in die hoedanigheid dus ook het belang van de investeerders (de eigenaars).

Dat wil zeggen dat alle negatieve berichtgeving het beste maar ontkend kan worden. En dat houdt dan weer in dat schandalen als die van Rice liefst in de doofpot worden gestopt. Dan maakt de voorbeeldfunctie niet meer uit.

De NFL verkocht lang geleden haar ziel. Nou is het alleen nog de vraag of de fans de sport dicht genoeg aan het hart dragen om dat te vergeven. •

De finale van het damesenkelspel op

het US Open van 2014 ging anderhalve week geleden tussen de twee goede vriendinnen Serena Williams en Caroline Wozniacki. Beide dames kenden een niet al te succesvol 2014 maar revancheerden zich met een sterk optreden op het laatste grand slam toernooi van het jaar. Wozniacki verraste met een finaleplaats na haar pijnlijke breuk met topgolfer Rory McIlroy.

ondanks hun jonge leeftijd op sommige dagen wel zes uur trainden, ontwikkel­ den ze zich razendsnel. Serena speelde haar eerste toernooi toen ze vier jaar oud was. Vanaf het moment dat Serena zich ging meten met haar leeftijdsgenoten werd haar overwicht duidelijk. Zo speelde Serena tussen haar vierde en haar negende levensjaar zo’n vijftig toernooien, waarvan ze er slechts drie niet wist te winnen.

Doordat de nationale jeugdtoernooien

te weinig weerstand boden voor Sere­ Van Williams werd niks minder dan een na, nam vader Richard de controver­ titel in New York verwacht, nadat ze de siële beslissing om haar hierin niet twee voorgaande edities van het US langer te laten uitkomen. Later werd Open op haar naam wist te schrijven. duidelijk dat naast het gebrek aan Williams klopte haar goede vriendin uitdaging ook enkele racis­ Wozniacki in de finale tische incidenten rondom overtuigend met 6­3 6­3 en jeugdtoernooien voor besloot zo op gepaste wijze Richard redenen haar imposante toernooi, waren om Serena dat ze zonder setverlies op niet langer in te haar naam wist te schrijven. Door haar schrijven. Het betekende goede prestaties had haar zesde US Open­titel Serena echter wel en haar achttiende grand nationale aandacht slam. De jacht op het getrokken en kwamen prestigieuze record van Australian Open er allerlei aanbie­ Steffi Graf (zie kader) is dingen. Uiteindelijk 2003, 2005, 2007, daarmee in volle gang. stuurde Richard 2009 en 2010 Serena samen Roland Garros Opleiding met zus Venus 2002 en 2013 naar Florida, Serena’s tenniscarrière Wimbledon waar ze gingen begon samen met haar trainen onder 2002, 2003, 2009, oudere zus Venus onder leiding van Ric 2010 en 2012 aanvoering van haar Macci. Richard US Open vader Richard in initieerde samen Compton, Los Angeles.

1999, 2002, 2008, 2012, met Macci hét Richard, eigenaar van 2013 en 2014 recept voor een een beveiligingsbedrijf, goede voorbereiding was altijd een groot tennis­ voor Serena’s prof­ fan en droomde ervan om zijn carriere; relatief weinig kinderen te zien uitgroeien tot wedstrijden en bikkelhard trainen met professionals. Met wapengekletter om oudere en betere speelsters. zich heen stonden de zusjes Williams op de public courts vanaf hun derde Doorbraak levensjaar duizenden ballen te slaan onder het strenge commando van de Op zeventienjarige leeftijd, relatief laat zeer ambitieuze Richard Williams. voor een uitzonderlijk talent, speelde Beide zussen bleken extreem talentvol Serena haar eerste volledige seizoen in en fysiek ijzersterk. Doordat de zussen

de WTA, de professionele toernooicyclus voor dames. Serena ging in de slip­ stream van Venus mee richting de top van het damestennis. Ze werd gebom­ bardeerd tot de nieuwe prinses van het damestennis en won op haar achttiende haar eerste twee grand slam­titels in het mixed dubbelspel met Max Mirnyi; iets wat normaliter vooral weggelegd is voor meer ervaren speelsters.

keer Roland Garros, vijf keer Wimbledon en zes US Opens. Daarnaast won Serena samen met Venus dertien grand slams in het dubbelspel en won ze met Max Mirnyi twee grand slams in het mixed dubbelspel. Ook won ze op de Olympische Spelen n het enkelspel brak Serena bij het één keer het enkelspel en drie keer het grote publiek daadwerkelijk door in het dubbelspel. Een waanzinnig palmares jaar 1999. Het werd een waanzinnig jaar waar ongetwijfeld nog enkele titels aan waarin Serena eerste de twee grote toegevoegd zullen gaan worden.

WTA­toernooien van Parijs en Indian Wells wist te winnen en later in het jaar Controverse haar eerste grand slam­titel bemach­ tigde door in de finale de nummer één Na haar succesvolle jaren in 2002 en van de wereld Martina Hingis te kloppen. 2003 leek het erop dat Serena haar Het jaar werd door Serena in stijl focus op het behalen van nóg meer afgesloten door op het officieuze WK­ titels niet vast kon houden. Ze tennis voor het eerst af te rekenen met kon het niet opbrengen om oudere zus Venus. De zusjes Williams het maximale uit zichzelf waren vanaf dit moment haast onaan­ te halen en zocht tastbaar in het WTA­circuit en speelden duidelijk naar andere tot vandaag zesentwintig keer tegen gebieden elkaar, waaronder maarliefst acht naast de Grand Slam­finales. tennisbaan om zich te e meest opmerkelijke serie was die profileren. Serena tussen Roland Garros 2002 en de werd steeds vaker Australian Open 2003. De Williams’ gesignaleerd op de rode loper en Sister Act was vier keer achter elkaar in nachtclubs, waardoor haar een grand slam­finale en vier keer won resultaten in die jaren minder werden.

Serena, die daarmee de Serena­slam Ook besteedde Serena steeds meer tijd completeerde. In de jaren die volgden aan haar andere passie, namelijk mode. verzamelde Serena tot op de dag van Ze eiste daarom ook meer inspraak in vandaag achttien grand slams in het haar eigen tenniskleding, wat resul­ enkelspel: vijf Australian Opens, twee teerde in opzienbarende outfits

I

D

De toernooiwinst op Flushing

Meadows betekende voor Williams haar achttiende Grand Slam titel in het enkelspel, waarmee ze op gelijke hoogte kwam met legendes Chris Evert en Martina Navratilova. Serena moet in dit opzicht nog twee groot­ heden boven zich dulden, namelijk de Duitse Steffi Graf en de Australische Margaret Court. Steffi Graf comple­ teerde binnen haar carrière net als Serena de Career Golden Slam en behaalde maarliefst tweeëntwintig Grand Slams Bij de prestatie van Margaret Court, die liefst vierentwintig Grand Slams wist te winnen, moet opgemerkt wor­ den dat dit gebeurde toen de tennis­ sport nog amateuristisch werd beoe­ fend en de sport nog niet mondiaal gespeeld werd, zoals in de Open Era, het huidige tijdperk. Het record van Steffi Graf wordt daarom door de tenniswereld als ‘meest presti­ gieuze’ aangeslagen.

Serena, nu tweeëndertig jaar

oud, zal dus nog minimaal vier Grand Slams moeten verove­ ren om Graf te evenaren.

Serena zal moeten laten zien hoe fris ze mentaal en fysiek

kan blijven in de laatste fase van haar carrière. Hier zal ze het verschil met Graf goed moeten zien te maken. De Duitse behaalde al haar Grand Slam overwinningen voor haar dertigste verjaardag. Serena lijkt echter fitter en gretiger dan ooit...

op de grand slams. Op het US Open van 2004 verscheen Serena in een spijkerrok op zwarte laarsjes.

Inderdaad, voor het spelen van een grand slam­wedstrijd.

Serena’s creatieve uitspattingen op en

naast de tennisbaan werden haar door een groot deel van de tennisfans niet in dank afgenomen. Al sinds het begin van haar loopbaan was er veel afkeer tegen Serena. Hieraan ten grondslag lagen vooral haar fysieke overmacht en haar bij tijd en wijle arrogante houding.

De zusjes Williams waren door hun ongekende fysieke mogelijkheden nu eenmaal in staat om tegenstandsters van de baan te ‘blazen’. De zusjes slaagden erin om harder te serveren dan sommige mannen die in de top­ 100. Door alle successen en de voor­ spelbaarheid van veel grand slams keerden tennisfans zich tegen Serena.

De criticasters gaven dan ook

veelvuldig af op Serena toen ze zich na haar succesvolste jaren liet verleiden tot allerlei activiteiten naast de tennisbaan. Mode, nachtclubs, films en boeken vormden voor Serena afleidingen die haar weerhielden van een verdere titelreeks. Wellicht was de

aanhoudende concentratie die vader Richard vanaf haar derde levensjaar eiste voor haar niet langer op te brengen en was het een periode die Serena in zekere zin nodig had.

Herboren

De minder succesvolle periode van Serena duurde van medio­2003 tot medio­2008. In deze periode wist Serena ‘slechts’ twee grand slams te winnen, iets dat voor een speelster met haar uitzonderlijke kwaliteiten te weinig is. Op het US Open behaalde Serena haar derde titel, die deel twee van Serena’s dominantie in het inluidde. In 2009 reisde Serena na winst op het Australian Open en Wim­ bledon vol vertrouwen naar haar US Open, maar hier blameer­ de Serena zich pijnlijk voor de ogen van de hele tennis­ wereld. In

Waar Serena momenteel de nummer

één positie bekleedt binnen het vrou­ wentennis, is zus Venus de nummer negentien. Venus heeft in de schaduw van Serena een prachtige carrière opgebouwd. Naast dertien Grand Slams in het dubbelspel samen met Serena won Venus ook acht Grand Slams in het enkelspel. Vooral op Wimbledon, dat Venus vijf keer op haar naam wist te schrijven, liet ze indrukwekkend tennis zien. Met name haar service was een uitzonderlijk wapen.

Venus was dan ook jarenlang in het

bezit van het de hardste service in het

de halve finale tegen de Belgische Kim Clijsters werd Serena op een zeer dis­ cutabel moment bestraft voor een voetfout. Nota bene in New York oor­ deelde de lijnrechter bij een tweede service van Serena dat haar voet de lijn raakte. Serena verloor het punt en Clijsters kwam op dubbel matchpoint.

Serena liet in niet mis te verstane woorden weten dat ze het niet hele­ maal eens was met de call van de lijnrechter: “I swear to God, I’m fucking going to take this fucking ball and shove it down your fucking throat, you hear that? I swear to God!“ Als gevolg van deze tirade kreeg Serena een penalty point en was de zege dus voor Clijsters. Het was een bizar moment (dat zeker de moeite waard is om even te YouTuben) dat ertoe leidde dat Serena persona non grata werd binnen de tenniswereld.

Ondanks deze deuk in haar imago

ging Serena door met winnen. In 2011 werd Serena echter geteisterd door blessures, waardoor ze enkel op het US Open in redelijke vorm aan kon treden.

Ze haalde de finale, waarin het opnieuw op merkwaardige wijze misging. Serena riep tijdens een rally ‘come on!’ en werd daarvoor door de umpire bestraft met een strafpunt. In plaats van zich te focussen op het

damestennis. In 2007 werd op de US Open bij Venus een snelheid van 207,9 km/h gemeten. Dit record werd pas recent uit de boeken geslagen door de Duitse Sabine Lisicki, die door de grens van 210 km/h heen ging.

restant van de wedstrijd ontplofte Serena van woede. De umpire kreeg te horen dat zij Serena beter niet tegen zou komen buiten de tennisbaan. De focus bij Serena verslapte en dat zorgde ervoor dat ze finale onnodig simpel verloor én dat haar imago opnieuw een flinke deuk opliep.

Crip Walk

Toch duurde de dominantie voort. Grand slam­titels bleven ook erna op regelmatige basis binnenstromen. Serena slaagde er in 2012 in om de enige tennistitel te winnen die ze nog niet had: de gouden medaille in het enkelspel op de Olympische Spelen.

Door Maria Sharapova in de finale werkelijk te verpulveren (6­0 6­1) werd Serena de tweede vrouw ooit (na Steffi Graf) die de ‘Career Golden Slam’ wist te voltooien.

De geweldige prestatie kreeg wel

een vervelende nasleep. In de euforie van de overwinning toonde Serena voor de ogen van de hele sportwereld de ‘Crip Walk’, een omstreden dans die door bendeleden van de Crips (gewelddadige bende uit Compton, LA) gedaan werd na een overwinning op andere gangs.

Serena’s move schoot bij veel sportvolgers in het verkeerde keelgat, wat ongetwijfeld ook te maken zal hebben met de eerdere incidenten rondom haar persoon. In de persconferentie na de wedstrijd gaf Serena aan niks met de dans bedoeld te hebben en het puur uit blijdschap gedaan te hebben.

Toekomst

Veelvuldig succes, grootse prestaties en controverse. Serena Williams is al vijftien jaar, twee generaties lang, degene die bepaalt wat er gebeurt in het vrouwentennis.

Met iets meer discipline had Serena het fabuleuze aantal van tweeëntwintig grand slams van Steffi Graf allang achterhaald. De realiteit is dat ze er nog vier moet winnen om het record te evenaren. De gretigheid die Serena uitstraalt én de uitgesproken wil om dit record te verbeteren beloven spannende tijden voor het damestennis. •

Jolly Roger

Bill Simmons opende zijn wekelijkse

column vorige week met de vraag: ‘Why does Roger Goodell still have a job?’ Die vraag herhaalde hij vervolgens zes keer maar Simmons moest het antwoord schuldig blijven.

Begrijpelijk, want er is geen antwoord. Goodell is namelijk baas van de league waar binnen dezelfde week de ene ster run­ ning back in het nieuws komt voor het slaan van zijn kind met een stok (Adrian Peterson) en de andere (weder­ om) voor het KO slaan van z'n aanstaande.

De zaak­Rice ontpopte zich vorige week tot het onbetwiste morele dieptepunt van Goodells periode als commissioner. Eerst werd er maandenlang gewacht met het uitspreken van een straf in afwachting van de uitkomsten van een onderzoek waarvan niemand begreep waarom het meer moest inhouden dan ‘vind de video van het incident en druk op play’. Rice had zijn vriendin immers in de lift van een casino neergeslagen.

Toen de straf eindelijk kwam was die van een dusdanig lachwekkend karakter dat men bij roddelzender TMZ moet hebben gedacht ‘tijd om onze Mahatma Gandhi­ rol in te nemen en de doofpot omver te schoppen’. Niet veel later mocht de hele wereld meekijken terwijl Ray Rice zijn vriendin bespuugde, KO sloeg en ging slepen met haar lichaam alsof hij een lijk moest dumpen.

De gevolgen zijn inmiddels bekend: Ray Rice kreeg wat hij verdiende en Roger Goodell werd aan het kruis genageld door de media. Zoveel hypocrisie had men zelden in één persoon verzameld gezien.

Ondertussen deed Roger of zijn neus bloedde. Zoals gebruikelijk. •

Paul Klomp.

Moderne QB

Afgelopen zondag hebben we wellicht de

laatste wedstrijd van Robert Griffin III dit seizoen gezien. De blessuregevoelige quarterback moest er zondag tegen de Jacksonville Jaguars weer aan geloven toen zijn enkel lelijk dubbelklapte. Het deed mij denken aan de akelige knieblessure die RGIII in 2012 opliep in de playoffwedstrijd tegen de Seattle Seahawks. Zo’n moment waarbij je meteen ziet dat een sporter de komende maanden mag gaan revalideren.

Er is veel gezegd en geschreven over de stijl van RGIII. Hij zou te roekeloos over het veld rennen en daarmee te veel hits incasseren. En dat is heel valide. Waar hij in college nog een stuk sneller was dan de tegenstanders, wordt hij nu veel eerder bijgehaald en tevens zijn de tacklers zwaarder en sterker.

Het opvallende is echter dat hij vooral geblesseerd raakt terwijl er geen tegenstander om hem heen te vinden is, zoals ook afgelopen zondag.

De revolutie van de quarterbackpositie

zal nog wel even duren. Ja, mannen als RGIII, Cam Newton, Colin Kaepernick en in mindere mate Russell Wilson maken veel plays met hun benen, maar riskeren daarmee ook vaak hun ledematen.

Geef mij maar de ‘klassieke’ pocket passer als Peyton Manning, Tom Brady, Drew Brees, Philip Rivers of jongere jongens als Matthew Stafford, Nick Foles en Ryan Tannehill.

Zij zullen niet de hele verdedi­ ging eruit lopen, voor hen is rennen een laatste redmiddel in plaats van als doel.

Als een quarterback een pass kan geven over veertig yards ben ik tevreden. •

Lennart Beishuizen.