SportAmerika Magazine Nr 34

HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Bert Jan Brands Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs Klaas­Jan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane Jan Willem Zeldenrust COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens Peter van Vliet FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus

SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012­ 2013 ­ Alle rechten voorbehouden.

De soap rondom Alex Rodriguez duurt maar voort. Het

begon allemaal over het gebruik van doping. De MLB achtte het bewezen dat A­Rod zich aan stimulerende middelen had vergrepen, terwijl de derde honkman alles ontkent.

Dat was enkele weken geleden. De MLB strafte A­Rod voor 211 wedstrijden, waardoor hij dit en het volgende seizoen zou moeten missen. Aangezien Rodriguez direct in beroep ging, mag hij gewoon nog zijn wedstrijden voor de New York Yankees spelen.

Door het publiek is hij inmiddels al schuldig bevonden, zeker

gezien de reacties die de supporters hem geven wanneer de Yankees een uitwedstrijd spelen. Vorige week moesten de Yankees op bezoek bij hun grote rivaal in Boston en hoewel het stadion van de Red Sox niet bekendstaat om zijn luidruchtigheid, was het boegeroep en gefluit op het moment dat A­Rod zich klaarmaakte voor zijn slagbeurt oorverdovend.

Inmiddels heeft het kamp­Rodriguez frontaal de aanval ingezet. Waar je zou verwachten dat zij hun pijlen zouden richten op de MLB, koos advocaat Joseph Tacopina ervoor om de Yankees aan te vallen.

Tacopina zegt dat hij belastend materiaal bezit om aan te tonen dat de leiding van ’s werelds bekendste honkbalteam er alles aan gedaan heeft om ervoor te zorgen dat de derde honkman nooit meer aan spelen toe zou komen. Inmiddels heeft de leiding gereageerd – ‘Er is hier helemaal niks van waar’ – en is er een ouderwets ‘welles­nietes’ ontstaan.

Wie is de grote winnaar? Alle andere ploegen in de

American League East. De chemie bij de Yankees is in ieder geval ver te zoeken. Hoe kan het ook anders? Of de bazen van jouw team spreken niet de waarheid, of de speler waar je elke wedstrijd mee moet spelen. Geen gezonde situatie in ieder geval. Nu de playoffs steeds dichterbij komen, het is oktober voordat je het weet, gaan dit soort details het verschil maken.

Dus hoe zonde deze soap ook is voor de honkbalsport, in Boston, Baltimore en St. Petersburg hopen ze dat deze nog even doorsuddert.

Veel leesplezier,

Rex Ryan nam nog geen

beslissing met betrekking tot de quarterbacksituatie bij de New York Jets: "We zien wel, momenteel ben ik nog niet bereid om te zeggen wie er in de basis zal staan." Mark Sanchez speelde in de tweede voorbereidingswedstrijd ruim drie kwarten terwijl Geno Smith aan de zijlijn stond met een blessure. Laatstgenoemde verklaarde tegenover ESPN dat de strijd om de starterspositie nog steeds open race • Oakland Raiders­rookie D.J. Hayden mag eindelijk wedstrijden gaan spelen. Hayden liep vorig jaar een levensbedreigende blessure op tijdens een training, werkte zich op en werd zelfs een eersterondekeuze voor de Raiders. Tijdens de eerste trainingen moest Hayden echter weer onder het mes om de littekens rond zijn borst en buik te behandelen. Daarop mocht Hayden niet meetrainen, tot afgelopen vrijdag toen de dokters hem groen licht gaven • De Miami Dolphins moeten het een tijdje doen zonder Dustin Keller. De tight end, die afgelopen zomer overkwam van de Jets, liep in de wedstrijd tegen de Houston Texans een zware knieblessure op • E.J. Manuel komt niet meer in actie tijdens het voorseizoen. De rookie van de Buffalo Bills had klachten aan zijn linkerknie en moet nu onder het mes. Het gaat volgens de Bills om een kleine procedure, waardoor Manuel niet meer dan twee weken zou moeten missen. Dit is goed nieuws voor Kevin Kolb, wiens kans op een basisplaats in Buffalo hiermee een stuk groter is •

Wat Michael Jordan kan, kan

ik beter moet Julius Erving gedacht hebben. Vorige week nog was MJ in het nieuws omdat hij het op 50­jarige leeftijd voor el­ kaar kreeg om een basketbal te dunken. In een recentelijke video laat Dr J even zien dat ook hij het nog niet verleerd is. Het verschil is dat Erving al de respectabele leeftijd heeft van 63 jaar. Het wachten is op een filmpje dat Dominique Wilkins het ook nog steeds kan. Pas dan komt er een wel heel bijzondere dunkcontest tijdens het All­Star weekend • Mike D'Antoni staat zijn sterspeler Kobe Bryant bij wat betreft seizoensdoelstellingen. Kobe vertelde de pers onlangs dat hij serieus verwacht dat de Lakers de playoffs halen en een beter record zullen noteren dan afgelopen seizoen. D'Antoni denkt daar precies hetzelfde over: "Ik zou niet weten waarom niet. Ik denk dat we beter kunnen, omdat we afgelopen seizoen nog niet naar onze potentie gespeeld hebben." • Als je The King bent, krijg je blijkbaar ook een koninklijke escorte naar concerten. LeBron James slingerde een korte video online waarin te zien was dat hij een politie­escorte kreeg naar een concert van Jay­Z en Justin Timberlake.

Onder begeleiding van meerdere politie­auto's met sirene reed James over de verkeerde kant van de weg.

Vanwege het concert stonden er meerdere files rondom de concertlocatie.

Waarom James de speciale behandeling kreeg en welke politiemacht hem hielp is niet bekend •

Teemu Selanne weet nog

altijd niet of hij zijn carrière met een seizoen verlengt.

Het is voor de 43­jarige Fin geen zekerheid dat hij ook volgend seizoen weer bij de Anaheim Ducks speelt, al had hij in de afgelopen week wel een gesprek met GM Bob Murray • Gabriel Landeskog verbond zich langer aan de Colorado Avalanche.

Het nieuwe contract van de Zweedse captain gaat in 2014 in en levert Landeskog 39 miljoen dollar op • Een mooie dag afgelopen week voor Pepijn Verschoor. De Nederlandse jeugdspeler van het Zweedse Djurgården IF mocht deze week de Stanley Cup aanraken. Dit overkwam hem toen Marcus Kruger van de Chicago Blackhawks de grote trofee mee mocht nemen om hem te tonen in zijn thuisland Zweden • De Nashville Predators besloten afgelopen week de kaarten voor de wedstrijden tegen de Chicago Blackhawks gelimiteerd te verkopen. Wil je een kaartje voor het onderlinge duel in Tennessee, dan moet je ook een kaartje voor een ander thuisduel van de Predators kopen. “Ons doel is om ons team het beste thuisvoordeel aan te bieden wat maar mogelijk is,” aldus persman Garry Helper van de Predators • Carey Price zag voor het derde opeenvolgende seizoen zijn gemiddelde aantal tegengoals stijgen, maar hoeft ondanks het aantrekken van een nieuwe goaliecoach (Stephane Waite) niet te vrezen voor zijn positie.

“Stephan is een man waar je op kunt vertrouwen”, vindt coach Michel Therrien. Of Price beter terug zal komen? “Geen enkele twijfel over.” • (Jeroen Veenstra)

Er gaat geen week in de

MLB voorbij zonder een fikse schorsing. Voorma­ lig American League MVP Miguel Tejada moet 105 wedstrijden brommen nadat hij werd betrapt op het gebruik van amfetamine • Ondertussen gaat de soap rondom Alex Rodriguez gewoon door. Volgens een rapport zou de derde honkman van de New York Yankees de namen van Ryan Braun en teamgenoot Francisco Cervelli hebben gelekt • Ryne Sandberg volgt Charlie Manuel op als de nieuwe manager van de Philadelphia Phillies. De 69­ jarige Manuel was de manager sinds 2005 en won in 2008 de World Series • De Los Angeles Dodgers schreven geschiedenis door 42 keer te winnen in een reeks van 50 wedstrijden.

Alleen de 1941 Yankees en de 1942 Cardinals lukten het om een 42­8 reeks neer te zetten • Alfonso Soriano is hot.

Zo werd hij de eerste speler ooit met twaalf honkslagen en achttien binnen­ geslagen punten in vier wedstrijden • Mike Trout beroofde opnieuw een speler van een homerun. Deze keer was Brandon Barnes van de Houston Astros de pechvogel • Journalist Bill Ladson zegt dat Roger Bernadina in 2014 niet terugkeert bij de Washington Nationals. De 29­jarige Nederlander is bezig aan een teleurstellend seizoen • Stephen Strasburg gooide voor het eerst in zijn loopbaan een complete wedstrijd en Rays­pitcher Alex Cobb keerde terug op de heuvel nadat hij twee maanden geleden hard door een bal op zijn hoofd werd geraakt •

De hype was gigantisch. De druk om de hype waar

de maken was nog vele malen groter voor CM Punk, Brock Lesnar, John Cena en Daniel Bryan.

Afgelopen zondag lieten deze vier elite WWE Superstars zien tot welke onmenselijke presentaties ze in staat zijn. Ruim twintigduizend WWE­fans in het tot de nok toe gevulde Staples Center in Los Angeles werden meegenomen in een emotionele rollercoaster ride.

The Best vs. The Beast

Brock Lesnar wist ‘The City of Angles’ te verlaten als winnaar, hoewel winnaar niet het correcte woord is.

‘The Beast’ wist de, bij tijd en wijle barbaarse, No Disqualification Match tegen CM Punk te overleven. Stoelen, ringtrappen, tafels, vuisten en ellebogen werden gebruikt om elkaar te slopen.

Uiteindelijk was een kale schreeuwlelijk de beslissende factor in de match. Punk richtte zijn aandacht op ex ‘agent’ en vriend Paul Heyman. ‘The Best’ moet dat bekopen met een bikkelharde F5 op een in de ring liggende klapstoel. Your winner: Brock Lesnar!

Na veertien jaar knokken en ploeteren kreeg

The Champ vs. The Beard

Daniel Bryan eindelijk de kans om de WWE Championship te winnen. De populairste WWE Superstar van het moment stond oog in oog met ‘The Champ’, John Cena. Ruim vijfentwintig minuten later werd ‘The Beard’ door special guest referee Triple H gekroond tot WWE Champion. Het waren de mooiste vijf minuten van zijn leven. Wat volgde was Randy Orton die met zijn Money in the Bank contract naar de ring kwam en Triple H die een Pedigree uitdeelde aan de nieuwe WWE Champion. Drie tellen later was ‘The Viper’ Randy Orton een titel rijker en Daniel Bryan een illusie armer! • TEKST SANDER SCHRIK

Eerst een stukje geschiedenis. De Bengals

gedeeltelijk uit. Verdedigend zag het er zijn opgericht in 1966 en kwamen toenter­ steeds beter uit, zowel qua secondary als tijd terecht in de American Football League qua jongens die de runners moesten tegenhouden. Een divisietitel hing in de (AFL West) die na het seizoen 1968/1969 werd ingeruild voor de American Football lucht en er werd warempel gelijk gefinisht met Baltimore (10­6). De latere Super Conference (AFC), waarin Cincinnati 31 Bowl­kampioen deed het echter net iets jaar uitkwam in de AFC Central. Sinds beter in de Conference en dus moesten de 2002 maken de Bengals deel uit van de Bengals opdraven in de Wild Card Round.

AFC North zoals wij die nu kennen: een De Bengals gingen onderuit in Houston divisie met de Cleveland Browns, Pitts­ tegen de Texans (13­19), maar waren zeker burgh Steelers en Baltimore Ravens. De Bengals haalden elf keer de playoffs sinds 1968 en wonnen de AFC North twee keer (in 2005 en 2009). De huidige eigenaar Michael “Mike” Brown is de zoon van Paul Brown, de oprichter van de Bengals en de hoofdcoach in de eerste zeven seizoenen.

Het is niet het eerste jaar dat met positieve voorbeschouwingen over Cincinnati. Na het behalen van het naseizoen in 2011, zou 2012 hét seizoen worden van hoofdcoach Marvin Lewis en de Bengals. De Ravens kregen te maken met blessures bij bepalende spelers en de Steelers stonden er sowieso minder voor.

De Browns waren en bleven laatste.

De voorspellingen kwamen

niet kansloos. Trekt Cincinnati nu de positieve lijn door?

Voortborduren

Er is niet een hele waslijst met aanknopingspunten die aantoont waarom de Bengals de AFC North zouden winnen.

Toch zou het zomaar kunnen gebeuren. Bij de Pittsburgh Steelers is het nog onduide­ lijk is hoe sterk de aanvallende linie is, de verdedigende kwaliteiten zijn echter nog altijd hoog. De Baltimore Ravens hebben een loodzwaar programma en zagen bepalende spelers stoppen of vertrekken, maar presenteren een prima team met een ‘elite’ quarterback.

De Bengals kunnen echter voortborduren op twee sterke seizoenen op rij. De 4­3 defensie is nog altijd onderschat: Geno Atkins is volgens velen de beste

defensive tackle op de velden en met Carlos Dunlap en Michael Johnson staan twee productieve kerels van groot formaat gretig op hun tegenstanders te wachten. Line­ backer Rey Maualuga krijgt steun van James Harrison, die overkomt van concurrent Pittsburgh en in de hoeken staan twee niet te onderschatten toppers: Dre Kirkpatrick en Leon Hall.

“It’s a quarterback game.” Het is een veelgehoord citaat in de NFL en je kunt daar met geen mogelijkheid omheen. Grote vraag is of derdejaars Andy Dalton opnieuw een stap voorwaarts kan maken.

Hij heeft goede en talentvolle spelers om hem heen staan en kan vertrouwen putten uit 2012. Dalton noteerde bijna 3700 yards en 27 touchdowns. Behalve Dalton gooiden alleen Peyton Manning en Dan Marino tenminste twintig touchdowns in elk van hun eerste twee seizoenen.

Het krachtenveld waarin Dalton zich

bevindt, wordt voor een groot gedeelte beïnvloed door A.J. Green, één van de beste receivers in de competitie. Dit helpt Dalton natuurlijk enorm.

Want we moeten eerlijk zijn: Dalton is een quarterback uit de

Wil je dieper in de NFL duiken, dan is het door HBO geproduceerde Hard

Knocks niet te missen. Het programma neemt je mee in het hart van een footballorganisatie en biedt de kijker een uniek kijkje achter de schermen.

Tijdens de trainingen die worden afgewerkt voor het reguliere seizoen volgt de camera alles en iedereen 足 van de meest verlegen rookies tot de ervaren coaches en alles wat daartussen zit.

Wat Hard Knocks bijzonder maakt is de unieke wijze van filmen. De kijker wordt volledig meegezogen in het wel en wee van een compleet team. Je ziet de emoties van spelers afzonderlijk, maar ook hilarische momenten tijdens het eten en diepgaande interviews met de hoofdcoach. Als Hard Knocks je niet warm maakt voor het spelletje, dan kan niets het. Bovendien is het ook nog eens leerzaam. Het laat zien wat er eigenlijk gebeurt voordat er daad足 werkelijk een wedstrijd wordt gespeeld. Hoeveel diepere lagen er zijn, wat er loskomt bij het opzetten van de helmen, hoe fysiek de strijd al op het trainingsveld is.

De verscheidenheid aan unieke karakters komt tijdens de opnames prachtig naar voren. Er zijn spelers die op hun vrije dag de hele middag rondhangen in een spelletjeshal, terwijl een ander op de golfbaan staat of zich thuis met kameraden vermaakt met een balspel in de tuin. Al kijkende groeit je respect met de minuut. De passie waarmee spelers en coaches zich voorbereiden op een seizoen straalt ervan af, net als het plezier. Er wordt wat afgelachen, maar dat kan zomaar omslaan naar doffe ellende wanneer een teamgenoot tijdens een trainingspartij of oefenwedstrijd de enkel ernstig verstuikt.

Wat niet onvermeld mag blijven is de grandioze productie van HBO. Een

week aan filmtape wordt in anderhalve dag omgezet in een show van hoge kwaliteit, niet in de laatste plaats door de hulp die het krijgt van NFL Films.

Toch is de grootste lof voor het team dat meewerkt. Een aantal organisaties (New England Patriots voorop) zal nooit zijn medewerking verlenen aan Hard Knocks. Die missen de transparantie en ook het lef wat de Cincinnati Bengals dit jaar wel hebben. Het begon ooit in 2001 met de Baltimore Ravens.

De Dallas Cowboys (2002 & 2008), Kansas City Chiefs (2007), New York Jets (2010) en Miami Dolphins (2012) stemden ook toe, en de Bengals figureerden ook al in 2009. Gaat dit zien en geniet zolang het nog kan. Er liggen contrac足 ten voor de komende jaren, maar het lijkt steeds moeilijker te worden een deelnemer te vinden. Tot die tijd krijgt Hard Knocks vijf sterren.

Evenals in voorgaande seizoenen

sommige teams angstvallig vermeden omdat men bang is voor zuigt Hard Knocks je helemaal blessures. De Bengals klappen er mee in de belevenissen van een echter vol op en het levert de nodige organisatie. Het nieuwe seizoen gaat van start met een etentje met levendigheid en opwinding op. running backs coach Hue Jackson Hoogtepunt is het moment waarop en enkele jonge honden. Hij stoomt Jermaine Gresham en Geno Atkins tegenover elkaar staan. De twee weten niet van ophouden en een massale ‘vechtpartij’ is het gevolg.

De opwinding wordt regelmatig

onderbroken door meer ingetogener beelden. Het is die combinatie die de kijker ook dit jaar niet loslaat. Hard Knocks gaat aan het einde van de rit namelijk domweg over mensen.

Mensen die iets willen bereiken en daar alles voor overhebben.

Hartverscheurend zijn dan ook de beelden van een jonge verdediger die zijn enkel ernstig verstuikt. Het is bij lange na niet het laatste ze mondeling klaar voor wat ze te moeilijke tv­moment. Zo’n wachten staat, maar biedt ook negentig spelers beproeven hun perspectief. Een droom kan uitko­ geluk en ‘slechts’ 53 blijven over. men wanneer je hard werkt. Deze universele boodschap is weggelegd De Bengals zetten ondertussen de deuren wagenwijd open. voor sterspelers, maar ook voor jongens die een rol spelen in de marge.

Een grote groep spelers is na een dag wel gewend aan de camera’s van HBO, maar anderen, zoals de nieuw aangetrokken linebacker James Harrison, hebben er meer moeite mee. De houding die Harrison aanneemt is getergd en hij zet zijn irritaties om in een geprikkelde speelwijze. Koren op de molen van de seriemakers. Een speler met een wat gemener karakter kunnen de Bengals overigens wel gebruiken. Echt leuk wordt het wanneer de oefeningen komen die meer fysiek van aard zijn. De Oklahoma drill, een oefening waarbij men elkaar flink te grazen neemt, wordt door

Een uniek kijkje achter de schermen van een team dat komend seizoen zal proberen heerser te worden in de AFC North, een krachtige en harde divisie. Dat is precies wat Hard Knocks 2013 toont ­ echte mannen die als tijgers hun weg proberen te vinden naar eeuwige roem.

middenmoot en op sommige punten scoort hij zelfs beneden gemiddeld. De spelers om hem heen kunnen hem goed uit de luwte houden, maar toch ligt hij regelmatig op de grond en heeft hij moeite met de diepere ballen.

Wat bij veel fans bleef hangen, ondanks

het halen van playoffs, zijn de matige prestaties van Maualuga. De linebacker speelt al sinds 2009 voor de Bengals, maar rende vorig jaar regelmatig rond als een kip zonder kop. Het is echter net iets voor Cincinnati om juist hem te verblijden met een nieuw contract. Bij de Bengals ben je niet zomaar afgeschreven. Ondanks zijn mindere statistieken mag hij het opnieuw proberen en coach Lewis zal hem blijven inzetten, al zal hij met hem van positie gaan schuiven om de in de trainingen overtuigende Emmanuel Lamur in te passen.

Een ander aandachtspunt is BenJarvus Green­Ellis, die pas vorig jaar zijn eerste fumble noteerde in zijn professionele carrière. Niet echt geholpen door een magistrale run blocking defense zette hij een voor zijn doen vrij gemiddeld seizoen neer. Er was op meer gehoopt en dat kan er in 2013 best uitkomen.

Het geduld en daarbij ook de rust die de

Bengals als team uitstralen, zijn voor een groot gedeelte toe te schrijven aan de houding van eigenaar Mike Brown. Ondanks het uitblijven van successen op het veld mag coach Lewis het al negen jaar proberen en blijft hij achter zijn personeel staan. Lewis is daarbij de op één na langst zittende hoofdcoach in de NFL (achter Bill Belichick van de New England Patriots). Brown weigert een ‘general manager’ aan te stellen en gelooft in zijn visie.

Brown dreigde hij in 1995 de organisatie naar Baltimore te verhuizen en liet daarmee de lokale politiek en inwoners zo schrikken, dat na een referendum de belastingen omhoog gingen en er ruimte kwam voor een nieuw stadion. Allemaal leuk en aardig, maar bijbehorend succes kende Brown nog niet. In de twee jaren dat de Bengals de playoffs wel haalden, werd direct verloren van de Steelers en de New York Jets. Het is tijd voor de volgende stap.

Meedoen

Meer nog dan in de afgelopen twee jaar zal de AFC North draaien om verdedigen. Verdedigen zoals dat alleen in ‘tha North’ kan. De onderlinge wedstrijden tussen de Ravens, Steelers, Bengals en zelfs de Browns zullen bol staan van defensief vuurwerk. Hierin gaat Cincinnati niet onderdoen voor de divisiegenoten en ook de wedstrijden tegen de NFC North zijn het meer dan waard om naar uit te kijken.

De spanning voor de fans zit hem met

name in de aanval. Vorig jaar moest Dalton het voor een groot gedeelte doen zonder Mohamed Sanu en Marvin Jones. Met name Sanu werd vaak succesvol gezocht door Dalton. Voor de kijker is Sanu dan ook een speler om in de gaten te houden. Als de aanval gevrijwaard blijft van ernstige blessures, Dalton een niveautje omhoog kan en Green minimaal dezelfde statistieken neerzet als vorig seizoen, dan kunnen de Bengals hun divisie winnen en wellicht zelfs een thuiswedstrijd spelen in de playoffs.

Dan kleurt de Ohio River in januari 2014 vast fel oranje. •

Down go the Raiders De strijd om één van het toptalentenduo Jadeveon Clowney/Teddy Bridgewater is al beslist voordat er een minuut football is gespeeld. Waarmee ik eigenlijk wil zeggen dat we nu alvast de naam kunnen noteren van het team dat dit seizoen roemloos onderaan eindigt en in ruil daarvoor de eerste keuze in de sterkbezette draft van 2014 in ontvangst mag nemen.

Het was even een nek aan nek­ race met de Jacksonville Jaguars en de New York Jets, maar dankzij de vrij catastrofale tricepsblessure van left tackle Jared Veldheer (bestaat er een betere naam voor een offensive lineman? Beseffen Amerikanen wel hoe geniaal die naam is?) weet ik het nu zeker. Het is augustus en ik presenteer u het slechtste NFL­team van 2013: de Oakland ‘Commitment to Excellence’ Raiders.

Alle credits voor de fantastische neerwaartse spiraal in het zwart­zilveren deel van de Bay Area gaan natuurlijk naar wijlen Al Davis.

Zonder Al geen opkomst en geen onder­ gang van het instituut Oakland Raiders. De resulterende puinhoop waarmee GM Reggie McKenzie zich bij zijn aantreden (begin 2012) geconfronteerd zag, kende dan ook geen grenzen. Dus deed McKenzie het enige juiste: hij koos de weg van de meeste weerstand en brak alles, maar dan ook werkelijk alles, tot de grond toe af.

Wat daarvan nu overblijft is het

skelet van een NFL­team, gestript tot en met: de 2013 editie van de ooit zo onweerstaanbare Raiders.

In de perfecte positie om een quarterback voor de toekomst (Bridgewater) of de meest dominante defensive tackle van het komende decennium (Clowney) binnen te halen.

Chapeau, Reggie! •

Paul Klomp.

Rex Ryan geeft kleur aan het trainerscorps van de NFL. Waar zijn

markante tweelingbroer Rob bij de Dallas Cowboys (dit jaar New Orleans Saints) iets ingetogener was schreeuwde Rex het van de daken. De New York Jets worden divisiekampioen. De New York Jets halen de playoffs. De New York Jets worden wereldkampioen. Bij Ryan is het op de persconferentie nimmer saai. Dit jaar is zijn toon gematigder. Ryan heeft geleerd van de vorige seizoenen, waarvan met name het vorige een aanfluiting was.

Quarterback Mark Sanchez bakte er niets van en de hoofdcoach weigerde reserve Tim Tebow een eerlijke kans te geven. 2013 is niet het jaar van de waarheid voor de New York Jets. Niemand verwacht grootse prestaties, maar er zal significante verbetering zichtbaar moeten zijn, anders zal Ryan de volle laag over zich heen krijgen. Ryan moet zijn team weer terugbrengen naar het niveau van 2009 (9­7) en 2010 (11­5). Welke quarterback hij daarbij gaat gebruiken – Sanchez of rookie Geno Smith – is allesbepalend. Bij de Jets werkt de coach altijd onder zware druk. Het kritische publiek kan je maken of breken. Het is aan Ryan om het publiek weer voor zich te winnen.

Rivera is de vierde hoofdcoach in de geschiedenis van de Carolina Pan­

thers, maar als hij niet oppast gaat zijn werkgever op zoek naar een vijfde. Ron Rivera won als speler met de met de geweldige Chicago Bears van 1985 Super Bowl XX, maar is als hoofdcoach tot op heden minder succesvol. Hij coachte zijn Panthers in 2011 (6­10) en 2012 (7­9) naar een negatieve balans. Uiteraard is een coach afhankelijk van de prestaties van zijn spelers en technische staf, maar Carolina moet in 2013 eindelijk weer eens een winnend seizoen neerzetten.

Zelfs een tweede plek in de NFC South is zal niet voldoende zijn voor het spelen van het naseizoen. Rivera zei in een interview dat de Panthers dit jaar een winnend seizoen moeten kunnen neerzetten. Hij heeft dus vertrouwen in zijn spelersgroep. De latino heeft één van de meest talentvolle quarterbacks tot zijn beschikking: Cam Newton. De verdedigende linie, vorig seizoen Carolina’s kracht, is nog sterker geworden met de toevoegingen Lotulelei, Short en Colin Cole. Toch zal het gros van de punten met de aanval moeten worden behaald en Rivera weet dat. Door vooral over de sterkere verdediging te praten, zwijgt hij stiekem over de zwakke plekken rondom Newton.

Met jobs bij teams als de Atlanta Falcons, de New Orleans Saints en

de Denver Broncos is Dennis Allen allang geen groentje meer in de NFL. Het vorige seizoen van de Oakland Raiders was teleurstellend, maar dat hadden de kenners vantevoren al geschoten. Allen past een twijfelachtige tactiek toe door agressief te verdedigen. Dit betekent veel yards opgeven voor zoveel mogelijk sacks en turnovers. Het hielp de Raiders vorig jaar niet echt. Tegelijkertijd moeten we ook voor Allen opkomen. Hij kwam op een lastig moment binnenwandelen. De Raiders kenden grote problemen met hun salarisplafond en de meeste draftkeuzes werden verhandeld. Allen moest roeien met de riemen die hij had. Er zijn nog steeds vraagtekens genoeg bij de Raiders, maar Allen zou er (met quarterback Matt Flynn) veel meer uit moeten kunnen halen in 2013. Zes of zeven overwinningen zitten erin, een nieuw 4­12 seizoen zou onacceptabel zijn. Totaan de bye in Week 7 spelen de Raiders drie wedstrijden die ze kunnen winnen: thuis tegen de Jaguars en Chargers en uit in Kansas City. Als het daar niet gebeurt, dan zal ook 2013 voor Allen een verloren seizoen worden. Wellicht zijn laatste in Oakland.

Misschien vraag je je af wat

Marvin Lewis in dit artikel doet. Hij is sinds 2003 hoofdcoach in Cincinnati en haalde driemaal in de laatste vier seizoenen de playoffs. Toch zou je de balans na negen jaar Lewis middelmatig kunnen noemen. Hij won 79 wedstrijden en verloor er 80. Bovendien noteerde hij nog nooit een playoffzege met zijn Bengals. Succes komt wel steeds dichterbij: de laatste playoffduel tegen Houston had zomaar in het voordeel van Cincinnati kunnen uitvallen. Wat opvalt aan de speelwijze is dat de Bengals nooit echt kansloos zijn, uitzonderingen zoals uit bij Baltimore vorig jaar daargelaten, maar dat de immer nerveuze Lewis nooit echt een team met winnaarmentaliteit neerzet. De extreem verdedigende blik die de hoofdcoach heeft, bezorgt het publiek ook niet de meest attractieve wedstrijden om naar te kijken. Dat hoeft ook niet, als het resultaat maar daar is. De spelersgroep van 2013 is getalenteerd en menigeen zal jaloers zijn op AJ Green (wide receiver) en Geno Atkins (defensive tackle). Als Jay Gruden zijn gang mag gaan met de aanval kan het een mooi jaar worden aan de oevers van de Ohio River. Zo niet, een bloedeloos einde voor Lewis.

2 012 was een goed seizoen voor Leslie Frazier en Adrian Peterson. Herstel, Leslie Frazier en de Minnesota Vikings. Tien overwinningen bleken uiteindelijk genoeg om de

Chicago Bears (zelfde record) te verslaan voor een playoffplek. Maar wat zijn de Vikings zonder Peterson? En wat is Leslie Frazier zonder Peterson? Het is een oneerlijke vraag, maar wel allesbepalend voor Minnesota. Waar Frazier al een jaar aast op een goede deal, houdt zijn team zich afzijdig van gesprekken over een langetermijnverbintenis. Toch moet er ook respect zijn voor de wijze waarop Frazier vorig jaar zijn team naar een eind足 spurt coachte. In 2011 waren de Vikings nog het lachertje in de NFL (3足13), maar de atmosfeer rondom het hoofdkantoor (Winter Park) is veranderd. Aan het soms emotie足 loze gezicht van Frazier zul je het niet merken, maar de verwachtingen zijn hooggespannen.

Als Frazier eindelijk stabiliteit kan brengen in een organisatie waar het al jaren onrustig is, zou dat alleen al een geweldige verdienste zijn. Toch kan niemand in de NFL rustig aan de zijlijn gaan staan als de resultaten achterblijven. Frazier zal resultaat, rust en orde succesvol moeten combineren. Pas dan mag hij een meerjarig contract ondertekenen.

Weten we nog hoe Jason Garrett hoofdcoach werd van de Dallas Cowboys?

Wade Phillips werd in november 2010 ontslagen in Texas na een teleurstellend 1足7 record. Onder de hoede van Phillips werden de Cowboys in 2007 en 2009 nog eerste in de divisie, terwijl de huidige coach driemaal derde werd en nog nooit een winnend seizoen draaide. Sterker nog: Garrett is de langstzittende hoofdcoach die nog nooit het naseizoen haalde. Welke reden hebben de Cowboys nog om met Garrett aan het roer door te gaan?

Eigenaar Jerry Jones gaf al meermalen aan dat de hoofdcoach niet op de schopstoel zit en alle vertrouwen geniet. Toch zal er in het komende seizoen succes in de vorm van deelname aan de playoffs moeten komen. Het publiek in Dallas zal niet nog een seizoen accepteren dat uitgaat als een nachtkaars. De sleutel voor Garrett ligt bij quarterback Tony Romo.

Twee volledige jaren duurt de samenwerking nu en dat moet zich uitbetalen. Romo heeft een volwassen contract en als Garrett de wisselvalligheid uit zijn spel weet te krijgen kan Dallas zomaar een gevaarlijke outsider zijn.

Zo niet, dan ligt een 8足8 seizoen voor de derde keer op rij op de loer. De vraag zal zich dan snel opwerpen of Garrett wel een succescoach is.

Wat zou moeten blijven hangen is het

seizoen 2011 waarin de Detroit Lions met een 10­6 record de playoffs haalden na onder meer een 38­10 overwinning op de San Diego Chargers. De overige drie jaargangen onder leiding van hoofdcoach Jim Schwartz geven echter een meer realistisch beeld: 2­14 in 2009, 6­10 in 2010 en 4­12 in 2012. Stuk voor stuk zeer teleurstellend voor de fans.

De sportieve ellende heeft ook zijn weerslag op de thuissituatie van de familie Schwartz. In een interview geeft de coach aan dat zijn kinderen zich voor hem schamen op school, zijn vrouw niet meer met hem praat en familie niet meer met een Lionstrui aan naar het werk durft.

Detroit verloor vorig seizoen acht wedstrijden op rij na een 4­4 start en zijn het lelijke eendje van de sterke NFC North. In deze eeuw was 2011 het enige jaar met playoffs voor de Lions en met onder andere de AFC North als tegenstander ziet het programma er voor dit seizoen niet gemakkelijk uit. Naast het veld en in de kleedkamer maakte Schwartz f outen. Hij kan zich maar beter fo cussen op het winnen van wed strijden.

Een redelijk seizoen 2011 (9足7,

tweede in de AFC South) werd gevolgd door een matig seizoen 2012. Een 6足10 record is vlees noch vis. Mike Munchak is kind aan huis in de organisatie van de Titans (voorheen Oilers), waar hij in 1982 vanuit de draft binnenkwam.

Toch heeft hij het niet gemakkelijk na het vorige seizoen. Het resultaat in 2013 zal minimaal in de buurt moeten komen van 2011. Vorig seizoen bracht wel iets teweeg. De 90足jarige eigenaar van het team, Bud Adams, ontsloeg Mike Reinfeldt, die alles buiten het veld managede, en gaf GM Ruston Webster vrij spel.

Een investering van bijna 110 miljoen dollar tijdens free agency volgde (Levitre, Pollard). Deze nieuwelingen geven Hall of Fame offensive lineman Munchak komend seizoen zeker meer speelruimte, maar wat de Titans vooral nodig hebben is mentaliteit. Er staat helemaal geen verkeerd team op het veld en als alle koppies dezelfde kant opstaan zijn ze gewoon in de race voor playoffs. En de AFC South zou er van opknappen.

Voorwaarde is wel dat quarterback Jake Locker meegaat in het proces, want als Munchak gaat linkeballen met Ryan Fitzpatrick is het einde zoek. Dan wordt zelfs clubicoon Mike Munchak onhoudbaar in de Music City.

Betaal ze!

NEW YORK – Wat een gedoe. Johnny Football, die officiëel te boek staat als Jonathan Manziel, zou wat krabbels gezet hebben voor geld. De quarterback van Texas A&M, de eerste freshman (eerstejaars) die ooit de Heisman Trophy won, zou dus zijn amateurisme in het geding gebracht hebben. En dat kan de NCAA, dat de collegesporten overziet, niet hebben.

Moeilijk onderwerp, dit. Universitaire atleten mogen in Amerika geen cent aan hun sport verdienen. Dan zijn het profs en zal, aldus de NCAA, het hele systeem in elkaar donderen. Maar nou wil het toeval dat de NCAA, en dan vooral de universiteiten, aan dat systeem verschrikkelijk veel geld verdienen.

Televisierechten, kaartverkoop, merchandise – eigenlijk alles dat profsport rendabel maakt. Maar dan met amateurs.

Daar krijgen de sporters dan een gratis opleiding voor in ruil. Althans, sommigen. De meesten betalen nog een deel van hun opleidingsgeld zelf, vele duizenden dollars. Maar dat handjevol toppers die zo bekend zijn dat hun tijd en de dingen die ze aanraken geld waard zijn, mogen daar zelf geen munt uit slaan.

Waanzin. Het idee dat collegesport onder studenten uitgevochten wordt, is

al decennialang onjuist. Veel spelers komen alleen naar de universiteit om te sporten, niet om te studeren. Omdat dat moet, als je in de NBA of NFL wilt spelen. Weinig keuze, dus dan meer even een paar jaar de student uithangen.

En dat weten de universiteiten dondersgoed. Ze gaan erin mee en zien de spelers als kapitaal.

Maar van betaling wil de NCAA niks weten. De kleinste overtreding kan je een jaar schorsing kosten. Of zelfs je hele carrière verpesten. En als dat oneerlijk is, zeggen ze, komt dat geld bij de profs wel. Maar de meesten worden geen prof en zullen nooit de kans krijgen aan hun talent nog wat over te houden. Dat zeggen ze er niet bij.

Manziel is geen lieve jongen, maar ik heb met wat hij gedaan heeft geen enkele moeite. Als hij bij zijn volgende wedstrijd – als die er nog komt – zijn knie verbrijzelt en nooit meer speelt, heeft hij tenminste nog een paar honderd dollar kunnen incasseren. Of een paar duizend, wat het ook moge zijn.

En de oplossing is zo simpel. Betaal de spelers. De Olympische Spelen

werden er ook alleen maar leuker op toen ze profsporters toe gingen staan.

Geef ze wat ze waard zijn.

Of nog makkelijker: hef de NCAA op en laat de conferences zichzelf reguleren.

Wie er bij kan verdienen mag dat. Klaar. •

Lange tijd daarvoor was Greg Oden

Team. Oden vond dat hij klaar was voor het grote werk en stelde zich beschikbaar speler van Lawrence North in Indiana. voor de NBA Draft van 2007. Toch was er Door zijn dominante aanwezigheid op geen eenduidige mening wie er als eerste zowel het aanvallende als het defensieve vlak viel hij al snel op bij de scouts. Hij kon gekozen zou moeten worden. Er was namelijk een schutter met de bouw van als geen ander zijn lengte, 2 meter 13, combineren met een zeer atletische bouw. een tandenstoker die een vergelijkbaar Hij werd dan ook landelijk beschouwd als seizoen als Oden had in Texas: Kevin Durant. de beste van alle highschoolspelers. Steve Kerr, vijfvoudig NBA­kampioen, Last omschreef Oden als een speler die maar eens in het decennium voorkomt.

De Trail Blazers hadden de eerste keuze en gebruikten die uiteindelijk toch om Oden toe te voegen aan hun selectie. Het seizoen 2007/2008 was er voor de Blazers één met hoge verwachtingen. Brandon Roy, zesde keus in diezelfde draft, werd verkozen tot Rookie of the Year en ook LaMarcus Aldridge liet zijn potentie zien. De playoffs werden niet gehaald en er werden evenveel wedstrijden gewonnen als verloren, maar er was een kanttekening. Nog voor dat het seizoen van start ging werd bekend dat Greg Oden het hele seizoen niet zou kunnen spelen. Een operatie aan zijn rechterknie was daar debet aan. Fans van de Trail Blazers werden enthousiast bij de errassend was het dus niet dat de gedachte dat wanneer Oden zich bij Roy en colleges in de rij stonden om Oden in te Aldridge zou voegen, Portland wel eens lijven. Indiana, Michigan State, North Carolina en Wake Forest dongen allemaal een heel eind zou kunnen komen. mee naar zijn talenten. Ohio State was echter de school waar hij samen met Mike Conley, zijn teamgenoot bij Lawrence North, voor zou spelen.

Zoals in de toekomst wel vaker zou gebeuren, miste Oden de start van het seizoen als gevolg van het revalideren na een operatie. Hij liep laat in zijn laatste seizoen in Indiana een blessure op. Zijn debuut maakte hij tegen Valparaiso en hij vervolgde het seizoen blessurevrij. 25 punten, twaalf rebounds en vier geblokte schoten zouden niet n het daaropvolgende seizoen, zijn genoeg zijn om Florida in de finale van het NCAA Tournament te verslaan, maar Greg officiële rookiejaar, stond hij fris aan de start. Hij debuteerde tegen de Los Angeles Oden loste zijn belofte zeker in. Zestien Lakers. Dertien minuten later en zonder punten, tien rebounds en iets meer dan drie geblokte schoten noteerde hij aan het punt achter zijn naam verliet hij het veld met een voetblessure. Een paar weken eind van het seizoen als gemiddelden. Hij later keerde hij terug. Tegen de Miami zou de derde eerstejaars ooit worden die Heat maakte hij zijn eerste drie punten en verkozen werd tot het All­American First

V

I

pakte hij twee rebounds. Vier wedstrijden later had hij onder meer 22 punten en tien rebounds tegen Golden State opgetekend en in drie van die vier had hij een double­ double. Het begon er op te lijken alsof Oden het wachten van de fans ging belonen en de verwachtingen ging inlossen. Maar toen, halverwege februari, raakte zijn knie de knie van Corey Maggette. Weer een maand van het seizoen weg door een blessure. Bij zijn rentree troffen de Blazers niet meer de Oden aan met de potentie van eerder in het seizoen. Hij kwam tot 61 wedstrijden

Volgende stap

Sinds die dag speelde Greg Oden geen wedstrijd meer in de NBA. In november 2010 was de league nog niet van start gegaan door de lockout en Oden moest alweer geopereerd worden. Ook 2010/2011 eindigde voordat het begon.

Ondanks alle zorgen die hij veroorzaakte bij de Trail Blazers waren zij toch van mening dat Oden, in potentie, te goed was om te laten lopen. Een jaarcontract volgde.

Eind februari van 2012 was Chad Buchanan, general manager van Portland, een illusie armer. Die maand onderging Oden een operatie aan beide knieën. In maart hakte Buchanan de knoop door: Greg Odens contract werd ontbonden.

Nadat hij een jaar vrijaf nam

om zich volledig op revalidatie te richten, kwamen al snel de geruchten op totaal, maar geen daarvan leverde gang. De Spurs, Cavaliers, Mavs, Pelicans, statistieken op die hij in de anderhalve Kings, Hawks en Heat waren wel maand voorafgaand aan zijn blessure had. geïnteresseerd in Oden. Andere geruchten spraken van een hereniging van Mike e hoop was gevestigd op het nieuwe Conley en Oden bij Memphis. Hij besloot seizoen ­ 2009/2010 moest aantonen voor Miami te gaan spelen. “Er is veel om waarom Oden boven Kevin Durant enthousiast over te zijn nu ik bij de verkozen werd. De eerste paar wedstrijden kampioen ga spelen. Ik sta met de besten van het seizoen verliepen nog wat stroef, op het parket en ik woon in Miami. Maar maar toen de herfst richting de winter liep ik ben oprecht het meest vrolijk over het was Oden op zijn best. Dertien punten, feit dat ik weer kan twintig rebounds en vier geblokte schoten basketballen”. tegen Miami. Tegen Chicago kon hij 24 punten, twaalf rebounds en twee geblokte Positief bekeken kan schoten bijschrijven. In de wedstrijd tegen Oden zonder de grote de Bulls miste hij maar één schot. Op dat druk spelen die hij moment had hij gemiddeldes van zestien bij andere teams punten, twaalf rebounds en drie blocks in wel gehad zou 36 minuten. Daarmee was hij de enige die dat kon zeggen.

D

Maar toen kwam 5 december en de wedstrijd tegen de Houston Rockets. Na slechts 21 wedstrijden scheurde hij de knieschijf van zijn linkerbeen. Het betekende voor hem het einde van het seizoen, terwijl hij juist op weg leek naar de dominantie die velen hem toeschreven.

hebben. Na LeBron, Wade en Bosh zal hij altijd de nummer vier zijn. Zijn rol zal voornamelijk bestaan uit blocken, reboun­ den en onder de ring afmaken. In deze drie taken blonk Greg Oden gedurende zijn carrière uit. Ook zal hij pas van echt belang zijn in de playoffs. Tot die tijd kan hij aan zijn vorm werken en wennen aan het team.

Anderzijds blijft het blessurespook op de loer liggen. Brandon Roy, zijn oude teamgenoot in Portland, probeerde vorig jaar terug te komen na vele knieblessures.

Na vijf wedstrijden voor de Minnesota Timberwolves sloeg het noodlot opnieuw

toe en stopte hij wederom.

Ondanks alles is Oden nog maar 25 jaar en is hij mentaal ijzersterk. Lichtend voor­ beeld: in zijn laatste jaar op highschool liep hij een blessure op aan zijn rechterpols, waardoor hij de bal niet kon vastpakken.

Hij besloot daarop met links vrije worpen te schieten. Hij eindigde met meer dan 70 procent raak.

“Ik heb een oud lichaam. Het is niet zoals toen ik achttien was en dat gaat ook niet meer gebeuren.

Maar ik ga keihard mijn best doen, over mensen heen springen en de hele dag rennen.

Ik ga doen wat mijn lichaam me toelaat.”

Bij Miami zal Oden met nummer 20 gaan spelen, net als bij Ohio State.

Misschien is dat een voorteken. •

Tweede kans

Zo hooggespannen als de verwachtingen

waren aan het begin van zijn loopbaan, zo weinig verwachtingen zijn er nu. De Miami Heat verwacht niks van Greg Oden en Oden verwacht niks van zichzelf. Alles wat nu komt, is mooi meegenomen. Elke training, elke speelminuut, het zijn cadeautjes voor de nog maar 25­jarige Oden.

Greg Oden kende in de afgelopen jaren donkere dagen, depressies misschien zelfs wel. In 2007 was hij Portlands grote belofte en niet veel later werd Oden door de hele basketballwereld bespot om zijn fouten en zijn breekbaar­ heid. De zes jaar die volgden waren een eenzaam gevecht met zijn eigen falen.

Oden kreeg een mogelijkheid om te ontsnappen aan het drama dat zijn NBA­ loopbaan tot dusver was. Zijn dokter gaf het hem op een presenteerblaadje: “Stop ermee, leef verder als normaal mens, zonder zorgen over revalidatie.” Oden had weg kunnen lopen. Hij had kunnen vluchten voor een potentiële nieuwe mislukking in zijn carrière. Dat deed hij niet, want Greg Oden houdt te veel van het basketball om het de rug toe te keren.

De kans dat hij nu een fantastische

carrière tegemoetgaat, is niet zo groot.

Maar Oden heeft niets te verliezen. Hij verhuist naar Miami en deelt de kleedkamer met de NBA’s beste basketballers. Het ergste dat kan gebeuren is een nieuwe blessure. En zelfs als dat gebeurt, kan Oden zijn kleinkinderen later vertellen dat hij met de grote LeBron James heeft gespeeld. Iedereen krijgt een tweede kans. Greg Oden grijpt hem met beide handen aan. •

Eva Gerritse.

NAAM: Alfonso Guilleard Soriano GEBOREN: 7 januari 1976 in San Pedro de Macoris, Dominicaanse Republiek SLAAT: Rechts BURGERLIJKE STAAT: Getrouwd en vader van zes kinderen POSITIE: linksvelder, voorheen tweede honkman TEAM: New York Yankees VORIGE TEAMS: Hiroshima Toya Carp (1996­1997), New York Yankees (1999­2003), Texas Rangers (2004­ 2005), Washington Nationals (2006), Chicago Cubs (2007­2013) COLLEGE: Geen DRAFT: Kwam niet aanmerking voor de draft omdat hij zijn carrière begon in Japan, kwam als free agent de league in.

CONTRACT: 18 miljoen dollar in 2013 TOTAAL VERDIEND: $140 miljoen PRESTATIES: Speelde in 1999 in de All­Star Futures Game en werd MVP door twee homeruns te slaan. Was in 2002 de tweede Yankee die in één seizoen minimaal 30 homeruns en 30 gestolen honken had. In 2004 werd hij de eerste speler in de geschiedenis van de Texas Rangers die zes honkslagen had in één wedstrijd. Ook werd hij dat jaar MVP van de All­Star Game. In 2006 werd hij de vierde speler in de geschiedenis die lid werd van de 40­40 club (40 homeruns en 40 gestolen honken). Op 11 augustus 2013 sloeg Soriano zijn tweeduizendste honkslag.

Op 16 augustus evenaarde hij het record voor meeste binnengeslagen punten in een reeks van vier wedstrijden (18).

CAREER STATS: .273 slaggemiddelde, 397 homeruns en 1112 binnengeslagen punten.

STERKE PUNTEN: Soriano is nog altijd een slagman met veel kracht die altijd een bedreiging vormt. Hij beschikt daarnaast over heel veel ervaring en heeft elk seizoen meer dan 109

wedstrijden gespeeld wat aantoont dat Soriano allesbehalve blessuregevoelig is.

In zijn jongere dagen had hij veel gestolen honken, maar sinds zijn overgang naar de Cubs verloor hij veel snelheid. Na 2006 (41) kwam hij nooit meer boven de twintig gestolen honken uit.

ZWAKKE PUNTEN: Verdedigend komt Soriano minder uit de verf. In zijn jongere dagen had hij standaard lage veldpercentages als tweede honkman en ook als linksvelder maakte hij geregeld fouten. Verder is Soriano zeer agressief als slagman wat resulteert in vaak drie slag en weinig vrije lopen.

HALL OF FAME: Alfonso Soriano heeft een geweldige carrière gehad en behoorde vooral voor zijn tijd bij de Cubs tot de gevaarlijkste spelers in het honkbal. Daarna is het minder geworden en kon hij de Cubs nooit aan een prijs helpen. Soriano heeft wel vier Silver Slugger Awards. Met meer op zijn palmares en constatere prestaties was hij een zekerheidje geweest. Nu is het zeer twijfelachtig.

OVER HEMZELF: "Statistieken betekenen niets voor mij. Wat voor mij belangrijk is, is dat ik elke dag kan spelen. Ik hou van het spelletje en kan niet zonder."

SPORTAMERIKA OVER SORIANO: Alfonso Soriano is inmiddels 37 en aan het einde van zijn carrière. Hij heeft zoals gezegd geen ring kunnen winnen maar kan toch terug kijken op een hele succesvolle loopbaan.

In Chicago vond hij nooit meer de vorm terug die hem daarvoor zo gevaarlijk maakte en hem lid maakte van de 40­40 club. Zijn spel bij de Yankees laat zien dat er nog wel wat jus in de tank zit van de 37­jarige Dominicaan.

EINDCIJFER:

8­

Hoopvol, maar fragiel. Het onwaarschijn­

lijke herstel van de Boston Red Sox, na het dramatisch verlopen seizoen 2012, oogde van begin af aan als een fata morgana. De resul­ taten waren er, maar het leek nergens op gefundeerd. De minste tegenslag zou de flow doorbreken. De stille hoop van Red Sox Nation dat Boston de lijn toch zou kunnen doortrekken zou ijdel blijken. Toch?

De lente veranderde in zomer, en nu de herfst al langzaam in aantocht is, doet Boston nog steeds bovenaan mee in de American League East. De sfeer is goed, de blessuregevallen worden tot nu toe steeds opgevangen en de dubbeltjes die op hun kant balanceren, vallen vaker wel dan niet de kant van de Red Sox op.

Boston wordt door de fans zelfs al liefkozend 'Walk­off city' genoemd, refererend aan het grote aantal zeges dat Boston al binnenhaalde in de laatste slagbeurt van een thuiswedstrijd.

Dat gebeurde meer dan eens dankzij rake

klappen van de speler die, als hij en basketballer was, de titel van 'beste zesde speler van de league' al in zijn zak zou hebben. De geroutineerde lachebek Jonny Gomes sloeg al een paar keer de beslissende run binnen, en niet zelden deed hij dat als pinch­hitter. Verderop lees je meer over deze speler, die niet zou misstaan tussen de idiots en cowboys van 2004 en 2003.

Toch begint het succesverhaal­in­wording niet met Jonny Gomes. Hij was immers

In 2004 doorbrak Boston de vloek. Terry Francona wist van zijn Red Sox een

homogene groep te maken die er lol in had om met elkaar te spelen én te lachen.

Goede resultaten gingen hand in hand met goede grappen en een goede sfeer. Met de bizarre haarstijlen – Johnny Damon, Manny Ramírez – aan de ene kant en de tig verschillende handshakes van Orlando Cabrera , David Ortiz en vele anderen aan de andere kant ontstond de winnende mix die later een wereldtitel opleverde.

Linksvelder Gomes kwam tot dit weekend in 88 wedstrijden in actie voor de Boston Red Sox en deed dat liefst 24 keer als pinch­hitter. In die 24 slagbeurten sloeg hij vier homeruns, in alle overige deed hij dat zes keer. Volgens de statistieken is Jonny Gomes, die in twee jaar tien miljoen verdient, dit seizoen ongeveer 0.3 overwinningen waard ten opzichte van de prestaties van een gemiddelde speler in de MLB.

Statistisch gezien is Jonny Gomes een miskoop. Tien miljoen dollar betalen aan

iemand die met pijn en moeite 0.3 Wins Above Replacement (WAR) noteert, dat lijkt niet echt slim zaken doen. De deal tussen Gomes en de Red Sox zorgde afgelopen winter al voor gefronste wenkbrauwen. Boston leek de routiniers die werden binnengehaald allemaal te veel te betalen, maar zoals hiervoor uitgelegd zat daar wel een gedachte achter.

Die gedachte is letterlijk zichtbaar als je naar Jonny Gomes kijkt. Flinke baard,

los hangend, eigenlijk te wijd shirt: het is een illustratief beeld voor de losse sfeer die dit seizoen hangt in de kleedkamer van de Red Sox, en Gomes zelf helft daar een belangrijk aandeel aan. Samen met Mike Napoli zorgt hij voor een heuse ‘baardencultuur’ bij Boston, waaraan onder meer Jarrod Saltalamacchia, Dustin Pedroia, Daniel Nava en David Ross meedoen.

Daarnaast speelde het hele team al eens met de bovenste knopen van de jersey open, eveneens in navolging van Napoli en Gomes.

slechts één van de aanwinsten van afgelopen winter, en niet eens de meest tot de verbeelding sprekende. Boston bond diverse spelers en een nieuwe manager aan zich. Noem het geluk, noem een meesterlijk puzzelwerk van General Manager Ben Cherington: de Red Sox boorden een goudader aan. Het team transformeerde in een winter van een slangenkuil vol galbakken naar een vrolijke troep vrijbuiters die het schip in één klap vlot trok.

dat Napoli zelf niet het doel was, maar een middel. Zijn bijdrage aan de sfeer in het clubhuis beïnvloedt diverse spelers positief, niet in de laatste plaats twee lachebekkies die de Sox zelf al in huis hadden. Dustin Pedroia en David Ortiz vonden in de nieuwkomers een aantal gelijkgestemden: hard werken, maar minstens zo hard plezier maken.

Dat was een

uitkomst die zelfs de meest positieve voorspellers niet hadden voorzien voor de Boston Red Sox van dit seizoen. Het management gokte op een verzameling personages. De traditionele statistieken kwamen op het tweede plan. Het clubhuis kreeg een injectie vers bloed, en in dat bloed trof men een gezonde dosis vrolijkheid aan. Mike Napoli, Jonny Gomes, Shane Victorino: allen staan ze bekend om het positieve effect dat ze hebben op een spelersgroep.

Laat de statistieken voor wat ze zijn en

werp een blik op de 2013 Boston Red Sox. Het plezier straalt er vanaf. In het stadion waar jongens als Beckett en Papelbon niet heel lang geleden verweten werd dat 'het ze niet echt kon schelen', daar staat closer Koji Uehara te springen bij een honkslag van Mike Carp alsof de eerste honkman zojuist de World Series Toch deden zij het niet alleen. Napoli was beslist heeft. Er wordt in de MLB momen­ vroeg hot, maar zwakte daarna sterk af teel heus beter honkbal gespeeld. Door de en ontwikkelt zich eigenlijk tot een Braves of de Dodgers bijvoorbeeld. Maar teleurstelling. Wie echt goed kijkt, snapt in het klassement van 'sfeer in het

Het is een natuurlijk bijproduct van de mens Jonny Gomes. De honkbalspeler no­

teert wat te vaak drie slag en zou, voor een buitenvelder, over meer snelheid kunnen beschikken. Op de mens valt echter een stuk minder aan te merken. Gomes is op en buiten het veld een modelprof, en dat is geen toeval. De speler is zich bewust van de voorbeeldfunctie die hij heeft als honkballer in de Major League Baseball. Richting fans en andere buitenstaanders, maar ook richting zijn teamgenoten.

Het is moeilijk te omschrijven wat een zogenaamde clubhouse guy precies karakte­ riseert. Vast staat dat het begint met een positief en betrouwbaar karakter. Daar­ naast verstaat zo’n spil de kunst om aan te voelen of het team even flink moet lachen, of juist wat tough love nodig heeft. Daarnaast kan hij fungeren als verlengstuk van zijn manager, als vertrouwenspersoon en als vraagbaak voor jongere spelers. Geen van deze waardevolle eigenschappen zie je terug in een overzicht met slaggemiddel­ den, homeruns, binnengeslagen punten, vrije lopen en ga zo maar door. Het maakt de waarde van Jonny Gomes voor de Red Sox letterlijk onmetelijk.

clubhuis' lijkt Boston dit jaar de onbetwiste kampioen.

Natuurlijk zijn er ook een aantal spel­

technische zaken die cruciaal zijn in de wederopstanding van de Red Sox. Zo mag de invloed van manager John Farrell niet onderschat worden. Ook moet je consta­ teren dat niet Joel Hanrahan, Gomes of Napoli, maar vooral Koji Uehara dé steal van afgelopen winter was voor Boston.

Met Bailey en Hanrahan hebben de Red Sox nu twee gerespecteerde closers in de lappenmand.

Hoewel zijn karakter niets nieuws is en

Jonny Gomes er door de jaren heen om bekend staat, had dat beeld makkelijk anders kunnen zijn. Gomes maakte niet bepaald de makkelijkste jeugd mee en zou genoeg reden hebben om een stuk bitterder in het leven te staan. Eén van de redenen dat Gomes zich bijvoorbeeld inzet voor talentvolle jeugd uit Petaluma, Californië is dat hij naar eigen zeggen nooit hulp kreeg, terwijl die vaak genoeg nodig was.

Daarnaast maakte Gomes in zijn leven al genoeg serieuze zaken mee. De linksvelder was op zestienjarige leeftijd betrokken bij een auto­

Uehara kreeg de taak toebedeeld en de Red sluggers van de Boston Red Sox. Waar vrij­ Sox keken nooit meer om. wel elke serieuze gegadigde voor de World Series minstens twee levensgevaarlijke aarnaast helpt het dat diverse spelers homerunrammers heeft, daar staat Ortiz van wie een dragende rol wordt verwacht, er wat dat betreft een beetje alleen aan de eisen voldoen. Pedroia komt niet in voor in Boston. Het is voor de buurt van zijn MVP­seizoen 2008, maar hen te hopen dat Napoli, vervult samen met Jacoby Ellsbury, Shane Ellsbury, Pedroia Victorino en David Ortiz een belangrijke rol voor Boston.

D

In die laatste naam is overigens wel één van de potentiële achilleshielen van de Red Sox genoemd. Met Big Papi heb je het namelijk wel gehad als het gaat om de echte

ongeluk waarbij één van zijn beste vrienden om het leven kwam. De initialen van het slachtoffer, Alex Wescott, staan getatoeëerd op Gomes’ rechterarm.

Zelf bleef Gomes overigens ongedeerd. In zijn vroege jaren bij de Tampa Bay Rays, die hem in de draft van 2001 oppikten, kreeg Gomes een lichte hartaanval. Hij liep eigenlijk te lang door met de klachten en sliep zelfs nog een nacht thuis voordat hij zich meldde in het ziekenhuis.

Daar constateerden artsen de hartaanval als gevolg van een verstopte slagader. Nog een nacht thuis slapen zou Gomes vermoedelijk niet

of Middlebrooks in vorm zijn als het er in september en oktober echt om gaat, anders zou de slagbatterij wel eens iets te licht voor de dag kunnen komen.

Toch maakt Boston ook dan nog kans, als de pitching op dezelfde voet doorgaat. Je zou bijna vergeten dat de Red Sox het al enige tijd zonder hun eerste en tweede pitcher doen.

Hun eerste pitcher, Jon Lester, gedraagt zich dit seizoen als een vierde of vijfde starter en noteert wisselvallige resultaten, terwijl nummer twee Clay Buchholz al sinds mei geen bal meer heeft gegooid door een slepende nekblessure. Ryan Dempster, Felix Doubront en vooral John Lackey presteren echter goed genoeg om dat redelijk op te vangen. Mocht Buchholz nog terugkeren en aanwinst Jake Peavy zijn klasse laten zien, dan kan Boston zomaar over een ijzersterke rotatie beschikking richting het naseizoen.

Belangrijker dan dat alles is dat het goede

gevoel blijft. De Red Sox vertoonde in de afgelopen weekend gespeelde serie tegen de New York Yankees een aantal onkarakteris­ tieke zaken. Doubront kreeg te maken met controleproblemen die hem lang niet hadden geplaagd en anders zo betrouwbare veldspelers als Stephen Drew maakten vreemde fouten die runs kostten. Aan Farrell en de zijnen de taak om ervoor te zorgen dat dat incidenten blijken, en geen indicatie van wat Red Sox Nation te wachten staat in september. •

hebben kunnen navertellen.

Deze gebeurtenissen zijn slechts deel van het

verhaal van Jonny Gomes, maar wel cruciaal in het pad dat hij bewandelde om de man te worden die hij nu is. De Boston Red Sox zijn, na onder meer Tampa Bay en Oakland, nu het team dat mag profiteren van de aanwezigheid van die man. Hingen er maar camera’s in de kleedkamer van de Boston Red Sox. Dan zou niemand meer een seconde twijfelen over hoe terecht het jaarsalaris van vijf miljoen dollar voor Jonny Gomes is. •

Laf!

Natuurlijk is het belachelijk dat Alex Ro­

driguez nog speelt, natuurlijk is het begrij­ pelijk dat managers, fans, tegenstanders en zelfs teamgenoten dat raar vinden, maar zo zijn nu eenmaal de regels. Dat betekent dus dat je niet eigen rechter moet gaan spelen en met opzet een speler moet gaan raken, omdat de spelersvak­ bond – waar ook jijzelf lid van bent – besloot dat A­Rod in beroep mocht gaan.

Het is nu aan de MLB en de rechter om te bepalen wat er met A­Rod gaat gebeuren.

Hoewel de beanball onderdeel is van het spel, was die op A­Rod niet alleen onspor­ tief, maar ook nog eens dom. Ryan Demp­ ster besloot de eerste bal die hij op A­Rod mocht gooien op zijn lichaam te mikken.

Hij miste... Daarmee werd duidelijk dat hij misschien toch niet zo goed kan mikken, en vooral dat hij A­Rod niet mag en het belachelijk vindt dat hij nog speelt. Dan is het klaar. Om het met drie wijd kaal nog eens te proberen is bush league en kostte hem en zijn team in eerste instantie de voorsprong en uiteindelijk de wedstrijd.

A­Rod kwam als openingsslagman in de

inning op het honk en de Yankees scoorden twee punten. Een woedende A­Rod nam de Yankees op zijn schouders en sloeg hen naar een 9­6 overwinning. De beanball was uiteindelijk een laffe actie om de harten van Red Sox Nation te winnen, maar was verder niet erg effectief. Later ontkende hij zelfs dat hij het met opzet gedaan had, waarschijnlijk om een schorsing te voorkomen. Hypocriet? Was Dempster niet ook de pitcher die stond te juichen toen teamgenoot Sammy Sosa, stijf van steroïden, 35 home runs sloeg in 2004? •

Seb Visser.

Eddie Lacy

Als Bears­fan ben je (ik) arrogant genoeg

om de Detroit Lions en de Minnesota Vikings niet serieus te nemen. Ondanks Megatron (wij hebben Brandon Marshall) en AP (Matt Forte is completer). Noem me een meatball, maar zonder swag vaart niemand wel. Het vervelende is alleen dat ook die irritante Fudgepackers nog bij ons in de divisie zitten. En da's al sinds jaar en dag andere koek.

Het lopende preseason begon nog aardig.

Hoewel je niemand een blessure toewenst, en terwijl ie bovendien bijna m'n buurman is, werd er hier toch even gefistpumped toen werd meegedeeld dat het seizoen van LT Bryan Bulaga erop zit. De operatie van Jordy Nelson kreeg oh yeah mee van bariton­achtige proporties, terwijl het youtube­filmpje met een ploeggenoten meppende Jermichael Finley intussen is grijsgedraaid.

En ik weet wel, 't is maar preseason

natuurlijk, en 't waren maar drie series, acht carries en een catch, maar toch. Die dekselse Ted Thompson lijkt zichzelf weer 'ns te hebben verbaasd. Jarenlang kende hij maar een zwakke plek, en dat was 't draften van een running back die potten kon breken. 't Vermocht trouwens wat, daar up north. Ze hadden tenslotte eerst Favre en nu A­Rod. Maar Thompson snaaide dus Bama's RB Eddie Lacy weg vanuit Radio City Music Hall. In de tweede ronde nog wel. En I like what I saw. Vanuit football­ technisch oogpunt dan. Niet vanuit 't standpunt van een Bears­meatballfan. Die Eddie Lacy gaat ons nog heel wat problemen opleveren. Wat ik jullie brom. •

Geert Jan Darwinkel.

Kaïn en Abel

Afgelopen vrijdag werd Charlie Manuel

ontslagen door de Philadelphia Phillies. Twee dagen eerder boekte hij zijn duizendste overwinning als manager in Major League Baseball en de Phillies vonden dat een mooi moment om afscheid te nemen van 64­jarige Manuel, die in 2008 de World Series won voor de 'City of Brotherly Love'.

Broederliefde.

Charlie Manuel zag in de afgelopen jaren zijn veteranen ouder worden zonder aanwas van jong talent. Dat resulteerde erin dat een dynastie geen dynastie werd en de Phillies nu voor het tweede jaar op een rij een verloren seizoen spelen.

Nieuwbakken manager Ryne Sandberg maakte zijn debuut in Philadelphia tegen de in topvorm verkerende Los Angeles Dodgers en kreeg meteen te zien waarom zijn voorganger geen kans had: Cliff Lee wierp sterk, maar de slagploeg wist niet meer dan drie honkslagen te verzamelen.

Jimmy Rollins en Chase Utley zijn over hun hoogtepunt, Ryan Howard is breekbaar en Roy Halladay is (eindelijk) niet meer het werkpaard dat hij zo lang wel was.

Nee, de Phillies moeten kijken naar Ruben

Amaro Jr., de general manager. Hij was degene die het farm systeem leegroofde om Lee, Halladay en Hunter Pence (die inmiddels weg is) te halen en legde te veel geld neer voor Howard. De grootste fout maakte hij toen hij Lee niet ruilde rond de trade deadline.

Amaro Jr. werkte in de afgelopen jaren een succesverhaal de grond in. En daarom moet Manuel hangen. Dat is geen broederliefde, dat is Kaïn en Abel. •

Lennart Beishuizen.