SportAmerika Magazine Nr. 23

HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk SENIOR WRITER Jules Zane REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Rob van Gameren Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Jasper Laman Marco Post Jurian Ubachs Klaas­Jan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Frank Wielaard Joeri Zwarts COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Gijsbregt Brouwer Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus

SportAmerika Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012­2013 ­ Alle rechten voorbehouden.

Spurs

Alles wat zich tot nu toe heeft afgespeeld in de NBA mag

vergeten worden, want donderdagnacht barst de strijd tussen de Miami Heat en de San Antonio Spurs los in de NBA Finals.

Inzet is de felbegeerde Larry O'Brien trofee. Een heerlijk affiche waarvoor de wekker gezet gaat worden in huize Petersen.

Voor beide ploegen is het vierde keer in de laatste elf jaar dat ze in de Finals staan en ze kunnen ook allebei keurige cijfers overleggen: driemaal stonden ze aan het einde van de serie met het kleinood in handen.

Hun enige ontmoeting in de Finals in die periode was de editie van vorig seizoen. Het werd een epische finale, waarin een verandering van momentum de uiteindelijke winnaar bepaalde.

Waar de Spurs destijds dachten dat ze de zege al binnen hadden, gooide Ray Allen met een driepunter roet in het eten. Uiteindelijk bleek dat de ommekeer en mocht Miami na Game 7 feestvieren.

Mijn instelling zal in deze editie precies dezelfde zijn als vorig jaar: het team van de Spurs tegen LeBron James en zijn hulpjes van de Heat.

Eén tip zullen de ervaren mannen uit Texas wel in

chocoladeletters op de muur hebben gekalkt na het zien van de beelden tussen Miami en de Indiana Pacers: probeer niet LeBron te irriteren. Lance Stephenson had de lachers op zijn hand toen hij in Game 5 LBJ uit de wedstrijd wist te halen met allerlei rare fratsen. James haalde na afloop zijn schouders op en sloeg uiteindelijk in Game 6 keihard terug.

Het gaat een mooie serie worden, dat staat vast. Een Spurs‐ overwinning in zeven wedstrijden zou de zure smaak van het afgelopen seizoen zeker wegspoelen. Go Spurs!

Veel leesplezier,

Een aderlating voor de Arizo­

na Cardinals: linebacker Daryl Washington is het komende seizoen geschorst nadat hij voor de tweede keer werd betrapt op het gebruik van marihuana. Vorig seizoen werd Washington al vier wedstrijden geschorst, daarnaast kwam hij ook in aanraking met de politie nadat hij zijn ex­ vriendin had mishandeld. De Cardinals reageerden teleurgesteld op het bericht: "Dit is volkomen onacceptabel. Maar we weten de gevolgen en zullen er naar handelen. Hopelijk gebruikt Daryl deze schorsing om tot bezinning te komen, en waar het nodig is zullen wij hem helpen" • Cleveland Browns offensive coordinator Kyle Shanahan is lyrisch over Johnny Manziel, die hem sterk doet denken aan Robert Griffin III: "Hij heeft veel talent en is heel snel met zijn benen. Daarnaast is er een soort magie die hij meebrengt naar het veld."

Daarnaast gaf Shanahan te kennen dat het hem niet verbaast als Manziel zijn directe concurrent Brian Hoyer naar het tweede plan weet te verwijzen • De NFL keert binnen vijf jaar terug naar Los Angeles, zegt Miami­eigenaar David Ross. "Heel veel teams vinden het interessant om naar LA te verhuizen, en ook voor de NFL is het heel interessant." Vorig jaar gaf Dallas­eigenaar Jerry Jones al te kennen dat een terugkeer van de NFL naar Los Angeles aanstaande is. De op één na grootste markt in Amerika had in 1994 voor het laatst een NFL­ team. Daarna vertrokken zowel de Raiders (naar Oakland) als de Rams (naar St. Louis), omdat er geen overeenkomst kwam voor een nieuw stadion •

De Miami Heat en de San

Antonio Spurs staan weer in de NBA Finals. Beide teams wonnen hun Conference Finals in zes wedstrijden. Dat de Spurs geen zeven wedstrijden nodig hadden, komt Tony Parker wel goed uit. Parker heeft last van zijn enkel en miste daardoor ook al de tweede helft van Game 6. De vijf dagen rust tussen Game 6 en de eerste finalewedstrijd kon op geen beter moment komen • Phil Jackson is bang dat zijn basketbalcluppie uit elkaar valt. Jackson, sinds kort baas van de New York Knicks, zag Steve Kerr coach worden in Golden State in plaats van New York. Nu vraagt de oud­Lakerscoach aan zijn sterspeler of hij nog een jaartje wil blijven. Carmelo Anthony kan deze zomer als free agent de deur uitlopen.

Jackson heeft Anthony gevraagd het nog een jaartje aan te kijken en de oude meester belooft betere tijden. Maar hij beloofde ook Steve Kerr... • Stephen Curry heeft voor het eerst van zich laten horen na de coachingsoap bij Golden State. Mark Jackson, die toch behoorlijke successen behaalde met de Warriors, moest het veld ruimen na een verschil van inzicht tussen hem en de club. Curry over de kwestie Jackson­Kerr: "Ik ben een voorstander van Jackson, maar ik probeer er niet te lang bij stil te staan.

Eén ding weet ik zeker; alle beslissingen van de club zijn gericht op winnen, dus dat zit wel goed. Wel ben ik benieuwd naar de plannen voor het aankomend seizoen en die voor de toekomst." •

Mike Yeo blijft in de ko­

mende jaren coach van Minnesota Wild. Yeo teken­ de een meerjarige contract­ verlenging waarvan de details niet bekend werden gemaakt. Minnesota verloor dit seizoen in de tweede ronde na zes wedstrijden van Chicago Blackhawks, de beste prestatie van de ploeg sinds 2003 • Joakim Lindstrom maakt zich op voor zijn derde periode in de NHL. De Zweedse aanvaller kwam eerder uit voor Colorado Avalanche, Phoenix Coyotes en Columbus Blue Jackets.

Lindstrom tekende een eenjarig contract bij St. Louis Blues. De 30­jarige Lindstrom was de afgelopen twee jaar smaakmaker van Skellefteå AIK, dat in die periode tweemaal kampioen werd in de SHL • Barry Trotz is de nieuwe coach van Washington Capitals. Trotz, die eerder ontslagen werd bij Nashville Predators, vervangt de ontslagen Adam Oates. Frappanter is misschien nog wel de keuze voor de nieuwe GM. Eigenaar Ted Leonsis zei eerder dat er ‘een frisse wind door de organisatie moest gaan waaien’, maar promoveerde assistent GM Brian MacLellan tot GM. MacLellan assisteerde de ontslagen George McPhee in de laatste zeven jaren van zijn dienstverband • Thomas Vanek tekent voorlopig geen contractverlenging bij Montreal Canadiens. De Oostenrijkse aanvaller blijft bij zijn plan om op 1 juli de vrije spelersmarkt op te gaan en af te wachten welke aanbiedingen hij krijgt.

Vanek sluit niet uit dat hij later alsnog bij de Canadiens tekent • GM Marc Bergevin krijgt sowieso een drukke zomer, want ook Brian Gionta en Andrei Markov worden UFA. Het contract van P.K. Subban en Lars Eller loopt ook af, zij worden RFA •

Opnieuw heeft een ster

van de toekomst zich gemeld in de MLB. St. Louis’ top prospect Oscar Taveras maakte zijn debuut voor de Cardinals en sloeg in zijn tweede at­bat meteen een homerun • Geen ruimte voor b*tches in de MLB! Tampa Bay’s David Price raakte Red Sox’ David Ortiz meteen bij hun eerste ontmoeting dit jaar, en dat nam Ortiz hem niet in dank af. Volgens Ortiz heeft Price de gebeurtenissen van afgelopen najaar, toen Boston Tampa Bay uitschakelde, niet los kunnen laten en gedraagt hij zich als een klein meisje. Price vindt op zijn beurt dat Ortiz zichzelf ten onrechte ‘groter voelt dan de hele MLB’.

Dat kunnen nog hete potjes worden later dit jaar • Pitchers weten af en toe een bal best goed te raken met hun bat, maar wat Brewers­pitcher Yovanni Gallardo deed was ongekend. De werper hielp zijn ploeg in extra innings aan de overwinning door met een walk­off double de winnende run binnen te slaan • Hij zou te duur zijn. De investering zou onverantwoord zijn. En was hij eigenlijk wel een echte ace? Na twee maanden lachen de Yankees voorlopig het laatst, want Masahiro Tanaka is met een ERA van 2.06 en een 8­ 1 record momenteel de beste startend werper van de American League • Nog zo’n succesverhaal: Nelson Cruz. De outfielder tekende kort voor de start van het seizoen bij de Baltimore Orioles, en sloeg onlangs, als eerste in de MLB dit seizoen, zijn twintigste homerun •

Los Angeles Kings coach Darryl Sutter

plots echter om een ervaren coach verlegen, omdat Terry Murray maar niet stond in de schuur en had net mest staan de absolute top uit zijn getalenteerde groep scheppen toen zijn telefoon rinkelde. “Ik stond geen stront te scheppen, dat weet ik wist te halen en op zijn ontslag afstevende, vrij zeker, maar dat had ik wel net gedaan,” en ze hadden Sutter, die samen met vijf vertelde hij lachend bij zijn persconferentie van zijn zes broers de NHL had weten te in Tinseltown. “Ik denk dat ik in de schuur halen, hoog op de lijst gezet. stond op te warmen. Het was verdomd Quick koud die dag.”

Sutter nam een break van ijshockey na vertrek als general manager van de Calgary Flames in de zomer van 2011 en had nog geen nieuwe job. Aan de telefoon was echter onverwacht Dean Lombardi, de GM van de Los Angeles Kings, die Sutters interesse peilde om bij de Kings zijn comeback als coach te maken.

Hij had sinds

2006 niet meer gecoacht, toen hij bij de Flames te kennen had gegeven dat het combineren van coach en manager niet lukte en hij liever alleen de general manager zou zijn.

De Kings zaten

Amper een half jaar later stond Sutter met de Stanley Cup in zijn handen. In de zes maanden die verstreken sinds het telefoontje in de schuur vormde hij tegen alle verwachtingen in de Kings om tot een machine, waarvan alle cylinders op ’t juiste moment perfect liepen. Niet alleen had hij Murrays slechte seizoensstart ongedaan weten te maken; de ploeg was veel momentum in de playoffs terecht gekomen en had alleen in de finale meer dan één verliespartij toegestaan.

Eén van Sutters eerste beslissingen was

de promotie van Jonathan Quick (zie Ontleed, Sport Amerika Magazine 22 van 2014) tot de duidelijke startende goalie van de ploeg. Het is inmiddels ondenkbaar dat de Kings met een andere goalie dan Quick ten strijde trekken, maar seizoenenlang profiteerde de

ploeg van het getalenteerde duo dat hij samen met Jonathan Bernier vormde.

Bernier werd echter back­up, Quick zou vrijwel alles starten.

Slowakije

Er spelen sowieso maar weinig Europeanen voor deze Kings. Terwijl hun Stanley Cup opponent New York Rangers et was de ouderwetse aanpak van een allegaartje is van Noord­Amerikanen Sutter die de ploeg de gezochte rust gaf. De en Europeanen, met een voorkeur voor stijl van Los Angeles Kings is niet zo zeer Scandinaviërs, spelen voor de Kings slechts achterhaald, want anders zou succes drie Europeanen. Een Rus, Slava Voynov, onmogelijk zijn, maar is wel recht door zee. en twee Slowaken. En laten die Slowaken Korte shifts, focus op snelheid, zo simpel nou toevallig cruciaal zijn voor hun recente mogelijk verdedigen en je bodychecks succes. altijd afmaken. Het paste perfect bij het talent dat Sutter in LA aantrof. nze Kopitar schaatst al sinds 2006 rond in het Staples Center, nadat hij amper een Doughty jaar eerder door Los Angeles was gescout en gedraft als speler van het Zweedse Defensief steekt één man er met kop en Södertalje SK uit de SEL. Sinds zijn komst schouders bovenuit. Er is maar weinig leidde hij het team in punten in alle zeven overredingskracht nodig om ijshockeyfans seizoenen. Zijn beste jaar tot nu toe? 2012, er van te overtuigen dat Drew Doughty tot toen hij met puntgemiddelde van exact de beste verdedigers in de sport behoort.

1.00 schitterde in de playoffs, nadat hij De tweede overall pick van 2008 wordt nog eerder 51 assists uitgedeeld (en 25 goals ieder jaar beter en was zowel in 2012 als nu gemaakt) had in de 82 wedstrijden van het een van de belangrijkste redenen dat de reguliere seizoen.

Kings het zo goed doen in de playoffs.

Sinds kort speelt aan zijn zijde landgenoot et is vooral zijn handelingssnelheid die Marian Gaborik, die hij goed kent uit hun aanvallers tot wanhoop drijft. Onopvallend toernooien voor de nationale ploeg en met schaduwt hij de beste speler op het ijs, om wie hij al snel ongekende chemie met zijn stick of zijn schouder genadeloos vertoonde. Gaborik scoorde na een toe te slaan op het juiste moment en de blessure in 41 duels in ’t reguliere puck in een oogwenk bij een ontsnapte seizoen slechts elf doelpunten, aanvaller te krijgen. Het is de razendsnelle maar hij heeft de smaak omschakeling waar zoveel teams mee inmiddels te pakken en worstelen, zodat je zelfs aanvallend angstig leidt de NHL in wordt.

H

A

H

De Canadees staat er natuurlijk niet alleen voor. De 24­jarige wordt omringd door een strikt Noord­Amerikaans defensief korps met ervaren mannen als Matt Greene, Willie Mitchell en de momenteel geblesseerde Robyn Regehr, maar ook met generatiegenoten als Jake Muzzin en Jeff Schultz. Hun nationaliteiten zijn een afspiegeling van Sutter’s stijl. Puck afpakken en naar voren spelen. Simpel.

playoffdoelpunten met liefst twaalf stuks in 21 duels.

Saillant detail: Gaborik was amper een

jaar geleden nog speler voor de New York Rangers. In een wanhoopspoging de houdbaarheid van John Tortorella te verlengen, werd hij echter naar Columbus geruild, die hem op de trade deadline naar LA stuurden voor een hoge draftkeuze en Matt Frattin. Frattin was eerder door de Kings opgehaald uit Toronto voor Jonathan Bernier, die niet langer de tweede viool wilde spelen achter Quick en op zoek wilde naar een uitdaging elders.

Markt

Het succes van de Los Angeles Kings komt echter niet uit de lucht vallen. De NHL heeft altijd welwillend tegenover de

Het zal daarom ook feest zijn in de

franchises in Californië ge­ staan. De staat biedt een uitstekend klimaat voor sport, heeft een uitgesproken sportcul­ tuur en is een van de grootste televi­ siemarkten in de wereld. Ooit kende Californië vooral de (Mighty) Ducks als iconische club, maar de Kings timmeren stevig aan de weg en lijken de regio langzaam maar zeker voor zich te winnen.

Game 7 tegen de Chicago Blackhawks

burelen van de NHL in New York, waar de Conference Finals tussen Chicago, Los Angeles, New York en Montréal met tevredenheid werden ontvangen. De league heeft financieel iets goed te maken na de blamage van vorig jaar en na een uitstekend jaar zijn vier grote markten in de finales de kers op de taart. Misschien had Chicago de voorkeur over Los Angeles qua kijkcijfers, maar Californië is een groeimarkt en tegen wie dan beter dan New York, de metropool aan de overzijde van het grote Amerika. De marketing voor deze finale schrijft zichzelf.

Kern

Eigenlijk is de grootste prestatie van de Los Angeles Kings dat ze competitief zijn was daar het beste bewijs van, want bijna gebleven en zijn blijven geloven in de kern zes procent van alle televisiekijkende van spelers die ze hadden opgebouwd. Die huishoudens in Los Angeles schakelden overeenkomst heeft de ploeg met de New zondagavond in en daarmee was de York Rangers, waar de grote omwenteling ontknoping van de Conference Final van kwam na het vertrek van Tortorella en de dit seizoen de best bekeken NHL­wedstrijd komst van Alain Vigneault. Soms past de op kabeltelevisie ooit in de stad. De coach die de ploeg deed groeien niet bij het fantastische wedstrijd (5­4 voor LA in systeem waarmee diezelfde groep spelers overtime) trok zelfs meer kijkers dan de kan winnen.

Stanley Cup Finals van twee jaar geleden.

Darryl Sutter’s magie lijkt in ieder geval

doen beide teams dat echter en de Los nog niet uitgewerkt. Zijn stoïcijnse uitstra­ Angeles Kings doen ’t zelfs in de volle 21 wedstrijden. Zij wonnen drie Game 7s op ling is nog altijd vermakelijk en zijn team vreemde bodem op rij, terwijl de Rangers wint nog altijd. Ze zullen waarschijnlijk in hun Conference Final tegen Montréal al ook nog wel even blijven winnen, want na zes duels klaar waren.

Quick, Kopitar, Doughty en aanvoerder Dustin Brown moeten eigenlijk nog aan os Angeles heeft met San Jose, hun beste jaren beginnen en de spelers om Anaheim en de verdedigend kampioen hen heen hebben verstandige contracten Chicago echter wel veel betere teams of zijn vervangbaar. verslagen. De knapste overwinning voor Het systeem dat de Kings spelen, loopt zo de Rangers was de serie tegen de Pittsburgh Penguins, waarin ze van een 3­ soepel, dat de tegenstander maar één keuze heeft: proberen om hun snelheid te 1 achterstand terugkwamen, maar de blessure van Canadiens­goalie Carey Price matchen of totaal onder de voet gelopen worden. Wat de Kings kunnen doen als ze hielp hen de afgelopen twee weken in het zadel en het is nog maar zeer de vraag of ’t op hun heupen krijgen weten de San de ploeg klaar is voor de barrage aan Jose Sharks, die een voorsprong van drie wedstrijden weggaven door vier keer op rij schoten en bodychecks van de Kings. te verliezen, en ook de Chicago Als New York al een kans heeft, dan komt Blackhawks, voor wie na anderhalve dat door Henrik Lundqvist, omdat de wedstrijd geen vuiltje aan de lucht leek, Zweedse goalie vooralsnog een stuk beter maar na vier duels al gezien leken. staat te keepen dan Jonathan Quick. King Henrik tegen de Kings heeft alle potentie elfs als de Kings het onderspit zouden om een fantastisch schouwspel te worden, delven tegen de New York Rangers, dan staat deze kern van spelers er volgend jaar want je zou kunnen zeggen dat Kings ondanks (en niet dankzij) Quick’s weer, omdat hun management niet keeperswerk langs Chicago is gekomen. panikeert en een heel sterk plan heeft gemaakt en zich daar knap aan heeft oensdagavond is ’t echter nieuwe gehouden. Dat is echter een vrij ronde, nieuwe kansen. Voor de Kings is twijfelachtige ‘zelfs’, want het spel van de

L

Z

W

Kings in de loodzware Western Conference heeft hen topfavoriet gemaakt in de finale.

Finale

Nooit eerder haalde een team dat veertien wedstrijden nodig had in de eerste twee rondes de Stanley Cup Finals. Dit jaar

het een kans op de tweede titel in drie jaar.

Voor wie het nog niet doorhad, Los Angeles zijn de koningen van een nieuwe dynastie. •

NAAM: Ryan Patrick McDonagh GEBOREN: 13 juni 1989 in St. Paul, MN BURGERLIJKE STAAT: Getrouwd met jeugdliefde Kaylee POSITIE: Linkshandige two­way defenseman BIJNAAM: MacTruck TEAM: New York Rangers VORIGE TEAMS: Barys Astana (KHL, 2012­2013 lockout) JUNIOR TEAM: Wisconsin Badgers (NCAA) DRAFT: 12de keuze overall (eerste ronde) in 2007 DRAFT CLASS: 1. Patrick Kane, 2.

James van Riemsdyk, 17. Alexei Cherapanov†, 43. P.K. Subban, 168. Carl Hagelin CONTRACT: Zes jaar, $28,2M (2013) TOTAAL VERDIEND: 5 miljoen dollar voorafgaand aan huidig contract CAREER STATS: 26 goals en 77 assists voor 103 punten in 246 reguliere seizoenswedstrijden, vier goals en zeventien assists voor 21 punten in 57 playoffwedstrijden ZWAKKE PUNTEN: Eigenlijk heeft Ryan McDonagh geen zwakke punten, maar sporadisch verkeert hij in een hachelijke defensieve positie, omdat zijn nieuwe coach Alain Vigneault hem aan blijft sporen meer en meer aan te vallen.

McDonagh moet de momenten dat hij zijn positie verlaat beter leren kiezen, maar die ervaring komt met de jaren en hij speelt pas drie jaar in de NHL. STERKE PUNTEN: Teamgenoten, tegenstanders en ijshockeyvolgers komen superlatieven tekort voor McDonagh’s groei als speler en zijn recente spel in de 2014 playoffs. Hij was de absolute nemesis van de Montréal Canadiens met tien punten in zes wedstrijden, de ploeg die ooit zo onverstandig was afscheid van hem te nemen in een trade voor Scott Gomez.

McDonagh is een van de meest dynamische jonge verdedigers in de NHL en pas in zijn derde jaar heeft hij zijn aanvallende groove echt gevonden.

McDonagh wordt door Rangersfans hun

beste verdediger sinds Brian Leetch genoemd.

OVER HEMZELF: “Er is zoveel over mijn trade gesproken, maar ik ben blij dat ik in New York ben en trots op wat we hier voor elkaar hebben gekregen, deze groep is iets speciaals. Als je wordt gedraft ga je dromen over hoe ’t zal zijn, maar dat is zo lang geleden en mijn hart en ziel liggen inmiddels in New York.” ­ Over zijn trade en het heden OVER HEM: “Je kunt van hem zeggen wat je wil, maar Ryan McDonagh speelt onze sport op de meest eervolle manier.

Hij is naar mijn idee een van de beste verdedigers in deze league, ongeacht wat tegenstanders je willen laten denken.” – coach AV verdedigt zijn ster tegen kritiek van de Habs “Nog zo jong met 24 jaar. McDonagh belichaamt de oldschool, ruwe handen, arbeidersjongen en ijshockeyer van vergeten generaties. Hij is een speler die loyaliteit, toewijding, eer, en meest vooraanstaand, respect heeft omarmd.” – ESPN­journaliste Katie Strang over MacTruck’s karakter HALL OF FAME: In de wetenschap dat hij een dozijn geweldige jaren voor zich kan hebben en nu al dicht bij een titel is, is alles nog mogelijk. Zijn huidige statistieken zijn uiteraard onvoldoende, maar voor een speler met zijn talent zijn de mogelijkheden eindeloos.

SPORTAM OVER MCDONAGH: Het was de afgelopen jaren adembenemend om de groei van Ryan McDonagh te volgen. Hij was altijd een groot talent, maar zijn defensieve spel lijkt in alles op dat van een veteraan en niet op dat van een speler die volgende week pas 25 wordt. De Rangers hebben MacTruck’s ontwikkeling perfect aangepakt en in Alain Vigneault de juiste coach gevonden om het beste uit zijn spel te halen. Samen met Drew Doughty en P.K. Subban is McDonagh een van de beste jonge verdedigers in de sport. Heeft de potentie een legende te worden in New York.

EINDCIJFER:

9­

Go Spurs!

Dat u het even weet. In mijn vorige column brulde ik dat San Antonio de gunfactor krijgt van mij dit jaar. Eerlijk geef ik het toe, ik gun het Tim Duncan en Manu Ginobili en Gregg Popovich en Sugar Ray Leonard. Vooruit, zelfs Tony Parker mag hem van mij hebben. Het resultaat?

Mede aangevuurd door mijn column in SportAmerika versloegen de Spurs de Oklahoma City Thunder zonder al te veel moeite. Ik gelijk Durant WhatsAppen: 'Who's the real MVP now, Kev?' Ik mag Kev zeggen.

Met evenzoveel passie gun ik het de Spurs ook in de Finals. Natuurlijk, een threepeat voor LeBron en de Heat is leuk en de paralellen met Jordan, die in zijn laatste threepeat tot tweemaal toe de veteranen van de Utah Jazz versloeg, zijn natuurlijk om van te smullen.

Bovendien hebben de Spurs in een serie weinig kans tegen de defense en transitie van de Heat, of tegen de God Modus van LeBron James. Maar dat maakt niet uit.

Tegen beter weten in ga ik billenknijpen, nagelbijten en haren trekken voor de Spurs de komende weken.

En, naast de in de vorige column aangevoerde basketballredenen, wel hierom:

De jaarsalarissen van de Top 3 San Antonio: Tim Duncan: 10.361.466 dollar Tony Parker: 12.500.000 dollar Manu Ginobili: 7.500.000 dollar

De jaarsalarissen van de Top 3 Miami Heat: LeBron James: 19.067.500 dollar Dwyane Wade: 18.673.000 dollar Chris Bosh: 19.067.500 dollar

Ik juich voor de iets minder exorbitant rijken in plaats van

voor de puissant rijken. Voor de wijze underdog. Voor het feit dat dit toch echt wel één van de laatste seizoenen is dat Tim Duncan nog een greep kan doen naar de bokaal.

Go Spurs! ∙

In SportAm #23 is er natuurlijk maar één persoon die de inhoud bepaalt: The Greatest of All Time, Michael Jordan, spelend met rugnummer 23.

Jordan is de beste basketballer ooit en ook het boek ‘Michael Jordan: The Life’ staat op eenzame hoogte als het om MJ­ boeken gaat. Auteur Roland Lazenby schrijft de best gedocumenteerde en diepgaande reconstructie van het leven van His Airness, van te dunne tiener tot dikkige Charlotte Bobcats­eigenaar.

TEKST ROB VAN GAMEREN

‘Weer een boek over Michael Jordan?’, zou een

eerste reactie van de NBA­ en sportliefhebber in het algemeen kunnen zijn. Dat oordeel kan al snel de prullenbak in. Auteur Lazenby is geen pannenkoek en weet waar hij het over heeft. Voor dit boek haalt hij alles uit de kast en maakt hij er een compleet naslagwerk van. Als schrijver van eerdere boeken over Jordan, Phil Jackson, de Chicago Bulls, de Los Angeles Lakers en ga zo maar door, is hij nu toe aan zijn huzarenstukje: een parel van ruim zevenhonderd

Jordan verliest anderhalf jaar lang elk basketballwedstrijdje tegen zijn broer. Die vernederingen gebruikt hij om de beste worden.

pagina’s vol anekdotes, reconstructies met oud­ coaches, teamgenoten én Jordan zelf en nog onvertelde verhalen over de man die van NBA­ basketbal een globale industrie maakte en het spelniveau naar gigantische hoogten tilde. Een man ook die nog altijd miljoenen mensen inspireert, zijn eigen schoenenlijn heeft en de afgelopen jaren als eigenaar van de Charlotte Bobcats (nu Hornets) enkele jaren van zijn leven heeft verloren.

Genen

I've missed more than 9000 shots in my career. I've lost almost 300 games. 26 times, I've been trusted to take the game winning shot and missed. I've failed over and over and over again in my life – Michael Jordan in zijn befaamde Nike­reclame. Het is misschien wel zijn meest bekende citaat, de topper onder de tegeltjeswijsheden. Zijn ik­tegen­de­ wereldmentaliteit is alom bekend, maar in het boek blijkt ook waar die drive vandaan komt. Niet het falen als honkballer op de middelbare school, niet het mislopen van een selectieplek in het universiteitsteam, maar de genen van zijn (verre) familie zijn wellicht ‘de oorzaak’ van de niet eerder geziene wil om de beste aller tijden te worden. Opgroeiend in een niet enorm kansrijk gezin in North Carolina gaat het allemaal niet van een leien dakje.

Zijn moeder is een vechter en bovendien erg slim.

Ongemerkt heeft hij dezelfde onverzettelijkheid. De wens om professioneel honkballer – “mijn sport nummer 1” – te worden kan al snel de ijskast in vanwege een gebrek aan talent en ‘noodgedwongen’ probeert de kleine en tengere Michael het in het basketbal. De rest is geschiedenis. Zes NBA­ kampioenschappen, twee Olympische titels, een NCAA­titel, vijf keer MVP, zes keer Finals MVP en ga zo maar door.

Het lijkt een typisch underdogverhaal met een

happy ending, maar het is zo veel meer dan dat. Het verhaal van Michael die het elke dag in de tuin opneemt tegen zijn oudere broer en anderhalf jaar lang elke keer weer verliest, heeft hem gevormd. Michael ging het als een missie zien om hem te verslaan en zo zou het later met zijn teamgenoten ook zijn. Hij wilde de beste zijn, ook beter dan zijn teamgenoten. James Worthy, voormalig Lakers­ ster, speelde als ouderejaars bij de universiteit van North Carolina toen de jonge Jordan erbij kwam. Hij zegt in het boek: “Michael was toen al een enorme pestkop en hij pestte mij ook.” Door alle romantiek om Jordan heen, is zijn veeleisendheid ten opzichte van zijn teamgenoten niet vaak in beeld gebracht. Het moet bij tijd en wijle ook een nachtmerrie zijn geweest om met hem samen te spelen.

Phil Jackson

Het succes van Michael Jordan is niet los te zien van Phil Jackson, de toenmalige hoofdcoach van de Chicago Bulls en tegenwoordig hoge pief bij de New York Knicks. Een veelzeggende passage in het boek luidt als volgt: “Phil

Jackson weet dat Michael Jordan zijn factor tot succes is. Dan kun je mooi weer naar je hele selectie spelen en benadrukken hoe belangrijke elke schakel is, maar zo zit Jackson niet in elkaar. Hij spreekt openlijk naar zijn spelers uit dat Jordan the man to go to is. Iedereen erkent en accepteert dat. Dat is misschien wel één van de belangrijkste redenen waarom de Chicago Bulls zo succesvol waren.” Phil ‘The Zen Master’ Jackson is een

man naar het hart van Jordan. Open, diepzinnig, compleet bezeten van basketbal en met een maniakale wil om te overwinnen. Het respect over en weer is onbeschrijflijk en Lazenby pent dat uitstekend op.

Zonder de prestaties van mannen als Scottie Pippen, Steve Kerr, Horace Grant, John Paxon of Toni Kukoc te ondermijnen, neemt de grootsheid van MJ met de anekdote grotere vormen aan.

Het is ook Jackson die Air Jordan weet te motiveren

om in 1996 terug te keren naar de NBA na zijn uitstapje in het honkbal. Om de droom van zijn vader (en zichzelf) te verwezenlijken, maakte hij die welbekende carrièreswitch, die geen succes zou worden. Wellicht is het wel de reden dat hij daarna nog drie NBA­titels wint. Zijn motivatie is weer terug en met Phil Jackson als coach tilt hij het niveau nog hoger dan voorheen. Record na record wordt gebroken en het voedt het sprookje alleen maar.

De gokker

Behalve alle hosanna en lof over de GOAT, zijn er ook de nodige dieptepunten in het leven van de inmiddels 51­jarige eigenaar van de Charlotte Hornets. Lazenby krijgt onbekende verhalen boven tafel, maar kan niet op elke vraag een antwoord vinden. Dat valt hem overigens niet kwalijk te nemen, want op sommige vragen is wellicht geen antwoord. Uiteraard komt het verhaal ook op de gokschulden van Jordan. Tijdens het All­Starweekend van 2007 verspeelt Jordan vijf miljoen dollar bij het dobbelspel Craps, net op het moment dat hij eigenaar van de Bobcats gaat worden.

Het levert een hevige discussie op of gokkers wel betrokken moeten zijn bij de NBA. Als speler was hij namelijk ook al niet vies van een gokje.

Volgens geruchten destijds ook op wedstrijden in de

NBA, maar Lazenby rekent met deze theorie af. “Nooit, maar dan ook nooit heeft iemand Michael verdacht van gokken op NBA­wedstrijden. Mensen die roepen dat hij een schorsing heeft vermeden door er in 1994 even tussen uit te stappen, weten niet waar ze over praten. Als hij geschorst zou moeten worden voor zijn gokgedrag in de casino’s, bleef er geen team meer over.

De league bestaat grotendeels uit gokkers”, schrijft Lazenby. Ook was ‘Mike’ betrokken bij een zaak met een veroordeelde drugsdealer, waar een cheque met zijn naam werd aangetroffen. Helderheid op deze zaken komen er echter niet, simpelweg omdat er maar weinig mensen zijn die de waarheid kennen. Zo ook de moord op zijn vader James Jordan blijft een mysterie, waar jammer genoeg geen panklaar antwoord op is.

Phil Jackson is een geschenk uit de hemel voor Michael. Beiden zijn eerlijk, bezeten van basketbal en hebben een maniakale wil om te winnen Eigenaar

De laatste jaren herinneren mensen MJ vooral als teameigenaar van de Charlotte Bobcats, een armzalige franchise die tot afgelopen seizoen vooral uitblonk in dramatisch spel en slechte draftkeuzes. Fans en zelfbenoemde kenners geven daar vaak Jordan

“Jordan stopte in 1994 niet omdat hij geschorst was vanwege gokken op NBA­wedstrijden.

Hij was een recreatieve gokker.

Als hij daarvoor geschorst zou worden, kunnen ze de NBA wel opdoeken.”

de schuld van en het feit dat hij zich heeft omringd met ja­ knikkers zou ook al niet helpen. Auteur Lazenby doet daar niet aan mee en houdt zich liever bij de feiten. Ja, de Bobcats waren dramatisch in de afgelopen seizoenen, maar de staat waarin MJ het aantrof, was rampzaliger dan mensen doen vermoeden.

“De drive als speler heeft hij ook als eigenaar. Het gaat

mensen alleen niet snel genoeg. Kijk echter naar de playoffs van dit seizoen. De Bobcats speelden tegen de Miami Heat en het stadion zat elke keer afgeladen vol. Je moet je even indenken dat Charlotte het Tsjernobyl van de NBA is. Hij heeft dit toch maar mooi voor elkaar gekregen, het deed zelfs terugdenken aan de oude Hornets. Mensen beginnen zich nu te beseffen dat het beter gaat met de club en dat hij bezig is om het nodige te realiseren. Zijn draftkeuzes waren niet goed, maar naarmate de tijd verstrijkt zien mensen dat zijn leercurve nog steeds in een stijgende lijn gaat.”

Succes

Natuurlijk is er voor de liefhebbers van heroïsche basketbalverhalen ook genoeg te genieten. In het tweede deel van het boek komen de kampioenschap­pen van de Chicago Bulls uitgebreid aan bod en waan je je weer in de kampioensjaren. Je beleeft de successen en de momen­

Lazenby brandt Jordan niet af als teameigenaar. “Charlotte is het Tsjernobyl van de NBA. Kijk hoe het dit jaar ging bij de Bobcats. Ze speelden in een vol thuisstadion en het deed terugdenken aan de oude, succesvolle Hornets” ten van twijfel opnieuw, de veerkracht om weer succesvol te zijn na wederom een kampioenschap. Hoewel de verhalen al duizenden keer geschreven en in video verwerkt zijn, was het nog nooit zo compleet te zien of te lezen als in dit boek. Het is geen beknopte samenvatting, maar als NBA­liefhebber is dat geen bezwaar. Een must­ read voor elke NBA­fan en ook voor elke sportliefhebber in het algemeen. Michael Jordan is misschien wel de bekendste sporter aller tijden en de wijze waarop dit door Lazenby beschreven is, is subliem. Met stip een sportboek van de hoogste categorie. Compleet, vernieuwend, diepgaand en uitermate goed gedocumenteerd.

Vrij aan het begin van het boek vraagt een dan nog

jonge Jordan zichzelf hardop af: “Hoe kijk ik later terug op dit alles?” Een mooie vraag, waar alleen Jordan het echte antwoord op weet. Het is Lazenby in ieder geval uitstekend gelukt om het voor de liefhebber op te schrijven. Niet als fan, maar zo objectief mogelijk op basis van mensen die dicht bij Michael staan en stonden. Een verademing, want je hebt echt het gevoel dat je de mens Jordan door en door gaat kennen. Een inspirerend boek over een immer nog inspirerende atleet, geweldenaar, freak of nature en competitiebeest. Dank, Roland Lazenby. •

Titel MICHAEL JORDAN ‐ THE LIFE Auteur ROLAND LAZENBY Bestellen BOL.COM

Versterking

In de winter houden alle liefhebbers van de

MLB zich bezig met welke free agents bij welk team een nieuw contract tekenen. Hoe dichter we bij Spring Training komen, hoe meer de focus zich verschuift van de overgebleven free agents naar de voorbereiding op het seizoen en uiteindelijk natuurlijk het seizoen zelf.

Zo kon het gebeuren dat wij de clubloze Stephen Drew en Kendrys Morales al een aantal maanden volledig over het hoofd zien.

Deze twee cliënten van superagent Scott Boras vonden voor aanvang van het seizoen geen team, omdat het team dat hen aan zich zou binden daarvoor een draftkeuze uit de eerste ronde voor zou moeten opgeven.

Stephen Drew tekende een aantal dagen geleden een eenjarig contract bij de Boston Red Sox, waar de korte stop vorig seizoen ook al speelde. De Sox hoeven geen draft‐ keuze op te geven en Drew kan eindelijk weer spelen: iedereen blij! Iedereen behalve Ken‐ drys Morales, die nog steeds free agent is.

Het wachten is nu op de draft van komende donderdag, want na die draft vervalt uiteraard het verlies van een draftkeuze en zal de interesse voor de Cubaanse power hitter toenemen. De switch hitter zou bij een aantal teams zeker niet misstaan. De Kansas City Royals zijn bijvoorbeeld verreweg het slechtste aanvallende team in de league, maar ook de New York Yankees (die vanwege blessures al veel wedstrijden zonder Mark Teixeira en Carlos Beltrán speelden) zijn naar verluidt geïnteresseerd.

Vlak na de draft zullen we zien welk team zich voor een half seizoen versterkt met een eerste honkman/aangewezen slagman. ∙

Seb Visser.

Speeltje

Stinkend rijk en excentriek zijn, dat zijn de twee voorwaarden om eigenaar te worden van een NBA‐franchise. Steve Ballmer voldoet er moeiteloos aan.

Volgens Forbes staat er een kleine twintig miljard dollar op zijn bankrekening en wie de filmpjes van zijn motiverende speeches bij Microsoft ziet, weet dat het met dat excentrieke ook wel goed zit.

Ballmer is een prima opvolger van de eveneens van het geld bulkende en (zacht gezegd) aparte Donald Sterling.

Ook de jonge miljardair Robert Pera had snel in de gaten dat zo’n NBA‐team een must have is in de wereld van rijke excentriekelingen. De ex‐Apple werknemer kocht op 34‐jarige leeftijd (met een groep partners waaronder Justin Timberlake en de vrouw van Peyton Manning) de Memphis Grizzlies voor 377 miljoen dollar.

Een redelijke hap uit zijn vermogen van twee miljard dollar, maar je moet wat overhebben voor een rijkeluisspeeltje.

Pera smijt zijn speeltje lekker in het rond.

Hij ligt in de clinch met de ene na de andere werknemer. Vorig jaar mocht Lionel Hollins vertrekken vanwege onenigheid met het management, nu weer heeft hij teambaas Levien en assistent Lash de deur gewezen. Pera haalde vervolgens Chris Wallace weer terug naar Memphis, die eerder juist was vertrokken door de komst van Levien. Even leek coach Dave Joerger de volgende te zijn die zijn biezen kon pakken, maar Pera en Joerger spelen inmiddels weer beste vriendjes.

Wat begon als een leuk speeltje, wordt zo langzamerhand een vervelende soap.

Stinkend rijk en excentriek zijn, is blijkbaar geen garantie voor succes. •

Eva Gerritse.

De roots van Tim Duncan liggen op de

Maagdeneilanden, in St. Croix. Veel basketball was er in het begin niet bij voor Duncan. “Hij zat vaak video games te spelen. Als ik hem vroeg om mee te gaan fietsen, wilde hij daar niet van weten”, aldus jeugdvriend Rashidi Clenance.

Duncan was echter wel sportief, hij was namelijk een echte waterrat.

“Ik zwom vijf tot acht kilometer per dag, en met een moeder die je dag in en dag uit komt aanmoedigen, heb je geen excuses”, zegt Duncan. Op zijn twaalfde mocht hij zich bij de grootste zwemtalenten van de VS rekenen.

In 1989 werd het zwembad van St. Croix echter vernield door orkaan Hugo. “We gingen vanaf dan in de zee zwemmen maar de competitie was weg en daarvoor deed ik het. Het plezier was er af’, bekent Duncan, die zijn aandacht noodgedwongen naar een andere sport keerde. “God zendt je in een bepaalde richting en basketball was de mijne.”

Hoewel hij niet meteen overtuigd was van zijn nieuwe hobby, wist Timmy D wel meteen op welke positie hij wilde spelen.

“Ik wilde een point guard zijn, wat mijn lengte ook was. Mijn voorbeeld was dan ook Magic Johnson. Maar in het begin was ik echt slechts, vreselijk.”

Toen zijn moeder een jaar later

overleed, was basketball Duncan’s uitweg. Zijn vader coachte hem en Duncan groeide uit tot een cultheld in zijn eigen land. De aandacht van de basketbalwereld kwam er pas nadat Duncan een wedstrijdje mocht spelen tegen een NBA­legende. “We hoorden dat Alonzo Mourning kwam spelen en dat wilden we niet missen. Ik mocht meedoen

en deed het vrij goed. Vanaf dan kreeg ik aanbiedingen van enkele universiteiten.”

Duncan zou uiteindelijk kiezen voor Wake Forest.

Ster vanaf dag één

Na zijn tweede seizoen bij de Demon Deacons werd de NBA al wild van de talenten van Duncan als scorer en defensief anker. Maar The Big Fundamental in wording had daar nog geen zin in. “Ik wilde mijn diploma halen, wat een belofte aan mijn moeder was. Ik ben blij dat ik haar wens heb kunnen vervullen”, zegt Duncan.

De San Antonio Spurs waren

door het dolle heen toen ze Duncan als eerste selecteerden in de 1997 NBA Draft.

Collegecoach Dave Odom wist wat voor speler de Spurs in handen kregen.

“Duncan is niet bang om elke wedstrijd tegen de beste competitie te spelen. Hij heeft een gevoel van zelfvertrouwen, zonder dat het arrogant werd. Hij weet dat hij veel moet leren en geef respect aan zij die dat respect verdiend hebben.”

Duncan leerde al vroeg dat hard werken de basis is voor succes en dat succes niet komt zonder falen. De Spurs hadden tijd nodig om Duncan in te werken met David Robinson. “Het zal doorzettingsvermogen vragen maar beide heren zijn zo veel­ zijdig”, zei coach Gregg Popovic h tijdens de draft. Al in hun tweede seizoen samen mochten Duncan en Robinson een titel op hun naam schrijven. De Spurs versloegen de Knicks in de 1999 NBA Finals.

voor het eerst tegen hem kon trainen, was ik omver geblazen door zijn talent. Ik kon hem gewoon niet stoppen en dat was ik niet bepaald gewoon. Maarhet was geweldig om te weten dat hij zo goed was”, vond The Admiral. In 1998 werd Duncan de eerste rookie sinds Larry Bird die een plek had in het All­NBA First Team. Zijn ster was meteen gemaakt.

Bruce Bowen. “Toen we zeker waren van de eerste draftkeuze, ging Pop drie dagen naar St. Croix, gewoon om Tim beter te leren kennen”, zei Spurs GM R.C. Buford.

“Door mezelf te verplaatsen in zijn omgeving trachtte ik te begrijpen wie Tim Duncan was. Het moment dat ik besefte dat hij een winnaar was, was toen ik ontdekte dat hij geweldige humor had”, zegt Popovich.

Maakte Phil Jackson Michael Jordan groot of was het net andersom? Die vraag kan evengoed gesteld worden bij de carrières van Tim Duncan en Gregg Popovich. Gek genoeg waren beide rookies in 1997/1998, want Popovich nam toen het roer over als coach. Hun relatie zou uniek blijken en door de jaren heen alleen maar versterkt worden. Opnieuw gek genoeg, de karakters van beide heren kunnen niet verder uit elkaar liggen.

den, kreeg bijna een vader­zoondimensie.

“Duncan ging vaak te raad bij Popovich, omdat zijn vader ziek was. Dat resulteerde in een aantal intieme momenten die veel spelers nooit hebben met hun coach. Dat maakte hun band echt sterk”, zegt Buford.

“Als je een superster hebt die kritiek verdraagt en zich wil blijven verbeteren, dan heb je iets speciaals in handen. Want niemand anders heeft dan een excuus om niet zijn best te doen”, aldus Popovich.

“Onze relatie is als een huwelijk. Na een tijd hadden we maar één blik of woord nodig om elkaar te begrijpen.”

Timmy en Pop

“Popovich is zo strikt als het kan terwijl Duncan veel losser is, wat te maken heeft met zijn afkomst”, zegt ex­teamgenoot

De band die Timmy en Pop ontwikkel­

Ultieme teamspeler

de club getransformeerd, samen met Pop. Viervoudig kampioen, Het succes van de San Antonio Spurs heeft tweevoudig MVP en gewoon één altijd gelegen in hun teamconcept. De titels van de beste spelers aller tijden. Duncan verdient een standbeeld”, zegt Ginobili, die van 2003 (tegen New Jersey Nets), 2005 samen met Duncan en Parker meer (tegen Detroit Pistons) en 2007 (tegen playoffwedstrijden won dan Cleveland welk andere trio ook.

Cavaliers) waren niet de e Spurs moesten in 2013 verdienste van de duimen leggen voor de één speler, dus Miami Heat. Het had ook niet van Duncan’s vijfde titel kunnen tweevoudig zijn. Opnieuw overwon het MVP Tim collectief van San Antonio Duncan. “De bijna de NBA. Een man die belangrijkste les daarvan alles afweet is Bill die ik ooit leerde Russell, elfvoudig kampioen was: je kan niets met de Celtics. Die krijgt hier het in je eentje doen. Hoe goed je ook bent, verdiende laatste woord. hoe jong je jezelf ook voelt, hoe goed je jezelf voelt in een wedstrijd… Je kan het niet alleen klaar krijgen. Je hebt een team “We hebben zoveel gemeen”, zei Russell tegen Duncan. “Ik vind dat zeer vleiend. nodig. Je hebt vertrouwen in anderen Kijk, dit is wat ik denk. De dag nadat nodig, in hun talenten. Als dat een Jackie Robinson stierf, belde zijn vrouw rolverandering voor mij meebrengt, dan mij op. Ze wilde dat ik mee zijn kist droeg. heb ik daar geen probleem mee. Jezelf geven voor het team en een manier vinden, Ik heb natuurlijk ingestemd, maar ik wilde welke dan ook, om je team beter te maken, weten waarom. Ze zei dat ik zijn favoriete atleet was. En ik voel daar draait het om”, onderwijst Tim hetzelfde voor jou. Je werkt hard, je Duncan ons. speelt slim en je wint titels.” oewel Popovich gezien wordt als één ie zijn wij om te twijfelen aan van de beste coaches aller tijden, ziet de woorden van Bill Russell? Tim nagenoeg iedereen verbonden met de Duncan, je bent een legende.

Spurs Duncan als de sleutel tot het Moge dit je laatste seizoen geleverde succes. “De relatie die Tim zijn, dank voor de opbouwde met alle spelers waarmee hij spectaculaire jaren. ooit speelde, is de beste relatie ik een We zien je wel superster ooit zag hebben”, zegt Buford. bij je “Er bestaat de perceptie dat Duncan een stille jongen is. Wel, hij is net de speler die introductie het meeste praat. Als hij je leert kennen, is in de Hall of Fame. • hij zeer open en bezorgd”, aldus ex­ teamgenoot Robert Horry.

D

H

Ook al kwamen er topspelers als Tony Parker en Manu Ginobili bij, Duncan was (en is) de basis van het succes van de Spurs. Duncan is de lijm die alles samenhoudt. Duncan is de rots in de branding. Duncan is de standvastigheid als het even niet goed gaat. Duncan is de Spurs en de Spurs zijn Duncan. “Hij heeft

W

Het is moeilijk om een carrière van zeventien jaar in slechts vijf hoogtepunten samen te vatten. Het is echter de poging waard: Tim Duncan in vijf momenten.

1. Eerste pick in 1997 NBA Draft

Sterspeler David Robinson speelde amper zes wedstrijden in het seizoen 1996/1997 en dus konden de Spurs, die anders aan de top van het Westen speelden, amper 20 wedstrijden winnen. Geluk bij een ongeluk. De Spurs hadden op de Boston Celtics na de beste kans op de eerste pick in de draft.

De ballen vielen goed voor het team van de toen startende coach Gregg Popvych en Tim Duncan, een ster bij Wake Forest, werd een lid van de Spurs. “Hij zal ons terugbrengen naar onze hoogdagen van voorheen”, zei coach Pop.

2. 53 punten tegen Dirk Nowitzki

Tim Duncan en Dirk Nowitzki zijn zowat samen opgegroeid in de NBA. Nowitzki werd een jaar na Duncan gedraft en maakte van de Dallas Mavericks, samen met Steve Nash, een topteam in de Western Conference. De wedstrijden tegen de Texaanse buren uit San Antonio waren steeds om duimen en vingers van af te likken.

Op 26 december 2001 speelden de Mavericks en de Spurs tegen elkaar in de toenmalige Alamodome in San Antonio. De Mavericks van Nowitzki trokken met 126‐123 na één verlenging aan het langste eind. Duncan was echter man van de match met liefst 53 punten, een career‐high.

3. Bijna quadruple‐double in NBA Finals

In 2003 stonden de San Antonio Spurs voor de derde keer sinds 1999 in de NBA

Finals. Duncan had zijn tweede opeenvolgende MVP Award in de wacht gesleept en was uitgegroeid tot de beste speler in de NBA. De tegenstand in de Finals kwam van de New Jersey Nets van Jason Kidd.

Duncan zette één van de meest dominante series ooit neer. Hij tekende gemiddeld voor 24 punten, zeventien rebounds, vijf assists en vijf blocks. De Spurs wonnen met 4‐2 en ‘Timmaaaaayyy’ bewaarde zijn beste wedstrijd voor de afsluiter. In Game 6 liet hij 21 punten, 20 rebounds, tien assists en acht blocks noteren. Net geen quadruple‐double.

4. Uitgesloten wegens ‘te hard lachen’

Tim Duncan is altijd een uiterst gereserveerd persoon geweest, zowel op als naast het veld. Veel emotie spreidde de power forward nooit ten toon. Duncan is wel altijd in voor een goede grap maar in 2007 brak hem dat zuur op.

In een wedstrijd tegen de Dallas Mavericks had Duncan commentaar geuit op official Joey Crawford. Duncan kon niet stoppen met lachen toen hij op de bank zat. Dat resulteerde in een technische fout, gefloten door Crawford.

Twee minuten later mocht Duncan vertrekken nadat hij een tweede technische fout kreeg om dezelfde reden: te hard lachen. Crawford werd na de wedstrijd geschorst door de NBA.

5. Driepunter voor verlengingen

Big games on big moments. Daar kent Tim Duncan alles van. In 2008 stonden de San Antonio Spurs in de eerste ronde van de play‐offs tegenover de Phoenix Suns van Steve Nash en Amar’e Stoudemire. De Spurs slaagden er maar net in om verlengingen af te dwingen.

Aan het einde van de eerste OT (12 seconden op de klok) stonden de Suns drie punten voor. Ginobili met een driepunter? Nee, drive van Manu en pass naar Duncan. Die zette de bordjes gelijk en leidde zijn Spurs naar een 117‐115 zege met 40 punten en vijftien rebounds.

Bill Simmons is een

gehoord dat Duncan zijn hoofd hangen, teveel kilo’s gigantische Celtics‐fan. In 1997 liet bijkwam in de zomer, hadden de Celtics de grootste ploegmaats openlijk kritiek gaf, kans om Tim Duncan naar vroeg om meer geld, een trade Boston te halen. Ze verloren eiste of zichzelf een bijnaam echter de draft lottery en gaf. Natuurlijk vonden fans dat moesten zich tevreden stellen Tim Duncan had geen met Chauncey Billups, die ze na saai. coole commercials, Tim Duncan goed 50 wedstrijden was niet polariserend. Hey Tim wegstuurden. Simmons blijft Duncan, je bent saai. Sorry echter lyrisch over Duncan… maar sinds wanneer is “Tim winnen saai?

Duncan Besef je dat de won twee Spurs meer dan MVP’s, drie 70% van hun Finals wedstrijden met MVP’s en Duncan vier titels. gewonnen Maar het hebben? 70%! zijn de Ze waren er kleine altijd bij in de dingen die en wonnen altijd meer hem speciaal maken. Offensief play‐offs dan 50 wedstrijden, buiten het kan hij je vernietigen in de low lockout‐seizoen toen ze 37 op post, hij kan een pick‐and‐roll wedstrijden wonnen. Oh, en spelen met elke degelijke guard 50 de Spurs konden vijf en als alles mislukt, is er nog opeenvolgende titels winnen als steeds dat prachtig jump shot twee plays niet waren gebeurd: tegen het glas. Is er iemand de ‘0,4 buzzer beater’ van vandaag die dat schot nog Derek Fisher in 2004 en de heeft? Hij beschermt de ring, domme fout van Manu Ginobili zet zijn defensie goed en pakt in 2006 tegen Dallas.” rebounds als de beste. Zijn teamgenoten houden van hem. “Tim Duncan is de beste speler Duncan gedraagt zich dan ook van zijn generatie. Beter dan als een grote broer. Hij was de Kobe Bryant, beter dan voorbije jaren waarschijnlijke Shaquille O’Neal, beter dan steeds leider in het armen Garnett, beter dan gooien rondom de schouder van Kevin iedereen.

Dus het is veilig om te een ploegmaat.” zeggen dat Duncan de Celtics nog steeds achtervolgt. Maar e Spurs hebben altijd de elke Celtics‐fan zal toegeven beste chemistry gehad en dat het best cool was om daarvoor moet je Duncan en van op een afstand aan Popovych krediet geven. Sinds Duncan het werk te zien.”

1997 heb je nooit één keer

“D

Sean Lee

Het is een jaarlijks terugkerend fenomeen,

maar dat maakt het niet minder pijnlijk: het wegvallen van onmisbare spelers, ruim voor het nieuwe seizoen daadwerkelijk van start gaat. De één ontbreekt door ordinaire dom‐ migheid (Josh Gordon, Daryl Washington, lezen we mee?), de ander heeft brute pech.

Sean Lee heeft brute pech and then some.

De Dallas Cowboys defense loopt bepaald niet over van talent maar met Lee, een geweldig instinctieve middelinebacker, lijkt het bij vlagen tenminste ergens op. Lee plugt gaten nog voordat de rest in de gaten heeft dat ze er zijn en is, na het vertrek van DeMarcus Ware, het laatste exceptionele talent in de hopeloos incompetente Dallas D. Het predikaat ‘onmisbaar’ is dan ook absoluut op zijn plek. Dat Lee om de haverklap geblesseerd is, en nog geen enkel volledig seizoen afwerkte sinds zijn debuut in 2010, is eigenlijk enkel een bevestiging van die status. Want zelfs met die gevaarlijke beperking was een nieuw contract à 42 miljoen dollar afgelopen augustus een no‐ brainer. Lee behoort tot de allerbeste linebackers in de NFL, zowel dankzij als ondanks zijn lijf.

Afgelopen week, nota bene tijdens de ‘no‐ contact’ OTA’s, liet dat lijf hem in de steek als nooit tevoren. Kersverse Cowboy OT Zack Martin liet zich meeslepen in zijn rookie‐enthousiasme en viel met zijn 130kg+ zware lijf bovenop Lee waarna diens knie genadeloos ineen zeeg. Twitter stond urenlang vol van de speculaties, in afwachting van de MRI‐scan. Die kwam er uiteindelijk en de grote vrees bleek waarheid: gescheurde kruisband en einde seizoen. Het is Lee’s zwaarste blessure op een waslijst die inmiddels zijn carrière bedreigt. ∙

Paul Klomp.

Soccer

Voetbal (ja, voetbal!) is wat de klok slaat

de komende maand. Natuurlijk zijn de NBA‐ en NHL‐playoffs in volle gang, maar voetbal is voor mij in juni toch sport nummer één.

Gelukkig is er ook steeds meer relevant voetbalnieuws uit de Verenigde Staten te melden. Zo werd afgelopen weekend bekend dat David Villa bij in New York gaat voetballen en dat Frank Lampard hem daar waarschijnlijk gaat vergezellen.

Dat is een verrassende en zeker ook goede kwaliteitsimpuls voor ‘soccer’.

Afgelopen weekend ging het grootste WK‐ nieuws niet over het WK in Brazilië, maar over dat in Qatar in 2022. Er is al genoeg gezegd en geschreven over de mogelijke steekpenningen en omkopingen. Daarom wil ik het graag hebben over een tweede WK in de Verenigde Staten, na 1994.

Soccer wordt steeds populairder en de FIFA is er aan gelegen om de markt in de VS te benutten.

De FIFA kan daarbij leren van de

Amerikaanse sportbonden, die wel hun best doen om hun sport te exporteren naar Europa. Hoe veel fans hebben de NFL en NBA wedstrijden in Londen opgeleverd? En de MLB‐wedstrijden in Sydney waren ook een daverend succes.

Ik zal de beweegredenen van de FIFA nooit begrijpen, maar als er ergens een markt is om flink te kunnen cashen is het de VS wel. Op de korte termijn levert dat misschien niet zo veel op, maar op de lange termijn profiteert de hele sport daarvan. ∙

Lennart Beishuizen.