SportAmerika Magazine Nr 15

HOOFDREDACTIE Neal Petersen EINDREDACTIE Geert Jan Darwinkel Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Bert Jan Brands Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Aizo Lijcklama Ingmar Meijer Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs Jeroen Veenstra Seb Visser Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane Jan Willem Zeldenrust COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens Peter van Vliet FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus

SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012 ­ Alle rechten voorbehouden.

"Is dit Sport Amerika 2.0.?", kreeg ik de laatste week

voortdurend te horen van bezorgde lezers en lezeressen. Het ging dan natuurlijk over onze nieuwe website, die sinds twee weken deze nieuwe look draagt.

Nee, dat is niet het nieuwe Sport Amerika, maar helaas zullen jullie er voorlopig wel mee moeten doen. Achter de schermen is er een team van vier, vijf mensen dagelijks bezig met de nieuwe website, die een stuk levendiger en kleurrijker (wit is ook maar zo wit) zal worden dan deze.

Graag hadden wij direct de overstap gemaakt van ons oude look, waar het voor ons allemaal mee begon, naar de nieuwe, maar helaas liet onze hostingpartij ons flink in de steek.

Blijkbaar kan dat tegenwoordig allemaal maar zo, maar wij waren er niet content mee, om het netjes te houden.

Inmiddels kan ik zeggen dat wij er sterker uit zullen komen

met de nieuwe website. Ik mag nog niet teveel verklappen van de bouwers ­ erg lastig als je zo enthousiast bent ­ maar geloof mij dat het merk Sport Amerika er weer een stuk verder mee zal groeien.

De lezers van dit magazine hebben gelukkig niks gemerkt van alle bouwwerkzaamheden van de site. Het is elke week een enorm karwei, maar toch krijgen de redacteuren, eindredacteuren en opmaker het voor mekaar om jullie wekelijks te voorzien van een zo’n zestig pagina’s met de mooiste verhalen en dito foto’s.

Het is vanaf deze plek dan ook wel eens gepast om de mannen die dit magazine wekelijks op de digitale mat brengen vanuit hieruit ook nog eens te bedanken. Diverse malen ontvang ik persoonlijk alle lof voor het magazine, maar dat zet ik bij deze dan gelijk even recht.

Het team, onder aanvoering van captain Geert Jan

Darwinkel, levert wekelijks een topprestatie. Complimenten mogen in de toekomst daarom rechtstreeks naar @Darch, @KasperDijk en de schrijvers.

Op naar nog vele magazines!

Veel leesplezier,

Cornerback Nnamdi

Asomugha tekent een éénjarig contract bij de San Francisco 49ers. Twee jaar terug werd Asomugha, na vele succesvolle jaren in Oakland, met veel bombarie binnengehaald bij de Philadel­ phia Eagles. Na twee teleurstellende sei­ zoenen namen zij echter afscheid van de 31­jarige cornerback die nu in San Francis­ co zijn Westkustvorm wil terugvinden • Na 327 wedstrijden neemt Jason Hanson afscheid van de NFL en de Detroit Lions.

Een hielblessure deed de kicker besluiten om het na 21 jaar voor gezien te houden.

Als vervanger heeft Detroit direct David Akers aangetrokken. Akers (38) was vorig jaar nog de kicker van de San Francisco 49ers maar na een zwak seizoen nam de verliezend Super Bowl­finalist afscheid • De Arizona Cardinals zullen het de eerste vier wedstrijden van het aankomende seizoen zonder linebacker Daryl Washington moeten doen. Hij werd betrapt op het gebruik van een verboden middel en is voor vier wedstrijden geschorst. Washington blinkt al sinds 2010 uit in Arizona en had vorig jaar de meeste sacks (9) onder middle linebackers in de NFL • Linebacker Brendan Ayanbadejo, ex­Baltimore Ravens en een bekend voorvechter van homorechten in Amerika, sprak zich tegen de Baltimore Sun uit over het mogelijk 'uit de kast komen' van NFL­spelers. Volgens Ayanbadejo zijn er momenteel gesprekken gaande met homoseksuele spelers die publiekelijk uit de kast willen komen: "Het zal sneller gebeuren dan je denkt. Er zijn nu vier spelers die overwegen om zich te organiseren en gezamenlijk uit de kast te komen. •

De Los Angeles Clippers heb­

ben voor het eerst in de historie van de club vijftig overwinnin­ gen in een seizoen behaald. Vorige week werd in eigen huis tegen de Phoenix Suns win nummer vijftig geboekt. De club kwam in een seizoen nooit verder dan 47 zeges, verzameld in het seizoen 2005/2006 • Er is nog geen duidelijkheid over de bestemming van de Kings. Zowel Sacramento als Seattle heeft in een presentatie de NBA proberen te overtuigen.

Welke deal de voorkeur heeft bij de NBA­eige­ naren zal waarschijn­ lijk volgende week blijken • LeBron James werd in maart maar weer eens verkozen tot de Speler van de Maand. Hij is de eerste speler ooit in de NBA die vijf awards in één seizoen wint.

Eerder was hij ook al de beste in november, december, januari en februari • Javaris Crittenton, wie kent hem niet? De voormalige Washington Wizard, die een pistolenfittie had met Gilbert Arenas, wordt verdacht van moord op een 22­jarige vrouw en poging tot moord op een man. Hoe verrassend. Een jarenlange gevangenisstraf dreigt. Typisch gevalletje van de regen in de drup • Carmelo Anthony en de New York Knicks presteren historisch goed. Met een twaalfde zege in OKC zijn de Knicks voor het eerst sinds 1994 bezig aan een zegereeks in de dubbele cijfers. Melo noteerde in drie duels 40+ punten en was de eerste Knicks­speler sinds Bernard King (in 1984) die dit presteerde •

Goed nieuws voor de fans van

de Pittsburgh Penguins.

Sidney Crosby lijdt niet aan hersenschuddingsymptomen nadat hij hard in zijn gezicht werd geraakt door een puck. Gezien zijn medische geschiedenis gingen de geruchten rond deze kwaal wel rond, maar de general manager Ray Shero maakte bekend dat deze ongegrond waren. De aanvoerder en leider in het puntenklassement liep wel een gebroken kaak op en is het vooralsnog onbekend wanneer hij zijn rentree kan maken • De Washington Capitals trokken voor de trade deadline Martin Erat aan van de Nashville Predators. Zijn voormalig teamgenoot Mike Fisher zal geen minuut slaap verliezen door deze trade. De forward liet weten dat hij blij was dat Erat vertrok.

Volgens hem is er bij de Predators alleen maar plek voor spelers die willen winnen en was dat bij Erat niet het geval • Marc­ Edouard Vlasic kreeg de maximale boete opgelegd van de NHL. De verdediger van de San Jose Sharks werd bestraft vanwege zijn slashing­overtreding op Dany Heatley, die daardoor geblesseerd raakte • Roberto Luongo was misschien wel de grootste verliezer van de trade deadline. Ondanks de geruchten ging de goalie niet naar een andere club. Luongo weet wel waar dat door komt: “My contract sucks.” Beetje raar om te zeggen aangezien hij er in totaal zo’n 64 miljoen dollar mee verdient, maar daar ligt inderdaad het probleem. Hij heeft nog een verbintenis tot en met 2022 en gezien de jaarlijkse cap hit van ruim vijf miljoen dollar, schrikt dat de eventueel geïnteresseerde clubs aardig af •

Yu Darvish verloor

zijn perfect game tegen de Houston Astros met twee uit in de negende inning.

Detroit Tigers' pitcher Armando Galarraga was op 2 juni 2010 de laatste die zijn perfecto in rook zag opgaan. Al had dat meer te maken met een misser van jewelste van scheidsrechter Jim Joyce die later toegaf dat hij er compleet naast zat • Gio González was heel erg blij met zijn eerste start van het seizoen. "Alsof ik de liefde bedreef met mijn hand", zei de lefty over zijn zes shutout innings tegen de Miami Marlins • 'Dear Momma and Pop Upton. Thank You. That's all.' Dit twitterde Chris Johnson (Atlanta Braves) nadat de gebroeders Upton in de negende inning tegen de Chicago Cubs beide een home­ run sloegen en zo een 5­4 achterstond onge­ daan maakten • De homeruns kwamen op het werpen van Carlos Mármol die zijn baan als closer van de Cubs kwijt is.

In drie wedstrijden kreeg hij zes honkslagen, vijf runs en twee homeruns tegen. Kyuji Fujikawa is met potlood genoteerd als zijn opvolger • Chris Davis was dé man van Opening Week. De aangewezen slagman van de Baltimore Orioles was na vier wedstrijden goed voor 4 HR's en 16 binnengeslagen punten. "Al zet je hem in de Grand Canyon, dan nog slaat hij de bal eruit", meent teamgenoot Adam Jones •

"Het is de trots in deze kleedkamer

die er voor zorgt dat we willen laten zien dat we beter zijn dan vorig jaar. En dat lukt," zei Canadiens­aanvaller Lars Eller terecht na de 2­1 overwinning op aarts­ rivaal Boston Bruins. Een overwinning die de koppositie in de Northeast Division voor Montreal verstevigde.

De Habs zijn de grote revelatie van dit seizoen. Na een dramatisch jaar ­ ze eindigden in 2011­2012 als laatste in de Eastern Conference ­ is de ploeg terug van weggeweest en kan een plek in de playoffs hen niet meer ontgaan. De Northeast als divisie verloopt sowieso verrassend, want ook de Ottawa Senators (al weken zonder sterspeler Erik Karlsson) en de laag ingeschatte Toronto Maple Leafs liggen op playoff­ koers.

Dat maakt het huidige succes van de

Habs des te knapper. Een succes gebaseerd op een uitstekende tactiek van coach Therrien. Waar andere teams vaak afwachtend beginnen, vliegen de Habs wedstrijd na wedstrijd fysiek uit de startblokken. Dat leverde hen vooralsnog in tweederde van hun duels de eerste treffer op.

Zo ook zaterdag, waarop de Bruins er pas na hun aansluitingstreffer aan te pas kwamen. Toen was het kwaad echter al geschied en de Canadiens hielden, zij het met hangen en wurgen, stand. Niet alleen betekende dat twee waardevolle punten, het was ook een voorproefje van de perfecte tactiek om playoffsucces te waarborgen.

Het ziet er derhalve goed uit voor de

ploeg uit Quebec. Zelfs Bruins­commen­ tator (en homer bij uitstek) Jack Edwards moest schoorvoetend toegeven dat de rivalen een toch wel erg complete ploeg hebben. "Montreal is de betere van deze twee teams. Geen excuses voor Boston. Montreal is beter." Et le but!

TEKST JULES ZANE

42 is het levensverhaal van Jackie

Robinson, de zwarte honkballer die in 1946 een contract tekende bij de Brooklyn Dodgers, in een poging om de color barrier in baseball te slechten. 42 verschijnt op vrijdag 12 april aanstaan­ de in de Amerikaanse bioscopen. Een Nederlandse releasedatum is (nog) niet bekend.

Regisseur BRIAN HELGELAND Schrijver BRIAN HELGELAND Producer THOMAS TULL Cinematography DON BURGESS Film Editing PETER MCNULTY KEVIN STITT Casting VICTORIA THOMAS

42, van de

hand van regisseur Brian Helgeland, zal zonder twijfel de meest indrukwekkende Jackie Robinson­film tot op heden zijn ­ het is niet de eerste rolprent die over het leven van de legende is verschenen. Al in 1950 verscheen ­ geregisseerd door Alfred E. Green ­ de Jackie Robinson Story, met Robinson himself in de hoofdrol. Er zullen echter maar weinig honkballiefhebbers zijn die zich deze film kunnen herinneren ­ als ze 'm al ooit hebben gezien.

In 1996 verscheen Soul of the Game, geregisseerd door Kevin Rodney Sullivan, een film die in opdracht van HBO werd vervaardigd. Deze versie neemt het echter wel erg ruim met de feiten, en staat dan ook niet te boek als een must see movie voor baseballfans.

En dan was er Spike Lee. De geënga­ Jackie Robinson CHADWICK BOSEMAN Branch Rickey HARRISON FORD Leo Durocher CHRISTOPHER MELONI Ben Chapman ALAN TUDYK Ryan Merriman DIXIE WALKER Pee Wee Reese LUCAS BLACK Rachel Isum NICOLE BEHARIE Red Barber JOHN C. MCGINLEY Harold Parrott T.R. KNIGHT Clay Hopper BRETT CULLEN Mr. Brock JAMES PICKENS JR.

geerde regisseur had in 1994 het plan opgevat om zich voor het eerst beroeps­ matig met sport in te laten, en had daarbij zijn oog laten vallen op Jackie Robinson. Te zelfder tijd was echter ook Ken Burns, een gevierd documentaire­ maker, al bezig met de voorzichtige voorbereidingen van een Jackie Robinson biopic. De voorkeur van Jackie's weduwe Rachel Robinson, die de exclusieve rechten van #42's levens­ verhaal bezat, ging echter uit naar Lee. ,,Ik wilde", was haar redenatie, ,,het beste resultaat dat ik kon krijgen. En ik voelde dat een zwarte regisseur de nuan­ ces en problemen van een zwarte atleet net iets beter zou kunnen begrijpen."

Voor Lee was het een droom die

werkelijkheid leek te worden. ,,Jackie Robinson is voor mij een warrior", aldus Lee, ,,een absoluut icoon, over wie

de mensen moeten weten wat hij heeft gedaan en betekend."

Lee had Denzel Washington in gedach­

ten voor de rol van Jackie Robinson, en wilde de prent in 1997 laten verschijnen ­ bij het vijftigjarig jubileum van de entree van #42 in de league. Om onduidelijke redenen ­ waarschijnlijk als gevolg van verschil van inzicht met Rachel Robinson ­ kwam het project echter nooit van de grond.

Uiteindelijk zou het dus nog bijna twintig jaar duren voor zich opnieuw een gegadigde aandiende om een volwaardige biopic te vervaardigen. Zijn naam: Brian Helgeland, vooral bekend als (screenplay)schrijver van onder meer Robin Hood, Green Zone, Man on Fire, Mystic River en LA Confi­ dential. Als regisseur is zijn naam vooralsnog iets minder (Payback, A Knight's Tale) gevierd.

Het kostte Helgeland de nodige

overredingskracht om de weduwe te overtuigen van zijn opzet. Rachel Robinson wilde ook Jackie's leven voor­ en na het honkbal belicht zien, Helgeland wilde zich echter vooral concentreren op 1947 (het jaar dat Robinson daadwerkelijk de color barrier slechtte) en het jaar dat er aan vooraf ging. ,,Over die andere periodes kun je ook heel goed films maken", aldus Helgeland, ,,maar ik heb haar duidelijk gemaakt dat dat ten koste zou gaan van het drama in de film.

Uiteindelijk ging ze daarmee akkoord."

Als mogelijke hoofdrolspeler passeer­

den de namen van Jamie Foxx en Will Smith de revue, maar uiteindelijk werd gekozen voor de relatief onbekende Chadwick Boseman. Boseman, geboren in Brooklyn, maakte tot nu toe (nau­ welijks) naam als bijrol­acteur in tv­ series als Fringe, Lie to Me en CSI: NY.

Helgeland had graag Jack Nicholson in de rol van Dodgers­president Branch Rickey gezien. Sportfanaat Nicholson bedankte echter vriendelijk voor de eer, maar met Harrison Ford lijkt Helgeland een waar­ dige vervanger te hebben opgeduikeld.

Het volgende probleem waar het pro­

ductieteam voor stond: welk stadion moest het decor gaan vormen als het legendarische Ebbets Field, waar de Brooklyn Dodgers hun thuiswedstrijden afwerkten. Want wie een waarheids­ getrouwe biopic over een van de meest legendarische honkballers aller tijden wil maken, doet er goed aan alle details tot in de puntjes op orde te hebben. Wie diehard honkbalfans naar de bioscoop wil trekken, kan er maar beter voor zorgen dat het in de film gebruikte stadion op z'n minst gelijkenissen vertoont met het origineel zelf.

De keuze viel uiteindelijk op Engel Sta­ dium in Chattanooga TN, de voormalige thuishaven van de Lookouts. Het park werd voor de gelegenheid volgezet met baseball­enthousiaste dummies...

Als onze gevoelens ons niet bedriegen,

dan heeft MONEYBALL (2010) de productie van een rits nieuwe baseball movies getriggered. Vorig jaar verscheen al TROUBLE WITH THE CURVE (2012, niet echt een honkbalfilm in de meest ware zin van het woord, maar wel als belangrijkste decorlijn), en nu dus 42.

De best honkbalfilms zijn vrijwel altijd ­ naar onze bescheiden mening ­ gebaseerd op ware feiten. We noemen de biopic COBB (1994), FEVER FITCH (2005, vrijelijk bewerkt naar Nick Hornby's boek en de opvolgende film over Arsenal), THE ROOKIE (2002, over de late Majors­instap van closer Jim Morris), THE BABE (1992, John Goodman in de rol van George Herman Ruth), EIGHT MEN OUT (1988, over de 1919 Chicago Black Sox), A LEAGUE OF THEIR OWN (1992, over de vrouwenleague ten tijde van WOII) en het voornoemde MONEYBALL ­ om er maar een paar te noemen.

Maar er zijn natuurlijk uitzonderingen.

En opvallend genoeg komen we in het fictionele genre honkbalfilms maar al te vaak de naam van Kevin Costner tegen. Een van onze favorieten is bijvoorbeeld BULL DURHAM (1988, over het niet altijd even rooskleurige leven in de Minors). Daarnaast drukte Costner ook al z'n stempel op FIELD OF DREAMS (1989) en FOR LOVE OF THE GAME (1999).

Andere klassiekers en niet te missen baseballmeesterwerken: Robert Redford's THE NATURAL (1984) en THE PRIDE OF THE YANKEES (1942 al weer, met niemand minder dan Gary Cooper).

Edoch, het hoeft natuurlijk niet altijd zo pretentieus. MR. BASEBALL (1992), MAJOR LEAGUE I (1989) EN II (1994) en de BAD NEWS BEARS (2005, met Billy Bob Thornton als een veredelde Bad Santa) zijn het aangluren meer dan waard. •

Het verhaal van Jackie Robinson mag

als bekend worden verondersteld (en zo niet, klik hier voor een diepgaand verhaal dat vorig jaar in ons maga­ zine verscheen): Brooklyn Dodgers­ president Branch Rickey wilde midden jaren veertig de color barrier in baseball slechten, en kwam daarbij uit bij Jack Roosevelt Robinson, de 26­jarige korte stop van de Kansas City Monarchs in de Negro League.

Helgeland blijft in zijn versie uiterst

dicht bij de historische feiten, al krijgt de romance tussen Jackie Robinson en Rachel Isum wel erg veel aandacht. Maar daar is in Hollywood­producties kennelijk geen ontkomen aan.

Robinson was niet alleen bovenmatig getalenteerd (hoewel niet de allerbeste), maar beschikte bovendien over discipline en zelfbeheersing. Want daar was het Ricky vooral om te doen: het vinden van een speler die zich alle verwensingen, scheld­partijen en dreigementen moest laten welgevallen, zonder zijn cool te verliezen. ,,Ik zoek juist een speler die het Maar waar de romance wellicht een tikje is lef heeft om niet terug te vechten", overgeromantiseerd ­ voor de aldus Rickey. sociaalhistorische feiten geldt dat zeker niet. Helgeland bekent bij het schrijven van het script en maken van de film een 'immense druk' te hebben gevoeld om 'toch maar vooral dichtbij het orginele Jackie Robinson­verhaal te blijven'. ,,Enerzijds vanwege de impact die Robinson heeft gehad, ander­ zijds vanwege de enorme hoe­ veelheid

aan literatuur die erover is verschenen", aldus de regisseur.

Als hij de waarheid al 'n tikje geweld

aan heeft gedaan, dan was het juist in omgekeerde richting. Zo is er de scene waarin de Dodgers het opnemen tegen de Philadelphia Phillies, waar telkens wanneer Robinson aan slag komt Phillies足manager Ben Chapman de dugout uitkomt, om #42 de meest vreselijke verwensingen naar het hoofd te slingeren. Helgeland: ,,We hebben de daadwerkelijk gebruikte woorden eerder een beetje opgeschoond."

Helgeland krijgt overigens vaak de vraag voorgelegd waarom hij nou al

weer een Jackie Robinson足film maakt? ,,Welke heb je dan gezien?", vraag ik ze vervolgens. Een volwaardige biopic is er namelijk niet. Bovendien: ,,Racisme zal altijd een relevant onderwerp blijven en iets dat nooit zal verdwijnen.

De maatschappij moet altijd op z'n hoede blijven en nooit zelfgenoegzaam worden."

Of, zoals first lady Michelle Obama

na de screening met de cast van de film in het Witte Huis anderhalve week geleden opmerkte: ,,Iedereen zou deze film moeten zien. Niet alleen vanwege z'n entertainment, maar omdat het een belangrijke film is."

In 2012 waren 8,8 procent van de

Major League­spelers zwart, en waren er (slechts) twee zwarte managers en twee zwarte GM's. Robinson heeft zwar­ten in leidinggevende functies in base­ball overigens zelf nooit mee mogen maken.

Pas in 1975 werd Frank Robinson de eerste African American die zich manager van een Major League­team mocht noemen (van de Cincinnati Reds in 1975). Jackie Robinson was toen al drie jaar dood. • KLIK HIER VOOR EEN AANTAL OFFICIELE TRAILERS VAN DE JACKIE ROBINSON­STORY '42'

'V'

Het mooiste aan sport zijn de onverwachte verhalen. De sprookjes. Een op papier

kansloos team dat het ongelooflijke presteert. Griekenland dat Europees kampioen voetbal wordt. Zuid­Korea dat de halve finale op het WK haalt. Het Amerikaans ijshockeyteam dat de gouden medaille wint op de Spelen van 1980. Zomaar wat snelle voorbeelden die bij mij binnenschieten zonder het op te zoeken.

Het Amerikaanse college basketball barst van de sprookjes. Bijna elk jaar zijn er wel verrassingen. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik deze tak van basketball nauwelijks volg. Toch werd ik zeer geraakt door het verhaal van de North Carolina State Wolfpack in 1983. Door meerdere keren op wonderbaarlijke manieren uit kansloze situaties te komen, won dit team het nationale kampioenschap.

De grote man achter dit succes was coach Jimmy Valvano. Een fantastische kerel.

Een geweldenaar. Zelden heb ik een mens gezien die inspirerender overkomt dan deze New Yorker met Italiaans bloed. Dertig jaar na het behalen van de NCAA­titel spreken de spelers van toen nog met immens respect over ‘Jimmy V’, die hun levens voorgoed veranderde. De ploeg visualiseerde en oefende letterlijk het behalen van kampioenschappen. Een keer in de maand, of zelfs vaker, werd de training geschrapt en bestond de dag alleen maar uit het nadoen van een titelfeest. Met als oefenhoogtepunt het afknippen van het basketbalnet, een jarenlange traditie.

Ik zou het ‘succesbeleving’ kunnen noemen. Deze term is in de Nederlandse sportwereld min of meer bekend geworden door de trainer van AZ, Gertjan Verbeek.

Wat mij betreft houdt de vergelijking met Jimmy Valvano daar ook direct op. Verbeek is een eigenzinnig persoon die niet schroomt om anderen te schofferen door overal zijn mening te geven, waar Valvano altijd uitging van het positieve en zelden iemand beledigde. Verbeek oreert vooral boekenwijsheden, Valvano creëerde zijn eigen begaafdheid. In de Alkmaarse wandelgangen hoor je spelers en personeel klagen over het gebrek aan de mogelijkheid tot een open discussie. Valvano was een bepalende leider maar stond juist open voor zijn jongens.

Een andere tegenhanger. Deze week werd Rutgers­coach Mike Rice ontslagen, een

basketbalcoach die dacht dat je met het verrotschelden van spelers en het volledig afbreken van persoonlijkheden tot succes kon komen. Hij ging zo ver dat hij tijdens trainingen zijn jonge mannen bekogelde met basketballen als ze iets verkeerd deden.

Om misselijk van te worden.

Jimmy Valvano overleed in 1993 op 47­jarige leeftijd aan kanker. Hij verloor van een ziekte die hij na zijn dood nog altijd bestrijdt via een stichting die zijn naam draagt.

Maar hij liet nog veel meer na. De meest geweldige speech ooit gegeven van iemand die de dood in de ogen kijkt. Op de ESPY Awards van 1993 beklom ‘V’ met hulp het podium en met alles wat hij in zich had sprak hij. Ik daag u uit deze toespraak terug te kijken, dat kan via YouTube, en het dan droog te houden. Verder zou de gemaakte documentaire ‘Survive and Advance’ verplicht gesteld moeten worden voor alle trainers/coaches in opleiding. Het is een les in inspiratie en respect die bij velen niet zou misstaan. Want ook dat is legacy. •

Fier koploper in de

Eastern Conference, een overdosis aan talent en de ploeg die in onze voorbeschouwing op het seizoen als grote tegenstrever in de Atlantic Division werd aangemerkt is in geen velden of wegen te bekennen. Als er zoiets bestaat als een perfecte stand van de sterren, dan ziet het er momenteel goed uit voor de Penguins.

iconische winger die na 17 jaar zijn Calgary Flames verliet en dat voor de vrij lage som van een first round pick en twee matige prospects. Niet de eerste slechte trade van Flames manager Jay Feaster, maar een ware pot met goud voor de Penguins, die op vrijwel ieder moment van een wedstrijd een wereldspeler op het ijs hebben staan.

Sterrenensembles

Sidney Crosby en Evgeni Malkin, James Neal, Chris Kunitz, Brandon Sutter en Jarome Iginla, Kris Letang en Paul Martin en met first overall pick Marc­André Fleury op doel. Het is een top zes van Het succes van de ploeg hangt echter af aanvallers en defensive corps van hun eigen sterren en ondanks om, voor offensief, van te herhaaldelijke blessures voor Evgeni smullen. De laatste keer dat Malkin is de ploeg blijven winnen. Dat zo’n sterrenensemble voor heeft alles te maken met het weergaloze één ploeg uitkwam is spel van Sidney Crosby, die dankzij ontelbare argeloze assists op Chris Kunitz alweer een poos zijn positie als beste ijshockeyer ter wereld geleden. dit seizoen nog maar eens bevestigd. e huidige Pittsburgh line­up at de ploeg zonder Crosby afgelopen doet denken aan de week zich even verslikte in de Sabres en Detroit Red Wings van moeite had met de Rangers bewees zijn 2002, waar de ene aandeel in het succes. Alleen Sidney (toekomstige) Hall of Crosby versterkt zijn zaak als absolute Famer na de andere MVP in de NHL door zijn afwezigheid. op de loonlijst stond.

Een afwezigheid voor onbekende duur Igor Larionov, Sergei overigens, want de ongelukkige Fedorov, Steve kaakfractuur die hij recent opliep moet Yzerman en een nog wel even helen. De impact van de jonge Pavel Datsyuk puck was zo hevig dat hij nog diezelfde avond een kaakoperatie moest ondergaan, met Brendan Shanahan, Luc die hij goed doorstond.

Robitaille en Brett Hull, Nicklas De druk rust dit seizoen echter niet meer Lidström, Uwe alleen op Evgeni Malkin. De Russische Krupp, Chris Chelios center ziet zich na een sterke trade deadline voor general manager Ray Shero en in ’t net natuurlijk namelijk vergezeld door Jarome Iginla, de Dominik Hasek.

D

D

U raadt het al, deze line­up won eenvoudig Aangevoerd door de huidig mede­eigenaar de Stanley Cup. Mario Lemieux wonnen de Penguins in 1991 en 1992 back­to­back Stanley Cups et lijkt erop dat dit soort dynastieën met onder meer een piepjonge Jaromir eens per decennium voorkomen, want ook Jagr, maar ook Martin Straka en Ron in de vroege jaren negentig waren er twee Francis, wingers als Rick Tocchet, Kevin ongelofelijke line­ups te Stevens en Joe Mullen en verdedigende bespeuren. Allereerst de monsters als Larry Murphy en Ulf New York Rangers van Samuelsson.

1994, met Mark Messier, Adam Graves, Alex Kovalev et zijn de soort line­ups waar men en Esa Tikkanen, Jeff jaren later op terug kijkt en pas van beseft Beukeboom, Brian Leetch en hoe goed en legendarisch deze teams eigen­ Sergei Zubov en USA­goalie lijk waren. De ’02 Wings, de ’92 Penguins, Mike Richter, maar ook de Wayne Gretzky’s ’86 Oilers Mike Bossy’s Pittsburgh Penguins konden er ’83 Islanders. Het is te hopen dat fans wat van. begrijpen, zelfs als ze voor rivaliserende teams juichen, dat de 2013 Penguins een bijzondere groep spelers is.

H

H

Toch schuilt er een enorm risico achter de trades van manager Shero. We leven namelijk in een tijd van langdurige lock­outs en de lock­out van de afgelo­ pen najaar laat zowel dit seizoen als de komende jaren diepe sporen na. Twee van die sporen zouden de Pittsburgh Penguins zorgen moeten baren, al snijdt het mes hier en daar aan twee kanten.

Winstreeks

Het was een prachtige winstreeks afgelopen maand. Maart werd door de Penguins zonder enig puntverlies doorstaan.

Dertig punten uit de mogelijke dertig, maar wel slechts tegen teams uit de Eastern Confe­ rence, want als gevolg van het verkorte sei­ zoen worden er dit jaar in totaal minimaal vier en maximaal ze­ ven cross­ conference wedstrijden gespeeld: de Stanley Cup Finals.

Voordat we aan enige ploeg,

zowel de vernieuwde Pittsburgh Penguins als de recordbrekende Chicago Black­hawks of de verrassende Ana­heim Ducks en Montréal Canadiens, vast vroegtijdig de titel toekennen moeten we beseffen dat de meeste titel­kandidaten de helft van hun medekandidaten dit seizoen dus tot de finale überhaupt niet zullen treffen.

Dat wordt de komende drie jaren

overigens ruimschoots rechtgezet, want de nieuwe conference­indeling komt niet alleen met gegarandeerde duels tegen iedere ploeg in de league, maar zelfs altijd een uit­ en een thuisduel. Ondanks de toegenomen reisdruk was dat hoog tijd, want iedere fan verdient de kans om alle sterren uit de NHL in het echt te aanschouwen.

64 miljoen – alvast op gaat aan een paar selectiespelers.

Salarisstress

Op korte termijn zijn contractverlengingen nodig voor Tyler Kennedy, Matt Cooke en Pascal Dupuis (deze zomer) en even later ook Kris Letang, Brooks Orpik, Chris Kunitz en Brandon Sutter (zomer 2014).

Zeven spelers die momenteel gezamenlijk negentien miljoen verdienen en vrijwel allemaal serieuze salarisverhogingen verwachten en verdienen.

De gemiddelde prijs voor sterspelers in

over Jarome Iginla, Jussi Jokinen, Brenden Morrow en Douglas Murray, de aanwinsten van de afgelopen week, die (op Jokinen na) allemaal over contracten beschikken die na dit seizoen aflopen. Er komt deze zomer dus serieus puzzelwerk aan voor Ray Shero, die voor komend jaar aan amper 16 spelers reeds 55 miljoen kwijt is, al aangaf Iginla graag te willen behouden en op korte termijn zijn huidige kern contractueel moet gaan verlengen.

Er is echter nog een gevolg van de lock­out en deze is zorgelijker. De salary cap is de afgelopen jaren gestegen tot iets boven de zeventig miljoen dollar, maar daalt komende zomer tot amper 64 miljoen.

Ploegen als de Pittsburgh Penguins, die al jaren tegen de cap aan investeren in spelers, worden daarmee serieus beperkt in hun mogelijkheden alle vergaarde talent binnenboord te houden. de National Hockey League ligt op dit moment tussen de zeven en tien miljoen dollar en zowel Crosby als Malkin kosten individueel zo’n negen miljoen per jaar. Dat betekent dat achttien van de 64 miljoen – en samen met Neal, Martin en Fleury 33 van de

En dan hebben we het nog niet gehad

Groot en klein

De salary cap is in veel opzichten een zege voor de NHL gebleken, maar het kent een duidelijke keerzijde. Notoire gulle groot­ machten werden gedwongen om op de kleintjes te letten en via scouting en de draft hun line­up te versterken. Dat lever­ de vooral de minder rijke clubs meer op, want zij hadden op scoutinggebied een voorsprong en er bleven meer free agents beschikbaar tegen schappelijke prijzen.

Maar nu de grote clubs eindelijk een middenweg hebben gevonden tussen ijzersterk scouten en het spenderen van het verdiende geld worden ze gestraft voor hun eigen succes. Het wordt steeds lastiger om succesteams bij elkaar te houden. Zo heeft het de Blackhawks drie jaar gekost om van de exodus na hun Cupwinst te herstellen en, titel of niet, eenzelfde probleem dreigt voor de Penguins.

Wie een geweldige ploeg bij elkaar

draft, ruilt en koopt, komt uitein­ delijk uit op een punt waar de faire contractsom van het verzamelde talent de salary cap dreigt te over­ schrijden. Dat is in de nieuwe CAO niet aangepakt. Sterker nog, het probleem is zelfs vergroot, waaruit maar weer eens blijkt dat het niet zo zeer een strijd tussen spelers en clubs was, maar een strijd tussen rijke en arme clubs over de rug van de spelers en de fans.

Favoriet

De Penguins, zo mogen we wel con­ cluderen, zijn dit seizoen derhalve meer dan all­in. Er heerst terecht een win now attitude in de industriestad in West­Pennsylvania, want met Crosby en Malkin in de gelederen ben je altijd titelkandiaat, maar de prijs die de ploeg op dit moment daarvoor durft te betalen is hoog.

Het is daarom voor de fans in Steel

City te hopen dat het de lokale helden geen oud ijzer, maar edelmetaal oplevert. •

Tank

Het lijkt een naam uit een stripboek,

Cornellius Tank Carradine. En als u geen vaste volger bent van de Florida State University Seminoles of de uit zijn voegen barstende draftgemeenschap aan de andere kant van de oceaan, dan heeft u wellicht nooit van Tank gehoord. Daar moet maar eens verandering in komen, want Carradine is zowel de beste pass rusher als één van de meest ondergewaardeerde defensive ends in de 2013 NFL Draft.

Als u daarin een onverenigbare tegenstelling ontdekt dan zit u op het juiste spoor. De verklaring hiervoor is simpel maar ook even zo kortzichtig. Sinds november van het vorige jaar ligt Tank’s kruisband namelijk in puin en dat is voor NFL teams nog altijd genoeg reden om uiterste terughoudendheid te betrachten.

Alsof Adrian Peterson niet zojuist met een vers gereconstrueerde knie op een haar na het rushingrecord aller tijden miste.

Het team dat voorbij de knie van Tank

Carradine durft te kijken kan niet anders dan een top­10­waardig talent identificeren. Een talent dat enkel en alleen door een forse, maar anno 2013 prima behandelbare, blessure is weggezakt op de draft boards. Een talent dat daardoor zomaar kan uitgroeien tot de grootste ‘draft steal’ sinds Seattle’s Richard Sherman in de vijfde (!) ronde van de 2011 NFL Draft.

De pure gave voor het rushen van de quarterback wordt slecht zeer zelden uitgedeeld door ‘Onze Lieve Heer’. Tank Carradine stond toevallig vooraan de rij.

De NFL franchise die op zoek is naar zijn volgende grote pass rusher kan dat op 25 april maar beter ook staan. •

Paul Klomp.

NAAM: Timothy Theodore Duncan GEBOREN: 25 april 1976 (Christiansted, Virgin Islands ) LENGTE: 2,13 meter BURGERLIJKE STAAT: Getrouwd, 2 kinderen POSITIE: Power Forward/Center BIJNAAM: The Big Fundamental, TD, Timmy D TEAM: San Antonio Spurs VORIGE TEAMS: ­ HIGH SCHOOL: St. Dunstan's Episcopal COLLEGE: Wake Forest DRAFT: 1st overall in 1997 DRAFTCLASS: Tim Duncan 1st, Keith van Horn 2nd, Chauncey Billups 3rd pick, Antonio Daniels 4th, Tony Battie 5th CONTRACT: 29 miljoen dollar, drie jaar , 2012 TOTAAL VERDIEND: $204,709,115 ENDORSEMENTS: Adidas, American Express, Bridgestone, Gunn Auto, Sprite PRIJZEN: 4x NBA Champion (1999, 2003, 2005, 2007)NBA MVP (2002, 2003) 14x NBA Allstar, NBA Rookie of the Year (1998),3x Defensive Player of the Year (1995, 1996, 1997) CAREER STATS FG% 0.507 | 3P% 0.250 | FT% 0.693 | PTS 20.2 | RBS 11.2 | AST 3.1 2012/2013 STATS FG% 0.505 | 3P% 0.182 | FT% 0.813 | PTS 17.7 | RBS 10.0 | AST 2.7 STERKE PUNTEN: Sterke Verdediger, goede rebounder, bulk aan ervaring , goede schutter en passer voor zijn lengte, Sterk aan beide kanten van de vloer.

ZWAKKE PUNTEN: Beste jaren liggen achter hem, middelmatige vrije worpen, niet meer zo atletisch

HALL OF FAME: Tim Duncan is een van de beste spelers aller tijden, hij heeft alle prijzen gewonnen die er te winnen zijn. Als Duncan niet in de Hall of Fame komt dan kunnen ze dat instituut afschaffen.

OVER HEMZELF: • “Good, better, best. Never let it rest until your good is better and your better is best. “Tim Duncan over zijn weg naar success.

• “I’m an Idiot”, Zelfs Tim Duncan is niet perfect.

OVER HEM: • “If Tim starts making threes, we can all go home”, oud Mavericks coach Avery Johnson.

• “He’s not doing anything flashy, but before you know it, he has 23 points en 20 rebounds.” Oud­coach Byron Scott.

SPORTAMERIKA OVER TIM DUNCAN: Als je 37 jaar bent en nog steeds gemiddeld een double­double per wedstrijd kan scoren, dan ben je een hele grote. Niets dan respect voor de man die al meer bijna vijftien jaar op het hoogste niveau speelt. Hij is het gezicht van de San Antonio Spurs en de verpersoonlijking dat je nooit een speler of team moet afschrijven vanwege de leeftijd. Hij dunkt niet overdreven, hij trekt voor of na de wedstrijden weinig aandacht. Maar op het veld is en blijft hij een fenomeen.

EINDCIJFER:

8.9

Trey Burke, de speler van het jaar in de NCAA dit seizoen, scoorde maar één basket voor de Michigan Wolverines in de Final Four­ wedstrijd tegen Syracuse. Grote man, letterlijk en figuurlijk, in die wedstrijd was eerstejaars power forward Mitch McGary. Hij scoorde, reboundde en passte beestachtig goed en lijkt op termijn een welkome big man in de NBA.

Bij Louisville Cardinals gebeurde in hun Final Four wedstrijd tegen het verrassend sterke Wichita State ongeveer hetzelfde. De Shockers speelden een perfecte wedstrijd, Louisville wankelde. Totdat Hall of Fame­ coach Rick Pitino Tim Henderson vanaf de bank liet komen. Twee rake driepunters op rij van hem later, leefde Louisville weer. Daarna nam een andere bankzitter, Luke Hancock, de wedstrijd over en won Louis­ville de eerste serieuze test in deze Big Dance.

Michael Spike Albrecht

Michigans spelverdeler Burke schoot in de finale uit de startblokken. Hij scoorde zeven punten op rij en zijn punt was duidelijk: ‘Ik ben er.’ Om vervolgens heel snel twee persoonlijke fouten op te pikken. De sterspeler van coach John Beileins

gezelschap moest de nog twaalf minuten durende eerste helft uitzitten.

Een probleem, zou je vermoeden, maar nee.

Van de bank kwam eerstejaars pointguard Michael Albrecht (wie?!) en hij bleek on fire.

Spike Albrecht speelde het hele seizoen alleen als Burke even op adem moest komen. Hij viel niet op, maar dat blijkt the story of his life.

Op Northfield Mount Hemon private highschool is hij een balvaste spelverdeler. Albrecht heeft een hoog basketball­IQ en is een big play maker. De scouts vinden hem niet Top­200­waardig en vergeten hem.

John Beilein’s scouting staff gaat wel kijken. Hij wordt ‘nuttig’ bevonden en mag naar Michigan. Een mooie kans voor de Indiana kid, die verder alleen wat belangstelling krijgt van het kleine Appalachian State en een paar Ivy League­scholen.

Zonder Burke maar met Albrecht (4­ op­4 driepunters voor rust) liep

Michigan Wolverines weg van Louisville, naar een voorsprong van twaalf punten.

Albrecht blijkt balvast en ook sneller op de dribbel dan vooraf verwacht. Hij is een sensatie in de eerste helft, die hij afsluit met 17 punten.

Pitino’s antwoord

Het antwoord van Louisville Cardinals komt eveneens van de bank, en heet Luke Hancock. De aanwinst van George Mason schiet twee driepunters op rij raak en halveert de voorsprong van de Wolverines. Daarna pakt ook spelverdeler en topverdediger Peyton

Siva de handschoen op. Met een steal van Hancock, de pass van Behanan op Dieng vliegt Siva alvast door de lucht voor de alley oop pass van zijn center.

Voor het eerst staat Louisville voor, het is 37­36, vlak voor rust.

Het tempo gaat omhoog nu Burke de bal weer veel heeft. Maar hij kan onvoldoende zijn stempel drukken.

Zijn directe tegenstander, Peyton Siva, kan dat wel. De vierdejaars spelver­ deler van Pitino is de baas op het veld en met Hancock en ook center Gorgui a de pauze komt Trey Burke terug Dieng in een scorende rol blijkt bij de Wolverines. Bij Louisville blijft Michigan Wolverines verdedigend schutter Russ Smith (ook twee fouten) tekort te komen. Het kan Louisville op de bank. Het zou nooit de wedstrijd Cardinals niet stoppen. Coach Rick worden van Smith (3­op­16 schoten, 9 Pitino wint zijn tweede NCAA­titel: punten). Volgens zijn vader laat derde­ eerst één met Kentucky (1996), nu met jaars Russ Smith zijn senior year lopen Louisville. Er stond dit jaar geen maat om in de NBA Draft te verschijnen op zijn op voorhand al favoriete deze zomer.

Louisville Cardinals. •

N

Hij stond al weken in onze agenda: de NBA

doubleheader op zondag 7 april. Dit keer niet midden in de nacht, maar gewoon overdag op zondag. Vanaf 19:00 zouden de NY Knicks het opnemen tegen de Oklahoma City Thunder, aansluitend kregen we de LA Lakers ­ LA Clippers voor onze kiezen. En dus bestond de bank bij Peter thuis uit frontcourtseats. Gelukkig ietsje goedkoper.

Maar dat mocht de pret niet drukken. De deal was: Matthijs zou al zijn basketbalverstand loslaten op beide wedstrijden om zodoende een column uit deze marathon te krijgen. Peter zou legendarische pasta koken. De timeline van die avond:

17:00 Dingdong. Quid staat voor deur. Vroeg. Die heeft er zin in. Mooi zo.

17:30 Laatste restje Ajax­Heracles kijken op sopcast­ stream als opwarmertje voor Sunday Double Header. Eerst NY Knicks ­ OKC waarin Carmelo Anthony en Kevin Durant uitvechten wie de topscorer van de NBA wordt. Daarna de derby van Los Angeles: Lakers ­ Clippers.

17.45 Eriksen krult de 4­0 er in namens Ajax.

Mooie goal. Maar haalt het niet bij een CP3­ crossover, een Melo­pull­up jumper of een Griffin­dunk.

18:00 Quid maakt eerste bejaardenmop over Jason Kidd. Wat volgt is discussie over kunstheupen.

18.13 Peter staat inmiddels no­look spaghettisaus te roeren. Vlees mikt hij vanaf de woonkamer middels

bankshot in de pan.

18:30 Pastatime! Farfalle met salami en venkel en pangritata. Dik 10 minuten ijzige stilte in de kamer.

19:00 Knicks ­ Thunder begint. We kiezen voor 1600 kbps op de League Pass.

19.10 Jason Kidd blijkt relevant in een topwedstrijd in 2013. Who knew.

19:30 Deze column heeft absoluut een GIF nodig: alstu!

19.32 Freakmens Russell Westbrook loopt zes rondjes om Kidd tijdens zijn runs naar de basket. Kidd houdt hem met geen mogelijkheid bij. Goh. Who knew II. 19.38 Matthijs noemt Chris ‘wist je dat hij in Nijmegen heeft gespeeld?’ Copeland een All­ Star in 2015. Stelt dat Copeland het bewijs is dat het Nederlandse basketball nog best van een aardig niveau is. Wordt terecht uitgelachen door Peter na een turnover van Copeland.

20:00 Durant lijkt met zijn hoofd bij de playoffs. En bij zijn statline. En bij zijn topscorerstitel. Moeten we ons zorgen maken om Durant?

20.01 Carmelo Anthony maakt zich nergens zorgen over. Plop. Plop. Plop. Nothing but net.

20:21 Hardcore Knicks­fan en restauranthouder Charlie komt binnen. Te laat as usual. Hij begint zijn dagelijkse betoog over hoe JR Smith aka Mr. Swish gods geschenk aan alle basketbalfans op aarde is. Peter en Matthijs willen net uitleggen dat ze Jamal Crawford stiekem een betere Sixth Man of the Year vinden. Charlie verdwijnt boos in zijn telefoon.

20:30 BOEM! J.R. Smith gooit deze uberdubbelmegaclutch 3­punter in het het netje.

En geeft geen fuck. Charlie doet zijn I­told­you­so­dansje in de huiskamer in het gezicht van Peter & Matthijs.

20.47 JR Smith is zo'n speler die je team kan maken of breken. Schiet onmogelijke ballen er vanuit onmogelijke hoeken in. Of gaat 1 uit 11 en verpest al je aanvallen. Irrational Confidence Guy in optima forma.

20.52 Als Matthijs nog één keer 'pff, dat kan ik ook' zegt na een actie van Russell Westbrook, belooft Peter hem hoogstpersoonlijk het huis uit te postuppen. Met z'n Westlandse tweede klasse onderknuppelcompetitie.

21.13 Knicks winnen. Melo verslaat Durant tot twee cijfers achter de komma.

21:30 Lakers ­ Clippers begint. Monsterblocker Serge Ibaka gooit de ene na de andere bal er in. Wacht even. Gaat het zo’n wedstrijd worden?

21.46 De Clippers proberen de wedstrijd te winnen zonder Dwight Howard en Pau Gasol uit te boxen in de verdediging. De Clippers zijn momenteel nog niet aan het winnen.

21.52 Butler! Butler! BUTLER! 22:00 Wow. Pau Gasol speelt. En nog best goed ook! Wel jammer dat Chris Paul met zijn pick­and­roll gehakt maakt van de Lakers­verdediging.

22.10 Peter probeert de crossover van Chris Paul te imiteren in de huiskamer. Gescheurde kruisband, einde seizoen.

22:30 Rapper Will.i.am zit op de commentatorenstoel. Hij draagt een zelfgehaakt trainings­ jasje dat nog het meeste lijkt op het groengele ABN Amro­logo op een vintage Ajax­shirt.

22.47 Kobe wordt boos op Meeks voor het niet uitboxen van Griffin. Terwijl Meeks net keihard weggescreend werd door diezelfde Griffin en er dus achteraan huppelt. En het de taak van Kobe is om dan te roteren en Griffin uit te gaan boxen. Meeks haalt zijn schouders op.

Kobe being Kobe.

23:00 Pau Gasol is erg happy met zijn interior­defense.

23:15 Meligheid slaat toe vanwege livecommentaar van Frank Vischdinges van Sport 1.

Alsmede de soundtrack die Sport1 uitgekozen heeft tijdens de time­outs. Zapen naar FirstRowSports.

23:30 Blake Griffin vergeet even dat hij Chris Paul helemaal niet is en twijfelt mid­air nog even tussen een layup en een dunk. Totale gekte in de huiskamer. Meest gehoorde zin in de huiskamer: “Holy neukende shitballstieten!”.

23:31 Heftige discussie over de leeftijd van Griffin en zijn leercurve.

23:43 Jamal Crawford bewijst waarom hij de beste zesde man is. JR Smith is leuker om naar te kijken, Crawford heb je meer aan op lange termijn. De Clippers winnen overduidelijk van de Lakers en pakken hun eerste Pacific Division­titel ooit. Zouden ze die eenzame banner naast de tienduizend banners van de Lakers in Staples Center gaan hangen?

00:00 Kobe neemt eindelijk rust. Maar liefst 32 seconden voor het laatste fluitsignaal, na alle minuten ervoor te hebben gespeeld. De playoffs lijken weer ver weg voor The Black Mamba 00:10 Moe maar voldaan. NBA­marathon zit er op. Iedereen keert huiswaarts en droomt van Duitse spuit in de knie. •

‘Nowitzki. Puts it up. Puts it in. Dirk 1. Drazen Petrovic (Kroatië)

Speelde van 1989 tot en met 1991 voor de Portland Trail Blazers.

Verkaste daarna voor twee jaar naar de New Jersey Nets. Hij kwam in bijna driehonderd duels tot ruim vijftien punten, 2,3 rebounds en 2,4 assists. In juni 1993 overleed na een auto­ongeluk. Zijn shirt met #3 is door de Nets geretired. Hij is opgenomen in de Hall of Fame.

2. Pau Gasol (Spanje)

De Spanjaard was de reden dat Kobe in 2009 en 2010 zijn vierde en vijfde titel kon pakken. Gasol scoort, rebound en passt. Hij is met zijn 2.13 meter misschien wel de best passende center ooit in de league. Gemiddeld geeft hij per duel ruim drie assists. In dik acht­ honderd wedstrijden maakte hij ruim achttien punten gemiddeld en pakte bovendien negen rebounds.

3. Arvydas Sabonis (Litouwen)

Hij maakte pas op zijn 31e zijn de­ buut in de NBA en speelde tussen 1995 en 2002 zes seizoenen voor de Portland Trail Blazers. In zo’n vijf­ honderd duels kwam hij tot twaalf punten, ruim zeven rebounds en twee assists. Sabonis was een van de eerste centers die bekend stond als een goede passer. Hij is met 2.21 meter de langste speler die is opgenomen in de Hall of Fame.

4. Tony Parker (Frankrijk)

De Fransman had een enorm aandeel in de laatste drie titels van de San Antonio Spurs en in 2007 werd hij verkozen tot Finals MVP. In het huidige team is de 30­jarige guard de leider. Tot op heden kwam hij tot bijna negen­ honderd wedstrijden.

Hierin scoorde hij ruim zeventien punten, zes assists en drie rebounds.

Nowitzki makes it a ten point game.” – 2.27 minuten te spelen. ‘And only fitting.

Mama. There goes that man. Dirk Nowitzki, sealing the deal.‘ – 30 seconden te spelen. “Lay off this question. There is nothing soft, and never has been, about Dirk Nowitzki”, 19 seconden te spelen.

Zondag 12 juni 2011. Het was de dag

waarop in deze vaak onrechtvaardige wereld gerechtigheid leek te bestaan. De Dallas Mavericks pakten in het American Airlines Center van de Miami Heat voor het eerst in de geschiedenis van de club de NBA­titel. In zijn dertiende seizoen in de league won Nowitzki dan eindelijk het kampioenschap waar hij zo naar verlangde. Een lange weg vol obstakels was overwonnen.

Verzekerd van een plek tussen alle groten die ooit in de NBA speelden. Nowitzki denkt met veel plezier terug aan dat moment: "Het enige dat echt is veranderd sinds die dag is dat als ik thuiskom ik die grote ring zie. Die zal er voor de rest van mijn leven zijn. Het is altijd een mooi moment, elke keer als ik langsloop heb ik een grote glimlach op mijn gezicht.”

Weg naar nachtmerrie

Hoe anders zag de loopbaan van Nowitzki een aantal jaar voorafgaand aan die bijzondere dag in juni eruit. Van een 20­jarige lange slungel bij een matig team, ontwikkelde hij zich vanaf zijn derde jaar tot de absolute leider van de Mavs. “In mijn eerste jaren had ik enorm veel last van heimwee. Ik heb meerdere malen op het punt gestaan om terug te gaan naar Duitsland en de NBA achter met te laten”, stelt Nowitzki. Maar hij

bleef en zijn bescheiden houding maakte hem uiterst geliefd bij de Mavericks­fans.

Met Steve Nash aan zijn zijde leek er een kampioensteam in de maak. Nash moest echter weg in 2004, maar ondanks het verlies van een toekomstig tweevoudig MVP bereikten de Mavs toch de NBA Finals. Nowitzki leidde een team zonder hulp van echte sterren naar de eindstrijd tegen de Miami Heat. Met een 2­0 voor­ sprong leek Dallas op weg naar de titel.

Maar Dwyane Wade had andere plannen en leidde Miami met vier zeges op rij naar het kampioenschap. Nowitzki is er nog steeds ziek van. “Echt, ik heb die wedstrij­ den nooit meer teruggezien. Ik denk dat ik er misselijk van zou worden. Ik heb kort na die nederlaag besloten ze nooit te bekijken.

Maar geloof me, ik denk er nog heel vaak aan. Het is al lang geleden, maar veel van de herinneringen zijn als de dag van gisteren.”

Dirk en de Mavs zaten echter in de hoek waar de klappen vielen. Na de verloren finale volgde een ijzersterk seizoen waarin de Mavs heersten in de Western Conference. Nowitzki had zijn spel naar een nog hoger niveau weten te brengen en won als eerste, en tot nu toe enige, internationale speler de MVP­award. Alles leek te wijzen op een hernieuwde plaatsing voor de NBA Finals. Enter de Golden State Warriors. De Mavs hadden in het reguliere seizoen alle drie de ontmoetingen met de Warriors verloren, waarvan twee duels in de laatste maand van het seizoen.

Het als eerste geplaatste Dallas ging met 4­2 onderuit tegen het als achtste geplaat­ ste Golden State, een van de grootste up­ sets in de geschiedenis van de NBA. Nowitzki kwam in de beslissende nederlaag niet verder dan acht punten en raakte slechts twee van zijn dertien schoten. “Die MVP heb ik aan mijn moeder gegeven. Die staat in

in Duitsland”, herinnert Nowitzki, die met frustratie terugdenkt aan de series tegen de Warriors. “Niets anders dan de titel was goed genoeg en dan verlies je in de eerste ronde. Zo’n individuele prijs is dan leuk, maar basketball is een teamsport.

Als ik terugdenk aan dat seizoen, denk aan die nederlaag in de eerste ronde. Niet aan de MVP­award.”

De twee seizoenen gaven Dirk het

imago van die softe Europeaan. Hij was niet sterk genoeg om de titel te winnen. Hij had niet de benodigde winnaarsmentaliteit. Na de nederlaag trok Nowitzki wekenlang door Australië op zoek naar antwoorden, raakte twee maanden geen basketball aan. Het zou vier jaar duren totdat hij het enige juiste antwoord zou vinden. Vier jaar voor hij revange kond nemen voor de deceptie van 2006 en de enorme teleur­stelling van een jaar later. Mooier dan favoriet Miami Heat te verslaan kon Nowitzki het niet krijgen. Na al die jaren van pijn en nog meer pijn eindelijk genoegdoening voor de Duitser.

Nachtkaarsje

Nowitzki had in 2010 een contract voor vier jaar getekend in de hoop om een proces te starten waarin de Mavs mee zouden gaan strijden om de titel. Maar in Jaar 1 van het project pakte de Duitser al meteen de hoofdprijs. Het leek de start van een aantal mooie jaren, maar niets bleek minder waar. Met de lock­ out voor de deur, opteerde eigenaar Mark Cuban voor financiële flexibileit in plaats van het langer vastleggen van zijn topspelers. Dus liepen Tyson Chandler, DeShawn Stevenson, Caron Butler en J.J. Barea na de titel de deur uit. Oud­gedienden Jason Terry en Jason Kidd wachtten nog een jaar, maar toen afgelopen zomer de home­run in de vorm van Deron Williams en Dwight Howard niet kwam, vertrokken ook zij. Alleen de Shawn Marion bleef over van het kampioensteam uit 2011.

De Mavericks belandden in een vrije

val. Het team eindigde nipt met een winstpercentage van vijftig procent, een flinke mindering na de bijna zeventig procent een jaar eerder. Dit jaar kan Nowitzki een baard laten staan tot die de grond raakt, maar meer dan vijftig procent winnen lijkt er niet in te zitten. ”Het wordt een lastig verhaal nu. Ik heb altijd gedacht dat je een club niet op hoop moet bouwen. We hoopten op Deron vorig jaar. We hoopten op Dwight.

En nu? Waarom zou hij weggaan bij de Lakers deze zomer. Dat is niet logisch.

Hij zit in een perfecte situatie. En waarom zou Chris Paul vertrekken uit LA? De Clippers hebben een ijzersterk team, waarschijnlijk het diepste team in de leauge.

Dus moeten we maar hopen dat we iets krijgen?”

Na nederlagen vorige week tegen de La­ kers en de Nuggets spe­ len Nowitzki en de Mavs voor het eerst sinds 2000 niet in het naseizoen.

Misschien past het ook wel bij No­ witzki, dat zijn loopbaan als een nachtkaarsje uitgaat. Hij was nooit een groot fan van de schijnwerpers.

Hij hield van het spelletje, niet van de aandacht. Hij was de

Dirk Nowitzki werd in 1998 als negende gedraft door de Milwaukee Bucks. In een vooraf geplande deal werd Nowitzki meteen doorge­ stuurd naar de Mavericks waar het twee seizoenen duurde voordat Dallas zich plaatste voor de play­offs. Al gauw ontpopte Nowitzki zich tot een van de sterren bij de Mavs. In vijftien sei­zoenen speelde hij meer dan 1100 wedstrijden voor de club en hij staat op het punt om als zeventiende speler ooit de grens van 25 duizend punten te passeren. Gemiddeld scoorde Nowitzki bijna 23 punten per duel, in het seizoen 2005­2006 scoorde hij met 26,6 pun­ten het hoogste. Gemiddeld pakte hij 8,2 rebounds en gaf hij 2,6 assists. In de play­offs kwam hij in 128 duels gemid­ deld tot 25,9 punten, 10,3 rebounds, 2,6 assists een 1,1 steals. Hij is grootverdiener in de league, met het tweede salaris achter Kobe Bryant.

Dit jaar verdient hij bijna 21 miljoen dollar, volgend seizoen iets minder dan 23 miljoen dollar.

vriendelijkheid zelve tegen de pers, maar vooral omdat het bij zijn werk hoorde.

Voor Nowitzki geen gekkigheden.

Toch zou het mooi zijn als Dirk nog

eenmaal de steun krijgt van Mark Cuban en er een team komt dat hem terug­ brengt naar de play­offs. Winnen is in deze tijden van de dominante Miami Heat en Oklahoma City Thunder voor

Nowitzki en zijn Mavs eigenlijk geen optie meer. “Het lijkt erop dat we geluk hebben gehad om de Heat in hun eerste jaar in de finale te treffen”, stelde Nowitzki gedurende de winstreeks van 27 duels van de Heat. Een titel zit er niet meer in, maar als Cuban zorgt dat de Mavs terugkeren in de play­offs, kan Nowitzki in elk geval met opgeheven hoofd afscheid nemen. Nowitzki denkt echter nog niet aan een afscheid. Hij wil nog wel een aantal jaar blijven spelen.

“Als volgend seizoen mijn contract afloopt hoop ik er nog wel twee of drie jaar aan vast te plakken”, denkt een ambitieuze Nowitzki.

“Bij de Mavs, dat is zeker. De enige reden waarom ik weg zou zijn gegaan was als ik hier geen titel had gewonnen, zoals Karl Malone en Gary Payton samen gingen spelen met Kobe Bryant en Shaq. Maar nu heb ik de ring, dus blijf ik. Maar ik wil wel competitief zijn.” •

Deceptie

Ik verwachtte spektakel, schitterende

acties, mooie dunks, weergaloos spel en een avond waar ik nog vaak aan terug zou denken. Het liep uit op een deceptie.

Voor het eerst in mijn leven was ik in gespannen afwachting van een high schoolwedstrijd. Op deze plek schreef ik al eens eerder over de toekomstige MVP­strijd tussen Jabari Parker en Andrew Wiggins, de twee toptalenten van het land. Nu speelden deze twee tegen elkaar. En ook nummer drie Julius Randle was van de partij.

Het was de McDonald’s All­American Game, de All­Star wedstrijd op high school niveau. Wiggins is misschien wel de meest getalenteerde speler sinds LeBron James, Parker leidde zijn high school naar vier opeenvolgende staatskampioenschappen en Randle is een bovenmatig getalenteerde fysieke en energieke doorzetter.

Randle was ook degene die de meeste

indruk achterliet. Wiggins scoorde de meest onzichtbare negentien punten in een wedstrijd en Parker had een off­night. MVP werd Aaron Gordon (wie?) in een wedstrijd waar vooral veel misging. Hij dunkte wat af, die Gordon. Maar voor hem was ik niet opgebleven.

Na de wedstrijd werkte ik mijn teleurstelling weg met een duel van de Knicks, waarin 'Melo weer red hot was. Toen realiseerde ik me dat het gehypte trio nog een hele lange weg te gaan heeft. Ik heb de highlights van de All­American Game van LeBron James in 2003 gezien. James domineerde spectaculair, net als nu in de NBA. Nee, ik heb de nieuwe LBJ nog niet gezien. •

Jan Willem Zeldenrust.

Brian Banks

Vorig jaar hadden we in Nummer 16

van ons magazine de prachtige feel good story van Brian Banks, de high school footballer die op zestien­ jarige leeftijd (onschuldig) in de gevan­ genis belandde na een beschuldiging van verkrachting. Hij had z'n vrijheid juist teruggekregen, en was door Pete Carroll uitgenodigd om bij de Seattle Seahawks een contract te verdienen.

De workout in de Emerald City bracht geen soelaas, en een verlate entree van Banks in de NFL leek ver weg. De line­ backer wilde echter van geen opgeven weten. Hij werd onder de hoede geno­ men van FOX Sports­newsgetter Jay Glazer, die hem in de sportschool klaar­ stoomde voor de NFL. Z'n workout in Atlanta was afgelopen maand kennelijk dermate indrukwekkend, dat de Falcons hem vorige week verblijdden met een contract.

Wat een megadeal!, kraaide Banks

na het zetten van z'n handtekening.

Zich daarbij ten volle beseffend dat hij nog maar aan het begin staat van een nieuwe strijd: zich in de uiteindelijke roster van 53 van de Falcons knokken.

Atlanta's front office liet in ieder geval weten dat er geen enkele sprake was van charity. Brian Banks heeft z'n contract op eigen kracht en dubbel en dwars verdiend.

Wordt hopelijk en vast en zeker vervolgd. •

Geert Jan Darwinkel.

42

Het verhaal van Jackie Robinson is

misschien wel het meest hartverwar­ mende van de Amerikaanse sportwereld.

Geen getal is in baseball zo bekend als nummer 42. Terecht, Robinson had lef en durfde als eerste gekleurde speler de overstap van de Negro Leagues naar Major League Baseball te maken.

Ik ga de film niet voor jullie spoileren; ik kijk liever naar wat Jackie Robinson ons opgeleverd heeft.

Baseball staat nog steeds bekend als 'blanke' sport als je het vergelijkt met bijvoorbeeld de NBA en de NFL. Maar toch zie je dat er steeds meer Afro­ Amerikanen en latino's op het hoogste niveau spelen. Sterker nog, spelers als Yu Darvish, Albert Pujols en Miguel Cabrera domineren baseball en komen uit alle hoeken van de wereld.

Het verhaal van Jackie Robinson

inspireert. Zelden heeft iemand zo voor zijn plaats moeten vechten als hij. De honderden gekleurde Major Leaguers die nu hun brood verdienen met baseball hebben hun carrière mede te danken aan Robinson.

De tijd dat blanken gekleurde spelers weerden uit de hoogste profcompetities ligt nu ver achter ons. Om dat te herin­ neren is er nu een prachtige film en natuurlijk Jackie Robinson Day aan­ staande zondag. Dan draagt iedereen rugnummer 42 als hommage aan Robinson. Een ware pionier en één van de grootste sportmannen ooit. •

Lennart Beishuizen.