HOOFDREDACTIE Neal Petersen EINDREDACTIE Geert Jan Darwinkel Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Bert Jan Brands Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Aizo Lijcklama Ingmar Meijer Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs Jeroen Veenstra Seb Visser Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane Jan Willem Zeldenrust COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens Peter van Vliet FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus
SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012 Alle rechten voorbehouden.
Gaan we all the way gedurende de World Baseball Classic? Dat is de vraag die honkbalminnend Nederland op dit moment bezig houdt. Na twee prachtige zeges op Cuba (en een pijnlijke nederlaag tegen titelverdediger Japan) heeft Oranje het Aziatische continent achter zich laten en zich nu genesteld in San Francisco. Het AD kopte verleden week na de eerste zege op Cuba dat het Nederlands team hun grote mond voorlopig wel waarmaakten. Waarop ze die grote mond baseren, is mij niet geheel duidelijk. De spelers hebben voor aanvang geroepen dat ze niet met minder dan de titel genoegen nemen en dat waren ook de exacte van Robert Eenhoorn in een interview met ons magazine.
Wellicht was het AD vergeten dat het laatste mondiale toernooi een prooi was van Oranje. Natuurlijk, als ‘excuus’ kan worden aangegeven dat de MLBspelers daarbij ontbraken, maar Nederland blijft vooralsnog de laatste wereldkampioen ooit.
Roger Bernadina, vriend van Sport Amerika en Oranjespeler,
uitte zijn ongenoegen over het woord verrassend na de zege op Cuba. "Kijk gewoon naar de resultaten van de laatste vier jaar. Dit is geen verrassing meer,’" aldus The Shark via Twitter. Misschien is de reactie van de grootste sportkrant van Nederland wel typerend voor hoe de sportjournalisten hier tegen de sport aankijken. Wellicht omdat het geen grote sport is, of omdat er gewoon geen interesse voor is vanuit de burelen.
Dat we niet iedereen over een kam moeten scheren, maakte Andy Houtkamp wel duidelijk.De Hoofddorper gaf tot nu toe bij elke wedstrijd – hulde NOS voor het regelen van de livebeelden – het commentaar en blonk daarin uit door het enthousiasme te delen met zijn kijkers. Dat het Andy niet uitmaakte hoe laat de wedstrijden zich afspeelden, spreekt zeker in zijn voordeel. Daarnaast maakte de commentator zich erg geliefd dankzij het beantwoorden van de vele vragen die hij ontving via Twitter.
Dat geldt ook voor alle fans in Nederland die eerder hun wekker zetten, of gewoon een nacht doorhaalden om een wedstrijd te kunnen volgen. Trending topics als #SportAm en #NLHonkbal gaven weer eens aan dat honkbal leeft in Nederland!
Een overwinning van de toernooi zou daarom een grote ‘dankje wel’ zijn tegen al die fans en de slapende Nederlandse sportjour nalisten eindelijk eens wakker schudden. Laten we het hopen!
Na tien seizoenen nemen
de Pittsburgh Steelers afscheid van James Harri son. De 34jarige linebacker kwam in 2002 in Pittsburgh terecht als undrafted free agent vanuit Kent State en werd uiteindelijk één van de beste linebackers die de Steelers ooit in de gelederen hadden. In 2008 werd Harrison nog Defensive Player of the Year, maar in de afgelopen jaren ging zijn productie omlaag • Tony Gonzalez plakt er misschien toch nog een seizoen aan vast. De 37jarige tight end, die in het afgelopen seizoen voor de Atlanta Falcons speelde, zei eerder nog dat hij 95 procent zeker was dat dit seizoen zijn laatste zou zijn. Volgens geruchten zou Gonzalez echter terug willen komen als de Falcons hem een eenjarig contract ter waarde van zeven miljoen aanbieden en als hij niet verplicht wordt om aan de trainingskampen deel te nemen voorafgaand aan het nieuwe seizoen • Er zijn dit jaar weinig quarterbacks in free agency te halen. De Cleveland Browns zouden daarom volgens de geruchten een poging willen doen om Ryan Mallett los te weken bij de New England Patriots. Mallett is momenteel de backup van Tom Brady en valt volgens de kenners goed in de smaak bij Bill Belichick. Die eist minstens een hoge draft pick voor zijn backup spelverdeler • De New York Giants hebben zich versterkt met DT Cullen Jenkins. Jenkins, die twee weken geleden werd gereleased door de Philadelphia Eagles, tekende een driejarig contract a acht miljoen dollar, waarvan drie miljoen gegarandeerd •
De overgang van de Sacra
mento Kings naar Seattle komt steeds dichterbij. Het bod van 525 miljoen dollar, gedaan door Chris Hansen en Microsoft baas Steve Ballmer, om NBAbasketbal weer naar Seattle te halen is voo ralsnog niet overtroffen • Een groep investeerders uit Sacra mento heeft een tegenbod gedaan, maar dit blijkt onvoldoende. Met name op financieel gebied heeft Seattle een beter bod liggen. NBA baas David Stern hoopt wel dat het bod van Sacramento nog wordt verbeterd, zodat de Kings niet hoeven te verhuizen • Deron Williams noteerde vorige week tegen de Washington Wizards een recordaantal driepunters in één helft. In de eerst 24 minuten gooide DWill negen keer raak van achter de driepuntslijn • De pointguard van de Brooklyn Nets eindigde de wedstrijd met elf rake driepunters uit zestien pogingen. Daarmee kwam hij één driepunter te kort om het recordaantal van twaalf, gevestigd door Kobe Bryant en Donyell Marshall, te evenaren • Kyrie Irving moet een paar weken toekijken met een schouderblessure. De superster van de Cleveland Cavaliers blesseerde zijn schouder in de wedstrijd tegen de Toronto Raptors. Het herstel zal waarschijnlijk drie tot vier weken gaan duren • Aangezien de Cavaliers niet meer om een playoffplaats spelen, is de •. Het is niet de eerste blessure van Kyrie. Hopelijk gaat hij niet Derrick Rose achterna •
John Tortorella kreeg
onlangs de nodige kritiek over zich heen toen hij een vraag van een journalist over de fysieke toestand van zijn sterspeler Rick Nash beantwoordde met de alleszeggende woorden: “Daar heb je niks mee te maken.” De coach van de New York Rangers liet later weten dat hij er niets voor voelt om blessures aan de grote klok te hangen, aangezien het zijn taak is om zijn spelers te beschermen. Volgens hem hebben de fans en de media niet het recht om alles te weten over het wel en wee van zijn team • Na het afschuwelijke voorval waarbij Rangersverdediger Marc Staal snoeihard door een puck in het gezicht werd geraakt, neemt de discus sie omtrent een verplicht vizier weer toe. Op dit moment is het nog aan de spelers of zij een dergelijke bescherming voor hun gezicht willen dragen, maar als het aan de NHL ligt, wordt deze zo snel mogelijk voor iedereen verplicht gesteld. De league kreeg hierin bijval van Henrik Sedin: “Als de spelers zelf niet kiezen voor een dergelijk vizier, moet iemand anders die keuze maar voor hen maken,” aldus de aanvoerder van de Vancouver Canucks • De lage temperaturen in een ijshockeystadion weerhield een fan bij het duel tussen de Calgary Flames en de San Jose Sharks er niet van om in slechts zijn boxershort het ijs te betreden. De streaker wist de middenlijn te halen alvorens hij door beveiligers werd overmeesterd en afgevoerd •
Mariano Rivera maak
te tijdens een perscon ferentie, onder toeziend oog van al zijn teamgenoten, bekend dat 2013 zijn laatste seizoen zal zijn in de Majors. De 43jarige New York Yankee hoopt zijn loopbaan in stijl af te sluiten. “De laatste pitch gooien in de World Series. Dat zou fantastisch zijn”, aldus de beste closer aller tijden (608 saves) • David Ortiz mist mogelijk de opening van het nieuwe seizoen. De aangewezen slagman van de Boston Red Sox kampt al langer met klachten aan de hielen en achillespezen en kwam tijdens de voorbereiding nog niet in actie. Big Papi miste afgelopen seizoen ook een groot aantal wedstrijden, maar tekende evengoed voor 23 homeruns, 60 binnengeslagen punten met .318/.415/.611 van het veld • De St. Louis Cardinals moeten het komend seizoen doen zonder hun vaste korte stop Rafael Furcal. De 35jarige Dominicaan zal een Tommy Johnoperatie ondergaan aan zijn rechter elleboog. Pete Kozma zal Furcal in de lineup gaan vervangen • Nog meer blessureleed: na Alex Rodríguez en Curtis Granderson zal ook Mark Teixeira een groot aantal wedstrijden gaan missen voor de New York Yankees. De 32jarige eerste honkman liep een polsblessure op in de voorbereiding naar de World Baseball Classic en wordt pas in mei terug verwacht. Het trio was afgelopen seizoen goed voor 85 homeruns • Chris Sale verlengde zijn contract bij de Chicago White Sox met vijf jaar. De 23jarige lefty maakte indruk in zijn eerste seizoen als starter (178, 3.05 ERA), en werd zelf verkozen tot AllStar •
Zo heel af en toe zie je na jaren sport
kijken een moment dat je vreemd voor komt. Een samenloop van omstandigheden die sterk afwijkt van het gebruikelijke wedstrijdverloop. Zo’n moment kende de matineevoorstelling tussen de Washington Capitals en New York Rangers en het stond pijnlijk symbool voor de val van Alexander Ovechkin. Ovechkins Capitals zijn het seizoen drama tisch begonnen en hun playoffkansen slinken met de dag. Dat komt mede door het tegenvallende spel van de aanvoerder, wiens salaris in het komende decennium meer dan vijftien procent van het jaarlijkse salarishuis opslokt. Veel geld voor een speler die niet meer de dynamische power forward van voorheen lijkt. Zo ook zondagmiddag. Bij een 11 stand maakt de getergde Rus een onhandige overtreding, het spel loopt verder op de uitgestelde penalty en in de haast een doelpunt te voorkomen maakt Ovechkin nóg een overtreding. Brian Boyle kan vervolgens alsnog uithalen en schiet de 21 binnen.
Als de scheidsrechters na enig conclaaf
de penalties omroepen klinkt er een opvallende beslissing: de eerste overtreding van Ovechkin wordt geschrapt vanwege de treffer, de tweede penalty echter niet. Die powerplay benutten de Rangers ook. Twee tijdstraffen op dezelfde speler, waarvan één ongedaan gemaakt door een goal op een uitgestelde powerplay en één afgestraft door een goal op de wel gegeven power play. Alexander the Great kost zijn ploeg twee goals in een minuut.
Het helpt de Rangers aan een 42 zege, maar laat Rangerscoach John Tortorella in verwarring achter. Niemand wist hem namelijk te vertellen of de faceoff aan het begin van de powerplay in de aanvallende zone moest zijn (want powerplay) of op de middenstip (want na een doelpunt).
Ze gokten op de middenstip. TEKST JULES ZANE
Het is januari 2013. Duke heeft net
kansloos verloren van de Miami Hurricanes. De nummer één gerankte Blue Devils gaan op historische wijze onderuit: de nederlaag met 27 punten verschil is de op twee na grootste ooit voor een team dat ‘s lands beste is, en de zwaarste verliespartij voor Duke in het reguliere seizoen sinds 1984. Coach K. is niet blij. “Misschien dat het thuisvoor deel ze iets heeft geholpen, maar ze hadden niet veel hulp nodig”, reageerde hij na afloop vol cynisme. In de vroege ochtend van de dag na de nederlaag verschijnen er berichten dat Krzyzewski zijn team aan een drie uur durende nachtelijke straftraining heeft onder worpen. Want dat is hoe Coach K. dat doet: lever je een wanprestatie, dan zul je de gevolgen daarvan ondervinden. Het gerucht houdt nog geen half uur stand, het blijkt een grap van een radio dj.
Hoewel niet waar, het is typerend voor de persoon Michael William Krzyzewski. Niemand die, voor zolang het nog niet
was ontkracht, twijfelde aan de waar heid van het verhaal. Coach K. staat te boek als hard, streng en intens. Zoals een generaal in het leger heerst hij over zijn troepen. Dat is iets dat past bij de opleiding die hij zelf genoot bij de militaire academie, waar hij tijdens zijn studie tot officier in het leger jarenlang basketballde onder de hoede
van de legendarische coach Bob Knight, niet toevallig bijgenaamd De Generaal. Knight zou als een rode draad door de loopbaan van Krzyzewski lopen. Hij was het die ruim dertig jaar later door Coach K. werd voorbijgestreefd als coach met de meeste zeges ooit.
Weg naar succes
Krzyzewski groeide op in het Chicago van de jaren ‘50. Zijn vader was Pools en zijn moeder Amerikaans. Michael, en zijn broer Bill, werden katholiek opge voed in een grotendeels Poolse wijk in het noorden van de Windy City. Het gezin kreeg te maken met discriminatie door Amerikanen en zijn vader gebruik te in het dagelijks leven de achternaam Kross. Het hardde Mike als persoon en leerde hem dat hij zijn naam met trots wilde dragen. Hij kreeg waarden mee als loyaliteit, hard werken en toewijding.
Zijn vader overleed toen Krzyzewski 22 jaar was en hij al in het basketballteam van Knight speelde. Het schiep een band tussen Knight en Krzyzewski, zoals die
van vader en zoon. Maar beiden waren trots en eigenwijs en het zou dus ook tot een enorme botsing komen. Sportief volgde de grootste confontatie in 1992, toen Indiana’s Knight in de finale van het NCAA Tournament aan moest treden tegen het Duke van Krzyzewski. Duke won zijn tweede titel op rij en na afloop gaf een gekrenkte Knight zijn
‘zoon’ een kille hand. Hij sprak met iedereen, maar keurde Krzyzewski geen blik waardig. “Soms is het leven niet eer lijk”, stelde een emotionele Krzyzewski.
inductietoespraak kon houden. Het was de perfecte manier om alle open wonden te helen.” In november 2011 volgde het hoogtepunt tussen de twee. Krzyzewski passeerde met zijn 903de e twee groeiden uit elkaar en zege zijn ‘vader’ en na afloop van het hadden zelfs geen contact toen Knight historische moment fluisterde in 2000 na bijna dertig jaar en drie Krzyzewski in de oren van de 71jarige NCAA titels werd ontslagen bij de Knight: “Ik hou van jou.” Waarop Indiana Hoosiers. Maar toen coach K. Knight reageerde: “Jongen, je hebt het in 2001 in de Hall of Fame werd behoorlijk gedaan voor iemand die niet opgenomen besloot hij dat het tijd was kon schieten.” Krzyzewski moest om de relatie te herstellen. Krzyzewski:“ lachen: “Ik denk dat dit betekent dat hij Bob Knight was de enige die die de ook van mij houdt.”
D
Focus
Coach K. staat bekend om zijn leider schap. Zijn teams spelen altijd hard en onzelfzuchtig, gefocust op samenspel. Daarnaast eist hij discipline, zowel binnen als buiten het veld. Van alle spelers die naar Duke kwamen, behaal de ruim negentig procent zijn diploma, één van de hoogste percentages van alle Division I universiteiten. Het allesbe heersende leiderschap werkte bij college spelers, maar hoe anders was het toen hij ineens met de beste basketballers ter
wereld moest werken. Van Magic John son tot Kobe Bryant, van Larry Bird tot LeBron James. En natuurlijk Michael Jordan. Hun eerste ontmoeting vond plaats in aanloop naar de Olympische Spelen in 1992, waar Krzyzewski aanwezig was als assistentcoach.
“Ik was op mijn eerste training en
Jordan was de beste speler. Hij komt van North Carolina en ik van Duke. Op de ladder stond hij ver bovenaan en ik helemaal onderaan. Ik was behoorlijk nerveus, wilde geen fout maken. Na de
training komt Jordan naar me toegelo pen en ik zit te wachten op een Duke/Caro lina discussie. Maar hij zegt: ‘Coach, ik wil een half uur met je werken aan een paar moves. Wil je me alsjeblieft helpen?’ Dat deden we en na een half uur zei hij: ‘Coach, heel erg bedankt.’ Het was de belangrijkste les voor mij tijdens die trip. Jordan had de prima donna kunnen spelen, maar realiseerde zich dat het om het team ging, niet om hem. Hij had met mij kunnen dollen, maar hij nam mij serieus. Als een persoon in zijn positie zoiets doet, draagt dat in grote mate bij tot succes.”
De strijd tussen Duke en North
Carolina, twee universiteiten op slechts achttien kilometer afstand van elkaar, is één van de grootste rivaliteiten in de Amerikaanse sport. De twee behoren in het basketball tot de vier meest succesvolle teams in het land. De ‘kille, berekende en arrogante’ Krzyzewski riep een intense haat op bij de Tar Heelsfans. Krzyzewski: “Ik maak me er niet druk om. Mijn ouders waren bang dat ze geen werk zouden hebben omdat ze Pools waren. Dat is de echte wereld. Als je iets slechts tegen mij zegt over Duke, denk je dat me dat raakt? Het zorgt er alleen voor dat ik het nog beter wil doen.” Het verklaart het gevoel van Krzyzewski toen Jordan op hem afstapte. Wat er vervolgens in 1992 gebeurde bij de Spelen in Barcelona is genoegzaam bekend. De Amerikanen domineerden het internationale basketball met de NBA sterren, maar na de eeuwwisseling verdween die alleenheerschappij. In
2006 werd Krzyzewski aangesteld als redder van het Amerikaanse basketball. Na vroege uitschakelingen bij het WK in 2002 en de Spelen twee jaar later moest hij Team USA weer naar de top brengen. Met vallen en opstaan slaagde Krzyzewski in die missie. Bij het WK in 2006 leed Team USA nog een pijnlijke nederlaag in de halve finale tegen Griekenland. Het was de laatste verliespartij van het team tot op de dag van vandaag. De Spelen in Beijing, het WK in 2010 en de Spelen in Londen, telkens gingen Coach K. en Team USA er met het goud vandoor. De spelers waren stuk voor stuk te spreken over zijn aanpak. “We werkten extreem hard. Hij wist de juiste snaren te raken om ons te motiveren”, zei Dwight Howard. “Hij heeft me geholpen om te groeien van een jongen tot een man tot een leider”, aldus LeBron James. “Ik ben hem veel verschuldigd.”
NBA?
De successen van Krzy zewski bleven natuurlijk niet onopgemerkt bij de teams in de NBA. Coack K kreeg door de jaren heen meerdere aanbiedingen. Zo klopten de Celtics aan, dongen de Lakers naar zijn diensten, kwamen de Trail Blazers langs en recentelijk waren de Nets (toen nog in New Jersey) en de Timberwolves geïnteresseerd. De laatste twee over
woog Krzyzewski nooit serieus. De eerste drie wel.
De Celtics benaderden hem in 1990
vlak nadat hij de Blue Devils voor de derde keer naar de Final Four had geleid, waar in de finale de UNLV Rebels te sterk bleken. “Ik heb nooit overwogen om Duke te verlaten voor een andere school, maar het aanbod van de Celtics heb ik serieus bekeken. Hetzelfde gold voor de Trail Blazers een paar jaar later”, kijkt Krzyzewski terug. Maar het dichtst bij was hij toen de Lakers hem in 2004 vroegen om Phil Jackson op te volgen. “Toen ben ik heel ver gegaan. Ze behandelden me geweldig, maar ik kon niet opgeven wat ik had bij Duke. Het was het mij gewoon niet waard.” Naar verluidt boden de Lakers hem een vijfjarig contract aan ter waarde van veertig miljoen dollar. Zelfs Kobe Bryant werd in het proces betrokken met een telefoontje naar Coach K.. Het mocht niet baten. “Je moet keuzes maken met je hart en dat kwam bij Duke uit. De Blue Devils hebben altijd mijn hele hart gehad.”
Zijn plannen voor de toekomst? Twee
weken geleden liet hij al blijken dat hij niet terugkeert als coach bij Team USA. Het is tijd om het stokje over te dragen. Maar over een vertrek bij Duke denkt hij nog niet niet na. De net 66jarige heeft geen specifiek doel. Hij zet zijn zinnen niet op duizend zeges in collegebasket ball. Hij wil gewoon genieten van wat hij doet: het werken met jonge jongens om die iets bij te brengen. Niemand die dat beter kan dan hij. “Ik weet niet wat al die cijfers betekenen. Ik coach elke wedstrijd hetzelfde. Misschien dat ik het beter kan bevatten als alles over is.” •
Coach K in cijfers
Mike Krzyzewski is de meest succesvolle collegecoach in de geschiedenis. Hij begon zijn loopbaan bij de Army Black Knights. In vijf seizoenen kwam hij tot 73 zeges en 59 nederlagen. In 1980 stapte hij over naar Duke. In 28 van zijn 33 seizoenen leidde hij de universiteit naar 23 of meer overwinningen. Slechts vijfmaal eindigde een team
onder zijn hoede op minder dan twintig zeges en maar drie keer had een team een losing season. In 1991, 1992, 2001 en 2010 veroverden de Blue Devils NCAAtitels. Viermaal verliest Duke de NCAAfinale en in totaal elf keer leid Krzyzewski zijn teams naar de Final Four. In totaal wint Coach K. in 38 jaar 953 wedstrijden tegen 295 nederlagen, een winstpercentage van 76,4.
Peter!
Ik weet dat je de hele zondagnacht op de bank
hebt gelegen, dus hier de retorische vraag der retorische vragen: Heb je gezien hoe DeAndre Jordan met een verwoestende dunk het ego van Brandon Knight sloopte? Teamgenoot Blake Griffin noemde het de Dunk van het Jaar en zelfs de beste dunk die hij ooit zelf heeft aanschouwd. Dat is waarschijnlijk omdat hij zichzelf nooit kan zien dunken. Maar goed, dat het een oerdunk is die nog decennia lang voorbij zal komen in highlight reels is een zekerheidje. Hier dingen die 100 procent minder cool zijn dan de dunk van DeAndre Jordan:
Matthijs!
Een met kettingzagen jonglerende ijsbeer op een éénwieler Op onmogelijke wijze een propje in een prullenbak gooien als niemand kijkt Een NStrein die op tijd rijdt. Tijdens een sneeuwbui Succesvol een wheelie op je BMX maken over de hele Laan van Meerdervoort Er achter komen dat je opa met zijn blote handen nazi's heeft vermoord in de oorlog Een liter melk wegdrinken zonder te kotsen Toon van Helfteren die Oranje gaat coachen De goal van Ruud Gullit in de finale van 1988
Uiteraard heb ik die gezien! Twitter en youtube ontploften bijkans. Ik denk dat de
atoombom op Hiroshima minder gewelddadig was dan deze monsterslam. “Goede genade!” zou Evert ten Napel hebben geroepen als hij commentaar voor basketbal zou geven en niet was weggestopt achter een decoder. Om je rijtje van zaken die minder heersen dan de dunk van Jordan even aan te vullen:
De gortdroge KIAcommercial van Blake Griffin De dagelijkse file ontwijken via sluiproutes en dan toch op tijd zijn Alle lobs van Chris Paul Keurig voor League Pass betalen en dan de halftime show van ESPN alsnog via Firstrow kijken Je telefoon vergeten op te laden en dat die dan toch genoeg streepjes heeft voor de hele dag
De via dubieuze Duitse injecties gerenoveerde knie van Kobe Bryant Lunchen op kosten van de baas NBAwedstrijden die gespeeld worden op zondagochtend (lokale tijd) die je dan eind van de middag (NL tijd) kunt zien Het dansje van reservespelers na een monsterdunk
Peter!
Ik begin plezier in deze opsomming te krijgen. Veel beter dan saaie zinnetjes bedenken. Hier nog meer zaken die minder de frietwok uit stenen dan die allesverwoestende linkshandige dunk van Jordan. De belachelijke shirtjes van Golden State Warriors De crossover van Kyrie Irving De baard van James Harden gecombineerd met de marketingwaarde van Jeremy Lin in China De Alpe d'Huez beklimmen op een skelter Het feit dat Louis C.K. met een nieuwe HBO Special komt Een column hebben in Sport Amerika, The Magazine De sauna inlopen waar de modellen van S.I. Swimsuit Edition bij zitten te komen van een fotoshoot
Matthijs!
Anders ik wel. Lijstjes altijd +1. Hoewel ik je nooit zal vergeven om Kyrie Irving in de zeik te nemen. Hier komen er nog een paar dingen waar je dus niet voor hoeft te schamen maar die het niet halen qua epische bazigheid met de dunk van DeAndre:
De winning streak van Miami Heat Jeff van Gundy en zijn rants over floppende spelers Dwight Howard die EINDELIJK weer lijkt te kunnen verdedigen De herstellende kruisband van Derrick Rose die al heel sterk is maar nog net niet genoeg voor een wedstrijd Deze hilarische jumpshotfaal van Dirk Nowitzki Met je rechterhand je linkervoet vasthouden en er dan met je rechtervoet doorheen springen DeAndre Jordan die de dunk van het jaar maakt maar iedere wedstrijd in crunch time wordt vervangen door... Lamar Odom. PS: wist je al dat ik volgende week die nieuwe HBO special van Louis C.K. live in Londen ga kijken? Daar kan dan weer geen dunk (GIF!) tegen op. •
De draft class van 1984 is één van de
beste ooit. Naast Jordan werden ook spelers als Hakeem Olajuwon (1), Charles Barkley (5), Alvin Robertson (7) en John Stockton (16) geselecteerd. Maar wie was Sam Bowie?
Übertalent
Bowie groeide op in Lebanon, Pennsyl vania. Zijn vader was lid van de Harlem Magicians, een soort reserveteam van de Harlem Globetrotters. Sam keek geweldig op naar zijn vader, die hem de kunst van het basketballen aanleerde. Zijn lengte had hij mee, maar dat bleek niet altijd een voordeel. “In mijn tweede jaar als speler mocht ik niet meer meedoen omdat ik te groot was”, zegt Bowie. “Mijn eerste ervaring met de sport was dus negatief.”
Al snel zagen mensen zijn talent. “Hij
kon alles wat nodig was om het te maken”, zegt exteamgenoot Chuck Peffley. Colleges stonden in de rij om Bowie in te lijven. Die wist goed dat hij rijk ging worden. Hij ondertekende alles met ‘The Million Dollar Kid’. “De high school class van 1979 bestond uit spelers als Isiah Thomas, Dominique Wilkins en James Worthy. Maar Sam Bowie was waarschijnlijk de beste van allemaal”, zegt toenmalig Sixers’ GM Pat Williams.
Voorteken
De keuze van Bowie viel uiteindelijk op Kentucky. In zijn eerste wedstrijd tekende hij meteen voor 22 punten. “Hij had gewoon die ITfactor”, zegt ex teammaat Dirk Minniefield. Bowie werd geselecteerd voor het Olympische team van de Verenigde Staten, maar zijn land boycotte de Spelen van Moskou in 1980, omwille van de Sovjetinvasie in Afghanistan. In zijn tweede seizoen bij de Wildcats tekende hij voor gemiddeld zeventien punten, negen rebounds en drie blocks. “We zagen dat hij één van de meest dominante spelers ooit zou worden”, aldus excoach Joe B. Hall.
In de geschiedenis van de NBA zijn er een hele hoop spelers die door het leven gaan als een draft bust. Hieronder de tien grootste teleurstellingen aller tijden (Sam Bowie buiten beschouwing gelaten). 1. Darko Milicic (2003)
Darko Milicic werd als tweede geselecteerd door de Detroit Pistons, na wonderkind LeBron James. De Pistons waren op dat moment een topteam dat vooral behoefte had aan lengte. Gezien het excellente draft report dat Milicic kreeg, was hun keuze dan ook niet verrassend. Milicic zou een “goede atleet, creatieve scorer, uitstekende verdediger en een echte winnaar” zijn. Achter hem werden onder andere Carmelo Anthony, Chris Bosh en Dwyane Wade geselecteerd. “De achtergrond informatie over Darko was verre van volledig”, zegt GM Joe Dumars. 2. Fred Hetzel (1965)
Fred Hetzel werd in 1965 als eerste geselecteerd door de San Francisco Warriors. De Warriors verloren dat seizoen legende Wilt Chamberlain aan de Philadelphia 76ers en konden amper zeventien wedstrijden winnen. Ze hadden de eerste twee selecties en kozen voor Hetzel op één. Erna werden spelers als Rick Barry, Jerry Sloan en Billy Cunningham gekozen. Hetzel verhuisde in de expansion draft van 1968 naar de Milwaukee Bucks. De forward speelde daarna nog voor drie andere teams en stopte op zijn 28ste met basketbal. 3. Greg Oden (2007)
Greg Oden was de topselectie van de Portland Trail Blazers. Vijf jaar later is duidelijk dat de Blazers een kapitale fout maakten. Hun nieuwe center miste zijn eerste volledige seizoen door blessures, speelde erna 82 wedstrijden in twee seizoenen en staat sindsdien aan de kant. Achter hem werden spelers als Kevin Durant, Al Horford en Marc Gasol geselecteerd. 4. Sihugo Green (1956)
Sihugo ‘Si’ Green werd als eerste geselecteerd door de Rochester Royals (nu: Sacramento Kings). De guard raakte zwaar geblesseerd tijdens zijn rookiejaar en miste zijn volledige tweede seizoen. Vanaf 1959 speelde hij blessurevrij maar hij kon bij vier andere teams geen potten breken en stopte op zijn 32ste. Green werd gedraft voor onder meer Bill Russell en Elgin Baylor.
5. Kwame Brown (2001)
Kwame Brown werd als eerste gedraft door de Washington Wizards en Michael Jordan. De
Maar in een wedstrijd tegen
Vanderbilt in februari 1981 sloeg het noodlot toe. Bowie kwam na een alley oop hard op zijn linkerbeen terecht. “Ik speelde door en wilde vooral niet zeuren. Tja, wist ik dat dit het begin was van een stressfractuur?” Pas tijdens de volgende zomer zou blijken dat de center zijn scheenbeen had gebroken. Datum van terugkeer: onbekend. Tot overmaat van ramp verloor Bowie diezelfde zomer zijn vader. Hij besliste om het volgende seizoen te laten schieten. “Een jaar zou wel genoeg zijn, dachten we. Maar het bleef duren”, zegt exploeggenoot Jim Master. Bowie stond uiteindelijk twee volle seizoenen aan de kant.
Leugentje
Bowie keerde in het seizoen 1983/1984 eindelijk terug. Hij leek opnieuw op niveau toen hij de Houston Cougars van Olajuwon klopte door zeventien rebounds te pakken. “Ik dacht dat hij een geweldige pro zou worden”, getuigt Charles Barkley. Al snel werd duidelijk dat de Portland Trail Blazers hun oog hadden laten vallen op een center. Die zou samen met Clyde Drexler een sterk duo kunnen vormen. Aan Michael Jordan werd bij de Blazers niet gedacht; ze hadden gewoonweg geen nood aan een guard. “De Blazers wonnen een titel met Bill Walton. Dat wilden ze herhalen met een andere reus”, zegt Drexler.
De Blazers onderwierpen Bowie aan
een reeks fysieke testen. Hij passeerde ze met glans. “Ik zei dat ik niets voelde maar eigenlijk deed het pijn”, biecht Bowie op. “Maar ik deed wat iedereen gedaan zou hebben.” Zijn rookiejaar was niettemin bemoedigend. Bowie speelde 76 wedstrijden. “Het potentieel was overduidelijk aanwezig”, aldus ex teammaat Kiki Vandeweghe. Toen Jordan dan ook nog zijn voet brak, waren er commentaren die stelden dat de Blazers blij mochten zijn met de ‘fitte’ Bowie.
Wizards hadden net een seizoen met negentien overwinningen neergezet en Jordan besloot diezelfde zomer om een tweede comeback te maken. Zijn nieuwe center viel echter zwaar tegen. Brown was niet volwassen of competitief genoeg. Na Brown werden spelers als Pau Gasol, Joe Johnson en Tony Parker geselecteerd.
6. Hasheem Thabeet (2009)
In 2009 werd Hasheem Thabeet als tweede geselecteerd door de Memphis Grizzlies. Thabeet werd gedraft voor spelers als James Harden, Ricky Rubio en Stephen Curry. De center uit Tanzania speelt op dit moment een kleine rol in de rotatie van de OKC Thunder maar kon de hoge verwachtingen niet inlossen.
7. LaRue Martin (1972)
De Portland Trail Blazers selecteerden LaRue Martin als eerste in de draft van 1972. Martin moest de Blazers naar een hoger niveau tillen. Hij had toch Bill Walton verslagen in college? Maar de center kon nooit aan de verwachtingen voldoen en stopte al na vier seizoenen. Spelers als Bob McAdoo, Julius Erving en Paul Westphal werden na hem gedraft.
8. Kent Benson (1977)
Benson was de topselectie van de Milwaukee Bucks. Hij had in 1976 de Indiana Hoosiers naar de NCAAtitel geleid. In de NBA kon hij zich echter nooit doorzetten. De center kreeg in zijn eerste officiële wedstrijd een klap van Kareem AbdulJabbar, een voorteken voor zijn latere carrière. Spelers als Jack Sikma, Bernard King en Cedric Maxwell werden na hem gedraft.
9. Marvin Williams (2005)
De Atlanta Hawks kozen Marvin Williams als tweede. Die had net de NCAAtitel veroverd met de North Carolina Tar Heels, terwijl de Hawks net een seizoen met maar dertien overwinningen achter de rug hadden. Williams bracht weinig meerwaarde en speelt ondertussen voor de Utah Jazz. Bovendien werden spelers als Chris Paul, Deron Williams en Andrew Bynum na hem gedraft.
10. Don Rehfeldt (1950)
Don Rehfeldt werd in 1950 als tweede gedraft door de Baltimore Bullets. Zijn carrière was erg kort. De forward speelde amper twee seizoenen en 98 wedstrijden. Hij werd in 1951 verkocht aan de Milwaukee Bucks. Spelers als Bob Cousy, George Yardley en Bill Sharman hadden ook in Baltimore kunnen spelen.
Gebroken droom
Maar de waarheid achterhaalt altijd de leugen, en zo ook in het geval van Sam Bowie. In januari 1986 tegen de Mil waukee Bucks valt ploegmaat Jerome Kersey op het linkerbeen van Bowie. Resultaat: een gebroken been. Een jaar later zou hij ook zijn rechterbeen bre ken. Nog een jaar later zou hij opnieuw een been breken, tijdens de warming up. Van 1985 tot 1989 speelde hij amper 63 op 328 wedstrijden. “Toen is het begonnen: hoe konden ze zo stom zijn om niet Jordan te selecteren?” zegt journalist Dwight Jaynes.
“Bowie ontwikkelde een
stressfractuur die slechts 35 mensen in de wereld hebben gehad, vooral mannelijke balletdansers”, zegt exBlazersdokter Robert Cooke. Bowie vocht zich terug en speelde nog tot 1995 in de NBA voor de New Jersey Nets en LA Lakers. Zijn niveau bij de Wildcats haalde hij nooit meer. Maar: “Draft busts zijn spelers die niet speelden of hun talent vergooiden. Sam Bowie raakte gewoon gebles seerd”, concludeert Barkley. •
D12 volwassen? Met dank aan Kobe Dwight Howard was lange tijd een syno niem voor een van de beste basketballers in de league. Een synoniem voor de beste verdediger, meest dominante center en reboundmonster. Echter, in de loop van de maanden veranderde het beeld van D12. Van Superman werd het Dwight mare. Howard stond ineens te boek als een huilebalk, iemand in een emontionele achtbaan en softie.
Keer op keer legde Howard het uit in de media en keer op keer veranderde hij een dag later van mening. Het deed zijn imago geen goed. Maar na anderhalf jaar aanmodderen lijkt de grote man dan eindelijk het licht te hebben gezien. Zijn vertrek naar de Los Angeles Lakers bracht een hoop problemen met zich mee voor Howard. Hij moest ineens presteren, want Lakers werden geacht de titel te winnen. Maar Howard had last van zijn rug. Het herstel van de operatie duurde wat langer dan gepland. Toen Kobe zich ook nog eens bemoeide met zijn beslissing om niet te spelen, stond D12 het huilen nader dan het lachen. Hij leek wel een watje. Het ging zelfs zover dat papa Howard vond dat hij het in de media voor zoonlief op moest nemen.
Maar tijdens het AllStar Weekend, een
maand geleden, kwam volgens Howard de omslag. In een spaarzaam moment van zelfreflectie kwam hij tot de oplossing. “Ik realiseerde me dat ik door met Bryant te spelen en naar hem te kijken een betere speler, maar ook een beter persoon word. Ik moet gewoon alles geven”, aldus Howard. Het heeft even geduurd, maar D12 begint weer langzaam te doen waar hij goed in is: basketballen. Nog even en hij domineert weer als vanouds. Met dank aan Kobe. •
Jan Willem Zeldenrust.
Beestenboel
Het was een onluisterende ervaring. Twee uur voor een voetbalwedstrijd in de Duitse Bundesliga trof ik op het toilet van een grote club de mascotte aan. Op de grond in de hoek lag het knuffelhoofd van iets dat op een draak leek, tegen de muur stond een ongeschoren man in een groot pluizenpak te wankelen. Je hoefde geen universitaire studie gehad te hebben om te zien dat de man straalbezopen was. Na zijn geloosde behoefte pakte de naar bier stinkende kerel zijn beestenkop van de grond, maar het lukte hem met geen mogelijkheid die goed op zijn hoofd en dus pak te schroeven. Toen hij tot overmaat van ramp ook nog omviel, na een botsing met de muur, kon ik het niet meer aanzien.
“Geht’s gut?”, vroeg ik in mijn steenkolenduits. “Nicht so gut, nein.” Er kwam een lang verhaal waar ik de helft maar van begreep. Zijn vrouw had hem verlaten, z’n dochtertje mocht hij niet meer zien, het leven was niet bepaald een feest. Maar, drie deuren verder zaten er vele andere kinderen tussen de 50.000 supporters die daar niets mee te maken hadden. Uit zijn zak kwam een klein flesje wodka, dat vakkundig achterover werd getikt en leeg met een knal in de prullenbak belandde. Met de woorden Jetzt geht's los kreeg ik het bovenste deel van een lief roofdierenpak in mijn handen gedrukt. Na wat ongemakkelijk trekken en draaien zat alles goed. Ik hoorde nog een boer en betrapte mijzelf erop dat ik een stap achteruit deed, omdat ik bang was voor rook uit de neusgaten. Niet veel later zag ik vanaf mijn commentaarpositie hoe jong en oud op de foto ging met de mascotte. Van alcoholcontrole was geen sprake, er werd gigantisch gelachen als hij omviel. Prachtige act.
Sindsdien ben ik altijd benieuwd wie er in zo’n pak zit. Ik kan er over
wegdromen. In Amerika is mascotte zijn echt een vak. Pure traditie. De oudste mascotte van allemaal vind ik één van de leukste: Mr. Met van de de New York Mets. Hij is één van de drie honkbalmascottes die zelfs zijn opgenomen in de Mascot Hall of Fame. The Phillie Phanatic, het geweldige groene monster, en de paarse Slider van Cleveland Indians zijn de andere twee. Tik de namen in op YouTube en de meest geweldige filmpjes vliegen voorbij. Verslavend.
De Mascot Hall of Fame is opgericht door David Raymond, de man die van 1978 tot 1993 in het pak van The Phillie Phanatic zat. Het instituut bestaat alleen online. Wel is er jaarlijks in Philadelphia een inauguratie. Een speciale commissie die bestaat uit entertainers en belangrijke personen in de sportwereld. Het is een serieuze aangelegenheid geworden. Iedere mascotte wil eeuwige roem. Daarom is er al sinds 2008 geen nieuwe mascotte meer toegevoegd aan de lijst van Hall of Fame. Dave Raymond zei daarover een paar maanden terug: “We bestaan nog steeds. We onderzoeken momenteel wie de volgende grootheid is. Voorzichtig heid is geboden, het is niet zomaar iets.” Verder maakte Raymond duidelijk dat de mogelijkheid bestaat dat er naast online ook in het echt een bezoekplek komt. Chicago lijkt de voornaamste kandidaat om de Mascot Hall of Fame te huisvesten. Ik stuur mijn Duitse vriend een entreeticket. •
Het enige wat je Nederland tijdens
Nederland speelde een fantastische wedstrijd. Het kwam op voorsprong z'n duels in Taiwan en Tokyo kon dankzij een home run van Curt Smith verwijten, was gebrek aan constante. en een RBIdouble van Jonathan Hoge pieken (indrukwekkende zeges Schoop. Diezelfde Schoop sloeg op ZuidKorea en twee maal Cuba, zeperds tegen Chinese Taipei en vooral Nederland met een 3run home run zelfs definitief naar de winst. De Japan). Gelukkig voor Oranje werden Cubanen kwamen op het werpen van die toppen bereikt op de beslissende Markwell, Leon Boyd (die overigens momenten. Of nee, met geluk had dat zeer waarschijnlijk volgend seizoen natuurlijk weinig van doen. De ploeg voor Kinheim uit zal komen) en Loek van Hensley Meulens piekte op de beslissende momenten, zowel offensief van Mil niet verder dan twee solo home runs. als defensief, zoals het een ware kampioen betaamd. Nederland was e verdediging van Nederland even clutch, zoals dat heet. aarde in dit duel overigens een record door vijf double plays te draaien. Het ultieme clutchmoment werd Dankzij het sterke spel werd Nederland afgelopen maandag bereikt, middels in een klap favoriet voor een plaats in een tweede zege op Cuba. Met als beloning een trip naar de halve finales de halve finale. in San Francisco. Nog twee keer pieken, en honkballend Oranje schrijft Jonathan Schoop opnieuw geschiedenis. We kenden zijn broer Sharlon al een aantal jaren, maar zijn broertje Nederland – Cuba (part 1) Jonathan is het grootste talent van de twee. Samen werden zij in 2011 nog Voor de tweede keer in drie uitvoeringen van de WBC bereikte het wereldkampioen en nu is alleen Nederlands team de tweede ronde. Een Jonathan lid van de Nederlandse zeer knappe prestatie, zeker als je weet selectie. De jonge infielder is nog niet zo bekend als andere Nederlandse dat het sterke ZuidKorea verslagen talenten zoals Jurickson Profar, werd. In die tweede ronde stuitte het Andrelton Simmons, Didi Gregorius en keurkorps van Hensley Meulens op voormalig finalist Cuba en tweevoudig zelfs Xander Bogaerts, maar hij zou wel eens de volgende Nederlander in de winnaar Japan. Nederland kon dus Majors kunnen zijn. heerlijk in de underdog rol kruipen, waarin zij eerder al succesvol waren choop kan op meerdere posities in tegen de Dominicanen en de Koreanen. het infield uit de voeten, maar zijn ictor Mesa stuurde tegen Nederland grootste kans op een plek in de Majors zijn ace Ismel Jimenez naar de heuvel, is de positie die hij ook voor het terwijl Nederland het moest doen met Nederlands team bespeelt: tweede honkman. Bij de Orioles, waar Schoop starter Diegomar Markwell uit de Nederlandse hoofdklasse. Alle kenners een van de top prospects is, is het voorspelden een makkelijke zege voor tweede honk een problematische de Cubanen, maar dat liep even anders. positie. Brian Roberts leek uit te
D
V
S
groeien tot één van de beste tweede honkmannen in de league, maar bles sures zorgden ervoor dat zijn loopbaan in het slop raakte.
JLeague in 2012, startte voor Japan.
fensief als defensief zien een groot talent te zijn. Schoop sloeg al twee home runs dit toernooi: één tegen Australië en een hele belangrijke tegen Cuba. In het veld vormt hij een Major League waardige double play combinatie met Braves’ korte stop Andrelton Simmons. Bij de Orioles staan op dit moment naast Roberts ook Flaherty en Casilla op de depth chart ophet tweede honk. Twee spelers die niet te boek staan als bovengemiddelde tweede honkmannen.
echter dat Japan veel te sterk was voor Nederland. Leadoff hitter Toritani sloeg de tweede pitch van de wedstrijd over de hekken en het Japanse publiek in het Tokyo Dome werd gek. Gedurende de gehele wedstrijd bleven de fans, 55.000 man sterk, zingen, springen en dansen en die sfeer sloeg aan bij de spelers. De Nederlanders leken een stuk minder goed om te gaan met de tiende man van Japan. Rob
Tijdens de WBC laat Schoop zowel of Vanaf de allereerste slagman bleek
Vorig seizoen bleek al dat manager Buck Showalter, voormalig manager van onder andere Hensley Meulens en Robert Eenhoorn bij de Yankees, niet schroomt jonge spelers een kans te geven. Manny Machado, het toenmalige top prospect werd opgeroepen en is nu de vaste derde honkman van de O’s.
Nederland – Japan
Zo goed als het tegen Cuba liep, zo anders ging dat tegen de Japanners. Het was een schitterend affiche tussen de titelverdediger en de wereldkam pioen. Rob Cordemans, de man die in de WKfinale onaantastbaar was en in de eerste ronde de beslissende wedstrijd tegen Australië won, was de startende werper voor Nederland en Kenta Maeda, winnaar van het duel tegen China en beste pitcher van de
Cordemans en zijn vervanger Tom Stuifbergen gaven samen vijf home runs op.
In elke inning scoorde Japan
minimaal een punt en net op het moment dat Nederland iets terug leek te kunnen doen via een bases clearing double van Wladimir Balentien en een RBI single van Andruw Jones, sloeg korte stop Sakamoto de wedstrijd in het slot met een grand slam, die ervoor
zorgde dat er via de mercy rule na zeven innings een 164 eindstand op het bord stond.
Andruw Jones
Zeven jaar geleden, tijdens de eerste World Baseball Classic, waren alle
Drie jaar later was hij er niet eens bij.
Dit jaar liet hij al vroeg weten deel te zullen nemen aan het toernooi. Een teken aan de wand voor de verandering van zijn instelling. Jones belde de jonge spelers uit de Majors en Minors, die opgegroeid zijn als gigantische fans van de tienvoudig Golden Glover, op met de mededeling dat hij mee zou spelen en vroeg hen mee te gaan.
Tijdens het toernooi is hij voor Nederland van groot belang. Buiten het feit dat hij goed speelt, belangrijke hits slaat en vrijwel louter goede at bats neemt, zie je hem altijd vooraan staan als er iets te juichen valt. Jones is in alles de leider
ogen gericht op Major League superster Andruw Jones. Voor het eerst kwam hij voor het Nederlands team uit en hij moest maar even laten zien hoe het moest.
Wat men aantrof was
een ster uit vorm, die er niet al te veel zin in leek te hebben. Jones zat op dat moment net in een zware periode bij de Dodgers en was al ruim een jaar niet in vorm. Andruw speelde de eerste twee wedstrijden, maar liet de derde aan zich voorbij gaan. Te leurgesteld dropen Jones en het Nederlands team na de eerste ronde af.
van het team en kan met zijn ervaring nog een grote rol gaan spelen in de toekomstige ontwikkeling van de Nederlandse talenten. Zijn telefoonnummer hebben ze in elk geval vast.
Nederland – Cuba (part 2)
Nederland verloor dik van Japan, Cuba won dik van Taipei. Het was duidelijk waar het momentum lag. De Cubanen waren de grote favoriet en Nederland was opnieuw underdog. Het team moest, zonder de geblesseerde Roger Bernadina, een historisch goede wedstrijd moeten spelen om de halve finale te bereiken en dat is precies wat er gebeurde!
Orlando Yntema startte voor Nederland en moest toezien dat de Cubanen in de vierde inning langszij kwamen, nadat Andruw Jones en Curt Smith hun team een inning eerder op een 20 voorsprong hadden gebracht. Wat volgde was een weergaloos duel waarin de score op en neer ging. Nederland kwam 42 voor, Cuba maakte opnieuw gelijk en toen Cuba in de achtste inning een 64 voorsprong nam, leek het sprookje uit.
Andrelton Simmons, de man van de wedstrijd met twee hits en drie RBIs, wilde daar echter niets van weten en sloeg een pitch van reliever Norberto Gonzalez over de hekken voor een tworun home
run: 66. In een zinderende negende inning schakelde closer Loek van Mil met lopers op eerste en derde honk achtereenvolgens sluggers Cepeda (strikeout) en Abreu (fly out) uit.
In de gelijkmakende slagbeurt liepen
de honken met één uit dankzij een error (Jones) en twee singles (Smith en Bogaerts) vol. Kalian Sams zorgde er met een diepe sacrifice fly voor dat het sprookje van dit Nederlands team nog even voortduurt. In het San Francisco van manager Hensley Meulens speelt Nederland de halve finale van de World Baseball Classic! •
Passie!
De World Baseball Classic is opgericht als het toernooi dat honkbal moet promoten over de hele wereld en dat is precies wat er deze maand gebeurt.
In vier verschillende landen, verspreid over drie werelddelen wordt er gestreden. Vooral de passie waarmee gespeeld wordt is een reclame voor de sport. Als je ziet hoe de Dominicanen te keer gaan op het veld, vastberaden om niet – net als vier jaar geleden – met lege handen naar huis te moeten en hoe de Japanse fans het Tokyo Dome bijna afbreken wanneer hun land een home run slaat, dan weet je dat deze toernooi opzet geslaagd is. Het is daarom ook jammer om te zien dat Ne derland daarbij wéér achterblijft. Men zendt liever voor de 20ste week achter elkaar een onbelangrijke schaatswedstrijd uit dan een wedstrijd waarin het Nederlands honkbal team zich kan plaatsen voor de halve finale van een 's werelds grootste sportevenementen.
Natuurlijk is het prijzenswaardig hoe Andy
Houtkamp in zijn eentje de livestreams op de website van de NOS aan elkaar praat, maar waarom wordt zo’n wedstrijd niet uitgezon den op televisie? Op een zondag, waarop geen enkele andere sport op hetzelfde tijdstip op vergelijkbaar niveau wordt uitgevoerd, zitten wij Nederlanders toch weer doodleuk naar een World Cup schaatsen te kijken, waarbij je eigenlijk vooraf de uitslagen al in kunt vullen.
Het wordt tijd dat er 'n keer een Nederlandse sportzender opstaat, die het aandurft om alle Amerikaanse sporten uit te zenden. Laten we hopen dat het Fox van Rupert Murdoch deze wenselijke verandering in het tvlandschap in kan brengen! Dan krijgt het grote volk in Nederland ook eens door hoe goed WIJ zijn in honkbal. •
Seb Visser.
NAAM: Zdeno Chára GEBOREN: 18 maart 1977, Trenčín (Slowakije) POSITIE: Allround Defenseman BIJNAAM: The Big Z TEAM: Boston Bruins VORIGE TEAMS: Islanders (1997 2001), Senators (20012006) DRAFT: 1996, 56ste overall DRAFT CLASS: 1. Chris Phillips, 2. Andrei Zyuzin, 3. Jean Pierre Dumont, 4. Alexandre Volchkov, 5. Ric Jackman CONTRACT: 7 jaar, 2010, $45.500.000 TOTAAL VERDIEND: $48.856.500 ENDORSEMENTS: Ambassadeur van Right to Play en supporter van You can Play PRIJZEN: Zilveren WKmedaille (2000, 2012), NHL All Star (2003, 2007, 2008, 2009, 2011, 2012), Norris Trophy (2009), NHL PlusMinus award (2011), Mark Messier Award (2011), Stanley Cup (2011) CAREER STATS: 1028 reguliere wedstrijden |141 goals | 327 assists | 1510 strafminuten. 107 playoffduels | 10 goals | 29 assists | 152 strafminuten STERKE PUNTEN: Chára is een lan ge, grote, brede kerel die in zijn jeugd jaren werd verteld dat hij beter kon gaan basketballen. The Big Z maakt nu menig forward het leven zuur met zijn fysieke aanwezigheid en is een grote kracht voor de Bruins in de penalty kill. Aanvallend draagt Chára ook zeker bij aan de successen van zijn team. De verdediger pakt geregeld een doelpuntje mee, mede doordat zijn schoten loeihard zijn. ZWAKKE PUNTEN: Met zijn fysieke spel gaat de Slowaak af en toe de grens over. De snelheid van Chára is wat aan de lage kant. HALL OF FAME: In de kleuren van de Boston Bruins won Chára al vele prijzen en in de jaren van zijn contract die nog volgen behoren de Bruins ook zeker nog tot de kanshebbers om mee te doen om de prijzen.
OVER HEMZELF: • "Ik was verbaasd over mezelf. Voor elke Hardest Shot Contest probeer ik mijn best te doen om mezelf te verbeteren. Dat heeft gewerkt!" Nadat hij voor de vijfde keer op rij de Hardest Shot Contest won. • "Ik weet diep van binnen dat dit niet mijn intentie was. Ik heb het al eens eerder gezegd, maar dat is niet mijn stijl. Ik probeer nooit iemand ernstig te blesseren. Ik speel fysiek, ik speel hard, maar dit is niet mijn intentie." Over zijn Paciorettyhit op Max Pacioretty (8 maart 2011). OVER HEM: • "Ik heb gehoord dat hij niet de intentie heeft gehad om mij te blesseren, maar zo voelde het niet voor mij. In mijn beleving probeerde hij mijn hoofd hard tegen de boarding te drukken." Max Pacioretty over diezelfde hit. • "Hij is leider van onze hockeyclub, onze captain. Als wedstrijden zo belangrijk wor den, moet je op iemand kunnen vertrou wen die de leiding neemt. Dat doet hij uitstekend." Bruinscoach Claude Julien roemt de leiderscapaciteiten van Chára. SPORT AMERIKA OVER ZDENO CHÁRA: Chára behoort niet direct tot de elite van de NHL, maar vooral sinds zijn overstap naar de Boston Bruins is Chára één van de meest gevreesde verdedi gers van de NHL. Zijn kracht is een machtig wapen, al moet hij uitkijken dat hij niet het hoofd verliest omdat hij daarmee tegenstanders ernstig kan blesseren. EIND CIJFER:
8,5
Free Agency
Lieve lezers, zoals Julius Caesar placht te
zeggen: de teerling is geworpen! As we speak is free agency in de NFL namelijk in volle gang. Zoals vorige week al toegelicht konden teams al enkele dagen vóór de dead line onderhandelen over spelers, waardoor de deals u momenteel waarschijnlijk om de oren vliegen. Tussen die waterval van muta ties wil ik u graag attenderen op enkele free agents en franchises die mij de komende dagen in het bijzonder interesseren. Te beginnen met de vraag hoe asociaal de Miami Dolphins gaan overbetalen voor Steelers wide receiver Mike Wallace? De Dolphins zijn naarstig op zoek naar wapens voor quarterback Ryan Tannehill, grepen vorig jaar nog naast Vincent Jackson (ging naar de buurman uit Tampa Bay) en hebben de hoofdprijs over voor Wallace, een razendsnelle maar relatief beperkte receiver. Ik hou mijn hart vast. Zoals ik dat ook doe rond de kwestie Wes Welker en de Patriots. Blijft Welker of verliest Tom Brady zijn favoriete wapen? Wordt Danny Amen dola, een soort Welkerlight, zijn opvolger?
Dan zijn er ook nog twee interessante left
tackles op de markt. Jake Long en Andre Smith roepen de vraag op hoe wanhopig de Bears, Cardinals en Chargers zijn om de bescherming van hun quarterback te upgraden. En wat tenslotte te denken van cornerbacks Sean Smith en Dominique Rodgers Cromartie? Beide heren staan zonder twijfel aan de vooravond van hun ultieme payday. Dat, en de Legende van Revis Island, moet ook haast wel resulteren in een forse buit voor de New York Jets in ruil voor de magnifieke diensten van Darrell Revis. Genoeg te beleven kortom! •
Paul Klomp.
Primetime
Achteraf is het altijd makkelijker praten, maar als je geschiedenis beschrijft kun je dat het beste doen als het allemaal achter de rug is. De magische streak van de Chicago Blackhawks is namelijk voorbij. De streak was een zegening voor de sport, maar het verlies is een zegen voor de Blackhawks.
Natuurlijk zal er teleurstelling zijn in Chicago dat de magische run op precies de helft van het seizoen is blijven steken, maar ze hebben het oude record van zestien wedstrijden verpletterd, ze hebben een ongelofelijke voorsprong opgebouwd in hun conference en laten zien hoe goed ze zijn. Wat echter telt in de NHL zijn de playoffs en teams die daar heter dan heet in terecht komen. Vancouver won vorig jaar tenslotte knap de Presidents Trophy, maar struikelde al in de eerste ronde tegen de Los Angeles Kings, die de felle strijd om een zwaar bevochten achtste plek met succes voort wisten te zetten. Alles leuk en aardig dus, wat je in de eerste helft van het seizoen doet, maar als je pas aan het einde dipt, kan dat fatale gevolgen voor je titelkansen hebben.
Chicago doet het dus uitstekend. 24 duels op rij met punten, een amper weg te geven voorsprong en nu even een maandje normaal spelen, om vlak voor de playoffs weer op stoom te komen en te doen wat ze de afgelopen weken deden: winnen.
Wie ook won was de NHL, die dankzij de streak battle tussen de Blackhawks en Miami Heat bij uitzondering primetime op ESPN werd besproken. Alleen beetje jammer dat de analisten niet wisten dat de league al tien jaar geen gelijke spelen meer kent. Zucht. •
Jules Zane.
Het was geen leuke zomer voor
Patrick Kane, die na een drankincident op een studentenfeestje bij het bezorgde management op het matje moest komen. Hij moest zich professioneler gaan gedragen en maar liever niet meer vertonen met bezopen freshman sorority girls. Of hij dat daadwerkelijk niet meer doet, weet eigenlijk niemand, maar wie maalt erom als je avond in, avond uit de absolute smaakmaker van de beste ploeg in de NHL bent?
Kaner scoorde in 24 wedstrijden slechts twaalf goals, maar daar zaten een heleboel belangrijke bij en hij doet het in amper twintig minuten speeltijd. Zijn Hawks spelen namelijk zonder enige angst met vier volwaardige lijnen en dat kost de sterspelers wat minuten op het ijs, maar spaart ze ook voor de playoffs. Daarom is Chicago niet alleen nu, maar ook straks de linkste ploeg in de league. Zelden ging een team met zo’n relaxte stijl door de sprint van een verkort seizoen.
De 24jarige Amerikaan
wordt omringd door veel talent, en profiteert daar optimaal van. Vijftien assists en een plus/minusrating van +10 bewijzen zijn toene mende oog voor teamgeno ten en defensieve verant woordelijkheid. Kane oogt dit seizoen als speler comple ter dan ooit en dat zegt veel voor een knul die in 2010 als 22jarige de Stanley Cupwinnende overtime treffer in het netje wist te leggen.
De Oostenrijkse winger Thomas
Vanek van de Buffalo Sabres stond na zes wedstrijden in februari op een verbazingwekkende vijftien punten. Tien van die punten scoorde hij in slechts twee duels. Twee goals en drie assists in de seizoensopener tegen de Flyers en drie goals en twee assists in een game tegen de Bruins. Helaas voor Vanek speelt hij in een team dat niet bepaald lekker draait. Coach Lindy Ruff is na vijftien jaar in upstate New York ontslagen en de Sabres hebben nog slechts in de verte zicht op een playoffplek. Dat is ten dele pech, omdat ze in de tot ieders verbazing uitstekend presterende Northeast Division spelen, maar komt ook door het spel van Vanek, die inmiddels na 21 wedstrijden en wat blessureleed op 28 punten staat.
Vanek zal vergelijkbaar moeten
blijven presteren, wil hij zijn team in de playoffrace houden. Boston oogt als de sterkste ploeg in de Eastern Conference, Montréal is verrassend koploper, Ottawa houdt ondanks de blessure van Erik Karlsson vooralsnog stand en Nazem Kadri lijkt de Toronto Maple Leafs naar hun eerste naseizoen in bijna tien jaar te kunnen leiden.
Het zou daarom nog wel eens zo kunnen zijn dat Vanek het seizoen niet afmaakt als Sabre. Als de ploeg op tijd erkent dat ze beter van de grond af aan opnieuw kunnen opbouwen, dan is het ruilen van Vanek voor jongere spelers, prospects en een mooie draftkeuze alvast een goed begin. Tot die tijd is de winger echter buitengewoon waardevol in Buffalo.
Het lijkt inmiddels lang geleden dat de belangrijkste vraag in de NHL was of Sidney Crosby of Alexander Ovechkin de beste speler in de NHL was. Alexander wie? De enigmatische Rus lijkt regelmatig van de aardbo dem verdwenen en dat terwijl Sid the Kid alleen maar beter is geworden.
Ook dit seizoen is het niet spannend wat Crosby doet, zijn teamgenoot Evgeni Malkin is wat dat betreft een veel spannendere speler om naar te kijken. Maar niemand doet het zo goed en zo effectief als Crosby. Hij strooit met passjes, laat weinig scorings kansen onbenut en zijn chemie met James Neal wordt in de komende tijd alleen maar beter. Als er een highlight reel gemaakt moet worden over effectief ijshockeyspel dan kun je die volledig vullen met Sidney Crosby.
Captain Crosby en zijn
Pittsburgh Penguins voeren momenteel ruim schoots de Atlantic Divi sion aan en lijken op weg naar een comfortabele stek in de playoffs. Uiter aard is Crosby daarin een sleutelspeler dat de ploeg de blessureperiode van Malkin (hersen schudding) met voldoen de punten is doorgeko men, komt grotendeels op zijn conto. Crosby is hét gezicht van de NHL en maakt dat met 36 punten in de eerste helft van het seizoen helemaal waar.
In de schaduw van het Blackhawks
geweld is er nog een ploeg en een speler om in de gaten te houden. De Anaheim Ducks spelen ook een opmerkelijk seizoen, dat vooralsnog op schema ligt om (in de slipstream van Chicago) het record voor het hoogst behaalde puntenpercentage te breken.
Zij doen dat dankzij een groep aanvallers die wordt geleid door captain Ryan Getzlaf en fantastische wingers als Corey Perry, Bobby Ryan en de legendarische Teemu Selänne. Getzlaf staat momenteel tiende op de puntenlijst met negen treffers en achttien assists en is daarmee de meest waardevolle speler voor de Ducks.
Hoe waardevol de Ducks Getzlaf
vinden bleek deze week wel. De aanvoerder tekende voor acht jaar bij in Anaheim en zijn contract is het op vier na duurste in league op basis van gemiddeld jaarsalaris. Alleen supersterren Staal, Crosby, Malkin en Ovechkin verdienen meer. De deal lijkt het wel het definitieve einde van Corey Perry in Californië. De productieve winger gaat de rijke wateren van de free agency vrijwel zeker testen en stelt zijn team daarmee voor een moeilijke keuze: gratis de deur uit laten lopen of op de deadline proberen te ruilen voor een NHLwaardige vleugelspeler en eventueel een mooie draft pick?
Als er op langere termijn echter één speler kans maakt om de nieuwe Ovechkin te worden, dan is het Stamkos wel. Zeventien treffers in 23 wedstrijden is een fabuleus gemiddelde en dat heeft hij te danken aan Marty St. Louis. De kleine St. Louis geeft dit jaar gemiddeld één assist per wedstrijd en scoorde bovendien een aantal goals, waardoor Stamkos zich strikt kan focussen op wat hij het beste kan.
Dat is doelpunten scoren. Afgelopen seizoen was Stamkos de enige speler die de barrière van zestig treffers in een seizoen behaalde en ook dit jaar zorgt hij ervoor dat Tampa Bay tot de meestscorende teams van de NHL behoort. Wil zijn ploeg een kans blijven maken op de playoffs, dan zal hij dat wel vol moeten houden, want na een gloeiend hete start is het succes van de Lightning als bij donderslag verdwenen. Dat ligt overigens vooral aan het ontbreken van een startende goalie van naam en faam en niet aan de zeer succesvolle aanvalslijnen.
Want Stamkos doet wat van hem
verwacht wordt. Zijn magistrale one timers zijn een ongekend wapen en zijn doeltreffendheid lijkt nog wel even aan te houden. De grens van dertig goals is inmiddels binnen handbereik en dat is mooi. Zo hadden we in onze preseason bold predictions toch nog íets goed.
Zelden was er succesvoller goalieduo
als Crawford en Emery te bewonderen in de NHL. Het TwoHeaded Monster of the Midway staat als een huis en vormt één van de belangrijkste redenen dat de Blackhawks hun magistrale reeks hebben kunnen opbouwen. 24 wedstrijden zonder verlies in reguliere speeltijd dit seizoen en terugrekenend naar vorig seizoen zelfs 30 wedstrijden.
Als de heren Crawford en Emery elkaar zo succesvol blijven aanvullen als dat ze op dit moment doen, dan heeft coach Joel Quenneville goud in handen. Eén van de grootste problemen in de playoffs is voor veel teams namelijk de inzet van de goalie. Iedere wedstrijd telt, maar speel je daarom je beste goalie altijd of gun je hem ook rust met behulp van een betrouwbare backup, met alle risico’s van dien?
Daar hoeven ze zich in Chicago voorlopen geen zorgen over te maken. Crawford stopte 94 procent van alle schoten die hij deze eerste seizoenshelft zag en Emery pakte 92,5 procent. Terwijl Crawford iets vaker de voorkeur kreeg (14 starts, 110 3) is Emery de eerste goalie die een seizoen opent met tien opeenvolgende overwinningen (10 starts, 1000).
Het grootste probleem voor de beide heren is eigenlijk nog wel het feit dat de MVP Award en de Vezina Trophy voor beste goalie niet kan worden gedeeld, maar wij kunnen ons niet aan de indruk onttrekken dat de Stanley Cup veel goed zou maken. Dat is namelijk de trofee die gewonnen werd door de laatste drie teams die het seizoen startten met point streaks van vijftien games of meer. •
Bulls tegen Rose: spelen moet je!
Bij de Twittervolgers en fans van
Derrick Rose sloeg afgelopen donderdag de schrik om 't hart. Just having a bad day, tweette hij, om vervolgens al z'n familieleden bij naam te bedanken voor 't feit dat ze achter hem stonden. Huh, wat was dat nou? Terugslag wat betreft z'n knieblessure? Of nog erger misschien? We konden slechts gissen.
Een dag later kwam de aap uit de mouw. "Derrick Rose is fysiek gezien speelklaar", lieten de Chicago Bulls de wereld (lees: publieke opinie) weten. Met andere woorden: het is DRose zelf die z'n rentree (onnodig) uitstelt.
De doktoren hebben Rose namelijk vijf
weken geleden al speelklaar verklaard. De pointguard zelf voelt echter nog pijn in z'n knie wanneer hij naar links moet verdedigen of met zijn linkerbeen wil afzetten voor een dunk.
De Bulls (en hun doktoren) vinden dat Rose al lang weer had moeten spelen. Niet omdat er dit seizoen iets te winnen valt en Rose daarvoor onmisbaar is, maar omdat speeltijd nu eenmaal bij het revalidatie proces hoort. Five on five's op de training zijn leuk en aardig, maar op de wedstrijdvloer zal Rose door de pijn en zijn angst heenmoeten. Zie Ricky Rubio en Iman Shumpert, die rond dezelfde tijd een vergelijkbare blessure opliepen.
Afgelopen donderdag achtten de Bulls
het de hoogste tijd geworden om de druk op hun superster maar 'ns op te voeren. En dat viel #1 kennelijk rauw op z'n dak. •
Geert Jan Darwinkel.
Trots
Het Nederlandse honkbalteam heeft de
afgelopen weken laten zien wat het kan: winnen. Als een echte honkbalfan keek ik uit naar de World Baseball Classic, maar, pessimist die ik ben, dacht ik dat de tweede ronde in Tokio het eindstation zou zijn voor Oranje. Niets is echter minder waar. Het Nederlands honkbalteam bestaat uit talentvolle vechters. Niet alleen bezitten ze over de 'fundamentals' in het veld, op de honken, op de werpheuvel en bij de slagplaat. Ook geven ze gewoon niet op.
De vernedering tegen Japan in de Tokyo Dome moet afgelopen zondag hard aan zijn gekomen. Dat kan niet anders. Na een mooie overwinning op Cuba ging Japan erop en erover. Er leek niets meer over te zijn van het team dat verrassend eenvoudig Cuba opzij schoof.
Gelukkig is dit een team dat ook om kan
gaan met teleurstellingen. Maandagochtend versloeg Nederland opnieuw Cuba en stelde zo een ticket naar San Francisco veilig. Bij de eerste overwinning hoorde ik nog dat Cuba Nederland vast wel had overschat. Dat zal dan toch die tweede wedstrijd niet zo geweest zijn.
Op pure klasse meedoen met de wereldtop. De World Baseball Classic is dan misschien nog niet zo populair, maar met teams als Nederland wordt het toernooi steeds interessanter. Dat is goed voor Nederland èn voor de sport. •
Lennart Beishuizen.