SportAmerika Magazine #1

HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk SENIOR WRITER Jules Zane REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Rob van Gameren Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Wietze­Willem Mulder Marco Post Robert Prins Jurian Ubachs Klaas­Jan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Frank Wielaard Joeri Zwarts COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Gijsbregt Brouwer Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus

SportAmerika Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012­2013 ­ Alle rechten voorbehouden.

2015

Het is bijna 2015. Een nieuw jaar, waarin natuurlijk weer historie geschreven zal worden op de diverse sportvelden.

Om het jullie wat makkelijker te maken (handig wanneer je een feestje kan vieren het komende jaar) heb ik op de redactie in de glazen bol gekeken. Hier de hoogtepunten:

1 februari 2015: De New England Patriots winnen de Super Bowl door in de finale de Dallas Cowboys te verslaan met 24­21. De grote man bij het team van coach Bill Belichick? Jimmy Garoppolo, de vervanger van de eerder geblesseerd geraakte Tom Brady.

18 juni 2015: De San Antonio Spurs winnen opnieuw de Larry O’Brien Trophy. In de finale zetten ze de Chicago Bulls met 4­2 opzij. Spurs­coach Gregg Popovich maakt direct na de finale bekend dat zijn ‘Big Three’ (Parker, Duncan, Ginobili) doorgaan tot 2017.

9 april 2015: Didi Gregorius doet flink zijn best om Derek Jeter in stijl op te volgen. De Nederlandse korte stop vervangt de ‘Jeter­list’ met de ‘Didi­lijst’. Eerste ‘slachtoffer’: Kate Upton, het voormalig liefje van Tigers­ pitcher Justin Verlander.

30 juni 2015: The Decision nummer 3. LeBron James verlaat de Cleveland Cavaliers, die een enorm teleurstellend seizoen achter de rug hebben. LBJ besluit de NBA een jaar achter zich te laten en zich aan te sluiten bij zijn vriend Johnny Manziel. James zal zowel aanvallend (tight end) als verdedigend (defensive end) op het veld staan voor de Browns.

14 augustus 2015: Weer een Nederlander in de MLS. Rafael van der Vaart verrast vriend en vijand met zijn transfer naar de Montreal Impact. De Heemskerker wordt met open armen ontvangen in Canada. Bij zijn presentatie maakt hij indruk met een speech compleet in het Frans.

Je leest het, 2015 wordt een zeer boeiend jaar. Voor alle

lezers alvast heel veel geluk en een goede gezondheid toegewenst en natuurlijk heel veel leesplezier in alweer de vierde jaargang van ons magazine.

Eindelijk weer reden voor 'n feestje voor het veelgeplaagde Penn State. Sinds 2012 zaten de Nittany Lions, dankzij de Jerry Sandusky足affaire, in het verdomhoekje.

Door de walkoff zege op Boston College (31足30) in de New Era Pinstripe Bowl (in Yankees Stadium) was er eindelijk weer reden tot juichen. En de toekomst in Happy Valley ziet er weer rooskleurig uit. Alle reden voor 'n superselfie.

Na maanden van speculeren,

is de kogel dan toch door de kerk: de San Francisco 49ers nemen afscheid van Jim Har­ baugh. Al het hele seizoen kwamen er berichten dat het niet meer boterde tussen Harbaugh en de selectie, wat het spel van San Francisco ook niet ten goede kwam. De opvol­ ger zou San Francisco al in huis hebben met defensive line coach Jim Tomsula • Harbaugh keert terug naar zijn alma mater Michigan, waar een zesjarig contract ter waarde van 48 miljoen dollar voor hem klaar lag • Ook de coaches Rex Ryan (Jets), Marc Trestman (Bears) en Mike Smith (Falcons) werden maandag de deur gewezen • De Cleveland Browns houden problemen met rookie quarterback Johnny Manziel. Het schijnt zo te erg zijn dat Jimmy Haslem, eigenaar van de Cleveland Browns, Manziel alweer kwijtwil. De jonge quarterback gaf onlangs een feestje en miste daardoor een blessurebehandeling. De Browns moesten Manziel zelfs van het bed lichten, omdat hij niks van zich liet horen. Ook wide receiver Josh Gordon en rookie cornerback Justin Gilbert misten afspraken • De Denver Broncos zijn hofleverancier van de Pro Bowl. Maar liefst negen spelers uit Denver werden gekozen om de All­Star wedstrijd te spelen. De Dallas Cowboys volgen met zes Pro Bowlers, terwijl zes teams vijf spelers leveren. Opvallende afwezigen: quarterbacks Russell Wilson (Seahawks) en Philip Rivers (Chargers), running back Eddie Lacy (Packers) en wide receiver Odell Beckham Jr. (Giants) •

De week stond in het teken van de

terugkeer van LeBron James in Miami. Het werd niet de terugkeer waar King James vooraf op gehoopt had, want de Cleveland Cavaliers verloren op eerste kerstdag met 91­101 van de Miami Heat • Verder kwam er op maandag opvallend nieuws uit Detroit. De Pistons ontdeden zich namelijk van Josh Smith. Later in de week tekende de forward een contract bij de Houston Rockets. In zijn eerste wedstrijd voor Houston noteerde hij 21 punten, acht rebounds en drie assists – cijfers die hij in de Motor City zelden wist te produceren • Cavaliers­center Anderson Varejão is voor de rest van het seizoen uitgeschakeld.

De Braziliaan onderging vrijdag een operatie aan zijn gescheurde achillespees • Ook kwamen de eerste resultaten binnen van de stemmingen wat betreft de All­Star Game. Je hoefde geen helderziende te zijn om te voorspellen dat Stephen Curry en LeBron James bij de eerste peiling de meeste stemmen hadden • De Milwaukee Bucks wonnen op vrijdag voor de vijftiende keer dit seizoen door de goed presterende Atlanta Hawks met 107­77 te verslaan. Dit is opvallend, omdat de Bucks al op Tweede Kerstdag het totaal aantal overwinningen van vorig seizoen wisten te evenaren • Coach Kevin McHale verlengde zijn contract bij de Houston Rockets voor een periode van drie jaar. De 57­jarige coach leidde het team de afgelopen twee jaar naar de playoffs en dat smaakt naar meer bij het team uit Texas • (Robert Prins)

De bof lijkt nog lang niet ver­

dwenen uit de NHL. Pittsburgh Penguins kreeg met Thomas Greiss en Steve Downie twee nieuwe gevallen te verwerken en ook bij New Jersey Devils werden twee spelers getroffen door het virus; Patrik Elias en Michael Ryder. Martin Havlat meldde zich ook af met ziekte, maar dit ging om een andere kwaal. Toronto Maple Leafs­doelman Jonathan Bernier is enige tijd afwezig door ziekte, maar ook bij Bernier gaat het niet om de bof. Bernier vertoont griepverschijnselen • De Devils verloren ook hoofdcoach Peter deBoer, die werd ontslagen. De coach wordt opgevolgd door een driemanschap bestaande uit Adam Oates, Scott Stevens en general manager Lou Lamoriello • John Scott is geschorst na het slaan van Tim Jackman. Het Department of Player Safety oordeelde dat Jackman de klap niet aan kon zien komen en gaf Scott, mede vanwege zijn verleden met illegale hits to the head, een schorsing van vier wedstrijden • Connor McDavid maakte in de eerste wedstrijd van het WK tot 20 jaar in Canada zijn rentree in een officiële wedstrijd.

Ondanks de 8­0 overwinning en enkele opgelegde kansen tegen Slowakije noteerde de gedoodverfde eerste keuze in de draft van 2015 geen punten. Coach Benoit Groulx gaf aan dat dit hem “geen enkele zorg baarde” en dat vertrouwen bleek ook terecht: tegen Duitsland (4­0) noteerde McDavid het openingsdoelpunt en leverde hij assists op de goals van Curtis Lazar en Madison Bowey •

Rick van den Hurk zet

zijn carrière voort in Ja­ pan. De boomlange werper verhuist naar de Fukuoka Softbank Hawks, die dit jaar kampioen zijn geworden in de Nippon League. Van den Hurk zelf werd ook kampioen, maar dan met de Samsung Lions in de Korea Baseball Organisation. Van den Hurk noteerde daar het beste puntengemiddelde (3.18) en de meeste strikeouts (180) • Ook Hiroki Kuroda lijkt naar Japan te gaan.

Volgens nog onbevestigde berichten zou de werper van de New York Yankees verhuizen naar Hiroshima Carp, waar hij tussen 1997 en 2007 ook al speelde. De vervanger hebben de Yankees trouwens al in huis: kort voor de kerst werd Nathan Eovaldi overgenomen van de Miami Marlins • Kerst kwam dit jaar wat eerder voor de San Diego Padres.

De club bond kort voor de kerstdagen outfielders Wil Myers en Justin Upton aan zich. Beide deals kostte San Diego vooral talenten • Dan Uggla verhuist naar Washingt on. De tweede honkman, die de laatste jaren niet uit de verf kwam bij de Giants en Braves, tekende een minor league contract bij de Nationals. Naast Uggla tekende ook voormalig closer Heath Bell een minor league deal bij de Nationals • Een andere reliever, Jason Grilli, vervolgt zijn carrière bij de Atlanta Braves. Grilli tekende een tweejarig contract met een club­optie voor een derde jaar. Grilli wordt de nieuwe set­up­ man voor closer Craig Kimbrel nu reliever Jordan Walden samen met Jason Heyward naar St. Louis is geruild voor starter Shelby Miller. Grilli was in 2013 nog All­ Star namens de Pittsburgh Pirates maar kon dat succes in 2014 niet herhalen •

TEKST MERLIJN VAN DIERENDONCK

ROAD TO THE PLAYOFFS. Wat leek het in het begin even fout te gaan in Fox­ borough. De ploeg van Bill Belichick en Tom Brady verloor z'n eerste wedstrijd tegen de Dolphins en wonnen daarna weinig overtuigend van de Vikings en Raiders. Toen niet lang daarna de Chiefs over de Patriots heen walsten, leken de rapen gaar: de offensive line was pure bagger, de defensie liet het overal liggen en Tom Brady kon met pensioen. Maar sinds die wedstrijd rechtten de Patriots de rug en gingen met veel meer flair spelen. De ploeg uit New England reeg de ene na de andere zege aan elkaar en liet de concurrentie al vrij snel achter zich. De belangrijke confrontaties tegen de Indianapolis Colts en Denver Broncos werden op overtuigende wijze gewonnen, waardoor de Pats het thuisvoordeel in de play­offs van de AFC al bijna binnen hadden.

Belangrijk in de zeges waren Rob Gronkowski en Julian Edelman. De tight end maakte dit seizoen zijn comeback van een zware blessure en lijkt zijn topvorm weer gevonden te hebben. Gronk is een van de weinige playmakers die Tom Brady tot zijn beschikking heeft, maar is als vanouds weer de onmisbare schakel in de aanval van offensive coordinator Josh McDaniels. Dan is er ook nog Julian Edelman, die zich vanuit het niets ontpopte tot één van de meest betrouwbare receivers bij de Patriots. Edelman nam de rol van Danny Amendola, dit seizoen vrijwel onzichtbaar als receiver, moeiteloos over en bewees veel meer te zijn dan alleen een punt of kick returner.

De Patriots werden na zeven opeenvolgende zeges met beide benen op de grond gezet door de Green Bay Packers, maar verzekerden zich van de titel in de AFC East na een indrukwekkende veegpartij tegen de Miami Dolphins. Bill Belichick bewees daarmee eens en te meer de kritiek op zijn ploeg van de hand.

De Pats verzekerden zich van de nummer één seed in de AFC na de zestiende speelronde.

ROAD TO THE SUPER BOWL? De New England Patriots hebben de nummer

één seed in de AFC behaald en dan kan de ploeg ver komen. In het eigen Gillette Stadium werd dit seizoen namelijk nog niet verloren en werden tegenstanders, een enkele uitzondering daargelaten, met een afgetekende nederlaag terug naar huis gestuurd. Met de minimale doelstelling van het behalen van de AFC Championship game kan het zomaar zijn dat de Patriots hun conference gaan vertegenwoordigen in de Super Bowl. Maar met thuisvoordeel alleen zijn de Patriots er natuurlijk nog niet. Fitheid en focus zijn nog andere sleutels tot succes. Spelers als Gronkowski, Edelman en Brady zullen fit moeten blijven om de Patriots een kans te geven om ver te komen in de play­offs.

Daarnaast zal ook de verdediging nog een flinke stap vooruit moeten zetten, want de fouten die nu nog gemaakt worden, kunnen in de play­offs een dure rekening gaan worden.

TEKST MERLIJN VAN DIERENDONCK

ROAD TO THE PLAYOFFS. De Bengals kenden een heel wisselvallig seizoen. Tot de bye week in (week 4) was er geen vuiltje aan de lucht voor Cinci. De ploeg won de opening van de Ravens en versloeg daarna de Falcons en de Titans. Daarna ging deed ploeg hard onderuit tegen de Patriots, speelde gelijk tegen de Panthers en bleef puntloos tegen de Colts. Ups en downs volgden elkaar op in Cincinnati, maar ondanks dat voerde de ploeg wel het gehele seizoen de AFC North aan.

Gelukkig beschikt de ploeg over A.J. Green, één van de beste receivers van de league, die toch nog altijd bepalend is. Ondanks dat hij dit seizoen vier duels miste, was hij toch belangrijk met zes touchdowns.

De echte revelatie bij de Bengals dit seizoen is running back Jeremy Hill. Cincinnati beschikte al over Giovani Bernard, maar de second round pick van LSU toonde zijn waarde met negen scores.

Maar zelfs Green en Hill konden niet voorkomen dat er opnieuw een dipje kwam in het seizoen met een beschamende thuisnederlaag tegen de Browns. De Bengals herstelden zich daar weer van na overwinningen op de Saints, Texans en Bucs, maar verloren weer afgetekend van de Steelers. De nederlaag tegen de Browns werd vervolgens goedgemaakt door in Cleveland met 30­0 te winnen.

Dat de Bengals tegen de Broncos een playoffplek bemachtigden is knap, al waren ze daar van tevoren al een contender voor. De ploeg had niet het zwaarste schema met non­con­ ference games tegen de AFC South en de bizar slechte NFC South, maar dit seizoen viel er echt geen peil op het seizoen van de Bengals te trekken.

ROAD TO THE SUPER BOWL? Als de geschiedenis zich herhaalt, zal dat slecht uitpakken. De Bengals staan voor het vierde achtereenvolgende jaar in de playoffs, maar vlogen er steeds in de eerste speelronde uit. Een echte succesformule hebben de Bengals op het oog niet weten te ontwikkelen dit seizoen, maar als Andy Dalton playoffvorm toont (hij is 0­3 in het naseizoen) en A.J. Green en Jeremy Hill een goede dag hebben, dan kunnen de Bengals in ieder geval wel verder komen dan in eerdere jaren.

Echter: de volgende ronde zal het maximaal haalbare zijn, want de twee echte topploegen van de AFC blijven New England en Denver.

TEKST MARK MEIJERING

ROAD TO THE PLAYOFFS. Wie voorafgaand aan het seizoen zei dat de Pittsburgh Steelers de playoffs zouden gaan halen, werd waarschijnlijk voor gek verklaard. Een verdediging met veel vraagtekens en een aanval die met twee supersterren in Le’Veon Bell en Antonio Brown oké te noemen was, maar niet top. Het pakte anders uit voor de ploeg uit de Steel City.

Een ontketende Ben Roethlisberger wist feilloos zijn wide receivers te vinden en gooide zelfs in twee wedstrijden op rij, tegen de Colts en divisierivaal Ravens, zes touchdowns. Dat alles katapulteerde ze het naseizoen in. Tijden van weleer keren terug in Pittsburgh!

Gek genoeg speelt de ploeg slecht tegen de zwakke broeders. Zo werd er een dramatische wedstrijd verloren van de Tampa Bay Buccaneers, gingen de Jets er met de overwinning vandoor en waren de Cleveland Browns te sterk. Neem daarbij de slechte wedstrijd tegen de Jacksonville Jaguars en het is moeilijk te verklaren dat de ploeg na een 3­3 start met een prima record de playoffs heeft gehaald.

De verklaring? De al eerder genoemde Le’Veon Bell. De MVP van de Steelers. Wat hij week in, week uit laat zien op het veld is onwaarschijnlijk. Een geweldig werkpaard dat bijna alle snaps van de aanval speelt. Met een gemiddelde van 4,8 yards per run en acht TD’s over de grond, zou hij al een geweldige running back zijn. Maar meneer scoort en passant ook nog eens drie receiving TD’s en heeft in totaal meer dan 2000 yards. Bijna een verdubbeling van zijn rookie stats! De vraag rijst: houdt hij het vol?

ROAD TO THE SUPER BOWL? De weg naar de Super Bowl is in de AFC niet gemakkelijk. Met grootmachten als New England en Denver zullen de mannen van Mike Tomlin stevig aan de bak moeten. Het zal aankomen op de ervaring en de D van de Steelers, die halverwege het seizoen zo gedecimeerd was dat good old James Harrison weer van stal werd gehaald.

Sindsdien, en na de terugkeer van enkele geblesseerde spelers, speelt de verdediging weer op een goed niveau. De Steelers zijn ervaren. Ze weten wat er nodig is om de Super Bowl te bereiken en weten ook hoe het is om die te winnen (of te verliezen). Om de Super Bowl te bereiken, moet Big Ben zijn aanval goed neerzetten. Antonio Brown moet zijn topvorm continu laten zien en zijn eerste post­season TD scoren. Als hij dat doet en Bell zijn gebruikelijke niveau haalt, zijn het gevaarlijke outsiders om de AFC Championship Game te spelen. Kortom, de toppers Roethlisberger, Bell en Brown moeten het doen en de verdediging moet als in hun hoogtijdagen spelen om ver te komen.

TEKST MICHAEL FEITH

ROAD TO THE PLAYOFFS. Chuck Pagano zei in september al dat een

seizoen in de NFL een marathon is en geen sprint. De coach van de Indianapolis Colts zei dit voorafgaand aan de wedstrijd tegen de Jacksonville Jaguars na een 0­2 start van het seizoen. Pagano heeft het voordeel dat de divisiegenoten van de Colts zo slecht zijn dat je eigenlijk al zes overwinningen op je naam hebt voordat het seizoen begint, en kan dit dus rustig zeggen op een persconferentie.

Met Andrew Luck hebben de Colts statistisch gezien één van de beste quarterbacks in de NFL. Luck gooide tot aan Week 16 voor meer dan 4600 yards en 38 touchdowns. In Week 14 brak hij het record van het meeste aantal yards gegooid in de eerste drie seizoenen door een quarterback. Dat record stond op naam van Peyton Manning.

Het is in Indianapolis toch wel een beetje de Andrew Luck­show, want als hij een slechte dag heeft is de kans groot dat de Colts verliezen.

Waar kunnen de Colts verder op terug vallen? Wide receiver T.Y. Hilton hoort op het moment bij de beste tien receivers, maar die miste de wedstrijd met de Cowboys door een blessure. De Colts hebben geen ‘premier back’ en geen sterke offensive line, en dat was tegen de Cowboys goed te merken.

De Colts hebben wel één van de beste cornerbacks met Vontae Davis.

Quarterbacks hebben gemiddeld een passer rating van 39,1 als ze in zijn richting gooien en geen andere cornerback kan dat zeggen. Verder is er niet veel positiefs te zeggen over de verdediging, maar hoe anders had het seizoen er uit gezien als ervaren linebacker Robert Mathis zijn achillespees niet had gescheurd vlak voor het seizoen.

Een lichtpuntje voor de Colts is dat playoffwedstrijden vaak worden bepaald door turnovers en special teams. Qua turnovers staan de Colts derde met +13 en qua special teams is er geen beter team dan de Colts op dit moment.

ROAD TO THE SUPER BOWL? Als je de statistieken er op loslaat, dan is het seizoen van de Colts er dus één met twee gezichten. Na zestien weken staan ze 5­0 in de conference en 5­5 daarbuiten. Naast divisiegenoten werd er nog gewonnen van Baltimore, Cincinnati, Cleveland, Washington en de New York Giants. De verliespartijen zijn echter zorgwekkend. Er werd verloren van playoffteams zoals New England, Denver, Dallas en Pittsburgh. Als het seizoen nu zou eindigen dan zouden de Colts minimaal twee van die teams moeten verslaan om de Vince Lombardi Trophy in handen te krijgen. Andrew Luck zal een aardige hoeveelheid konijnen uit zijn hoed moeten toveren om de Colts telkens een ronde verder te krijgen, anders eindigt de marathon eerder dan gewenst.

TEKST MICHAEL FEITH

ROAD TO THE PLAYOFFS. Kampioenschappen win je in de playoffs en niet

tijdens het reguliere seizoen, dat zeggen mensen al jaren als kritiek op Peyton Manning. Hij zal het in de aanloop naar de playoffs ook vaak tegen zichzelf zeggen, want het seizoen van de Broncos verdient geen schoonheidsprijs.

Het begon allemaal heel goed voor de Broncos met overwinningen tegen teams als Indianapolis, Arizona en San Francisco. Na zeven wedstrijden stonden ze zelfs 6­1, waarbij de enige nederlaag in overtime kwam tegen Seattle. Nadat hij het record van Brett Favre van meeste touchdown passes aller tijden had gebroken, moest Manning op bezoek bij Tom Brady en de New England Patriots.

Dit zou dé test worden voor de Broncos, want van de Patriots winnen in een uitwedstrijd was sinds 2006 al niet meer gelukt. Het resultaat was dit keer niet anders, de Broncos verloren met 21­43.

Op bijna elke aanvallende ‘playmaker’ positie hebben de Broncos wel een topspeler. Wide receiver Demaryius Thomas hoort bij de beste vijf receivers in de NFL, naamsgenoot Julius Thomas behoort tot de beste vijf tight ends in de NFL en sinds Week 10 loopt er ook een goede running back bij, namelijk C.J. Anderson. Anderson werd in 2013 door de Broncos binnengehaald als een ‘undrafted free agent’. Hij begon dit seizoen als derde running back, toonde zich sinds Week 10 een waardig starter.

Anderson liep tot Week 16 als starter in zes wedstrijden gemiddeld 97 yards per wedstrijd met vijf touchdowns. Hij voegde hier ook nog 28 receptions aan toe, goed voor 270 yards en twee touchdowns.

Met al deze aanvallende kracht zou je bijna vergeten dat de Broncos één van de beste verdedigingen in de NFL hebben. Alleen Seattle en Detroit krijgen minder yards per wedstrijd tegen. Met spelers als linebacker Von Miller, cornerback Chris Harris Jr. en defensive end DeMarcus Ware hebben de Broncos genoeg talent om de aanval genoeg kansen te geven om in de wedstrijd te blijven, iets wat te zien was in de overwinningen tegen de Chargers en de Bills.

ROAD TO THE SUPER BOWL? Peyton Manning zou niet goed

zijn in koud weer. Peyton Manning wordt oud. Peyton Manning is geen playoff­quarterback. Allemaal dingen die door critici van de Manning word gezegd. Toch stonden de Broncos vorig jaar in de Super Bowl. Ook dit jaar zit het team weer vol genoeg talent om een Super Bowl run te maken, al gaat de weg dit jaar waarschijnlijk via New England. Dat wordt lastig, want Manning won in Boston nog nooit een playoffwedstrijd. Het leukste zou een rematch zijn tegen de Seahawks in februari, maar dan moet Manning zijn vorm van het midden van dit seizoen wel weer terugvinden.

TEKST MARK MEIJERING

ROAD TO THE PLAYOFFS. Dat de Baltimore Ravens de playoffs gehaald hebben is na een turbulent seizoen een verrassing te noemen. Natuurlijk, een 10­6 record is goed, maar er was veel aan te merken op het spel binnen de lijnen en de onrust buiten de lijnen.

Het hele drama rond Ray Rice wierp een grote schaduw over de eerste weken. Alleen al de omgang van het team met de situatie: van steun voor Rice tot ontslag en de grote ruilactie van shirts met de naam Rice erop. Ook was daar gelijk de vraag: wie moet er nu de bal gaan dragen voor de ploeg?

Werd er in het begin veel verwacht van Bernard Pierce, uiteindelijk werd de belangrijkste running back ene Justin Forsett. Een journeyman die zijn opleiding in de NFL genoot bij de Seattle Seahawks en in 2013 zes carries had voor de Jacksonville Jaguars. Hij werd de gevierde man met 1266 yards tegen een gemiddelde van 5,4 en acht TD’s.

Bij tijd en wijle nam hij de ploeg op sleeptouw.

Wie de ploeg in de eerste weken op sleeptouw nam was veteraan Steve Smith. In Week 4 had hij een rekening te vereffenen met de Carolina Panthers. Met 139 yards en twee TD’s liet hij zien dat zij hem te vroeg hadden laten gaan. Na deze emotionele wedstrijd zakte hij ver weg, met maar drie touchdowns in de laatste twaalf wedstrijden (evenveel als in de eerste vier). Gelukkig voor de Ravens was Torrey Smith in de laatste weken goed op dreef.

ROAD TO THE SUPER BOWL. Om in de playoffs ver te komen zullen de wide

receivers een tandje bij moeten schakelen. De ervaren mannen, die natuurlijk al eens een Vince Lombardi Trophy gewonnen hebben, weten wat er van ze verwacht wordt.

Bovendien zijn zij en hun collega’s gezind op revanche tegen de Pittsburgh Steelers, opponent in de wild card game op 3 januari. De laatste ontmoeting leverde namelijk een 43­23 verlies op.

Om succesvol te zijn, moet de verdediging goed spelen en de pass defense (24ste in de NFL) een herhaling van de ontmoeting van 2 november zien te vermijden, toen Ben Roethlisberger zes TD’s gooide. De rush defense was dit jaar weer geweldig met een vierde plaats en maar 88 yards per wedstrijd tegen. Aanvallend zal Joe Flacco, die statistisch een goed seizoen kende maar bij tijd en wijle ongeïnspireerd oogde, de lijnen moeten uitzetten en voorop moeten gaan in de strijd. Hij en Ravens mochten van geluk spreken dat ze bijna alle zwakke broeders troffen dit jaar. Dat neemt niet weg dat zijn 27 TD’s een persoonlijk record is. Hopelijk voor de Ravens voegt hij er de komende weken er een paar aan toe.

TEKST JUSTIN KEVENAAR

ROAD TO THE PLAYOFFS. Het is een bekend gegeven dat een NFL­seizoen

bestaat uit zestien lange weken waarin er veel kan gebeuren. Teams die goed beginnen, kunnen na week 12 geen rol van betekenis spelen, terwijl andere ploegen met een sterk einde zichzelf ineens tot favorieten ontpoppen. Dat laatste is van toepassing op de Seattle Seahawks en is precies de reden waarom geen enkele ploeg erop gerust is om tegen de titelverdedigers te spelen.

Seattle begon het seizoen sterk, maar tegelijk matig. Een indrukwekkende opener tegen Green Bay (36­16) werd opgevolgd door nederlagen tegen San Diego, Dallas en St. Louis. Na week 6 keek de ploeg tegen een record aan van 3­3, en blessures aan de verdedigende kant leken de ploeg parten te spelen. En dan was er nog het loodzware schema, iedereen wist het zeker: de kans was levensgroot dat Seattle niet eens de play­offs zou halen en daarmee ook zou falen in het verdedigen van de titel.

Maar wat volgde was een indrukwekkende reeks. De geblesseerde spelers keerden terug, de defensie kwam tot leven, en elf van de volgende twaalf wedstrijden werden gewonnen. Met name vanaf week 12 lijkt Seattle niet te kraken als het aankomt op de defensie: sinds die week heeft de ploeg een record van 6­0, en geeft het gemiddeld zeven punten op per wedstrijd...dat is dus één touchdown per wedstrijd (!), en dat maakt winnen een stuk makkelijker.

ROAD TO THE SUPER BOWL? De Seahawks zijn op dit moment de grote

favoriet in de NFC. De ploeg is defensief niet te stoppen, en lijkt op een kopie van de ploeg die vorig jaar alles platwalste op weg naar de Vince Lombardi Trophy. Het enige wat de ploeg op kan breken is het gebrek aan offense. Want ondanks de geweldige defensie, werden thuiswedstrijden tegen de St. Louis Rams en de San Francisco 49ers pas laat beslist. De enige ploeg die op papier in staat lijkt om Seattle in eigen huis te verslaan is Dallas, dat eerder dit seizoen wist te stunten door als enige ploeg dit seizoen te winnen in de Pacific Northwest.

Het was een periode waarin de Seahawks enkele spelers mistten, maar toch bleken de Cowboys als enige over een formule te beschikken (lees: een sterke rushing attack in de persoon van DeMarco Murray) om van de Seahawks te winnen in Seattle. Dat was echter in week zes, toen de Seahawks 3­3 stonden, en nu gaan ze met een reeks van zes winstpartijen de play­offs in waarin zij ook nog eens beschikken over het thuisvoordeel. En als er één ploeg gebaat is bij thuisvoordeel, dan is het Seattle wel, dat de afgelopen drie seizoenen slechts twee keer heeft verloren in eigen huis (Arizona '13, Dallas '14). De rest van de NFC staat dus voor een helse klus, terwijl de Seattle Seahawks een grote kans maken op het behouden van de titel, iets wat sinds 2005 (toen de Patriots hun titel uit 2004 met succes verdedigden) niet meer is voorgekomen.

TEKST PIETER BROUWERS

THE ROAD TO THE PLAYOFFS. De eerste wildcard, en dus de vijfde seed, in de NFC playoffs is voor de Arizona Cardinals. Lange tijd leek één van de twee nog actieve charter members van de NFL op weg naar de divisiewinst, maar vier nederlagen in de laatste zes wedstrijden van het reguliere seizoen betekende dat de tweede plaats in de divisie het hoogst haalbare was. Divisiegenoot en titelverdediger Seattle Seahawks versloegen de Cardinals tweemaal in deze laatste zes wedstrijden om zo de NFC West­titel veilig te stellen.

Met drie overwinningen begon het seizoen uitstekend voor de Cardinals. In Week 4 er wel een nederlaag geleden in de uitwedstrijd bij de Denver Broncos, maar ook de zes wedstrijden erna werden relatief eenvoudig gewonnen waardoor er na tien weken een 9­1 record op de borden stond. Dan lijkt er niks aan de hand te zijn, maar de Cardinals hebben dit seizoen toch de nodige pech gekend.

Carson Palmer, de startende quarterback, moest al vroeg in het seizoen drie wedstrijden missen door een blessure aan zijn schouder. Eén van die drie wedstrijden onder leiding van backup Drew Stanton ging verloren, maar na de terugkeer van Palmer leek er geen vuiltje aan de lucht. Tot hij in Week 10 een zware knieblessure opliep. Wederom was het Drew Stanton die hem verving, totdat hij ook geblesseerd raakte. De derde quarterback, Logan Thomas, was zijn vervanger. Thomas’ prestaties waren ondermaats en dus was het uiteindelijk Ryan Lindley die het seizoen voor de Cardinals mocht afmaken. De noodgedwongen wisselingen op de quarterbackpositie en de eindsprint van de Seattle Seahawks zorgden ervoor dat de Cardinals uiteindelijk naast de divisiewinst grepen. Het reguliere seizoen werd wel afgesloten met een prima 11­5 record.

THE ROAD TO THE SUPER BOWL? Als Carson Palmer of zelfs Drew Stanton in staat zouden zijn weer under center plaats te nemen voor de wedstrijden in het naseizoen, zijn de Arizona Cardinals in één klap een outsider voor de Super Bowl, die notabene in het eigen University of Phoenix Stadium gespeeld zal worden. Met Logan Thomas of Ryan Lindley is het toch een heel ander verhaal.

Winst in de wild card game is geen utopie. Ook al is het een uitwedstrijd, de tegenstander heeft allerminst een overtuigend seizoen gedraaid. Die tegenstander is de winnaar van de NFC South, de Carolina Panthers, die zelfs met een losing record de playoffs ingaan (7­8­1). Daar staat tegenover dat de Panthers de laatste weken in prima vorm verke­ ren. Sinds de bye week in Week 12 verloren de Panthers slechts één wedstrijd, en de laatste vier werden allen gewonnen.

Mochten de Cardinals de Panthers verslaan, staan er teams als de Green Bay Packers, Dallas Cowboys of de Seattle Seahawks klaar. Andere koek.

TEKST PIETER BROUWERS

THE ROAD TO THE PLAYOFFS. De divisietitel in de NFC North is in 2014

wederom een prooi voor de Green Bay Packers. Het begint wat gewoontjes te worden, maar sinds de Chicago Bears in 2010 de sterkste ploeg van de Black ’n Blue Division waren, is de titel ieder jaar voor de Pack geweest. Dat de Packers in januari meedoen in het naseizoen is de laatste jaren dan ook vaste prik.

Het seizoen werd nog wel begonnen met een verliespartij, uit bij regerend kampioen Seattle Seahawks, en een moeizame thuisoverwinning op de New York Jets. De tweede seizoensnederlaag kwam al in de derde wedstrijd, op bezoek bij de Detroit Lions. Daarna ging het beter. Aartsrivaal Chicago Bears werd in eigen huis met 38­17 aan de kant gezet en vier overwinningen op rij volgden. Met een 5­3 record gingen de groengelen uit Green Bay de bye week in om er nog sterker uit te komen.

Na het weekje vrijaf werden de Bears met 55­14 vernederd, een week later ondergingen de Philadelphia Eagles met 53­20 eenzelfde lot. Ook één van de wedstrijden waar in de tweede seizoenshelft het meest reikhalzend werd uitgekeken, die tegen de New England Patriots, werd winnend afgesloten.

Een siddering ging door Lambeau Field in de laatste wedstrijd van het reguliere seizoen. De Packers ontvingen divisierivaal Detroit Lions en de winnaar van deze confrontatie mocht zich kronen tot divisiekampioen.

Tijdens deze wedstrijd moest quarterback Aaron Rodgers geblesseerd het veld verlaten. Gevreesd werd voor de kansen van Green Bay zonder hun superster, maar tot grote vreugde van iedereen die de Packers een warm hart toedraagt, kon hij later in de wedstrijd weer meespelen. Hoewel hij duidelijk niet topfit was, speelde hij de wedstrijd uitstekend uit.

THE ROAD TO THE SUPER BOWL? Met de zege op de Detroit Lions in week 17 verdienden de Green Bay Packers een first round bye. Die zal meer dan welkom zijn, gezien de blessure die Rodgers opliep in die wedstrijd. In de divisional round spelen ze Packers sowieso een thuiswedstrijd en op Lambeau zijn de Packers zeer lastig te verslaan. Dit seizoen ging er in eigen huis geen wedstrijd verloren.

De Packers beschikken over een uitstekend team, één van de meest uitgebalanceerde in de NFL. De verdediging is niet bijzonder sterk, maar toch in staat de tegenstander van een hoge score af te houden. Aan de aanvallende kant van de bal ligt de echte kracht van Green Bay. Met Aaron Rodgers hebben ze de beste quarterback van het moment als aanvalsleider en ook de running game is met Eddie Lacy en James Starks in staat ieder team pijn te doen.

Mits Rodgers helemaal fit aan de playoffs kan beginnen, zijn de Packers topfavoriet om aan te mogen treden in de Super Bowl.

TEKST LENNART BEISHUIZEN

ROAD TO THE PLAYOFFS. Black Monday ging vorig seizoen niet aan Detroit voor­ bij. Manager Jim Schwartz moest vertrekken en Jim Caldwell nam het over op Ford Field.

Met Golden Tate als tweede wide receiver naast Calvin Johnson begonnen de Lions ijzersterk aan het seizoen door in week drie met 19­7 van de Green Bay Packers te winnen. Ondanks een slepende blessure van Megatron wisten de Lions week in week uit te winnen. Eén van de meest memorabele overwinningen vond plaats op Wembley, waar de Atlanta Falcons na een flinke comeback werden verslagen.

De kracht van de Lions ligt in de verdediging. Slechts vijf keer lieten de Lions meer dan twintig punten toe en slechts drie keer werd er in die wedstrijden verloren, waaronder in Foxboro en Green Bay, de enige keren dat een tegenstander meer dan dertig punten scoorde. MVP voor de Lions is voor de verandering een keer niet Calvin Johnson. De wide receiver had last van slepende blessures en is pas in de laatste weken van het seizoen weer de 'echte' Calvin Johnson geworden. Nee, de front seven met als uitblinkers Ndamukung Suh en Ziggy Ansah (de beste naam in de NFL) zouden beiden aanspraak maken op de titel Defensive Player of the Year als JJ Watt niet had bestaan.

Suh liet zich wel weer kennen in de laatste wedstrijd van het seizoen, toen hij, zo leek, expres op de enkel van Aaron Rodgers bleef staan. Het gevolg is dat hij de wild card game zal moeten missen vanwege een schorsing.

ROAD TO THE SUPER BOWL? In de wedstrijd in Lambeau Field werd zaterdag

opnieuw pijnlijk duidelijk dat de Lions ontzettend veel moeite hebben een sterk team te verslaan en het vooral moet hebben van overwinningen tegen de mindere goden.

Nu wil het toeval dat in de play­offs (op Carolina na) alleen maar teams zitten met een winning record. Een stevige kluif dus. In de wild card ronde nemen de Lions het op tegen de Cowboys, die met relatief gemak de NFC East wonnen. De Lions defense wordt dan meteen op de proef gesteld tegen DeMarco Murray, Tony Romo en Dez Bryant, die het alle drie in zich hebben een wedstrijd te beslissen. Daar zetten de Lions een zeer solide verdediging tegenover, alleen is het de vraag of de Lions de Cowboys aanvallend kunnen bijbenen. Matthew Stafford ziet er niet uit als een quarterback van het kaliber Romo en het is nog altijd de vraag of Megatron echt fit is.

De Lions hebben niet een team om de Super Bowl te winnen. De verdediging hoort bij de beste in de NFL, maar aanvallend komen de Lions te kort. Tel daarbij op dat de Lions zich vaak laten kenmerken door vele penalty’s en het lijkt erop dat de Lions na één week spelen in januari alweer vakantie mogen gaan houden.

TEKST LENNART BEISHUIZEN

ROAD TO THE PLAYOFFS. Vrijwel niemand had de Dallas Cowboys in

de playoffs verwacht. De laatste jaren stond 'America's Team' vooral bekend om hun 8­8 record en het op een haar na missen van het naseizoen. Vorig jaar werd er in de beslissingswedstrijd om de NFC East nog verloren van de Philadelphia Eagles met Kyle Orton als quarterback. In 2014 hadden de Cowboys een week voor het einde van het seizoen de divisie al binnen.

De sterke Cowboys zijn een verrassing vanwege hun op papier zwakke verdediging. Daar kunnen de Cowboys dan weer een ijzersterke aanval tegenover leggen, maar dat is vaak geen garantie voor succes.

De mannen van Jason Garrett, vorig jaar nog op de schopstoel en nu kandidaat voor Coach of the Year, verbaasden vriend en vijand door niet alleen aanvallend één van de beste ploegen in de NFL te zijn, maar daarmee ook de zwakke verdediging zo kort mogelijk op het veld te houden.

MVP voor de Cowboys is zonder twijfel de gehele O­line. Dankzij de bescherming kon Tony Romo had Tony Romo een sterk jaar ondanks dat hij lang met gebroken ribben speelde. Ook running back DeMarco Murray had een monsterjaar. Het talent van Murray was altijd wel bekend, maar dit seizoen bleef hij ook heel, wat ervoor zorgde dat hij de beste rusher in de NFL werd.

Buiten de stats van Murray, zorgde hij ook voor genoeg afleiding. Romo kon dankzij het gevaar Murray ook vaak zonder veel problemen zijn receivers bereiken, waaronder Dez Bryant, die wederom liet zien één van de beste receivers in de NFL te zijn.

ROAD TO THE SUPER BOWL? Dankzij de overwinning in de NFC East

hebben de Cowboys een thuiswedstrijd tegen de Detroit Lions op het programma in de eerste ronde van de playoffs. Gek genoeg lijkt dat niet ideaal voor de Cowboys, die een 8­0 record hadden in uitwedstrijden in 2014, maar de problemen van de Lions kennende is de kans groot dat de Cowboys een ronde verder komen en het dan op moeten nemen tegen de Green Bay Packers in Lambeau Field.

Het is helemaal niet gek om te denken dat de Cowboys heel ver gaan komen. De Cowboys hebben in het reguliere seizoen al laten zien niet geïntimideerd te zijn door luid uitpubliek door onder andere in Seattle te winnen en hebben een team dat iedere tegenstander overal kan verslaan en zelden slechte dagen kent.

De kans dat de verdediging in de playoffs wel blootgelegd wordt is echter ook een optie, nu de betere offenses over zijn, al speelde de verdediging al vaker dit seizoen beter dan van tevoren ingeschat.

Eén ding is zeker, Jerry Jones en kornuiten hebben een gevaarlijk playoffteam gesmeed dat thuis én uit hoge ogen kan gooien.

TEKST JUSTIN KEVENAAR

ROAD TO THE PLAYOFFS. Gelijk spelen, vervolgens zes wedstrijden op rij

verliezen, maar toch een thuiswedstrijd spelen in de play­offs. Dat is de weg die de Carolina Panthers hebben bewandeld en het is het gevolg van een hele matige NFC South waarin een 7­8­1 record genoeg was voor de divisietitel. Ondanks dat zij objectief gezien niet bij de zes beste teams in de NFC horen, mogen zij dankzij hun zwakke divisie toch een thuiswedstrijd gaan afwerken in de wild­card ronde.

Toch leek het er ook lang op dat de Panthers zelfs niet in aanmerking kwamen voor de divisietitel. De New Orleans Saints leken de gedoodverfde favoriet met daarachter de Atlanta Falcons, terwijl de Panthers na week 13 (met een record van 3­8­1) dood en begraven leken. Maar in week 14 kwam uitgerekend tegen de New Orleans Saints de ommekeer. De verdediging begon sterker te spelen, en Cam Newton's offense kwam eindelijk een beetje tot leven. De winning streak werd afgesloten met een grootse overwinning op de Atlanta Falcons, en met die overwinning heeft coach Ron Rivera in ieder geval voor het moment zijn baan weten te redden. Daarnaast kwam Cam Newton twee weken geleden goed weg bij een auto­ongeluk, en dus kan je stellen dat de Panthers van Carolina van geluk mogen spreken dat zij nu in deze positie verkeren.

ROAD TO THE SUPER BOWL? Ondanks de vele nederlagen zijn de Panthers

zeker niet kansloos. Na de dramatische reeks is Carolina het seizoen geëindigd met een goede winstreeks en daardoor zal de ploeg van Rivera zeker niet met een slecht gevoel de play­offs in gaan. Daarnaast leert de geschiedenis ons dat het vorige team dat met een negatief record het postseason in ging (Seattle Seahawks '10) ook zijn eerste wedstrijd wist te winnen. En dan hebben de Panthers ook nog eens geluk met het schema, want in de wild­card ronde komen Newton en co. de Arizona Cardinals tegen die, weliswaar meer hebben gewonnen, maar wel twee wedstrijden op rij hebben verloren.

In tegenstelling tot de Panthers verloren de Cardinals niet zes wedstrijden op rij, zij wonnen er zes achter elkaar. Maar vanwege blessures is Ryan Lindley nu de aangewezen spelverdeler en als Carolina de gevaarlijke offense van de Atlanta Falcons al onder controle kan houden, dan moet diezelfde defense ook tegen de Cardinals op kunnen staan. Het lijkt heel erg de omgekeerde wereld, en een volger zonder verstand van zaken zou er raar van op kijken, maar je kan met recht zeggen dat de Carolina Panthers in hun eerste wedstrijd met hun 7­8­1 record de favoriet zijn tegen de Arizona Cardinals (11­5). Veel verder dan dat zal de ploeg echter niet komen, daarvoor zijn ze simpelweg te zwak gebleken, ook al hebben ze dan al vijf wedstrijden op rij gewonnen.

De elite in de NFC (Seattle, Green Bay, Dallas) is simpelweg te sterk voor dit Carolina.

1. RUSSELL WESTBROOK PG, OKC THUNDER

Het was even doorbijten voor de fans in Oklahoma City, door de blessures van zowel Kevin Durant als Russell Westbrook.

Maar intussen schijnt de zon weer. John Wall leek op eerste kerstdag de show te stelen, maar werd later nog overvleugeld door Russell Westbrook. 34 punten, 11 assists en 5 steals maken van hem de WINNAAR VAN DE WEEK.

2. AARON RODGERS QB, GREEN BAY PACKERS

Op 't laatst voelde hij nog de hete adem van Tony Romo en JJ Watt in zijn nek, maar de manier waarop A足Rod op de laatste speeldag zijn Packers 足 ten koste van divisierivaal Lions en ondanks een kuitblessure 足 naar een bye loodste, maken van hem de MVP van het voorbije reguliere footballseizoen.

3. DEREK STEPAN C, NEW YORK RANGERS

De New York Rangers verkeren de laatste weken in Stanley Cup足achtige vorm.

Personificatie daarvan: center Derek Stepan, die in de drie zeges rondom de kerst zorgde voor drie goals en twee assists. Kudos.

1. MIKE SMITH COACH, CLUBLOOS

Goed, ook Rex Ryan, Marc Trestman en Jim Harbaugh bakten er dit seizoen niks van, en werden daarom (al dan niet terecht) ontslagen. Maar Mike Smith had tenminste nog de kans om zijn hachje, tegen de zwakke Panthers, en in eigen huis nog wel, te redden.

Omdat hij ook dat verknalde, is hij de LOSER VAN DE WEEK.

Oudejaarsdag

Het is Oudejaarsdag, ook wel nationale

terugblikdag. Hoe cliché ook, ik doe daar lekker aan mee. Morgen kijken we vooruit, vandaag mijmeren we nog even over alle mooie momenten die dit jaar ons bracht.

Mijn Sport Amerika­collega’s die deze week hun favoriete #SportAm­moment van 2014 vastlegden op video, lieten zien dat er het afgelopen jaar flink wat te genieten viel.

Zo dacht ik dankzij Ewout weer even de terug aan de prachtige terugkeer van LeBron James naar de Cleveland Cava­ liers. Mike koos het moment waarop Kevin Garnett en Paul Pierce voor het eerst na hun onverwachte trade naar Brooklyn de TD Garden betraden. Rijen dik kippenvel van de hartverwarmende ontvangst door het Bostonse publiek. Hij herinnerde ons ook nog even aan de emotionele speech van kersverse MVP Kevin Durant, die met tranen in de ogen zijn moeder bedankte.

Onze hoofdredacteur tenslotte, koos onder meer voor het geweldige team van de Spurs dat na het verlies in 2013 nu wel de beste was in de Finals.

Ik wil aan al die mooie momenten nog

iets toevoegen. Dat zijn de maatschappe­ lijke barrières die de NBA het afgelopen jaar heeft doorbroken. Adam Silver, die het nog altijd diepgewortelde racisme een klein beetje afbrokkelde door Donald Sterling te verbannen. Becky Hammon, de eerste vrouw die als assistent­coach in de NBA aan de slag ging. En Jason Collins, de eerste openlijk homoseksuele atleet in één van de grote vier competities.

Bedankt dat jullie 2014 weer een beetje beter hebben gemaakt dan 2013. •

Eva Gerritse.

Harbaugh

Je bereikt in vier seizoenen driemaal de

playoffs, komt drie keer uit in de NFC title Game en je haalt zelfs één keer in de Super Bowl. Vervolgens word je ont­ slagen. Het is een lot dat niet veel coaches zal overkomen, maar voor Jim Harbaugh, zon­ dag nog coach van de San Francisco 49ers, is het de har­ de realiteit. Dat Harbaugh en de beleidsbepalers in San Francisco geen beste vrienden waren, was geen staatsgeheim. Harbaugh's harde col­ lege aanpak werd niet altijd gewaardeerd door zijn bazen en vanwege alle opge­ bouwde spanningen leek het pleit al voor­ afgaand aan het seizoen te zijn beslecht.

Het is een beslissing die onbegrijpelijk is.

Voordat Harbaugh naar San Francisco kwam was de franchise een lachertje in de NFC. Een ploeg die weliswaar een roemrij­ ke historie had, maar die sinds 2000 vooral uitblonk in matigheid. Harbaugh kwam binnen en creëerde direct een team dat met de besten meekon. Spelers hielden van de intensiteit die de ex­coach van Stanford met zich meebracht, en bij de afsluitende perspraatjes van afgelopen zondag bleek nogmaals hoeveel respect Harbaugh had opgebouwd bij zijn spelers.

Maar zoals gezegd, het was een beslis­

sing die al op voorhand was genomen en met de vacature bij de University of Michigan was ineens alles gereed voor een respectvol afscheid tussen beide partijen.

Voor het eerst sinds de dagen van Joe Montana en Steve Young speelden de 49ers weer een rol, en het is nu aan het management om te laten zien dat zij geen blunder begaan met het wegwerken van Harbaugh. De kans daarop acht ik klein, want als je een goede beleidsbepaler bent, dan werk je Harbaugh niet weg. •

Justin Kevenaar.

Je hebt legendarische plays en je hebt

legendarische plays. Maar veel epischer dan de catch (en touchdown) van Franco Harris, op 23 december 1972 in de AFC Divisional Playoff game tussen de Pitts­ burgh Steelers en Oakland Raiders, zul je ze niet snel tegenkomen. Vooral ook door de iconische bijnaam die de play nader­ hand kreeg. De Immaculate Reception, wow.

Met nog dertig seconden op de klok, en bij een achterstand voor Pittsburgh, gooide Steelers QB Terry Bradshaw richting John Fuqua. Deze kreeg onmiddellijk een hit te verwerken, waarna de bal richting de grond caramboleerde. Voordat de pigskin de grond raakte, werd deze echter opgepakt door fullback Franco Harris, die ermee de endzone inrende voor de game winning touchdown.

De (controversiele) play was vervolgens

bron van uitgebreide analyse en discussie.

Velen beweerden dat Bradshaws pass eerst Fuqua had geraakt, anderen zeiden dat de bal de grond had geraakt voor Harris 'm oppakte. In beide gevallen zou er ­ volgens de toenmalige regels ­ sprake zijn geweest van een incomplete pass.

Het einde van de Steelers­Raiders game was bovendien de start voor een heftige rivaliteit tussen beide teams. Bovendien catapulteerde het de Steelers, die jaren­ lang in de betrekkelijk marge van de NFL hadden vertoefd, tot een aantal ongekend succesvolle jaren. Na veertig jaar zonder noemenswaardige wapenfeiten, bleek deze zege de aanleiding tot liefst vier gewonnen Super Bowls.

NFL Films bombardeerde de Immaculate Reception tot zowel de meeste fantas­ tisch­ als meest controversiele play aller tijden. Zozeer zelfs, dat er een complete 30 for 30­aflevering aan werd gewijd.

TEKST GEERT JAN DARWINKEL

2014

Het jaar dichtgooien is voor iedereen anders. Sommigen hechten geen enkele

waarde aan de verandering van een cijfer op de agenda, voor de ander is de jaarwisseling het uitgelezen moment voor zelfreflectie, bezinning en nieuwe bewustwording. De laatste dagen van mijn jaar zijn altijd een mengelmoes van dit soort emoties. Er zit niet echt een gedachte achter, ze overkomen mij. Het afsluiten van een jaar heeft vaak iets moois en tragisch tegelijk. Het besef dat de tijd soms een niet bij te houden vervoersmiddel is zorgt voor de tragiek, de reis die je eraan dankt voor geluk en verdriet.

Voormalig eigenaar Donald Sterling van de LA Clippers zou willen dat hij de tijd kon terugdraaien. Zijn racistische uitspraken hebben hem voor de rest van zijn leven getekend. Hij verloor de Clippers, het recht om naar wedstrijden te gaan en zal de geschiedenis in gaan als een van de meest walgelijke miljardairs ooit. Een ‘advies’ aan zijn vriendin om niet met donkere mensen om te gaan maakte maar weer eens duidelijk hoe diep racisme nog geworteld zit in de Amerikaanse sportwereld en maatschappij. Iets dat helaas ook weer naar de oppervlakte kwam door vele andere betreurenswaardige incidenten. Bleef het daar ook maar bij slechts een discussie over Zwarte Piet.

Mooi en tragische sportmomenten waren er talrijk. Vergeet niet dat de eerste belangrijke finale van het kalenderjaar 2014 begon met de meest vervelende 12 seconden uit het sportleven van de grootste quarterback aller tijden. Want als Peyton Manning iets van het afgelopen jaar zou willen overdoen is het ongetwijfeld die eerste seconden van de Super Bowl. Alles ging mis en de Denver Broncos zakte als een kaartenhuis in elkaar. Wat over bleef was een ravage, veroorzaakt door de geweldige Seattle Seahawks.

Van een voetbalcommentator zou je verwacht dat het WK in Brazilië het hoogtepunt

van 2014 is geweest. Niets is echter minder waar. Aan het toernooi in heb ik geweldige herinneringen over gehouden die ik graag nog een keer zou beleven. Maar mijn hart gaat echter nog altijd harder kloppen als ik terugkijk op mijn jaar met de San Francisco Giants. Eind april bezocht ik met mijn zwangere vrouw Hensley Meulens en stond ik op de thuisplaat van AT&T Park. We maakten foto’s met daarop een duidelijk gebolde buik met daarin een klein meisje. Hardop spraken Hensley en ik over de mogelijkheid van de Giants om ook dit jaar de World Series te bereiken. Niet het individu zou daarin doorslaggevend zijn maar vooral de teamspirit, was de gezamenlijke conclusie.

Twee maanden later verliet de baby die ook bij dat gesprek was de buik van mijn vrouw en gaven we haar de naam Pella. De Kunst van het Veldspel werd door de Giants perfect uitgevoerd, de World Series werden bereikt en gewonnen. Dat winnende moment is mijn hoogtepunt van 2014. Midden in de nacht, zij aan zij met mijn vrouw en op ons schoot Pella. Soms valt in het leven alles heel even op zijn plaats. Even snel als het komt is het ook vaak weer weg. Ik kan nu al niet wachten op 2015. Op zoek naar het volgende hoogtepunt. •

Het afgelopen college football­seizoen was één van de wildste in jaren. Favorieten verloren alsof het de nor­ maalste zaak van de wereld was en de rankings werden met regelmaat volledig op de kop gezet. Uiteindelijk kwam echter toch nog bijna alles op zijn pootjes terecht.

Vier van de teams uit de preseason top­vijf staan namelijk ‘gewoon’ in de playoffs.

Het eerste en uiteindelijke enige

slachtoffer dit seizoen was Oklahoma.

Begin oktober gingen de Sooners, nummer vier in de preseason rankings, onderuit tegen TCU en daar wisten ze zich niet meer van te herstellen. Later werd nog verloren van drie andere teams en werd het verwachte

droomseizoen van Oklahoma een absolute domper.

Oklahoma komt uit de Big 12 en dat was dit seizoen zonder enige twijfel de conference van het spektakel. TCU en Baylor lieten fantastisch aanvallend spel zien en scoorden er lustig op los. Beiden

maakten een reële kans om de playoffs te halen, maar haalden het uiteindelijk net niet.

TCU verloor halverwege het seizoen

van Baylor en de Bears zelf gingen onno­ dig onderuit tegen West Virginia. Een week voor de laatste ranking stond TCU nog op plek drie, maar het ontbreken van een kampioenschapwedstrijd brak de Big 12 lelijk op. TCU en Baylor stonden beiden met lege handen op de plekken vijf en zes in de rankings.

En daarmee hebben we gelijk de grote controverse van het seizoen te pakken.

Volgens vele volgers hoorde er

tenminste één team uit de Big 12 in de playoffs, maar er was simpelweg niet voldoende ruimte in het veld van vier deelnemers.

Een enkele finale zoals in voorgaande

jaren of een playoff met vier teams, aan de controverse doet het weinig af. De enige realistische oplossing om daar een einde aan te maken lijkt een playoff met acht teams. Op die manier is geen enkel team met een realistische kans op de titel uitgesloten.

In de SEC was het dit jaar helemaal een wild seizoen. Lang werd er gesproken over twee teams uit die conference in

de playoffs, in week zeven stonden er zelfs drie teams uit de SEC in de top vier van de AP rankings, maar doordat de conferencegenoten elkaar met regelmaat versloegen, bleef uiteindelijk alleen Alabama over.

Alabama verloor dit seizoen van Ole Miss en even leek dit het seizoen van de staat Mississippi te worden. Mississippi State en Ole Miss stonden ineens allebei in de top vier in de eerste playoff rankings in Week 10, aangevuld met Auburn en Florida State. Opnieuw drie teams uit de SEC dus.

Uiteindelijk ging het voor Ole Miss, Auburn en ook Mississippi State fout.

Tussen eind oktober en eind november gingen ze alle drie meerdere malen onderuit tegen elkaar, Alabama en ook het wederopgestane Arkansas. De SEC was dit jaar de conference van de dromen, maar op het einde was er toch weer de nuchtere realiteit, Alabama stond uiteindelijk gewoon bovenaan.

In de Big Ten zat het grote verhaal dit jaar gevangen in de wedstrijden tegen teams uit andere conferences. Het merendeel van die wedstrijden werd namelijk verloren door de teams uit de Big Ten en vooral daardoor leek de Big Ten lang geen kans te maken op een plek in de playoffs. De conference werd simpelweg als te zwak gezien.

En zwak was het ook in de Big Ten, met één grote uitzondering: Ohio State. Na een moeizame start met daarin onder meer een verliespartij tegen het zwakke Virginia Tech kwamen de Buckeyes keihard terug. Week in, week uit werd er zo overtuigend gewonnen dat het team dat al bijna vergeten was na Week 2 uiteindelijk toch nog de playoffs wist te halen.

In de Pac­12 North was het nooit echt spannend. Ja, Oregon verloor een keer van Arizona dankzij een aantal blessures, maar al weken voor het einde van het seizoen stond vast dat de Ducks de Pac­ 12 finale zouden halen.

Heel anders was het in de Pac­12 South.

Maar liefst vijf van de zes teams uit die divisie streden mee om de koppositie en een kans om Oregon in de finale te verras­ sen. Net als in de SEC West verloren de teams echter te vaak van elkaar om nog een kans op de playoffs te maken. Arizo­ na was het team dat uiteindelijk boven kwam drijven, maar na eerder in het sei­ zoen nog van de Ducks te hebben gewon­ nen, hadden ze in de finale geen kans.

Blijft over de ACC. Oftewel Florida State plus een enorme mêlee aan teams die aan elkaar gewaagd zijn. Teams die over­ igens dichter bij Florida State kwamen dan menigeen voor mogelijk had gehou­ den. Het is dat Florida State herhaaldelijk wist te ontsnappen vanuit een verloren positie en zo ongeslagen bleef, anders was het een heel spannend seizoen geworden in de ACC.

De play­offs

Dit seizoen gaat de kampioen van de FBS voor het eerst bepaald worden via play­ offs. Een playoff tussen vier teams. Om­ dat er zoveel conferences zijn in de FBS is het onmogelijk om hier een selectie uit te maken zonder dat er mensen bij betrok­ ken zijn die een afweging moeten maken welke teams de beste zijn. Hiervoor is de playoffcommissie in het leven geroepen.

De commissie bestaat uit twaalf mannen en één vrouw, waarvan de vrouw de mees­ te bekendheid heeft buiten de sportwe­ reld. Deze vrouw is namelijk Condoleezza Rice, Secretary of State onder George W. Bush en betrokken bij Stanford Universi­ ty. Het is belangrijk om te vermelden dat ze betrokken is bij Stanford, want alle leden uit de commissie zijn wel bij één of meerdere universiteiten betrokken. Het zou onmogelijk zijn om voldoende men­ sen met verstand van zaken te vinden die niet bij een universiteit betrokken zijn.

Om het allemaal eerlijk te houden is er echter wel voor een verdeling gezorgd.

Iedere grote conference is in gelijke mate vertegenwoordigd en leden mogen niet deelnemen aan de discussie zodra het

Het grootste verschil tussen

de oude rankings en het selec­ tiecomité van de College Football Playoff werd zicht­ baar dankzij de Florida State Seminoles. Net als vorig jaar is ’t team van Jameis Winston zonder nederlaag het reguliere seizoen doorgekomen, maar het lagere niveau van hun tegenstan­ ders en de vele geruchten rond de ploeg speelden een rol in de se­ lectie. Geen eerste plek voor de Noles, maar slechts de derde en dat deels te danken aan de chaos in de Big 12 en de implosie van de Badgers in de Big Ten­finale.

Over Winston naast ’t veld kunnen we het maar beter niet meer hebben. De school vindt hem – goh, wat verrassend – nergens schuldig aan en dus speelt hij. Op ’t veld is hij uitstekend, maar de glans van vorig jaar is ingeruild voor effectiviteit (in de tweede helft) en een verdacht aantal onnodig lastige comebacks.

In de Rose Bowl speelt

Florida State, die als ACC­team normaal geen kans maken op een plek in de oudste bowl van het land, tegen de Oregon Ducks. De pijlsnelle Ducks zullen voor de Seminoles een heel ander soort tegen­ stander zijn dan Auburn vorig jaar en Oregon is dan ook favoriet. Daar zal Jimbo Fisher niet van wakker liggen, al zal zijn ploeg en zijn staf er voor moeten waken dat de vele comebacks en twee jaar aan overwinningen hen niet in slaap hebben gesust.

Sommige teams hebben alle

geluk van de wereld. Terwijl coach Chip Kelly naar de Philadelphia Eagles vertrok, bleek QB Marcus Mariota een superster in wording. De van Hawaii afkomstige spelverdeler ontpopte zich de afgelopen twee jaar tot de beste quarterback in college football. Mariota staat er natuurlijk niet alleen voor. Zijn receivers en backs bieden zoveel opties dat een verdediging nooit kan gokken op één bepaalde speelwijze. Die diversiteit is ook de kracht van hun tegenstander Florida State gebleken en de Ducks maken zich opnieuw op voor een Rose Bowl tegen een quarterback van topniveau. In 2012 werden de Badgers van Russell Wilson verslagen en dit jaar is ’t de afzwaaiende Heisman­winnaar Jameis Winston die ze treffen.

Daarmee is deze halve finale niet alleen een gigantische podium voor twee populaire programma’s, maar ook de laatste keer dat we een van deze twee spelers in hun schooltenue zullen zien aantreden. Waar ’t lang leek alsof Winston de beste QB in de aankomende draft was, is de teneur inmiddels dat de allerslechtste teams in de NFL toch vooral azen op Mariota.

Wat betreft de wedstrijd is dit

de ultieme matchup. FSU treft in de Ducks eindelijk een team dat hen keer op keer zal kunnen ver­ rassen met nieuwe spectaculaire plays en de neutrale kijker wordt hoogstwaarschijnlijk getrakteerd op een ongekend spektakelstuk.

Deze wedstrijd in dit legendari­ sche stadion is de reden waarom de College Football Playoff nu al 'n succes mag worden genoemd.

Het seizoen van de Buck­

eyes leek heel even voorbij, nog voordat het goed en wel begonnen was. Heisman­kan­ didaat en startende QB Braxton Miller liep een langdurige blessu­ re op en zijn vervanger verloop in de tweede wedstrijd van het jaar van het karige Virginia Tech. Na die partij kwam de ploeg van freshman J.T. Barrett echter op stoom en de quarterback leidde zijn ploeg, samen met coach Urban Meyer, probleemloos naar de afsluiter met Michigan.

In dat duel sloeg ’t noodlot echter opnieuw toe en ondanks dat werd gevonden, raakte Barrett ernstig geblesseerd. Plots moest de Big Ten worden gewonnen door back­up Cardale Jones, die de tot dan toe uitstekende Wisconsin Badgers defensie moest zien te verschalken. Er ging een heleboel mis, bij de Badgers althans, maar in zijn allereerste start liep Jones bij een 59­0 eindstand het veld af, Heisman­finalist Melvin Gordon beduusd achterlatend.

Ohio State treedt nu

aan in de Sugar Bowl tegen Alabama. In 2011 won Ohio State de Sugar Bowl van Arkansas, om die overwinning later op te geven als gevolg van NCAA­sancties. Na die gewraakte periode zijn de Buckeyes echter definitief terug en een nieuwe kans op succes lonkt. Ze moeten dan wel nog even als underdog de Alabama Crimson Tide verslaan. De ploeg is niet kansloos en knokt enigszins voor de eer van de geplaagde Big Ten, maar treft een team van een niveau dat ze de afgelopen jaren zelden gezien hebben. Het wordt aanpoten voor Urban Meyer.

Heel even leek er sprake van

dat de hegemonie van Alabama echt ten einde was. Na ’t ver­ lies tegen Auburn in de jaar­ lijkse Iron Bowl en de nederlaag tegen Oklahoma in de Sugar Bowl een paar weken later sloeg de twijfel toe en halverwege dit reguliere seizoen was er plots die nederlaag tegen Ole Miss. Coach Nick Saban wist de juiste koers echter te hervinden en treft als nummer één veruit de meest besproken ploeg in de playoff.

Twee weken voor het einde van het seizoen leek het er op dat Alabama zich mocht opmaken voor een duel tegen Florida State of één van de twee topteams uit de Big 12, TCU of Baylor. Het ontbreken van een finale in de Big 12 komt die conference echter duur te staan en Ohio State’s machtsvertoon leverde het benodigde sprongetje op voor Urban Meyer, die na jaren bij Florida zich nu opnieuw mag meten met zijn rivaal Saban.

Alabama heeft voor het

eerst in jaren een weinig besproken quarterback, maar receiver Amari Cooper is een absolute sensatie en de defensie van de Tide staat als altijd als een huis. Dat stonden eerdere opponenten van Ohio State ook, en toch wonnen maar de Buckeyes, maar dit is een ander verhaal en een vroege voorsprong voor Alabama kan nog wel eens het rappe einde van OSU zijn. Het is in ieder geval Alabama’s terugkeer naar de Sugar Bowl, een jaar na de upset van Oklahoma, en een uitgelezen kans om de wereld te laten zien dat Alabama nooit mag worden weggestreept.

gaat over een universiteit waar ze zelf bij betrokken zijn. Overigens bestond de commissie dit jaar de facto uit slechts twaalf leden. Legendarische quarterback Archie Manning, de vader van, was met ziekteverlof.

Van Week 10 tot en met het slotwee­

kend bracht de commissie wekelijks een ranking uit. Uiteindelijk hebben acht verschillende teams één of meer weken in de top­vier gestaan, maar uiteindelijk kunnen er maar vier teams echt strijden om de titel. Dit jaar zijn dat Alabama, Oregon, Florida State en Ohio State.

De halve finales van de playoffs zullen worden gespeeld tijdens de bowl games, die plaatsvinden tijdens Oud en Nieuw. De zogenaamde New Year’s Six Bowls. Dit zijn achtereenvolgens de Peach, Fiesta, Orange, Cotton, Rose en Sugar Bowl.

Deze bowls rouleren ieder jaar en dit jaar zijn de Rose en Sugar Bowl de gastheer van een halve finale, beiden op Nieuwjaarsdag.

De Sugar Bowl gaat tussen de nummers

één en vier in de rankings, Alabama en Ohio State, en dit lijkt een prachtige wedstrijd te worden. Alabama heeft de hindernisbaan die de SEC is achter de rug en Ohio State heeft juist nog bijna geen kansen gehad om zich echt te bewijzen.

De kansen die ze kregen grepen ze echter met beide handen aan en de kans is groot dat ze dat nu ook zullen doen.

De Rose Bowl, de oudste bowl game die er is, gaat tussen Florida State en Oregon.

De Ducks maken dit seizoen zo ontzet­ tend veel indruk, dat de winst al bijna zeker lijkt. In het college football weet je het echter nooit, zeker niet tegen Florida

State dat dit seizoen gespecialiseerd lijkt in wonderbaarlijke ontsnappingen.

De Heisman Trophy

De playoffs gaan om wie het beste team heeft, de Heisman Trophy gaat om de eer wie zich de beste individuele speler uit het college football mag noemen.

Traditiegetrouw passeerden vele namen de revue, maar uiteindelijk was er maar één speler die er echt met kop en schouders bovenuit stak. Zo ver dat we de anderen hier niet eens gaan noemen.

Zonder enige twijfel was de speler van

het seizoen Marcus Mariota, quarterback voor de Oregon Ducks. Mariota speelde een bijna foutloos seizoen. Hij gooide 38 touchdowns bij elkaar en 3783 yards. Het meest opvallende is echter het feit dat hij slechts twee intercepties gooide. Over de grond deed Mariota er overigens nog eens veertien touchdowns en 669 yards bij.

Mariota is de droom van iedere coach in de NFL en de kans is dan ook groot dat hij als nummer één gedraft gaat worden.

Spektakel zoals bij een Johnny Manziel of Jameis Winston is immers leuk, maar kampioenschappen win je vooral door zo min mogelijk fouten te maken. Of Mariota daadwerkelijk goed genoeg is om kampioenschappen te winnen, kunnen we de komende weken zien in het college football, maar zal vooral moeten blijken op het grote podium in de NFL. Als er echter één speler is in de komende draft die vele jaren impact kan hebben op de NFL, dan is Mariota het wel. •

Wie oh wie?

Let's go eat a god damn snack

Nu we het nieuwe jaar ingaan, zijn er nog

Rex Ryan is ontslagen bij de New York

Een groot deel van die spelers heeft na­ tuurlijk een dopinghistorie en loopt daar­ door een aantal stemmen mis. Om de Hall of Fame te bereiken, moet minimaal 75% van de schrijvers jou op de ballot aanvin­ ken. Als ik mocht kiezen, zou ik voor de volgende tien namen gaan: Jeff Bagwell, Craig Biggio, Barry Bonds, Roger Clemens, Randy Johnson, Edgar Martinez, Pedro Martinez, Mike Mussina, Mike Piazza en John Smoltz. En dan laat ik andere kans­ hebbers als Fred McGriff, die alleen vanwe­ ge zijn bijnaam Crime Dog al een plek in Cooperstown verdient, Curt Schilling, Gary Sheffield en Alan Trammell van mijn lijst.

Maar Ryan was voor mij het enige lichtpun­ tje bij de Jets. Ryan is naast een verdedi­ gende mastermind een ‘players coach’ en een ultieme motivator. Zijn persconferen­ ties zijn dikwijls geniaal en bijna iedere Hard Knocks fan kan zijn ‘lets go eat a goddamn snack’ speech herinneren.

een paar dingen waar we naar uit kunnen kijken voordat Spring Training eind febru­ ari weer begint. Als eerste wordt op 6 ja­ nuari bekendgemaakt welke helden in juli toe zullen treden tot de Hall of Fame. Een lastige keuze voor de leden van de BBWAA, want terwijl zij maximaal tien spelers op hun ballot in mogen vullen, zijn er dit jaar zeker 15 spelers die op basis van hun loopbaan een legitieme kans maken op een verkiezing.

Craig Biggio kwam vorig jaar met 74.8

procent net tekort. De verwachting is dat hij het dit jaar wel zal redden, maar het kan ook zomaar zo zijn dat hij door het grote aantal kanshebbers op de ballot dit jaar wat stemmen gaat verliezen. Clemens, Bonds, McGwire en Sosa, de grote dopinggevallen op de lijst, zullen moeten hopen dat steeds meer mensen hun dopinggebruik geaccepteerd hebben.

Ondertussen lijken Biggio, Piazza, Johnson, Smoltz en Pedro Martinez de grootste kandidaten voor uitverkiezing in 2015. •

Seb Visser.

Jets. Hoeveel ik er ook van houd om de Jets te pas en te onpas belachelijk te maken, het doet mij wat. De Jets (#loljets) zijn één van de lachwekkendste franchises in alle sporten. Een big market team als de Jets krijgt het bijna elk jaar voor elkaar om zichzelf belachelijk te maken door slechte drafts, onthutsende verliezen en natuurlijk buttfumbles.

Je kunt zeggen over de Jets wat je wilt, maar Rex Ryan gaf de kleurloze franchise kleur. Niet alleen naast het veld, maar ook erop. Ryan kreeg het voor elkaar om twee keer de AFC Championship game te halen met Mark freaking Sanchez als quarterback. Dat is het prijzen waard.

De Jets van Ryan stonden bekend als

defensief ontzettend sterk en meestal presterend boven verwachting ondanks inferieur spelersmateriaal. En de Jets wisten het de Patriots altijd moeilijk te maken, zo ook dit jaar.

De positie van Ryan was onhoudbaar bij de Jets, dat begrijp ik. Maar het lijkt mij stug dat de Jets een betere coach zullen vinden. En Ryan? Hij komt er wel. Het zou mij niets verbazen als hij bij het verschijnen van deze column al een nieuwe job heeft.

Het ga je goed Rex Ryan. •

Lennart Beishuizen.