Opracowanie wszystkich epok literackich

chłopcu - pieszczotą. Z sytuacją erotyczną współgra stan przyrody, opis elementów otaczającej kochanków natury. „Bąk złośnik huczał basem, jakby straszył kwiaty, Rdzawe guzy na słońcu wygrzewał liść chory, Złachmaniałych pajęczyn skurczyły się wisiory I szedł tyłem na grzbiecie jakiś żuk kosmaty.”

Opis ten silnie działa na zmysły, podkreśla takie cechy przyrody, które są przez nie odbierane: przyjemny, basowy dźwięk wydawany przez bąka, miły w dotyku kosmaty żuk, skrzące się w słońcu pajęczyny, gorąco i duchota upalnego dnia, słodki zapach owoców. Wszystko to pobudza wzrok, słuch i dotyk. Podkreślona zostaje także atmosfera intymności, zbliżenia, ponieważ wskazane elementy natury można zobaczyć tylko z bliska (owady, pajęczyny, guzy na liściu). Para kochanków ukryta jest przed światem i ludzkimi oczyma w gąszczu malinowych krzewów, który stwarza warunki dla przeżycia intymnych wrażeń. Poeta bardzo subtelnie buduje nastrój erotycznych przeżyć.

75.1.3 I. GAŁCZYŃSKI cechą charakterystyczną jego poezji jest łączenie liryzmu, osobistej refleksji i baśniowości z humorem, groteską i satyrą siebie, poeta przedstawia jako artystę-cygana, ale jednocześnie człowieka zwykłego, przeciętnego motywy banalne, pospolite wzbogacał fantastyką i liryzmem poruszając tematy społeczno-polityczne posługiwał się często satyrą i groteską tematyka codzienności twórczość swą traktował jako zabawę język potoczny regularny rym i rytm „Serwus, madonna” tematem wiersza jest sztuka i artysta czyniąc podmiotem lirycznym poetę, przedstawił swoją koncepcję artysty poeta w wierszu stwierdza, ze nie dba o sławę pisanie ksiąg i sławę pozostawia innym rezygnuje z tego co było ważne dla artystów od czasów Horacego (celem twórczości jest „Stawienie sobie pomnika trwalszego niż ze spiżu”) przedstawia wizerunek artysty-cygana wiersz adresowany jest do madonny, którą poeta określa jako matkę, kochankę i muzę poeta zwraca się do niej „Serwus, madonna” - zderzając słowo: madonna, z potocznym: serwus może to wskazywać na brak szacunku ale jest wyrazem silnego i bezpośredniego związku artysty z jego muzą oraz charakteryzuje samego artystę, który łączy w sobie sprzeczności: codzienną zwykłość i świętość sztuki „Kryzys w branży szarlatanów” poeta sięga do częstych motywów swojej poezji: kultury jarmarcznej, podmiejskiego folkloru, piosenki ulicznej przedstawia szarlatana sprzedawającego na pustym targu woskowe lalki bezskutecznie usiłuje namówić przechodniów do kupienia od niego czegokolwiek uważany jest za oszusta, ponieważ sprzedawane przez niego rzeczy są dziwne „lalki od miłości, maści od samotności i Polikarpa kość” - są to rzeczy fantastyczne, nierealne, które z jednej strony przypominają jarmarczną tandetę a z drugiej zaś jakąś dziwaczną własną twórczość na tej podstawie szarlatana można uznać za jeden z wizerunków artysty liryzm osiąga Gałczyński przez połączenie melancholii z humorem, zwykłości i banalności z fantastyką i modlitewnym tonem na końcu wiersza „Zima z wypisów szkolnych” podmiot liryczny zwraca się do dziecka (zdrobnienia, kompozycja bajkowa), które jest uosobieniem naiwności zima jest dobrodziejstwem administracji państwowej, a nie natury szyderstwo z propagandy, która daje niedorzeczne informacje „Prośba o wyspy szczęśliwe”