DRIE KLANK KRAAK presenteert
KASK Gent 10.12.2011
23u00
USA
Henry Grimes UK David Toop UK Elaine Mitchener
22u50
ALLORA & CALZADILLA ‘Returning a Sound’ 2004, 5’44”
22u00
UK Graham Lambkin USA Jason Lescalleet FR Pauline Monin
TWEEKLANK / DRIEKLANK
is een jaarlijks alternerende concert- en filmsoiree die respectievelijk focust op duo- en trioperformances. Voor het beknopte filmprogramma, waarin geluid en muziek centraal staan, wordt zowel uit het verleden als uit het heden geput. Uit de hoek van de vrije improvisatie, geluidskunst, klankpoëzie en minimalisme worden artiesten uitgenodigd om de grenzen van het instant samenspel te onderzoeken. Het DRIEKLANK-luik is dit jaar aan zijn eerste editie toe. TWEEKLANK / DRIEKLANK is een organisatie van KRAAK en is mede mogelijk gemaakt met de hulp van KASK / School of Arts, Stad Gent, Provincie OostVlaanderen en de Vlaamse Gemeenschap.
21u30
CHARLEMAGNE PALESTINE ‘Island Song’ 1976, 16’06”
20u30
UK
Dylan Nyoukis BE Kris Vanderstraeten USA ID M Theft Able
19u30
HELGA TIEDEMAN ‘Anima Sound – Europa Tournee Mit 20km/h’ 1971, 35’
HENRY GRIMES USA Na 35 jaar in volledige obscuriteit te hebben geleefd, werd de legendarische jazzbassist Henry Grimes in 2002 herontdekt door een sociaal werker in Georgia. Vanaf dat moment begon hij aan een tweede carrière. William Parker gaf hem een nieuwe contrabas en sindsdien heeft hij meer dan vierhonderd concerten gespeeld over heel de wereld. Grimes begon zijn carrière naast muzikanten als Albert Ayler, Don Cherry, Sunny Murray, Sonny Rollins, Cecil Taylor… De lijst is eindeloos. Nog steeds geldt Grimes als een van de meest innovatieve en avontuurlijke bassisten en violisten in het freejazzgen-
re, doordat hij een open en vergedreven improvisatiecultus onderschrijft. Op het KRAAKfestival in 2006 zorgde hij samen met Patty Waters voor een van de meest adembenemende concerten uit de KRAAKgeschiedenis. Op DRIEKLANK treedt hij aan als leider van het trio met David Toop en Elaine Mitchener. After a 35-year retreat in complete obscurity, legendary bassist Henry Grimes was rediscovered by a social worker and fan in Georgia. That moment launched his second career. He was given a new bass by William Parker and has played four-hundred
David Toop wordt omschreven als één van de meest briljante reizigers in onze sonische eeuw. Hij is zeker een auteur die veelgeprezen werken heeft geschreven, van hiphop tot avant-garde en experimentele muziek of geluidskunst. In december speelt David Toop samen met Henry Grimes en Elaine Mitchener op Drieklank in het KASK in Gent. – Sven Schlijper REIZEN “Het complimenteuze citaat van de reiziger slaat voor mij zowel op een fysieke reis als op een tocht in en doorheen mijn fantasie. Ontegenzeglijk is het waar dat je veel kunt leren van fysiek reizen, omdat je dan direct aanloopt tegen de grenzen die culturele conditionering je oplegt. Je ontdekt hoe die afgebakende conditie (of beter: beknotte persoonlijke toestand) impact heeft op je perceptie van de wereld om je heen.” “Als ik één hoogtepunt van mijn luisterende reizen mag noemen, dan is dat het maken van sjaministische muziek met de Yanomamö in Zuid-Venezuela in 1978. Dat heeft zoveel impact op mij gehad, dat ik tot op de dag van vandaag niet weet wat ik ermee aan moet. Ik kan er heel moeilijk de vinger op leggen, zo indrukwekkend is die muziek.” “Met alle problemen die globalisering met zich meebrengt, is het belangrijker dan ooit om de diversiteit van het menselijk leven te begrijpen en te onderkennen. Op school heb ik in ieder geval veel minder geleerd dan door te reizen. Dat heeft me bewust gemaakt van de meest uiteenlopende geschiedenissen. Zo waren er veel mensen in de voormalige Sovjet-Unie die een heel nieuwe energie brachten naar het veld van de experimentele muziek, omdat juist zij er allesbehalve blasé tegenover stonden.” UITSTERVENDE MUZIEK “Europa en Japan hebben het economisch zwaar en ook de kunstwereld lijdt. Op de kunstmarkt daarentegen zijn de rijken in landen als China, India en Rusland buitengewoon interessant voor de kunsthandel. Pas als je reist, kom je erachter wat deze bewegingen op wereldschaal (ook) lokaal betekenen voor wat mensen zelf kunnen doen en scheppen. En dus groeien en bloeien de hedendaagse kunsten, ook in die emerging markets, als nooit tevoren.” “Tegelijk is er de kwestie van ‘verdwijnende muziek’. Natuurlijk moet muziek almaar opnieuw in een staat van flux en verandering verkeren, maar in de afgelopen veertig tot vijftig jaar is een enorme hoeveelheid muziek verloren gegaan. Er is zeer veel bewustzijn voor het uitsterven van diersoorten, het verdwijnen van regenwouden, talen, architectuur enzovoorts, maar hoegenaamd niemand lijkt zich druk te maken over het feit dat muziek hetzelfde lot beschoren is.”
DAVID TOOP UK David Toop is een van de meest veelzijdige gezichten in het hedendaagse experimentele muziekcircuit. Als muziekcriticus schreef hij een aantal b elangrijke werken als ‘Ocean of Sound’, ‘Rap Attack’ en ‘Haunted Weather’ en leverde hij bijdrages voor onder meer The Wire, The Face en The Guardian. Als muzikant begon hij als lid van The Flying Lizards en speelde hij later samen met onder andere Max Eastley, Jon Hassel, Derek Bailey, Brian Eno en Prince Far I. Daarnaast houdt hij zich ook nog bezig met field recordings en geluidsinstallaties en is hij actief als curator van festivals en
concerts across the world since. Grimes started his career along other jazz legends such as Albert Ayler, Don Cherry, Sunny Murray, Sonny Rollins, Cecil Taylor… The list seems endless. Up until this day, Grimes is known as one of the most innovative and adventurous bass and violin players in the free jazz genre, endorsing an improvisation cultus that is extremely open and pushed towards any limit. At the KRAAK festival of 2006, he played one of the most thrilling concerts of the festival together with Patty Waters. At the DRIEKLANK festival, Grimes is going to lead the very unusual trio with David Toop and Elaine Mitchener.
“Over een paar weken ga ik naar Laos en dat is voor mij een belangrijke reis, want in mijn vroege twenties hoorde ik platen van wat we toen etnische muziek noemden. Een daarvan was afkomstig uit Laos en liet een mix horen van zeer elegante aristocratische ceremoniële muziek en wat ruwere
soundtracks. O de uitgelezen tor voor een u instant compo Grimes-trio.
David Toop is most versatile in the contemp perimental mu As a music cri several import such as ‘Ocea ‘Rap Attack’ a Weather’ and pieces to The Face and The a musician he as a member o ing Lizards, la on the electrogenre and wor a.o. Max Eastl sel, Derek Bai
“Het hele verhaal over de -ismen en de typologie van kunstbewegingen die de twintigste eeuw kenmerkte, is sowieso danig passé. Als je geen muzikant wil zijn en toch met geluid wil werken, noem jezelf dan gewoon ‘kunstenaar’. Wat mij betreft is er namelijk geen onderscheid tussen de kunst-van-
HG
maar niettemin bijna buitenwereldlijke tribalgroepen. Die ceremoniële muziek is door Amerikaanse bombardementen ten tijde van de Vietnamoorlog van de aardbodem geëlimineerd en het restje dat nog over was, is door de communistische machtsovername in 1975 de nek omgedraaid. Vreemd genoeg blijkt de muziek van de bergstammen echter voet aan de grond te hebben gekregen en welig te tieren in Californië, inmiddels het thuis van vele vluchtelingen uit Laos.”
geluid en muziek. Voor een deel is het een kwestie van context en voor een ander part een vraag die neerkomt op hoe het publiek met het werk omgaat of er onderdeel van kan zijn.” “Als er geen vooropgestelde performancetijd is, geen begin of eind en wellicht zelfs ook geen middenstuk en als de duur heel erg lang is of juist bijzonder kort, dan zou het werk wel eens beter kunnen werken in de context van de kunstwereld. Dat lijkt me contextueel zo klaar als een klontje.” […]
SOUND ART? “Geluid heeft altijd een plek gekend in de kunsten, maar ik heb zo mijn twijfels bij het begrip sound art. Kunst kan zich manifesteren in tig vormen of media en geluid is gewoonweg ook een van die media, zij het natuurlijk met zijn eigen karakteristieken. Het punt is alleen dat kunststromingen die zich op één gebied focussen, zoals optical art of kinetische kunst, meestal geen lang leven gegund worden. Of zichzelf gunnen. Dus zie je ook maar een paar kunstenaars daaruit voortkomen die een langdurige loopbaan en bekendheid genieten.”
(volledige interview in RUIS november 2011) GRIMESTIME! Ik leg Cecil Taylors Unit Structures op. De plaat die bij mij het begrip free jazz liet inknallen. Een van de muzikanten die me op deze elpee nooit opgevallen was, is Henry Grimes, bassist. We horen hem ook op McCoy Tyners Reaching Fourth en Sonny Rollins’ Sonny Meets Hawk!… Perfecte platen waarvoor Grimes de bas onder handen
Ongetwijfeld improvisauitdagende ositie in het
one of the e persons porary exusic circuit. itic he wrote tant works an of Sound’, and ‘Haunted contributed Wire, The Guardian. As e started out of The Flyater focussing -acoustic orking with ley, Jon Hasiley, Brian
ELAINE MITCHENER UK In dezelfde Londense improvisatiescene als Toop werkt ook vocaliste Elaine Mitchener. Als jonge vrouw begon ze in gospelkoren, maar ze belandde door haar interesse in nieuwe muziek al snel in jazz- en improvkringen. Zo ontwikkelde ze een nieuw vocaal klankpalet dat zorgde voor een nauwe samenwerking met Toop en het London Improvisers Orchestra. Daarnaast is ze ook actief in muziektheaterproducties en werkt ze aan zowel solostukken als verschillende medium- en genreoverschrijdende collaboraties.
Eno and Prince Far I. Toop also is a field recorder, a sound installation artist, and a curator of festivals and soundtracks and so on. Undoubtedly the most exquisite improviser for a provoking instant composition in the Grimes trio.
Elaine Mitchener is a classically trained vocalist
DT
heeft genomen. Hiernaast heeft hij nog meegespeeld met groten als Albert Ayler, Benny Goodman en Charles Mingus. Een bijzonder vertegenwoordigd en virtuoos basspel getuigt van Grimes’ uitzonderlijke capaciteiten. Met de grootste liefde en respect voor het genre. – Simon Apers
working in the same London improvisation scene as Toop. At first, she sang in, and directed, gospel groups, but her interest in contemporary new music quickly lead her towards the jazz and improv scene. She developed a new vocal palette that again lead to intense collaborations with Toop, London Improvisers Orchestra, duos with Steve Beresford and Max Eastley and more recently with Christian Marclay interpreting his work MANGA SCROLL. She is also active in music theatre productions (Muziektheater Transparant’s ‘Century Songs’ project, “Transformation” for solo voice at Teatro Fondamenta Nuove,
en zestig. Wanneer zulke mensen in mij geloven, inspireert me dat om ervoor te gaan. Het moet fantastisch zijn om na zoveel tijd al die goeie vrienden terug te zien. Veel van hen zijn ondertussen echter overleden, en ik mis ze. Maar ik had me nooit gerealiseerd hoeveel echte vrienden ik nog heb in deze wereld. Het is fijn weer in contact te komen met iedereen, zeker na zo’n lange periode van isolatie.
Eind jaren zestig vertrok Grimes naar de westkust van Amerika om daar samen te werken met Jon Hendricks en Al Jarreau. Een trip die uiteindelijk anders zou uitdraaien. Hij ging naar Los Angeles met een gebroken bas, maar de reparatiekosten bleken te hoog. Zijn enige optie was zijn bas te verkopen, om zo stil uit de muziekscene te verdwijnen. Na jaren ging Grimes van vermist tot overleden. In 2002 kwamen er echter andere feiten boven water. Grimes werd teruggevonden in een hotelkamer in LA, waar hij overleefde door overal wat parttime jobs te doen. Zijn grootste bezigheid was poëzie schrijven, en hij had in dertig jaar geen instrument meer aangeraakt. Toen het nieuws bassist William Parker bereikte, stuurde die hem meteen een contrabas op. Enkele weken later stond Grimes alweer op de planken.
Ben je een andere bassist nu? Zeker. Nieuwe paden en geluiden dienen zich aan, hernieuwde vrijheid en moed. Ik geloof dat ik vanuit een hoger niveau speel, met diepere inzichten en een beter begrip van alles dat ik doe. Dat is alleszins mijn streefdoel. 35 jaar is lang. Heb je het gevoel dat de scene in de tussentijd veel is veranderd? Zeker weten. Het is nu een nieuwe wereld. Op veel manieren en via veel nieuwe culturen en ideeën heeft de muziek zich opnieuw samengesteld. Maar de essentie, de wortels en de gedachtegang, blijft hetzelfde. De nieuwe generatie muzikanten geeft me alleszins goede hoop voor de toekomst. Luister bijvoorbeeld maar naar Tyshawn Sorey! Hernieuwde vrijheid en moed. Grimes raast alleszins weer prominent door het jazzlandschap. Inmiddels ver in de zeventig en hij blijft bezig. Enkele jaren geleden werd zijn eerste poëziebundel uitgegeven, en sinds kort verschijnt hij zelfs met viool op het podium. Wanneer ik hem
Je keerde terug naar de muziekwereld in 2003, na 35 jaar. Hoe voel je je in die nieuwe rol? Ik sta versteld van de verwelkoming die ik ontvangen heb van muzikanten en fans. Veel van hen nog niet eens geboren toen ik speelde in de jaren vijftig
EM
Venice) and works on both solo pieces and medium and genre transcending collaborations. Forthcoming projects include “I Burn for You,” a semi-improvised opera by Ian Wilson with vocalists Phil Minton and Atilla Csihar.
contacteer, is hij nog volop aan het touren met Marc Ribot en Chad Taylor. Grimes is vrij terughoudend, merk ik. Hij blijkt zich zeer goed bewust van de stigma’s en de kritiek op het genre. ‘Ik betreur het dat zoveel mensen er op die manier over denken. Maar ik geloof dat dit veeleer uitgaat van angst voor de muziek. Angst voor de waarheid en angst voor de vrijheid. Angst voor alles wat niet binnen de lijntjes past. Voor veel van hen moet muziek eerst op een hoger niveau erkend worden, vooraleer ze zich over die drempel kunnen zetten. Maar mettertijd zal dit veranderen. Voor enkele van de grote jazzfiguren van deze eeuw zag ik het reeds gebeuren. Ze zeggen dat profeten zelden geliefd worden in hun tijd, maar het gebeurt. Soms duurt het gewoon wat langer.’ Alvorens zich in de free jazz te storten, volbracht hij een klassieke opleiding aan de prestigieuze Juilliard School of Music in New York, waar hij meespeelde met het operaorkest. ‘Die opleiding is me altijd bijgebleven. Als je goed luistert, herken je veel klassieke elementen in mijn muziek. Vooral in mijn arco (strijktechniek). Die heb ik grotendeels te danken aan Fred Zimmermann, een geweldige leraar aan Juilliard. Het onderscheid tussen klassiek en jazz is beperkt voor mij. Muziek zie ik als één grote wereld.’ Free jazz onderscheidt zich het meest van alle jazzvarianten. Wat maakt het zo interessant voor jou? Voor mij ontstaat free jazz eens de muziek zich ontkoppelt van vaste timing, veranderingen en andere conventies. Het is echter niet “vrij” van vorm, inhoud, schoonheid, kennis, verhaal of traditie, en dat zijn de kwaliteiten die ik zoek in mijn muziek en in het leven. Niet vrij van vorm, inhoud of kennis zeg je. Zijn er dan regels om met u mee te spelen? Maak muziek op je eigen manier, met je volledige hart en ziel. Speel een beetje over wat je weet, maar speel vooral over wat je niets weet. En zorg ervoor dat je jezelf verrast. (volledige interview in RUIS december 2011)
After spending some time away from music in the wake of his former band The Shadow Ring’s demise, recent years have seen a string of fascinating albums issued by Graham Lambkin, including his solo recordings, his collaborations with Jason Lescalleet, and the works he has released by like-minded artists on his Kye label. In addition to his increased musical output, Lambkin continues to produce stunning works of visual art. We had a chance to ask Graham some questions about his Kye label and his recent creative projects. – David Perron There were a few of your recordings that came out under the Kye imprint roughly a decade ago, but it has really been in the last few years that Kye has established a more frequent release schedule. What was the impetus behind reviving Kye? I started Kye so I could release my first solo LP, but then I dropped out of music making for a while. We moved to New York, started a family. During that time I was focused more on visual art. It wasn’t until 2006 that I started thinking about doing music again and eventually came
JASON LESCALLEET USA In de laatste tien jaar wierp Jason Lescalleet zich op als de meester van de tapeloop. Met oude reelto-reel tapemachines en een bredere voorliefde voor alles wat analoog is, geeft hij het eai-genre de warmte die veel improvisatoren ontberen. Met releases op labels als Erstwhile, Korm Plastics en Intransitive Recordings en samenwerkingen met onder andere Jason Kahn en Nmperign bouwde hij aan zowel een boe-
The first releases on Kye, aside from your own work, were from Belgian sound artist and composer, Moniek Darge. What was it about her work that you were drawn to and, I guess, you felt were deserving of a Kye release? I first heard Moniek’s music at Scott Foust’s house in 1996. I was impressed by her ability to take simple, natural sounds and shape them into engrossing, surreal works of art. The piece I remember being blown away with was “Rain from the Sounds” on the Sacred Places LP. The simple combination of voice and water sounds come together to create something that is equal parts consoling and terrifying. She was the first person I thought of when I considered publishing another person’s work, so we started with the Soundies overview, then a year later we did the Crete Soundies disc. I’m excited that Kye will be publishing a CD version of Sounds of Sacred Places later this year.
iende discografie als een krachtige live-reputatie. Met Graham Lambkin gaf hij twee zeer goed onthaalde platen uit. Dit is de eerste keer dat ze hun duo live presenteren in België, bijgestaan door de Franse danseres Pauline Monin. These last ten years Jason Lescalleet established himself as the master of the tapeloop. With old reelto-reel tape players and a broader love for everything analog, he gives the eai
up with Salmon Run. That record was commissioned by the (now defunct) HP Cycle label, but they rejected it upon receipt of the masters/ artwork , so I ended up doing it myself. And it worked out for the best. After that I starting thinking about a Shadow Ring compilation, a Moniek Darge release, and it went from there. What is the story behind the name Kye? Kye was a cat that belonged to an old friend of mine. I always loved the name. While the pace of Kye releases has picked up, you’ve maintained a fairly low-key approach to operating the label. By this I mean that you haven’t necessarily flooded all of the usual online/social networking haunts with information about your releases. I guess this had me thinking about a few lines of lyrics from that Shadow Ring song “Computer Forms” that went, “ . . . Most of all I fear that the day when computers eliminate the ability for humans to understand all of this . . . what will they write about when all of the buttons have been pressed?” What are your thoughts on the promotion and distribution of music in the Internet age? Do you feel that our current “computer forms,” if you will, strip away some of the mystery and discovery in music? Kye doesn’t have a website, or a Myspace page (although there’s an unofficial page), but I’m on Facebook and people can find out about the releases on there. There’s also a YouTube channel now (hawkmoths01), so people can go and hear tracks from various releases and check it out that way. On one hand it’s nice to be able to find music so easily, hear excerpts from the tracks,
The Shadow Ring Life Review (1993-2003) anthology featured a handful of unreleased tracks. Glancing at those cassette master tapes that are pictured in the inner artwork of that collection, I wondered if there is quite a bit of additional unreleased Shadow Ring material that could see a future release? There’s a fair bit. A lot of it comes from the early Dry Leaf Discs era, but there’s also later stuff. There’s an earlier version of the Hold Onto I.D. record with different pieces on it, and I’m Some Songs has some decent outtakes. I’d forgotten most of these things existed, so going through those tapes for the 2CD jogged my memory. Whether any of it will get released remains to be seen though.
look at the packaging etc, but on the other hand I miss the excitement and mystery of pre-internet record shopping – buying blind from catalogs, or from ads in the back of fanzines.
I was so impressed by the Call Back the Giants material. What was your initial reaction to hearing this album? Has Tim done a lot of solo recording since The Shadow Ring disbanded? I was knocked out when I heard the song “Call Back The Giants.” I’d no idea Tim had been doing music. It turned out he had amassed around three hours worth of new material, so we did
GRAHAM LAMBKIN UK/USA De in New York residerende Brit Graham Lambkin vormde in de jaren negentig het ondertussen legendarische The Shadow Ring. Na het opdoeken van die band stortte hij zich op een traag evoluerend eigen repertoire waarin field recordings, tapecollages en concrete poëzie centraal staan. Ook wierp hij zich op visuele kunst en literatuur en stampte hij het bijzondere label Kye uit de grond.
genre the warmth so many improvisers lack. With releases on labels as Erstwhile, Korm Plastics and Intransitive Recordings and collabs with amongst others Jason Kahn and Nmperign, he built up both an exciting discography and a strong live reputation. With Lambkin he released two acclaimed records. This is the first time they present their duo in Belgium, alongside a dance performance by the French dancer Pauline Monin.
GL
Zowel zijn sol zijn samenwe Lescalleet beh kaviaar voor é ofielen.
In the nineties sician Graham residing in Ne formed the no band The Sha After their dem ed focussing slowly evolvin in which field tape collage a poetry are key
PM
the 7” to start. I worked with Tim on the sequence for the LP and with the cover art, so I had a more hands-on role, but it was exciting to see the record taking shape. They tell me Tim and Chloe are hard at work on a follow-up, and they’ve been invited to the KRAAK festival this year. It’s great that people are getting into it. You mentioned that one release you have coming out this year is Moniek Darge’s Sounds of Sacred Places. What are some of the other releases you have in the works? Reportedly, there are plans to reissue some of the Shadow Ring catalog. Is this indeed the case? We have a fantastic new LP by Idea Fire Company coming up. It’s called Music From The Impossible Salon and it’s unlike any other record they’ve made. I can’t wait for people to hear it. The Shadow Ring stuff is at the back of my mind right now, but I always wanted to see Hold Onto I.D. out on vinyl, maybe with Hold Onto DVD, something to make it more interesting for people who already own the CD.
lowerk als erking met horen tot de échte audi-
s, British mum Lambkin, ew York City, ow legendary adow Ring. mise he starton his own ng repertoire recordings, and concrete y elements.
Besides that, he is also active as a visual artist, a literator and label mananger of Kye Records. Both his solo work and his collaborations with Lescalleet are caviar for audiophiles.
How would you characterize your recent solo record Softly Softly Copy Copy to Salmon Run? Likewise with your recent duo recording Air Supply with Jason Lescalleet compared to The Breadwinner? Clearly, you are still interested in working with reconfiguring field recordings and everyday sounds, but I’m wondering if perhaps you approached these projects with a different direction in mind? Salmon Run is the sound of my trespassing into someone else’s work, and the changes I make when I’m there. Softly Softly Copy Copy shows more of an extension of the collage technique I began exploring on Salmon Run. It’s a more densely edited work, and it makes use of a 10-year collection of tapes I’d amassed but hadn’t found homes for. I also had Austin Argenteri and Samara Lubelski play strings and bells across the surface of the tape collage to help give the two pieces some flow. The work with Jason is very different. With The Breadwinner we set out to expose music hidden around the home. Air Supply deals with extreme reshaping of ignorable, everyday sounds. It takes the core element of The Breadwinner and carries it forward. Do you have any interest in returning to a more song-oriented approach to musicmaking? Oh yeah. I’d love to find a new Darren; someone with an interesting voice and a good delivery; someone who could be counted on. It would be great to do songs with that person. In terms of your visual art, I know there was a period where you were working on self-portraits, so I’m just wondering if you have a particular focus to your current work?
PAULINE MONIN FR Pauline Monin begon als elfjarige te dansen. Ze studeerde aan het Conservatoire de Lyon en vervolgens aan het Centre Choréographique National de Maguy Marin. Haar beweging is doordrenkt van contact-improvisatie en de somatische methodes van Gerda Alexander en Bonnie Bainbridge Cohen. Monin werkt daarbij graag samen met kunstenaars uit verschillende disciplines. In het New Yorkse
Issue Project Room danste ze vorige winter aan de zijde van Jason Lescalleet en Sean Meehan. Op DRIEKLANK ontmoet ze voor de eerste keer ook Graham Lambkin. Pauline Monin started dancing at age 11. She studied at Conservatoire de Lyon and at Centre Choréographique National de Maguy Marin. Her movement is deeply touched by contact-improvisation, the somatic
I became interested in taking the shape of letters and numbers and then detonating them into partials. Half an ‘f collides with the top part of a 3 and creates a new shape. These new hybrid characters started piling up and taking on an organic quality and were very addictive to work on, so I’ve been busy taking these piles of things and letting them build across different backdrops and I love it.
Published 15 February 2011 on Foxy Digitalis http://www.foxydigitalis.com/
JL
methods of Gerda Alexander and the Body-Mind Centering techniques of Bonnie Bainbridge Cohen. Monin often works with artists of various disciplines. Last year she danced along Jason Lescalleet and Sean Meehan at Issue Project Room in New York. At DRIEKLANK she will meet Graham Lambkin for the very first time.
I WAS A GURGLING MESS
would define his art, and I guess if he had to label it anything it would be ‘free vocalisation’, which I can totally relate to, especially when it comes to performing live. More often than not, what I do live would be free vocalisation. However ,when it comes to recordings, then the vocals are just another source material to be manipulated and placed with other sounds, so then does this become text-sound composition or something else? Labels give me a headache.
Dylan Nyoukis’ music exists outside of as many genre boxes as anyone might care to stick it into. A restless hurricane of mangled-throat vocalization, wobbly tape murk, and feral punk/noise, the sound is urgently alive and human with a volatile undercurrent of absurd/sinister humor. As the head of pioneering DIY label Chocolate Monk, Dylan has been issuing a steady stream of sub-underground homemade strangeness since the early 1990s, including a slew of tapes and CDRs by his former band Prick Decay/Decaer Pinga, Ceylon Mange (with guitarist Bill Nace) and now Blood Stereo (a duo with his wife, the artist Karen Constance). While his massive body of recorded work is all worth hearing, I believe he’s hit a particularly exciting stride within the past couple of years. Those who snapped up his Inside Wino Lodge solo LP on No Fun Productions, Blood Stereo’s Your Snakelike King LP on PAN, or any of his recent Chocolate Monk CDRs know what I mean. Nyoukis spoke with me about sound poetry, being a parent, and the evolution of his vocal music. Interview by Howard Stelzer. Howard Stelzer runs the Intransitive Recordings label and magazine, based in Boston. This interview was published 27 September 2010 on http://www.intransitiverecordings.com. Howard Stelzer: Is there any relationship between your solo recordings and sound poetry? Or is the term accurate to use when talking about what you do? Maybe I’m making an initial assumption here that you wouldnt agree with… Dylan Nyoukis: Hmmmm, I don’t know man. Without a doubt, there is a big influence on my work from sound poetry and text-sound compositions, along with other strains of ‘out there’ sound both from the hi-brow crowd and the goofs. I am happy to be referred to as operating in sound poetry. Some more educated in this area might well disagree with that label for what I do. Actually, I was in Moers, Germany recently for a performance with Phil Minton. We were booked to do a duo at sunset in this tiny little portable workers cabin set up in the middle of the town square, the capacity of the audience must have been 12-15, very intimate. Anyway, before the set we were walking about the town and I mentioned sound poetry to Phil and he asked, well, is that what you think we are doing? I guess, I explained that it is just a term that I use without much thinking about it, so I asked Phil how he
DYLAN NYOUKIS UK Dylan Nyoukis is de voornaamste noiser en geluidsblender van het Verenigd Koninkrijk. Hij startte in 1992 het noisevehicel Prick Decay, begroef het zooitje en is nu de helft van Blood Stereo (de andere helft is zijn vrouw Karen Constance), nog steeds de man achter het voortreffelijke Chocolate Monklabel en solo-performer. Nyoukis speelt met tape, field recordings en vooral stembanden, die hij als een volleerd Fluxusartiest tot brakende dieptes en gorgelende hoogtes brengt. Bovendien houdt hij er een onvervalste lofiattitude op na, die zijn performances de extra stinkende ballen geven.
Dylan Nyoukis most probably is the UK’s most eminent noise/sound blender. In 1992 he formed noise vehicle Prick Decay, changed the name, buried it and formed Blood Stereo with his wife Karen Constance, calved the excellent Chocolate Monklabel and started his own Dylan Nyoukis cult. Nyoukis plays with tape, field recordings and mostly vocal cords which he brings to vomiting depths and gurgling heights as a proficient Fluxus artist. Moreover, he brings it with an unadulterated stinkingballs lofi attitude.
HS: Tell me about the evolution from Prick Decay to what you do on your own now. I can hear something recognizably you throughout, but cant put my finger on what that is… were there key transformative moments or experiences? DN: I find it really hard to chart that ‘evolution’. We go about life, every day hearing sounds all around us. Then you have: listening to records, reading stuff, interacting with people, watching movies. We all do this, suck it in, take it in, and i am sure that it shapes our little numbnuts. If you’re working in any kind of medium, that stuff starts to come out in your work. I think when you’re younger, you can pinpoint more drastic events that effect the path you might take, epiphanies, and I have said it enough times but I can trace the thin line of absurdity through everything I do backwards to the discovery of Bananafish magazine. Now, I had already started recording crude non-music to tape by this point, but reading that magazine from cover to cover for the first time was like receiving a glorious brain enema of shimmering gloop. That, artistically for me, was year zero. I hope my head is still filled with said gloop, and maybe that’s what you hear throughout my work.
DN
HS: When did the voice and tape pieces begin? Were you inspired by something in particular? What was the first voice-based piece of yours that you thought was successful? What made it work, in your opinion? DN: The first piece that I clearly remember doing and being happy with was around ’97 or ’98, it was just two channels of my vocals reciting nicknames of local people from my home village of Blackburn in Scotland, names like Cisco, Stig, Crog, Fingers, Ebo, Singy, Cyb. I liked it because of its simplicity, the way the the two channels would go in and out of sync. It was meant to be one side of a lathe-cut 7” which never came out, but you can hear a brief snippet of it on the b-side of the LP Sugar: The Other White Meat by me and Alvarius B. As for inspiration, I know about
ID M THEFT ABLE USA Skot Spear staat bekend om zijn zwaar bevreemdende performances die klankpoëzie, musique concrète, found sound collages en hedendaagse popcultuur met elkaar confronteren. Neem daar nog eens de imposante figuur bij van twee meter, waarvan een halve meter rode baard en u krijgt ongeveer een idee. Chaos als luxeproduct. Skot Spear is known for his extremely alienating performances that confront sound poetry, musique concrète, found sound collage and contemporary pop culture. Add an imposing seven-foot caveman with a two-foot red beard and you get the picture. Chaos as a luxury.
that time that Matt Moses (of Malta) had passed onto me a cassette with Jaap Blonk on one side and a great piece by Jackson Mac Low on the other. I know that really got my juices flowing. HS: Has being a parent affected how you think about your music? Or about art in general? DN: She just reinforces my idea that there can be strength in naivety, approaching things in an uneducated or unschooled manner can a fucking blessing. HS: If my assumption that your work has some resonance with sound poetry, then I’m curious about the text element. Do you work with written text? If you do, in what way is it used? DN: Well like I said, live its mostly free vocals, however I do sometimes read from text. The nickname piece mentioned above would have been the first. I did a piece a few times recently where the phrase ‘Is It Supposed To Sound Like That?’ was written down numerous times. I would recite this, getting more and more unintelligible each time, until I was a gurgling mess. In Berlin, I read out some lettering that Elkka had written, which included an interpretation of some doodles on the page also. Have done the usual cut-up recitals. Working on a short text piece now which will be read as part of a Blood Stereo performance at the Sten Hanson Festival in Stockholm. Some drinks might have to be taken before that reading. HS: Who else is making work related to sound poetry right now? Not folks from the old guard, but folks who might be starting out now and taking inspiration from common sources or histories? DN: Shit man, there must be tons, but off the top of my head: Ben Knight of Helhesten and Towering Breaker, Idm Theft Able, Muscletusk, HereHareHere, Audrey Chen, Isabelle Duthoit, Angela Sawyer, Fatty Jubbo, Spencer Yeh, the Glyphs, Sharon Gal, Usurper to name a few.
ID M T A
KV HET IS EEN MAANDAGAVOND en ik wandel een station in Vlaams-Brabant binnen. Kris Vanderstraeten, percussionist en ‘geluidenmaker’, bewoont hier het aangrenzende stationshuis. Ik bezoek hem naar aanleiding van het Drieklank-festival in december, waar hij door ID M Theft Able en Dylan Nyoukis zal worden bijgestaan. Ondanks bijzonder beperkte internetdocumentatie trof ik toch onder meer twee elpees met Timo van Luijk en een samenwerking met Cassis Cornuta aan. Mooi mooi! BRÖTZMANN-BENNINK-VAN HOVE ‘Dit was voor mij een gigantische cultuurshock. Na het leger, in 1975, ben ik op een van hun concerten beland. De energie waarmee ze speelden was onvoorstelbaar. Schoon en sterk en alles tegelijk. En ik wou ook zo vrij spelen.’ Als verdere invloed wordt Milford Graves genoemd, voor Kris ‘de eerste vrije drummer, buiten de maat, met multi-ritmes.’ Een korte demonstratie leert me echter dat er veel meer in zit. Met zijn sferige aanpak raakt hij niet alleen aan de free jazz van bovengenoemden, maar evengoed aan het meer ‘dronige’ werk. Dit weerspiegelt zich ook in de lijst van artiesten met wie Kris heeft samengewerkt. Enkele hiervan zijn John Russell (GB), Carlos Zingaro (Port.), Wolfgang Fuchs (D), Stefan Keune (D), Al Margolis (US) en Marjolaine Charbin (F). Deze artiesten komen uit zowel de noise- als de impro-scene.
scene nauwgezet opgevolgd. Wanneer ik vraag naar de nieuwe evoluties, bespreekt hij een bijzonder interessante verschuiving. ‘Europese geïmproviseerde muziek komt van de jazz. Maar noisemuziek komt meer voort uit alternatieve pop. Er zijn veel punten waar ze overeen komen, maar evenveel grote verschillen. Waar de virtuositeit een belangrijke rol speelt bij geïmproviseerde muziek, telt bij noise en drone vooral het resultaat. De one-take-mentaliteit van de eerste tegenover de collages bij de tweede. Ikzelf blijf er zowat tussen hangen, ik hou van alletwee! Maar wat ik de laatste tijd zie, is dat de twee meer en meer naar elkaar toe komen. Beide hebben echter nog een erg verschillend publiek, maar mensen zoals Timo van Luijk (Metaphon) en Frans Claus (Les Ateliers Claus) proberen deze twee te omarmen. Resultaat hiervan is onder meer de ‘Musiques Insolites’-serie die daar nu loopt.’ DIALOOG ‘In geïmproviseerde muziek zijn dialogen het belangrijkste. Die ontstaan bijna automatisch. Wanneer ik bijvoorbeeld met een zanger en een bassist speel, ga ik afwisselend met hen in dialoog, en zij met elkaar. Je speelt altijd in duo. Daarom ben ik ook erg benieuwd naar de set op Drieklank. Theft Able en Nyoukis spelen beiden zeer hevig en gedreven. Het zal dus een superinteressante samenwerking worden.’ http://www.myspace.com/avyaktatrio http://www.myspace.com/orynx foto: Robert Cuypers
IMPRO & NOISE Vanaf het begin van de free jazz heeft Kris de
KRIS VANDERSTRAETEN BE Nadat hij getuige was van een concert van het Brötzmann/Van Hove/Bennink trio in Brussel, besliste Kris Vanderstraeten dat het tijd was voor een changement de parcours. Hij bouwde zelf een nieuw drumstel dat hem in staat stelde om te experimenteren met nieuwe klanken en timbres en ontdekte de energie van de vrije muziek. In 1996 ontmoette hij Timo Van Luijk waarmee hij na een intense repetitieperiode twee albums opneemt en een aantal concerten speelt in het Europese noise- en dronecircuit. Vanderstraeten maakt ook deel uit van het trio Sureau met klankpoeet JeanMichel Van Schouwburg
en bassist Jean Demey. Dit constant fluctueren tussen vrije improvisatie en noisegerelateerde projecten maakt Vanderstraeten tot een van de meest eigenzinnige en originele percussionisten in België. After witnessing a concert of the Brötzmann/Van Hove/Bennink trio, drummer Kris Vanderstraeten decided it was time for a changement de parcours. He built and rebuilt his own drumkit, allowing him to experiment with unconventional sounds and timbres and he discovered the true power of free music. Meeting Timo Van Luijk in 1996 resulted in a long-standing relationship, a couple of wonderful releases and
the exploration of the European noise/drone circuit. He is also part of the trio Sureau, with sound poet Jean-Michel Van Schouwburg and bass player Jean Demey. This constant shifting between free improv and noise-related projects makes Vanderstraeten one of the most prolific and original percussionists in Belgium.
deel van een trilogie van site-specifieke en op geluid gefocuste installaties. In
HELGA TIEDEMAN ‘Anima Sound – Europa Tournee Mit 20km/h’ 1971, 35’
deze video zien we een man die de basis verkent met een brommertje waarvan de uitlaatpijp uitmondt in een trompet.
Documentaire over Limpe en Paul Fuchs’ Anima Sound-tournee in 1971. Het koppel leefde en werkte in een zelfgebouwde caravan-met-podium die door een traktor werd voortgesleept. Een magisch document over de meest experimentele kant van de krautrockbeweging en haar queeste naar vrijheid. Documentary about Limpe and Paul Fuchs’ Anima Sound tour in 1971. The couple lived and worked in a self-built caravan and stage which was pulled by a tractor. A brilliant document of the most experimental side of the krautrock movement and its quest for freedom.
CHARLEMAGNE PALESTINE ‘Island Song’ 1976, 16’06”
‘Returning a Sound’ was made during Allora & Calzadilla’s involvement with a civil disobedience campaign against a US military testing and training site on Vieques (the island off of Puerto Rico used by the US Navy as a weaponstesting range from 1941 to 2003). It was part of a trilogy of sound-focussed and site-specific installations. In this case we see a man driving around the training site on a moped with a trumpet attached to the exhaust pipe.
TOP 5 SKOT SPEAR / II’DDMM THFFTABLE 1. ANGELE ARSENAULT: LIBRE 70’s Acadian pop, I try and try to sing like her and fail 2. GASTRIC FEMALE REFLEX/BRIAN RURYK SPLIT LP Toronto’s finest acts share an LP and make one of the greatest records of all time….I think this record has a title, but I can’t recall it 3. GLADE SWOPE: YET ANOTHER ONE HAS RETURNED Portland, Maine’s true “outsider musician” (much as i loathe that term, it works here) one man “mystic metal” machine….this man also makes amazing psychedelic videos, check em on youtube
‘Island Song’ shows Charlemagne Palestine on a motorcycle in Hawaii. He attached a camera to his belly and maniacally sings an improvised mantra. This film shows the isolation of an island and the urge to break free from it.
ALLORA & CALZADILLA ‘Returning a Sound’ 2004, 5’44” ‘Returning a Sound’ is gemaakt toen Allora & Calzadilla deelnamen aan een burgerlijke ongehoorzaamheidsactie tegen een test- en oefenbasis van het Amerikaanse leger op Vieques (een eiland naast Puerto Rico). Het is een
TOP 5 ELAINE MITCHENER 1. “THAT’S HOW YOU GOT KILLED BEFORE” ERROL DIXON I came across this album at my parents house only a few weeks ago. My father used to buy records all the time, and I was raised on a heavy diet of Jamaican Dub music, so I was surprised to find this album amongst them. I just love the title – it’s so direct! It’s also a great example of Jamaican-born Dixon exuberant boogie style piano which he learnt when he moved to New York. This explains why my father played the guitar
Twinkie Clark: This debut album by the incomparable gospel singer, pianist, arranger, educator – Albertina “Twinkie” Clark was released in 1980 and I heard it a few years later in my teens. It showed my what a woman can do when possessed with a musical talent AND that gospel singing could be adventurous, funky, and deliver a serious, joyful message as well. Twinkie Clark is one of the Clark Sister’s who have trailblazed a way for modern gospel singing. She’s a phenomenal pianist and arranger with a golden voice. That woman CAN GROOVE! I wanted to be her!!! 3. “PARTY PEOPLE” BY PARLIAMENT/ FUNKADELIC Okay, so this isn’t rare but you have to be a Funkadelic fan to even know about this track. My brother was a HUGE fan and used to play the albums incessantly. I was very young so didn’t understand the sexual connotations of the words or the cartoons but the music spoke immediately and I wanted to sing in THAT CHOIR which funked like hell! I wanted to be one of those girls having a totally mad time – so OTT – love it! 4. FOLK MUSIC OF JAMAICA RECORDED BY SEAGA/ ETHNIC FOLKWORKS LIBRARY Heritage yes but it’s strange how these Kumina and Pukkumina songs resonate still. I don’t understand the dialect but the rhythm and chants sound familiar and show how the mix of different african tradtions with European became it’s own fusion music. 5.” LES LOCATAIRES” BY SERGE GAINSBOURG FROM AUX ARMES ET CAETERA / “KING OF KINGS” BY THE IMMORTAL AND TERRIFIC PRINCE BUSTER Aux armes et caetera – This album was released in 1979 and I came across it searching for “King of Kings” on spotify, so i have to include both. My sister has been singing the lyrics of “King of Kings” since our father played it again recently – it’s supreme, ageless and a fantastic example of SKA at its best. I’m not a huge Serge Gainsbourg fan, so I was pleasantly surprise with this album. Reviled in ‘79 I think it has stood the test of time. Why? It’s the epitome of Jamaican/ French cool – he barely speaks above a whisper it’s sexy and filthy and underpinned with the music it floats like heavily scented puff of smoke …
TOP 5 PAULINE MONIN MAY B DE MAGUY MARIN ET DERNIÈREMENT SALVES DE LA MÊME CHORÉGRAPHE (danse contemporaine) May B est une pièce qui a fortement influencé ma vision de la danse contemporaine lorsque j’avais à peine 20 ans…
PERFORMANCE DE LA RIBOT: LAUGHING HOLE (performance-corps) Lors de sa performance, l’atmosphère de la pièce change toute imprégnée de son rire forcée. Sa forme d’ “hystérie” par le rire nous amène dans un univers très particulier. Cela me pose la question de l’inconscient collectif et de la place du performeur face au public. VIOLET DE MEG STUART (danse contemporaine) j’ai pris un bout d’article avec lequel je suis d’accord et intéressée (désolée ! pas assez de temps pour construire mon propre texte.) les phrases surlignées en jaune sont les pensées qui m’interpellent beaucoup et qui se ressentent dans leur performance… à mon sens. « Peler, muer, se défaire de ses possessions, voilà des préparations pour une nouvelle vie », écrit Meg Stuart alors qu’elle répète encore VIOLET, sa nouvelle création. Les cinq danseurs ne quittent jamais la scène et sont immergés dans un paysage mental pour faire un voyage intense, physique et sans issue, comparable à un « trip » sous drogue, une hallucination. « J’ai travaillé sur l’énergie, les connections » , dit Meg Stuart qui s’est intéressée à l’alchimie et ses symboles, a lu des textes sur le chamanisme, s’est nourrie du travail d’artistes comme Carsten Höller, auteur d’une installation sur les champignons hallucinogènes. « L’art est une sorte d’alchimie, on combine des éléments, c’est un processus au cours duquel on peut se transformer ». Pas de mots, seulement un travail subtil de la voix couverte par le son de la batterie et une musique électronique jouée live, des vibrations traversent les corps comme dans un concert de rock.
JASON LESCALLEET À DENSITÉS EN 2009 ET PUIS EN DÉCOUVRANT SES AUTRES ENREGISTREMENTS (performance musique) Lors de performance en 2009 à Densités, je pars lors de sa performance dans un espace infini. Je suis amenée par son univers sonore dans une méditation profonde. Je suis très touchée par sa performance jusque dans mes plus petites cellules… KEITH HENNESSY (performer-dancer) Je l’ai suivi lors d’un workshop pendant 10 jours. Je ne l’ai cependant jamais vu performer en live (juste vidéos et articles). J’aime son engagement politique, son questionnement à propos de la place de l’art, de l’artiste dans notre société et son enseignement qui nous pousse à remettre en question chaque choix et place de ce que l’on propose à voir.
Published by KRAAK, 2011 / www.kraak.net / Design: Jeroen Wille & Thomas Desmet
‘Island Song’ toont een motorrit van Charlemagne Palestine in Hawaii. Met een camera op zijn buik gemonteerd rijdt hij het eiland rond terwijl hij een geïmproviseerde mantra te berde brengt. De film gaat over isolatie en de nood eraan te ontsnappen.
5. EDITH BUNKER’S DEMONIZED VOMIT INSURANCE: PAMAMONA PORKLATHER OOPS In the depths of super rural Northern New Hampshire, Edith has been putting out strange recording after strange recording for years, this one, released a number of years ago by Imvated is probably my favorite, but see also “Dying” and “Reality is Dead”
2.TERESA STICH-RANDALL (SOPRANO) SINGING: “CE QUI ME FAIT PLEURER” FROM LA VIE POUR LE TSAR BY MIKHAIL GLINKA/ TWINKIE CLARK “TWINKIE CLARK” Stich-Randall: A friend (my old flute teacher actually) shared this aria with me when I was a teenager as an example of how perfect legato singing. At the time I tried to emulate this ‘line’ as a flautist, and as a singer I can only hope to achieve this. Stich-Randall is one of my favourite sopranos and the sheer beauty of this aria gets me every time.
Elle parle de la vieillesse, de la mort et de la vie qui va peut être finir. Oeuvre encore touchante et forte pour moi. Salves est sa dernière création très politique sur le thème de la non – résignation et qui dénonce une société actuelle qui se vit comme une société malade, fragmentée et violente.
Charlemagne Palestine Island Song
4. JAN HARMON: HAIL TO THE OX strange self released cassette of a woman from in deep Maine multitracking layers of vocals, singing rounds that she herself composed about octopuses, eagles, and pulling on the tails of oxen
the way he did – in a boogie-woogieska-reggae-mash-up style!
“GOTTA GET OUTTA HERE...GOTTA GET OUTTA HERE...”
FILMS