Naar de Atlantische Oceaan

Het Bassin d’Arcachon is net als de Gers een bijzondere bestemming. Ik kom er al meer dan 25 jaar en het is een plek aan de Atlantische Oceaan waar ik graag naar terugkeer. Niet elk jaar, maar wel vaak en dan vooral als ik eens geen zin heb om nieuwe plekken in Frankrijk te ontdekken. Waarom deze streek zo bijzonder is, lees je in dit laatste hoofdstuk over de reis door Zuidwest-Frankrijk.

O ja… ik wil nog even terugkomen op het fietsen over de fietspaden in de Gironde. Als je in deze streek fietst, zul je minimaal één Frans woord goed moeten beheersen. De fietsers die je hier tegenkomt, zullen je bijna altijd vriendelijk groeten met een welgemeend bonjour. Jong en oud bonjouren altijd als je ze passeert, ik doe het nu automatisch ook. Het is toch gewoon hartstikke leuk als je een moeder of vader met kind achterop passeert en je krijgt eerst van de kleine een hartelijk bonjour, vervolgens van de bestuurder van de fiets en daarna meestal van de andere ouder die ervoor rijdt. Een leuke anekdote op een fietspad in de Gironde wil ik je niet onthouden. Ik passeerde ’s ochtends een stel met een klein jongetje achterop. Dat mij uiteraard vriendelijk bonjourde. Later op de dag kwam ik ze weer tegen, alleen had de vader iets laten vallen en stond langs de kant van het fietspad. Ik was te laat om te remmen en het pakje voor hem op te pakken en reed dus maar door. In de verte herkende ik zijn vrouw met het vrolijke jongetje achterop. Ik wilde haar inhalen, maar er kwam net een tegenligger aan, waardoor ik terugschakelde en remde. Het geluid van de rem en het schakelen deed de vrouw langzamer rijden en stoppen omdat zij dacht dat manlief eraan kwam. Ze keek om, zag mij en riep uit “Ooo ce n’est pas le mien!” Waarop ik lachend voorbijreed onder het roepen van “Oui! Et c'est la mienne,” met mijn duim wijzend naar Marian, die achter mij reed. Ik hoorde haar schaterende lach tussen de dennenbomen weerklinken terwijl ik het volgende heuveltje in de duinen alweer bedwongen had.