Paul Denais (1922-2014)
Του Nick Heath Ο Paul Denais γεννήθηκε στο Rochefort sur Loire της Γαλλίας στις 12 Μαΐου 1922. Γιος ενός γραµµατέα του διοικητικού συµβουλίου ενός ψυχιατρικού νοσοκοµείου και µιας µοδίστρας. Κατά τη διάρκεια της γερµανικής Κατοχής αρνήθηκε να λάβει µέρος στο Service de Travail Obligatoire (STO), οργανισµός που παρείχε υποχρεωτική εργασία στους Γάλλους εκείνους εργαζόµενους οι οποίοι επρόκειτο να απελαθούν στη Γερµανία σε αντικατάσταση της σοβαρής απώλειας γερµανικού εργατικού δυναµικού, ως αποτέλεσµα του πολέµου. Στη συνέχεια εντάχθηκε στην αντιστασιακή οργάνωση Defence de La France (Άµυνα της Γαλλίας) µέχρι την Απελευθέρωση. Το 1952 θα χρηστεί γενικός ιατρός και από το 1960 θα εργαστεί ως ρευµατολόγος σε διάφορα κέντρα υγείας καθώς και στο Τµήµα Κοινωνικής Ασφάλισης στην περιοχή του Παρισιού. Από το 1958 µετακινήθηκε στις αναρχικές ιδέες και εντάχθηκε στην Federation Anarchiste (FA - Αναρχική Οµοσπονδία). Από τον επόµενο χρόνο άρχισε να γράφει στην εβδοµαδιαία εφηµερίδα της Οµοσπονδίας “Le Monde Libertaire¨(“Ο Ελευθεριακός Κόσµος”). Είχε αµφιβολίες για την πορεία της FA εκείνη την εποχή και έτσι εντάχθηκε στην αναρχική κοµµουνιστική τάση που υπήρχε µέσα σε αυτή, την Union des Groupes Anarchistes Communistes (UGAC - Ένωση Αναρχικών Κοµµουνιστικών Οµάδων - µια απόσχιση από την FCL του Georges Fontenis) κυριότερες φυσιογνωµίες της οποίας ήταν οι Paul Zorkine και Guy Bourgeois. Η UGAC συνδέθηκε µε την FA το Μάη του 1961 και αµέσως µετά εντάχθηκε σε αυτήν και ο Denais. Στην UGAC γνώρισε τη γυναίκα που έγινε σύντροφος της ζωής του, την Michele Stern, και µέχρι την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα συµµετείχαν µαζί και σε
συχνή βάση σε διάφορες εκδηλώσεις και πρωτοβουλίες του γαλλικού ελευθεριακού κινήµατος. Τον Σεπτέµβριο του 1960 υπέγραψε την λεγόµενη Έκκληση των 121 ενάντια στον πόλεµο στην Αλγερία. Κατά την ίδια περίοδο άρχισε να συχνάζει στους κύκλους της εξόριστης Ιβηρικής Ελευθεριακής Οµοσπονδίας Νεολαίας (FIJL) στο Παρίσι. Ήρθε σε επαφή µε τον Octavio Alberola, ο οποίος ήταν σηµαντική φυσιογνωµία της Defensa Interior, οργάνωσης που αποτελείτο από τα µέλη της FIJL, και είχε σκοπό να αναζωογονήσει τον αγώνα ενάντια στο καθεστώς Φράνκο. Το 1958 ο Alberola πραγµατοποίησε µια αποστολή εισερχόµενος µε πλαστά ντοκουµέντα στην Ισπανία. Ένας από τους στόχους ήταν ένα µνηµείο για τη δικτατορία του Φράνκο, στην Κοιλάδα των Πεσόντων, που χτίστηκε από την καταναγκαστική εργασία χιλιάδων δηµοκρατών φυλακισµένων. Στις 12 Αυγούστου ο Denais, από κοινού µε τον Ισπανό αναρχικό Antonio Martin, τοποθέτησαν µια βόµβα στο µνηµείο. Κατά την επακόλουθη καταστολή, διάφορα µέλη της FIJL που βρίσκονταν στην Ισπανία, αλλά που δεν είχαν τίποτα να κάνουν µε την επίθεση, συνελήφθησαν. Ένας από αυτούς, ο Francisco Sanchez Ruano, καταδικάστηκε σε φυλάκιση 28 χρόνων, από τα οποία υπηρέτησε τα 11. Το 1964 ο Denais αποχώρησε από την FA µε την υπόλοιπη UGAC µετά το συνέδριο της Γκρενόµπλ τον ίδιο χρόνο. Άρχισε να γράφει στο περιοδικό Perspectives Anarchistes Communistes (Αναρχικές Κοµµουνιστικές Προοπτικές), από το οποίο κυκλοφόρησαν τουλάχιστον επτά τεύχη µέχρι το 1967. Το 1967 και 1968 ο Denais ταξίδεψε, µαζί µε άλλα µέλη της UGAC, στη Γιουγκοσλαβία για να εξετάσει τα πειράµατα αυτοδιαχείρισης του τιτοϊκόού καθεστώτος. Τον Ιούνιο του 1968, η UGAC ήταν από τους ιδρυτές της Επιτροπής Πρωτοβουλίας για ένα Επαναστατικό Κίνηµα (CIMR) που επιχείρησε τη συνεργασία ελευθεριακών οµάδων µε οµάδες και οργανώσεις της µη µαρξιστικής-λενινιστικής αριστεράς, εγχείρηµα που απέτυχε. Στη συνέχεια η CIMR αντικαταστάθηκε από µια άλλη προσπάθεια, το 1971, το Centres d’Initiative Communistes (CIC - Κέντρο Κοµµουνιστικής Πρωτοβουλίας), που επίσης αποδείχθηκε αποτυχία. Ο Denais ήταν µέλος της εθνικής πολιτικής επιτροπής του και εκδότης του περιοδικού "Action" ("Δράση"). Εν τω µεταξύ, η ίδια η UGAC αυτοδιαλύθηκε στο τέλος του 1969 και το µόνο που συνέχισε ήταν το περιοδικό της, που µετονοµάστηκε σε Tribune Anarchiste Communiste (TAC - Αναρχικό Κοµµουνιστικό Βήµα) τον Ιούλιο του 1970. Σύµφωνα µε τη γενική γραµµή του TAC, ο Denais αφιέρωσε µεγάλο µέρος του περιεχοµένου του περιοδικού στην αντι-ιµπεριαλιστική δράση. Το Σεπτέµβρη του 1970 συµµετείχε στη γαλλική ιατρική αποστολή στη Μέση Ανατολή µετά τη σφαγή του Μαύρου Σεπτέµβρη στην Ιορδανία. Επίσης, συµµετείχε στην επιτροπή για την ιατρική βοήθεια προς το Βιετνάµ. Από τον Μάιο του 1974 µε την έλευση της πορτογαλικής επανάστασης, ήταν διαχειριστής του όγδοου και τελευταίου τεύχους του Portugal Libertario (Πορτογάλος Ελευθεριακός), ένα δελτίο που κυκλοφορούσε από τους υποστηρικτές της Organisation Revolutionnaire Anarchiste (ORA - Οργάνωση Επαναστατών Αναρχικών) από τον Οκτώβρη του 1973 µέχρι το Μάη του 1974. Μαζί µε τον σύντροφό του στο TAC, Bernard Cnockaert, διαχειρίστηκαν το περιοδικό Contre Pouvoirs Pour L'autogestion (Αντι-δυνάµεις για την Αυτοδιεύθυνση), από το οποίο στο διάστηµα µεταξύ 1983 και 1985
κυκλοφόρησαν τουλάχιστον έξι τεύχη και µέσω του οποίου αναζητήθηκε και πάλι µια ανασυγκρότηση της επαναστατικής αυτοδιαχειριστικής αριστεράς. Μετά την αποτυχία και αυτής της πρωτοβουλίας έγινε συντονιστής µια νέας σειράς του Tribune Anarchiste Communiste, µεταξύ 1987 και 1993. Στη δεκαετία του 1980 ως γιατρός απάλλαξε πολλούς ταχυδροµικούς υπαλλήλους µέλη της Union Des Travailleurs Communistes Libertaires (UTCL Εργατική Ένωση Ελευθεριακών Κοµµουνιστών) που βρίσκονταν σε αναρρωτική άδεια, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να περάσουν κάποιο χρόνο µακριά από την εργασία για να επικεντρωθούν στην οργανωτική δουλειά εντός της ταχυδροµικής υπηρεσίας. Τον Μάιο του 1989 ήταν ένας από τα πρώτα εκατό άτοµα που υπέγραψαν την Appel Pour Un Alternative Libertaire (Έκκληση για µια ελευθεριακή εναλλακτική λύση), αλλά δεν εντάχθηκε στην Alternative Libertaire, την οργάνωση που προέκυψε από αυτή την πρωτοβουλία, γιατί νόµιζε ότι ήταν ακόµα κάτω από τον έλεγχο των πρώην µελών του UTCL, που αποτελούσαν συστατικά της οργάνωσης αυτής. Ωστόσο, παρακολουθούσε συχνά συγκεντρώσεις και συνεδριάσεις της. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 αποχώρησε, αλλά συνέχισε να είναι ενεργός στην Agir Contre Le Chomage Μέσα! (AC!), ένα κίνηµα ανέργων, από το 1993, και στην υποστήριξη του κινήµατος των sans papiers (εργαζόµενοι χωρίς χαρτιά) - µια ανεπίσηµη οργάνωση στη Γαλλία), µαζί µε την σύντροφο της ζωής του Michèle. Πέθανε στις 10 Ιούλη 2014 σε ηλικία ενενήντα δύο χρόνων. *Η βιογραφία αυτή βασίστηκε κατά κύριο µέρος σε σχετικό κείµενο του µέλους της Alternative Libertaire, Guillaume Davranche, στο http://www.alternativelibertaire.org/?Un-medecin-revolutionnaire αλλά και σε κείµενο του Rolf Dupuy στο http://losdelasierra.info/spip.php?article7844 **Ελληνική µετάφραση "Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης", Ιούλης 2014.
Στη φωτογραφία (από αριστερά) οι Paul Denais, Antonio Martin, Francisco Sanchez Ruano και Octavio Alberola