NOME: ….........................................................
HABÍA UNHA VEZ UNHA VELLIÑA QUE VIVÍA NUNHA CASA DO BOSQUE. ERA MARÍA, A CASTAÑEIRA. LEVABA SEMPRE UNHA SAIA MOI LONGA QUE LLE CHEGABA ATA OS PÉS, UN PANO NA CABEZA E UN CESTO NA MAN. CANDO COMEZABA O OUTONO, ÍA POLO BOSQUE RECOLLENDO CASTAÑAS. UN DÍA, CANDO CHEGOU AO BOSQUE, VIU CASTAÑAS POR TODAS PARTES E EMPEZOU A RECOLLELAS. _ CASTAÑA… AO CESTO! _ DICÍA MOI CONTENTA. _ CASTAÑA … AO CESTO! E CASTAÑA QUE COLLÍA NO CESTO A POÑÍA.
CANDO TIVO O CESTO BEN CHEÍÑO DE CASTAÑAS, FOISE AO POBO E ACENDEU O LUME PARA ASAR AS CASTAÑAS. PERO … CANDO ÍA COLLER AS CASTAÑAS …_AI!_ E AS CASTAÑAS? ONDE ESTÁN? O CESTO ESTABA COMPLETAMENTE BALEIRO. NON QUEDABA NIN UNHA.
DE SÚPETO , COMEZOU A CHOVER E ENTRE AS PINGAS QUE CAÍAN AO CHAN, A CASTAÑEIRA VIU … UNHA CASTAÑA QUE CAMIÑABA! _ COMO PODE SER? _ PENSOU _ AS CASTAÑAS NON ANDAN! PERO…SI TEÑEN CORNOS E TODO! _ BERROU. ENTÓN CAIU NA CONTA DE QUE COLLERA CARACOIS NO LUGAR DE CASTAÑAS, HABÍA CARACOIS POR TODAS PARTES: NA CADEIRA, NO CHAN, NAS PAREDES … VOLTOU CORRENDO AO BOSQUE A BUSCAR CASTAÑAS. PERO …COMO FARÍA PARA NON VOLVER A EQUIVOCARSE?
PENSOU, PENSOU E PENSOU, ATA QUE LEMBROU QUE Á SÚA AVOA LLE CANTABA UNHA CANCIÓN SOBRE OS CARACOIS. COMO ERA?_ UN CARACOL DEBAIXO DUN BOTÓN…? _ NON, ASÍ NON _ UN CARACOL COMEU UNHA COL…? _ NON, ASÍ TAMPOUCO _ UN CARACOL NUN CAIXÓN? _ NON, ASÍ NON _ UN CARACOL ROMPEU O PANTALÓN? _ NON, ASÍ TAMPOUCO. ATA QUE AO FINAL LEMBROUSE DA CANCIÓN: “CARACOL, COL, COL, SACA OS CORNOS AO SOL, QUE A TÚA NAI E O TEU PAI, XA OS SACARON” CANDO REMATOU DE CANTALA DIXO: _ NON SACAS OS CORNOS? POIS ENTÓN CASTAÑA E A BOTABA NO CESTO. _ NON SACAS OS CORNOS? POIS ENTÓN CASTAÑA E OUTRA AO CESTO. ESTA VEZ NON SE EQUIVOCOU E VOLTOU AO POBO CO CESTO CHEO DE CASTAÑAS.
EMPEZOU A ASAR AS CASTAÑAS, E MOI CONTENTA PÚXOSE A GRITAR: _ CASTAÑAS! CASTAÑAS BEN ASADAS, QUENTIÑAS E SAS! CASTAÑAS! E OS NENOS E NENAS QUE SAÍAN DO COLEXIO, FORON CORRENDO E TODAS AS CASTAÑAS SE COMERON. E ASÍ REMATA A HISTORIA DA CASTAÑERA QUE UN DÍA COLLEU CARACOIS CON CORNOS PENSANDO QUE ERAN CASTAÑAS.
MARÍA, A CASTAÑEIRA