TOMO IV / BLG II / Huwebes, 25 Oktubre 2018 email: phkule@gmail.com
EDITORIAL
@phkule
Walang pagpipilian
NEWS /
Amid persistent atrocities, Lumad intensify calls against Martial Law
FEATS /
Salt of the Earth: The plight of Laiya peasants
Ang kapalaran ng bayan ay nakasalalay sa isang pirasong papel, sa iilang pangalan—iyan ang sinasabi ng eleksyon, ang nakabibinging “solusyon” sa lumalalang kalagayan ng bansa.
KULT /
Suntok sa Buwan: Ang mitong bitbit ng Lotto
Sa kabila ng nagtataasang presyo ng bilihin, kaso ng pandadakip ng estado, welga’t bungkalan, tinatapalan ito ng mga gasgas na pangalan at pangako sa bawat istasyon ng telebisyon, sa bawat balita sa social media. Masahol ang eleksyon sa susunod na taon— tatakbo ang anak ng dating diktador na si Ferdinand Marcos at tatlong anak ni Duterte. Lahat, kung hindi mamamatay-tao, ay magnanakaw sa kaban ng bayan gaya ni Enrile. Sa nakaambang diktadura at sa lumalalang krisis pang-ekonomiya gaganapin ang eleksyon na lalo pang magpapalayo sa bansa sa diskurso tungkol sa tunay na solusyon sa mga suliraning panlipunan; dahil ang pulitika ng halalan ay nakakatig lamang sa mayayaman at ang lalo pang pagtitibay sa kanilang kapangyarihan. Kapwa may maruming tala ang alyado ng kasalukuyang gobyerno at ilang nag-aastang oposisyon na nagsimula nang magpasa ng sertipiko sa kandidatura noong nakaraang linggo. Ang mga isinusulong na pagbabago ng mga opisyal at personalidad na ito ay makikita sa bawat reporma sa mga panukala at pagpihit sa mga numero ng ekonomiya.
Sa yugtong ito ng panunungkulan ni Duterte, pumalo sa higit 6.2 porsyento ang inflation rate at sampung piso na ang minimum sa pasahe. Pasan itong lahat ng ordinaryong mamamayan na nalulugmok sa taas ng presyo ng bilihin—paulit-ulit, palala nang palalang kahirapan. Makatarungan umano ito, sa perspektiba ng mga opisyal at mambabatas, habang nakatakda pang bawasan ang buwis ng malalaking negosyo at korporasyon sa ikalawang bahagi ng TRAIN. Ang mga talang ito ng bawat opisyal sa senado at kongreso ang dapat nilang masagot sa kanilang pangangampanya. Ang mga talang ito ang dapat maging batayan ng mga botante at manapa’y ng bawat Pilipino sa kanilang mga panawagan. Kung kaya kapag batid na ng mamamayan ang komprehensibong pamamaraan ng pagresolba sa mga problema, lalahok ito sa halalan upang maging lunsaran sa pagpapanagot sa kahungkagan ng mga pangako ng
naghaharing-iilan at sa pagsusulong ng mga panukalang mula at tungo sa ordinaryong Pilipino. Gayunman, hindi makakamit ang tunay na paglaya sa eleksyon dahil ito ay bahagi ng nakapangyayaring sistemang panlipunan, at ang bulok na sistema ang siyang pinaguugatan ng lahat ng suliranin. Ang pangangailangan ng mamamayan, na laman ng kanilang bawat panawagan, ay matutugunan hindi sa pamamagitan ng patse-patseng mga reporma at bagong mambabatas, kundi sa natura nitong boses at lakas. Halalan ang katibayan ng demokratikong porma ng estado dahil mukha ito ng pagiging patas, at dinidinig nito ang boses ng nakararami. Gayunman, ang katambal nitong wangis ay ang sahol ng kompetisyon at higit, ang dominansya ng mayayaman.
Ang pangangailangan ng mamamayan, na laman ng kanilang bawat panawagan, ay matutugunan hindi sa Hindi nagtatapos sa balota pamamagitan ng ang paghahangad sa tunay na patse-patseng mga kasarinlan dahil nasa kamay ng ordinaryong mamamayan ang tunay reporma at bagong na lakas na makakapagpalaya sa mga manggagawa sa kadena ng mambabatas, kundi pananamantala, sa mga magsasaka sa mga lapastangang panginoon. sa natura nitong Kapag hindi na binigyan ng estado ang mamamayan ng pagpipilian boses at lakas. kundi lumaban, ibibigay natin itong magkakapit-bisig at makatwiran.
ILLUSTRATION BY FERNANDO MONTEJO
I PA S A PA G K A BA S A ! I PA S A PA G K A BA S A ! I PA S A PA G K A BA S A ! I PA S A PA G K A BA S A ! I PA S A PA G K A BA S A ! I PA S A PA G K A BA S A ! I PA S A PA G K A BA S A ! I PA S A PA G K A BA S A ! I PA S A PA G K A BA S A ! I PA S A PA G K A BA S A ! I PA S A PA G K A BA S A !
REBELKULÊ
ANG PAHAYAGAN NG MGA MAG-AARAL NG UNIBERSIDAD NG PILIPINAS DILIMAN
REBEL KULÊ
2
25 OKTUBRE 2018 HUWEBES
NEWS
Amid persistent atrocities
Lumad intensify calls against martial law Lumad student Renante Galo, 21, can still vividly recall the sight of his barangay’s chairman, Emelito “Intik” Rotimas, lying lifeless and bloodied before him and his four classmates on a sunny field at Barangay Lapu-Lapu in Maco, Compostela Valley. Intik, Galo said, had been taking a stroll with them outside the Community Technical College of Southeastern Mindanao when men riding-in-tandem riddled the chairman with bullets. Gruesome as Intik’s death was, Galo was no stranger to such violence, recounting the murder of three anti-mining advocates before an afternoon crowd in Lianga, Surigao del Sur. Every now and then, he said, the people in his community live in fear of meeting dismal fates, as atrocities continue to hound Lumad communities especially with Martial Law’s continued implementation in Mindanao since 2017. Today, with still no semblance of justice meted out, the Lumad have amplified their campaigns to put an end to militarization and Martial Law amid deliberations on another extension. and business interests that never recognize their basic indigenous rights. “Hindi naugnay ng gobyerno ang patuloy na militarisasyon sa [mga problema ng aming] mga komunidad at ancestral domain. Ang ibig sabihin niyan, hindi naresolba at hindi naugat ng gobyerno ang problema ng mamamayan,” said Fanagel, citing intensified military operations brought about by mining and land-grabbing ventures in their communities, such as those in the coal- and gold-rich Surigao del Sur. On the other hand, students and volunteers in Lumad schools continue to be red-tagged by the military, adding to the litany of attacks on their rights, said Fanagel. At least five Lumad have been arrested this October alone due to alleged ties to communist rebels, according to Karapatan. Data from Save Our Schools (SOS) Network, as of April and July 2018, also indicate a total of 7,719 Lumad schoolrelated human rights violations since 2016, including extrajudicial killings, trumped up charges, illegal detentions, enforced displacements, and school closures (see sidebar). Lessons that empower / Galo is in his second consecutive year of joining fellow Lumad at the bakwit schools in Metro Manila. Despite an enthusiasm for camping out in makeshift sanctuaries far from home, he laments the necessity to even do so. “Hindi naman ito
mangyayari kung hindi sinisira ng militar yung mga paaralan namin ‘dun sa Mindanao,” he said. For this year, Galo and his camp have been settling at various churches and schools in Metro Manila since August 9. These forms of educational outlets have been around since 2017 as a response to the clamor of Lumad communities under Martial Law, as well as a protest to the indifference of the Department of Education to the Lumad’s call for independence in their schools’ curriculum development, Fanagel said. Education is the driving force of the Lumad’s defense of their rights and ancestral lands which have been encroached upon since time immemorial, said Rowe John Libot, a Lumad teacher at the Center for Lumad Advocacy, Networking and Services, Inc. “Importante na magpatuloy ang Lumad schools sa pamamagitan ng pagbakwit…kailangan nilang matuto nang maigi dahil sila din yung numero unong niloloko upang nakawin ang lupang ninuno nila,” Libot said. Meanwhile, SOS UP Diliman coordinator, Edge Uyanguren, could not help but express awe at the beauty of Lumad communities and schools free from military operations. “Ang ganda ng eskwelahan nila, ang ganda ng kanilang communities, yung curriculum nila ay developed,” Uyanguren said, recalling a 2017 visit with fellow UP professors to Sitio Malungon, Bukidnon. “Tinuturuan nila yung mga bata na mag-farm…at
ATTACKS ON LUMAD SCHOOLS IN MINDANAO JULY 2016 to APRIL 2018 134 affected schools 56 schools forcibly closed 30 school encampments by military 19 schools destroyed
2,209 students affected by closures 2,787 students forcibly evacuated
15 teachers accused of false charges
2,460 false/forced surrenderees 9 school-related killings
IN NUMBERS: FORCED EVACUATION AND DISPLACEMENT OF LUMAD COMMUNITIES AS OF 2018 REGION X
REGION XI
REGION XII
REGION XIII
18 incidents of forced evacuation and displacement
7
5
3
3
17 schools closed due to forced evacuation
-
5
2
4,068 evacuees (1,338 students and 76 teachers)
873
668
406
2,121
695 families who evacuated
86
108
51
450
TOTAL
maging self-sustaining ang kanilang communities, and most of all they teach the children how to love their communities and to give back.” Uyanguren also added that ancestral lands go beyond mere sentiment, calling it the heart of indigenous life. “When we say ancestral lands, it means not only [the] cultural [aspect], it’s a political and economic aspect of the life of the indigenous people,” he said. “Once you uproot the indigenous people in that area, para mo na rin silang pinatay.” The coordinator points to a geometrically patterned, beaded bracelet on his wrist. Each layer of color, plain and simple as they might
10
1 DepEd
320 students 166 students 852 students 10 teachers 2 teachers 64 teachers
appear, he said, means something to the Lumad who made it. Green represents their love for nature. Black signifies their land. Yellow stands for passion, for their advocacy and struggle. Red, rage against an oppressive system. White, purity of intention. “Mahalagang makinig tayo sa mga totoong kwento, to the narratives of the very people affected by Martial Law. Only then can we understand and realize na tungkol sa buhay ito,” Uyanguren said. “These are concerns that affect people. Pagiging tao ito eh,” he said. “We are a country. It doesn’t mean that if I do not belong to a certain place, then I shouldn’t care about them.”
SOURCE: Save Our Schools Network
Impunity extension / Spokesperson Salvador Panelo said on October 18 that the Palace is open to another Martial Law extension. “If it is helping the population,” he continued, “and the population is not even opposing it, to my mind, there is a need to extend it.” The Lumad’s own experience of Martial Law, however, paints a brutal portrait of military rule. “Sa siyudad [ay mukhang safe ang ML], pero kung pupunta sila sa kabundukan o kaya sa komunidad namin, doon talaga malalaman [at] mararamdaman... kung gaano kapasista ang Martial Law,” said Ulysses Colorado Jr., a Grade 11 Lumad student at the Mindanao Interfaith Services Foundation, Inc. Following the declaration of martial rule last May 23, 2017, Lumad and Moro communities all over Mindanao became witness to heavier military presence, according to the Alternative Learning Center for Agriculture and Livelihood Development. But just two weeks following the declaration, Mindanao would witness a 121 percent increase in human rights violations and extrajudicial killings based on data from human rights groups Karapatan and Barug Katungod. Martial Law was extended twice nevertheless, the reasons ostensibly being to aid rehabilitation and antiterrorism efforts, among others. Kerlan Fanagel, chairperson of PASAKA Confederation of Lumad Organizations in Southern Mindanao, traced the root of the indifference to the Lumad’s struggles to government
/ JOSE MARTIN SINGH
#UPTHEREV
NEWS
@phkule
UP vendors barred from selling along Academic Oval, UPCAT venues
3
REBEL KULÊ
SHORTCHANGED / PATRICA LOUISE POBRE
/ CATHRYNE ENRIQUEZ
The days of the UPCAT are a boon for UP’s vendors, with tens of thousands of students promising to flock to the UPD campus for the grueling four-hour exam. But because of a directive from the Office for Admissions, some vendors may have to leave their stalls shut during the October 27 and 28 bustle. In the order from the Office of Admissions, the department spearheading the UPCAT’s administration, vendors near Vinzons Hall and the Main Library will be barred from operating during the examination’s dates. Other concessionaires inside or close to exam venues will also not be allowed to open. The directive was announced to affected vendors on September 11 through the Business Concessions Office (BCO), which manages the administration’s dealings with the vendors. The order, while first intended for the UPCAT’s original September 15 and 16 schedule, will still remain in force for the new UPCAT dates, clarified Dr. Aurora Mendoza, director for the Office of Admissions. Mendoza, on the other hand, also stressed that the vendors will not be completely barred from operating elsewhere on campus during the UPCAT, emphasizing that her office is only prioritizing students’ security and safety during the examinations. Around 110,000 students are expected to take the UPCAT this year – a spike from the usual volume of 60,000 to 70,000 examinees in years before, explained Chief Security Officer (CSO) Atty. John S. Barona, whose office conducted the traffic assessment for the exam. “The fact that there’s a food center there would attribute to the fact that people would stay there and linger,” Barona added. “Naturally, if marami sila, magdudulot sila ng foot traffic and [traffic na rin pati para] sa mga sasakyan.” In reaction to the order, Edna Sinoy, president of the Samahan ng mga Manininda sa UP (SMUPC), underscored that the vendors were neither consulted nor forewarned before the directive was announced, adding that the order is also the first of its kind since 1968. Moreover, Sinoy noted that barring vendors on the day of UPCAT will not just be bad for concessionaires’ operations, but for examinees themselves as well
who might forget to bring the pencils and snacks that the vendors sell. Mendoza, however, countered by saying that proctors can supply pencils or food stuff to students who neglect to bring them. The director also refuted earlier claims that her office’s order was a first in a long time, saying that a similar instruction was implemented for the past year’s UPCAT. Meanwhile, Sinoy added that Mendoza’s office has not entertained vendors’ requests for a dialogue, to which Mendoza replied that they have not received such a request from the vendors while adding that she also does not see a need for any talks. SMUPC has also argued that the order is in violation of university guidelines which the vendors have been observing since 2009. Narry Hernandez, incumbent treasurer of the union, contested that the Office of Admissions’ instruction is in violation of Section E of Administrative Order No. SSC-0847, issued by then Chancellor Sergio Cao to amend the then existing guidelines for the vendors. The aforementioned provision states that during special occasions in the university, such as graduation, Lantern Parade, UP Fair, and UPCAT, vendors are allowed to go near these events’ venues. “Hindi kasi nila sinusunod ang university guidelines, eh sila rin naman ang nagpatupad niyan,” Hernandez commented. “Pinanghahawakan [ng mga manininda] yung mga patakaran, karapatan din naman naming kumita at wala kaming nilalabag na batas ng UP,” he added. The same clause, however, also stipulates that the vendors should secure approval from the BCO before they can be allowed to do so. In the SMUPC’s sole dialogue with the office, however, BCO Director Raquel Florendo made it clear that her office is only following the Office of Admissions’ initial directive. Rebel Kulê tried to get the BCO’s side on the matter, but the office has not replied as of press time.
Roel V. Panes, 48, is among the last four remaining Toki drivers that roam the Diliman campus. The Toki drivers are facing drastic income reductions that can amount to as much as P1,400 a day with the new rerouting scheme. With rising prices and average daily costs including P600 in boundary fees and P800 in gas, this leaves Panes and his family of four with barely anything left. The reduction in the number of Toki jeepneys is the latest in transportation woes UP is facing: Oplan Tanggal Bulok, Tanggal Usok last February 8 removed 60 Pantranco and 21 Philcoa jeepneys from the daily commute.
7 sa 8 na manggagawa ng Magnolia, nananatiling kontraktwal
/ REX MENARD CERVALES
Kabaliktaran sa tamis ng mga produkto ng Magnolia, Inc. ang pait na dinaranas ng mga manggagawa nito – biktima sila ng mababang pasahod, hindi makataong kondisyon sa paggawa, at patuloy na kontraktwalisasyon. Tatlong buwan mula nang unang maglunsad ng kilos-protesta ang mga manggagawa sa pabrika ng Magnolia sa General Trias, Cavite, nananatili pa ring kontraktwal ang 703 sa 800 manggagawa rito. Bukod sa kontraktwalisasyon, kinukundena rin nila ang di-makataong kondisyon sa paggawa na kanilang dinaranas. “Sobrang tagal na naming [nagpoprotesta] pero hindi pa rin binibigay ng Magnolia ang karapatan namin. Pero hindi po kami susuko – nandito po kami, lumalaban,” ani Tricia Llamas. Sa halos tatlong taon na pagiging kontraktwal na manggagawa ng Magnolia, naranasan din ni Llamas na magtrabaho nang walang pahinga sa loob ng 36 oras. Tinatayang nasa 2,248 ang kabuuang bilang ng mga manggagawa ng Magnolia sa buong bansa na biktima ng labor-only contracting, ayon sa Department of Labor and Employment (DOLE). Mayroon ding naunang direktiba ang DOLE noong Pebrero na nagsasaad na dapat iregularisa ng Magnolia ang 404 na manggagawa nito sa Cavite. Sa halip na sundin ang mga ito, patuloy pang itinatanggi ng Magnolia ang pag-iral ng kontraktwal na paggawa sa kanilang kumpanya.
“Magnolia Inc. does not engage in labor-only contracting practices in our plants. Where we make use of thirdparty service providers, we require that their employees are accorded all statutory, monetary, and social benefits provided by the Philippine Labor Code,” sinabi ng pamunuan ng kumpanya sa isang pahayag. Ang Magnolia ay ang dairy business ng San Miguel Pure Foods Company, Inc. Ito ang pinakamalaking food company sa bansa na nakapagtala ng kabuuang net income na P6.9 billion nitong nakaraang taon. Ngunit sa kabila ng malaking kita, hindi pa rin binibigyan ng kumpanya ng sapat na benepisyo ang kanilang mga manggagawa – regular man o kontraktwal. “Bakit nangyayari ang ganito – yung mga dati naming natatamasang benepisyo gaya ng referral bonus, binabaklas na nila?” tanong ni Joseleo Geronimo, bise presidente ng Progressive Workers’ Union at isang regular na manggagawa. Patuloy pa rin nilang isinusulong ang pagkakaroon ng retirement benefits at karagdagang limang kilong bigas na nakasaad sa kanilang Collective Bargaining Agreement. Nilalayon din nilang mas palawakin
ang saklaw nito upang makatamasa rin ng benepisyo ang mga kontraktwal. Sa kasalukuyan, bukod sa kawalan ng sapat na benepisyo, nasa P373 lamang din ang kinikita ng karamihan sa mga manggagawa ng Magnolia sa Cavite. Bagaman pasok ito sa itinakdang minimum na sahod sa rehiyon, nananawagan ang mga manggagawa na ipatupad ang P750 na minimum wage sa bansa upang matugunan ang kanilang mga pangangailangan. Ngunit sa halip na pakinggan ang kanilang panawagan, matinding panggigipit lamang ang naging tugon ng kumpanya sa mga ito. Pinagbabawalan ang mga miyembro ng unyon na magpulong at pilit din silang kinukuhanan ng litrato nang walang pahintulot sa tuwing sila ay magpoprotesta. Gayunman, patuloy pa rin silang lalaban para sa kanilang karapatan, ani Llamas. “Kung ‘di tayo magkakaisa sa usapin ng benepisyo, baka magtuluytuloy na [ang pagtapak sa ating karapatan] kaya kailangan nating tutukan ‘yan at pag-usapan kung anong dapat nating gawin. Tanging sandata lang ng uring manggagawa sa mga ganitong usapin ay ang ating pagkakaisa,” ani Geronimo.
REBEL KULÊ
4-5
The plight oF L a i ya p e a s a n t s
W
SALT OF THE
EARTH RICHARD CORNELIO
hile the residents were out at sea or away on some errand, the men arrived unannounced, bearing crowbars, sledgehammers, and chainsaws. Some saw them aboard eight tourist buses that barrelled down the road and stopped within five meters of the town’s security checkpoint. There, in the morning of July 23, 2018, a 450-strong demolition crew of around 50 armed security guards and 30 elements of the 1st Infantry Battalion Philippine Army got off and went on to tear down hovels and camps along the national road in Brgy. Laiya, San Juan, Batangas. That two security guards died later on during the demolition was the only detail the evening news report found so disturbing. That 34 individuals were accused of murder despite no compelling evidence, while seven residents sustained injuries and more than 300 peasant families were yet again about to be illegally dislodged, seemed like a footnote to the narrative. A drone footage of the wipeout could indeed easily frame what went down as a melee, a clash between law enforcers and desperate, enraged “squatters.” Yet, what often gets left out of the frame are images of farmer and fisherfolk households forcibly evicted from their homes, divested of livelihood, security, and property. What never make the headlines are these stories of poor families excluded from their own community due to land grabs, which remain doubly driven by private property and wanton state complicity.
PEASANT SITUATION UNDER DUTERTE’S WATCH (AS OF OCT 22) GRAPHIC BY JOHN KENNETH ZAPATA / PAGE DESIGN BY DYLAN REYES /
7 out of 10 peasants remain landless 172 individuals killed 27 were women 22 were elderly 8 were children 8 peasant massacres 9 sugar cane farmers were killed on October 21, 2018 in Hacienda Nene in Sagay City, Negros Occidental by unknown assailants SOURCES: Kilusang Magbubukid ng Pilipinas, Karapatan
F E AT U R E S Small Fry / The confluence of business and bureaucracy could not be more apparent in the tourist town of Laiya, known as the Boracay of Batangas for its crystal-clear waters and white-sand beaches which the local government primes for estate development. The residents, however, had prided on their seascapes long before the commercial resorts and big businesses swooped in. This was a place where the people once enjoyed abundant catch and could fish anywhere they pleased. Here, the shores sheltered three generations of families that would shoot the breeze over fish sale in their beachside cottages and had cleared the uplands of trees to farm crops for additional income. Here, where land and sea were part of the commons, communal systems of resource access are menaced by other groups’ claims to ownership. Born and reared in Sitio Balacbacan in Laiya, Rosie* could remember the dispute dating only as far back as the ‘90s. Over the decades, following a history of contested rights claims, bank foreclosures, unpaid amortization, and unacknowledged collective Certificates of Land Ownership Award (CLOAs), the real estate firms Laiya Development Corporation (LDC) and Macaria Development Corporation (MDC) have alleged the residents were unlawful detainers. “Ang sabi po nila ay sa kanila raw po ang lupa, at mga squatter daw po kami,” said Rosie, who recalled how the protracted court battle came to a head when the municipal and regional trial courts issued a writ of demolition in September 2013. The court dismissed the petition the residents filed for a temporary restraining order. All they could do, then, on July 3, 2014, was to link arms to try to form a human barricade against more than 20 truckloads of police-escorted demolition workers, who nonetheless pushed through. “Di po kami makalaban dahil maraming goons, at yung iba po may mga hawak pang armalite,” Rosie recounted, crying. “Yung mesa namin, kumakain pa yung mga bata, tinaob nila.” She would find her son David* shaking in fear at the mere mention of cops weeks after the demolition. Together with their parents, many children after all witnessed how large swaths of houses could be ripped down in a heartbeat, between the barked orders of the demolishers and the crash of concrete falling into dust. They watched their homes razed to rubble. They could not afford to stand helpless again, four years later, as busloads of demolishers advanced
on the low-slung makeshift houses they had erected and relocated to along the national road, having nowhere else to go. And so, on July 23, 2018, just before noon, in a last ditch effort to stop the ongoing clearing operations, Rosie and her four other neighbors went to a resort close by and sought Brgy. Capt. Wivin Llana, who suggested they just evacuate for safety. Unbeknownst to them, then, two security guards were rushed from the demolition site and declared dead within minutes of arrival at the hospital. Based on a drone footage, they had sustained lacerations from when the demolishers started to throw rocks at the protesting residents from high up on the military camp, where the crew had stayed to rest and regroup. That Rosie would receive a summons as one of the 34 respondents to two counts of murder would be just as puzzling to her as the charge that the land they have lived in and cultivated for decades is not theirs after all. Blood in the water / In their sworn counter-affidavits, the 34 individuals who face murder raps plead innocence. Like Rosie, Joey* was nowhere near the demolition area and had just hauled in his catch that noon the two security guards were allegedly murdered. Jason* was several miles away, too, doing construction work in a subdivision outside of Balacbacan. Manuel* had yet to collect bets, then, for the small town lottery he was managing when commotion broke out on the road. He ran home at once and had perhaps crossed paths with Ann*, who could only think of fetching her four kids, then, and carrying whatever stuff she could spare from the demolition. All four of them and the 30 other respondents believe that, if anyone is to answer for the murders, it should be no less than the millionaire mogul Federico “Butch” Campos III whose hired goons were left to do his bidding to pave the way for his beachfront estate. Campos owns the companies LDC and MDC, which claimed over 25 hectares of land from 600 peasant families in Balacbacan. Also registered under his name is the Virgin Beach Resort located nearby, which fisherfolk steer clear of for fear of the tycoon’s private security. “Pinapaalis nila yung mga bangka namin,” said Rosie. “‘Di namin alam kung saan dadalhin. Pagkalipat namin sa kabilang ibayo, papaalisin din naman kami.” Often, the private security guards would signal for the fisherfolk to
leave by way of gunshots in the air if the latter so much as docked near the compound. Fish vendors at shore and even tourists who would rent the locals’ small cottages have also been intimidated and harassed. Where, prior to their displacement, the fisherfolk could freely practice subsistence fishing, they can no longer do so now, what with Campos fencing off areas of the sea and shore with buoys and barbed wire for his and his guests’ exclusive rights to the use of marine resources. “Kaya minsan isang kilo lang ang huli,” Rosie lamented. “Magkano ang kilo? P120. Pero magkano ba ang gasolina? P60 kada litro. Sa arawaraw na ganyan ang huli mo, ‘di ka mabubuhay, ‘di ka makakain. Kung ‘di po kami magtipid at magtiyaga, ‘di kami makakaraos.” If there needs to be better testament to tourism’s failure to bring about its supposed economic benefits, the evidence could not be far from Laiya’s beleaguered fishing community, said Danilo Ramos, Chairperson of peasant group Kilusang Magbubukid ng Pilipinas. “Hindi dapat hariin nina Campos ‘yung lupa’t tabing karagatan, dahil [ang mga ito] ay karapatan ng mga magsasaka, mangingisda, at mamamayan,” he added. Wealthy businessmen like Campos can sequester land with utter disregard for the livelihood of existing communities. More than his culpability, however, it is the local government’s inaction that speaks to the collusion between state and capital, especially in the guise of ecotourism that is to be bolstered further by municipal support for investments from enterprising developers. Turning the tide / The tragedy in Laiya is what happens when governmentsanctioned profit-driven development thrives off of resource extraction and exploitation by capitalist plunderers at the expense of a more sustainable, pro-poor advancement of local peasant industries.
For one, under the Republic Act No. 8550 or the New Fisheries Code, mostly big companies with enough capital to buy and use large fishing vessels are privileged to harvest from the country’s waters to the detriment of small-scale fishermen. In the case of Laiya, the non-concession of right of way to fisherfolk only compounds their trouble earning a living. On both counts, neither has the National Housing Authority nor the Department of Environment and Natural Resources addressed the peasants’ concerns. Besides the absence of intervention by these government agencies, tourism firms derive authority and state approval from problematic development policies that facilitate public-private partnerships. Both the Comprehensive Land Use Plan (CLUP) of 1998 for San Juan, Batangas and the Conversion Order No. 922 issued by the Department of Agrarian Reform declare Laiya as part of a tourism zone. “Yung mukha ng [CLUP], diyan tinatakda yung papel ng pribadong negosyo, kung paano gagamitin ang lupa,” said Anakpawis Rep. Ariel Casilao. Land-use conversion manifests in the rise of resorts as tourist hotspots in coastal spaces and even in putatively agricultural lands that are reserved for commercial centers or medium-to high-end residential sites. “Ito yung mga nakakalusot sa antas-munisipyo o probinsya, which legitimizes land grabbing,” Casilao added. Development aggression by no means benefits low-income farmers and fisherfolk who, as both consumers and producers, also bear the brunt of a regressive tax system and its inflationary impact
on commodities. Yet, if anything, the dominance of corporate tourism as enabled by bureaucratic instruments has not deterred the community from renegotiating their agency in resource regulation, but instead has pushed the locals to further assert their rights. Nothing had in fact prepared Campos and his cohorts for the collective will of 600 peasant families to stay on in Laiya the first time they were displaced. What he had not expected when he ordered his men to level their shanties again was their refusal to be vanquished by fear, the resolve of a people long denied justice and besieged by violence. “Kahit ngayon di namin matatanggap na papaalisin lang kami, dahil since birth naman nandito na kami, kahit yung mga ninuno ko,” Rosie said. Her family resists to be shortchanged by measly relief goods and small relocation sites, and instead insists on an equitable agrarian redistribution of the original parcels they had tilled and developed in their own capacity. They know to stand their ground. In their defiance is a hope for a future where they need not worry where their homes end and the resorts begin, where no men carrying crowbars, sledgehammers, and chainsaws would kick their doors in or tear their homes down to seize the lands that are after all rightfully theirs.
* All the residents’ names used are not real
REBEL KULÊ
6
25 OKTUBRE 2018 HUWEBES
K U LT U R A
SUNT K SA BUWAN Ang mitong bitbit ng Lotto MARVIN JOSEPH ANG
Mapait ang ngiti ni nanay nang mabalita sa TV na may nanalo na sa 6/58 lotto. “Better luck next time,” pabiro niyang sinabi sa’kin, habang tinitipon ang sangkatutak na tiket ng sweepstakes saka nilukot at tinapon sa basurahan. Tahimik lang ako habang pinapanood siyang buklatin ang maliit niyang notebook na naglalaman ng mga gastusin namin sa bahay. Hindi man niya aminin, alam kong umasa siyang manalo sa lotto, kahit sa katotohana’y napakaliit naman ng posibilidad na tumama ang kaniyang kumbinasyon. Ihalik man niya sa paa ng kung sinu-sinong santo ang lottery ticket niya, hindi nito mababayaran ang patung-patong naming utang. Pero dahil kilala ko ang nanay ko, alam kong hindi niya agad susukuan ito. Kagaya ng mayorya ng Pilipinong nasasadlak sa kahirapan, patuloy nilang kakapitan ang pagtaya sa sweepstakes, jueteng, at kung anuano pa. Susugal at susugal siya, katulad ng maraming Pilipino, manalo man o matalo, alang-alang sa mas matiwasay na buhay. Biglang yaman / Aaminin ko: minsan ko ring pinangarap maging mayaman. Noong bata pa ako, hilig naming magkakalarong gumuhit ng mga naglalakihang bahay sa lupa saka kami magpapanggap na ito ang aming kaharian. Palibhasa’y parepareho kaming mga laking iskwater, pinagpapantasyahan namin ang marangyang bahay kung saan hindi sinusurot ang sofa’t malambot ang foam ng kama. Para sa mga tulad ko, napakasarap magpantasya tungkol sa karangyaan. Katulad nina Annabel at Midge sa kuwentong “Standard of Living” ni Dorothy Parker, planado na namin kung saan namin gagastahin ang
isang milyong dolyar, sakali mang mabigyan kami– sa bahay at lupa, kotse, damit, at kung saan-saan pa. At papaano namin mararating ang ganitong estado? Sa pamamagitan ng pagtaya sa mga Lotto, jueteng, at kung anu-ano pang puwedeng pagkakitaan ng malaking pera. Mahaba man ang pila o mabilad man nang ilang oras sa ilalim ng araw, hindi bale nang mabawasan ng ilang daang piso ang sweldong mas mababa pa sa minimum wage; maliit na sakripisyo lang naman ito kumpara sa ganansyang makukuha sakaling suwertehin. Kaya’t hindi kataka-taka na ito ang tanging paraang nakikita ng mamamayan upang makahulagpos sa tanikala ng kahirapan. Matapos ang mahabang araw na pagtatrabaho’t hindi pagsapat ng kita, mabilis talagang madadala ng iskemang biglang pagyaman ang tao, lalo na kung palagiang naisasantabi ang kanyang mga karapatan. Ayon sa guro at kritiko na si Rolando Tolentino, sa kaniyang librong Gitnang Uring Fantasya at Materyal na Kahirapan sa Neoliberalismo, dahil hindi maaasahan ng tao ang estado, ang tanging paraang nakikita nila upang makawala sa lusak na kanilang kinasasadlakan ay ang pagsusugal. Dahil hindi tiyak ang materyal na realidad ng kasalukuyan, labis niyang itutuon ang pokus sa hinaharap: “Ito na ang kaniyang light at the end of the tunnel, ang single spark sa panahon ng bagyo, ang biglang lumabas na nakatagong kwarta nang inakalang wala nang pera.” Pantasya / Sa tuwing kakain kami sa labas ni nanay, lagi niyang ikinukuwento sa akin ang dati niyang manliligaw na anak daw ng may-ari ng isang malaking kumpanya. Napapangiti pa
/ DIBUHO NI MARCY LIOANAG / DISENYO NG PAHINA NI KARLA FAITH SANTAMARIA
siya kapag inaalalang hatid-sundo siya nito, laging sa mamahaling restawran sila kumakain, at kung anuano pa. Sa madaling sabi, tila trinato siya nito bilang isang prinsesa. May bagong pamilya na ang tatay ko. Pero ang nanay ko, kahit lagpas singkuwenta anyos na, umaasa pa ring may makakatuluyan siyang katulad ng dati niyang nobyo. “Pagurin ka ba naman ng higit walong oras na pagtatrabaho pero kakarampot ang suweldo, hindi ba sasagi sa isip mo ang m g a ganitong bagay,” ika niya. At hindi lang nag-iisa ang nanay ko sa pananaw na ito. Naglipana rin kasi sa TV at sinehan ang ganitong uri ng mga palabas. Pati na rin ang mga kuwento ng mga indibidwal na sa isang iglap e biglang yumaman, labis na tinatangkilik ng mga tao. Napapaniwala tuloy ang mga tao na ang susi para sa kaginhawahan ng buhay ay limitado lamang sa sipag, tiyaga, at, minsan, swerte. Tinawag itong “fantasy” ni Neferti X. M. Tadiar sa kaniyang librong Fantasy Production. Sa pamamagitan ng mga pantasyang ito, pinananatili sa imahinasyon ng nakararami ang namamayaning kaayusan habang ikinukubli ang tunay na kahirapang nararanasan ng mamamayan. Aniya, “Our dreams are never fully captured by fantasy production but are also shaped by other logics whose calling they heed, dreams will always exceed fantasies. However, to the extent that dreams fuel and further the logics of the dominant global order, they perform the work of fantasies.” Pagsugal at pagtama / Hindi pa man ako nakaka-gradweyt, marami nang plano si nanay para sa’kin. Hindi ko pa man nakukuha ang unang suweldo
ko, sinasabi na niya kung saan ko dapat ilaan ang aking suswelduhin, at kung anu-ano pang payo tungkol sa pagyaman. Huwag daw ako gagaya sa kanya na umaasa lang sa sweepstakes para yumaman. Hindi maikakailang malaking parte na ng buhay natin ang palagiang pagtaya sa lotto. Ika nga ng matatanda, ang buhay, katulad ng lotto, ay isang malaking sugal, at kung hindi ka tataya, hindi ka tatama. Pero totoo nga ba ito? Sinususugan lamang ng lotto ang ilusyon ng probabilidad na ang mga uring nasa laylayan ay makakaangat kung matututo lamang silang sumugal. At dahil labis, halimbawa, ang paglaganap ng kontraktwalisasyon at kakarampot na sahod, ang pag-asang bitbit ng lotto ang kanilang nagiging tanging sagot sa kahirapang kanilang dinaranas. Kaya’t hindi magkahiwalay, kung tutuusin, ang konsepto ng sugal at kawang-gawa, o charity. Sinususugan nito ang ilusyong okey lang manatiling
mahirap ang mahirap dahil sa panahon naman ng kagipitan, may tutulong at tutulong sa kanila, na tama lang sa mga mayayaman na hindi tumigil sa patuloy na pagkamal ng kita para makatulong sa mas maraming tao. Ngunit pinagtatakpan nito ang mga karahasang tunay na dinaranas ng mamamayan – laganap na kontraktwalisasyon, kawalan ng lupang sakahan, at malawak at sistematikong pagkamal ng yaman para sa iilan. Kaya’t sa huling pagtatasa, talo ang tao sa iskemang ito. Kung hahayaan lamang ang masa na siya mismo ang maghawan ng kanyang sariling haraya, hindi na niya kakailanganin pang gumasta linggo-linggo sa pagtaya sa lotto o sa pagsusugal. Kung siya mismo ang tatangan ng manibela ng kaniyang kapalaran, magagamit niya ito upang lumikha ng mundo kung saan wala nang pagsasamantala.
#UPTHEREV
N ATI O N A L
@phkule
7 UKAY-UKAY
ni Alana Dineros
N E WS /
Farmers’ group denies NPA involvement in Sagay murders The National Federation of Sugar Workers (NFSW) contradicted the allegations that the New People’s Army (NPA) had a hand in the bloodbath that left nine farmers dead and three injured last October 20 in Hacienda Nene, Sagay City, Negros Occidental. PNP Director Oscar Albayalde had claimed in earlier reports that the murders were part of an NPA operation “to occupy private and government property using their mass base and to create [an] untoward incident [to blame] on the government.” Rando Rillo, Chairperson of NFSW, however, emphasized that such allegations are deliberately made to divert people’s attention
away from the dismal conditions that farmers in Negros perennially face. “Kumakapit sa patalim ang mga magsasaka [sa Negros] … at napipilitang magtrabaho kahit walang benepisyo o napakaliit lang ng bayad,” he said. Labor in haciendas operate through a ‘pakyaw’ system, where farmers are employed for specific periods and are paid according to the jobs they complete during that time, Rillo explained. The labor, however, end up unjustly compensated for, he added. Statistics from the NFSW show that the P245 minimum wage for plantation workers remains unheeded in most haciendas, where farmers are only paid with a reduced P80 to P120 rate.
On the other hand, data from the NFSW show that 64 percent of lands in Negros Occidental sized 10 hectares or more remain in the ownership of 7,000 landlords. A total of 53,200 agricultural workers and farmers, in comparison, own only 36 percent of the land. In the case of the victims, Department of Agrarian Reform chief John Castriciones said in an earlier press statement that the group of farmers who had entered the area did so in a “unilateral land occupation activity” and therefore had no legal premise to do such. The NFSW head, in contrast, said that the farmers had DAR’s
/ JUAN GREGORIO LINA
recognition as beneficiaries of land and went on to slam the department for its failure to provide genuine agrarian reform in the region. “Nanawagan kaming mabigyan ng hustisya ang mga biktima… [dahil] hindi sapat ang magbigay lang ng reward para mahuli ang mga suspect,” Rillo said, referring to the P500,000 reward posted by Negros Occidental governor Alfredo Marañon, Jr. “Hinahamon namin si Duterte na seryosohin na ang tunay na reporma sa lupa, para matuldukan na ang matagal nang problema ng mga magsasaka at manggagawang-bukid na kawalan ng lupa,” he said.
OPIN Y O N /
Biglaang pihit Sa panahon ngayon, hindi ka uubra kung mabagal ka. Sa isang iglap lang kasi, maaari kang mapag-iwanan. ‘Yan ang laging sinasabi sa’kin ng tatay ko; marahil nga ay tama siya. Ang hirap palang makipagsabayan sa mundo. Lalo pa ngayong ang bilis magbago ng mga bagay – lahat na lang yata ay nagmahal. Maski ang presyo ng petrolyo, hindi nagpahuli. Nitong pagpasok ng Oktubre, pumalo sa P50.39 ang pinakamataas na halaga ng diesel sa Metro Manila habang P66.35 naman ang gasolina. Kung ito ang sumalubong sa atin ngayong buwan, panibagong hirap naman ang nakaamba pagdating ng Nobyembre – inaprubahan na kasi ang dalawang pisong taas-pasahe sa jeep. Kaunting barya man ang tingin dito ng iba, malaking kabawasan ito para sa karamihan. Ngunit di lang sa pasahe direktang nakaapekto ang pagtaas ng presyo ng petrolyo; napakaraming bilihin din ang nagmahal bunsod nito, at hindi na nakapagtataka kung bakit. Kinakailangan kasing dalhin
ang mga produkto sa mga palengke kaya anumang dagdag gastos sa transportasyon, tiyak na apektado rin ang presyo ng mga produkto. Domino effect, kumbaga. Kaya ganun na lang kung magreklamo ang tatay ko. Paano ba namang hindi – butas na ang bulsa niya sa laki ng gastusin. Pero kagaya ng tipikal na manggagawa, pinipili na lang niyang doblehin ang pagkayod para matugunan pa rin ang pangangailangan naming pamilya. Pero sa katunayan, isa lang naman talaga itong ilusyon – hindi sasapat ang anumang sipag dahil matagal na tayong pinilay ng sistema. Ganito ang karaniwang mukha ng bansa sa gitna ng nagtataasang presyo, lalo ng petrolyo: ang taumbayan ang pumapasan ng dagok habang pinapanood tayo ng pamahalaan na naghihikahos. Sinasabi ng pamahalaan na mahirap kontrolin ang presyo ng petrolyo dahil nakadepende ito sa takbo ng pandaigdigang merkado. Ngunit malimit nilang kinaliligtaan na hindi lang naman
PUNONG PATNUGOT Sheila Ann Abarra
BEATRICE PUENTE ito ang nakaaapekto sa presyo ng petrolyo sa bansa. Sa likod ng mga gasolinahan na nakikita natin sa daan, nariyan ang makapanyarihang iilan na nagkokontrol ng suplay – mga oil cartel. Nagagawa ng mga oil cartel na magdikta ng presyo ng krudo sa bansa. Dahil sa mataas na demand, kung babawasan nila ang suplay, madali lang para sa kanilang manipulahin ang presyo. Hindi lang basta barya ang ilang pisong dagdag sa halaga ng gasolina – sa ganitong
Sa bawat pagpihit ng presyo ng bilihin, mamamayan ang siyang naiipit
TAGAPAMAHALANG PATNUGOT SA KAMPANYA Richard Cornelio
MGA PATNUGOT SA BALITA Juan Gregorio Lina Beatrice Puente
TAGAPAMAHALANG PATNUGOT SA OPERASYON Marvin Joseph Ang
PATNUGOT SA GRAPIX John Kenneth Zapata
paraan, nagagawa nilang magkamal ng mas malaking kita. Kung patuloy itong mangyayari, hindi lang napag-iiwanan ang mga Pilipino, makikita rin na nananatiling malakas ang impluwensya ng makapangyarihang iilan sa kinabukasan natin. Maganda mang hakbang ang pagtigil sa implementasyon ng TRAIN 2 upang hindi na tumaas nang sobra ang presyo ng petrolyo, hindi rito nahihinto ang kayang gawin ng pamahalaan. Higit dito, dapat nilang panagutin ang mga mapangabusong oil cartel na naghihila ng presyo ng petrolyo pataas. Kaya sa bawat pagpihit ng presyo ng bilihin, mamamayan ang siyang naiipit. Ngunit sa isang banda, isang bagay ang natitiyak ko: hindi tayo hihinto sa pagkadismaya. Tama nga na kailangan nating magmadali – hindi upang habulin ang kaunlaran kundi para panagutin ang pamahalaan at ang mga naghaharing iilan sa pang-aabusong ginagawa nila sa mamamayan. Kailangan na nating bilisan.
MGA PANAUHING PATNUGOT Sanny Boy Afable Glenn Diaz Adrian Kenneth Gutlay Jiru Nikko Rada Aldrin Villegas
Masamang biro / Binibiro ako ng pagkakataon nitong mga nakaraang araw. Nang minsang pauwi ako galing trabaho, nasisilaw ako kahit madilim ang daan. Ang kalagayan kung saan madilim ang bawat umaga at maliwanag— ilaw pa ng kompyuter—ang bawat gabi, marahil ang nagtulak sa mata kong masiraan ng bait, o mawala sa huwisyo. Gayunman, maswerte pa rin ako na nananaginip ako nang madalas. Madalas sa byahe pauwi kung managinip akong gising habang pataas nang pataas ang araw; tila hinahabol ang oras para sa aking kakapurat na pahinga. Nakakaurat pang sobrang dalas akong nagigising sa taas ng presyo ng kung anu-ano at higit, ng pamasahe. Kapag nga naman biniro ka ng lintik na krisis pang-ekonomiya, ang hirap-hirap tumawa. Di mo mabibiro ang sariling ayos lamang ang dagdag dalawampiso sa pasahe. Di mo rin malilimot na ang naturang mga tagapamahala ng ekonomiya ng bansa ang nagsabing mahigit 25 piso lamang ang kailangan ng isang tao sa isang araw para mabuhay. Di ko rin mabiro ang sariling patas ang medyo malaki kong sahod sa simut na simot kong pahinga, panaginip at ulirat. Gayunman, patuloy pa rin ang pagbibiro ng pagkakataon at ng estado sa kabila ng lantarang pandarahas nila sa mamamayan. Karahasan ang TRAIN at hindi malilinlang ng NEDA na bayani sila’t mapagkawanggawa sa pagsuspinde ng arangkada ng ikalawang bahagi nito. Karahasan sa mamamayan ang pagbabatay ng presyo ng langis sa presyo ng krudo sa ibang bansa. Karahasan sa mamamayan ang katotohanang kalokohan lamang ang pagka-makabayan ng mga tagapamahalang tanging interes ng mayayaman at dayuhan ang pinagsisilbihan. Karahasan ang sumisilaw sa akin sa bawat gabing nililinlang ko ang sariling makapagpapahinga ako pagkauwi. Nauuwi sa masamang biro ang bawat pagkakataong sinasagad tayo ng karahasan. Di ko na niloko ang sariling makakatulog ako nang matiwasay sa byahe pauwi. Gising na ako sa lahat ng pagkakataon, dahil pakiramdam ko kasalanan na ang pumikit.
MGA KAWANI Shernielyn Dela Cruz Lucky Dela Rosa Fernando Montejo Patrica Louise Pobre Karla Faith Santamaria Jose Martin Singh
KASAPI UP Systemwide Alliance of Student Publications and Writers’ Organizations (Solidaridad), College Editors Guild of the Philippines (CEGP)
REBEL KULÊ
KULT U R A /
M
ay multong gumagambala sa gobyerno—ang multo ng komunismo. Sa tuwing may kababalaghang nangyayari sa bansa, mga katatakutang nagpapataas sa balahibo ng pangulo, mabilis nilang ituro ang kasalanan sa multo. Sa multo isinisisi ang krisis sa mga korporasyon, sa mga panawagan, mga balabag sa lansangan, at mga aninong nakikipagbakbakan. Bago pa man sumapit ang undas, ayon sa mga militar, hinihintay nilang lumitaw ang multo ngayong Oktubre, sa anyo ng isang planong destabilisasyon sa kasalukuyang gobyerno na pinagtulungang umanong buuin ng mga “pula” upang pabagsakin ang presidente at palitan ito. Subalit pamilyar ang kwentong ito. Sa parehong buwan, 101 taon na ang nakakalipas, nagkaroon ng matagumpay na pagkilos ang mga Ruso. Sa pagsasama-sama ng mga manggagawa, magsasaka, at iba ipang sektor, nagawang mapatalsik ng mga Ruso ang naghaharing-uri— babala sa mga mapanamantala at tiranong nakaupo sa palasyo. Katatakutan / Upang mas lalong maging kapanipaniwala ang kwento, tinawag na “Red October” ng mga militar ang planong destabilisasyon. Idinawit at kinulayan ang mga pamantasan, mga organisasyon, at mga indibidwal na kilala sa pagiging kritikal sa pamahalaan bilang mga “pula.” Malinaw na ipinapakita nito na ang ginawang kwento ng mga militar ay hinango mula sa matagumpay na “destabilisasyon” sa Russia noong 1917—ang Rebolusyong Oktubre. Bago ito sumiklab, malala na ang
/ DIBUHO NI KIMBERLY YUTUC
REV
REBEL KULÊ / 25 OKTUBRE 2018 / HUWEBES
kalagayang pang-ekonomiko sa Russia: nagtaasan ang mga bilihin, nagkaroon ng kakapusan sa pagkain, hindi naipamahagi sa mga magsasaka ang kanilang lupa, at hindi na makatao ang kalagayan sa trabaho ng mga manggagawa. Naging sagot ng mga Ruso ang Rebolusyong Oktubre. Sa pangunguna ni Vladimir Lenin, nagsama-sama ang mga manggagawa, ilang mga sundalo, at mga magsasaka upang bumuo ng partidong tinawag na Soviet na sumalungat sa probisyunal na gobyerno, ang awtoridad na binuo ng mga naghaharing-uri upang pansamantalang mamahala sa Russia matapos mapatalsik ang monarkiya. Ninais ng mga Soviet na patalsikin ang probisyunal na gobyerno at magkaroon ng tunay na reporma sa buong Russia – patigilin ang paglahok ng bansa sa Unang Digmaang Pandaigdig, ayusin ang kalagayan sa pagtatrabaho ng mga manggagawa, ipamahagi sa mga magsasaka ang kanilang mga lupa, at masolusyunan ang pagtaas ng mga bilihin. Nakamit ng Soviet ang tagumpay sa pamamagitan ng rebolusyon – napatalsik ang probisyunal na gobyerno, at nagkaroon ng eleksyon. Sa unang pagkakataon sa kasaysayan ng daigdig, naitatag ang estadong pinamumunuan ng mga proletaryado. Ganitong pagbabago ang manipestasyon ng multo ng komunismo, at ito ang nais na pigilan ng palasyo ngayon. Kababalaghan / Naging pamantayan ng mga sumunod na rebolusyon ang Rebolusyong Oktubre. Naging isang inspirasyon ito para sa ibang bayan,
October
lalo na ng mga naghihirap na bansa, upang makahulagpos sa pangaabuso ng mga naghaharing-uri. Dahil dito, mas pinaigting ng kasalukuyang gobyerno ang panunupil sa anumang banta ng aklasan, o kahit sa simpleng kritisismo sa pamahalaan. Ngunit ang multo ay patuloy na gagambala hangga’t hindi nagkakaroon ng kasagutan sa mga pang-ekonomikong problema. Tulad ng sinabi ng pilosopong Aleman na si Friedrich Engels sa kanyang librong ‘The Condition of the Working Class in England,’ habang ang pagtrato sa mga manggagawa ay hindi makatao, gagawa sila ng konkretong aksyon upang kumawala sa mga pahirap na dala ng pansariling interes ng mga naghaharing-uri. “Against this the working-men must rebel so long as they have not lost all human feeling,” dagdag ni Engels. Naging banta sa mga imperyalistang bansa tulad ng US ang mga ganitong pagkilos ng masa dahil nangangahulugan ito ng kalayaan mula sa kanilang mga kamay. Kaya naman sinikap nilang pigilan ang lumalakas na pagkilos at sirain ang imahe ng komunismo sa pamamagitan ng pagsuporta sa mga diktador tulad nina Augusto Pinochet sa Chile, Fulgencio Batista sa Cuba, at Ferdinand Marcos sa Pilipinas. Sa pagnanais na supilin ang pagkilos ng mga mamamayan sa iba’t ibang panig mundo, lumaganap din
POLYNNE DIRA
Malinaw sa kasaysayan na sa tuwing may matinding ang “McCarthyism” noong 1950— problemang pangbasta-bastang inakusahan ang mga progresibo ng kasong rebelyon ekonomikong laban sa gobyerno nang walang sapat at konkretong ebidensya. Isang umiiral sa isang manipestasyon ng McCarthyism ang pangre-red tag sa mga pamantasan bansa, madalas – kamakailan lamang ay ang ilegal na itong nagreresulta panghuhuli kay Edzel Emocling, isang kabataang nakipamuhay sa mga sa matinding magsasaka ng Nueva Ecija. Ang panawagan ng sambayanan pagnanais ng para sa kanilang karapatan ay itinuring na rebelyon, at ipinapakita mga naaabuso na lamang nito na ang mga batas ay wala sa kanilang panig kundi nasa makawala mula rito. naghaharing-uri. Ngunit sa gitna ng mainit na pang-aakusa at panunupil ng pamahalaan, lalo lamang nitong napapasikhay ang posibilidad ng rebolusyon. Katahimikan / Malinaw sa kasaysayan na sa tuwing may matinding problemang pang-ekonomikong umiiral sa isang bansa, madalas itong nagreresulta sa matinding pagnanais ng mga naaabuso na makawala mula rito. Makikita ito sa pagdami ng mga nailulunsad na welga ng mga manggagawa sa mga pabrika, sa mga bungkalan sa mga sakahan, at sa dumadalas na pagkilos sa lansangan.
Ang krisis pang-ekonomiko ng Russia noon ay halos walang pinagkaiba sa problema ng Pilipinas ngayon: mataas na presyo ng mga bilihin, kulang na suplay ng pagkain, mataas na bilang ng mga walang trabaho, kawalan ng lupa ng mga magsasaka, patuloy na kontraktwalisasyon at hindi makataong pagturing sa mga manggagawa ng mga korporasyon. Kung ang ganitong mga kondisyon ang nanghimok sa mga Ruso na mag-aklas, paano pa sa Pilipinas kung saan ang tugon ng palasyo sa kumakalam na sikmura ng mga Pilipino ay ituon ang kanilang pansin sa mga gawa-gawang kwento ng destabilisasyon, kaysa sa mga totoong sanhi ng kanilang kahirapan? Kung susundan ang linyang tinahak ng mga naunang bansang nagkaroon ng kaparehong problema, parehas na pagtalakay sa magiging solusyon nito, at ang pagtatagumpay, masasabi na ang Pilipinas ay hindi malayong magkaroon ng rebolusyong natuto sa mga kawastuhan at pagkakamali ng mga naunang aklasan. Patuloy ang pagturo sa multo bilang sanhi ng kahirapan, ngunit hindi naiisip ng pamahalaan na sila mismo ang gumising dito. Palapit na nang palapit ang multo sa pintuan ng mga naghahari-harian upang sila ay gambalain sa kanilang pagkakahimbing. Kakatok ito nang ‘di inaasahan.