DNEVNIKOT NA DVAJCA TALKA^I
47
Gavril i Mihail nยก bea vodele po cvetniot ni pat, celo vreme. I tuka bea, vidni za nas, vo sjajot na o~iwata od lastovi~kite, duri nemo stoeja i nยก gledaa od portata, sekoj od svojata strana. Prekrasno e ~uvstvoto da bide{ voden od sila nebesna. U{te pove}e koga taa sila ti e od krvta rodna sotvorena, mila na duhot, a u{te pomila na o~ite; koga ludiot um si nao|a po~in vo rodnoto mu pole od me~ti i soni{ta koi sovr{eno se prepletuvaat so javeto, tokmu takvo ko {to e: skr{eno, tro{no, makedonsko. Nam ni se prepletoja soni{tata so na{eto jave, a du{ata rede{e poj. Umot, kolku i da zalutal po divi nekoi poljani, knigi is~itani od svetoj nekoj prazni, tuka samo da posaka, vedna{ nao|a spokoj, oti tuka soni{tata gi ima vre`ano na celoto tlo. Mi se ~ini kako Makedonija da gi vre`uva vrz sebe site soni{ta na ~ovekot i gi ~uva da demneat i ~ekaat da pominat onie o~i, za koi tie re`anki }e stanat sila dvigatel, so koja }e se ojavi toj son. Tuka bea o~ite, tuka i znacite! Sonot, poglej, stanuva jave! Im ostavivme tro{ki od lebot na lastovi~kite, nad svetcite ~uvari. Gi razgledavme freskite - ~udni prikazni redel freskopisecot na{, ta vo o~aj ili so nade` deka }e go kazni predavnikot, slikal po yidovite svoja skrb, lik od negoviot `ivot, nebare dur go ima na freskata, }e gori vo pekolot. (Na edna od freskite kade {to bea nacrtani onie koi }e odat vo pekolot poradi svoite grevovi, vo delot kade {to bea nacrtani predavnicite ima{e eden lik {to vidno se razlikuva{e od drugite. Dodeka drugite bea oble~eni vo drevni nosii tipi~ni za likovite od freskite po crkvite, eden lik be{e naslikan vo kostum so kravata i musta}i, sigurno nekoj lokalen predavnik na narodot svoj, kogo lu|eto sakale na toj na~in da go kaznat.) Otkako si po~inavme vo crkvi~eto, trgnavme ugore po sokakot. Ne presretnaa dve babi~ki. Im raska`avme troa