18 «Ο κλάδος έδειξε αδυναμία να αντιδράσει. Πρώτον, διότι σ’αυτή τη χώρα υπάρχει έλλειμμα συλλογικότητας. Δεύτερον επκρατεί η πεποίθηση στην κοινωνία ότι τα προβλήματα του καθενός λύονται μέσω διασυνδέσεων.»
Ο νομοθέτης γνώριζε ότι με τις αλλεπάλληλες κρίσεις που περνάει η χώρα μας θα υπήρχαν και χρονικοί περίοδοι που η ζήτηση προς κάλυψη τουριστικών πλοίων θα ήταν μειωμένη. Ανάλογη ρύθμιση από της ισχύος του νόμου 438/76 και των νόμων που ακολούθησαν Ν. 2743/ 99 και 3182/03 έγινε μία φορά, με την απόφαση Φ3133/31-03-1988 του τότε Υπουργού Ε.Ν. αείμνηστου Ευάγγελου Γιαννόπουλου. Το κατώτατο όριο ημερών ναύλου κατ’ έτος αναπτοσαρμόστηκε από 50 σε 30. Ο έλεγχος σε ευθυγράμμιση με τις διατάξεις του αρθ. 4 είναι συνεχής και εστιάζεται στην διασταύρωση των ναυλοσυμφώνων με τα αποδεικτικά δραχμοποίησης κατ’έτος ανά σκάφος. Η μη συμμόρφωση στις πιο πάνω διατάξεις συνεπάγεται κυρώσεις που προβλέπονται από το άρθρο 3 και αφορά διοικητική ποινή. Σε καμία περίπτωση όμως δεν επισείει φορολογικές επιβαρύνσεις και δεν επηρεάζει την οριστική δασμολογική και φορολογική τακτοποίηση των πλοίων που αφορά τις παραγράφους 1 και 3 του αρθ. 11. Άρθρο 1 Εννοιολογικοί Προσδιορισμοί Παρ.3 Τα τουριστικά πλοία ή πλοιάρια εφόσον χρησιμοποιούνται δια την εκτέλεση πλόων άνευ ναύλου χαρακτηρίζονται ως ιδιωτικής χρήσεως, τα δε επί ναύλω ως επαγγελματικά. Οι δύο λέξεις κλειδιά στην πιο πάνω παρ. 3 περί του προσδιορισμού των ιδωτικών σκαφών τουρισμού είναι «εφόσον χρησιμοποιούνται» και όχι εφόσον δεν χρησιμοποιούνται. Με την δια της ατόπου απαγωγής παρερμηνείας του εννοιολογικού προσδιορισμού εκδίδονται άτοπες γνωμοδοτήσεις, ότι πλοία των οποίων ανακλήθηκε ο επαγγελματικός τους χαρακτηρισμός, δεν ναυλώνονται και ως εκ τούτου χρησιμοποιούνται ως Ι.Χ. Αυτό είναι λάθος αλλά εφαρμόζεται. Όλα για την στήριξη του καταλογισμού δασμών και φόρων. Φυσικά ο νόμος καθορίζει σε 11 περιπτώσεις που μπορούν να ρυθμίζονται άρθρα με Υπουργικές αποφάσεις. Σ’αυτές δεν περιλαμβάνονται το αρθρ. 1 Εννοιολογικοί προσδιορισμοί και όλα τα άρθρα που αφορούν φορολογικές ρυθμίσεις. Κάθε απόκλιση αποτελεί παράβαση του νόμου. Τα πρώτα τρία χρόνια από τη θέσπιση του Ν438/76 ίσχυσε κατά το γράμμα και το αναπτυξιακό του πνεύμα. Στην πενταετία που ακολούθησε μπήκε το σχέδιο της υπονόμευσης του από την Δημόσια Διοίκηση. Στόχος, η ανατροπή του προδιαγεγραμμένου από τον νόμο φορολογικό στάτους κβο. Για την επίτευξη του στόχου έπρεπε να δημιουργηθούν νέες νομιμοφανείς διατάξεις. Οι 150 ημέρες ανά τριετία τις παρ. 3, του αρθρ. 11 που αφορούν τα ισοδύναμα των δασμών και φόρων εισαγωγής του πλοίου, αντικατέστησαν τις 50 ημέρες ανά έτος της παρ. 4, του αρθ. 4 που αφορούν την ρήτρα διατήρησης σε ισχύ της Υπ. απόφασης του χαρακτηρισμού και αναγνώρισης του πλοίου ως τουριστικού. Τελικά η κατά παρέκκλιση του νόμου κατασκευασμένη διάταξη ν’ακούγεται και να εφαρμόζεται ως ακολούθως. «Αι ναυλώσεις των τουριστικών πλοίων και πλοιαρίων δεν δύνανται να είναι κατώτεραι των 150 ημερών ανά τριετία. Τυχόν έλλειμμα εκ των ημερών τούτων συμπληρώνονται εκ του πλεονάσματος της αμέσως προηγούμενης τριετίας». Με τον όρο των 150 ημερών ναύλου ανά τριετία να εμ-
φανίζεται στη χαλκευμένη αυτή διάταξη μεταφέρεται και ένα «στίγμα» φορολογικής εκκρεμότητας από την παρ. 3 του άρθρου 11. Σε περίπτωση ελλείμματος ναύλων κάτω των 150 ημερών, μπαίνει εμπρός ο μηχανισμός της άρσης της αναγνώρισης σύμφωνα με το αρθ. 3, σε συνδυασμό με την «πειραγμένη» παρ. 4, του αρθ. 4. Όμως δεν σταματάει απλά στην αναφερόμενη «διοικητική ποινή» όπως προβλέπεται από το αρθ. 3 αλλά προφασίζεται υποτιθέμενη απαλλαγή των δασμών και φόρων κατά την εισαγωγή του πλοίου που γίνονται άμεσα απαιτητοί και μάλιστα με επιπλέον επιβαρύνσεις φορολογικών κυρώσεων. Η νομιμότητα δεν τηρήθηκε. Πολλοί που πείσθηκαν να επενδύσουν στο θαλάσσιο τουρισμό ανακάλυψαν ότι η επένδυσή τους τελούσε υπό αίρεση. Αντιμετώπισαν δεινές οικονομικές απώλειες. Μερικοί υπέστησαν τέλεια καταστροφή. Όλοι εξαπατήθηκαν. Απλά το κράτος δεν τήρησε το «λόγο του». Δεν τήρησε το νόμο του. Για τα έσοδα του Δημοσίου προτίμησε την μέθοδο της αρπαχτής και όχι την πολιτική της ανάπτυξης και της προόδου όπως θεσπίστηκαν από τη νομοθετική εξουσία μέσα από τον Ν. 438/ 76. Ο κλάδος έδειξε αδυναμία να αντιδράσει. Πρώτον, διότι σ’αυτή τη χώρα υπάρχει έλλειμμα συλλογικότητας. Δευτερον επικρατεί η πεποίθηση στην κοινωνία ότι τα προβλήματα του καθενός λύονται μέσω διασυνδέσεων. Όμως λίγοι επέτυχαν λίγα για την λύση των προβλημάτων τους και ακόμα λιγότερα για την τήρηση της νομιμότητας. Για παν ενδεχόμενον όμως η ισχυρότερη εκ των τριών διακριτών «ισοδύναμων» πολιτικών εξουσιών, η εκτελεστική αποφάσισε ότι έπρεπε να καλυφθούν όλες οι αποκλίσεις παρεκκλίσεις, παραβιάσεις, παραβάσεις, οι ανόμιες τέλος πάντων κατά την εφαρμογή του Ν. 438/76. Πείστηκε η ετέρα των εξουσιών η νομοθετική και η Βουλή ψήφισε ένα νεότερο νόμο που είχε ετοιμασθεί σε αντικατάσταση του “παλαιού” τον Ν. 2743/1999. Η νομιμότητα αποκρίπτεται. Η διπλή φορολόγηση θεωρείται δεδομένη. Ακόμη και αν πρόκειται για σκάφος που έχει περάσει την πρώτη και ίσως τη δεύτερη και την Τρίτη τριετία της εκμετάλλευσης του. Το έλλειμμα έστω και μιας ημέρας ναύλου αποτελεί κριτήριο για την άρση της αναγνώρισης από την πρώτη ημέρα εκδόσεως της. Κατά την «νόθα» διάταξη δεν εξαιρούνται ούτε τα πλοία που νηολογήθηκαν σε ελληνικό νηολόγιο το πρώτο 24μηνο από της ισχύος του νόμου, (παρ.1 αρθ. 11). Πλην αυτών που δεν δηλώθηκαν Επαγγελματικά και παρέμειναν Ιδιωτικής χρήσεως. Όλα στον βωμό της αρπαχτής. Ενώ στην περίπτωση ορθής εφαρμογής του νόμου η απαλλαγή από τους δασμούς και λοιπούς φόρους, τελών εισφορών κλπ κλπ των πλοίων της παρ. 1 του αρθ. 11 είναι οριστική και απαρέκκλιτη. Για δε τα πλοία της παρ. 3 του ιδίου αρθ. Ο χαρακτηρισμός των δηλώνεται κατά τον εκτελωνισμό και με την πάροδο της 1ης τριετίας κρίνεται η καταβολή ή όχι των εισαγωγικών δασμών και φόρων. Σε κάθε περίπτωση ο χαρακτηρισμός του πλοίου παραμένει ως επαγγελματικό τουριστικό και είναι επιλογή του πλοιοκτήτη για την τήρηση ή την ανάκληση του. Σε επόμενο στάδιο πλέον στην συνέχιση της εκμετάλλευσης του πλοίου ως Ε/Γ- Τ/Γ, ελέγχεται σύμφωνα με την παρ.4 του αρθ.4 για την εκτέλεση ναύλων όχι κατώτερο των 50 ημερών ανά έτος ή 100 ημέρες ανά διετία που αποτελεί και το κριτήριο για την άρση ή μη της