No 185 Δεκέμβριος 2012-Ιανουαριος 2013 by Parallaxi

Δεκέμβριος 2012 / Ιανουάριος 2013

2012 Μια χρονιά στο Φινάλε Η νύχτα της, οι μέρες της και τα Χριστούγεννα των ξένων της πόλης

№185 ΙΔΕΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΑΣΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΛΗ

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

185

Δεκέμβριος 2012 / Ιανουάριος 2013

185

Entr ance

info

ΛΕΞΕΙΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΟΥΛΑΣ MAKING OF:

Η Μαρίνα Τούλα σχεδίασε το Χριστουγεννιάτικο εξώφυλλο

Τα Χριστούγεννα της αθωότητας PARALLAXI MAGAZINE

ο πρώτο πάρτι που πήγα, αληθινό πάρτι, όχι παιδικό, ήταν κάτι Χριστούγεννα, τέλος του ’70. Μπορεί να ήταν ’78 μπορεί και ‘79. Οι εξαδέρφες μου, κόρες του θείου Θόδωρου, η Μ. και η Β., έμεναν στη Σταυρούπολη εκείνη την εποχή, σε ένα σπίτι κοντά στο ρέμα, από την απέναντι πλευρά του Σταυρουπόλ. Τη θυμάμαι τη γειτονιά, το νερό από το ρυάκι ακόμα το έχω στα αυτιά μου. Πήρα το λεωφορείο της γραμμής 12/27, Τούμπα-Σταυρούπολη, νωρίς το μεσημέρι. Διέσχισα όλη την πόλη, τότε τα αστικά ήταν ενωμένα, μια γραμμή δυο γειτονιές. Η Εγνατία στολισμένη με τα μέσα της εποχής έλαμπε, όπως την κοιτούσα πίσω από τα θολά τζάμια. Όλα ωραία μου φαίνονταν, σε πάρτι πήγαινα. Φορούσα ένα πράσινο πουκάμισο, που είχαμε αναγκάσει τη μάνα μου να μας πάρει και εγώ και ο αδερφός μου. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί μας έπαιρναν παρόμοια ρούχα ή και ίδια. Δίδυμοι δεν ήμασταν, ο ένας ξανθός ο άλλος μελαχρινός. Το πράσινο πουκάμισο κάπου το είχα δει, σκούρο, ωραίο, φυσικά δεν μας πήρε το ίδιο, ήταν ακριβό... ένα παρόμοιο, δε βαριέσαι, τη δουλειά του την έκανε. Κορδωνόμουν στον καθρέφτη ώρα πολλή, είχα βάλει και ένα είδος μπριγιαντίνη στο μαλλί που είχε ξεχάσει σπίτι μας ένας θείος που είχε έρθει από τη Γερμανία. Το ότι θα πάω σε

πάρτι το είχα πει παντού. Μια βδομάδα το έλεγα. Κανονική ανακοίνωση. Ήμουν δεύτερα Γυμνασίου, πρώτη χρονιά σε μεικτό, τελευταία χρονιά Αρρένων της Τούμπας ήταν η προηγούμενη. Ίσα που το είχα προλάβει. Έφτασα νωρίς το απόγευμα, δεύτερη μέρα Χριστουγέννων ήταν. Να βοηθήσω και λίγο στην προετοιμασία, να εγκλιματιστώ. Εξάλλου χάρη μου έκαναν που με κάλεσαν, όντας μικρότερος πολύ από το μέσο όρο. Το ποτό ήταν Cinzano, βερμούτ, τα μπολ γέματα φιστίκια, στραγάλια και υπήρχε και φαγητό. Θυμάμαι κάτι θεϊκά κεφτεδάκια που έφτιαχνε η θεία μου. Τα τραγούδια, που αποκαλούσαμε μπλουζ, ήταν εκείνα που τα χόρευες κολλητά με τα κορίτσια. Εγώ που ήμουν μικρότερος με χόρευαν μάλλον από συμπόνια. Θυμάμαι όμως ότι στο «Io di notte» του Αλμπάνο μια τύπισσα, που μου ήταν λίγο ψηλότερη, δέχτηκε με χαρά να τη χορέψω. Μάλιστα θα έπαιρνα όρκο ότι της έκαψα την καρδιά ή έτσι νόμιζα για το υπόλοιπο βράδυ, μέχρι που παίχτηκε το γνωστό παιγνίδι μπουκάλα και την είδα με άνεση να φιλά και άλλα αγόρια, οπότε ο μύθος κατέρρευσε. Γύρω στις εννιά έσβησαν τα φώτα στο σαλόνι και μείναμε με τα λαμπάκια του δέντρου. Το δωμάτιο μέσα από τις μπάλες φαινόταν τεράστιο, το πάρτι υπερπαραγωγή. Νόμιζες ότι είσαι στο Μόντε Κάρλο. Παρότι ο όρος της απαγόρευσης του αλκοόλ ήταν σαφής από τους δικούς μου πριν ξεκινήσω, το βερμουτάκι το χτύπησα. Και δις και τρις. Προς το τέλος της βραδιάς η τύπισσα μου είπε: «θέλεις να χορέψουμε παρέα ένα τελευταίο χορό;». Είχα πειστεί πως με αγαπάει, λίγο έλειψε να της το πω και γω, πάντα ήμουν παρορμητικός, ευτυχώς κρατήθηκα γιατί λίγο αργότερα την είδα να ετοιμάζεται να φύγει με ένα μαντράχαλο και χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια μου. Όποτε ακούω από τότε το «Io di notte» ή βλέπω σε κανένα σουπερ μάρκετ Cinzano, σε κείνα τα Χριστούγεννα της αθωότητας γυρίζω.

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012 - ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013 / ΤΕΥΧΟΣ 185 / ΠΕΡΙΟΔΟΣ Β΄ • ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΣΕ 25.000 ΤΕΥΧΗ ΚΑΙ 320 ΣΗΜΕΙΑ ΔΙΑΝΟΜΗΣ • ΜΑΖΙ ΜΑΣ AYTO TO MHNA ΕΓΡΑΨΑΝ, ΣΧΕΔΙΑΣΑΝ, ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΣΑΝ, ΣΚΕΦΤΗΚΑΝ, ΕΦΑΓΑΝ, ΧΟΡΕΨΑΝ, ΑΚΟΥΣΑΝ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΒΡΗΚΑΝ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΟΙ: ΕΚΔΟΤΗΣ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΑΜΦΥΛΙΔΟΥ • ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΟΥΛΑΣ • ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΚΤΡΙΑ: ΚΥΑ ΤΖΗΜΟΥ • ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΕΚΔΟΣΗΣ & ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ: ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΟΥΔΗΣ • ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΥ, ΤΙΝΑ ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ, ΑΚΗΣ ΔΗΜΟΥ, ΚΩΣΤΗΣ ΖΑΦΕΙΡΑΚΗΣ, ΣΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΙΩΣΗΦΕΛΗΣ, NIKH KΕΦΑΛΑ, ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΕΧΑΓΙΑ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΠΑΡΑΝΗΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΤΣΙΦΟΣ, ΕΛΕΝΗ ΚΟΥΡΤΙΔΟΥ, ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΛΙΚΙΔΟΥ, ΒΑΡΒΑΡΑ ΜΠΑΣΔΕΚΗ, ΧΡΥΣΑ ΝΑΝΟΥ, ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΛΟΥΚΗΣ, ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΔΟΥ, ΑΚΗΣ ΣΑΚΙΣΛΟΓΛΟΥ, ΜΑΝΩΛΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΚΗΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΕΛΤΖΙΔΗΣ, ΑΛΙΚΗ ΤΣΙΡΛΙΑΓΚΟΥ • ΛΟΝΔΙΝΟ: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΟΡΜΠΑΤΖΙΔΗΣ • ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ: ΝΤΙΝΑ ΠΙΝΟΣ, ΣΤΕΛΛΑ ΒΑΚΙΡΛΗ • ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΙ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ,ΜΑΝΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ, ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΜΠΑΣΔΕΚΗΣ, STEREOSIS, ΜΑΡΙΝΑ ΤΟΥΛΑ • ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΣΝΗ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΑΜΦΥΛΙΔΟΥ, katerina@parallaximag. gr • ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ: DOLPHINS COMMUNICATION DESIGN • ΕΚΤΥΠΩΣΗ, ΒΙΒΛΙΟΔΕΣΙΑ: THESS PRINT A.E. ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΟΛΗΣ ΔΕΛΦΩΝ 216, 546 55 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΤΗΛ - FAX: 2310 429050 - 2310 429051 MONTHLY CITY & CINEMA REVIEW 216 DELFON STR., 546 55 THESSALONIKI, GR, ΤΕL - FAX: +30 2310 429050 - +30 2310 429051 www.parallaximag.gr • info@parallaximag.gr

Δεκέμβριος 2012 / Ιανουάριος 2013

185

Ξυπόλυτος στην άσφαλτο 24 Ένας θεατρικός συγγραφέας περπατά μόνος...

ΛΕΞΕΙΣ: ΑΚΗΣ ΔΗΜΟΥ ΕΙΚΟΝΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΡΤΟΓΛΟΥ / Stereosis

Βαρέθηκα το γκρίζο των ματιών σου

τεκόταν πάνω σ’ ένα βουνό από σκουπίδια και με κοίταζε όπως ποτέ ρολόι δεν έχει κοιτάξει άνθρωπο. Μ’ ένα βλέμμα που φωσφόριζε πάνω στα μαύρα του μάγουλα, το ένα βλέφαρο καρφί στο εννιά και το άλλο, το μικρότερο, πεσμένο στο τέσσερα. Άρα σταματημένο στις εννιά και είκοσι (τα μόνα μαθηματικά που ξέρω είναι να διαβάζω την ώρα). Ένας θεός ξέρει τι του ‘πανε και πριν χτυπήσει δώδεκα κατάπιε τους δείχτες του και πνίγηκε. Έτσι πνιγμένο σκαρφάλωσε στην κορυφή των σκουπιδιών της Δελφών, ανάμεσα σ’ ένα περίπτερο και σ’ ένα βενζινάδικο. Απόγευμα Δευτέρας όλ’ αυτά, εγώ περαστικός απ’ τη Θεσσαλονίκη έψαχνα το σπίτι μου. Δεν ήταν ώρα για φιλοσοφίες, είχα ένα σωρό στο νου μου (σκουπίδια τα πιο πολλά αλλά τι να κάνεις…), πλην έκατσα και κοίταζα το ρολόι μέχρι που ματιάστηκα. Και είπα είναι κιόλας Δεκέμβρης, τελειώνει ο χρόνος και διάλεξε, διάλεξε τώρα πώς θες να τον θυμάσαι, διάλεξε τα χάι λάιτς του και ονόμασέ τα, μην κάνεις βήμα αν δεν τα ονομάσεις ένα ένα. Αλλά ήμουν πολύ κουρασμένος κι ο κουρασμένος άνθρωπος είναι κι αναποφάσιστος, τι να πρωτοθυμηθώ εξάλλου; Για το πυρ το εξώτερο όλη η χρονιά, στην μπούκα ένας ολόκληρος κόσμος έτοιμος να ξεπαστρέψει τον άλλο ολόκληρο κόσμο, βλοσυροί κι απελπισμένοι, πουθενά δε γελάνε. Μπες σ’ ένα λεωφορείο να δεις, όλοι με το βλέμμα θολό και τις χούφτες σφιγμένες, έτοιμοι να πλακώσουν στις γρήγορες οδηγούς,

ελεγκτές και αλλήλους. Μονάχα μια κυρία στο 58, καθισμένη σ’ ένα βουνό από πλαστικές σακούλες, μιλάει αγχωμένα στο κινητό της για να μάθουμε όλοι ότι η Ντέμι Μουρ έβγαλε άρωμα και μέχρι απόψε το βράδυ το δίνουν 15,75€ τρέξε να προλάβεις, αύριο δεν θα υπάρχει η προσφορά, θέλει κι η Ντέμι Μουρ να ζήσει, νομίζεις στην Αμερική είναι καλύτερα τα πράγματα; Ομίχλη πέφτει στις σκεπές, αλαλιασμένη πόλη. Και να σκεφτείς ότι δεν είναι μακριά ο καιρός που ξεσαλώναμε, αν και ούτε τότε γελάγαμε πραγματικά, χάχανα μόνο μέχρι λόξυγκα, ρώτα όλα τα ρολόγια της Ελλάδας πόσες στιγμές θριάμβου μέτρησαν πριν καταλήξουν στα σκουπίδια, σταματημένα στις εννιά και είκοσι, που, τώρα που το ξανασκέφτομαι, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και τόκος αν όλοι οι τόκοι δεν ήταν πολύ ψηλότεροι. Τι (μου) μένει λοιπόν από το αγέρωχο 2012; Μου μένει που απ’ το Μάιο και μετά είχα χαθεί απ’ τη Θεσσαλονίκη, ξένος ανάμεσα σε πρωινούς καφετζήδες και νυχτερινές αεροσυνοδούς. Δεκαπενθήμερα αμπαρωμένος σε δωμάτια ξενοδοχείων, ημίδιπλα κρεβάτια και δίπλα στο ημίδιπλο το κινητό αλλά κανείς δεν είχε νέα, όλοι είχαν παλιώσει ξαφνικά λες και το ‘χαν βάλει στοίχημα. Στέλνανε μόνο κάτι ασπρόμαυρα μηνύματα, όταν τα ξαναδιάβαζα ήταν αδύνατο να συνδυάσω τον αποστολέα μ’ αυτά που μου ‘γραφε. Μουδιασμένος καθόμουνα στον υπολογιστή και χαζολόγαγα μέχρι να βγάλω αφρούς με κάτι απίστευτες παπαριές (σε τρισάθλια ελληνικά, εννοείται) στα πολυποίκιλα σάιτς. Επαναστάτες όλοι του Microsoft word, έτοιμοι με τα δάχτυλα στο πληκτρολόγιο να πατάξουν την κρίση αλλά δεν φταίει η κρίση, φταίει που σχεδόν όλοι μας συμπεριφερόμαστε σα να μη μας αφορά και πολύ η κατάντια μας ή σα να μας αφορά σαν μια ακόμη αφορμή για να δείξουμε πόσο λίγοι είμαστε. Και που δεν μάθαμε ακόμη να πενθούμε, πράγμα φυσικό με τόσα ψευτοδράματα που πείσαμε κατά καιρούς τον εαυτό μας ότι ζει. Τέτοια σκεφτόμουνα αριστερά δεξιά που τριγύρναγα ένα ολόκληρο καλοκαίρι κι ένα φθινόπωρο, μετρημένο στα σαμπουάν και τους αφρούς ξυρίσματος των προσφορών – δείγμα δωρεάν, χωρίς το άρωμα της Ντέμι Μουρ, εννοείται, αφού δεν είχε ακόμα κυκλοφορήσει. Κι όποτε γύρναγα για λίγο, η Θεσσαλονίκη ήταν πάντα στη θέση της, ίδια κι απαράλλαχτη, χωρίς ούτε ένα πραγματικό δάκρυ γι’ αυτό που της συμβαίνει, μόνο σεντόνια στα μπαλκόνια, μαύρα στο Κρατικό Θέατρο κι άσπρα στο Δημαρχείο, ωραία αντίθεση, τη μαξιλαροθήκη να την πάρεις σε καρό, όλο και κάπου θα τη βρεις σε προσφορά. Πολλαπλασιάζονταν τα καφέ, από κοντά και τα ξενοίκιαστα - ποιος θα νικήσει σ’ αυτόν τον ευγενικό αγώνα; Τελικά, νίκησαν τα σκουπίδια. Σε κάθε κάδο κι ένα άχρηστο, σταματημένο ρολόι, παραπονεμένο που δεν πιάνει μία, κανείς δεν τόλμησε να το πουλήσει για να πάρει κομπολόι, πού να βρεις αγοραστή για κάτι τέτοια σήμερα; Εξάλλου δεν είναι για μας ο χρόνος, χαρά μου, δεν θέλουμε να τον ξέρουμε εδώ πέρα. Τέτοιος που είναι του κόψαμε μια και καλή την καλημέρα, κι αν θέλει να περνάει δικαίωμά του, εμείς θα του γυρνάμε την πλάτη. «Εδώ το μόνο πεπρωμέ-

νο είναι η ζωή με μυστικά», που τραγουδάνε και οι «Κόρε. Ύδρο» σ’ εκείνο το υπέροχο τραγούδι, που, αν και γραμμένο τρία χρόνια πριν, παραμένει το ίδιο υπέροχο ίσως γιατί καμιά εφημερίδα δεν το μοίρασε στους δώρο αναγνώστες της. Κι ίσως το μόνο όπλο μας πια είναι κάτι τέτοια τραγούδια που, παθιασμένα και χωρίς φόβο, προπαγανδίζουν την ανάγκη μιας μυστικής, σιωπηλής ζωής μακριά απ’ τις ζητωκραυγές των like, μοναδική περιουσία του κάθε καραβοτσακισμένου των social media. Δεν είναι πολλά αλλά φτάνουν για να συνοδεύσουν το 2012 μέχρι τον κάδο με τα ξεχαρβαλωμένα ρολόγια. Και μπορεί ν’ ακουστώ (και ίσως είμαι) ανοήτως αισιόδοξος αλλά θα το πω: ήδη ο χρόνος έχει αρχίσει να μετράει αλλιώς. Αντέχεις ν’ ακούσεις τα καινούργια ρολόγια ή θα συνεχίσεις να κλαις που έβαλες το ρόλεξ σου ενέχυρο;-

Δεκέμβριος 2012 / Ιανουάριος 2013

I love this job Με την πεποίθηση ότι από κάθε άνθρωπο μπορούμε να μάθουμε για τους άλλους και για τον εαυτό μας, ότι η ευφυΐα είναι κατάκτηση της περιέργειας και δεν είναι ντεμοντέ στις μέρες μας να ακούς και να σιωπάς, η στήλη αυτή θα παρακολουθεί κάθε μήνα έναν άνθρωπο που η καθημερινότητά του σφραγίζεται από την ιδιαίτερη φύση του επαγγέλματός του. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας που ασκούν επαγγέλματα που δεν περιλαμβάνονται στις προτάσεις του επαγγελματικού προσανατολισμού γίνονται οι ήρωες αυτού του ρεπορτάζ που θα συνεχίζεται με περισσότερο υλικό στο site της parallaxi.

185

TO BE CONTINUED @ WWW.PARALLAXIMAG.GR

Πάτερ Αλέξανδρος, Παπάς

ΛΕΞΕΙΣ: ΜΙΧΑΛΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ

ρόσφατα ένας σπουδαίος σύγχρονος Έλληνας ποιητής είπε σε συνέντευξή του: «Αν θες να βοηθήσεις την ποίηση να επιβιώσει, πρέπει να βοηθήσεις τον άνθρωπο να επιβιώσει». Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για το Θεό. Αν θες να τη «γλιτώσει», έχε το νου σου στον άνθρωπο, στον αδύναμο, στον φτωχό. Η Εκκλησία στις μέρες μας εξακολουθεί να απασχολεί τον Τύπο με σκάνδαλα, παράνομο πλουτισμό και σκοταδιστικές απόψεις. Τώρα τελευταία η συμπάθεια ορισμένων κληρικών προς το νεοναζισμό, ανάγκασε κάποιους άλλους να αντιδράσουν. «Το θετικό πρόσωπο της Εκκλησίας το ξεχνάτε» μου είπε με παράπονο κι ο πατέρας Αλέξανδρος, εφημέριος του ιερού ναού των Αγίων Πάντων, κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό. Το συσσίτιο, που ξεκίνησε το 1971 ο πατέρας Τιμόθεος, σήμερα μοιράζει καθημερινά πάνω από 300 μερίδες σε μία από τις πιο φτωχικές συνοικίες της πόλης. «Οι εθελοντές μας, και μιλώ κυρίως για τις ενορίτισσες, αφήνουν τα σπίτια τους κι έρχονται να διακονήσουν τον συνάνθρωπο. Κι αυτό

είναι ό,τι πιο σημαντικό. Όλες αυτές οι κυρίες, 40 συνολικά, είναι το διαμάντι μας. Περνούν όλη τη μέρα τους εδώ, μαγειρεύουν και πλένουν ύστερα τις κατσαρόλες. Το πρόγραμμα είναι έτσι κανονισμένο ώστε καθεμία να έρχεται μια φορά την εβδομάδα. Ανήμερα των Χριστουγέννων θα έρθει κι ο Μητροπολίτης μας να φάμε όλοι μαζί στην αίθουσα και να μας ευχηθεί. Αυτό γίνεται κάθε 25η Δεκεμβρίου. Η βοήθεια του κόσμου είναι συγκινητική. Οι δωρεές γίνονται όλες από το υστέρημά του, αφορούν χρήματα αλλά και τρόφιμα. Σκεφτείτε ότι είναι δύσκολο να φτιάξεις κάτι μόνο για μία τετραμελή οικογένεια, πόσο μάλλον λοιπόν για περισσότερους από 300 ανθρώπους. Λόγω κρίσης, ο αριθμός τους αυξάνει διαρκώς. Ούτε εμείς γνωρίζουμε πού θα φτάσει κι αν μετά από λίγο διάστημα θα μπορούμε να ανταπεξέλθουμε. Με τη χάρη του Θεού και με τη στήριξη των ενοριτών, ελπίζουμε να τα καταφέρνουμε. Δεν υπάρχει κάτι άλλο από το οποίο μπορούμε να στηριχτούμε. Οι άνθρωποι που ζητούν να σιτιστούν καταθέτουν γραπτώς το αίτημά τους εδώ. Είναι πάνωκάτω οι ίδιοι κάθε μέρα αλλά η σύνθεση συχνά αλλάζει. Ανάμεσά τους υπάρχουν συνήθως και 30-50 άστεγοι που διαρκώς μετακινούνται. Το συσσίτιο είναι μια πολύ ζωντανή διαδικασία εξάλλου. Πρόσφατα γνώρισα ένα νέο, 35 χρόνων, ορφανό από γονείς, άνεργο. Τον στηρίζει μία θεία του οικονομικά αλλά κατά τα άλλα είναι ολομόναχος. Πολλοί είναι αυτοί που επειδή δεν έχουν ρεύμα στο σπίτι τους, ανάβουν κεριά στα σπίτια τους που προμηθεύονται από εδώ. Άλλοι δεν έχουν να πάρουν βρεφικό γάλα για τα παιδιά τους, που κι αυτό τους το παρέχουμε με τις όποιες δυνατότητές μας. Είναι απέραντος ο πόνος των ανθρώπων που συναντούμε. Αυτό που ζούμε είναι μια διάλυση. Όταν ο κόσμος σου λέει ότι δεν μπορεί να απευθυνθεί πουθενά κι έχει την Εκκλησία και το συσσίτιο ως μοναδική του ελπίδα, δεν είναι διάλυση; Το σημαντικό είναι ότι προσφέρουν άνθρωποι που δεν έχουν σχέση με την Εκκλησία. Από τον τρόπο που μπαίνουν στο ναό, φαίνεται ότι δεν έχουν καθημερινή τριβή με την πίστη. Θέλουν όμως να βοηθήσουν κι αυτό μας ικανοποιεί αφάνταστα. Μας αρέσει να βλέπουμε το ποτήρι μισοάδειο. Προσωπικά το βλέπω ακόμα μισογεμάτο. Το καλό που έχει ο καθένας μέσα του, ξεχνιέται. Αν αγα-

πάς το Θεό, δεν νοείται να μην αγαπάς τον συνάνθρωπο και να φροντίζεις γι’αυτόν. Όλοι οι άνθρωποι είναι παιδιά της Εκκλησίας, είτε λευκοί είτε μαύροι. Ο Θεός δεν διαχωρίζει. Δεν γίνεται να αγαπάς περισσότερο ένα παιδί σου από κάποιο άλλο». «Τι θ’απογίνεις Θεέ όταν εγώ χαθώ» ρωτούσε ανήσυχος ο Ρίλκε τον Δημιουργό. Ό,τι κι αν σκοπεύει να κάνει ο Κύριος, πάντα θα είναι αδύναμος μπροστά στον άνθρωπο. Πρόσφατα ακούστηκε ότι ναός στο Ρέθυμνο αγόρασε καινούρια κάγκελα για να προστατευθεί από κάποιον άστεγο, επισημοποιώντας για ακόμα μια φορά τον περίφημο «θάνατό του Θεού». Ο πατήρ Αλέξανδρος ωστόσο θα ήθελε να επικεντρωθούμε στο ουσιαστικό έργο της Εκκλησίας. Οι 300 του συσσιτίου δε θα διαφωνούσαν. Κάνοντας τον σταυρό τους πριν φάνε, δηλώνουν την πίστη τους πρωτίστως σε όσους γεμίζουν τα πιάτα. Είναι μετά να μην πιστεύεις ότι ο Θεός είναι τόσο μεγάλος όσο τον κάνει ο άνθρωπος; Κάτι τέτοιο υπονοούσε κι ο Ρίλκε.

Δεκέμβριος 2012 / Ιανουάριος 2013

Exit

Έξι φωτεινές πινακίδες που θα δείξουν την έξοδο κινδύνου ακόμα και στον πιο φανατικό σπιτόγατο. Τι αξίζει να δεις και να κάνεις για να φτιάξουν οι μέρες και οι νύχτες σου εντός της πόλης. Θα βγεις όπως και δήποτε. ΛΕΞΕΙΣ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΥ

185

1. Ερωφύλη επι τρία

Η παράσταση «Erofili synopsis» είναι βασισμένη στο έργο του Γ. Χορτάτζη - από την Εταιρεία Θεάτρου Χώρος και τοποθετεί επί σκηνής, τρεις γυναίκες, με τη μάσκα να λειτουργεί ως το κύριο ερμηνευτικό μέσο σε ένα πάντα επίκαιρο έργο. Τρεις γυναίκες επί σκηνής – Tρεις μάσκες – Tρεις συγκλονιστικές ερμηνείες. Άνθρωποι που απαγορεύεται να ερωτευτούν, πάθος, ύβρις και η εξουσία που διαχρονικά καταχράται τη δύναμή της και μένει ατιμώρητη. Το κείμενο διασκευάζεται με μεγαλύτερη διάθεση ελευθερίας φωτίζοντας επιλεγμένες εικόνες από το εκπληκτικό έργο του Χορτάτζη. Η δραστήρια, πρωτοποριακή ομάδα έχει συνεργαστεί με το Εθνικό Θέατρο στις παραστάσεις «Λιωμένο βούτυρο» (2007) και «Recycle» (2010), με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, ΔΗΠΕΘΕ, πανεπιστημιακά ιδρύματα, και έχει επανειλημμένα παρουσιάσει τη δουλειά της σε παραμεθόριες περιοχές, αστικά κέντρα, διεθνή φεστιβάλ εντός και εκτός συνόρων. Το 2007 βραβεύτηκε από την Ένωση Ελλήνων Κριτικών για το σύνολο της δραστηριότητάς της. Η ομάδα επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού. Σκηνοθεσία – σκηνικό: Σίμος Κακάλας Παίζουν: Δήμητρα Κούζα, Δήμητρα Λαρεντζάκη, Έλενα Μαυρίδου. *12 & 23/12, Θέατρο Αυλαία,Τ ετάρτη - Κυριακή: ώρα: 21:00 Είσοδος: Προπώληση: 10€, 5€ (Άνεργοι, Α.Μ.Ε.Α.) Ταμείο:15, 10€ (φοιτητικό, μαθητικό).

2. Χριστούγεννα στο Μέγαρο

Από τη δημιουργία του στις αρχές του 1990, ο θίασος iL CiRCo εμπλουτίζεται διαρκώς με τραγουδιστές, χορευτές, ακροβάτες και καλλιτέχνες κάθε είδους. Τα μέλη του θιάσου προέρχονται από κάθε γωνιά του κόσμου, συνεισφέροντας τα μοναδικά ταλέντα τους σε αυτό το πολιτιστικό χωνευτήρι παραστατικών τεχνών. Το πνεύμα του πειραματισμού που επικρατούσε στα πρώτα εργαστήρια του θιάσου επέτρεψε τη διαμόρφωση μιας καινοτόμου μορφής τέχνης, με γνήσια φρεσκάδα και πρωτοτυπία στη δράση και τη θεατρική τεχνοτροπία της. Το iL CiRCo από την πρώτη του μεγάλης κλίμακας παράσταση στις 31/3/1996 στο Σαν Ντιέγκο έχει περιοδεύσει σε πάνω από 14 χώρες σε πέντε ηπείρους και το έχουν παρακολουθήσει πάνω από 8 εκατομμύρια άνθρωποι. Οι παραστάσεις του συνεχίζουν να γεμίζουν τις αίθουσες, να παρουσιάζονται πριβέ σε βασιλικές οικογένειες και να πρωταγωνιστούν σε καζίνο, εταιρικές εκδηλώσεις και κάθε είδους περιστάσεις ανά τον κόσμο. Ο θίασος επισκέπτεται τη Θεσσαλονίκη με την παράσταση

Viaggio (Ταξίδι). *21-23/12, Μέγαρο Μουσικής, Αιθ. Φίλων Μουσικής Μ1, ώρες παραστάσεων: 21/12: 21:00, 22/12: 17.00 & 21.00, 23/12: 12.00 & 18.00. Τιμές εισιτηρίων: από 45€ έως 15€

3. Μια κωμωδία ομηρίας

Ένα κωμικό θρίλερ για τη ζωή μας, μια κωμωδία σχέσεων και καταστάσεων με έντονα τα στοιχεία της σάτιρας και αρκετές δραματουργικές δόσεις από stand up comedy… Ένα ζευγάρι παντρεμένο, πρώην ερωτευμένο, βρίσκεται φυλακισμένο και εγκλωβισμένο στο υπόγειο play room του ίδιου τους του σπιτιού, από 2 ληστές, που την ίδια στιγμή τους αδειάζουν τον επάνω όροφο του σπιτιού τους… Παράλληλα, οι ίδιοι, «αδειάζουν» τις ψυχές τους… αλληλοκατηγορούνται, αλληλοαπειλούνται, θυμούνται, φοβούνται, απελπίζονται, ελπίζουν, χαμογελούν… μέσα από τις αγωνιώδεις προσπάθειες μιας ολόκληρης νύχτας να βρουν τρόπους διάσωσης και διαφυγής… «Τα Παιδιά θα 'ρθουνε στις Οχτώ…» είναι ένα ανθρώπινο ψυχογράφημα ιδωμένο μέσα από την ιδιαίτερα κωμική ματιά των συγγραφέων του, Αλέξανδρο Ρήγα και Δημήτρη Αποστόλου. Απολαυστικές ερμηνείες του ζεύγους από την Βασιλική Ανδρίτσου και τον Αλέξανδρο Ρήγα που αναλαμβάνει και τη σκηνοθεσία

Δεκέμβριος 2012 / Ιανουάριος 2013

της παράστασης. *25/12/2012-15/1/2013, θέατρο Αριστοτέλειο, Εθν. Αμύνης 2, τηλ. 2310-26205

τικών (Drama Desk Awards), αλλά και το βραβείο Grammy για το καλύτερο Musical Album το 1998. Μέχρι τις 17 Ιουνίου είχε συμπληρώσει ήδη 6,472 παραστάσεις. *30/12/2012-06/1/2013, Μέγαρο Μουσικής, 2310 895938-9

4. Η «Rolls Royce των musicals»

5. Πειραματική της «Τέχνης» ξανά

Τo πολυβραβευμένο μιούζικαλ «Σικάγο» του Μπομπ Φος ανεβαίνει σε απόδοση και σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή, χορογραφίες Φωκά Ευαγγελινού και ενορχήστρωση - μουσική διδασκαλία Αλέξη Πρίφτη, μ’ ένα λαμπερό καστ ηθοποιών:Σμαράγδα Καρύδη, Τάνια Τρύπη, Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, Αντώνη Λουδάρο και σε ρόλο έκπληξη η Μαρινέλλα! Το CHICAGO είναι μια αυθεντική «τζαζ» ιστορία που εκτυλίσσεται την εποχή της ποτοαπαγόρευσης και συνδυάζει τον έρωτα, την κωμωδία, τη μοιχεία, το δράμα, σατιρίζοντας τη «δικαιοσύνη», «τον κρατικό φαρισαϊσμό» αλλά και τη «μίζα» κάθε μορφής! Φόνοι, βία και διαφθορά, εκρηκτικά χορευτικά και δυνατά τραγούδια ξεσηκώνουν και συναρπάζουν τους θεατές σε όλο τον κόσμο. Ανέβηκε για πρώτη φορά το 1975 στο Broadway και συμπλήρωσε εκεί 936 παραστάσεις. Η σκηνοθεσία και οι πρωτοποριακές χορογραφίες που έμειναν στην ιστορία είχαν την υπογραφή του Bob Fosse. Συνολικά έχει τιμηθεί με 6 βραβεία Tony, 2 βραβεία Olivier, 5 βραβεία κρι-

Έπειτα από είκοσι πέντε χρόνια αδιάλειπτης λειτουργίας στην ίδια στέγη, η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» εγκατέλειψε το θέατρο «Αμαλία», αλλά όχι και τη συμμετοχή της στη θεατρική ζωή της πόλης. Έτσι συνεχίζει στις αρχές του χρόνου με δυο παραστάσεις. Η αρχή θα γίνει τον Ιανουάριο με τις «Ευτυχισμένες μέρες» του Σάμουελ Μπέκετ, στο θέατρο Άνετον, ένα εμβληματικό έργο του ευρωπαϊκού μοντερνισμού, που εκτυλίσσσεται σε ένα θεατρικό no man’s land μακριά από κάθε ρεαλισμό σε σκηνοθεσία Δήμητρας Χουμέτη. Παίζει η Ελένη Δημοπούλου. Πρεμιέρα στις 9 Ιανουαρίου 2013. Σε μη θεατρικό χώρο θα παρουσιαστεί τον Φεβρουάριο το επόμενο έργο, ο «Βυσσινόκηπος». Για το αρυτίδωτο έργο του Τσέχοφ, “κωμωδία” (σύμφωνα με τον δικό του χαρακτηρισμό) της ξεπεσμένης αρχοντιάς, της χρεοκοπίας, του τέλους εποχής, επιλέχτηκε να μετατραπεί σε θέατρο η βίλα Καπαντζή που θα δεχθεί στη σάλα της για πρώτη φορά μια θεατρική παράσταση, χάρη στη γενναιόδωρη φιλοξενία του ΜΙΕΤ. Η σκηνοθεσία είναι της Χριστίνας Χατζηβασιλείου και παίζουν οι Έφη Σταμούλη, Μένη Κυριάκογλου, Στάθης Μαυρόπουλος κ.ά. Πρεμιέρα την 1η Φεβρουαρίου 2013.

6. Η Θεσσαλονίκη πέρα από την ιστορία

Τρεις εκθέσεις με πλούσιο φωτογραφικό υλικό που αναφέρονται στην πόλη της Θεσσαλονίκης θα φιλοξενηθούν στο Μουσείο Φωτογραφίας. Το πρώτο μέρος της έκθεσης "Πέρα από την ιστορία: Η Θεσσαλονίκη μέσα από τη φωτογραφία", επιχειρεί να μας μεταφέρει μέσα από 500 έργα, το κλίμα της πόλης από την Απελευθέρωση μέχρι το Μεσοπόλεμο. Στο εισαγωγικό κομμάτι της έκθεσης ο θεατής μπορεί να δει ορισμένες φωτογραφίες της Οθωμανικής Θεσσαλονίκης πριν την απελευθέρωση. Στην ενότητα "Ο Αχός του Πολέμου" οι εικόνες μας περιγράφουν μια πόλη σε συνεχή αναβρασμό. Η δεύτερη ενότητα, "Η Βοή της Πυρκαγιάς", αναφέρεται στην μεγάλη πυρκαγιά του 1917, η οποία άλλαξε ολοκληρωτικά τη μορφή της πόλης. Η

τρίτη ενότητα, που αποτελεί και το κύριο μέρος της έκθεσης, είναι "Ο Ήχος της Πόλης". Οικογένειες, εικόνες στο στούντιο φωτογράφων, κτίρια-σύμβολα και γειτονιές της Θεσσαλονίκης, αστοί, ξεριζωμένοι πρόσφυγες, σκηνές από γάμους και κηδείες, κατασκηνώσεις και σχολεία... Τέλος, η έκθεση περιλαμβάνει σε διακριτό τμήμα επιλεγμένη βιβλιογραφία και οπτικοακουστικό υλικό για τη Θεσσαλονίκη, τα οποία θα εμπλουτίζονται σε όλη τη διάρκεια των εκθέσεων, όπως τα ντοκιμαντέρ ιστορικού χαρακτήρα από το αρχείο της ΕΡΤ. Θα ακολουθήσουν το Μέρος Β’, Από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι τη Μεταπολίτευση (Μάρτιος-Απρίλιος 2013) και το Μέρος Γ’, Από τη Μεταπολίτευση μέχρι Σήμερα (Μάιος-Ιούνιος 2013). Το σύνολο των τριών εκθέσεων εντάσσονται στον κύκλο του Μουσείου «Ματιές στην πόλη», ανήκουν στο Παράλληλο Πρόγραμμα της PhotoBiennale και αποτελούν τη συμβολή του ΜΦΘ στον εορτασμό των 100 χρόνων από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης. *28/11/12 – 28/2/13 / Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης. Εγκαίνια έκθεσης: Σάββατο 01 Δεκεμβρίου, ώρα: 20.00. Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα κλειστά, Τρίτη-Κυριακή 11.00-19.00

185

Τα Χριστούγεννα των ξένων ΛΕΞΕΙΣ: ΣΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ ΕΙΚΟΝΕΣ: ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΜΠΑΣΔΕΚΗΣ

Χριστούγεννα σημαίνει μια ανάμνηση που δεν θα ξεχάσεις ποτέ, μια αγκαλιά το βράδυ της παραμονής, η νέα αρχή που υπόσχεσαι να κάνεις την Πρωτοχρονιά, η μέρα που αποφάσισες ν’ αλλάξεις τη ζωή σου, έστω και μακριά από την πατρίδα σου. Χριστούγεννα σημαίνει ιστορίες. Η Parallaxi συγκέντρωσε ιστορίες ανθρώπων από διαφορετικούς τόπους, πολιτισμούς και κουλτούρες που συνυπάρχουν και ζουν στη Θεσσαλονίκη. 2

Δεκέμβριος 2012 / Ιανουάριος 2013

1. Αμίρ Καρίμι, ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗΣ Γεννήθηκα στο Αφγανιστάν και μεγάλωσα στην Τεχεράνη του Ιράν. Την έλευση του νέου έτους, τη Nowruz, τη γιορτάζαμε σύμφωνα με την παράδοση στις αρχές του Μαρτίου. Για 13 μέρες φτιάχναμε το τραπέζι haft seen που αποτελείται από επτά πράγματα τα οποία συμβολίζουν την ομορφιά, την υγεία, την αφθονία, την ωριμότητα, την αναγέννηση, την αγάπη και την ανατολή του ηλίου. Το πράσινο τσάι άχνιζε και τα γλυκά ήταν πάντα στο δίσκο όσο περιμέναμε τους επισκέπτες. Το σαλόνι ήταν μια ζεστή φωλιά από τα χαλιά και τα μεγάλα μαξιλάρια. Οι γηραιότεροι από σεβασμό κάθονταν ψηλά στην κορυφή του χαλιού και γύρω-γύρω οι νεότεροι. Δεν περιμέναμε δώρα αλλά χαρτονομίσματα, αυτό ήταν το έθιμο. Οι μεγάλοι πήγαιναν στην τράπεζα και άλλαζαν τα παλιά τους χαρτονομίσματα με καινούργια και μας τα έδιναν με μια ευχή γραμμένη πάνω τους.

Όταν ήρθα στην Ελλάδα το 2001 μου φαινόταν περίεργο να γίνεται γιορτή το χειμώνα, δεν είχα συνηθίσει σε συναυλίες, στολισμούς και φεστιβάλ. Δεν τα ξέραμε αυτά. Τις πρώτες χρονιές η αλλαγή του χρόνου μ’ έβρισκε μόνο στο Λευκό Πύργο ή πίσω από το άγαλμα του Βενιζέλου. Έβλεπα τον κόσμο να περνάει, τις οικογένειες με τα παιδιά και εγώ είχα παρέα τις αναμνήσεις μου. Το 2004 έπιασα μια κανονική δουλειά στο παλιό Ράδιο Κορασίδη και κατάφερα να νοικιάσω σπίτι. Εκείνα τα Χριστούγεννα οι συνάδελφοι στη δουλειά προθυμοποιήθηκαν να διορθώσουν τη σόμπα που είχα για να μου κάνουν ένα δώρο και επιτέλους θα ζεσταινόμουν κανονικά. Ο συνάδελφος που επέστρεψε επιδιορθωμένη τη σόμπα στο σπίτι είδε ότι δεν είχα ούτε ποτήρι για να πιω νερό. Κοιμόμουν πάνω σ’ ένα χαρτόκουτο και σκεπαζόμουν με νάιλον περιτυλίγματος. Ο μισθός μου πήγαινε στο ενοίκιο και στα δάνεια που είχα πάρει όσο ήμουν άνεργος. Η αντίδραση τους με άφησε άφωνο. Ένα κρεβάτι, στρώμα και σκεπάσματα έφτασαν στο σπίτι, σερβίτσια, μια μικρή ηλεκτρική κουζίνα και ένα τραπέζι γέμισαν το χώρο, τρόφιμα και γλυκά μπήκαν στο ψυγείο μου. Τότε κατάλαβα πως

νιώθουν οι άνθρωποι τα Χριστούγεννα. Εκείνες τις γιορτές και τους ανθρώπους που δουλεύαμε μαζί δεν θα τους ξεχάσω ποτέ όσο ζω.

2. Γουέι Ζεν, καθηγήτρια Κινεζικών Ζούσα στην επαρχία Καντόνα, στα νότια της Κίνας, μια περιοχή με πληθυσμό 16 εκατομμύρια. Τα τελευταία 15 χρόνια έχει μεταφερθεί η κουλτούρα της γιορτής των Χριστουγέννων και κυρίως οι νέοι γιορτάζουν και βγαίνουν έξω. Τα μαγαζιά στολίζουν δέντρα, βάζουν φώτα και λαμπιόνια, τα ευρωπαϊκού τύπου εστιατόρια προσφέρουν Χριστουγεννιάτικο γεύμα για δύο με γαλοπούλα και κρασί, οι πόλεις γεμίζουν με χρώμα και οι εικοσάχρονοι ξεφαντώνουν στα καραόκε μπαρ με τραγούδια του Zhou jie Lun –που είναι ο Σάκης Ρουβάς της Κίνας. Δεν υπάρχουν αργίες, αφού πρόκειται για ένα δυτικό έθιμο που δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο για μας παρά μόνο θέαμα και εμπόριο. Τα σπίτια δεν στολίζονται και όλοι περιμένουν την Κινεζική Πρωτοχρονιά στα μέσα Φεβρουάριου για να γιορτάσουν. Φέτος μπαίνουμε στη χρονιά του Φιδιού που συμβολίζει την καλοτυχία και τον πλούτο. Στο τραπέζι έχουμε πάντα ένα ολόκληρο ψάρι για να μας βρει η νέα χρονιά με φαγητό και να μη μας λείψει τίποτα. Σύμφωνα με την παράδοση, οι παντρεμένοι δίνουν χρήματα στους ανύπαντρους για να βρουν το ταίρι τους και τα παιδιά παίρνουν δώρο χαρτονομίσματα τυλιγμένα σε κόκκινο χαρτί, από το χρώμα της Κίνας. Εδώ φυσικά και στολίζουμε, ακολουθούμε την παράδοση αφού ο σύζυγος μου είναι Έλληνας. Μου αρέσει η ατμόσφαιρα και είναι μια ευκαιρία να ξεκουραστώ, αλλά δεν νιώθω κάτι περισσότερο. Πάντα κάνω μάθημα στην Κινέζικη Πρωτοχρονιά και αν πέσει Κυριακή μπορεί να φάμε με τις φίλες μου και να θυμηθούμε τα παλιά. Μου λείπουν οι πολύχρωμοι χοροί του Δράκου που βλέπαμε στις γειτονιές. Αν το ζήσεις μια φορά δεν θα το ξεχάσεις.

3. Λιάν Ρέιγκαν, US College Councelor - Κολλέγιο Ανατόλια Μεγάλωσα στη Μασαχουσέτη σε μια οικογένεια με ρίζες Ιταλικές και Ιρλανδικές, οπότε τα Χριστούγεννα μας ήταν γεμάτα φαγητό και μια μελωδική φασαρία. Η παραμονή των Χριστουγέννων ήταν πάντα μια αυστηρά οικογενειακή υπόθεση με πιατέλες γεμάτες ραβιόλι, κρασί, χριστουγεννιάτικα γλυκά και μπισκότα, ντουζίνες από μπισκότα, αλλά όχι ψάρι όπως συνηθίζεται στην Ιταλία. Παίζαμε το Yankee’s swap, αγοράζαμε δώρα μέχρι 20 δολάρια και κάναμε ανταλλαγή μεταξύ μας. Κάθε δώρο άλλαζε χέρια δύο φορές και κανείς, μα κανείς δεν ήθελε να πάρει μια τσαγέρα σε σχήμα μέλισσας που την καταλάβαινες από το σχήμα του πακέτου. Αυτή τύχαινε σε μένα, δεν μπορώ να καταλάβω πώς γινόταν αυτό κάθε φορά! Είμαι τρία χρόνια στην Ελλάδα και τα Χριστούγεννα γύριζα πάντα στην Αμερική, δεν μπορούσα να λείπω από την οικογένεια μου. Πέρυσι όμως αποφάσισα να μείνω στη Θεσσαλονίκη. Ήθελα να δω αν θα τα καταφέρω μόνη μου. Την παραμονή μ’ έπιασε μελαγχολία, έβλεπα τον κόσμο να κάνει βόλτες, τις οικογένειες στα μαγαζιά, χαμόγελα και αγκαλιές παντού και ένιωθα μόνη. Έφτασα στην Αριστοτέλους και άρχισα να κλαίω. Τελικά

185

πήγα σε μια φίλη σ’ ένα μπαρ στην Καλαποθάκη και εκεί είδα πόσο φιλόξενοι είναι οι άνθρωποι εδώ. Ένιωσα οικεία, ζεστά, ίσως αυτό που λέμε το πνεύμα των Χριστουγέννων. Η απόφαση μου να περάσω τα Χριστούγεννα στη Θεσσαλονίκη άλλαξε την αντίληψη μου και κατάλαβα ότι μπορώ να στηριχτώ στις δικές μου δυνάμεις. Ήταν καθοριστικό για μένα. Φέτος φυσικά θα είμαι στην πόλη και μάλλον θα περάσω το βράδυ με φίλους σε μια Ιρλανδέζικη μπυραρία που ανακάλυψα!

4. Ούτε Πετκάκη, υπεύθυνη βιβλιοθήκης Ινστιτούτου Goethe Θεσσαλονίκης Έχουν περάσει 30 χρόνια από τότε που ήρθαμε για πρώτη φορά στην Ελλάδα μαζί με τον άντρα μου. Αν και μου αρέσει η Αθήνα ως μεγαλούπολη, ερωτεύτηκα τη θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα της Θεσσαλονίκης. Στο πατρικό μου σπίτι, σε μια περιοχή έξω από τη Φρανκφούρτη, η γιορτινή περίοδος ξεκινούσε τέσσερις εβδομάδες πριν την παραμονή των Χριστουγέννων. Όλοι στη γειτονιά έφτιαχναν ένα στεφάνι από κλαδιά έλατου και στολίδια και κάθε Κυριακή ανάβαμε ένα από τα τέσσερα κεριά που είχε πάνω του. Την τελευταία Κυριακή έπαιρνε ζωή το τελευταίο κερί και εμείς τραγουδούσαμε και τρώγαμε παραδοσιακά μπισκότα με φρούτα, ξηρούς καρπούς και μυρωδικά. Την παραμονή στολίζαμε έλατο με μικρά κεράκια και ο ήχος μιας μικρής καμπάνας σήμαινε ότι ο Άγιος Βασίλης ήρθε την πόρτα μας. Εμείς είχαμε ήδη αφήσει μια λίστα με δώρα στον Christkind, τον μικρό Χριστό και περιμέναμε να δούμε αν θα μας τα φέρει ο Άγιος. Φυσικά ποτέ δεν τον βλέπαμε αλλά είχαμε αγωνία, ποτέ δεν ξέραμε τι δώρο θα βρούμε κάτω από το δέντρο. Στο σπίτι ακόμη στολίζουμε αληθινό έλατο, δεν τα μπορώ τα ψεύτικα. Νιώθω ότι κάτι χάνεται. Μαζευόμαστε με την οικογένεια γύρω από το γιορτινό τραπέζι και ανταλλάζουμε δώρα. Φτιάχνω και Gluhwein, το παραδοσιακό ζεστό κρασί, με πορτοκάλι, κανέλα και γαρύφαλλο όπως λέει η αυθεντική συνταγή. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο κόσμος προτιμάει να βγαίνει έξω αυτές τις μέρες, θεωρώ ότι είναι στιγμές για την οικογένεια. Αυτό που πάντα με ξένιζε είναι ότι απουσιάζει η έννοια της έκπληξης και του αναπάντεχου στα παιδιά. Βλέπω στα πολυκαταστήματα να διαλέγουν τα δώρα τους μαζί με τους γονείς και έτσι ξέρουν από πριν τι θα βρουν κάτω από το δέντρο. Είναι κρίμα γιατί η χαρά της έκπληξης είναι πολύ μεγαλύτερη από την ικανοποίηση ότι διάλεξα το δώρο που ήθελα.

Δεκέμβριος 2012 / Ιανουάριος 2013

5. Νανέτ Πασκουά, οικιακή βοηθός Στις Φιλιππίνες στολίζουμε το Χριστουγεννιάτικο δέντρο από το Σεπτέμβριο. Η παράδοση λέει ότι όταν ξεκινάνε οι μήνες –ber, δηλαδή September, October κτλ. αρχίζουμε να βάζουμε τα στολίδια στο δέντρο. Σαν παιδί θυμάμαι να βγαίνω από νωρίς το πρωί με τις φίλες μου για να πούμε τα κάλαντα στη γειτονιά. Μαζί μας είχαμε πάντα ένα μεγάλο σακί που γέμιζε με ρύζι από τους γείτονες, αφού οι περισσότεροι δεν μπορούσαν να μας δώσουν χρήματα. Το ρύζι συνήθως το πουλούσαμε στους περαστικούς και μοιραζόμασταν τα «κέρδη». Ήμασταν πολύ χαρούμενες

και πριν γυρίσουμε σπίτι πηγαίναμε για μια βουτιά στη θάλασσα, εκεί έχει ζέστη όλο το χρόνο. Θυμάμαι πολύ φαγητό με πιάτα γεμάτα από το ασιατικό ρύζι glutinous, αυτό που κολλάει όπως λέτε εδώ, και γλυκά με μπανάνα και ζαχαροκάλαμο. Τα τελευταία Χριστούγεννα που πέρασα στις Φιλιππίνες ήταν το 1990 και μετά ήρθα στην Ελλάδα. Δούλευα ως οικιακή βοηθός, όπως δεκάδες άλλα κορίτσια από την πατρίδα, σ’ ένα σπίτι στο Πανόραμα. Τις πρώτες χρονιές μ’ έπιανε μελαγχολία που τα Χριστούγεννα ήταν μια γιορτή που κρατούσε μόνο δύο, τρεις εβδομάδες. Το κρύο, το σκοτάδι που έπεφτε γρήγορα το απόγευμα, η μοναξιά, δεν μπορούσα να χαρώ. Τώρα έχω κάνει καλές φίλες στη Θεσσαλονίκη και την παραμονή μαγειρεύω το πρωί και μαζευόμαστε να φάμε και να παίξουμε επιτραπέζια. Το πρωί ανοίγω για να ακούσω τα κάλαντα από τα παιδιά και πλέον περνάω ωραία. Το δέντρο μου το στολίζω 1 Δεκεμβρίου, αν και για μένα τα Χριστούγεννα έχουν αρχίσει πολύ πιο νωρίς.

6. Λέιλα Τσουχισβίλι, ιδιωτική υπάλληλος Στο σπίτι στολίζαμε αληθινό έλατο μετά τις 20 Δεκεμβρίου. Για τους Ρώσους είναι πιο σημαντική η πρώτη πρωτοχρονιά αφού τα Χριστούγεννα τα γιορτάζουμε στις 7 Ιανουαρίου, σύμφωνα με το παλιό ημερολόγιο και τη δεύτερη πρωτοχρονιά στις 13 του μηνός. Στο δέντρο οι γονείς μου κρεμούσαν σοκολάτες μαζί με τα στολίδια και εγώ έλεγα τι δώρο ήθελα στον Дед Мороз, στον Παππού του Χιονιού και την εγγονή του снежинка, τη Χιονονιφάδα. Το πρωί οι γονείς δουλεύανε και το βράδυ της παραμονής ετοιμάζαμε ένα πλούσιο τραπέζι για να μας βρει ο νέος χρόνος σε αφθονία. Μετά τα μεσάνυχτα τριγυρνούσαμε στη γειτονιά μ’ έναν δίσκο γεμάτο γλυκά και κερνιόμασταν με τους φίλους μας. Είχαμε και το έθιμο του ποδαρικού και θυμάμαι ότι όλοι καλούσαν τον πατέρα μου στο σπίτι τους γιατί είχε καλό «πόδι» και θα τους έφερνε τύχη. Όταν ήρθαμε στη Θεσσαλονίκη τα Χριστούγεννα μου φάνηκαν σαν παραμύθι. Τα πολύχρωμα λαμπιόνια στους δρόμους, τα κατάφωτα μπαλκόνια των πολυκατοικιών, η στολισμένη πόλη, ένιωθα να είμαι σε άλλο κόσμο. Στη Βόρεια Οσετία η πόλη δεν ήταν ποτέ στολισμένη. Για να χαρούν τα παιδιά τα πη-

γαίναμε σε παιδικές παραστάσεις και τσίρκο με κουπόνια που μας έδιναν από τη δουλειά. Στην ταβέρνα που δούλευα εδώ ήμουν πάντα βραδινή και επιστρέφοντας στο σπίτι μου κρατούσαν παρέα τα μικρά φώτα που αναβόσβηναν στα σπίτια. Πέρυσι βέβαια ήταν λιγότερα και φοβάμαι ότι φέτος θα είναι ελάχιστα. Δεν ξέρω αν θέλω να γυρίσω πίσω για να δω αν έχουν αλλάξει τα πράγματα. Αυτό που μου λείπει είναι το χιόνι που έπεφτε και τα έκανε όλα μαγικά.

185

Νυχτώνει στην πόλη ΛΕΞΕΙΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΟΥΛΑΣ ΕΙΚΟΝΕΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΡΤΙΔΗΣ

Δεκέμβριος 2012 / Ιανουάριος 2013

Ο φετινός χειμώνας βρίσκει την πόλη ντεκλαρέ. Στις γειτονιές της, τα αγόρια και τα κορίτσια μαζεύονται νωρίς. Όσο το κρύο σφίγγει, το ένστικτο της απομόνωσης θεριεύει. Οι μαγαζάτορες λένε πως κάθε φορά που ένα ρεπορτάζ μιλά για μέτρα, η νύχτα πέφτει εξήντα τις εκατό. Δεν ξέρω πώς το μετράνε ...με μεζούρες ουίσκι υποθέτω. Τις μέρες από την Δεύτερα μέχρι την Πέμπτη, την ερημιά της νύχτας αντικαθιστούν τα ψηφιακά καντηλάκια του ίντερνετ, το μπλε του facebook φωτίζει τα πρόσωπα. Η μοναξιά του μπάρμαν, τα στόρια που κατεβαίνουν γύρω στα μεσάνυχτα, τα ανάθεμα της σερβιτόρας αν τύχει καμιά παρέα και κρατά το μαγαζί ανοιχτό μέχρι τα χαράματα, τζάμπα και βερεσέ. Άμα πιάσει Παρασκευή στολίζονται σα νύφες και κατεβαίνουν. Το ξέσκασμα από τη βδομάδα την ασήκωτη. Στο κέντρο ξανά. Η πεθαμένη Κρήνη, το αργοασθμαίνον Ποσειδώνιο, τα

δυτικά που σιγοκαίνε δεν κρατάνε τον κόσμο. Το παιχνίδι παίζεται σε ένα χιλιόμετρο δρόμο φέτος. Ο λαός ξεσκάει στην αρχή της παραλίας, Νίκης, Κουντουριώτου, εκεί που παλιά τα κορίτσια, μέχρι και το τέλος του ογδόντα έκαναν κονσομασιόν. Η πλατεία ελευθερίας και το Λιμάνι, που φιλοξενούσαν τα ύποπτα μπαρ και το στόλο που κέρναγε μπέρμπον τις κοπέλες, σήμερα είναι η χοάνη της Θεσσαλονικιώτικης νύχτας. Αν ξεγελαστείς και κατέβεις με το αυτοκίνητο σου Σαββατόβραδο, ανάμεσα στις ατέλειωτες ουρές των ματαιωμένων ονείρων των ταξιτζήδων που περιμένουν -κάνεις δεν ξέρει πια τι, τα καταργημένα πεζοδρόμια, τα λαϊκοπόπ σουξέ στην τσίτα και κορίτσια με δώδεκαποντα, μπορεί και να πιστέψεις έστω για λίγο πως η ζωή εδώ δεν πειράχτηκε. Ανηφορίζοντας τη Συγγρού, λίγο πριν βγεις στη Βαλαωρίτου με τις πεθαμένες βιοτεχνίες που μεγάλωσαν δέκα γενιές σε έναν αιώνα, τα αιώνια Χριστούγεννα των λαμπιονιών που αναβοσβήνουν χειμώνα καλοκαίρι, τα τραπέζια με τα σκαμπό στο οδόστρωμα, που διακόπτουν που και που τη συνέχεια τους από κανένα αμάξι που λειτουργεί και ως υπαίθρια

μπάρα, με τις βότκες στον ουρανό να λάμπουν και τα ηχεία σε ένα παράξενο πρωτάθλημα να ξυπνήσουν με το θόρυβο τη Χριστίνα-Μαρία και τη Ζωή-Έφη, δυο κορίτσια που ξέρω και που προσπαθούν να κλείσουν μάτι μάταια στον τέταρτο όροφο, και μετά η Εγνατία, ένα κέντρο υποδοχής μεθυσμένων το χάραμα, που βιάζονται να γυρίσουν σπίτι για να προλάβουν και το Ελ Ντοράντο του Σάββατου, πριν πέσει πάλι η θλίψη της Κυριακής και τους πλακώσει. Το Γενάρη, λέει, θα έρθουν δύσκολες μέρες. Και νύχτες σίγουρα.

185

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2012: ΟΠΩΣ ΤΟ ΠΑΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΛΕΞΕΙΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΟΥΛΑΣ • ΕΙΚΟΝΕΣ: ΕΛΕΝΗ ΒΡΑΚΑ / Stereosis

Πού πήγε η πόλη τη χρονιά που τελειώνει; Προχώρησε μπροστά, οπισθοχώρησε ή έμεινε στάσιμη;

H χρονιά ξεκίνησε για τη Θεσσαλονίκη με τον ίδιο τρόπο που τελειώνει. Με την εκκωφαντική dance μουσική των Λούνα Παρκ που εγκατέστησε ο Δήμος στον άξονα της Αριστοτέλους για να υποδεχτεί τις γιορτές. Το παλιό καράβι και η φάτνη έδωσαν τη θέση τους στο -άτυχους σύλληψης- νέο σκηνικό της υπερβολής και της κακογουστιάς. Σημεία των καιρών. Ήταν μια χρονιά υπέρ-προβολής για τη Θεσσαλονίκη και το Δήμαρχο της. Δεκάδες δημοσιεύματα σε ξένες εφημερίδες και περιοδικά, αβανταδόρικα για την πόλη, από τους NY Times μέχρι το National Geographic, παρουσιάζουν ένα νέο στιλ, εξωστρεφές και ενδιαφέρον. Ακόμα και ένα ντοκιμαντέρ made in Thessaloniki, το «One Step Ahead» του Δημήτρη Αθυρίδη, που παίχτηκε στο φεστιβάλ του Άμστερνταμ παρουσιάζει με εντυπωσιακό τρόπο την προσωπικότητα του δημάρχου. Μια προσωπικότητα πληθωρική, τα χαρακτηριστικά της οποίας σκιάζουν στις περισσότερες περιπτώσεις το όποιο έργο παράγεται, κάνοντας τον σε κάποιες από αυτές να υπερτονίζει τα

χαρακτηριστικά της, σε σημείο επιτήδευσης, με κίνδυνο να εγκλωβιστεί σε ένα ρόλο, εκείνον του Αντισυμβατικού. Αυτό θα είναι και το μεγάλο ερωτηματικό του 2013. Κατά τα άλλα η πόλη μοιάζει αδύναμη να διαχειριστεί το μέγιστο πρόβλημα των σκουπιδιών που την έπνιξαν τη χρονιά που τέλειωσε, να βάλει τάξη στο κυκλοφοριακό και αισθητικό της χάος, στην κατάληψη του δημόσιου χώρου, στις αυθαιρεσίες των ταξί που γιγαντώθηκαν. Βλέπει δρόμους της να καταστρέφονται από την υπερβολή, φέτος ήταν η σειρά της οδού Κουντουριώτου στο Λιμάνι, το νέο Ελντοράντο της νύχτας, γειτονιές να γνωρίζουν νέα άνθηση, γύρω από τη Ρωμαϊκή Αγορά, κατοίκους προαστίων να επιστρέφουν στο κέντρο της μετά από χρόνια, λόγω των ασύμφορων καύσιμων, τα παραδοσιακά της μαγαζιά να εξαφανίζονται και να δίνουν τη θέση τους στις διεθνείς αλυσίδες, κάνοντας την Τσιμισκή να μη διαφέρει από τους μεγάλους δρόμους της δύσης, να γεμίζει ζαχαροπλαστεία και φούρνους, η νέα υστερία της πόλης. Νέες γαστριμαργικές τάσεις κο-

ντά στη μεγάλη παράδοση της πόλης και στέκια πολύ κοντά στην εποχή και το πνεύμα της κερδίζουν το παιχνίδι. Νέες ανάσες αισιοδοξίας στην πόλη οι νέοι πεζόδρομοι, έστω και χωρίς λύση στην εξορία των αυτοκινήτων των κατοίκων του κέντρου, οι αναπλάσεις σε παιδικές χαρές και η ανάπλαση της νέας Παραλίας που προχωρά ταχύτατα. Διαρκής απειλή η διακοπή των συγκοινωνιών της από την απαρχαιωμένο ΟΑΣΘ. Το 2012 αξιοποιήθηκαν πιο πολύ από ποτέ από ομάδες της πόλης, νέες και παλιές ομάδες δράσης πολιτών, αρχαιολογικοί χώροι, πάρκα, πλατείες, πεζόδρομοι, όπου οργανώθηκαν δεκάδες διαφορετικές δράσεις, που κράτησαν το ηθικό της ψηλά. Οργανώθηκαν μεγάλα events όπως το Womex με επιτυχία, νέες δράσεις όπως το Open House, Creative Walk, Urban Festival, στις περισσότερες περιπτώσεις με τη συμπαράσταση του δήμου, τα μικρά της θέατρα κράτησαν ψηλά το φρόνημα (Αυλαία, Όρα), τα παραδοσιακά της σχήματα μπήκαν στη διαδικασία να βρουν νέους τρόπους έκφρασης (Πειραματική Σκηνή της

Τέχνης), το ΚΘΒΕ βουλιάζει σε έναν ιδιότυπο εμφύλιο και σε συντηρητικές επιλογές προγράμματος που βρίσκουν όμως ανταπόκριση σε κάποια στρώματα του πληθυσμού, οι μουσικές σκηνές της περνούν πια δύσκολες μέρες, το ίδιο και τα ωδεία και τα καλλιτεχνικά της σχήματα. Στο τέλος της χρονιάς, με την πολύκροτη δίκη Παπαγεωργόπουλου σε εξέλιξη, με τρομακτικές αποκαλύψεις, την οριστική παύση του Παναγιώτη Ψωμιάδη, μια διαφαινόμενη νέα συντηρητική στροφή που ενισχύεται με διάφορες γιορτές άλλων εποχών, την εμφύλια διαμάχη μέσα στην παράταξη Μπουτάρη, τη διαρκή απαξίωση του ΑΠΘ με συλλογική ευθύνη Πρυτανείας, προσωπικού και φοιτητών, την οικονομική επιβράδυνση και τα τρομακτικά ποσοστά ανεργίας, την αύξηση των αστέγων και των εισαγόμενων επαιτών και γυρολόγων, η Θεσσαλονίκη δύσκολα μπορεί να βάλει ένα ξεκάθαρο θετικό ή αρνητικό πρόσημο στη χρονιά που τελειώνει.

Δεκέμβριος 2012 / Ιανουάριος 2013

1. The hotel touch Δυο αγαπημένα ξενοδοχεία το boutique Hotel Exelsior και το άρτι ανακαινισμένο City οργανώνουν αξέχαστες νύχτες γιορτής. Σημειώστε λοιπόν: • Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012, 14:00 - 19:00 Ανοιχτό Glϋhwein party του Excelsior Bistro συνοδεία ζωντανής μουσικής Swing. • Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012, Βράδυ Χριστουγεννιάτικο Δείπνο στο Excelsior Bistro. Απολαύσετε ένα ατμοσφαιρικό Χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν συνοδεία πιάνου. • Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2012, Μεσημέρι Χριστουγεννιάτικο Brunch στο Excelsior Bistro. Την ημέρα των Χριστουγέννων θα παρατεθεί ένα ιδιαίτερο Χριστουγεννιάτικο Brunch. • Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012, Βράδυ Χριστουγεννιάτικο Πάρτυ στο Green Bar του City Hotel. Το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων ελάτε στο πάρτυ στο Green Bar του City Hotel με μουσική από τον διακεκριμένο DJ Teo. • Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012, Μεσημέρι Πάρτυ παραμονής Πρωτοχρονιάς στο Excelsior Bistro. Αποχαιρετίστε ευχάριστα τον χρόνο που φεύγει ξεκινώντας από το μεσημέρι στο πάρτυ του Excelsior Bistro με τον DJ Teo • Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012, Βράδυ Δείπνο Παραμονής Πρωτοχρονιάς στο Excelsior Bistro. Γιορτάστε την αλλαγή του χρόνου με ένα Πρωτοχρονιάτικο μενού συνοδεία πιάνου. • Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012, Βράδυ Πρωτοχρονιάτικος Μπουφές στο Green Bar του City HotelGreen Bar του City Hotel, μουσική από τον DJ Teo, είναι τα συστατικά που θα κάνουν την πρώτη μέρα του 2013 να σας μείνει αξέχαστη. • Τρίτη 01 Δεκεμβρίου 2012, Πρωί Πρωτοχρονιάτικο Brunch στο Excelsior Bistro Υποδεχθείτε το 2013 με έναν πλουσιοπάροχο brunch στο Excelsior Bistro. 2. Ο στολισμός Τα καταστήματα BUTLERS αναλαμβάνουν το κομμάτι της διακόσμησης του σπιτιού μας με μεγάλη επιτυχία. Όπως κάθε χρονιά, έτσι και φέτος τα BUTLERS μας φέρνουν καινούριες, ιδιαίτερες προτάσεις που ξεχωρίζουν, ευφάνταστα, πρωτότυπα σχέδια, χρώματα και υλικά σε μεγάλη ποικιλία και οικονομικές τιμές για να μας βοηθήσουν να δημιουργήσουμε μια στιλάτη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα... και όχι μόνο! Υποδεχτείτε λοιπόν τους φίλους και τους αγαπημένους σας με διακόσμηση και δώρα μοναδικά, άλλωστε τα Χριστούγεννα είναι το χρόνο μια φορά! BUTLERS καταστήματα: Μητροπόλεως 28, Πλ. Αριστοτέλους, Θεσσαλονίκη, Τηλ: 2310-276664

185

Έξι ιδέες για αυτά τα Χριστούγεννα

Κλείστε έστω για λίγο την πόρτα του μυαλού σας στην κρίση. Τα Χριστούγεννα επιβάλλεται να πασπαλίζονται με μπόλικη χρυσόσκονη, ακόμα κι αν πρόκειται για τα δύσκολα φετινά. Η Parallaxi ανοίγει έναν μικρό σάκκο χριστουγεννιάτικων «αποδράσεων» λίγο πριν την μάχη της καινούριας χρονιάς που όλοι μαζί μπορούμε να την κερδίσουμε. 6

5. Το πάρτυ Καθιερωμένο πια το πρωτοχρονιάτικο πάρτι του Punto ES και αυτή τη χρονιά θα μας βοηθήσει με υπέροχες μουσικές να ξορκίσουμε το 2012 που μας έπεσε βαρύ και να καλωσορίσουμε το 2013. Μετά την αλλαγή του χρόνου. Φράγκων 2-4, Τηλ: 2310 532503

3. Η κοντινή απόδραση Στις υπέροχες Οικίες Αλεξάνδρου στην Αρναία, ιδανικά Χριστούγεννα δίπλα στο τζάκι. Σε έναν από τους ωραιότερους ξενώνες της Βόρειας Ελλάδας. Με μοναδικό στιλ και ζεστασιά. Τιμή κατ΄άτομο 50,00 ευρώ διανυκτέρευση και ημιδιατροφή (ελάχιστη διαμονή 2 ημέρες) από 22/12/2012 έως 6/1/2013 Στην τιμή περιλαμβάνονται: 1) Διαμονή σε δίκλινα, τρίκλινα και τετράκλινα δίχωρα δωμάτια

η απίστευτης έμπνευσης και εκτέλεσης pizza του Ποζέλι. O μαγικός φούρνος τους ξεφουρνίζει μια σειρά μαγικές κόκκινες και λευκές πίτσες που έχουν γίνει από τη μέρα που άνοιξε το απόλυτο talk of the town. Δοκμάστε pizza poselli: άγρια ρόκα, flakes παρμεζάνας, προσούτο & τρουφόλαδο, pizza carbonara: πανσέτα, μασκαρπόνε, κρόκος αυγού & παρμεζάνα, pizza αγρού: ποικιλία από λαχανικά μαγειρεμένα "α ρόκο", φρέσκο σπανάκι, κατσικίσιο τυρί & βαλσάμικο καραμελωμένο με άρωμα λεμόνι... (αστοκαλο πείνασα). Δείτε μπροστά στα μάτια σας να γίνονται θαύματα, πάρτε την μαζί σας η απλά καθίστε στην πιο εντυπωσιακή -άδεια από περιττά- σάλα της πόλης! Βηλαρά 2 & Συγγρού

2) Πρωινό με τοπικά προϊόντα 3) Σπιτικό παραδοσιακό φαγητό Αρναία, Πλατεία Πατριάρχου Βαρθολομαίου Α’ Επικοινωνία - Κρατήσεις: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, τηλ: 0030 6944641656, www.oikia-alexandrou.gr 4. Η γεύση Αυτές οι γιορτές βρίσκουν την πόλη με την καλύτερη γευστική έκπληξη. Το ιδανικό φινάλε Κάθε βραδιάς μετά από ένα γιορτινό ξενύχτι

6. H μακρινή απόδραση Tα Μαντάνια είναι ένας πύργος-αρχοντικό κτισμένο με την πελεκητή πέτρα και τις τεχνικές του 18ου αιώνα, κοντά στα Μετέωρα, ψηλά στις πλαγιές της Πίνδου, δίπλα στον Ασπροπόταμο. Μέσα από το εξωτερικό τείχισμα, τα διακριτικά κτίσματα φιλοξενούν χώρους εστίασης και υποδοχής, μουσείο και οικοθήκη, πισίνα και spa. Θα βρείτε ακόμα και ένα αυθεντικό, παραδοσιακό μαντάνι, ένα νερόμυλο, δηλαδή, που χρησιμοποιούσαν οι βλάχοι για τα υφαντά τους. Η συγκλονιστική δουλειά στα κτίρια ωχριά μπροστά στην επίπλωση και τη διακόσμηση των χώρων διαμονής. 29 δωμάτια –σουίτες και μεζονέτες, με δύο ως πέντε κλίνες- που το καθένα τους έχει το δικό ξεχωριστό στυλ, μοναδικά, χειροποίητα έπιπλα και αντικείμενα, επιζωγραφισμένους τοίχους και ταβάνια, εκπληκτικά δάπεδα, τζάκια και ωραίες εικόνες στους τοίχους και μέσα από τα παράθυρά τους. Ό,τι θα δείτε στα Μαντάνια έχει γίνει από εκλεκτούς κτιστάδες, ζωγράφους και συντηρητές έργων τέχνης για να δημιουργήσει μια επιβλητική και σπάνια αίσθηση αρχοντιάς, μοναδική στον ελληνικό χώρο. Από φέτος μέλος της αλυσίδας Domotel, στον Μαγευτικό Ασπροπόταμο Τρικάλων προσφέρει την απόλαυση της άγριας ομορφιάς ενός αλπικού τοπίου ιδανικού για την απόλυτη εκδρομή. Περιοχή Ασπροπόταμου, Τρίκαλα Τηλ: 24320 87351, Fax: 24320 87743, info@ mantania.gr

Δεκέμβριος 2012 / Ιανουάριος 2013

taste me ΛΕΞΕΙΣ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΠΑΡΑΝΗΣ _Θα χτυπήσει το τηλέφωνο. Όταν το κλείσεις θα έχεις ένα μεγάλο χαμόγελο.

TO BE CONTINUED @ WWW.PARALLAXIMAG.GR

_Ένα παιδί θα παίζει τα κάλαντα μέσα στο μυαλό του περπατώντας στο πεζοδρόμιο. Θα προσέχει μήπως πατήσει λάθος νότα. _Κάποιος θα πετάξει μερικά πακέτα από την καμινάδα. _Μία γάτα θα κοιμηθεί σε ένα κιβώτιο. _Δύο άγνωστοι θα συναντηθούν σε ένα φιλικό σπίτι. Τα επόμενα Χριστούγεννα θα τα περάσουν μαζί. _Μία ζακέτα θα τυλίξει κάποιον που κρυώνει. _Ένα αγοράκι θα ντυθεί μολυβένιος στρατιώτης για τη γιορτή του σχολείου του. _Κάποιος θα ξυπνήσει πρωί για να πάει στη δουλειά του.

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ Τα Χριστούγεννα είναι η εποχή που συμβαίνουν ένα σωρό θαυμάσια πράγματα, όπως και σε όλη τη διάρκεια του χρόνου. Αλλά μόνο τα Χριστούγεννα υπάρχει ένα δέντρο που αναβοσβήνει στο φόντο. Αυτά τα Χριστούγεννα μπορούν να συμβούν τα πάντα...

_Η χορωδία θα τραγουδήσει τα κάλαντα. Η δασκάλα έχει ένα σκυλάκι με κασκόλ ενώ το κορίτσι με την καλύτερη φωνή έχει σγουρά μαλλιά και τον επόμενο χρόνο θα ζει στο εξωτερικό. _Ένας τάρανδος θα έχει την πιο κόκκινη μύτη από όλους τους άλλους. Οι άλλοι θα τον πειράζουν. Μερικές μέρες μετά κάποιος γράφει ένα τραγούδι για αυτόν. Θα γίνει παγκόσμια επιτυχία λίγο αργότερα. Χρόνια πολλά αργότερα ένα κορίτσι γεννιέται και είναι το πρώτο τραγούδι που θα ακούσει στη ζωή του. _Ένα γυάλινο στολίδι θα προσγειωθεί στο πάτωμα. Θα σπάσει σε χιλιάδες κομματάκια. _Την παραμονή θα περπατάς στο δρόμο γυρίζοντας από τη δουλειά. Θα είναι απόγευμα όταν θα συναντήσεις έναν φίλο από τα παλιά. Τη φορά αυτή θα βρείτε χρόνο για να μιλήσετε. _Ένα ψεύτικο δεντράκι θα βρεθεί σε ένα σπίτι. Μια μητέρα θα το στολίσει με λαμπάκια. Όταν τα φώτα σβήνουν αυτό θα λάμπει ακόμη πιο πολύ. _Θα πάρεις ένα μάτσο κορδέλες και χαρτιά για να φτιάξεις χριστουγεννιάτικα στολίδια.

_Λίγο πριν το εορταστικό δείπνο θα κατέβεις στο πάρκο κάτω από το διαμέρισμα σου. Θα έχεις μία τσάντα με φαγητό τυλιγμένο σε δέματα. Θα αφήσεις ένα σε κάθε παγκάκι. _Κάποιος θα δεχθεί μία πρόταση για φαγητό από κάποιους μακρινούς συγγενείς. _Το ξημέρωμα της μεγάλης γιορτής μία τουλάχιστον ευχή θα πραγματοποιηθεί. Από καθαρή τύχη εσύ θα είσαι εκεί για να το διαπιστώσεις. _Μία οικογένεια θα ξυπνήσει νωρίς. Θα κάνει κρύο και όταν ανοίξουν την πόρτα θα δουν το χιόνι ψηλό μέχρι το γόνατο. _Ένας φοιτητής θα είναι μακριά από την οικογένεια του. Θα φάει κάτι πρόχειρο για μεσημεριανό. Θα ήθελε να ήταν μαζί τους.

_Ένας απρόσεκτος οδηγός θα σωθεί από θαύμα. _Θα επιστρέψεις στην πόλη που μεγάλωσες. _Μία σχολική γιορτή θα έχει μεγάλη επιτυχία.

_Θα ξεκινήσεις για να βρεις ένα αγαπημένο πρόσωπο. Θα κάνει κρύο μέχρι να βρεθείς στο ζεστό του σπίτι. _Ένα παιδί θα ξυπνήσει από έναν παράξενο θόρυβο μέσα στη νύχτα. Δε θα μπορέσει να κοιμηθεί ξανά. Το πρωί θα το βρει τυλιγμένο σε μία κουβέρτα στο παράθυρο. _Θα μπορείς να ορκιστείς πως ένιωσες μία νιφάδα στη μύτη σου. _Ένα ταψί θα μπει στο φούρνο νωρίς το πρωί, οι κουζίνες θα μοσχομυρίζουν κανέλα και γαρύφαλλο, όλα τα φαγητά θα είναι πεντανόστιμα και δεν θα υπάρχει κατσαρόλα με καμένο πάτο ούτε για δείγμα. Στο τραπέζι θα καθήσουν όλοι μαζί, όπως τότε. Τη φορά αυτή δεν θα λείψει κανείς. Ο πιο μικρός θα πει την προσευχή, ο μεγαλύτερος θα κόψει το ψωμί, ο πατέρας θα σερβίρει το ψητό και η μαμά θα γεμίζει τα πιάτα με τη γέμιση. Μπόλικη να ξεχειλίζει. Το γεύμα θα κλείσει με καφέ στο καλό σαλόνι και τη γιαγιά να διηγείται ιστορίες. Τα άπλυτα θα έχουν ήδη τακτοποιηθεί με τρόπο μαγικό.

22.12.2012 Εντευκτήριο, Λιµάνι Αποθήκη A’ 12:00 -18:00

Η οµάδα του Θεσσαλονίκη Αλλιώς συγκεντρώνει φάρµακα, τρόφιµα και είδη πρώτης ανάγκης για τους Γιατρούς του Κόσµου και την Άρσις.

• µουσική • παραστάσεις • αφηγήσεις παραµυθιών • παιχνίδια

_Ο πατέρας θα επιστρέψει σπίτι. Ανοίγοντας την πόρτα θα τους βρει να τον περιμένουν για φαγητό. _Κάποιος θα ακούει το χιόνι να πέφτει. _Ένα κορίτσι θα μπει στην κουζίνα. Θα ψήσει cake και κουλουράκια. Θα τα βάλει σε ένα κουτί με κορδέλα που θα στο χαρίσει. Θα τα φας όλα εκτός από ένα που θα κρατήσεις για να τη θυμάσαι. _Κάποιος θα σε σκέφτεται. Εσύ δεν θα είσαι κοντά του. _Μία μητέρα θα είναι λυπημένη που τα παιδιά της είναι μακριά.

αναλυτικές πληροφορίες: www.parallaximag.gr www.facebook.com/Parallaxi www.facebook.com/thessalonikiallios

διοργάνωση:

ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΛΙΜΕΝΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

185

movieland ΛΕΞΕΙΣ: ΚΥΑ ΤΖΗΜΟΥ The Hobbit: An Unexpected Journey του Πίτερ Τζάκσον με τους Μάρτιν Φρίμαν, Ίαν Μακ Κέλεν, Κέιτ Μπλάνσετ, Ελάιτζα Γουντ, Άντι Σέρκις Η δράση της ταινίας τοποθετείται στη Μέση Γη, 60 χρόνια πριν τον “Άρχοντα των Δαχτυλιδιών”. Ο Μπίλμπο Μπάγκινς, που συναντήσαμε σε μεγάλη ηλικία στον Άρχοντα, ξεκινά μια επική αποστολή, προκειμένου να απελευθερωθεί το χαμένο βασίλειο των Νάνων, Έρεμπορ, το οποίο έχει κατακτήσει εδώ και πολύ καιρό ο δράκος Σμάουγκ. Ο Γκάνταλφ ο Γκρίζος θα τον προσεγγίσει αιφνίδια και χάρη σε αυτόν, ο Μπίλμπο θα ενώσει τις δυνάμεις του με μια ομάδα 13 νάνων, με επικεφαλής τον θρυλικό πολεμιστή Θόριν Δρύασπις για να καταλήξει μετά από πολλές περιπέτειες ιδιοκτήτης του Δαχτυλιδιού. Το κινηματογραφικό “Χόμπιτ”, θα ολοκληρωθεί τελικά σε τρία μέρη. Οι ταινίες θα γυριστούν σε ψηφιακό 3D, χρησιμοποιώντας οπτικοακουστικό εξοπλισμό τελευταίας τεχνολογίας. (13/12)

Life of Pi του Ανγκ Λι με τους Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Σουράι Σάρμα Η ιστορία του δεκαεξάχρονου ναυαγού, που ζει πάνω σε μια βάρκα διάσωσης μαζί με μία ενήλικη τίγρη, δεν ήταν σίγουρα κάτι συνηθισμένο. Ο Γιαν Μαρτέλ πήρε το βραβείο Μπούκερ του 2002 και για τους περισσότερους κράτησε την υπόσχεσή του για την αφήγηση μιας ιστορίας «που θα σε κάνει να πιστέψεις στο Θεό». Δύσκολη η μεταφορά του στον κινηματογράφο και το όνομα του Ανγκ Λι στη σκηνοθεσία είναι ίσως από τα λίγα που θα μπρούσες να εμπίστευτείς αν έχεις διαβάσει το βιβλίο και το έχεις ήδη κατάτάξει στα μη κινηματογραφήσιμα. Ένα επικό ταξίδι, η ανάκάλυψη της εσωτερικής δύναμης μπροστά στο αγώνα για επιβίωση που οδηγεί στην αυτογνωσία και ο μαγικός αριθμός πι (3,14) είναι τα βασικά μοτίβα μιας πολυεπίπεδης ιστορίας που πρέπει πάση θυσία να ανακαλύψετε μόνοι σας. (20/12) Lincoln του Στίβεν Σπίλμπεργκ με τους Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ, Ντάνιελ Ντεί Λιούις, Τόμι Λι Τζόουνς, Τζάρεντ Χάρις, Τζέιμς Σπέιντερ, Σάλι Φιλντ Ο δέκατος έκτος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών οδηγεί τον Βορρά στη νίκη κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου και υπερα-

Οι καλύτερες από τις ταινίες που έρχονται στις αίθουσες!

μύνεται κατά της δουλείας του μαύρου αμερικάνικου πληθυσμού (και χωρίς να κυνηγάει βρυκόλακες). Αμερικάνικες εκλογές φέτος, ο Ομπάμα πάλι ηγείται των Η.Π.Α. και ο Σπίλμπεργκ βρίσκει την κατάλληλη στιγμή να χαρίσει στην Αμερική και τον κόσμο το προφίλ του ιδανικού προέδρου. Ζήτω το έθνος ηρώων από έναν μεγάλο παραμυθά που ξέρει να πλάθει μεγαλειώδεις ιστορίες. (17/1) Django Unchained / Django, ο Τιμωρός του Κουεντίν Ταραντίνο με τους Τζέιμι Φοξ, Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Κέρτ Ράσελ, Κριστόφ Βαλτς Δύο χρόνια πριν τον Αμερικάνικο Εμφύλιο Πόλεμο ο σκλάβο Django που έχοντας υποφέρει τα πάνδεινα από τα πρώην αφεντικά του, συναντά τον Γερμανό κυνηγό επικηρυγμένων Dr. King Schultz που ακολουθεί τα ίχνη των φονικών αδελφών Brittles και μόνο ο Django μπορεί να τον οδηγήσει σε αυτούς μ αντάλλαγμα φυσικά την ελευθερία του.Ο Ταραντίνο τιμά το είδος του γουέστερν υπονομεύοντάς το ταυτόχρονα, με τις συνήθεις ιδιοφυείς αναφορές του στην ποπ κουλτούρα. (17/1)

Argo / Επιχείρηση «Argo» του Μπεν Άφλεκ με τους Μπεν Άφλεκ, Μπράιαν Κράνστον, Άλαν Άρκιν, Τζον Γκούντμαν, Βίκτορ Γκάρμπερ Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, και το βιβλίο «The Master in Disguise» του ήρωα του, Αντόνιο Τζ. Μέντεζ η ταινία αποτελεί το χρονικό μιας επικίνδυνης αποστολής διάσωσης έξι Αμερικανών, που διαδραματίζεται στα παρασκήνια της κρίσης του Ιράν – μια αλήθεια που επί σειρά δεκαετιών δεν έφτανε στην κοινή γνώμη. Στις 4 Νοεμβρίου του 1979, καθώς η επανάσταση στο Ιράν κορυφώνεται και το καθεστώς Χομεϊνί εγκαθίσταται στο Ιράν, μια ομάδα Ιρανών στρατιωτών εισβάλει στην Αμερικανική πρεσβεία στην Τεχεράνη και κρατά όμηρους 52 Αμερικανούς. Μέσα στον πανικό, έξι Αμερικανοί καταφέρνουν να διαφύγουν και να βρουν καταφύγιο στην κατοικία

του Καναδού πρέσβη. Γνωρίζοντας ότι είναι θέμα χρόνου να εντοπιστούν και να θανατωθούν με την κατηγορία της κατασκοπίας, ο ειδικός διάσωσης της CIA, Τόνι Μέντεζ, καταστρώνει ένα παράτολμο σχέδιο προκειμένου να τους φυγαδεύσει με ασφάλεια από την χώρα. (10/1) Gangster Squad/ Οι Διώκτες του εγκλήματος του Ρούμπεν Φλάισερ με τους Σον Πεν, Ράιαν Γκόσλινγκ, Νικ Νόλτε, Τζος Μπρόλιν, Έμα Στόουν Λος Άντζελες, 1949. Ο αδίστακτος μαφιόζος Μίκι Κοέν έχει πάρει τον έλεγχο της πόλης, αποκτώντας περιουσία από ναρκωτικά, όπλα, πορνεία και στοιχήματα. Κι όλα αυτά, υπό την σκέπη διεφθαρμένων πολιτικών και αστυνομικών και ενός μικρού στρατού. Μια μικρή ομάδα σκληρών αστυνομικών θα σταθούν στο δρόμο του και θα προσπαθήσουν να φέρουν ξανά την έννομη τάξη στο Λος Άντζελες. Ακαταμάχητο καστ, δυνατή γκανγκστερική ιστορία εποχής που φέρνει στο νου ταινίες σαν τους «Αδιάφθορους» και το «L.a. Εμπιστευτικό». Μένει στον Ρούμπεν Φλάισερ που έγινε γνωστός από τις νεανικές σπινταριστές κωμωδίες δράσης, «Zombieland» και «Λιγότερο από 30 λεπτά», να αποδείξει ότι μπορεί να διαχειριστεί ένα σοβαρό σενάριο και ένα αδαμάντινο καστ. Το σενάριο βασίζεται σε μια σειρά άρθρων του Πολ Λίμπερμαν με τίτλο “Tales From the Gangster Squad”. (24/1)

The Impossible του Χουάν Αντόνιο Μπαγιονά με τους Γιούαν Μακγκρέγκορ, Ναόμι Γουότς, Τζέραλντιν Τσάπλιν, Τομ Χόλαντ H Μαρία, ο Χένρι και τα τρία τους παιδιά ταξιδεύουν στην Ταϊλάνδη, για ν’ απολαύσουν τις χριστουγεννιάτικες διακοπές τους στη γαλήνη ενός τροπικού παραδείσου. Το πρωί της 26ης Δεκεμβρίου όμως, και καθώς όμως η οικογένεια ξεκουράζεται γύρω από την πισίνα, μια τρομακτική βοή ακούγεται από το κέντρο της γης, και μια τεράστια μάζα σκοτεινών νερών

σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της. Μετά το «Η ζωή μετά» του Κλιντ Ίστγουντ το “The Impossible” είναι ένα ταξίδι στο κέντρο της ανθρώπινης ψυχής που συντρίβει, και ταυτόχρονα δίνει ελπίδα μέσα από την αληθινή ιστορία μιας οικογένειας που επιβίωσε της βιβλικής καταστροφής του 2004. Ένα χαρισματικό ζευγάρι υπο τις σκηνοθετικές οδηγίες του Ισπανού σκηνοθέτη του εξαιρετικού «Ορφανοτροφείου». Τι μπορεί να πάει στραβα; (3/1)

The Angels' Share / Το Μερίδιο των Αγγέλων του Κεν Λόουτς με τους Πολ Μπράνιγκαν, Τζον Χένσο, Γκάρι Μέιτλαντ, Τζασμίν Ρίγκινς, Γουίλιαμ Ρουέν Όταν ένας νεαρός από τη Γλασκώβη γίνεται πατέρας ορκίζεται να του εξασφαλίσει πάση θυσία στο γιο του μια καλύτερη μοίρα από τη δική του. Τα πράγματα όμως είναι δύσκολα καθώς ο νεοφώτιστος πατέρας εκτός από καταδικασμένος σε 300 ώρες κοινωνικής εργασίας για διάφορες αξιόποινες πράξεις, είναι εγκλωβισμένος στον κλοιό της ανεργίας και του περιθωρίου. Για καλή του τύχη όμως ανακαλύπτει ότι διαθέτει μια χαρισματική όσφρηση που του επιτρέπει να διακρίνει την υφή και τα αρώματα του ουίσκι κι έτσι του δίνεται η ευκαιρία που ζητούσε για να αλλάξει τη ζωή του. Ο Κεν Λόουτς μένει πιστός στη θεματική του στρατευμένου σινεμά με τη διαφορά ότι εδώ αποφασίζει να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα με πολύ χιούμορ. (27/12) Le Capital του Κώστα Γαβρά με τους Γκαντ Ελμαλέ, Γκάμπριελ Μπερν Ο Διευθυντής μίας μεγάλης, ευρωπαϊκής επενδυτικής τράπεζας, η οποία είναι υπό εξαγορά από μία αμερικάνικη εταιρία, προσπαθεί απεγνωσμένα να κρατήσει την θέση του. Όπως λέει ο σκηνοθέτης: «Είμαστε σκλάβοι του κεφαλαίου. Τρέμουμε όταν τρέμει. Γιορτάζουμε όταν μεγαλώνει και θριαμβεύει. Ποιος θα μας ελευθερώσει; Θα έπρεπε να απελευθερώσουμε τους εαυτούς μας; Θα έπρεπε τουλάχιστον να ξέρουμε ποιοι το εξυπηρετούν και πώς το κάνουν».Από την πρώτη του ταινία «Ζ», ο ξενιτεμένος γαλλοθρεμένος Έλληνας σκηνοθέτης χτίζει μια προσεγμένη καρριέρα στο mainstream σκεπτόμενο σινεμά και κάθε ταινία του είναι γεγονός που δεν περνάει απαρατήρητο στις ελληνικές αίθουσες. (17/1)

Δεκέμβριος 2012 / Ιανουάριος 2013

185