No 205 Oκτώβριος 2015 by Parallaxi

Οκτώβριος 2015

ΙΔΕΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΑΣΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΛΗ

DOWNTOWN ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΜΑΣ 5 ΧΡΟΝΙΑ ΜΠΟΥΤΑΡΗΣ: ΜΙΑ ΨΥΧΡΑΙΜΗ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΣΤΟ 56o ΦΕΣΤΙΒΑΛ KΙΜΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

№205 Οκτώβριος 2015

#205

Οκτώβριος 2015

#205

Entr ance

info Εικόνα: Yρώ Σημαιοφορίδου MAKING OF:

ΛΕΞΕΙΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΟΥΛΑΣ

Εικόνα εξωφύλλου: Σάκης Γιούμπασης

Η πόλη είσαι εσύ

ις μέρες αυτές συμπληρώ-

-λόγω παραβατικότητας- Θεσσαλονίκης. Υπάρχουν δρόμοι πέντε λωρίδων που με το

νονται πέντε χρόνια από

ζόρι περνά ένα αυτοκίνητο λόγω πολλαπλών παρκαρισμένων παράνομα, πεζοδρόμια

την εκλογή Μπουτάρη στη

που πρέπει να κατέβεις στο δρόμο για να διασχίσεις λόγω των τραπεζοκαθισμάτων και

δημαρχία της πόλης. Μια

των αυθαίρετων κατασκευών, διαβάσεις που δεν φαίνονται καν, λωρίδες αφιερωμένες

εκλογή που γέννησε ελπίδες και στην

στους τυφλούς στα πεζοδρόμια που δεν μπορείς να τις διακρίνεις ούτε βλέποντας.

πορεία και διαψεύσεις. Αλλά αυτό συμ-

Απίστευτης αισθητικής παρεμβάσεις σε κτίρια, σε δημόσιους χώρους, καντίνες που

βαίνει συνήθως με τα πρόσωπα. Σε αυτό

στήνουν ολόκληρα τσαντίρια στην παραλία, περίπτερα που απλώνουν την πραμάτεια

το κείμενο δεν θα μπω σε κριτική αυτής

τους σε πενήντα τετραγωνικά. Χάος.

της πενταετούς δημαρχιακής παρουσίας.

Χρόνο με το χρόνο γινόμαστε χειρότεροι, αδιάφοροι, καταχρηστικοί. Μια πόλη είναι οι

Το κάνουν για μας άλλοι, μερικές σελί-

πολίτες της και στη δική μας περίπτωση βαθμολογούμαστε πολύ κάτω από τη βάση.

δες παρακάτω, σε μια ψύχραιμη απο-

Και μεταλαμπαδεύουμε την κουλτούρα της ασέβειας του δημόσιου χώρου και στις

τίμηση αυτής της πενταετίας. Το κάνω

επόμενες γενιές. Ποιος έμαθε στο παιδί ότι ο άξονας της Αριστοτέλους που σχεδίασε ο

επίσης καθημερινά πέντε χρόνια τώρα,

Εμπράρ είναι ένα μοναδικό αρχιτεκτονικό σύνολο, ότι η Ροτόντα είναι ένα μνημείο πα-

με κείμενα και εκπομπές στο ραδιόφω-

γκόσμιας κληρονομιάς για να μην πάει να τα μουτζουρώσει με σπρέι; Ποιο παιδί αλή-

νο. Θέλω όμως να σταθώ στο τι άλλαξε

θεια θα σεβαστεί ένα μνημείο σαν την Αγία Σοφία που επισκέπτονται άνθρωποι από

στη δική μας στάση ως πολίτες αυτά τα

όλο τον κόσμο όταν ο πατέρας του τη χρησιμοποιεί σαν πάρκινγκ για να πάει σε γάμο;

πέντε χρόνια.

Ο μεγάλος πολεοδόμος Γιαν Γκελ που προσκαλέσαμε πριν λίγα χρόνια μας έλεγε πως

Πρωταγωνιστές στην πόλη είναι εκτός

σε κανένα μέρος του κόσμου οι άνθρωποι δεν γεννήθηκαν γνωρίζοντας το σεβασμό

από τις αρχές που τη διοικούν και οι

προς το δημόσιο χώρο και δεν δέχτηκαν χωρίς διαμαρτυρίες μεγάλες αλλαγές στις πό-

χρήστες της. Οι δημότες της. Η πόλη

λεις τους. Όλα είναι ζήτημα εκπαίδευσης, κουλτούρας και φόβου τιμωρητικών μέτρων.

είμαστε εμείς. Και εμείς είμαστε συνυ-

Στα πέντε αυτά χρόνια η ζωή στη Θεσσαλονίκη χειροτέρεψε δραματικά. Και όχι μόνο

πεύθυνοι της κατάστασης που επικρατεί,

με ευθύνη των αρχών. Όταν κάθε οδηγός περιμένει να περάσει ο δημοτικός αστυνομι-

της εικόνας της, της καθημερινότητας

κός για να βρει τρόπο αφήσει το αυτοκίνητο του τριπλοπαρκαρισμένο στην ασφυκτι-

και της λειτουργίας της. Η απουσία της

ούσα Ερμού, να πεταχτεί να κάνει μια δουλίτσα, τότε σωτηρία δεν θα υπάρξει. Όποιος

δημοτικής αστυνομίας για δυο χρόνια

και να βγει δήμαρχος σ'αυτή την πόλη. Ακόμα και ο Θεός ο ίδιος.

έδωσε τη χαριστική βολή στη διαλυμένη

PARALLAXI MAGAZINE ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2015 / ΤΕΥΧΟΣ 204 / ΠΕΡΙΟΔΟΣ Β΄ • ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΣΕ 15.000 ΤΕΥΧΗ ΚΑΙ 320 ΣΗΜΕΙΑ ΔΙΑΝΟΜΗΣ • ΜΑΖΙ ΜΑΣ AYTO TO MHNA ΕΓΡΑΨΑΝ, ΣΧΕΔΙΑΣΑΝ, ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΣΑΝ, ΣΚΕΦΤΗΚΑΝ, ΕΦΑΓΑΝ, ΧΟΡΕΨΑΝ, ΑΚΟΥΣΑΝ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΒΡΗΚΑΝ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΟΙ: ΕΚΔΟΤΡΙΑ / ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΑΜΦΥΛΙΔΟΥ • ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΚΤΡΙΑ: ΚΥΑ ΤΖΗΜΟΥ • ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ: ΚΥΑ ΤΖΗΜΟΥ • ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΥ, ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΟΥΔΗΣ, ΑΚΗΣ ΔΗΜΟΥ, ΚΩΣΤΗΣ ΖΑΦΕΙΡΑΚΗΣ, ΣΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, ΕΥΗ ΚΑΡΚΙΤΗ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΠΑΡΑΝΗΣ, ΒΑΡΒΑΡΑ ΜΠΑΣΔΕΚΗ, ΧΡΥΣΑ ΝΑΝΟΥ, ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ, ΑΚΗΣ ΣΑΚΙΣΛΟΓΛΟΥ, ΜΑΝΩΛΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΚΗΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΕΛΤΖΙΔΗΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΙΤΙΡΙΔΗΣ, ΑΛΙΚΗ ΤΣΙΡΛΙΑΓΚΟΥ • ΛΟΝΔΙΝΟ: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΟΡΜΠΑΤΖΙΔΗΣ • ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ: ΝΤΙΝΑ ΠΙΝΟΣ, ΣΤΕΛΛΑ ΒΑΚΙΡΛΗ • ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΙ: ΘΑΝΑΣΗΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ, ΕΛΕΝΗ ΒΡΑΚΑ, ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΜΠΑΣΔΕΚΗΣ, STEREOSIS, ΜΑΡΙΝΑ ΤΟΥΛΑ, ΟΡΧΑΝ ΤΣΟΛΑΚ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΖΙΜΠΡΕΣ• ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΑΜΦΥΛΙΔΟΥ, katerina@parallaximag.gr • ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ: DOLPHINS // COMMUNICATION DESIGN • ΕΚΤΥΠΩΣΗ, ΒΙΒΛΙΟΔΕΣΙΑ: ΧΡΩΜΟΤΥΠ Α.Ε. ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΟΛΗΣ Παπαμάρκου 2, 546 23 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΤΗΛ/FAX: 2310 429050 - 2310 429051 MONTHLY CITY & CINEMA REVIEW 2 Papamarkou str., 546 23 THESSALONIKI, GR, ΤΕL/FAX: +30 2310 429050, +30 2310 429051 www.parallaximag.gr • info@parallaximag.gr

Οκτώβριος 2015

Exit

Είκοσι μία φωτεινές πινακίδες που θα δείξουν την έξοδο κινδύνου ακόμα και στον πιο φανατικό σπιτόγατο. Τι αξίζει να δεις και να κάνεις για να φτιάξουν οι μέρες και οι νύχτες σου εντός της πόλης. Θα βγεις όπως και δήποτε. ΛΕΞΕΙΣ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΥ

#205

1. Mime illusion Ένα συναρπαστικό συνδυασμό χορού και ψευδαίσθησης υπόσχεται να χαρίσει στο κοινό το σύνολο eVolution Dance Theater με το έργο Firefly. Η παράσταση εντάσσεται στο International Mime Festival. To eVolution Dance Theater είναι μια ομάδα χορού που δημιουργήθηκε το 2008 στη Ρώμη από τον Αμερικανό Anthony Heinl, πρώην χορευτή και χορογράφο των MOMIX, και σχεδόν αμέσως γνώρισε μεγάλη επιτυχία με τις παραστάσεις του. Το Firefly συνδυάζει χορό, ακροβατικά, θέατρο, video art και την τεχνολογία, σε μια μαγευτική οπτική πανδαισία. Πυροτεχνήματα, πεφταστέρια, κύματα ωκεανού, εκτυφλωτικές αστραπές και μια πληθώρα από λαμπερά υποθαλάσσια πλάσματα που δεν υπακούουν στους νόμους της φυσικής και φωτίζουν τον χώρο, μπλέκονται και απομακρύνονται μεταξύ τους. *7/11, Μέγαρο Μουσικής 2. Άνοιξε το σπίτι σου Μην χάσετε και φέτος το Open House Thessaloniki που έχει πλέον καθιερωθεί ως ετήσιος θεσµός για την ανάδειξη και προώθηση της Αρχιτεκτονικής της πόλης. Για ένα Σαββατοκύριακο δηµόσια και ιδιωτικά κτίρια ανοίγουν τις πύλες τους στο κοινό δωρεάν και η πόλη µετατρέπεται σε ένα µεγάλο µουσείο, µε εκθέµατα τα ίδια της τα κτίρια και την αρχιτεκτονική της. Έτσι, το Open House συνεισφέρει στην ανάδειξη της σηµασίας της αρχιτεκτονικής στην καθηµερινότητα των ανθρώπων και σας δίνει την ευκαιρία να γνωρίσετε την πόλη µέσα από το πρίσµα της αρχιτεκτονικής της. Aυτόν τον Νοέµβριο επιστρέφει, προσκαλώντας το κοινό να εξερευνήσει και να κατανοήσει την αξία της αρχιτεκτονικής και του δοµηµένου περιβάλλοντος στην Θεσσαλονίκη. Βάλτε το στο πρόγραµµα και γνωρίστε µια πλευρά της πόλης που δεν είχατε ανακαλύψει. *14-16/11, Θεσσαλονίκη 3. To Μιούζικαλ Το No. 1 musical στον κόσµο έρχεται σπίτι του και σας καλεί να ζήσετε την εµπειρία. Το «Mamma mia!», που µετά το Λονδίνο κατέκτησε το Broadway και στη συνέχεια όλο τον κόσµο,

έρχεται τον Οκτώβριο στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης από τις 21 Οκτωβρίου µέχρι τις 1 Νοεµβρίου 2015. Περισσότερα από 54 εκατοµµύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσµο έχουν λατρέψει τους χαρακτήρες, την ιστορία και βέβαια τη µουσική του. Τα διαχρονικά, αφηγηµατικά τραγούδια των ABBA, που αποτέλεσαν τον καµβά της ιστορίας, δένουν άρρηκτα µε την υπόθεση, δηµιουργώντας µία ιστορία αγάπης, έρωτα, χαράς, γέλιου, φιλίας, που ξεσηκώνει εδώ και χρόνια τους θεατές σε όλο τον κόσµο. Το έργο θα παρουσιαστεί µε ελληνικούς υπέρτιτλους. *21/10-1/11, Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, Ώρες: 17.00, 21.00, Τιµές: 20 έως 70 ευρώ 4. Μια νέα γιορτή της τέχνης H Art Thessaloniki - International Contemporary Art Fair ανοίγει αυλαία στη Θεσσαλονίκη, στο Εκθεσιακό και Συνεδριακό Κέντρο της ∆ΕΘ-HELEXPO, µε στόχο να αποτελέσει ένα από τα σηµαντικότερα εικαστικά γεγονότα στην Ελλάδα, και στο ευρύτερο Νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης. Πρόκειται για µία φουάρ που φιλοδοξεί να εδραιωθεί ως ετήσιος θεσµός και επενδύει στη στρατηγικής σηµασίας γεωγραφική θέση της Θεσσαλονίκης, στην πολυπολιτισµική της ταυτότητα, στην πλούσια και µακρόχρονη ιστορία της. Στόχος η ανάδειξη της δυναµικής της πόλης σήµερα και η καθιέρωσή της ως σηµαντικό κέντρο Τέχνης στα Βαλκάνια και την ευρύτερη λεκάνη της Μεσογείου. Την ταυτότητα της Art - Thessaloniki θα δώσουν οι Αίθουσες Τέχνης από την Ελλάδα και το εξωτερικό καθώς και ένα πλούσιο παράλληλο πρόγραµµα που θα αγκαλιάσει όλη την πόλη, µε τη συµµετοχή νέων καλλιτεχνών, πολιτιστικών φορέων, µουσείων, ιδρυµάτων

και καλλιτεχνικών εκδόσεων. Το παράλληλο πρόγραµµα, µεταξύ άλλων, θα περιλαµβάνει έκθεση νέων Ελλήνων καλλιτεχνών, πρότζεκτ σύγχρονης και βυζαντινής αγιογραφίας, εργαστήρια τέχνης για παιδιά και ενηλίκους, διαλέξεις από ιστορικούς τέχνης και καλλιτεχνικά δρώµενα. *29/10-1/11, ∆ΕΘ Παρασκευή: 11.00-21.00, Σάββατο: 11.00-21.30, Κυριακή: 11.00-21.30 5. H µεγάλη συναυλία του φθινοπώρου Οι Calexico, το συγκρότηµα από την Arizona των Η.Π.Α. που πήρε το όνοµα από µια πόλη στα σύνορα Μεξικού ΗΠΑ, µετρά 20 χρόνια καριέρας και θεωρείται ένα ένα από τα σηµαντικότερα ονόµατα της American / Indie Rock σκηνής. Στα υπέροχα τραγούδια τους συνδυάζουν ετερόκλητα στοιχεία, προερχόµενα από διάφορα είδη όπως η Πορτογαλική Fado, η Jazz των 50’s, η µουσική των Τσιγγάνων και τα παρακλάδια της, το Surf - από τον θρυλικό Link Wray µέχρι τον Duane Eddy - και τα επικά Spaghetti Western soundtracks του µεγάλου Ennio Morricone. Λίγους µήνες µετά την κυκλοφορία του πιο πρόσφατου - όγδοου - album, “Edge Of The Sun”, που χαρακτηρίζεται από την έντονη παρουσία του Ελληνικού στοιχείου, µε τη συµµετοχή των Takim σε ορισµένα από τα τραγούδια του και, κυρίως, στο ήδη πολυπαιγµένο ραδιοφωνικό hit “Roll Tango”, στο οποίο κάνει φωνητικά και ο θρυλικός Eric Burdon! *13/11, Fix Factory of Sound 6. Πειράματα με τους Πέρσες Η θεατρική ομάδα "Προσεχώς SUBWAY" σχηματίστηκε το 2012 από τους Δημήτρη Κοΐδη, Στελλίνα Βογιατζή και Παύλο Παναγιωτίδη. Σκοπός της ομάδας είναι η δημιουργία σύγχρονων, τολμηρών θεατρικών παραστάσεων, μέσα από την έρευνα και τον πειραματισμό, ενώ η ομάδα αναλαμβάνει και τα σκηνικά, κουστούμια, τη σκηνοθεσία και τις ερμηνείες. Εδώ καταπιάνεται με την τραγωδία "Πέρσες", το παλαιότερο σωζόμενο έργο του δυτικού θεάτρου. Παίχτηκε στα Μεγάλα Διονύσια το 472 π.Χ. και χάρισε στον Αισχύλο το πρώτο βραβείο. Γράφτηκε με αφορμή το θρίαμβο των Ελλήνων κατά της πανίσχυρης, περσικής αυτοκρατορίας στη ναυμαχία της Σαλαμίνας το 480 π.Χ., κατά τη διάρκεια της δεύτερης περσικής εισβολής στην Ελλάδα. Πραγματεύεται το πώς η αλαζονεία της εξουσίας μπορεί να οδηγήσει ένα λαό στον όλεθρο. *19/10-10/11, Black Box Βας. Όλγας 65 & Φλέμινγκ 2 Τηλ.: 2310829254, Δευτέρα-Τρίτη: 21:00 7. Ένα έργο κλασικό από το ΚΘΒΕ Κάθε δεκαετία βρίσκει τη δική της οπτική και ανάγκη για να ακουμπήσει πάνω στον «Γλάρο» του Τσέχωφ, ίσως γιατί η οπτική και οι ανάγκες των χαρακτήρων του έργου είναι τόσο αρχέγονες όσο και διαχρονικές. Φέτος, στο νέο του ανέβασμα στο ΚΘΒΕ, η οπτική και η ανάγκη υπαγορεύονται από το "Δικαίωμα στη Διαφορετικότητα". Μέσα από τον "διαφορετικό" Τρέπλιεφ και τις αποτυχημένες του

Οκτώβριος 2015

προσπάθειες να καινοτομήσει, να αποτινάξει τις κατεστημένες φόρμες και να δικαιώσει μια νέα ματιά πάνω στην τέχνη, στήνεται μια παράσταση που υμνεί τη διαφορετικότητα, την κάθε προσπάθεια για αλλαγή, ακόμα και αποτυχημένη. Ερμηνεύει και σκηνοθετεί ο πρώην Διευθυντής του ΚΘΒΕ, Γιάννης Βούρος. Μαζί του οι Κοραλία Καράντη, Μιχάλης Συριόπουλος, Ιορδάνης Αϊβαζόγλου, Δημήτρης Μορφακίδης, Άννα Ευθυμίου κ. ά, *Από 28/10, Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, Αμύνης 2, Τηλ.: 2315200200 8. Ένα επίκαιρο θέμα Ο «Κάτω Παρθενώνας» του Μηνά Βιντιάδη είναι ένας μικρός οικισμός - με παγκάκια και σπηλιές - κάτω από την Ακρόπολη, όπου ζει, μαζί μ’ άλλους, ο "Νεοάστεγος", ένας από τους δυο βασικούς ήρωες του έργου. Για να ζήσει πουλάει βιβλία, πλένεται σε δημόσιες τουαλέτες και τρώει στα συσσίτια του Δήμου και της εκκλησίας. Ο άλλος, ο "Νεόπτωχος", μεγαλοστέλεχος επενδυτικής εταιρίας ζει στο μοντέρνο διαμέρισμά του, έχει χάσει όλη την οικονομική του δύναμη και βρίσκεται σε απόγνωση. Οι δρόμοι των δυο αυτών ανθρώπων συναντιούνται ένα απόγευμα, όπου αλλάζει η ζωή τους σε μια παρτίδα συγκρούσεων και αποκαλύψεων. Με τους Νίκο Γεωργάκη και Γιώργο Καύκα σε σκηνοθεσία Περικλή Χούρσογλου. *Από 30/10, Μικρή Σκηνή της Μονής Λαζαριστών, Κολοκοτρώνη 25-27, Σταυρούπολη Τηλ.: 2315 200200 9. Η Chinawoman και πάλι στην πόλη μας Η Καναδή τραγουδοποιός που κατάγεται από τη Ρωσία τείνει να γίνει η αγαπημένη του ελληνικού κοινού και επιστρέφει στη χώρα μας για δύο συναυλίες, την Παρασκευή 27 Νοεμβρίου στη Θεσσαλονίκη (και το Σάββατο 28 Νοεμβρίου στην Αθήνα (Fuzz Live Music Club). Special guest και τις δύο βραδιές θα είναι η Σtella, η οποία με το ομώνυμο ντεμπούτο album της να ακούγεται όλο και περισσότερο αποτελεί το πλέον ανερχόμενο όνομα της εγχώριας electro-pop σκηνής! Οι πόρτες ανοίγουν στις 20:00. *27/11, Fix Factory of Sound Τηλ.: 2310500670 10. Η γιορτή του σινεµά Το 56ο Φεστιβάλ Κινηµατογράφου Θεσσαλονίκης, δίνει και φέτος το στίγµα µιας δεκαήµερης γιορτής του ανεξάρτητου κινηµατογράφου. Ταινίες απ’ όλο τον κόσµο, κινηµατογραφικές εκπλήξεις, σηµαντικοί προσκεκληµένοι, αφιερώµατα, ανοιχτές συζητήσεις και παράλληλες εκδηλώσεις. Μάθετε τα πάντα στο αφιέρωμα αυτού του τεύχους. *6 - 15 /11, Ολύµπιον - Αίθουσες στο Λιµάνι 11. Μια εποχή στην κόλαση Μια μουσική συναυλία-παράσταση του Γιώργου Χριστιανάκη που συνοδεύεται από πρωτότυπο υλικό και που, από σκηνής πλέον, μετά την κυκλοφορία του ομώνυμου βιβλίου-cd που απέσπασε διθυραμβικές κριτικές από τον

έντυπο και ηλεκτρονικό μουσικό τύπο, αποπειράται να αποδώσει τον μονάκριβο κόσμο του κειμένου. Το Μια Εποχή στην Κόλαση (1873) υπήρξε το μοναδικό βιβλίο του Αρθούρου Ρεμπώ (1854 - 1891) που δημοσιεύθηκε με δική του επιθυμία όσο ζούσε. Σημαία των σουρεαλιστών, προσευχή της μπητ γενιάς, είδωλο των φοιτητών του Μάη του '68, ο Ρεμπώ διαμόρφωσε με τη ζωή και το έργο του την εικόνα ενός "ποιητή της εξέγερσης" όπως τον αποκάλεσε ο Αλμπέρ Καμύ, υπήρξε πηγή έμπνευσης λογίων, διανοούμενων και μουσικών. Στα έμμετρα ποιήματα του κειμένου ακούγεται η φωνή του Γιάννη Αγγελάκα. *30/10, Μ2 - Αίθουσα Αιμίλιος Ριάδης 12. Σινεμά μετά μουσικής Παράλληλα με το 51ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης σε συνεργασία με την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης και το Goethe Institut Θεσσαλονίκης διοργανώνουν, την Τετάρτη 11 Νοεμβρίου, εκδήλωση όπου θα προβληθεί η βωβή κινηματογραφική ταινία Metropolis συνοδεία ζωντανής μουσικής. Η ταινία σκηνοθετήθηκε από τον Fritz Lang το 1927 στη Γερμανία και αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία του βωβού κινηματογράφου, τόσο για τα επιβλητικά εφέ και σκηνικά που χρησιμοποιήθηκαν, όσο και για τα πολιτικά της μηνύματα. Η ταινία επιστημονικής φαντασίας τοποθετείται χρονικά στο μέλλον και πραγματεύεται μια κοινωνία ταξικά διαχωρισμένη, με ανισότητες, που διεκδικεί καλύτερη μεταχείριση των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων. Την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης διευθύνει ο Helmut Imig. *11/11, Μ1 - Αίθουσα Φίλων Μουσικής 13. Σ΄αναζητώ στη Σαλονίκη …Η Εθνική μας Μοναξιά, Τα Λαδάδικα, Μια Στάση Εδώ, Εξαρτάται, Θάλασσες, Σαν τρελό Φορτηγό, Δίδυμα Φεγγάρια κι άλλα τραγούδια - σταθμοί, σ' ένα μουσικό αφιέρωμα γεμάτο μνήμες, νοσταλγία, αρώματα και εικόνες της Κύπρου και της Ελλάδας, τραγούδια της παρέας, του αγώνα, του έρωτα και της ψυχής, Μια μουσική παράσταση - Αφιέρωμα στο Μάριο Τόκα που μιλά για την αγάπη του συνθέτη για "τη δική του πατρίδα, την Κύπρο, που έχει μοιραστεί στα δυο", η οποία παρουσιάστηκε στο Ηρώδειο τον Οκτώβριο του 2014 με τεράστια επιτυχία. Τα τραγούδια του αείμνηστου συνθέτη ερμηνεύουν: Γιάννης Κότσιρας, Δημήτρης Μπάσης, Γιώτα Νέγκα, Δήμητρα Σταθοπούλου & o Μίλτος Πασχαλίδης ενώ την Ορχήστρα διευθύνει ο μαέστρος Γιάννης Παπαζαχαριάκης. *13-14/11, Μ1 - Αίθουσα Φίλων Μουσικής 14. Μια Μούσα στο Μέγαρο Η Συμφωνική Ορχήστρα Νέων “MOYSA” δημιουργήθηκε από τον ΟΜΜΘ με δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, τον Μάρτιο του 2015. Το Σύνολο συνιστά μία κοινότητα νέων μουσικών από τη Θεσσαλονίκη, τη Βόρεια Ελλάδα και άλλες περιοχές της χώρας και σήμερα αριθμεί περισσότερα από 80 μέλη. Σκοπός της MOYSA είναι η περαιτέρω

εκπαίδευση των μελών της στην ορχηστρική τέχνη και σε άλλους συναφείς τομείς, η υποστήριξη της καλλιτεχνικής εξέλιξής τους μέσα από διεθνείς συνεργασίες, αλλά και η ενδυνάμωση της κοινωνικής ευαισθησίας μέσω της μουσικής. Έκτοτε η MOYSA συνέπραξε με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Θεσσαλονίκης και την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, συμμετείχε σε εργαστήρια με Έλληνες και διεθνείς μουσικούς και σε εκπαιδευτικές δραστηριότητες σε σχολεία του Νομού. Από τον Ιούνιο του 2015 αρχιμουσικός της Ορχήστρας είναι η διεθνής Ελληνίδα μαέστρος και πιανίστα, Ζωή Ζενιώδη. *17/11, Μ1 - Αίθουσα Φίλων Μουσικής 15. Δυο όπερες από το ΜΕΤ live στο Μέγαρο Τανχόιζερ του Wagner (31/10): O James Levine διευθύνει και ο Johan Botha ερμηνεύει αυτόν τον απαιτητικό ρόλο. Για την υπόθεση της όπερας αυτής ο Βάγκνερ συνδύασε δυο διαφορετικούς αλλά και ανεξάρτητους μύθους. Ο πρώτος στρέφεται περί το θρύλο που είχε δημιουργηθεί γύρω από τον ομώνυμο ποιητή που έζησε κατά τον 13ο αιώνα και είχε προτιμήσει τη ζωή του περιπλανώμενου τραγουδιστή και ο δεύτερος μύθος είναι η λαϊκή παραβολή του λόφου της Αφροδίτης, φανταστικού τόπου αχαλίνωτης ερωτικής ηδονής και σωματικών απολαύσεων ως πλήρη αντίθεση στην αγνή χριστιανική αγάπη και εγκράτεια. Λούλου του Alban Berg (22/11): Ο William Kentridge σκηνοθετεί το αριστούργημα του Berg για μια σεξουαλικά ακατανίκητη νεαρή που η ελευθεριάζουσα συμπεριφορά της προκαλεί την καταστροφή των ανδρών που σαγηνεύει. Ο James Levine ηγείται της ορχήστρας και η Marlis Petersen επαναλαμβάνει την περίφημη ερμηνεία της στον ομώνυμο ρόλο. Η προβολή διαρκεί περίπου 4 ώρες. 16. 1500 χρόνια από σήμερα Η Ομάδα Σημείο Μηδέν παρουσιάζει και πάλι το δυστοπικό μυθιστόρημα του Ρώσου Γιεβγκιένι Ζαμιάτιν "Εμείς" που ενέπνευσε τον Τζορτζ Όργουελ για τη συγγραφή του περίφημου "1984", τον Άλντους Χάξλευ για το «Θαυμαστός Καινούριος Κόσμος», τον Ρέι Μπράντμπερι για το «Φαρενάιτ 451» Το έργο (γράφτηκε το 1921, εκδόθηκε το 1927) εξελίσσεται σε μελλοντικό χρόνο, περίπου 1500 χρόνια από σήμερα, ύστερα από έναν διακοσαετή παγκόσμιο πόλεμο. Στη διάρκεια του πολέμου μεγάλο μέρος του πληθυσμού αφανίζεται, χώρες καταστρέφονται και τα εναπομείναντα κράτη ενσωματώνονται σε μια ολοκληρωτική πολιτεία, το Μονοκράτος. Τον απόλυτο έλεγχο κατέχει ο Ευεργέτης, πρόδρομος του Οργουελικού «Μεγάλου Αδερφού». Ήρωες του έργου ο D- 503, κατασκευαστής του διαστημόπλοιου που ετοιμάζεται να κατακτήσει άλλους πλανήτες και η I- 330, μια αινιγματική γυναίκα που σύντομα τον φέρνει αντιμέτωπο με την αντιστροφή όλων των αξιών που πρέσβευε μέχρι τότε. Σκηνοθεσία-θεατρική απόδοση-σκηνική εγκατάσταση:

#205

Σάββας Στρούμπος. *28/10-1/11 Αυλαία, Πλατεία ΧΑΝΘ 17. Ό,τι διαβάζουμε σε μια πρωινή εφημερίδα Η The Daily Tribunal είναι μια παράσταση θεάτρου της επινόησης από τη Rooster Theatre Company. Μέσα από τη σκηνοθεσία της Σοφίας Νάκου και της Laura Daffy, η παράσταση παρακολουθεί το ταξίδι δύο άστεγων οι οποίοι θα χρειαστεί να αναλάβουν ξαφνικά το καθήκον να συγγράφουν σε καθημερινή βάση ένα άρθρο για την τοπική εφημερίδα. Η παράσταση πλέκει τα στοιχεία μιας ενιαίας αφήγησης με τις στυλιζαρισμένες αναπαραστάσεις των νέων ιστοριών, σε μια προσπάθεια να αναδείξει τα συνθετικά στοιχεία της αρετής και της κακίας που διαχέουν, αλλά και αναδύονται από τις ιστορίες που μας σερβίρουν κάθε μέρα. *29/10-1/11, Black Box Βασ. Όλγας 65 & Φλέμινγκ 2, Τηλ.: 2310829254 18. Το θέατρο του παράλογου Η Φαλακρή τραγουδίστρια του Ευγένιου Ιονέσκο είναι μια πλούσια σε συμβολισμούς κωμωδία, μια περιγραφή της καθημερινότητας της μικροασ τικής κοινωνίας μας, όπου οι πλ ηρoφορίες και η ακατάσχε τη φλυαρία έχου ν καταβάλει τη σκέψη. Ό\λα μοιάζουν κανονικά, αλ λ ά δε ν είναι… γι’ αυ τόν τον λόγο «η φαλακρή τραγουδίστρια» χ τε νίζεται πάν τα με τον ίδιο τρόπο... Σε σκηνοθεσία του Βασί λ η Βασι λ άκη με τους Λάζαρο θεοδωρακόπουλο, Σιδέρη Νανούδη, Γιάννη Κοντο, Κλέα Σαμαντά, Μαρίτα Τσαλκιτζόγλου, Κωνσταντίνα Τσιάπου. *4-8/11, Black Box Βασ. Όλγας 65 & Φλέμινγκ 2, Τηλ.: 2310829254 19. Μια μαύρη κωμωδία Το «The smell of the kill» της Michele Lowe, γράφτηκε και πρωτοπαρουσιάστηκε στην Αμερική το 1999. Από τότε ανεβαίνει συχνά με επιτυχία σε ολόκληρο τον κόσμο χάρη στη διαχρονικότητα του θέματός της. Η έλλειψη επικοινωνίας, η φθορά της ερωτικής σχέσης μέσα στην οικογενειακή καθημερινότητα, η συζυγική απιστία, η αδιαφορία ακόμα και η οικονομική εκμετάλλευση του ενός συζύγου από τον άλλον, είναι κάποια από τα ζητήματα που θίγει το έργο. Τρεις γυναίκες συναντιούνται μια φορά το μήνα εκ περιτροπής στα σπίτια τους και σκοτώνουν το χρόνο τους συζητώντας μεταξύ τους. Την ίδια στιγμή οι άντρες τους, παλιοί συμμαθητές, παίζουν γκολφ στο διπλανό δωμάτιο. Σε σκηνοθεσία Γιάννη Παρασκευόπουλου. *16/10-22/11, ΘΕΑΤΡΟ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΙΧΗ, Πανεπιστημίου 2, Ευαγγελίστρια κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή, στις 9.15 μμ., τηλ.2310 210 308 20. Πορτρέτα της Ευρώπης Η έκθεση «Faces. Το πορτρέτο στην ευρωπαϊκή φωτογραφία μετά το 1990» που εγκαινιάστηκε στο πλαίσιο των 50ων Δημητρίων συγκεντρώνει περίπου 200 έργα 32

φωτογράφων και εικαστικών από 20 χώρες (Αυστρία, Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία, Ελβετία, Ελλάδα, ΗΠΑ, Ιρλανδία, Ισπανία, Ισραήλ, Ιταλία, Μ. Βρετανία, Ολλανδία, Ουκρανία, Πολωνία, Πορτογαλία, Σλοβακία, Σουηδία, Τσεχία, Φιλανδία), οι οποίοι τα τελευταία 25 χρόνια συνετέλεσαν αποφασιστικά στη διαμόρφωση του ευρωπαϊκού φωτογραφικού πορτρέτου. Μεταξύ αυτών και τρεις Έλληνες, ο Στράτος Καλαφάτης, ο Νίκος Μάρκου και ο Κωνσταντίνος Ιγνατιάδης, που δίνουν ο καθένας με το δικό του τρόπο και ύφος, μια άλλη ματιά επάνω στη θεματική του πορτρέτου. Πρόκειται για την πρώτη έκθεση φωτογραφίας που αναζητά με το βλέμμα προς το παρελθόν τις ενδιαφέρουσες εξελίξεις που έχουν συμβεί στο ευρωπαϊκό φωτογραφικό πορτρέτο από το 1989, μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Σηματοδοτεί μία τάση στο εν λόγω είδος, φέρνοντας στο προσκήνιο το άτομο - επώνυμο ή ανώνυμο - και την κοινωνική ή πολιτιστική του ταυτότητα. Αυτή η καλλιτεχνική εξέλιξη διαδραματίζεται έχοντας ως φόντο τις εξαιρετικά ταχείες αλλαγές που έγιναν στην Ευρώπη, λόγω της παγκοσμιοποίησης, της μετανάστευσης, της επικράτησης του ίντερνετ και της ευρωπαϊκής ενοποίησης: 5

αλλαγές που έχουν επηρεάσει την έννοια της «ταυτότητας» από το 1990. *26/09 - 28/02, Μουσείο Φωτογραφίας, Λιμάνι, Είσοδος ελεύθερη 21. Φεστιβάλ Πιάνου Κάθε φθινόπωρο, για παραπάνω από ένα μήνα, 15 περίπου δράσεις με άξονα το πιάνο λαμβάνουν χώρα στη Θεσσαλονίκη και σε πόλεις της βόρειας Ελλάδας. Για τέταρτη χρονιά το Φεστιβάλ Πιάνου Θεσσαλονίκης προσδοκά να προσφέρει στο μουσικόφιλο κοινό της πόλης συναυλίες υψηλού καλλιτεχνικού επιπέδου, που καλύπτουν σχεδόν όλα τα στυλ της πιανιστικής δημιουργίας από την εποχή του μπαρόκ ως τη σύγχρονη μουσική του 21ου αιώνα. Πέντε ρεσιτάλ, δύο συναυλίες λήξης, Masterclass και τέσσερα ρεσιτάλ νέων καλλιτεχνών αναδεικνύουν τη μαγεία της μουσικής στη φετινή γιορτή του πιάνου. Κεντρικά ρεσιτάλ: Βασίλης Βαρβαρέσος (31/10), Θανάσης Αποστολόπουλος (7/11), Χρίστος Παπαγεωργίου (14/11), Λενιώ Λιάτσου (21/11), Στέφανος Θωμόπουλος (28/11) στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Τα 4 κοντσέρτα για πιάνο του W. A. Mozart σε 1η πανελλήνια εκτέλεση για πιάνο και κουαρτέτο εγχόρδων: κουαρτέτο εγχόρδων ”Salonico”,σολίστ Νίκος Κυριόσογλου, Χαράλαμπος Αγγελόπουλος (3/12) και κουαρτέτο εγχόρδων “LynX”, σολίστ Τριαντάφυλλος Λιώτης, Δόμνα Ευνουχίδου (4/12) στην Αίθουσα Τελετών Α.Π.Θ. (Εγνατίας και Λεωφ. Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Τηλ. 2310995208). Masterclass πιάνου από την Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου (6-9/11) στο Ωδείο Μουσικό Κολλέγιο. Το Φεστιβάλ παρουσιάζει και φέτος νέους ταλαντούχους πιανίστες σε Καβάλα (01/11), Νάουσα (15/11), Φλώρινα (20/11) και Θεσσαλονίκη (29/11). *31/10- 4/12

Οκτώβριος 2015

movieland ΛΕΞΕΙΣ: ΚΥΑ ΤΖΗΜΟΥ

οι ταινίες του χειμώνα του Frances Shea και στα θέματα ψυχικής υγείας που αντιμετώπιζε παράλληλα με την άνοδό τους στην κορυφή της εγκληματικής οργάνωσης ως οι πλέον περιζήτητοι κακοποιοί του Λονδίνου. (29/10) Spectre του Σαμ Μέντες με τους Ντάνιελ Κρεγκ, Κριστόφ Γουόλτς, Ρέιφ Φάινς, Μπεν Γουίνσοου, Ναόμι Χάρις, Μόνικα Μπελούτσι, Λέα Σεϊντού Η 24η ταινία του James Bond επαναφέρει τον Μέντες στη σκηνοθετική καρέκλα μετά το επιτυχημένο Skyfall και φυσικά τον Ντάνιελ Κρέγκ, τον ηθοποιό που κατάφερε να επανεφεύρει τον «κουρασμένο» υπερκατάσκοπο. Κατά πάσα πιθανότητα ο Μέντες θα σκηνοθετήσει και το επόμενο James Bond 25, καθώς έχουν αφήσει να εννοηθεί πως τα Spectre και 25 θα έχουν άμεση συνέχεια. (Θυμηθείτε το 2006-2008 με τα Casino Royal και Quantum of Solace, αλλά και το 1969-1971 με τα On Her Majesty’s Secret Service και Diamonds Are Forever). Η δράση κλιμακώνεται στο Μεξικό, το Λονδίνο και τις χιονισμένες αυστριακές Άλπεις, ενώ ο Τζέιμς Μποντ συγκρούεται με την μυθική οργάνωση Spectre (Το αρκτικόλεξο SPECTRE έχει χρησιμοποιηθεί και παλιότερα στις ταινίες του Bond και σημαίνει Special Executive (ή Executor) for Counter-intelligence, Terrorism, Revenge and Extortion), η οποία είναι πιθανότατα ο μεγαλύτερος εχθρός που έχει συναντήσει ο Bond στην καριέρα του. Ένα κρυπτογραφημένο μήνυμα από το παρελθόν του Bond τον οδηγεί να αποκαλύψει την εγκληματική οργάνωση και όσο o M μάχεται πολιτικές δυνάμεις για να κρατήσει ζωντανή τη μυστική υπηρεσία, ο Bond προσπαθεί να αποκαλύψει τη φρικτή αλήθεια πίσω από το Spectre. (12/11) Legend / Δίδυμοι θρύλοι του Μπράιαν Χέλγκελαντ με τους Τομ Χάρντι, Πολ Άντερσον, Κρίστοφερ Έκλεστον, Έμιλι Μπράουνινγκ Η ταινία αφηγείται την ιστορία δυο αδελφών-διδύμων κακοποιών - των Ronald "Ronnie" Kray (1933 -1995) και Reginald "Reggie" Kray (1933 -2000) τους οποίους υποδύεται ο αγαπημένος Τομ Χάρντι σε διπλό ρόλο - που έμειναν στην ιστορία της Βρετανίας σαν οι πλέον διαβόητοι εγκληματίες για την αυτοκρατορία του οργανωμένου εγκλήματος του Λονδίνου κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960. Η ταινία εστιάζει στη σχέση του Reggie Kray και της συζύγου

Το Δικαστήριο του Τσαϊτάνια Ταμάν Η έκπληξη του περασμένου Φεστιβάλ Βενετίας είναι ένα δικαστικό καφκικό δράμα από την Ινδία για την περιπέτεια ενός ανθρώπου που διεκδικεί με πείσμα και αισιοδοξία το δικαίωμά του στην ελευθερία της έκφρασης κόντρα σε κάθε αντιξοότητα και συγχρόνως ένα πορτρέτο της σύγχρονης Ινδίας, που σε πολλά θυμίζει και τη δική μας κοινωνία. Το πολυβραβευμένο ντεμπούτο του 28χρονου Τσαϊτάνια Ταμάν, Το Δικαστήριο, έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ Βενετίας στο πρόγραμμα Orizzonti όπου και κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας καθώς και το Χρυσό Λιοντάρι Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη. Συνολικά μέχρι σήμερα η ταινία έχει κατακτήσει περισσότερα από 23 διεθνή Βραβεία κερδίζοντας κοινό και κριτικούς όπου έχει προβληθεί. Αποτελεί την επίσημη πρόταση της Ινδίας για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, ενώ κέρδισε και το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στα Εθνικά Βραβεία Κινηματογράφου της Ινδίας. (29/10)

Το Πρόγραμμα / The Program του Στίβεν Φρίαρς με τους Λι Πλέις, Μπεν Φόστερ, Τζέσε Πλέμονς, Ντάστιν Χόφμαν, Γκιγιόμ Κανέ Ένας Ιρλανδός δημοσιογράφος είναι πεπεισμένος ότι ο Λανς Άρμστρονγκ κάνει χρήση

απαγορευμένων ουσιών κατά τη διάρκεια του Tour de France. Αρχίζει να ψάχνει εμμονικά αποδείξεις που θα εκθέσoυν τον Άρμστρονγκ. Η αληθινή ιστορία μιας από τις μεγαλύτερες πλάνες του αιώνα για τον Αμερικανό ποδηλάτη, που κάνοντας χρήση αναβολικών κατάφερε να ανακηρυχθεί επτά διαδοχικές φορές (1999-2005) νικητής του γύρου της Γαλλίας (Tour De France), του μεγαλύτερου αγώνα ποδηλασίας στον κόσμο και ενός από τους πιο εξαντλητικούς αγώνες σε όλο τον αθλητισμό. Αυτό αρχικά αναγνωρίστηκε ως ρεκόρ για την ποδηλασία. Παραδέχθηκε ότι έπαιρνε αναβολικά και το 2012 του επιβλήθηκε ισόβιος αποκλεισμός από το άθλημα και η αφαίρεση και των 7 τίτλων του. (5/11) Τέλος Διαδρομής The End of the Tour του Τζέιμς Πόνσολντ με τους Τζέσι Άιζενμπεργκ, Τζέισον Σίγκελ, Άννα Τσλάμσκι, , Τζόαν Κιούζακ Η ταινία βασίζεται στο βραβευμένο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Ντέιβιντ Λίπσκι ‘Although Of Course You End Up Becoming Yourself: A Road Trip with David Foster Wallace’ που συνέγραψε μετά την αυτοκτονία του Γουάλας, το 2008 και διηγείται την ιστορία της πενθήμερης συνέντευξης που διενήργησε ο ρεπόρτερ (και μυθιστοριογράφος) του Rolling Stone, Ντέιβιντ Λίπσκι (Τζέσι Άιζενμπεργκ) στον βραβευμένο μυθιστοριογράφο Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας (Τζέισον Σίγκελ), αμέσως μετά την έκδοση του επικού βιβλίου του, ‘Infinite Jest’ το 1996. Η συνέντευξη δεν δημοσιεύτηκε ποτέ, και οι κασέτες με τις μαγνητοφωνημένες συζητήσεις τους, παρέμειναν για πάντα στο ντουλάπι του Λίπσκι. Οι δύο άνδρες δεν συναντήθηκαν ποτέ ξανά. (29/10) Les cowboys του Τομά Μπιντεγκέν με τους Φρανσουά Νταμιέν, Φίνεγκαν Όλντφιλντ, Τζον Σ. Ράιλι, Αντόνια Κάμπελ-Χιουζ Ο βραβευμένος με δυο Σεζάρ σεναριογράφος του υποψήφιου για Χρυσή Σφαίρα «Σώμα με Σώμα» και του υποψήφιου για Όσκαρ «Ο Προφήτης» κατασκευάζει ένα έξοχο συνδυασμό road movie και γουέστερν που διαδραματίζεται στην Γαλλία. Στο επίκεντρο της σκοτεινής ιστορίας, ένας πατέρας αναζητά απεγνωσμένα την απαχθείσα δεκαεξάχρονη κόρη του. Δίπλα του στην αγωνιώδη και γεμάτη σκοπέλους διαδρομή, ο νεαρός του γιoς αποφασίζει να θυσιάσει τα καλύτερά του χρόνια προκειμένου να

σταθεί στο πλευρό του πατέρα του. (5/11)

Η Γέφυρα των Κατασκόπων Bridge of Spies του Στίβεν Σπίλμπεργκ με τους Τομ Χανκς, Μαρκ Ράιλανς, Έιμι Ράιαν, Άλαν Άλντα Η νέα συνεργασία του Στίβεν Σπίλμπεργκ και του Τομ Χανκς είναι ένα γεμάτο σασπένς δράμα, με φόντο μια σειρά ιστορικών γεγονότων. Πρόκειται για την ιστορία ενός δικηγόρου από το Μπρούκλιν που βρίσκεται στο επίκεντρο του Ψυχρού Πολέμου όταν η CIA τον στέλνει σε μια σχεδόν αδύνατη αποστολή για την διαπραγμάτευ ση της απελευθέρωσης ενός κρατούμενου Αμερικανού πιλότου. Στο σενάριο οι Ματ Σάρμαν και Ίθαν και Τζόελ Κοέν. (26/11)

Το Παραμύθι των Παραμυθιών Tale of Tales του Ματέο Γκαρόνε με τους Σάλμα Χάγεκ, Βενσάν Κασέλ, Τζον Σι Ράιλι Ήταν η μεγάλη έκπληξη στο φετινό διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Καννών. Το απρόβλεπτο και γκροτέσκο παραμύθι του Ιταλού σκηνοθέτη Ματέο Γκαρόνε (Γόμορρα» και «Reality») ζωντανεύει τις περίφημες ιστορίες του Τζιανμπατίστα Μπαζίλε, που ενέπνευσαν τους αδελφούς Γκριμ. Πρωταγωνιστές ένας σεξομανής βασιλιάς, ένας άλλος που ζει αιχμάλωτος ενός τέρατος, μια Βασίλισσα που κάνει τα πάντα για να γίνει μάνα, μάγισσες και νεράιδες, τρομακτικά τέρατα και δράκοι, ακροβάτες και πόρνες και μπόλικο σεξ και βία (12/11)

#205

i downtown

Οκτώβριος 2015

Για τη Θεσσαλονίκη το κέντρο είναι η αρτηρία που μεταφέρει το αίμα στις φλέβες της. Όταν ήμουν παιδί οι γονείς μου μού έμαθαν την έκφραση ‘’Θα κατεβούμε στο κέντρο’’. Μια ολόκληρη ιεροτελεστία η έξοδος στην αγορά, στην παραλία, στα μνημεία. Αυτή η κάθοδος που ήταν μέρος της ζωής όλης της πόλης κράτησε για πάντα ζωντανό το ιστορικό κέντρο, που δεν σταμάτησε ποτέ να κατοικείται, είδε τα λιγότερα καταστήματα σε σχέση με τις γειτονιές της να κλείνουν και αποτέλεσε πάντα το crash test για κάθε ιδέα που όφειλε να δοκιμαστεί στην πόλη. Όλα από το κέντρο ξεκινούσαν πάντοτε. Το κέντρο της Θεσσαλονίκης δεν γνώρισε ποτέ την παρακμή, όπως για παράδειγμα το κέντρο της Αθήνας. Δεν γνώρισε ποτέ αυξημένη εγκληματικότητα και ερημοποίηση. Μόνο μικροπαραβατικότητα. Υπήρξε πάντοτε ο ομφαλός της πόλης. Το αγαπημένο και χαϊδεμένο παιδί της. Είναι σημείο συνάντησης για όλους τους κατοίκους της. Ένας δημοκρατικός τόπος παρά τις ανισότητές του. Είδε τους δρόμους του στο πέρασμα του χρόνου να μεταμορφώνονται, να αλλάζουν λογική, να μετασχηματίζονται. Η Εγνατία, η Έρμου, η Τσιμισκή, η Μητροπόλεως, η Κορόμηλα και φυσικά η Νίκης και οι πάροδοί της άλλαξαν πολλές φορές φυσιογνωμία, χρήση και φυλές που σύχναζαν ή τις χρησιμοποιούσαν. Παρέμεναν πάντα όμως καθοριστικές για το εμπόριο, τις τάσεις, την εστίαση, τη ζωή της πόλης. Το κέντρο της πόλης το αγαπάμε. Ώρες ώρες μας ταλαιπωρεί, μας θυμώνει, μας εξοργίζει όμως η αέναη σχέση μας μαζί του συνεχίζεται από γενιά σε γενιά. Και όλοι μας διηγούμαστε με άνεση ιστορίες που ζήσαμε στο κέντρο της πόλης μας. Η ομάδα της parallaxi συγκέντρωσε όλα όσα αγαπάει στο κέντρο και σίγουρα άφησε πολλά από έξω, αλλά χρειάζονται πολλές σελίδεςγια να χωρέσουν όλα. Η συνέχεια δική σας. Γιώργος Τούλας Το αφιέρωμα επιμελήθηκε η συντακτική ομάδα της Parallaxi | ΕΙΚΟΝΕΣ: Ελένη Βράκα, Σάκης Γιούμπασης, Θανάσης Σταθόπουλος, Γιάννης Τζιμπρές, Ορχάν Τσολάκ

#205

• Tο Δημοτικό Σχολείο της Προξένου Κορομηλά, δίπλα στο Μουσείο του Μακεδονικού Αγώνα, θα συναντήσεις το πολύχρωμο κορίτσι που θυμίζει καλοκαίρι και φθινόπωρο και δεν παραλείπει να σε κάνει να ονειρεύεσαι. Κρατά μια ομπρέλα, είναι ξυπόλυτο και αλύτρωτο και στα πόδια της μπλέκονται ψάρια. Σε περιμένει για όμορφα ξενύχτια στο κέντρο της πόλης και ατέλειωτους περιπάτους. • Η κατακόμβη του Αγ. Ιωάννη του Προδρόμου επιβεβαιώνει τις αντιθέσεις πάνω στις οποίες είναι δομημένη αυτή η πόλη. Αρχαίο και χριστιανικό, κλασικό και βυζαντινό, δίπλα δίπλα, εναρμονισμένα στην κατακόμβη του Αγ. Ιωάννη πίσω από την Αγία Σοφία.

i Love downtown

• To bar Θερμαϊκός. Κάθισε λίγο στη σκάλα στα δεξιά και απλά κοίταζε τη θάλασσα καθώς παίζει ο Κορδιάος ένα κομμάτι που δεν έχει λόγια, έχει μόνο αισθήματα. Και άσε όλη σου τη ζωή να περάσει μπροστά σου σαν κινηματογραφική ταινία. Το ωραιότερο μπαρ στην πόλη.

• Στρίβοντας από την Ερμού στο πλακόστρωτο δρόμο της Μπαλάνου, διασχίζω κάθετα την Παπαμάρκου και οι αναμνήσεις μου ανακατεύουν τα μαλλιά και μου φορούν ένα νοσταλγικό χαμόγελο.

τρίτο όροφο για το δανειστικό τμήμα και σταματάς όχι για να πάρεις αναπνοή αλλά για τη θέα προς την Άνω Πόλη. Λες και βλέπεις από viewmaster κατοικίες, εκκλησίες, τα Κάστρα.

• Ο δρόμος της Άθωνος, μες στις μυρωδιές, τη φασαρία, την πολυκοσμία και την πολυπολιτισμικότητα μου επαναφέρει στο νου την πρώτη βόλτα που θυμάμαι στο κέντρο της πόλης.

• Το πάρκο πίσω απο τη Ροτόντα, δίπλα απο την οδό Μελενίκου. Αγαπάω αυτό το μέρος, γιατί είναι από τις λίγες ακόμα αλάνες που θα βρεις παιδιά να παίζουν ποδόσφαιρο. Να κάνουν δοκάρια τα μπουφάν τους, να παθιάζονται με κάθε τρίπλα, να τσατίζονται με κάθε χαμένη ευκαιρία και να ζητωκραυγάζουν γκολ ενώ στο μυαλό τους όλο το στάδιο τους επευφημεί.

• Το μπαλκόνι της TV100. Δεν είναι μόνο η θέα στην Παραλία με τον Λευκό Πύργο σε καρτποσταλική πόζα αλλά και οι πιο ασυνήθιστες εικόνες της πόλης προς τα ανατολικά και τα βόρεια. Από την Άνω Πόλη και τα κάστρα μέχρι την Τούμπα και τη Χαριλάου και από την Επανομή και την Καλαμαριά μέχρι το Λευκό Πύργο.Το θέμα είναι (αν δεν σε έχουν καλέσει σε κάποια εκπομπή) να βρεις δικαιολογία για να ανεβείς ως εκεί. • Η σκάλα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης στην Εθνικής Αμύνης. Ανεβαίνεις στον

• Η Βαλαωρίτου το μεσημέρι. Αυτό που κάνει ξεχωριστό το συγκεκριμένο μέρος, είναι ο χρόνος μαζί με το χώρο. Με το που τη διαβείς αυτή την ώρα εκ πρώτης όψεως νομίζεις πως είναι ένας ήρεμος συνοικιακός δρόμος της πόλης. Ξαφνικά συγκρούονται τα συνοικιακά μικρομάγαζα και οι βιοτεχνίες με τα ξεσαλώματα τις προηγούμενης νύχτας και τις φωνές που είναι ακόμα διάσπαρτες στην ατμόσφαιρα.

Οκτώβριος 2015

#205

Η σύγκρουση και η συνύπαρξη του νέου με το παλιό.

i Love downtown

• Τα παλιατζίδικα στην είσοδο του Μπιτ Παζάρ: Μπορείς να βρεις από καθρέφτες μέχρι μπιχλιμπίδια και πιατικά. Αυτό όμως που αγαπάω σε αυτά τα μαγαζιά νοσταλγίας που θα έλεγε και κάποιος είναι οι αφιερώσεις που θα βρεις στα σκονισμένα σε στοίβες βιβλία. Συναισθήματα και υποσχέσεις ατόμων που άλλαξαν χέρι. Ή και όχι. • To μικρό ινδικό εστιατόριο Nargis στην Καπ. Πατρίκη. Κάπου ανάμεσα στο

ethnic, το camp, και το αυθεντικό, το φαγητό εδώ είναι μία εμπειρία. Κάποιοι το χαρακτηρίζουν ως το καλύτερο ινδικό της χώρας. Δοκιμάστε το κοτόπουλο ταντούρι οπωσδήποτε και την λεμονάδα με το ginger. • Τα ρώσικα super market στη Χαλκέων. Στα ράφια θα βρείτε φοβερά καπνιστά αλλαντικά, ψάρια παστά -είναι τέλεια για το χειμώνα, βατόμουρα για χυμούς και γλυκά, πικάντικες μουστάρδες και σάλτσες. Επίσης γεμιστά ζυμαρικά και την adjika, μία σάλτσα με βάση τις κόκκινες πιπεριές.

• Χειροτεχνίες στο Κουμπί. Καφές και χειροτεχνίες στο Κουμπί, στην Πελοποννήσου, στην περιοχή του Αγίου Δημητρίου. Πλέξιμο, χειροποίητες κρέμες, βιβλιοδεσία, είναι μόνο μερικά από τα τμήματα που μπορείτε να παρακολουθήσετε και να χαλαρώσετε φτιάχνοντας κάτι με τα χέρια σας. • Στην κεντρική βιβλιοθήκη. Στο υπόγειο της κεντρικής βιβλιοθήκης του δήμου, στην Εθν. Αμύνης υπάρχει ένα τεράστιο αρχείο με τοπικές εφημερίδες. Ξεφυλλίστε την ιστορία της πόλης. Δε φαντάζεσται πόσα πράγματα μπορείτε να μάθετε.

Οκτώβριος 2015

• H Δωδώνη. Ένα από τα πιο παλιά γαλακτοπωλεία της πόλης, στην Αγίου Δημητρίου, στο ύψος της Αγίας Σοφίας. Γνήσιο γιαούρτι, παγωτό από αληθινό γάλα και καταπληκτικη πάστα αμυγδάλου. • Οδός Αγάπης. Αν και είναι ένα άσχημο και μίζερο αδιέξοδο, το γεγονός οτι υπάρχει μια οδός με τέτοιο όνομα σε κάνει λίγο πιο αισιόδοξο. • Η μόνιμη βραδινή δροσιά στο πάρκο των προσκόπων. Δεν είναι στα αυστηρά όρια του κέντρου, αλλά είναι πολύ ευχάριστη μετά από ποδηλατοβόλτα ειδικά το καλοκαίρι • Το καμπαναριό της Καθολικής εκκλησίας που φαίνεται μονάχα άμα σταθείς ακριβώς μπροστά στην είσοδο απο την Φράγκων. • Ο ορισμός του μπιστρό στην πόλη είναι αυτονόητα το Bazaar στην Παπαμάρκου με ελληνικές/μεσογειακές επιρροές σε gourmet αποτέλεσμα ρομαντική ατμόσφαιρα, με γαλλικές vintage πινελιές ιδανικό για μια ατμοσφαιρική έξοδο. • Ο κρυφός τρούλος στο παλιό αρχοντικό Αλλατίνι πίσω από τη Στοά Μαλακοπή. Τον βλέπεις από τις σκάλες του κτιρίου. Φαινεται μονάχα αν μπεις μέρα. • Το αδιέξοδο, κάθετο στην οδό Εδέσσης, ακριβώς απέναντι από το Μπενσουσάν Χαν. Είχε και μια υπέροχη συκιά αλλά δυστυχώς την έκοψαν πρόσφατα. Κρίμα. Θα μπορούσε να είναι και στο εξωτερικό. • Το Μοδιάνο πριν την παραμονή πρωτοχρονιάς. Times Square Copa Cabana και μπούρδες. • Η έννοια του brunch έμοιαζε ξένη μέχρι τη στιγμή που το Be του Exelcior αποφάσισε να την εισάγει. Και τότε οι Κυριακές μας άλλαξαν. Και απέκτησαν στιλ και νόημα. Παίζει τζαζ, παίρνεις ένα αχνιστό καφέ και γεμίζεις το πιάτο σου εξαιρετικά εδέσματα ενώ έξω ρίχνει το γνωστό ψιλόβροχο. Αριστούργημα. • Περίπατος στην Αγ. Μηνά, ειδικά το Μάιο που ανθίζουν οι νερατζιές που στέκονται κατα μήκος της, με το βλέμμα ψηλά, να κοιτάω τα νεοκλασσικά κτήρια που παλεύουν με το χρόνο και την εγκαταλειψη. Αν έλειπαν και τα αμάξια παρκαρισμένα και

#205

στις δυο πλευυρές του δρόμου (νόμιμα δε λέω). • Η αναβίωση της Αίγλης. Τίποτε δεν αγαπήθηκε περισσότερο τελευταία από την ανάσταση ενός ιστορικού χώρου με τις συνθήκες και το σεβασμό του σήμερα. Το παλιό χαμάμ γνωρίζει μεγάλες δόξες από την ομάδα του Δεντρόσπιτου και μεις λατρεύουμε τον κήπο του το καλοκαίρι και τον τρούλο του για σκηνικό το χειμώνα. • Tο φερ φορζέ σαλονάκι της αυλής του Αγ. Παντελεήμονα στην καρδιά της Θεσσαλονίκης, στην οδό Ιασονίδου. Ένα διάλειμα σ΄ενα σκηνικό μιας άλλης εποχής κάτω από δέντρα, και δίπλα στο σκεπαστό γεμάτο λουλούδια. Σίγουρα θα τη βρεις ανοικτή την εκκλησιά Παρασκευές που λειτουργεί στον εσπερινό. Θα μπεις σε άλλο κόσμο, με αρώματα που δεν θυμίζουν αστικό κέντρο. • Τα μπαλκόνια του Daios Hotel. Αν κάπου στην πόλη έχεις την αίσθηση ότι το πλοίο σαλπάρει και ας είσαι ξαπλωμένος σ’ ένα κρεβάτι είναι τα δώματιά του. Απόλαυση. • Βόλτα στην Πρωτοπορία. Παλιομόδιτικο μεν, γνήσιο βιβλιοπωλείο με πραγματικό ενδιαφέρον δε. Έχει (σχεδόν) τα πάντα και σίγουρα τις καλύτερες προσφορές και μυρίζει ωραία! Α, και βγαίνοντας με τα βιβλία ανά χείρας συνήθως βλέπεις τον ήλιο να σκάει στη θάλασσα. • Η άκρη του λιμανιού, κοντά στο γερανό. Αν κάτσεις στα σκαλιά μπροστά στον κυματοθραύστη του λιμανιού, βλέπεις τη θάλασσα και το ατμοσφαιρικό γλυπτό απέναντι όπου κουρνιάζουν οι κορμοράνοι το σούρουπο, τον ήλιο, τα χρώματα στο ηλιοβασίλεμα και είναι το πιο ήσυχο σημείο στην πόλη καθώς δεν ακούγεται καθόλου ο θόρυβος από τα αυτοκίνητα. • Η ταράτσα του καφέ "Το παλιό χαμάμ" καθώς είναι περιτριγυρισμένη από τους 13 θόλους του Μπέη Χαμάμ και από τα δέντρα του πάρκου. Το σούρουπο, λίγο πριν νυχτώσει για τα καλά, όταν ανάβουν τα φώτα και ο ουρανός είναι βαθυγάλαζος, ανεβαίνεις εκεί και βρίσκεσαι αλλού. • Η στοά kryptoporticus της Ρωμαϊκής Αγοράς σε πάει πίσω στο χρόνο. Αν βοηθούσαν κι εδώ τα ωράρια θα μπορούσε κανείς να την επισκεφτεί και το απόγευμα

Οκτώβριος 2015

και όχι μόνο από Πέμπτη ως Κυριακή 9.00 με 3.00. • Το πάρκο του Ξαρχάκου. Ένα σημείο που πάντα αναζητώ στις βόλτες μου στη Θεσσαλονίκη και πιο συγκεκριμένα το σημείο εκείνο από το οποίο ξεκινάει το παιδικό τρενάκι που κάνει τις βόλτες. Με πήγαιναν οι δικοί μου εκεί πιτσιρίκι και κάθε φορά που περνάω από εκεί, αναζητώ να το βρω, για να βεβαιωθώ ότι υπάρχει ακόμη… • Η βόλτα στην Ολύμπου και γύρω από την Αρχαία Αγορά, με αγαπημένη στάση το bar «Art Core». Οποιαδήποτε στιγμή της μέρας μπορεί να πέσεις πάνω σε ένα casting ή μια πρόβα θεάτρου, ένα μάθημα χορού ή ένα σεμινάριο φωτογραφίας ή ακόμη μια έκθεση, μια παράσταση ή μια προβολή ταινίας ή κάνα liveάκι τα βράδια του Σαβάτου. • Το κομμάτι αριστερά της πλατείας Άθωνος, όπως φτάνει κανείς από Εγνατία, με όλα τα χαντρομάγαζα της πόλης μαζεμένα. Μια στάση στο Συντριβάνι της περιοχής, must για λίγο παιχνίδι με το

νερό... Αρκεί να λειτουργεί. • Το πατάρι του Slag στη Ζεύξιδος. Ο Βασίλης κατάφερε να «δέσει» έπιπλα από 60ς, 70ς και πιο μοντέρνα σε ένα στυλάτο σκηνικό που θυμίζει σπίτι βγαλμένο από παλιά ταινία. Εσύ διαλέγεις τη γωνιά που σου ταιριάζει και κάθεσαι σαν στο σπίτι σου. • Στοά Καράσσο (νυν Ερμού). Χάνεσαι ανάμεσα σε τούλια, κουμπιά και υφάσματα. Είναι η πιο γνωστή στοά της Θεσσαλονίκης για όσους ενδιαφέρονται να αγοράσουν ό,τι έχει σχέση με το ράψιμο και από τις ελάχιστες που έχει κρατήσει τον αρχικό εμπορικό της χαρακτήρα. • Η αυλή του Ναού του Αγίου Δημητρίου και η θέα από εκεί το ηλιοβασίλεμα. • Η πλατεία στα Λαδάδικα, μέσα στο μεσημέρι. Το φως και η ζωή είναι ευχάριστα για τις αισθήσεις. • Ο διάδρομος του Μπιτ - Παζάρ, που ανέκαθεν φιλοξενούσε το «Jesualto».

i Love downtown

#205

Οκτώβριος 2015

Θυμίζει παλιές καλές εποχές και... παλιούς έρωτες!

από την πόλη και φτιάχνουν πολύ όμορφα πράγματα.

• Η στοά Αγίου Μηνά. Απλά ένας συγκλονιστικός κόσμος που χάνεται.

• Ένα καινούριο ταβερνάκι που έχει ανοίξει στην ίδια περιοχή: Τα «Τρύπια Ποτήρια». Εκπληκτική μπύρα και πιάτα με τα καλύτερα θαλασσινά. Ψάξτε τον Άγγελο.

• Το Ladose. Σε μια Βαλαωρίτου που εκφυλίστηκε, ένα μπαρ κράτησε τη σημαία ψηλά και μαζί με το σύνολο των εκδηλώσεων του και τη γκαλερί Toss που διαθέτει αποτελεί στην πόλη ένα λόγο να βγει κάνεις έξω τα βράδια.

• Οι δράσεις των τελευταίων χρόνων τη γνώρισαν σε χιλιάδες ανθρώπους που δεν γνώριζαν ένα προπολεμικό εμπορικό κέντρο της πόλης.

• Το βιβλιοπωλείο «Το Κεντρί». Μου θυμίζει Γαλλία, λατρεύω τη μυρωδιά του και αγαπώ τους οικοδεσπότες του! • Πίτσα κάτω χαμηλά στην πλατεία Ναυαρίνου (αριστερά). Με 1 ευρώ, εκπληκτικές γεύσεις, ζύμη στο χέρι, φρέσκα υλικά και αλεύρι ολικής άλεσης... Tasty! • Η οδός Φράγκων. Περίεργο, αλλά ακόμη και με κίνηση, τρελαίνομαι με τα γεωπονικά είδη, τα φυτά και με ένα εργαστήρι κεραμικής, που ανακάλυψα πρόσφατα. Ψάξτε το, τα παιδιά που το έχουν είναι

• Στο καφέ Ωκεανός στην Καμάρα. Ελληνικό καφέ να παραγγείλετε. Θα σας πουν και το φλυτζάνι εκεί, εντελώς δωρεάν. • Το μπαρμπέρικο απέναντι απ΄τη Μητρόπολη. Το χαζεύω καμιά φορά. Χώρος με καλτ πινελιές, γοητευτικά τόσος δα και αποκλειστικά για άντρες. Ιεροτελεστία το ξύρισμα εκεί. Αν δεν είστε άντρες για να το χαρείτε χαλαρώνοντας στην πολυθρόνα του, παρακολουθήστε απ΄τη βιτρίνα. Σε πάει σ΄άλλες εποχές.

• Το μεγάλο παράθυρο στο μπαρ Οn the road. Στο ίδιο ύψος με το δρόμο κάθεσαι στα σκαμπό και έρχεσαι στο επίπεδο της θάλασσας. Μαγαζί που δεν έφθειρε ο χρόνος και οι ιδιοκτήτες του δεν το «μαγάρισαν», κρατώντας το ανέπαφο. Μυρωδιά ξύλου. • Το καφενείο του Σωτήρη. Ένα ιδιαίτερο ρακάδικο - μεζεδοπωλείο, ανοικτό μέχρι αργά το βράδυ με εξιαρετική κουζίνα κρατά ζωντανή μια από τις πιο παλιές (πρώην) εμπορικές στοές της πόλης. Τη Στοά Κολόμβου.

• Pasta Flora Darling. Θυμίζει σαλόνι σπιτιού του εξήντα. Φοβερές λουλουδάτες ταπετσαρίες, βάζα της μαμάς, φορμάικες τραπεζαρίες, φωτιστικά βγαλμένα λες από το In the mood for love του Γουόνγκ Καρ Βάι. Το πιο στιλάτο στέκι στο κέντρο. • Στην οδό Εδέσσης. Ένας σχεδόν ανέπαφος δρόμος του κέντρου. Δεν τον άγγιξε ούτε η φωτιά του 1917. Περνάω εξ επί τούτου από κει αντί να πάω στον προορισμό μου από έναν πιο κεντρικό δρόμο. Όσο και να βιάζομαι πάντα σταματώ για λίγο. Μπενσουσάν Χαν, Μέγαρο Λαδένη (γωνια με Κατούνη), Κύρτση Χαν (γωνία με το αδιέξοδο στενάκι), Εμνιέτ Χαν (ή μέγαρο Νάτσινα, απέναντι γωνία με το αδιέξοδο). Σε βαραίνει η αρχιτεκτονική ιστορία που σχεδόν εξαφανίστηκε από προσώπου πόλης.

• Ο Χρήστος και η Χρυσούλα δεν έκαναν απλά την απόλυτη εκδοχή του ελληνικού tapas, έκαναν το δημοφιλέστερο μέρος για να τσιμπήσεις τα πιο νόστιμα και φτηνά μικρά πιάτα της πόλης. Στα ελάχιστα τετραγωνικά του Αψέντι και το πεζοδρόμιο της Π.Π. Γερμανού απλά αφήνεσαι. • Ο κήπος και η υπέροχη πόρτα στη στοά του Βοσπόρειου Μεγάρου στην Αριστοτέλους. Μπαίνεις σε άλλο κόσμο. Αν κοιτάξεις προς τα πάνω την απόλυτη γεωμετρία της στέγης στο εσωτερικό του Μεγάρου θα πάρεις μια ιδέα της εξαιρετικής αισθητικής με την οποία κατασκευάζονταν, στη δεκαετία του 20, τα κτίρια. • Το πλατάνι στη Ναβαρίνου. Η μεγάλη βρύση που βρισκόταν κάτω από τον ίδιο αυτόν πλάτανο που ζει από την εποχή της Τουρκοκρατίας στον πολύ μετέπειτα περιφραγμένο αρχαιολογικό χώρο, λεγόταν Μπουγιούκ Τσεσμέ. Δυστυχώς δεν τρέχει πια όπως οι περισσότερες βρύσες στα πάρκα της πόλης. Καθήστε για λίγο στη σκιά του δίπλα στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου Γαλέριου και φανταστείτε για μια στιγμή εβραίους, χριστιανούς και μουσουλμάνους να δροσίζονται εκεί αιώνες πριν. Ο πλάτανος ήταν στο κέντρο της συνοικίας Αξά Μετζίτ (Λευκό Τέμενος). Το όνομα προερχόταν από το όμορφο τζαμί της περιοχής που κατεδαφίστηκε. • Η Νέα Φωλιά αποτελεί την απόλυτη ανακάλυψη και συνύπαρξη διαφόρων φυλών της πόλης. Αυτό που κάνει τη Φωλιά τόπο προσκυνήματος είναι τα πιάτα που δεν θυμίζουν σε τίποτε κάτι που έχετε δοκιμάσει αλλού, σερβιρισμένα σε ένα περιβάλλον που θυμίζει μαγέρικα κρυμμένα σε γειτονιές της Ελλάδας. Ένας αληθινός γκουρμέ γαστριμαργικός παράδεισος. • Την ώρα που σουρουπώνει στη Φιλίππου. Ανάμεσα σε απίστευτης ομορφιάς κτίρια τα μόνα αναμμένα φώτα είναι της Γκαλερί Νitra. Το λιγότερο που θυμίζει είναι Nέα Υόρκη. • Αποφασίζεις να διασχίσεις το κέντρο της πόλης σου με ποδήλατο αλλά δεν έχεις ποδήλατο. Η πιο ζωογόνα ιδέα των τελευταίων χρόνων λέγεται ThessBike. To παίρνεις από την Έκθεση και είσαι αυτόνομος να κινηθείς σε όλο το κέντρο. Μη διστάσεις.

#205

• Τα Ψυγεία στο Λιμάνι. Το πιο μυστηριώδες και άγνωστο μέρος σε όλο το Λιμάνι. Μαγικό. Μακάρι να άνοιγαν πιο πολλές φορές για εκθέσεις και γεγονότα. • Το Container μπροστά στη Ρωμαϊκή Αγορά. Παίζει μόνο προκλασική μουσική και προσφέρει την ωραιότερη θέα άνωθεν της Εγνατίας σε ένα τόπο που μοιάζει σκηνικό. • Μια πρασόπιτα στο χέρι από την Τούλα Ρεσινιώτου. Με διαφορά η ωραιότερη πίτα της πόλης στην Καστριτσίου από ένα εργαστήριο που θα μπορούσε να πρωταγωνιστεί σε γαλλική ταινία. • Αν δεν ξέρεις τη στοά Αλαμανή στη Λέοντος Σοφού τότε ίσως την πάρεις χαμπάρι την ώρα που σχολάνε οι μαθητές της σχολής Θεάτρου Ανδρέας Βουτσινάς. Τότε μετατρέπεται στο πιο ενδιαφέρον μέρος της πόλης. Αυτοσχεδιασμοί και γέλια τη μετατρέπουν σε σκηνικό. • Η κάθοδος της Παύλου Μελά από τη Διαγώνιο και κάτω με τον Λευκό Πύργο να πρωταγωνιστεί όλες τις ώρες της ημέρας με κάθε φως και κάθε ουρανό. Σε μια βιτρίνα της κολλάνε όλοι γιατί σκάει από θαλπωρή. Ένα τέτοιο στρώμα αν είχα θα χουζούρευα με τις ώρες. Το Cocomat είναι πάντα φωτισμένο τις νύχτες. Δες το. • Η αυλή του Αγίου Αντωνίου με τις γάτες και τα κυπαρίσσια και δίπλα το Μακεδονικόν το σινεμά που μας μεγάλωσε με ταινίες που δεν βλέπεις αλλού. • Το τρίγωνο των Μουσείων. Μακεδονικό Σύγχρονης Τέχνης, Αρχαιολογικό και Βυζαντινού Πολιτισμού. Και τα τρία καφέ τους ιδανικοί τόποι ανάπαυσης και περισυλλογής. • Η παλιά Φιλοσοφική. Ένα κτίριο που βοά η αχλή του μύθου του. Το ωραιότερο κτίριο του ΑΠΘ στέκει και δεσπόζει σαν να υποδέχεται κάθε χρόνο όσους περνούν το κατώφλι του. • Τρία υπέροχα mural. Στο σόκορο της οικοδομής στην Ολυμπίου Διαμαντή με Κατούνη έργο του Κινέζου DAL και της Νοτιοαφρικανής Faith47 αυτό στη Ροτόντα στο σόκορο γωνία με Μελενίκου (έργο των Liv2 & Apset, πάλι στο πλαίσιο της 15ης Μπιενάλε) και τέλος αυτό που γειτνιάζει με την Αγιορείτικη Εστία στην Εγνατία

Οκτώβριος 2015

με Σωκράτους (έργο των DesignWars). Κάθεσαι απλώς και τα χαζεύεις. Αριστουργήματα. • Τα βιβλία στη βιτρίνα του Univercity Studio Press στην Αρμενοπούλου. Η πόλη και η ιστορία της στις ωραιότερες εκδόσεις της. • Το Roots. Σε μια γειτονιά, την Άθωνος, που γλίτωσε από την καταστροφή και ας κατοικοεδρεύουν εκεί τα ταβερνεία, αυτά τα παιδιά έδωσαν ένα μάθημα αισθητικής και στιλ και γεύσης καθώς η χορτοφαγία συναντά τις ωραίες μουσικές. • Το βιβλιοπωλείο του ΜΙΕΤ στην Τσιμισκή. Το απόλυτο βιβλιοπωλείο της πόλης για διαφορετικά βιβλία και εκθέσεις. Μπαίνεις από την Τσιμισκή, διαλέγεις ή βλέπεις και αν στο μεταξύ μπει και κάποιος ενοχλητικός που δεν θέλεις να συναντήσεις βγαίνεις από την Αγίου Μηνά και χάνεσαι κάτω από τις νερατζιές. • Το Αλκαζάρ. Μόνο και έρμο χρόνια τώρα πίσω από λαμαρίνες, ένα μνημείο θρύλος πάνω στην Εγνατία θυμίζει ένδοξες μέρες

που φυσικά και δεν θα ξανάρθουν. • Το πατάρι του Stretto. Λογοτέχνες, διανοούμενοι, καλλιτέχνες, ψαγμένοι φοιτητές, παλιές αστές που λατρεύουν το κέντρο, παρέες νεαρών που θέλουν και μπορούν να ζουν την πόλη ως το μεδούλι της. Αυτό. • Η προσέγγιση με τη θάλασσα σε μια παραλία που δεν έχει αμέτρητες αξιόλογες προτάσεις. Το καφέ 35 ήταν είναι και θα είναι ένα μέρος που θα μπορούσε να είναι άνετα στέκι στο Παρίσι, τη Ρώμη, τη Στοκχόλμη αλλά ευτυχώς είναι στη Θεσσαλονίκη και είναι ιδανικό για να δεις τους πορτοκαλί ουρανούς του Νοέμβρη. • H έννοια της αξιοποίησης μιας ταράτσας ξεκίνησε σε αυτή την ταράτσα της Βαλαωρίτου και φυσικά απογείωσε την αίσθηση μιας πόλης που δεν έχει και πολλές ευκαιρίες να δει τον εαυτό της από ψηλά. Το Fragile πέτυχε με όσα κάνει την απογείωση. Απ΄ ταράτσα του βλέπεις και τον γυάλινο τριγωνικό θόλο του αρχοντικού Αλλατίνι.

i Love downtown

#205

Οκτώβριος 2015

• Ο Κήπος του Θερμαϊκού είναι κήπος αισθήσεων κεντημένος σε μπροκάρ υφάσματα, με σερβίτσια της γιαγιάς, σπιτικά φαγητά, ωραίες μουσικές και ερωτήσεις τύπου από που πήρατε αυτή την εκπληκτική ταπετσαρία; Απέναντι του ο Λευκός Πύργος. • Μια στοά στην Εγνατία, ένα διφορούμενο όνομα, Bord de l’eau, η εικόνα ενός σαλονιού σκανδιναβικής κατοικίας, ομάδες που παράγουν ιδέες (design factory, monoscopic & senseless), τις νύχτες καλεσμένοι iconic balearic selectors, σερβίροντας signature cocktails φτιαγμένα με χειροποίητα υλικά, γιαπωνέζικα ουίσκι συνοδεία homemade κουβερτούρας και μπύρες από ελληνικές μικρο-ζυθοποιίες και κυρίως μοναδικές εμπειρίες. Γι' αυτό το αγαπάμε. • Το παρεκκλήσι του Αγίου Ευθυμίου κολλητά στην καλή πλευρά του Αγίου Δημητρίου (την πίσω πλευρά του, την παλιωμένη με την

πατίνα του χρόνου, που τον τοίχο της άφησε όρθιο η πυρκαγιά του 1917). Ο υπόλοιπος ναός ανεγέρθηκε εκ νέου και εγκαινιάστηκε το 1948). Οι τοιχογραφίες του ναϊσκου χρονολογούνται από το 1303. Η πιο μικρή τρίκλιτη βασιλική της πόλης κτίστηκε λίγο πριν τη χρονολογία αυτή. • Μητροπολίτου Γενναδίου με Φιλίππου. Μια σειρά καλοδιατηρημένα διατηρητέα κάνει αυτή τη γωνιά μια από τις λίγες που αν την απομονώσεις σου δίνει μια εικόνα του πως ήταν η πόλη μετά την ανοικοδόμηση του 1924 που ακολούθησε την πυρκαγιά του 1917. Αριστούργημα. • Στον ακάλυπτο στην Τσιμισκή 33. Νομίζεις ότι τα έχεις δει όλα αλλά η μικρή όαση που έχει φυτευθεί στο βάθος της εισόδου μιας καθόλα συνηθισμένης οικοδομής είναι πραγματική έκπληξη. Με πυκνή βλάστηση από φυτά που καλύπτουν όλο το χώρο, ένας παραμυθένιος κήπος αληθινό δώρο

στην πόλη, από ένα κυλικείο που σερβίρει καφέ και τοστ σε τιμές πάμφθηνες. • H πιο μαγική ταράτσα στην οροφή του Electra Palace, στην πλατεία Αριστοτέλους, αποκαλύπτει μια άλλη διάσταση της πιο ωραίας πλατείας της πόλης, της χώρας και μιας από τις ωραιότερες πλατείες της Ευρώπης. Στους Orizontes έχει τρομερά κοκτέιλ, τρομερά πιάτα και τρομερή θέα. • To παπούτσι-σύμβολο πάνω του Καρύδα στην Εγνατία. Δημιουργήθηκε στη δεκαετία του εξήντα στο Λας Βέγκας και αποτελεί ακόμα σημείο αναφοράς στην πόλη αυτή η τεράστια γόβα με τα λαμπάκια. Η δίδυμη αδερφή του βρίσκεται σε μια μάντρα με αποσυρμένα αντικείμενα στο Μεξικό. • Τα σιροπιαστά του Δεληγεωργάκη. Τα πιο ξεχωριστά σε ένα σχετικά άγνωστο ζαχαροπλαστείο στην άνοδο της Αγίας Σοφίας. Η απόλυτη γευστική εμπειρία και

#205

μια απίστευτη ποικιλία. • Το παλιό ασανσέρ που σε ανεβάζει στα γραφεία του φεστιβάλ. Πατάς το θυροτηλέφωνο και σπρώχνεις με όλη σου τη δύναμη την βαριά μεταλλική πόρτα στην πλαϊνή είσοδο του Ολύμπιον ανεβαίνοντας την Αριστοτέλους. Δεν υπάρχει δεύτερο στην πόλη. Σκηνικό παλιάς ταινίας νουάρ. "Ασανσέρ για δολοφόνους". • Δέρμα, ξύλο, παλιό στιλ και ροκ είναι ένα κοκτέιλ για ιδανικό μπαρ. Το αγαπάμε γιατί έχει και μπύρες εκλεκτές από μικροζυθοποιές ελληνικές και εξαιρετικές. Το Dizzy Dolls. • Ο ορισμός του πιο μποέμ μέρος στην πόλη φέρνει τα βήματα σου στην ήσυχη και γραφική γειτονιά του Φραγκομαχαλά, στην Πάικου. Ο θρύλος των 4 Εποχών αγγίζει γενιές, στιλ και απόψεις και δικαιώνεται χάρη στην εξαιρετική κουζίνα του, την

Οκτώβριος 2015

άποψη, στο στήσιμο και τη συνολική αίσθηση ότι όσες φορές και αν πας άξιζε τον κόπο. Aνοιχτά από νωρίς το μεσημέρι έως αργά για κάθε διάθεση.

• Η είσοδος της οικοδομής στη στάση Κέντρο ιστορίας στην Τσιμισκή. Ρίξτε μια ματιά. Η απόλυτη κομψότητα. Από τα πλακάκια μέχρι την είσοδο του ασανσέρ.

• Η φωτογραφική ομάδα Stereosis και η υπαίθρια έκθεση των 99 ωρών της. Το πρώτο Σαββατοκύριακο του Ιουλίου η πόλη γιορτάζει για τέσσερα μερόνυχτα με αφορμή τα κλικ των πιο δραστήριων φωτογράφων της και όλο τον υπόλοιπο χρόνο η φωτογραφία θριαμβεύει στην πιο δημιουργική κολεκτίβα στη Ζεύξιδος.

• Το πιο στιλάτο wine bar της πόλης το La Place Mignone. Απέναντι από το Λευκό Πύργο. Μοιάζει με γαλλικό μπιστρό και κυρίως δεν έχασε ούτε στιγμή το στιλ, την ποιότητα και την αισθητική του.

• Η Δορκάδα. Στη δεκαετία του 50 έφτιαχνε γιαούρτι, βούτυρο και κρέμα γάλακτος. Μετά το ’70 λανσάρει το φημισμένο παγωτό της Δορκάδας από ολόπαχο πρόβειο γάλα και τα πρώτα γλυκά ταψιού: μπακλαβά, κανταΐφι και ρεβανί. Ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει στο μικρό οικογενειακό γαλακτοζαχαροπλαστείο όλα αυτά τα χρόνια. Και κυρίως η γεύση και η ποιότητα.

• Η στοά Ρογκότη στη Βενιζέλου που ζωντάνεψε χάρη στον Ερμή και το Haven και που θυμίζει πως η πόλη είχε, έχει και θα έχει κοσμοπολίτικες ρίζες. • Τα πλατάνια γύρω από την πλατεία δικαστηρίων το καλοκαίρι και τα τραπέζια του Basta, σαν παλιό καφενείο της γειτονιάς. • Η είσοδος της πολυκατοικίας Καρόλου Ντιλ με Μητροπόλεως που θυμίζει παλιές εποχές, όπως και οι πολυκατοικίες που

i Love downtown

#205

Οκτώβριος 2015

έμειναν ακόμα θυρωρεία εντός τους. • Το φωτισμένο κτίριο της Φιλόπτωχου Αδελφότητας τις νύχτες στην πλατεία Αγίας Σοφίας. Ένα από τα καλύτερα φωτισμένα κτίρια της πόλης. • Το Πειραματικό Σχολείο του κέντρου, έργο του Πικιώνη. Ένα κόσμημα που κάθε φορά που το περνάς ταξιδεύεις σε μια εποχή που η Ελλάδα λογάριαζε τη λιτότητα και τις γραμμές. • Η παλιά γαλλική σχολή και νυν διοικητικά δικαστήρια και οι νέες της χρήσεις. Το όριο της πόλης. • Ένας μυστικός κήπος στο εστιατόριο Ακαδημία στην Αγίου Μηνά. Μερικές φορές που ψάχνεις να κρυφτείς η τύχη στέλνει μπροστά σου την κρυψώνα. • Το πλακόστρωτο του Πανελλήνιον την

άνοιξη και το φθινόπωρο. Ειδικά τις ώρες που μπαινοβγαίνουν τα μεγάλα κρουαζιερόπλοια και συ αφήνεσαι στην μεθυστική αύρα των αποσταγμάτων. • Οι σακούλες με τους ξηρούς καρπούς του Χαρίλαου που φεύγουν συσκευασμένες για τους φίλους στο εξωτερικό. Η ατέλειωτη ουρά στην Άθωνος των αδημονούντων να τις αποκτήσουν. • Επειδή λίγα μαγαζιά άλλαξαν τρεις φορές τοποθεσία και ο κόσμος τους ακολούθησε με την ίδια προσήλωση και τις τρεις φορές αγαπώ τα Γράδα. Τα πιάτα τους μαγνητίζουν τον ουρανίσκο. • Η πίσω αυλή του σπιτιού του Κεμάλ Ατατούρκ. Ένας μικρός παράδεισος μέσα στην Αγίου Δημητρίου. • Τα θρανία, υδρόγειες σφαίρες, διακόσμηση hommy, η πιο αυθεντική

i Love downtown

#205

Οκτώβριος 2015

ιταλική pizza, τα καλύτερα κοκτέιλ που ήπιαμε τελευταία στην πόλη. Το High School Pizza Bar έγινε το μέρος που θέλεις να απολαύσεις αυθεντικό ιταλικό espresso το πρωί, να δεις το ηλιοβασίλεμα μπροστά στη θάλασσα και να υποδεχτείς τη νύχτα. • Τα κουλούρια του Αριστοτέλειον. Επειδή η έννοια σουσαμένιο κουλούρι είναι σαλονικιώτικη, εδώ ο όρος αποκτά και αξία. • Το πιο cosy ξενοδοχείο πόλης που διαθέτει η Θεσσαλονίκη, το City. Η Alexa Mils, δημοσιογράφος από την Αμερική που φιλοξενήσαμε πέρσι ερωτεύτηκε τα δωμάτια του και ζητά να επιστρέψει εκεί. • Η Κλεισούρας είναι ένας δρόμος που αν δεν τον ξέρεις, δύσκολα τον βρίσκεις. Στο πλάι της Χαλκέων, διαθέτει τα πιο εντυπωσιακά έρημα σπίτια της πόλης. Μοιάζει με ταινία μεταπολεμική το σκηνικό. Aν ζούσε στη Θεσσαλονίκη η Λαμπέτη,

θα ξεπρόβαλε από παράθυρο του. Και ως σκηνικό οφείλει να είναι after hours. H Κουκουβάγια, όνομα και πράμα που είναι εκεί αυτό το ρόλο παίζει, υποδέχεται μεταμεσονύκτια. • Ο Γρύλος είναι το πιο μικρό νέο βιβλιοπωλείο που είδαμε στο τέλος της Μητροπόλεως και οι άνθρωποι που συχνάζουν το κάνουν συναρπαστικό. • Μερικές φορές όταν ανεβαίνεις περασμένα μεσάνυχτα τη Διοικητηρίου, σε πιάνει πρώτα η μυρωδιά απ΄τα λουλούδια του κήπου του και μετά σκάει μπροστά σου το ομώνυμο κτίριο. Λες δεν μπορεί από κάποιο παράθυρο θα ακουστεί κανένα βαλς. Μεγαλοπρέπεια. • Το πιο ωραίο παγωτό που έφαγα τα τελευταία χρόνια είναι πίσω από τη Μητρόπολη και μυρίζει αυθεντική Βανίλια Μαδαγασκάρης και γνήσιο φυστίκι Αιγίνης

i Love downtown

#205

Οκτώβριος 2015

χωρίς χρώματα. Vanilla Gelateria, θυμίζει και διαστημόπλοιο. • Το έρημο Καπάνι μετά τις τρεις το πρωί όταν έχουν φύγει τα παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Θα μπορούσες να γυρίσεις και ταινία. • Το παλαιού τύπου κλέος να κατεβαίνεις τις σκάλες του Ολύμπιον μετά από ταινία. Επειδή δεν χάθηκαν τελικά όλα στο πέρασμα του χρόνου. • Όταν βρέχει και οι δρόμοι γύρω από τη Μητρόπολη λαμπυρίζουν πορτοκαλί νερά από τα φώτα του δρόμου. • Ο πεζόδρομος της Αγίας Σοφίας. Αν και δεν βρήκε ακόμα το δρόμο του, τον αγαπάμε! • Οι δίδυμοι, ο Ανέστης κι ο Μιχάλης, έξω από το θέατρο της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών να καλησπερίζουν και η βιβλιοθήκη της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών. Το πιο αυθεντικά διανοουμενίστικο μέρος στην πόλη. • Ο Τέλλος στο παράθυρο του Seven Film Gallery. Σαν θυρωρός χαμένων ψυχών στη Σβώλου. • Τα ίχνη των τειχών που ξεκινούν απ΄το κέντρο. Φιλικής εταιρίας και ανηφορίζεις ακολουθώντας τα. Τα έχεις στα δεξιά σου μέχρι το Μακεδονικό και μετά τα χάνεις. Θα τα ξαναβρείς περνώντας την Εγνατία, βγαίνοντας στη Μελενίκου. Ακολούθησέ τα κι όπου σε βγάλουν. Η αρχαία βόλτα της

πόλης. • Το ξενοδοχείο Bristol στα Λαδάδικα. Το πιο παλιό της πόλης. Μπες μέσα για έναν καφέ, μη διστάζεις. • Είναι σε μια από τις πιο αυθεντικές γειτονιές της πόλης, στην Αιγύπτου και δίνει νόημα στη λέξη γειτονιά. Έχει υπέροχους μεζέδες και υπέροχο κτίριο, διώροφο που σε πάει σε άλλες εποχές και για αυτό λατρεύουμε το Βασιλικό. • Ένα από τα καλά κρυμμένα μυστικά της πόλης που θυμίζει έντονα Ευρώπη είναι το Black Lime. Στον ημιόροφο του Notos Galeries το ιδανικό σημείο για ένα γεύμα έξω από τη βοή της Τσιμισκή, σε έναν κήπο έκπληξη που ξαφνιάζει. • Οι φωτισμένοι τρούλοι τις νύχτες στο Μπεζεστένι, το Γιαχουντί Χαμάμ, η ερημιά του Αλκαζάρ, το Μπέη Χαμάμ, τα απομεινάρια μιας μακρινής εποχής όπως εγγράφονται στην πόλη. • Πριν από επτά χρόνια κάνεις δεν φανταζόταν ότι το ένα στην αρχή και μετά δεύτερο παρά δίπλα ποπ αριστούργημα που ακούει στο όνομα Μικρός Γάιδαρος θα γινόταν η επιτομή της μεξικάνικης κουζίνας και των απολαυστικών κοκτέιλ της πόλης. Τον αγαπάμε γιατί είναι διαφορετικός. • Η αυλή του Κρατικού Ωδείου. Ένα μοναδικό δείγμα αυλής που διασώζεται, ίσως το τελευταίο σε μια ολόκληρη γειτονιά που κάποτε λεγόταν Φραγκομαχαλάς.

• Η στοά Μαλακοπή. Το πιο εντυπωσιακό υπόγειο της πόλης. Αληθινός λαβύρινθος. Άλλωστε κάποτε έκρυβε θησαυροφυλάκιο τράπεζας. Και το ρολόι στην οροφή του κολλημένο την ώρα του σεισμού του '78. • Ο Αύγουστος. Το πιο ατμοσφαιρικά φωτισμένο από τα παλιά ξενοδοχεία της Εγνατίας. • Το new entry στο Ναβαρίνο έχει χρώμα έθνικ, έχει την ήρεμη δύναμη δυο μεταναστών που έστησαν μια ιστορία σε ξένο τόπο, την πολυμορφία ενός πολυχώρου και το βαθύ κόκκινο στο μπαρ με τα live. Την αγαπάμε τη Βαβυλωνία. • Τα 70s ποπ κτίρια που επιβίωσαν αυτούσια στην Εγνατία, τη Βενιζέλου και τα πέριξ. Βγαλμένα λες από την εποχή της Μπαρμπαρέλας. • Ο Ιανός της Αριστοτέλους είναι αυτό που λέμε ο ορισμός του βιβλιοπωλείου στην πόλη. Το εξαιρετικό design των Νικηφορίδη-Κουόμο, η ατέλειωτη ποικιλία εκδόσεων και τα απολύτως καταρτισμένα παιδιά στο service μαζί με τις εκδηλώσεις το καθιστούν ένα must. • To Ντορέ στην παλιά και νέα του εκδοχή ως Ζύθος είναι λόγος για να αγαπάς τη θέα του Λευκού Πύργου και κυρίως μια από τις πιο κλασάτες κουζίνες της πόλης. Ανυπέβλυτο στιλ. • Αν η Αμελί είχε αγαπημένο κατάστημα στη Θεσσαλονίκη θα ήταν στην Κορόμηλα και θα ήταν η Ράνια Ξανθοπούλου. Σκηνικό που

θυμίζει Παρίσι, το λατρεύουμε γιατί έχει στιλάτα ρούχα, απίστευτα αξεσουάρ και κυρίως άποψη. Πράγμα που σπανίζει πια. • Και παλιά στην Αριστοτέλους και τώρα στο πιο ωραίο μπαλκόνι της παραλίας το Αγιολί διδάσκει καλό φαγητό, από έναν άνθρωπο που επιμένει δεκαετίες στις λεπτομέρειες και φυσικά του βγαίνει. • Το πιο ποπ λεωφορείο μέσα σε μαγαζί, σαν ταινία που αγάπησες τη δεκαετία του ογδόντα, στο Loco Bus. • H οδός Παπαμάρκου. Ο πιο αγαπημένος μας δρόμος στην πόλη. Γιατί είναι το γραφείο μας και γιατί εδώ ο χρόνος σταμάτησε στο όνειρο. • Οι κρυφοί κήποι των εκκλησιών. Όπως της Αγίας Θεοδώρας στην Ερμού. Αποκάλυψη. • Η βιβλιοθήκη του Μουσείου Κινηματογράφου. Ό,τι έβλεπες στην Ευρώπη και ζήλευες για χρόνια. • Το Piece of Cake, στη Χρυσοστόμου Σμύρνης. Δεν έχω βρει άλλο καφέ στο κέντρο με τέτοια θετική αύρα για να ξεκινάς τη μέρα σου όλο τον χρόνο. • Ένα μαγαζί φτιαγμένο από μόνο από άντρες που μαγειρεύουν μπροστά στα μάτια σου τα ωραιότερα κρέατα της πόλης. Το Extravaganza είναι εμπειρία. Από κάθε άποψη.

#205

Οκτώβριος 2015

5 χρόνια δημαρχία Μπουτάρη Τα συν και τα πλην

ΕΙΚΟΝΕΣ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΗΜΙΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΘΑΝΑΣΗΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ, ΕΛΕΝΗ ΒΡΑΚΑ | ILLUSTRATION: dolphins // communication design

#205

Oκτώβριος 2015

Πέντε χρόνια πριν. Τσιμισκή με Κομνηνών γωνία. Στον παλιό Λαμπρόπουλο. Στο ισόγειο. Στις επαναληπτικές εκλογές που διεξήχθησαν στις 14 Νοεμβρίου 2010, δήμαρχος Θεσσαλονίκης εξελέγη ο Γιάννης Μπουτάρης, ανατρέποντας τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου καθώς κατόρθωσε να συγκεντρώσει ποσοστό 50,16% έναντι 49,84% του αντιπάλου του Κωνσταντίνου Γκιουλέκα, με τριακόσιες ψήφους διαφορά. Είναι ο εξηκοστός δήμαρχος της πόλης. Εκείνη τη νύχτα η πόλη δεν θα την ξεχάσει ποτέ. Μια εποχή εσωστρέφειας, φαυλότητας, αδιαφάνειας και συντηρητισμού τελειώνει. Ο νέος δήμαρχος ενσαρκώνει το καινούργιο και το αντίπαλο δέος στον βεβαρημένο με σκάνδαλα και αλαζονικές συμπεριφορές Βασίλη Παπαγεωργόπουλο. Οι εξαγγελίες της Πρωτοβουλίας με τις οποίες εκλέχτηκε ο δήμαρχος ως βασικές αρχές και υποσχέσεις ήταν οι έξης: Nέα αντίληψη και διαδικασίες στη λειτουργία του Δήμου. Διαφάνεια στην οικονομική διαχείριση. Εσωτερική αναδιοργάνωση βάσει οργανογράμματος. Ολοκληρωμένος επιχειρησιακός σχεδιασμός (master plan). Έλεγχος και λογοδοσία. Ο δημοτικός προϋπολογισμός και ισολογισμός στο Διαδίκτυο. Δημόσιος Χώρος & Οδικό δίκτυο- Διεκδικήσεις , έργα. Γραμμή τραμ από το ΙΚΕΑ μέχρι το Σιδηροδρομικό Σταθμό με τα κονδύλια της Υποθαλάσσιας. Συμμετοχή του Δήμου στον ΟΑΣΘ και προμήθεια 100 νέων λεωφορείων. Λεωφορειόδρομοι, αύξηση της επιδότησης για το εισιτήριο. Ελεύθερα περιφερειακά πάρκινγκ και σύνδεσή τους με το κέντρο με μικρά δημοτικά λεωφορεία. Επέκταση του Μετρό και σύνδεσή του με τον Προαστιακό. Θαλάσσια αστική συγκοινωνία. Θέση στάθμευσης για κάθε οικογένεια που κατοικεί στο κέντρο. Αισθητική αναβάθμιση του δημόσιου χώρου. Κοινωνική πολιτική & οργάνωση κοινωνικού χώρου. Έξι Δημοτικές Κοινότητες - έξι μικρά δημαρχεία. Αποκεντρωμένες υπηρεσίες για τον πολίτη. Νέοι δημοτικοί χώροι στάθμευσης. Δίκτυο ποδηλατοδρόμων μήκους 50 χλμ. Δημοτικές εγκαταστάσεις πολιτισμού και άθλησης σε κάθε Κοινότητα. «Πράσινα» & «έξυπνα» σχολεία σε μία βάρδια. Ανεξάρτητο Συμβούλιο Κοινωνικής Πολιτικής. Δεκαπέντε δημοτικά ιατρεία στην 4ετία. Wi-Fi spots για ελεύθερο πρόσβαση στο Internet. Eτήσιο Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Νέων. Συνεργασία του Δήμου με ΑΕΙ και ΤΕΙ. Περιβάλλον - Καθαριότητα - Πράσινο. Δίκτυα πρασίνου στις γειτονιές. Αναπλάσεις, «πράσινοι διάδρομοι». Μητροπολιτικό πάρκο πολιτισμού, εκπαίδευσης και αναψυχής. Δημιουργία συμμετοχικών κήπων στις γειτονιές- Φροντίδα δενδροστοιχιών. Παράκτιο πάρκο οικολογίας & αναψυχής στις γραμμές του ΟΣΕ. Αξιοποίηση μεγάλων ακινήτων που ανήκουν στο κράτος, σε φορείς και την Εκκλησία, προς όφελος των πολιτών. Άμεση εφαρμογή προγράμματος ανακύκλωσης. Σύγχρονο σύστημα διαχείρισης απορριμμάτων. Σήμερα πέντε χρόνια μετά κάποια από αυτά μοιάζουν δρομολογημένα, κάποια ανήκουν στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας, κάποια απλά χειροτέρεψαν πάρα πολύ και το όνειρο νικήθηκε κατά κράτος και κάποια μοιάζουν αδύνατον να υλοποιηθούν από την παρούσα διοίκηση. Ζητήσαμε από έξι πρόσωπα της πόλης που δραστηριοποιούνται σε διάφορους τομείς να κρίνουν την πρώτη πενταετία Μπουτάρη σε μια ψύχραιμη προσπάθεια αποτίμησης.

Σπύρος Βούγιας, συγκοινωνιολόγος Πέρασαν κιόλας 5 χρόνια από εκείνη τη μαγική βραδιά του Οκτωβρίου του 2010, όταν, μετρώντας μέχρι και την τελευταία ψήφο, πανηγυρίσαμε μεθυσμένοι από χαρά τη μεγάλη ανατροπή στη διοίκηση του Δήμου. Μια αλλαγή που περίμενε ανυπόμονα η Θεσσαλονίκη μετά από 24 χρόνια εσωστρέφειας , επαρχιωτισμού, σοβαροφάνειας και χαμηλοτάβανης μιζέριας. Σήμερα, στα μισά, περίπου, της διπλής, εννιάχρονης θητείας, απαιτείται να γίνει μια νηφάλια και αντικειμενική αποτίμηση του έργου της διοίκησης Μπουτάρη, απαλλαγμένη από προσωπικές ή άλλες εμμονές και ιδεοληψίες. Να αναρωτηθούμε γιατί η αισιοδοξία και ο ενθουσιασμός του 2010 μετατράπηκαν γρήγορα σε απογοήτευση, αποστασιοποίηση και μεγάλη ανησυχία για τα σοβαρά προβλήματα και τις δυσοίωνες προοπτικές . Γιατί είναι, νομίζω, κοινό μυστικό πως η πόλη μοιάζει σήμερα να κινείται ακυβέρνητη, χωρίς πυξίδα και όραμα, με κεκτημένη ταχύτητα και σε αυτόματο πιλότο, ανοχύρωτη μπροστά στη γενικευμένη ανομία και συμβιβασμένη με τη

χαοτική της καθημερινότητα. Κι όμως, δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την πρώτη αίσθηση της ευφορικής χαράς και της ελπίδας που διαπέρασε την πόλη σαν ξαφνικός άνεμος, την ανανέωση και τη φρεσκάδα που έφερε η θετική αύρα και ο ακομπλεξάριστος κοσμοπολιτισμός του Γιάννη Μπουτάρη και της αρχικής ομάδας των συνεργατών του. Η καινούργια διοίκηση έδωσε τον πρώτο καιρό δείγματα γραφής μιας νεωτερικής και ευφάνταστης διακυβέρνησης, ανοίγοντας δρόμους στην επιχειρηματικότητα, τον τουρισμό και τις σχέσεις με τους γείτονες και σχεδιάζοντας με διαφάνεια και αισθητική κάποιες επιλεγμένες παρεμβάσεις, όπως η μετατροπή αρκετών δρόμων, εντός και εκτός κέντρου, σε οδούς ήπιας κυκλοφορίας. Στο δεύτερο μισό της πρώτης θητείας, η βελτίωση της αποκομιδής των σκουπιδιών ( χωρίς όμως αποτελεσματική σάρωση και πλύσιμο των πεζοδρομίων) και η ολοκλήρωση του εκπληκτικού πάρκου της νέας παραλίας, έδωσαν αρχικά μια συνολικά θετική γενική εικόνα. Ταυτόχρονα, όμως, στα βασικά λειτουργικά προβλήματα που συγκροτούν την καθημερινότητα μιας πόλης, η διοίκηση δεν μπορούσε

να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις και τις ανάγκες των κατοίκων της Θεσσαλονίκης. Το κυκλοφοριακό, το σημαντικότερο πρόβλημα κάθε ελληνικής πόλης, υποτιμήθηκε από την πρώτη στιγμή με την κατάργηση της σχετικής αντιδημαρχίας και εντάχθηκε πρώτα στις επί μέρους αρμοδιότητες του υπερφορτωμένου αντιδημάρχου αρχιτεκτονικού και στη συνέχεια του υπερσυγκεντρωτικού αντιδημάρχου καθαριότητας! Η αδικαιολόγητη αυτή αδράνεια και απραξία, σε συνδυασμό με τον παραλογισμό της κατάργησης από την κυβέρνηση της δημοτικής αστυνομίας, επιδείνωσε δραματικά την κατάσταση σε τέτοιο σημείο που ο ίδιος ο δήμαρχος, στις γνωστές του κρίσεις ειλικρίνειας και έξυπνης αυτοκριτικής, να την αποκαλεί συχνά «το απόλυτο μπάχαλο». Αλλά και για το τραμ και τη θαλάσσια συγκοινωνία δεν υπήρξε καμιά πραγματική εξέλιξη, δεν έγινε ούτε ένα μέτρο ποδηλατοδρόμου, ενώ απόλυτη ήταν η ασυδοσία με τα ταξί, την ολοήμερη φορτοεκφόρτωση, το γενικευμένο διπλοπαρκάρισμα και την προκλητική κίνηση και στάθμευση τροχοφόρων στα πεζοδρόμια και στους (τρα)πεζόδρομους. Καθώς τα προβλήματα αυτά σοβούσαν και συσσωρεύονταν διαρκώς, τον τελευταίο χρόνο της πρώτης θητείας άρχισαν ήδη να γίνονται φανερά ίχνη κόπωσης και στασιμότητας, αυτάρεσκης χαλαρότητας και μιας πρώιμης αλαζονείας στο δημαρχιακό περιβάλλον. Τα στοιχεία αυτά, αναντίστοιχα εντελώς με το κλίμα δυσαρέσκειας που είχε αρχίσει να βαραίνει στην πόλη, οφείλονταν κατά τη γνώμη μου στη βεβαιότητα της εκλογικής επικράτησης που έδινε την ψευ-

#205

δαίσθηση απόλυτης ισχύος και αυτάρκειας, καθώς και στην επιτυχημένη μανιέρα των τολμηρών δηλώσεων του δημάρχουσούπερ σταρ που, σαν ένα είδος πολιτικού stand-up comedy, συγκάλυπταν επικοινωνιακά τα κενά της διακυβέρνησης. Αισθάνθηκα τότε την ανάγκη να διατυπώσω δημόσια την ανησυχία μου για τα φαινόμενα αυτά, που, χωρίς να μειώνουν την βεβαιότητα της εκλογικής νίκης, περιόριζαν προφανώς τη δυνατότητα προώθησης την επόμενη μέρα όλων των ανεκπλήρωτων σχεδίων και ονείρων που κατατέθηκαν τόσα χρόνια για την πόλη και συμπεριλαμβάνονταν στο πρόγραμμα της παράταξης. Υποστήριζα ότι η πιο κρίσιμη παράμετρος ήταν η διευρυμένη και ισχυρή σύνθεση του ψηφοδελτίου, στο οποίο έπρεπε να συμμετάσχουν όλες οι ζωντανές και δημιουργικές δυνάμεις της πόλης, μαζί, βέβαια, με αυτούς που δοκιμάστηκαν με επιτυχία στην πρώτη θητεία. Πίστευα απόλυτα ότι πρέπει οπωσδήποτε να ξαναβγεί δήμαρχος ο Μπουτάρης αλλά και ότι οφείλει να κάνει περισσότερα και καλύτερα πράγματα στη δεύτερη (και κατά τεκμήριο τελευταία του) θητεία, για να αφήσει ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στην ιστορία της πόλης. Στις εκλογές, όπως ήταν αναμενόμενο, η «Πρωτοβουλία» επικράτησε εύκολα, σχεδόν χωρίς αντίπαλο, βγαίνοντας όμως αποδυναμωμένη ως προς τη συνοχή, την ανανέωση και την ενίσχυση της ομάδας των δημοτικών συμβούλων, την κινηματική σχέση με τη βάση της παράταξης, τα στελέχη της οποίας μεταπήδησαν σε διοικητικές θέσεις. Χάθηκε όμως και κάτι πιο πολύτιμο:

η βαθύτερη επαφή με την κοινωνία και την πόλη. Η επικοινωνιακή λάμψη του Γιάννη Μπουτάρη άρχισε, λόγω της υπερέκθεσης, αναπόφευκτα να θαμπώνει, βασικά πολιτικά του στηρίγματα στο δημοτικό συμβούλιο δεν υπάρχουν πια και κάποιοι, έξω αλλά και μέσα στον πολύ στενό του κύκλο, καιροφυλακτούν, προσβλέποντας σε πιθανή κόπωση, εκνευρισμό και τελικά στην εκούσια αποχώρησή του κάποια στιγμή μέχρι το μακρινό ’19, που προβλέπεται, εκτός απροόπτου, να ξαναγίνουν εκλογές. Επειδή αυτό ήταν το σχέδιό τους από την αρχή (που εξηγεί, μεταξύ άλλων και τον αποκλεισμό μου από το ψηφοδέλτιο), εύχομαι ειλικρινά να μη τους κάνει τη χάρη. Όλα αυτά, πάντως, τα συμπτώματα, αποτελούν, κατά τη γνώμη μου, τα σημάδια μιας αργής αποσύνθεσης που διαβρώνει υπόγεια τον μικρόκοσμο του Δήμου και επηρεάζει αρνητικά το παραγόμενο έργο και κατά συνέπεια τη ζωή των κατοίκων. Θα ήθελα πολύ να πιστέψω ότι θα υπάρξει άλλη μια ευκαιρία και χρόνος για να γίνει μια καινούργια αρχή και να μην τελειώσει άδοξα η ωραία προσπάθεια που φώτισε εκθαμβωτικά τον σκοτεινό ουρανό της πόλης εκείνο το αξέχαστο βράδυ του Οκτωβρίου του 2010. Πρόδρομος Νικηφορίδης, αρχιτέκτονας Σάββατο πρωί 26 Σεπτεμβρίου 2015, είμαι στη Νέα Παραλία. Στην επιστροφή βρίσκω μία ανάπαντητη κλήση που με ανησυχεί, ξαναφεύγω για το Φεγγάρι. Αυτό που

φοβόμουν επαληθεύτηκε, επανάληψη της κακοποίησης του Φεγγαριού, 3η σε μερικούς μήνες. Περιμένοντας την επόμενη κακοποίηση, συνεργείο του Δήμου επαναφέρει κακήν κακώς το γλυπτό στη θέση του. Όλα αυτά με την έναρξη της νυχτερινής φύλαξης της Νέας Παραλίας, 2 άτομα θα φυλάσσουν 3,5 χιλιόμετρα, ο ένας πεζός. Τα φαινόμενα κακοποίησης του δημόσιου χώρου δεν έχουν τελειωμό. Θα αναφερθώ αποκλειστικά στα θέματα του δημόσιου χώρου γιατί αυτά γνωρίζω καλύτερα. Η Θεσσαλονίκη όλα γίνονται ανάλογα με τις διαθέσεις όλων όσων έχουν συγκεκριμένα συμφέροντα. Και όταν αναφέρομαι σε συμφέροντα δεν πρόκειται για μεγαλοσυμφέροντα, πρόκειται για μικρά και λίγο μεγαλύτερα συμφέροντα που καθορίζουν την καθημερινότητα μας. Από τον δημοτικό υπάλληλο που προκειμένου να δει τι έγινε με το Φεγγάρι παρκάρει το όχημα του όσο πιο κοντά γίνεται στο πλακόστρωτο της Νέας Παραλίας 30μ από άδειο χώρο στάθμευσης, εμποδίζοντας τους περιπατητές και δίνοντας το χειρότερο παράδειγμα για την δημοτική αρχή μέχρι τον περίοικο που συστηματικά παρκάρει τις νύχτες το αυτοκίνητο του στον αναπλασμένο πεζόδρομο της Αγίας Σοφίας. Κανείς δεν έχει επιπτώσεις γι αυτό που κάνει. Θα μπορούσα να γράψω πολλά για τoυς εργολάβους και την ποιότητα των έργων. Δεν έχουν τελειωμό οι κακοτεχνίες. Στην Άνω Πόλη, στη Νέα Παραλία, στην ανατολική και δυτική Θεσσαλονίκη. Στην Άνω Πόλη οι οργανισμοί κοινής ωφέλειας έχουν καταστρέψει τα πλακόστρωτα της. Στην υπό ανάπλαση Βαλαωρίτου ένας καταστηματάρχης καταφέρνει να ματαιώσει

Οκτώβριος 2015

την φύτευση δύο δέντρων γιατί πολύ απλά δεν τα θέλει, φαίνεται χωρίς σημασία, είναι όμως η πηγή του κακού που μαστίζει την κοινωνία μας. Στον Κήπο τους Αλέξανδρου τα σιντριβάνια δεν λειτουργούν πια, ότι είδατε είδατε και να σημειώσω ότι το έργο χρηματοδοτήθηκε από το ΕΣΠΑ με συγκεκριμένες υποχρεώσεις καλής λειτουργίας για 5 χρόνια. Η ολοκλήρωση της ανάπλασης της Νέας Παραλίας είναι αναμφίβολα με δεδομένη και την μεγάλη αποδοχή του κόσμου η μεγαλύτερη επιτυχία της διοίκησης Μπουτάρη αυτά τα πέντε χρόνια. Για πολλά χρόνια άκουγα από τους συμπολίτες μου για συμφέροντα σχετικά με όσα συνέβαιναν στο δημόσιο χώρο και από τους δημοτικούς υπαλλήλους για άνωθεν εντολές. Μετά ήρθε η Πρωτοβουλία και η νέα δημοτική αρχή που θα έβαζε τέρμα στα κακώς κείμενα και στα αλισβερίσια. Παρακολούθησα την πρώτη ομιλία του υποψήφιου Γιάννη Μπουτάρη στην Αποθήκη Δ΄ στο λιμάνι με πολλές προσδοκίες. Στη συνέχεια ειπώθηκαν πολλά και διάφορα για αποσυμ-

φόρηση του κέντρου, για πεζοδρομήσεις και απομάκρυνση των αυτοκινήτων. Ο δημόσιος χώρος είναι ότι πιο σημαντικό έχει μία πόλη. Οι δρόμοι, οι πεζόδρομοι, οι πλατείες, τα πάρκα και τα ποιοτικά τους χαρακτηριστικά είναι αυτά που καθορίζουν την καθημερινότητα μας. Σήμερα, 22 Σεπτεμβρίου 2015, η Θεσσαλονίκη γιορτάζει την ημέρα χωρίς αυτοκίνητο και ο περιβάλλων χώρος του Λευκού Πύργου λειτουργεί ως παρκινγκ. Πέντε χρόνια μετά, δυστυχώς για όλους μας δεν ζούμε στην πόλη που μας υποσχέθηκαν, την ανθρώπινη πόλη. Ζούμε σε μία πόλη πλημμυρισμένη από αυτοκίνητα, εμπορεύματα και τραπεζοκαθίσματα. Όλα είναι δικά μας, όλα τα χρησιμοποιούμε και εδώ υπάρχει και η ατομική ευθύνη. Αυτό δεν απαλλάσσει τη Δημοτική αρχή από τις δικές της ευθύνες. Την διοίκηση την ασκεί η εκάστοτε εκλεγμένη δημοτική αρχή, εκλέγεται με ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα και κρίνεται ανάλογα με τα αποτελέσματα της διοίκησης της. Σήμερα έχουμε καθήκον ως ενεργοί πολίτες να μη μείνουμε στις διαπιστώσεις.

Γιώργος Αυγουστίδης, Πρόεδρος Πανελληνίου Συλλόγου Παραπληγικών Παράρτημα Μακεδονίας - Θράκης Σε μια πόλη σαν τη Θεσσαλονίκη με πληθυσμό δύο εκατομμυρίων, σε μια πόλη με απίστευτη ιστορία και ατελείωτες ομορφιές, σε μια πόλη που πλέον αποτελεί δημοφιλή τουριστικό προορισμό, σε μια πόλη στην οποία οι πολίτες της ζούμε και δημιουργούμε καθημερινά, τα άτομα με κινητική αναπηρία χρήστες αναπηρικών αμαξιδίων κάνουμε την δική μας προσπάθεια ώστε να ενταχθούμε στο κοινωνικό σύνολο και να βιώσουμε ως ισότιμα μέλη όλα όσα έχει αυτή να μας προσφέρει. Σ’ αυτή την προσπάθεια λοιπόν, τα εμπόδια που συναντούμε είναι αρκετά. Όχι πάντα ανυπέρβλητα, αλλά όχι και αμελητέα. Άλλωστε, θα ήμαστε υπερβολικοί να θέλουμε η σημερινή διοίκηση του δήμου, να διορθώσει λάθη και παραλείψεις δεκαετιών μέσα σε πέντε χρόνια. Αυτά τα πέντε χρόνια που στο τιμόνι της πόλης μας βρίσκεται ο Γιάννης Μπουτάρης, κάποια

πράγματα έγιναν, κάποια θέματα λύθηκαν, κάποια έπρεπε να γίνουν πιο σύντομα, κάποια έχουν καθυστερήσει πολύ, κάποια έπρεπε να γίνουν με περισσότερη προσοχή, υπευθυνότητα και επιστημονική γνώση και κάποια έπρεπε να γίνουν χθες. Οι επαφές και η συνεργασία του φορέα που εκπροσωπεί την κινητική αναπηρία με τους υπεύθυνους αντιδημάρχους, διευθυντές κτλ, ήταν γόνιμα και αποδοτικά εκτός λίγων εξαιρέσεων που πέρα από το γνωστό χτύπημα στην πλάτη πρέπει σίγουρα να κατανοήσουν ότι μέσα από διάλογο και υποδείξεις από τα ίδια τα πρόσωπα που βιώνουν το πρόβλημα, η λύση θα είναι πάντα αποτελεσματική. Γι’ αυτό και πάντα στο αναπηρικό κίνημα έχουμε ως σύνθημά μας το «τίποτε για εμάς, χωρίς εμάς». Τα προβλήματα των ανθρώπων με κινητική αναπηρία στην πόλη της Θεσσαλονίκης, όχι μόνο στο ιστορικό κέντρο, αλλά και σε περιφερειακές συνοικίες, είναι πολλά. Θέσεις στάθμευσης αναπηρικών αυτοκινήτων, ράμπες πρόσβασης στα πεζοδρόμια, τραπεζοκαθίσματα και γενικά η εμποδιζόμενη κίνηση σε αυτά, πρόσβαση στα σχολεία, στα

δημόσια κτήρια, σε χώρους ψυχαγωγίας, τουριστικές υποδομές, δημόσιες αναπηρικές τουαλέτες, όλα ζητούν άμεση λύση. Καθημερινά γίνονται παρεμβάσεις και βήματα. Αργά, αλλά τουλάχιστον γίνονται. Η έλλειψη κονδυλίων και ο λαβύρινθος της γραφειοκρατίας εμφανίζονται ως αιτία της μη πραγματοποίησης κάποιων προβλεπόμενων υποδομών και παροχών. Υπάρχουν όμως και αυτά που για να πραγματοποιηθούν δεν έχουν χρηματικό κόστος, αλλά απαιτούν την ειλικρινή βούληση της διοίκησης. Στα τρία χρόνια που απομένουν για να λήξει η θητεία του Γιάννη Μπουτάρη μπορούν να υλοποιηθούν πολλά τέτοια έργα. Σίγουρα, σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή μεγαλούπολη το 2015 θα περίμενε κανείς τα άτομα με κινητική αναπηρία και οι χρήστες αναπηρικών αμαξιδίων να είναι πιο «εμφανείς». Θα περίμενε κανείς να μην φοβούνται να κυκλοφορήσουν στην πόλη, να μην διστάζουν να έχουν ενεργό κοινωνικό ρόλο και έντονη συμμετοχή στα πολιτιστικά δρώμενα. Κι όμως, όταν πρέπει κάθε στιγμή να ζητάς, να εξηγείς και να αγωνιάς για το απλό και αυτο-

#205

νόητο, τότε οδηγείσαι στην «απομόνωση»… Αντώνης Σταμπολίδης, ιδιοκτήτης καφέ Ήταν τότε, εκείνο τον Οκτώβρη όταν ο Κυρ Γιάννης ανέλαβε για πρώτη φορά τα ηνία του Δήμου. Και ήταν η ευφορία μεγάλη για όλους εμάς, τουλάχιστον , που τον στηρίξαμε. Και οι προσδοκίες, μεγάλες κι αυτές. Και είναι τώρα που τα πέντε χρόνια μετά αποτελούν ασφαλιστική δικλίδα για κάθε είδους αποτίμηση. Η κρίση που βιώνουμε καθημερινά είναι και άμεσα συνυφασμένη με την τοπική αυτοδιοίκηση. Και το ερώτημα που τίθεται είναι πολύ απλό: Τι είναι αυτό που μπορεί να γίνει; Ποιο είναι αυτό το εν δυνάμει και ποιοι οι όροι για ένα αποτέλεσμα επιθυμητό; Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το νέο αέρα στην πόλη. Κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει την αύξηση του τουρισμού, τόσο σημαντική και για μας που απασχολούμαστε με καταστήματα εστίασης, όπως και την πολιτιστική αναβάθμιση της πόλης. Αρκούν όμως αυτά; Αρκούν και από την άλλη οι

βιαστικές και θυμωμένες απαντήσεις; Είμαι ιδιοκτήτης ενός καταστήματος εστίασης στη Λεωφόρο Νίκης. Είμαι κι εγώ ένας από τους αμέτρητα πολλούς σ΄ αυτήν την πόλη και μπορώ να κάνω την προσωπική μου αποτίμηση. Μπορώ να μιλήσω για το δικό μου μαγαζί , ίσως και για πολλά άλλα, που θέλοντας να είμαστε συνεπείς τόσο απέναντι στο νόμο, όσο και απέναντι σε ένα πρόγραμμα για μια πόλη βιώσιμη, τηρούμε τους νόμους και την εκάστοτε αλλαγή που αφορά στη μουσική και τα τραπεζοκαθίσματα. Είμαστε εκεί έτοιμοι να συμβάλουμε στην αλλαγή και την εύρυθμη λειτουργία της πόλης. Είναι πολλές οι αλλαγές που έχουμε υποστεί, ορθώς σε κάποιους τομείς, είναι και πολλά τα προβλήματα ωστόσο. Δεν επικροτούμε την ανομία, δεν θέλουμε να αποτελούμε πρόβλημα για την πόλη με την αύξηση των τραπεζοκαθισμάτων. Αυτό που ζητούμε είναι όλα να ισχύουν για όλους. Όσο παράδοξο κι αν φανεί μας έλειψε και εμάς η Δημοτική Αστυνομία, η τήρηση του νόμου. Ενός νόμου που θα αφορά όλους και θα προστατεύει και θα τιμωρεί όλους με αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου που

θα λαμβάνουν υπόψη τους πολίτες, πεζούς, οδηγούς , αλλά και καταστηματάρχες. Είμαστε εδώ για να στηρίξουμε ξέροντας ότι μαγικά ραβδιά δεν υπάρχουν αλλά μόνο συνεχή προσπάθεια και επιμονή. Κωνσταντίνος Τορνιβούκας, ιδιοκτήτης ξενοδοχείων Ο Γιάννης Μπουτάρης και οι συνεργάτες του στον δήμο κατάφεραν να εξασφαλίσουν για τη Θεσσαλονίκη κάτι πολύ σημαντικό: την εξωστρέφεια της πόλης. Πιστεύω ότι η εξωστρέφεια σημαίνει ουσιαστικά την επιβίωση της πόλης μας, που επιτέλους κατάφερε να αποκτήσει αναγνωρισιμότητα να γίνει ελκυστικός προορισμός για τους επισκέπτες της Ελλάδας, με πολλαπλά οφέλη για τον τουρισμό αλλά για την γενικότερη κίνηση της αγοράς της Θεσσαλονίκης. Πιστεύω ότι αυτό το rebranding της Θεσσαλονίκης το κατάφερε ο δήμαρχος τόσο με την προσωπικότητά του, που έδωσε ένα νέο στίγμα στην πόλη, όσο και με τις πολλαπλές ενέργειες που ανέλαβε ο δήμος για την προβολή της πόλης σε πολλές πόλεις

Οκτώβριος 2015

του εξωτερικού. Οι ενέργειες αυτές έφεραν αποτέλεσμα, με αύξηση των επισκεπτών τόσο από την Δυτική Ευρώπη, όσο και από τα Βαλκάνια και την Τουρκία. Είδαμε επίσης σημαντική αύξηση του ειδικού τουρισμού προσκυνηματικού χαρακτήρα, αφού η δημαρχία τίμησε και έφερε στην επιφάνεια το πολυπολιτισμικό παρελθόν της Θεσσαλονίκης, προσελκύοντας επισκέπτες Εβραϊκής αλλά και Τούρκικης καταγωγής που οι οικογένειά τους προερχόταν από την Θεσσαλονίκη. Αυτή η εισροή νέων επισκεπτών εξασφάλισε πραγματικά έσοδα σε μια πόλη που έχει πληγεί τρομερά από την κρίση, και για μια ευρεία μερίδα ανθρώπων που δραστηριοποιούνται στον ευρύτερο χώρο του τουρισμού, της εστίασης και των συγγενών κλάδων. Κατά τη γνώμη μου αυτό ήταν το μεγαλύτερο κατόρθωμα της δημαρχίας Μπουτάρη και ελπίζω να δημιουργήσει μια παράδοση που θα διατηρηθεί και στο μέλλον. Επιπλέον, θεωρώ ότι η πόλη είναι καθαρή και φροντισμένη σε ικανοποιητικό βαθμό, γεγονός που βοηθάει στην ελκυστικότητά της προς ξένους επισκέπτες. Βελτιώσεις πάντα μπορούν να υπάρξουν αλλά κινούμαστε,

θεωρώ, προς την σωστή κατεύθυνση. Βλέπω επίσης ότι τον τελευταίο καιρό γίνονται προσπάθειες να λυθεί το τεράστιο κυκλοφοριακό της πόλης με την επαναλειτουργία της δημοτικής αστυνομίας. Ελπίζω πραγματικά ότι κινήσεις σαν αυτήν θα είναι η αρχή για να να λυθεί το τεράστιο πρόβλημα του παράνομου παρκαρίσματος και της στάθμευσης των υπεράριθμων ταξί που αποτελεί πρόβλημα για το κέντρο της πόλης. Αντώνης Καράγιωργας, Πρόεδρος Ένωσης Πεζών Θα τα βάλω ανάκατα τα συν και τα πλην της πενταετίας Μπουτάρη σε γλυκόπικρο σερβίρισμα. Κατάφερε την κατά 100% ανεβασμένη τουριστική κίνηση και την προσέλευση ξένων με κρουαζιερόπλοια στο λιμάνι, με τουρκικά λεωφορεία να παρκάρουν άναρχα μπροστά στο προξενείο τους. Το πάλεψε με πολλά ταξίδια σε Ισραήλ και Τουρκία. Βέβαια τουριστική πολιτική με σπασμένες πλάκες γύρω από τα μουσεία και χωρίς δημόσιες

τουαλέτες και info kiosk δεν λέει. Έκανε την πόλη Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα νεολαίας για το 2014, και ανταλλάχθηκαν καλές πρακτικές με Ευρωπαίους, χωρίς όμως να παραμείνουν και για μετά το ‘14 μόνιμες δομές. Έγιναν μικρές αναπλάσεις του ιστορικού κέντρου, με τα κολονάκια που έδιωξαν ΙΧ από τους δρόμους, αλλά ταυτόχρονα άφησαν απροστάτευτα τα πεζοδρόμια, βορά στη λερναία εξάπλωση των τραπεζοκαθισμάτων. Το Βατερλό του: τα άναρχα τραπεζοκαθίσματα, οι εμποδιζόμενες διαβάσεις, οι πεζόδρομοι-πάρκινγκ και τα διπλοπαρκαρισμένα. Η πόλη είναι άναρχη, χωρίς ωράριο κοινής ησυχίας και ντεσιμπελόμετρο. Η αισθητική του κυρ Γιάννη στα πολιτιστικά είναι συν αλλά δεν κατάφερε να ανοίξει την πόλη στην θάλασσα και να στήσει θαλάσσια συγκοινωνία. Στην κοινωνική πολιτική άργησε λίγο γιατί άφησε 3 κρύους χειμώνες της κρίσης, τους άστεγους σαν τα πουλιά, αλλά τελικά αξιοποίησε την προσφορά της Φιλάνθρωπου Αδελφότητας Ανδρών Θεσσαλονίκης, και μαζί με την ΑΡΣΙΣ ξεκίνησε να λειτουργεί το

Κέντρο Αστέγων στην Ανδρέου Γεωργίου, περιοχή Βίλκα. Επί φτερωτού δήμαρχου, οι πόρτες ήταν κλειστές για θέματα εθελοντικών συλλογικοτήτων της πόλης, πλην φουστανελοφόρων κλειστού κυκλώματος. Ο κυρ Γιάννης, στα πλαίσια της πολυδιαφημισμένης αλλά και επιβληθείσας διαβούλευσης με την κοινωνία των πολιτών, άνοιξε την πόρτα της Δημαρχίας, αλλά και πάλι μας παράτησε στη βαρύθυμη δημοσιοϋπαλληλική συμπεριφορά των υπαλλήλων της, πλην φωτεινών εξαιρέσεων. Ονειρεύομαι μεγαλύτερο δίκτυο ποδηλατοδρόμων, το ιστορικό κέντρο ελεύθερο από ΙΧ, μεγάλο και φθηνό δημοτικό πάρκινγκ για να κάνω τις δουλειές μου. Προσπάθησα να στριμώξω πολλά εν σμικρώ, σαν λεξικό τσέπης. Αυτά.

#205

Μια ντουζίνα λόγοι για να πάτε στο 56ο Φεστιβάλ ΛΕΞΕΙΣ: ΚΥΑ ΤΖΗΜΟΥ

thank you for bombing

Οκτώβριος 2015

Ένα δεκαήμερο γεμάτο ταινίες, εκθέσεις, συναυλίες, πάρτι, κινηματογραφικές αναζητήσεις και κυρίως ανθρώπους -θεατές και δημιουργούς- που για 10 μέρες συγχρωτίζονται, συνωστίζονται, ανασαίνουν στο σκοτάδι, δακρύζουν, γελούν, ξενυχτάνε, ζωντανεύουν την πόλη και μοιράζονται έναν κοινό τόπο, την αγάπη τους για το σινεμά. Από τις 5 ως τις 15 Νοεμβρίου το 56ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου θα ζωντανέψει με τον γνωστό του τρόπο την πόλη.

Η αρχή και το τέλος: Στις τελετές έναρξης- λήξης θα δεις διαπιστευμένους και επισήμους και θα περιμένεις υπομονετικά να τελειώσουν οι τελετές των οποίων ο χρόνος πια έχει μειωθεί στο ελάχιστο (η λιτότητα έχει γίνει το μεσαίο όνομα κάθε επίσημου event της πόλης, πια) και όταν οι VIP πάνε στα πάρτι που ακολουθούν την Τελετή και συμβαίνουν στην Αποθήκη Γ’, εσύ μπες στην αίθουσα και δες τις ταινίες που έπονται: Και το όνομα αυτής «Victoria». Η ταινία του ενός πλάνου (μπορείτε να φανταστείτε πόσες εξαντλητικές πρόβες και αυτοσχεδιασμούς απαιτεί μια ταινία 2 ωρών που γυρίζεται μονοκοπανιά και δεν υπόκειται σε μοντάζ και αυτό είναι τελικά που κάνει την ταινία σημαντική) που έκανε τους κριτικούς να παραληρούν στο φετινό Διαγωνιστικό της Μπερλινάλε είναι του γερμανού σκηνοθέτη και ηθοποιού (καταρχήν), Σεμπάστιαν Σίπερ και εμπνέεται απ΄τα σημάδια των καιρών. Η νεαρή ηρωίδα είναι μια Ισπανίδα που μετακομίζει στο Βερολίνο, τριγυρνά στην πόλη, ενθουσιάζεται, φλερτάρει και τελικά εμπλέκεται σε μια μεταμεσονύχτια περιπέτεια με 4 άγνωστους άντρες, που εκτυλίσσεται σε πραγματικό χρόνο. «Η ζωή είναι παράξενη» λέει συχνά ο ήρωας της ταινία του Αρνό Ντεπλεσάν, Πολ Ντενταλούς (στο ρόλο ο Ματιέ Αλμαρίκ, ο μόνιμος ερμηνευτής στις ταινίες του Ντεπλεσάν) sτην ταινία λήξης του φεστιβάλ,

«My golden years». Φυσικά είναι παράξενη και ο κινηματογράφος είναι αυτό το επίσης παράξενο μέσο που μας εμπλέκει πιο άμεσα από κάθε άλλο στις ζωές των άλλων. Στο τέλος του φεστιβάλ, εσύ ήδη θα έχεις δει πολλά παράξενα, κοίτα λοιπόν να έχεις δει και τις ταινίες του γάλλου σκηνοθέτη τον οποίο το φεστιβάλ τιμά με ειδικό αφιέρωμα. Ο Αρνό Ντεπλεσάν επανέρχεται στον ήρωα του, καθηγητή Ντενταλούς, 20 χρόνια μετά το “My Sex Life, or… How I Got Into an Argument.” Σε μια ταινία ενηλικίωσης, βαθιά συναισθηματική, αφού ουσιαστικά στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας ο ήρωας ανατρέχει στα εφηβικά του χρόνια. Παλιός γνωστός των Καννών από το 1991 με 6 συνολικά υποψηφιότητες για τον Χρυσό Φοίνικα, στο φετινό επιτέλους κέρδισε με αυτήν του την ταινία το βραβείο στο 15θήμερο των σκηνοθετών. Το Φεστιβάλ τους ανήκει. Οι νέοι σκηνοθέτες είναι φυσικά η ουσία του Φεστιβάλ. Είναι ο κινητήριος μοχλός αυτού του φεστιβάλ που σκύβει πάνω στο καινούργιο, στο άγνωστο, το υποσχόμενο, το μέλλον. Το κεντρικό τμήμα του φεστιβάλ είναι αυτό που δικαιώνει το προσωνύμιο Διεθνές από το 1992. 14 πρώτες ή δεύτερες ταινίες μυθοπλασίας σκηνοθετών απ’ όλο τον κόσμο, θα διεκδικήσουν το Χρυσό («Θόδωρος Αγγελόπουλος»), τον Αργυρό και τον Χάλκινο Αλέξανδρο-Ειδικό βραβείο επιτροπής για

πρωτοτυπία και καινοτομία, καθώς και πέντε ακόμη βραβεία (σκηνοθεσίας, σεναρίου, ανδρικής ερμηνείας, γυναικείας ερμηνείας, καλλιτεχνικού επιτεύγματος), τα οποία θα απονείμει η πενταμελής διεθνής κριτική επιτροπή μέσα από το Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα. Must η παρακολούθησή του αλλά και ρίσκο. Δεν είμαστε όλοι έτοιμοι για το καινούργιο που συνήθως προσπαθεί να γεννηθεί κάτω από έναν ασφυκτικά μικρό οικονομικό προϋπολογισμό. Η τελική επιλογή ανήκει στο έμπειρο μάτι του διευθυντή του φεστιβάλ, Δημήτρη Εϊπίδη. Σ΄αυτόν ανήκουν και τα εύσημα και τα παράπονα όσων θα παρακολουθήσουμε. Αντέχεις τις ουρές; Αν έχεις υπομονή και δεν σε πειράζει το στριμωξίδι έχεις την ευκαιρία να δεις ταινίες πρώτης προβολής πριν από όλους. Μιλάμε για τα Special Screenings φυσικά που τα αγαπούν όλοι ανεξαιρέτως και όχι μόνο οι φανατικοί σινεφίλ. Το θέμα είναι να βρεις θέση. Φέτος έχουμε "Francofonia" του ρώσου Αλεξάντρ Σοκούροφ -ένα ιδιόμορφο μείγμα μυθοπλασίας, ντοκιμαντέρ και video art, με θέμα τη συνεργασία του διευθυντή του Μουσείου του Λούβρου, Ζακ Ζοζάρ και του γερμανού αξιωματικού, Φραντς Γκραφ Βολφ-Μέτερνιχ κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με στόχο τη διάσωση των θησαυρών του μουσείου από τους ναζί. "Taxi" (Χρυσή Άρκτος και βραβείο Fipresci στο Φεστιβάλ

Βερολίνου), του αντιφρονούντα Ιρανού Τζαφάρ Παναχί. Ο "γιος του Σαούλ" του πρωτοεμφανιζόμενου Ούγγρου σκηνοθέτη Λάζλο Νέμες με θέμα το Ολοκαύτωμα, που έκανε πάταγο στις Κάννες και τιμήθηκε Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής και το Βραβείο Fipresci. "Cemetery of Splendor" μια ονειρική, αλληγορική ταινία του Απιτσατπόνγκ Βιρασεττάκουν, "The Treasure" (Βραβείο Ένα Κάποιο Βλέμμα, Φεστιβάλ Κανών) του ρουμάνου σκηνοθέτη, Κορνέλιου Πορουμπόιου, "Our Little Sister" του αγαπημένου γιαπωνέζου σκηνοθέτη, Χιροκάζου Κόρε-Έντα και "An" της γιαπωνέζας Ναόμι Καουάσε. Αν είναι να διαλέξετε, προτείνω Λάζλο Νέμες και Τζαφάρ Παναχί. Ένα ζωντανό φεστιβάλ: …βλέπει εικόνες του σήμερα και αφουγκράζεται τον κόσμο. Εικόνες μετανάστευσης ονομάζεται το κινηματογραφικό αφιέρωμα στη σύγχρονη μετανάστευση. Ξεχωρίσαμε το «One Breath» του Κρίστιαν Ζούμπερτ, που έχει ελληνικό ενδιαφέρον, μια ταινία γυρισμένη στην Φρανκφούρτη και την Αθήνα, που επικεντρώνει στο ταξικό και οικονομικό χάσμα μεταξύ πλούσιου Βορρά και φτωχού Νότου για μια νεαρή ελληνίδα που αναζητά καλύτερη τύχη στη Γερμανία και το «Rising Voice» των Μπενεντίκτ Λιενάρντ και Μέρι Χιμένες (Βέλγιο), μια επίκαιρη, καθηλωτική ιστορία μετανάστευσης με ήρωες πρόσφυγες από χώρες της Μέσης Ανατολής που

#205

jack

My golden years

chucks καταφθάνουν στη Δύση και διεκδικούν άσυλο καταφεύγοντας στην ύστατη λύση: την απεργία πείνας. Πειραματισμοί: Η ενότητα «Currents» / «Ρεύματα» των Ανοιχτών Οριζόντων παρουσιάζει ταινίες που αφηγούνται γνώριμες ιστορίες με ριζοσπαστικό τρόπο. Ανάμεσά τους, το «Hopefuls» του Ίβες Ρόζενφελντ, με πρωταγωνιστή ένα νεαρό, φιλόδοξο ποδοσφαιριστή που βρίσκεται αντιμέτωπος με κρίσιμα διλήμματα, το «Lost and Beautiful» του Πιέτρο Μαρτσέλο, που με πειραματική διάθεση και ποιητική ματιά αφηγείται ένα σύγχρονο παραμύθι με φανταστικά στοιχεία, καθώς και το «Where There Is Shade» του Νατάν Νικόλοβιτς, με ήρωα έναν Γάλλο που βλέπει τη ζωή του να αλλάζει στους δρόμους της σύγχρονης Καμπότζης. Άνοιξε τα μάτια: Τους γνωρίσαμε σαν Νέους Ορίζοντες, αργότερα σαν Μέρες Ανεξαρτησίας. Το αγαπημένο τμήμα του φεστιβάλ που έχει αλλάξει πολλά ονόματα αλλά όχι ύλη και ουσία ακούει πια στο όνομα Ανοιχτοί Ορίζοντες. 40 περίπου ταινίες από το παγκόσμιο κινηματογραφικό χωριό που καταγράφουν τάσεις και δημιουργικές καινοτομίες. Εδώ συνήθως στέκεσαι αμήχανα μπροστά στην ατέλειωτη λίστα. Τι να χωρέσεις στις 10 μέρες του φεστιβάλ. Να σε βοηθήσω λοιπόν. Δες το οικογενειακό δράμα «Louder Than Bombs» του Νορβηγού Γιοακίμ Τρίερ («Όσλο, 31 Αυγούστου») με το καραμπινάτο καστ όπου οι άντρες (Γκάμπριελ Μπερν, Τζέσε Άιζενμπεργκ και Ντέιβιντ Στράδερν)

μιας δυσλειτουργικής οικογένειας συναντιούνται ξανά, τρία χρόνια μετά το θάνατο της συζύγου/μητέρας τους (Ιζαμπέλ Ιπέρ), «Chronic» του μεξικανού Μισέλ Φράνκο («Μετά τη Λουτσία») με τον Τιμ Ροθ, το δραματικό θρίλερ "Queen of Earth" του αμερικανού Άλεξ Ρος Πέρι και το ρομαντικό «The Diary of a Teenage Girl» της νεαρής αμερικανίδας Μαριέλ Χέλερ. Αν είστε από αυτούς που κυνηγούν τη σιγουριά των βραβείων στα διεθνή φεστιβάλ δείτε το 2ο μέρος (τριλογία για την σύγχρονη πραγματικότητα στην Πορτογαλία) του «Arabian Nights» του Μιγκέλ Γκόμες (επίσημη υποψηφιότητα της Πορτογαλίας για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας). το εξαιρετικό δράμα ενηλικίωσης «Me and Earl and the Dying Girl» του αμερικανού Αλφόνσο Γκόμεζ-Ρεχόν (Μεγάλο Βραβείο Επιτροπής και Βραβείο Κοινού για δραματική ταινία στο Φεστιβάλ Σάντανς), το πολωνέζικο «Body» της Μαλγκορζάτα Σουμόφσκα και το εξαιρετικά ενδιαφέρον για την κουλτούρα των Ινδιάνων της Λατινικής Αμερικής «Ixcanul Volcano» του πρωτοεμφανιζόμενου Χάιρο Μπουσταμάντε (επίσημη υποψηφιότητα της Γουατεμάλας για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας). Δεν σας φτάνουν αυτά; Ε τότε δείτε και το σκληρό «Let Them Come» του Σαλέμ Μπραχιμί (Γαλλία), φιλμ που προκάλεσε αίσθηση στο πρόσφατο φεστιβάλ του Τορόντο, με φόντο την Αλγερία του ’90, είναι μια βαθιά ανθρώπινη ταινία σε ένα τοπίο θρησκευτικού φανατισμού, παράνοιας και βαρβαρότητας. Meet Αρνό Ντεπλεσάν: Γάλλος σκηνοθέτης, σεναριογράφος και διευθυντής

mircea daneliuc

Οκτώβριος 2015

#205

ixcanul

Son_of_Saul φωτογραφίας, ετών 55, σπουδαγμένος στη Σορβόννη. Έχει σχέση με Ελλάδα; Και όμως ναι. Δούλεψε μαζί με τον Άρη Σταύρου ως διευθυντής φωτογραφίας στη «Φωτογραφία» (1986) του Νίκου Παπατάκη. Το σκηνοθετικό του ντεμπούτο στο σινεμά μεγάλου μήκους ήταν το 1992 με την ταινία «La Sentinelle» και τον έστειλε κατευθείαν στις Κάννες με υποψηφιότητα για τον Χρυσό Φοίνικα (δεν τον κέρδισε ποτέ - ακολούθησαν άλλες 4- αλλά δεν είναι και λίγο να εισχωρείς στις υποψηφιότητες με την πρώτη). Θα καταλάβετε το γιατί αν δείτε προσεκτικά τις 7 ταινίες του αφιερώματος. Ανθρωποκεντρικό σινεμά με ιδιαίτερο και προσωπικό ύφος και φιλοσοφικές αναζητήσεις και την ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία σε πρώτο πλάνο. Εμμένει επίσης και στην επιλογή του καστ αφού εργάζεται σταθερά με ηθοποιούς όπως ο Ματιέ Αμαλρίκ, η Εμανουέλ Ντεβός και η Κατρίν Ντενέβ. Έχουμε και λέμε: "La Sentinelle" (1992), ένα θρίλερ που ανατέμνει τον Ψυχρό Πόλεμο και τις πρακτικές του, «My Sex Life... or How I Got into an Argument» (1996) μια δραματική κομεντί με ήρωα έναν αθεράπευτα ρομαντικό πανεπιστημιακό, «Kings and Queen» (2004), focus σε ένα χωρισμένο ζευγάρι και τη ζωή του καθένα τους μετά τον χωρισμό, «A Christmas Tale» (2008) ένα οικογενειακό δράμα που θυμίζει πολύ ανεξάρτητο αμερικανικό σινεμά χαρακτήρων, «Jimmy P: Psychotherapy of a Plains Indian» (2013) βασισμένο στην αληθινή ιστορία του Ινδιάνου Τζίμι Πικάρντ, βετεράνου του ΄Β Παγκοσμίου Πολέμου και τη σχέση του με τον ψυχίατρό του στη διάρκεια του εγκλεισμού του σε στρατιωτική ψυχιατρική

κλινική το 1948 (must see).

jimmy

Νέο αυστριακό σινεμά: Το παρακολουθούμε καιρό τώρα το αυστριακό σινεμά για δυο πολύ σοβαρούς λόγους, τον Μίκαελ Χάνεκε και τον Ούλριχ Ζάιντλ. Πέρσι λατρέψαμε και το «Dark Valley», το αυστριακό γουέστερν του Andreas Prochaska και κάθε χρόνο περιμένουμε πολλά από αυτό. Βήμα στους νέους και υποσχόμενους, λοιπόν, με το Spotlight στο νέο αυστριακό σινεμά με ταινίες που εστιάζουν στις ανθρώπινες σχέσεις, την οικογένεια, σε περιθωριοποιημένες ομάδες, στον καταναλωτισμό και τη μετανάστευση: Επιλέγω ανάμεσα στις 5 ταινίες του αφιερώματος το «Chucks» των Σαμπίνε Χιέμπλερ και Γκέρχαρντ Ερτλ που αφηγείται μια ιστορία ενηλικίωσης με θέμα την απώλεια και κεντρική ηρωίδα, τη νεαρή Μέι η οποία περιφέρεται στους δρόμους της Βιέννης φορώντας τα παπούτσια του νεκρού αδερφού της και το ψυχολογικό θρίλερ «Jack» της ντοκιμαντερίστριας Ελίζαμπεθ Σαράνγκ που σκιαγραφεί το πορτρέτο του δολοφόνου (και αληθινού προσώπου) Τζακ Ούντερβίγκερ, ο οποίος στη διάρκεια του 15ετούς εγκλεισμού του για το φόνο ενός κοριτσιού, άρχισε να γράφει ποιήματα, τα οποία εξέδωσε όταν αποφυλακίστηκε, κέρδισε την εύνοια του λογοτεχνικού κόσμου και σκότωσε άλλες 11 γυναίκες σε Αμερική και Ευρώπη. Καιρός να γνωρίσετε τον Μίρτσεα Ντανελιούκ: …και μαζί του τη χώρα του τη Ρουμανία. Ο 72χρονος πια σκηνοθέτης είναι επιτυχημένος συγγραφέας (έχει σπουδάσει γαλλική φιλολογία στο Παρίσι),

Οκτώβριος 2015

the high sun

ηθοποιός, ενώ γράφει και σκηνοθετεί και για το θέατρο. Οι ταινίες του, ανατρεπτικές αλλά με τρόπο υπαινικτικό, απέφυγαν τη λογοκρισία του καθεστώτος της χώρας του επί Τσαουσέσκου και λειτούργησαν ως καθρέφτης ενός ολόκληρου λαού και της σύγχρονης ιστορίας του. Από τις οκτώ ταινίες που περιλαμβάνει το αφιέρωμα θα σας κάνω τη ζωή λίγο πιο εύκολη επιλέγοντας τρεις από τις πιο σημαντικές του: «Ιάκομπ/ Iacob» (1988), για έναν εργάτη χρυσωρυχείου που κατηγορείται για κλοπή χρυσού και για τιμωρία εξορίζεται σε ένα μακρινό ορυχείο, «Συζυγική κλίνη/ The Conjugal Bed» (1993), όπου ένας ιδιοκτήτης ενός κινηματογράφου στο Βουκουρέστι, γίνεται ο άξονας μιας ξέφρενης πορείας προς την τρέλα. Ταινία που καταγράφει την καθημερινότητα στην μετά Τσαουσέσκου εποχή και τα προβλήματα μιας κοινωνίας σε μετάβαση και «Ο γερουσιαστής των σαλιγκαριών/ The Snails’ Senator» (1995) με ήρωα ένα πρώην στέλεχος του κομμουνιστικού κόμματος και νυν μέλος της δημοκρατικής παράταξης που βρίσκεται αντιμέτωπος με τη διαφθορά που ο ίδιος υπηρέτησε. Εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι παίξε γέλασε: Γειτονιά μας είναι και η αλήθεια είναι πως μετά τον εμφύλιο ο κινηματογράφος τους γνώρισε ιδιαίτερη άνθιση και παγκόσμια αναγνώριση. Αυτό το Τμήμα, λοιπόν, μην το προσπεράσετε ελαφρά τη καρδία. Σκηνοθέτες νέοι και καταξιωμένοι υπογράφουν φέτος 12 ταινίες που περιλαμβάνει το κεντρικό πρόγραμμα. Ανάμεσά τους ξεχωρίζω: Το ρουμάνικο "Άφεριμ!/ Aferim!", ένα βαλκανικό γουέστερν του

Ράντου Ζούντε που διαδραματίζεται στον 19ο αιώνα και ταυτόχρονα μια ανθρωπολογική και πολιτισμική καταγραφή του ρατσισμού κατά των Ρομά, που απέσπασε το βραβείο καλύτερου σκηνοθέτη στο 65ο Φεστιβάλ Βερολίνου και είναι η επίσημη υποψηφιότητα της Ρουμανίας για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας. Το εξαιρετικό ντεμπούτο "Ατίθασες /Mustang" της Τουρκάλας Ντενίζ Γιαμζέ Εργουβέν (συμπαραγωγή: Γαλλία, Γερμανία, Τουρκία, Κατάρ) που κέρδισε το Europa Cinemas Label Award στο πρόσφατο Φεστιβάλ Κανών αφού ξεκίνησε την πορεία του απ’ το Crossroards του 53ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και επικεντρώνει μέσα από την ιστορία τριών αδελφών κοριτσιών στα ασφυκτικά ήθη που θέλουν τη γυναίκα υποταγμένη σ’ έναν ανδροκρατούμενο κόσμο (επίσημη υποψηφιότητα της Γαλλίας για το φετινό ξενόγλωσσο όσκαρ). Ο «Καυτός ήλιος/ The High Sun» του Ντάλιμπορ Μάτανιτς (Κροατία) με πρόσχημα μια ερωτική ιστορία σχολιάζει τον εμφύλιο και τα απομεινάρια του, σε τρεις διαφορετικές περιόδους, το 1991, το 2001 και το 2011 και κερδίζει το Βραβείο Επιτροπής, Ένα κάποιο βλέμμα στο 66ο Φεστιβάλ Κανών αλλά και ξεχωρίζει ως επίσημη υποψηφιότητα της χώρας του στα φετινά όσκαρ. Φοβού τους Έλληνες Ο Δημήτρης Εϊπίδης και η προσήλωσή του στον χαρακτηρισμό Διεθνές μετέτρεψε τους έλληνες σκηνοθέτες φτωχούς συγγενείς του φεστιβάλ από την εποχή της κατάργησης των Κρατικών Βραβείων και του μποϊκοτάζ των Κινηματογραφιστών της

#205

Louder Than Bombs

Ομίχλης. Η λίστα, παρόλα αυτά, παραμένει το επτασφράγιστο μυστικό της διεύθυνσης μέχρι την τελική ευθεία, παρόλο που οι ελληνικές ταινίες δεν διαγωνίζονται πια σε επίσημο τμήμα, εκτός από δύο νέων σκηνοθετών που μπαίνουν στη λίστα του Διεθνούς Διαγωνιστικού. Μετά το κρίσιμο 2009 (αποχή των «κινηματογραφιστών στην ομίχλη») και το μεταβατικό 2010 (κατάργηση των Κρατικών Βραβείων, δημιουργία Ακαδημίας Κινηματογράφου, ψήφιση νόμου), η ελληνική συμμετοχή είναι μικρότερη τα τελευταία χρόνια και σ΄αυτό φταίει το βέτο που θέτει ο καλλιτεχνικός διευθυντής Δημήτρης Εϊπίδης να προβάλλει μόνο πρεμιέρες (επί Κρατικών Βραβείων συμμετείχαν όλες οι ταινίες, άσχετα αν είχαν προβληθεί σε αίθουσες), ακολου-

θώντας την πολιτική των ξένων φεστιβάλ αλλά και η αποδέσμευση των Ελλήνων σκηνοθετών από τη Θεσσαλονίκη (αρκετοί σήμερα υποστηρίζονται από τις μεγάλες εταιρίες και βρίσκουν μόνοι τους διανομή στις αίθουσες). Φεστιβάλ δεν είναι μόνο ταινίες… Είναι κυρίως ταινίες βέβαια δε λέω, αλλά πόσες ώρες μπορείς να αντέξεις μέσα στη σκοτεινή αίθουσα χωρίς διάλειμμα. Το Φεστιβάλ απλώνει την ατμόσφαιρά του και εκτός των αιθουσών. Masterclasses (σε φωτεινές αίθουσες αυτή τη φορά, τα πρωινά) και εκθέσεις, συναυλίες και πάρτυ, μπόλικο πήγαινε έλα και πηγαδάκια. Αν θέλετε να αφιερώσετε μερικές νύχτες στην καθαρόαιμη ψυχαγωγία για να ξεπιαστείτε

και να δείτε και λίγο κόσμο εκτός σκοτεινής αίθουσας (τον ίδιο που βλέπατε και εντός, αλλά σε άλλο φόντο), πάτε σε ένα από τα πάρτι που είναι στο πρόγραμμα από την πρώτη μέρα και μέχρι τη λήξη. Αν η ενεργητικότητά σας έχει πιάσει πάτο και στην τελευταία παράσταση πήρατε έναν υπνάκο και χάσατε το τέλος, μην το παρακάνετε. Πατήστε το pause… Καιρός για ένα καφέ, ένα σνακ, ένα ποτό. Γύρω από τους χώρους του Λιμανιού και του Ολύμπιον, όπου δηλαδή χτυπά η καρδιά του φεστιβάλ, έχει πλήθος μέρη χαλάρωσης, όπου θα συναντήσετε διάσημους και φίλους και θα κρυφακούσετε και tips για τις ταινίες που παίζονται. Σε κάποια εστιατόρια, καφέ μπαρ και ταβέρνες τα λεγόμενα festival spots, οι θαμώνες του Φεστιβάλ θα έχουν ειδική

έκπτωση, όπως κάθε χρόνο: 15-20% οι διαπιστευμένοι, και οι κάτοχοι CINECARTA F και 10% με απλή επίδειξη του εισιτηρίου της ημέρας οι υπόλοιποι και θα ενημερωθείτε γι΄αυτά από τα κισέ του φεστιβάλ. Τα δικά μου αγαπημένα: Θερμαϊκός, Καφέ 35, On the Road, Βασιλικός, Ερμής, Haven, Τσέρκι, La doze, Slag, Roots, Πίτσα Poselli, Pasta Flora Darling, Kήπος του Θερμαϊκού, 4 εποχές, Ακαδημία, Πανελλήνιον, Stretto, Basta… Και φροντίστε φυσικά να πετύχετε τουλάχιστον ένα ηλιοβασίλεμα αραχτοί στην Πρώτη Προβλήτα. Καλά να περάσετε.

Οκτώβριος 2015

#205