Το τανγκό της ψυχής μου

ΝΕΦΕΛΗ Π.Ζ. Νεφέλη Π.Ζ.

Το τανγκό της ψυχής μου

Το τανγκό της ψυχής µου ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς ο σ ε λ ότ ο ς Ε Κ ΔΟ Σ Ε Ι Σ

Τιτλος Το τανγκό της ψυχής μου Συγγραφέας Νεφέλη Π.Ζ. Σειρα Ελληνική λογοτεχνία [1358]1111/22 Φωτο εξωφυλλου Shutterstock photos

Διορθωση Όλγα Παλαμήδη

Copyright© 2011 Νεφέλη Π.Ζ.

Πρώτη Εκδοση Αθήνα, Νοέμβριος 2011

ISBN 978-960-9607-10-0 Η επιμέλεια της έκδοσης έγινε από τις εκδόσεις οσελότος

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν.

2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η κατ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com, ocelotos@otenet.gr www. ocelotos. gr

e-mail:

Στη μνήμη της μητέρας μου, που έγινε ο φύλακας άγγελός μου από εκεί ψηλά και με προσέχει σε κάθε βήμα μου, σε κάθε επιλογή μου. Μου λείπεις!

Βιογραφικό

Γ

εννήθηκα στα Ιωάννινα. Πρωτότοκη, μετά ακολούθησαν οι δύο αδερφές μου. Ο πατέρας μου ήταν φορτηγατζής, τώρα πια συνταξιούχος. Η συχωρεμένη η μάνα μου ήτανε μοδίστρα, αλλά το επάγγελμα δεν το άσκησε ποτέ και έτσι έμεινε στα οικιακά. Από παιδί θυμάμαι μια οικογένεια γεμάτη προβλήματα, δυσκολίες, και εμένα να προσπαθώ να ξεφύγω από μια σκληρή πραγματικότητα. Έφτιαχνα δικούς μου φανταστικούς κόσμους και τους έβαζα να κατοικήσουν στο τετράδιο, πάνω σε λευκή κόλλα. Άλλαζε η όψη της λευκής κόλλας έτσι που άφηνα τους κόσμους μου κάνοντάς τους λέξεις. Από μικρή, θυμάμαι, έψαχνα την έξοδο, κουβαλούσα πάντα τη λέξη «φεύγα». Υπό άλλες συνθήκες θα έγραφα πως τελείωσα την τάδε σχολή και έχω το τάδε πτυχίο. Όμως δεν έχω τελειώσει τίποτα. Και το σχολείο το παράτησα υποκύπτοντας στη λέξη «φεύγα», σε μια στιγμή αδυναμίας και απόγνωσης. Το μετάνιωσα· τα έπαιρνα τα γράμματα, ήμουνα καλή. Οι ιδέες μου είχαν πάντα μια δόση επανάστασης και σχεδόν πάντα βρισκόμουνα αντιμέτωπη μ’ ένα τείχος, πάνω στο οποίο έπεφτα ματώνοντας. Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως οι άνθρωποι, ο κόσμος, δεν αλλάζουν, φοβούνται τις αλλαγές, το όραμα, και έτσι έπαψα να ασχολούμαι. Άλλωστε, είχε καλυφθεί ήδη η ψυχή μου με τόσους επιδέσμους, επουλώνοντας πληγές, που δεν υπήρχε άλλος χώρος. Με τη συγγραφή, γράψιμο, γραφή, όπως θέλεις πες το, ασχολιόμουνα πάντα. Θαρρείς και όταν γεννήθηκα, υπήρχε ραμμένη πάνω μου. Δεν προσπάθησα ποτέ να τη διώξω, δεν θα άντεχα άλλωστε χωρίς τη μυρωδιά του χαρτιού και της μελάνης. Εγώ το λέω έρωτα, κάποιοι άλλοι διαστροφή. Μα απ’ την άλλη, μήπως ο έρωτας δεν έχει μια δόση διαστροφής μέσα του;

Νεφέλη Π.Ζ.

Ευχαριστίες Θα ήθελα να ευχαριστήσω όσους συνέβαλαν στο να γραφτεί αυτό το βιβλίο. Χωρίς την ηθική υποστήριξη κάποιων ανθρώπων, ίσως ποτέ δεν κατάφερνα να φτάσω ως εδώ. Να ευχαριστήσω την οικογένειά μου, τους φίλους μου –αληθινούς και διαδικτυακούς–, που με την παρότρυνσή τους και την πίστη τους σ’ εμένα υλοποιήθηκε αυτό το βιβλίο. Να ευχαριστήσω την αδερφική μου φίλη Ειρήνη, που είναι πάντα δίπλα μου. Τον Μάνο, που είναι γιος ψυχής και ο Θεός μού τον έστειλε στη θέση του γιου που θα είχα σήμερα στην ηλικία του. Τη Μαρία Μπ., που στάθηκε σαν μάνα μου δίπλα μου με τις σοφές συμβουλές της. Τη Μαρία Σ., που φρόντιζε πάντα να με κάνει να γελάω με το ιδιαίτερο χιούμορ της. Τη Νάνσυ, που πάντα μου έλεγε: «Μη σταματάς, δημιούργησε». Να ευχαριστήσω τους φύλακες άγγελούς μου, που κατοίκησαν σε ανθρώπινα σώματα φροντίζοντας να μου δείχνουν πάντα τον δρόμο, όταν έχανα τον προσανατολισμό μου. Τέλος, να ευχαριστήσω όλους εσάς για την καλή σας διάθεση να διαβάσετε αυτό το βιβλίο.

Το Τανγκό Της Ψυχής Μου

Τ

ο τανγκό χορεύεται με δυο. Άκου, παίζει το τανγκό της ψυχής μου. Έλα να το χορέψουμε μαζί. Να σου δείξω τα βήματα μιας χορογραφίας που, ομολογώ, κουράστηκα πολύ να μάθω. Μα άξιζε τον κόπο. Έλα να χορέψουμε το τανγκό της ψυχής μου, να δεις όσα είδα, να νιώσεις με όσα ένιωσα. Έλα να χορέψουμε το δικό μου τανγκό. Με ένα αμπράζο αγκάλιασα και με ένα αντόρνο έγινα στολίδι να ομορφύνω την κίνησή μου στη ζωή. Και ευτυχώς συνάντησα το αράστρε και κατάφερα την απόλυτη επαφή μαζί της. Η δύναμη όμως ομολογώ πως ήταν το μπαλανσέο, βήμα ελέγχου του καβαλιέρου. Και καβαλιέρος μου, ο φύλακας άγγελός μου, που το μπαλανσέο του κατάφερνε να διώχνει τις συγκρούσεις και να επαναπροσδιορίζει τον ρυθμό μου. Μου έστελνε ένα βολέο, άξιο να μου εξασφαλίσει την αλλαγή κατεύθυνσης. Και τότε ανακατεύονταν λιγάκι τα βήματα, ένα κάρπα, μια καστιγάδα και ένα σιέρε, και εγώ μπερδεμένη να αναζητώ απεγνωσμένα κάπου να γαντζωθώ· και ευτυχώς πάντα υπήρχε ένα ενγκάντζε και κρατιόμουνα και δεν έπεφτα, συνέχιζα να χορεύω το τανγκό της ψυχής μου. Ήταν το γκάντσο που με κρατούσε, το «αγκίστρωμα» που μετατρεπόταν σε λαπίζ, κινήσεις-στολίδια που τις άκουγα να μου ψιθυρίζουν: «Η ζωή είναι ωραία». Και να, ένα μέντια λούνα, μια μέντια βουέλτα και ένα μολινέτε με κάνανε να χαμογελάω ξανά. Και με ένα ότσο συνέχιζα τα βήματα της ζωής, της ψυχής μου. Έλα να χορέψουμε το τανγκό της ψυχής μου.

10

ΝΕΦΕΛΗ Π.Ζ.

Πρόλογος

Μ

ε δυσκολεύει ο πρόλογος, απαιτεί προετοιμασία και δεν ξέρω αν έχω αυτό το ταλέντο. Να προετοιμάζω. Συνήθως, μπαίνω κατευθείαν στο κυρίως θέμα. Στο διά ταύτα, που λέμε. Μόνο έτσι μπορώ να μη χάνω την ουσία. Οι λεπτομέρειες, η πολλή ανάλυση με μπερδεύουν και χάνω το νόημα. Είμαι της άποψης λίγα και καλά, λίγα και σωστά. Το λίγο για μένα ήτανε πάντα πολύ. Μου αρκούσε. Μια ακόμα ονειροπόλα ετούτου του κόσμου, με τα μάτια της ψυχής μου πάντα ορθάνοιχτα. Επίμονη σ’ εκείνο που θα μου καρφωθεί στο κεφάλι μου. Ανθεκτική στα δύσκολα, πανικόβλητη στα εύκολα. Ανάποδο θα μου πεις, μα έτσι είμαι. Ό,τι τους άλλους αγχώνει, εμένα μου φαίνεται απλό, και ό,τι τους άλλους χαλαρώνει, εμένα με πνίγει και ψάχνω την έξοδο. Το πνεύμα μου μόνιμα ανήσυχο, κρυμμένο πίσω από το αισιόδοξο χαμόγελό μου. Ευτυχώς ο Θεός με προίκισε με χιούμορ και αυτοσαρκασμό – είναι η γέφυρα που ισορροπεί το μέσα με το έξω μου. Σιχαίνομαι το ψέμα, την υποκρισία, την αδικία, την αχαριστία. Τα λούστηκα και τα τέσσερα. Έμαθα όμως μέσα από αυτά. Είναι ο νόμος της ζωής έτσι, να μαθαίνουμε μέσα από τον πόνο. Σκέφτηκα, που λες, να μοιραστώ τα όσα έμαθα. Είναι ωραίο να μοιράζεσαι. Είτε καλό είτε κακό. Ελαφραίνει η ψυχή έτσι. ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ

11

«Εκθέτεις τον εαυτό σου γράφοντας», μου είπε κάποτε ένας οικογενειακός φίλος. Ε, και; Αν το καλοσκεφτείς, δεν είναι και τόσο κακό. Υπάρχει άνθρωπος να μην πόνεσε, να μην ταπεινώθηκε, να μην αδικήθηκε; Υπάρχει άνθρωπος να μη σηκώνει τον σταυρό του; «Μην πουλήσεις την ψυχή σου», μου είπε μια φίλη. Δεν την πουλάω, βρε Μαράκι, τη μοιράζομαι. Έχω ανάγκη να μοιράζομαι. Έτσι γεννήθηκα, να μην κρατάω τίποτα για μένα. Και αν τα κρατήσω, δηλαδή, τι; Αν ανταλλάσσαμε τις εμπειρίες μας συχνότερα και δεν κλεινόμασταν στο καβούκι μας, ίσως ο κόσμος να ήταν λίγο καλύτερος. Τόση συλλογή εμπειριών απ’ τον καθένα μας και πάει χαμένη. Τι κρίμα! Μοιράζω=χωρίζω κάτι σε κομμάτια και τα δίνω στους άλλους. Με δυσκόλεψε ετούτο το βιβλίο. Πώς ν’ αφήσεις την ψυχή σου στις λέξεις; Μα εκείνη επέμενε. Είχε ανάγκη ν’ ακουμπήσει κάπου. Μακρύ το ταξίδι και χρειάζεται κάποιες στιγμές μερικές στάσεις για τσιγάρο. Ξεκίνησα να το γράφω σε μορφή διηγήματος, δεν μου ταίριαζε, το έσβησα. Άρχισα μετά να το κάνω ποιήματα, ούτε πάλι μου ταίριαζε, το έσβησα ξανά. Θυμήθηκα τότε ότι στο εργαστήρι δημιουργικής γραφής λένε να γράφουμε εκείνο που ξέρουμε καλά. Το τόνιζαν αυτό. Δεν υπάρχει συνταγή. Γράφε εκείνο που ξέρεις καλά. Και αυτό έκανα. Έγραψα εκείνο που ήξερα καλά. Ούτε διήγημα, ούτε ποίηση, παρά μόνο αναφορά εμπειριών. Άλλωστε, το τανγκό έχει δύο είδη, το Αργεντίνικο, δυναμικό, απαλό και κοφτό συνάμα, και το Ευρωπαϊκό, πιο στιλιζαρισμένο· και εμένα η ψυχή μου χόρεψε και τα δύο, άλλοτε δυναμικά και άλλοτε τσαλακωμένα, μα πάντα στιλιζαρισμένη. Την άφησα, λοιπόν, ελεύθερη να με καθοδηγήσει και να γίνει λέξεις που θα την ξεκουράσουν. Έκανα το χρέος μου απέναντί της και κατέθεσα όσα ήθελε να διώξει από πάνω της, όσα έμαθε, όσα παρατήρησε, όσα δοκίμασε. Γιατί είναι το 12

ΝΕΦΕΛΗ Π.Ζ.

ταξίδι μακρύ και η ανάγκη για μια στάση μεγάλη... Μια στάση που θα γίνει ανάσα και θα της δώσει δύναμη να συνεχίσει ως εκεί που ο Δημιουργός τής όρισε να φτάσει. Απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, έγραφα ή μάλλον κατέγραφα τα όσα ζούσα. Στην αρχή έμοιαζε με παιχνίδι, το έβρισκα διασκεδαστικό να κρατάω σημειώσεις σχετικά με τα όσα βίωνα. Έδινα και τίτλους σαν σε άρθρο εφημερίδας. Οι πρώτες μου σημειώσεις μικρές, λιτές σαν τα χρόνια μου, και πάντα κάτω από κάθε μου σημείωση και μια μικρή ζωγραφιά, κάτι σαν υπογραφή. Άλλοτε μια καρδούλα, άλλοτε ένα δέντρο, ένα αστέρι ή ένα ερωτηματικό. Αυτό συνήθως έμπαινε όταν έγραφα για κάτι που άκουσα από τους μεγάλους και δεν ήξερα τι σήμαινε. Με κάθε νέο ερωτηματικό στα γραπτά μου ξεκινούσε και νέα αναζήτηση. Αν δεν μάθαινα τι σήμαινε αυτό που άκουσα, δεν ησύχαζα. Το ίδιο κάνω και τώρα ως ενήλικη, αλλά αντίστροφα. Τώρα το ερωτηματικό το βάζω όταν ακούω κάτι εύστοχο από τα παιδιά. Πάντα πίστευα πως τα παιδιά βλέπουν την αλήθεια και ό,τι λένε, δεν το λένε συνήθως τυχαία. Τα παιδιά με εμπνέουν και το μόνο που ζητάνε είναι αποδέκτες. Γιατί φοβάμαι πως δεν τους δίνουμε τη σημασία που χρειάζεται. Το «σαράκι» της παρατήρησης και της καταγραφής γεγονότων, δικών μου και άλλων, με κυνηγάει ακόμα και σήμερα. Συνήθως το πλαίσιο της οθόνης του υπολογιστή μου είναι καμωμένο από αυτοκόλλητα χαρτάκια με διάφορες λέξεις: χρόνος, αδιέξοδο, ζωή, αγάπη, θυμός κ.ά., που με βοηθάνε ή μου υπενθυμίζουν να βρω το νόημα. Πώς έφτασα να βιώνω αυτές τις λέξεις; Τι θέλουν να μου πούνε; Από παιδί πίστευα πως οι λέξεις δεν είναι απλώς λέξεις, αλλά πως κουβαλάνε ένα κρυμμένο νόημα. Δίνω βαρύτητα στις λέξεις και προσπαθώ να τις αποκωδικοποιώ, για να φτάνω στην ουσία. Κάθε εμπειρία μου, μια λέξη που γίνεται κείμενο. Έτσι και με ετούτο το βιβλίο. Το σκέφτηκα. Δεν γινόταν αλλιώς να γραφτεί. Δεν ξέρω αν ανήκει σε κάποια κατηγορία ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ

13

–αυτοβιογραφία, ποίηση, διήγημα–, μα δεν με απασχολεί, γιατί τις ταμπέλες και γενικά τις κατηγορίες δεν τις χώνεψα ποτέ μου, δεν μου πήγαιναν άλλωστε. Επομένως, στην ψυχή μου μόνο έτσι ταίριαζε να ξεκουραστεί, χωρίς κατηγορία-είδος. Έτσι ελεύθερη να γράφει τα όσα βιώνει, τα όσα αποκομίζει, καλά και άσχημα. Το κάθε κείμενο γράφτηκε σε διαφορετικές στιγμές και νομίζω αποτυπώθηκαν όλα τα συναισθήματα που ένας άνθρωπος μπορεί να νιώσει. Κάποια γράφτηκαν με φτερουγίσματα της ψυχής μου, γεμάτα χαρά και αισιοδοξία. Κάποια άλλα με δάκρυα, πόνο και θυμό. Μερικά με δόση αναζήτησης, γεμάτα απορία, και άλλα με ένα αίσθημα κυνηγητού, γρήγορα να προλάβω να τα αφήσω εδώ πριν γίνουν δέντρο και ριζώσουν μέσα μου. Κάθε κείμενο και ένας σταθμός της ζωής μου. Σαν τους χάρτες, όπου κάθε χώρα κουβαλάει την Ιστορία της. Μοιάζουν οι ψυχές με τους χάρτες. Έχουν και εκείνες «χώρες», και όποιος δεν φοβηθεί να ταξιδέψει στο άγνωστο, είναι απίστευτο το τι θα ανακαλύψει. Τα πνευματικά ταξίδια έχουν άλλη χάρη, δεν περιγράφονται, παρά μόνο βιώνονται. Αφήνουν στο τέλος ένα παράξενο, μαγικό συναίσθημα, σαν να λες «χόρτασα». Γιατί ξέρεις... όπου και αν βρίσκεσαι, είτε σε πολύβοους δρόμους, είτε στο δωμάτιό σου, η ψυχή μπορεί να είναι χορτάτη, αρκεί να έχεις μάθει τι είδους τροφή να την ταΐζεις. Νιώθω ολοκληρωμένη και, αν θέλεις, ευλογημένη, που μπόρεσα να πω «χόρτασα». Είναι μια πρόκληση που σαν σου χτυπήσει την πόρτα του μυαλού σου, δεν μπορείς να την αγνοήσεις. Ανεβαίνεις στην πίστα και χορεύεις, άσχετα αν ξέρεις τα βήματα ή όχι. Γιατί η μαγεία είναι ακριβώς εκεί... Κατά έναν περίεργο τρόπο διαπιστώνεις πως τελικά, ναι, μπορείς να χορέψεις, ακόμα και τον πιο δύσκολο χορό, που κάποτε στη σκέψη και μόνο, σου προκαλούσε τρόμο. Ευχαριστώ τον Θεό που μου έδωσε όλα εκείνα που χρειαζόμουνα, για να καταφέρω να χορέψω το τανγκό της ψυχής μου.

14

ΝΕΦΕΛΗ Π.Ζ.

Ρίσκο Βιώματα, συναισθήματα, εμπειρίες, λάθη, πάθη, το σώμα μου ένιωσε, η ψυχή μου ένιωσε. Πάλη ανάμεσα στο «ναι» και στο «όχι», στο «πρέπει» και «δεν πρέπει». Είδα τον δρόμο της ζωής, δεν είναι ευθεία, μα με πολλές απότομες στροφές. Δεν τις φοβάμαι πια, γιατί η ομορφιά είναι κρυμμένη εκεί μέσα, σ’ εκείνες τις απότομες στροφές. Όλα ένα ρίσκο, που με κρατάει όρθια.

Εφηβεία

Ή

θελα να τη ζήσω την εφηβεία μου, έτσι όπως μου άρμοζε. Όπως αρμόζει σε κάθε έφηβο. Κύριο μέλημά μου θα έπρεπε να ήταν το σχολείο, οι εφηβικοί έρωτες, οι τρέλες, τα όνειρα, η επανάσταση. Μα δεν προλάβαινα για όλα αυτά, τα ζούσα μισά, μοιρασμένα με τα προβλήματα των γονιών μου. Μπερδευόμουνα. Ανάμεσα στην εφηβεία μου και στα οικογενειακά προβλήματα, που ντε και καλά να θέλουν να με ωριμάσουν και να με μεταφέρουν σε μεγαλύτερη ηλικία, που δεν μου ταίριαζε. Ένα περίεργο πράγμα, οι καταστάσεις της ζωής μου ποτέ δεν με άφηναν να συμβαδίσω με την ηλικία μου. Με στεναχωρούσε το γεγονός ότι οι φίλοι μου ήταν ανέμελοι και εγώ όχι. Ότι είχανε αρμονικές οικογένειες και στηρίγματα. Δεν ζήλευα, μόνο στεναχωριόμουνα. Ένιωθα ανασφαλής και φοβισμένη. Κάθε φορά που έπρεπε να επιστρέψω σπίτι, ερχότανε ένας κόμπος στον λαιμό μου, δεν ήξερα τι θα αντιμετωπίσω. Το μέτωπο που είχανε ανοίξει μεταξύ τους οι γονείς μου μέρα με τη μέρα γινότανε όλο και πιο οδυνηρό. Θυμάμαι σαν τώρα τα μεταμορφωμένα πρόσωπά τους την

ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ

15

ώρα που διαπληκτίζονταν. Ο πατέρας μαινόμενος ταύρος, τυλιγμένος στην παράνοιά του, και η μάνα με δάκρυα στα μάτια να προσπαθεί να ξεσπάσει, να βγάλει όλο τον θυμό της. Άκρη δεν έβγαινε, φωνάζανε και οι δυο μαζί, ο καθένας έλεγε τα φοβηθείς χορέψεις και το μόνο που δικά του. Όποτε Μην συνέβαινε αυτό,να πνιγόμουνα τοφύγω. τανγκό σου ψυχής. ήθελα ήτανε να Νατης μηνδικής τους ακούω. Ήθελα, που λες, την έτσι εφηβεία μου νακάνει την είχα ζήσει αλλιώς. Μόνο θα έχεις Πιο ανώδυνα. Νατομην κουβαλάω ακόμα μέσα χρέος σου απέναντί της.μου απωθημένα. Άσχημο συναίσθημα τοΣκοπός απωθημένο, με κάνει να νιώθω μισή. ένας... Σαν να ψάχνω να κλείσω κύκλο και εκείνος να επιμένει Να μηνέναν χαθεί η ψυχή να μείνει ημικύκλιο. στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε. Σακατεύτηκε η πιο σημαντική ηλικία μου χωρίς να το έχω Μην ξεχνάς... αποφασίσει εγώ, για να εισπράξω τελικά τη διάλυση της οιΝα είσαιωςΆνθρωπος! κογένειας, να στιγματιστώ παιδί χωρισμένων γονιών... τι ηλίθια ταμπέλα και αυτή που κολλάνε οι άνθρωποι στα παιδιά! Λες και έχουμε καμιά κολλητική θανατηφόρα αρρώστια. Ευτυχώς, τώρα είναι κάπως πιο ελαστικά τα πράγματα και σιγά σιγά ενημερώνονται οι άνθρωποι πάνω στο θέμα «παιδιά χωρισμένων γονιών». Τότε, στα χρόνια μου, δεκαετία του ’80, ήτανε στίγμα να είσαι παιδί χωρισμένων γονιών. Και τώρα που το σκέφτομαι, αυτό ήταν που με σακάτευε πιο πολύ. Όχι ο χωρισμός, γιατί αυτός μας γλίτωσε τελικά από τις φασαρίες, αλλά η ταμπέλα που μου χρεώσανε. Ας είναι, τα κατάφερα, όπως άλλωστε τα περισσότερα παιδιά χωρισμένων γονιών. Αλλά να... την εφηβεία μου θα ήθελα να την είχα ζήσει αλλιώς.

Τι πήγε λάθος…

Μ

ου είπανε πως κανείς δεν χάνεται σ’ ετούτο τον κόσμο, ISBN 978-960-9607-10-0 ακόμα και όταν κάποιες στιγμές πιστεύεις πως οι συνθήκες καιΕ Κ ΔΟοιΣ Ε Ι άλλοι είναι πιο δυνατοί από εσένα. Το μυστικό Σ ο σ ε λ ότ ο ς είναι να μην εγκαταλείπεις τον αγώνα… Δεν μου είπανε όμως τι κάνεις όταν νιώθεις πως οι δυνάμεις σου δεν σε ακολουθούΒατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com, ocelotos@otenet.gr www. ocelotos. gr ΝΕΦΕΛΗ Π.Ζ.

16

νε άλλο στο να μην εγκαταλείψεις τον αγώνα. Λένε πως ελευθερία είναι να κάνεις ό,τι σε προστάζει η καρδιά σου, ανεξάρτητα από τη γνώμη των άλλων. Δεν μου είπανε όμως πώς να το πετύχω αυτό. Όσες φορές προσπάθησα, μου το χρέωσαν. Μήπως το έκανα με λάθος τρόπο; Μήπως άργησα; Δεν αντέχω άλλο τα καλούπια σας! Δεν αντέχω άλλο τα πρέπει σας! Δεν αντέχω άλλο τη μιζέρια σας, τη στενομυαλιά σας! Δεν αντέχω άλλο! Ποτέ δεν θα μπω ανάμεσά σας. Πάντα μια μάσκα χαμόγελου θα φοράω όταν είμαι δίπλα σας. Και αυτό γιατί είσαστε ψεύτικοι, δήθεν. Και εγώ τα δήθεν τα σιχαίνομαι!! Θα χάνομαι μέσα σ’ ετούτα τα γραπτά, στα ταξίδια μου, στις αλήθειες μου. Μόνο στις ιστορίες μου βρήκα αλήθειες. Αναστενάζω… Πολλές γραμμές σάς αφιέρωσα πάλι και δεν το αξίζετε… Με κάνατε πάλι να κλαίω… Αφιερωμένο σ’ όλους εσάς τους «τέλειους» και «ευσυνείδητους». Όλους εσάς που περάσατε από τη ζωή μου… που ποτέ δεν θα τολμήσετε να είσαστε ΕΣΕΙΣ!

Πόνος… χάρηκα πολύ…

Μ

ε τον πόνο συναντηθήκαμε… Περίεργο, δεν θυμάμαι πότε συναντηθήκαμε, πάει καιρός από τότε. Θυμάμαι όμως έντονα πως την πρώτη φορά δεν ένιωσα όμορφα. Ένας κόμπος στο στομάχι μου, δάκρυα στα μάτια μου… Και το μόνο που ήθελα, ήτανε να φύγει. Δεν έφευγε όμως, σαν τους ενοχλητικούς επισκέπτες που ενώ τους δίνεις να καταλάβουν πως τους απεχθάνεσαι, εκείνοι συνεχίζουν να είναι δίπλα σου… Μετά από ώρες, μέρες, δεν θυμάμαι. Έφυγε. Ορκίστηκα τότε, έδωσα υπόσχεση στον εαυτό μου, πως δεν θα επέτρεπα

ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ

17