Ταξιδεύοντας απ' το χθες στο σήμερα

Page 1

160 × 230 SPINE: 24.2

Τ

Ο συγγραφέας

Μαρούσι 28/05/2023 Μετά τιμής, Βαγγέλης Κατσάνης

ISBN 978-618-205-534-2

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα | Τηλ.: 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com | www.ocelotos.gr

9 786182 055342

Ταξιδεύοντας απ’ το χθες στο σήμερα

ο βιβλίο που κρατάτε, δεν είναι μυθιστόρημα. Όλα τα κείμενα ανήκουν στη σφαίρα της πραγματικότητας. Όλα τα ονόματα είναι πραγματικά, υπαρχόντων εν ζωή, τότε, ατόμων. Επίσης, τα ονόματα τοποθεσιών, πόλεων, χωρών, μεταφορικών μέσων, είναι πραγματικά. Ακόμα και όλες οι ημερομηνίες, ωσαύτως, είναι πραγματικές. Μέσα στα περιγραφόμενα συμβάντα όλοι μας θα βρούμε σημεία που ταιριάζουν σε δικά μας συμβεβηκότα. Συνεπώς, θα βρούμε και τον εαυτό μας να συμμετέχει στα κείμενα. Εν κατακλείδι, το βιβλίο αυτό ανήκει σε όλους μας. Θα το διαβάσετε, θα το αφήσετε, μα θα το ξαναδιαβάσετε, όπως έκανε ένα πολυδιαβασμένο άτομο, όπως μου εκμυστηρεύτηκε. Βάλτε το, λοιπόν, στην οικιών θέση στην προσωπική σας βιβλιοθήκη.

Βαγγέλης Κατσάνης

Εν συνεχεία, γνωρίζω έναν Σαουδάραβα. Πάω στη Σαουδική Αραβία και εργάζομαι εκεί 18 χρόνια ως Γενικός διευθυντής. Παρέλαβα ένα υποτυπώδες κατασκευαστικό κουφωμάτων αλουμινίου 1.500 Μ2 με 13 άτομα. Αποχωρώντας οριστικά τον Δεκέμβριο του 1997, παρέδωσα ένα πλήρες εργοστάσιο αλουμινοκατασκευών 6.000 Μ2 με προσωπικό 130 εργαζομένων. Στην Ελλάδα εργάζομαι στην «Απαλουμίν» ως εργοδηγός, στην «Ντομέκο» ως τεχνικός σύμβουλος, επιβλέποντας-κατευθύνοντας κατασκευές, ωσάν του ξενοδοχείου του αεροδρομίου Ελευθέριος Βενιζέλος, του Κρατικού Νοσοκομείου Πύργου Ηλείας κ.λπ. Επίσης, στην «ΑΛΟΥΣΕΤ ΑΕ» ως διευθυντής πωλήσεων, ταξιδεύοντας σε αραβικές χώρες. Συνάπτω επαγγελματική σχέση ως τεχνικός σύμβουλος με την αιγυπτιακή εταιρεία «ALUTEC» στην Αλεξάνδρεια, η οποία διακόπτεται μετά την πρόσφατη επανάσταση του 2013. Ομιλώ, γράφω και διαβάζω τέσσερις γλώσσες, εκτός της ελληνικής. Κινούμαι πλέον στον χώρο των εξαγωγών ελληνικών προϊόντων σε αραβικές χώρες. Είμαι ο Βαγγέλης Κατσάνης του Αχιλλέως, πατέρας δύο αγοριών 58 και 62 ετών, και παππούς μιας εγγονής 27 ετών, άγω δε το 89ο έτος μου.

FLAPS: 80

Ο πατέρας μου Αχιλλέας Κατσάνης καταγόταν από την Αγία Παρασκευή Λέσβου και η μητέρα μου Ζωή Φωτιάδη από την Κωνσταντινούπολη. Κατέφυγαν νέοι, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, στην Αίγυπτο. Εκεί γνωρίστηκαν και παντρεύτηκαν. Εγώ γεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου τον Ιανουάριο του έτους 1935, δεν θυμάμαι ημέρα. Σπούδασα Οικονομικά, Λογιστική και Εμπορική Αλληλογραφία σε τέσσερις γλώσσες. Έβγαλα την Ιταλική Τεχνική Σχολή «DON BOSCO». Εργάστηκα στην Αλεξάνδρεια, στον Πειραιά και στην Αθήνα ως λογιστής και αλληλογράφος Αγγλικής. Φοίτησα στη Σχολή Ασυρματιστών Εμπορικού Ναυτικού του Πειραϊκού Συνδέσμου. Το 1958 πρωτομπαρκάρισα ως ασυρματιστής. Έδωσα εξετάσεις στο τότε Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας αποκτώντας δύο Διπλώματα Β΄ και Α΄ Ασυρματιστού. Ταξίδευσα ανά τον κόσμο επί 12 χρόνια. Το 1972 αφήνω πίσω μου τη ναυτική σταδιοδρομία, μεταπηδώντας σε μια γαλλική εταιρεία, την «ΤΕΧΝΑΛ», η οποία πωλούσε ένα σύστημα αλουμινίου – δεν κατασκεύαζε κουφώματα. Έμαθα την τέχνη και άνοιξα δικό μου κατασκευαστικό.



Ταξιδεύοντας απ’ το χθες στο σήμερα


Τιτλος

Ταξιδεύοντας απ’ το χθες στο σήμερα Συγγραφέας

Βαγγέλης Κατσάνης ΔΙΟΡΘΩΣΕΙΣ

Όλγα Παλαμήδη Layout - Design Myrtilo, Λένα Παντοπούλου Copyright© 2024 Βαγγέλης Κατσάνης Πρώτη Εκδοση

Αθήνα, Ιανουάριος 2024 ISBN 978-618-205-534-2

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα | Τηλ.: 210 64 31 108

ocelotos@ocelotos.gr | www.ocelotos.gr

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.


Βαγγέλης Κατσάνης

Ταξιδεύοντας απ’ το χθες στο σήμερα

— ΑΘΗΝΑ 2024 —



Στη σύζυγό μου Ρένα και στους δύο υιούς μου Αχιλλέα και Δημήτρη με πολλή συγκίνηση και αγάπη


Ευχαριστίες πολλές στον συμμαθητή μου Γιώργο Οικονομίδη για τη βοήθειά του.


Περιεχόμενα Πρόλογος �������������������������������������������������������������������������������������������� 9 ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ ������������������������������������� 21 Συναγερμός ��������������������������������������������������������������������������������������� 23 Κάλαντα ��������������������������������������������������������������������������������������������� 25 Τα πάρτι ��������������������������������������������������������������������������������������������� 28 Γαντζωμένος... ����������������������������������������������������������������������������������� 31 Θεέ μου... ������������������������������������������������������������������������������������������� 33 Οι απόφοιτοι του 1957 ��������������������������������������������������������������������� 35 Μαντάρα κατασκηνώσεις του ΣΕΠ ����������������������������������������������� 37 Δεκαετία του 1950 ���������������������������������������������������������������������������� 39 Κοτεράδα... ���������������������������������������������������������������������������������������� 41 4η Π.Ν.Ε.Κ. στο Παλάσκα �������������������������������������������������������������� 45 Τα δάκρυα... ��������������������������������������������������������������������������������������� 47 Εύγε σας... ������������������������������������������������������������������������������������������ 50 ΕΣΩ ΕΤΟΙΜΟΣ ������������������������������������������������������������������������������� 53 Προσκοπισμός ���������������������������������������������������������������������������������� 55 Η 22α Φεβρουαρίου ������������������������������������������������������������������������� 59 Αναμνηστικό Λεύκωμα – Αφιέρωμα στον Άλκη ������������������������� 63 Με τα πανιά... ������������������������������������������������������������������������������������ 89 Όνειρο ήταν �������������������������������������������������������������������������������������� 94 Ένας παλιός φίλος θυμάται ������������������������������������������������������������� 96 Παρελθόν (19ον) και μέλλον (20ον) Τζαμπορέτα ����������������������� 99 Ανεμολόγιο �������������������������������������������������������������������������������������� 104 Ιστιοπλοϊκό τριήμερο ��������������������������������������������������������������������� 105 Ημερολόγιο ������������������������������������������������������������������������������������� 108 Προτάσεις και σκέψεις διαφόρων παιχνιδιών ���������������������������� 111 Αλληλογραφία �������������������������������������������������������������������������������� 113 Τζαμπορέτο Ιούνιος 2015 �������������������������������������������������������������� 115 2015 – Διεθνές Έτος Φωτός ���������������������������������������������������������� 116 Τζαμπορέτο 24ο ������������������������������������������������������������������������������ 124 18ον Τζαμπορέτο Ν. Ιωνίας ���������������������������������������������������������� 126

7


Καλωσήρθατε στο καταφύγιο ������������������������������������������������������ 129 Καλλιτεχνική αναφορά ������������������������������������������������������������������ 133 Εκδηλώσεις 2012 ���������������������������������������������������������������������������� 134 18ο Τζαμπορέτο 6, 7, 8 Ιουνίου 2014 ������������������������������������������� 136 Ημερολόγιο Τζαμπορέτου 2022 ��������������������������������������������������� 138 Κυριακή 01-07-2012 Τζαμπορέτου ���������������������������������������������� 139 Απαιτήσεις Τζαμπορέτου �������������������������������������������������������������� 140 Τραγούδι ������������������������������������������������������������������������������������������ 142 Τζαμπορέτο Παλαιών Προσκόπων Ν. Ιωνίας ���������������������������� 143 Ομιλία στο 3ο συνέδριο της ΚΕΠΠΕ 16/11/2023 ��������������������� 145 ΜΕΓΑ ΤΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ ΚΡΑΤΟΣ ������������������������������������ 149 Στο πλοίο... �������������������������������������������������������������������������������������� 151 Αληθινές ιστορίες ��������������������������������������������������������������������������� 195 Στη Σύρο... ��������������������������������������������������������������������������������������� 199 Λίνα «Α» ������������������������������������������������������������������������������������������ 208 S/S SOFIA ���������������������������������������������������������������������������������������� 212 Ο τυφώνας �������������������������������������������������������������������������������������� 231 Στίχοι ανάκατα ριγμενοι ����������������������������������������������� 301 Εν πλω ���������������������������������������������������������������������������������������������� 303 1957-2017 60 χρόνια μετά... ���������������������������������������������������������� 304 Της καρδιάς το δάκρυ... ���������������������������������������������������������������� 305 Εις μνήμη Γιώργου Κωνσταντίνου ����������������������������������������������� 306 Αξιολόγηση 24ου Τζαμπορέτου ��������������������������������������������������� 307 Έμμετρη αναφορά ������������������������������������������������������������������������� 308 Στον Αλκιβιάδη μας ����������������������������������������������������������������������� 309 Στον Μουστάκια της λέσχης ��������������������������������������������������������� 310 Αξιολόγηση 23ου Τζαμπορέτου ��������������������������������������������������� 311 Στίχοι στην τύχη ����������������������������������������������������������������������������� 312 Ώρα περισυλλογής ������������������������������������������������������������������������� 313 Προ του τέλους ��������������������������������������������������������������������� 315 Σκέψεις ��������������������������������������������������������������������������������������������� 317 Βιοθεώρημα ������������������������������������������������������������������������������������� 319

8

Βαγγέλης Κατσάνης — Ταξιδεύοντας απ’ το χθες στο σήμερα


Πρόλογος Αγαπητοί μου φίλοι, Με μεγάλη προθυμία δέχτηκα να προλογίσω το πόνημα του φίλου Βαγγέλη Κατσάνη όταν με τίμησε με την πρότασή του. Η γνωριμία μας αρχίζει από τις αξέχαστες αυλές των σχολείων μας στην Αλεξάνδρεια, όπου είχαμε την τύχη να γεννηθούμε και οι δύο μας. Φοιτούσαμε στη Σαλβάγειο Εμπορική Σχολή εκείνος, στο Αβερώφειο Γυμνάσιο Κλασικής Κατεύθυνσης εγώ. Μία ωραία και συνηθισμένη γνωριμία που γινόταν υποσυνείδητα με μια τυχαία συνάντηση στην αυλή ή στους αθλητικούς χώρους, ή στην αξέχαστη θεατρική αίθουσα της Ιουλίας Σαλβάγου, ή στο εστιατόριο όπου η κοινότητα Αλεξάνδρειας προσέφερε ένα ευχάριστο πρωινό ρόφημα ή ένα προσεγμένο γεύμα στα παιδιά το μεσημέρι. Σ’ όλο αυτό το διάστημα, η γνωριμία μας ήταν συνηθισμένη, απροσχημάτιστη, χωρίς ιδιαίτερα συμμαθητικά ή φιλικά αισθήματα. Ένας ιδιαίτερος σεβασμός πάντοτε αναπτυσσόταν μεταξύ των παιδιών που φοιτούσαν στα σχολεία μας, που καταλάμβαναν, όπως θυμόμαστε όλοι, το αξέχαστο «Τετράγωνο του Σάτμπυ». Φίλος λοιπόν, Αλεξανδρινός και συμμαθητής της παράλληλης σχολής με τη δική μου, της Σαλβαγείου, ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου. Τα κείμενα του βιβλίου είναι χωρισμένα σε τέσσερις ενότητες. Επικεφαλίδες και περιεχόμενα άκρως πρωτότυπα, μπορώ να πω, μα και απρόβλεπτα, υπό την έννοια ότι δεν περιγράφουν, εξιστορούν, αναπτύσσουν, διηγούνται μυθιστόρημα, με κεντρική ιδέα η οποία προϊδεάζει τον αναγνώστη για την επόμενη σελίδα. Φράση τη φράση, σελίδα τη σελίδα, γίνεται τόσο απρόβλεπτο, ελκυστικό, με το ομαλό γράψιμό του, που σε κρατά σε διέγερση να διαβάσεις και την επόμενη σελίδα. Σε κρατά δέσμιο στην ανάγνωση, όσο γυρίζεις τις σελίδες. Όταν τελείωσα ένα μικρό κεφάλαιο, άρχισα μηχανικά το επόμενο, το επόμενο, επί ώρες. Γράψιμο απλό, όπως ακούς κάποιον να διηγείται διά ζώσης, καθη-

9


λώνοντάς σε στο κάθισμά σου. Πρωτότυπα ασυνήθιστο ενδιαφέρον, με κάποια κεφάλαια ν’ αγγίζουν τη διδαχή του αναγνώστη που δεν έζησε ποτέ παρόμοιες στιγμές. Λόγω συντοπίας με τον συγγραφέα, πίστεψα πως τις επόμενες γραμμές τις είχα προβλέψει. Αυτό δεν έγινε ποτέ. Άλλο οι προβλέψεις, άλλο το κείμενο που μου αποκαλυπτόταν στη συνέχεια. Ξεφύλλισα πεταχτά χωρίς σειρά να εννοήσω τα κεφάλαια του βιβλίου. Έπεφτα από έκπληξη σε έκπληξη. Διάβασα λοιπόν κατά τα καθιερωμένα. Δεν κρύβω ότι του τηλεφώνησα αρκετές φορές, διατυπώνοντας την απορία μου, ζητώντας διευκρινίσεις σε κάποια σημεία. Η απάντησή του ήταν ολιγόλογη: «Διάβασέ το όλο με την ηρεμία σου και τα ξαναλέμε». Έτσι, το διάβασα όλο και ξαναγύρισα νοερά σε τόπους αξέχαστους, που αργά αλλά σταθερά επέδρασαν στην ψυχοσύνθεσή μας και διαμόρφωσαν την προσωπικότητά μας, τον συνειδητό και υποσυνείδητό μας κόσμο. Θυμάμαι πως έβριθαν οι αποβάθρες από μαθητές και μαθήτριες όλων των ηλικιών στην πρωινή προσέλευση ή στο σχόλασμα των μαθημάτων μέχρι το απόγευμα στις 4:30 μ.μ. Αξέχαστες εποχές, ποικίλα τα συναισθήματά μας, ηθελημένες ή αθέλητες οι συναντήσεις αγοριών και κοριτσιών, συμμαθητών και φίλων. Μια βουερή, γεμάτη νεανικό σφρίγος και ζωή παιδική κοινωνία, πολιτισμένη, σοβαρή ή χαμογελαστή, ταξιδεύαμε ελεύθερα, άνετα και χωρίς σταματημό, με τα δίπατα τρένα και τους ευγενικούς εισπράκτορες, τους κομσάρηδες, με τις ζουμάρες τους, τις σφυρίχτρες τους, οι οποίες εξακολουθούν να ηχούν ευχάριστα στα αυτιά μας όπως από τότε που ήμασταν παιδιά, έως τώρα, μετά από αρκετές δεκαετίες, δεν έχουν την ίδια ακουστική ευαισθησία. Γιατί όμως, αγαπητοί μου φίλοι, σας τα γράφω όλα αυτά; Σας τα γράφω διότι αυτή υπήρξε η αξέχαστη φιλόξενη ατμόσφαιρα που ζήσαμε, τα μαθητικά μας χρόνια, με τις ανησυχίες και τις αγωνίες μας, με τα διαγωνίσματα και τις βαθμολογίες μας, τις επιτυχίες μας, τις αποτυχίες μας, τα όνειρά μας. Αυτός υπήρξε ο φιλόξενος χώρος της Αλεξανδρείας της Αιγύπτου γενικότερα με τον θαυμάσιο τρισχιλιετή Φαραωνικό Πολιτισμό και τις μετέπει-

10

Βαγγέλης Κατσάνης — Ταξιδεύοντας απ’ το χθες στο σήμερα


τα εποχές που ακολούθησαν κι έγραψαν μίαν υπέροχη ιστορία, την οποία κι εμείς οι Έλληνες γευτήκαμε και βιώσαμε με αξέχαστες θετικές εντυπώσεις, από την Ελληνιστική με τους Πτολεμαίους εποχή έως τη σύγχρονη. Αγαπητοί μου αναγνώστες, αγαπητοί μου φίλοι, είναι τέτοιος ο ενθουσιασμός μου όταν γράφω για την ευλογημένη Νειλοχώρα, που παρασύρομαι και φλυαρώ γοητευμένος από τις αναμνήσεις που μας χάρισαν οι φίλοι μας οι Αιγύπτιοι. Είμαστε ευλογημένοι που γεννηθήκαμε εκεί, ασχέτως εάν κάποια στιγμή έπρεπε και οι γηγενείς Αιγύπτιοι να χαρούν περισσότερο τον τόπο του, τις ομορφιές του κι όλες τις ευλογίες του, τα μπερεκέτια που μοιράστηκαν αφειδώς μαζί μας, ή που εμείς οι ξένοι, οι Ευρωπαίοι, αρπαχτικά απομυζήσαμε από αυτούς, όλα αυτά τα χρόνια της φιλοξενίας στη Γη της Επαγγελίας. Ο φίλος μας λοιπόν, ο Βαγγέλης Κατσάνης, ο οποίος διαπνέεται από τα ίδια φιλικά αισθήματα που διακατέχουν όλους εμάς τους Αιγυπτιώτες που γεννηθήκαμε στη Νειλοχώρα, οιστρηλατήθηκε και αποφάσισε να αποτυπώσει στο χαρτί τις πλούσιες και ανεξάντλητες εντυπώσεις από τη ζωή του, όχι μόνο στη γενέτειρά μας Αλεξάνδρεια, αλλά και από άλλους σημαντικούς γι’ αυτόν τομείς της ζωής, στους οποίους αφιέρωσε τη δραστηριότητά του, τον νεανικό του δυναμισμό, την ψυχική του ευαισθησία, την ανατροφή που έλαβε από την οικογένειά του και τους αγαπημένους γονείς, ως και τους αείμνηστους δασκάλους μας και παιδαγωγούς μας, που χάραξαν στην καρδιά μας και την ψυχή μας εθνικά ιδανικά, φιλοπατρία, σεβασμό στη θρησκεία μας, αλληλεγγύη και εποικοδομητική συνύπαρξη με αλλογενείς και αλλοεθνείς πολιτισμούς και πληθυσμούς με τους οποίους συμβιώσαμε στην Αίγυπτο. Κι ο χρόνος, δώρο πολύτιμο μας δόθηκε για να γίνουμε σοφότεροι, ωριμότεροι, πληρέστεροι, διαλλακτικότεροι. Δεν συζητούμε για το μέγεθος του ταλέντου του συγγραφέα. Στο ερώτημα εάν ο συγγραφέας γεννιέται ή γίνεται, στην περίπτωσή μας κλίνουμε προς το «γίνεται». Η πλημμυρίδα των αναμνήσεων, η ζωηρή φαντασία, ο συναισθηματισμός και η επικοινωνία

11


με τον φίλο και συνάνθρωπο δημιουργεί αυτόν τον «συγγραφικό ενθουσιασμό», ο οποίος καθαγιάζεται από τρεις παράγοντες στο όλο περιεχόμενο του πονήματος. Ελευθερία, καλοσύνη κι ελπίδα. Ο Ευριπίδης είπε: «Ο νους γαρ ημών έστιν εν εκάστων Θεός». Κι ο καθένας μας φτιάχνει, δημιουργεί τέχνη, εφόσον διαθέτει συνείδηση και προσπαθεί να εναρμονίσει πράγματα, γεγονότα, δεδομένα συναισθήματα. Όσο αυτό μπορεί να είναι κατορθωτό και εφικτό, διότι η τέχνη, όσο τέλεια κι αν είναι να γίνει, πάντοτε σε κάτι υστερεί, κάτι της λείπει, το οποίο όμως έλλειμμα προσπαθεί να συμπληρώσει ο διαλλακτικός, ο συμβιβάσιμος δέκτης. Συμπερασματικά μάλιστα, το εκάστοτε βιβλίο, η όποια διατύπωση, φανερώνει από τις εντυπώσεις μας πτυχές του χαρακτήρα μας, την ανθρωπιά μας, την ίδια τη σάρκα του πολιτισμού μας. Διά τούτο το πόνημα του φίλου μας Βαγγέλη Κατσάνη είναι διαποτισμένο από την αρχή μέχρι το τέλος του με ενθουσιώδεις αναμνήσεις, ωραία συναισθήματα, αγάπη, συντροφικότητα, ανυπόκριτα αισθήματα ενός ευγενούς ήθους και ύφους, σεβασμού και ευγνωμοσύνης προς τον φίλο αιγυπτιακό λαό, ο οποίος μας φιλοξένησε στον ευλογημένο τόπο του και μοιράστηκε το φαγητό του μαζί μας. Ασχέτως από το εάν ποτέ και ο τελευταίος που έχει σχέση με την Αίγυπτο σβήσει, η ιστορικότητα της Αλεξανδρείας, η διαχρονική σχέση των Αιγυπτιωτών Ελλήνων με άλλους λαούς, η αίγλη και η ευρεία χρήση που είχε η αλεξανδρινή μας γλώσσα, θα παραμείνει εσαεί χαραγμένη, διατυπωμένη και ζώσα στα πνευματικά έργα του παρελθόντος και του μέλλοντος. Ο Αλαξανδρινισμός, αυτή η στάση ζωής που περιέγραψε και αποτύπωσε η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ στα έργα της, στο μεταφραστικό της έργο του Καβάφη, ως και τα έργα των συγγραφέων Φόστερ και Ντάρελ και πολλών Ελλήνων που ζωντάνεψαν και έκαναν γνωστό το έργο του Καβάφη σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, θα διαιωνίζεται, ασχέτως εάν οι παροικίες που δημιούργησαν καΌσονι ενσάρκωσαν τον Αλεξανδρινισμό, έχουν εκλείψει. Όμως η ύπαρξή μας, οι ιδέες μας, οι πτυχές της δραστηριότητός μας, οι αναμνήσεις μας, που είναι απόλυτο κτήμα μας,

12

Βαγγέλης Κατσάνης — Ταξιδεύοντας απ’ το χθες στο σήμερα


πάντα θα ζουν και θα δημιουργούν τη βάση για το καινούργιο που έρχεται, το οποίο θα φροντίσουμε με αγάπη, θα το εξωραΐσουμε, για να δημιουργήσουμε νέες συνθήκες, νέα ιστορικά πεδία, τα οποία οι επίγονοί μας θα αξιοποιήσουν με τη σειρά τους. Η δεύτερη ενότητα του πονήματος του Βαγγέλη Κατσάνη αφορά στην ιδέα του Προσκοπισμού, ο οποίος για τον συγγραφέα αποτελεί μια βαθιά έμπνευση, μια υποσυνείδητη ιδεολογία και φιλοσοφία, η οποία τον κυρίευσε, τον στοίχειωσε και τον οδήγησε. Από την παιδική του ηλικία, η έλξη που αισθάνθηκε από τον Προσκοπισμό υπήρξε σημαντική και αδιάσπαστη. Ακολούθησε όλες τις φάσεις της προσκοπικής ζωής, ως Ναυτόπουλο και αργότερα ως Ναυτοπρόσκοπος και Ακρίτας. Η αγάπη για τα ναυτικά δρώμενα είναι χαραγμένη στην ψυχοσύνθεση του Έλληνα, είτε αυτός ζει στην Ελλάδα, όπου τον αγκαλιάζει το Αιγαίο, είτε στην Αίγυπτο και ιδιαίτερα στην Αλεξάνδρεια, που βρέχεται από τη Μεσόγειο Θάλασσα. Οι Έλληνες της Διασποράς διέβλεψαν τις αξίες, τη μόρφωση και την ιδιαίτερη παιδεία που θα προσέθετε στους «πιστούς» του η ιδέα του Προσκοπισμού και την ενστερνίστηκαν, ανάγαγοντάς τον εις κοινωνική αξία και παράδοση υψίστης σημασίας. Οι Άγγλοι, οι οποίοι πρώτοι θέσπισαν την ιδέα του Προσκοπισμού και καθιέρωσαν το τριφύλλι ως σύμβολό του, χρησιμοποιούν μίαν έκφραση, «to live in clove», που σημαίνει επί λέξει «ζω στο τριφύλλι», αλλά με την έννοια «έχω τα πάντα στη ζωή, δεν μου λείπει τίποτα». Εύκολα, λοιπόν, μπορούμε να κατανοήσουμε την αξία που μπορεί να έχει ο Προσκοπισμός στη ζωή μας με όσα καλά μπορεί να προσφέρει παράλληλα με τη σχολική βασική εκπαίδευση. Αποτελεί ασφαλή διέξοδο για το παιδί και αργότερα τον έφηβο στη φύση, στο ύπαιθρο. Ο Πλούταρχος, όταν λέει πως η μάθηση δίχως τη φύση είναι τυφλή, εννοεί ακριβώς ότι ο συνδυασμός της μαθητικής αίθουσας με τη διδασκαλία, αλλά συνεργούσης της φύσεως, τότε είναι αποδοτική, αλλιώς είναι ατελής και ελλιπής. Σ’ όλες τις περιοχές όπου ζούσαν Έλληνες, στην Ιβραημία, στη Μαζαρίτα, στο Καμπ, στο Σεζάρ, στο Ράμλι, στο Παλιό Τελωνείο,

13


στη Μεσάλα, στο Αταρίν, έφυγε ο Ελληνισμός, η Ορθοδοξία, τα Σχολεία, οι Αγέλες Λυκόπουλων, Ναυτόπουλων, οι ομάδες Προσκόπων, Ναυτοπροσκόπων, των Οδηγών και των νεανικών Πουλιών. Κι αν μειώθηκε ο Ελληνισμός σ’ αυτά τα μέρη, στο γύρισμα των χρόνων η Ιστορία που έχει γραφεί παραμένει ανεξίτηλη και κραυγάζει το μεγαλείο του Έλληνα. Η λήθη είναι μοιραία. Ο χρόνος θαμπώνει και τελικά σβήνει ωραίες παραστάσεις από τη ζωή μας, σαν τους τυμβωρύχους και τους άρπαγες των προγονικών μας μνημείων που απογυμνώνουν τον αρχαιολογικό μας πλούτο. Οι παραδόσεις, οι αξίες όμως διασώζονται. Αυτές κράτησαν ζωντανή την παιδεία του έθνους μας. Το εθνικό μας δένδρο έχει βαθιές ρίζες. Δεν είναι παρακμή αυτό, όπως κάποιοι θέλουν να το ονομάσουν. Όχι, η ακμή δεν έσβησε. Απλώς η κατάσταση άλλαξε μορφή, εξελίχθηκε και ο φίλος Βαγγέλης Κατσάνης τη ζωντανεύει με τα γραφόμενά του, διότι ένιωσε βαθιά πάνω στο πετσί του, την καρδιά και την ψυχή του, το πνεύμα της συνύπαρξης, της συμβίωσης, της αλληλεγγύης που αναπτύσσεται σ’ έναν ξένο τόπο, ο οποίος όμως προσφέρεται φιλόξενα χωρίς ακρότητες, για να μοιράσει τα αγαθά της ζωής και της φύσης σε όλους όσους επιθυμούν να τη νέμονται, να την προστατεύουν, να την ομορφαίνουν. Ο Βαγγέλης αποκόμισε έναν πλούσιο κόσμο εντυπώσεων, από τη γειτονιά όπου πρωτοαντίκρισε το φως της ζωής. Μπορεί ο όρος «αραπιά» να μην είναι δόκιμος, όμως όταν είναι συνώνυμος και ταυτόσημος με την ανθρωπιά και την κατανόηση, όταν οι καρδιές των ανθρώπων επικοινωνούν, δεν υπάρχουν εθνικές, φυλετικές, θρησκευτικές ή κοινωνικές διαφορές. Όλοι γίνονται ένα, διότι ομονοούν, έχουν ένα γιαραμπή, ο οποίος είναι γλυκός και καταδεχτικός, προσηνής και φιλόξενος. Είναι πράος και ειρηνικός. Κι έτσι, στη γειτονιά του Αταρίν όπου γεννήθηκε ο Βαγγέλης, η φωνή του Μουεζίνη ακουγόταν ταυτόχρονα με την καμπάνα της εκκλησίας μας. Οι μουσικές από τα ραδιόφωνα των καφενείων και των εστιατορίων σκορπούσαν ολόγυρα τη γλυκιά φωνή της Ομ Καλτσούμ, μαζί με την αξέχαστη φωνή του Γού-

14

Βαγγέλης Κατσάνης — Ταξιδεύοντας απ’ το χθες στο σήμερα


ναρη. Αιγύπτιοι, Αρμένιοι, Λιβανέζοι, Μαλτέζοι, Ιταλοί κι Έλληνες συμβίωναν αρμονικά, αντάλλασσαν τα εμπορεύματά τους, τις υπηρεσίες τους, τον καλό τους λόγο. Ανέπνεαν τον ίδιο αέρα, τις ίδιες οσμές, έβαζαν μέσα στα πνευμόνια τους την ίδια σκόνη από τη βουερή ειρηνική ατμόσφαιρα που επικρατούσε, ένωνε και δεν χώριζε. Όταν, λοιπόν, μεγαλώνεις σε τέτοιες συνθήκες, με τέτοιους κανόνες, αποκτάς μια ψυχολογία η οποία σου δίνει φτερά. Σε ετοιμάζει θετικά να αναλάβεις πρωτοβουλίες για όποιον σχεδιασμό χαράξεις στη ζωή σου, με τόλμη και θάρρος, με «παρρησία», που ήταν ο πρώτος θεσμός του Έλληνα από τότε που πρωτοεμφανίστηκε στην Ιστορία στην Αθηναϊκή Δημοκρατία. Η τρίτη ενότητα του πονήματος του Βαγγέλη Κατσάνη αφορά στην επαγγελματική του σταδιοδρομία στη θάλασσα, όπου εργάστηκε ως ασυρματιστής στο Εμπορικό Ναυτικό για 12 χρόνια. Οπωσδήποτε προνάρθηκα για την ενασχόλησή του αυτή απετέλεσε η αγάπη του για τα ναυτικά δρώμενα, την οποία είχε αισθανθεί και βιώσει ως Ναυτόπουλο και Ναυτοπρόσκοπος. Εκεί μυήθηκε στα μυστικά που κρύβει η θάλασσα, η οποία αποτελεί αρχέγονη δύναμη που επέδρασε στην ψυχή όλων των Ελλήνων από τότε που ζωντάνεψαν στην προϊστορία τους. Θα πρέπει όμως παράλληλα με την αγάπη και τη λατρεία του Έλληνα προς τη θάλασσα, να αναφέρουμε την πρωταρχική δύναμη που προκαλεί αυτόν τον άρρητο δεσμό του Έλληνα με το υγρό στοιχείο, που τον περιβάλλει είτε είναι στον τόπο του, είτε είναι διεσπαρμένος σε όλον τον κόσμο. Και αυτό το στοιχείο είναι η εκπαίδευση, η μόρφωση που λαμβάνει το Ελληνόπουλο από την τρυφερή του ηλικία, η οποία κατά γενική ομολογία είναι το κρηπίδωμα, είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο θα στήσει την ασφαλή και αίσια επίτευξη των στόχων του, των ονείρων του, των επιδιώξεών του. Και ιδιαίτερα αυτό επετεύχθη με αξιοπρόσεχτη επιτυχία στην κοινωνία που δημιούργησαν οι Αιγυπτιώτες Έλληνες στη γενέτειρά τους Αίγυπτο. Είναι πανθομολογούμενη η συγκροτημένη εκπαίδευση που παρείχετο στα Ελληνόπουλα της Διασποράς, η

15


οποία συνεδύαζε και την ευρύτητα της γνώσης και την αρτιότητα των εκπαιδευτικών προγραμμάτων που εκκινούσαν από τη μητρόπολη, δηλαδή την Αθήνα, που ήταν πάντοτε το κύριο πνευματικό μας κέντρο, αλλά και τις αρμόδιες εκπαιδευτικές επιτροπές που λειτουργούσαν στην Αίγυπτο, και τις άλλες χώρες της Διασποράς, οι οποίες διαμόρφωναν ένα ισχυρότατο και θετικότατο εκπαιδευτικό σύστημα ευρωπαϊκού διαμετρήματος, ικανού ν’ αντεπεξέλθει σε κάθε απαίτηση επαγγελματικής καταξίωσης. Αυτά λοιπόν όλα τα εκπαιδευτικά εφόδια, όπως είχαν διαμορφωθεί από τις Κοινότητές μας στην Αίγυπτο και αλλού, έτσι απλά κι ωραία, χωρίς καλά καλά να το αντιληφθούμε, έγιναν κτήμα μας και μας συνόδευσαν με περισσή ασφάλεια στην επαγγελματική μας σταδιοδρόμηση, όποια κι αν ήταν αυτή, θεωρητική, τεχνική, επιστημονική, οπωσδήποτε επιτυχής επαγγελματική, χωρίς ποτέ ν’ αποκλείσουμε την επαγγελματική καταξίωση του Έλληνα ναυτικού, ο οποίος από την εφηβεία του ονειρεύεται αυτή την απόδραση από την οικογενειακή εστία, η οποία όσο αγαπητή και επιβεβλημένη κι αν είναι, συχνά είναι καταπιεστική και φυγόκεντρη. Και δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος της φυγής προς τη θάλασσα, το ελεύθερο πέλαγος όπου τα νεανικά όνειρα οργιάζουν στην ιδέα της ελευθερίας, της απεξάρτησης, της απογαλάκτισης από τη γονική προστασία με τους περιορισμούς της. Μήπως ακόμη τα αξέχαστα Λόγια της Πλώρης του Ανδρέα Καρκαβίτσα δεν ήσαν ικανά να μας δελεάσουν, να μας ξελογιάσουν! Μήπως κι αυτός ο ίδιος επείσθη από τον πατέρα του ποτέ, που πάσχιζε απεγνωσμένα να τον αποτρέψει από αυτόν τον έρωτα που αισθανόταν προς τη θάλασσα, τη σκληρή και άπιστη, όσο γαληνεμένη κι αν προσφερόταν! Όσο κι αν προσπάθησε ο αγαθός πατέρας, δεν κατάφερε να πείσει το παιδί του να αποφύγει τη σαγήνη της θαλάσσιας έλξης. Έτσι όπως κι ο Βαγγέλης δεν μπόρεσε ν’ αποφύγει τα θέλγητρα της θάλασσας που τον απέσπασε από τη θεωρητικά πιο ήρεμη στεριανή ζωή, στην περιπετειώδη και απρόβλεπτη γαλάζια απεραντοσύνη. Βρίθουν οι διηγήσεις του από ευχάριστες και αντίξοες συνθήκες όταν οι ναυτικοί βρίσκονται στη μέση του πε-

16

Βαγγέλης Κατσάνης — Ταξιδεύοντας απ’ το χθες στο σήμερα


λάγους, στο έλεος του Αιόλου και της Τρίαινας του Ποσειδώνα, οι οποίοι βυσσομανούν απειλώντας να καταποντίσουν το σκάφος αύτανδρο. Βρίθουν οι διάλογοι από παραγγέλματα που επινόησαν και έπλασαν ονομαστοί θαλασσοπόροι, όπως ο Χριστόφορος Κολόμβος και άλλοι Γενοβέζοι και Βενετσιάνοι, μα και Έλληνες, όπως ο Ιωάννης Φωκάς, το όνομα του οποίου έχει το στενό πέρασμα στον Βόρειο Καναδά «John de Fouka», θαλασσοπόροι που όργωναν τις ανεξερεύνητες θάλασσες, ανακαλύπτοντας νέους κόσμους, νέες προοπτικές για τον άνθρωπο της εκάστοτε νεότερης εποχής. Ολόκληρη εποποιία κρύβει η θάλασσα, ο πόντος, έναν ανεξάντλητο πλούτο στα βάθη του, που ωθεί και παρακινεί τον άνθρωπο να ερευνά και να μετακινείται από τόπου εις τόπο costa-costa ή μεσοπέλαγα, για να γνωρίσει νέους ανθρώπους, νέους πολιτισμούς, νέα ζωή. Κι αυτό επέλεξε ο Βαγγέλης για χρόνια πολλά, μέχρι που τον κάλεσε ο νόστος, πίσω στην εστία του, στην υποτιθέμενη ασφαλέστερη ζωή στη στεριά. Η τελευταία ενότητα του πονήματος του Βαγγέλη Κατσάνη είναι αφιερωμένη στην ποίηση. Πολυγραφότατος ο φίλος μας, νευρώδης, αθλητικός, αεικίνητος, επικοινωνιακός, ουδέποτε μοναχικός, δεν θα ήταν δυνατόν να μη συγκινηθεί από την Ερατώ, τη Μούσα της λυρικής και της ερωτικής ποίησης. Η αγάπη δεν είναι συναίσθημα με περιορισμούς, που να μην μπορεί να υπερβεί το όριό του. Η αγάπη είναι ζωή και θυσία, είναι δόσιμο, και ο Βαγγέλης είναι γενναιόδωρος. Ίσως να επηρεάστηκε από τον συνάδερφό του Νίκο Καββαδία, στου οποίου παρεμπιπτόντως έκανε στο ίδιο καράβι, το «ΛΥΔΙΑ», όταν ο Καββαδίας ήταν στο «ΑΠΟΛΛΩΝΙΑ», που κι αυτός έβγαλε ναυτικό φυλλάδιο κι έγινε ασυρματιστής. Εμπνεύστηκε κι αυτός από τη θάλασσα κι έγραψε για τον μαγικό της κόσμο και τη σκληρή ζωή των ναυτικών, την άμπωτη και την παλίρροια της ζωής και του θανάτου. Ο Βαγγέλης, όπως κι εγώ, ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι γεννηθήκαμε στην ίδια πόλη με τον Καβάφη. Πολύ βαριά κληρονομιά μάς άφησε αυτός ο ωραίος κοσμοπολίτης, ιστορικός και φιλόσοφος,

17


ο οποίος αγαπήθηκε και τιμήθηκε τα μέγιστα για την εξαίρετη και απαράμιλλη σύλληψη των 154 ποιημάτων του. Είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτόν, και είμαι βέβαιος ότι ο Βαγγέλης πολύ επηρεάστηκε από αυτόν. Είναι διαπιστωμένο πως οι ποιητές μάς δείχνουν αυτά που δεν μπορούμε εμείς οι άλλοι να διακρίνουμε μόνοι μας. Τους οφείλουμε απεριόριστο σεβασμό. Η τέχνη με την πνευματικότητα που εκπέμπει δίνει νόημα στη ζωή, τη βελτιώνει. Ο Τίτος Πατρίκιος, ένας καθιερωμένος ποιητής, με τη σεμνότητα που τον διακρίνει, έλεγε: «Υπάρχουν οι “καλοί” ποιητές που εκτιμώ, οι “πολύ καλοί” που θαυμάζω, και οι “απρόσιτοι” που ζηλεύω». Τολμηρή, ειλικρινής εκμυστήρευση από έναν φτασμένο ποιητή, που ζυμώθηκε με την τέχνη με έρωτα για όλες τις ηλικίες, που σε καθηλώνει. Και για να επανέλθω στον Αλεξανδρινό μας, υπάρχει ποίημα, βαθύτερο, εναργέστερο, συνάμα και φιλοσοφικότερο από την «Ιθάκη» του; Ένα συνοπτικό ποίημα αποδεικνύεται ταξίδι μύησης. Η ανθρωπότητα δεν επιζεί χωρίς ποιητές και ιδανικά, και ο Βαγγέλης, όπως μας απέδειξε στη ζωή του, υπήρξε γνήσιος απόγονος του διασημότερου θαλασσόλυκου της οικουμένης, του Οδυσσέα, ο οποίος γνώρισε πολιτείες πολλές (άστεα), έμαθε πολλών ανθρώπων τις βουλές, κι έζησε πάθη πολλά. Καταλαγιασμένος, πιο γαληνεμένος, ανεπηρέαστος από μπουρίνια, βαρετές μπουνάτσες, φουσκοθαλασσιές και θύελλες, ήρεμος, αδειάζει και ζωντανεύει με τον τρόπο του πάνω στο χαρτί όλη τη συγκομιδή του χρόνου, που του χάρισε η θάλασσα και όλες οι εμπειρίες του από τη ζωή. «Τίποτε δεν είναι λίγο στα γράμματα», λένε οι σοφοί. Όλες οι ιδέες που είναι καλοπροαίρετες, είναι ευχαρίστως δεκτές και εποικοδομητικές. Οι στρεβλωμένες πρέπει να περιμένουν μίαν ειδική επεξεργασία, να λειανθούν και κατόπιν να κυκλοφορηθούν. Αυτό που χρειαζόμαστε εμείς οι άνθρωποι με ταπεινοσύνη είναι να ομολογήσουμε πως δύσκολα μπορούμε να λύσουμε όλα τα προβλήματά μας, ελπίζοντας πως σ’ αυτό θα βοηθηθούμε από την πνευματική καλλιέργεια και τη λάμψη που εκπέμπει το φως των ανθρώπων που γράφουν, και γι’ αυτό τους ευχαριστούμε.

18

Βαγγέλης Κατσάνης — Ταξιδεύοντας απ’ το χθες στο σήμερα


Ο Βαγγέλης Κατσάνης πρέπει να είναι ευτυχής, διότι καλοπροαίρετα, ευσυνείδητα και τολμηρά πρόσθεσε με το πόνημά του έναν ακόμη κρίκο στη δημιουργία της πνευματικής αλυσίδας των Ελλήνων Αιγυπτιωτών. Γιώργος Οικονομίδης Φιλόλογος

19



Αλεξάνδρεια της Οικουμένης



Συναγερμός «Νααα ουουν, νααα ουουν, νααα ουουν...» Οι σειρήνες ούρλιαζαν μέσα στην ησυχία της νύχτας εκείνο το βράδυ, στα μέσα του Γενάρη του 1942, στην κατασκότεινη πόλη του Αλέξανδρου, στη βόρεια ακτή της αιγυπτιακής επικράτειας. Οι κάτοικοι δεν ξαφνιάστηκαν καθόλου, όχι όμως ότι και δεν φοβήθηκαν. Τους τελευταίους μήνες, ήσαν συχνές οι επισκέψεις των βομβαρδιστικών του Άξονος στο μεγάλο λιμάνι της Μεσόγειου – οι βομβαρδισμοί ήσαν σφοδροί και ανελέητοι. Δεν περνούσε βραδιά που να μη γίνουν αεροπορικές επιδρομές, δυο και τρεις φορές. Οι βομβαρδισμοί δεν είχαν στόχο μόνο το λιμάνι, βέβαια, αλλά και τις θέσεις της Αντιαεροπορικής Άμυνας της πόλης· το Μεξ, το Κομ Ελ Ντικ, τα οχυρά τσιμεντένια κτίσματα πάνω στον λιμενοβραχίονα, καθώς και ανατολικότερα του λιμανιού, που προστάτευαν την πόλη-λιμάνι. Δεν στοχοποιούσαν μόνο τα προαναφερθέντα σημεία, αλλά και στρατώνες και συγκεντρώσεις στρατευμάτων. Και βέβαια δεν ήσαν πάντα εύστοχοι. Θύματα, και μάλιστα πολλά, υπήρχαν και στον άμαχο πληθυσμό. Οι βόμβες ήσαν διαφόρων τύπων, εκρηκτικές, εμπρηστικές και τα λοιπά. Υπήρχαν και βόμβες που έπεφταν, αλλά δεν εκρήγνυντο. Μια τέτοια έπεσε σε μια οκέλα, τρύπησε το ταβάνι δυο ορόφων και σκότωσε έναν Έλληνα φωτογράφο, ενώ η γυναίκα του δίπλα του δεν έπαθε τίποτα. «Ξύπνα, Μηνά, συναγερμός, Μηνά», του φώναζε μες στο σκοτάδι. Ο Μηνάς όμως κοιμήθηκε για πάντα. Λόγω του συναγερμού, τα φώτα απαγορεύονταν αυστηρώς και διά ροπάλου. Άναψε ένα σπίρτο να δει τον άντρα της και είδε μια τεράστια βόμβα να του έχει πάρει το κεφάλι, να έχει τρυπήσει και το δάπεδο, και να έχει σταματήσει στον κάτω όροφο. Μπήγει τις φωνές, τα κλάματα, και όλοι οι ένοικοι κουτρουβαλιούνται στη σκάλα, για να πάνε στην είσοδο, την μπουάπα, όπου

Αλεξάνδρεια της Οικουμένης

23


160 × 230 SPINE: 24.2

Τ

Ο συγγραφέας

Μαρούσι 28/05/2023 Μετά τιμής, Βαγγέλης Κατσάνης

ISBN 978-618-205-534-2

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα | Τηλ.: 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com | www.ocelotos.gr

9 786182 055342

Ταξιδεύοντας απ’ το χθες στο σήμερα

ο βιβλίο που κρατάτε, δεν είναι μυθιστόρημα. Όλα τα κείμενα ανήκουν στη σφαίρα της πραγματικότητας. Όλα τα ονόματα είναι πραγματικά, υπαρχόντων εν ζωή, τότε, ατόμων. Επίσης, τα ονόματα τοποθεσιών, πόλεων, χωρών, μεταφορικών μέσων, είναι πραγματικά. Ακόμα και όλες οι ημερομηνίες, ωσαύτως, είναι πραγματικές. Μέσα στα περιγραφόμενα συμβάντα όλοι μας θα βρούμε σημεία που ταιριάζουν σε δικά μας συμβεβηκότα. Συνεπώς, θα βρούμε και τον εαυτό μας να συμμετέχει στα κείμενα. Εν κατακλείδι, το βιβλίο αυτό ανήκει σε όλους μας. Θα το διαβάσετε, θα το αφήσετε, μα θα το ξαναδιαβάσετε, όπως έκανε ένα πολυδιαβασμένο άτομο, όπως μου εκμυστηρεύτηκε. Βάλτε το, λοιπόν, στην οικιών θέση στην προσωπική σας βιβλιοθήκη.

Βαγγέλης Κατσάνης

Εν συνεχεία, γνωρίζω έναν Σαουδάραβα. Πάω στη Σαουδική Αραβία και εργάζομαι εκεί 18 χρόνια ως Γενικός διευθυντής. Παρέλαβα ένα υποτυπώδες κατασκευαστικό κουφωμάτων αλουμινίου 1.500 Μ2 με 13 άτομα. Αποχωρώντας οριστικά τον Δεκέμβριο του 1997, παρέδωσα ένα πλήρες εργοστάσιο αλουμινοκατασκευών 6.000 Μ2 με προσωπικό 130 εργαζομένων. Στην Ελλάδα εργάζομαι στην «Απαλουμίν» ως εργοδηγός, στην «Ντομέκο» ως τεχνικός σύμβουλος, επιβλέποντας-κατευθύνοντας κατασκευές, ωσάν του ξενοδοχείου του αεροδρομίου Ελευθέριος Βενιζέλος, του Κρατικού Νοσοκομείου Πύργου Ηλείας κ.λπ. Επίσης, στην «ΑΛΟΥΣΕΤ ΑΕ» ως διευθυντής πωλήσεων, ταξιδεύοντας σε αραβικές χώρες. Συνάπτω επαγγελματική σχέση ως τεχνικός σύμβουλος με την αιγυπτιακή εταιρεία «ALUTEC» στην Αλεξάνδρεια, η οποία διακόπτεται μετά την πρόσφατη επανάσταση του 2013. Ομιλώ, γράφω και διαβάζω τέσσερις γλώσσες, εκτός της ελληνικής. Κινούμαι πλέον στον χώρο των εξαγωγών ελληνικών προϊόντων σε αραβικές χώρες. Είμαι ο Βαγγέλης Κατσάνης του Αχιλλέως, πατέρας δύο αγοριών 58 και 62 ετών, και παππούς μιας εγγονής 27 ετών, άγω δε το 89ο έτος μου.

FLAPS: 80

Ο πατέρας μου Αχιλλέας Κατσάνης καταγόταν από την Αγία Παρασκευή Λέσβου και η μητέρα μου Ζωή Φωτιάδη από την Κωνσταντινούπολη. Κατέφυγαν νέοι, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, στην Αίγυπτο. Εκεί γνωρίστηκαν και παντρεύτηκαν. Εγώ γεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου τον Ιανουάριο του έτους 1935, δεν θυμάμαι ημέρα. Σπούδασα Οικονομικά, Λογιστική και Εμπορική Αλληλογραφία σε τέσσερις γλώσσες. Έβγαλα την Ιταλική Τεχνική Σχολή «DON BOSCO». Εργάστηκα στην Αλεξάνδρεια, στον Πειραιά και στην Αθήνα ως λογιστής και αλληλογράφος Αγγλικής. Φοίτησα στη Σχολή Ασυρματιστών Εμπορικού Ναυτικού του Πειραϊκού Συνδέσμου. Το 1958 πρωτομπαρκάρισα ως ασυρματιστής. Έδωσα εξετάσεις στο τότε Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας αποκτώντας δύο Διπλώματα Β΄ και Α΄ Ασυρματιστού. Ταξίδευσα ανά τον κόσμο επί 12 χρόνια. Το 1972 αφήνω πίσω μου τη ναυτική σταδιοδρομία, μεταπηδώντας σε μια γαλλική εταιρεία, την «ΤΕΧΝΑΛ», η οποία πωλούσε ένα σύστημα αλουμινίου – δεν κατασκεύαζε κουφώματα. Έμαθα την τέχνη και άνοιξα δικό μου κατασκευαστικό.


Issuu converts static files into: digital portfolios, online yearbooks, online catalogs, digital photo albums and more. Sign up and create your flipbook.