Opinie
Samaritaan
‘H
allo?’ Intercom, drie hoog. Een kot in Gent, ergens achter de Nieuwe Wandeling. ‘Hallo?’ ‘Verrassi-ing! Astrid, ’t is papa hier, hé!’ Ik hoor me glunderen. Mijn lijf is één trillende klankkast, van kop tot teen. Een en al animo. ‘Is er iets?’ ‘Hoezo, is er iets? Ik sta hier beneden aan je kot.’ Slik, enthousiast is anders. Maar ik ben veerkrachtig en dartel verbaal fluks verder: ‘Ik moest in de buurt zijn, en dacht: nou, dan loop ik gelijk toch eens bij mijn dochter aan?’ Stilte. ‘’t Ligt hier heel rommelig, pa.’ ‘… maar Astr…’ ‘Papa, ik zit hier midden in een creatieve fase. Ieder oponthoud kan dodelijk zijn.’ ‘Bedoel je dat je je pa hier in de kou gaat laten staan…?’ ‘Voor de kunst moet soms een en ander wijken…’ ‘Een en ander! Ik ben je pa!’ ‘Desalniettemin.’ Waar heeft ze dat moeilijk woord nu weer opgeraapt? ‘Pa, ik moet nu echt verder doen, of ’t momentum verglijdt. Als je het echt nodig vindt, dan zwaai ik nog wel eens.’ Een hoorn die kraakt. En dan niks meer. Drie hoog. Een hand uit een venster, in en uit, zoals de betreurde zwartepiet vroeger met snoepjes deed. Haar gezicht krijg ik niet eens te zien.
Maar daar krijg ik natuurlijk lik op stuk want mijn vrouw zit zelf ondergesneeuwd onder kalligrafieletters, zoonlief trommelt zijn oren stuk, en ons Julie is niet van de wereld wegens een beetje veel verliefd. Goed, dan maar in mijn pen gekropen en een mail gestuurd naar de kunstdochter drie hoog: dat het me vandaag mijn dagje wel was. Dat ik een leerling armer ben geworden op school, ze wist wel, die Russische jongen waar ik al twee jaar les aan geef, potentieel een ingenieur, maar helaas vluchteling. Gestrand op een paar maanden van zijn afstuderen, want zijn ouders zijn vandaag opgepakt. Hij is op de loop gegaan. Zonder thuis nu. Zonder ouders. In vrees. En ten tweede: dat ikzelf vruchteloos mijn dochter heb bezocht voor een bakkie troost, ze wist wel? Dat ze mij in de kou heeft laten staan. Piep. Al antwoord. Zo vlug? Midden in haar creatief proces? Laptop aan? Natuurlijk laptop aan. Altijd. Astrid: Hoi, papa. Die jongen kan bij mij komen wonen. Direct. Ik: En mij laat je op de stoep staan? Astrid: Jou heb ik altijd. Die jongen moeten we helpen, onmiddellijk. Nu! Kan je je voorstellen, pa, zomaar plots verstoken van je ouders? Geen thuis? Hollen als opgejaagd wild? Wij moeten liefde geven aan wie wij op het pad van ons leven tegenkomen. Dat is onze plicht. Daartoe zijn we geroepen. Weet je nog, pa: de barmhartige Samaritaan? Ik: Ik weet het nog, Astrid. Ik weet het nog. Astrid: Tot hoors, papa. Liefs. x Ik: Tot hoors, Astrid. Kus. xx
‘Papa, ik zit hier midden in een creatieve fase. Ieder oponthoud kan dodelijk zijn.’
‘Is dat nu het resultaat van zoveel jaren liefde?’ sakker ik wat later thuis.
Luc Van de Vijver
54 december’13