68
|
HOOGTELIJN 3-2010
|
L O C AT I E I TA L I Ë
|
T E K S T E N F OTO ’ S P E T E R D A A L D E R
Gemarkeerd
Zweten en zwemmen De warmte aan de kade van Cannero Riviera aan het Lago Maggiore maakt loom. Wie daar denkt aan wandelen in de bergen van het Nationaal Park Val Grande, bijna 2000 meter hoger, moet zichzelf flink toespreken. Maar de beloning is ernaar. En ’s avonds uitpuffen aan het water.
De Monte Zeda is ons onbekend. Het is een mooie puist in de Lepontische Alpen in de provincie Piemonte, midden in het nationale park waar nauwelijks enige bewoning is. De route begint aan het einde van een kilometerslange steenweg. De waarschuwingen over de hobbels in de weg en het gevaar voor schade aan de onderkant van de auto, makenakt ons voorzichtig. Aan de steenweg komt maar geen eind. Nog een bocht, weer een bos, opnieuw omhoog. Is het niet wat vreemd, zo lang over zo’n steenweg? Nee hoor, Italianen rijden nu eenmaal tot ze echt niet verder kunnen. Dat is op de Passo Folunga, waar voor niet meer dan tien auto’s plaats is. We besloten al te stoppen op de Alpe
Archia omdat het vervolg van het pad vooral voor een 4x4 terreinauto geschikt lijkt. Hoewel de Italianen behoorlijk veel bordjes plaatsen, is de alternatieve route vanaf Folunga over de kam niet helemaal duidelijk. Bovendien is die kant behoorlijk steil. Hoewel we vroeg zijn vertrokken, is het vanwege de lange aanloop al warm en kiezen we de wat vlakkere route over de oude militaire weg. Het is het laatste stukje van de beroemde Linea Cadorna, een soort Italiaanse Maginotlinie uit de Eerste Wereldoorlog, die overigens nooit gebruikt is. De Monte Zeda is kaal, er lopen wat koeien en schapen. Behalve een nieuw onderkomen halverwege de route kom je er niets tegen. Geen
huizen, geen stallen, helemaal niets. Alleen de zwarte alpenkraaien die rondom de top cirkelen waar lunchresten de vogels lokken. Niettemin is het uitzicht als beloning prachtig. Op de top zingt een echte Italiaanse Willy Alberti uit volle borst het Ave Maria. In de diepte schitteren het Lago Maggiore en wat andere meren fraai in de broeiende zomerzon. Het zicht op de Zwitserse bergen in Ticino, het Monta-Rosamassief en de Matterhorn, wordt vertroebeld door de van hitte trillende lucht. De Italiaanse bol met oerhollandse pindakaas smaakt heerlijk. De afdaling is lang en heet. ’s Avonds wacht het verkoelende water van het Lago Maggiore, een verfrissende beloning. ▲
Een deel van de route loopt over de oude militaire weg op de oostflank van de berg.