Δημήτρης Κ. Παπαϊωάννου
minima amoralia )
Εκδόσεις
Hholler
Δεν μετρώ τις ώρες εκτός αν έχουν ήλιο.
Επιγραφή σε ηλιακό ρολόι.
Η επέκταση του νου
Ζούμε επεκτείνοντας το νου μας στους ανθρώπους, στα πράγματα. Ακούγοντας τους ήχους τους, μελετώντας τις μορφές τους, ανασαίνοντας τις ανάσες που ακούμπησαν πάνω τους πριν από μας κι αυτές που θα ακουμπήσουν... μετά από μας. Και τα ονόματά τους δώρο , υποχρέωση, καλό, άχρηστο.
Η μια μέρα στην άλλη
Σαν να πλημμυρίζει η μια μέρα την άλλη, το ένα όνομα το άλλο Έτυχε απλά να βρεις το μυστικό, ψιθυρίζουν. Περνάς δυο οργιές τους δρόμους , μετράς τα λουλούδια στις αυλές. Πως μεγάλωσαν έτσι ; Παρακολουθείς το τέχνασμά τους. Φτιάχνοντας σχήματα μεταμορφώνεσαι σε πέτρα, χώμα. Φτάνει πια, λες στο εαυτό σου, συνήθισες, ας πεθάνεις.
Ο πόθος
Μαράζι ο πόθος κι αν αγαπάς διπλό μαράζι. Ποιούς όρκους να αποφεύγουμε;. Άφησε κάποιο χνάρι στο δέρμα μου. Αυτή είναι η ασφάλεια για την απάτη.
Οι λέξεις
Ζούμε χωρίς να καταλαβαίνουμε τις λέξεις. Το δάγκωμά τους είναι αυτό που λέει το όνομά τους. Ποιός ζει στο περιθώριο; Κάποιος που το ρυάκι σάπισε τις παραπανήσιες λέξεις ή κάποιος που δεν τις έμαθε ποτέ; Σε είδα αλήθεια βασανίζοντας τις λέξεις, μη παραλείποντας κανένα κακό για όσα ελπίζαμε; Κανείς δεν μας πέταξε ποτέ ούτε ένα ψίχουλο. Μα τί ανάγκη είχαμε τα ψίχουλα των άλλων, δεν θέλαμε να καρπωθούμε τους ξένους κόπους. Κανένας δεν κληρονόμησε τις μάταιες φαντασίες μας.
Το «α» και άλλα γράμματα
"α" η αλλότρια εμπειρικότητα της αρχής. Η απειρία που κρατάει ακόμη την ιδεατότητα του νοήματος. Με μια αυταπάρνηση του μισού "β" της θηλυκής εκδοχής του, που του μιλάει. Δεν είναι εφικτό να αποσπασθούνε για σένα τα κομμάτια μου, του λέει, το "β", αγκάλιασε με. Και το "α" ανάμεσα στην εξάρτηση και τη δίοδο, τη μεσανή του "β", με ένα αισθητικό "εντεύθεν", αποσπάει ολοσχερώς το "ι" , λύνοντας το πρόβλημα του ατέλειωτου κλοιού, χωρίς να αρνηθεί και να λησμονήσει τον εαυτό του, αγκιστρώνεται στη δίοδο του "β". Το "ο" που απόμεινε διαρρηγνύει την συνεκτικότητα Το
του, νοιώθει την πρώτη αλήθεια του, της γραμμής.
Ο χώρος
Ανακαλύπτει την ενότητα του χώρου, αποδιώχνοντας τη ριζική ετερότητα. Γινήκανε ένα. Μέσα σ΄αυτό το είδος της γραφής η γνώση γίνεται αυτό που ήταν πάντα, μια λειτουργία. Την αλήθεια της κάθε υποκειμενικής ύπαρξης που διαβάζει διαφορετικά τα γράμματα. Η συνάφεια ή η ασυνάφεια του έρωτα.
Οι λύσεις
Καμιά φορά είμαστε μόνοι. Φαντασιωνόμαστε μια λύση. Ένα ξεπέρασμα τάχα της αβύσσου. Να σταματήσουμε να ζούμε αέναα περιπλανώμενοι στο κενό. Δίπλα μας ρίζες, θεμέλια, αλλά για πολλούς από μας μόνο στέγαστρα ανησυχίας . Η συνείδησή μας; Ένα απλό λάθος που καλούμαστε να το διορθώσουμε . Οι φίλοι, μάς συμβουλεύουν : έτσι γίνεται συνήθως , γιατί για σένα νάναι αλλιώς; Όμως για σένα η σύλληψη της ολότητάς σου έχει κατασπαραχθεί. Πρέπει να υπάρχει ησυχία, ηρεμία. Που πας με τόσο πάθος; Η παγίδα της μη αυθεντικότητας τυλίγεται και ξετυλίγεται. Το σημείο της απόλυτης ένωσης ξεμακραίνει ώσπου να γίνει ένα συμβατικό σημάδι ευτυχίας που το ονομάζουμε: έρωτα, σύμβαση, βόλεμα ή πιο ποιητικά: ήρεμο αεράκι. Τελειώνοντας η ζωή μας, τελειώνει και η ύβρη για όσα δεν τολμήσαμε. Και η αγάπη; Μια διοικητική λειτουργία που οργανώνει το φαντασιακό μας.
Ο ήχος
Η αίσθηση του ήχου δυσκολόβρετη και πολύτιμη σαν ένα κλωναράκι που ξέφυγε, αργόσερνε την άγνοια σε μεθύσι. Απροφύλακτος είδε να αναβλύζει το αίμα του. Θα μπορούσε χωρίς τον ήλιο ; έβαλε λοιπόν έναν υπηρέτη να του δένει τα μάτια με μαύρο πανί κάθε που ανέτειλε ο ήλιος και… τον υπηρέτη τον ονόμασε Άχθος.
Το ηλεκτρονικό βιβλίο αυτό σχεδιάσθηκε από τον Νίκο Βαραλή τον Ιανουάριο του 2014 για τις εκδόσεις Holler.