NIBY KIEDY / NK MAGAZYN by Niby Kiedy

NK MAGAZYN LIFESTYLOWY jesień 2016 / WYDANIE BEZCENNE

DUKA.com

12-15

BLUE MARINE - wybierz się jesienią nad BAŁTYK

/ Jesień 2016 / nkmagazyn.pl

/ JesieĹ&#x201E; 2016 / nkmagazyn.pl

Blue Marine Mielno, położony w wąskim przesmyku między morzem a jeziorem Jamno, jest wprost idealnym miejscem tak dla indywidualnych wczasowiczów jak i dla zorganizowanych grup szukających miejsca na przeprowadzenie szkoleń lub spotkania integracyjnego.

/ Jesień 2016 / nkmagazyn.pl

/ JesieĹ&#x201E; 2016 / nkmagazyn.pl

Nowy Jork jest wege!

FOT. DAGMARA DYLEWSKA - WASILEWSKA

My web space

/ JesieÅ&#x201E; 2016 / nkmagazyn.pl

Odzież i akcesoria często z wegańskimi hasłami i grafiką. Sklep odzieżowy dla wegan - Vaute -114 Stanton St. New York.

Hit tego lata, to wegańskie lody w CHLOE’S w Nowym Jorku.

Sklep z wegańskimi kosmetykami na Manhattanie

/ Jesień 2016 / nkmagazyn.pl

znane w całym NY wegańskie pączki -brooklyn

Ekskluzywna Restauracja wegańska CANDLE 79 na Upper East Side FOT. DAGMARA DYLEWSKA - WASILEWSKA 19

My web space

/ JesieĹ&#x201E; 2016 / nkmagazyn.pl

The ongoing travels of a small stuffed koala Nieustające podróże małego wypchanego koali

/ Jesień 2016 / nkmagazyn.pl

tekst/skĹ&#x201A;ad/fot. Peter Sotirakis & Paulina Gajowniczek 29

, kosciół wang

kaskady

Łomniczki / Jesień 2016 / nkmagazyn.pl

/ JesieĹ&#x201E; 2016 / nkmagazyn.pl

Volpaia

Toskania, Wlochy

Volpaia to malownicza wioska położona w znanym z win regionie Chianti. Z murów obronnych, którymi była niegdyś otoczona, zachował się tylko fragment, ale sama wieś niewiele zmieniła się od średniowiecza - kamienne budynki, wąskie uliczki, urocze zaułki, łuki, bramy, wieżyczki, niewielki cmentarz i … aż trzy kościoły.

/ Jesień 2016 / nkmagazyn.pl

Przyjazd

Po obu stronach wąskiej krętej drogi roztacza się widok na gaje oliwne i winnice z kamiennymi domami. Zaczyna zmierzchać, kiedy przyjeżdżamy do wioski. Niewielka Volpaia jest zaskakująco gwarna. Parking pęka w szwach, wszędzie kręcą się turyści, a w barze, który mijamy nie ma wolnych miejsc.

Poranek

Następnego dnia wstaję wcześnie, by zrobić zdjęcia o wschodzie słońca. Zabudowa i roślinność wyglądają pięknie. A po turystach nie ma śladu. Napotykam jedynie kilka kotów. Jednego z nich poznałam zaraz po przyjeździe, to Michele - ulubieniec mieszkańców.

KOT MICHELE WITA WSZYSTKICH PRZYBYŁYCH DO VOLPAIA RÓWNIE SERDECZNIE.

Bar-Ucci i La Bottega

JEST ULUBIEŃCEM

Dwa lokale należące do rodziny Barucci są powodem codziennego najazdu turystów i okolicznych mieszkańców. Smaczne

MIESZKAŃCÓW WIOSKI.

starA spanielkA PANI BARUCCI kręcąc się między stolikami, wzbudza sympatię gości, stąd zapewne prośba na pierwszej stronie menu o niedokarmianie korpulentnego już pieska.

jedzenie, świeże warzywa z przyległego do restauracji ogrodu i rodzinna atmosfera oczarują każdego. Sędziwa pani Barucci nadal dogląda wszystkiego. Często spotykamy ją spacerującą po ryneczku w towarzystwie ulubienicy - starej spanielki. A spanielka kręcąc się między stolikami, wzbudza sympatię gości, stąd zapewne prośba na pierwszej stronie menu o niedokarmianie korpulentnego już pieska. Bar-Ucci serwuje proste dania. Warto spróbować sałatki Panzanella ze świeżych warzyw i toskańskiego chleba. Pyszny jest również makaron domowej roboty z sosem pomidorowym. A do tego lokalne wino, w wiosce powstaje znakomite Castello di Volpaia. Z kolei w La Bottega polecam tagliatelle z truflami lub risotto z sezonowymi warzywami, a na deser tiramisu. La Bottega jest słynna w regionie przede wszystkim z powodu znakomitej kuchni, ale położenie restauracji też ma znaczenie. Stolik na tarasie z zachwycającym widokiem na pobliskie wzgórza trzeba zamówić wcześniej.

/ Jesień 2016 / nkmagazyn.pl

Mieszkańcy

Poza sezonem Volpaia jest spokojnym miejscem zamieszkanym przez 35 osób. Raz w tygodniu z pobliskiego miasta Radda di Chianti przyjeżdża ksiądz, by odprawić mszę. Mimo tego, że w wiosce są aż trzy kościoły, to zimą jest w nich tak zimno, że msze odprawiane są w domu jednej z mieszkanek.

Rowery i skutery

Jazda samochodem wąskimi krętymi drogami jest dodatkowo utrudniana przez wszędobylskich rowerzystów. To zarówno młodzi ludzie (może któryś z nich weźmie udział w kolejnym Giro d’Italia?), jak i zaawansowani wiekiem. Zdarza się na przykład mijać uśmiechniętą staruszkę jadącą bez trudu pod stromą górę. Skuterów również jest bardzo dużo, a najsympatyczniej wspominamy księdza w kasku i z trzepoczącymi w pędzie połami sutanny.

Wycieczka po okolicy

W Radda di Chianti warto kupić regionalne specjały: sery, makarony i oliwę oraz piękne wyroby rękodzielnicze. Jest też niewielki sklep ze słynnymi toskańskimi butami, gdzie w sierpniu można skorzystać z sezonowej wyprzedaży. A właściciele wielu winnic oferują możliwość ich zwiedzenia oraz degustacji win. My odwiedzamy Castello di Meleto, pięknie położony zamek o długiej i niezwykłej historii. DOW FOT. DAGNY WALTER-WÓJCIK

Radda do chianti

castello di meleto 43

Toskania smakuje...

prostą i naturalną kuchnią. Ten górzysty region o łagodnym klimacie najbardziej znany jest z gajów oliwnych oraz winnic.

Grissini - paluszki z ciasta drożdżowego, które macza się w oliwie lub occie balsamicznym.

Toskańczycy jedzą dużo chleba, który podawany jest z różnymi dodatkami i wykorzystywany do wielu dań, rośliny strączkowe, ser owczy peccorino o ziołowym aromacie oraz świeże warzywa i owoce.

Ważną rolę w kuchni toskańskiej odgrywają zioła. Rozmaryn, bazylia, estragon czy tymianek, rosną dziko lub uprawiane są w ogródkach, na balkonach, w donicach.

Warzywniak fruttivéndolo we Florencji, okolice Piazza del Duomo. Makaron Strozzapreti podawany jest najcześciej z sosem pomidorowym. / Jesień 2016 / nkmagazyn.pl

Najpopularniejsze gatunki toskańskiego pecorino (od słowa pecora - owca) wytwarzane są w regionie Chianti. Dodaje się do niego, np. ziarna pieprzu, pepperoncino, czy tutejszych białych trufli. Skórkę zabarwia się często sokiem z pomidorów lub owija w liście orzecha.

Wino i trufle

Winnice Toskanii należą do najbardziej renomowanych we Włoszech, cieszą się też dużą popularnością u turystów. Najbardziej znane wina to m.in. Chianti, Brunello i Vernaccia di San Gimignano. Białe trufle to kolejny regionalny specjał. Rosnące w korzeniach dębu, leszczyny i buku smakołyki pochodzą głównie z okolic Sieny i Pizy. Uważane są za równie smaczne i cenne, co najsłynniejsze włoskie trufle z Piemontu. FOT. DWW

Delikatesy w Pienza.

Tagliatelle z truflami w restauracji La Bottega w Volpaia.

/ JesieĹ&#x201E; 2016 / nkmagazyn.pl

Zwierzę - druh w drodze przez życie / Jesień 2016 / nkmagazyn.pl

Rubin do adopcjikontakt: 506 650 033

udzie często pytają dlaczego zwierzęta? Skąd takie hobby, pasja? Że to lekka przesada tak je uczłowieczać. Tak wnioskują tylko Ci, którzy ich nie mają, którzy nie znają siły z jaką działają na nasze serca.

Zwierzęta łagodzą najtrudniejsze charaktery, motywują do działania, są zawsze kiedy ludzie zawodzą, wybaczają szybciej niż większość z nas.

Karl i Grimm, adoptowani

Nie ma powodów porównywać ich do ludzi, stanowią odrębna grupę taksonomiczną, ale niejednokrotnie okazują więcej empatii niż większość z nas, kierują się instynktem w sytuacjach bez wyjścia. Zwierzęta potrafią wpływać na nasze emocje, samopoczucie i tak samo my możemy ofiarować im część swojego życia. Nikt inny nie okaże nam swojej bezinteresow-

nej miłości lepiej niż one. Dla wielu osamotnionych ludzi, to właśnie zwierzęta stanowią wypełnienie pustego miejsca nie tylko w domu, ale i w sercu. Niekiedy to one ratują nasze życia, pracują dla nas i spełniają powierzone im zadania bez żadnych zarzutów. Wspomagają współczesną medycynę- poprzez kontakt z nimi szybciej wracamy do zdrowia. Leczą depresję, rehabilitują dzieci, dla których nie ma już nadziei. Cofając się do historii, zwierzęta zawsze towarzyszyły człowiekowi, oczywiście wraz z rozwojem cywilizacji stały się one bardziej naszymi przyjaciółmi i członkami rodzin niż narzędziami pracy. Cieszę się, że jestem w grupie osób, które mają szczęście od najmłodszych lat wychowywać się w towarzystwie zwierząt. Wystawy psów, organizacje rządowe i pozarządowe oraz inne grupy społeczne skupiające rzesze miłośników zwierząt, pokazują ogrom mocy i ich wpływu na tak wielu ludzi. Więc jeśli ktoś pyta dlaczego? Niech sam zaprosi do swojego domu zwierzę, i pod warunkiem, że będzie je traktował godnie, sam się przekona i znajdzie odpowiedź.

Hera do adopcjikontakt: 506 650 033

Nadi do adopcjikontakt: 609 504 006

A uczłowieczanie? To bardziej traktowanie ich jak członków rodziny niż próba nadania statusu Homo sapiens. W relacji człowiek- zwierzę istnieją niewidzialne nici zrozumienia. Na zdjęciach wolontariusze i psy do adopcji ze Schroniska dla Bezdomnych Zwierząt w Szczecinie. Fot. Dorota Kosz. 51

OPOWIADANIE KRYMINALNE

Tartufo

- Smakowało państwu? – spytał kelner, uśmiechając się sympatycznie. - Bardzo dobre – odpowiedział Peter Wilson. - Przepyszne – dodała Penelope Hoff. - Masz jeszcze na coś ochotę? – spytał Peter. - Nie, dziękuję. - Poproszę o rachunek. - Świetne miejsce – powiedział Peter, gdy on i Penelope wyszli z restauracji. – Nie byłem tu wcześniej. Wpadniemy w przyszłym tygodniu? – Peter spojrzał na Penelope zachęcająco. - Z przyjemnością – odpowiedziała Penelope, a po chwili dodała. – Wiesz, trochę się obawiałam, gdy zaproponowałeś to miejsce, bo byłam tu już kiedyś i jedzenie było okropne. Ale to, co dzisiaj zaserwowali, to najwyższa klasa. - Widocznie mają nowego kucharza. ͠ - Dzień dobry, Sir. Widziałem pana wczoraj. Bardzo dobry wybór – posterunkowy White mrugnął porozumiewaczo, gdy wszedł rano do gabinetu nadinspektora Wilsona. - Cześć, White. Faktycznie, świetnie się spisuje. - Jakbym tak o żonce powiedział, to bym do roboty z podbitym okiem przyszedł. - Ja mówię o moim nowym samochodzie. A wy

o czym, White? - O pannie Hoff, oczywiście. Jest prawie tak samo mądra jak mężczyzna. Pasuje do pana – powiedział z uznaniem posterunkowy White. Nadinspektor się uśmiechnął. - Z czego pan się śmieje, Sir? Przecież prawdę mówię, co nie, Black? – posterunkowy spojrzał na sierżanta w oczekiwaniu na potwierdzenie, ale Black nic nie powiedział i aż się trząsł cały ze śmiechu. - Naprawdę nie wiem, co jest takie śmieszne. To ja już lepiej na obchód pójdę, Sir – powiedział obrażonym tonem posterunkowy White, zerkając to na nadinspektora, to na sierżanta. – A ja i tak swoje wiem, ona pasuje do pana, Sir. - Lepiej już idźcie, White – powiedział rozbawiony nadinspektor. – Idźcie, idźcie. Posterunkowy znowu zerknął na przełożonego, a gdy wyszedł, sierżant Black powiedział: - Sir, pan wiedział, że my z prezesem Mensy pracujemy? ͠ Posterunkowy White nieomal wbiegł do gabinetu nadinspektora Wilsona i zaczął mówić z przejęciem: - Sir, dzwonią z tej włoskiej knajpy, co pan tam ostatnio z panną Hoff był na kola ... – - Do rzeczy, White – nadinspektor Wilson właśnie przypalał sobie papierosa. - Zaraz przy tylnym wejściu mają trupa. To ich kucharz, Giuseppe Stro-coś-tam. - Giuseppe Strozzapreti. Cholera, mam na dzisiaj rezerwację. - Zje pan kolację w domu, Sir. ͠ - Proszę, prezencik dla pana, nadinspektorze – patolog podał Peterowi Wilsonowi foliową torebkę z zakrwawionym narzędziem zbrodni. – Moja żona używa takiego noża do filetowania ryb. Tylko niech się pan nie pokaleczy, he, he. ͠ - Dziękuję, że się pan do nas pofatygował – nadinspektor Peter Wilson wskazał Theo Collinsowi miejsce naprzeciw swojego biurka i od razu zadał pytanie. - Od jak dawna jest pan właścicielem restauracji „Tartufo“? - Założyłem ją rok temu.

/ Jesień 2016 / nkmagazyn.pl

- Co pan robił wczoraj? - W które wczoraj? Mężczyzna dostrzegł zdziwienie na twarzy nadinspektora. - Wie pan, ja dwie noce nie spałem ... przez to wszystko ... knajpa zamknięta ... ech ... Mógłbym zapalić? Nadinspektor kiwnął głową i Theo Collins wyjął z kieszeni wymiętą paczkę. - Pusta, niech to szlag – powiedział ze złością i zaczął się rozglądać nerwowo po gabinecie nadinspektora. - Proszę – nadinspektor poczęstował mężczyznę papierosem i podał mu ogień. Theo Collins zaciągnął się głęboko. - Tak ... więc, o co pan pytał, nadinspektorze? - Co pan robił wczoraj? - To może ja zacznę od przedwczoraj ... Udany wieczór. Jak co dzień ... to znaczy mam na myśli od czasu, kiedy udało mi się sprowadzić Giuseppe. Świetny kucharz, nawet w dni powszednie zapełniał salę. A co dopiero w sobotę. Przez całą noc też normalnie, dopiero rano pomywacz go znalazł ... za śmietnikiem ... pociętego ... - Może z kimś się pokłócił? - Oczywiście, że tak. To prawdziwy szef kuchni, u niego wszystko musiało być na najwyższym poziomie. Pierwsza gwiazdka Michelin to była kwestia czasu. Zacząłem po cichu marzyć, że może w mojej knajpie mu się to uda – Theo Collins westchnął z żalem. Nadinspektor przerwał te rozważania. - Czyli Giuseppe Strozzapreti był konfliktowy? - Nadinspektorze, od razu widać, że pan nie ogląda telewizji, a już programów kulinarnych to na pewno. Wiedziałby pan, jak wygląda codzienność w kuchni. Katorżnicza praca przy wtórze przekleństw i wyzwisk. Ale celem jest knajpa, do której przychodzi mnóstwo gości, którzy zostawiają mnóstwo kasy, w tym napiwków, więc wszystkim nam zależy. - Nawet pomywaczowi? - Jemu też na koniec dnia zawsze coś kapnie. - Proszę się nie obrazić, że spytam, ale znakomity kucharz, czy raczej szef kuchni, bo to pewnie różnica ... - Ogromna. Nie każdy kucharz to ... - Oczywiście, więc jak udało się panu namówić Giuseppe, żeby zechciał pracować w niewielkiej miejscowości, o której mało kto słyszał? - Bez trudu i żeby pan wiedział, jaki ja byłem tym zdziwiony. Bo uderzyłem do niego w desperacji, bez nadziei, że usłyszę pozytywną odpowiedź. Liczyłem bardziej na to, że mi kogoś poleci. - Czy jakoś uzasadnił swoją decyzję? 53

- Powiedział, że jest zmęczony i chce uciec od zgiełku wielkiego świata. Dosłownie tak powiedział. - Kto przedtem był u pana szefem kuchni ... kucharzem? - Niejaki Olof Gustaffson – powiedział Theo Collins z niechęcią. - Szwedzki kucharz? - Tak – Theo Collins przewrócił oczami. – W każdym znaczeniu. ͠ - I co panu Szwedzi powiedzieli, Sir? – spytał sierżant Black, gdy nadinspektor Wilson odłożył słuchawkę służbowego telefonu. - Jeszcze nie przesłuchali tego Gustaffsona, ale nie będzie trzeba. Prosto z Lichtown wyjechał do Szwecji i prawie od razu zamustrował jako kucharz. Pływa od pół roku bez przerwy, dopiero w przyszłym tygodniu schodzi na ląd. - Sir, a on to w ogóle umie gotować? Raz byłem w tej restauracji i powiedziałem sobie, że nigdy więcej. - Nie bez powodu Theo Collins wymienił go na Giuseppe Strozzapretiego. - Dobrze, że nie pływam na tym statku. ͠ - Jak długo jest pan kelnerem w „Tartufo“? – spytał nadinspektor Paula Fenwicka. - Od początku, czyli jakiś rok. - Czy zmiana kucharza miała dla pana znaczenie? - Ależ kluczowe – odpowiedział kelner ze zdziwieniem, jakby zapytano go o sprawy oczywiste. – Przy Giuseppe napiwki były lepsze. Co ja mówię?! Dopiero przy Giuseppe zaczęły się napiwki. I to jakie! Bo wcześniej, to... – machnął ręką. – A tak w ogóle, dlaczego mnie pan przesłuchuje? Jestem podejrzany? - A jest pan? - O, nie, nie, nie! Po stokroć nie! Za te napiwki, to mógłbym Giuseppe na rękach nosić. Zresztą pozostali pracownicy również. Po co miałbym go zabijać? Bez sensu. - A ten, co patroszy ryby? - Danny Hinch? Nie sądzę – odpowiedział kelner z lekkim wahaniem. – A co? To jego nożem ... ktoś ...? – kelner udał, że wpycha nieistniejący nóż w swoją klatkę piersiową. Nadinspektor się nie odezwał. - Czyli tak – kelner sam odpowiedział na swoje pytanie i od razu dodał. – Danny to spokojny chłopak, ma żonę ... dziecko mu się niedawno

urodziło. Haruje jak wół, musi sam na wszystko zarobić. I niech pan mnie dobrze posłucha, nadinspektorze – ton kelnera był pouczający. – To, że ktoś w robocie nożem macha, i to dobrze macha, to jeszcze nie znaczy, że biega po ulicach i ludzi morduje. ͠ - Wiecie co, panowie? Jak to jest, że taka gwiazda jak ten Giuseppe zaszywa się w takiej dziurze jak Lichtown – nadinspektor spojrzał na posterunkowego i sierżanta. - Pan też tu przyjechał z Londynu, bo taka sytuacja była – powiedział sierżant Black. - No właśnie, o tym mówię. Jaka była sytuacja tego Giuseppe? - On to Włoch, a mnie się Włochy od razu z mafią kojarzą. Wie pan, Corleone, Sycylia i w ogóle. Może uciekał przed jakimś Don Vito? – zasugerował sierżant. - Zbyt proste rozwiązanie, a nie każdy Włoch to mafiozo ... mam nadzieję. - Taaa ... – westchnął rozczarowany Black. - Jakiś inny pomysł? White? – nadinspektor zerknął na milczącego dotąd posterunkowego. - A może to przypadkowa ofiara, Sir? - odpowiedział oparty o framugę posterunkowy. - Mówcie dalej, White – zachęcił podwładnego nadinspektor. - Ale, co? Co mam mówić? - Rozwińcie swój pomysł. - To już koniec – wzruszył ramionami White. - Mandaty ściągnięte? - Jeszcze mi dwa zostały. Już idę, Sir – posterunkowy nie czekał, aż go przełożony odeśle do znienawidzonego zajęcia. Gdy posterunkowy wyszedł, nadinspektor powiedział do Blacka: - Może White ma rację. W co był ubrany Giuseppe w chwili śmierci? W tę wielką czapę i jakiś fartuch? - Nie, był już po cywilnemu. - No właśnie. Mógł oberwać nie za swoje grzechy. Dostał w plecy. To mogła być przypadkowa ofiara – zastanawiając się, nadinspektor oparł się wygodniej o blat biurka. - Sir, a pan zauważył, że kelner o niczym innym, jak o forsie gada. - Fakt i co w związku z tym? - Ja to bym go dokładnie sprawdził. - Jeszcze tu siedzicie? Do roboty, Black.

͠ - Nasz kelner Paul Fenwick siedział w więzieniu, Sir! A taka gładka buzia. Kto by pomyślał? – sierżant Black z miną zwycięzcy wszedł do gabinetu nadinspektora Wilsona. - Tak, tak. Jesteśmy w domu ... – powiedział do Blacka nadinspektor, odkładając komórkę na biurko. - Pan też już coś wie? – spytał rozczarowany Black. – A to, że on za okradzenie swojego poprzedniego pracodawcy siedział? Był managerem i ... Nadinspektor przerwał sierżantowi: - Dzięki, Black. Dobrze się spisaliście. A przed chwilą dzwonili z Pleading. Skończyli sprawdzać to, co było w domu Giuseppe. Powiedzieli, że między innymi znaleźli notatnik z jego przepisami kulinarnymi, no to nie zajęli się tym w pierwszej kolejności, ale jak się potem zaczęli wczytywać, to się okazało, że Giuseppe robił przy okazji inne zapiski, na przykład takie, że on i Paul Fenwick znali się wcześniej, wpadli tu na siebie przypadkiem, że Giuseppe wiedział, że Fenwick siedział i za co siedział. - Giuseppe szantażował Fenwicka! – krzyknął podekscytowany Black. - Chłopaki mówią, że nie. Giuseppe pisze w tym swoim notatniku, że zapewniał kelnera, że nie zdradzi jego tajemnicy, że sam chce świętego spokoju, że potrzebuje roku, żeby odpocząć, opracować nowe przepisy i wrócić na londyński rynek, ale ... - Kelner był nerwowy i jednak się bał, że zostanie zdemaskowany. Tak było, Sir? - Myślę, że tak. - Kelner zabił, a nam mydlił oczy napiwkami. A jeszcze chciał w to wrobić tego chłopaka, co ryby patroszy. Szubrawiec jeden, psia go mać. ͠ - Gdzie dzisiaj jemy? – spytał Peter. - Jest taka hinduska knajpka przy rynku. Co o niej sądzisz? - Znam. Dobrze gotują. Chodźmy tam, zanim zamordują kucharza – zażartował Peter. - Jesteś okropny. Jak możesz? Zresztą o ile wiem, to rodzinny interes, więc ... - To wcale nie wyklucza nieporozumień. Wręcz przeciwnie. Pospieszmy się. OLGA WALTER

/ Jesień 2016 / nkmagazyn.pl

Lichtown

wpisz date urodzin

inicjal zainteresowanego

wpisz date imienin 55